I

Χάρη στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Δημιουργού, μια μοναχική ψυχή που ξεκίνησε χωρίς τίποτα απολύτως αποκτά γονείς και οικογένεια, την ευκαιρία να γίνει μέλος της ανθρώπινης φυλής, καθώς και την ευκαιρία να βιώσει την ανθρώπινη ζωή και να κάνει το ταξίδι της στον κόσμο των ανθρώπων· αποκτά, επίσης, την ευκαιρία να βιώσει την κυριαρχία του Δημιουργού, να καταφέρει να γνωρίσει τα θαύματα της δημιουργίας του Δημιουργού και, ακόμη περισσότερο, την ευκαιρία να καταφέρει να γνωρίσει την εξουσία του Δημιουργού και να παραδοθεί σ' αυτήν. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αρπάζουν πραγματικά αυτήν τη σπάνια και φευγαλέα ευκαιρία. Οι άνθρωποι εξαντλούν την ενέργεια μιας ζωής πολεμώντας ενάντια στη μοίρα και περνούν ολόκληρη τη ζωή τους μες στη φούρια, προσπαθώντας να παράσχουν τα αναγκαία στην οικογένειά τους και τρέχοντας πέρα δώθε για χάρη του γοήτρου και του κέρδους.

II

Τα πράγματα που εκτιμούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι η αγάπη της οικογένειας, τα χρήματα, η φήμη και το κέρδος, τα οποία και θεωρούν ως τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι είναι κακότυχοι, όμως εξακολουθούν να παραχώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τα ζητήματα που οφείλουν περισσότερο να κατανοήσουν και να εξερευνήσουν οι άνθρωποι: γιατί ζει ο άνθρωπος, πώς θα πρέπει να ζει ο άνθρωπος και ποια είναι η αξία και το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Περνούν ολόκληρη τη ζωή τους —όσο κι αν διαρκέσει αυτή— τρέχοντας μόνο ασταμάτητα και αναζητώντας φήμη και κέρδος, μέχρι που χάνεται η νιότη τους, γκριζάρουν τα μαλλιά τους και γεμίζουν ρυτίδες, μέχρι που συνειδητοποιούν πως η φήμη και το κέρδος δεν μπορούν να τους εμποδίσουν να γεράσουν, πως τα χρήματα δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό που υπάρχει μες στην καρδιά τους και μέχρι να καταλάβουν πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τους νόμους της γέννησης, της γήρανσης, της αρρώστιας και του θανάτου και πως κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις διευθετήσεις της μοίρας.

III

Όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τον κόσμο, συνειδητοποιούν σταδιακά πως τα πάντα στον κόσμο ξεμακραίνουν και πως δεν έχουν πια τη δύναμη να κρατήσουν τίποτα που ήταν αρχικά δικό τους· εκείνη την ώρα, νιώθουν πραγματικά πως, στο κάτω κάτω, είναι ακριβώς σαν νεογέννητα βρέφη που κλαίνε και πως εξακολουθούν να μην έχουν τίποτα απολύτως στην κατοχή τους. Σε αυτό το σημείο, αναγκάζονται να αρχίσουν να συλλογίζονται αυτά που έχουν κάνει στη ζωή τους, την αξία που έχει να είναι κανείς ζωντανός, το νόημα που έχει να είναι κανείς ζωντανός και τον λόγο που έρχονται οι άνθρωποι στον κόσμο. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο θέλουν όλο και περισσότερο να μάθουν αν υπάρχει επόμενη ζωή, αν υπάρχει πραγματικά Ουρανός, αν υπάρχει πραγματικά τιμωρία…

IV

Μόνο όταν έχει φτάσει κανείς πραγματικά σ' αυτό το σημείο συνειδητοποιεί πως, όταν εισέρχεται ένας άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο, πρέπει πρώτα να καταλάβει από πού προέρχονται τα ανθρώπινα όντα, γιατί ζουν οι άνθρωποι, ποιος κυριαρχεί στην ανθρώπινη μοίρα και ποιος φροντίζει για την ανθρώπινη ύπαρξη και κυριαρχεί σ' αυτήν· αυτή η κατανόηση είναι το κεφάλαιο βάσει του οποίου ζει ένας άνθρωπος, καθώς και η απαραίτητη βάση για την επιβίωση ενός ανθρώπου. Παρόλο που οι διάφορες δεξιότητες επιβίωσης τις οποίες οι άνθρωποι δαπανούν τη ζωή τους για να τελειοποιήσουν τους δίνουν τη δυνατότητα να διαθέτουν πληθώρα υλικών ανέσεων, αυτές οι δεξιότητες δεν φέρνουν ποτέ πραγματική παρηγοριά και σταθερότητα στην καρδιά τους. Αντιθέτως, κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν διαρκώς τον προσανατολισμό τους, να δυσκολεύονται να ελέγξουν τον εαυτό τους και να χάνουν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη να μάθουν το νόημα της ζωής, ενώ προκαλούν κρυφές έγνοιες στους ανθρώπους για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν σωστά τον θάνατο· έτσι, οι ζωές των ανθρώπων καταστρέφονται.

Από το "Ο Λόγος", τόμ. 2: "Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό", Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄