I

Ας πούμε πως ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα, και μάλιστα έχει έντονα αισθήματα γι' αυτήν, αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει και να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού στη μοίρα της ανθρωπότητας, να υποταχθεί σ' αυτήν και να την αποδεχτεί. Στην περίπτωση αυτή, η ζωή του θα είναι μια τραγωδία· θα είναι, παρόλα αυτά, μια ζωή μάταιη και ένα κενό. Θα εξακολουθεί να μην μπορεί να παραδοθεί στο κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την αληθινή σημασία του όρου και να κερδίσει την αναγνώριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και βιώνει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού θα πρέπει να βρίσκεται σε θετική κατάσταση, όχι να είναι αρνητικός και παραιτημένος. Καθώς θα αναγνωρίζει πως τα πάντα είναι προαποφασισμένα, θα έχει μέσα του έναν ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας, ο οποίος είναι ότι η ζωή του ανθρώπου υπόκειται απόλυτα στην κυριαρχία του Δημιουργού.

II

Όταν σκέφτεται τον δρόμο που έχει διανύσει, όταν θυμάται κάθε φάση του ταξιδιού της ζωής του, βλέπει πως, σε κάθε βήμα, είτε το ταξίδι του ήταν δύσκολο είτε ομαλό, ο Θεός κατηύθυνε το μονοπάτι του και του το διευθετούσε. Ο σχολαστικός σχεδιασμός του Θεού, καθώς και οι προσεκτικές διευθετήσεις Του ήταν τα πράγματα που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Συνειδητοποιεί πως το να μπορεί κανείς να αποδέχεται την κυριαρχία του Δημιουργού, να αποδέχεται τη σωτηρία Του, είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή ενός ανθρώπου! Όταν σκέφτεται το ταξίδι του, όταν βιώσει στ' αλήθεια την κυριαρχία του Θεού, θα έχει μια πιο γνήσια επιθυμία να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και πίστη για να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του και να μην επαναστατεί πια ενάντια στον Θεό.

Από το "Ο Λόγος", τόμ. 2: "Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό", Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄