Σχετικά λόγια του Θεού:

Η πρώτη ενσάρκωση έγινε για να λυτρωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία, να λυτρωθεί μέσω του σαρκικού σώματος του Ιησού· με άλλα λόγια, Εκείνος έσωσε τον άνθρωπο από τον σταυρό, αλλά η διεφθαρμένη σατανική διάθεση παρέμενε ακόμα μέσα στον άνθρωπο. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν θα λειτουργεί πλέον ως προσφορά περί αμαρτίας, αλλά, αντιθέτως, θα σώζει πλήρως όσους λυτρώθηκαν από την αμαρτία. Αυτό γίνεται έτσι ώστε όσοι έχουν συγχωρεθεί να μπορούν να απελευθερωθούν από τις αμαρτίες τους, να γίνουν τελείως καθαροί και, επιτυγχάνοντας αλλαγή στη διάθεσή τους, να απελευθερωθούν από την επιρροή του σκότους του Σατανά και να επιστρέψουν ενώπιον του θρόνου του Θεού. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να καθαγιαστεί τελείως ο άνθρωπος. Αφότου έφτασε στο τέλος της η Εποχή του Νόμου και, αρχής γενομένης από την Εποχή της Χάριτος, ο Θεός ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας, το οποίο συνεχίζεται μέχρι τις έσχατες ημέρες, οπότε και θα εξαγνίσει τελείως την ανθρωπότητα κρίνοντας και παιδεύοντας την ανθρώπινη φυλή εξαιτίας της ανυπακοής της. Τότε μόνο θα ολοκληρώσει ο Θεός το έργο της σωτηρίας και θα εισέλθει στην ανάπαυση. Επομένως, στα τρία στάδια του έργου, ο Θεός ενσαρκώθηκε μόνο δύο φορές για να επιτελέσει ο ίδιος το έργο Του μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο ένα από τα τρία στάδια του έργου είναι η καθοδήγηση του ανθρώπου στο να ζει τη ζωή του, ενώ τα άλλα δύο αποτελούν το έργο της σωτηρίας. Μόνο με το να ενσαρκωθεί μπορεί ο Θεός να ζήσει μαζί με τον άνθρωπο, να βιώσει τα βάσανα του κόσμου και να ζήσει σε ένα κανονικό σώμα από σάρκα. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να παράσχει στους ανθρώπους την πρακτική οδό που χρειάζονται ως δημιουργημένα όντα. Ο άνθρωπος λαμβάνει πλήρη σωτηρία από τον Θεό μέσω της ενσάρκωσης του Θεού, και όχι απευθείας από τον ουρανό ως απάντηση στις προσευχές του. Διότι, εφόσον ο άνθρωπος είναι από σάρκα, δεν είναι σε θέση να δει το Πνεύμα του Θεού, πόσο μάλλον δε, να προσεγγίσει το Πνεύμα Του. Το μόνο με το οποίο μπορεί να έλθει σε επαφή ο άνθρωπος είναι η ενσάρκωση του Θεού, και μόνο μέσω αυτής είναι ο άνθρωπος σε θέση να συλλάβει όλες τις οδούς και όλες τις αλήθειες και να λάβει πλήρη σωτηρία. Η δεύτερη ενσάρκωση θα αρκεί για να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του και να τον εξαγνίσει πλήρως. Συνεπώς, η δεύτερη ενσάρκωση θα περατώσει όλο το έργο του Θεού στη σάρκα και θα ολοκληρώσει τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Από εκεί και πέρα, το έργο του ενσαρκωμένου Θεού θα έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Μετά τη δεύτερη ενσάρκωση, δεν θα ενσαρκωθεί για τρίτη φορά για το έργο Του. Διότι ολόκληρη η διαχείρισή Του θα έχει φτάσει στο τέλος της. Η ενσάρκωση κατά τις έσχατες ημέρες θα έχει κερδίσει πλήρως τον εκλεκτό Του λαό και όλοι οι άνθρωποι κατά τις έσχατες ημέρες θα έχουν ταξινομηθεί κατά είδος. Δεν θα επιτελεί πλέον το έργο της σωτηρίας, ούτε θα επιστρέψει στη σάρκα για να επιτελέσει κάποιο έργο.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Τον καιρό που επιτελούσε ο Ιησούς το έργο Του, η γνώση του ανθρώπου γι’ Αυτόν ήταν ακόμα ασαφής και αόριστη. Ο άνθρωπος πίστευε ανέκαθεν ότι ήταν ο υιός του Δαβίδ και διακήρυττε πως ήταν μεγάλος προφήτης και ο φιλάνθρωπος Κύριος που λύτρωσε τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Ορισμένοι, με βάση την πίστη τους, θεραπεύτηκαν αγγίζοντας μόνο την άκρη του ενδύματός Του. Οι τυφλοί βρήκαν το φως τους και ακόμη και οι νεκροί επανήλθαν στη ζωή. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ανακαλύψει τη διεφθαρμένη σατανική διάθεση που ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα του, ούτε ήξερε πώς να την αποβάλει. Ο άνθρωπος έλαβε πολλή χάρη, όπως τη γαλήνη και την ευτυχία της σάρκας, την ευλογία ολόκληρης της οικογένειας μέσω της πίστης ενός μέλους της, τη θεραπεία ασθενειών και ούτω καθεξής. Τα υπόλοιπα ήταν οι καλές πράξεις του ανθρώπου και η ευσεβής εμφάνισή του. Εάν κάποιος μπορούσε να ζήσει βάσει αυτών, τότε θεωρείτο αποδεκτός πιστός. Μόνο τέτοιου είδους πιστοί μπορούσαν να εισέλθουν στον ουρανό μετά θάνατον, πράγμα που σήμαινε ότι είχαν σωθεί. Εντούτοις, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν διόλου την οδό της ζωής. Το μόνο που έκαναν ήταν να διαπράττουν αμαρτίες κι έπειτα να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, σε έναν συνεχή κύκλο, χωρίς να έχουν κάποιο μονοπάτι για να αλλάξουν τη διάθεσή τους: Αυτή ήταν η κατάσταση του ανθρώπου την Εποχή της Χάριτος. Έχει λάβει ο άνθρωπος πλήρη σωτηρία; Όχι! Επομένως, αφότου τελείωσε εκείνο το στάδιο του έργου, παρέμενε ακόμα το έργο της κρίσης και της παίδευσης. Αυτό το στάδιο έχει σκοπό να κάνει τον άνθρωπο αγνό μέσω του λόγου, δίνοντάς του, έτσι, ένα μονοπάτι να ακολουθήσει. Αυτό το στάδιο δεν θα ήταν αποδοτικό ή ουσιαστικό εάν συνέχιζε την εκβολή των δαιμονίων, διότι δεν θα κατόρθωνε να εξαλείψει την αμαρτωλή φύση του ανθρώπου και ο άνθρωπος θα έμενε στάσιμος στη συγχώρεση των αμαρτιών του. Μέσα από την προσφορά περί αμαρτίας, ο άνθρωπος έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, διότι το έργο της σταύρωσης έχει ήδη φτάσει στο τέλος του και ο Θεός έχει επικρατήσει του Σατανά. Ωστόσο, εφόσον η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου παραμένει μέσα του, ο άνθρωπος μπορεί ακόμη να αμαρτάνει και να αντιστέκεται στον Θεό, και ο Θεός δεν έχει κερδίσει την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε αυτό το στάδιο του έργου, ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για να εκθέσει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, κάνοντάς τον να ασκείται σύμφωνα με το σωστό μονοπάτι. Αυτό το στάδιο είναι πιο ουσιαστικό από το προηγούμενο, καθώς και πιο αποδοτικό, διότι τώρα ο λόγος προμηθεύει άμεσα τη ζωή του ανθρώπου και καθιστά δυνατή την πλήρη ανανέωση της διάθεσης του ανθρώπου. Πρόκειται για ένα πολύ πιο εμπεριστατωμένο στάδιο του έργου. Επομένως, η ενσάρκωση κατά τις έσχατες ημέρες έχει ολοκληρώσει τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού και έχει περατώσει πλήρως το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Κατά την πρώτη ενσάρκωσή Του, ο Θεός δεν ολοκλήρωσε το έργο της ενσάρκωσης· ολοκλήρωσε μόνο το πρώτο στάδιο του έργου, το οποίο ήταν απαραίτητο να πραγματοποιηθεί από τον Θεό στη σάρκα. Έτσι, προκειμένου να ολοκληρωθεί το έργο της ενσάρκωσης, ο Θεός επέστρεψε και πάλι στη σάρκα, βιώνοντας όλη την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας, δηλαδή, φανερώνοντας τον Λόγο του Θεού μέσα σε μια εντελώς κανονική και συνηθισμένη σάρκα, ολοκληρώνοντας στη σάρκα με αυτόν τον τρόπο το έργο που άφησε στη μέση. Η δεύτερη ενσάρκωση στην ουσία είναι παρόμοια με την πρώτη, αλλά είναι ακόμη πιο αληθινή, ακόμη πιο κανονική από την πρώτη. Συνεπώς, τα πάθη που υπομένει η δεύτερη ενσάρκωση είναι μεγαλύτερα από εκείνα της πρώτης, αλλά αυτά τα πάθη είναι αποτέλεσμα της διακονίας Του στη σάρκα που διαφέρουν από αυτά ενός διεφθαρμένου ανθρώπου. Επίσης, προέρχονται από την κανονικότητα και την πραγματικότητα της σάρκας Του. Επειδή πραγματοποιεί τη διακονία Του σε μια απολύτως κανονική και αληθινή σάρκα, η σάρκα πρέπει να υπομείνει πάρα πολλές κακουχίες. Όσο πιο κανονική και αληθινή είναι αυτή η σάρκα, τόσο περισσότερο θα υποφέρει Εκείνος κατά την εκτέλεση της διακονίας Του. Το έργο του Θεού εκφράζεται μέσα σε μια πολύ κοινή σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερφυσική. Επειδή η σάρκα Του είναι κανονική και πρέπει επίσης να επωμιστεί το βάρος του έργου της σωτηρίας του ανθρώπου, υποφέρει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μία υπερφυσική σάρκα —όλα όσα υποφέρει προέρχονται από την πραγματικότητα και την κανονικότητα της σάρκας Του. Από τα πάθη που έχουν υποστεί οι δύο ενσαρκώσεις κατά την εκτέλεση της διακονίας Τους μπορεί κανείς να δει την ουσία της ενσάρκωσης. Όσο πιο κανονική είναι η σάρκα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι κακουχίες που Εκείνος πρέπει να υπομείνει κατά την ανάληψη του έργου· όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα που αναλαμβάνει το έργο, τόσο σκληρότερες είναι οι αντιλήψεις που αποκτούν οι άνθρωποι και τόσο περισσότεροι οι κίνδυνοι που Τον απειλούν. Ωστόσο, όσο πιο αληθινή είναι η σάρκα και όσο περισσότερο κατέχει τις ανάγκες και την πλήρη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπινου όντος, τόσο πιο ικανός είναι Εκείνος να αναλάβει το έργο του Θεού στη σάρκα. Η σάρκα του Ιησού ήταν εκείνη που καρφώθηκε στον σταυρό· αυτήν παρέδωσε ως προσφορά περί αμαρτίας· μέσω μιας σάρκας με κανονική ανθρώπινη φύση νίκησε τον Σατανά σώζοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο πάνω από τον σταυρό. Και ως ολοκληρωμένη σάρκα, ο Θεός, κατά τη δεύτερη ενσάρκωσή Του, εκτελεί το έργο της κατάκτησης και νικά τον Σατανά. Μόνο μια σάρκα που είναι απολύτως κανονική και αληθινή μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της κατάκτησης στο σύνολό του και να καταθέσει μια δυναμική μαρτυρία. Δηλαδή, η κατάκτηση του ανθρώπου καθίσταται αποτελεσματική μέσω της πραγματικότητας και της κανονικότητας του Θεού στη σάρκα, όχι μέσω υπερφυσικών θαυμάτων και αποκαλύψεων. Η διακονία αυτού του ενσαρκωμένου Θεού είναι να μιλήσει και, κατά αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Με άλλα λόγια, το έργο του Πνεύματος που υλοποιείται στη σάρκα, το καθήκον της σάρκας είναι να μιλήσει και, με αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει, να αποκαλύψει, να οδηγήσει στην τελείωση και να εξαλείψει τελείως τον άνθρωπο. Κι έτσι, με το έργο της κατάκτησης το έργο του Θεού στη σάρκα θα εκπληρωθεί στο ακέραιο. Το αρχικό λυτρωτικό έργο ήταν μονάχα η αρχή του έργου της ενσαρκώσεως· η σάρκα που πραγματοποιεί το έργο της κατάκτησης θα ολοκληρώσει το σύνολο του έργου της ενσαρκώσεως. Στα γένη, υπάρχει ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, κι έτσι ολοκληρώνεται η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού και διαλύονται οι αντιλήψεις του ανθρώπου για τον Θεό: Ο Θεός μπορεί να γίνει τόσο αρσενικού όσο και θηλυκού γένους και, κατ’ ουσίαν, ο ενσαρκωμένος Θεός δεν έχει φύλο. Αυτός δημιούργησε και τον άνδρα και τη γυναίκα και, γι’ Αυτόν, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των φύλων. Σε αυτό το στάδιο του έργου ο Θεός δεν εκτελεί σημεία και τέρατα, έτσι ώστε το έργο να επιφέρει τα αποτελέσματά του με τα λόγια. Ο λόγος γι’ αυτό, επιπλέον, είναι επειδή το έργο του ενσαρκωμένου Θεού αυτή τη φορά δεν είναι να θεραπεύσει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες, αλλά να κατακτήσει τον άνθρωπο μέσω του λόγου, και μπορεί να ειπωθεί ότι η έμφυτη ικανότητα που κατέχει αυτή η ενσάρκωση του Θεού είναι να ομιλεί και να κατακτά τον άνθρωπο, όχι να θεραπεύει τους αρρώστους και να εκβάλει τους δαίμονες. Το έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση δεν είναι να πραγματοποιεί θαύματα, να θεραπεύει αρρώστους και να εκβάλει δαίμονες, αλλά να ομιλεί και έτσι, η δεύτερη ενσάρκωση φαίνεται περισσότερο κανονική στους ανθρώπους από την πρώτη. Οι άνθρωποι βλέπουν πως η ενσάρκωση του Θεού δεν είναι ψέμα· αλλά αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός διαφέρει από τον ενσαρκωμένο Ιησού, και παρόλο που και οι δύο είναι ο Θεός ενσαρκωμένος, δεν είναι εντελώς ίδιοι. Ο Ιησούς κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση, συνηθισμένη, αλλά συνοδευόταν από πολλά σημεία και τέρατα. Σε αυτόν τον ενσαρκωμένο Θεό, τα ανθρώπινα μάτια δεν θα δουν σημεία ή τέρατα ούτε θεραπεία των αρρώστων ούτε εκδίωξη των δαιμόνων, ούτε περπάτημα πάνω στη θάλασσα, ούτε νηστεία σαράντα ημερών… Δεν κάνει το ίδιο έργο με τον Ιησού, όχι γιατί η σάρκα Του διαφέρει επί της ουσίας από αυτήν του Ιησού, αλλά επειδή η διακονία Του δεν είναι η θεραπεία των αρρώστων και η εκβολή των δαιμόνων. Αυτός δεν θα γκρεμίσει το ίδιο Του το έργο, δεν θα διαταράξει το έργο Του. Από τη στιγμή που κατακτά τον άνθρωπο μέσω των αληθινών λόγων Του, δεν χρειάζεται να τον καθυποτάξει με θαύματα και έτσι, αυτό το στάδιο είναι για να ολοκληρώσει το έργο της ενσαρκώσεως.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό

Κάθε στάδιο του έργου που πραγματοποιεί ο Θεός έχει τη δική του πρακτική σημασία. Εκείνον τον καιρό, όταν ήρθε ο Ιησούς, ήταν άντρας, αλλά όταν έρθει αυτήν τη φορά, είναι γυναίκα. Από αυτό μπορείς να καταλάβεις ότι ο Θεός δημιούργησε τόσο τον άντρα όσο και τη γυναίκα για χάρη του έργου Του, και για Εκείνον δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα. Όταν έρχεται το Πνεύμα Του, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή της σάρκας επιθυμεί, κι εκείνη η σάρκα μπορεί να Τον εκπροσωπεί. Είτε είναι άντρας είτε γυναίκα μπορεί να εκπροσωπεί τον Θεό, εφόσον είναι η ενσάρκωσή Του. Αν ο Ιησούς είχε εμφανιστεί ως γυναίκα κατά την έλευσή Του, με άλλα λόγια, αν είχε συλληφθεί ένα κορίτσι κι όχι ένα αγόρι από το Άγιο Πνεύμα, εκείνο το στάδιο του έργου θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Αν συνέβαινε αυτό, τότε το σημερινό στάδιο του έργου θα έπρεπε να το ολοκληρώσει αντιστρόφως ένας άντρας, όμως το έργο θα ολοκληρωνόταν έτσι κι αλλιώς. Το έργο που γίνεται σε κάθε στάδιο είναι εξίσου σημαντικό. Κανένα στάδιο του έργου δεν επαναλαμβάνεται και ποτέ τα στάδια δεν έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Εκείνον τον καιρό, ο Ιησούς που πραγματοποιούσε το έργο Του αποκαλούταν ο Υιός ο μονογενής, και «Υιός» εννοεί φύλο αρσενικό. Τότε γιατί ο Υιός ο μονογενής δεν αναφέρεται σ’ αυτό το στάδιο; Αυτό συμβαίνει επειδή οι απαιτήσεις του έργου επέβαλαν την αλλαγή σε φύλο διαφορετικό από αυτό του Ιησού. Ο Θεός δεν διακρίνει φύλα. Εκείνος πραγματοποιεί το έργο Του όπως Εκείνος επιθυμεί και δεν υπόκειται σε περιορισμούς, αλλά είναι ιδιαιτέρως ελεύθερος. Ωστόσο, κάθε στάδιο του έργου έχει τη δική του πρακτική σημασία. Ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές, και εξυπακούεται ότι η ενσάρκωσή Του κατά τις έσχατες ημέρες θα είναι η τελευταία. Έχει έρθει για να αποκαλύψει όλες τις πράξεις Του. Αν σ’ αυτό το στάδιο δεν ενσαρκωνόταν προκειμένου να κάνει ο ίδιος προσωπικά έργο και να γίνει μάρτυράς του ο άνθρωπος, ο άνθρωπος θα παρέμενε για πάντα προσκολλημένος στην αντίληψη ότι ο Θεός είναι μόνο άντρας, όχι γυναίκα. […]

Αν είχε πραγματοποιηθεί το έργο του Ιησού χωρίς να συμπληρώνεται από το έργο σε αυτό το στάδιο των εσχάτων ημερών, τότε ο άνθρωπος θα παρέμενε για πάντα προσκολλημένος στην αντίληψη ότι μόνο ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού ο μονογενής, δηλαδή, ότι ο Θεός είχε μόνο έναν γιο και ότι οποιοσδήποτε άλλος ακολουθούσε έπειτα, υπό κάποιο άλλο όνομα, δεν θα ήταν ο Υιός του Θεού, πόσο μάλλον ο ίδιος ο Θεός. Ο άνθρωπος έχει την αντίληψη ότι όποιος λειτουργεί ως θυσία εξιλέωσης των αμαρτιών ή όποιος αναλαμβάνει την εξουσία εκ μέρους του Θεού και λυτρώνει όλους τους ανθρώπους, είναι ο Υιός του Θεού ο μονογενής. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι εφόσον Εκείνος που θα έρθει είναι άντρας, θα μπορεί να θεωρείται ο Υιός του Θεού ο μονογενής και ο εκπρόσωπος του Θεού, ενώ υπάρχουν ακόμα κι εκείνοι που λένε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Ιεχωβά, ο μοναδικός Του Υιός. Δεν είναι αυτή μια εξαιρετικά υπερφίαλη αντίληψη του ανθρώπου; Αν δεν πραγματοποιούταν αυτό το στάδιο του έργου στην τελική εποχή, μια σκοτεινή σκιά θα κάλυπτε ολόκληρη την ανθρωπότητα, όσον αφορά στον Θεό. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο άντρας θα θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τη γυναίκα, οι γυναίκες δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν το κεφάλι ψηλά, κι έτσι, ούτε μία γυναίκα δεν θα μπορούσε να σωθεί. Οι άνθρωποι πιστεύουν πάντοτε ότι ο Θεός είναι άντρας και, επιπλέον, ότι εκείνος ανέκαθεν απεχθανόταν τη γυναίκα και ότι δεν θα της έδινε τη σωτηρία. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα ήταν αλήθεια ότι όλες οι γυναίκες, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τον Ιεχωβά κι έχουν επίσης διαφθαρεί, δεν θα είχαν ποτέ μια ευκαιρία να σωθούν; Τότε, δεν θα ήταν άσκοπο για τον Ιεχωβά να δημιουργήσει τη γυναίκα, δηλαδή, να δημιουργήσει την Εύα; Η γυναίκα δεν θα χανόταν για όλη την αιωνιότητα;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δύο ενσαρκώσεις ολοκληρώνουν τη σημασία της ενσάρκωσης

Το στάδιο του έργου που επιτέλεσε ο Ιησούς εκπλήρωσε μόνο την ουσία της φράσης «ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ»: Η αλήθεια του Θεού ήταν με τον Θεό, και το Πνεύμα του Θεού ήταν με τη σάρκα και ήταν αναπόσπαστο από τη σάρκα αυτή. Δηλαδή, η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού ήταν μαζί με το Πνεύμα του Θεού, γεγονός που αποτελεί μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο ενσαρκωμένος Ιησούς ήταν η πρώτη ενσάρκωση του Θεού. Αυτό το στάδιο του έργου εκπληρώνει επακριβώς το εσωτερικό νόημα της φράσης «ο Λόγος ενσαρκώνεται», έδωσε βαθύτερο νόημα στη φράση «ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος», και σου δίνει τη δυνατότητα να πιστέψεις ακράδαντα στα λόγια «Εν αρχή ήτο ο Λόγος». Με άλλα λόγια, κατά τον καιρό της δημιουργίας, ο Θεός κατείχε λόγια, τα λόγια Του ήταν μαζί Του και ήταν αναπόσπαστα στοιχεία Του και, κατά την τελική εποχή, Εκείνος αποσαφηνίζει ακόμη περισσότερο τη δύναμη και την εξουσία των λόγων Του και επιτρέπει στον άνθρωπο να δει όλες τις οδούς Του —να ακούσει όλα τα λόγια Του. Έτσι είναι το έργο της τελικής εποχής. Πρέπει να φτάσεις στο σημείο να κατανοείς αυτά τα πράγματα πέρα για πέρα. Το θέμα δεν είναι να γνωρίζεις τη σάρκα, αλλά το πώς κατανοείς τη σάρκα και τον Λόγο. Αυτήν τη μαρτυρία πρέπει να καταθέσεις και αυτό πρέπει να γνωρίζουν όλοι. Επειδή αυτό είναι το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης —και η τελευταία φορά που ενσαρκώνεται ο Θεός— ολοκληρώνει απόλυτα τη σημασία της ενσάρκωσης, επιτελεί και εξαγγέλλει διεξοδικά όλο το έργο του Θεού στη σάρκα και θέτει τέλος στην εποχή της ύπαρξης του Θεού στη σάρκα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Άσκηση (4)

Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Βασιλείας, ο ενσαρκωμένος Θεός εκφέρει λόγια για να κατακτήσει όλους εκείνους που πιστεύουν σ’ Αυτόν. Αυτός είναι ο «Λόγος που ενσαρκώνεται». Ο Θεός έχει έρθει κατά τις έσχατες ημέρες για να επιτελέσει αυτό το έργο, που σημαίνει ότι έχει έρθει για να επιτύχει την πραγματική σημασία του Λόγου που ενσαρκώνεται. Εκφέρει μόνο λόγια και σπάνια υπάρχει η έλευση των γεγονότων. Αυτή είναι η πεμπτουσία του Λόγου που ενσαρκώνεται, και όταν ο ενσαρκωμένος Θεός εκφέρει τα λόγια Του, πρόκειται για την ενσάρκωση του Λόγου και τον Λόγο που εισέρχεται στη σάρκα. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Και ο Λόγος έγινε σαρξ». Αυτό (το έργο της ενσάρκωσης του Λόγου) είναι το έργο που θα πραγματοποιήσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες και αποτελεί το τελικό κεφάλαιο ολόκληρου του σχεδίου διαχείρισής Του, κι έτσι ο Θεός πρέπει να έρθει στη γη και να εκδηλώσει τα λόγια Του στη σάρκα. Αυτό που γίνεται σήμερα, αυτό που θα γίνει στο μέλλον, αυτό που θα πραγματοποιηθεί από τον Θεό, o τελικός προορισμός του ανθρώπου, εκείνοι που θα σωθούν, εκείνοι που θα καταστραφούν και ούτω καθεξής —όλο αυτό το έργο που θα πρέπει να επιτευχθεί στο τέλος έχει διατυπωθεί στο σύνολό του με σαφήνεια και όλο αποσκοπεί στην επίτευξη της πραγματικής σημασίας του Λόγου που ενσαρκώνεται. Τα διοικητικά διατάγματα και το σύνταγμα που είχαν εκδοθεί προηγουμένως, όσοι θα καταστραφούν, όσοι θα εισέλθουν στην ανάπαυση —όλα αυτά τα λόγια πρέπει να εκπληρωθούν. Αυτό είναι το έργο που πραγματοποιεί κατά κύριο λόγο ο ενσαρκωμένος Θεός κατά τις έσχατες μέρες. Κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν πού ανήκουν εκείνοι που έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό και πού ανήκουν εκείνοι που δεν έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό, πώς θα ταξινομηθούν ο λαός και οι υιοί Του, τι θα γίνει με το Ισραήλ, τι θα γίνει με την Αίγυπτο —στο μέλλον, θα πραγματοποιηθεί κάθε ένα από αυτά τα λόγια. Ο ρυθμός του έργου του Θεού επιταχύνεται. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο ως μέσο για να αποκαλύψει στον άνθρωπο τι πρόκειται να γίνει σε κάθε εποχή, τι πρόκειται να γίνει από τον ενσαρκωμένο Θεό κατά τις έσχατες ημέρες, καθώς και τη διακονία Του που πρόκειται να εκτελεστεί, και όλα αυτά τα λόγια αποσκοπούν στην επίτευξη της πραγματικής σημασίας του Λόγου που ενσαρκώνεται.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όλα επιτυγχάνονται δια του λόγου του Θεού

Γιατί λέω ότι η έννοια της ενσαρκώσεως δεν ολοκληρώθηκε με το έργο του Ιησού; Διότι ο Λόγος δεν ενσαρκώθηκε εντελώς. Αυτό που έκανε ο Ιησούς ήταν μονάχα ένα μέρος του έργου του Θεού στη σάρκα. Εκείνος έκανε μόνο το έργο της λύτρωσης και δεν κέρδισε ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν, ο Θεός ενσαρκώθηκε για μια ακόμη φορά κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό το στάδιο του έργου πραγματοποιείται επίσης μέσα σε μια συνηθισμένη σάρκα, γίνεται από ένα εντελώς κανονικό ανθρώπινο ον, του οποίου η ανθρώπινη φύση δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υπερβατική. Με άλλα λόγια, ο Θεός έχει γίνει ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον και είναι ένα άτομο του οποίου η ταυτότητα είναι αυτή του Θεού, ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, μία ολοκληρωμένη σάρκα που εκτελεί το έργο. Στο ανθρώπινο μάτι, Εκείνος είναι απλώς μια σάρκα που δεν είναι καθόλου υπερβατική, ένα πολύ συνηθισμένο άτομο που μπορεί να μιλήσει την ουράνια γλώσσα, που δεν επιδεικνύει θαυμαστά σημεία, δεν πραγματοποιεί θαύματα, πόσο μάλλον να εκθέτει την εσωτερική αλήθεια για τη θρησκεία σε μεγάλες συνεδριακές αίθουσες. Το έργο της δεύτερης ενσάρκωσης φαίνεται στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικό σε σχέση με την πρώτη, τόσο που οι δύο μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό και τίποτα από το έργο της πρώτης δεν μπορεί να φανεί αυτή τη φορά. Αν και το έργο της δεύτερης ενσαρκώσεως διαφέρει από αυτό της πρώτης, αυτό δεν αποδεικνύει ότι η πηγή Τους δεν είναι η ίδια. Αν η πηγή Τους είναι η ίδια εξαρτάται από τη φύση του έργου που γίνεται από τις ενσαρκώσεις και όχι από τα εξωτερικά Τους κελύφη. Κατά τα τρία στάδια του έργου Του, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί δύο φορές, ενώ και τις δύο φορές το έργο του ενσαρκωμένου Θεού εγκαινιάζει μια νέα εποχή, αναγγέλλει ένα νέο έργο· οι ενσαρκώσεις αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι αδύνατο για το ανθρώπινο μάτι να αντιληφθεί ότι οι δύο ενσαρκώσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από την ίδια πηγή. Περιττό να ειπωθεί ότι είναι πέρα από την ικανότητα του ανθρώπινου οφθαλμού ή του ανθρώπινου νου. Αλλά στην ουσία Τους είναι ίδιες, διότι το έργο Τους προέρχεται από το ίδιο Πνεύμα. Το αν οι δύο ενσαρκώσεις προκύπτουν από την ίδια πηγή δεν μπορεί να κριθεί από την εποχή και τον χώρο όπου γεννήθηκαν ή από άλλους τέτοιους παράγοντες, αλλά από το θεϊκό έργο που εκφράζεται μέσω Αυτών. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν εκτελεί τίποτα από το έργο που έκανε ο Ιησούς, διότι το έργο του Θεού δεν προσκολλάται στην παράδοση, αλλά κάθε φορά ανοίγει ένα νέο μονοπάτι. Η δεύτερη ενσάρκωση δεν έχει ως στόχο να εμβαθύνει ή να παγιώσει την εντύπωση της πρώτης στον ανθρώπινο νου, αλλά να τη συμπληρώσει και να την τελειοποιήσει, να εμβαθύνει τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό, να σπάσει όλους τους κανόνες που υπάρχουν στις καρδιές των ανθρώπων και να διαγράψει τις απατηλές εικόνες του Θεού που έχουν στις καρδιές τους. Μπορεί να ειπωθεί ότι καμία επιμέρους φάση του έργου του Θεού δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο μια πλήρη γνώση για Εκείνον· κάθε μία δίνει μόνο ένα μέρος, όχι το σύνολο. Αν και ο Θεός έχει εκφράσει τη διάθεσή Του στο σύνολό της, λόγω των περιορισμένων ικανοτήτων κατανόησης του ανθρώπου, η γνώση για τον Θεό εξακολουθεί να παραμένει ελλιπής. Είναι αδύνατο, χρησιμοποιώντας ανθρώπινη γλώσσα, να εκφραστεί το σύνολο της διάθεσης του Θεού· πόσο μάλλον να μπορεί ένα μόνο στάδιο του έργου Του να εκφράσει πλήρως τον Θεό. Εργάζεται στη σάρκα υπό την κάλυψη της κανονικής ανθρώπινης φύσης Του και κάποιος μπορεί να Τον γνωρίσει μόνο μέσω της έκφρασης της θεϊκής φύσης Του, και όχι από το σωματικό κέλυφός Του. Ο Θεός εισέρχεται στη σάρκα για να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον γνωρίσει με τη βοήθεια των διαφόρων έργων Του και δεν υπάρχουν δύο στάδια του έργου Του που να είναι όμοια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να έχει μια πλήρη γνώση του έργου του Θεού στη σάρκα, κι όχι περιοριζόμενος σε μία μόνο πτυχή. Αν και το έργο των δύο ενσαρκώσεων διαφέρει, η ουσία των σαρκών και η πηγή του έργου Τους είναι ίδιες· υπάρχουν για να εκτελέσουν δύο διαφορετικά στάδια του έργου και παρουσιάζονται σε δύο διαφορετικές εποχές. Ό,τι και να συμβεί, οι ενσαρκώσεις του Θεού μοιράζονται την ίδια ουσία και την ίδια προέλευση —αυτή είναι μία αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η ουσία της σάρκας που κατοικείται από τον Θεό