Από την Τσεν Λου, Νότια Κορέα

Χτυπήθηκα από μια ασθένεια που ήρθε από το πουθενά και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα βυθισμένη στον πόνο και την απελπισία, χάνοντας κάθε ελπίδα για ζωή. Παρ’ όλα αυτά, μέσω της υπέροχης σωτηρίας του Θεού, κατάφερα να κατανοήσω ότι πίσω από την ασθένειά μου βρισκόταν το θέλημα του Θεού και είδα τις θαυμαστές πράξεις Του. Όταν θυμάμαι τα γεγονότα εκείνου του καιρού, μου είναι τόσο ζωντανά τώρα, όσο ήταν και τότε.

Πριν από λίγους μήνες, το αφεντικό μου μας είπε ότι ο Σιάο Γουάνγκ, ένας συνάδελφός μας, είχε προσβληθεί από μια σοβαρή ασθένεια του ήπατος και είχε νοσηλευτεί για θεραπεία. Το αφεντικό συνέχισε λέγοντας ότι η ασθένεια από την οποία είχε προσβληθεί ο Σιάο Γουάνγκ μπορούσε να μεταδοθεί σε άλλους ανθρώπους μέσω της σωματικής επαφής, του φαγητού, του ποτού και των σωματικών υγρών. Καθώς ερχόμασταν συχνά σε επαφή με τον Σιάο Γουάνγκ, ήταν πολύ πιθανό να είχαμε μολυνθεί, έτσι μας είπαν να πάμε αμέσως στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ακούγοντας τα νέα, επικράτησε ξαφνικά πανικός σε όλο το γραφείο. Όλοι ανησυχούσαν μήπως έχουν μολυνθεί, κι έτσι όλοι σπεύσαμε στο νοσοκομείο. Μετά από μια σειρά εξετάσεων, περίμενα αγωνιωδώς τα αποτελέσματα. Μετά από λίγο, ήρθε η γιατρός και μου έφερε τα αποτελέσματα, λέγοντας: «Είσαι φορέας του ιού της ηπατίτιδας Β, και μάλιστα δεν τον κόλλησες πρόσφατα, μα πιθανότατα τον έχεις εδώ και αρκετό καιρό.» Απλώς δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα και ζήτησα από τη γιατρό να επαναλάβει. Εκείνη είπε μετά λύπης της: «Καλά άκουσες. Είναι αλήθεια. Πρέπει να υποβληθείς άμεσα σε αγωγή. Αν καθυστερήσεις, η κατάστασή σου θα χειροτερέψει, και αν γίνει καρκίνος του ήπατος, θα έχεις στ’ αλήθεια πρόβλημα. Επιπλέον, εφόσον ο ιός δεν μπορεί να εξαλειφθεί τελείως από το σώμα, θα είσαι φορέας του για το υπόλοιπο της ζωής σου. Πρέπει να σκεφτείς λογικά και να προετοιμαστείς!» Αυτά τα τρομερά, ξαφνικά νέα με έκαναν να τα χάσω, και όλο μου το σώμα έμοιαζε να μαράζωσε σαν μελιτζάνα που τη χτύπησε παγετός, ενώ τα πόδια μου τα ένιωθα βαριά σαν σίδερο. Άκρως τρομοκρατημένη, πήρα τα αποτελέσματα των εξετάσεων και έφυγα από το νοσοκομείο, μην ξέροντας πώς να γυρίσω σπίτι.

Μόλις έφτασα στο σπίτι, έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια μου. Σκέφτηκα: «Είμαι μόλις τριάντα, υποτίθεται ότι αυτά θα ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Έχω τόσα πολλά όνειρα που δεν έχω πραγματοποιήσει, πώς γίνεται να κόλλησα αυτήν την ασθένεια; Τώρα θα πρέπει να ζω με αυτόν τον ιό μέσα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου; Πόσο θα ζήσω; Εκτός αυτού, θα κοστίσει τόσα πολλά λεφτά η θεραπεία, πού στο καλό θα βρω τόσα λεφτά;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ αναστατωνόμουν και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω γοερά… Από τότε και στο εξής, ζούσα κάθε μέρα μέσα στο άγχος και στον φόβο, ένιωθα διαρκώς κουρασμένη κι εξαντλημένη, πρησμένη και με πόνο στην πλάτη, χωρίς να μπορώ να κάνω καθόλου δουλειά. Λίγο καιρό μετά, το αφεντικό είπε ότι ο Σιάο Γουάνγκ είχε πεθάνει. Ακούγοντας αυτά τα νέα, το κεφάλι μου βούιζε και ξαφνικά μούδιασε όλο μου το σώμα. Σκέφτηκα: «Πέθανε ο Σιάο Γουάνγκ; Ήταν τόσο νέος! Φαίνεται ότι αυτή η ασθένεια του ήπατος μπορεί τελικά να είναι στ’ αλήθεια θανατηφόρα. Θα είμαι η επόμενη που θα πεθάνει;» Ένιωσα ότι ο θάνατος πλησίαζε όλο και περισσότερο, ένιωσα τελείως αβοήθητη· απλώς δεν ήξερα τι να κάνω. Από τότε και στο εξής, απλώς περίμενα κάθε μέρα παθητικά τον θάνατο να έρθει. Δεν ένιωθα πια ότι είχα όρεξη να κάνω τίποτα απολύτως, ζούσα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

Μετά από λίγο καιρό, επειδή δεν είχα τα χρήματα να πληρώσω τα εξωφρενικά ιατρικά έξοδα, η μόνη μου επιλογή ήταν να πάψω να πηγαίνω στο νοσοκομείο για θεραπεία. Στηριζόμουν μόνο στα λαϊκά γιατροσόφια που μου είχε δώσει η φίλη μου για να απαλύνω την κατάστασή μου. Τότε, ήρθαν δύο αδελφές να με δουν και με ρώτησαν ανήσυχες για την κατάστασή μου, ενώ με βοήθησαν να επιλύσω κάποιες δυσκολίες που είχα στη ζωή μου. Βρήκα τότε την ευκαιρία να αναζητήσω μαζί με τις αδελφές σχετικά με το πρόβλημα που με είχε βρει: «Πιστεύω στον Θεό, έτσι ο Θεός θα πρέπει να με προσέχει και να με προστατεύει. Γιατί, λοιπόν, προσβλήθηκα ωστόσο από αυτήν την ασθένεια;» Αφού άκουσε την ερώτησή μου, μια αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου υπομονετικά: «Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας στον Θεό όταν μας πλήττει μια ασθένεια. Ο Θεός έχει την κυριαρχία όλων των πράγματων, καθώς επίσης και της μοίρας του καθενός μας. Ακόμα περισσότερο, η ζωή μας και ο θάνατός μας είναι στα χέρια Του και Αυτός μας προσέχει διαρκώς. Εφόσον Τον επικαλούμαστε ειλικρινά, ο Θεός θα μας βοηθήσει να τα βγάλουμε πέρα στις δύσκολες στιγμές. Πρέπει απλά να εμπιστευθούμε τη ζωή και τον θάνατό μας στον Θεό, να υποταχθούμε στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις του Θεού και να πιστέψουμε ότι, όποια ασθένεια κι αν αποκτήσουμε, είναι όλα στα χέρια του Θεού. Πρέπει να έχουμε πίστη στον Θεό.» Έπειτα η αδελφή μού διάβασε δύο αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού: «Όταν επέρχεται κάποια αρρώστια, οφείλεται στην αγάπη του Θεού, και οι καλές Του προθέσεις βρίσκονται σίγουρα πίσω από αυτήν. Ακόμα κι όταν το σώμα σου υποφέρει, μην παίρνεις ιδέες από τον Σατανά. Να αινείς τον Θεό εν μέσω ασθενειών και να απολαμβάνεις τον Θεό εν μέσω του αίνου σου. Μην αποθαρρύνεσαι μπροστά στην ασθένεια, συνέχισε να αναζητάς, μην τα παρατάς ποτέ, και ο Θεός θα σε φωτίσει με το φως Του. Πόσο πιστός ήταν ο Ιώβ; Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Το να κατοικείς στην αρρώστια είναι να είσαι άρρωστος, αλλά το να κατοικείς στο πνεύμα είναι να είσαι καλά. Αν έχεις μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις». «Η ζωή του αναστημένου Χριστού βρίσκεται μέσα μας. Πραγματικά στερούμαστε πίστης στην παρουσία του Θεού, και είθε ο Θεός να ενσταλάξει πραγματική πίστη μέσα μας. Ο λόγος του Θεού είναι πράγματι γλυκός! Ο λόγος του Θεού είναι δραστικό φάρμακο! Καταίσχυνε τους διαβόλους και τον Σατανά! Αν κατανοήσουμε τον λόγο του Θεού, θα έχουμε υποστήριξη, και ο λόγος Του θα σώσει γρήγορα τις καρδιές μας! Εξαλείφει τα πάντα και βάζει τα πάντα στη θέση τους. Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου· εκείνοι που προσκολλώνται απελπιστικά στη ζωή, θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν· εκείνοι, ωστόσο, που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους, θα περάσουν απέναντι δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος κάνει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, τότε ξεγελιέται από τον Σατανά. Φοβάται πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό. Ο Σατανάς μηχανεύεται κάθε λογής τρόπο για να μας στείλει τις σκέψεις του· πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε να μας φωτίζει το φως του Θεού και πρέπει πάντοτε να στηριζόμαστε στον Θεό για να μας εξαγνίζει από το δηλητήριο του Σατανά. Πάντοτε θα κάνουμε πράξη στο πνεύμα μας για να έλθουμε κοντά στον Θεό. Θα αφήνουμε τον Θεό να έχει κράτος σε όλο μας το είναι» («Κεφάλαιο 6» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»).

Αφού άκουσα τα λόγια του Θεού, η καρδία μου αμέσως φωτίστηκε. Πράγματι, ο Θεός είναι παντοδύναμος, και η ζωή μου μου δίνεται από τον Θεό και είναι υπό τον έλεγχό Του. Τώρα που μου έτυχε αυτή η ασθένεια, το θέλημα του Θεού ήταν ότι ήλπιζε να μπορέσω να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Του, να έρθω ακόμα περισσότερο ενώπιόν Του, να βασιστώ περισσότερο σ’ Αυτόν και να στρέψω περισσότερο το βλέμμα μου σ’ Αυτόν, να έχω αληθινή πίστη σ’ Αυτόν, να υπερνικήσω όλα τα πανούργα τεχνάσματα του Σατανά με τον λόγο του Θεού και να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Μα στη συνέχεια θυμήθηκα πώς ζούσα μέσα στην ανησυχία και στον φόβο από τότε που έμαθα ότι είχα προσβληθεί από την ασθένεια. Ειδικά όταν σκέφτηκα αυτά που είχε πει η γιατρός, η καρδιά μου ήταν πλήρως απασχολημένη με αυτά, δεν είχα κανένα κίνητρο για να ζήσω και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, σε βαθμό που είχα χάσει κάθε ελπίδα. Ακόμα πιο σοβαρό ήταν το ότι είχα παρεξηγήσει και κατηγορήσει τον Θεό επειδή δήθεν δεν με πρόσεξε και δεν με προστάτεψε, και, αντιμετωπίζοντας αυτά τα γεγονότα, εκτέθηκα ως κάποια της οποίας η πίστη ήταν αξιοθρήνητα μικρή. Σκέφτηκα τον Ιώβ, όταν είχε μπει σε πειρασμό από τον Σατανά· είχε χάσει όλη την οικογενειακή του περιουσία, τα παιδιά του είχαν σφαγιαστεί, όλο του το σώμα είχε καλυφθεί με πληγές, κι όμως εξακολουθούσε να έχει φόβο Θεού και να υπακούει τον Θεό. Δεν έλεγε αμαρτωλές κουβέντες, μα αντ’ αυτού επιζητούσε το θέλημα του Θεού. Πίστευε πως ό,τι έκανε ο Θεός ήταν σωστό και διατήρησε την πίστη του σε όλες τις δοκιμασίες του. Μέσα στον πόνο, εξακολουθούσε να εκθειάζει το άγιο όνομα του Θεού και, τελικά, κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό, κέρδισε τον έπαινο του Θεού και έλαβε διπλή ευλογία. Η καλή πρόθεση του Θεού ήταν κρυμμένη πίσω από όλα αυτά που συνέβησαν! Μόλις έφτασα σε σημείο να το συνειδητοποιήσω αυτό, η πίστη μου στον Θεό επέστρεψε και κατάλαβα ότι είτε θεραπευτεί αυτή η ασθένεια είτε όχι, δεν πρέπει να χάσω την πίστη μου στον Θεό. Ο Θεός είναι παντοδύναμος, δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει και όλα τα πράγματα βρίσκονται στα χέρια Του, έτσι σίγουρα και η ασθένειά μου βρίσκεται στα χέρια Του. Θα πρέπει να γίνω σαν τον Ιώβ, σκέφτηκα, και να υποταχθώ στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού, καθώς επίσης και να επιζητώ το θέλημα του Θεού. Έτσι, ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Ω, Θεέ μου! Αυτές τις τελευταίες μέρες ζω μέσα στην ασθένεια, ανησυχώντας συνεχώς ότι θα πεθάνω. Έχασα την πίστη μου σ’ Εσένα, και ακόμα Σε κατηγόρησα ότι δεν με ευλόγησες. Ούτε επιζήτησα το θέλημά Σου και, μάλιστα, σχεδόν έπεσα στην πανούργα παγίδα του Σατανά! Είμαι, στ’ αλήθεια, τόσο αδαής! Ω, Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που κανόνισες ώστε αυτές οι αδελφές να έρθουν και να συναναστραφούν μαζί μου, ώστε να μπορέσω να καταλάβω το θέλημά Σου. Ω, Θεέ μου! Είσαι ο Θεός που έχει την κυριαρχία όλων των πραγμάτων και σήμερα επιθυμώ να αφεθώ πλήρως στα χέρια Σου. Είτε η ασθένειά μου μπορεί να θεραπευθεί είτε όχι, επιθυμώ πάντα να υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Σου.» Μετά την προσευχή, δεν ήμουν πια δειλή και φοβισμένη, και η καρδιά μου ηρέμησε. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα έρχονταν συχνά στο μυαλό μου αυτά τα λόγια του Θεού και μου έδιναν πίστη και κουράγιο: «Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Το να κατοικείς στην αρρώστια είναι να είσαι άρρωστος, αλλά το να κατοικείς στο πνεύμα είναι να είσαι καλά. Αν έχεις μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις». Λίγο-λίγο, δεν ένιωθα πια δέσμια της ασθένειάς μου και κάθε μέρα συνέχιζα με αποφασιστικότητα να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να τραγουδώ ύμνους. Όποτε είχα τον χρόνο, παρευρισκόμουν σε συναντήσεις με αδελφούς και αδελφές και συναναστρεφόμουν σχετικά με τα λόγια του Θεού, ενώ, επιπλέον, έδινα τον καλύτερό μου εαυτό κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Χωρίς να το καταλάβω, η δυσφορία στο σώμα μου σταδιακά εξαφανίστηκε, ένιωθα ξεκάθαρα πολύ πιο ήρεμη και η διάθεσή μου καλυτέρευσε.

Δύο μήνες αργότερα, πήγα ξανά στο νοσοκομείο για επανεξέταση, και η γιατρός μού είπε έκπληκτη: «Η ασθένειά σου είναι σε ύφεση και είσαι σε εξαιρετική κατάσταση. Επίσης, δεν είσαι πλέον μολυσματική. Έλα ξανά μετά από λίγο καιρό για επανεξέταση και, αν δεν υπάρχουν προβλήματα, δεν υπάρχει λόγος να μην σου δώσω πιστοποιητικό για καθαρό ιστορικό υγείας.» Ακούγοντας αυτά τα νέα, ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένη και τα μάτια μου γέμισαν αμέσως με δάκρυα, καθώς γνώριζα ότι όλο αυτό αποτελούσε την υπέροχη σωτηρία του Θεού. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αληθινή εκτίμηση για την εξουσία και τη δύναμη των λόγων του Θεού, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ευχαριστώ συνεχώς τον Θεό μέσα στην καρδιά μου —ο Θεός είναι στ’ αλήθεια παντοδύναμος και έχει κυριαρχία των πάντων! Κι έτσι, η πίστη μου στον Θεό μεγάλωσε.

Κάποτε, καθώς εκτελούσα τις πνευματικές μου ασκήσεις, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι γεμίζουν σθένος όταν βλέπουν πως η πίστη στον Θεό θα τους αποφέρει ευλογίες, ωστόσο χάνουν πάσα ενέργεια τη στιγμή που βλέπουν πως πρέπει να υποστούν εξευγενισμούς. Είναι αυτή πίστη στον Θεό; […] Παρόλο που οι άνθρωποι με θρησκευτικές πεποιθήσεις έχουν πίστη στον Θεό, δεν αναζητούν αλλαγή διάθεσης, δεν επιδιώκουν τη γνώση του Θεού και αναζητούν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας τους. Πολλοί ανάμεσά σας έχετε πίστη που εμπίπτει στην κατηγορία των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αυτή δεν είναι πραγματική πίστη στον Θεό» (από το «Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση, πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό»). Αυτό για το οποίο μιλούσαν τα λόγια του Θεού ήταν ακριβώς η κατάστασή μου και, αφού τα διάβασα, αναστατώθηκα αρκετά. Ενθυμούμενη την κατάστασή μου πριν με βρει η ασθένεια και η συμφορά, όταν η ζωή μου πήγαινε πάρα πολύ καλά, πίστευα στον Θεό με ενθουσιασμό και ήμουν γεμάτη πίστη σ’ Αυτόν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Είχα, μάλιστα, πάρει την απόφαση να ακολουθώ τον Θεό, να Τον υπακούω και να Τον ικανοποιώ για όλη μου τη ζωή. Μα όταν μ’ έπληξε η ασθένεια, η πίστη μου στον Θεό εξαφανίστηκε μέσα σε μια στιγμή και ζούσα σε μια κατάσταση αρνητικότητας και αδυναμίας, τόσο που είχα γεμίσει με παρανοήσεις και κατηγορίες προς τον Θεό. Μόλις τώρα κατάλαβα ότι υπήρχε τεράστια αντίθεση μεταξύ του πριν και του μετά της ασθένειας μου, καθώς οι απόψεις μου για την πίστη στον Θεό ήταν εσφαλμένες. Ήθελα μόνο να έχω τη χάρη και την ευλογία του Θεού και πίστευα ότι, λόγω της πίστης μου σ’ Αυτόν, Εκείνος θα πρέπει να με προσέχει και να με προστατεύει, να με κάνει καλά και να κάνει τα πάντα να κυλούν ομαλά για μένα. Ήταν ακριβώς αυτή η παράλογη άποψη που διατηρούσα για την πίστη στον Θεό που με οδήγησε αμέσως στο να κατηγορήσω και να παρεξηγήσω τον Θεό όταν αρρώστησα, σε σημείο που ήθελα ακόμα και να προδώσω τον Θεό. Έχοντας μια τέτοια πίστη γεμάτη παζάρια, ο Θεός με είδε σαν άπιστη· πώς, λοιπόν, να μην με απεχθάνεται ο Θεός; Σκέφτηκα πάλι τον Ιώβ, ο οποίος, ανάμεσα στις δοκιμασίες του, κατάφερε να πει: «ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Ο Ιώβ δεν παζάρεψε την πίστη του με τον Θεό. Είτε ο Θεός τού έδινε είτε του έπαιρνε πράγματα, ο Ιώβ εξακολουθούσε να Τον δοξάζει, να Τον λατρεύει, να καταθέτει μαρτυρία γι’ Αυτόν και να ατιμάζει απόλυτα τον Σατανά. Μα, αντίθετα, εγώ είδα από τις εκφράσεις και τη συμπεριφορά μου όταν αρρώστησα, ότι η πίστη μου στον Θεό ήταν απλά και μόνο για να κερδίσω χάρη και ευλογίες, τίποτα παραπάνω· ζητούσα ψωμί για να φάω και να χορτάσω, και ήμουν απλώς ένας τιποτένιος άνθρωπος, τυφλή απέναντι σε όλα εκτός από το προσωπικό κέρδος —στ’ αλήθεια είχα θλίψει τον Θεό! Αφού το συνειδητοποίησα, ντράπηκα πολύ, έτσι γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Αποδίδω ευχαριστίες στη διαφώτισή Σου, επειδή μου επέτρεψες να συνειδητοποιήσω ότι οι απόψεις μου στην πίστη ήταν εσφαλμένες, ότι ως δημιουργημένο ον θα πρέπει να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Σου, και ότι δεν θα πρέπει να απαιτώ τίποτα από Σένα. Αυτή είναι η στοιχειώδης λογική που πρέπει να έχω. Από σήμερα και στο εξής, επιθυμώ να αφεθώ στα χέρια Σου, και όπως κι αν εξελιχθεί η ασθένειά μου, είτε ζήσω είτε πεθάνω, επιθυμώ μόνο να υποταχθώ σε κάθε ενορχήστρωση και διευθέτησή Σου.»

Έπειτα, δεν σκεφτόμουν πλέον το τι θα γίνει με την ασθένειά μου και άφησα το θέμα να εξελιχθεί μόνο του. Αντ’ αυτού, βίωνα πράγματα αφήνοντας την κατάσταση να εξελιχθεί φυσικά και διοχέτευα τη σκέψη μου στην ανάγνωση των λόγων του Θεού, παρευρισκόμενη σε συναντήσεις και εκτελώντας το καθήκον μου. Κάθε μέρα, ένιωθα πιο πλούσια και γινόμουν όλο και πιο αισιόδοξη, όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο που ξεχνούσα ακόμα και το ότι ήμουν άρρωστη. Όταν με έβλεπαν φίλοι και συγγενείς, μου έλεγαν γεμάτοι έκπληξη ότι δεν φαινόμουν καθόλου άρρωστη. Μετά από λίγο καιρό, επισκέφθηκα ξανά το νοσοκομείο για επανεξέταση, μα πριν φύγω από το σπίτι προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας πως όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων, ήμουν ακόμα πρόθυμη να Τον υπακούσω και δεν θα Τον κατηγορούσα για τίποτα. Όταν πήρα τα αποτελέσματα των εξετάσεων από τη γιατρό, δεν μπορούσα παρά να νιώσω τεράστια έκπληξη. Στην στήλη των αντισωμάτων έγραφε παντού σύμβολα «+», κάτι που σήμαινε ότι το σώμα μου είχε ήδη παραγάγει αντισώματα. Δεν είχα απλώς θεραπευτεί πλήρως από τον ιό της ηπατίτιδας Β, αλλά δεν χρειαζόταν πια να ανησυχώ μήπως μολυνθώ ξανά από άλλο άτομο. Αυτό το απρόσμενο αποτέλεσμα με έκανε να χύσω δάκρυα ευγνωμοσύνης, κυριευμένη από τα συναισθήματά μου. Ο Θεός είναι στ’ αλήθεια τόσο παντοδύναμος και τόσο υπέροχος! Έπρεπε απλώς να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να αφήσω τον εαυτό μου στα χέρια Του και να είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Του, και η ασθένειά μου είχε θεραπευθεί. Ένιωσα στ’ αλήθεια την αγάπη του Θεού για μένα!

Μέσα από την εμπειρία μου με αυτήν την ασθένεια, πήρα πολλά μαθήματα και άλλαξα τελείως τις εσφαλμένες απόψεις μου για την πίστη στον Θεό. Τώρα ξέρω ότι δεν θα πρέπει κανείς να παζαρεύει την πίστη του με τον Θεό, ούτε να κατηγορεί τον Θεό, ανεξάρτητα με το αν Εκείνος δίνει ή παίρνει, αντιθέτως, πρέπει να υπακούει τον Θεό —αυτήν τη λογική πρέπει να διαθέτει κανείς. Ταυτόχρονα, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν είναι μόνο ένας ελεήμων Θεός που αγαπά, μα είναι, ακόμα περισσότερο, ένας δίκαιος και άγιος Θεός. Όταν ήμουν γεμάτη κατηγορίες προς τον Θεό, ο ίδιος ο Θεός κρύφτηκε από μένα, μα όταν στράφηκα ξανά σ’ Αυτόν, το χαμογελαστό πρόσωπό Του εμφανίστηκε σ’ εμένα· ο Θεός είναι στ’ αλήθεια τόσο αξιαγάπητος! Τώρα παίρνω αυτήν την απόφαση: από τώρα και στο εξής, όποια προβλήματα κι αν συναντήσω, επιθυμώ να αναζητώ την αλήθεια στα πάντα, να κατανοώ το θέλημα του Θεού, να υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις του Θεού και να εκτελώ το καθήκον μου καλά, ώστε να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού!

Ευχαριστώ τον Θεό που με έσωσε! Δόξα τω Θεώ!