Οι αρκετές δεκαετίες που απαρτίζουν μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι ούτε λίγες, ούτε πολλές. Τα είκοσι και πλέον χρόνια που μεσολαβούν από τη γέννηση έως την ενηλικίωση περνούν εν ριπή οφθαλμού και, παρόλο που σ’ αυτό το σημείο της ζωής του ο άνθρωπος θεωρείται ενήλικας, οι άνθρωποι της ηλικιακής αυτής ομάδας δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Καθώς αποκτούν περισσότερη εμπειρία, βαδίζουν σιγά-σιγά προς τη μέση ηλικία. Οι άνθρωποι που είναι γύρω στα τριάντα ή τα σαράντα, αποκτούν νεοφανή εμπειρία της ζωής και της μοίρας, αλλά οι απόψεις τους για τα πράγματα αυτά παραμένουν πολύ συγκεχυμένες. Μόλις στην ηλικία των σαράντα μερικοί άνθρωποι ξεκινούν να καταλαβαίνουν την ανθρωπότητα και το σύμπαν, τα οποία δημιουργήθηκαν από τον Θεό, και να κατανοούν περί τίνος πρόκειται η ζωή, περί τίνος πρόκειται η ανθρώπινη μοίρα. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που έχουν υπάρξει ακόλουθοι του Θεού για πολύ καιρό και είναι πλέον μεσήλικες, εξακολουθούν να μην κατέχουν ακριβή γνώση και ορισμό της κυριαρχίας του Θεού, πόσο μάλλον αληθινή υποταγή. Μερικοί άνθρωποι δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά να αναζητούν να λάβουν ευλογίες και, παρόλο που έχουν ζήσει πολλά χρόνια, δεν γνωρίζουν ούτε κατανοούν στο ελάχιστο το γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα και, έτσι, δεν έχουν εισέλθει καθόλου στο πρακτικό μάθημα περί της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι παντελώς ανόητοι· τέτοιοι άνθρωποι ζουν μάταιες ζωές.

Αν μια ανθρώπινη ζωή κατανεμηθεί βάσει του βαθμού των εμπειριών ζωής κάποιου και της γνώσης του για την ανθρώπινη μοίρα, τότε θα χωριστεί σε περίπου τρεις φάσεις. Η πρώτη φάση είναι η νιότη, τα χρόνια μεταξύ της γέννησης και της μέσης ηλικίας, ή από τη γέννηση έως τα τριάντα. Η δεύτερη φάση είναι η ωρίμανση, από τη μέση έως την τρίτη ηλικία, ή από τα τριάντα έως τα εξήντα. Τέλος, η τρίτη φάση είναι η ώριμη περίοδος κάποιου, από την τρίτη ηλικία, που ξεκινά στα εξήντα, έως την αναχώρησή του από τον κόσμο. Με άλλα λόγια, από τη γέννηση έως τη μέση ηλικία, η γνώση των περισσοτέρων για τη μοίρα και τη ζωή περιορίζεται στον παπαγαλισμό των απόψεων των άλλων· δεν έχει σχεδόν καμία πραγματική, πρακτική υπόσταση. Κατά την περίοδο αυτή, η αντίληψη που έχει κανείς για τη ζωή και τον τρόπο που πορεύεται στον κόσμο είναι πολύ επιφανειακή και αφελής. Αυτή είναι η νεανική περίοδος του ανθρώπου. Μόνο αφότου έχει γευτεί κανείς όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής μπορεί να αποκτήσει πραγματική κατανόηση για τη μοίρα, μπορεί —υποσυνείδητα και βαθιά μέσα στην καρδιά του— να εκτιμήσει σταδιακά τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα της μοίρας και να συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά πως η κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα είναι κάτι που υπάρχει πραγματικά. Αυτή είναι η περίοδος ωρίμανσης κάποιου. Όταν έχει σταματήσει κανείς να αγωνίζεται ενάντια στη μοίρα και όταν δεν είναι πλέον διατεθειμένος να μπλέκεται σε διαμάχες, αλλά γνωρίζει τη μοίρα του, υποτάσσεται στο θέλημα του Ουρανού, συνοψίζει τα κατορθώματα και τα λάθη του στη ζωή και αναμένει την κρίση της ζωής του από τον Δημιουργό, τότε διανύει την ώριμη περίοδό του. Λαμβάνοντας υπόψη τα διαφορετικά είδη εμπειριών και απολαβών που αποκτούν οι άνθρωποι κατά τις τρεις αυτές περιόδους, υπό κανονικές συνθήκες, το χρονικό περιθώριο κατά το οποίο έχει κανείς την ευκαιρία να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού δεν είναι πολύ μεγάλο. Αν κάποιος ζήσει έως τα εξήντα, τότε έχει πάνω-κάτω μόνο τριάντα χρόνια για να γνωρίσει την κυριαρχία του Θεού· αν κάποιος θέλει μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτό είναι εφικτό μόνο αν η ζωή του διαρκέσει αρκετά, αν καταφέρει να ζήσει έναν αιώνα. Λέω, επομένως, πως σύμφωνα με τους κανονικούς νόμους της ανθρώπινης ύπαρξης, παρόλο που είναι πολύ μεγάλη διαδικασία από τη στιγμή που έρχεται κανείς για πρώτη φορά σε επαφή με το θέμα της γνώσης της κυριαρχίας του Δημιουργού μέχρι τη στιγμή που είναι ικανός να αναγνωρίσει το γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού, και από τότε μέχρι το σημείο που είναι ικανός να υποταχθεί σ’ αυτήν, αν μετρήσει κανείς τα χρόνια, δεν είναι περισσότερα από τριάντα ή σαράντα κατά τα οποία έχει κανείς την ευκαιρία να αποκτήσει αυτές τις ανταμοιβές. Συχνά, επίσης, οι άνθρωποι παρασύρονται από τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους να λάβουν ευλογίες· δεν μπορούν να διακρίνουν πού έγκειται η ουσία της ανθρώπινης ζωής, δεν κατανοούν τη σημασία τού να γνωρίζει κανείς την κυριαρχία του Δημιουργού, και έτσι δεν εκτιμούν αυτήν την πολύτιμη ευκαιρία για να εισέλθουν στον ανθρώπινο κόσμο, να δοκιμάσουν την ανθρώπινη ζωή, να δοκιμάσουν την κυριαρχία του Δημιουργού και δεν συνειδητοποιούν πόσο ανεκτίμητο είναι για ένα δημιούργημα να λαμβάνει την προσωπική καθοδήγηση του Δημιουργού. Λέω, επομένως, πως εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουν να τελειώσει γρήγορα το έργο του Θεού, που εύχονται να διευθετούσε ο Θεός το τέλος του ανθρώπου το συντομότερο δυνατόν για να δουν αμέσως το αληθινό Του άτομο και να ευλογηθούν γρήγορα, είναι ένοχοι για το χειρότερο είδος ανυπακοής, καθώς και απίστευτα ανόητοι. Και εκείνοι που επιθυμούν, κατά τον περιορισμένο τους χρόνο, να αδράξουν τη μοναδική αυτή ευκαιρία για να γνωρίσουν την κυριαρχία του Δημιουργού, είναι οι σοφοί άνθρωποι, οι λαμπροί άνθρωποι. Οι δύο αυτές διαφορετικές επιθυμίες αποκαλύπτουν δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και επιδιώξεις: Εκείνοι που αναζητούν ευλογίες είναι εγωιστές και ποταποί· δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού, ποτέ δεν αναζητούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού, ποτέ δεν επιθυμούν να υποταχθούν σ’ αυτήν, απλώς θέλουν να ζήσουν όπως επιθυμούν. Είναι απερίσκεπτοι έκφυλοι· είναι η κατηγορία που θα καταστραφεί. Εκείνοι που αναζητούν να γνωρίσουν τον Θεό είναι ικανοί να αφήσουν κατά μέρος τις επιθυμίες τους, είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στις διευθετήσεις του Θεού· προσπαθούν να είναι το είδος του ανθρώπου που υποτάσσεται στην εξουσία του Θεού και ικανοποιεί την επιθυμία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν στο φως, ζουν εν μέσω των ευλογιών του Θεού· σίγουρα θα επιδοκιμαστούν από τον Θεό. Ό,τι κι αν γίνει, η ανθρώπινη επιλογή είναι άχρηστη και οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν λόγο στο πόσο θα διαρκέσει το έργο του Θεού. Είναι προτιμότερο οι άνθρωποι να παραδίνονται στο έλεος του Θεού, να υποτάσσονται στην κυριαρχία Του. Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, τι μπορείς να κάνεις; Ο Θεός θα ζημιωθεί; Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, αν προσπαθείς να έχεις τον έλεγχο, τότε κάνεις ανόητη επιλογή και εσύ είσαι ο μόνος που θα ζημιωθεί στο τέλος. Μόνο αν οι άνθρωποι συνεργαστούν με τον Θεό το συντομότερο δυνατόν, μόνο αν σπεύσουν να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις Του, να γνωρίσουν την εξουσία Του και να καταλάβουν όλα όσα Αυτός έχει κάνει γι’ αυτούς, θα έχουν ελπίδα, οι ζωές τους δεν θα είναι μάταιες και θα κερδίσουν τη σωτηρία.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄