ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

«Ω, Θεέ μου! Η κρίση Σου είναι τόσο αληθινή, γεμάτη δικαιοσύνη και αγιοσύνη. Οι αποκαλύψεις Σου για την αλήθεια της διαφθοράς της ανθρωπότητας με έχουν αφήσει πλήρως εκτεθειμένο. Σκέφτομαι πώς ξόδευα τον εαυτό μου και για χρόνια ασχολούμουν αποκλειστικά με το να κερδίσω την ευλογία Σου. Μιμούμουν τον Παύλο, μοχθώντας και εργαζόμενος, ώστε να μπορέσω να ξεχωρίσω από το πλήθος. Τα λόγια της κρίσεώς Σου με έκαναν να δω πόσο εγωιστής και αξιοκαταφρόνητος ήμουν. Πέφτω στο έδαφος νιώθοντας ντροπή και αμηχανία, υπερβολικά ανάξιος ώστε να κοιτάξω το πρόσωπό Σου. Τόσο πολλές φορές κοίταξα πίσω στο μονοπάτι που έχω βαδίσει. Εσύ ήσουν που με πρόσεχες και με προστάτευες, οδηγώντας με βήμα-βήμα μέχρι και τώρα. Βλέπω πόσο πολύ Σου κοστίζει να με σώσεις, όλο αυτό είναι από την αγάπη Σου. Ω, Θεέ μου! Βιώνοντας την κρίση Σου έχω γευτεί την αληθινή αγάπη Σου. Η κρίση Σου είναι που μου επιτρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μετανοήσω πραγματικά. Είμαι τόσο διεφθαρμένος που χρειάζομαι στ’ αλήθεια να με κρίνεις και να με εξαγνίσεις. Χωρίς την κρίση Σου, θα πάλευα απλώς στο σκοτάδι. Τα λόγια Σου είναι που με έχουν οδηγήσει στο μονοπάτι του φωτός της ζωής. Αισθάνομαι ότι το να Σε αγαπώ και το να ζω για Σένα είναι η πιο ουσιαστική επιδίωξη. Τόσο πολλές φορές κοίταξα πίσω στο μονοπάτι που έχω βαδίσει. Η κρίση και η παίδευσή Σου είναι οι ευλογίες Σου και η αληθινή Σου αγάπη. Θα κατανοήσω την αλήθεια και θα επιτύχω μια πιο αγνή αγάπη για Σένα. Είμαι πρόθυμος γι’ αυτό, όσο κι αν υποφέρω» (από «Ο Θεός μου έχει δώσει τόση πολλή αγάπη» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Κάθε φορά που ψάλλω αυτόν τον ύμνο, σκέφτομαι τη σωτηρία του Θεού για μένα όλα αυτά τα χρόνια και είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη για Εκείνον. Η κρίση και η παίδευση του Θεού ήταν αυτά που με άλλαξαν. Έκαναν εμένα —έναν αλαζονικό, φιλόδοξο και επαναστατικό υιό— να μοιάζει λίγο περισσότερο με ανθρώπινο ον. Πραγματικά, ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία Του προς εμένα!

Κάθε φορά που έβλεπα τον λόγο του Θεού να μας καλεί να είμαστε έντιμοι άνθρωποι και να μιλούμε με ακρίβεια, σκεφτόμουν: «Δεν έχω πρόβλημα με το να μιλώ με ακρίβεια. Δεν είναι απλώς το να λες τα σύκα, σύκα και την σκάφη, σκάφη και να λες τα πράγματα όπως είναι; Δεν είναι αυτό εύκολο; Αυτό που με ενοχλούσε πάντα περισσότερο σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν οι άνθρωποι που διάνθιζαν τα λεγόμενά τους όταν μιλούσαν». Εξαιτίας αυτού, ένιωθα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση, νομίζοντας πως δεν είχα πρόβλημα από αυτή την άποψη. Όμως, μόνο μέσα από την αποκάλυψη του Θεού ανακάλυψα πως χωρίς την είσοδο στην αλήθεια ή την αλλαγή στη διάθεση, δεν μπορεί κανείς, με κανέναν τρόπο, να μιλήσει με ακρίβεια.

Από τότε που ήμουν παιδί, έδινα πάντοτε μεγάλη σημασία στο πώς με έβλεπαν οι άλλοι και στην εκτίμησή τους για μένα. Για να επαινούμαι από τους άλλους για όλα όσα έπραττα, ποτέ δεν λογομαχούσα με κάποιον όποτε προέκυπτε κάτι, έτσι ώστε να αποφεύγω να καταστραφεί η καλή εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα.

Συνήθως, όταν παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις των συνεργατών, ο επικεφαλής μου συχνά κηρύττει για τις εμπειρίες ανθρώπων οι οποίοι απέτυχαν στην υπηρεσία τους προς τον Θεό, και μας ζητά να διδαχθούμε από τα δικά τους βιώματα και να τα εκλάβουμε ως προειδοποίηση. Για παράδειγμα, την ώρα των κηρυγμάτων ή των συναναστροφών, μερικοί επικεφαλής πάντα κήρυτταν γράμματα και δόγματα. Ήταν ανίκανοι να κηρύξουν πραγματική γνώση της αλήθειας και να εκτελέσουν πρακτικό έργο, με αποτέλεσμα να υπηρετούν ως επικεφαλής για χρόνια, χωρίς να προωθούν ούτε στο ελάχιστο το έργο της εκκλησίας‧