Από την Τσενγκ Νούο, Κίνα

Μια μέρα, τον Νοέμβριο του 2020, ένας επικεφαλής παρευρέθηκε στη συνάθροιση της ομάδας μας. Όταν αυτή ολοκληρώθηκε, ανέφερε πως ήθελε να εκλέξουμε έναν επικεφαλής ομάδας, ο οποίος θα ήταν υπεύθυνος της συντακτικής επιμέλειας. Προς έκπληξή μου, πήρα τις περισσότερες ψήφους. Είχα μείνει κατάπληκτη: Εκλέχτηκα εγώ επικεφαλής ομάδας; Δεν είχα καθόλου είσοδο στη ζωή και δεν κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας. Θα μπορούσα, στ’ αλήθεια, να αναλάβω το καθήκον της επικεφαλής ομάδας; Αν προέκυπταν προβλήματα στο έργο μας, δεν θα ήταν φυσικό να ζητήσουν από τον επικεφαλής ομάδας να αναλάβει την ευθύνη; Τι θα γινόταν αν δεν μπορούσα να τα διορθώσω, με αποτέλεσμα να δεχτεί πλήγμα το έργο μας; Θυμήθηκα μια προηγούμενη εμπειρία που είχα ως επικεφαλής ομάδας. Είχα απλώς καλύψει τα νώτα μου χωρίς να κάνω πράξη την αλήθεια. Όταν είδα ανθρώπους να διαταράσσουν και να παρεμποδίζουν το έργο της εκκλησίας, δεν έβαλα άμεσα ένα τέλος σ’ αυτό από φόβο μην τους προσβάλω. Ως αποτέλεσμα, το έργο της εκκλησίας τέθηκε σε κίνδυνο κι εγώ απαλλάχθηκα από τα καθήκοντά μου. Ένιωθα πως αν αυτήν τη φορά δεν έκανα καλά το καθήκον μου, αλλά παρεμπόδιζα το έργο του οίκου του Θεού και την είσοδο των αδελφών στη ζωή, αυτό θα ισοδυναμούσε με διάπραξη του κακού. Η απαλλαγή από τα καθήκοντά μου δεν θα ήταν η μόνη μου έγνοια. Θα υπήρχε και η πιθανότητα να εξαλειφθώ. Δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο κι ένιωθα πως δεν μπορούσα να αναλάβω την ευθύνη. Έτσι, είπα στον επικεφαλής πως δεν είχα αρκετή είσοδο στη ζωή και ήμουν ανίκανη να επιλύω τα προβλήματα άλλων, επομένως δεν ήμουν κατάλληλη γι’ αυτήν τη θέση. Σκαρφίστηκα ένα σωρό δικαιολογίες. Εκείνος είπε πως θα έπρεπε να αποδεχτώ αυτό το καθήκον και να υποταχτώ σ’ αυτό, όμως, εξαιτίας αυτού, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Το μυαλό μου ήταν μπερδεμένο. Τότε ξαφνικά, θυμήθηκα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Θα πρέπει να υποτάσσεσαι και να συνεργάζεσαι ενεργά. Αυτό είναι το καθήκον σου και η ευθύνη σου. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος εμπρός, θα πρέπει να έχεις μια καρδιά με υπακοή. Η δειλία, ο φόβος, η ανησυχία, η καχυποψία —κανένα από αυτά δεν θα πρέπει να είναι η στάση με την οποία προσεγγίζεις το καθήκον σου» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Καθώς το συλλογίστηκα, άρχισα να νιώθω μια αίσθηση ηρεμίας και συνειδητοποίησα πως αυτό το καθήκον που είχε τεθεί ενώπιόν μου προερχόταν από την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Παρόλο που εκείνη τη στιγμή δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού, κατάλαβα πως έπρεπε να αφεθώ στην καθοδήγησή Του και να υποταχτώ.

Στη συνέχεια, βρέθηκα να αντιμετωπίζω κάθε λογής προβλήματα και δυσκολίες στο καθήκον μου. Συγκεκριμένα, δεν έβλεπα καμία πρόοδο στο έργο της ομάδας μας. Άρχισα πάλι να ανησυχώ πως αν η απόδοσή μας δεν βελτιωνόταν, δεν θα μπορούσα να αποφύγω την ευθύνη μου ως επικεφαλής ομάδας. Καθώς το σκεφτόμουν, βρέθηκα σε μια κατάσταση απόλυτου πανικού. Ένα βράδυ, καθώς συζητούσα με την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν πιο στενά σχετικά με την κατάστασή μας, άρχισα να νιώθω πολύ ανήσυχη όταν μίλησε για την προηγούμενη επικεφαλής ομάδας που είχε απαλλαχθεί από το καθήκον της, επειδή δεν επιδίωκε την αλήθεια ούτε προσπαθούσε να βελτιωθεί. Δεν είχε καμιά βελτίωση στις επαγγελματικές της δεξιότητες και δεν μπορούσε να κάνει κανένα πρακτικό έργο. Ήξερα πως υπηρετούσα ως επικεφαλής μιας ομάδας που αντιμετώπιζε αρκετές δυσκολίες και προβλήματα. Επομένως, αν δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ και να κάνω κάποιο πρακτικό έργο, θα απαλλασσόμουν κι εγώ απ’ το καθήκον μου; Ήθελα να ξαναγίνω ένα κανονικό μέλος ομάδας, χωρίς τόσο μεγάλη ευθύνη. Σκεφτόμουν πως για την ώρα, θα έκανα αυτό το καθήκον εφόσον είχα ήδη εκλεχτεί, κι αν αποδεικνυόταν πως ήμουν ακατάλληλη, θα έπρεπε να παραιτηθώ αξιοπρεπώς το γρηγορότερο δυνατό, ώστε να μην κάνω κάποιο κακό που θα διατάρασσε και θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας, με συνέπεια να απαλλαχθώ από το καθήκον μου. Αν συνέβαινε αυτό, μπορεί να σήμαινε πως θα έχανα και τον τελικό μου προορισμό. Βρέθηκα εγκλωβισμένη σε αυτήν την κατάσταση, τρομοκρατημένη πως δεν θα κάνω καλά το καθήκον μου και θα πρέπει να αναλαμβάνω την ευθύνη για κάθε πρόβλημα. Όταν συναντούσα κάποια δυσκολία στο έργο μου, φοβόμουν ιδιαίτερα πως δεν θα μπορούσα να τη διαχειριστώ. Βρισκόμουν συνεχώς σε δυσχέρεια, σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο και οδύνη.

Ώσπου μια μέρα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού που αποκαλύπτει την ουσία της διάθεσης ενός αντίχριστου, και με έκανε να κατανοήσω κάπως την κατάστασή μου: «Μόλις γίνεται μια απλή τροποποίηση στο καθήκον σου, κάνε ό,τι σου λένε και κάνε ό,τι μπορείς, και σε κάθε περίπτωση, κάν’ το όσο πιο καλά μπορείς, με όλη σου την καρδιά και με όλη σου τη δύναμη. Αυτό που έχει κάνει ο Θεός δεν είναι λάθος. Ακόμα και μια τόσο απλή αλήθεια όσο αυτή δεν βρίσκεται στην καρδιά των αντίχριστων. Τι έχουν στην καρδιά τους; Την καχυποψία, την αμφιβολία, την απείθεια και τον πειρασμό. … Τόσο απλό θέμα —κι όμως ένας αντίχριστος κάνει τέτοια φασαρία γι’ αυτό και το συλλογίζεται συνέχεια, σε τέτοιον βαθμό που δεν κλείνει μάτι. Γιατί είναι τέτοιος ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται; Γιατί σκέφτονται με τόσο πολύπλοκο τρόπο ένα τόσο απλό θέμα; Ο λόγος είναι απλός και μόνον ένας: σε κάθε υπόθεση ή διευθέτηση του οίκου του Θεού που τους αφορά, θα δέσουν έναν σφιχτό κόμπο που συνδέει αυτό το θέμα με τον προορισμό τους και με την επιθυμία τους να κερδίσουν ευλογίες. Γι’ αυτόν τον λόγο σκέφτονται: “Πρέπει να είμαι προσεκτικός· ένα λανθασμένο βήμα θα οδηγήσει στο να είναι κάθε βήμα λανθασμένο, και τότε ας αποχαιρετήσω την επιθυμία μου να κερδίσω ευλογίες —και αυτό θα είναι το τέλος μου. Δεν γίνεται να είμαι απρόσεκτος! Ο οίκος του Θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές, η ανώτατη ηγεσία, ακόμα και ο Θεός —είναι όλοι τους αναξιόπιστοι. Δεν εναποθέτω την εμπιστοσύνη μου σε κανέναν τους. Το άτομο που είναι πιο αξιόπιστο και φερέγγυο είναι ο εαυτός του καθενός· αν δεν κάνεις σχέδια για τον εαυτό σου, ποιος άλλος θα σε προσέξει; Ποιος άλλος θα σκεφτεί τις προοπτικές σου και το αν θα κερδίσεις ευλογίες; Έτσι, πρέπει να εργάζομαι πάρα πολύ σκληρά για να κάνω σχέδια για τον εαυτό μου και να κάνω επιμελείς προετοιμασίες και υπολογισμούς· δεν μπορώ να ολισθήσω και δεν μπορώ να είμαι ούτε λίγο αφηρημένος —αλλιώς θα είναι εύκολο οι άνθρωποι να με μπερδέψουν και να με εκμεταλλευτούν”» (Εκθέτοντας τους αντίχριστους). Μόλις διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως είναι εντελώς φυσιολογικό να βιώνουμε αλλαγές στα καθήκοντά μας, και πως θα έπρεπε να το προσεγγίζω με τη δέουσα στάση. Θα έπρεπε να βάζω τα δυνατά μου να βελτιώνομαι στο έργο μου και να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου, κι αν εξακολουθούσα να μην τα καταφέρνω παρ’ όλες τις υπερπροσπάθειές μου, θα έπρεπε να δεχτώ μετά χαράς την απομάκρυνση από το καθήκον μου. Τα καθήκοντα αλλάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες του οίκου του Θεού, καθώς και τις προσωπικές ικανότητες των ανθρώπων να αναλάβουν το ανατιθέμενο καθήκον. Δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα και τους προορισμούς των ανθρώπων. Όμως, στερούμουν αληθινή πίστη για τον Θεό και δεν μπορούσα να κατανοήσω σωστά τις απόλυτα κατάλληλες αλλαγές στα καθήκοντα των ανθρώπων στον οίκο του Θεού. Είχα μια διαστρεβλωμένη αντίληψη, θεωρώντας πως το καθήκον μου ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον προορισμό και το αποτέλεσμά μου, με το αν θα κατέληγα να ευλογηθώ. Είχα αμφιβολίες για τα πάντα και φυλαγόμουν από τον Θεό, φοβούμενη την έκθεση και την εξάλειψή μου αν δεν μπορούσα να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, και πως θα έμενα χωρίς καθόλου κύρος ή μέλλον. Πραγματικά, το υπερανέλυα και αναλωνόμουν στο κακό! Προσπαθούσα να είμαι πανούργα και να παίζω παιχνίδια με τον Θεό, προκειμένου να προστατεύσω τα δικά μου συμφέροντα, σχεδιάζοντας να εγκαταλείψω την προσπάθεια αν δεν μπορούσα να κάνω καλή δουλειά στο καθήκον μου. Δεν αφιέρωνα καθόλου σκέψη στο πώς να εκτελώ σωστά το καθήκον μου, αλλά αντ’ αυτού, εστίαζα στις δικές μου μελλοντικές προοπτικές. Η εξύψωσή μου από τον Θεό στον ρόλο της επικεφαλής ομάδας, μου έδινε την ευκαιρία να εκπαιδευτώ, ώστε να μπορώ να προοδεύσω στο έργο μου και στην είσοδό μου στη ζωή. Αυτή ήταν η αγάπη του Θεού για μένα. Όμως, εγώ είχα διαστρεβλωμένη άποψη για την αγάπη του Θεού, θεωρώντας πως στην πραγματικότητα αφορούσε την έκθεση και εξάλειψή μου. Αυτό δεν αποτελούσε βλασφημία κατά του Θεού; Δεν αποκάλυπτα ακριβώς την κακή διάθεση ενός αντίχριστου;

Θυμήθηκα αυτά που είχα αποκαλύψει εκείνη την περίοδο: Δεν είχα κατανοήσει ούτε στο ελάχιστο τον Θεό· ήμουν απλώς κυριευμένη από εικασίες και επιφυλακτικότητα. Ήμουν απίστευτα αναστατωμένη και δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι γιατί βρισκόμουν σ’ αυτήν την κατάσταση, πού πραγματικά βρισκόταν η ρίζα του προβλήματος. Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τη διάθεση των αντίχριστων, το οποίο βρήκε πραγματικά απήχηση σ’ εμένα: «Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αλήθεια στα λόγια του Θεού και δεν πιστεύουν στη διάθεσή Του, στην ταυτότητα ή στην ουσία Του. Όλα αυτά τα κρίνουν με ανθρώπινες σκέψεις και ανθρώπινες οπτικές, για να αναλύσουν και να εξετάσουν όλα όσα γίνονται γύρω τους, και επίσης εντός των ανθρώπινων οπτικών, των ανθρώπινων σκέψεων και της ανθρώπινης πονηριάς κρίνουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο Θεός στους ανθρώπους, το διάφορων πτυχών έργο που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους. Περισσότερο από αυτό, χρησιμοποιούν ανθρώπινη σκέψη και ανθρώπινες μεθόδους, επιστρατεύοντας τη λογική και το σκεπτικό του Σατανά για να κρίνουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Προφανώς, οι αντίχριστοι ούτε απλώς αποδέχονται ούτε απλώς αναγνωρίζουν τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού· αντιθέτως, είναι γεμάτοι με αντιλήψεις και με αόριστες, κούφιες ιδέες για τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Το μόνο με το οποίο είναι γεμάτοι είναι η ανθρώπινη κατανόηση· δεν έχουν το παραμικρό ίχνος αληθινής γνώσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς ορίζει τελικά ένας αντίχριστος τη διάθεση, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; Μπορεί να διαπιστώσει ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ότι για τον άνθρωπο, ο Θεός είναι αγάπη; Φυσικά και δεν μπορεί. Ο ορισμός των αντίχριστων για τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού αποτελεί ερωτηματικό —αμφιβολία. Η διάθεση του Θεού καθορίζει την ταυτότητά Του, και χλευάζουν τη διάθεσή Του, και είναι γεμάτοι σκεπτικισμό και γεμάτοι άρνηση και υποτίμηση γι’ αυτήν, οπότε ποια είναι η στάση τους απέναντι στην ταυτότητά Του; Η διάθεση του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του· με τέτοια θεώρηση σαν τη δική τους, η κρίση τους για την ταυτότητα του Θεού είναι προφανής —ξεκάθαρη άρνηση. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων» («Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος έκτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Τα λόγια του Θεού δείχνουν πως οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, πόσο μάλλον αναγνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Ποτέ δεν βασίζουν τη γνώμη τους για τα πράγματα στα λόγια του Θεού, αλλά αντιθέτως, προσεγγίζουν τα πάντα βασιζόμενοι στην ανθρώπινη κατανόηση και τη λογική του Σατανά. Κατάλαβα πως κι εγώ έκρυβα αυτού του είδους τη διάθεση του αντίχριστου, πως δεν κατανοούσα καθόλου τη δίκαιη διάθεση του Θεού, όσον αφορά τις προσαρμογές θέσεων που κάνει η εκκλησία, την απομάκρυνση ανθρώπων από το καθήκον τους ή την εξάλειψή τους Αντιθέτως, εξέταζα αυτά τα ζητήματα μέσα από την οπτική της σατανικής λογικής, όπως «Όσο πιο μεγάλοι είναι, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο». «Το καρφί που εξέχει περισσότερο είναι αυτό που χτυπιέται» και «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή». Θεωρούσα πως το μεγαλύτερο κύρος και η μεγαλύτερη ευθύνη θα οδηγούσαν απλώς πολύ πιο γρήγορα στην έκθεση, και κατόπιν, στην εξάλειψή μου. Γι’ αυτό, παρόλο που εξωτερικά αποδέχτηκα τη θέση μου ως επικεφαλής ομάδας, φυλαγόμουν απ’ τον Θεό, φοβούμενη μην εκτεθώ και εξαλειφθώ σε περίπτωση που έκανα κάποιο λάθος, και τελικά έχανα τον τελικό προορισμό μου. Ως πιστή, διάβαζα τα λόγια του Θεού, όμως η θεώρησή μου για τα πράγματα δεν άλλαξε καθόλου και ποτέ δεν αναζητούσα την αλήθεια όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, ούτε εξέταζα τα πράγματα υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού. Αντιθέτως, αξιολογούσα το έργο του Θεού βασιζόμενη σε σατανικές αντιλήψεις, και φανταζόμουν τον Θεό ως ένα είδος δικτάτορα που θα με εξέθετε και θα με εξάλειφε στο παραμικρό λάθος. Δεν αρνιόμουν έτσι τη δίκαιη διάθεση του Θεού; Δεν βλασφημούσα τον Θεό; Η αλήθεια είναι πως όταν η εκκλησία απαλλάσσει κάποιον από το καθήκον του ή τον εξαλείφει, αυτό γίνεται βάσει αρχής. Βασίζεται στη συνολική θεώρηση του επιπέδου του ατόμου, στο αν έχει καλή ή κακή ανθρώπινη φύση, αν αναζητά την αλήθεια και σε ποιο μονοπάτι βρίσκεται. Δεν καθορίζεται ως άτομο, δεν απαλλάσσεται από το καθήκον του ή εξαλείφεται βάσει μιας περιπτωσιακής παράβασης ή μιας στιγμιαίας εκδήλωσης. Ο οίκος του Θεού θα δώσει επιπλέον ευκαιρίες στους επικεφαλής που πραγματικά δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια, παρά την όποια παράβαση. Θα τους κλαδέψει, θα τους αντιμετωπίσει, θα τους προσφέρει υπενθυμίσεις και προειδοποιήσεις, κι όποιος είναι ικανός να γνωρίσει τον εαυτό του, να μετανοήσει και να μεταμορφωθεί, θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται και να καλλιεργείται. Υπάρχουν μερικοί ψευτο-επικεφαλής που δεν κάνουν πρακτικό έργο, διψούν για ανέσεις, είναι αμελείς στα καθήκοντά τους και παραμένουν στη θέση του επικεφαλής χωρίς να αναλαμβάνουν τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Αυτού του είδους τα άτομα, οπωσδήποτε θα απομακρυνθούν από τη θέση τους, αλλά αν δεν είναι μοχθηρά άτομα που διαπράττουν κάθε είδους κακό, δεν θα εξαλειφθούν έτσι εύκολα και δεν θα αποβληθούν από την εκκλησία. Ο οίκος του Θεού θα κανονίσει ένα άλλο, κατάλληλο γι’ αυτούς, καθήκον, δίνοντάς τους την ευκαιρία να μετανοήσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Υπάρχουν εκείνοι οι αντίχριστοι που αρνούνται να αποδεχτούν κάποια αλήθεια, που εργάζονται μόνο για το κύρος και την εξουσία τους, που απλώς θέλουν να καταλάβουν την εξουσία για να αποκτήσουν τον έλεγχο της εκκλησίας. Μόνον αυτοί εκθέτονται και εξαλείφονται εντελώς, καθώς αποβάλλονται μόνιμα από την εκκλησία. Κατάλαβα πως ο οίκος του Θεού συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με έναν εντελώς δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο, πως στον οίκο του Θεού κυριαρχεί η αλήθεια. Κανένα καλό άτομο δεν θα κατηγορούνταν ποτέ άδικα, και κανένα κακό άτομο δεν θα τη γλύτωνε εύκολα. Το αν κάποιος εκτίθεται ή εξαλείφεται δεν έχει να κάνει με τη θέση του. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αν μπορεί να αποδεχτεί και να επιδιώξει την αλήθεια. Όταν εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια αναλαμβάνουν ένα σημαντικό καθήκον και επωμίζονται περισσότερη ευθύνη, κερδίζουν περισσότερες ευκαιρίες να εξελιχτούν και είναι πιο ικανοί να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό. Όμως, εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, που δεν αναζητούν τις αρχές στο καθήκον τους και αρνούνται να δεχτούν την κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, των οποίων οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν αλλάζουν ούτε στο ελάχιστο, ανεξάρτητα από το κύρος που μπορεί να έχουν, τελικά θα εξαλειφθούν. Όταν το ξανασκέφτηκα, κατάλαβα πως στο παρελθόν είχα απομακρυνθεί από τη θέση μου ως επικεφαλής ομάδας επειδή ήμουν εγωίστρια και ελεεινή εκ φύσεως και δεν έκανα καθόλου πράξη την αλήθεια. Εμπόδιζα το έργο της εκκλησίας. Η δίκαιη διάθεση του Θεού με έπληξε και ο Θεός μού έδινε μια ευκαιρία να μετανοήσω και να μεταμορφωθώ. Όμως, αντ’ αυτού, εγώ συμπεριφέρθηκα ως μη πιστή που δεν είχε πίστη στη σωτηρία του Θεού και Τον παρανοούσε. Τότε τελικά, κατάλαβα πόσο τρομερά με είχε βλάψει η σατανική φιλοσοφία «Όσο πιο μεγάλοι είναι, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο». Όχι μόνο κυριεύτηκα από παρανοήσεις και επιφυλακτικότητα απέναντι στον Θεό, αλλά γινόμουν όλο και πιο πανούργα και μοχθηρή. Γνώριζα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω βάσει σατανικής λογικής και σατανικών νόμων, αλλά έπρεπε να κοιτώ και να προσεγγίζω τα πράγματα με βάση τα λόγια του Θεού. Η ανάληψη αυτού του καθήκοντος της επικεφαλής ομάδας ήταν εξύψωση από τον Θεό, ο οποίος μου έδινε μια ευκαιρία να μάθω. Έπρεπε να εκτιμήσω αυτήν την ευκαιρία. Στο παρελθόν, υπήρξα εμπόδιο στο καθήκον μου, όμως αυτήν τη φορά, ήξερα πως έπρεπε να πληρώσω κάποιο τίμημα στο καθήκον μου, να επανορθώσω για τις αποτυχίες του παρελθόντος, να αναζητήσω περισσότερο τις αρχές της αλήθειας και να βάλω τα δυνατά μου να κάνω καλά το καθήκον μου.

Πράγματι, κατανοώντας αυτά τα πράγματα, απελευθερώθηκα κι εγώ. Όταν σκέφτομαι ότι παρανοούσα τον Θεό και ήμουν επιφυλακτική απέναντί Του, βλέπω πόσο παράλογη, ανόητη και τυφλή ήμουν, χωρίς καμία κατανόηση του Θεού. Προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Θεέ μου, Σε ευχαριστώ για την καθοδήγησή Σου, που μου επέτρεψες να δω την ασχήμια μου και που μου έδειξες πόσο μεγάλο φράγμα είχαν δημιουργήσει αυτές οι σατανικές αντιλήψεις ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ Εσένα. Ήμουν αναίσθητη και ανίδεη, παρανοούσα τα πράγματα, ήμουν επιφυλακτική και εντελώς ανυποψίαστη για το πώς ένιωθες. Ήμουν τόσο ανυπότακτη και εκφράζω την πλήρη μετάνοιά μου σ’ Εσένα».

Μια μέρα, διάβασα ένα άρθρο, στο οποίο ο συγγραφέας εξέφραζε απόλυτα την προσωπική μου κατάσταση και παρέθετε κάποια λόγια του Θεού, τα οποία μου έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης: «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή, ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου κατά την υπηρεσία του σταδιακά μειώνονται μέσω της βαθμιαίας εμπειρίας και της διαδικασίας υποβολής του σε κρίση· δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν ελαττώματα κατά την υπηρεσία τους είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους. […] Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Καθώς το σκεφτόμουν, κατάλαβα τελικά το θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν προσδοκά ιδιαιτέρως πολλά από την ανθρωπότητα. Απλώς θέλει να επιδιώκουμε την αλήθεια, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να θέσουμε σε χρήση όσα μπορούμε να κατανοήσουμε και να επιτύχουμε, να μην κάνουμε προχειροδουλειές, να μην είμαστε πονηροί και δόλιοι, αλλά να βάζουμε τα δυνατά μας και να κάνουμε όσα μας ζητά ο Θεός. Ακόμα κι αν βιώνουμε κάποιες αποτυχίες και παραστρατήματα κατά τη διαδικασία, εφόσον μπορούμε να αποδεχτούμε την αλήθεια και να δεχτούμε να κλαδευτούμε και να αντιμετωπιστούμε, τα προβλήματα αυτά μπορούν να επιλυθούν. Μπορούμε να δούμε πρόοδο και αλλαγή. Από τότε που δέχτηκα αυτήν την αποστολή, δεν κρατούσα καθόλου στάση αποδοχής και υποταγής. Φοβόμουν πως με το παραμικρό παραστράτημα και με κάθε παράβαση, θα εξαλειφόμουν, πως θα έχανα το αποτέλεσμά μου και τον τελικό μου προορισμό. Κατάλαβα πως στ’ αλήθεια δεν είχα καμία απολύτως κατανόηση της αλήθειας και δεν κατανοούσα πραγματικά το έργο του Θεού. Συγκεκριμένα, κατάλαβα πως όλα αυτά τα χρόνια της πίστης μου στον Θεό και της επιτέλεσης του καθήκοντός μου, σκοπός μου δεν ήταν να ικανοποιώ τον Θεό, αλλά να αγωνίζομαι για χάρη του δικού μου μέλλοντος και προορισμού. Ήμουν πολύ εγωίστρια και πανούργα! Το καθήκον είναι μια αποστολή από τον Θεό και μια ευθύνη που κάθε δημιουργημένο ον πρέπει να εκπληρώνει. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος λάβουμε ευλογίες ή κατάρες. Πρέπει όλοι να κάνουμε το δικό μας καθήκον. Δεν μπορώ να αρνηθώ να κάνω το καθήκον μου απλώς επειδή φοβάμαι πως θα διαπράξω κακό. Παρ’ όλη την πενιχρή μου είσοδο στη ζωή και την έλλειψη της πραγματικότητας της αλήθειας, ο Θεός με εξύψωσε να υπηρετήσω ως επικεφαλής ομάδας. Όχι επειδή είμαι άξια της θέσης τώρα, αλλά ελπίζοντας πως κατά τη διάρκεια της επιτέλεσης του καθήκοντός μου, θα μπορώ να επιδιώξω την αλήθεια, να δεχτώ να κριθώ, να παιδευτώ, να κλαδευτώ, να αντιμετωπιστώ και να συνεχίσω να διορθώνω τα ελαττώματά μου. Κι αν όλα πάνε καλά, στο τέλος θα μπορώ να καταφέρω να κάνω το καθήκον μου ικανοποιητικά. Μόλις κατανόησα το θέλημα του Θεού, απέκτησα περισσότερη αυτοπεποίθηση μπροστά στα προβλήματα και τις δυσκολίες που προέκυπταν στο καθήκον μου και αποφάσισα να ικανοποιήσω τον Θεό μέσα από την επιτέλεση του καθήκοντος αυτού.

Έπειτα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Ποιες είναι οι εκφράσεις ενός ειλικρινούς ατόμου; Η ουσία του θέματος είναι να κάνεις την αλήθεια πράξη σε όλα τα πράγματα. Αν λες ότι είσαι ειλικρινής, αλλά πάντα τοποθετείς τα λόγια του Θεού στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις ό,τι θέλεις, τότε είναι αυτό έκφραση ενός ειλικρινούς ατόμου; Λες: “Το επίπεδό μου είναι χαμηλό, αλλά κατά βάθος είμαι ειλικρινής”. Όταν, όμως, σου ανατεθεί ένα καθήκον, φοβάσαι ότι θα υποφέρεις ή ότι αν δεν το εκπληρώσεις καλά, θα πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη, κι έτσι ψάχνεις δικαιολογίες για να το αποφύγεις και προτείνεις άλλους για να το κάνουν. Είναι αυτό έκφραση ενός ειλικρινούς ανθρώπου; Προφανώς όχι. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται ένα ειλικρινές άτομο; Πρέπει να αποδέχεται και να υπακούει και, στη συνέχεια, να αφοσιώνεται εντελώς στο να κάνει το καθήκον του όσο καλύτερα μπορεί, βάζοντας τα δυνατά του να ανταποκριθεί στο θέλημα του Θεού. Αυτό εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Ένας τρόπος είναι να πρέπει να αποδεχτείς το καθήκον σου με ειλικρίνεια, να μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο και να μην το κάνεις με μισή καρδιά. Να μη μηχανορραφείς για δικό σου όφελος. Αυτό είναι μια έκφραση ειλικρίνειας. Ένας άλλος τρόπος είναι να βάλεις όλη σου τη δύναμη και την καρδιά σου σ’ αυτό. Λες: “Αυτά είναι όλα όσα μπορώ να κάνω. Θα τα ρίξω όλα στο παιχνίδι και θα τα αφιερώσω εντελώς στον Θεό”. Δεν είναι αυτό μια έκφραση ειλικρίνειας; Αφιερώνεις όλα όσα έχεις και όλα όσα μπορείς να κάνεις —τούτο αποτελεί έκφραση ειλικρίνειας. Εάν δεν είσαι πρόθυμος να αφιερώσεις όλα όσα έχεις, εάν τα κρατάς κρυμμένα και καταχωνιασμένα, ενεργείς ύπουλα, αποφεύγεις το καθήκον σου και βάζεις κάποιον άλλον να το κάνει επειδή φοβάσαι ότι θα έχεις να υποστείς τις συνέπειες του ότι δεν έκανες καλή δουλειά, τότε είσαι ειλικρινής; Όχι, δεν είσαι. Το να είναι κανείς ειλικρινές άτομο, επομένως, δεν σημαίνει απλώς ότι έχει επιθυμία. Αν δεν το κάνεις πράξη όταν σου συμβαίνουν διάφορα, τότε δεν είσαι ένα ειλικρινές άτομο. Όταν συναντάς προβλήματα, πρέπει να κάνεις την αλήθεια πράξη και να έχεις πρακτικές εκφράσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να είσαι ένα ειλικρινές άτομο, και μόνον αυτές είναι οι εκφράσεις μιας ειλικρινούς καρδιάς» («Μόνο αν είναι κανείς ειλικρινής, θα είναι αληθινά ευτυχής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Στον Θεό αρέσουν οι ειλικρινείς άνθρωποι. Κι όσοι είναι ειλικρινείς, δεν τους απασχολούν οι ευλογίες. Δεν φοβούνται να αναλάβουν κάποια ευθύνη, αλλά προσπαθούν ολόψυχα να κάνουν το καθήκον τους καλά για να ικανοποιήσουν τον Θεό. Βάζουν τα δυνατά τους να κάνουν ό,τι μπορούν. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα πραγματικά ντροπή. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να ικανοποιώ τον Θεό, όμως, όταν έφτασε πραγματικά η στιγμή να αποδεχτώ μια αποστολή και να καταβάλω ειλικρινείς και ολόψυχες προσπάθειες για κάτι, έγινα ανειλικρινής και ήθελα να το αποφύγω. Τότε συνειδητοποίησα πως έλεγα απλώς κάποια εύηχα λόγια, όμως στην πραγματικότητα, προσπαθούσα να ξεγελάσω τον Θεό, καθώς μέσα μου ήμουν εντελώς ανέντιμη. Όταν το συνειδητοποίησα, ήξερα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Παρόλο που είχα αρκετά προβλήματα και αδυναμίες, έπρεπε να κάνω πράξη την ειλικρίνεια σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Έπρεπε να δώσω την καρδιά μου στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου κατά το εφικτό, με τα πόδια μου σταθερά στη γη. Κι όποια κι αν ήταν η έκβαση των πραγμάτων, εγώ ήμουν πρόθυμη να υπακούσω στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Έπειτα, χαλάρωσα σε απίστευτο βαθμό. Όταν συναντούσα δυσκολίες στο καθήκον μου, προσευχόμουν στον Θεό προς αναζήτηση και επίλυσή τους, κι όταν ήμουν μπερδεμένη, εξέταζα τα πράγματα μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές, αναζητώντας τις αρχές της αλήθειας. Διαπίστωσα πως, με τον καιρό, ήμουν σε θέση να επιλύω πολλά προβλήματα και δυσκολίες.

Η εμπειρία αυτή μου έδειξε πως η κρίση και η παίδευση του Θεού είναι πράγματι η αγάπη και η σωτηρία Του για την ανθρωπότητα. Έδιωξα τον φόβο για την ανάληψη ευθύνης και δεν είμαι πια τόσο αμυντική, ούτε τόσο επιρρεπής στις παρανοήσεις. Παρόλο που έχω ακόμα πολλές διεφθαρμένες διαθέσεις, είμαι πρόθυμη να δεχτώ την κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση του Θεού και να επιδιώξω την κάθαρση και τη μεταμόρφωσή μου. Ευχαριστώ τον Θεό!