Από την Σου Τσανγκ, Νότια Κορέα

Το 1993, η μαμά μου παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας, κι ως αποτέλεσμα, όλη η οικογένειά μου απέκτησε πίστη στον Κύριο Ιησού. Έπειτα, βίωσε μια θαυμαστή ανάρρωση κι από τότε, κάθε Κυριακή πήγαινα μαζί της στην εκκλησία. Τότε, την άνοιξη του 2000, έφτασαν στο σπίτι μας τα ευχάριστα νέα της επιστροφής του Κυρίου. Διαβάζοντας τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, βεβαιωθήκαμε πως είναι ο Κύριος Ιησούς που επέστρεψε και αποδεχτήκαμε το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Αρχίσαμε να διαβάζουμε καθημερινά τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, απολαμβάνοντας το πότισμα και τη θρέψη που παρέχουν. Αυτό πραγματικά μας έτρεφε πνευματικά. Καθώς σκεφτόμουν πόσοι άνθρωποι που ενώ λαχταρούσαν την έλευση του Κυρίου, δεν είχαν ακόμα ακούσει τη φωνή του Θεού ούτε είχαν υποδεχτεί την επιστροφή του Κυρίου, ήξερα πως έπρεπε να λάβω υπόψη το θέλημα του Θεού και να τους διαδώσω το ευαγγέλιο της βασιλείας. Σύντομα, άρχισα να κάνω το καθήκον μου της διάδοσης του ευαγγελίου. Όμως, προς έκπληξή μου, αυτό προκάλεσε τη σύλληψή μου από το ΚΚΚ.

Τον Ιανουάριο του 2013, ενώ ήμουν σε μία συνάθροιση με έξι άλλους αδελφούς και αδελφές, εισέβαλαν ξαφνικά πάνω από 20 αστυνομικοί. Δύο άνδρες όρμησαν μπροστά και, με όπλα στα χέρια, μας φώναξαν: «Μην κινηθείτε! Είστε περικυκλωμένοι». Δύο άλλοι, με ηλεκτρικά κλομπ, φώναξαν: «Ψηλά τα χέρια και το πρόσωπο στον τοίχο!» Ένας αστυνομικός με όπλο είπε: «Σε παρακολουθούμε πάνω από δύο εβδομάδες. Είσαι η Σιαοσιάο». Όταν το άκουσα, φοβήθηκα. Πώς ήξεραν το ψευδώνυμό μου; Είπε πως με παρακολουθούσε δύο εβδομάδες, άρα ήξεραν όλα τα μέρη όπου είχα πάει πρόσφατα; Είχαν συλληφθεί κι εκείνοι οι αδελφοί και οι αδελφές; Δεν άντεχα άλλο να το σκέφτομαι. Απλώς προσευχήθηκα νοερά για τους άλλους. Δεδομένης της προπαρασκευής της αστυνομίας, ήξερα πως δεν θα με άφηναν εύκολα. Αγχωμένη, επικαλέστηκα τον Θεό. Τότε, ήρθαν στο μυαλό μου τα εξής λόγια του Θεού: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν μια αίσθηση γαλήνης. Ήξερα πως τα πάντα βρίσκονταν στα χέρια Του, ακόμα κι εκείνοι οι αστυνομικοί. Ο Θεός ήταν η εφεδρεία μου, έτσι έπρεπε να προσεύχομαι και να βασίζομαι σ’ Εκείνον. Όταν συνειδητοποίησα πως όλον αυτόν τον καιρό με παρακολουθούσε η αστυνομία χωρίς να πάρω χαμπάρι, δημιουργώντας στην εκκλησία τέτοιο πρόβλημα, μίσησα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο ανυποψίαστη και αργόστροφη. Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι για τους αδελφούς και τις αδελφές. Αφού πήρα την απόφασή μου, προσευχήθηκα ως εξής: «Όσο και αν με βασανίσει η αστυνομία, ποτέ δεν θα καταδώσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Δεν θα γίνω Ιούδας και δεν θα προδώσω τον Θεό». Μετά την προσευχή, δεν ένιωθα τόσο φόβο. Ήμουν γεμάτη πίστη και δύναμη.

Η αστυνομία έκανε το σπίτι φύλλο και φτερό, συμπεριφερόμενοι ως ληστές. Κατάσχεσαν τα κινητά μας, οχτώ συσκευές αναπαραγωγής βίντεο, τέσσερα τάμπλετ, δεκάδες ευαγγελικά βιβλία και 10.000 γουάν. Πήραν εμένα και δύο άλλες αδελφές στο σαλόνι και μας ανάγκασαν να γονατίσουμε στο πάτωμα. Τότε, ακούσαμε από κάποιο υπνοδωμάτιο τους αστυνομικούς να χτυπούν τους αδελφούς ασταμάτητα. Εξαγριωμένη, τους ρώτησα: «Απλώς πιστεύουμε στον Θεό. Δεν κάνουμε κάτι παράνομο. Γιατί μας συλλαμβάνετε;» Ένας από τους αστυνομικούς είπε με μίσος: «Η πίστη είναι παρανομία, είναι έγκλημα. Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα λέει πως παρανομείτε, τότε παρανομείτε. Το Κόμμα δεν επιτρέπει την πίστη στον Θεό, αλλά συνεχίζετε να το κάνετε ευθαρσώς στην επικράτειά του. Στρέφεστε εναντίον του Κόμματος. Συμπεριφέρεστε απερίσκεπτα!» Εγώ είπα: «Η ελευθερία πεποιθήσεων δεν είναι νομικά κατοχυρωμένη;» Γέλασαν και είπαν: «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Η ελευθερία πεποιθήσεων είναι απλά για μόστρα, για να τη βλέπουν οι ξένοι, όμως εσείς οι πιστοί παίρνετε αυτό!» Μόλις το είπε αυτό, μου έδωσε ένα χαστούκι και μια αστυνομικός πλησίασε και με κλώτσησε στο χέρι. Εξαγριώθηκα και μου ήρθαν στο μυαλό τα εξής λόγια του Θεού: «Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (8)). Με το Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία, στην εξουσία ουσιαστικά είναι ο Σατανάς. Όλοι τους οι νόμοι έχουν σκοπό να εξαπατούν. Λένε στους ξένους πως υπάρχει ελευθερία πεποιθήσεων, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν επιτρέπουν σε κανέναν να πιστεύει στον Θεό και να παίρνει το σωστό μονοπάτι. Δεν επιτρέπουν τίποτα θετικό. Συλλαμβάνουν και βλάπτουν χριστιανούς σε μαζική κλίμακα. Εκείνοι οι αστυνομικοί ήταν απλώς ληστές και καθάρματα με στολή. Ήταν γελοίο από μέρους μου να προσπαθώ να τους αλλάξω γνώμη. Όταν με έβαλαν στο περιπολικό όχημα, είδα πως μας περιστοίχιζαν περισσότερα από δώδεκα περιπολικά.

Μόλις μας πήγαν στην περιφερειακή Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας, ένας αστυνομικός μού είπε: «Πιάσαμε λαβράκι μ’ εσένα. Ξέρουμε τα πάντα για σένα. Ξέρουμε κάθε πόλη, κάθε κομητεία στην οποία βρέθηκες τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Πρέπει να είσαι επικεφαλής της εκκλησίας, αλλιώς δεν θα είχαμε στείλει τόσες ενισχύσεις για να σε πιάσουμε. Δεν θα σε ανακρίνουμε εδώ. Έχουμε ένα “ωραίο μέρος” γι’ αυτό. Φοβάμαι μόνο πως θα σε συνταράξει!» Τότε μόνο κατάλαβα πως με περνούσαν για επικεφαλής της εκκλησίας. Τότε, ένιωσα λίγη ανακούφιση, ξέροντας πως η πραγματική επικεφαλής θα ήταν κάπως πιο ασφαλής. Αλλά και πάλι ανησυχούσα. Γνώριζα πως δεν θα με άφηναν εύκολα, καθώς θεωρούσαν πως ήμουν επικεφαλής της εκκλησίας. Δεν ήξερα πως θα με βασάνιζαν. Προσευχήθηκα στον Θεό για πίστη, δύναμη και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου. Εκείνη τη νύχτα, μετά τις 11 η ώρα, με έβαλαν σε ένα περιπολικό για να με πάνε σ’ εκείνο το «ωραίο μέρος». Στο αμάξι, ένας αστυνομικός είπε: «Εσείς παιδιά δεν ξέρετε πώς να φέρεστε στους πιστούς του Παντοδύναμου Θεού. Πρέπει να είστε πολύ σκληροί για να τους κάνετε να μιλήσουν. Πρέπει να κάνουμε ό,τι έχει αποτέλεσμα, αλλιώς μπορεί να μην ομολογήσουν». Ο άλλος αστυνομικός είπε: «Ναι, βέβαια. Λένε πως έχεις το ιδανικό κόλπο γι’ αυτούς τους πιστούς. Γι’ αυτό σου αναθέσαμε την υπόθεση». Όταν το άκουσα, αναρωτήθηκα τι είδους βασανισμό μού επιφύλασσαν. Προσευχήθηκα νοερά στον Θεό και μου ήρθαν στο μυαλό τα εξής λόγια του Κυρίου Ιησού: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη» (Κατά Ματθαίον 10:28). «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν δύναμη στην πίστη μου. Ήξερα πως η ζωή και η ψυχή μου βρίσκονταν στα χέρια του Θεού. Αποφάσισα να υποταχτώ στις ενορχηστρώσεις του Θεού και να μην Τον προδώσω ποτέ, ακόμα κι αν πέθαινα!

Με πήγαν στο περιφερειακό αστυνομικό τμήμα και μόλις μπήκαμε στην αίθουσα των ανακρίσεων, άκουσα κάποιον αδελφό να κλαίει πικρά. Ένας αστυνομικός έδωσε διαταγή να απενεργοποιήσουν το σύστημα επιτήρησης, ενώ δύο άλλοι μού πέρασαν χειροπέδες, στρίβοντας το δεξί μου χέρι πίσω από τον ώμο μου και τραβώντας το αριστερό μου προς τα πάνω πίσω από την πλάτη μου. Τραβούσαν τις χειροπέδες πάνω κάτω, κι ένιωθα πως τα χέρια μου θα έσπαγαν. Έπειτα, έχωσαν ένα μπράτσο της καρέκλας βασανιστηρίων ανάμεσα στα χέρια και την πλάτη μου. Ένιωθα πως τα χέρια μου διαμελίζονταν. Πονούσε τόσο που έτρεχε ιδρώτας στο πρόσωπό μου. Ένας αστυνομικός τράβηξε τις χειροπέδες και είπε: «Πονάς πολύ; Πώς σου φαίνεται;» Ένας άλλος είπε γελώντας: «Γιατί δεν γίνεσαι συνοδός πολυτελείας; Έτσι δεν θα σε συλλαμβάναμε;» Οι υπόλοιποι ξέσπασαν σε γέλια όταν το άκουσαν. Αηδίασα από την απόλυτη ξεδιαντροπιά τους. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάτι τόσο σιχαμερό θα έβγαινε από τα στόματα αστυνομικών. Είναι πιο άθλιοι κι από τέρατα! Τότε, ένας απ’ αυτούς είπε: «Ας μην επισπεύσουμε την ανάκριση. Στο τέλος, θα μας παρακαλά να μας πει τι γνωρίζει. Στο εξής, μην την αφήνετε να τρώει, να κοιμάται ή να πηγαίνει στην τουαλέτα. Ας δούμε πόσο μπορεί ν’ αντισταθεί!» Έπειτα, μου τράβηξε δυνατά τα χέρια, κι έτσι δεμένα που ήταν, τα έστριψε σε μια μεταλλική βέργα στο ύψος της μέσης. Δεν μπορούσα να σκύψω ούτε να ανασηκωθώ και σύντομα, η πλάτη και τα πόδια μου άρχισαν να πονούν. Δεν με άφηναν να κοιμηθώ, ούτε καν να κλείσω τα μάτια μου. Μόλις τα βλέφαρά μου άρχιζαν να κλείνουν, οι αστυνομικοί χτυπούσαν το τραπέζι, κλωτσούσαν το σκαμνί ή κοπανούσαν τις μεταλλικές βέργες. Αλλιώς, φώναζαν στο αυτί μου ή έκαναν κάθε είδους θόρυβο για να με τρομάξουν. Με είχαν σε μια κατάσταση εγρήγορσης και δεν μπορούσα να ηρεμίσω ούτε για μια στιγμή. Προσευχόμουν νοερά και επικαλούμουν τον Θεό αδιάκοπα, και τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να παραδοθείς στην αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και για να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια, πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα. Αυτό πρέπει να κάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη. Άξιζε να υπομένω τα πάντα για να αποκτήσω την αλήθεια και δεν έπρεπε να αποκλίνω απ’ αυτό, όσο κι αν υπέφερα. Αποφάσισα να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου και να ντροπιάσω τον Σατανά.

Το επόμενο πρωί, έξι με εφτά αστυνομικοί ήρθαν να με ανακρίνουν σχετικά με το πού βρίσκονταν τα χρήματα της εκκλησίας και ποιοι ήταν οι ανώτεροι επικεφαλής. Καθώς δεν τους έλεγα τίποτα, με χτύπησαν άγρια. Με το που έφυγαν, ήρθαν κάποιοι άλλοι για να μου κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις. Με ανέκριναν αδιάκοπα, 24 ώρες τη μέρα. Μετά από τέσσερις μέρες, όλο μου το σώμα ήταν τούμπανο και οι γάμπες μου ήταν τόσο πρησμένες που είχαν το ίδιο πάχος με τους μηρούς μου. Πεινούσα και ήμουν εξαντλημένη. Μια αστυνομικός, όταν με είδε να αποκοιμιέμαι, με κλώτσησε στα πόδια όσο πιο δυνατά μπορούσε. Είχα χάσει την αίσθηση όλου του κάτω μέρους του σώματός μου και η πλάτη μου πονούσε αφόρητα σαν να την είχα σπάσει. Τα μάτια μου ήταν πρησμένα και με πονούσαν τρομερά. Ένιωθα πως ανά πάσα στιγμή οι βολβοί μου θα πετάγονταν έξω. Ήταν απίστευτα οδυνηρό. Η ιδέα να κλείσω τα μάτια μου ή να ξεκουράσω τα πόδια μου για μια στιγμή έμοιαζε μεγάλη πολυτέλεια. Δεν ήξερα για πόσο ακόμα σκόπευαν να με βασανίζουν. Ένιωθα πως το σώμα μου είχε ήδη φτάσει στα όριά του, πως δεν άντεχα άλλο. Μέσα μου ήμουν απίστευτα αδύναμη. Προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει πίστη και δύναμη. Τότε, θυμήθηκα το εξής από τα λόγια του Θεού: «Αποδεχθήκατε ποτέ τις ευλογίες που σας δόθηκαν; Γυρέψατε ποτέ τις υποσχέσεις που σας δόθηκαν; Είναι σίγουρο ότι, υπό την καθοδήγηση του φωτός Μου, θα σπάσετε αυτήν τη θηλιά με την οποία σας στραγγαλίζουν οι δυνάμεις του σκότους. Είναι σίγουρο ότι, εν μέσω του σκότους, δεν θα χάσετε το φως που σας καθοδηγεί. Θα είστε σίγουρα οι κυρίαρχοι όλης της δημιουργίας. Θα είστε σίγουρα νικητές ενώπιον του Σατανά. Είναι σίγουρο ότι, με την πτώση της βασιλείας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ξεχωρίσετε ανάμεσα στις ορδές των μυριάδων για να δώσετε τη μαρτυρία της νίκης Μου. Θα μείνετε σίγουρα σταθεροί και ακλόνητοι στη γη του Σινείμ. Μέσα από τα δεινά που υπομένετε, θα κληρονομήσετε τις ευλογίες Μου και θα ακτινοβολήσετε σίγουρα τη δόξα Μου σ’ ολόκληρο το σύμπαν» («Το τραγούδι των νικητών» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). «Στο παρελθόν, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα για χάρη του Θεού· αλλά εσύ θα πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό στο τέλος και να εξαντλήσεις όλη σου την ενέργεια για χάρη Του. Τι μπορεί να κάνει ένα δημιουργημένο ον εκ μέρους του Θεού;» («Μία δημιουργημένη ύπαρξη πρέπει να βρίσκεται στο έλεος του Θεού» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Τα λόγια του Θεού με ενθάρρυναν και με ενδυνάμωσαν. Είχα υποστεί σκληρά βασανιστήρια, όμως ο Θεός είχε μείνει στο πλευρό μου και με καθοδηγούσε με τα λόγια Του. Ήξερα επίσης πως υποβαλλόμουν σ’ αυτά τα βάσανα, ώστε ο Θεός να τελειώσει την πίστη μου και πως έπρεπε να γίνω νικηφόρος μάρτυρας ενώπιον του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Αν πρόδιδα τον Θεό επειδή φοβόμουν τον σαρκικό πόνο, η ζωή μου δεν θα είχε κανένα νόημα. Θα ήταν μεγάλη ταπείνωση. Σκέφτηκα πως όλοι εκείνοι οι άγιοι και οι προφήτες που την εποχή τους διώχτηκαν και αντιμετώπισαν τον θάνατο κράτησαν την πίστη τους στον Θεό και έδωσαν ηχηρή μαρτυρία για Εκείνον. Εγώ βασανιζόμουν και μαστιζόμουν από την αστυνομία με την άδεια του Θεού. Το ανάστημά μου ήταν μικρό και δεν μπορούσα καν να συγκριθώ με τους ανά τους αιώνες αγίους, όμως ήμουν πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να δώσω αυτήν τη μαρτυρία για τον Θεό. Ήμουν πρόθυμη να διακινδυνεύσω τη ζωή μου για να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό, για να παρηγορήσω λίγο την καρδιά Του. Επίσης, η σκέψη των λόγων του Θεού ανακούφιζε κάπως τον σωματικό μου πόνο. Βλέποντάς με να αποκοιμιέμαι, ο αρχηγός με άρπαζε από τα μαλλιά, τραβούσε το κεφάλι μου μπρος πίσω και με γρονθοκοπούσε στο κεφάλι και στο στήθος. Δεν με άφηναν ούτε στην τουαλέτα να πάω, λέγοντας πως έπρεπε να πηγαίνω σε συγκεκριμένες ώρες. Όταν πήγαινα στην τουαλέτα, μερικοί άνδρες αστυνομικοί στέκονταν δίπλα στη λεκάνη και έλεγαν κάθε λογής χυδαιότητες. Ντρεπόμουν πολύ και ήθελα να πεθάνω. Τότε, σκέφτηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα αυτού, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Η διαφώτιση από τα λόγια του Θεού μού έδειξε πως η ταπείνωση και ο βασανισμός για χάρη της πίστης μου ήταν μια ταλαιπωρία για χάρη της δικαιοσύνης. Η χάρις του Θεού μού έδινε την ευκαιρία να δώσω μαρτυρία. Ήταν τιμή για μένα. Όμως εγώ, μόλις ένιωσα κάπως ντροπιασμένη και βίωσα λίγο σωματικό πόνο, έχασα την πίστη μου στον Θεό και ήθελα μάλιστα να πεθάνω. Έδωσα μεγάλη σημασία στην προσωπική απόκτηση δόξας ή ταπείνωσης. Αποτελούσε αυτό μαρτυρία; Είχα αποφασίσει πως ακόμα κι αν πέθαινα, θα έμενα σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό, όμως σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος σε όλα, εξαιτίας λίγου σαρκικού πόνου. Δεν έπεφτα στην παγίδα του Σατανά; Δεν προσπαθούσε ο Σατανάς να με κάνει να προδώσω τον Θεό; Δεν έπρεπε να κάνω πίσω και να γίνω περίγελος του Σατανά. Έπρεπε να ζήσω, να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να ντροπιάσω τον Σατανά! Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, προσευχήθηκα ως εξής: «Θεέ μου, είμαι έτοιμη να αφεθώ στα χέρια Σου. Όσο κι αν με βασανίσει ο Σατανάς, θα μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα και δεν θα Σε προδώσω ποτέ. Θα ακολουθώ τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου σε όλα!» Μετά την προσευχή, ένιωσα ενδυναμωμένη.

Στην αίθουσα ανακρίσεων, οι αστυνομικοί άνοιξαν τον υπολογιστή και μου έδειξαν τις φωτογραφίες κάποιων αδελφών για να τις αναγνωρίσω. Είπαν επίσης πως στις 24 Ιανουαρίου, γύρω στις 2 μμ, είχαν συλλάβει αδελφούς και αδελφές σε αρκετές τοποθεσίες. Ήταν μια συντονισμένη επιχείρηση. Θύμωσα πολύ. Καθώς δεν απαντούσα, με απειλούσαν και με δελέαζαν με λόγια όπως: «Ξέρουμε ήδη για εσάς. Δεν υπάρχει λόγος να πασχίζεις. Όλοι οι άλλοι έχουν μιλήσει, κι έτσι σε τι ωφελεί να αντιστέκεσαι για χάρη τους; Ακόμα κι αν σε αφήσουμε τώρα, η εκκλησία σου δεν θα σε δεχτεί πίσω. Λογικέψου! Πες μας ποιοι είναι οι ανώτεροι επικεφαλής και πού φυλάγονται τα χρήματα της εκκλησίας. Τότε, θα σε πάμε σπίτι σου εγκαίρως για τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς». Και πάλι δεν είπα λέξη, κι έτσι μου φώναξαν: «Αν δεν μας πεις πού βρίσκονται τα χρήματα της εκκλησίας, θα σε γδύσουμε, θα σε κρεμάσουμε από το ταβάνι και θα σε λιώσουμε στο ξύλο. Θα το απολαύσουμε στο έπακρο». Όταν το άκουσα, φοβήθηκα. Είδα πως αυτοί οι διάβολοι ήταν ικανοί για όλα και δεν ήξερα αν μπορούσα ν’ αντέξω. Ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα και δεν ήξερα τι θα μου έκαναν εκείνη τη νύχτα. Με τα αλλεπάλληλα κύματα φόβου και λύπης, ένιωθα απίστευτα αβοήθητη. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό για να με προστατεύσει. Μετά την προσευχή μου, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο. Αν και στον ορισμό της “σάρκας” λέγεται ότι η σάρκα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εάν οι άνθρωποι προσφέρουν πραγματικά τον εαυτό τους και δεν καθοδηγούνται από τον Σατανά, τότε κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Μέσα από τη διαφώτιση των λόγων του Θεού, κατάλαβα πως φοβόμουν τρομερά μη ντροπιαστώ και πεθάνω. Ο Σατανάς επωφελούνταν από την αδυναμία μου για να με κάνει να προδώσω τον Θεό. Αυτό ήταν το κόλπο του. Αν μπορούσα να διακινδυνεύσω τη ζωή μου, υπήρχε κάτι που δεν θα μπορούσα ν’ αντέξω; Κατάλαβα επίσης πως μ’ αυτήν τη συμπεριφορά τους δεν ντρόπιαζαν εμένα, αλλά η ίδια η αστυνομία γινόταν μοχθηρή και ελεεινή. Η σάρκα μου δεν αξίζει τίποτα. Ήμουν πρόθυμη να θυσιάσω τη ζωή μου για να δώσω μαρτυρία για τον Θεό και να ντροπιάσω τον Σατανά. Ήξερα πως άξιζε τον κόπο να γίνω μάρτυρας για τον Θεό, πως δεν θα είχα ζήσει μάταια. Στη σκέψη αυτή, δεν ένιωθα πια φόβο. Ήμουν γεμάτη δύναμη και πίστη.

Γύρω στη 1 το απόγευμα, είχα ταχυπαλμία και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Τα πόδια μου ήταν αδύναμα και σωριάστηκα στο πάτωμα. Βλέποντάς με έτσι, απλώς είπαν: «Μην προσποιείσαι πως πεθαίνεις. Δεν πρόκειται να σε αφήσουμε να φύγεις. Η Κεντρική Επιτροπή λέει πως δεν πειράζει αν χτυπήσουμε έναν πιστό μέχρι θανάτου. Ένας ακόμα θάνατος σημαίνει ένας πιστός λιγότερος! Θα σκάψουμε απλώς έναν λάκκο και θα σε πετάξουμε μέσα. Κανείς δεν θα το μάθει». Αργότερα, είδαν πως δεν συνερχόμουν κι επειδή φοβήθηκαν πως αν πέθαινα θα έχαναν το στοιχείο τους, με πήγαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο γιατρός είπε πως ήμουν εξαντλημένη κι αυτό είχε προκαλέσει καρδιακά προβλήματα. Είπε πως χρειαζόμουν φαγητό και ξεκούραση. Όμως δεν τους ένοιαζε αν θα ζούσα ή αν θα πέθαινα. Μισή ώρα αφότου γυρίσαμε από το νοσοκομείο, με έδεσαν πάλι με χειροπέδες στη μεταλλική βέργα. Βλέποντας πως η σκληρή προσέγγιση δεν είχε αποτελέσματα, δοκίμασαν μια πιο ήπια. Ένας αστυνομικός μού είπε με προσποιητή ευγένεια πως δεν ήταν εναντίον της πίστης στον Κύριο και πως η γιαγιά του ήταν χριστιανή. Είπε επίσης πως δεν είχε κοπέλα και βλέποντας πόσο όμορφη ήμουν, θα ήθελε να βρει μια κοπέλα σαν εμένα. Τότε ένας άλλος τύπος είπε: «Αν δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου, σκέψου τους γονείς σου. Πλησιάζει η κινέζικη Πρωτοχρονιά και όλοι είναι με τις οικογένειές τους. Όμως εσύ εδώ και υποφέρεις. Οι γονείς σου θα στεναχωριούνταν πολύ αν το μάθαιναν». Ένας άλλος αστυνομικός είπε: «Έχω παιδί στην ηλικία σου και δεν μου αρέσει να σε βλέπω να υποφέρεις έτσι. Πες μου τι χρειάζεσαι. Έχω το τελευταίο λόγο εδώ. Μπορώ επίσης να σε βοηθήσω να βρεις δουλειά. Μπορείς να πεις όσα ξέρεις μόνο σ’ εμένα». Αυτή η γλοιώδης συμπεριφορά τους μου προκαλούσε αηδία και θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να είστε σε επαγρύπνηση και να περιμένετε διαρκώς, και πρέπει να προσεύχεστε περισσότερο ενώπιόν Μου. Πρέπει να αναγνωρίζετε τις διάφορες σκευωρίες και τα πανούργα σχέδια του Σατανά, να αναγνωρίζετε τα πνεύματα, να γνωρίζετε τους ανθρώπους και να είστε σε θέση να διακρίνετε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 17). Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τα συναισθήματά μου και μερικές μικρές χάρες για να με εξαγοράσει, να με βάλει σε πειρασμό να προδώσω τον Θεό. Ήταν ξεδιάντροπος και ελεεινός! Ήξερα πως δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα του. Μετά απ’ αυτό, όσο κι αν με απειλούσαν ή με δελέαζαν, δεν έλεγα λέξη. Έρχονταν με ομάδες των έξι με εφτά ατόμων τη φορά και με ανέκριναν με βάρδιες για οχτώ μερόνυχτα. Χρησιμοποιούσαν εκφοβισμό, απειλές και βασανιστήρια για να αποσπάσουν την ομολογία μου, όμως δεν πήραν καμία πληροφορία από μένα. Τελικά, ένας από τους αστυνομικούς είπε: «Έχεις απίστευτη αποφασιστικότητα και ο Θεός σου είναι μεγάλος». Όταν το άκουσα, χάρηκα πολύ. Είδα τον Σατανά ντροπιασμένο και νικημένο.

Έπειτα, με πήγαν σε ένα κέντρο κράτησης. Εκεί, μια αστυνομικός με έγδυσε και μου έκανε σωματικό έλεγχο υπό παρακολούθηση. Μόλις πήγα στο κελί, οι άλλες κρατούμενες με κοιτούσαν άγρια, και οι δεσμοφύλακες τις παρακίνησαν λέγοντας: «Αυτή είναι μια ακόμα πιστή. “Περιποιηθείτε” την καλά». Πριν ακόμα κατατοπιστώ, μια κρατούμενη με διέταξε να κάνω κρύο ντους κι εγώ έτρεμα καθώς μου πετούσε κρύο νερό στο σώμα τη μια λεκάνη μετά την άλλη. Οι άλλες κρατούμενες ήταν στην άκρη κι απλώς γελούσαν. Καθημερινά, έπρεπε να μεταφέρω δεκάδες κουβάδες νερό για να καθαρίζω τα μπάνια, να συγυρίζω και την ώρα του φαγητού, μου έδινα σκόπιμα λιγότερο φαγητό. Ποτέ δεν χόρταινα. Τις νύχτες, κλωτσούσαν δυνατά το κρεβάτι μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Φοβόμουν και καρδιοχτυπούσα. Ήταν απαίσιο. Αργότερα, με έβαζαν να κοιμάμαι μόνη στο παγωμένο, τσιμεντένιο πάτωμα. Εκτός αυτού, οι φύλακες παρακινούσαν τον αρχηγό των κρατούμενων και κάποιους δολοφόνους να με βασανίζουν και η αστυνομία με ανέκρινε συνέχεια και με απειλούσε λέγοντας: «Είσαι πολιτική κρατούμενη. Κανείς δεν θα νοιαστεί αν πεθάνεις. Αν δεν μιλήσεις, θα σε κρατήσουμε εδώ επ’ αόριστον. Μην υπολογίζεις πως θα βγεις ποτέ από εδώ!» Όταν το άκουσα, ένιωσα απαίσια. Αυτούς τους τέσσερις μήνες, κάθε μέρα ζούσα ένα μαρτύριο και πραγματικά δεν άντεχα άλλο. Δεν ήξερα πότε θα τελείωνε. Ένιωθα πως δεν είχα τη δύναμη να συνεχίσω. Ήμουν πολύ αδύναμη. Επιζητούσα τον θάνατο ως διαφυγή από τον πόνο. Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό και καθώς προσευχόμουν, έκλαιγα πικρά. Σκέφτηκα πως ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήρθε στη γη για να εκφράσει την αλήθεια και να σώσει τους ανθρώπους. Απολάμβανα το πότισμα και τη θρέψη των λόγων του Θεού, όμως ήθελα να φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο πριν ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Ήμουν γεμάτη ενοχές και τύψεις. Ένιωθα φριχτά, σαν να δέχτηκα ένα χτύπημα στην καρδιά μου. Τότε, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). «Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. […] Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μονοπάτι… (2)). Μπροστά σ’ αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήρθε στη γη για να εκφράσει τόσες πολλές αλήθειες για τη θρέψη μας, και τώρα που χρειαζόταν ανθρώπους να δώσουν μαρτυρία για Εκείνον, εγώ ήθελα να ξεφύγω από εκείνη την κατάσταση μέσα από τον θάνατο, μόνο και μόνο επειδή είχα βιώσει λίγη ταπείνωση, επειδή είχα υποφέρει σωματικά. Αυτό δεν αποτελούσε αληθινή υπακοή. Δεν επαναστατούσα ενάντια στον Θεό; Σκέφτηκα πως ο Ιώβ έχασε όλα του τα υπάρχοντα και τα παιδιά του και υπέμεινε το μαρτύριο της αρρώστιας, αλλά ποτέ δεν κατηγόρησε τον Θεό. Συνέχισε να δοξάζει το όνομα του Θεού και να υποτάσσεται σ’ Εκείνον. Αποτελούσε ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό. Και μέσα στους αιώνες, μαθητές και προφήτες είχαν δώσει τη ζωή τους και είχαν χύσει το αίμα τους για τον Θεό. Εγώ είχα απολαύσει τόσα πολλά από τον Θεό, όμως τι είχα θυσιάσει για Εκείνον; Ήμουν πολύ εγωίστρια και ελεεινή και δεν ανταποκρινόμουν στο τίμημα που είχε πληρώσει ο Θεός για μένα. Δεν άξιζα καν να αποκαλούμαι άνθρωπος! Προσήλθα ενώπιον του Θεού σε μετάνοια και προσευχή, λέγοντας: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι τον θάνατο. Θέλω να είμαι όπως ο Ιώβ, όπως ο Πέτρος, κι ό,τι κι αν αντιμετωπίσω, επιθυμώ να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για Σένα». Η προσευχή μού έδωσε δύναμη να αντιμετωπίσω ό,τι κι αν ακολουθούσε. Σύντομα, ο αρχηγός των κρατούμενων οδηγήθηκε στη φυλακή για να κτίσει την ποινή του και μερικοί άλλοι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σ’ εμάς, οι οποίοι με φρόντιζαν. Μοιράζονταν μαζί μου πράγματα καθημερινής ανάγκης και μου έδιναν να φορέσω ρουχισμό για την εποχή. Ήξερα πως επρόκειτο για ενορχήστρωση και ρύθμιση του Θεού. Όπως αναφέρεται στα λόγια του Θεού: «Το καθένα και όλα τα πράγματα, είτε ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μεταβληθούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου).

Αργότερα, συνάντησα μια αδελφή στο κέντρο κράτησης. Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα. Αντιγράφαμε κάποια λόγια του Θεού στα κρυφά για να ενθαρρύνουμε η μία την άλλη και συναναστρεφόμασταν. Η καρδιά μου ήταν πλήρης και χαρούμενη. Τότε, μια μέρα του Σεπτεμβρίου, η αστυνομία ήρθε ξανά να με ανακρίνει. Μόλις μπήκα στην αίθουσα ανακρίσεων, πήραν τη φωτογραφία μου και είπα πως θα τη χρησιμοποιούσαν για να ψάξουν διαδικτυακά να βρουν την ταυτότητά μου. Με απείλησαν λέγοντας: «Η υπόθεσή σου έχει σχεδόν κλείσει. Μην σκέφτεσαι καν πως θα βγεις έξω! Η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος για τους χριστιανούς είναι να αλλάξει τη μονοετή ποινή σε τριετή, και την τριετή ποινή σε επταετή. Μπορούν να σε χτυπήσουν μέχρι θανάτου για πλάκα και κανείς δεν θα θεωρηθεί υπεύθυνος. Θα δούμε πόσο καιρό μπορείς ν’ αντέξεις». Βλέποντας πόσο μοχθηρό και ελεεινό είναι το ΚΚΚ, μίσησα τον διάβολο Σατανά ακόμα περισσότερο. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψω ποτέ και να προδώσω τον Θεό. Τους είπα με σοβαρότητα: «Απλώς ξεχάστε το. Δεν σχεδιάζω να βγω έξω. Εφόσον μπορώ να γνωρίζω τον Θεό και να μένω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Δημιουργό στη ζωή μου, αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν πεθάνω εδώ!» Ο αστυνομικός όρμησε έξω θυμωμένος.

Τον Νοέμβριο του 2013 αφέθηκα ελεύθερη μετά από 10 μήνες παράνομης κράτησης από τις αρχές. Παρόλο που υπέφερα σωματικά κατά την εμπειρία της σύλληψής μου από το Κομμουνιστικό Κόμμα, τα λόγια του Θεού με διαφώτιζαν όλο το διάστημα, οδηγώντας με να θριαμβεύσω ενάντια στους πειρασμούς του Σατανά και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου. Βίωσα τη δύναμη και την εξουσία των λόγων του Θεού και η πίστη μου στον Θεό αυξήθηκε. Είδα επίσης καθαρά τη διαβολική ουσία του ΚΚΚ που μισεί τον Θεό και είναι εχθρός Του. Του γύρισα εντελώς την πλάτη και το απέρριψα και ενίσχυσα την αποφασιστικότητά μου να ακολουθώ τον Θεό. Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ!