Ως γραφίστρια στην εκκλησία, αρχικά είχα λίγες δυσκολίες, μα βασιζόμενη στον Θεό και συνεργαζόμενη με αδελφούς κι αδελφές, η απόδοσή μου βελτιώθηκε. Αργότερα, πληροφορήθηκα ξαφνικά ότι η αδελφή Λίζα μετατέθηκε σε νέο καθήκον γιατί τα σχέδιά της έβριθαν λαθών κι έπρεπε συχνά να ξαναγίνουν. Παρά τις υπενθυμίσεις, τη συναναστροφή και τη στήριξη των αδελφών, δεν βελτιωνόταν, κι επηρεάστηκε σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Αφού μετατέθηκε η Λίζα, αποφάσισα να είμαι πιο προσεκτική στη δουλειά μου και να μην κάνω λάθη. Αν έκανα ένα σωρό λάθη και φαινόμουν ακατάλληλη για τη δουλειά, θα ήταν θέμα χρόνου να μετατεθώ. Ήμουν ανέκαθεν γραφίστρια στην εκκλησία, δεν είχα άλλες δεξιότητες —αν με μετέθεταν σ’ άλλο καθήκον και δεν τα κατάφερνα, πώς θα σωζόμουν; Έπειτα, για κάθε σχέδιο που έκανα, έδινα τρεις ή τέσσερις εκδοχές, μα ήταν όλες πολύ πρόχειρες και άρα άχρηστες. Βασικά, δύο εκδοχές είναι αρκετές, μα ήθελα να φανώ έξυπνη, θεωρώντας ότι αν τους έδινα πολλές, θα έβρισκαν πιθανώς μία αποδεκτή. Έτσι, όσο πιο επιφυλακτική γινόμουν, τόσο πιο πολλά λάθη έκανα στα σχέδιά μου. Ο επικεφαλής ομάδας μού υπενθύμισε να είμαι πιο σοβαρή κι επιμελής, να διασφαλίζω την ποιότητα κάθε σχεδίου και να μην είμαι αμελής στη δουλειά. Όταν άκουσα τον επικεφαλής, δεν σκέφτηκα τα θέματά μου, δεν αποτίμησα τις ατέλειες στη δουλειά μου, ανησύχησα μόνο αν θα με έκρινε ακατάλληλη για τη δουλειά και θα με μετέθετε. Έπειτα, φοβόμουν ακόμη περισσότερο μην κάνω λάθη στα σχέδιά μου. Κάποιες φορές, όταν δεν συμφωνούσα με τις υποδείξεις άλλων αδελφών, ήθελα να συζητήσουμε πώς να γίνει καλύτερη δουλειά, μα ένιωθα ότι αν άνοιγα το στόμα μου, ίσως σκέφτονταν ότι ήμουν επιπόλαιη και δεν ήθελα να κάνω διορθώσεις. Αν τους έδινα κακή εντύπωση, θα οδηγούμουν σίγουρα σε μετάθεση. Έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική και να δείξω σ’ όλους πως δεχόμουν προτάσεις, ήμουν επιμελής και υπεύθυνη. Έτσι, δεν είπα κουβέντα. Εκείνη την περίοδο, όσο ανησυχούσα για τη μετάθεση, τόσο περισσότερα λάθη έκανα. Ένα σχέδιο επιστράφηκε πολλάκις καθυστερώντας το έργο. Παρήγαγα μόνο το ένα τέταρτο αυτού που έκανα κανονικά σε μια εβδομάδα. Επειδή η απόδοσή μου ήταν σαφώς πεσμένη, ο επικεφαλής ομάδας με αντιμετώπισε: «Τα σχέδιά σου είναι απογοητευτικά τελευταία, όλο επιστρέφονται κι είσαι αναποτελεσματική —συγκεντρώνεσαι στη δουλειά σου ή όχι; Τι πρόβλημα υπάρχει; Έχεις αναλογιστεί;» Η κριτική του επικεφαλής ομάδας με πλήγωσε. Είδα ότι καθυστερούσα την πρόοδο του έργου κι εκτίθετο τώρα σ’ όλους το αληθινό μου πρόσωπο. Ήταν βέβαιο ότι θα με μετέθεταν, δεδομένων των πολλών μου θεμάτων. Έπεσα σε κατάθλιψη και δεν έβρισκα κίνητρο να δουλέψω. Περίμενα απλώς τη μέρα που θα ερχόταν ο επικεφαλής να μου πει ότι μετατέθηκα.

Στράφηκα στον Θεό με προσευχή κι αναζήτηση: Γιατί ανησυχούσα πάντα μήπως κάνω λάθη και μετατεθώ; Μια μέρα, είδα τα εξής λόγια του Θεού. «Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο από τους ίδιους τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, το να κάνει καλά το καθήκον του και το να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Σε ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί από τον Θεό, και είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός, και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του. Έτσι, όταν το καθήκον του προσαρμόζεται, αν πρόκειται για προαγωγή, ένας αντίχριστος θα νομίζει ότι έχει ελπίδα να ευλογηθεί. Αν πρόκειται για υποβιβασμό, από επικεφαλής ομάδας σε βοηθό επικεφαλής ομάδας ή από βοηθό επικεφαλής ομάδας σε ένα απλό μέλος της ομάδας, ή αν δεν έχει καθόλου καθήκοντα, αισθάνεται ότι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και πιστεύει ότι οι ελπίδες του να αποκτήσει ευλογία είναι ελάχιστες. Τι είδους οπτική είναι αυτή; Είναι μια σωστή οπτική; Σε καμία περίπτωση. Αυτή η άποψη είναι παράλογη. Το αν κάποιος θα κερδίσει την έγκριση του Θεού ή όχι δεν βασίζεται στο καθήκον που εκτελεί, αλλά στο εάν κατέχει την αλήθεια, αν υπακούει πραγματικά τον Θεό και αν είναι πιστός. Αυτά είναι τα σημαντικότερα. Κατά την περίοδο της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό, οι άνθρωποι πρέπει να υποστούν πολλές δοκιμασίες. Ειδικά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, πρέπει να περάσουν μέσα από πολλές αποτυχίες κι αναποδιές, όμως, τελικά, εάν κατανοήσουν την αλήθεια κι έχουν γνήσια υπακοή στον Θεό, θα εξασφαλίσουν την έγκρισή Του. Στο ζήτημα της μετάθεσης στο καθήκον τους, διαπιστώνεται ότι οι αντίχριστοι δεν κατανοούν την αλήθεια, ότι δεν έχουν καθόλου την ικανότητα να τη λάβουν» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο). «Κρίνοντας από τη στάση και την οπτική γωνία ενός αντίχριστου σχετικά με την αλλαγή στο καθήκον του, πού έγκειται το πρόβλημά του; Είναι μεγάλο το πρόβλημα εδώ; (Είναι.) Το μεγαλύτερο λάθος του είναι ότι δεν θα πρέπει να συνδέει μια αλλαγή στο καθήκον με τις ευλογίες που λαμβάνει· αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν θα πρέπει να κάνει. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο, όμως επειδή η καρδιά του αντίχριστου είναι γεμάτη επιθυμίες να ευλογείται, όποιο καθήκον κι αν εκτελεί, το συνδέει και το συσχετίζει με το εάν θα ευλογηθεί ή όχι. Ως εκ τούτου, είναι ανίκανος να εκτελέσει σωστά το καθήκον του και μπορεί μόνο να εκτίθεται και να εξαλείφεται: είναι δικό του το λάθος, μόνος του μπήκε σε αυτό το μονοπάτι της απελπισίας» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο). Τα λόγια Του εξέθεσαν ότι οι αντίχριστοι έχουν πολύ κακή διάθεση και παράλογη αντίληψη της αλήθειας. Σκέφτονται κάτι τόσο φυσικό όπως τη μετάθεση στα πλαίσια της απόκτησης ή απώλειας ευλογιών, ανησυχούν πως αν μετατεθούν ή απολυθούν, θα χάσουν τον τελικό τους προορισμό. Έτσι, κάνουν το παν για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Σκεπτόμενη τα λόγια Του, έκανα αυτοκριτική. Η συμπεριφορά μου έμοιαζε μ’ εκείνη ενός αντίχριστου. Θεωρούσα το καθήκον μου μέσο απόκτησης ευλογιών κι ανησυχούσα ότι αν με μετέθεταν, θα έχανα την ευκαιρία να σωθώ. Όταν άκουσα ότι η Λίζα είχε μετατεθεί, ανησύχησα ότι θα μετατεθώ κι εγώ. Θεωρούσα το καθήκον μου ασπίδα, νόμιζα πως χωρίς αυτό δεν θα πετύχαινα σωτηρία. Έπειτα, έγινα υπολογιστική και παρείχα διάφορες εκδοχές κάθε σχεδίου, ώστε να μην απορριφθούν όλες. Μα δεν εστίαζα στη βελτίωση της ποιότητας των σχεδίων κι όλο και περισσότερα θέματα προέκυπταν στη δουλειά μου κι έπεσε ο αριθμός των αποδεκτών σχεδίων που παρήγαγα. Ήμουν πιο επιφυλακτική στις επαφές με αδελφούς και αδελφές, δεν τους ανοιγόμουν ούτε συζητούσα τις ιδέες μου, μην τυχόν σκεφτούν ότι δεν δεχόμουν τις προτάσεις τους και με βαθμολογήσουν άσχημα, κι έτσι μετατεθώ. Πρόσεχα διαρκώς τους αδελφούς και τις αδελφές και προσποιούμουν. Ανησυχούσα συνεχώς για την απόκτηση ευλογιών και δεν συγκεντρωνόμουν στη δουλειά, δεν αποτιμούσα καν τα θέματά μου, δεν αναζητούσα την αλήθεια και τις αρχές. Έτσι, έκανα διαδοχικά λάθη, έγινα αναποτελεσματική και εμπόδιζα το έργο μας. Ένιωθα όλο και μεγαλύτερη κατάθλιψη. Αφού αντιμετωπίστηκα και κλαδεύτηκα από τον επικεφαλής, δεν έκανα καν αυτοκριτική, μα έγινα απλώς αρνητική κι απρόθυμη. Σκέφτηκα: «Τώρα τελείωσα —ο επικεφαλής πιστεύει ότι είμαι αμελής στο καθήκον μου κι ότι κάνω πάντα λάθη. Σίγουρα θα μετατεθώ». Βυθίστηκα στην αρνητικότητα, δρούσα επιπόλαια και δεν είχα κίνητρο στο καθήκον μου. Ο Θεός μού έδωσε την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου για να αναζητήσω την αλήθεια, να εργαστώ βάσει αρχών και να αποκτήσω τη σωτηρία Του. Μα δεν βάδιζα στο σωστό μονοπάτι —δεν έδινα σημασία στην αναζήτηση της αλήθειας και τις αρχές. Όποτε προέκυπτε πρόβλημα, ανησυχούσα μόνο μη μετατεθώ και χάσω την ευκαιρία να αποκτήσω ευλογίες. Έβλεπα το καθήκον μου ως μέσο απόκτησης ευλογιών: Νόμιζα ότι εφόσον δεν έκανα λάθη στο καθήκον μου και δεν με μετέθεταν, θα σωζόμουν σίγουρα, θα εισερχόμουν στη βασιλεία των ουρανών στο τέλος του έργου του Θεού. Έκανα το καθήκον μου μόνο για ευλογίες. Θεωρούσα το καθήκον μου «σωσίβιο», εξαπατούσα τον Θεό. Λόγω αυτού, ο Θεός με μισούσε και με σιχαινόταν. Ένιωθα τύψεις κι ενοχές, και προσευχήθηκα στον Θεό έτοιμη να μετανοήσω.

Ύστερα, είδα κι άλλα λόγια του Θεού. «Πείτε Μου, αν κάποιος που έχει κάνει ένα λάθος είναι ικανός να κατανοήσει πραγματικά και πρόθυμος να μετανοήσει, δεν θα του έδινε ο οίκος του Θεού αυτήν την ευκαιρία; Καθώς πλησιάζει στο τέλος του το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισης του Θεού, υπάρχουν τόσο πολλά καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Αν όμως οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση ή λογική και παραμελούν το έργο τους, αν έχουν κερδίσει την ευκαιρία να εκτελέσουν ένα καθήκον, αλλά δεν ξέρουν να την εκτιμήσουν, δεν επιδιώκουν στο ελάχιστο την αλήθεια, αφήνοντας τον βέλτιστο χρόνο να περάσει, τότε θ’ αποκαλυφθούν. Αν είσαι συστηματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, και δεν υποτάσσεσαι καθόλου όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κλάδεμα και αντιμετώπιση, θα εξακολουθήσει ο οίκος του Θεού να σε χρησιμοποιεί για την εκτέλεση καθήκοντος; Στον οίκο του Θεού βασιλεύει η αλήθεια, όχι ο Σατανάς. Ο Θεός έχει τον τελικό λόγο για τα πάντα. Αυτός είναι που κάνει το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, Αυτός που κυβερνά τα πάντα. Δεν υπάρχει ανάγκη για τη δική σου ανάλυση του τι είναι σωστό και τι λάθος· είναι μόνο για να την ακούσεις και να την υπακούσεις εσύ. Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, πρέπει να αποδεχτείς την αλήθεια και να είσαι σε θέση να διορθώσεις τα λάθη σου. Αν το κάνεις, ο οίκος του Θεού δεν θα σου αφαιρέσει το δικαίωμα να εκτελείς ένα καθήκον. Αν φοβάσαι πάντα μήπως αποκλειστείς, αν βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες, αν δικαιολογείς πάντα τον εαυτό σου, υπάρχει πρόβλημα. Αν αφήσεις τους άλλους να δουν ότι δεν αποδέχεσαι την αλήθεια στο ελάχιστο, και ότι δεν καταλαβαίνεις από λογική, έχεις πρόβλημα. Η εκκλησία θα είναι υποχρεωμένη να σε προσεγγίσει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Οι αντίχριστοι φυλάνε αυτά τα πράγματα στα βάθη της καρδιάς τους και νουθετούν ως εξής τον εαυτό τους: “Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας. Όποιο κεφάλι ξεχωρίζει το κόβουν. Είναι μοναχικά στην κορυφή”. Δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και άγια. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται μέσα από ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και προσεγγίζουν το έργο του Θεού με ανθρώπινες προοπτικές, ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινο δόλο, χρησιμοποιώντας τη λογική και τον τρόπο σκέψης του Σατανά για να οριοθετήσουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι ούτε απλώς αποδέχονται ούτε απλώς αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις, με αντίσταση και με παρακοή έναντι του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης Εκείνου. Ο ορισμός των αντίχριστων για το έργο, τη διάθεση και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία, είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και υποτίμηση γι’ αυτήν. Οπότε, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση της διάθεσης του Θεού σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος έκτο)]. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια ούτε βλέπουν τα πράγματα βάσει των λόγων Του. Αντίθετα, ζυγίζουν τα πάντα βάσει του δικού τους δόλου και σατανικής λογικής. Έχουν πολύ κακή διάθεση. Κάνοντας αυτοκριτική βάσει των λόγων του Θεού, κατάλαβα ότι έβλεπα τα πράγματα ακριβώς όπως ένας αντίχριστος. Όταν μετατέθηκε η Λίζα, δεν είδα το θέμα βάσει της αλήθειας και των αρχών, αλλά υιοθέτησα τη σατανική ιδέα ότι «Η προσοχή είναι η μήτηρ της ασφάλειας», και θεώρησα ότι έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική και να μην κάνω λάθη. Αν έκανα πολλά λάθη και με μετέθεταν, νόμιζα ότι θα με εξέθεταν πλήρως και θα με απέκλειαν. Κατά το καθήκον μου, δίσταζα μάλιστα πολύ να εκφράζω τις σκέψεις μου κατά τις τακτικές επαφές μου με άλλους, δεν συναναστρεφόμουν για τις ιδέες μου ούτε ανοιγόμουν, από φόβο μην πω ή κάνω κάτι λάθος και μετατεθώ. Αφού ο επικεφαλής με αντιμετώπισε, λέγοντάς μου να είμαι πιο επιμελής, έγινα επιφυλακτική, θεωρώντας την αντιμετώπισή μου σημάδι ότι θα με μετέθεταν και θα έχανα την ευκαιρία να επιτύχω σωτηρία. Κατάλαβα ότι ήμουν καιρό πιστή και είχα διαβάσει πολλά λόγια του Θεού, μα δεν αναζητούσα την αλήθεια, δεν έβλεπα τα πράγματα βάσει των λόγων Του. Μα έκρινα το έργο Του βάσει σατανικών πιστεύω και λογικής, θεωρώντας ότι ο Θεός ήταν όπως οι εγκόσμιοι ηγέτες που δεν ήταν δίκαιοι. Στο καθήκον μου, ένιωθα στην κόψη του ξυραφιού, πως ίσως με εξέθεταν, με απέκλειαν κι έχανα την ευκαιρία να μετανοήσω σε περίπτωση λάθους. Στα πιστεύω μου, αρνιόμουν τη δικαιοσύνη του Θεού και Τον βλασφημούσα! Στην εκκλησία, εξουσιάζουν ο Θεός κι η αλήθεια. Ο αποκλεισμός και η μετάθεση ανθρώπων γίνονται πάντα βάσει αρχών. Η εκκλησία δεν καταδικάζει ούτε αποκλείει κάποιον βάσει ενός μόνο σκηνικού, αλλά, βάσει της στάσης του απέναντι στην αλήθεια, όλης της συμπεριφοράς, της φύσης και της ουσίας του. Η Λίζα έκανε πάντα τυπικά το καθήκον της, βλάπτοντας το έργο της εκκλησίας. Οι αδελφοί τη συναναστράφηκαν για την αλήθεια, τη στήριξαν, την εξέθεσαν, την αντιμετώπισαν, μα εκείνη δεν έδειξε σημάδια μετάνοιας και τελικά μετατέθηκε. Επίσης, το ότι μετατέθηκε δεν σήμαινε ότι θα αποκλειόταν πλήρως. Αν έκανε αυτοκριτική, αναζητούσε την αλήθεια, μετανοούσε κι άλλαζε, πάλι θα είχε την ευκαιρία να αποκτήσει την αλήθεια και τη σωτηρία. Μα αν πάλι δεν μετανοούσε ούτε δεχόταν την αλήθεια, έχοντας δεχθεί πολλάκις συναναστροφή, στήριξη και αντιμετώπιση, τότε θα εκτίθετο πλήρως και θα αποκλειόταν. Θυμήθηκα πώς αντιμετώπισε ο Θεός τη Νινευή. Όταν αντιλήφθηκε τη διαφθορά, το κακό και την αμαρτία του λαού της Νινευή, έστειλε τον Ιωνά να δώσει σαράντα ημέρες για να μετανοήσουν. Οι άνθρωποι τότε φόρεσαν σακιά, κάθισαν σε στάχτες και μετανόησαν αληθινά. Ήταν ειλικρινείς κι ο Θεός συγχώρεσε τις αμαρτίες τους. Αυτό δείχνει πως δεν αποκλείονται όλοι όσοι αμαρτάνουν —Ο Θεός βλέπει αν μετανοούν κι είναι ειλικρινείς. Δεν αναζήτησα την αλήθεια, δεν είδα το θέμα βάσει των λόγων Του, μα υιοθέτησα στάση επιφυλακής και παρεξήγησης. Αντιστεκόμουν στον Θεό και Τον πολεμούσα, κι αν δεν μετανοούσα, θα με εξέθεταν και θα με απέκλειαν.

Αργότερα, είδα κάποια ακόμη λόγια του Θεού και κατανόησα καλύτερα τις προθέσεις Του. Τα λόγια του Θεού λένε: «Μερικοί άνθρωποι θα καταλήξουν να πουν: “Έχω κάνει τόσο έργο για Σένα, και παρότι ίσως να μην είχα καθόλου αξιόλογα επιτεύγματα, εξακολουθώ να είμαι επιμελής στις προσπάθειές μου. Δεν μπορείς να με αφήσεις να εισέλθω στον Παράδεισο και να γευτώ τον καρπό της ζωής;” Πρέπει να ξέρεις τι είδους ανθρώπους επιθυμώ· όσοι δεν είναι αγνοί δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στη βασιλεία, όσοι είναι ακάθαρτοι δεν επιτρέπεται να σπιλώσουν το ιερό έδαφος. Παρόλο που μπορεί να έχεις κάνει πολύ έργο και να έχεις εργαστεί εδώ και πολλά χρόνια, αν τελικά είσαι θλιβερά βρόμικος, τότε ο νόμος του Ουρανού δεν θα ανεχτεί την επιθυμία σου να εισέλθεις στη βασιλεία Μου! Από την ίδρυση του κόσμου μέχρι σήμερα, δεν έχω προσφέρει ποτέ εύκολη πρόσβαση στη βασιλεία Μου σε όσους προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά Μου. Αυτός είναι ένας ουράνιος κανόνας και κανείς δεν μπορεί να τον παραβιάσει! Πρέπει να αναζητήσεις τη ζωή. Σήμερα, αυτοί που θα οδηγηθούν στην τελείωση είναι το ίδιο είδος με τον Πέτρο: Είναι αυτοί που επιδιώκουν τις αλλαγές στη δική τους διάθεση και είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον Θεό και να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα οδηγηθούν στην τελείωση. Εάν αποβλέπεις μόνο στις ανταμοιβές και δεν προσπαθείς να αλλάξεις τη δική σου διάθεση ζωής, τότε όλες οι προσπάθειές σου θα είναι μάταιες —αυτή είναι μια αναλλοίωτη αλήθεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή, ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου κατά την υπηρεσία του σταδιακά μειώνονται μέσω της βαθμιαίας εμπειρίας και της διαδικασίας υποβολής του σε κρίση· δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν ελαττώματα κατά την υπηρεσία τους είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Σκεπτόμενη τα λόγια Του, κατάλαβα πως ο Θεός καθορίζει τον τελικό προορισμό μας όχι βάσει του καθήκοντός μας, του πόσο υποφέραμε ή του κεφαλαίου που έχουμε, μα της αφοσίωσης στο καθήκον μας, της υποταγής στον Θεό, της μαρτυρίας περί άσκησης της αλήθειας και της επίτευξης αλλαγής στη διάθεσή μας. Επίσης, κάθε απαίτηση του Θεού στο καθήκον μας είναι πρακτική. Δεν ζητά να πετύχει κανείς την τελείωση και να μην κάνει ποτέ λάθη, μα να αξιοποιεί πλήρως τις ικανότητές του στη δουλειά του, να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και να μην είναι αμελής και ύπουλος. Αυτή η εκπλήρωση καθήκοντος ικανοποιεί τον Θεό. Σκέφτηκα πως παρότι κάποιοι εκτελούν πάντα τα καθήκοντά τους χωρίς να κάνουν σημαντικά λάθη, χωρίς αντιμετώπιση και κλάδεμα, δεν αναζητούν την αλήθεια, είναι αμελείς, ανεύθυνοι στο καθήκον τους και δεν έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Τελικά, τέτοιοι άνθρωποι εκτίθενται κι αποκλείονται, και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί μάλιστα να αποπεμφθούν. Μα κάποιοι αδελφοί κι αδελφές δείχνουν διαφθορά στο καθήκον τους ή προκύπτουν αποκλίσεις στο έργο τους επειδή δεν κατανοούν τις αρχές, κι έτσι κλαδεύονται κι αντιμετωπίζονται. Μα εστιάζουν στην αυτοκριτική, αναζητούν την αλήθεια για να διορθώσουν τη διαφθορά τους, αποτιμούν τα λάθη τους, αναζητούν τις αρχές της αλήθειας και τελικά, η απόδοσή τους βελτιώνεται και σημειώνουν πρόοδο στη ζωή. Όλα αυτά μού έδειξαν ότι η επίτευξη σωτηρίας δεν σχετίζεται με το καθήκον που εκτελείς. Το πιο σημαντικό είναι ότι κατά την εκτέλεσή του, πρέπει να εστιάζεις στην αναζήτηση και την άσκηση της αλήθειας για να δρας βάσει αρχών. Μόνο αυτό είναι το σωστό μονοπάτι. Σκέφτηκα πώς φαινόμουν να εκτελώ το καθήκον μου, μα όταν εκτέθηκα κι απέτυχα, η αντίδρασή μου ήταν απλώς η ανησυχία. Δεν αναζήτησα την αλήθεια για να λύσω τα θέματά μου. Κατάλαβα ότι ήμουν σε επισφαλή θέση. Έπειτα, έσπευσα ενώπιον του Θεού για να σκεφτώ —γιατί έκανα όλο λάθη κι αδρανούσα στο καθήκον μου, γιατί ήμουν αναποτελεσματική; Τελικά κατάλαβα ότι δεν εκτιμούσα τη συνεργασία με τους αδελφούς. Αν, πριν ξεκινήσω το σχέδιό μου, είχα επικοινωνήσει τη σκέψη μου στους άλλους, είχε επιτευχθεί συναίνεση, και αποφασιστεί μια σαφής κατεύθυνση για το σχέδιο βάσει αρχών, θα είχα μια σαφέστερη ιδέα, δεν θα στέλνονταν τα έργα μου πίσω και δεν θα καθυστερούσε η πρόοδος. Επίσης, δεν επιδίωξα βελτίωση στο καθήκον μου, αρκέστηκα στο τότε επίπεδό μου. Δεν εστίασα στην αποτίμηση των θεμάτων μου στη δουλειά μου, στην αναζήτηση αρχών και στην εύρεση πτυχών προς μελέτη. Άρα, ανέκυπταν συνεχώς θέματα, η ποιότητα κι η αποτελεσματικότητα της δουλειάς μου πλήττονταν. Σκεπτόμενη όλα αυτά, κατάλαβα πόσα προβλήματα υπήρχαν στην προσέγγισή μου στη δουλειά. Ο επικεφαλής επισήμαινε τα προβλήματα και με βοηθούσε, για να τα αναγνωρίζω και να τα διορθώνω άμεσα. Όμως, αντ’ αυτού, ήμουν επιφυλακτική με τους πάντες κι όχι μόνο δεν αναγνώριζα τα προβλήματά μου, μα ήμουν αρνητική κι απρόθυμη. Φερόμουν τόσο παράλογα! Ένιωθα τύψεις και ενοχές κι αποφάσισα να διορθώσω τα θέματά μου άμεσα.

Έπειτα, βρήκα το εξής χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού. «Αν κάποιος είναι ανοιχτόκαρδος, είναι ειλικρινές άτομο. Αυτό σημαίνει να έχει ανοίξει κάποιος την καρδιά του και το πνεύμα του εντελώς στον Θεό, χωρίς να έχει τίποτε να κρύψει και από τίποτε να κρυφτεί. Έχει παραδώσει και παρουσιάσει πλήρως την καρδιά του στον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι έχει δώσει όλο του το είναι σ’ Αυτόν. Θα παραμείνει αποξενωμένος από τον Θεό; Όχι, δεν θα παραμείνει. Με αυτόν τον τρόπο τού είναι εύκολο να υποταχθεί στον Θεό. Αν ο Θεός πει ότι είναι δόλιος, τότε θα το παραδεχτεί. Αν ο Θεός πει ότι είναι αλαζόνας και αυτάρεσκος, θα το παραδεχτεί και αυτό. Και δεν θα παραδεχτεί απλώς αυτά τα πράγματα και τέλος —είναι σε θέση να μετανοήσει, να πασχίσει για τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, και να αναγνωρίσει τα λάθη του και να τα διορθώσει. Πριν καν το καταλάβει, θα έχει διορθώσει πολλές από τις λανθασμένες συμπεριφορές του και θα γίνει λιγότερο δόλιος, πονηρός, απρόσεκτος και επιπόλαιος. Όσο περισσότερο ζει κατ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο πιο ανοικτός και έντιμος θα γίνεται και τόσο περισσότερο θα πλησιάζει τον στόχο του να γίνει ειλικρινές άτομο. Αυτό σημαίνει να ζεις στο φως. […] Είναι εκείνοι που ζουν στο φως σε θέση να αποδεχτούν τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού; Υπάρχει περίπτωση να κρύψουν ακόμα την καρδιά τους από τον Θεό; Έχουν ακόμα μυστικά που δεν μπορούν να πουν στον Θεό; Έχουν ακόμα κάποιους ύποπτους, μικρούς άσους στο μανίκι τους; Δεν έχουν. Έχουν ανοίξει πλήρως την καρδιά τους στον Θεό και δεν κρύβουν τίποτα απολύτως. Μπορούν να εκμυστηρευτούν στον Θεό, να συναναστραφούν μαζί Του για τα πάντα και να Του πουν τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα πουν στον Θεό και τίποτα που δεν θα Του δείξουν. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να ανοιχτούν σε αυτό το επίπεδο, η ζωή τους γίνεται εύκολη, ελεύθερη και απελευθερωμένη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια Του μου έδειξαν ότι με έντιμη στάση, κάνει κανείς καλά το καθήκον. Η πιο πολύτιμη πτυχή ενός έντιμου είναι ότι δέχεται την αλήθεια και την εξέταση του Θεού. Όσο κι αν εκτίθεται ή αποτυγχάνει, μπορεί να αναγνωρίσει τις ανεπάρκειές του, αναζητά την αλήθεια, κάνει αυτοκριτική και διορθώνει τα λάθη στη δουλειά του. Ο Θεός είναι πιο πιθανό να τον διαφωτίσει και να τον καθοδηγήσει, και τα αποτελέσματά του βελτιώνονται συνεχώς. Όταν κάποιος επενδύει ενέργεια στο σωστό μονοπάτι, βλέπει πως βελτιώνεται, και οι έγνοιες κι οι φόβοι εξαφανίζονται φυσικά.

Αφού κατάλαβα το θέλημά Του, ασκήθηκα συνειδητά έτσι στο καθήκον μου. Μια φορά, όταν συνεργάστηκα σ’ ένα σχέδιο με την Αλίσια, το σχέδιό μου επιστράφηκε διότι δεν είχα κατανοήσει τις αρχές κι ανησύχησα ξανά ότι αν έκανα πάρα πολλά λάθη θα με μετέθεταν. Αλλά, με το που ένιωσα έτσι, κατάλαβα αμέσως ότι σκεφτόμουν ξανά τις μελλοντικές μου προοπτικές, και προσευχήθηκα στον Θεό, έτοιμη να υιοθετήσω τη σωστή στάση, να μη φυλάγομαι από τον Θεό, να έχω σωστή οπτική ως προς τις ελλείψεις μου, να αποτιμήσω τις αποκλίσεις μου και να αναζητήσω τις αρχές. Έπειτα, μίλησα στην Αλίσια για την κατάστασή μου και όχι μόνο δεν με επέπληξε, μα μου είπε ποια συγκεκριμένα μονοπάτια να εφαρμόσω για τις ελλείψεις μου. Τα σχέδιά μου βελτιώθηκαν πολύ. Στο εξής, αυτό το πρόβλημα δεν εμφανιζόταν τόσο συχνά στη δουλειά. Όταν προσέγγισα θετικά την είσοδο, δεν ήμουν τόσο επιφυλακτική προς τον Θεό, δεν ανησυχούσα πια ότι θα μετατεθώ, κι εστίασα στην αναζήτηση της αλήθειας και στην αυτοκριτική. Με τον καιρό, προόδευσα στο καθήκον μου κι έκανα όλο και λιγότερα λάθη. Κέρδισα πολλά και στην είσοδό μου στη ζωή και ένιωθα γαλήνια κι ήρεμα.