Η Βίβλος λέει: «ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή» (Α’ Πέτρου 2:6). Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, συνειδητοποίησα πόσο αληθινά είναι αυτά τα λόγια.

Επιγραφή

Ήταν Νοέμβριος του 2017, αρχές του χειμώνα, η καλύτερη εποχή για το μάζεμα φαρμακευτικών βοτάνων και για να βγάλει κανείς λίγα χρήματα. Μια μέρα, μετά το πρωινό, πήγα στους λόφους μαζί με τα εργαλεία μου για να ψάξω για cangzhu (ατρακτυλώδες), ένα είδος βότανου που χρησιμοποιείται στην κινεζική ιατρική. Περπατούσα ψάχνοντας το φυτό κι έφτασα στην κορυφή του λόφου γύρω στο μεσημέρι. Εκεί είδα αρκετά φιντάνια ατρακτυλώδους λίγα μέτρα πιο πέρα και έσπευσα να τα μαζέψω. Μα, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να τα ξεριζώσω, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω ένα βουητό να έρχεται προς το μέρος μου κι έπειτα είχα μια πραγματικά παράξενη αίσθηση. Στρέφοντας το κεφάλι μου, είδα ένα σμήνος από σφήκες να με περικυκλώνει. Αγχώθηκα και σκέφτηκα: «Αυτές οι σφήκες είναι στ’ αλήθεια δηλητηριώδεις. Έχω ακούσει ακόμα και ότι άνθρωποι πέθαναν από το κεντρί τους. Με τόσες πολλές να με κυνηγούν, δεν έχω καμία ελπίδα!» Τρομοκρατημένη, πανικοβλήθηκα και έτρεξα να κατέβω τον λόφο, προσευχόμενη ταυτόχρονα στον Θεό: «Ω, Θεέ μου, φοβάμαι στ’ αλήθεια μη με τσιμπήσουν αυτές οι σφήκες. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και βοήθησέ με!» Έσπαγα κλαδιά, χτυπώντας τις σφήκες καθώς έτρεχα, μα υπήρχαν πολλά πεσμένα φύλλα εκείνη την εποχή του χρόνου, αφήνοντας τα κλαδιά τελείως γυμνά. Δεν μπορούσα με τίποτα να διώξω με χτυπήματα τις σφήκες — έρχονταν συνεχώς καταπάνω μου, τσιμπώντας με. Εκτός από το κεφάλι μου, που ήταν καλυμμένο με καπέλο, και τα άλλα μέρη του σώματός μου που ήταν καλυμμένα με ρούχα, ο λαιμός και οι ώμοι μου είχαν παντού σφήκες. Αγχώθηκα απίστευτα και δεν σταμάτησα λεπτό να τις χτυπώ, μα αυτές σκαρφάλωναν και στα χέρια μου και με τσιμπούσαν πολύ κι εκεί. Φοβήθηκα τόσο πολύ και σκέφτηκα: «Γιατί δεν σταματούν να με κυνηγούν αυτές οι σφήκες; Θα βγω ζωντανή από όλο αυτό;» Με αυτές τις σκέψεις να περνούν απ' το μυαλό μου, κατέβαινα τρέχοντας τον λόφο, ενώ οι σφήκες με καταδίωκαν ακόμα στενά. Περίπου στα μισά της διαδρομής προς τα κάτω είχα, επιτέλους, ξεφύγει από τις περισσότερες, μα είχα τσιμπηθεί αναρίθμητες φορές στον λαιμό και στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Πονούσε πολύ και αισθανόμουν να καίει υπερβολικά —ο πόνος μου ήταν αφόρητος. Αυτές οι σφήκες είναι πολύ δηλητηριώδεις και οι τοξίνες τους μπήκαν στον οργανισμό μου πολύ γρήγορα. Αισθανόμουν το κεφάλι μου βαρύ, τα πόδια μου ελαφριά και, λίγο-λίγο, όλο μου το σώμα γινόταν όλο και πιο αδύναμο. Έχασα τον έλεγχο των σωματικών υγρών μου και από τις δύο πλευρές, με δυσκολία ανέπνεα και ένιωθα πως θα πάθω ασφυξία. Η όρασή μου, επίσης, άρχισε και θόλωνε και έχανα τον έλεγχο των άκρων μου· σιγά-σιγά άρχιζα να μη νιώθω ολόκληρο το σώμα μου. Μετά από λίγα λεπτά δεν μπορούσα να δω τίποτα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν απερίγραπτο φόβο, πονούσα και αισθανόμουν αβοήθητη. Σκέφτηκα: «Δεν υπάρχει κανένας απολύτως σ’ αυτούς τους λόφους. Κανείς δεν θα το μάθει αν πεθάνω εδώ πέρα. Τι να κάνω;» Ακριβώς τη στιγμή που θα έπεφτα αναίσθητη, επικαλέστηκα επειγόντως τον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Σώσε με! Σώσε με!» Έπειτα κατέρρευσα στο έδαφος και έχασα τις αισθήσεις μου.

Μετά από κάποια ώρα, δεν ξέρω πόση, συνήλθα σιγά-σιγά και, προς έκπληξή μου, είδα ένα αμυδρό φως. Είχα, επίσης, κάποια αίσθηση των χεριών και των ποδιών μου. Συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο αναμφίβολα για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και ότι ο Θεός ήταν Αυτός που με πρόσεχε και με προστάτευε. Προσευχήθηκα σ’ Αυτόν: «Ω, Θεέ μου! Σε εκλιπαρώ να μου δώσεις πίστη και δύναμη ώστε να μπορέσω να φύγω από αυτούς τους λόφους.» Ένιωσα ένα κύμα δύναμης να με κατακλύζει μετά από την προσευχή, κι έτσι προσπάθησα να προχωρήσω για περίπου ένα μέτρο. Όταν προσπάθησα να πάω παραπέρα, ξαφνικά ένιωσα πάλι να ζαλίζομαι και δεν είχα καθόλου δύναμη. Αυτό το αίσθημα του δηλητηρίου από τις σφήκες να δρα μέσα μου ήταν απίστευτα επώδυνο και πάσχιζα για να αναπνεύσω. Ούτε λόγος για να ψελλίσω την παραμικρή λέξη. Προσπάθησα να πω κάτι με την ελπίδα ότι μπορεί κάποιος να με ακούσει και να έρθει να με βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσα να βγάλω τον παραμικρό ήχο. Πλημμύρισα πάλι με τρόμο και μ' ένα αίσθημα ανημποριάς και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επικαλεστώ τον Θεό: «Θεέ μου! Στ’ αλήθεια υποφέρω και αισθάνομαι ότι θα πάψω να αναπνέω. Φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα πεθάνω πάνω σ’ αυτόν τον λόφο. Θεέ μου, είθε να με διαφωτίσεις και να με καθοδηγήσεις.» Τότε, ήρθαν στο μυαλό μου αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο, δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα, και επιπροσθέτως ήταν ο αρχιτέκτονας της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Μόνο ο Θεός παρηγορεί αυτήν την ανθρωπότητα, και μόνο ο Θεός ενδιαφέρεται γι’ αυτήν την ανθρωπότητα μέρα και νύχτα» (Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Η διαφώτιση και η καθοδήγηση από τα λόγια του Θεού ήρθαν την τέλεια στιγμή, δίνοντάς μου κάτι για να βασιστεί η καρδιά μου. Είναι τόσο αληθινό, όλα τα πράγματα στον ουρανό και στη γη δημιουργήθηκαν από τον Θεό και κυβερνώνται από Αυτόν. Αυτός είναι η πηγή όλης της ζωής. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν η ζωή μας και ο θάνατός μας να μην είναι στα χέρια Του; Ο Θεός επέτρεψε σε εκείνες τις σφήκες να με τσιμπήσουν εκείνη την ημέρα, και όταν ήρθα αντιμέτωπη με αυτό το ζήτημα ζωής και θανάτου, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βασιστώ σ’ Αυτόν, να στραφώ σ’ Αυτόν, να αναζητήσω την καθοδήγησή Του και να υποταχθώ στη διακυβέρνηση και στις διευθετήσεις Του. Αφότου σκέφτηκα αυτό, ηρέμησα σιγά-σιγά και δεν ένιωθα πια τόσο φοβισμένη.

Αφού πέρασε λίγη ώρα, ένιωθα ότι μπορώ να κινήσω τα χέρια και τα πόδια μου, έτσι άρχισα να σέρνομαι σιγά-σιγά προς τα εμπρός, ενώ προσευχόμουν διαρκώς σιωπηλά στον Θεό. Αφού προχώρησα περίπου 30 μέτρα, το δηλητήριο με έπιασε ξανά· έκανα συνέχεια εμετό και ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Ξάπλωσα στο έδαφος, μην μπορώντας να κινηθώ. Το κεφάλι μου άρχισε να γέρνει προς τα κάτω, ήμουν στο κατώφλι του θανάτου. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα παρά να νιώσω κάποια εσωτερική αδυναμία. Σκέφτηκα: «Φαίνεται, λοιπόν, ότι στ’ αλήθεια θα πεθάνω σήμερα σ’ αυτόν τον έρημο λόφο.» Τότε συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι η αδυναμία και η αρνητικότητά μου αποτελούσαν εξ’ ολοκλήρου διαταραχή του Σατανά. Όπως ακριβώς λένε τα λόγια του Θεού: «Αν ο άνθρωπος κάνει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, τότε ξεγελιέται από τον Σατανά. Φοβάται πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό. Ο Σατανάς μηχανεύεται κάθε λογής τρόπο για να μας στείλει τις σκέψεις του· πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε να μας φωτίζει το φως του Θεού και πρέπει πάντοτε να στηριζόμαστε στον Θεό για να μας εξαγνίζει από το δηλητήριο του Σατανά. Πάντοτε θα κάνουμε πράξη στο πνεύμα μας για να έλθουμε κοντά στον Θεό. Θα αφήνουμε τον Θεό να έχει κράτος σε όλο μας το είναι» («Κεφάλαιο 6» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). Ο Σατανάς μού έδινε αυτές τις σκέψεις ώστε να πέσω στον βούρκο της αρνητικότητας και να χάσω την πίστη μου στον Θεό, κι έπειτα απλώς να περιμένω παθητικά τον θάνατο. Δεν γινόταν να παραπλανηθώ από τα κόλπα του Σατανά. Έπρεπε να προσευχηθώ στον Θεό και να στηριχτώ σ’ Αυτόν. Δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από Αυτόν, μα έπρεπε να Του επιτρέψω να κυβερνήσει μέσα στην καρδιά μου. Επικαλέστηκα ακόμα μια φορά τον Θεό: «Θεέ μου! Νιώθω λες και χίλια βέλη τρυπούν την καρδιά μου και αισθάνομαι πως δεν μπορώ να αντέξω για πολύ ακόμα. Ω, Θεέ μου, σε εκλιπαρώ να με καθοδηγήσεις και, είτε ζήσω είτε πεθάνω, είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στις διευθετήσεις Σου.» Αφού προσευχήθηκα, ήρθαν στο μυαλό μου αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν έχεις μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις» («Κεφάλαιο 6» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). Τα λόγια του Θεού είναι τόσο γεμάτα από εξουσία και δύναμη, στ’ αλήθεια με υποστήριξαν με πίστη και δύναμη, δίνοντάς μου ελπίδα να συνεχίσω να ζω. Ο Θεός είναι Αυτός που κυβερνά τη ζωή και τον θάνατο του ανθρώπου και έχει ήδη προκαθορίσει τη στιγμή της γέννησης και του θανάτου μας. Κάποιοι άνθρωποι είναι στ’ αλήθεια δυνατοί και ρωμαλέοι, μα για κάποιον λόγο κάτι απρόσμενο συμβαίνει και τραβιούνται από τη γη των ζωντανών. Κάποιοι είναι αδύναμοι και ασθενικοί, μα μακροημερεύουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό! Σκέφτηκα πάλι το πώς ο Σατανάς έβαλε τον Ιώβ σε πειρασμό στη Βίβλο. Ο τελευταίος απέκτησε τρομερά εξανθήματα από την κορυφή ως τα νύχια και βρέθηκε σε αφόρητο σωματικό πόνο, μα χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν τόλμησε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του. Τότε, συνειδητοποίησα ακόμα πιο ξεκάθαρα ότι οι ζωές τον ανθρώπων βρίσκονται στα χέρια του Θεού και κανένας άνθρωπος, κανένα γεγονός ή πράγμα δεν μπορεί να ξεπεράσει την εξουσία του Θεού. Σκέφτηκα πώς, αφού με είχαν τσιμπήσει οι σφήκες, και παρότι είχα χάσει τις αισθήσεις μου λόγω του δηλητηρίου, συνήλθα ως εκ θαύματος. Καθώς το δηλητήριο εισερχόταν βαθιά στον οργανισμό μου, έκανα ασταμάτητα εμετό και είχα χάσει κάθε δύναμη, μα είχα καταφέρει σιγά-σιγά να συρθώ προς τα εμπρός. Δεν ήταν όλα αυτά η μεγάλη δύναμη του Θεού; Τη στιγμή που ένιωθα αρνητική και αδύναμη και δεν είχα πίστη στον Θεό, Αυτός με διαφώτισε και με καθοδήγησε με τα λόγια Του, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη, καθώς επίσης και την ελπίδα να συνεχίσω να ζω. Δεν βίωσα προσωπικά όλα αυτά τα πράγματα; Πρέπει να έχω πίστη στον Θεό· θα πρέπει να βασίζομαι και να στρέφομαι περισσότερο σ’ Αυτόν και να υποτάσσομαι στις διευθετήσεις Του. Έτσι, έκανα μια προσευχή υποταγής στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Το σώμα μου είναι αδύναμο και ο πόνος ανυπόφορος, μα γνωρίζω ότι η ζωή και ο θάνατος εξαρτώνται από Σένα. Αφήνω τη ζωή μου στα χέρια Σου. Πιστεύω ότι χωρίς την άδειά Σου, όσο άσχημα κι αν με τσίμπησαν οι σφήκες, δεν θα πεθάνω, αλλά ακόμα κι αν πεθάνω, πιστεύω ότι η δικαιοσύνη Σου και το υπέροχο θέλημά Σου εμπεριέχονται σ’ αυτό. Επιθυμώ μόνο να υποταχθώ στις διευθετήσεις Σου. Είθε να μου ηγηθείς, να με καθοδηγήσεις, ώστε να κάνω το θέλημά Σου.» Μετά από αυτήν την προσευχή, σιγά-σιγά κατάφερα να σηκώσω το κεφάλι μου και μπόρεσα να προχωρήσω εμπρός. Προσπάθησα να συρθώ μπροστά και, προς έκπληξή μου, σιγά-σιγά κατάφερα να σηκωθώ. Πόσο θαυμαστό! Ευχαρίστησα τον Θεό ξανά και ξανά: «Θεέ μου, αυτό στ’ αλήθεια είναι δικό Σου θαυμαστό έργο!» Προχώρησα παραπατώντας περίπου δέκα μέτρα, και όταν δεν μπορούσα να πάω άλλο πιο πέρα, σταμάτησα και προσευχήθηκα από μέσα μου στον Θεό. Τότε ένιωσα ότι είχα λίγη δύναμη και σηκώθηκα πάλι για να προχωρήσω σκουντουφλώντας. Συνέχισα έτσι προσευχόμενη συνεχώς στον Θεό και, με την καθοδήγησή Του, κατάφερα, τελικά, να βγω από τους λόφους και να φτάσω σε ένα σπίτι από την πλευρά του δρόμου. Όταν η γυναίκα εκεί είδε το καταβεβλημένο, πονεμένο βλέμμα μου, έσπευσε να μου φέρει ένα ποτήρι νερό, μα δεν μπορούσα να καταπιώ ούτε μια γουλιά. Εκείνη τη στιγμή, ένας από τους γείτονές της περνούσε γυρνώντας στο σπίτι του μετά από τη δουλειά στα χωράφια και είδε σε τι κατάσταση βρισκόμουν. Με έβαλε βιαστικά σε ένα ποδήλατο-ταξί και με πήγε στο νοσοκομείο του χωριού.

Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, ο γιατρός είδε πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, που δεν ήθελε καν να μου κάνει εισαγωγή. Βλέποντας αυτό, ένας περαστικός κάλεσε το νοσοκομείο της κομητείας, άλλος ένας βοήθησε να βρεθεί ένα αυτοκίνητο για μένα και ένας άλλος επικοινώνησε με την οικογένειά μου. Ο ένας μετά τον άλλον, όλοι έβαλαν ένα χεράκι για να με πάνε στο νοσοκομείο της κομητείας για επείγουσα νοσηλεία. Όλη αυτήν την ώρα δεν σταμάτησα να προσεύχομαι στον Θεό και να στηρίζομαι σ’ Αυτόν. Ήξερα πως όλοι αυτοί οι εντελώς άγνωστοι που έτρεξαν για να με βοηθήσουν είχαν σταλεί από τον Θεό, ότι ο Θεός μού έδινε μια διέξοδο. Ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου! Καθώς ένας από τους ντόπιους είχε καλέσει το νοσοκομείο από πριν, όταν έφτασα εκεί ένας γιατρός ήταν έτοιμος με έναν ορό με αντίδοτο για μένα, έπειτα έκανε όλες τις εξετάσεις που χρειαζόταν και με ρώτησε τι ακριβώς είχε συμβεί και πότε. Καθώς άπλωνε αλοιφή σε όλα τα μέρη όπου με είχαν τσιμπήσει, ο γιατρός μού είπε ότι η κατάστασή μου ήταν πολύ σοβαρή και ότι αν είχα έρθει έστω και δέκα λεπτά αργότερα θα ήμουν χαμένη υπόθεση. Έπειτα με έβαλαν στην εντατική.

Ο γιατρός είπε στην κόρη μου: «Κάποτε είχαμε έναν νεαρό άνδρα εδώ που τον είχαν τσιμπήσει σφήκες 38 φορές, μα δεν καταφέραμε να τον σώσουμε. Πέθανε. Έπειτα ήταν ένας άλλος, ηλικιωμένος άνδρας που τον είχαν τσιμπήσει πάνω από 30 φορές, και πέθανε κι εκείνος, παρόλο που είχε έρθει στο νοσοκομείο και του χορηγήθηκε αγωγή πολύ σύντομα. Οι εξετάσεις που κάναμε στη μητέρα σας έδειξαν ότι οι τοξίνες δεν εισήλθαν στο ήπαρ ή στα νεφρά της, μα οι πληγές της είναι πιο σοβαρές από εκείνες των άλλων ασθενών. Την τσίμπησαν 46 φορές και βρίσκεται στ’ αλήθεια σε κρίσιμη κατάσταση. Ελπίζω να είστε σε θέση να προετοιμαστείτε, δια παν ενδεχόμενο.»

Ο γιατρός μού έκανε επακόλουθες εξετάσεις εκείνο το απόγευμα για να δει αν είχα ακόμα σημάδια πιθανής επιβίωσης. Ήμουν σε εγρήγορση και αισθανόμουν ότι τα σημεία όπου με είχαν τσιμπήσει ήταν όλα πρησμένα, μα πονούσα τόσο πολύ σε όλο μου το σώμα που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ένιωθα πολύ ήρεμη γνωρίζοντας ότι το αν θα ζούσα ή θα πέθαινα ήταν στα χέρια του Θεού, ότι ήταν η δική Του διακυβέρνηση και η δική Του διευθέτηση. Συνέχισα να προσεύχομαι σιωπηλά στον Θεό και παρέδωσα τη ζωή μου σ’ Αυτόν.

Το επόμενο πρωί, ο γιατρός με μετέφερε από τη μονάδα εντατικής θεραπείας στο δωμάτιο παρακολούθησης. Βλέποντάς με εκεί ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, η κόρη μου δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, κλαίγοντας πικρά. Ο γιατρός την παρηγόρησε, λέγοντας: «Η μητέρα σας αναρρώνει πολύ καλά. Θα γίνει καλά μετά από λίγο καιρό. Αυτό είναι το πρώτο θαύμα που συναντώ στα 20 χρόνια που ασκώ την ιατρική!» Ακούγοντας αυτό, συγκινήθηκα πάρα πολύ και γνώριζα ότι επρόκειτο αποκλειστικά για θαυμαστό έργο του Θεού. Αν δεν ήταν η σωτηρία του Θεού θα είχα ήδη πεθάνει στην ερημιά —δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω τόσο μακριά. Λίγο μετά, η αδελφή μου με τον άντρα της ήρθαν κι αυτοί να με δουν και όταν είδε ότι δεν μπορούσα να κουνηθώ και δεν έτρωγα, με ρώτησε: «Σε τσίμπησαν τόσο άσχημα. Πώς στο καλό ξέφυγες από αυτούς τους λόφους;» Είπα: «Ήταν όλα χάρη στην αγάπη και τη φροντίδα του Θεού.» Ακούγοντας αυτό, οι άλλοι που βρίσκονταν στην ίδια πτέρυγα αναφώνησαν όλοι ότι ήμουν ιδιαιτέρως τυχερή. Μα εγώ ήξερα βαθιά μέσα μου ότι δεν ήταν αυτό· ήταν η φροντίδα και η προστασία του Θεού, ήταν το ότι ο Θεός με έσωσε καθώς βρισκόμουν στο κατώφλι του θανάτου. Σκέφτηκα έναν άνδρα από την περιοχή μου που τον είχαν τσιμπήσει σφήκες, οι πληγές του δεν ήταν τόσο άσχημες όπως οι δικές μου, και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα. Μα, στο τέλος πέθανε. Αν και με είχαν τσιμπήσει 46 φορές, εγώ είχα την καλή τύχη να συνεχίζω να ζω —ήταν στ’ αλήθεια θαυμαστό έργο από τον Θεό. Αναλογιζόμενη την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού για μένα, η καρδιά μου φούσκωσε από ευγνωμοσύνη προς Αυτόν.

Πήρα εξιτήριο μετά από έξι μέρες. Είκοσι μέρες αργότερα ο γιατρός εξέτασε και πάλι την κατάστασή μου και είπε ότι είχα αναρρώσει πολύ καλά και ότι ήμουν στ’ αλήθεια πολύ ειδική περίπτωση, το πρώτο θαύμα που είχε δει ποτέ. Ακούγοντάς τον να λέει αυτά τα λόγια, ευχαρίστησα και δοξολόγησα τον Θεό από μέσα μου. Ήξερα πολύ καθαρά ότι το μόνο ιδιαίτερο που είχα ήταν ότι είχα στηριχθεί στον Θεό και ο Θεός με είχε σώσει σε αυτό το κρίσιμο σημείο ζωής και θανάτου. Όσα έκανε ο Θεός δημιούργησαν αυτό το θαύμα ζωής. Μέσω αυτής της απίστευτης εμπειρίας, πήρα ένα βαθύ μάθημα για την αγάπη του Θεού· ένιωσα την εξουσία και τη δύναμή Του. Αν και ήμουν απορροφημένη από τα χρήματα και αυτά είχαν κατακλύσει την καρδιά μου, στο σημείο που παραλίγο να χάσω την ίδια μου τη ζωή από τσιμπήματα σφηκών προσπαθώντας να μαζέψω βότανα, ο Θεός με φρόντισε και με προστάτεψε πλήρως. Όταν προσευχήθηκα ειλικρινά στον Θεό και στηρίχτηκα σ’ Αυτόν, Αυτός χρησιμοποίησε τα λόγια Του για να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει, δίνοντάς μου το κουράγιο και την πίστη να συνεχίσω να ζω. Έστειλε κάθε λογής ανθρώπους να με βοηθήσουν, επιτρέποντάς μου να βγω από εκείνον τον κίνδυνο, βήμα-βήμα. Μέσω αυτής της σειράς γεγονότων, όχι μόνο κατάλαβα την εξουσία και τη δύναμη του Θεού, μα είδα, επίσης, και την καλοκάγαθη ουσία Του. Απέκτησα κάποια κατανόηση για τον Θεό. Βρισκόμενη πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, στ’ αλήθεια βίωσα ότι τα χρήματα, το όνομα και το κύρος δεν μπορούν να σώσουν τους ανθρώπους, και ιδιαίτερα δεν μπορούν να μας δώσουν ζωή. Μέσα σε μια κρίση, ο Θεός είναι ο μόνος πυλώνας του ανθρώπου, η μόνη μας σωτηρία. Όσο στηριζόμαστε στ’ αλήθεια στον Θεό, θα μπορούμε να Τον βλέπουμε να εργάζεται. Όπως ακριβώς λένε τα λόγια του Θεού: «Να είσαι ήσυχος μέσα Μου, διότι Εγώ είμαι ο Θεός σου, ο μόνος Λυτρωτής σας. Πρέπει να ησυχάζετε την καρδιά σας την κάθε στιγμή και να ζείτε μέσα Μου· είμαι ο βράχος σου, Αυτός που σας υποστηρίζει. Μην έχετε άλλο φρόνημα, στηριχτείτε πάνω Μου με όλη την καρδιά σας και σίγουρα θα σας εμφανιστώ· είμαι ο Θεός σας!» («Κεφάλαιο 26» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία που μου παρείχε, και από εδώ και στο εξής είμαι πρόθυμη να στηρίζομαι στον Θεό και να στρέφομαι σ’ Αυτόν περισσότερο κατά τις εμπειρίες μου. Θα επιζητώ την αλήθεια και θα ανταποδίδω την αγάπη του Θεού!