Ο Θεός ορίζει το ουράνιο τόξο ως σύμβολο της διαθήκης Του με τον άνθρωπο

10 Φεβρουαρίου 2019

Γέν. 9:11-13 Και στήνω την διαθήκην μου προς εσάς· και δεν θέλει πλέον εξολοθρευθή πάσα σαρξ από των υδάτων του κατακλυσμού· ουδέ θέλει είσθαι πλέον κατακλυσμός διά να φθείρη την γην. Και είπεν ο Θεός, Τούτο είναι το σημείον της διαθήκης, την οποίαν εγώ κάμνω μεταξύ εμού και υμών και παντός εμψύχου ζώου το οποίον είναι με σας, εις γενεάς αιωνίους· Θέτω το τόξον μου εν τη νεφέλη, και θέλει είσθαι εις σημείον διαθήκης μεταξύ εμού και της γής.

Στη συνέχεια, ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτό το μέρος των γραφών, για το πώς ο Θεός όρισε το ουράνιο τόξο ως σύμβολο της διαθήκης Του με τον άνθρωπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν τι είναι το ουράνιο τόξο και έχουν ακούσει ιστορίες σχετικά με αυτό. Όσο για την ιστορία του ουράνιου τόξου στη Βίβλο, κάποιοι άνθρωποι την πιστεύουν, μερικοί την αντιμετωπίζουν ως θρύλο, ενώ άλλοι δεν την πιστεύουν καθόλου. Ανεξαρτήτως του οτιδήποτε, όλα όσα συνέβησαν σε σχέση με το ουράνιο τόξο είναι όλα τους πράγματα που έπραξε ο Θεός κάποτε, και που έλαβαν χώρα κατά τη διαδικασία της διαχείρισης του ανθρώπου από τον Θεό. Τα πράγματα αυτά έχουν καταγραφεί στη Βίβλο επακριβώς. Οι εν λόγω καταγραφές δεν μας λένε τι διάθεση είχε ο Θεός την εποχή εκείνη ή ποιες ήταν οι προθέσεις Του πίσω από τα λόγια που είπε. Επιπλέον, κανείς δεν δύναται να αντιληφθεί τι αισθανόταν ο Θεός όταν τα είπε. Ωστόσο, η ψυχική κατάσταση του Θεού σχετικά με το όλο θέμα αποκαλύπτεται μέσα από τις γραμμές του κειμένου. Είναι λες και οι σκέψεις Του της εποχής εκείνης ξεπηδούν από τη σελίδα μέσα από κάθε λέξη και φράση του λόγου του Θεού.

Οι σκέψεις του Θεού είναι αυτό για το οποίο πρέπει να ενδιαφέρονται οι άνθρωποι, και αυτό που πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια να γνωρίσουν. Τούτο οφείλεται στο ότι οι σκέψεις του Θεού είναι στενά συνδεδεμένες με την κατανόηση του Θεού από τον άνθρωπο, και η κατανόηση του Θεού από τον άνθρωπο συνδέεται αναπόφευκτα με την είσοδο του ανθρώπου στη ζωή. Τι σκεπτόταν, λοιπόν, ο Θεός την ώρα που συνέβησαν αυτά τα πράγματα;

Αρχικά, ο Θεός δημιούργησε μια ανθρωπότητα που στα μάτια Του ήταν πολύ καλή και βρισκόταν κοντά Του, αλλά καταστράφηκε από κατακλυσμό αφού επαναστάτησε εναντίον Του. Πόνεσε τον Θεό το γεγονός ότι μια τέτοια ανθρωπότητα απλώς εξαφανίστηκε έτσι, σε μια στιγμή; Φυσικά και Τον πόνεσε! Πώς εξέφρασε, λοιπόν, τον πόνο αυτόν; Πώς καταγράφηκε στη Βίβλο; Καταγράφηκε ως εξής: «Και στήνω την διαθήκην μου προς εσάς· και δεν θέλει πλέον εξολοθρευθή πάσα σαρξ από των υδάτων του κατακλυσμού· ουδέ θέλει πλέον είσθαι κατακλυσμός διά να φθείρη την γην». Αυτή η απλή πρόταση αποκαλύπτει τις σκέψεις του Θεού. Η καταστροφή του κόσμου Τον πόνεσε πάρα πολύ. Με ανθρώπινα λόγια, λυπήθηκε πολύ. Μπορούμε να φανταστούμε: Πώς έμοιαζε η, κάποτε γεμάτη ζωή, γη μετά την καταστροφή της από τον κατακλυσμό; Πώς έμοιαζε η, κάποτε γεμάτη ανθρώπινα όντα, γη τώρα; Καμία ανθρώπινη κατοικία, κανένα ζωντανό πλάσμα, νερό παντού και απόλυτο χάος στην επιφάνεια του νερού. Αυτή η σκηνή ήταν η αρχική πρόθεση του Θεού όταν δημιούργησε τον κόσμο; Εννοείται πως όχι! Η αρχική πρόθεση του Θεού ήταν να βλέπει ζωή σε όλη τη γη, να βλέπει τα ανθρώπινα όντα, που Εκείνος δημιούργησε, να Τον λατρεύουν, και όχι να είναι ο Νώε ο μόνος που Τον λατρεύει ή ο μοναδικός που μπόρεσε να απαντήσει στο κάλεσμά Του να ολοκληρώσει αυτό που του είχε ανατεθεί. Μετά τον χαμό της ανθρωπότητας, ο Θεός δεν είδε την αρχική Του πρόθεση, αλλά το εντελώς αντίθετο. Πώς θα μπορούσε να μην πονά η καρδιά Του; Όταν, λοιπόν, αποκάλυπτε τη διάθεσή Του και εξέφραζε τα συναισθήματά Του, ο Θεός έλαβε μια απόφαση. Ποια ήταν αυτή; Να φτιάξει ένα τόξο στο σύννεφο (σημείωση: το ουράνιο τόξο που βλέπουμε) ως διαθήκη με τον άνθρωπο, μια υπόσχεση ότι ο Θεός δεν θα κατέστρεφε ξανά με κατακλυσμό την ανθρωπότητα. Ταυτόχρονα, ήταν επίσης ένας τρόπος να ειπωθεί στους ανθρώπους ότι ο Θεός είχε κάποτε καταστρέψει τον κόσμο με κατακλυσμό, ένας τρόπος να επιτραπεί στο ανθρώπινο γένος να θυμάται για πάντα γιατί ο Θεός έπραξε κάτι τέτοιο.

Ήταν η καταστροφή του κόσμου αυτή τη φορά κάτι που ήθελε ο Θεός; Σίγουρα δεν ήταν αυτό που ήθελε ο Θεός. Μπορούμε να είμαστε ικανοί να φανταστούμε ένα μικρό κομμάτι από το θλιβερό βλέμμα της γης μετά την καταστροφή του κόσμου, αλλά δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε στο να φανταστούμε πώς ήταν εκείνη την ώρα το σκηνικό στα μάτια του Θεού. Μπορούμε να πούμε ότι, είτε πρόκειται για τους ανθρώπους του τότε ή του τώρα, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ή να αντιληφθεί αυτό που ένοιωσε ο Θεός, βλέποντας εκείνη τη σκηνή, την εικόνα του κόσμου μετά την καταστροφή του από τον κατακλυσμό. Ο Θεός αναγκάστηκε να το πράξει εξαιτίας της ανυπακοής του ανθρώπου, αλλά ο πόνος που ένοιωσε η καρδιά του Θεού από την καταστροφή του κόσμου από τον κατακλυσμό, αποτελεί μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ή να αντιληφθεί. Γι’ αυτό ο Θεός έκανε μια διαθήκη με την ανθρωπότητα, η οποία ήταν να πει στους ανθρώπους να θυμούνται ότι ο Θεός κάποτε έπραξε κάτι τέτοιο και να τους ορκιστεί ότι ο Θεός δεν επρόκειτο να καταστρέψει ποτέ τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ξανά. Στην εν λόγω διαθήκη, βλέπουμε την καρδιά του Θεού —βλέπουμε ότι η καρδιά του Θεού πονούσε όταν κατέστρεψε τη συγκεκριμένη ανθρωπότητα. Στην ανθρώπινη γλώσσα, όταν ο Θεός κατέστρεψε το ανθρώπινο γένος και το παρακολούθησε να χάνεται, η καρδιά Του θρηνούσε και αιμορραγούσε. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να το περιγράψουμε; Οι λέξεις αυτές χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους για να απεικονίσουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά καθώς η γλώσσα των ανθρώπων είναι υπερβολικά ελλιπής, η χρήση τους για να περιγραφούν τα αισθήματα και τα συναισθήματα του Θεού δεν Μου φαίνεται και πολύ κακή, ούτε υπερβολικά υπέρμετρη. Τουλάχιστον, σας δίνει μια πολύ ζωντανή, πολύ απτή κατανόηση της διάθεσης του Θεού τη δεδομένη στιγμή. Τι θα σκέφτεστε τώρα, όποτε βλέπετε ξανά το ουράνιο τόξο; Θα θυμάστε, τουλάχιστον, ότι, κάποτε, ο Θεός θρήνησε επειδή κατέστρεψε τον κόσμο με κατακλυσμό. Θα θυμάστε ότι, παρόλο που ο Θεός μισούσε αυτόν τον κόσμο και απεχθανόταν τη συγκεκριμένη ανθρωπότητα, όταν κατέστρεψε τα ανθρώπινα όντα που Εκείνος, με τα ίδια Του τα χέρια είχε δημιουργήσει, η καρδιά Του πονούσε, πάλευε να τους αφήσει, δίσταζε και δυσκολευόταν να το αντέξει. Μοναδική παρηγοριά Του ήταν η οκταμελής οικογένεια του Νώε. Η συνεργασία του Νώε έκανε τις επίπονες προσπάθειές Του να δημιουργήσει τα πάντα, να αξίζουν τον κόπο. Σε μια εποχή που ο Θεός υπέφερε, τούτο ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να αντισταθμίσει την οδύνη Του. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Θεός εναπόθεσε όλες Του τις προσδοκίες για την ανθρωπότητα στην οικογένεια του Νώε, ελπίζοντας ότι μπορούσαν να ζήσουν υπό τις ευλογίες Του και όχι την κατάρα Του, ελπίζοντας ότι δεν θα έβλεπαν ποτέ τον Θεό να καταστρέφει ξανά τον κόσμο με κατακλυσμό, και ελπίζοντας, επίσης ότι δεν θα καταστρέφονταν.

Ποιο μέρος της διάθεσης του Θεού πρέπει να κατανοήσουμε από εδώ; Ο Θεός απεχθανόταν τον άνθρωπο επειδή ο άνθρωπος ήταν εχθρικός απέναντί Του, αλλά μέσα στην καρδιά Του, η φροντίδα, η ανησυχία και το έλεός Του για την ανθρωπότητα παρέμειναν αμετάβλητα. Ακόμη και όταν κατέστρεψε την ανθρωπότητα, η καρδιά Του παρέμεινε απαράλλακτη. Όταν η ανθρωπότητα γέμισε διαφθορά και ανυπακοή προς τον Θεό μέχρι ενός σημείου, ο Θεός υποχρεώθηκε, λόγω της διάθεσης και της ουσίας Του και σύμφωνα με τις αρχές Του, να καταστρέψει τη συγκεκριμένη ανθρωπότητα. Λόγω, όμως της ουσίας Του, ο Θεός σπλαχνιζόταν ακόμα την ανθρωπότητα και, μάλιστα, ήθελε να χρησιμοποιήσει και διάφορους τρόπους για να τη λυτρώσει, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Αντ’ αυτού, ο άνθρωπος εναντιώθηκε στον Θεό, συνέχισε να μην Τον υπακούει, αρνούμενος να δεχθεί τη σωτηρία του Θεού, αρνήθηκε, δηλαδή, να δεχθεί τις καλές Του προθέσεις. Ανεξάρτητα από το ότι ο Θεός τον κάλεσε, του υπενθύμισε, τον συνέδραμε, τον βοήθησε ή τον ανέχθηκε, ο άνθρωπος ούτε το κατάλαβε, ούτε το εκτίμησε, ούτε καν έδωσε σημασία. Μέσα στην οδύνη Του, ο Θεός δε λησμόνησε να δώσει στον άνθρωπο τη μέγιστη ανεκτικότητά Του, περιμένοντας τον άνθρωπο να ανακάμψει. Έχοντας φτάσει στα όριά Του, έπραξε αυτό που έπρεπε, χωρίς κανένα δισταγμό. Με άλλα λόγια, υπήρξε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδος και διαδικασία από τη στιγμή που ο Θεός σχεδίασε να καταστρέψει το ανθρώπινο γένος, ως την επίσημη έναρξη του έργου Του για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Η εν λόγω διαδικασία υπήρχε με τον σκοπό να ενεργοποιήσει τον άνθρωπο ώστε να ανακάμψει, και ήταν η τελευταία ευκαιρία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Τι έκανε, λοιπόν, ο Θεός κατά την περίοδο προτού καταστρέψει την ανθρωπότητα; Ο Θεός εργάστηκε ακατάπαυστα, υπενθυμίζοντας και προτρέποντας. Ανεξάρτητα από το πόση οδύνη και θλίψη ένοιωθε η καρδιά του Θεού, Εκείνος συνέχισε να ασκεί τη φροντίδα, την ανησυχία Του και το άφθονο έλεός Του για την ανθρωπότητα. Τι καταλαβαίνουμε από αυτό; Αναμφισβήτητα, κατανοούμε ότι η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα είναι πραγματική και όχι μόνο λόγια. Είναι πραγματική, απτή και υπολογίσιμη, όχι ψεύτικη, κίβδηλη, απατηλή ή επιτηδευμένη. Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ποτέ τεχνάσματα ούτε δημιουργεί ψεύτικες εικόνες για να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι είναι άξιος της αγάπης τους. Ποτέ δεν χρησιμοποιεί ψευδείς μαρτυρίες, προκειμένου να αφήσει τους ανθρώπους να δουν την ομορφιά Του ή για να καυχηθεί για την ομορφιά και την αγιοσύνη Του. Τούτες οι πτυχές της διάθεσης του Θεού δεν είναι, άραγε, αντάξιες της αγάπης του ανθρώπου; Δεν αξίζουν να λατρεύονται; Δεν αξίζουν την αγάπη; Σε τούτο το σημείο, θέλω να σας ρωτήσω: Αφού ακούσατε τα λόγια αυτά, πιστεύετε ότι το μεγαλείο του Θεού είναι απλώς λέξεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί; Ή μήπως η ομορφιά του Θεού είναι απλώς κενά λόγια; Όχι! Σίγουρα όχι! Η υπεροχή, το μεγαλείο, η αγιοσύνη, η ανεκτικότητα, η αγάπη του Θεού και ούτω καθεξής —κάθε λεπτομέρεια καθεμίας από τις διάφορες πτυχές της διάθεσης και της ουσίας του Θεού βρίσκει πρακτική έκφραση κάθε φορά που Εκείνος επιτελεί το έργο Του, όπως και ενσωματώνεται στο θέλημά Του απέναντι στον άνθρωπο και εκπληρώνεται και αντανακλάται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το εάν το έχεις αισθανθεί προηγουμένως, ο Θεός φροντίζει τον κάθε άνθρωπο με κάθε δυνατό τρόπο, χρησιμοποιώντας την ειλικρινή καρδιά, τη σοφία Του και διάφορες μεθόδους, προκειμένου να ζεστάνει την καρδιά του κάθε ανθρώπου και να αφυπνίσει το πνεύμα του. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι κάθονται εδώ, κάθε άτομο έχει διαφορετικές εμπειρίες και συναισθήματα ως προς την ανεκτικότητα, την υπομονή και την ομορφιά του Θεού. Οι εν λόγω εμπειρίες του Θεού και τα αισθήματα ή οι αναγνωρίσεις Του —εν ολίγοις, όλα αυτά τα θετικά πράγματα προέρχονται από τον Θεό. Έτσι, ενσωματώνοντας τις εμπειρίες και τη γνώση όλων για τον Θεό και συνδυάζοντάς τις με τις αναγνώσεις αυτών των χωρίων από τη Βίβλο σήμερα, έχετε τώρα μια πιο πραγματική και σωστή κατανόηση του Θεού;

[…]

Μήπως παρατηρήσατε κάποιο ιδιαίτερο γεγονός μεταξύ όλων των στίχων της Βίβλου, συμπεριλαμβανομένων όλων των ιστοριών της Βίβλου που επικοινωνήσαμε σήμερα; Χρησιμοποίησε ποτέ ο Θεός τη δική Του γλώσσα, προκειμένου να εκφράσει τις δικές Του σκέψεις ή να εξηγήσει την αγάπη και τη φροντίδα Του για την ανθρωπότητα; Υπάρχει κάποια καταγραφή με Εκείνον να χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, για να δηλώσει πόσο ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα ή πόσο την αγαπά; Όχι! Σωστά δεν τα λέω; Υπάρχουν τόσο πολλοί μεταξύ σας, που έχουν διαβάσει τη Βίβλο ή άλλα βιβλία εκτός από τη Βίβλο. Έχει δει κάποιος από εσάς τέτοιες λέξεις; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι! Δηλαδή, στις καταγραφές της Βίβλου, συμπεριλαμβανομένων των λόγων του Θεού ή της καταγραφής του έργου Του, ποτέ ο Θεός, σε καμιά εποχή ή περίοδο, δεν χρησιμοποίησε τις δικές Του μεθόδους, προκειμένου να περιγράψει τα αισθήματά Του ή να εκφράσει την αγάπη και τη φροντίδα Του για την ανθρωπότητα, ούτε και χρησιμοποίησε ποτέ τον λόγο ή οποιεσδήποτε ενέργειες για να μεταδώσει τα αισθήματα και τα συναισθήματά Του —έτσι δεν είναι; Γιατί το λέω αυτό; Γιατί είμαι υποχρεωμένος να το αναφέρω; Επειδή περιέχει επίσης την ομορφιά του Θεού και τη διάθεσή Του.

Ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο γένος· ανεξάρτητα από το αν έχει διαφθαρεί ή Τον ακολουθεί, ο Θεός φέρεται στα ανθρώπινα όντα σαν τους πιο πολύτιμους αγαπημένους Του —ή, όπως θα έλεγαν τα ανθρώπινα όντα, οι πλέον αγαπημένοι Του άνθρωποι— και όχι σαν παιχνίδια Του. Αν και ο Θεός λέει ότι είναι ο Δημιουργός και ότι ο άνθρωπος είναι το δημιούργημά Του, το οποίο μπορεί να ακούγεται σαν να υπάρχει διαφορά στην ιεραρχία, η πραγματικότητα είναι ότι όλα όσα έπραξε ο Θεός για την ανθρωπότητα υπερβαίνουν κατά πολύ μια σχέση τέτοιας φύσεως. Ο Θεός αγαπά την ανθρωπότητα, ενδιαφέρεται και ανησυχεί για αυτήν, καθώς επίσης τη φροντίζει, συνεχώς και αδιαλείπτως. Ποτέ δεν νοιώθει μέσα Του ότι πρόκειται για επιπρόσθετη δουλειά ή για κάτι που αξίζει εύσημα. Ούτε και αισθάνεται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας, ο εφοδιασμός και η παροχή των πάντων αποτελεί τεράστια συμβολή στο ανθρώπινο γένος. Απλώς φροντίζει το ανθρώπινο γένος ήσυχα και σιωπηλά, με τον δικό Του τρόπο και μέσα από τη δική Του ουσία και από όσα έχει και είναι. Ανεξάρτητα από το πόση φροντίδα και βοήθεια λαμβάνει η ανθρωπότητα από Αυτόν, ο Θεός δεν σκέφτεται ποτέ ούτε και προσπαθεί να πάρει τα εύσημα. Τούτο καθορίζεται από την ουσία του Θεού, και αποτελεί ακριβώς μια πραγματική έκφραση της διάθεσης του Θεού. Γι’ αυτό και, ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται στη Βίβλο ή σε άλλα βιβλία, ποτέ δεν θα βρούμε τον Θεό να εκφράζει τις σκέψεις Του και να περιγράφει ή να δηλώνει στους ανθρώπους γιατί πράττει αυτά τα πράγματα ή γιατί ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την ανθρωπότητα, προκειμένου να την κάνει να είναι ευγνώμων προς Αυτόν ή να Τον δοξάζει. Ακόμη και όταν πονά, όταν η καρδιά Του νοιώθει ακραία οδύνη, ποτέ δεν ξεχνά την ευθύνη Του απέναντι στην ανθρωπότητα ή την ανησυχία Του για αυτήν, ενώ ταυτόχρονα φέρει τον πόνο και την οδύνη μόνος Του, σιωπηλά. Αντίθετα, ο Θεός συνεχίζει να φροντίζει την ανθρωπότητα, όπως πάντα. Παρόλο που η ανθρωπότητα συχνά δοξάζει τον Θεό ή γίνεται μάρτυράς Του, ο Θεός δεν απαιτεί καμία από αυτές τις συμπεριφορές. Τούτο συμβαίνει, επειδή ο Θεός δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση για τα καλά που κάνει για την ανθρωπότητα, να δεχθεί ευγνωμοσύνη ως ανταπόδοση ή οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Από την άλλη πλευρά, όσοι σέβονται τον Θεό και αποφεύγουν το κακό, όσοι ακολουθούν αληθινά τον Θεό, Τον ακούν και είναι πιστοί σε Αυτόν, καθώς και όσοι Τον υπακούν —αυτοί είναι οι άνθρωποι που λαμβάνουν συχνά τις ευλογίες του Θεού, και ο Θεός τούς δίνει τις ευλογίες Του χωρίς επιφυλάξεις. Επιπλέον, οι ευλογίες που λαμβάνουν οι άνθρωποι από τον Θεό είναι συχνά πέρα από τη φαντασία τους, αλλά και πέρα από οτιδήποτε μπορούν να ανταλλάξουν τα ανθρώπινα όντα για όσα έχουν πράξει ή το τίμημα που έχουν πληρώσει. Όταν η ανθρωπότητα απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού, ενδιαφέρεται κανείς για το τι πράττει ο Θεός; Ενδιαφέρεται κανείς για τα αισθήματα του Θεού; Προσπαθεί κανείς να αντιληφθεί τον πόνο του Θεού; Η ακριβής απάντηση στις ερωτήσεις αυτές είναι: Όχι! Μπορεί το οποιοδήποτε ανθρώπινο ον, συμπεριλαμβανομένου του Νώε, να αντιληφθεί την οδύνη του Θεού τη στιγμή εκείνη; Μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο Θεός έκανε μια τέτοια διαθήκη; Κανείς δεν μπορεί! Το ανθρώπινο γένος δεν αντιλαμβάνεται την οδύνη του Θεού, όχι επειδή αδυνατεί να την κατανοήσει, ούτε εξαιτίας του χάσματος μεταξύ Θεού και ανθρώπου ή της διαφοράς της θέσης τους· οφείλεται, μάλλον, στο ότι η ανθρωπότητα ούτε καν νοιάζεται για κανένα από τα αισθήματα του Θεού. Η ανθρωπότητα πιστεύει ότι ο Θεός είναι ανεξάρτητος —ο Θεός δεν έχει ανάγκη το ενδιαφέρον, την κατανόηση ή τις σκέψεις των ανθρώπων. Ο Θεός είναι Θεός, άρα δεν νοιώθει πόνο, ούτε και κανένα συναίσθημα· δεν μπορεί να είναι λυπημένος ή να αισθάνεται θλίψη, ούτε καν κλαίει. Ο Θεός είναι Θεός, άρα δεν έχει ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματά Του, ούτε και χρειάζεται συναισθηματική ανακούφιση. Αν, υπό ορισμένες συνθήκες, νοιώσει τέτοιες ανάγκες, θα επιλύσει ο ίδιος το πρόβλημα, χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια του ανθρώπινου γένους. Αντίθετα, οι αδύναμοι, ανώριμοι άνθρωποι είναι αυτοί που χρειάζονται την παρηγοριά, τη φροντίδα και την ενθάρρυνση του Θεού, ακόμη και να ανακουφίσει ο ίδιος τα συναισθήματά τους, οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Τέτοιες σκέψεις κρύβονται βαθιά μέσα στις καρδιές της ανθρωπότητας: Ο άνθρωπος είναι ο αδύναμος· χρειάζεται τον Θεό για να τον προσέχει παντοιοτρόπως, του αξίζει όλη η φροντίδα που λαμβάνει από Εκείνον, και μπορεί να Του ζητά ό,τι θεωρεί πως πρέπει να είναι δικό του. Ο Θεός είναι ο ισχυρός· κατέχει τα πάντα, και πρέπει να είναι ο φύλακας της ανθρωπότητας και ο χορηγός των ευλογιών. Αφού είναι ήδη Θεός, είναι παντοδύναμος και δεν χρειάζεται ποτέ τίποτα από το ανθρώπινο γένος.

Αφού ο άνθρωπος δεν δίνει σημασία σε καμία από τις αποκαλύψεις του Θεού, δεν αισθάνθηκε ποτέ του τη θλίψη, την οδύνη ή τη χαρά του Θεού. Αντιθέτως, ο Θεός γνωρίζει όλες τις εκφράσεις του ανθρώπου, σαν την παλάμη του χεριού Του. Ο Θεός συνδράμει στις ανάγκες του καθενός παντού και πάντοτε, παρατηρώντας τις εναλλασσόμενες σκέψεις του κάθε ανθρώπου, ανακουφίζοντας και προτρέποντάς τους, και καθοδηγώντας και φωτίζοντάς τους. Σε ό,τι αφορά όλα τα πράγματα που έπραξε ο Θεός για την ανθρωπότητα και όλα τα τιμήματα που κατέβαλε εξαιτίας της, μπορούν οι άνθρωποι να βρουν κάποιο χωρίο στη Βίβλο ή από οτιδήποτε έχει πει μέχρι στιγμής ο Θεός, που να δηλώνει σαφώς ότι ο Θεός θα απαιτήσει κάτι από τον άνθρωπο; Όχι! Αντίθετα, ανεξάρτητα από το ότι οι άνθρωποι αγνοούν τις σκέψεις του Θεού, Εκείνος εξακολουθεί να καθοδηγεί συνεχώς την ανθρωπότητα, συνδράμοντας και βοηθώντας την επανειλημμένα, προκειμένου να της επιτρέψει να ακολουθήσει την οδό Του, ώστε να μπορέσει να λάβει τον όμορφο προορισμό που έχει ετοιμάσει για αυτήν. Σε ό,τι αφορά τον Θεό, αυτό που έχει και είναι, η χάρις, το έλεος και όλες οι ανταμοιβές Του, θα δοθούν ανεπιφύλακτα σε αυτούς που Τον αγαπούν και Τον ακολουθούν. Ποτέ, όμως, δεν αποκαλύπτει σε κανέναν την οδύνη που ένοιωσε ή την ψυχική Του κατάσταση, και ποτέ δεν παραπονιέται για το ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για Εκείνον ή δεν ξέρει το θέλημά Του. Απλώς υπομένει τα πάντα σιωπηλά, περιμένοντας την ημέρα που η ανθρωπότητα θα είναι ικανή να καταλάβει.

Γιατί τα λέω αυτά εδώ; Τι καταλάβατε από τα πράγματα που είπα; Υπάρχει κάτι στην ουσία και τη διάθεση του Θεού που είναι πανεύκολο να παραβλεφθεί, κάτι που κατέχει μονάχα ο Θεός και κανένας απολύτως άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οι άλλοι τους θεωρούν σπουδαίους, καλούς, ή τον Θεό της φαντασίας τους. Τι είναι αυτό; Η ανιδιοτέλεια του Θεού. Μιλώντας για ανιδιοτέλεια, ίσως νομίζεις ότι και εσύ είσαι πολύ ανιδιοτελής, διότι, όταν πρόκειται για τα παιδιά σου, ποτέ δεν τους κάνεις παζάρια και είσαι γενναιόδωρος απέναντί τους, ή πιστεύεις ότι είσαι και εσύ πολύ ανιδιοτελής όσον αφορά στους γονείς σου. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύεις, τουλάχιστον έχεις μια ιδέα της λέξης «ανιδιοτελής» και θεωρείς ότι είναι θετική λέξη, και ότι ο ανιδιοτελής άνθρωπος είναι πολύ ευγενής. Όταν φέρεσαι ανιδιοτελώς, πιστεύεις ότι είσαι σπουδαίος. Αλλά δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να δει την ανιδιοτέλεια του Θεού μεταξύ όλων των πραγμάτων, μεταξύ των ανθρώπων, των γεγονότων και των αντικειμένων, και μέσα από το έργο του Θεού. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ο άνθρωπος είναι υπερβολικά εγωιστής! Γιατί το λέω αυτό; Το ανθρώπινο γένος ζει μέσα σε έναν υλικό κόσμο. Μπορεί να ακολουθείς τον Θεό, αλλά ποτέ δεν βλέπεις ούτε αντιλαμβάνεσαι ότι ο Θεός σε εφοδιάζει, σε αγαπά και δείχνει ενδιαφέρον για εσένα. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που βλέπεις; Βλέπεις τους εξ αίματος συγγενείς σου, που σε αγαπούν ή σε κουράζουν με την υπερβολική τους αγάπη. Βλέπεις τα πράγματα που είναι ευεργετικά για τη σάρκα σου, και νοιάζεσαι για τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπάς. Τούτη είναι η υποτιθέμενη ανιδιοτέλεια του ανθρώπου. Αυτοί οι «ανιδιοτελείς» άνθρωποι, όμως, ποτέ δεν ενδιαφέρονται για τον Θεό που τους δίνει ζωή. Σε αντίθεση με τον Θεό, η ανιδιοτέλεια του ανθρώπου καθίσταται εγωιστική και ποταπή. Η ανιδιοτέλεια, στην οποία πιστεύει ο άνθρωπος, είναι κενή και μη-πραγματική, κίβδηλη, ασύμβατη και άσχετη με τον Θεό. Η ανιδιοτέλεια του ανθρώπου είναι για τον ίδιο, ενώ η ανιδιοτέλεια του Θεού αποτελεί πραγματική αποκάλυψη της ουσίας Του. Ακριβώς χάρη στην ανιδιοτέλεια του Θεού, ο άνθρωπος λαμβάνει μια σταθερή ροή εφοδίων εκ μέρους Του. Ίσως να μη σας αγγίζει ιδιαιτέρως το θέμα για το οποίο μιλάω σήμερα και μόλις που νεύετε καταφατικά ως έγκριση, αλλά όταν προσπαθήσεις να αντιληφθείς την καρδιά του Θεού μέσα σου, άθελά σου θα ανακαλύψεις το εξής: Από όλους τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα που μπορείς να διαισθανθείς σε αυτόν τον κόσμο, μόνο η ανιδιοτέλεια του Θεού είναι πραγματική και συμπαγής, διότι μόνο η αγάπη του Θεού προς εσένα είναι ανεπιφύλακτη και άμεμπτη. Εκτός από τη θεϊκή, η οποιουδήποτε άλλου, αποκαλούμενη ανιδιοτέλεια είναι ψεύτικη, επιφανειακή, ανειλικρινής· έχει στόχους, συγκεκριμένες προθέσεις, κάνει παζάρια, και δεν μπορεί να αντέξει στις δοκιμασίες. Θα μπορούσατε ακόμη και να πείτε ότι είναι ρυπαρή, άξια περιφρόνησης. Συμφωνείτε;

Ξέρω ότι δεν είστε πολύ εξοικειωμένοι με αυτά τα θέματα, και χρειάζεστε λίγο χρόνο για να τα εμπεδώσετε, προτού μπορέσετε να τα κατανοήσετε πραγματικά. Όσο πιο ανοίκεια σας είναι αυτά τα ζητήματα και θέματα, τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι αυτά τα θέματα λείπουν από την καρδιά σας. Αν δεν αναφερόμουν ποτέ σε αυτά τα θέματα, θα γνώριζε κάποιος από εσάς έστω και ελάχιστα για αυτά; Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα καταφέρνατε να τα γνωρίσετε. Αυτό είναι σίγουρο. Ανεξάρτητα από το πόσα μπορείτε να καταλάβετε ή να κατανοήσετε, εν ολίγοις, τα θέματα αυτά, για τα οποία μιλώ, είναι εκείνα που λείπουν περισσότερο από τους ανθρώπους, αλλά που θα έπρεπε να τους είναι περισσότερο γνωστά. Τα εν λόγω θέματα είναι πολύ σημαντικά για όλους —είναι πολύτιμα και είναι ζωή, και είναι πράγματα που πρέπει να κατέχετε για τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σας. Χωρίς τούτα τα λόγια ως καθοδήγηση, χωρίς την κατανόησή σας για τη διάθεση και την ουσία του Θεού, θα έχετε πάντα ερωτηματικά όταν πρόκειται για τον Θεό. Πώς μπορείς να πιστεύεις σωστά στον Θεό, αν ούτε καν Τον καταλαβαίνεις; Δεν ξέρεις τίποτα για τα συναισθήματα του Θεού, το θέλημα, την ψυχική κατάσταση, τις σκέψεις Του, τι Τον λυπεί και τι του χαρίζει ευτυχία —πώς μπορείς, λοιπόν, να ενδιαφέρεσαι για την καρδιά Του;

Όποτε ο Θεός είναι αναστατωμένος, έρχεται αντιμέτωπος με μια ανθρωπότητα που δεν Του δίνει καμία σημασία, μια ανθρωπότητα που Τον ακολουθεί και ισχυρίζεται ότι Τον αγαπά, αλλά παραμελεί εντελώς τα αισθήματά Του. Πώς μπορεί να μην πονά η καρδιά Του; Στο έργο διαχείρισης του Θεού, Εκείνος επιτελεί με ειλικρίνεια το έργο Του και μιλά σε κάθε άνθρωπο, αντιμετωπίζοντάς τους χωρίς επιφυλάξεις ή συγκαλύψεις· αντιστρόφως, κάθε άνθρωπος που Τον ακολουθεί είναι κλειστός απέναντί Του, και κανείς δεν είναι πρόθυμος να Τον προσεγγίσει ενεργά, να κατανοήσει την καρδιά Του ή να δώσει σημασία στα αισθήματά Του. Ούτε καν αυτοί που θέλουν να γίνουν οικείοι Του, δεν θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό, να ενδιαφερθούν για την καρδιά Του ή να προσπαθήσουν να Τον καταλάβουν. Όταν ο Θεός είναι χαρούμενος και ευτυχής, δεν υπάρχει κανείς για να μοιραστεί την ευτυχία Του. Όταν ο Θεός παρεξηγείται από τους ανθρώπους, δεν υπάρχει κανείς για να ανακουφίσει την πληγωμένη Του καρδιά. Όταν η καρδιά Του πονά, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος, πρόθυμος να ακούσει τις εκμυστηρεύσεις Του. Μέσα στα χιλιάδες χρόνια του έργου διαχείρισης του Θεού, δεν υπάρχει κανείς που να κατανοεί τα συναισθήματα του Θεού, ούτε κανείς που να τα καταλαβαίνει ή να τα αντιλαμβάνεται, πόσο μάλλον κάποιος που θα μπορούσε να σταθεί μαζί με τον Θεό για να μοιραστεί τις χαρές και τις λύπες Του. Ο Θεός είναι μόνος. Μόνος! Ο Θεός είναι μόνος, όχι μόνο επειδή Του εναντιώνεται το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος, αλλά περισσότερο επειδή ούτε όσοι επιδιώκουν να είναι πνευματικοί, ούτε αυτοί που προσπαθούν να γνωρίσουν τον Θεό και να Τον κατανοήσουν, ούτε καν εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αφιερώσουν ολόκληρη τη ζωή τους σε Αυτόν, δεν γνωρίζουν τις σκέψεις Του, ούτε και καταλαβαίνουν τη διάθεση και τα συναισθήματά Του.

Στο τέλος της ιστορίας του Νώε, βλέπουμε ότι ο Θεός χρησιμοποίησε μια ασυνήθιστη μέθοδο για να εκφράσει τα συναισθήματα που είχε τότε. Η μέθοδος αυτή είναι πολύ ξεχωριστή, και πρόκειται για τη σύναψη διαθήκης με τον άνθρωπο. Είναι μια μέθοδος, που δηλώνει το τέλος της χρήσης κατακλυσμού από τον Θεό για την καταστροφή του κόσμου. Εξωτερικά, η σύναψη διαθήκης φαίνεται σαν κάτι συνηθισμένο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη χρήση λέξεων, προκειμένου να δεσμευτούν αμφότερα τα μέρη από πράξεις παραβίασης, έτσι ώστε να συμβάλουν στην επίτευξη του σκοπού της προστασίας των συμφερόντων και των δύο πλευρών. Ως προς τη μορφή, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, αλλά από τα κίνητρα που κρύβονται από πίσω και τον λόγο που έχει ο Θεός για να το πράξει, πρόκειται για πραγματική αποκάλυψη της διάθεσης και της ψυχικής κατάστασής Του. Εάν εσύ βάλεις απλά τα λόγια αυτά στην άκρη και τα αγνοήσεις, και αν Εγώ δεν σας πω ποτέ την αλήθεια των πραγμάτων, τότε η ανθρωπότητα δεν θα μάθει πραγματικά ποτέ τις σκέψεις του Θεού. Ίσως, στη φαντασία σου, ο Θεός να χαμογελά συνάπτοντας τη διαθήκη ή ίσως η έκφρασή Του να είναι σοβαρή, αλλά ανεξάρτητα από τη συνηθέστερη έκφραση που φαντάζονται οι άνθρωποι πως είχε ο Θεός, κανείς δεν θα ήταν σε θέση να δει την καρδιά του Θεού ή την οδύνη Του, πόσο μάλλον τη μοναξιά Του. Κανείς δεν μπορεί να ωθήσει τον Θεό να τον εμπιστευθεί ή να είναι άξιος της εμπιστοσύνης Του ή να είναι κάποιος, στον οποίον να μπορεί να εκφράσει τις σκέψεις Του ή να εκμυστηρευτεί την οδύνη Του. Γι’ αυτό και ο Θεός δεν είχε άλλη επιλογή από το να πράξει κάτι τέτοιο. Αποχαιρετώντας την προηγούμενη ανθρωπότητα, ο Θεός έπραξε, επιφανειακά, κάτι εύκολο, διευθετώντας το παρελθόν και σχεδιάζοντας μια τέλεια κατάληξη στην καταστροφή του κόσμου από τον κατακλυσμό. Ωστόσο, ο Θεός είχε θάψει βαθιά μέσα στην καρδιά Του την οδύνη εκείνης της στιγμής. Σε μια εποχή που ο Θεός δεν είχε κανέναν για να κάνει τις εκμυστηρεύσεις Του, συνήψε μια διαθήκη με το ανθρώπινο γένος, λέγοντας ότι δεν επρόκειτο να καταστρέψει ξανά τον κόσμο με κατακλυσμό. Η εμφάνιση του ουρανίου τόξου συμβαίνει για να υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι κάτι τέτοιο είχε συμβεί κάποτε, να τους προειδοποιεί να μην κάνουν κακές πράξεις. Ακόμη και σε εκείνη την τόσο οδυνηρή κατάσταση, ο Θεός δεν λησμόνησε την ανθρωπότητα, δείχνοντας και πάλι το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον Του για αυτήν. Τούτη δεν είναι η αγάπη και η ανιδιοτέλεια του Θεού; Τι σκέπτονται, όμως, οι άνθρωποι, όταν υποφέρουν; Τότε δεν είναι που χρειάζονται περισσότερο τον Θεό; Σε στιγμές όπως αυτές, οι άνθρωποι πάντα σέρνουν τον Θεό κοντά τους, ώστε να μπορέσει να τους παρηγορήσει. Ανεξαρτήτως του πότε, ο Θεός ποτέ δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους ανθρώπους, και πάντα θα τους επιτρέπει να βγαίνουν από τις δυσχέρειές τους και να ζουν στο φως. Παρόλο που ο Θεός συνδράμει τόσο την ανθρωπότητα, στην καρδιά του ανθρώπου, ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα χάπι καθησυχασμού, ένα τονωτικό παρηγοριάς. Όταν ο Θεός υποφέρει, όταν η καρδιά Του είναι πληγωμένη, το να έχει ένα δημιουργημένο ον ή κάποιον άνθρωπο να Του κρατά συντροφιά ή να Τον παρηγορεί, αναμφίβολα αποτελεί υπερβολική επιθυμία. Ο άνθρωπος ποτέ δεν δίνει προσοχή στα αισθήματα του Θεού, οπότε ο Θεός ποτέ δεν ζητά ούτε αναμένει ότι θα υπάρξει κάποιος που να μπορεί να Τον παρηγορήσει. Απλά χρησιμοποιεί τις δικές Του μεθόδους, για να εκφράσει τη διάθεσή Του. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι είναι κάτι σπουδαίο για τον Θεό να περάσει κάποια ταλαιπωρία, αλλά μόνο όταν προσπαθήσεις πραγματικά να καταλάβεις τον Θεό, όταν μπορέσεις να εκτιμήσεις αληθινά τις σοβαρές προθέσεις του Θεού σε ό,τι πράττει, τότε θα καταφέρεις να νοιώσεις το μεγαλείο και την ανιδιοτέλειά Του. Παρ’ όλο που ο Θεός συνήψε διαθήκη με την ανθρωπότητα χρησιμοποιώντας το ουράνιο τόξο, δεν είπε ποτέ σε κανέναν γιατί το έπραξε, γιατί καθιέρωσε το εν λόγω συμβόλαιο, που σημαίνει ότι ποτέ δεν είπε σε κανέναν τις πραγματικές Του σκέψεις. Τούτο οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει κανείς που να κατανοεί το βάθος της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα που δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια, ούτε και κανείς που να μπορεί να αντιληφθεί τον πόνο που υπέφερε η καρδιά Του, καταστρέφοντας την ανθρωπότητα. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν μιλήσει στους ανθρώπους για το πώς αισθάνεται, εκείνοι αδυνατούν να αναλάβουν αυτή την εμπιστοσύνη. Παρά την οδύνη Του, περνά στο επόμενο βήμα του έργου Του. Ο Θεός δίνει πάντα την καλύτερη πλευρά Του και τα καλύτερα πράγματα στην ανθρωπότητα, ενώ σιωπηλά κουβαλά ο ίδιος όλα τα δεινά. Ο Θεός ποτέ δεν αποκαλύπτει ανοιχτά τα δεινά αυτά. Αντ’ αυτού, τα υπομένει και περιμένει στη σιωπή. Η καρτερία του Θεού δεν είναι κρύα, μουδιασμένη ή ανήμπορη, ούτε και αποτελεί σημάδι αδυναμίας. Συμβαίνει ότι η αγάπη και η ουσία του Θεού υπήρξαν πάντα ανιδιοτελείς. Πρόκειται για φυσική αποκάλυψη της ουσίας και της διάθεσής Του, και γνήσια ενσάρκωση της ταυτότητας του Θεού ως ο αληθινός Δημιουργός.

Τούτου λεχθέντος, μερικοί άνθρωποι μπορεί να παρερμηνεύσουν αυτό που εννοώ. «Στόχος της τόσο λεπτομερειακής και εντυπωσιακής περιγραφής των αισθημάτων του Θεού, ήταν η προτροπή προς τους ανθρώπους να λυπηθούν τον Θεό;» Αυτή είναι η πρόθεση εδώ; (Όχι!) Μοναδικός Μου σκοπός λέγοντας αυτά, είναι να σας κάνω να γνωρίσετε καλύτερα τον Θεό, να κατανοήσετε κάθε πτυχή Του, να καταλάβετε τα συναισθήματά Του, να αντιληφθείτε ότι η ουσία και η διάθεση του Θεού, συγκεκριμένα και κομμάτι-κομμάτι, εκφράζονται μέσα από το έργο Του, σε αντίθεση με ό,τι απεικονίζεται, μέσα στα κενά λόγια του ανθρώπου, γράμματα και δόγματα ή φαντασιώσεις του. Πράγμα, που σημαίνει ότι ο Θεός και η ουσία του Θεού πράγματι υπάρχουν —δεν είναι πίνακες, ούτε πλάσματα της φαντασίας, ούτε ανθρώπινα οικοδομήματα, και σίγουρα δεν έχουν κατασκευαστεί από τους ανθρώπους. Τώρα το παραδέχεστε; Εάν το παραδέχεστε, τότε τα σημερινά Μου λόγια θα έχουν επιτύχει τον στόχο τους.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.

Σχετικό περιεχόμενο

Επικοινωνήστε μαζί μας μέσω Messenger