Από τη Λιου Γουέν

Ονομάζομαι Λιου Γουέν και φέτος είμαι 80 ετών· αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών το 2006. Εξαιτίας της ηλικίας μου, δεν μπορούσα να βγω έξω και να εκτελέσω το καθήκον μου, όπως οι υπόλοιποι αδελφοί και αδελφές, κι έτσι οι επικεφαλής της εκκλησίας κανόνισαν να φιλοξενώ συγκεντρώσεις. Ήμουν πολύ χαρούμενη που είχα ένα καθήκον το οποίο μπορούσα να εκτελώ κι από τότε και στο εξής καλωσόριζα θερμά αδελφούς και αδελφές στο σπίτι μου· όποτε κι αν διεξάγονταν οι συγκεντρώσεις, δεν παραπονιόμουν καθόλου και ποτέ. Έτσι, πίστευα πως ήμουν αφοσιωμένη στον Θεό και πως οι πράξεις μου ήταν σίγουρα αποδεκτές απ’ Αυτόν. Ωστόσο, όταν μια εξέταση βρήκε πως είχα ορθοκολικό καρκίνο ο οποίος ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο, παραπονέθηκα πράγματι στον Θεό. Εκτιθέμενη μέσα απ’ αυτό είδα την εσφαλμένη επιδίωξή μου.

Μια ξαφνική ασθένεια με κάνει να παραπονιέμαι

Τον Ιούνιο του 2013 άρχισα να αισθάνομαι κάπως άσχημα σωματικά· είχα διάρροια τέσσερις ή πέντε φορές την ημέρα. Νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποιο είδος πεπτικού προβλήματος, οπότε δεν έδωσα πολλή σημασία. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να βλέπω αίμα στα κόπρανά μου. Σκέφτηκα ότι ήταν αιμορροΐδες, και πάλι δεν έδωσα και πολλή σημασία, ούτε πήγα στον γιατρό. Έπειτα, μια μέρα πήγα στο σπίτι της αδελφής μου και εκείνη παρατήρησε πως έμοιαζα σαν να είχα ίκτερο και πως είχα χάσει βάρος. Με ρώτησε ανήσυχη: «Γιατί έχεις αδυνατήσει τόσο; Η γυναίκα ακριβώς απέναντι ήταν στην ίδια ηλικία με σένα και είχε προβλήματα υγείας που αγνοούσε. Στη συνέχεια, όταν πήγε στο νοσοκομείο για έλεγχο, ανακάλυψε ότι είχε ορθοκολικό καρκίνο. Ξόδεψε πολλά χρήματα για θεραπείες, αλλά ποτέ δεν έγινε καλά. Έχασε τη ζωή της και τα χρήματά της. Πραγματικά θα πρέπει να πας να δεις έναν γιατρό το συντομότερο δυνατό και να κάνεις μια εξέταση.» Όταν την άκουσα να το λέει αυτό, ανησύχησα κάπως. Σκέφτηκα πώς είχα συνεχή προβλήματα υγείας το τελευταίο διάστημα και αναρωτιόμουν αν πράγματι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Αφού πήγα στο σπίτι, είπα στην οικογένειά μου για τα συμπτώματά μου. Ο γιος μου, η κόρη μου και ο σύζυγός της έσπευσαν να με πάνε για εξετάσεις στο νοσοκομείο της πόλης. Ο γιατρός είπε ότι η κατάστασή μου ήταν σοβαρή και είπε στον γιο μου να με πάει στο επαρχιακό νοσοκομείο το συντομότερο δυνατό για περισσότερες εξετάσεις. Ακούγοντας τον γιατρό να λέει αυτό, τα παιδιά μου ήταν έτοιμα να ξεσπάσουν σε κλάματα κι έσπευσαν να με πάνε στο επαρχιακό νοσοκομείο. Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου έπρεπε να είναι ιδιαίτερα σοβαρή, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα. Σκέφτηκα: «Τι γίνεται αν έχω πράγματι καρκίνο του εντέρου και με μεταφέρουν σε άλλο νοσοκομείο επειδή δεν μπορούν να τον θεραπεύσουν;» Η καρδιά μου σκοτείνιασε —αν πραγματικά πέθαινα από αυτήν την ασθένεια, δεν θα τελείωναν οι ημέρες μου ως πιστή;

Εκείνο το βράδυ πονούσα πολύ και δεν μπορούσα παρά να νιώσω κάποια αδυναμία στην καρδιά μου. Σκέφτηκα: «Από τότε που απέκτησα την πίστη μου, εκτελώ με ενθουσιασμό το καθήκον μου και δεν έχω παραπονεθεί ποτέ. Γιατί δεν με προστάτεψε ο Θεός; Γιατί επέτρεψε να αρρωστήσω σοβαρά;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητική γινόμουν και, πριν να το καταλάβω, είχα βυθιστεί στο σκοτάδι. Υπέφερα πραγματικά. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν θα πρέπει να σκέφτομαι μ’ αυτόν τον τρόπο, γι’ αυτό έσπευσα να επικαλεστώ σιωπηλά τον Θεό μέσω προσευχής: «Ω Θεέ μου, ξέρω ότι δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι σε Σένα, αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω τον πόνο της σάρκας. Σε παρακαλώ, προστάτευσε την καρδιά μου ώστε να μπορέσω να καταθέσω μαρτυρία για Σένα.»

Μίμηση του παραδείγματος του Ιώβ και υποταγή στα σχέδια του Θεού

Μετά την προσευχή, ήρθαν στο μυαλό μου τα εξής λόγια από τον Θεό: «Όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να είναι αδύναμοι ή να έχουν μέσα τους αρνητικότητα ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή του μονοπατιού για πρακτική. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού κι όχι να αρνείσαι τον Θεό όπως ο Ιώβ. Παρόλο που ο Ιώβ ήταν αδύναμος και καταράστηκε την ημέρα της ίδιας του γέννησης, δεν αρνήθηκε πως τα πάντα στην ανθρώπινη ζωή απονέμονται από τον Ιεχωβά και πως ο Ιεχωβά είναι επίσης Αυτός που τα παίρνει όλα πίσω. Όπως κι αν δοκιμάστηκε, διατήρησε την πίστη του. […] Όταν ο Ιώβ έφτασε σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός του εμφανίστηκε και του μίλησε. Δηλαδή, μόνο μέσα από την πίστη σου θα είσαι ικανός να δεις τον Θεό κι όταν έχεις πίστη, ο Θεός θα σε οδηγήσει στην τελείωση. Χωρίς πίστη, Αυτός δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Ο Θεός θα σου απονέμει ό,τι ελπίζεις να αποκτήσεις. Αν δεν έχεις πίστη, δεν μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση και δεν θα είσαι ικανός να δεις τις ενέργειες του Θεού, πόσο μάλλον να δεις την παντοδυναμία Του. Όταν έχεις πίστη και μπορείς να αγγίξεις τις ενέργειές Του κατά την πρακτική σου εμπειρία, ο Θεός θα σου εμφανιστεί και θα σε διαφωτίσει και καθοδηγήσει εκ των έσω. Χωρίς την πίστη αυτή, ο Θεός δεν θα μπορεί να το κάνει αυτό. Αν έχεις χάσει την ελπίδα σου στον Θεό, πώς θα είσαι ικανός να βιώσεις το έργο Του; Επομένως, όταν έχεις πίστη και δεν τρέφεις αμφιβολίες για τον Θεό, όταν έχεις πραγματική πίστη σ’ Αυτόν ανεξάρτητα απ’ ό,τι Αυτός κάνει, τότε μόνο θα σε διαφωτίσει και θα σε φωτίσει Αυτός στις εμπειρίες σου και τότε μόνο θα είσαι ικανός να δεις τις ενέργειές Του. Όλα αυτά επιτυγχάνονται μέσω της πίστης και η πίστη επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τον εξευγενισμό· η πίστη δεν μπορεί να αναπτυχθεί ελλείψει εξευγενισμού» (Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση, πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό).

Κατάλαβα από τα λόγια του Θεού ότι αυτού του είδους η ασθένεια και ο πόνος ήρθαν σε μένα με την άδεια του Θεού. Αποτελούσαν δοκιμασία του Θεού για μένα· ήθελε να δοκιμάσει την πίστη μου σ’ Αυτόν και να με κάνει να ωριμάσω στη ζωή μου. Αν και η σάρκα μου ήταν αδύναμη και πονούσε, δεν μπορούσα να αποθαρρυνθώ και να απογοητευθώ από τον Θεό, ζώντας μέσα στην αρνητικότητα και την εσωτερική αδυναμία. Αυτό που θα πρέπει να κάνω είναι να αναζητήσω το θέλημα του Θεού, να υπακούσω στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, και να βασιστώ στην πίστη μου για να το ξεπεράσω. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσω να δω τις πράξεις του Θεού. Σκέφτηκα την ιστορία του Ιώβ στη Βίβλο. Όταν αντιμετώπισε τις δοκιμασίες της κλοπής των υπαρχόντων του, του αφανισμού των παιδιών του και όταν ο ίδιος ήταν γεμάτος πληγές, δεν παραπονέθηκε καθόλου στον Θεό. Αντ’ αυτού, πίστευε στη διακυβέρνηση του Θεού και γνώριζε πως όλα όσα αντιμετώπισε συνέβαιναν με την άδεια του Θεού. Γνώριζε ότι ήταν απλώς ένα δημιουργημένο ον και, είτε ο Θεός έδινε είτε έπαιρνε, έπρεπε να διατηρήσει μια θεοσεβούμενη καρδιά και να υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Έπρεπε να συνεχίσει να δοξάζει το όνομα του Ιεχωβά, ακόμη και μέσα στη σαρκική του οδύνη. Έτσι, όταν ο Ιώβ αντιμετώπισε την κρίση των φίλων του και τις επιθέσεις της συζύγου του, παρέμεινε στο μονοπάτι του φόβου Θεού και της αποφυγής του κακού· έμεινε προσκολλημένος στην πίστη του στον Θεό και στο τέλος κατάφερε να καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό μέσω εκείνων των δοκιμασιών. Αυτό με έκανε να αναλογιστώ: Έγινα αδύναμη όταν αρρώστησα και υπέφερα λίγο, και ακόμη παρεξήγησα τον Θεό και παραπονέθηκα σ’ Αυτόν. Στερούμουν πάσης υποταγής. Δεν δείχνει αυτό ότι είχα πίστη και εκτελούσα το καθήκον μου, όχι για να ικανοποιήσω το θέλημα του Θεού και να είμαι σωστή σ’ αυτό, αλλά για τις δικές μου ευλογίες και ασφάλεια; Όταν ήμουν καλά στην υγεία μου, ευχαριστούσα τον Θεό που με πρόσεχε και με προστάτευε, αλλά όταν αρρώστησα και η ζωή μου ήταν σε κίνδυνο, παραπονέθηκα ότι ο Θεός δεν με προστάτευε. Αυτό το είδος πίστης είναι γεμάτο ακαθαρσίες —πρόκειται για μια συναλλακτική πίστη που προσπαθεί να εξαπατήσει και να εκμεταλλευτεί τον Θεό. Ήθελα να εκτελέσω το καθήκον μου ώστε να επιτύχω τον στόχο μου να κερδίσω ευλογίες. Ο Θεός απεχθάνεται, μισεί αυτό το είδος πίστης και δεν το επαινεί. Σε σύγκριση με τη συνείδηση και τη λογική του Ιώβ, την πίστη του στον Θεό και τη μαρτυρία του, είδα πόσο εγωίστρια και ελεεινή ήμουν, στερούμενη παντελώς συνείδησης και λογικής. Στ’ αλήθεια, δεν ήμουν άξια να σωθώ από τον Θεό! Μόλις τα κατάλαβα όλα αυτά, έγινα πρόθυμη να αλλάξω την εσφαλμένη μου αντίληψη περί πίστης στον Θεό ώστε να κερδίσω ευλογίες και ασφάλεια και να μιμηθώ τον Ιώβ. Είτε ανάρρωνα από την ασθένειά μου είτε όχι, ανεξάρτητα από το πόσο ακόμη θα ζούσα, το μόνο που ήθελα ήταν να υποταχθώ στη διακυβέρνηση του Θεού και να καταθέσω μαρτυρία γι’ Αυτόν.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου βγήκαν πέντε ημέρες αργότερα· ο γιατρός με διέγνωσε με ορθοκολικό καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Η κατάσταση ήταν πολύ επικίνδυνη και έπρεπε να υποβληθώ αμέσως σε χειρουργική επέμβαση. Τα παιδιά μου ανησυχούσαν τόσο πολύ που έκλαιγαν και ο γιος μου ρώτησε τον γιατρό: «Θα πετύχει το χειρουργείο;» Ο γιατρός απάντησε: «Η ασθενής είναι σε προχωρημένη ηλικία και δεν έχει γερή κράση. Το ποσοστό επιτυχίας για τη χειρουργική επέμβαση είναι χαμηλό, επομένως δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τίποτα. Ωστόσο, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.» Παρά την αποφασιστικότητα μου να υποταχθώ στη διακυβέρνηση του Θεού, ακούγοντας τον γιατρό να λέει αυτά, αναστατώθηκα και ένιωθα ότι ο θάνατος πλησίαζε όλο και πιο πολύ. Η καρδιά μου πλημμύρισε με φόβο και αίσθημα ανημποριάς και σκέφτηκα: «Έτσι πράγματι θα φύγω από τα παιδιά μου και τον κόσμο για πάντα; Ήμουν φτωχή από μικρή και δεν είχαμε ποτέ πολλά μετά το γάμο. Ήταν δύσκολος ο δρόμος ως εδώ, με ένα σπίτι γεμάτο παιδιά και εγγόνια. Πάνω που αρχίζω να απολαμβάνω τη ζωή, θα πρέπει να την αφήσω. Οι ημέρες μου ως πιστή στον Θεό θα τελειώσουν με αυτόν τον τρόπο και δεν θα έχω ποτέ ξανά την ευκαιρία να διαβάσω τα λόγια του Θεού με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, ούτε θα δω την όμορφη θέα της βασιλείας του Χριστού να πραγματοποιείται στη γη». Συλλογιζόμενη όλα αυτά, δεν μπορούσα παρά να κλαίω ξανά και ξανά, καθώς ο πόνος και η δυστυχία χτυπούσαν σαν κύματα πάνω μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επικαλεστώ σιωπηλά τον Θεό στην καρδιά μου: «Ω Θεέ μου! Το να ακούω τον γιατρό να λέει πόσο χαμηλές είναι οι πιθανότητες επιτυχούς θεραπείας της ασθένειας μου, με κάνει να νιώθω αδύναμη και αρνητική. Φοβάμαι να πεθάνω. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, δώσε μου πίστη και δύναμη, ώστε να μην περιορίζομαι από τις σκέψεις του θανάτου, ώστε να μην παραπονιέμαι σε Σένα, να είμαι σε θέση να υποταχθώ στη διακυβέρνηση και τις ενορχηστρώσεις Σου και να καταθέσω μαρτυρία για να Σε ικανοποιήσω.»

Αφού προσευχήθηκα, η καρδιά μου ηρέμησε κάπως και σκέφτηκα τα λόγια του Θεού. «Ο Παντοδύναμος Θεός, η Κεφαλή των πάντων, ασκεί τη βασιλική Του εξουσία από τον θρόνο Του. Κυβερνά όλο το σύμπαν και τα πάντα, και μας καθοδηγεί σε ολόκληρη τη γη. […] Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Το να κατοικείς στην αρρώστια είναι να είσαι άρρωστος, αλλά το να κατοικείς στο πνεύμα είναι να είσαι καλά. Αν έχεις μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις» («Κεφάλαιο 6» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). Τα λόγια του Θεού με εφοδίασαν με πίστη και δύναμη. Ο Θεός είναι παντοδύναμος· ολόκληρο το σύμπαν και όλα τα πράγματα βρίσκονται στα χέρια Του, και το ίδιο και η ζωή και ο θάνατός μου. Αν ο Θεός δεν επιτρέψει τον θάνατό μου, κανείς δεν μπορεί να μου πάρει τη ζωή. Εάν πραγματικά πεθάνω, τότε μέσα σ’ αυτό βρίσκεται το θέλημα του Θεού και, παρόλο που δεν μπορώ να το συλλάβω, θα πρέπει και πάλι να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του και να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιώβ. Σκεπτόμενη αυτό, αισθανόμουν λιγότερο αναστατωμένη και δεν ένιωθα πλέον τόσο περιορισμένη από τη σκέψη του θανάτου. Ένιωθα πρόθυμη να υποταχθώ στ’ αλήθεια στον Θεό μέσα στην καρδιά μου.