Αφού κανείς παντρευτεί, ξεκινά να μεγαλώνει την επόμενη γενιά. Δεν έχει κανέναν λόγο στο πόσα και τι είδους παιδιά θα αποκτήσει· και αυτό καθορίζεται από τη μοίρα του ανθρώπου, προκαθορίζεται από τον Δημιουργό. Αυτή είναι η πέμπτη καμπή από την οποία πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος.

Αν κάποιος γεννιέται ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του παιδιού κάποιου άλλου, τότε κάποιος ανατρέφει την επόμενη γενιά ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του γονέα κάποιου. Αυτή η αλλαγή στους ρόλους κάνει κάποιον να δοκιμάσει διαφορετικές φάσεις της ζωής από διαφορετικές πλευρές. Του δίνει επίσης διαφορετικές σειρές εμπειρίας ζωής, μέσα από τις οποίες καταφέρνει να γνωρίσει την ίδια την κυριαρχία του Δημιουργού, η οποία θεσπίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, και μέσω της οποίας συναντά κανείς το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να υπερβεί ή να τροποποιήσει τον προκαθορισμό του Δημιουργού.

1. Ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν έλεγχο στο τι θα απογίνουν τα παιδιά του

Η γέννηση, το μεγάλωμα και ο γάμος, φέρνουν απογοήτευση διάφορων ειδών και σε διαφορετικούς βαθμούς. Μερικοί άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την οικογένειά τους ή με τη δική εξωτερική εμφάνιση· μερικοί αντιπαθούν τους γονείς τους· μερικοί αισθάνονται δυσαρέσκεια με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν ή έχουν πολλά παράπονα από αυτό. Όσο για τους περισσότερους, ανάμεσα σε όλες αυτές τις απογοητεύσεις, ο γάμος είναι ο πιο απογοητευτικός. Όσο δυσαρεστημένος κι αν είναι κάποιος με τη γέννησή του, την ωρίμανσή του ή με τον γάμο του, κάθε άνθρωπος που τα έχει περάσει αυτά γνωρίζει πως κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τον τόπο και τον χρόνο της γέννησής του, την εμφάνισή του, τους γονείς του και τον ή την σύζυγό του, απλώς πρέπει να δεχθεί το θέλημα του Ουρανού. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να αναθρέψουν οι άνθρωποι την επόμενη γενιά, θα προβάλλουν τις επιθυμίες που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν κατά το πρώτο μισό της ζωής τους στους απογόνους τους, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα αναπληρώσουν όλες τις απογοητεύσεις του πρώτου μισού της ζωής τους. Έτσι, οι άνθρωποι παραδίδονται σε κάθε λογής φαντασιώσεις για τα παιδιά τους: πως όταν μεγαλώσουν οι κόρες τους θα γίνουν εκθαμβωτικές καλλονές, ενώ οι γιοι τους γοητευτικοί κύριοι· πως οι κόρες τους θα είναι καλλιεργημένες και ταλαντούχες, ενώ οι γιοι τους λαμπροί μαθητές και κορυφαίοι αθλητές· πως οι κόρες τους θα είναι ευγενικές, ενάρετες και λογικές, και οι γιοι τους ευφυείς, ικανοί και ευαίσθητοι. Ελπίζουν πως τα παιδιά τους, είτε πρόκειται για κόρες είτε για γιους, θα σέβονται τους πρεσβυτέρους τους, θα ενδιαφέρονται για τους γονείς τους, θα είναι αγαπητοί σε όλους και όλοι θα τους επαινούν… Στο σημείο αυτό, γεννιούνται νέες ελπίδες για τη ζωή και πυροδοτούνται νέα πάθη στις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι ανίσχυροι και ανέλπιδοι στη ζωή αυτή, πως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία ή άλλη ελπίδα να ξεχωρίσουν από το πλήθος και πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχθούν τη μοίρα τους. Έτσι, προβάλλουν όλες τις ελπίδες τους, όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα ιδανικά τους, στην επόμενη γενιά, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους μπορούν να τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους· πως οι κόρες και οι γιοι τους θα φέρουν δόξα στο οικογενειακό όνομα, θα γίνουν σημαντικοί, πλούσιοι ή διάσημοι. Εν ολίγοις, θέλουν να δουν τις περιουσίες των παιδιών τους να εκτινάσσονται στα ύψη. Τα ανθρώπινα σχέδια και οι φαντασιώσεις είναι τέλεια· δεν γνωρίζουν πως ο αριθμός των παιδιών που θα αποκτήσουν, η εμφάνιση και οι ικανότητες των παιδιών τους, και ούτω καθεξής, δεν είναι δική τους απόφαση και πως οι μοίρες των παιδιών τους δεν βρίσκονται ούτε στο ελάχιστο στα δικά τους χέρια; Οι άνθρωποι δεν είναι οι κύριοι της ίδιας τους της μοίρας, ωστόσο, ελπίζουν πως θα αλλάξουν τη μοίρα της νεότερης γενιάς· είναι ανήμποροι να ξεφύγουν από την ίδια τους τη μοίρα, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν εκείνη των γιων και των θυγατέρων τους. Δεν υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους; Αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ανοησία και άγνοια; Οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για χάρη των παιδιών τους, αλλά, εν τέλει, τα σχέδια και οι επιθυμίες του καθενός δεν ορίζουν τον αριθμό των παιδιών που αποκτά κανείς ή την εμφάνισή τους. Κάποιοι άνθρωποι είναι απένταροι, κι όμως αποκτούν πολλά παιδιά· άλλοι είναι πλούσιοι, κι όμως δεν έχουν ούτε ένα παιδί. Μερικοί θέλουν κόρη, αλλά η επιθυμία τους δεν πραγματοποιείται· άλλοι θέλουν γιο, αλλά δεν κατορθώνουν να κάνουν αγόρι. Για μερικούς, τα παιδιά είναι ευλογία· για άλλους, είναι κατάρα. Μερικά ζευγάρια είναι έξυπνα, κι όμως τα παιδιά τους γεννιούνται αργόστροφα· μερικοί γονείς είναι εργατικοί και έντιμοι, κι όμως τα παιδιά που ανατρέφουν είναι νωθρά. Μερικοί γονείς είναι ευγενικοί και τίμιοι, αλλά τα παιδιά τους γίνονται ύπουλα και μοχθηρά. Μερικοί γονείς είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς, κι όμως γεννούν παιδιά με αναπηρία. Μερικοί γονείς είναι συνηθισμένοι και αποτυχημένοι, κι όμως τα παιδιά τους κατορθώνουν σπουδαία πράγματα. Μερικοί γονείς είναι της κατώτερης τάξης, κι όμως τα παιδιά τους διαπρέπουν…

2. Αφού αναθρέψουν την επόμενη γενιά, οι άνθρωποι αποκτούν νέα κατανόηση για τη μοίρα

Οι περισσότεροι άνθρωποι που εισέρχονται στον έγγαμο βίο το κάνουν γύρω στα τριάντα, ένα σημείο της ζωής κατά το οποίο ο άνθρωπος δεν κατανοεί ακόμα καθόλου την ανθρώπινη μοίρα. Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να ανατρέφουν παιδιά, και καθώς οι απόγονοί τους μεγαλώνουν, βλέπουν τη νέα γενιά να επαναλαμβάνει τη ζωή και όλες τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς, και βλέποντας πως το δικό τους παρελθόν αντικατοπτρίζεται σ’ αυτούς, αι συνειδητοποιούν πως το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει η νεότερη γενιά, όπως ακριβώς και το δικό τους, δεν είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί και να επιλεχθεί. Αντιμέτωποι με το γεγονός αυτό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παραδεχθούν πως η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη· έτσι, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, παραμερίζουν σταδιακά τις δικές τους επιθυμίες, και τα πάθη στην καρδιά τους τρεμοπαίζουν και σβήνουν… Οι άνθρωποι, κατά το χρονικό διάστημα αυτό, έχοντας στην ουσία περάσει τα σημαντικά ορόσημα στη ζωή, έχουν αποκτήσει νέα κατανόηση για τη ζωή και έχουν υιοθετήσει μια νέα στάση. Πόσα μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας από το μέλλον και σε ποιες προοπτικές μπορεί να αποβλέπει; Ποια πενηντάχρονη γυναίκα ονειρεύεται ακόμα τον πρίγκιπα του παραμυθιού; Ποιος πενηντάρης αναζητά ακόμα τη Χιονάτη του; Ποια γυναίκα μέσης ηλικίας εξακολουθεί να ελπίζει πως θα μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο; Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν την ίδια επαγγελματική θέληση με τους νεότερους ανθρώπους; Εν ολίγοις, είτε κάποιος είναι άντρας, είτε γυναίκα, κάθε άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτήν την ηλικία είναι πιθανόν πως διατηρεί μια σχετικά ορθολογική και πρακτική στάση προς τον γάμο, την οικογένεια και τα παιδιά. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ουσιαστικά δεν μένουν άλλες επιλογές, καμία παρόρμηση να προκαλέσει τη μοίρα. Όσον αφορά την ανθρώπινη εμπειρία, μόλις κάποιος φτάσει σ’ αυτήν την ηλικία, αναπτύσσει εκ φύσεως μια συγκεκριμένη στάση: «Πρέπει κανείς να δέχεται τη μοίρα του· τα παιδιά του καθενός έχουν το δικό τους πεπρωμένο· η ανθρώπινη μοίρα ορίζεται από τον Ουρανό». Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια, αφού έχουν αντεπεξέλθει σε όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις απογοητεύσεις και τις κακουχίες αυτού του κόσμου, θα συνοψίσουν την επίγνωσή τους για την ανθρώπινη ζωή χρησιμοποιώντας δυο λέξεις: «Είναι μοιραίο!» Παρόλο που η φράση αυτή εμπεριέχει τη συνειδητοποίηση των κοσμικών ανθρώπων για την ανθρώπινη μοίρα και το συμπέρασμα στο οποίο έχουν οδηγηθεί, και παρόλο που εκφράζει την ανημποριά της ανθρωπότητας και θα μπορούσε να περιγραφεί ως αυστηρή και ακριβής, απέχει παρασάγγας από την κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και πολύ απλά δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της εξουσίας του Δημιουργού.

3. Το να πιστεύεις στη μοίρα δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού

Έχοντας ακολουθήσει τον Θεό για τόσα χρόνια, υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη δική σας γνώση για τη μοίρα και σ’ αυτήν των κοσμικών ανθρώπων; Έχετε κατανοήσει πραγματικά το πεπρωμένο από τον Δημιουργό κι έχετε γνωρίσει πραγματικά την κυριαρχία Του; Μερικοί άνθρωποι έχουν βαθιά, ειλικρινή κατανόηση της φράσης «είναι μοιραίο», όμως δεν πιστεύουν στο ελάχιστο στην κυριαρχία του Θεού· δεν πιστεύουν πως η ανθρώπινη μοίρα είναι διευθετημένη και ενορχηστρωμένη από τον Θεό και είναι απρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έρμαια του ωκεανού, κλυδωνίζονται στα κύματα, παρασύρονται από το ρεύμα και δεν έχουν καμία επιλογή παρά να περιμένουν παθητικά και να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζουν πως η ανθρώπινη μοίρα υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού· δεν μπορούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού εξ ιδίας πρωτοβουλίας και, έτσι, να αποκτήσουν γνώση της εξουσίας του Θεού, να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να σταματήσουν να αντιστέκονται στη μοίρα και να ζήσουν υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το να αποδέχεσαι τη μοίρα δεν είναι το ίδιο με το να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα δεν σημαίνει πως κάποιος δέχεται, αναγνωρίζει και γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα είναι απλώς η αναγνώριση της αλήθειας της και των επιφανειακών εκδηλώσεών της. Διαφέρει από το να γνωρίζεις πώς κυβερνά ο Δημιουργός τη μοίρα της ανθρωπότητας, από το να αναγνωρίζεις πως ο Δημιουργός είναι η πηγή του κράτους πάνω στη μοίρα των πάντων και απέχει παρασάγγας από το να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ας πούμε πως ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα, και μάλιστα έχει έντονα αισθήματα γι’ αυτήν, αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει και να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού στη μοίρα της ανθρωπότητας, να υποταχθεί σ’ αυτήν και να την αποδεχτεί. Στην περίπτωση αυτή, η ζωή του θα είναι μια τραγωδία· θα είναι, παρόλα αυτά, μια ζωή μάταιη και ένα κενό. Θα εξακολουθεί να μην μπορεί να παραδοθεί στο κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την αληθινή σημασία του όρου και να κερδίσει την αναγνώριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και βιώνει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού θα πρέπει να βρίσκεται σε θετική κατάσταση, όχι να είναι αρνητικός και παραιτημένος. Καθώς θα αναγνωρίζει πως τα πάντα είναι προαποφασισμένα, θα έχει μέσα του έναν ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας, ο οποίος είναι ότι η ζωή του ανθρώπου υπόκειται απόλυτα στην κυριαρχία του Δημιουργού. Όταν σκέφτεται τον δρόμο που έχει διανύσει, όταν θυμάται κάθε φάση του ταξιδιού της ζωής του, βλέπει πως, σε κάθε βήμα, είτε το ταξίδι του ήταν δύσκολο είτε ομαλό, ο Θεός κατηύθυνε το μονοπάτι του και του το διευθετούσε. Ο σχολαστικός σχεδιασμός του Θεού, καθώς και οι προσεκτικές διευθετήσεις Του ήταν τα πράγματα που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Συνειδητοποιεί πως το να μπορεί κανείς να αποδέχεται την κυριαρχία του Δημιουργού, να αποδέχεται τη σωτηρία Του, είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή ενός ανθρώπου! Αν ένας άνθρωπος έχει αρνητική στάση απέναντι στη μοίρα, αυτό αποδεικνύει πως αντιστέκεται σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός γι’ αυτόν και δεν έχει υποτακτική στάση. Αν κάποιος έχει θετική στάση απέναντι στην κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας, τότε, όταν σκέφτεται το ταξίδι του, όταν βιώσει στ’ αλήθεια την κυριαρχία του Θεού, θα έχει μια πιο γνήσια επιθυμία να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και πίστη για να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του και να μην επαναστατεί πια ενάντια στον Θεό. Αυτό συμβαίνει επειδή βλέπει πως, όταν οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι πάει να πει μοίρα ή δεν καταλαβαίνουν την κυριαρχία του Θεού, παλεύουν και σκοντάφτουν μες στην ομίχλη με βάση τη δική τους θέληση, κι αυτό το ταξίδι είναι υπερβολικά κουραστικό και προκαλεί υπερβολικά μεγάλο σπαραγμό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν πως ο Θεός κυριαρχεί στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι, αντί να συνεχίσουν να παλεύουν ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν με τον δικό τους τρόπο τους λεγόμενους «στόχους ζωής» που έχουν, επιλέγουν να γνωρίσουν και να αποδεχτούν την κυριαρχία του Θεού και να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που «προσπαθούσαν να φτιάξουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια». Όταν ένας άνθρωπος δεν έχει τον Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να γνωρίσει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, η κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και απερίγραπτα οδυνηρή. Όπου κι αν βρίσκεται ένας άνθρωπος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα της επιβίωσής του και οι στόχοι που επιδιώκει δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατελείωτο σπαραγμό και πόνο που δύσκολα ξεπερνιέται, σε τέτοιο βαθμό που δεν αντέχει να αναπολήσει το παρελθόν του. Μόνο αν αποδεχτεί κανείς την κυριαρχία του Δημιουργού, υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του και επιδιώξει να αποκτήσει αληθινή ανθρώπινη ζωή μπορεί να απελευθερωθεί σταδιακά από όλο τον σπαραγμό και τον πόνο, καθώς και να απαλλαγεί σταδιακά από όλη την κενότητα της ανθρώπινης ζωής.

4. Μόνο εκείνοι που υποτάσσονται στην κυριαρχία του Δημιουργού μπορούν να κερδίσουν πραγματική ελευθερία

Επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα με απείθεια και με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν και ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή τους, τους προκαλεί τεράστιο πόνο κι αυτός ο πόνος χαράσσεται στα κόκαλα καθώς, και παράλληλα τους κάνει να χαραμίσουν τη ζωή τους. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, Προκαλείται από τα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι, απ' τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όταν γνωρίζεις πραγματικά, όταν αναγνωρίζεις πραγματικά πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, όταν κατανοείς πραγματικά πως όλα όσα σου φέρνουν η κυριαρχία και οι διευθετήσεις του Θεού παρέχουν μεγάλο όφελος και προστασία, τότε απαλύνεται σταδιακά ο πόνος που νιώθεις και όλο σου το είναι σταδιακά χαλαρώνει, ελευθερώνεται και απελευθερώνεται. Κρίνοντας από την κατάσταση της πλειονότητας των ανθρώπων, αντικειμενικά, δεν μπορούν να αποδεχτούν πραγματικά την πρακτική αξία και το νόημα της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, παρόλο που σε υποκειμενικό επίπεδο δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν πριν και θέλουν ανακούφιση από τον πόνο τους· αντικειμενικά, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία του Δημιουργού, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζουν πώς να αναζητήσουν και να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Έτσι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός κυριαρχεί επί της ανθρώπινης μοίρας και κάθε ανθρώπινου ζητήματος, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την ιδέα πως «η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια». Θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό. Υπάρχει ολοένα και πιο απλός τρόπος για να ελευθερωθεί κανείς από την κατάσταση αυτή, που είναι το να αποχαιρετήσει τον πρότερο τρόπο ζωής του· να πει αντίο στους προηγούμενους στόχους του στη ζωή· να συνοψίσει και να αναλύσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής, την άποψη για τη ζωή, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του, και έπειτα να τα συγκρίνει με τις προθέσεις του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και να δει αν κάποιο από αυτά βρίσκεται σε συμφωνία με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις του Θεού, αν κάποιο από αυτά προσφέρει τις σωστές αξίες της ζωής, αν τον οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση της αλήθειας και αν του επιτρέπει να ζει με την ανθρώπινη φύση και την ομοιότητα του ανθρώπου. Όταν ερευνάς επανειλημμένα και αναλύεις προσεκτικά τους διάφορους στόχους που επιδιώκουν οι άνθρωποι στη ζωή και τους αναρίθμητους τρόπους ζωής τους, θα βρεις πως ούτε ένας δεν ακολουθεί την αρχική πρόθεση που είχε ο Δημιουργός όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όλοι τους απομακρύνουν τους ανθρώπους από την κυριαρχία και τη φροντίδα του Δημιουργού· είναι όλοι τους παγίδες που κάνουν τους ανθρώπους να εξαχρειώνονται και τους οδηγούν στην κόλαση. Αφού το αναγνωρίσεις αυτό, η αποστολή σου είναι να αφήσεις στην άκρη την παλιά σου άποψη για τη ζωή, να μείνεις μακριά από τις διάφορες παγίδες, να αφήσεις τον Θεό να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου και να κάνει διευθετήσεις για εσένα· είναι να επιζητάς μόνο να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και την καθοδήγηση του Θεού, να ζήσεις χωρίς ατομική επιλογή και να γίνεις ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Θεό. Ενώ ακούγεται εύκολο, είναι δύσκολο να το κάνεις. Μερικοί άνθρωποι αντέχουν τον πόνο του, άλλοι όχι. Μερικοί είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν, άλλοι είναι απρόθυμοι. Εκείνοι που είναι απρόθυμοι, στερούνται της επιθυμίας και της αποφασιστικότητας να το κάνουν· έχουν σαφή επίγνωση της κυριαρχίας του Θεού, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Θεός είναι Αυτός που σχεδιάζει και διευθετεί την ανθρώπινη μοίρα, ωστόσο, εξακολουθούν να κλοτσούν και να παλεύουν, παραμένουν ασυμφιλίωτοι με το να αφήσουν τη μοίρα τους στην παλάμη του Θεού και να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού· επιπλέον, αισθάνονται δυσαρέσκεια για τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Επομένως, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν μόνοι τους για τι είναι ικανοί· θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους με τα δυο τους χέρια ή να βρουν την ευτυχία με τις δικές τους δυνάμεις, να δουν αν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια της εξουσίας του Θεού και να υπερβούν την κυριαρχία του Θεού. Η τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι πως αναζητά μια ευτυχισμένη ζωή, πως επιδιώκει δόξα και πλούτη ή πως αγωνίζεται ενάντια στην ίδια του τη μοίρα μέσα από την ομίχλη, αλλά πως, αφού έχει δει την ύπαρξη του Δημιουργού, αφού έχει μάθει το γεγονός πως ο Δημιουργός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, εξακολουθεί να μην μπορεί να βγει από το λάθος μονοπάτι, δεν μπορεί να βγάλει τα πόδια του από τη λάσπη, και απλώς σκληραίνει την καρδιά του και επιμένει στα ίδια λάθη. Θα προτιμούσε να συνεχίσει να χτυπιέται στη λάσπη, να ανταγωνίζεται πεισματικά την κυριαρχία του Θεού, να αντιστέκεται σε αυτήν μέχρι τέλους, όλα αυτά δίχως το παραμικρό ίχνος μετάνοιας. Μόνο όταν κείτεται τσακισμένος και ματωμένος παίρνει, επιτέλους, την απόφαση να τα παρατήσει και να γυρίσει πίσω. Αυτή είναι η αληθινή τραγωδία του ανθρώπου. Λέω, επομένως, πως εκείνοι που επιλέγουν να υποταχθούν είναι σοφοί, ενώ εκείνοι που επιλέγουν να πασχίσουν και να διαφύγουν είναι πράγματι ανόητοι.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄