Μόλις συζητήσαμε τον κύκλο ζωής και θανάτου των ανθρώπων που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, των άπιστων. Τώρα, ας συζητήσουμε αυτόν της δεύτερης κατηγορίας, των διαφόρων ανθρώπων της πίστης. «Ο κύκλος ζωής και θανάτου των διαφόρων ανθρώπων της πίστης» είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό θέμα και είναι εξαιρετικά αναγκαίο να το κατανοείτε σε κάποιον βαθμό. Πρώτον, ας πούμε σε ποια είδη πίστης αναφέρεται η «πίστη» των «ανθρώπων της πίστης»: στις πέντε μεγάλες θρησκείες του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού, του καθολικισμού, του ισλαμισμού και του βουδισμού. Εκτός από τους άπιστους, οι άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτές τις πέντε θρησκείες καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Μεταξύ αυτών των πέντε θρησκειών, όσοι έχουν σταδιοδρομήσει μέσω της πίστης τους είναι λίγοι, όμως πολλοί ακολουθούν αυτές τις θρησκείες. Όσοι τις ακολουθούν πηγαίνουν σε διαφορετικό μέρος όταν πεθαίνουν. «Διαφορετικό» από ποιους; Από τους άπιστους —τους ανθρώπους χωρίς πίστη— για τους οποίους μόλις μιλήσαμε. Αφού πεθάνουν, οι πιστοί αυτών των πέντε θρησκειών πηγαίνουν κάπου αλλού, κάπου διαφορετικά από τους άπιστους. Εντούτοις, η διαδικασία είναι η ίδια. Ο πνευματικός κόσμος θα τους κρίνει και αυτούς με βάση όλα όσα έκαναν πριν πεθάνουν, και στη συνέχεια θα υποστούν την ανάλογη επεξεργασία. Γιατί, όμως, οι άνθρωποι αυτοί στέλνονται κάπου αλλού για να υποστούν επεξεργασία; Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος που συμβαίνει αυτό. Ποιος είναι; Θα σας τον εξηγήσω χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Εντούτοις, προτού να το κάνω, ίσως σκεφτείτε από μέσα σας: «Ίσως επειδή έχουν λίγη πίστη στον Θεό! Δεν είναι εξ ολοκλήρου άπιστοι». Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο λόγος. Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο τοποθετούνται χωριστά από τους άλλους.

Πάρτε για παράδειγμα τον βουδισμό. Θα σας αναφέρω ένα γεγονός. Ένας βουδιστής είναι, κατά πρώτον, κάποιος που έχει ασπαστεί τον βουδισμό, και είναι κάποιος που ξέρει ποια είναι η πίστη του. Όταν ένας βουδιστής κόβει τα μαλλιά του και γίνεται μοναχός ή μοναχή, αυτό σημαίνει ότι έχει διαχωριστεί από τα εγκόσμια, αφήνοντας πίσω του την οχλαγωγία του ανθρώπινου κόσμου. Κάθε μέρα, απαγγέλει τις σούτρες και ψάλλει τα ονόματα των Βούδων, τρώει μόνο χορτοφαγική τροφή, ζει ασκητική ζωή και περνά τις μέρες του συντροφιά με το κρύο, χαμηλό φως του λύχνου. Περνά ολόκληρη τη ζωή του κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν τελειώσει η φυσική του ζωή, συνοψίζει τη ζωή του, αλλά μέσα στην καρδιά του δεν ξέρει πού θα πάει μετά τον θάνατό του, ποιον θα συναντήσει ή ποιο τέλος θα έχει: Βαθιά μέσα του δεν έχει σαφή εικόνα αυτών των πραγμάτων. Δεν έχει κάνει τίποτα περισσότερο από το να κουβαλά στα τυφλά ένα είδος πίστης κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του, και στη συνέχεια αναχωρεί από τον ανθρώπινο κόσμο μαζί με τις τυφλές επιθυμίες και τα τυφλά ιδανικά του. Αυτό είναι το τέλος της υλικής ζωής ενός βουδιστή όταν φεύγει από τον κόσμο των ζωντανών· κατόπιν, επιστρέφει στην αρχική του θέση στον πνευματικό κόσμο. Το αν αυτό το άτομο μετενσαρκώνεται ή όχι για να επιστρέψει στη γη και να συνεχίσει την αυτοκαλλιέργειά του εξαρτάται από τη συμπεριφορά και την άσκησή του πριν από τον θάνατό του. Εάν δεν έκανε τίποτα λάθος κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα μετενσαρκωθεί γρήγορα και θα σταλεί ξανά στη γη, όπου και πάλι θα γίνει μοναχός ή μοναχή. Με άλλα λόγια, κάνει πράξη την αυτοκαλλιέργεια κατά τη διάρκεια της φυσικής του ζωής σύμφωνα με τον τρόπο που το έκανε την πρώτη φορά, και στη συνέχεια επιστρέφει στο πνευματικό βασίλειο, όταν ολοκληρωθεί η φυσική ζωή του, όπου εξετάζεται. Κατόπιν, εάν δεν προκύψουν προβλήματα, μπορεί να επιστρέψει και πάλι στον κόσμο του ανθρώπου και να ασπαστεί για μια ακόμη φορά τον βουδισμό, συνεχίζοντας έτσι την άσκησή του. Αφού μετενσαρκωθεί τρεις έως επτά φορές, θα επιστρέψει για άλλη μια φορά στον πνευματικό κόσμο, εκεί όπου πηγαίνει κάθε φορά που τελειώνει η υλική του ζωή. Αν τα διάφορα προσόντα και η συμπεριφορά του στον ανθρώπινο κόσμο συνάδουν με τα ουράνια διατάγματα του πνευματικού κόσμου, τότε στο εξής θα παραμείνει εκεί· δεν θα μετενσαρκώνεται πλέον ως άνθρωπος, ούτε θα υπάρχει κίνδυνος να τιμωρηθεί για κακές πράξεις στη γη. Δεν θα πρέπει να υποβληθεί ποτέ ξανά σε αυτήν τη διαδικασία. Αντ’ αυτού, σύμφωνα με τις περιστάσεις, θα πάρει μια θέση στο πνευματικό βασίλειο. Αυτό το χαρακτηρίζουν οι βουδιστές ως «επίτευξη της φώτισης». Η επίτευξη της φώτισης σημαίνει, κυρίως, το να επιτύχει κανείς την πραγμάτωση ως αξιωματούχος του πνευματικού κόσμου και, από εκεί και έπειτα, να μη μετενσαρκώνεται πια ούτε να διατρέχει τον κίνδυνο να τιμωρηθεί. Πολύ περισσότερο δε, σημαίνει ότι δεν υποφέρει κανείς πλέον από τα βάσανα της ανθρώπινης ύπαρξης μετά από τη μετενσάρκωση. Εξακολουθεί να υπάρχει, λοιπόν, πιθανότητα να μετενσαρκωθεί ως ζώο; (Όχι.) Αυτό σημαίνει ότι παραμένει για να αναλάβει κάποιον ρόλο στον πνευματικό κόσμο και ότι δεν θα μετενσαρκωθεί πλέον. Αυτό είναι ένα παράδειγμα επίτευξης της πραγμάτωσης της φώτισης στον βουδισμό. Όσο για εκείνους που δεν επιτυγχάνουν την πραγμάτωση, όταν επιστρέφουν στον πνευματικό κόσμο, υπόκεινται στην εξέταση και την επαλήθευση από τον σχετικό αξιωματούχο, ο οποίος ανακαλύπτει πως, ενώ ήταν ακόμα εν ζωή, δεν έκαναν επιμελώς πράξη την αυτοκαλλιέργεια, ή δεν απάγγελλαν επιμελώς τις σούτρες ούτε έψαλλαν τα ονόματα των Βούδων, όπως ορίζει ο βουδισμός και, αντ’ αυτού, είχαν διαπράξει πολλές κακές πράξεις και είχαν επιδοθεί σε πολλές μοχθηρές συμπεριφορές. Τότε, διενεργείται μια κρίση στον πνευματικό κόσμο όσον αφορά τις κακές πράξεις τους, κατόπιν της οποίας είναι σίγουρο ότι θα τιμωρηθούν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Ως εκ τούτου, πότε μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να επιτύχει την πραγμάτωση; Στη ζωή, όταν δεν κάνει κακό —όταν, μετά την επιστροφή του στον πνευματικό κόσμο, διαπιστώνεται ότι δεν έκανε τίποτα λάθος πριν πεθάνει. Εξακολουθεί, τότε, να μετενσαρκώνεται, συνεχίζοντας να απαγγέλει τις σούτρες και να ψάλλει τα ονόματα των Βούδων, περνώντας τις μέρες του με το κρύο, χαμηλό φως του λύχνου, αποφεύγοντας να σκοτώσει οποιοδήποτε έμβιο ον ή να φάει κρέας. Δεν συμμετέχει στον κόσμο του ανθρώπου, αφήνει τα προβλήματά του πίσω του και δεν έχει διαμάχες με άλλους. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, αν δεν κάνει κανένα κακό, στη συνέχεια επιστρέφει στον πνευματικό κόσμο και αφού όλες οι πράξεις του και η συμπεριφορά του εξεταστούν, αποστέλλεται για άλλη μια φορά στον κόσμο του ανθρώπου, σε έναν κύκλο που συνεχίζεται για τρεις έως επτά φορές. Αν δεν διαπραχθεί καμία παράβαση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τότε η επίτευξη της φώτισής του θα παραμείνει ανεπηρέαστη και δεν θα καθυστερήσει. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του κύκλου ζωής και θανάτου όλων των ανθρώπων της πίστης: Είναι σε θέση να «επιτύχουν την πραγμάτωση» και να καταλάβουν μια θέση στον πνευματικό κόσμο· αυτή είναι η διαφορά τους από τους άπιστους. Πρώτον, ενόσω ζουν ακόμα στη γη, ποια είναι η συμπεριφορά εκείνων που είναι σε θέση να λάβουν μια θέση στον πνευματικό κόσμο; Ασφαλώς, δεν πρέπει να διαπράξουν κανένα απολύτως κακό: Δεν πρέπει να διαπράξουν δολοφονία, εμπρησμό, βιασμό ή λεηλασία. Αν διαπράξουν απάτη, εξαπάτηση, κλοπή ή ληστεία, τότε δεν μπορούν να επιτύχουν την πραγμάτωση. Τουτέστιν, αν σχετίζονται ή συνδέονται με κακές πράξεις με οποιονδήποτε τρόπο, δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την τιμωρία του πνευματικού κόσμου. Ο πνευματικός κόσμος προβαίνει στις κατάλληλες διευθετήσεις για τους βουδιστές που επιτυγχάνουν τη φώτιση: Μπορεί να τους ανατεθεί να διοικούν όσους φαίνεται να πιστεύουν στον βουδισμό και στον Γέροντα στον Ουρανό —μπορεί να τους ανατεθεί μια αρμοδιότητα. Μπορεί, επίσης, να διοικούν μόνο τους άπιστους, ή να καταλάβουν θέσεις με ασήμαντα καθήκοντα. Η κατανομή αυτή εξαρτάται από τη φύση της ψυχής τους. Αυτό είναι ένα παράδειγμα από τον βουδισμό.

Μεταξύ των πέντε θρησκειών που έχουμε αναφέρει, ο χριστιανισμός είναι πιο ιδιαίτερος. Και τι το ιδιαίτερο έχει ο χριστιανισμός; Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι που πιστεύουν στον αληθινό Θεό. Πώς μπορούν να συμπεριληφθούν εδώ όσοι πιστεύουν στον αληθινό Θεό; Λέγοντας ότι ο χριστιανισμός είναι ένα είδος πίστης, τότε, χωρίς αμφιβολία, θα σχετιζόταν μόνο με την πίστη· θα ήταν μόνο ένα είδος τελετής, ένα είδος θρησκείας και θα διέφερε τελείως από την πίστη εκείνων που πραγματικά ακολουθούν τον Θεό. Ο λόγος για τον οποίο έχω συμπεριλάβει τον χριστιανισμό μεταξύ των πέντε μεγάλων «θρησκειών» είναι επειδή έχει περιέλθει στο ίδιο επίπεδο με τον ιουδαϊσμό, τον βουδισμό και τον ισλαμισμό. Οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός ή ότι Αυτός κυβερνάει επί των πάντων, πολύ λιγότερο δε, πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Αντ’ αυτού, απλώς χρησιμοποιούν τις Γραφές για να μιλήσουν για θεολογία και χρησιμοποιούν τη θεολογία για να διδάξουν στους ανθρώπους να είναι καλοσυνάτοι, να υπομένουν τα δεινά και να κάνουν καλές πράξεις. Αυτό το είδος της θρησκείας έχει γίνει ο χριστιανισμός: Επικεντρώνεται μόνο στις θεολογικές θεωρίες, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το έργο του Θεού που αφορά τη διαχείριση και τη σωτηρία του ανθρώπου. Έχει γίνει μια θρησκεία ανθρώπων που ακολουθούν τον Θεό αλλά δεν αναγνωρίζονται, στην ουσία, από τον Θεό. Εντούτοις, κι ο Θεός έχει μια θεμελιώδη αρχή όσον αφορά το πώς προσεγγίζει τέτοιους ανθρώπους. Δεν τους χειρίζεται απερίσκεπτα ούτε τους αντιμετωπίζει κατά βούληση, όπως κάνει με τους άπιστους. Τους μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο που μεταχειρίζεται τους βουδιστές: Εάν, ενόσω ζει, ένας χριστιανός διαθέτει αυτοπειθαρχία, μπορεί να τηρεί αυστηρά τις Δέκα Εντολές και να έχει απαιτήσεις από τη δική του συμπεριφορά σύμφωνα με τους νόμους και τις εντολές, και τις τηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, τότε θα πρέπει και να διάγει τον ίδιο χρόνο περνώντας από τους κύκλους ζωής και θανάτου πριν μπορέσει πραγματικά να επιτύχει τη λεγόμενη «αρπαγή». Μετά την επίτευξη της αρπαγής, παραμένει στον πνευματικό κόσμο, όπου καταλαμβάνει μια θέση και γίνεται ένας από τους αξιωματούχους του. Ομοίως, εάν διαπράττει κακό στη γη, αν είναι υπερβολικά αμαρτωλός και διαπράττει πάρα πολλές αμαρτίες, τότε αναπόφευκτα θα τιμωρηθεί και θα πειθαρχηθεί με αντίστοιχο βαθμό αυστηρότητας. Στον βουδισμό, η επίτευξη της πραγμάτωσης σημαίνει το πέρασμα στην Αγνή Γη της Υπέρτατης Ευδαιμονίας, αλλά πώς αποκαλείται αυτό στον χριστιανισμό; Αποκαλείται «είσοδος στον ουρανό» και συνιστά «αρπαγή». Όσοι έχουν πραγματικά αρπαγεί περνούν, επίσης, από τον κύκλο ζωής και θανάτου τρεις έως επτά φορές, και στη συνέχεια, αφού έχουν πεθάνει, έρχονται στον πνευματικό κόσμο, σαν να είχαν κοιμηθεί. Εάν πληρούν τις προδιαγραφές, μπορούν να παραμείνουν για να καταλάβουν κάποια θέση και, αντίθετα από τους ανθρώπους στη γη, δεν θα μετενσαρκωθούν με έναν απλό τρόπο ή σύμφωνα με τις συμβάσεις.

Μεταξύ όλων αυτών των θρησκειών, το τέλος για το οποίο μιλούν και για το οποίο αγωνίζονται είναι το ίδιο με την επίτευξη της πραγμάτωσης στον βουδισμό· απλώς αυτή η «πραγμάτωση» επιτυγχάνεται με διαφορετικά μέσα. Είναι όλες τους όψεις του ίδιου νομίσματος. Όσον αφορά τη μερίδα των ανθρώπων που ακολουθούν τις θρησκείες αυτές, που είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές αρχές στη συμπεριφορά τους, ο Θεός τούς δίνει έναν κατάλληλο προορισμό, έναν κατάλληλο τόπο για να πάνε, και τους χειρίζεται κατάλληλα. Όλα αυτά είναι λογικά, αλλά δεν είναι όπως τα φαντάζονται οι άνθρωποι, σωστά; Τώρα, έχοντας ακούσει τι συμβαίνει στους χριστιανούς, πώς νιώθετε; Θεωρείτε ότι αδίκως υποφέρουν; Συμπάσχετε μαζί τους; (Λίγο.) Δεν μπορεί να γίνει τίποτα· αυτοί οι ίδιοι φταίνε. Γιατί το λέω αυτό; Το έργο του Θεού είναι αληθινό· ο Θεός είναι ζωντανός και πραγματικός, και το έργο Του απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα και σε κάθε άνθρωπο. Γιατί, τότε, δεν το αποδέχονται; Γιατί αντιτίθενται και διώκουν τον Θεό τόσο μανιωδώς; Θα έπρεπε μάλιστα να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που έχουν τέτοιο τέλος, άρα γιατί τους λυπάστε; Το ότι τυγχάνουν αυτού του είδους τη μεταχείριση δείχνει μεγάλη ανοχή. Βάσει του βαθμού στον οποίο αντιτίθενται στον Θεό, θα έπρεπε να καταστραφούν, κι όμως, ο Θεός δεν το κάνει· αντ’ αυτού απλώς μεταχειρίζεται τον χριστιανισμό το ίδιο όπως μια συνηθισμένη θρησκεία. Χρειάζεται, λοιπόν, να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες για τις άλλες θρησκείες; Η φιλοσοφία όλων αυτών των θρησκειών είναι οι άνθρωποι να υποφέρουν περισσότερα δεινά, να μην κάνουν κακό, να κάνουν καλές πράξεις, να μην εξυβρίζουν τους άλλους, να μην κρίνουν τους άλλους, να αποστασιοποιούνται από διαμάχες, και να είναι καλοί άνθρωποι —οι περισσότερες θρησκευτικές διδασκαλίες έτσι είναι. Συνεπώς, εάν αυτοί οι άνθρωποι της πίστης —αυτοί οι άνθρωποι που ακολουθούν διάφορες θρησκείες και δόγματα— είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές τους αρχές, τότε δεν θα διαπράξουν μεγάλα σφάλματα ή αμαρτίες κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη γη, και αφού μετενσαρκωθούν τρεις έως επτά φορές, αυτοί οι άνθρωποι —οι άνθρωποι που είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές αρχές— θα παραμείνουν, σε γενικές γραμμές, για να καταλάβουν μια θέση στον πνευματικό κόσμο. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι, δεν υπάρχουν.) Πώς αιτιολογείτε την απάντησή σας; Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος καλό και να τηρεί τους θρησκευτικούς κανόνες και νόμους. Ο βουδισμός δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να τρώνε κρέας —θα μπορούσες να το κάνεις αυτό; Εάν έπρεπε να φοράς γκρίζο μανδύα και να απαγγέλεις σούτρες και να ψέλνεις τα ονόματα των Βούδων σε έναν βουδιστικό ναό όλη τη μέρα, θα μπορούσες να το κάνεις; Δεν θα ήταν εύκολο. Ο χριστιανισμός έχει τις Δέκα Εντολές, τις εντολές και τους νόμους· είναι εύκολη η τήρησή τους; Δεν είναι! Πάρτε ως παράδειγμα τον κανόνα του να μην εξυβρίζει κανείς τους άλλους: Οι άνθρωποι είναι απλούστατα ανίκανοι να τηρήσουν αυτόν τον κανόνα. Δεν μπορούν να συγκρατηθούν, βωμολοχούν —και αφού ξεστομίσουν βωμολοχίες, δεν μπορούν να τις πάρουν πίσω, οπότε τι κάνουν; Τη νύχτα εξομολογούνται τις αμαρτίες τους. Μερικές φορές, αφού εξυβρίσουν τους άλλους, εξακολουθούν να τρέφουν μίσος στην καρδιά τους, και μάλιστα φτάνουν μέχρι το σημείο να προγραμματίζουν το πότε θα τους βλάψουν περισσότερο. Εν ολίγοις, δεν είναι εύκολο για όσους ζουν σ’ αυτό το νεκρό δόγμα να μην αμαρτάνουν ή να μη διαπράττουν κακό. Συνεπώς, σε κάθε θρησκεία, μόνο μια χούφτα άνθρωποι είναι πραγματικά σε θέση να επιτύχουν την πραγμάτωση. Υποθέτεις ότι επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι ακολουθούν αυτές τις θρησκείες, αρκετοί θα είναι σε θέση να παραμείνουν για να αναλάβουν κάποιον ρόλο στο πνευματικό βασίλειο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί· μόνο μερικοί είναι πραγματικά σε θέση να το επιτύχουν αυτό. Αυτά αφορούν, γενικά, τον κύκλο ζωής και θανάτου των ανθρώπων της πίστης. Αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ότι μπορούν να επιτύχουν την πραγμάτωση, κι αυτό είναι που τους διαφοροποιεί από τους άπιστους.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ι΄