Είσαστε όλοι ενήλικες. Κάποιοι από εσάς είστε μεσήλικες, ενώ άλλοι έχετε φτάσει στην τρίτη ηλικία. Έχετε γίνει από άπιστοι στον Θεό, πιστοί σ’ Αυτόν, και από το ξεκίνημα της πίστης στον Θεό φτάσατε στην αποδοχή του λόγου Του και στο βίωμα του έργου Του. Πόση γνώση έχετε για την κυριαρχία του Θεού; Τι επίγνωση έχετε κερδίσει για την ανθρώπινη μοίρα; Μπορεί κανείς να επιτύχει όλα όσα επιθυμεί στη ζωή; Στο πέρας των μερικών δεκαετιών της ύπαρξής σας, πόσα πράγματα κατορθώσατε να επιτύχετε όπως ελπίζατε; Πόσα πράγματα έχουν συμβεί και δεν τα περιμένατε; Πόσα αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις; Πόσα πράγματα περιμένουν ακόμα οι άνθρωποι με την προσδοκία ότι θα αποφέρουν καρπούς —περιμένοντας ασυναίσθητα την κατάλληλη στιγμή, περιμένοντας το θέλημα του Ουρανού; Πόσα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται αβοήθητοι και ανίδεοι σχετικά με το τι να κάνουν; Ο καθένας είναι γεμάτος ελπίδες για τη μοίρα του προσδοκώντας πως τα πάντα στη ζωή του θα πάνε όπως επιθυμεί, πως δεν θα του λείπει η τροφή ή ο ρουχισμός και πως η περιουσία του θα αυξηθεί θεαματικά. Κανείς δεν θέλει μια ζωή φτωχή και ταπεινή, γεμάτη κακουχίες και ταλανισμένη από συμφορές. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν ή να ελέγξουν τα πράγματα αυτά. Ίσως για κάποιους το παρελθόν να αποτελεί απλώς ένα συνονθύλευμα εμπειριών· ποτέ τους δεν μαθαίνουν ποιο είναι το θέλημα του Ουρανού και ούτε τους νοιάζει ποιο είναι αυτό. Βιώνουν τις ζωές τους ασυλλόγιστα, σαν ζώα, από μέρα σε μέρα, δίχως να ενδιαφέρονται για τη μοίρα της ανθρωπότητας, για τον λόγο για τον οποίο ζουν οι άνθρωποι ή για το πώς πρέπει να ζουν. Τέτοιοι άνθρωποι φτάνουν στη γεροντική ηλικία χωρίς να έχουν αποκτήσει καμία κατανόηση για την ανθρώπινη μοίρα και, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν, δεν έχουν ιδέα για το ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τέτοιοι άνθρωποι είναι νεκροί· είναι όντα δίχως πνεύμα· είναι θηρία. Παρόλο που οι άνθρωποι ζουν μέσα στη δημιουργία, αντλούν ευχαρίστηση από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος ικανοποιεί τις υλικές τους ανάγκες και παρόλο που βλέπουν τον υλικό αυτόν κόσμο να προοδεύει διαρκώς, η δική τους εμπειρία —αυτό που νιώθει και δοκιμάζει η καρδιά και το πνεύμα τους— δεν έχει καμία σχέση με πράγματα υλικά και τίποτα το υλικό δεν είναι υποκατάστατο της εμπειρίας. Η εμπειρία είναι μια αναγνώριση βαθιά στην καρδιά τους, κάτι που δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι. Η αναγνώριση αυτή έγκειται στην κατανόηση και στην αντίληψη που έχει κανείς για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Επιπλέον, οδηγεί συχνά τον άνθρωπο στην αντίληψη πως κάποιος αόρατος Κυρίαρχος διευθετεί τα πάντα, ενορχηστρώνει τα πάντα για τον άνθρωπο. Εν μέσω όλων αυτών, δεν μπορεί κανείς παρά να δεχθεί τις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις της μοίρας· δεν μπορεί παρά να δεχθεί το μονοπάτι εμπρός που του χάραξε ο Δημιουργός, την κυριαρχία του Δημιουργού επί της μοίρας του. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όποια επίγνωση και στάση κι αν έχει κανείς προς τη μοίρα, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός αυτό.

Το πού θα πάει ένας άνθρωπος, τι θα κάνει, ποιον ή τι θα συναντήσει, τι θα πει και τι θα του συμβεί κατά τη διάρκεια της κάθε μέρας αποτελούν, μήπως, πράγματα που μπορούν να προβλέψουν οι άνθρωποι; Μπορούμε να πούμε πως οι άνθρωποι όχι μόνο δεν μπορούν να προβλέψουν όλα αυτά τα περιστατικά, αλλά, ακόμη περισσότερο, δεν μπορούν να ελέγξουν πώς θα εξελιχθούν αυτά τα πράγματα. Στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τα απρόβλεπτα αυτά γεγονότα συμβαίνουν όλη την ώρα· είναι συχνά φαινόμενα. Η εμφάνιση αυτών των «ασήμαντων υποθέσεων της καθημερινότητας» και τα μέσα και τα μοτίβα της εξέλιξής τους αποτελούν για την ανθρωπότητα συνεχείς υπενθυμίσεις πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως η διαδικασία εξέλιξης του κάθε γεγονότος, καθώς και ο αναπόφευκτος χαρακτήρας του, δεν είναι κάτι που μπορεί να μεταβάλει η ανθρώπινη θέληση. Η εμφάνιση κάθε γεγονότος εκφράζει μια νουθεσία από τον Δημιουργό προς την ανθρωπότητα, ενώ στέλνει, επίσης, το μήνυμα πως τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ελέγξουν τη μοίρα τους. Ταυτόχρονα, αποτελεί και διάψευση της φιλοδοξίας και της επιθυμίας της ανθρωπότητας, που μάταια ελπίζει να πάρει τη μοίρα της στα δικά της χέρια. Αυτή η διάψευση είναι σαν δυνατό χαστούκι που χτυπάει την ανθρωπότητα ξανά και ξανά στο πρόσωπο, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να αναλογιστούν ποιος ακριβώς κυριαρχεί στη μοίρα τους και την ελέγχει. Επιπλέον, καθώς οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους διαρκώς ματαιώνονται και συντρίβονται, οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να συμμορφωθούν ασυνείδητα με τις διευθετήσεις της μοίρας και να αποδεχτούν την πραγματικότητα, το θέλημα του Ουρανού και την κυριαρχία του Δημιουργού. Από την επαναλαμβανόμενη εμφάνιση των «ασήμαντων υποθέσεων της καθημερινότητας» έως τη μοίρα ολόκληρης της ζωής κάθε ανθρώπου, δεν υπάρχει τίποτα που να μην αποκαλύπτει την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού· δεν υπάρχει τίποτα που να μη στέλνει το μήνυμα πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι ανυπέρβλητη», που δεν μεταφέρει την αμετάβλητη αλήθεια πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι υπέρτατη».

Η μοίρα της ανθρωπότητας και η μοίρα όλων των πραγμάτων είναι στενά συνυφασμένες με την κυριαρχία του Δημιουργού, άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού· στο τέλος, είναι αδιαχώριστες από την εξουσία του Δημιουργού. Στους νόμους για τα πάντα, ο άνθρωπος κατανοεί τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Δημιουργού· στους κανόνες επιβίωσης των πάντων, φτάνει στο σημείο να αντιληφθεί τη διακυβέρνηση του Δημιουργού· στη μοίρα των πάντων, οδηγείται στο να εξάγει συμπεράσματα για τους τρόπους με τους οποίους ο Δημιουργός ασκεί την κυριαρχία Του και τον έλεγχό Του πάνω τους· τέλος, στους κύκλους ζωής των ανθρώπινων όντων και των πάντων, ο άνθρωπος φτάνει να βιώσει πραγματικά τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τα πάντα και τα ζωντανά όντα, για να γίνει μάρτυρας του πώς αυτές οι ενορχηστρώσεις και οι διευθετήσεις αντικαθιστούν όλους τους επίγειους νόμους, κανόνες και θεσμούς, όλες τις άλλες ενέργειες και δυνάμεις. Υπό το πρίσμα αυτό, η ανθρωπότητα αναγκάζεται να αναγνωρίσει πως κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να παραβεί την κυριαρχία του Δημιουργού και πως καμία δύναμη δεν μπορεί να αναστατώσει ή να τροποποιήσει τα γεγονότα και τα πράγματα που έχουν προκαθοριστεί από τον Δημιουργό. Είναι υπό τους θεϊκούς αυτούς νόμους και κανόνες που ζουν και πολλαπλασιάζονται, επί γενεές γενεών, οι άνθρωποι και τα πάντα. Αυτή δεν είναι η πραγματική προσωποποίηση της εξουσίας του Δημιουργού; Παρόλο που, στους αντικειμενικούς νόμους, ο άνθρωπος βλέπει την κυριαρχία και το θέλημα του Δημιουργού για όλα τα γεγονότα και τα πάντα, πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να συλλάβουν πλήρως την αρχή της κυριαρχίας του Δημιουργού επί των πάντων; Πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να γνωρίσουν, να αναγνωρίσουν, να δεχθούν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία και στη διευθέτηση του Δημιουργού επί της ίδιας τους της μοίρας; Ποιος, αφού έχει πιστέψει στο γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού επί των πάντων, θα πιστέψει και θα αναγνωρίσει πραγματικά πως ο Δημιουργός κυριαρχεί και στη μοίρα των ανθρώπινων ζωών; Ποιος μπορεί να κατανοήσει πραγματικά το γεγονός πως η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στην παλάμη του Δημιουργού; Το τι είδους στάση οφείλει να υιοθετεί η ανθρωπότητα προς την κυριαρχία του Δημιουργού όταν έρχεται αντιμέτωπη με το γεγονός πως Αυτός κυβερνά και ελέγχει τη μοίρα της ανθρωπότητας; Είναι μια απόφαση που κάθε ανθρώπινο ον, που βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με το γεγονός αυτό, πρέπει να πάρει μόνο του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄