Παλιά, θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ έξυπνο. Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα χωρίς βοήθεια. Και στο σχολείο και στο σπίτι, ό,τι κι αν με ρωτούσαν, ακόμα κι αν τα μεγαλύτερα αδέρφια μου δεν το ήξεραν, εγώ το ήξερα, και γι’ αυτό τους περιφρονούσα. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου έλεγαν ότι ήμουν αλαζονικός, ότι έπρεπε να αλλάξω και να σκεφτώ τα συναισθήματα των άλλων, αλλά νόμιζα ότι το έλεγαν επειδή με ζήλευαν, οπότε δεν με ενδιέφεραν οι κατηγορίες τους.

Το 2019, αποδέχτηκα το έργο των έσχατων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Σύντομα, άρχισα να ποτίζω νεοφώτισττους που μόλις το είχαν αποδεχθεί. Από τις τρεις αδελφές που εργάζονταν τότε μαζί μου, οι δύο είχαν αποδεχθεί το έργο του Θεού λίγους μήνες πριν. Η άλλη ήταν η αδελφή Τζόννα, που με βοηθούσε στο έργο μου. Τότε με είχαν κάνει επικεφαλής της ομάδας, πράγμα που για μένα σήμαινε ότι ήμουν ο καλύτερος εκεί. Καθώς εργαζόμασταν μαζί, όταν πρότειναν να κάνουμε κάτι με άλλον τρόπο, συχνά διαφωνούσα· έπρεπε να γίνει όπως έλεγα εγώ. Για παράδειγμα, μετά από κάθε συνάθροιση για νεοφώτιστους, η αδελφή Τζόννα ρωτούσε: «Να ρωτήσουμε τους νεοφώτιστους αν κατάλαβαν τα πάντα;» Εγώ έλεγα: «Δεν υπάρχει λόγος. Τους ρώτησα ήδη κατά τη συνάθροιση, καταλαβαίνουν, οπότε δεν χρειάζεται να ξαναρωτήσουμε». Όταν η αδελφή Τζόννα έλεγε: «Στη συναναστροφή για την αλήθεια ως προς το έργο του Θεού, πρέπει να μιλάς με λεπτομέρειες. Αυτό φανερώσει γρήγορα στους ενδεχόμενους προσήλυτους ότι το έργο του Θεού είναι πραγματικό». Έλεγα, δίχως σκέψη: «Τα είπα ήδη όλα. Δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβω». Μερικές φορές, η αδελφή Τζόννα μού έλεγε να μάθω τις καταστάσεις των νεοφώτιστων, αλλά εγώ δεν ήθελα να πάω. Σκέφτηκα ότι ως επικεφαλής της ομάδας εγώ θα έπρεπε να της λέω τι να κάνει, και όχι να μου λέει εκείνη τι να κάνω. Μερικές φορές, ρωτούσε αν οι νεοφώτιστοι κατανοούσαν τη συναναστροφή απ’ τις συναθροίσεις. Θύμωνα που παρακολουθούσε συνέχεια το έργο μου. Δεν ήταν η επικεφαλής της ομάδας. Δεν είχε δικαίωμα να μου λέει τι να κάνω. Τότε, ήμουν πολύ αλαζονικός. Δεν συνεργαζόμουν με την αδελφή Τζόννα ή τις άλλες δύο. Συνήθως, υποστήριζα μόνος μου τους νεοφώτιστους και δεν ανέθετα έργο σ’ αυτές. Πίστευα ότι απλώς είχαν αποδεχθεί το έργο του Θεού χωρίς να κατανοούν πολλές αλήθειες οράματος, οπότε μπορεί να μην το έκαναν καλά. Όταν διοργάνωνα συναθροίσεις μαζί τους, μιλούσα πάντα πολύ και δεν τις άφηνα να συναναστραφούν. Ανησυχούσα ότι δεν συναναστρέφονταν καλά και οι νεοφώτιστοι δεν θα καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, οι νεοφώτιστοι καταλάβαιναν τη συναναστροφή των δύο αδελφών. Απλώς εγώ τις υποτιμούσα, γι’ αυτό δεν ήθελα να συναναστρέφονται. Κάποτε, για να δώσω πολύ σύντομα στους νεοφώτιστους τα θεμέλια της αληθινής οδού, ήθελα να συναναστραφώ για αρκετές ακόμη πτυχές της αλήθειας, αλλά οι αδελφές μου είπαν: «Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Η συνάθροισή μας διαρκεί μόνο μιάμιση ώρα. Αν συναναστραφείς πάρα πολύ, δεν υπάρχει αρκετός χρόνος και δεν θα καταλάβουν. Ας μοιράσουμε τη συναναστροφή σε περισσότερες συναθροίσεις». Αλλά εκείνη τη στιγμή δίστασα να δεχτώ τις απόψεις τους, και προσπάθησα με κάθε τρόπο να τις πείσω και να με ακούσουν. Τελικά, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν. Αργότερα, ποτίσαμε πάνω από είκοσι νεοφώτιστους. Σχεδόν όλοι τους παρευρέθηκαν στην πρώτη συνάθροιση, αλλά στις επόμενες, όλο και περισσότεροι νεοφώτιστοι απουσίαζαν. Στο τέλος, μόνο τρεις από τους αρχικούς έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις. Δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό για όσον καιρό πότιζα νεοφώτιστους. Εκείνον τον καιρό, ήμουν πολύ μπερδεμένος και αρνητικός. Έπειτα, μια μέρα, ο επικεφαλής με ρώτησε πώς ήμουν, και είπα: «Όχι καλά. Αυτόν τον καιρό, κάνω καθήκον μου πολύ κακώς. Κάθε φορά που συναναστρέφομαι με τους νεοφώτιστους, τους ρωτώ και αν καταλαβαίνουν, και πάντα λένε ναι, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έρχονται στις συναθροίσεις». Ο επικεφαλής μού είπε: «Θα πρέπει να κάνεις αυτοκριτική. Μήπως έκανες κάτι ανάρμοστο που έκανε τους νεοφώτιστους να μην θέλουν να έρθουν;» Ο επικεφαλής συνέχισε: «Ρώτησες τις τρεις αδελφές-συνεργάτιδές σου αν είδαν κανένα λάθος στο περιεχόμενο ή τις μεθόδους του ποτίσματός σου;» Είπα: «Όχι, δεν νομίζω ότι μπορούν να δώσουν καλές συμβουλές». Ο επικεφαλής είπε, «Αυτό είναι το πρόβλημα. Να ζητήσεις τη γνώμη τους, αντί να εμπιστεύεσαι πάντα τον εαυτό σου». Αυτό που είπε ο επικεφαλής μού φάνηκε σωστό. Ποτέ δεν σκέφτηκα να ρωτήσω τις αδελφές-συνεργάτιδές μου. Πίστευα ότι ήμουν καλύτερος απ’ αυτές στο έργο και οι ιδέες τους μου φαίνονταν άχρηστες.

Τότε ο επικεφαλής μού έστειλε κάποια λόγια του Θεού. «Όταν συνεργάζεστε με άλλους για την εκπλήρωση των καθηκόντων σας, μπορείτε να είστε ανοιχτοί σε διαφορετικές απόψεις; Μπορείτε να αφήνετε τους άλλους να μιλάνε; (Μπορώ, λίγο. Στο παρελθόν, πολλές φορές δεν άκουγα τις προτάσεις των αδελφών κι επέμενα να πράττω με τον δικό μου τρόπο. Μόνο αργότερα, όταν τα γεγονότα αποδείκνυαν ότι έκανα λάθος, διαπίστωνα ότι οι περισσότερες από τις προτάσεις τους ήταν σωστές, ότι το αποτέλεσμα από τη συζήτηση με όλους ήταν πραγματικά το κατάλληλο, ότι οι δικές μου απόψεις ήταν λανθασμένες και ελλιπείς. Αφού το βίωνα αυτό, συνειδητοποιούσα πόσο σημαντική είναι η αρμονική συνεργασία.) Και τι μπορούμε να διαπιστώσουμε από αυτό; Αφού το βίωσες αυτό, είχες κάποιο όφελος και κατανόησες την αλήθεια; Πιστεύετε ότι κάποιος είναι τέλειος; Ανεξάρτητα από το πόσο δυνατοί είναι οι άνθρωποι ή πόσο ικανοί και ταλαντούχοι, και πάλι δεν είναι τέλειοι. Ο κόσμος πρέπει να το αναγνωρίσει αυτό, είναι γεγονός. Αυτή είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στα δικά τους πλεονεκτήματα και δυνατά σημεία ή ελαττώματα· αυτός είναι ο ορθολογισμός που θα πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Με αυτού του είδους τον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα δυνατά σου σημεία και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σε αυτήν την πτυχή της πραγματικότητας της αλήθειας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου για να αντισταθμίσετε τυχόν αδυναμίες που έχετε. Με αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς ή το τι κάνεις, θα γίνεσαι συνεχώς καλύτερος σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού. Εάν πιστεύεις διαρκώς ότι είσαι πολύ καλός και ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι συγκριτικά, και αν θέλεις να έχεις πάντα τον τελευταίο λόγο, τότε αυτό θα επιφέρει ζητήματα. Αυτό είναι πρόβλημα διάθεσης. Δεν είναι οι άνθρωποι του είδους αυτού αλαζονικοί και επηρμένοι;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού έδειξαν το πρόβλημά μου. Ο Θεός λέει: «Όταν συνεργάζεστε με άλλους για την εκπλήρωση των καθηκόντων σας, μπορείτε να είστε ανοιχτοί σε διαφορετικές απόψεις; Μπορείτε να αφήνετε τους άλλους να μιλάνε;» Καθώς κοιτούσα τα ερωτήματα του Θεού, συλλογίστηκα τη συνεργασία με τις αδελφές μου εκείνη την περίοδο. Δεν δεχόμουν καμία πρότασή τους. Ακόμη και αν η γνώμη τους ήταν σωστή, εξακολουθούσα να διαφωνώ για να μην νομίζουν ότι δεν ήμουν τόσο καλός όσο εκείνες. Πίστευα ότι ήμουν ο καλύτερος, ο μόνος που μπορούσε να δώσει καλές συμβουλές. Ήμουν ο επικεφαλής της ομάδας, οπότε θα έπρεπε να μ’ ακούνε και να με υπακούν, όχι εγώ να ακούω αυτές. Τα λόγια του Θεού λένε ότι ο καθένας έχει ελλείψεις και χρειάζεται βοήθεια, μα εγώ πάντα πίστευα ότι ήμουν ο καλύτερος, ανώτερος απ’ όλους. Αυτό δεν ήταν ύβρις; Είδα στα λόγια του Θεού ότι μισεί τέτοιους ανθρώπους.

Αργότερα, διάβασα κάποια ακόμα λόγια του Θεού. «Όταν πρέπει διαρκώς να γίνεται ξανά η εργασία όσο οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η ανεπάρκεια ειδικών γνώσεων ή η έλλειψη εμπειρίας, αλλά το ότι είναι υπερβολικά αυτάρεσκοι και αλαζονικοί, δεν εργάζονται αρμονικά, αλλά αποφασίζουν και ενεργούν μόνοι τους —με αποτέλεσμα να τα κάνουν μούσκεμα στη δουλειά και τίποτα να μην επιτυγχάνεται, και όλος ο χρόνος και ο κόπος να πηγαίνουν χαμένα. Και το σοβαρότερο πρόβλημα σε αυτό είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων. Όταν αυτές είναι πολύ σοβαρές, δεν είναι πλέον καλοί άνθρωποι, είναι μοχθηροί. Οι διαθέσεις των μοχθηρών ανθρώπων είναι πολύ εντονότερες από τις συνηθισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις. Οι μοχθηροί μπορεί κάλλιστα να διαπράττουν κακές πράξεις, μπορεί κάλλιστα να ανακατεύονται και να διαταράσσουν το έργο της εκκλησίας. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι μοχθηροί όταν εκτελούν ένα καθήκον είναι να κάνουν άσχημα τα πράγματα και να τα ανακατεύουν· η υπηρεσία τους μάλλον φασαρία προκαλεί αντί ν’ αξίζει. Μερικοί άνθρωποι δεν είναι μοχθηροί, όμως εκτελούν το καθήκον τους σύμφωνα με τις δικές τους διεφθαρμένες διαθέσεις —κι αυτοί, ομοίως, είναι ανίκανοι να εκτελέσουν το καθήκον τους σωστά. Εν ολίγοις, οι διεφθαρμένες διαθέσεις εμποδίζουν τρομερά τους ανθρώπους να εκτελούν σωστά το καθήκον τους. Ποια πτυχή των διεφθαρμένων διαθέσεων των ανθρώπων θα λέγατε ότι έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αποτελεσματικότητα με την οποία εκτελούν το καθήκον τους; (Η αλαζονεία και η αυταρέσκεια.) Και ποιες είναι οι κύριες εκδηλώσεις της αλαζονείας και της αυταρέσκειας; Το να παίρνει κανείς αποφάσεις μόνος του, να ακολουθεί τον δικό του δρόμο, να μην ακούει τις υποδείξεις των άλλων, να μην συμβουλεύεται τους άλλους, να μην συνεργάζεται αρμονικά και να προσπαθεί πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο στα πράγματα. Αν και μερικοί καλοί αδελφοί και αδελφές μπορεί να συνεργάζονται για να εκτελέσουν ένα συγκεκριμένο καθήκον, με τον καθένα απ’ αυτούς να ασχολείται με τη δική του ανάθεση, ορισμένοι επικεφαλής της ομάδας ή υπεύθυνοι θέλουν πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο· ό,τι κι αν κάνουν, ποτέ δεν συνεργάζονται αρμονικά με τους άλλους και δεν επιδίδονται σε συναναστροφή, ενώ κάνουν πράγματα βιαστικά χωρίς να έχουν καταλήξει σε ομοφωνία με τους υπόλοιπους. Κάνουν τους πάντες να ακούνε μόνο αυτούς, και εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Αυτά τα λόγια του Θεού με άγγιξαν βαθιά. Πριν, δεν καταλάβαινα γιατί δεν έκανα το καθήκον μου σωστά. Μόνο μόλις διάβασα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι έφταιγε η αλαζονική διάθεσή μου και το ότι δεν μπορούσα να συνεργαστώ. Κατά την περίοδο εκείνη, που εργαζόμουν με τρεις αδελφές, είχα πάντα τον τελευταίο λόγο. Κάθε φορά που συζητούσαμε το περιεχόμενο της συναναστροφής, θα ’πρεπε όλοι να έδιναν τις απόψεις και τις γνώμες τους, και μετά να αποφασίζαμε το γενικό θέμα της συνάθροισης, για να διασφαλίσουμε ότι αυτή θα ήταν αποτελεσματική. Αλλά έπαιρνα τις αποφάσεις χωρίς να ρωτήσω τις απόψεις τους, επειδή πίστευα ότι η γνώμη μου ήταν καλή και δεν χρειαζόταν να ακούσω άλλες. Όταν κάποιος διαφωνούσε, έβρισκα λόγους να τον απορρίψω. Καθώς ήμουν πολύ αλαζονικός για να δεχτώ συμβουλές, δεν είχα την καθοδήγηση ή την ευλογία του Θεού· δεν έκανα σωστά το καθήκον μου. Εκείνη η αποτυχία μου με αποκάλυψε.

Αργότερα, ο επικεφαλής μού έστειλε κάποια λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σε σένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση! Για να επιλύσουν το πρόβλημα τού να διαπράττουν το κακό, πρέπει πρώτα να διορθώσουν τη φύση τους. Χωρίς αλλαγή στη διάθεσή τους, δεν θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ουσιαστική λύση σε αυτό το πρόβλημα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). «Πρέπει να θυμάσαι το εξής: η εκπλήρωση του καθήκοντός σου δεν αφορά το να αναλάβεις τις δικές σου προσπάθειες ή τη δική σου διαχείριση. Δεν είναι προσωπικό σου έργο, είναι έργο της εκκλησίας, κι εσύ συνεισφέρεις μόνο με τις δυνάμεις που έχεις. Αυτό που επιτελείς στο έργο διαχείρισης του Θεού δεν είναι παρά μικρό μέρος της συνεργασίας του ανθρώπου. Ο ρόλος σου είναι απλώς ένας δευτερεύων ρόλος σε κάποια γωνία, μικρή η ευθύνη που φέρεις. Θα πρέπει να έχεις αυτήν την αίσθηση μέσα σου. Έτσι, ανεξάρτητα από το πόσα άτομα εργάζονται σε μια ανάθεση, όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν όλοι είναι να προσευχηθούν στον Θεό και να συναναστραφούν μαζί, να αναζητήσουν την αλήθεια και μετά να καθορίσουν ποιες είναι οι αρχές της άσκησης. Όταν το πράξουν αυτό, θα έχουν ένα μονοπάτι άσκησης. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν συνεχώς να επιδεικνύονται και, όταν αναλαμβάνουν την ευθύνη για μια δουλειά, θέλουν πάντα να έχουν τον τελευταίο λόγο. Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Είναι ότι κάνουν του κεφαλιού τους. Σχεδιάζουν ό,τι κάνουν μόνοι τους, χωρίς να ενημερώνουν τους άλλους, και δεν συζητούν τις απόψεις τους με κανέναν· ούτε τις μοιράζονται με κανέναν ούτε τις αποκαλύπτουν, αλλά τις κρατούν κρυμμένες στην καρδιά τους. Όταν έρχεται η ώρα να δράσουν, θέλουν πάντα να καταπλήττουν τους άλλους με τα λαμπρά κατορθώματά τους, να κάνουν σε όλους μια μεγάλη έκπληξη, ώστε να τους θαυμάζουν. Είναι αυτό εκτέλεση καθήκοντος; Προσπαθούν να επιδειχθούν, ενώ όταν κατέχουν κύρος και φήμη, αρχίζουν να ενεργούν για λογαριασμό τους. Δεν έχουν άκρατες φιλοδοξίες οι άνθρωποι αυτοί; Γιατί να μην πεις σε κανέναν το τι κάνεις; Εφόσον αυτό το έργο δεν είναι μόνο δικό σου, γιατί να ενεργείς χωρίς να το συζητήσεις με κανέναν και να παίρνεις αποφάσεις μόνος σου; Γιατί να ενεργείς κρυφά, λειτουργώντας αυτοτελώς, ώστε κανείς να μην γνωρίζει σχετικά; Γιατί να προσπαθείς διαρκώς να κάνεις τους ανθρώπους να ακούνε μόνο εσένα; Προφανώς θεωρείς αυτό το έργο προσωπική σου δουλειά. Εσύ είσαι το αφεντικό και όλοι οι άλλοι εργάτες —όλοι δουλεύουν για σένα. Όταν έχεις συνεχώς αυτήν τη νοοτροπία, δεν είναι πρόβλημα αυτό; Αυτό που αποκαλύπτει ετούτο το είδος ανθρώπου δεν είναι η ίδια η διάθεση του Σατανά; Όταν τέτοιοι άνθρωποι εκτελούν ένα καθήκον, αργά ή γρήγορα θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Μόνο διαβάζοντας τον λόγο του Θεού κατάλαβα ότι η αλαζονεία είχε γίνει η φύση μου, ότι αυτό φανέρωνα. Όταν είχα θέση στην εκκλησία, ήθελα μόνο με αυτή την ευκαιρία να επιδειχθώ, να δείξω ότι ήμουν καλύτερος από τους άλλους, ότι ήμουν η καλύτερη επιλογή για επικεφαλής. Ήθελα, επίσης, να αποδείξω στις συνεργάτιδές μου ότι ήμουν καλύτερος από αυτές και δεν χρειαζόμουν τις συμβουλές τους. Λόγω της αλαζονείας μου, πάντα πίστευα ότι ήξερα τα πάντα και δεν χρειαζόταν να ακούω τους άλλους. Αντιμετώπιζα τις σκέψεις μου λες και ήταν η αλήθεια, ανάγκαζα τους άλλους να κάνουν τα πράγματα όπως ήθελα εγώ, δεν αναζητούσα την αλήθεια ούτε βασιζόμουν στον Θεό. Μα πότιζα τους νεοφώτιστους βάσει της εμπειρίας μου και του διανοητικού επιπέδου μου, και ανάγκαζα τους άλλους να με ακούνε και να με υπακούν. Δεν ήταν η ίδια περίπτωση με τον αρχάγγελο; Ο αρχάγγελος ήταν αλαζονικός και δεν λάτρευε τον Θεό. Ήθελε να είναι ισότιμος με τον Θεό, και στο τέλος, μαζί με πολλούς αγγέλους, Τον πρόδωσε. Ζούσα με αλαζονική διάθεση, δεν αποδεχόμουν την αλήθεια και ανάγκαζα τους άλλους να με ακούν. Αντιστεκόμουν και πρόδιδα τον Θεό, όπως ο αρχάγγελος. Θυμήθηκα και ότι πριν πιστέψω στον Θεό, ήμουν πολύ αλαζονικός. Περιφρονούσα όσους ήταν κατώτεροι από μένα, μέχρι και τους αδελφούς μου. Ως παιδί, όταν δεν είχα την καλύτερη βαθμολογία στις εξετάσεις, ο πατέρας μου με μάλωνε: «Πρέπει βγεις πρώτος στις εξετάσεις, πρώτος απ’ όλους τους άλλους!» Η γιαγιά μου, επίσης, μου έλεγε: «Πρέπει να πασχίζεις να είσαι ο καλύτερος, για να σε σέβονται». Αφού τους άκουγα να λένε αυτά τα πράγματα, πάντα προσπαθούσα να ξεχωρίζω από όλους και να είμαι πρώτος, για να φαίνομαι πιο δυνατός από τους άλλους. Πίστευα ότι το να ακούω τους άλλους με έκανε να δείχνω κακός, οπότε δεν ήθελα να ακούω συμβουλές. Μόνο από τον λόγο του Θεού είδα ότι αυτές οι απόψεις ήταν εντελώς λάθος. Έβαζα πάντα τον εαυτό μου πάνω από τους άλλους και αρνιόμουν να υποταχθώ. Πρόκειται για σατανική διάθεση. Αν δεν άλλαζε, όχι μόνο δεν θα έκανα καλά το καθήκον μου, αλλά θα έκανα κακό και θα αντιστεκόμουν στον Θεό, και στο τέλος, Αυτός θα με απέκλειε και θα με τιμωρούσε. Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, κατάλαβα και ότι το καθήκον μου δεν είναι η καριέρα μου, είναι το έργο της εκκλησίας. Όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες, πρέπει να συνεργάζομαι για να τις επιλύσω, και πριν πάρω μια απόφαση, να συμβουλεύομαι τους συνεργάτες μου. Αν παίρνω αποφάσεις χωρίς να ακούω τους άλλους και καθυστερώ το έργο της εκκλησίας, κάνοντας το καθήκον πράττω το κακό. Μόλις το αναγνώρισα αυτό, θέλησα να αλλάξω στάση απέναντι στο καθήκον και να συνεργάζομαι αρμονικά με τους άλλους.

Αργότερα, κατά την πνευματική άσκηση, είδα κάποια άλλα λόγια του Θεού. «Τι λέτε, είναι δύσκολο να συνεργαστείτε με άλλους ανθρώπους; Δεν είναι, στην πραγματικότητα. Θα έλεγε κανείς, μάλιστα, ότι είναι εύκολο. Αλλά γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να το θεωρούν δύσκολο; Επειδή έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Για εκείνους που διαθέτουν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και σύνεση, είναι σχετικά εύκολο να συνεργάζονται με τους άλλους και πιθανότατα αισθάνονται ότι είναι κάτι ευχάριστο. Επειδή δεν είναι εύκολο για κανέναν να πετύχει πράγματα μόνος του, με όποιον τομέα κι αν ασχολείται ή ό,τι κι αν κάνει, είναι πάντα καλό να υπάρχει κάποιος εκεί για να επισημαίνει κάποια πράγματα και να προσφέρει βοήθεια —πολύ πιο εύκολο από το να το κάνει μόνος του. Επίσης, υπάρχουν όρια στο τι είναι ικανό να κάνει το επίπεδο των ανθρώπων ή στο τι μπορούν οι ίδιοι να βιώσουν. Κανείς δεν μπορεί να είναι άριστος σε όλες τις ειδικότητες, είναι αδύνατο ένα άτομο να γνωρίζει τα πάντα, να μάθει τα πάντα, να καταφέρει τα πάντα —είναι αδύνατο και όλοι θα πρέπει να διαθέτουν μια τέτοια σύνεση. Και έτσι, ό,τι κι αν κάνεις, είτε είναι σημαντικό είτε όχι, θα πρέπει πάντα να υπάρχουν άνθρωποι εκεί για να σε συνδράμουν, να σου δίνουν υποδείξεις, συμβουλές και να σε βοηθούν στα πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο, θα κάνεις τα πράγματα πιο σωστά, θα είναι πιο δύσκολο να κάνεις λάθη και θα είναι λιγότερο πιθανό να παραστρατήσεις —το οποίο είναι προς όφελος όλων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος πρώτο)]. Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι μόνο με συνεργασία μπορούμε να κάνουμε το καθήκον μας και να βιώσουμε κανονική ανθρώπινη φύση. Πίστευα ότι κάποιοι συνεργάτες μου είχαν αποδεχτεί το έργο του Θεού λίγους μήνες πριν και μόλις είχαν ξεκινήσει να ποτίζουν, οπότε πολλά πράγματα δεν τα καταλάβαιναν, ενώ εγώ πίστευα στον Θεό για τρία χρόνια και είχα περισσότερη εμπειρία, κι έτσι πάντα απέρριπτα τις υποδείξεις και τις απόψεις τους. Μόνο τώρα κατάλαβα ότι αυτό ήταν λάθος. Το ότι πίστευα στον Θεό περισσότερο καιρό και είχα περισσότερη εμπειρία δεν σήμαινε ότι ήμουν καλύτερος από αυτούς σε όλα. Χωρίς τη συνεργασία των αδελφών μου, είναι αδύνατο να εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Κάποιες φορές στις συναθροίσεις, καταλάβαινα κάποια αλήθεια επιφανειακά και συναναστρεφόμουν κακώς, και για να συναναστραφώ καλύτερα, χρειαζόμουν έναν συνεργάτη. Κάποιες φορές οι νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις λόγω ασθένειας, ή δεν μπορούσαν να έρχονται τακτικά λόγω εργασίας, και δεν έβρισκα τον κατάλληλο λόγο του Θεού, οπότε πάλι χρειαζόμουν τους συνεργάτες μου. Όλοι έχουν την ευκαιρία να διαφωτιστούν από τον Θεό. Ο Θεός δεν διαφώτισε ούτε έδωσε επίπεδο μόνο σ’ εμένα. Εκτιμούσα υπερβολικά τον εαυτό μου, θεωρούσα τους άλλους ηλίθιους. Αυτό ήταν λάθος, ήταν ανόητο. Η διαφώτιση και η καθοδήγηση του Θεού δεν εξαρτώνται από την εργασιακή μας εμπειρία, μα απ’ το αν μπορούμε ν’ αναζητήσουμε και να αποδεχτούμε την αλήθεια. Και ο καθένας έχει τα δικά του δυνατά σημεία, όπως και η αδελφή Τζόννα, η οποία έφερε φορτίο στο καθήκον της και συμβούλευε καλά. Θα έπρεπε να είχα συνεργαστεί με την αδελφή μου και μέσω των δυνατών σημείων της να αντιστάθμιζα τις αδυναμίες μου.

Αργότερα, προσπαθούσα να ακούω και τους αδελφούς μου κατά το καθήκον μου. Στο τέλος κάθε συνάθροισης, όταν η αδελφή μού ζητούσε να ρωτήσω έναν-έναν τους νεοφώτιστους αν είχαν καταλάβει, το έκανα και δεν αντιστεκόμουν πλέον όπως παλιά. Επίσης, όταν μου ζητούσε να συναναστρέφομαι πιο λεπτομερώς με τους νεοφώτιστους και να προσπαθώ με κάθε τρόπο να επιλύω τα προβλήματά τους, το έκανα και αυτό. Μερικές φορές, μου έδινε και καλές ιδέες για το πότισμά τους, τις οποίες υλοποιούσα. Έπειτα από αυτό, έρχονταν στις συναθροίσεις περισσότεροι νεοφώτιστοι, πράγμα που με χαροποιούσε πολύ. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μονάχα μέσα σε ορισμένους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιεί ο Θεός, αλλά, επιπλέον, μέσα στην εκκλησία. Εκείνος θα μπορούσε να εργάζεται μέσα στον οποιονδήποτε. Μπορεί να εργάζεται μέσα σε εσένα επί του παρόντος, κι εσύ θα βιώσεις αυτό το έργο. Κατά την επόμενη περίοδο, Εκείνος μπορεί να εργαστεί μέσα σε κάποιον άλλον, στην οποία περίπτωση πρέπει να βιαστείς να ακολουθήσεις· όσο πιο στενά ακολουθείτε το παρόν φως, τόσο περισσότερο δύναται να αναπτυχθεί η ζωή σας. Ό,τι είδος ανθρώπου κι αν είναι κανείς, αν το Άγιο Πνεύμα εργάζεται μέσα του, τότε πρέπει να ακολουθήσεις. Δέξου τις εμπειρίες του μέσα από τις δικές σου και θα λάβεις ακόμη υψηλότερα πράγματα. Έτσι, η πρόοδός σου θα είναι ταχύτερη. Τούτο είναι το μονοπάτι της τελείωσης για τον άνθρωπο, καθώς και το μέσο με το οποίο αναπτύσσεται η ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Εκείνοι που υπακούουν στον Θεό με ειλικρινή καρδιά θα κερδηθούν σίγουρα από τον Θεό). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ακόμα πιο καθαρά ότι δεν μπορώ να είμαι αλαζονικός και να κάνω ό,τι θέλω στο καθήκον μου· πρέπει να συνεργάζομαι. Αυτό ισχύει γιατί το Άγιο Πνεύμα φωτίζει και διαφωτίζει τους πάντες. Όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος στον Θεό ή έχει κάποια θέση, αν αυτό που λέει είναι σύμφωνο με την αλήθεια, πρέπει να το αποδεχόμαστε. Αν δεν ακούμε, δεν θα μας ευλογήσει ο Θεός στο καθήκον μας. Αυτή η εμπειρία μού έδειξε τη σημασία της αρμονικής συνεργασίας στο καθήκον μου.