Σχετικά λόγια του Θεού:

Η όλη διαχείριση του Θεού χωρίζεται σε τρία στάδια, και σε κάθε στάδιο υπάρχουν αντίστοιχες δέουσες απαιτήσεις προς τον άνθρωπο. Επιπλέον, καθώς οι εποχές περνούν και προχωρούν, οι απαιτήσεις του Θεού για όλη την ανθρωπότητα γίνονται ολοένα και υψηλότερες. Έτσι, βήμα-βήμα, αυτό το έργο της διαχείρισης του Θεού φτάνει στο αποκορύφωμά του, μέχρι ο άνθρωπος να αντικρίσει το γεγονός της «εμφάνισης του ενσαρκωμένου Λόγου», και έτσι, οι απαιτήσεις του ανθρώπου γίνονται ακόμη υψηλότερες και οι απαιτήσεις προς τον άνθρωπο για να γίνει μάρτυρας γίνονται ακόμα πιο υψηλές. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι ικανός να συνεργαστεί πραγματικά με τον Θεό, τόσο περισσότερο δοξάζει τον Θεό. Η συνεργασία του ανθρώπου είναι η μαρτυρία που πρέπει να φέρει και η μαρτυρία που φέρει είναι η πράξη του ανθρώπου. Και έτσι, ανεξάρτητα από το αν το έργο του Θεού μπορεί να έχει το κατάλληλο αποτέλεσμα και από το αν μπορεί να υπάρξει αληθινή μαρτυρία, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συνεργασία και τη μαρτυρία του ανθρώπου. Όταν τελειώσει το έργο, δηλαδή όταν η όλη διαχείριση του Θεού έχει φτάσει στο τέλος της, ο άνθρωπος θα πρέπει να γίνει περισσότερο μάρτυρας και όταν το έργο του Θεού φτάσει στο τέλος του, η πράξη και η είσοδος του ανθρώπου θα φτάσουν στο ζενίθ. Στο παρελθόν, ο άνθρωπος ήταν υποχρεωμένος να συμμορφώνεται με τον νόμο και τις εντολές και έπρεπε να είναι υπομονετικός και ταπεινός. Σήμερα, ο άνθρωπος υποχρεούται να υπακούει σε ό,τι κανονίζει ο Θεός και να έχει υπέρτατη αγάπη για τον Θεό, και τελικά, υποχρεούται να αγαπά τον Θεό εν μέσω δοκιμασίας. Αυτά τα τρία στάδια είναι οι απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο, βήμα-βήμα, σε όλη τη διαχείρισή Του. Κάθε στάδιο του έργου του Θεού πηγαίνει βαθύτερα από το τελευταίο, και σε κάθε στάδιο οι απαιτήσεις του ανθρώπου είναι πιο βαθιές από το τελευταίο, και με αυτό τον τρόπο, όλη η διαχείριση του Θεού παίρνει σταδιακά μορφή. Ακριβώς επειδή οι απαιτήσεις του ανθρώπου είναι πάντα υψηλότερες, η διάθεση του ανθρώπου πλησιάζει περισσότερο στα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός, και μόνο τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα αποχωρεί σταδιακά από την επιρροή του Σατανά, έως ότου ολοκληρωθεί το έργο του Θεού οριστικά, και τότε όλη η ανθρωπότητα θα έχει σωθεί από την επιρροή του Σατανά.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου

Το έργο διαχείρισης του Θεού ξεκίνησε με τη δημιουργία του κόσμου και στο επίκεντρό του βρίσκεται ο άνθρωπος. Η δημιουργία των πάντων από τον Θεό, μπορεί να πει κανείς, έγινε για χάρη του ανθρώπου. Επειδή το έργο της διαχείρισής Του διαρκεί χιλιάδες χρόνια και δεν γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα, ή εν ριπή οφθαλμού, ή μέσα σ’ ένα ή δύο χρόνια, έπρεπε να δημιουργήσει περισσότερα πράγματα απαραίτητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, όπως τον ήλιο, το φεγγάρι, όλα τα είδη ζωντανών πλασμάτων, την τροφή κι ένα φιλόξενο περιβάλλον. Αυτή ήταν η αρχή της διαχείρισης του Θεού.

Μετά από αυτό, ο Θεός παρέδωσε την ανθρωπότητα στον Σατανά και ο άνθρωπος ζούσε υπό τη σφαίρα επιρροής του, κάτι το οποίο οδήγησε σταδιακά στο έργο του Θεού της πρώτης εποχής: την ιστορία της Εποχής του Νόμου… Επί μερικές χιλιάδες χρόνια κατά την Εποχή του Νόμου, η ανθρωπότητα εξοικειώθηκε με την καθοδήγηση της Εποχής του Νόμου και τη θεωρούσε δεδομένη. Σταδιακά, ο άνθρωπος εγκατέλειψε τη φροντίδα του Θεού και έτσι, ενώ τηρούσε τον νόμο, λάτρευε και είδωλα και διέπραττε κακές πράξεις. Έμεινε χωρίς την προστασία του Ιεχωβά, και απλώς ζούσε τη ζωή του ενώπιον του βωμού στον ναό. Στην πραγματικότητα, το έργο του Θεού τον είχε εγκαταλείψει πολύ καιρό πριν και, μολονότι οι Ισραηλίτες εξακολουθούσαν να τηρούν τον νόμο και επικαλούνταν το όνομα του Ιεχωβά, και μάλιστα πίστευαν περήφανοι ότι μόνο αυτοί ήταν ο λαός του Ιεχωβά και οι εκλεκτοί Του, η δόξα του Θεού τούς εγκατέλειψε αθόρυβα…

[…]

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά το έργο του Ιεχωβά την Εποχή του Νόμου, ο Θεός ξεκίνησε το νέο Του έργο του δεύτερου σταδίου ενδυόμενος τη σάρκα —αφού ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος για δέκα, είκοσι χρόνια— και μιλώντας και επιτελώντας το έργο Του μεταξύ των πιστών. Ωστόσο, χωρίς εξαίρεση, κανείς δεν το ήξερε, και μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αναγνώριζε ότι ήταν ο Θεός που ενσαρκώθηκε αφότου ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε και αναστήθηκε. […] Μόλις περατώθηκε το δεύτερο στάδιο του έργου του Θεού —μετά τη σταύρωση— ολοκληρώθηκε το έργο Του για την ανάκτηση του ανθρώπου από την αμαρτία (δηλαδή, την ανάκτησή του από τα χέρια του Σατανά). Έτσι, λοιπόν, από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο άνθρωπος χρειαζόταν απλώς να αποδεχτεί τον Κύριο Ιησού ως Σωτήρα, και οι αμαρτίες του θα συγχωρούνταν. Θεωρητικά, οι αμαρτίες του ανθρώπου δεν αποτελούσαν πλέον εμπόδιο για να επιτύχει τη σωτηρία του και να έλθει ενώπιον του Θεού, ούτε ήταν πλέον το μέσο με το οποίο ο Σατανάς κατηγορούσε τον άνθρωπο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός είχε κάνει πραγματικό έργο, είχε καταστεί η ομοιότητα και η πρόγευση της αμαρτωλής σάρκας, και ο ίδιος ο Θεός ήταν η προσφορά περί αμαρτίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος κατέβηκε από τον σταυρό και λυτρώθηκε και σώθηκε μέσω της σάρκας του Θεού —της ομοιότητας αυτής της αμαρτωλής σάρκας. Και έτσι, αφού αιχμαλωτίστηκε από τον Σατανά, ο άνθρωπος ήλθε ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή της σωτηρίας Του ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αυτό το στάδιο του έργου ήταν βαθύτερο και πιο ανεπτυγμένο από τη διαχείριση του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου.

Τέτοια είναι η διαχείριση του Θεού: να παραδίδει την ανθρωπότητα στον Σατανά —μια ανθρωπότητα που δεν ξέρει τι είναι Θεός, ποιος είναι ο Δημιουργός, πώς να λατρεύει τον Θεό ή γιατί είναι απαραίτητο να υποτάσσεται σ’ Αυτόν— και να επιτρέπει στον Σατανά να τη διαφθείρει. Βήμα-βήμα, ο Θεός ανακτά έπειτα τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, έως ότου να λατρέψει πλήρως τον Θεό και να απορρίψει τον Σατανά. Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού. Μπορεί να ακούγεται σαν μύθος και να φαίνεται περίπλοκη. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι είναι μύθος επειδή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πόσα έχουν συμβεί στον άνθρωπο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια, και πολύ περισσότερο επειδή δεν γνωρίζουν πόσες ιστορίες έχουν συμβεί στο σύμπαν και το στερέωμα. Και επιπλέον, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον πιο εκπληκτικό, τον πιο τρομακτικό κόσμο που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο, τον οποίο, όμως, τα θνητά τους μάτια τούς εμποδίζουν να δουν. Μοιάζει ακατανόητο για τον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει καθόλου τη σημασία της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό ή τη σημασία του έργου της διαχείρισής Του και δεν κατανοεί πώς επιθυμεί τελικά ο Θεός να είναι η ανθρωπότητα. Να μην έχει διαφθαρεί καθόλου από τον Σατανά, όπως ο Αδάμ και η Εύα; Όχι! Σκοπός της διαχείρισης του Θεού είναι να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων που Τον λατρεύουν και υποτάσσονται σε Αυτόν. Αν και οι άνθρωποι αυτοί έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά, δεν βλέπουν πλέον τον Σατανά ως πατέρα τους· αναγνωρίζουν το αποκρουστικό του πρόσωπο και τον απορρίπτουν και έρχονται ενώπιον του Θεού για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Μαθαίνουν τελικά τι είναι άσχημο και πώς έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είναι άγιο, και αναγνωρίζουν το μεγαλείο του Θεού και τη μοχθηρία του Σατανά. Μια ανθρωπότητα όπως αυτή δεν θα εργάζεται πλέον για τον Σατανά, ούτε θα τον λατρεύει ή θα τον προσκυνά. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια ομάδα ανθρώπων που τους κέρδισε πραγματικά ο Θεός. Αυτή είναι η σημασία του έργου του Θεού για τη διαχείριση της ανθρωπότητας. Κατά τη διάρκεια του έργου διαχείρισης του Θεού αυτής της εποχής, η ανθρωπότητα είναι το αντικείμενο τόσο της διαφθοράς του Σατανά όσο και της σωτηρίας του Θεού, και ο άνθρωπος είναι το προϊόν για το οποίο αντιπαλεύουν ο Θεός κι ο Σατανάς. Καθώς ο Θεός εκτελεί το έργο Του, ανακτά σταδιακά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, κι έτσι ο άνθρωπος προσεγγίζει όλο και περισσότερο τον Θεό…

Ήλθε τότε η Εποχή της Βασιλείας, η οποία αποτελεί ένα πιο πρακτικό στάδιο του έργου, είναι όμως και το πιο δύσκολο να το αποδεχτεί ο άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ράβδος του Θεού τον άνθρωπο και τόσο πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται το πρόσωπό Του στον άνθρωπο. Μετά τη λύτρωση της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος επιστρέφει επισήμως στην οικογένεια του Θεού. Ο άνθρωπος πίστεψε ότι αυτή ήταν η ώρα της απόλαυσης, υφίσταται, όμως, μια ολομέτωπη επίθεση από τον Θεό που όμοιά της δεν θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ποτέ: Όπως αποδεικνύεται, πρόκειται για ένα βάπτισμα που πρέπει να «απολαύσουν» οι άνθρωποι του Θεού. Εξαιτίας της μεταχείρισης αυτής, οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σταματήσουν και να αναλογιστούν: «Είμαι το αρνί που χάθηκε για πολλά χρόνια και που ο Θεός ξόδεψε πολλά για να ξαναγοράσει, γιατί, λοιπόν, με αντιμετωπίζει έτσι; Είναι ο τρόπος Του να με περιγελά και να με αποκαλύπτει;…» Αφού περάσουν χρόνια, ο άνθρωπος σκληραγωγείται έχοντας βιώσει τις δυσκολίες του εξευγενισμού και της παίδευσης. Αν και έχει χάσει τη «δόξα» και την «αίγλη» του παρελθόντος, χωρίς να το γνωρίζει, έχει τελικά κατανοήσει τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και έχει εκτιμήσει τα χρόνια που αφοσίωσε ο Θεός για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αρχίζει σιγά σιγά να αποστρέφεται τη βαρβαρότητά του. Αρχίζει να μισεί το πόσο άγριος είναι, όλες του τις παρανοήσεις απέναντι στον Θεό και τις παράλογες απαιτήσεις που είχε από Αυτόν. Το ρολόι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Τα περασμένα γίνονται οδυνηρές αναμνήσεις του ανθρώπου, και τα λόγια και η αγάπη του Θεού γίνονται η κινητήρια δύναμη στη νέα του ζωή. Οι πληγές του ανθρώπου γιατρεύονται μέρα με την ημέρα, η δύναμή του επιστρέφει, και σηκώνεται και ατενίζει το πρόσωπο του Παντοδύναμου… μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ήταν πάντα στο πλευρό μου και ότι το χαμόγελο και η όμορφη όψη Του εξακολουθούν να ξεσηκώνουν πολύ τις αισθήσεις. Η καρδιά Του εξακολουθεί να ανησυχεί για την ανθρωπότητα που δημιούργησε και τα χέρια Του εξακολουθούν να είναι τόσο ζεστά και δυνατά όσο ήταν στην αρχή. Είναι σαν να επέστρεψε ο άνθρωπος στον κήπο της Εδέμ, όμως αυτήν τη φορά δεν ακούει πλέον τα δελεαστικά λόγια του φιδιού και δεν απομακρύνεται πλέον από το πρόσωπο του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος γονατίζει ενώπιον του Θεού, αντικρίζει το χαμογελαστό πρόσωπό Του και προσφέρει την πιο πολύτιμη θυσία του —Ω! Κύριέ μου, Θεέ μου!

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού

Παρόλο που το μονοπάτι στο οποίο πορεύεται ο άνθρωπος σήμερα είναι επίσης το μονοπάτι του σταυρού και το μονοπάτι των βασάνων, αυτά που κάνει πράξη, που τρώει, πίνει και απολαμβάνει ο άνθρωπος σήμερα διαφέρουν κατά πολύ από αυτά που έτυχαν στον άνθρωπο υπό τον νόμο και κατά την Εποχή της Χάριτος. Αυτό που ζητείται από τον άνθρωπο σήμερα διαφέρει από αυτό που του ζητήθηκε στο παρελθόν και διαφέρει ακόμη περισσότερο από αυτό που ζητήθηκε από τον άνθρωπο την Εποχή του Νόμου. Και τι ζητήθηκε από τον άνθρωπο υπό τον νόμο όταν ο Θεός επιτελούσε το έργο Του στο Ισραήλ; Του ζητήθηκε απλώς να τηρεί το Σάββατο και τους νόμους του Ιεχωβά. Κανείς δεν επιτρεπόταν να εργάζεται το Σάββατο ή να παραβαίνει τους νόμους του Ιεχωβά. Αλλά αυτό δεν ισχύει τώρα. Το Σάββατο, ο άνθρωπος εργάζεται, συναθροίζεται και προσεύχεται ως συνήθως, και δεν του επιβάλλεται κανένας περιορισμός. Οι άνθρωποι της Εποχής της Χάριτος έπρεπε να βαφτιστούν και επιπλέον, καλούνταν να νηστεύουν, να κόβουν τον άρτο, να πίνουν κρασί, να καλύπτουν την κεφαλή τους και να πλένουν τα πόδια των άλλων. Τώρα, αυτοί οι κανόνες έχουν μεν καταργηθεί, αλλά έχουν τεθεί μεγαλύτερες απαιτήσεις στον άνθρωπο, διότι το έργο του Θεού βαθαίνει συνεχώς και η είσοδος του ανθρώπου φτάνει σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Στο παρελθόν, ο Ιησούς επέθετε τα χέρια Του πάνω στον άνθρωπο και προσευχόταν, αλλά τώρα που έχουν ειπωθεί τα πάντα, τι νόημα έχει η χειροθεσία; Τα λόγια από μόνα τους μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα. Όταν επέθετε τα χέρια Του πάνω στον άνθρωπο στο παρελθόν, το έκανε για να ευλογήσει τον άνθρωπο και να τον θεραπεύσει από τις ασθένειές του. Έτσι εργαζόταν το Άγιο Πνεύμα εκείνη την εποχή, αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον. Τώρα, το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποιεί λόγια για να εργαστεί και να επιτύχει αποτελέσματα. Τα λόγια Του σας έχουν διατυπωθεί ξεκάθαρα, κι εσείς θα πρέπει να τα κάνετε πράξη όπως ακριβώς σας έχουν πει. Τα λόγια Του είναι το θέλημά Του· αποτελούν το έργο που Εκείνος επιθυμεί να επιτελέσει. Μέσω των λόγων Του, θα κατανοήσεις το θέλημά Του και αυτό που σου ζητά να επιτύχεις, και μπορείς να κάνεις τα λόγια Του πράξη απευθείας, χωρίς να χρειάζεται η χειροθεσία. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Επίθεσε τα χέρια Σου επάνω μου! Επίθεσε τα χέρια Σου επάνω μου, ώστε να μπορέσω να λάβω την ευλογία Σου και να Σε μεταλάβω». Όλα αυτά αποτελούν παρωχημένες πρακτικές του παρελθόντος, οι οποίες είναι πλέον απαρχαιωμένες, διότι η εποχή έχει αλλάξει. Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται σύμφωνα με την εποχή· δεν εργάζεται ούτε τυχαία ούτε σύμφωνα με καθορισμένους κανόνες. Η εποχή έχει αλλάξει, και μια νέα εποχή φέρνει, απαραιτήτως, και νέο έργο. Αυτό ισχύει για κάθε στάδιο του έργου, οπότε το έργο Του δεν επαναλαμβάνεται ποτέ. Κατά την Εποχή της Χάριτος, ο Ιησούς επιτέλεσε εύλογο έργο αυτού του είδους· για παράδειγμα, θεράπευε ασθένειες, εξέβαλλε τα δαιμόνια, επέθετε τα χέρια Του πάνω στον άνθρωπο για να προσευχηθεί γι’ αυτόν και ευλογούσε τον άνθρωπο. Ωστόσο, θα ήταν ανώφελο αν τα ξαναέκανε αυτά τη σήμερον ημέρα. Έτσι εργαζόταν το Άγιο Πνεύμα εκείνον τον καιρό, διότι τότε ήταν η Εποχή της Χάριτος, και υπήρχε επαρκής χάρη για να απολαύσει ο άνθρωπος. Δεν του ζητήθηκε να πληρώσει κανενός είδους τίμημα και, εφόσον είχε πίστη, θα λάμβανε χάρη. Όλοι τύγχαναν μεγάλης χάρης. Τώρα η εποχή έχει αλλάξει και το έργο του Θεού έχει προχωρήσει περαιτέρω· η παρακοή του ανθρώπου και τα ακάθαρτα στοιχεία που υπάρχουν μέσα του θα απομακρυνθούν μέσω της παίδευσης και της κρίσης. Εφόσον εκείνο το στάδιο ήταν το στάδιο της λύτρωσης, ήταν αναγκαίο να εργαστεί ο Θεός κατ’ αυτόν τον τρόπο, δείχνοντας αρκετή χάρη ώστε να την απολαύσει ο άνθρωπος, προκειμένου να μπορέσει ο άνθρωπος να λυτρωθεί από την αμαρτία και, μέσω της χάρης, να συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του. Αυτό το τρέχον στάδιο έχει σκοπό να εκθέσει την αδικία που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο μέσω της παίδευσης, της κρίσης, της πάταξης των λόγων, καθώς και της πειθαρχίας και της αποκάλυψης των λόγων, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει στη συνέχεια να σωθεί. Πρόκειται για έργο που είναι πιο εμπεριστατωμένο από τη λύτρωση. Η χάρη κατά την Εποχή της Χάριτος επαρκούσε για την ευχαρίστηση του ανθρώπου· τώρα που ο άνθρωπος έχει ήδη βιώσει αυτήν τη χάρη, δεν πρέπει πλέον να την απολαμβάνει. Αυτό το έργο ανήκει πλέον στο παρελθόν και δεν πρέπει να επιτελείται άλλο πια. Τώρα ο άνθρωπος θα σώζεται μέσω της κρίσης του λόγου. Αφότου ο άνθρωπος κριθεί, παιδευτεί και εξευγενιστεί, η διάθεσή του αλλάζει. Δεν οφείλεται όλο αυτό στα λόγια που εξέφερα; Κάθε στάδιο του έργου επιτελείται σύμφωνα με την ανάπτυξη ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής και σύμφωνα με την εποχή. Όλο το έργο είναι σημαντικό και όλο επιτελείται για χάρη της τελικής σωτηρίας, ώστε να έχει η ανθρωπότητα έναν καλό προορισμό στο μέλλον και ώστε, στο τέλος, να ταξινομηθεί η ανθρωπότητα κατά είδος.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Στο έργο των εσχάτων ημερών, ο λόγος είναι ισχυρότερος από την εκδήλωση σημείων και τεράτων, και η εξουσία του λόγου υπερβαίνει εκείνη των σημείων και των τεράτων. Ο λόγος εκθέτει όλες τις διεφθαρμένες διαθέσεις που κρύβονται βαθιά μες στην καρδιά του ανθρώπου. Δεν είσαι σε θέση να τις αναγνωρίσεις μόνος σου. Όταν σου αποκαλυφθούν μέσω του λόγου, θα φτάσεις φυσικά στο σημείο να τις ανακαλύψεις· δεν θα μπορείς να τις αρνηθείς και θα πειστείς απόλυτα. Αυτή δεν είναι η εξουσία του λόγου; Αυτό είναι το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται από το έργο του λόγου σήμερα. Επομένως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί πλήρως από τις αμαρτίες του μέσω της θεραπείας ασθενειών και της εκβολής των δαιμονίων, ούτε μπορεί να ολοκληρωθεί πλήρως μέσω της εκδήλωσης σημείων και τεράτων. Η εξουσία της θεραπείας των ασθενειών και της εκβολής των δαιμονίων δίνει μονάχα χάρη στον άνθρωπο, αλλά η σάρκα του ανθρώπου εξακολουθεί να ανήκει στον Σατανά και η διεφθαρμένη σατανική διάθεση παραμένει ακόμα μέσα στον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, ό,τι δεν έχει καθαριστεί, εξακολουθεί να ανήκει στην αμαρτία και την ακαθαρσία. Μόνο αφότου ο άνθρωπος γίνει καθαρός μέσω του λόγου, μπορεί να κερδηθεί από τον Θεό και να καθαγιαστεί. Όταν τα δαιμόνια εκβλήθηκαν από τον άνθρωπο και αυτός λυτρώθηκε, αυτό σήμαινε μόνο ότι αποσπάστηκε από τα χέρια του Σατανά και επέστρεψε στον Θεό. Ωστόσο, χωρίς να έχει γίνει καθαρός και χωρίς να έχει αλλαχθεί από τον Θεό, παραμένει διεφθαρμένος άνθρωπος. Μέσα στον άνθρωπο εξακολουθούν να υπάρχουν η ακαθαρσία, η εναντίωση και η ανυπακοή· ο άνθρωπος έχει επιστρέψει στον Θεό μόνο μέσω της λύτρωσης από Εκείνον, αλλά δεν έχει την παραμικρή γνώση του Θεού και εξακολουθεί να είναι ικανός να Του αντιστέκεται και να Τον προδίδει. Προτού λυτρωθεί ο άνθρωπος, πολλά από τα δηλητήρια του Σατανά είχαν ήδη φυτευτεί μέσα του και, μετά από χιλιάδες έτη διαφθοράς από τον Σατανά, έχει μέσα του μια καθιερωμένη φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Επομένως, όταν λυτρωθεί ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύτρωση κατά την οποία ο άνθρωπος αγοράζεται έναντι υψηλού τιμήματος, αλλά η δηλητηριώδης φύση μέσα του δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος, που είναι τόσο μιαρός, πρέπει να υποβληθεί σε αλλαγή προτού γίνει άξιος να υπηρετήσει τον Θεό. Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Όλο το έργο που επιτελείται σήμερα έχει σκοπό να γίνει ο άνθρωπος καθαρός και να αλλάξει. Μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και μέσω του εξευγενισμού, ο άνθρωπος μπορεί να αποβάλει τη διαφθορά του και να γίνει αγνός. Αντί να θεωρηθεί πως αυτό το στάδιο του έργου είναι εκείνο της σωτηρίας, θα ήταν πιο κατάλληλο να ειπωθεί ότι είναι το έργο του εξαγνισμού. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το στάδιο της κατάκτησης, καθώς και το δεύτερο στάδιο του έργου της σωτηρίας. Ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να κερδηθεί από τον Θεό μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και όλες οι ακαθαρσίες, οι αντιλήψεις, τα κίνητρα και οι προσωπικές φιλοδοξίες μέσα στην καρδιά του ανθρώπου αποκαλύπτονται πλήρως μέσω της χρήσης του λόγου ο οποίος εξευγενίζει, κρίνει και αποκαλύπτει. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει λυτρωθεί και να έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι ο Θεός δεν ενθυμείται τις παραβάσεις του ανθρώπου και δεν φέρεται στον άνθρωπο σύμφωνα με τις παραβάσεις του. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος, ο οποίος ζει σε ένα σώμα από σάρκα, δεν έχει απελευθερωθεί από την αμαρτία, μπορεί μόνο να συνεχίσει να αμαρτάνει, αποκαλύπτοντας ασταμάτητα τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του. Αυτή είναι η ζωή που διάγει ο άνθρωπος —ένας ατελείωτος κύκλος αμαρτίας και συγχώρεσης. Η πλειονότητα των ανθρώπων αμαρτάνει την ημέρα, κι απλώς εξομολογείται το βράδυ. Έτσι, παρόλο που η προσφορά περί αμαρτίας είναι αενάως αποτελεσματική για τον άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχει ολοκληρωθεί μόνο το ήμισυ του έργου της σωτηρίας, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει διεφθαρμένη διάθεση. Για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι ήταν απόγονοι του Μωάβ, εξέφρασαν παράπονα, έπαψαν να επιδιώκουν τη ζωή και έγιναν τελείως αρνητικοί. Αυτό δεν καταδεικνύει ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα σε θέση να υποταχθεί ολοκληρωτικά στο κράτος του Θεού; Αυτή δεν είναι επακριβώς η διεφθαρμένη σατανική διάθεσή της; Όταν δεν υποβαλλόσουν σε παίδευση, ύψωνες τα χέρια σου πιο ψηλά από όλους τους άλλους, πιο ψηλά ακόμα κι από του Ιησού. Και φώναζες με δυνατή φωνή: «Να γίνω αγαπητός υιός του Θεού! Να γίνω οικείος του Θεού! Θα προτιμούσαμε να πεθάνουμε παρά να προσκυνήσουμε τον Σατανά! Επαναστατούμε εναντίον του παλαιού Σατανά! Επαναστατούμε εναντίον του μεγάλου κόκκινου δράκοντα! Είθε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας να χάσει τελείως την εξουσία! Είθε ο Θεός να μας καταστήσει ολοκληρωμένους!» Οι κραυγές σου ήταν πιο δυνατές από όλων των άλλων. Αλλά τότε ήρθε ο καιρός της παίδευσης και, για άλλη μια φορά, αποκαλύφθηκε η διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων. Τότε οι κραυγές τους έσβησαν και η αποφασιστικότητά τους χάθηκε. Αυτή είναι η διαφθορά του ανθρώπου· είναι πιο βαθιά εδραιωμένη από την αμαρτία, είναι κάτι που φύτεψε ο Σατανάς και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο άνθρωπος τις αμαρτίες του· δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη βαθιά ριζωμένη φύση του και πρέπει να στηριχθεί στην κρίση του λόγου για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει σταδιακά από εκείνο το σημείο κι έπειτα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Το έργο του Θεού κατά τη διάρκεια τούτης της εποχής είναι κυρίως η παροχή των λόγων σχετικά με τη ζωή του ανθρώπου, η έκθεση της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου και της ουσίας της φύσης του ανθρώπου, και η εξάλειψη θρησκευτικών αντιλήψεων, φεουδαρχικού και ξεπερασμένου τρόπου σκέψης, καθώς και η γνώση και ο πολιτισμός του ανθρώπου. Όλα αυτά πρέπει να απογυμνωθούν και να εξαγνιστούν μέσω των λόγων του Θεού. Κατά τις έσχατες μέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί λόγια, και όχι σημεία και θαύματα, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Χρησιμοποιεί τα λόγια Του για να εκθέσει τον άνθρωπο, να τον κρίνει, να τον παιδεύσει και να τον οδηγήσει στην τελείωση, έτσι ώστε μέσα στα λόγια του Θεού, ο άνθρωπος να καταφέρει να διακρίνει τη σοφία και την ομορφιά Του και να κατανοήσει τη διάθεσή Του, ώστε, μέσω των λόγων Tου, ο άνθρωπος να δει τις πράξεις του Θεού. Κατά την Εποχή του Νόμου, ο Ιεχωβάς, με λόγια Του, οδήγησε τον Μωυσή έξω από την Αίγυπτο και κήρυξε εν μέρει τον λόγο στους Ισραηλίτες· τον καιρό εκείνο, μέρος των πράξεων του Θεού κατέστη σαφές, αλλά επειδή ο άνθρωπος ήταν φτωχός στο πνεύμα και τίποτα δεν μπορούσε να καταστήσει τη γνώση του πλήρη, ο Θεός συνέχισε να κηρύττει και να εργάζεται. Την Εποχή της Χάριτος, ο άνθρωπος είδε, για άλλη μια φορά, μέρος των πράξεων του Θεού. Ο Ιησούς ήταν ικανός να δείξει σημεία και θαύματα, να θεραπεύσει τους αρρώστους, να εκβάλλει δαίμονες και να υποστεί τη σταύρωση, τρεις ημέρες μετά την οποία αναστήθηκε και εμφανίστηκε με σάρκα και οστά μπροστά στον άνθρωπο. Και ήταν και το μοναδικό πράγμα που γνώριζε ο άνθρωπος για τον Θεό. Ο άνθρωπος γνωρίζει μονάχα όσα του έχει δείξει ο Θεός, και αν ο Θεός δεν του έδειχνε τίποτα περισσότερο, τότε αυτή θα ήταν και η έκταση της οριοθέτησής του για τον Θεό. Έτσι, ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται, ώστε η γνώση του ανθρώπου για Εκείνον να γίνει βαθύτερη, και ο άνθρωπος να καταφέρει να γνωρίσει σταδιακά την ουσία του Θεού. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί τα λόγια Του για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Η διεφθαρμένη διάθεσή σου αποκαλύπτεται χάρη στα λόγια του Θεού, και οι θρησκευτικές σου αντιλήψεις αντικαθίστανται από την πραγματικότητα του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός των έσχατων ημερών ήρθε, κυρίως, προκειμένου να εκπληρώσει τα λόγια «ο Λόγος γίνεται σάρκα, ο Λόγος έρχεται μέσα στη σάρκα και ο Λόγος εμφανίζεται με σάρκα» και αν δεν έχεις ενδελεχή γνώση τούτου τότε θα εξακολουθήσεις να είσαι ανίκανος να παραμείνεις σταθερός. Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός σκοπεύει πρωτίστως να ολοκληρώσει ένα στάδιο του έργου, στο οποίο ο Λόγος εμφανίζεται με σάρκα, και αυτό αποτελεί ένα μέρος του σχεδίου διαχείρισής του Θεού. Γι’ αυτό, η γνώση σας πρέπει να είναι ξεκάθαρη· ανεξάρτητα από το πώς εργάζεται ο Θεός, δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να τον οριοθετεί. Αν ο Θεός δεν επιτελούσε το συγκεκριμένο έργο κατά τις έσχατες μέρες, τότε η γνώση του ανθρώπου για Εκείνον δεν θα μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο. Θα γνώριζες μονάχα ότι ο Θεός μπορεί να σταυρωθεί και να καταστρέψει τα Σόδομα και ότι ο Ιησούς μπορεί να αναστηθεί από τους νεκρούς και να εμφανιστεί στον Πέτρο… Αλλά ποτέ δεν θα έλεγες ότι ο λόγος του Θεού μπορεί να εκπληρώσει τα πάντα και να κατακτήσει τον άνθρωπο. Μόνο μέσα από τη βίωση των λόγων του Θεού μπορείς να μιλήσεις για τέτοιου είδους γνώση, και όσο περισσότερο θεϊκό έργο βιώνεις, τόσο πιο βαθιά θα γίνεται η γνώση σου για Εκείνον. Μόνον τότε θα πάψεις να οριοθετείς τον Θεό μέσα στις προσωπικές σου αντιλήψεις. Ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό βιώνοντας το έργο Του και δεν υπάρχει άλλος σωστός τρόπος για να Τον γνωρίσει.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γνωρίζοντας το έργο του Θεού σήμερα

Τα 6.000 χρόνια του έργου της διαχείρισης του Θεού χωρίζονται σε τρία στάδια: την Εποχή του Νόμου, την Εποχή της Χάριτος και την Εποχή της Βασιλείας. Τα τρία αυτά στάδια του έργου αφορούν αποκλειστικά στη σωτηρία της ανθρωπότητας, δηλαδή αφορούν στη σωτηρία μιας ανθρωπότητας, η οποία έχει διαφθαρεί σοβαρά από τον Σατανά. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και για να διευκολύνουν τον Θεό να πολεμήσει τον Σατανά. Έτσι, ακριβώς όπως το έργο της σωτηρίας χωρίζεται σε τρία στάδια, η μάχη με τον Σατανά χωρίζεται κι εκείνη σε τρία στάδια, και αυτές οι δύο όψεις του έργου του Θεού διεξάγονται ταυτόχρονα. Η μάχη με τον Σατανά γίνεται στην πραγματικότητα προς χάριν της σωτηρίας της ανθρωπότητας· επειδή το έργο για τη σωτηρία της δεν είναι κάτι που μπορεί να ολοκληρωθεί επιτυχώς σε ένα και μόνο στάδιο, η μάχη με τον Σατανά χωρίζεται και εκείνη σε φάσεις και περιόδους, και ο πόλεμος διεξάγεται εναντίον του, ανάλογα με τις ανάγκες του ανθρώπου και την έκταση της διαφθοράς του από τον Σατανά. Με τη φαντασία του, ίσως ο άνθρωπος να πιστεύει ότι, στην εν λόγω μάχη, ο Θεός θα πάρει τα όπλα εναντίον του Σατανά, με τον ίδιο τρόπο που δύο στρατοί πολεμούν ο ένας τον άλλον. Τούτο, μόνο το μυαλό του ανθρώπου είναι ικανό να το φανταστεί και πρόκειται για μια υπερβολικά αόριστη και μη πραγματοποιήσιμη σκέψη, όμως αυτό ακριβώς πιστεύει ο άνθρωπος. Και επειδή Εγώ λέγω εδώ ότι το μέσον για τη σωτηρία του ανθρώπου περνά μέσα από τη μάχη με τον Σατανά, ο άνθρωπος φαντάζεται ότι η μάχη διεξάγεται με τον συγκεκριμένο τρόπο. Στο έργο για τη σωτηρία του ανθρώπου, έχουν έλθει εις πέρας ήδη τρία στάδια, πράγμα που σημαίνει ότι η μάχη με τον Σατανά έχει χωριστεί σε τρία στάδια, που προηγούνται της απόλυτης συντριβής του. Ωστόσο, η εσωτερική αλήθεια ολόκληρου του έργου για τη μάχη με τον Σατανά είναι ότι οι στόχοι του επιτυγχάνονται μέσω αρκετών σταδίων έργου: διά της χάρης προς στον άνθρωπο και της προσφοράς θυσίας για τις αμαρτίες του, διά της άφεσης των αμαρτιών του, διά της κατάκτησης και της τελείωσής του. Στην πραγματικότητα, η μάχη με τον Σατανά δεν είναι η ανάληψη των όπλων εναντίον του, αλλά η σωτηρία του ανθρώπου, η εργασία επί της ζωής του και η αλλαγή της διάθεσής του, ώστε να δύναται να γίνει μάρτυρας του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος συντριβής του Σατανά. Ο Σατανάς συντρίβεται διά της αλλαγής της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Μόνον μετά τη συντριβή του Σατανά, δηλαδή, μετά την ολοκληρωτική διάσωση του ανθρώπου, ο ντροπιασμένος Σατανάς θα δεθεί ολοκληρωτικά και ο άνθρωπος θα σωθεί τελειωτικά. Έτσι, η ουσία της σωτηρίας του ανθρώπου είναι η μάχη με τον Σατανά και ο πόλεμος με τον Σατανά αντανακλάται πρωτίστως στη σωτηρία του ανθρώπου. Η φάση των εσχάτων ημερών, κατά την οποία επίκειται η κατάκτηση του ανθρώπου, αποτελεί το ύστατο στάδιο στη μάχη με τον Σατανά, καθώς και το έργο για την ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου από την κυριαρχία του Σατανά. Η εσωτερική έννοια της κατάκτησης του ανθρώπου είναι η επιστροφή της ενσωμάτωσης του Σατανά, του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από αυτόν, στον Δημιουργό μετά την κατάκτησή του, διά του οποίου θα εγκαταλείψει τον Σατανά και θα επιστρέψει εντελώς στον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος θα έχει σωθεί ολοκληρωτικά. Και έτσι, το έργο της κατάκτησης είναι το ύστατο έργο στη μάχη εναντίον του Σατανά, αλλά και το τελικό στάδιο στη διαχείριση του Θεού προς χάριν της συντριβής του Σατανά. Χωρίς το έργο αυτό, η ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου θα ήταν τελικά αδύνατη, όπως και η απόλυτη συντριβή του Σατανά, και το ανθρώπινο γένος ποτέ δεν θα μπορούσε να εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό ή να απαλλαγεί από την επιρροή του Σατανά. Κατά συνέπεια, το έργο για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί προτού ολοκληρωθεί η μάχη με τον Σατανά, επειδή ο πυρήνας του έργου της διαχείρισης του Θεού είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας. Το πρώιμο ανθρώπινο είδος βρισκόταν στα χέρια του Θεού, αλλά εξαιτίας του πειρασμού και της διαφθοράς από τον Σατανά, ο άνθρωπος έγινε σκλάβος του και περιέπεσε στα δικά του χέρια. Έτσι, στο έργο της διαχείρισης του Θεού, ο Σατανάς κατέστη αντικείμενο προς συντριβή. Επειδή ο Σατανάς κατέλαβε τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί την παρακαταθήκη ολόκληρης της διαχείρισης του Θεού, αν πρόκειται να σωθεί ο άνθρωπος, τότε πρέπει να αρπαχθεί εκ νέου από τα χέρια του Σατανά, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ανακτηθεί μετά την αιχμαλωσία του από αυτόν. Συνεπώς, ο Σατανάς πρέπει να ηττηθεί διά των αλλαγών στην παλιά διάθεση του ανθρώπου, των αλλαγών που αποκαθιστούν την πρωταρχική λογική του και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος που κρατείται αιχμάλωτος, είναι δυνατόν να αρπαχθεί εκ νέου από τα χέρια του Σατανά. Με την απελευθέρωση του ανθρώπου από την επιρροή και τα δεσμά του Σατανά, θα επέλθει και η ανάκτησή του· ο Σατανάς θα εξευτελιστεί και, τέλος, θα συντριβεί. Και επειδή ο άνθρωπος ελευθερώθηκε από τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά, θα καταστεί λάφυρο μάχης, ενώ ο Σατανάς θα γίνει το αντικείμενο προς τιμωρία μετά το πέρας της μάχης αυτής, έπειτα από την οποία, το έργο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας θα έχει ολοκληρωθεί εν τω συνόλω του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό