Το 2020, ο ιός COVID-19 σάρωσε την υφήλιο, βυθίζοντας τον κόσμο στον πανικό. Εξίσου συγκλονιστικός ήταν ο τεράστιος αριθμός ακρίδων που κατέκλυσαν την Αφρική. Με την έλευση της επιδημίας και του λιμού, όλο και περισσότεροι πιστοί στον Κύριο έχουν αρχίσει να διαισθάνονται πως πλησιάζει η ημέρα του ερχομού του Κυρίου και πως η βασιλεία του Θεού πρόκειται να έρθει σύντομα. Ο Κύριος Ιησούς είπε κάποτε: «Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών» (Κατά Ματθαίον 4:17). Αυτό ζητά ο Κύριος από τον καθένα μας. Μόνο αν μετανοήσουμε αληθινά θα μας προστατεύσει ο Θεός και θα μας φέρει στη βασιλεία των ουρανών πριν τα μεγάλα δεινά. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, η αληθινή μετάνοια και πώς μπορούμε να την επιτύχουμε;

Περιεχόμενα

1. Η καλή συμπεριφορά υποδηλώνει αληθινή μετάνοια;

2. Τι είναι η αληθινή μετάνοια;

3. Ο λόγος που δεν έχουμε επιτύχει αληθινή μετάνοια κατά την πίστη μας στον Κύριο

4. Πώς να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια

Η καλή συμπεριφορά υποδηλώνει αληθινή μετάνοια;

Στην αναφορά της μετάνοιας, πολλοί πιστοί στον Κύριο θα πουν: «Τώρα που πιστεύουμε στον Κύριο, δεν βρίζουμε και δεν μαλώνουμε, είμαστε ανεκτικοί και υπομονετικοί προς τους άλλους, προσευχόμαστε και εξομολογούμαστε συχνά στον Κύριο, εργαζόμαστε και δαπανούμε τον εαυτό μας για τον Κύριο και δεν αρνούμαστε το όνομα του Κυρίου ακόμη κι αφού μας βάλουν στη φυλακή. Αυτή η καλή συμπεριφορά αποδεικνύει πως έχουμε μετανοήσει αληθινά. Όταν επιστρέψει ο Κύριος, θα εισέλθουμε μαζί Του στη βασιλεία των ουρανών». Αφότου αρχίσαμε να πιστεύουμε στον Κύριο, αποβάλαμε τις κακές συνήθειές μας· γίναμε ταπεινοί, ανεκτικοί, βοηθούσαμε τους άλλους και μπορέσαμε να εγκαταλείψουμε πράγματα και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για να διαδώσουμε το ευαγγέλιο και να γίνουμε μάρτυρες για τον Κύριο. Υπήρξαν πράγματι κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά μας, όμως είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν έχουμε απαλλαγεί από τα δεσμά της αμαρτίας και ότι εξακολουθούμε να ζούμε συχνά μες στην αμαρτία, αδυνατώντας να ξεφύγουμε. Για παράδειγμα, όταν κάποιος λέει κάτι που μας πληγώνει, το οποίο δεν θίγει τα πρωταρχικά συμφέροντά μας, μπορεί να είμαστε ικανοί να δείξουμε μακροθυμία και δεν θα του ζητήσουμε εξηγήσεις. Όταν, όμως, κάποιος λέει κάτι που βλάπτει το γόητρο και το κύρος μας και μας φέρνει σε αμηχανία, παρόλο που μπορεί να μην πούμε κάτι το επικριτικό γι’ αυτόν, υπάρχει πικρία και προκατάληψη απέναντί του μες στην καρδιά μας και μπορεί, μάλιστα, να σκεφτούμε να πάρουμε εκδίκηση. Σε πολλά ζητήματα, αν και μπορεί να φαίνεται πως δεν διαπράττουμε κάποιο μεγάλο κακό, η καρδιά μας συχνά μαρτυρά κακές σκέψεις. Κάποιες φορές, μπορεί να είμαστε ικανοί να δείχνουμε μακροθυμία και αυτοέλεγχο για κάποιο διάστημα, μα τη στιγμή που γίνεται υπερβολικό για μας, κινδυνεύουμε και πάλι να διαπράξουμε το κακό. Όταν εκτίθενται και εκδηλώνονται τέτοια πράγματα μέσα μας κι εμείς δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από τα δεσμά της αμαρτίας, μπορεί να ειπωθεί πως έχουμε μετανοήσει αληθινά;

Ας διαβάσουμε ένα εδάφιο των λόγων του Θεού: «Οι αλλαγές σε οτιδήποτε άλλο πέρα από τη συμπεριφορά είναι μη βιώσιμες. Αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεση της ζωής των ανθρώπων, τότε αργά ή γρήγορα η μοχθηρή τους πλευρά θα αναδειχθεί. Επειδή η πηγή των αλλαγών στη συμπεριφορά τους είναι ο ζήλος, σε συνδυασμό με κάποιο έργο του Αγίου Πνεύματος τη στιγμή εκείνη, είναι υπερβολικά εύκολο γι’ αυτούς να γίνουν ένθερμοι ή να δείξουν καλοσύνη για κάποιο διάστημα. Όπως λένε οι άπιστοι “Το να κάνεις μια καλή πράξη είναι εύκολο, αυτό που είναι δύσκολο είναι να κάνεις καλές πράξεις για μια ζωή”. Οι άνθρωποι αδυνατούν να κάνουν καλές πράξεις για ολόκληρη τη ζωή τους. Η συμπεριφορά τους κατευθύνεται από τη ζωή· όπως κι αν είναι η ζωή τους, έτσι είναι και η συμπεριφορά τους, και μόνο αυτό που αποκαλύπτεται με φυσικό τρόπο αντιπροσωπεύει τη ζωή και τη φύση κάποιου. Τα πράγματα που είναι ψεύτικα δεν μπορούν να διαρκέσουν. Όταν ο Θεός εργάζεται για να σώσει τον άνθρωπο, δεν το κάνει για να στολίσει τον άνθρωπο με καλή συμπεριφορά —το έργο του Θεού έχει σκοπό να αλλάξει τη διάθεση των ανθρώπων, να τους κάνει να αναγεννηθούν ως νέοι άνθρωποι. […] Το να συμπεριφέρεται κανείς καλά δεν είναι το ίδιο με το να υπακούει τον Θεό, πόσο μάλλον με το να είναι σε αρμονία με τον Χριστό. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά βασίζονται σε δόγμα και προέρχονται από το ζήλο —δεν βασίζονται στην πραγματική γνώση του Θεού, ούτε στην αλήθεια, πόσο μάλλον στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Παρόλο που υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες κάποιες από τις πράξεις των ανθρώπων κατευθύνονται από το Άγιο Πνεύμα, αυτή δεν είναι η έκφραση της ζωής, και ακόμα περισσότερο δεν είναι το ίδιο με το να γνωρίζουν τον Θεό· ανεξάρτητα με το πόσο καλή είναι η συμπεριφορά ενός ατόμου, δεν αποδεικνύει πως υπακούει τον Θεό, ούτε πως κάνει πράξη την αλήθεια. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά αποτελούν στιγμιαία ψευδαίσθηση, εκδηλώσεις ζήλου και όχι έκφραση της ζωής» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»).

Τα λόγια του Θεού μάς δείχνουν πως παρόλο που η συμπεριφορά μας βελτιώθηκε αφότου αρχίσαμε να πιστεύουμε στον Θεό, αυτό δεν σημαίνει πως έχει υπάρξει αλλαγή στη διάθεση της ζωής μας. Το μεγαλύτερο μέρος της καλής συμπεριφοράς είναι το αποτέλεσμα του ζήλου, είναι συμπεριφορά που προκύπτει από δόγμα και κανόνες ή, διαφορετικά, είναι μια άσκηση που απορρέει από τη συγκίνηση που δεχόμαστε από το Άγιο Πνεύμα. Δεν οφείλεται στο γεγονός ότι κατανοούμε την αλήθεια, δεν οφείλεται στο ότι έχουμε γνώση του Θεού και δεν είναι μια άσκηση που προκύπτει με φυσικό τρόπο από την επιθυμία μας να ικανοποιούμε και να αγαπούμε τον Θεό. Διαφθειρόμαστε από τον Σατανά επί χιλιάδες χρόνια, βρίθουμε από κάθε είδους σατανική διεφθαρμένη διάθεση —αλαζονεία, έπαρση, εγωισμό, αχρειότητα, δολιότητα και πονηριά. Εάν δεν διορθωθούν αυτές οι διαθέσεις, τότε παρόλο που μπορεί να είμαστε σε θέση να συμμορφωνόμαστε με ορισμένους κανόνες και να δίνουμε στους άλλους την εντύπωση του ευσεβή, αυτό δεν διαρκεί πολύ, κι όταν αντιμετωπίσουμε κάτι το δυσάρεστο, δεν είμαστε σε θέση να μην αμαρτήσουμε. Για παράδειγμα, δεδομένου πως μας ελεγχόμαστε από την αλαζονική και επηρμένη σατανική μας φύση, προσπαθούμε μονίμως να κάνουμε τους άλλους να μας τιμούν, κι όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που λέμε, γινόμαστε έξω φρενών και αρχίζουμε να τους επιπλήττουμε. Δεδομένου πως μας κατευθύνει η εγωιστική μας φύση, καθετί που κάνουμε γίνεται από ενδιαφέρον για τα δικά μας συμφέροντα· όταν όλα κυλούν ομαλά στο σπίτι, είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε πράγματα και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για τον Θεό, ενώ μπορούμε να υπομείνουμε κάθε κακουχία. Όταν, όμως, μας βρίσκει κάποια ατυχία, κατηγορούμε τον Θεό που δεν μας προστάτευσε. Μπορεί, μάλιστα, να αρχίσουμε να μετανιώνουμε γι’ αυτά που εγκαταλείψαμε και να σκεφτούμε να προδώσουμε τον Θεό. Ενίοτε, βλέπουμε κάποιες ενέργειες των αδελφών στην εκκλησία που παραβιάζουν ξεκάθαρα τις διδαχές του Θεού και είναι, μάλιστα, επιζήμιες για τα συμφέροντα της εκκλησίας, και οφείλουμε να τους πούμε κάτι. Όμως, καθώς είμαστε επηρεασμένοι από σατανικές φιλοσοφίες για τη ζωή, όπως «Το να σιωπάς για τα ελαττώματα των καλών φίλων οδηγεί σε μια μακρόχρονη και καλή φιλία» και «Όσο λιγότερες φασαρίες, τόσο καλύτερα», σιωπούμε και προτιμούμε να θυσιάσουμε τα συμφέροντα της εκκλησίας προκειμένου να διατηρήσουμε τη σχέση μας μαζί τους. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Αυτό δείχνει πως αν οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας δεν διορθωθούν, δεν μπορούμε να κάνουμε πράξη την αλήθεια ούτε να υπακούμε στον Θεό, και μπορεί, μάλιστα, να Του εναντιωθούμε. Πάρτε, για παράδειγμα, τους Φαρισαίους που έζησαν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Προς τα έξω, δεν φαινόταν να διαπράττουν κάτι κακό. Ταξίδεψαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, ανέλυαν συχνά τις Γραφές στους ανθρώπους και τους δίδασκαν να υπακούν στον νόμο. Μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς τους ήταν καλό, μα όταν εμφανίστηκε ο Κύριος Ιησούς κι άρχισε το έργο Του, επειδή φαινόταν τόσο κανονικός και συνηθισμένος εξωτερικά, επειδή δεν αποκαλείτο «ο Μεσσίας» κι επειδή τα πάντα σχετικά με Αυτόν αντέβαιναν στις αντιλήψεις τους, εκτέθηκαν οι αλαζονικές και επηρμένες σατανικές διαθέσεις τους. Καταδίκασαν και βλασφήμησαν κατάφωρα τον Κύριο Ιησού, δεν έδωσαν καμία σημασία στο κατά πόσο το μήνυμα του Κυρίου Ιησού ήταν η αλήθεια, Τον περιφρόνησαν ανεξάρτητα από το πόσα σημεία και τέρατα έκανε και, εν τέλει, συνωμότησαν με τις ρωμαϊκές αρχές για να σταυρώσουν τον Κύριο Ιησού.

Τα άνω δείχνουν πως παρόλο που μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην εξωτερική συμπεριφορά μας, αν δεν υπάρχει αλλαγή στις εσωτερικές διαθέσεις της ζωής μας, θα εξακολουθούμε να ελεγχόμαστε από τις σατανικές διεφθαρμένες διαθέσεις μας και θα κινδυνεύουμε να διαπράξουμε αμαρτία και να εναντιωθούμε στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Επίσης, τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν μετανοήσει αληθινά και είναι θεμελιωδώς ακατάλληλοι να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Όπως ακριβώς λέγεται στη Βίβλο: «Όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε» (Κατά Ιωάννην 8: 34-35).

Τι είναι η αληθινή μετάνοια;

Τι είναι, λοιπόν, η αληθινή μετάνοια; Στη Βίβλο καταγράφεται: «Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς αυτού, διά να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής και να εισέλθωσι διά των πυλώνων εις την πόλιν» (Αποκάλυψη 22:14). «Θέλετε λοιπόν είσθαι άγιοι, διότι άγιος είμαι εγώ» (Λευιτικόν 11:45). Ο Θεός είναι άγιος. Σιχαίνεται τις αμαρτίες του ανθρώπου, συνεπώς το πρότυπο για αληθινή μετάνοια είναι όταν οι διάφορες σατανικές διαθέσεις στους ανθρώπους —αλαζονεία, έπαρση, εγωισμός, αχρειότητα, δολιότητα και πονηριά— έχουν καθαρθεί κι αλλάξει, όταν εκείνοι κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού ανεξάρτητα από το περιβάλλον τους, δεν διαπράττουν πια αμαρτίες ούτε εναντιώνονται στον Θεό, μα υπακούν αληθινά και σέβονται τον Θεό, καθώς κι όταν έχουν αποκτηθεί πλήρως από τον Θεό. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι έχουν μετανοήσει πραγματικά.

Ο λόγος που δεν έχουμε επιτύχει αληθινή μετάνοια κατά την πίστη μας στον Κύριο

Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να ρωτήσουν: «Εφόσον έχουμε δεχθεί τη λύτρωση του Κυρίου και έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες μας, γιατί είμαστε ακόμα ανίκανοι να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια;» Αυτό οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι στην Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς έκανε το έργο της λύτρωσης, το οποίο δεν ήταν το έργο της αλλαγής των διεφθαρμένων διαθέσεων των ανθρώπων. Ας διαβάσουμε ένα ακόμα εδάφιο των λόγων του Θεού: «Παρόλο που ο Ιησούς έκανε μεγάλο έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, ολοκλήρωσε μόνο τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες του ανθρώπου, αλλά δεν απάλλαξε τον άνθρωπο από όλη τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να σωθεί ολοκληρωτικά ο άνθρωπος από την επιρροή του Σατανά, δεν αρκεί μόνο να σηκώσει ο Ιησούς στους ώμους του τις αμαρτίες του ανθρώπου και να θυσιαστεί γι’ αυτές, αλλά πρέπει, επίσης, ο Θεός να επιτελέσει ακόμα μεγαλύτερο έργο για να απαλλάξει πλήρως τον άνθρωπο από την διάθεσή του, η οποία έχει διαφθαρεί από τον Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος). Απ’ αυτό πληροφορούμαστε πως στην Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς επιτέλεσε μόνο το έργο της λύτρωσης της ανθρωπότητας, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν να κάνει τους ανθρώπους να εξομολογηθούν και να μετανοήσουν. Στο πλαίσιο του έργου της λύτρωσης, ο Κύριος Ιησούς μίλησε για την οδό της μετάνοιας, δίδαξε τους ανθρώπους πώς να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους και να μετανοούν, να φέρουν τον σταυρό και να ακολουθούν τον Κύριο. Πρέπει, επίσης, να αγαπούν τους άλλους όπως αγαπούν τον εαυτό τους, πρέπει να είναι ταπεινοί, υπομονετικοί και ανεκτικοί, να συγχωρούν τους ανθρώπους εβδομήντα φορές το επτά και ούτω καθεξής. Όλα αυτά ήταν πράγματα που απαιτούνταν από τον άνθρωπο με βάση το ανάστημα των ανθρώπων εκείνη την εποχή· όταν οι άνθρωποι διέπρατταν μια αμαρτία, έρχονταν ενώπιον του Κυρίου Ιησού για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να μετανοήσουν, οι αμαρτίες τους συγχωρούνταν κι εκείνοι δικαιούνταν να έρχονται ενώπιον του Θεού και να συνεχίζουν να λατρεύουν τον Θεό. Το μόνο που εξέφραζε ο Κύριος Ιησούς ήταν αλήθειες που μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από τους ανθρώπους της εποχής. Αυτό, όμως, δεν περιλάμβανε την αλλαγή των διαθέσεων των ανθρώπων, κι έτσι, όσο κι αν διαβάζουμε τη Βίβλο, όπως κι αν εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας και μετανοούμε ή όπως κι αν κατακτούμε τον εαυτό μας, παραμένουμε ανίκανοι να απαλλαγούμε από την αμαρτία και να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια.

Πώς να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια; Ο Κύριος Ιησούς προφήτεψε: «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα» (Κατά Ιωάννην 16:12-13). «Ο αθετών εμέ και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος, τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Κατά Ιωάννην 12:48). «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια» (Κατά Ιωάννην 17:17). Τα λόγια αυτά μάς δείχνουν πως επειδή το ανάστημα των ανθρώπων της εποχής ήταν τόσο χαμηλό, ο Κύριος Ιησούς δεν εξέφρασε πάρα πολλές αλήθειες κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ούτε μας έδωσε έναν τρόπο να διορθώσουμε τη σατανική μας φύση. Συνεπώς, ο Κύριος προφήτεψε πως θα επέστρεφε, πως θα εξέφραζε περισσότερες και μεγαλύτερες αλήθειες, και πως θα εκτελούσε το έργο της κρίσεως και της καθάρσεως του ανθρώπου, δίνοντάς μας, έτσι, τη δυνατότητα να απελευθερωθούμε ολοκληρωτικά από τα δεσμά της αμαρτίας, να καθαρθούμε και να αλλάξουμε, ενώ μόνο μέσω της αποδοχής του έργου της κρίσεως και της καθάρσεως μετά την επιστροφή του Κυρίου, μπορούμε να επιτύχουμε αληθινή μετάνοια.

Σήμερα, ο Κύριος Ιησούς έχει επιστρέψει. Είναι ο ενσαρκωμένος Παντοδύναμος Θεός. Πάνω στο θεμέλιο του έργου της λύτρωσης του Κυρίου Ιησού, ο Παντοδύναμος Θεός έχει επιτελέσει το έργο της κρίσεως ξεκινώντας από τον οίκο του Θεού, έχει εκφράσει όλες τις αλήθειες που είναι απαραίτητες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, κι έχει έρθει για να κρίνει, να καθάρει και να οδηγήσει στην τελείωση εκείνους που δέχονται τη σωτηρία Του τις έσχατες ημέρες. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τις έσχατες ημέρες, ο Χριστός χρησιμοποιεί μια ποικιλία από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, αυτά τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό, λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα μόνο λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Αυτές οι μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια, την οποία ο άνθρωπος δεν κατέχει καθόλου. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί πλήρως να είναι υποταγμένος στον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης, είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και η αλήθεια για τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει την διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια).

Όταν ο Παντοδύναμος Θεός εκφράζει την αλήθεια και επιτελεί το έργο της κρίσεως και της καθάρσεως του ανθρώπου τις έσχατες ημέρες, δεν μας λέει απλώς διάφορους τρόπους να κάνουμε πράξη τη μετάνοια, μα εκφράζει λόγια κρίσεως, εκθέτει τη φύση και την ουσία μας που παρακούν τον Θεό και Του εναντιώνονται, καθώς και την αλήθεια της διαφθοράς μας· μας δίνει διάφορες αλήθειες, όπως το πώς να είναι κανείς έντιμος, πώς να υπακούει τον Θεό, πώς να αγαπά τον Θεό και ούτω καθεξής, δίνοντάς μας, έτσι, ένα μονοπάτι άσκησης σε καθετί που μας συμβαίνει. Μέσα από τη βίωση της κρίσεως των λόγων του Θεού, φτάνουμε σταδιακά στο σημείο να δούμε πόσο βαθιά έχουμε διαφθαρεί από τον Σατανά, καθώς και το γεγονός ότι η φύση και η ουσία μας βρίθουν από τις σατανικές διαθέσεις της αλαζονείας και της αυταρέσκειας, του εγωισμού και της αχρειότητας, της δολιότητας και της πονηριάς. Όταν ζούμε σύμφωνα με αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει τίποτε το ανθρώπινο σε αυτά που βιώνουμε, είμαστε απεχθείς στους άλλους και, επιπλέον, είμαστε απεχθείς και βδελυροί στον Θεό. Μέσα στα λόγια της κρίσεως του Θεού, βλέπουμε πως είμαστε ποταποί και μοχθηροί, ανάξιοι να ζούμε ενώπιον του Θεού, και τότε μόνο αρχίζουμε να απεχθανόμαστε τις αμαρτίες μας και να επιθυμούμε να μετανοήσουμε. Φτάνουμε, ταυτόχρονα, στο σημείο να γνωρίσουμε τη δίκαιη διάθεση του Θεού που δεν ανέχεται καμία προσβολή, και να μάθουμε πως αν δεν κάνουμε πράξη την αλήθεια, τότε σίγουρα θα εισπράξουμε την απέχθεια και την απόρριψη του Θεού. Τότε μόνο γεννάται μέσα μας φόβος Θεού, αρχίζουμε να απαρνούμαστε τη σάρκα και να κάνουμε πράξη την αλήθεια, φτάνουμε σταδιακά στο σημείο να έχουμε κάποια από την πραγματικότητα της υπακοής στον Θεό και δεν επαναστατούμε πια ενάντια στον Θεό ούτε Του εναντιωνόμαστε.

Βιώνοντας την κρίση και την παίδευση του Θεού, ξεφεύγουμε ολοκληρωτικά από την αμαρτία, δεν δεσμευόμαστε πια από τη σατανική μας φύση και είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε πράξη τα λόγια του Θεού και να υπακούμε και να λατρεύουμε τον Θεό. Τότε μόνο μπορεί να ειπωθεί πως έχουμε μετανοήσει κι αλλάξει αληθινά, και τότε μόνο δικαιούμαστε να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Είναι σαφές ότι η αποδοχή του έργου της κρίσεως του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι ο μόνος τρόπος να επιτύχει κανείς αληθινή μετάνοια και αλλαγή. Στο σημείο αυτό, πιστεύω να έχετε αρχίσει πλέον να βλέπετε τον τρόπο να επιτύχετε αληθινή μετάνοια· ποιες επιλογές θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε τώρα;