(1) Ο στόχος και η σημασία του έργου του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου

Σχετικά λόγια του Θεού:

Το έργο που επιτέλεσε ο Ιεχωβά στους Ισραηλίτες γνωστοποίησε στην ανθρωπότητα τον επίγειο τόπο προέλευσης του Θεού, που ήταν επίσης το ιερό μέρος όπου Εκείνος ήταν παρών. Περιόρισε το έργο Του στον λαό του Ισραήλ. Αρχικά, δεν έκανε έργο εκτός του Ισραήλ· αντιθέτως, επέλεξε έναν λαό που έκρινε κατάλληλο προκειμένου να περιορίσει το εύρος του έργου Του. Το Ισραήλ είναι το μέρος όπου ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα, και από το χώμα εκείνου του τόπου ο Ιεχωβά έφτιαξε τον άνθρωπο. Ο τόπος αυτός έγινε η βάση του έργου Του στη γη. Οι Ισραηλίτες, οι οποίοι ήταν οι απόγονοι του Νώε, καθώς επίσης και οι απόγονοι του Αδάμ, ήταν το ανθρώπινο θεμέλιο του έργου του Ιεχωβά στη γη.

Τον καιρό εκείνο, η σπουδαιότητα, ο σκοπός και τα στάδια του έργου του Ιεχωβά στο Ισραήλ ήταν για να αρχίσει το έργο Του σε ολόκληρη τη γη, το οποίο, με το Ισραήλ ως επίκεντρό του, διαδόθηκε σταδιακά στα έθνη των Εθνικών. Αυτή είναι η αρχή σύμφωνα με την οποία εργάζεται Εκείνος σ’ ολόκληρο το σύμπαν —να εδραιώσει ένα πρότυπο και, στη συνέχεια, να το διευρύνει έως ότου όλοι οι άνθρωποι στο σύμπαν να έχουν δεχθεί το ευαγγέλιό Του. Οι πρώτοι Ισραηλίτες ήταν οι απόγονοι του Νώε. Οι άνθρωποι αυτοί ευλογήθηκαν μόνο με την πνοή του Ιεχωβά και κατανοούσαν αρκετά ώστε να φροντίζουν για τις βασικές ανάγκες της ζωής, αλλά δεν γνώριζαν τι είδους Θεός ήταν ο Ιεχωβά, ούτε ποιο ήταν το θέλημά Του για τον άνθρωπο, πόσο μάλλον δε, ότι έπρεπε να σέβονται τον Κύριο όλης της κτίσης. Όσο για το αν υπήρχαν κανόνες και νόμοι προς τήρηση^[α] ή αν υπήρχε κάποιο καθήκον που θα έπρεπε να εκτελούν τα δημιουργημένα όντα για τον Δημιουργό, οι απόγονοι του Αδάμ δεν γνώριζαν τίποτα σχετικά με αυτά τα πράγματα. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι ο άντρας έπρεπε να ιδρώνει και να εργάζεται σκληρά για να φροντίζει την οικογένειά του και ότι η γυναίκα έπρεπε να υποτάσσεται στον άντρα της και να διαιωνίζει την ανθρώπινη φυλή που είχε δημιουργήσει ο Ιεχωβά. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί, που είχαν μόνο την πνοή του Ιεχωβά και τη ζωή Του, δεν ήξεραν τίποτα για το πώς να ακολουθούν τους νόμους του Θεού ή πώς να ικανοποιούν τον Κύριο όλης της κτίσης. Κατανοούσαν ελάχιστα. Οπότε, παρόλο που δεν υπήρχε τίποτα το διεφθαρμένο ή το απατηλό μες στην καρδιά τους, και παρόλο που σπανίως προέκυπταν ζήλειες και διαμάχες μεταξύ τους, δεν γνώριζαν ούτε κατανοούσαν καθόλου τον Ιεχωβά, τον Κύριο όλης της κτίσης. Αυτοί οι πρόγονοι του ανθρώπου ήξεραν μόνο να τρώνε και να απολαμβάνουν τα αγαθά του Ιεχωβά, αλλά δεν ήξεραν να σέβονται τον Ιεχωβά· δεν γνώριζαν ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Εκείνος που θα έπρεπε να λατρεύουν γονυπετείς. Οπότε, πώς θα μπορούσαν να ονομάζονται πλάσματά Του; Αν ήταν έτσι, δεν θα είχαν ειπωθεί μάταια τα λόγια: «Ο Ιεχωβά είναι ο Κύριος όλης της κτίσης» και «Εκείνος δημιούργησε τον άνθρωπο προκειμένου ο άνθρωπος να Τον εκδηλώνει, να Τον δοξάζει και να Τον αντιπροσωπεύει»; Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι που δεν είχαν σεβασμό για τον Ιεχωβά να γίνουν μαρτυρία για τη δόξα Του; Πώς θα μπορούσαν να γίνουν εκδηλώσεις της δόξας Του; Δεν θα γίνονταν τότε τα λόγια του Ιεχωβά: «Δημιούργησα τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Μου», όπλο στα χέρια του Σατανά, του πονηρού; Δεν θα γίνονταν τότε αυτά τα λόγια αυτά ένα σημάδι ταπείνωσης στη δημιουργία του ανθρώπου από τον Ιεχωβά; Προκειμένου να ολοκληρώσει εκείνο το στάδιο του έργου, ο Ιεχωβά, αφότου δημιούργησε τον άνθρωπο, μήτε τον δίδαξε μήτε τον καθοδήγησε από την εποχή του Αδάμ έως την εποχή του Νώε. Αντίθετα, μόνο μετά την καταστροφή του κόσμου από τον κατακλυσμό, ξεκίνησε Εκείνος να καθοδηγεί επίσημα τους Ισραηλίτες, οι οποίοι ήταν οι απόγονοι του Νώε και, επίσης, του Αδάμ. Το έργο και οι ομιλίες Του στο Ισραήλ παρείχαν καθοδήγηση σε όλον τον λαό του Ισραήλ καθώς οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν τη ζωή τους σε όλη τη γη του Ισραήλ, δείχνοντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, στην ανθρωπότητα ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν μόνο σε θέση να δώσει πνοή στον άνθρωπο, ώστε να έχει ζωή από Εκείνον και να σηκωθεί από το χώμα ως ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον, αλλά μπορούσε επίσης να κατακάψει την ανθρωπότητα και να καταραστεί την ανθρωπότητα, και με τη ράβδο Του να κυβερνήσει την ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν, επίσης, ότι ο Ιεχωβά μπορούσε να καθοδηγήσει τη ζωή του ανθρώπου στη γη και να μιλά και να εργάζεται μεταξύ των ανθρώπων σύμφωνα με τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Το έργο που έκανε αποσκοπούσε μόνο στο να μάθουν τα πλάσματά Του ότι ο άνθρωπος προήλθε από χώμα που Εκείνος πήρε στα χέρια Του και, επιπλέον, ότι ο άνθρωπος είχε δημιουργηθεί από Εκείνον. Εκτός αυτού, επιτέλεσε αρχικά το έργο Του στο Ισραήλ ώστε άλλοι λαοί και άλλα έθνη (που, ουσιαστικά, δεν ήταν ξεχωριστά από το Ισραήλ, αλλά, αντ’ αυτού, είχαν διαχωριστεί από τους Ισραηλίτες, ωστόσο παρέμεναν απόγονοι του Αδάμ και της Εύας) να λάβουν το ευαγγέλιο του Ιεχωβά από το Ισραήλ, ώστε όλα τα δημιουργημένα όντα στο σύμπαν να μπορέσουν να σέβονται τον Ιεχωβά και να Τον θεωρούν μέγα. Αν ο Ιεχωβά δεν είχε ξεκινήσει το έργο Του στο Ισραήλ, αλλά, αντίθετα, αφότου δημιούργησε τους ανθρώπους, τους άφηνε να ζουν μια ξένοιαστη ζωή στη γη, τότε, στην περίπτωση εκείνη, λόγω της υλικής φύσης του ανθρώπου (φύση σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να γνωρίζει τα πράγματα που δεν μπορεί να δει, που σημαίνει ότι δεν θα γνώριζε ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε την ανθρωπότητα, πόσο μάλλον δε, τον λόγο που το έκανε), δεν θα γνώριζε ποτέ ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε την ανθρωπότητα ή ότι Εκείνος είναι ο Κύριος όλης της κτίσης. Αν ο Ιεχωβά δημιουργούσε τον άνθρωπο και τον έβαζε στη γη, και απλώς τίναζε το χώμα από τα χέρια Του και έφευγε, αντί να παραμείνει ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους δίνει καθοδήγηση για μια χρονική περίοδο, τότε όλη η ανθρωπότητα θα επέστρεφε στην ανυπαρξία. Ακόμη κι ο ουρανός και η γη, και όλα τα μυριάδες πράγματα που Εκείνος έφτιαξε, καθώς και όλη η ανθρωπότητα, θα είχαν επιστρέψει στην ανυπαρξία και, επιπλέον, θα είχαν ποδοπατηθεί από τον Σατανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η εξής επιθυμία του Ιεχωβά: «Στη γη, δηλαδή στο μέσο της δημιουργίας Του, να έχει ένα μέρος να σταθεί, ένα άγιο μέρος» θα είχε γκρεμιστεί. Κι έτσι, μετά τη δημιουργία των ανθρώπων, το γεγονός ότι ήταν σε θέση να παραμείνει ανάμεσά τους για να τους καθοδηγεί στη ζωή τους και να τους μιλά βρισκόμενος ανάμεσά τους, ήταν όλα για να πραγματοποιήσει την επιθυμία Του και να επιτύχει το σχέδιό Του. Το έργο που επιτέλεσε στο Ισραήλ αποσκοπούσε μόνο στην εκτέλεση του σχεδίου που είχε κάνει προτού δημιουργήσει τα πάντα και, συνεπώς, το γεγονός ότι εργάστηκε πρώτα μεταξύ των Ισραηλιτών και η δημιουργία των πάντων από Εκείνον δεν αντέβαιναν μεταξύ τους, αλλά έγιναν και τα δύο για χάρη της διαχείρισής Του, του έργου Του και της δόξας Του, και έγιναν με σκοπό την εμβάθυνση του νοήματος της δημιουργίας της ανθρωπότητας από Εκείνον. Μετά τον Νώε, καθοδήγησε τη ζωή της ανθρωπότητας στη γη για δύο χιλιάδες χρόνια, διάστημα κατά το οποίο δίδαξε στους ανθρώπους να κατανοούν πώς να σέβονται τον Ιεχωβά, τον Κύριο όλης της κτίσης, πώς να διάγουν τη ζωή τους και πώς να συνεχίσουν να ζουν και, πάνω απ’ όλα, πώς να ενεργούν ως μάρτυρες για τον Ιεχωβά, να Τον υπακούν και να Του δείχνουν σεβασμό, ακόμη και να Τον δοξάζουν με μουσική όπως έκαναν ο Δαβίδ και οι ιερείς του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο την Εποχή του Νόμου

Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου, το έργο της καθοδήγησης της ανθρωπότητας επιτελείτο υπό το όνομα του Ιεχωβά, και το πρώτο στάδιο του έργου ξεκίνησε επί γης. Σε αυτό το στάδιο, το έργο συνίστατο στην οικοδόμηση του ναού και του βωμού, και στο να χρησιμοποιήσει τον νόμο για να καθοδηγήσει τον λαό του Ισραήλ και να εργαστεί μεταξύ του. Καθοδηγώντας τον λαό του Ισραήλ, εγκαινίασε τη βάση για το έργο Του επί γης. Από τη βάση αυτή, επέκτεινε το έργο Του πέρα από το Ισραήλ, δηλαδή, ξεκινώντας από το Ισραήλ, επέκτεινε το έργο Του έξωθεν, κι έτσι οι μετέπειτα γενιές κατάφεραν σταδιακά να γνωρίσουν ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός και ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και τα πάντα, καθώς και ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε όλα τα πλάσματα. Διέδωσε το έργο Του μέσω του λαού του Ισραήλ έξωθεν και πέρα από αυτόν. Η γη του Ισραήλ ήταν ο πρώτος άγιος τόπος του έργου του Ιεχωβά επί γης και η γη του Ισραήλ ήταν ο τόπος όπου πήγε για πρώτη φορά ο Θεός να εργαστεί επί γης. Αυτό ήταν το έργο της Εποχής του Νόμου.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Στην αρχή, η καθοδήγηση του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης ήταν σαν να καθοδηγεί κανείς τη ζωή ενός παιδιού. Η πρώιμη ανθρωπότητα είχε μόλις γεννηθεί από τον Ιεχωβά· ήταν οι Ισραηλίτες. Δεν κατανοούσαν ούτε πώς να σέβονται τον Θεό ούτε πώς να ζουν στη γη. Με άλλα λόγια, ο Ιεχωβά δημιούργησε την ανθρωπότητα, δηλαδή δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα, αλλά δεν τους έδωσε την ικανότητα να κατανοούν πώς να σέβονται τον Ιεχωβά ή πώς να τηρούν τους νόμους του Ιεχωβά επί γης. Χωρίς την άμεση καθοδήγηση του Ιεχωβά, κανείς δεν μπορούσε να το γνωρίζει αυτό άμεσα, διότι στην αρχή ο άνθρωπος δεν κατείχε τέτοιες ικανότητες. Ο άνθρωπος γνώριζε μόνο ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός, αλλά όσο για το πώς έπρεπε να Τον σέβεται, ποιου είδους συμπεριφορά μπορούσε να θεωρείται σεβασμός σε Αυτόν, με τι είδους σκεπτικό έπρεπε κανείς να Τον σέβεται ή τι έπρεπε να Του προσφέρει σε ένδειξη του σεβασμού του γι’ Αυτόν, ο άνθρωπος δεν είχε καμία απολύτως ιδέα. Ο άνθρωπος γνώριζε μόνο πώς να απολαμβάνει όσα μπορούσε να απολαύσει μεταξύ όλων των πραγμάτων που δημιούργησε ο Ιεχωβά, αλλά όσον αφορά το τι είδους ζωή στη γη άξιζε σε ένα πλάσμα του Θεού, δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Χωρίς κάποιον να της δίνει οδηγίες, χωρίς κάποιον να την καθοδηγεί προσωπικά, αυτή η ανθρωπότητα δεν θα είχε διάγει ποτέ μια ζωή που να αρμόζει στην ανθρωπότητα και απλώς θα κρατιόταν στα κρυφά αιχμάλωτη από τον Σατανά. Ο Ιεχωβά δημιούργησε την ανθρωπότητα, τουτέστιν δημιούργησε τους προγόνους της ανθρωπότητας, την Εύα και τον Αδάμ, αλλά δεν τους έδωσε περαιτέρω νοημοσύνη ή σοφία. Αν και ζούσαν ήδη στη γη, δεν κατανοούσαν σχεδόν τίποτα. Επομένως, το έργο του Ιεχωβά όσον αφορά τη δημιουργία της ανθρωπότητας είχε τελειώσει μόνο κατά το ήμισυ και απείχε πολύ από την ολοκλήρωσή του. Είχε σχηματίσει μόνο ένα πρότυπο ανθρώπου από πηλό και του είχε εμφυσήσει την πνοή Του, χωρίς όμως να χαρίσει στον άνθρωπο επαρκή βούληση για να Τον σέβεται. Στην αρχή, ο άνθρωπος δεν προτίθετο να Τον σέβεται ούτε να έχει φόβο Θεού. Ο άνθρωπος ήξερε μόνο πώς να ακούει τα λόγια Του, αλλά αγνοούσε τη βασική γνώση για τη ζωή στη γη και τους κανονικούς κανόνες της ανθρώπινης ζωής. Επομένως, παρόλο που ο Ιεχωβά δημιούργησε τον άντρα και τη γυναίκα και ολοκλήρωσε το έργο των επτά ημερών, δεν ολοκλήρωσε επ’ ουδενί τη δημιουργία του ανθρώπου, διότι ο άνθρωπος δεν ήταν παρά μόνο ένα περίβλημα και δεν είχε την πραγματικότητα του να είναι άνθρωπος. Ο άνθρωπος γνώριζε μόνο ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που είχε δημιουργήσει την ανθρωπότητα, αλλά δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς να συμμορφώνεται με τα λόγια ή τους νόμους του Ιεχωβά. Συνεπώς, μετά τη δημιουργία της ανθρωπότητας, το έργο του Ιεχωβά απείχε πολύ από την ολοκλήρωσή του. Εκείνος έπρεπε ακόμα να καθοδηγήσει πλήρως τους ανθρώπους να έρθουν ενώπιόν Του, έτσι ώστε να μπορούσαν να ζήσουν μαζί στη γη και να Τον σέβονται, και έτσι ώστε να μπορούσαν, με την καθοδήγησή Του, να εισέλθουν στον σωστό δρόμο μιας κανονικής ανθρώπινης ζωής στη γη. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο ολοκληρώθηκε πλήρως το έργο που διεξήχθη κυρίως υπό το όνομα του Ιεχωβά. Δηλαδή, μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο ήλθε εις πέρας το έργο της δημιουργίας του κόσμου από τον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, έχοντας δημιουργήσει την ανθρωπότητα, έπρεπε να καθοδηγήσει τη ζωή των ανθρώπων στη γη για αρκετές χιλιάδες χρόνια, ώστε να μπορούσαν οι άνθρωποι να τηρούν τα διατάγματα και τους νόμους Του και να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες μιας κανονικής ανθρώπινης ζωής στη γη. Τότε μόνο ολοκληρώθηκε πλήρως το έργο του Ιεχωβά.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Όταν ο Θεός ξεκίνησε το επίσημο έργο της διαχείρισης του σχεδίου Του, έθεσε πολλούς κανονισμούς που έπρεπε να ακολουθήσει ο άνθρωπος. Αυτοί οι κανονισμοί υπήρχαν για να επιτρέψουν στον άνθρωπο να ζήσει την κανονική ζωή του ανθρώπου στη γη, την κανονική ζωή του ανθρώπου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Θεό και την καθοδήγησή Του. Ο Θεός είπε πρώτα στον άνθρωπο πώς να κατασκευάζει θυσιαστήρια και πώς να τα διαμορφώνει. Κατόπιν, είπε στον άνθρωπο πώς να κάνει προσφορές και καθόρισε πώς έπρεπε να ζει ο άνθρωπος —πού έπρεπε να δίνει προσοχή στη ζωή, ποιους κανόνες έπρεπε να τηρεί, τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνει. Αυτό που ο Θεός σχεδίαζε για τον άνθρωπο ήταν ολοκληρωμένο και με αυτά τα έθιμα, τους κανονισμούς και τις αρχές τυποποίησε τη συμπεριφορά των ανθρώπων, καθοδήγησε τη ζωή τους, καθοδήγησε τη μύησή τους στους νόμους του Θεού, τους οδήγησε να έρθουν ενώπιον του θυσιαστηρίου του Θεού, τους καθοδήγησε να διάγουν μια ζωή μεταξύ όσων είχε δημιουργήσει ο Θεός για τον άνθρωπο όπου υπήρχε τάξη, κανονικότητα και μέτρο. Ο Θεός χρησιμοποίησε για πρώτη φορά αυτούς τους απλούς κανονισμούς και τις αρχές για να θέσει όρια στον άνθρωπο, έτσι ώστε στη γη ο άνθρωπος να έχει μια κανονική ζωή λατρεύοντας τον Θεό, να έχει την κανονική ζωή του ανθρώπου. Αυτό είναι το συγκεκριμένο περιεχόμενο της έναρξης του σχεδίου διαχείρισής Του των έξι χιλιάδων ετών. Οι κανονισμοί και οι κανόνες περιλαμβάνουν ένα πολύ ευρύ περιεχόμενο, συνιστούν τις λεπτομέρειες της καθοδήγησης του Θεού για την ανθρωπότητα κατά την Εποχή του Νόμου, έπρεπε να τυγχάνουν της αποδοχής και της εκτίμησης των ανθρώπων που ήρθαν πριν από την Εποχή του Νόμου, συνιστούν καταγραφή του έργου που επιτέλεσε ο Θεός κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου και αποτελούν την πραγματική απόδειξη της ηγεσίας του Θεού και της καθοδήγησης του συνόλου της ανθρωπότητας.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Πριν από τα δύο χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία ο Ιεχωβά έκανε το έργο Του, ο άνθρωπος δεν γνώριζε τίποτα και σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα είχε βυθιστεί στην εξαχρείωση, έως ότου, πριν την καταστροφή του κόσμου από τον κατακλυσμό, αυτοί οι άνθρωποι είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό ανηθικότητας και διαφθοράς, που στην καρδιά τους δεν υπήρχε καθόλου ο Ιεχωβά, και ακόμη λιγότερο υπήρχε η οδός Του. Δεν κατανόησαν ποτέ το έργο που θα επιτελούσε ο Ιεχωβά· υστερούσαν σε λογική, ακόμα περισσότερο σε γνώση και, σαν μηχανές που ανέπνεαν, είχαν πλήρη άγνοια για τον άνθρωπο, τον Θεό, τον κόσμο, τη ζωή και ούτω καθεξής. Στη γη, έμπλεκαν με πολλούς πειρασμούς, όπως το φίδι, και έλεγαν πολλά πράγματα που ήταν προσβλητικά για τον Ιεχωβά, αλλά επειδή ήταν αδαείς, ο Ιεχωβά ούτε τους παίδευσε ούτε τους πειθάρχησε. Μόνο μετά τον κατακλυσμό, όταν ο Νώε ήταν 601 ετών, εμφανίστηκε επίσημα ο Ιεχωβά στον Νώε και καθοδήγησε εκείνον και την οικογένειά του, οδηγώντας τα πουλιά και τα ζώα που είχαν επιβιώσει από τον κατακλυσμό μαζί με τον Νώε και τους απογόνους του, μέχρι το τέλος της Εποχής του Νόμου, που διήρκησε συνολικά 2.500 χρόνια. Έκανε έργο στο Ισραήλ —δηλαδή, επίσημο έργο— επί 2.000 χρόνια συνολικά, και έργο ταυτόχρονα εντός του Ισραήλ και έξω από αυτό επί 500 χρόνια, που μας κάνουν μαζί 2.500 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δίδαξε τους Ισραηλίτες ότι για να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, θα έπρεπε να χτίσουν έναν ναό, να βάλουν ιερατικά άμφια και να περπατούν ξυπόλυτοι στον ναό την αυγή, μην τυχόν και τα παπούτσια τους σπιλώσουν τον ναό και σταλεί πάνω τους φωτιά από την κορυφή του ναού και τους κάψει μέχρι θανάτου. Επιτέλεσαν τα καθήκοντά τους και υποτάχθηκαν στα σχέδια του Ιεχωβά. Προσεύχονταν στον Ιεχωβά στον ναό και, αφότου έλαβαν την αποκάλυψη του Ιεχωβά, αφότου, δηλαδή, είχε μιλήσει ο Ιεχωβά, καθοδήγησαν τα πλήθη και τους δίδαξαν ότι έπρεπε να δείχνουν σεβασμό στον Ιεχωβά —στον Θεό τους. Και ο Ιεχωβά τούς είπε ότι θα έπρεπε να χτίσουν έναν ναό και ένα θυσιαστήριο και, τη στιγμή που όρισε ο Ιεχωβά, δηλαδή το εβραϊκό Πάσχα, θα έπρεπε να ετοιμάσουν νεογέννητα μοσχάρια και αρνιά για να τα βάλουν στο θυσιαστήριο ως θυσίες για να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, έτσι ώστε να τους συγκρατήσει και να βάλει στην καρδιά τους σεβασμό για τον Ιεχωβά. Η υπακοή σ’ αυτόν τον νόμο έγινε το μέτρο της αφοσίωσής τους στον Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά όρισε, επίσης, γι’ αυτούς την ημέρα του Σαββάτου, την έβδομη ημέρα της δημιουργίας Του. Όρισε ως πρώτη ημέρα την ημέρα μετά το Σάββατο, μία ημέρα για να δοξάζουν τον Ιεχωβά, να Του προσφέρουν θυσίες και να συνθέτουν μουσική γι’ Αυτόν. Την ημέρα εκείνη, ο Ιεχωβά συγκάλεσε όλους τους ιερείς για να χωρίσουν τις θυσίες στο θυσιαστήριο προκειμένου να φάνε οι άνθρωποι, ώστε να απολαύσουν τις θυσίες στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά. Και ο Ιεχωβά είπε ότι ήταν ευλογημένοι, ότι μοιράζονταν μία μερίδα μαζί Του και ότι ήταν ο εκλεκτός λαός Του (αυτή ήταν η διαθήκη του Ιεχωβά με τους Ισραηλίτες). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, μέχρι και σήμερα, ο λαός του Ισραήλ εξακολουθεί να λέει ότι ο Ιεχωβά είναι μόνο δικός του Θεός, και όχι ο Θεός των Εθνικών.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο την Εποχή του Νόμου

Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου, ο Ιεχωβά θέσπισε πολλές εντολές προκειμένου να τις παραδώσει ο Μωυσής στους Ισραηλίτες που τον ακολούθησαν έξω από την Αίγυπτο. Οι εντολές αυτές δόθηκαν από τον Ιεχωβά στους Ισραηλίτες και δεν είχαν καμία σχέση με τους Αιγυπτίους· είχαν σκοπό να συγκρατήσουν τους Ισραηλίτες, κι Εκείνος χρησιμοποίησε τις εντολές για να θέσει απαιτήσεις από αυτούς. Αν τηρούσαν το Σάββατο, αν σέβονταν τους γονείς τους, αν προσκυνούσαν είδωλα και ούτω καθεξής —αυτές ήταν οι αρχές βάσει των οποίων κρινόταν αν ήταν αμαρτωλοί ή δίκαιοι. Μεταξύ αυτών, υπήρχαν κάποιοι που επλήγησαν από τη φωτιά του Ιεχωβά, κάποιοι που λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου και κάποιοι που έλαβαν την ευλογία του Ιεχωβά, και αυτό καθοριζόταν με βάση το αν υπάκουαν σε αυτές τις εντολές ή όχι. Όσοι δεν τηρούσαν το Σάββατο, λιθοβολούνταν μέχρι θανάτου. Όσοι ιερείς δεν τηρούσαν το Σάββατο, πλήττονταν από τη φωτιά του Ιεχωβά. Όσοι δεν έδειχναν σεβασμό στους γονείς τους, λιθοβολούνταν κι εκείνοι μέχρι θανάτου. Όλα αυτά τα επιδοκίμαζε ο Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θέσπισε τις εντολές και τους νόμους Του ώστε, καθώς καθοδηγούσε τους ανθρώπους στη ζωή τους, εκείνοι θα άκουγαν τον λόγο Του, θα υπάκουαν σε αυτόν και δεν θα επαναστατούσαν εναντίον Του. Χρησιμοποίησε τους νόμους αυτούς για να διατηρήσει υπό έλεγχο τη νεογέννητη ανθρώπινη φυλή, ώστε να θέσει πιο γερά θεμέλια για το μελλοντικό Του έργο. Κι έτσι, βάσει του έργου που έκανε ο Ιεχωβά, η πρώτη εποχή ονομάστηκε η Εποχή του Νόμου. Παρόλο που ο Ιεχωβά εξέφρασε πολλές ομιλίες και επιτέλεσε μεγάλο έργο, καθοδήγησε τους ανθρώπους μόνο με θετικό τρόπο, διδάσκοντας στους αδαείς αυτούς ανθρώπους πώς να είναι άνθρωποι, πώς να ζουν, πώς να κατανοούν την οδό του Ιεχωβά. Ως επί το πλείστον, το έργο που επιτέλεσε είχε στόχο να τηρήσουν οι άνθρωποι την οδό Του και να ακολουθήσουν τους νόμους Του. Το έργο επιτελέστηκε σε ανθρώπους που ήταν ελαφρώς διεφθαρμένοι· δεν επεκτάθηκε τόσο ώστε να μεταμορφώσει τη διάθεσή τους ή την πρόοδό τους στη ζωή. Τον ενδιέφερε μόνο να χρησιμοποιεί νόμους για να συγκρατεί και να ελέγχει τους ανθρώπους. Για τους Ισραηλίτες της εποχής εκείνης, ο Ιεχωβά ήταν απλώς ένας Θεός στον ναό, ένας Θεός στους ουρανούς. Ήταν μία στήλη νεφέλης, μία στήλη φωτιάς. Το μόνο που ζητούσε από εκείνους ο Ιεχωβά ήταν να υπακούν σε αυτά που είναι σήμερα γνωστά ως οι νόμοι και οι εντολές Του —θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς και κανόνες— διότι όσα έκανε ο Ιεχωβά δεν είχαν σκοπό να τους μεταμορφώσουν, αλλά να τους δώσουν περισσότερα από τα πράγματα που οφείλει να έχει ο άνθρωπος και να τους διδάξει από το ίδιο Του το στόμα, γιατί, μετά τη δημιουργία του, ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα από όσα όφειλε να κατέχει. Κι έτσι, ο Ιεχωβά έδωσε στους ανθρώπους όσα όφειλαν να κατέχουν για τη ζωή τους στη γη, κάνοντας τους ανθρώπους που είχε καθοδηγήσει να ξεπεράσουν τους προγόνους τους, τον Αδάμ και την Εύα, γιατί αυτά που τους έδωσε ο Ιεχωβά ξεπερνούσαν αυτά που είχε δώσει στον Αδάμ και την Εύα στην αρχή. Όπως και να ’χει, το έργο που έκανε ο Ιεχωβά στο Ισραήλ ήταν μόνο να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα και να κάνει την ανθρωπότητα να αναγνωρίσει τον Δημιουργό της. Δεν κατέκτησε τους ανθρώπους αυτούς, ούτε τους μεταμόρφωσε· απλώς τους καθοδήγησε. Αυτό είναι το σύνολο του έργου του Ιεχωβά κατά την Εποχή του Νόμου. Είναι το υπόβαθρο, η πραγματική ιστορία, η ουσία του έργου Του σε όλη τη γη του Ισραήλ, καθώς και η αρχή του έργου Του που αριθμεί έξι χιλιάδες έτη —να κρατήσει την ανθρωπότητα υπό τον έλεγχο του Ιεχωβά. Απ’ αυτό δημιουργήθηκε περισσότερο έργο στο σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί έξι χιλιάδες έτη.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο την Εποχή του Νόμου

Υποσημειώσεις:

α. Το αρχικό κείμενο δεν περιέχει τη φράση «προς τήρηση».

(2) Ο στόχος και η σημασία του έργου του Θεού κατά την Εποχή της Χάριτος

Σχετικά λόγια του Θεού:

Ο Ιησούς αντιπροσωπεύει ολόκληρο το έργο της Εποχής της Χάριτος. Ενσαρκώθηκε και καρφώθηκε στον σταυρό, κι επίσης εγκαινίασε την Εποχή της Χάριτος. Σταυρώθηκε προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο της λύτρωσης, να περατώσει την Εποχή του Νόμου και να ξεκινήσει την Εποχή της Χάριτος, οπότε ονομάστηκε «Υπέρτατος Αρχηγός», «Προσφορά περί αμαρτίας» και «Λυτρωτής». Ως εκ τούτου, το έργο του Ιησού διέφερε σε περιεχόμενο από το έργο του Ιεχωβά, παρόλο που, ως προς την αρχή, ήταν ίδια. Ο Ιεχωβά ξεκίνησε την Εποχή του Νόμου, εδραιώνοντας τη βάση —το σημείο εκκίνησης— για το έργο του Θεού επί της γης, και εκδίδοντας τους νόμους και τις εντολές. Αυτά είναι τα δύο έργα που επιτέλεσε, και αντιπροσωπεύουν την Εποχή του Νόμου. Το έργο που επιτέλεσε ο Ιησούς την Εποχή της Χάριτος δεν ήταν να εκδώσει νόμους, αλλά να τους εκπληρώσει, και μ’ αυτόν τον τρόπο να εγκαινιάσει την Εποχή της Χάριτος και να ολοκληρώσει την Εποχή του Νόμου που είχε διαρκέσει δύο χιλιάδες χρόνια. Ήταν ο πρωτεργάτης που ήρθε για να ξεκινήσει την Εποχή της Χάριτος, ωστόσο το κύριο μέρος του έργου Του ήταν η λύτρωση. Συνεπώς, και το δικό Του έργο ήταν δίπτυχο: Εγκαινίασε μια νέα εποχή και ολοκλήρωσε το έργο της λύτρωσης μέσω της σταύρωσής Του, ενώ στη συνέχεια αναχώρησε. Και τότε έφτασε η Εποχή του Νόμου στο τέλος της και ξεκίνησε η Εποχή της Χάριτος.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης

Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Ιησούς ήταν ο Θεός που έσωσε τον άνθρωπο. Αυτό που Εκείνος είχε και ήταν, ήταν χάρη, αγάπη, ευσπλαχνία, μακροθυμία, υπομονή, ταπεινοφροσύνη, φροντίδα και ανοχή, κι έτσι μεγάλο μέρος του έργου που επιτέλεσε ήταν προς χάριν της λύτρωσης του ανθρώπου. Η διάθεσή Του ήταν μια διάθεση ευσπλαχνίας και αγάπης, και επειδή ήταν συμπονετικός και στοργικός, έπρεπε να καρφωθεί στον σταυρό για τον άνθρωπο προκειμένου να δείξει ότι ο Θεός αγαπούσε τον άνθρωπο όπως τον εαυτό Του, σε τέτοιο βαθμό που προσφέρθηκε ο ίδιος στην ολότητά Του. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, το όνομα του Θεού ήταν Ιησούς, δηλαδή ο Θεός ήταν ο Θεός που έσωσε τον άνθρωπο και ήταν ένας συμπονετικός και στοργικός Θεός. Ο Θεός ήταν μαζί με τον άνθρωπο. Η αγάπη Του, η ευσπλαχνία Του και η σωτηρία Του συνόδευαν κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Μόνο με την αποδοχή του ονόματος του Ιησού και της παρουσίας Του ήταν ο άνθρωπος σε θέση να κερδίσει γαλήνη και χαρά, να λάβει την ευλογία Του, τις τεράστιες και πολυάριθμες χάρες Του και τη σωτηρία Του. Μέσω της σταύρωσης του Ιησού, όλοι όσοι τον ακολουθούσαν έλαβαν σωτηρία και συγχώρεση αμαρτιών. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, το όνομα του Θεού ήταν Ιησούς. Με άλλα λόγια, το έργο της Εποχής της Χάριτος επιτελείτο κυρίως υπό το όνομα του Ιησού. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Θεός αποκαλείτο Ιησούς. Ανέλαβε ένα στάδιο νέου έργου πέραν της Παλαιάς Διαθήκης, και το έργο Του έληξε με τη σταύρωση. Αυτό ήταν ολόκληρο το έργο Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Το έργο που έκανε ο Ιησούς ανταποκρινόταν στις ανάγκες του ανθρώπου την εποχή εκείνη. Το έργο Του ήταν να λυτρώσει τους ανθρώπους, να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, οπότε η διάθεσή Του ήταν εξολοκλήρου μια διάθεση ταπεινοφροσύνης, υπομονής, αγάπης, ευσέβειας, μακροθυμίας, ελέους και στοργικότητας. Έφερε στην ανθρωπότητα άφθονη χάρι και ευλογίες, και όλα όσα θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να απολαύσουν, τους τα έδωσε προς τέρψη τους: ειρήνη και ευτυχία, την ανεκτικότητα και την αγάπη Του, το έλεος και τη στοργικότητά Του. Την εποχή εκείνη, η αφθονία των πραγμάτων προς τέρψη με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι οι άνθρωποι —η αίσθηση γαλήνης και ασφάλειας μέσα στην καρδιά τους, το αίσθημα του καθησυχασμού μέσα στο πνεύμα τους και το ότι στηρίζονταν στον Σωτήρα Ιησού— οφειλόταν στην εποχή στην οποία ζούσαν. Την Εποχή της Χάριτος, ο άνθρωπος είχε ήδη διαφθαρεί από τον Σατανά, οπότε για να καρποφορήσει η επίτευξη του έργου της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας απαιτούσε άφθονη χάρι, άπειρη μακροθυμία και υπομονή και, ακόμη περισσότερο, μια προσφορά ικανή να εξιλεώσει τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Όσα είδαν οι άνθρωποι την Εποχή της Χάριτος ήταν απλώς η προσφορά Μου για την εξιλέωση των αμαρτιών της ανθρωπότητας: ο Ιησούς. Το μόνο που γνώριζαν ήταν ότι ο Θεός μπορούσε να είναι ελεήμων και μακρόθυμος, και το μόνο που έβλεπαν ήταν το έλεος και η στοργικότητα του Ιησού. Αυτό οφειλόταν εξολοκλήρου στο ότι γεννήθηκαν την Εποχή της Χάριτος. Επομένως, πριν μπορέσουν να λυτρωθούν, έπρεπε να απολαύσουν τα πολλά είδη χάριτος που τους παρείχε ο Ιησούς προκειμένου να ωφεληθούν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους απολαμβάνοντας τη χάρι, κι επίσης θα είχαν την ευκαιρία να λυτρωθούν απολαμβάνοντας τη μακροθυμία και την υπομονή του Ιησού. Μόνο μέσω της μακροθυμίας και της υπομονής του Ιησού κέρδισαν το δικαίωμα να λάβουν συγχώρεση και να απολαύσουν την άφθονη χάρι που τους παρείχε ο Ιησούς. Όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε: Δεν ήλθα για να λυτρώσω τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς, για να δώσω τη δυνατότητα στους αμαρτωλούς να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Αν, όταν ενσαρκώθηκε, ο Ιησούς είχε φέρει τη διάθεση της κρίσης, της κατάρας και της έλλειψης ανεκτικότητας προς τις προσβολές του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να λυτρωθεί και θα παρέμενε για πάντα αμαρτωλός. Αν συνέβαινε αυτό, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών θα είχε σταματήσει την Εποχή του Νόμου, και η Εποχή του Νόμου θα παρατεινόταν για έξι χιλιάδες χρόνια. Οι αμαρτίες του ανθρώπου θα γίνονταν όλο και περισσότερες και πιο σοβαρές, και η δημιουργία της ανθρωπότητας θα είχε γίνει μάταια. Οι άνθρωποι θα ήταν μόνο σε θέση να υπηρετούν τον Ιεχωβά σύμφωνα με τον νόμο, αλλά οι αμαρτίες τους θα ξεπερνούσαν τις αμαρτίες των πρώτων δημιουργημένων ανθρώπων. Όσο περισσότερο αγαπούσε ο Ιησούς τους ανθρώπους, συγχωρώντας τις αμαρτίες τους και παρέχοντάς τους αρκετό έλεος και στοργικότητα, τόσο περισσότερο δικαιούνταν οι άνθρωποι να σωθούν από τον Ιησού, να ονομαστούν απολωλότα πρόβατα τα οποία ο Ιησούς έφερε πίσω με μεγάλο τίμημα. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να ανακατευτεί στο έργο αυτό, διότι ο Ιησούς συμπεριφερόταν στους ακόλουθούς Του όπως μια τρυφερή μητέρα συμπεριφέρεται στο βρέφος στην αγκαλιά της. Δεν θύμωνε μαζί τους ούτε τους περιφρονούσε, αλλά ήταν γεμάτος παρηγοριά. Ποτέ δεν εξοργιζόταν ανάμεσά τους, αλλά ανεχόταν τις αμαρτίες τους και παράβλεπε την ανοησία και την άγνοιά τους, σε σημείο που είπε: «Συγχωρήστε τους άλλους εβδομήντα φορές το επτά». Συνεπώς, η καρδιά Του μεταμόρφωνε τις καρδιές των άλλων, και μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι λάμβαναν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους μέσω της μακροθυμίας Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης

Παρόλο που ο ενσαρκωμένος Ιησούς δεν διέθετε καθόλου συναίσθημα, πάντοτε παρηγορούσε τους μαθητές Του, τους συντηρούσε, τους βοηθούσε και τους στήριζε. Όσο έργο κι αν έκανε ή όσα δεινά κι αν υπέστη, ποτέ δεν είχε υπερβολικές απαιτήσεις από τους ανθρώπους, αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός και ανεχόταν τις αμαρτίες τους, τόσο που οι άνθρωποι την Εποχή της Χάριτος Τον αποκαλούσαν τρυφερά «αξιολάτρευτο Σωτήρα Ιησού». Για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής —για όλους τους ανθρώπους— αυτό που είχε και ήταν ο Ιησούς ήταν έλεος και στοργικότητα. Ποτέ δεν θυμόταν τις παραβάσεις των ανθρώπων και η συμπεριφορά Του προς αυτούς δεν βασιζόταν ποτέ στις παραβάσεις τους. Επειδή εκείνη ήταν διαφορετική εποχή, συχνά παρείχε άφθονη τροφή στους ανθρώπους για να χορτάσουν. Συμπεριφερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρι, θεραπεύοντας τους αρρώστους, εκβάλλοντας δαιμόνια, ανασταίνοντας νεκρούς. Για να πιστέψουν σ’ Αυτόν οι άνθρωποι και να δουν ότι όλα όσα έκανε τα έκανε με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα πτώμα σε αποσύνθεση, δείχνοντάς τους ότι στα χέρια Του ακόμη και οι νεκροί μπορούσαν να επιστρέψουν στη ζωή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, υπέμενε σιωπηλά και έκανε το έργο της λύτρωσης ανάμεσά τους. Ακόμη και πριν καρφωθεί στον σταυρό, ο Ιησούς είχε ήδη πάρει επάνω Του τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και είχε γίνει προσφορά περί αμαρτίας για την ανθρωπότητα. Ακόμη και πριν σταυρωθεί, είχε ήδη ανοίξει τον δρόμο για τον σταυρό προκειμένου να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Τελικά, καρφώθηκε στον σταυρό, θυσιάζοντας τον εαυτό Του για χάρη του σταυρού, και πρόσφερε όλο το έλεος, τη στοργικότητα και την αγιοσύνη Του στην ανθρωπότητα. Ήταν πάντα ανεκτικός προς τους ανθρώπους, ποτέ εκδικητικός, συγχωρούσε τις αμαρτίες τους, τους παρότρυνε να μετανοήσουν και τους δίδασκε να έχουν υπομονή, μακροθυμία και αγάπη, να ακολουθούν τα βήματά Του και να θυσιάζονται για χάρη του σταυρού. Η αγάπη Του για τους αδελφούς και τις αδελφές ξεπερνούσε την αγάπη Του για την Παναγία. Το έργο που έκανε είχε ως αρχή τη θεραπεία των αρρώστων και την εκβολή των δαιμονίων, όλα για χάρη της λύτρωσης των ανθρώπων. Όπου κι αν πήγαινε, φερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρι. Έκανε τους φτωχούς πλούσιους, τους χωλούς να περπατούν, τους τυφλούς να βλέπουν και τους κωφούς να ακούν. Προσκαλούσε ακόμη και τους πιο ποταπούς, τους πένητες, τους αμαρτωλούς, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί Του· ποτέ δεν τους απέφευγε αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός, λέγοντας μάλιστα: Όταν ένας βοσκός χάσει ένα πρόβατο από τα εκατό, θα αφήσει πίσω τα ενενήντα εννέα για να ψάξει το απολωλός πρόβατο, και όταν το βρει, θα χαρεί πολύ. Αγαπούσε τους ακόλουθούς Του όπως μία προβατίνα αγαπά τα αρνάκια της. Παρόλο που ήταν ανόητοι και αδαείς, και ήταν αμαρτωλοί στα μάτια Του και, επιπλέον, ήταν τα πιο ταπεινά μέλη της κοινωνίας, θεωρούσε εκείνους τους αμαρτωλούς —ανθρώπους τους οποίους οι άλλοι απεχθάνονταν— ως την κόρη των οφθαλμών Του. Εφόσον τους έδειχνε εύνοια, έδωσε τη ζωή Του για εκείνους, όπως ένα αρνί που προσφερόταν ως θυσία στον βωμό. Περιφερόταν ανάμεσά τους σαν να ήταν υπηρέτης τους, αφήνοντάς τους να Τον εκμεταλλευτούν και να Τον σκοτώσουν, υποτασσόμενος σ’ αυτούς άνευ όρων. Για τους ακόλουθούς Του ήταν ο αξιολάτρευτος Σωτήρας Ιησούς, αλλά στους Φαρισαίους, που έκαναν κήρυγμα στους ανθρώπους από ένα ψηλό βάθρο, δεν έδειξε έλεος και στοργικότητα, αλλά απέχθεια και μίσος. Δεν έκανε μεγάλο έργο μεταξύ των Φαρισαίων, μόνο περιστασιακά τους έκανε κήρυγμα και τους επέπληττε. Δεν περιφερόταν ανάμεσά τους επιτελώντας το έργο της λύτρωσης ούτε έπραξε σημεία και τέρατα. Πρόσφερε όλο το έλεος και τη στοργικότητά Του στους ακόλουθούς Του, υπομένοντας για χάρη των αμαρτωλών αυτών μέχρι τέλους, όταν καρφώθηκε στον σταυρό, και υποφέροντας κάθε ταπείνωση έως ότου λυτρώσει πλήρως όλη την ανθρωπότητα. Αυτό ήταν το σύνολο του έργου Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης

Χωρίς τη λύτρωση του Ιησού, οι άνθρωποι θα ζούσαν για πάντα στην αμαρτία και θα αποτελούσαν τα τέκνα της αμαρτίας, τους απόγονους των δαιμόνων. Αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση, ολόκληρος ο κόσμος θα είχε γίνει τόπος διαμονής του Σατανά, το μέρος της κατοικίας του. Εντούτοις, το έργο της λύτρωσης απαιτούσε την επίδειξη ελέους και στοργικότητας προς την ανθρωπότητα. Μόνο μ’ αυτά τα μέσα θα μπορούσε η ανθρωπότητα να λάβει συγχώρεση και τελικά να κερδίσει το δικαίωμα να ολοκληρωθεί και να κερδηθεί πλήρως από τον Θεό. Χωρίς αυτό το στάδιο του έργου, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών δεν θα μπορούσε να προχωρήσει. Αν ο Ιησούς δεν είχε σταυρωθεί, αν είχε απλώς θεραπεύσει τους αρρώστους και εξορκίσει δαιμόνια, τότε οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να συγχωρεθούν πλήρως για τις αμαρτίες τους. Στα τριάμισι χρόνια που ο Ιησούς αφιέρωσε στο έργο Του στη γη, ολοκλήρωσε μόνο το ήμισυ του έργου Του όσον αφορά τη λύτρωση. Στη συνέχεια, μέσω της σταύρωσης και αφού έγινε η ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας παραδιδόμενος στον πονηρό, ολοκλήρωσε το έργο της σταύρωσης και εξουσίασε τη μοίρα της ανθρωπότητας. Μόνο αφού παραδόθηκε στα χέρια του Σατανά λύτρωσε την ανθρωπότητα. Επί τριάντα τρία και μισό χρόνια υπέφερε στη γη, υπέστη εξευτελισμούς, συκοφαντίες, εγκατάλειψη, ακόμα και σε σημείο που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι, πού να αναπαυθεί, και αργότερα σταυρώθηκε, με όλο Του το Είναι —ένα άγιο και αθώο σώμα— καρφωμένο στον σταυρό. Υπέμεινε κάθε είδους δυνατό μαρτύριο. Εκείνοι που ήταν στην εξουσία Τον περιγελούσαν και Τον μαστίγωσαν, και οι στρατιώτες μάλιστα Τον έφτυσαν κατά πρόσωπο. Ωστόσο, Αυτός παρέμεινε σιωπηλός και άντεξε μέχρι τέλους, υποτασσόμενος άνευ όρων μέχρι θανάτου, λυτρώνοντας έτσι ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μόνο τότε Του επετράπη να αναπαυθεί. Το έργο που επιτέλεσε ο Ιησούς αντιπροσωπεύει μόνο την Εποχή της Χάριτος· δεν αντιπροσωπεύει την Εποχή του Νόμου ούτε υποκαθιστά το έργο των εσχάτων ημερών. Αυτή είναι η ουσία του έργου του Ιησού την Εποχή της Χάριτος, τη δεύτερη εποχή που διένυσε η ανθρωπότητα —την Εποχή της Λύτρωσης.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης

(3) Ο στόχος και η σημασία του έργου του Θεού κατά την Εποχή της Βασιλείας

Σχετικά λόγια του Θεού:

Όταν ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο του ανθρώπου, έφερε την Εποχή της Χάριτος και έληξε την Εποχή του Νόμου. Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός ενσαρκώθηκε και πάλι. Αυτήν τη φορά, με την ενσάρκωσή Του έληξε την Εποχή της Χάριτος και έφερε την Εποχή της Βασιλείας. Όλοι όσοι αποδέχονται τη δεύτερη ενσάρκωση του Θεού θα οδηγηθούν στην Εποχή της Βασιλείας και θα μπορούν να αποδεχθούν προσωπικά την καθοδήγηση του Θεού. Παρόλο που ο Ιησούς έκανε μεγάλο έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, ολοκλήρωσε μόνο τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας και έγινε η προσφορά περί αμαρτίας του ανθρώπου, αλλά δεν απάλλαξε τον άνθρωπο από όλη τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να σωθεί ολοκληρωτικά ο άνθρωπος από την επιρροή του Σατανά, δεν αρκούσε μόνο να σηκώσει ο Ιησούς στους ώμους Του τις αμαρτίες του ανθρώπου ως η προσφορά περί αμαρτίας, αλλά έπρεπε, επίσης, ο Θεός να επιτελέσει ακόμα μεγαλύτερο έργο για να απαλλάξει πλήρως τον άνθρωπο από τη διάθεσή του, η οποία έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Συνεπώς, αφότου ο άνθρωπος συγχωρέθηκε για τις αμαρτίες του, ο Θεός επέστρεψε ενσαρκωμένος για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη νέα εποχή και ξεκίνησε το έργο του παιδέματος και της κρίσης. Αυτό το έργο ανέβασε τον άνθρωπο σε ένα υψηλότερο βασίλειο. Όλοι όσοι υποτάσσονται στο κράτος Του θα απολαμβάνουν ανώτερη αλήθεια και θα λαμβάνουν μεγαλύτερες ευλογίες. Θα ζούνε πραγματικά στο φως και θα κερδίσουν την αλήθεια, την οδό και τη ζωή.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος

Προτού λυτρωθεί ο άνθρωπος, πολλά από τα δηλητήρια του Σατανά είχαν ήδη φυτευτεί μέσα του και, μετά από χιλιάδες έτη διαφθοράς από τον Σατανά, έχει μέσα του μια καθιερωμένη φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Επομένως, όταν λυτρωθεί ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύτρωση κατά την οποία ο άνθρωπος αγοράζεται έναντι υψηλού τιμήματος, αλλά η δηλητηριώδης φύση μέσα του δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος, που είναι τόσο μιαρός, πρέπει να υποβληθεί σε αλλαγή προτού γίνει άξιος να υπηρετήσει τον Θεό. Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Όλο το έργο που επιτελείται σήμερα έχει σκοπό να γίνει ο άνθρωπος καθαρός και να αλλάξει. Μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και μέσω του εξευγενισμού, ο άνθρωπος μπορεί να αποβάλει τη διαφθορά του και να γίνει αγνός. Αντί να θεωρηθεί πως αυτό το στάδιο του έργου είναι εκείνο της σωτηρίας, θα ήταν πιο κατάλληλο να ειπωθεί ότι είναι το έργο του εξαγνισμού. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το στάδιο της κατάκτησης, καθώς και το δεύτερο στάδιο του έργου της σωτηρίας. Ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να κερδηθεί από τον Θεό μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και όλες οι ακαθαρσίες, οι αντιλήψεις, τα κίνητρα και οι προσωπικές φιλοδοξίες μέσα στην καρδιά του ανθρώπου αποκαλύπτονται πλήρως μέσω της χρήσης του λόγου ο οποίος εξευγενίζει, κρίνει και αποκαλύπτει. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει λυτρωθεί και να έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι ο Θεός δεν ενθυμείται τις παραβάσεις του ανθρώπου και δεν φέρεται στον άνθρωπο σύμφωνα με τις παραβάσεις του. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος, ο οποίος ζει σε ένα σώμα από σάρκα, δεν έχει απελευθερωθεί από την αμαρτία, μπορεί μόνο να συνεχίσει να αμαρτάνει, αποκαλύπτοντας ασταμάτητα τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του. Αυτή είναι η ζωή που διάγει ο άνθρωπος —ένας ατελείωτος κύκλος αμαρτίας και συγχώρεσης. Η πλειονότητα των ανθρώπων αμαρτάνει την ημέρα, κι απλώς εξομολογείται το βράδυ. Έτσι, παρόλο που η προσφορά περί αμαρτίας είναι αενάως αποτελεσματική για τον άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχει ολοκληρωθεί μόνο το ήμισυ του έργου της σωτηρίας, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει διεφθαρμένη διάθεση. Για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι ήταν απόγονοι του Μωάβ, εξέφρασαν παράπονα, έπαψαν να επιδιώκουν τη ζωή και έγιναν τελείως αρνητικοί. Αυτό δεν καταδεικνύει ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα σε θέση να υποταχθεί ολοκληρωτικά στο κράτος του Θεού; Αυτή δεν είναι επακριβώς η διεφθαρμένη σατανική διάθεσή της; Όταν δεν υποβαλλόσουν σε παίδευση, ύψωνες τα χέρια σου πιο ψηλά από όλους τους άλλους, πιο ψηλά ακόμα κι από του Ιησού. Και φώναζες με δυνατή φωνή: «Να γίνω αγαπητός υιός του Θεού! Να γίνω οικείος του Θεού! Θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε παρά να προσκυνήσουμε τον Σατανά! Επαναστατούμε εναντίον του παλαιού Σατανά! Επαναστατούμε εναντίον του μεγάλου κόκκινου δράκοντα! Είθε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας να χάσει τελείως την εξουσία! Είθε ο Θεός να μας καταστήσει ολοκληρωμένους!» Οι κραυγές σου ήταν πιο δυνατές από όλων των άλλων. Αλλά τότε ήρθε ο καιρός της παίδευσης και, για άλλη μια φορά, αποκαλύφθηκε η διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων. Τότε οι κραυγές τους έσβησαν και η αποφασιστικότητά τους χάθηκε. Αυτή είναι η διαφθορά του ανθρώπου· είναι πιο βαθιά εδραιωμένη από την αμαρτία, είναι κάτι που φύτεψε ο Σατανάς και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο άνθρωπος τις αμαρτίες του· δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη βαθιά ριζωμένη φύση του και πρέπει να στηριχθεί στην κρίση του λόγου για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει σταδιακά από εκείνο το σημείο κι έπειτα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Το έργο των εσχάτων ημερών είναι η εκφορά λόγων. Στον άνθρωπο μπορούν να λάβουν χώρα μεγάλες αλλαγές μέσω των λόγων. Οι αλλαγές που συμβαίνουν τώρα στους ανθρώπους που αποδέχθηκαν αυτά τα λόγια είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που έλαβαν χώρα στους ανθρώπους που αποδέχθηκαν τα σημεία και τέρατα της Εποχής της Χάριτος. Διότι, την Εποχή της Χάριτος, τα δαιμόνια εκβάλλονταν από τον άνθρωπο μέσω της χειροθεσίας και της προσευχής, αλλά οι διεφθαρμένες διαθέσεις παρέμεναν ακόμα μέσα στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεραπευόταν από την ασθένειά του και οι αμαρτίες του συγχωρούνταν, αλλά όσο για το πώς θα αποβάλλονταν οι διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις μέσα από τον άνθρωπο, αυτό το έργο δεν είχε επιτελεστεί ακόμα. Ο άνθρωπος σώθηκε και έλαβε συγχώρεση για τις αμαρτίες του μόνο λόγω της πίστης του, αλλά η αμαρτωλή φύση του ανθρώπου δεν εξαλείφθηκε και παρέμενε μέσα του. Οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρέθηκαν μέσω του ενσαρκωμένου Θεού, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ο άνθρωπος δεν είχε πλέον την αμαρτία μέσα του. Οι αμαρτίες του ανθρώπου μπορούσαν να συγχωρεθούν μέσω της προσφοράς περί αμαρτίας, αλλά όσο για το πώς ακριβώς μπορεί να μην αμαρτάνει πλέον ο άνθρωπος και πώς μπορεί να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά και να μεταμορφωθεί η αμαρτωλή του φύση, ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να λύσει αυτό το πρόβλημα. Οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρέθηκαν, κι αυτό οφείλεται στο έργο της σταύρωσης του Θεού, αλλά ο άνθρωπος συνέχισε να ζει μέσα στη διεφθαρμένη σατανική διάθεση του παρελθόντος. Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος πρέπει να σωθεί πλήρως από τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του, ώστε η αμαρτωλή του φύση να αποβληθεί ολοκληρωτικά και να μην αναπτυχθεί ποτέ ξανά, καθιστώντας, έτσι, δυνατή τη μεταμόρφωση της διάθεσης του ανθρώπου. Αυτό θα προϋπέθετε ο άνθρωπος να κατανοεί το μονοπάτι της ανάπτυξης στη ζωή, να κατανοεί την οδό της ζωής, καθώς και τον τρόπο να αλλάξει τη διάθεσή του. Επιπλέον, θα προϋπέθετε ο άνθρωπος να ενεργεί σύμφωνα με αυτό το μονοπάτι, έτσι ώστε η διάθεσή του να μπορεί σταδιακά να αλλάξει κι εκείνος να μπορεί να ζήσει υπό τη λάμψη του φωτός, ώστε όλα όσα κάνει να είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ώστε να μπορέσει να αποβάλει τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του και ώστε να απελευθερωθεί από την επιρροή του σκότους του Σατανά, κι έτσι να αναδυθεί τελείως από την αμαρτία. Τότε μόνο θα λάβει ο άνθρωπος πλήρη σωτηρία. Τον καιρό που επιτελούσε ο Ιησούς το έργο Του, η γνώση του ανθρώπου γι’ Αυτόν ήταν ακόμα ασαφής και αόριστη. Ο άνθρωπος πίστευε ανέκαθεν ότι ήταν ο υιός του Δαβίδ και διακήρυττε πως ήταν μεγάλος προφήτης και ο φιλάνθρωπος Κύριος που λύτρωσε τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Ορισμένοι, με βάση την πίστη τους, θεραπεύτηκαν αγγίζοντας μόνο την άκρη του ενδύματός Του. Οι τυφλοί βρήκαν το φως τους και ακόμη και οι νεκροί επανήλθαν στη ζωή. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ανακαλύψει τη διεφθαρμένη σατανική διάθεση που ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα του, ούτε ήξερε πώς να την αποβάλει. Ο άνθρωπος έλαβε πολλή χάρη, όπως τη γαλήνη και την ευτυχία της σάρκας, την ευλογία ολόκληρης της οικογένειας μέσω της πίστης ενός μέλους της, τη θεραπεία ασθενειών και ούτω καθεξής. Τα υπόλοιπα ήταν οι καλές πράξεις του ανθρώπου και η ευσεβής εμφάνισή του. Εάν κάποιος μπορούσε να ζήσει βάσει αυτών, τότε θεωρείτο αποδεκτός πιστός. Μόνο τέτοιου είδους πιστοί μπορούσαν να εισέλθουν στον ουρανό μετά θάνατον, πράγμα που σήμαινε ότι είχαν σωθεί. Εντούτοις, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν διόλου την οδό της ζωής. Το μόνο που έκαναν ήταν να διαπράττουν αμαρτίες κι έπειτα να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, σε έναν συνεχή κύκλο, χωρίς να έχουν κάποιο μονοπάτι για να αλλάξουν τη διάθεσή τους: Αυτή ήταν η κατάσταση του ανθρώπου την Εποχή της Χάριτος. Έχει λάβει ο άνθρωπος πλήρη σωτηρία; Όχι! Επομένως, αφότου τελείωσε εκείνο το στάδιο του έργου, παρέμενε ακόμα το έργο της κρίσης και της παίδευσης. Αυτό το στάδιο έχει σκοπό να κάνει τον άνθρωπο αγνό μέσω του λόγου, δίνοντάς του, έτσι, ένα μονοπάτι να ακολουθήσει. Αυτό το στάδιο δεν θα ήταν αποδοτικό ή ουσιαστικό εάν συνέχιζε την εκβολή των δαιμονίων, διότι δεν θα κατόρθωνε να εξαλείψει την αμαρτωλή φύση του ανθρώπου και ο άνθρωπος θα έμενε στάσιμος στη συγχώρεση των αμαρτιών του. Μέσα από την προσφορά περί αμαρτίας, ο άνθρωπος έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, διότι το έργο της σταύρωσης έχει ήδη φτάσει στο τέλος του και ο Θεός έχει επικρατήσει του Σατανά. Ωστόσο, εφόσον η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου παραμένει μέσα του, ο άνθρωπος μπορεί ακόμη να αμαρτάνει και να αντιστέκεται στον Θεό, και ο Θεός δεν έχει κερδίσει την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε αυτό το στάδιο του έργου, ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για να εκθέσει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, κάνοντάς τον να ασκείται σύμφωνα με το σωστό μονοπάτι. Αυτό το στάδιο είναι πιο ουσιαστικό από το προηγούμενο, καθώς και πιο αποδοτικό, διότι τώρα ο λόγος προμηθεύει άμεσα τη ζωή του ανθρώπου και καθιστά δυνατή την πλήρη ανανέωση της διάθεσης του ανθρώπου. Πρόκειται για ένα πολύ πιο εμπεριστατωμένο στάδιο του έργου. Επομένως, η ενσάρκωση κατά τις έσχατες ημέρες έχει ολοκληρώσει τη σημασία της ενσάρκωσης του Θεού και έχει περατώσει πλήρως το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Το έργο των εσχάτων ημερών είναι να γίνει διαχωρισμός των πάντων ανάλογα με το είδος τους, να ολοκληρωθεί το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, διότι ο καιρός πλησιάζει και η ημέρα του Θεού έχει έρθει. Ο Θεός φέρνει όλους όσοι έχουν εισέλθει στη βασιλεία Του, δηλαδή όλους όσοι ήταν πιστοί σε Εκείνον μέχρι τέλους, στην εποχή του Θεού του ίδιου. Ωστόσο, μέχρι την έλευση της εποχής του Θεού του ίδιου, το έργο που θα επιτελέσει Εκείνος δεν θα είναι να παρατηρήσει τις πράξεις του ανθρώπου ή να διερευνήσει τη ζωή του, αλλά να κρίνει την παρακοή του, διότι ο Θεός θα εξαγνίσει όλους όσοι έρθουν ενώπιον του θρόνου Του. Όλοι όσοι έχουν ακολουθήσει τα βήματα Του μέχρι και σήμερα, είναι εκείνοι που στέκονται ενώπιον του θρόνου Του, και, κατά συνέπεια, κάθε άτομο που αποδέχεται το έργο του Θεού στην τελική του φάση, αποτελεί αντικείμενο του εξαγνισμού του Θεού. Με άλλα λόγια, ο καθένας που αποδέχεται το έργο Του στην τελική του φάση, αποτελεί αντικείμενο της κρίσης του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια

Τις έσχατες ημέρες, ο Χριστός χρησιμοποιεί μια ποικιλία από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, αυτά τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό, λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα μόνο λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Αυτές οι μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια, την οποία ο άνθρωπος δεν κατέχει καθόλου. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί πλήρως να είναι υποταγμένος στον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια

Ο Θεός επιτελεί το έργο της κρίσης και της παίδευσης, ώστε ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει, και για χάρη της μαρτυρίας Του. Χωρίς την κρίση Του για τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα γνώριζε τη δίκαιη διάθεσή Του που δεν επιτρέπει κανένα παράπτωμα και δεν θα μπορούσε να μετατρέψει την παλαιά γνώση του Θεού σε νέα. Για χάρη της μαρτυρίας Του και για χάρη της διαχείρισής Του, δημοσιοποιεί την ολότητά Του, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να επιτύχει τη γνώση του Θεού και να αλλάξει τη διάθεσή του και να φέρει την ηχηρή μαρτυρία του Θεού μέσω της δημόσιας εμφάνισης του Θεού. Η αλλαγή επιτυγχάνεται στη διάθεση του ανθρώπου μέσω διαφόρων ειδών του έργου του Θεού. Χωρίς αυτές τις αλλαγές στη διάθεση του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να φέρει τη μαρτυρία του Θεού, και δεν θα μπορούσε να επιδιώκει την καρδιά του Θεού. Οι αλλαγές στη διάθεση του ανθρώπου σηματοδοτούν ότι ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από τα δεσμά του Σατανά, έχει απελευθερωθεί από την επιρροή του σκότους και έχει μετατραπεί αληθινά σε ένα πρότυπο και δείγμα του έργου του Θεού, έχει γίνει πραγματικά μάρτυρας του Θεού και επιδιώκει την καρδιά του Θεού. Την σήμερον ημέρα, ο ενσαρκωμένος Θεός έχει έλθει να επιτελέσει το έργο Του στη γη και απαιτεί από τον άνθρωπο να Τον γνωρίσει, να τον υπακούσει, να φέρει τη μαρτυρία Του —να γνωρίζει το πρακτικό και φυσιολογικό του έργο, να υπακούει στο σύνολο του λόγου και του έργου Του που αντίκειται τις αντιλήψεις του ανθρώπου, και να φέρει μαρτυρία για το σύνολο του έργου Του που αφορά τη σωτηρία του ανθρώπου και για το σύνολο των πράξεών Του που κατακτούν τον άνθρωπο. Όσοι φέρουν τη μαρτυρία του Θεού, πρέπει να έχουν γνώση του Θεού. Μόνο αυτού του είδους η μαρτυρία είναι ακριβής και αληθινή, και μόνο αυτό το είδος μαρτυρίας μπορεί να ταπεινώσει τον Σατανά. Ο Θεός χρησιμοποιεί εκείνους που κατάφεραν να Τον γνωρίσουν, έχοντας υποστεί την κρίση και την παίδευσή Του, την αντιμετώπιση και το κλάδεμα, για να φέρουν τη μαρτυρία Του. Χρησιμοποιεί εκείνους που έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά για να φέρουν τη μαρτυρία Του, και χρησιμοποιεί επίσης εκείνους των οποίων η διάθεση έχει αλλάξει, και οι οποίοι έχουν αποκτήσει τις ευλογίες Του κατ’ αυτόν τον τρόπο, για να φέρουν τη μαρτυρία Του. Ο Θεός δεν θέλει ο άνθρωπος να Τον εξυμνεί μόνο με λόγια, ούτε χρειάζεται τη δοξολογία και τη μαρτυρία των ανθρώπων του Σατανά που δεν έχουν σωθεί από Αυτόν. Μόνο όσοι γνωρίζουν τον Θεό είναι ικανοί να φέρουν τη μαρτυρία του Θεού, και μόνο εκείνοι των οποίων η διάθεση έχει αλλάξει είναι ικανοί να φέρουν τη μαρτυρία του Θεού, και ο Θεός δεν θα επιτρέψει στον άνθρωπο να ατιμάσει σκόπιμα το όνομά Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι γνωρίζουν τον Θεό μπορούν να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό

Στην Εποχή της Βασιλείας, ο Θεός χρησιμοποιεί τον λόγο για να αναγγείλει μια νέα εποχή, να αλλάξει τα μέσα του έργου Του και να επιτελέσει το έργο όλης της εποχής. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή, σύμφωνα με την οποία ο Θεός εργάζεται στην Εποχή του Λόγου. Ενσαρκώθηκε για να μιλήσει από διαφορετικές οπτικές γωνίες, επιτρέποντας στον άνθρωπο να δει αληθινά τον Θεό, ο οποίος είναι ο Λόγος που εμφανίζεται στη σάρκα, και η σοφία και το θαύμα Του. Αυτό το έργο επιτελείται ώστε να επιτύχει πιο καλύτερα τους στόχους της κατάκτησης του ανθρώπου, της τελείωσης του ανθρώπου και της εξόντωσης του ανθρώπου. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της χρήσης του λόγου για την επιτέλεση του έργου στην Εποχή του Λόγου. Μέσω του λόγου, ο άνθρωπος καταφέρνει να γνωρίσει το έργο του Θεού, τη διάθεση του Θεού, την ουσία του ανθρώπου και σε τι οφείλει να εισέλθει ο άνθρωπος. Μέσω του λόγου, ολοκληρώνεται το σύνολο του έργου που ο Θεός επιθυμεί να επιτελέσει στην Εποχή του Λόγου. Μέσω του λόγου, ο άνθρωπος αποκαλύπτεται, αποκλείεται και δοκιμάζεται. Ο άνθρωπος έχει δει τον λόγο, έχει ακούσει τον λόγο και έχει επίγνωση της ύπαρξης του λόγου. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. Ο άνθρωπος πιστεύει στην παντοδυναμία και τη σοφία του Θεού, καθώς και στην καρδιά του Θεού που είναι γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο, και στην επιθυμία Του να σώσει τον άνθρωπο. Μολονότι η λέξη «λόγος» είναι απλή και συνηθισμένη, ο λόγος που προέρχεται από το στόμα του ενσαρκωμένου Θεού συγκλονίζει ολόκληρο το σύμπαν. Ο λόγος Του μεταμορφώνει την καρδιά του ανθρώπου, τις αντιλήψεις και την παλαιά διάθεση του ανθρώπου, καθώς και την παλαιά εμφάνιση ολόκληρου του κόσμου. Μέσα από τις διάφορες εποχές, μόνο ο Θεός της σημερινής εποχής εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, και μόνο Αυτός μιλά και σώζει τον άνθρωπο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εφεξής, ο άνθρωπος ζει υπό την καθοδήγηση του λόγου, ποιμαίνεται και εφοδιάζεται από τον λόγο. Ζει στον κόσμο του λόγου, ζει μέσα στο ανάθεμα και τις ευλογίες του λόγου του Θεού και υπάρχουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι που ζουν υπό την κρίση και την παίδευση του λόγου. Αυτός ο λόγος και αυτό το έργο είναι όλα χάριν της σωτηρίας του ανθρώπου, την επίτευξη του θελήματος του Θεού και την αλλαγή της αρχικής εμφάνισης του κόσμου της παλαιάς δημιουργίας. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με τον λόγο, οδηγεί τους ανθρώπους σε όλο το σύμπαν με τον λόγο, κατακτά και τους σώζει με τον λόγο. Εν τέλει, θα χρησιμοποιήσει τον λόγο για να θέσει τέλος σε ολόκληρο τον παλαιό κόσμο. Μόνο τότε θα ολοκληρωθεί πλήρως το σχέδιο διαχείρισης.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η Εποχή της Βασιλείας είναι η εποχή του λόγου

Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί κυρίως τον λόγο για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Δεν χρησιμοποιεί σημεία και τέρατα για να καταπιέσει τον άνθρωπο ή να πείσει τον άνθρωπο. Αυτό δεν μπορεί να καταστήσει σαφή τη δύναμη του Θεού. Αν ο Θεός αποκάλυπτε μόνο σημεία και τέρατα, τότε θα ήταν αδύνατο να γίνει σαφής η πραγματικότητα του Θεού, κι έτσι θα ήταν αδύνατο να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην τελείωση. Ο Θεός δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση μέσω σημείων και τεράτων, αλλά χρησιμοποιεί τον λόγο για να ποτίσει και να ποιμάνει τον άνθρωπο, κατόπιν του οποίου επιτυγχάνεται η απόλυτη υπακοή του ανθρώπου και η γνώση του ανθρώπου για τον Θεό. Αυτός είναι ο στόχος του έργου που κάνει και των λόγων που εκφέρει. Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί τη μέθοδο της επίδειξης σημείων και τεράτων για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση —χρησιμοποιεί λόγια και χρησιμοποιεί πολλές διαφορετικές μεθόδους εργασίας για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Είτε πρόκειται για τον εξευγενισμό, την αντιμετώπιση, το κλάδεμα ή την παροχή λόγων, ο Θεός μιλά από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση και να δώσει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του έργου, της σοφίας και της θαυμασιότητας του Θεού. […] Έχω πει προηγουμένως ότι μια ομάδα νικητών αποκτάται από την Ανατολή —νικητές που προέρχονται μέσα από τα μεγάλα δεινά. Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Σημαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αποκτηθεί, υπάκουσαν αληθινά μόνο αφότου υποβλήθηκαν σε κρίση και παίδευση, σε αντιμετώπιση και κλάδεμα, και σε κάθε είδους εξευγενισμό. Η πίστη αυτών των ανθρώπων δεν είναι αόριστη και αφηρημένη, αλλά πραγματική. Δεν έχουν δει σημεία και τέρατα, ούτε θαύματα· δεν μιλάνε για δυσνόητα γράμματα και δόγματα, ούτε για βαθιά γνώση· αντιθέτως, έχουν την πραγματικότητα, έχουν τα λόγια του Θεού, καθώς και αληθινή γνώση της πραγματικότητας του Θεού. Μια τέτοια ομάδα δεν είναι πιο ικανή να καταστήσει σαφή τη δύναμη του Θεού;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όλα επιτυγχάνονται δια του λόγου του Θεού

Γιατί το έργο της κατάκτησης είναι το τελικό στάδιο; Δεν είναι επακριβώς για να φανερώσει ποια θα είναι η κατάληξη κάθε τάξης ανθρώπων; Δεν είναι για να δώσει στον καθένα τη δυνατότητα, κατά την εξέλιξη του έργου της κατάκτησης μέσω της παίδευσης και της κρίσης, να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και, στη συνέχεια, να ταξινομηθεί σύμφωνα με το είδος του; Αντί να ειπωθεί ότι πρόκειται για την κατάκτηση της ανθρωπότητας, ίσως είναι καλύτερο να λεχθεί ότι δείχνει ποιο είδος κατάληξης θα έχει η κάθε τάξη ανθρώπων. Έχει να κάνει με την κρίση των αμαρτιών των ανθρώπων και τη μετέπειτα αποκάλυψη των διαφορετικών τάξεων ανθρώπων, βάσει του οποίου αποφασίζεται αν είναι μοχθηροί ή δίκαιοι. Μετά το έργο της κατάκτησης ακολουθεί το έργο της επιβράβευσης των καλών και της τιμωρίας των μοχθηρών. Οι άνθρωποι που υπακούν απόλυτα —εκείνοι, δηλαδή, που έχουν κατακτηθεί εντελώς— θα τοποθετηθούν στο επόμενο στάδιο της διάδοσης του έργου του Θεού σε ολόκληρο το σύμπαν. Όσοι δεν έχουν κατακτηθεί θα ριχτούν στο σκοτάδι και θα βρεθούν αντιμέτωποι με συμφορές. Έτσι θα ταξινομηθούν οι άνθρωποι σύμφωνα με το είδος τους· όσοι πράττουν το κακό θα ταξινομηθούν με τους μοχθηρούς, για να μην ξαναδούν ποτέ το φως του ήλιου, και οι δίκαιοι θα ταξινομηθούν με τους καλούς, για να λάβουν φως και να ζήσουν αιωνίως μέσα στο φως. Το τέλος των πάντων πλησιάζει· το τέλος του ανθρώπου έχει παρουσιαστεί με σαφήνεια μπροστά στα μάτια του, και τα πάντα θα ταξινομηθούν σύμφωνα με το είδος τους. Πώς μπορούν οι άνθρωποι, λοιπόν, να ξεφύγουν από την οδύνη της ταξινόμησης του καθενός σύμφωνα με το είδος του; Το διαφορετικό τέλος της κάθε τάξης ανθρώπων αποκαλύπτεται όταν πλησιάζει το τέλος των πάντων, κι αυτό γίνεται κατά τη διάρκεια του έργου της κατάκτησης ολόκληρου του σύμπαντος (συμπεριλαμβανομένου όλου του έργου της κατάκτησης, ξεκινώντας με το τωρινό έργο). Η αποκάλυψη του τέλους όλης της ανθρωπότητας γίνεται ενώπιον του βήματος της κρίσεως, κατά τη διάρκεια της παίδευσης και κατά τη διάρκεια του έργου της κατάκτησης τις έσχατες ημέρες. […] Το τελικό στάδιο της κατάκτησης αποσκοπεί να σώσει τους ανθρώπους, αλλά και να αποκαλύψει την κατάληξή τους. Αποσκοπεί να αποκαλύψει τον εκφυλισμό των ανθρώπων μέσω της κρίσης, κι έτσι να τους κάνει να μετανοήσουν, να εγερθούν και να επιδιώξουν τη ζωή και το σωστό μονοπάτι της ανθρώπινης ζωής. Αποσκοπεί να αφυπνίσει τις καρδιές των απαθών και βραδυνόων ανθρώπων και να δείξει, μέσω της κρίσης, την εσωτερική ανυπακοή τους. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να μετανοήσουν, να μην μπορούν να επιδιώξουν το σωστό μονοπάτι της ανθρώπινης ζωής και να αποτινάξουν αυτές τις διαφθορές, τότε είναι πέραν σωτηρίας και θα τους καταβροχθίσει ο Σατανάς. Αυτή είναι η σημασία της κατάκτησης του Θεού: να σώσει τους ανθρώπους και να δείξει, επίσης, την κατάληξή τους. Καλές καταλήξεις, κακές καταλήξεις —όλες αποκαλύπτονται από το έργο της κατάκτησης. Το αν οι άνθρωποι θα σωθούν ή θα είναι καταραμένοι αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια του έργου της κατάκτησης.

Τις έσχατες ημέρες, τα πάντα θα ταξινομηθούν κατά είδος μέσω της κατάκτησης. Η κατάκτηση είναι το έργο των εσχάτων ημερών· με άλλα λόγια, η κρίση των αμαρτιών του κάθε ανθρώπου είναι το έργο των εσχάτων ημερών. Διαφορετικά, πώς θα μπορούσαν να ταξινομηθούν οι άνθρωποι; Το έργο της ταξινόμησης που γίνεται ανάμεσά σας αποτελεί την έναρξη αυτού του έργου σε ολόκληρο το σύμπαν. Μετά από αυτό, οι άνθρωποι όλων των τόπων και όλων των λαών θα υποβληθούν κι αυτοί στο έργο της κατάκτησης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος στην κτίση θα ταξινομηθεί σύμφωνα με το είδος του, καθώς θα προσέλθει ενώπιον του βήματος της κρίσης για να κριθεί. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει την υποβολή σε αυτήν την παίδευση και την κρίση, και οι πάντες και τα πάντα θα ταξινομηθούν κατά είδος. Κάθε άνθρωπος θα κατηγοριοποιηθεί, διότι πλησιάζει το τέλος των πάντων και ό,τι υπάρχει στους ουρανούς και στη γη έχει φτάσει στον επίλογό του. Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να διαφύγει τις τελευταίες ημέρες της ανθρώπινης ύπαρξης;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η πραγματική αλήθεια του έργου της κατάκτησης (1)

Η φάση των εσχάτων ημερών, κατά την οποία επίκειται η κατάκτηση του ανθρώπου, αποτελεί το ύστατο στάδιο στη μάχη με τον Σατανά, καθώς και το έργο για την ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου από την κυριαρχία του Σατανά. Η εσωτερική έννοια της κατάκτησης του ανθρώπου είναι η επιστροφή της ενσωμάτωσης του Σατανά, του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από αυτόν, στον Δημιουργό μετά την κατάκτησή του, διά του οποίου θα εγκαταλείψει τον Σατανά και θα επιστρέψει εντελώς στον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος θα έχει σωθεί ολοκληρωτικά. Και έτσι, το έργο της κατάκτησης είναι το ύστατο έργο στη μάχη εναντίον του Σατανά, αλλά και το τελικό στάδιο στη διαχείριση του Θεού προς χάριν της συντριβής του Σατανά. Χωρίς το έργο αυτό, η ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου θα ήταν τελικά αδύνατη, όπως και η απόλυτη συντριβή του Σατανά, και το ανθρώπινο γένος ποτέ δεν θα μπορούσε να εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό ή να απαλλαγεί από την επιρροή του Σατανά. Κατά συνέπεια, το έργο για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί προτού ολοκληρωθεί η μάχη με τον Σατανά, επειδή ο πυρήνας του έργου της διαχείρισης του Θεού είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας. Το πρώιμο ανθρώπινο είδος βρισκόταν στα χέρια του Θεού, αλλά εξαιτίας του πειρασμού και της διαφθοράς από τον Σατανά, ο άνθρωπος έγινε σκλάβος του και περιέπεσε στα δικά του χέρια. Έτσι, στο έργο της διαχείρισης του Θεού, ο Σατανάς κατέστη αντικείμενο προς συντριβή. Επειδή ο Σατανάς κατέλαβε τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί την παρακαταθήκη ολόκληρης της διαχείρισης του Θεού, αν πρόκειται να σωθεί ο άνθρωπος, τότε πρέπει να αρπαχθεί εκ νέου από τα χέρια του Σατανά, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ανακτηθεί μετά την αιχμαλωσία του από αυτόν. Συνεπώς, ο Σατανάς πρέπει να ηττηθεί διά των αλλαγών στην παλιά διάθεση του ανθρώπου, των αλλαγών που αποκαθιστούν την πρωταρχική λογική του και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος που κρατείται αιχμάλωτος, είναι δυνατόν να αρπαχθεί εκ νέου από τα χέρια του Σατανά. Με την απελευθέρωση του ανθρώπου από την επιρροή και τα δεσμά του Σατανά, θα επέλθει και η ανάκτησή του· ο Σατανάς θα εξευτελιστεί και, τέλος, θα συντριβεί. Και επειδή ο άνθρωπος ελευθερώθηκε από τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά, θα καταστεί λάφυρο μάχης, ενώ ο Σατανάς θα γίνει το αντικείμενο προς τιμωρία μετά το πέρας της μάχης αυτής, έπειτα από την οποία, το έργο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας θα έχει ολοκληρωθεί εν τω συνόλω του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό

Όσοι είναι σε θέση να παραμείνουν σταθεροί κατά τη διάρκεια του έργου της κρίσης και της παίδευσης του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες —δηλαδή, κατά τη διάρκεια του τελικού έργου του εξαγνισμού— θα είναι εκείνοι που θα εισέλθουν στην τελική ανάπαυση με τον Θεό· λοιπόν, αυτοί που θα εισέλθουν στην ανάπαυση, θα έχουν απελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά και θα έχουν αποκτηθεί από τον Θεό μόνον αφού έχουν υποβληθεί στο τελικό έργο Του, του εξαγνισμού. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τελικά αποκτηθεί από τον Θεό θα εισέλθουν στην τελική ανάπαυση. Η ουσία του έργου της παίδευσης και της κρίσης είναι να εξαγνίσει την ανθρωπότητα για την ημέρα της τελικής ανάπαυσης. Διαφορετικά, ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει το δικό της είδος ή να εισέλθει στην ανάπαυση. Αυτό το έργο είναι το μοναδικό μονοπάτι της ανθρωπότητας για να εισέλθει στην ανάπαυση. Μόνο το έργο του εξαγνισμού του Θεού θα εξαγνίσει την ανθρωπότητα από την αδικία της, και μόνο το έργο της παίδευσης και της κρίσης Του θα αναδείξει αυτά τα ανυπάκουα πράγματα μεταξύ της ανθρωπότητας, διαχωρίζοντας έτσι εκείνους που μπορούν να σωθούν από αυτούς που δεν μπορούν, και εκείνους που θα παραμείνουν από εκείνους που δεν θα το κάνουν. Όταν τελειώσει αυτό το έργο, όλοι εκείνοι στους οποίους επιτραπεί να παραμείνουν, θα εξαγνιστούν και θα εισέλθουν σε μια υψηλότερη κατάσταση της ανθρωπότητας, στην οποία θα απολαύσουν μια πιο θαυμάσια δεύτερη ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη· με άλλα λόγια, θα εισέλθουν στην ημέρα ανάπαυσης της ανθρωπότητας και θα ζήσουν μαζί με τον Θεό. Όταν αυτοί που δεν μπορούν να παραμείνουν, υποστούν παίδευση και κρίση, οι αρχικές τους μορφές θα αποκαλυφθούν πλήρως· μετά από αυτό, θα καταστραφούν όλοι και, όπως ο Σατανάς, δεν θα τους επιτραπεί πλέον να επιβιώσουν πάνω στη γη. Η ανθρωπότητα του μέλλοντος δεν θα περιέχει πλέον κανένα από αυτά τα είδη ανθρώπων· αυτοί οι άνθρωποι δεν θα είναι κατάλληλοι να εισέλθουν στη χώρα της τελικής ανάπαυσης, ούτε να εισέλθουν στην ημέρα ανάπαυσης που ο Θεός και ο άνθρωπος θα μοιραστούν, γιατί είναι στόχοι της τιμωρίας, είναι οι ασεβείς και δεν είναι δίκαιοι άνθρωποι. Είχαν λυτρωθεί κάποτε και είχαν επίσης κριθεί και παιδευτεί· είχαν επίσης υπηρετήσει κάποτε τον Θεό, αλλά όταν έρθει η τελευταία μέρα, θα εξαλειφθούν και θα καταστραφούν εξαιτίας της δικής τους κακίας και λόγω της ανυπακοής και της μη αναστρέψιμης κατάστασής τους. Δεν θα υπάρχουν πλέον στον κόσμο του μέλλοντος και δεν θα υπάρχουν πλέον ανάμεσα στην ανθρώπινη φυλή του μέλλοντος. Όλοι ανεξαιρέτως οι κακοποιοί κι όλοι όσοι δεν έχουν σωθεί θα καταστραφούν όταν οι άγιοι ανάμεσα από την ανθρωπότητα εισέλθουν στην ανάπαυση, ανεξάρτητα από το αν είναι τα πνεύματα των νεκρών ή εκείνοι που εξακολουθούν να ζουν με σάρκα και οστά. Ανεξάρτητα από ποια εποχή είναι αυτή στην οποία ανήκουν αυτά τα κακοποιά πνεύματα και οι κακοποιοί άνθρωποι ή τα πνεύματα των δίκαιων ανθρώπων και εκείνων που εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη, όλοι οι κακοποιοί θα καταστραφούν κι όλοι οι δίκαιοι θα επιβιώσουν. Το αν ένα άτομο ή πνεύμα λαμβάνει σωτηρία δεν αποφασίζεται εξ ολοκλήρου βάσει του έργου της τελικής εποχής, αλλά καθορίζεται μάλλον με βάση το αν έχει αντισταθεί ή ήταν ανυπάκουο στον Θεό. Εάν οι άνθρωποι της προηγούμενης εποχής έπρατταν το κακό και δεν μπορούσαν να σωθούν, θα ήταν αναμφισβήτητα στόχοι για τιμωρία. Αν οι άνθρωποι σε αυτή την εποχή πράττουν το κακό και δεν μπορούν να σωθούν, είναι επίσης σίγουρα στόχοι για τιμωρία. Οι άνθρωποι χωρίζονται με βάση το καλό και το κακό, όχι με βάση την εποχή. Μόλις χωρίζονται με βάση το καλό και το κακό, οι άνθρωποι δεν τιμωρούνται ούτε ανταμείβονται αμέσως· αντίθετα, ο Θεός θα επιτελέσει το έργο της τιμωρίας του κακού και της ανταμοιβής του καλού, μόνον αφού έχει ολοκληρώσει την επιτέλεση του έργου της κατάκτησης τις έσχατες ημέρες. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιεί το καλό και το κακό για να διαχωρίσει την ανθρωπότητα από τότε που πραγματοποίησε το έργο Του ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Απλώς θα επιβραβεύσει τους δίκαιους και θα τιμωρήσει τους ασεβείς μετά την ολοκλήρωση του έργου Του, αντί να χωρίσει τους πονηρούς και τους δίκαιους, μετά την ολοκλήρωση του έργου Του στο τέλος και αμέσως μετά να ξεκινήσει το έργο Του να τιμωρήσει το κακό και να επιβραβεύσει το καλό. Το τελικό έργο Του της τιμωρίας του κακού και της ανταμοιβής του καλού γίνεται εξ ολοκλήρου για να εξαγνίσει τελείως όλη την ανθρωπότητα, ώστε να μπορεί να φέρει σε αιώνια ανάπαυση μια εντελώς αγία ανθρωπότητα. Αυτό το στάδιο του έργου Του είναι το πιο κρίσιμο έργο Του. Είναι το τελικό στάδιο του συνολικού έργου διαχείρισής Του. Εάν ο Θεός δεν κατέστρεφε τους ασεβείς, αλλά τους άφηνε να παραμένουν, τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε ακόμα να εισέλθει στην ανάπαυση και ο Θεός δεν θα ήταν σε θέση να φέρει όλη την ανθρωπότητα σε μια καλύτερη βασιλεία. Αυτό το είδος εργασίας δεν θα ολοκληρωνόταν. Όταν τελειώσει το έργο Του, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα είναι εντελώς αγία. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο Θεός να ζήσει ειρηνικά σε ανάπαυση.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί