Αφού κανείς παντρευτεί, ξεκινά να γαλουχεί την επόμενη γενιά. Δεν έχει κανέναν λόγο στο πόσα και τι είδους παιδιά θα αποκτήσει· και αυτό καθορίζεται από τη μοίρα του ανθρώπου, προκαθορίζεται από τον Δημιουργό. Αυτή είναι η πέμπτη καμπή από την οποία πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος.

Αν κάποιος γεννιέται ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του παιδιού κάποιου άλλου, τότε κάποιος ανατρέφει την επόμενη γενιά ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του γονέα κάποιου άλλου. Αυτή η αλλαγή ρόλων κάνει κάποιον να δοκιμάσει διαφορετικές φάσεις της ζωής από διαφορετικές πλευρές. Του δίνει επίσης διαφορετικές σειρές εμπειριών ζωής, κατά τις οποίες καταφέρνει να γνωρίσει την ίδια την κυριαρχία του Δημιουργού, όπως και το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να υπερβεί ή να τροποποιήσει το πεπρωμένο του Δημιουργού.

1. Ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν έλεγχο στο τι θα απογίνουν τα παιδιά του

Η γέννηση, το μεγάλωμα και ο γάμος, προσφέρουν όλα διάφορα είδη και διαφορετικούς βαθμούς απογοήτευσης. Μερικοί άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την οικογένειά τους ή με την εξωτερική τους εμφάνιση· μερικοί αντιπαθούν τους γονείς τους· μερικοί αισθάνονται δυσαρέσκεια με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν ή έχουν πολλά παράπονα από αυτό. Όσο για τους περισσότερους, ανάμεσα σε όλες αυτές τις απογοητεύσεις, ο γάμος είναι ο πιο απογοητευτικός. Όσο δυσαρεστημένος κι αν είναι κάποιος με τη γέννησή του, με τα χρόνια που μεγάλωνε ή με τον γάμο του, κάθε άνθρωπος που τα έχει περάσει γνωρίζει πως κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τον τόπο και τον χρόνο της γέννησής του, την εμφάνισή του, τους γονείς του και τον σύντροφό του, απλώς πρέπει να δεχθεί το θέλημα του Ουρανού. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να αναθρέψουν οι άνθρωποι την επόμενη γενιά, θα προβάλλουν όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του πρώτου μισού της ζωής τους στους απογόνους τους, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα αναπληρώσουν όλες τις απογοητεύσεις που δοκίμασαν κατά το πρώτο μισό της ζωής τους. Έτσι, οι άνθρωποι παραδίδονται σε κάθε λογής φαντασιώσεις για τα παιδιά τους: πως όταν μεγαλώσουν οι κόρες τους θα γίνουν εκθαμβωτικές καλλονές, ενώ οι γιοι τους γοητευτικοί κύριοι· πως οι κόρες τους θα είναι καλλιεργημένες και ταλαντούχες, ενώ οι γιοι τους λαμπροί μαθητές και κορυφαίοι αθλητές· πως οι κόρες τους θα είναι ευγενικές, ενάρετες και λογικές, ενώ οι γιοι τους ευφυείς, ικανοί και ευαίσθητοι. Ελπίζουν πως, είτε πρόκειται για κόρες, είτε για γιους, θα σέβονται τους πρεσβυτέρους τους, θα ενδιαφέρονται για τους γονείς τους, θα είναι αγαπητοί σε όλους και όλοι θα τους επαινούν… Στο σημείο αυτό, γεννιούνται νέες ελπίδες για τη ζωή και πυροδοτούνται νέα πάθη στις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι ανίσχυροι και ανέλπιδοι στη ζωή αυτή, πως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία, άλλη ελπίδα, να ξεχωρίσουν από τους άλλους και πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχθούν τη μοίρα τους. Έτσι, προβάλλουν όλες τις ελπίδες τους, όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα ιδανικά τους, στην επόμενη γενιά, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους μπορούν να τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους· πως οι κόρες και οι γιοι τους θα φέρουν δόξα στο οικογενειακό όνομα, θα γίνουν σημαντικοί, πλούσιοι ή διάσημοι· εν ολίγοις, θέλουν να δουν τις περιουσίες των παιδιών τους να εκτινάσσονται στα ύψη. Τα ανθρώπινα σχέδια και οι φαντασιώσεις είναι τέλεια· δεν γνωρίζουν πως ο αριθμός των παιδιών που θα αποκτήσουν, η εμφάνιση και οι ικανότητες των παιδιών τους, και ούτω καθεξής, δεν είναι δική τους απόφαση και πως οι μοίρες των παιδιών τους δεν βρίσκονται ούτε στο ελάχιστο στα δικά τους χέρια; Οι άνθρωποι δεν είναι οι κύριοι της ίδιας τους της μοίρας, ωστόσο, ελπίζουν πως θα αλλάξουν τη μοίρα της νεότερης γενιάς· είναι ανήμποροι να ξεφύγουν από την ίδια τους τη μοίρα, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν εκείνη των γιων και των θυγατέρων τους. Δεν υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους; Αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ανοησία και άγνοια; Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για χάρη των παιδιών τους, αλλά, εν τέλει, ο αριθμός των παιδιών που αποκτά κανείς και η εμφάνισή τους, δεν ανταποκρίνονται στα σχέδια και τις επιθυμίες του. Κάποιοι άνθρωποι είναι απένταροι, κι όμως αποκτούν πολλά παιδιά· άλλοι είναι πλούσιοι, κι όμως δεν έχουν κανένα παιδί. Μερικοί θέλουν κόρη, αλλά η επιθυμία τους δεν πραγματοποιείται· άλλοι θέλουν γιο, αλλά δεν κατορθώνουν να κάνουν αγόρι. Για μερικούς, τα παιδιά είναι ευλογία· για άλλους, είναι κατάρα. Μερικά ζευγάρια είναι έξυπνα, κι όμως τα παιδιά τους γεννιούνται αργόστροφα· μερικοί γονείς είναι εργατικοί και έντιμοι, κι όμως τα παιδιά που ανατρέφουν είναι νωθρά. Μερικοί γονείς είναι ευγενικοί και τίμιοι, αλλά τα παιδιά τους γίνονται πανούργα και μοχθηρά. Μερικοί γονείς είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς, κι όμως γεννούν παιδιά με αναπηρία. Μερικοί γονείς είναι συνηθισμένοι και αποτυχημένοι, κι όμως τα παιδιά τους κατορθώνουν σπουδαία πράγματα. Μερικοί γονείς είναι της κατώτερης τάξης, κι όμως τα παιδιά τους διαπρέπουν…

2. Αφού αναθρέψουν την επόμενη γενιά, οι άνθρωποι αποκτούν νέα κατανόηση για τη μοίρα

Οι περισσότεροι άνθρωποι που παντρεύονται, το κάνουν γύρω στα τριάντα και, σ’ αυτό το σημείο της ζωής, ο άνθρωπος δεν κατανοεί καθόλου την ανθρώπινη μοίρα. Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να ανατρέφουν παιδιά και καθώς οι απόγονοί τους μεγαλώνουν, βλέπουν τη νέα γενιά να επαναλαμβάνει τη ζωή και όλες τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς, βλέπουν πως το δικό τους παρελθόν αντικατοπτρίζεται σ’ αυτούς και συνειδητοποιούν πως ο δρόμος στον οποίο βαδίζει η νεότερη γενιά, όπως ακριβώς και ο δικός τους, δεν είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί και να επιλεχθεί. Αντιμέτωποι με το γεγονός αυτό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παραδεχθούν πως η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη· έτσι, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, παραμερίζουν σταδιακά τις δικές τους επιθυμίες, και τα πάθη στην καρδιά τους τρεμοπαίζουν και σβήνουν… Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, ο άνθρωπος έχει, ως επί το πλείστον, περάσει τα σημαντικά ορόσημα στη ζωή, έχει αποκτήσει νέα κατανόηση για τη ζωή και έχει υιοθετήσει μια νέα στάση. Πόσα μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας από το μέλλον και σε ποιες προοπτικές μπορεί να αποβλέπει; Ποια πενηντάχρονη γυναίκα ονειρεύεται ακόμα τον πρίγκιπα του παραμυθιού; Ποιος πενηντάρης αναζητά ακόμα τη Χιονάτη του; Ποια γυναίκα μέσης ηλικίας εξακολουθεί να ελπίζει πως θα μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο; Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν την ίδια επαγγελματική θέληση με τους νεότερους ανθρώπους; Εν ολίγοις, είτε κάποιος είναι άντρας, είτε γυναίκα, κάθε άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτήν την ηλικία είναι πιθανόν πως διατηρεί μια σχετικά ορθολογική και πρακτική στάση προς τον γάμο, την οικογένεια και τα παιδιά. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ουσιαστικά δεν μένουν άλλες επιλογές, καμία παρόρμηση να προκαλέσει τη μοίρα. Όσον αφορά την ανθρώπινη εμπειρία, μόλις κάποιος φτάσει σ’ αυτήν την ηλικία, αναπτύσσει εκ φύσεως αυτήν τη στάση: «Πρέπει κανείς να δέχεται τη μοίρα του· τα παιδιά του καθενός έχουν το δικό τους πεπρωμένο· η ανθρώπινη μοίρα ορίζεται από τον Ουρανό». Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια, αφού έχουν αντεπεξέλθει σε όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις απογοητεύσεις και τις κακουχίες αυτού του κόσμου, θα συνοψίσουν την επίγνωσή τους για την ανθρώπινη ζωή χρησιμοποιώντας δυο λέξεις: «Είναι μοιραίο!» Παρόλο που η φράση αυτή εμπεριέχει το συμπέρασμα και τη συνειδητοποίηση των κοσμικών ανθρώπων για την ανθρώπινη μοίρα, παρόλο που εκφράζει την ανημποριά της ανθρωπότητας και μπορεί να ειπωθεί πως είναι οξυδερκής και ακριβής, απέχει παρασάγγας από την κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και πολύ απλά δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της εξουσίας του Δημιουργού.

3. Το να πιστεύεις στη μοίρα δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού

Αφού έχετε υπάρξει ακόλουθοι του Θεού για τόσα πολλά χρόνια, υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στη δική σας γνώση για τη μοίρα και σ’ αυτήν των κοσμικών ανθρώπων; Έχετε κατανοήσει πραγματικά το πεπρωμένο από τον Δημιουργό κι έχετε γνωρίσει πραγματικά την κυριαρχία Του; Μερικοί άνθρωποι έχουν βαθιά, ειλικρινή κατανόηση της φράσης «είναι μοιραίο», ωστόσο, δεν πιστεύουν στο ελάχιστο στην κυριαρχία του Θεού, δεν πιστεύουν πως η ανθρώπινη μοίρα είναι διευθετημένη και ενορχηστρωμένη από τον Θεό και είναι απρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έρμαια του ωκεανού, κλυδωνίζονται στα κύματα, πλέουν με το ρεύμα και δεν έχουν καμία επιλογή παρά να περιμένουν παθητικά και να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζουν πως η ανθρώπινη μοίρα υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού· δεν μπορούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού εξ ιδίας πρωτοβουλίας και, έτσι, να αποκτήσουν γνώση της εξουσίας του Θεού, να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να σταματήσουν να αντιστέκονται στη μοίρα και να ζήσουν υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το να αποδέχεσαι τη μοίρα δεν είναι το ίδιο με το να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα δεν σημαίνει πως κάποιος δέχεται, αναγνωρίζει και γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα είναι απλώς η αναγνώριση αυτού του γεγονότος και αυτού του εξωτερικού φαινομένου, η οποία διαφέρει από το να γνωρίζεις πώς κυβερνά ο Δημιουργός τη μοίρα της ανθρωπότητας, από το να αναγνωρίζεις πως ο Δημιουργός είναι η πηγή του κράτους πάνω στη μοίρα των πάντων και, ακόμη περισσότερο, από το να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τη μοίρα της ανθρωπότητας. Αν ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα —ακόμα κι αν έχει έντονα συναισθήματα γι’ αυτήν— αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει, να αναγνωρίσει, να υποταχθεί και να δεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στη μοίρα της ανθρωπότητας, τότε η ζωή του θα είναι, μολαταύτα, μια τραγωδία, μια ζωή μάταιη και ένα κενό· θα εξακολουθεί να αδυνατεί να υπαχθεί στο κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την πιο αληθινή σημασία της φράσης και να απολαύσει την έγκριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και δοκιμάζει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού, πρέπει να βρίσκεται σε ενεργή, όχι σε παθητική κατάσταση ή σε κατάσταση απόγνωσης. Ενόσω δέχεται πως τα πάντα είναι προδικασμένα, πρέπει να κατέχει ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας: πως κάθε ζωή υπόκειται στην κυριαρχία του Δημιουργού. Όταν κάποιος αναπολεί τον δρόμο που διένυσε, όταν ανακαλεί κάθε φάση του ταξιδιού του, βλέπει πως σε κάθε βήμα, είτε ο δρόμος ήταν δύσκολος, είτε ομαλός, ο Θεός κατηύθυνε και σχεδίαζε το μονοπάτι του. Ήταν οι σχολαστικές διευθετήσεις του Θεού, ο προσεκτικός Του σχεδιασμός, που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Το να είσαι ικανός να αποδέχεσαι την κυριαρχία του Θεού και να δέχεσαι τη σωτηρία Του —πόσο μεγάλη τύχη είναι αυτή! Αν ένας άνθρωπος διατηρεί παθητική στάση προς τη μοίρα, αυτό αποδεικνύει πως αντιστέκεται σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός γι’ αυτόν και πως δεν έχει υποτακτική στάση. Αν η στάση κάποιου προς την κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας είναι ενεργή, τότε, όταν αναπολήσει το ταξίδι του, όταν κατανοήσει πραγματικά την κυριαρχία του Θεού, θα επιθυμεί πιο ένθερμα να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στο να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του και θα σταματήσει να επαναστατεί απέναντι στον Θεό. Γιατί βλέπει πως όταν δεν κατανοεί τη μοίρα, όταν δεν καταλαβαίνει την κυριαρχία του Θεού, όταν εκουσίως προχωράει στα τυφλά, παραπατώντας και τρεκλίζοντας, μέσα από την ομίχλη, το ταξίδι είναι υπερβολικά δύσκολο, υπερβολικά θλιβερό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι επιλέγουν να τη γνωρίσουν και να τη δεχθούν, να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που προσπαθούσαν να χτίσουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια, και να μη συνεχίσουν να αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν τους υποτιθέμενους στόχους της ζωής τους με τον δικό τους τρόπο. Όταν κάποιος δεν έχει Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να αναγνωρίσει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, τότε κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και θλιβερή. Όπου κι αν βρίσκεται κάποιος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα διαβίωσής του και η επιδίωξη των στόχων του δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατέρμονη συντριπτική θλίψη και μαρτύριο που δεν υποχωρεί, σε βαθμό που δεν αντέχει να κοιτάξει πίσω. Μόνο όταν κάποιος αποδεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού, υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, και αναζητήσει την πραγματική ανθρώπινη ζωή, θα απελευθερωθεί, σταδιακά, από όλη τη συντριπτική θλίψη και το μαρτύριο, και θα απαλλαγεί από όλη την κενότητα της ζωής.

4. Μόνο εκείνοι που υποτάσσονται στην κυριαρχία του Δημιουργού μπορούν να κερδίσουν πραγματική ελευθερία

Επειδή οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα απείθαρχα, με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν· ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου, είναι επώδυνος· ο πόνος είναι αλησμόνητος και, στο μεταξύ, ο άνθρωπος χαραμίζει τη ζωή του. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, οφείλεται στα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι· στους τρόπους που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όταν γνωρίζεις πραγματικά, όταν αναγνωρίζεις πραγματικά πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, όταν κατανοείς πραγματικά πως όλα όσα ο Θεός έχει σχεδιάσει και αποφασίσει για σένα είναι μεγάλο όφελος και μεγάλη προστασία, τότε νιώθεις να απαλύνεται σταδιακά ο πόνος σου και γίνεσαι ολόκληρος χαλαρός, ελεύθερος και απελευθερωμένος. Κρίνοντας από την κατάσταση της πλειονότητας των ανθρώπων, παρόλο που σε υποκειμενικό επίπεδο δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν πριν, παρόλο που θέλουν ανακούφιση από τον πόνο τους, αντικειμενικά, δεν μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά την πρακτική αξία και το νόημα της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα· δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία του Δημιουργού, πόσο μάλλον να αναζητήσουν και να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Έτσι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα και πάνω σε καθετί ανθρώπινο, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την αντίληψη πως «η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια», θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό. Υπάρχει πιο απλός τρόπος για να ελευθερωθεί κανείς από την κατάσταση αυτή: να αποχαιρετήσει τον πρότερο τρόπο ζωής του, να πει αντίο στους προηγούμενους στόχους του στη ζωή, να συνοψίσει και να αναλύσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής, την άποψη για τη ζωή, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του, και έπειτα να τα συγκρίνει με το θέλημα του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και να δει αν κάποιο από αυτά βρίσκεται σε συμφωνία με το θέλημα και τις απαιτήσεις του Θεού, αν κάποιο από αυτά προσφέρει τις σωστές αξίες της ζωής, αν τον οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση της αλήθειας και αν του επιτρέπει να ζει με την ανθρώπινη φύση και την εικόνα του ανθρώπου. Όταν ερευνάς επανειλημμένα και αναλύεις προσεκτικά τους διάφορους στόχους ζωής που επιδιώκουν οι άνθρωποι και τους ποικίλους τρόπους ζωής τους, θα βρεις πως ούτε ένας δεν ταιριάζει με την αρχική πρόθεση που είχε ο Δημιουργός όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όλοι τους απομακρύνουν τους ανθρώπους από την κυριαρχία και τη φροντίδα του Δημιουργού· είναι όλοι τους παγίδες που κάνουν τους ανθρώπους να εξαχρειώνονται και τους οδηγούν στην κόλαση. Αφού το αναγνωρίσεις αυτό, η αποστολή σου είναι να αφήσεις στην άκρη την παλιά σου άποψη για τη ζωή, να μείνεις μακριά από τις διάφορες παγίδες, να αφήσεις τον Θεό να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου και να κάνει διευθετήσεις για εσένα, να προσπαθήσεις απλώς να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και την καθοδήγηση του Θεού, να μην έχεις επιλογή και να γίνεις ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Θεό. Ενώ ακούγεται εύκολο, είναι δύσκολο να το κάνεις. Μερικοί άνθρωποι αντέχουν τον πόνο του, άλλοι όχι. Μερικοί είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν, άλλοι είναι απρόθυμοι. Εκείνοι που είναι απρόθυμοι, στερούνται της επιθυμίας και της αποφασιστικότητας να το κάνουν· έχουν σαφή επίγνωση της κυριαρχίας του Θεού, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Θεός είναι Αυτός που σχεδιάζει και διευθετεί την ανθρώπινη μοίρα, ωστόσο, εξακολουθούν να κλοτσούν και να παλεύουν, εξακολουθούν να μην είναι συμφιλιωμένοι με το να αφήσουν τη μοίρα τους στην παλάμη του Θεού και να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και, επιπλέον, αισθάνονται δυσαρέσκεια για τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Επομένως, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν μόνοι τους για τι είναι ικανοί· θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους με τα δυο τους χέρια ή να βρουν την ευτυχία με τις δικές τους δυνάμεις, να δουν αν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια της εξουσίας του Θεού και να υπερβούν την κυριαρχία του Θεού. Η θλίψη του ανθρώπου δεν είναι πως ο άνθρωπος αναζητά μια ευτυχισμένη ζωή, πως επιδιώκει δόξα και πλούτη ή πως αγωνίζεται ενάντια στην ίδια του τη μοίρα μέσα από την ομίχλη, αλλά πως, αφού έχει δει την ύπαρξη του Δημιουργού, αφού έχει μάθει το γεγονός πως ο Δημιουργός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, εξακολουθεί να μην μπορεί να διορθώσει τους τρόπους του, δεν μπορεί να βγάλει τα πόδια του από τη λάσπη, και απλώς σκληραίνει την καρδιά του και επιμένει στα ίδια λάθη. Θα προτιμούσε να συνεχίσει να χτυπιέται στη λάσπη, να ανταγωνίζεται πεισματικά την κυριαρχία του Θεού, να αντιστέκεται σε αυτήν μέχρι τέλους, δίχως το παραμικρό ίχνος μετάνοιας, ενώ μόνο όταν κείτεται τσακισμένος και ματωμένος παίρνει, επιτέλους, την απόφαση να τα παρατήσει και να γυρίσει πίσω. Αυτή είναι η πραγματική ανθρώπινη θλίψη. Λέω, επομένως, πως εκείνοι που επιλέγουν να υποταχθούν είναι σοφοί, ενώ εκείνοι που επιλέγουν να διαφύγουν είναι ξεροκέφαλοι.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄