Οι έξι καμπές που περιγράφηκαν παραπάνω αποτελούν κρίσιμες φάσεις που καθόρισε ο Δημιουργός, μέσω των οποίων πρέπει να περάσει κάθε κανονικός άνθρωπος τη ζωή του. Από την ανθρώπινη οπτική, καθεμία από αυτές τις καμπές είναι πραγματική, καμιά δεν μπορεί να παρακαμφθεί και όλες τους σχετίζονται με το πεπρωμένο και την κυριαρχία του Δημιουργού. Έτσι, για κάθε ανθρώπινο ον, καθεμία από τις καμπές αυτές αποτελεί ένα σημαντικό σημείο ελέγχου, κι όλοι εσείς τώρα αντιμετωπίζετε το κρίσιμο ερώτημα του πώς να περάσετε από την καθεμία από αυτές.

Οι αρκετές δεκαετίες που απαρτίζουν μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι ούτε λίγες, ούτε πολλές. Τα είκοσι και πλέον χρόνια που μεσολαβούν από τη γέννηση έως την ενηλικίωση περνούν εν ριπή οφθαλμού και, παρόλο που σ’ αυτό το σημείο της ζωής του ο άνθρωπος θεωρείται ενήλικας, οι άνθρωποι της ηλικιακής αυτής ομάδας δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Καθώς αποκτούν περισσότερη εμπειρία, βαδίζουν σιγά-σιγά προς τη μέση ηλικία. Οι άνθρωποι που είναι γύρω στα τριάντα ή τα σαράντα, αποκτούν νεοφανή εμπειρία της ζωής και της μοίρας, αλλά οι απόψεις τους για τα πράγματα αυτά παραμένουν πολύ αόριστες. Μόλις στην ηλικία των σαράντα μερικοί άνθρωποι ξεκινούν να καταλαβαίνουν την ανθρωπότητα και το σύμπαν, τα οποία δημιούργησε ο Θεός, και να κατανοούν περί τίνος πρόκειται η ζωή, περί τίνος πρόκειται η ανθρώπινη μοίρα. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που έχουν υπάρξει ακόλουθοι του Θεού για πολύ καιρό και είναι πλέον μεσήλικες, εξακολουθούν να μην μπορούν να κατέχουν ακριβή γνώση και ορισμό της κυριαρχίας του Θεού, πόσο μάλλον αληθινή υποταγή. Μερικοί άνθρωποι δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά να αναζητούν να λάβουν ευλογίες και, παρόλο που έχουν ζήσει πολλά χρόνια, δεν γνωρίζουν ούτε κατανοούν στο ελάχιστο το γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα και, έτσι, δεν έχουν κάνει ούτε το πρώτο βήμα για το πρακτικό μάθημα περί της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι παντελώς ανόητοι και ζουν μάταιες ζωές.

Αν οι περίοδοι μιας ανθρώπινης ζωής κατανεμηθούν βάσει του βαθμού των εμπειριών ζωής των ανθρώπων και της γνώσης τους για την ανθρώπινη μοίρα, τότε μπορούν να χωριστούν προσεγγιστικά σε τρεις φάσεις. Η πρώτη φάση είναι η νιότη, δηλαδή τα χρόνια μεταξύ της γέννησης και της μέσης ηλικίας, ή από τη γέννηση έως την ηλικία των τριάντα. Η δεύτερη φάση είναι η ωρίμανση, από τη μέση έως την τρίτη ηλικία, ή από τα τριάντα έως τα εξήντα. Τέλος, η τρίτη φάση είναι η ώριμη περίοδος κάποιου, από την τρίτη ηλικία, που η διάρκειά της ξεκινά με την έναρξη της τρίτης ηλικίας, στα εξήντα, έως την αναχώρησή του από τον κόσμο. Με άλλα λόγια, από τη γέννηση έως τη μέση ηλικία, η γνώση των περισσοτέρων για τη μοίρα και τη ζωή περιορίζεται στη μίμηση των απόψεων των άλλων· δεν έχει σχεδόν καμία πραγματική, πρακτική υπόσταση. Κατά την περίοδο αυτή, η αντίληψη που έχει κανείς για τη ζωή και τους τρόπους που αλληλεπιδρά με τους άλλους ανθρώπους είναι πολύ επιφανειακή και αφελής. Αυτή είναι η νεανική περίοδος του ανθρώπου. Μόνο αφότου έχει γευτεί κανείς όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής μπορεί να αποκτήσει πραγματική κατανόηση για τη μοίρα, και —υποσυνείδητα και βαθιά μέσα στην καρδιά του— να εκτιμήσει σταδιακά τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα της μοίρας και να συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά πως η κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα είναι κάτι που υπάρχει πραγματικά. Αυτή είναι η περίοδος ωρίμανσης κάποιου. Ο άνθρωπος εισέρχεται στην περίοδο της ωρίμανσής του όταν έχει σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στη μοίρα και όταν δεν είναι πλέον διατεθειμένος να μπλέκεται σε διαμάχες, αλλά, αντιθέτως, γνωρίζει τη μοίρα του, υποτάσσεται στο θέλημα του Ουρανού, συνοψίζει τα κατορθώματα και τα λάθη του στη ζωή και αναμένει την κρίση της ζωής του από τον Δημιουργό. Λαμβάνοντας υπόψη τις διάφορες εμπειρίες και αποκτήματα που των ανθρώπων κατά τις τρεις αυτές περιόδους, υπό κανονικές συνθήκες, το χρονικό περιθώριο κατά το οποίο έχει κανείς την ευκαιρία να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού δεν είναι πολύ μεγάλο. Αν κάποιος ζήσει έως τα εξήντα, τότε έχει πάνω-κάτω μόνο τριάντα χρόνια για να γνωρίσει την κυριαρχία του Θεού· αν κάποιος θέλει μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτό είναι εφικτό μόνο αν η ζωή του διαρκέσει αρκετά, αν καταφέρει να ζήσει για έναν αιώνα. Λέω, επομένως, πως σύμφωνα με τους κανονικούς νόμους της ανθρώπινης ύπαρξης, παρόλο που είναι πολύ μεγάλη διαδικασία από τη στιγμή που έρχεται κανείς για πρώτη φορά σε επαφή με το θέμα της γνώσης της κυριαρχίας του Δημιουργού μέχρι τη στιγμή που είναι ικανός να αναγνωρίσει το γεγονός της κυριαρχίας αυτής, και από τότε μέχρι το σημείο που είναι ικανός να υποταχθεί σ’ αυτήν, αν μετρήσει κανείς τα χρόνια, δεν είναι περισσότερα από τριάντα ή σαράντα κατά τα οποία έχει κανείς την ευκαιρία να αποκτήσει αυτές τις ανταμοιβές. Συχνά, επίσης, οι άνθρωποι παρασύρονται από τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους να λάβουν ευλογίες, κι έτσι δεν μπορούν να διακρίνουν πού έγκειται η ουσία της ανθρώπινης ζωής και δεν κατανοούν τη σημασία τού να γνωρίζει κανείς την κυριαρχία του Δημιουργού. Τέτοιοι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτήν την πολύτιμη ευκαιρία για να εισέλθουν στον ανθρώπινο κόσμο, να δοκιμάσουν την ανθρώπινη ζωή και την κυριαρχία του Δημιουργού και δεν συνειδητοποιούν πόσο πολύτιμο είναι για ένα δημιούργημα να λαμβάνει την προσωπική καθοδήγηση του Δημιουργού. Λέω, επομένως, πως εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουν να τελειώσει γρήγορα το έργο του Θεού, που εύχονται να διευθετούσε ο Θεός το τέλος του ανθρώπου το συντομότερο δυνατόν για να δουν αμέσως το αληθινό Του άτομο και να κερδίσουν ευλογίες το συντομότερο —είναι ένοχοι για το χειρότερο είδος ανυπακοής, καθώς και απίστευτα ανόητοι. Εν των μεταξύ, οι σοφοί ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνοι που κατέχουν τη μεγαλύτερη οξύνοια, είναι εκείνοι που επιθυμούν, κατά τον περιορισμένο τους χρόνο, να αδράξουν τη μοναδική αυτή ευκαιρία για να γνωρίσουν την κυριαρχία του Δημιουργού. Οι δύο αυτές διαφορετικές επιθυμίες αποκαλύπτουν δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και επιδιώξεις: Εκείνοι που αναζητούν ευλογίες είναι εγωιστές και ποταποί και δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις προθέσεις του Θεού, ποτέ δεν αναζητούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού, ποτέ δεν επιθυμούν να υποταχθούν σ’ αυτήν, μα απλώς θέλουν να ζήσουν όπως επιθυμούν. Είναι απερίσκεπτοι έκφυλοι και αυτή είναι η κατηγορία ανθρώπων που θα καταστραφεί. Εκείνοι που αναζητούν να γνωρίσουν τον Θεό είναι ικανοί να αφήσουν κατά μέρος τις επιθυμίες τους, είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στη διευθέτηση του Θεού, και προσπαθούν να είναι το είδος του ανθρώπου που υποτάσσεται στην εξουσία του Θεού και που ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν στο φως και εν μέσω των ευλογιών του Θεού, και σίγουρα θα επιδοκιμαστούν από τον Θεό. Ό,τι κι αν γίνει, η ανθρώπινη επιλογή είναι άχρηστη και οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν λόγο στο πόσο θα διαρκέσει το έργο του Θεού. Είναι προτιμότερο οι άνθρωποι να παραδίνονται στο έλεος του Θεού και να υποτάσσονται στην κυριαρχία Του. Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, τι μπορείς να κάνεις; Θα υποστεί Θεός, ως αποτέλεσμα, την παραμικρή ζημία; Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, αλλά αντίθετα προσπαθείς να πάρεις τον έλεγχο, τότε κάνεις ανόητη επιλογή και τελικά εσύ είσαι ο μόνος που θα ζημιωθεί. Μόνο αν οι άνθρωποι συνεργαστούν με τον Θεό το συντομότερο δυνατόν, μόνο αν σπεύσουν να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις Του, να γνωρίσουν την εξουσία Του και να καταλάβουν όλα όσα Αυτός έχει κάνει γι’ αυτούς, θα έχουν ελπίδα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα είναι οι ζωές τους μάταιες κι εκείνοι θα κερδίσουν τη σωτηρία.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄