Από τη Ζάο Ζιχάν, Κίνα

Καθώς πορευόμαστε στη ζωή, ο καθένας από εμάς θα βιώσει κάποια εξαιρετικά γεγονότα που χαράσσονται στη μνήμη μας και δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Η εμπειρία που μου άφησε την πιο βαθιά εντύπωση ήταν η εποχή που ο σύζυγός μου είχε πάθει αυτοκινητιστικό ατύχημα, τότε που κανείς δεν ήξερε αν θα τα κατάφερνε, και οι ημέρες που ακολούθησαν, κατά τη διάρκεια των οποίων ένοιωθα εντελώς χαμένη και είχα φτάσει στα όριά μου. Αλλά αυτό που έκανε τη διαφορά για εμένα ήταν το ότι, επειδή ο Θεός ήταν μαζί μου και είχα την καθοδήγησή Του, είχα συνεπώς μια υποστήριξη και, μέσα από την προσευχή και την εμπιστοσύνη στον Θεό, έγινα μάρτυρας ενός θαύματος εν μέσω της απόγνωσής μου. Κατά τη διάρκεια εκείνης της καταστροφικής εποχής, αυτό που κέρδισα κυρίως ήταν η κατανόηση της εξουσίας και της κυριαρχίας του Θεού, και μια αληθινή εκτίμηση της αγάπης Του...

Το απόγευμα της 13ης Αυγούστου 2014, κοντά στα μεσάνυχτα, όδευα προς το σπίτι μου έχοντας κάνει κάποιες δουλειές. Την ώρα ακριβώς που έφτανα στην κοινοτική πύλη, με σταμάτησαν απροσδόκητα η μεγαλύτερη αδελφή μου μαζί με τον σύζυγό της και τον σύζυγο της δεύτερης αδελφής μου. Σκέφθηκα ότι ήταν πολύ παράξενο: Τι κάνουν όλοι εδώ τόσο αργά; Προτού μπορέσω να το συλλογιστώ περαιτέρω, η μεγαλύτερη αδελφή μου όρμησε πάνω μου και είπε, κλαίγοντας: «Πού στα κομμάτια ήσουν, Ζιχάν; Κοντέψαμε να τρελαθούμε από την ανησυχία. Ο άντρας σου έπαθε τροχαίο ατύχημα. Τηλεφώνησε ο αδελφός μας, θέλει να πας αμέσως στο νοσοκομείο». Ακούγοντας τις ξαφνικές αυτές κακές ειδήσεις, δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου και απλώς στεκόμουν εκεί. Σκέφτηκα μέσα μου: «Ο άντρας μου έπαθε τροχαίο; Πώς είναι δυνατόν; Την ώρα του δείπνου μιλούσε στον γιο μας, στο τηλέφωνο...» Τότε, οι δυο γαμπροί μου μού αφηγήθηκαν πώς είχε συμβεί το αυτοκινητιστικό ατύχημα και μου αποκάλυψαν αυτά που είχαν πει οι γιατροί, ότι ο σύζυγός μου ήταν σοβαρά και ότι, ακόμα κι αν στεκόταν τυχερός και επιζούσε, κατά 99% θα ήταν εγκεφαλικά νεκρός... Καθώς άκουγα, έκλαιγα απαρηγόρητα και ένοιωθα λες και θα κατέρρεε ο ουρανός. Δεν είχα ιδέα πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό.

Λόγω της προχωρημένης ώρας, μας πήρε αρκετό χρόνο για να βρούμε ταξί να μας πάει στο νοσοκομείο της πόλης. Τούτο μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη ταραχή, καθώς φοβόμουν ότι δεν θα ξανάβλεπα ζωντανό τον άντρα μου. Τη στιγμή που ένοιωθα συγκλονισμένη και πανικόβλητη, θυμήθηκα ξαφνικά την ιστορία του Ιώβ, που βρίσκεται καταγεγραμμένη στη Βίβλο. Τότε που τον χτύπησαν δοκιμασίες, όλη του η περιουσία εκλάπη, τα παιδιά του είχαν κακό τέλος και ο ίδιος γέμισε τρομερούς δοθιήνες σε όλο του το σώμα. Παρ’ όλο που η δοκιμασία αυτή προκάλεσε μεγάλο πόνο και αγωνία στον Ιώβ, εκείνος είχε μέσα στην καρδιά του τον Θεό, και προτίμησε να καταραστεί την ημέρα που γεννήθηκε, παρά να πει κάτι που θα αποτελούσε αμαρτία. Ήταν απολύτως υπάκουος στον Θεό, είτε ο Θεός έδινε είτε έπαιρνε. Ο Ιώβ δεν πρόφερε ούτε μία λέξη διαμαρτυρίας, αλλά εξυμνούσε το όνομα του Ιεχωβά και έγινε απόλυτος μάρτυρας για τον Θεό. Έτσι λοιπόν, έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό: «Θεέ μου! Όταν έμαθα για το τροχαίο ατύχημα του συζύγου μου, μου κόπηκε η λαλιά και βρέθηκα σε πλήρη σύγχυση, και δεν ξέρω πώς είναι αυτή τη στιγμή. Αλλά όταν σκέπτομαι πώς Σε σεβάστηκε και Σε υπάκουσε ο Ιώβ, κατανοώ ότι πρέπει να προσπαθήσω να είμαι σαν αυτόν και να έχω πίστη σε Εσένα. Θεέ μου! Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Σου και, είτε υπάρχει είτε όχι κάποια ελπίδα να γίνει καλά ο άντρας μου, εγώ Σου ζητώ να μην αφήσεις την καρδιά μου να Σε κατηγορήσει. Επιθυμώ να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Σου, και να εμπιστευθώ τον άντρα μου στα χέρια Σου». Μετά την προσευχή, η καρδιά μου σταδιακά ηρέμησε.

Στη συνέχεια, ο γαμπρός μου βρήκε ένα ταξί και σπεύσαμε στο νοσοκομείο. Μέχρι τότε, είχε πάει κιόλας 5 π.μ., και ο σύζυγός μου είχε εισαχθεί στην εντατική. Βρήκα γρήγορα έναν γιατρό και ρώτησα για την κατάσταση του συζύγου μου. Ο γιατρός είπε, με παραιτημένο ύφος: «Τα τραύματα του ασθενούς είναι πάρα πολύ σοβαρά. Αν σταθεί τυχερός και επιζήσει, κατά 99% θα είναι εγκεφαλικά νεκρός. Πρέπει να προετοιμαστείτε για αυτή την πιθανότητα και να συγκεντρώσετε τουλάχιστον 200 χιλιάδες γιουάν (περίπου 25.000 ευρώ) για τα νοσήλια». Ακούγοντας αυτά, σχεδόν λιποθύμησα. Ήμουν πολύ ανήσυχη: «Δεν είναι σίγουρο ότι ο άντρας μου θα ζήσει, και τα νοσήλια θα κοστίσουν πάρα πολλά. Αν δεν πιάσει η θεραπεία, τότε όχι μόνο θα χάσω τον σύζυγό μου, αλλά θα ξοδέψω και όλα αυτά τα χρήματα για το τίποτα. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα ο γιος μου κι εγώ, χωρίς κάποιον να φέρνει στην οικογένεια το καθημερινό ψωμί; Πώς θα διατηρήσω την οικογένεια, αν ο σύζυγός μου μείνει πραγματικά εγκεφαλικά νεκρός;» Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα λες και ένα τεράστιο βάρος μού πίεζε το στήθος τόσο δυνατά, ώστε δεν μπορούσα να ανασάνω. Αισθανόμουν απόλυτα αβοήθητη και χαμένη ως προς το τι έπρεπε να κάνω. Όλα μαύρισαν και κατέρρευσα αδύναμα πάνω στον τοίχο.

Στην απελπιστική κατάσταση που βρισκόμουν, μπορούσα μόνο να εξομολογηθώ τον πόνο μου στον Θεό. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου! Το ανάστημά μου είναι πάρα πολύ μικρό. Είμαι πολύ αδύναμη μπροστά σε αυτό που με έχει πλήξει τώρα, και δεν ξέρω τι να κάνω. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή, συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού: «Όπως το καθετί, ο άνθρωπος λαμβάνει ήσυχα και εν αγνοία του την τροφή της γλυκύτητας και της βροχής και της δροσιάς από τον Θεό. Όπως το καθετί, ο άνθρωπος ζει εν αγνοία του κάτω από την ενορχήστρωση του χεριού του Θεού. Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα» (Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Ναι, ο Θεός έπλασε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα και, επίσης, έδωσε σε εμάς τη ζωή. Ο Θεός μάς παρέχει όλα όσα χρειαζόμαστε και κυβερνά και διευθετεί τη μοίρα του καθενός από εμάς. Ακόμα δε περισσότερο, η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται στα χέρια Του, διότι τούτη είναι η εξουσία του Θεού. Όντας δημιούργημα, δεν είχα κανέναν έλεγχο στο μέλλον και τη μοίρα μου, γι’ αυτό πρέπει να αφήσω τα πάντα στα χέρια του Θεού και να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Τότε αναλογίστηκα τον καιρό που ο Μωυσής οδήγησε τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο. Όταν έφτασαν στην έρημο και δεν είχαν τίποτα να φάνε, ο Ιεχωβά έκανε το μάννα να πέσει από τον ουρανό και τους παρέσχε ορτύκια για να φάνε, υποσχόμενος ότι θα τους έδινε αρκετά για να τρέφονται κάθε μέρα. Ωστόσο, κάποιοι δεν είχαν πίστη στον Θεό και φοβήθηκαν ότι δεν θα είχαν φαγητό την επόμενη μέρα. Έτσι, φύλαξαν λίγο μάννα για να το φάνε την επομένη, αλλά την άλλη μέρα διαπίστωσαν ότι δεν ήταν πλέον κατάλληλο προς βρώση. Εξ αυτού, κατέληξα ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός που προμηθεύει και θρέφει την ανθρωπότητα, και όσο εμείς πιστεύουμε ειλικρινά σε Αυτόν και Τον υπακούμε, τότε η πρόνοιά Του για εμάς δεν πρόκειται ποτέ να στερέψει. Κι όμως, οι άνθρωποι δεν έχουν πίστη στον Θεό και πάντα ανησυχούν για το μέλλον τους και μηχανορραφούν για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Στο συγκεκριμένο σημείο, μέσα από την αυτο-ανάλυση συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πραγματική πίστη στον Θεό και πάντα ανησυχούσα και ένοιωθα αγχωμένη για τη μελλοντική μου ζωή. Τούτο, όχι μόνο δεν έλυνε τα προβλήματά μου, αλλά, αντίθετα, μονάχα πρόσθετε στην πίεση και το βάρος που αισθανόμουν. Αναλογιζόμενη αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, θέτοντας τη μελλοντική ζωή της οικογένειάς μου στα χέρια Του. Ανεξάρτητα από το τι έπραττε ο Θεός, είπα στην προσευχή μου, εγώ το μόνο που ευχόμουν ήταν να μπορώ να υποτάσσομαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η καταθλιπτικότητα και η ένταση που ένοιωθα σαν κάπως να μετριάστηκαν.

Μπήκα στην εντατική και είδα τον άντρα μου. Επειδή είχε κρανιακό κάταγμα, έχανε συνεχώς αίμα και από τα δύο αυτιά του. Είχε επίσης τρία σπασμένα πλευρά, το μηριαίο οστό στο δεξί του πόδι ήταν σπασμένο, όπως και όλα τα δάχτυλα του αριστερού του ποδιού, είχαν τραυματιστεί και οι δυο του πνεύμονες, και το μεγαλύτερο μέρος του σώματός του ήταν μες στους μώλωπες. Αναλογίστηκα πόσο ευτυχισμένος ήταν ο σύζυγός μου το προηγούμενο πρωί, και ότι είχε τηλεφωνήσει στον γιο μας το προηγούμενο βράδυ, και τώρα ήταν έτσι... Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ένοιωθα τον πόνο να διαπερνά την καρδιά μου.

Την τρίτη μέρα μετά το ατύχημα, η κατάσταση του συζύγου μου ξαφνικά επιδεινώθηκε. Η αναπνοή του κατέστη πολύ ρηχή και το πρόσωπό του απέκτησε κέρινη όψη, σαν να επρόκειτο να πεθάνει. Βλέποντας τον άντρα μου, οι συγγενείς μας άρχισαν να θρηνούν, λέγοντας ότι μπορεί να μην έβγαζε τη μέρα. Σκεπτόμενη ότι ο σύζυγός μου επρόκειτο να μας αφήσει, η καρδιά μου έσπασε στα δύο από τη θλίψη, και η οδύνη μου δεν είχε όρια. Ταυτόχρονα, αντιλήφθηκα πόσο ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι και πόσο ανήμποροι και αδύναμοι είμαστε μπροστά στην αρρώστια. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι σιωπηλά στον Θεό και να στραφώ σε Αυτόν και να Του εμπιστευθώ τον σύζυγό μου. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα έναν ύμνο «Οι οδοί του Θεού είναι ακατάληπτες» ο οποίος λέει: «Σε γη κι ουρανό τα έργα Σου ποιος μπορεί να μετρήσει; Τα μάτια βλέπουν μόνο μια σκιά, στη διάθεσή Σου είμαστε». Μουρμούριζα τον ύμνο αυτόν σιωπηλά μέσα στην καρδιά μου και κατάλαβα ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, ότι Εκείνος κυβερνά και διαχειρίζεται όλα τα πράγματα, ότι ο Θεός προαποφασίζει τη ζωή, τον θάνατο, την ασθένεια και το γήρας, καθώς και τους κανόνες που διέπουν την αλλαγή στα πάντα, και ότι κανένα ανθρώπινο ον δεν δύναται να τους αλλάξει, κι ακόμα λιγότερο να τους παραβεί. Τότε που ο Κύριος Ιησούς επιτελούσε τα έργα Του, απηύθηνε μόνο μια λέξη επίπληξης στον άνεμο και τη θάλασσα, και εκείνα ηρέμησαν· με μία λέξη, ο Κύριος Ιησούς κάλεσε τον Λάζαρο από τον τάφο του, κι αυτός επανήλθε στη ζωή, αφού ήταν νεκρός για 4 ημέρες. Ο Θεός κρατά τα κλειδιά της κόλασης και ελέγχει τη ζωή και τον θάνατο της ανθρωπότητας. Μόνο ο Θεός μπορεί να επαναφέρει τους ανθρώπους στη ζωή, να μετατρέψει το τίποτα σε κάτι και το κάτι σε τίποτα – η εξουσία του Θεού είναι απροσμέτρητη! Αναλογιζόμενη τις πράξεις Του, βρήκα την πίστη μου στον Θεό και τελικά πίστεψα ότι τα πάντα είναι στα χέρια Του. Το αν ο σύζυγός μου θα ξυπνούσε ξανά ή όχι και σε ποιο βαθμό θα εξελίσσονταν τα τραύματά του, ήταν κάτι που εναπόκειτο στον Θεό. Τότε προσευχήθηκα στον Θεό, εμπιστευόμενη τον σύζυγό μου σε Εκείνον και πρόθυμη να υποταχθώ σε όλες τις διευθετήσεις Του.

Το πρωί της τέταρτης μέρας, ο γιος μου κι εγώ πήγαμε στην εντατική και ρωτήσαμε μια νοσοκόμα για την κατάσταση του συζύγου μου. Εκείνη είπε ότι δεν υπήρξαν νέες εξελίξεις, αλλά ότι ήταν λίγο καλύτερα από πριν. Έκλαψα από ευγνωμοσύνη, και σιωπηλά προσέφερα τις ευχαριστίες μου στον Θεό, δοξολογώντας Τον.

Μία εβδομάδα πέρασε, και ο σύζυγός μου δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Ο γιατρός μού είπε: «Επειδή ο σύζυγός σας δεν έχει ξυπνήσει ακόμα, πρέπει να τον μεταφέρουμε σε άλλο νοσοκομείο για να εγχειριστεί. Θα χρειαστεί να συγκεντρώσετε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες γουάν ακόμα, για να πληρώσετε για την εγχείρηση». Καθώς μιλούσε, έδειξε έναν άλλον ασθενή του θαλάμου, και είπε: «Τον βλέπετε αυτόν; Τα τραύματά του δεν είναι τόσο σοβαρά όσο του συζύγου σας, αλλά νοσηλεύεται περισσότερες από 10 μέρες τώρα και το πρήξιμο δεν έχει υποχωρήσει ούτε έχει ανακτήσει τις αισθήσεις του. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να τον μεταφέρουμε σε άλλο νοσοκομείο». Ακούγοντας τον γιατρό, δεν ήξερα ποιο ήταν το καλύτερο για να πράξω. Ανησυχούσα μήπως ο σύζυγός μου μείνει εγκεφαλικά νεκρός, και δεν ήξερα πού να πάω για να βρω τα χρήματα προκειμένου να πληρώσω για την εγχείρησή του. Μέχρι τότε, πλήρωνα τα νοσήλια του συζύγου μου υπερχρεώνοντας την πιστωτική μου κάρτα. Τι θα έκανα αν ξέμενα από χρήματα και η θεραπεία του καθυστερούσε; Εκείνη τη στιγμή, ανησυχία, άγχος, πόνος και ανημποριά με κατέκλυσαν όλα μεμιάς. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσευχηθώ στον Θεό, να στραφώ σε Εκείνον, να εμπιστευθώ τα πάντα στα χέρια Του και να ζητήσω τη βοήθεια και την καθοδήγησή Του.

Τη δέκατη μέρα, ο θεράπων ιατρός μού είπε: «Θα επικοινωνήσω με το άλλο νοσοκομείο εκ μέρους σας. Αν, μέσα στις δύο επόμενες μέρες, ο σύζυγός σας δεν ανακτήσει τις αισθήσεις του, θα πρέπει να μεταφερθεί. Τούτο οφείλεται στο ότι το μηριαίο οστό του συζύγου σας πρέπει να χειρουργηθεί μέσα στο δεκαπενθήμερο, διαφορετικά θα μείνει ανάπηρος εσαεί. Πρέπει να συγκεντρώσετε γρήγορα γύρω στα 400 χιλιάδες γουάν (περίπου 50.000 ευρώ), για να πληρώσετε για την εγχείρηση. Στ’ αλήθεια δεν παίρνει αναβολή...» Ακούγοντας αυτό, με έπιασε απίστευτο άγχος, και δεν είχα ιδέα από πού θα μπορούσα να δανειστώ ένα τέτοιο ποσό. Η οικογένεια έκανε δωρεές στην τροχαία, προκειμένου να μας βοηθήσουν να βρούμε αυτόν που είχε πέσει πάνω στον άντρα μου, αλλά μάταια. Βλέποντας την κατάστασή μας, οι συγγενείς και φίλοι ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε τα χρήματα, έτσι απλώς μου μιλούσαν παρηγορητικά και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να μας δανείσει χρήματα. Το ευμετάβλητο του κόσμου και των ανθρώπινων συναισθημάτων μού προκάλεσαν απελπισία. Κλαίγοντας, προσευχήθηκα στον Θεό και είπα: «Θεέ μου! Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Σου. Παρ’ όλο που εδώ και 10 μέρες ο άντρας μου είναι αναίσθητος, εξακολουθεί να ζει, και από αυτό καταλαβαίνω ότι τον έχεις υπό την προστασία Σου. Αλλά σήμερα, ο γιατρός θέλει να μεταφερθούμε σε άλλο νοσοκομείο και η εγχείρηση θα είναι υπερβολικά δαπανηρή. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω. Θεέ μου! Σου ζητώ να δυναμώσεις την πίστη μου και να μου ανοίξεις μια οδό. Ό, τι και να πράξεις, θέλω να το βιώσω με υπάκουη καρδιά». Μετά την προσευχή, ένοιωσα λίγο πιο ήρεμη. Τις τελευταίες μέρες, μέσω της προσευχής είχα έρθει πιο κοντά στον Θεό και είχα δει με τα μάτια μου τις θαυμάσιες πράξεις Του. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ο σύζυγός μου ήταν ακόμα ζωντανός, και τούτο οφειλόταν εξ ολοκλήρου στη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Πίστευα ότι, όσο συνέχιζα να προσεύχομαι στον Θεό και να βασίζομαι πάνω Του, ο Θεός σίγουρα θα με καθοδηγούσε. Έπρεπε να έχω πίστη στον Θεό και δεν έπρεπε να αποκαρδιώνομαι και να απελπίζομαι εξαιτίας μιας μικρής αναποδιάς, διότι αν το έπραττα, πώς θα βίωνα το έργο Του;

Αργότερα, επέστρεψα σπίτι, προκειμένου να προσπαθήσω να συγκεντρώσω μερικά χρήματα. Απροσδόκητα, ο θείος μου ήταν πρόθυμος να μου δανείσει κάποια χρήματα και, ακόμα καλύτερα, βρέθηκε εκείνος που προκάλεσε τη σύγκρουση. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο γιος μου μού τηλεφώνησε και είπε με ενθουσιασμό: «Μαμά, ο μπαμπάς ξύπνησε. Ο γιατρός λέει ότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο, και κανονίζει μέρα για το χειρουργείο του μπαμπά. Έλα στο νοσοκομείο γρήγορα...» Ακούγοντας τον γιο μου, ένοιωθα τέτοιον ενθουσιασμό, που δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και η θλίψη μου ανακατεύτηκε με τη χαρά. Μέσα μου, ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό και δοξολογούσα τις θαυμάσιες πράξεις Του.

Προτού ο άντρας μου κάνει την επέμβαση στο μηριαίο οστό του, ο γιατρός μού έφερε να υπογράψω ένα έντυπο εγγύησης και μια γνωστοποίηση κρίσιμης κατάστασης, και μου είπε: «Παρ’ όλο που ο σύζυγός σας ανέκτησε τις αισθήσεις του, το σώμα του είναι πάρα πολύ αδύναμο λόγω της σοβαρότητας των τραυμάτων του. Τώρα πρέπει να υποβληθεί σε μια πολύωρη επέμβαση και αν δεν καταφέρει να το υπομείνει, θα αρχίσει να κινείται πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Επομένως, πρέπει να του χορηγήσουμε ένα γενικό αναισθητικό. Αλλά αν το κάνουμε αυτό, αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να μην ανακτήσει τις αισθήσεις του μετά την επέμβαση. Το έχουμε δει κι άλλες φορές να συμβαίνει στο νοσοκομείο. Ως συγγενής του ασθενούς, πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά αν θέλετε να αναλάβετε αυτόν τον κίνδυνο ή να τον αφήσετε στην παρούσα κατάστασή του». Αφού ο γιατρός τελείωσε, με άφησε μόνη μου μέσα σε μια δίνη αναποφασιστικότητας. Ένοιωθα χαμένη και, για λίγο, δεν ήξερα πώς μπορούσα να πάρω αυτήν την απόφαση. Τότε σκέφτηκα ότι ο σύζυγός μου τα είχε βγάλει πέρα τις τελευταίες 10 μέρες στο νοσοκομείο, χωρίς να περιέλθει σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Όχι μόνο δεν είχε αναγκαστεί να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο, αλλά, αντ’ αυτού, είχε ξυπνήσει πριν από την εγχείρηση – αυτές δεν ήταν οι θαυμάσιες πράξεις του Θεού; Ενώ ο ασθενής που δεν ήταν τόσο σοβαρά τραυματισμένος όσο ο σύζυγός μου, δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του παρά το γεγονός ότι τον φρόντιζαν για πάνω από 10 μέρες. Τελικά, είχε χρειαστεί να μεταφερθεί ο ασθενής σε άλλο νοσοκομείο, και ήταν αβέβαιο το αν θα ζούσε. Σκέφτηκα ότι, όλον αυτόν τον καιρό, ο Θεός είχε προστατεύσει τον σύζυγό μου, οπότε ό, τι επρόκειτο να έρθει, έπρεπε και αυτό να το αποφασίσει ο Θεός. Η ζωή, ο θάνατος, η τύχη και η κακοτυχία του ανθρώπου είναι όλα στα χέρια του Θεού, και έπρεπε να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Έτσι έπαψα να σκέπτομαι το θέμα και, καθώς υπέγραφα τα έντυπα, απέστειλα στον Θεό μια σιωπηρή προσευχή: «Θεέ μου! Πιστεύω ότι η ζωή και ο θάνατος του συζύγου μου βρίσκονται στα χέρια Σου, και οι γιατροί δεν είναι εκείνοι που έχουν τον τελευταίο λόγο. Καθώς βιώνω την κατάσταση αυτή, επιθυμώ να στηριχθώ πάνω Σου και να στραφώ σε Εσένα. Ανεξάρτητα από το τι τελικά θα συμβεί στον σύζυγό μου, πιστεύω ότι όλα όσα πράττεις είναι για καλό, και ότι ένα μικροσκοπικό δημιούργημα όπως εγώ πρέπει να υπακούει στον Δημιουργό».

Δεν περίμενα ότι η εγχείρηση του συζύγου μου θα πήγαινε τόσο καλά και, καθώς τον έβλεπα να απομακρύνεται σιγά-σιγά από τον κίνδυνο, η πέτρα στην καρδιά μου τελικά υποχώρησε. Ο γιατρός μού είπε, έκπληκτος: «Η ανάνηψη του συζύγου σας ξεπερνά εντελώς τη φαντασία μας. Πρόκειται στ’ αλήθεια για θαύμα!» Βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι όλο τούτο ήταν η προστασία του Θεού, και Τον ευχαρίστησα για την καλοσύνη Του από τα βάθη της καρδιάς μου. Παρ’ όλα αυτά, μετά την επέμβαση, ο σύζυγός μου είχε χάσει εντελώς τη μνήμη του και δεν αναγνώριζε ούτε καν εμένα. Έχανε την ψυχραιμία του εύκολα και είχε το IQ βρέφους, κι εγώ ήμουν πάρα πολύ ανήσυχη. Συμβουλεύτηκα τον γιατρό και ρώτησα αν ο σύζυγός μου θα γινόταν ποτέ όπως ήταν, αλλά ο γιατρός είπε: «Πάσχει από μετεγχειρητική αμνησία και είναι δύσκολο να πούμε πότε θα αναρρώσει. Όταν τα τραύματα του συζύγου σας επουλωθούν, μπορεί να πάει στο κέντρο αποκατάστασης για να αναρρώσει...» Ακούγοντάς τον, άρχισα και πάλι να υποφέρω από την ανησυχία: «Αν ο σύζυγός μου μείνει έτσι, θα είναι σαν καθυστερημένος. Τι μπορώ να κάνω;» Εξαιτίας της ανησυχίας, δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ, και ακριβώς όπως βρισκόμουν σε απόγνωση, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Τουτέστιν, όταν ένα άτομο μετενσαρκωθεί αφού πεθάνει, είτε είναι άνδρας ή γυναίκα, ποια είναι η αποστολή του, τι θα περάσει στη ζωή, τα εμπόδιά του, ποιες ευλογίες θα απολαύσει, ποιον θα συναντήσει, τι θα του συμβεί — κανείς δεν μπορεί να τα προβλέψει αυτά, να τα αποφύγει ή να κρυφτεί από αυτά. Με άλλα λόγια, αφότου καθοριστεί η ζωή σου, όσον αφορά ό,τι σου συμβαίνει, όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να παραβιάσεις την πορεία της ζωής που καθορίστηκε για σένα από τον Θεό στον πνευματικό κόσμο» (Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ι'). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι ο Θεός έχει προαποφασίσει εδώ και καιρό όλα όσα πρόκειται να βιώσουμε στη ζωή μας. Είτε πρόκειται για δυσκολίες είτε για καλή τύχη, το τι συμβαίνει δεν εξαρτάται από εμάς, ούτε μπορούμε να το προβλέψουμε. Όμως, κάθε στάδιο που βιώνουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ρυθμίζεται σχολαστικά από τον Θεό και οι καλές Tου προθέσεις βρίσκονται πίσω από όλα. Ο Θεός ελπίζει ότι, καθώς βιώνουμε τα περιβάλλοντα αυτά, θα φτάσουμε να έχουμε αληθινή κατανόηση της διάθεσής Του και του τι έχει και είναι, και ότι θα επιτρέψουν στη ζωή μας να αναπτυχθεί. Αναλογιζόμενη τις εμπειρίες μου των τελευταίων ημερών, τότε που η ζωή του συζύγου μου ήταν έτοιμη να σβήσει εξαιτίας του τροχαίου ατυχήματος κι εγώ ένοιωθα αβοήθητη και πονούσα, η έγκαιρη διαφώτιση και καθοδήγηση των λόγων του Θεού ήταν εκείνες που με έκαναν να κατανοήσω την κυριαρχία και την εξουσία Του. Μόνο τότε έδιωξα την ανησυχία από την καρδιά μου και βρήκα την πίστη να στηριχθώ στον Θεό· όταν αντιμετώπιζα το τεράστιο κόστος της εγχείρησης και δεν ήξερα τι να κάνω, προσευχήθηκα ειλικρινά στον Θεό και ο Θεός μού άνοιξε μια οδό. Όχι μόνο έλυσε το πρόβλημα της έλλειψης χρημάτων, αλλά έκανε και τον σύζυγό μου να ανακτήσει τις αισθήσεις του. Στη συνέχεια, βίωσα αληθινά την αγάπη και την καθοδήγηση του Θεού. Ο Θεός δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή, και κάθε φορά που ένοιωθα αβοήθητη και αδύναμη, ο Θεός βρισκόταν εκεί, καθοδηγώντας με να ξεπεράσω εγκαίρως τα εμπόδια με τα λόγια Του. Χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, δεν θα ήξερα πώς να αντέξω όλον αυτόν τον πόνο. Μόνο τώρα καταλαβαίνω ότι, αν δεν είχα βιώσει την κατάσταση αυτήν, δεν θα ήμουν ποτέ ικανή να γνωρίσω αληθινά τον Θεό, η κατανόησή μου ως προς την εξουσία Του θα παρέμενε αιωνίως θεωρητική, και η πίστη μου σε Εκείνον δεν θα είχε μεγαλώσει. Οι καταστάσεις αυτές ωφελούν απίστευτα τη ζωή μου και δεν επιθυμώ πλέον να τις αποφεύγω, είμαι πρόθυμη να στηρίζομαι στον Θεό για να ακολουθώ το μονοπάτι μπροστά μου και πιστεύω ότι ο Θεός θα με καθοδηγεί.

Ο σύζυγός μου παρέμεινε στο νοσοκομείο της πόλης για 21 μέρες προτού μεταφερθεί. Μετά από αυτό, προσευχόμουν καθημερινά στον Θεό και έθεσα τον σύζυγό μου στα χέρια Του, ενώ τον δίδασκα υπομονετικά να μιλά και να αναγνωρίζει όλα τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω του. Σιγά-σιγά, έπαψε να χάνει την ψυχραιμία του και ήταν ικανός να αναγνωρίζει τους συγγενείς. Βλέποντας τον σύζυγό μου να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, ήμουν πανευτυχής και οι γιατροί μού έλεγαν έκπληκτοι: «Είναι αδιανόητο. Κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσε να ανακάμψει τόσο γρήγορα. Πρόκειται για αληθινό θαύμα! Ο ασθενής δίπλα του ήταν σε ένα παρόμοιο τροχαίο κι ακόμα δεν έχει ανακτήσει τις αισθήσεις του, 6 μήνες μετά το ατύχημα. Είναι ακόμα αμφίβολο το αν θα ζήσει. Ήσαστε πραγματικά τυχεροί!» Ακούγοντας αυτό, συνέχισα να ευχαριστώ και να δοξολογώ τον Θεό στην καρδιά μου, διότι η προστασία του Θεού και μόνον αυτή επέτρεψε στον άντρα μου να επιζήσει.

Μετά την έξοδο του συζύγου μου από το νοσοκομείο, η ανάρρωσή του επιταχύνθηκε. Όχι μόνο μπορούσε να περπατά με πατερίτσες, αλλά η βασική του μνήμη επέστρεψε. Του είπα όλα όσα συνέβησαν από την ώρα που εισήχθη στο νοσοκομείο, ότι βασίστηκα στον Θεό και ότι ο Θεός με καθοδήγησε σε εκείνες τις μέρες της ακραίας οδύνης και αδυναμίας. Δάκρυα ανέβλυσαν από τα μάτια του, καθώς μου είπε: «Όταν γίνω καλύτερα, θα γίνω μάρτυρας της σωτηρίας μου από τον Θεό, έτσι ώστε περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίσουν την παντοδυναμία και τις θαυμάσιες πράξεις Του». Ακούγοντας τον σύζυγό μου να λέει αυτά, αισθάνθηκα πραγματική ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία του Θεού.

Μέσα από την ασυνήθιστη αυτή εμπειρία, είδα αληθινά τις θαυμάσιες πράξεις του Θεού και κατάλαβα ότι ο Θεός είναι ο Κυβερνήτης των πάντων. Ο Θεός ελέγχει πράγματι τη ζωή και τον θάνατο του κάθε ατόμου, και κανένα δημιούργημα δεν πρόκειται να ξεπεράσει ποτέ τη δύναμη και την εξουσία Του. Όπως λέει ο λόγος του Θεού: «Η ζωή του ανθρώπου προέρχεται από τον Θεό, η ύπαρξη του ουρανού οφείλεται στον Θεό και η ύπαρξη της γης πηγάζει από τη δύναμη της ζωής του Θεού. Κανένα αντικείμενο που έχει ζωτικότητα δεν μπορεί να υπερβεί την υπέρτατη κυριαρχία του Θεού, και κανένα έμβιο ον δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα εξουσίας του Θεού. Έτσι λοιπόν, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο καθένας, όλοι πρέπει να υποτάσσονται στο κράτος του Θεού, όλοι πρέπει να ζουν υπό τις εντολές του Θεού, και δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον έλεγχό Του» (Μόνο ο Χριστός των εσχάτων ημερών μπορεί να δώσει στον άνθρωπο την οδό για την αιώνια ζωή).