Πριν κάποια χρόνια, έκανα βίντεο στην εκκλησία. Μια περίοδο δεν έκανα καλά το καθήκον μου, και δύο βίντεό μου μπήκαν σε αναμονή λόγω προβλημάτων με τις ιδέες τους. Τότε, λυπήθηκα πολύ, φοβούμενη ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα με έβλεπαν με κακό μάτι. Για να αποδείξω την ικανότητά μου, εργάστηκα σκληρά σχεδιάζοντας για μέρες ένα άλλο βίντεο, μα η επικεφαλής, αφού διάβασε το σχέδιο, είπε ότι η ιδέα ήταν ξεπερασμένη και ασαφής. Όλοι θεώρησαν ότι το σχέδιο δεν άξιζε να προχωρήσει, οπότε απορρίφθηκε. Ένιωθα αποτυχημένη, ήμουν αρνητική και δεν είχα ενέργεια για το καθήκον. Λίγες ημέρες αργότερα, θα επιλεγόταν κάποιος υπεύθυνος παραγωγής βίντεο, και έμαθα ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές είπαν ότι το μυαλό μου ήταν μπερδεμένο. Η καρδιά μου γέμισε θλίψη, αναστατώθηκα: «Η επικεφαλής είπε ότι είχα ασαφή σκέψη, οι αδελφοί είπαν ότι έχω μπερδεμένο μυαλό. Δεν είμαι, λοιπόν, μπερδεμένο άτομο; Μπορούν τα μπερδεμένα άτομα να κατανοήσουν την αλήθεια και να σωθούν; Θα με αποκλείσουν;» Όσο το σκεφτόμουν, αισθανόμουν πολύ αρνητικά και ήθελα να ξεφύγω από την κατάσταση.

Την επόμενη μέρα, έκλαψα και είπα στην επικεφαλής, «Το επίπεδό μου είναι πολύ χαμηλό και αυτό το καθήκον δύσκολο. Σε παρακαλώ, ανάθεσέ μου άλλο καθήκον». Εκείνη με συναναστράφηκε, λέγοντας: «Όλοι έχουμε ελλείψεις, σίγουρα θα υπάρξουν αναποδιές και αποτυχίες στα καθήκοντα. Αν υπάρχουν προβλήματα ή αποκλίσεις, πρέπει να τα συνοψίζουμε, να αναζητάμε την αλήθεια για τα λύσουμε και να συνεχίζουμε την προσπάθεια. Αυτό το καθήκον δεν σου είναι απαραίτητα αδύνατο». Αλλά τότε, δεν το καταλάβαινα και ήθελα απλώς να φύγω. Έτσι, έφυγα με μια παρανόηση για τον Θεό και αποξενωμένη από τα αδέλφια μου. Αργότερα, πήγα να κηρύξω το ευαγγέλιο. Μετά από μια περίοδο σκληρής δουλειάς, γινόμουν όλο και πιο αποτελεσματική, και όλοι στην ομάδα απευθύνονταν συχνά σ’ εμένα για τυχόν απορίες. Είχα ανακτήσει κάποια αυτοπεποίθηση, είχα καλή διάθεση και ενέργεια για να κάνω το καθήκον μου.

Μα απροσδόκητα, έναν χρόνο μετά, η επικεφαλής με μετέθεσε και πάλι στο έργο των βίντεο. Στην αρχή, ήμουν αποτελεσματική στο καθήκον, δεν με περιόριζε τίποτα. Αλλά αργότερα, όταν το έργο απαιτούσε καινοτομίες, σκεφτόμουν οπισθοδρομικά και τα σχέδιά μου απορρίπτονταν, και βρέθηκα ξανά σε αρνητική κατάσταση. Θεώρησα ότι ήμουν χαμηλού επιπέδου, μπερδεμένη, ανίκανη για το καθήκον. Ο επικεφαλής της ομάδας είδε ότι ήμουν παθητική και δεν έφερα φορτίο, συναναστράφηκε υπομονετικά μαζί μου πάνω στην αλήθεια και με βοήθησε, και τελικά μου είπε, «Εσύ και ο αδελφός Γιανγκ φτιάχνετε βίντεο για περίπου το ίδιο διάστημα. Αυτός είναι πολύ σοβαρός, καλός στο να μελετά και να εξηγεί, και έχει κάνει πρόοδο στο καθήκον του. Εσύ δεν πας τόσο καλά, οπότε πρέπει να εργαστείς σκληρά». Αλλά όταν το άκουσα, ένιωσα πολύ άβολα. Σκέφτηκα, «Βρήκες πρόβλημα στο καθήκον μου, οπότε θα το αλλάξω. Αλλά γιατί με συγκρίνεις με τον αδελφό Γιανγκ; Έχει καλό επίπεδο και καθαρή σκέψη, και ήταν πάντα αντικείμενο για καλλιέργεια. Εγώ είμαι αλλού γι’ αλλού. Δεν είμαι στο ίδιο επίπεδο με αυτόν. Δεν υπάρχει σύγκριση». Αντιδρούσα πολύ στις υποδείξεις του επικεφαλής της ομάδας και δεν προβληματίστηκα. Μετά από περίπου μια εβδομάδα, επειδή δεν συνεργαζόμουν καλά με την αδελφή Ζου, ο επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου: «Είστε συνεργάτιδες. Αυτή έχει πιο ευέλικτη σκέψη και εσύ καλύτερες τεχνικές γνώσεις, οπότε αλληλοσυμπληρώνεστε. Θα πρέπει να συζητάς περισσότερο μαζί της, να ακούς τις απόψεις της και να μαθαίνεις από τα προτερήματά της. Έτσι θα σημειώσετε πρόοδο. Τελευταία, τα αποτελέσματά σας δεν ήταν καλά και οι ιδέες σας για τα βίντεο είναι ξεπερασμένες. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να το σκεφτείς αυτό;» Λυπήθηκα που ο επικεφαλής εξέθεσε έτσι τα προβλήματά μου. Ένιωσα ότι με περιφρονούσε και με σιχαινόταν. Επεσήμανε τα προβλήματά μου μόλις λίγες ημέρες πριν, και, πριν προλάβω να συνέλθω, με εξέθετε. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο αναστατωνόμουν και έκλαιγα. Δυστυχώς, είπα κάτι για το οποίο μετανιώνω ακόμα και σήμερα. Είπα: «Στην ομάδα, αισθάνομαι περιττή. Δεν βοηθάω, αλλά με κρατάτε». Τότε, ο επικεφαλής της ομάδας αιφνιδιάστηκε. Είπε: «Πώς μπορείς να λες κάτι τέτοιο; Δεν σε βλέπει κανείς έτσι! Πρέπει να αναζητάμε την αλήθεια για να λύσουμε τα προβλήματα, όχι να είμαστε αρνητικοί». Όμως, όσο κι αν συναναστρεφόταν ο επικεφαλής, έπεφτε στο κενό. Ένιωθα μπερδεμένη, ότι δυσαρεστούσα τον Θεό, ότι δεν ήμουν ευπρόσδεκτη στους αδελφούς και στις αδελφές, και ότι ήμουν μια περιθωριακή και αναλώσιμη φιγούρα. Όσο σκεφτόμουν, τόσο πιο αδικημένη ένιωθα· ζούσα μέσα στην αρνητικότητα και την παρανόηση, αποξενωνόμουν περισσότερο από τον Θεό και μειωνόταν η αυτοπεποίθησή μου. Σλόγκαν μου έγινε: «Το επίπεδό μου είναι χαμηλό».

Αργότερα, όποτε έφτιαχνα βίντεο με τη συνεργάτιδά μου, όταν είχε διαφορετική άποψη στη συζήτηση, συμβιβαζόμουν και έλεγα, «Έχω χαμηλό επίπεδο και κακές ιδέες. Βλέπεις καλά το πρόβλημα, οπότε ακολούθησε τις ιδέες σου». Στη συνέχεια, διέγραφα τη δική μου πρόταση. Η συνεργάτις μου αγχώθηκε όταν το είδε αυτό, «Γιατί τη διέγραψες; Έχω πολλές ελλείψεις και δεν βλέπω πάντα με ακρίβεια τα προβλήματα». Αργότερα, ήρθε να μου μιλήσει για την κατάστασή της. Είπε ότι είχε αλαζονική διάθεση στο κοινό μας έργο και ότι με υποτιμούσε λίγο, και έπρεπε να προβληματιστεί. Αφού τα άκουσα αυτά, εξωτερικά ήμουν ήρεμη, αλλά ένιωθα πολύ βασανισμένη και δεν ήθελα να μιλήσω εκ βαθέων μαζί της, έτσι είπα με το ζόρι: «Συγχωρείσαι για την αλαζονεία σου. Ποιος δεν θα ήταν έτσι, αν εργαζόταν με κάποιον χαμηλού επιπέδου όπως εμένα; Στη θέση σου, το ίδιο θα έκανα». Εκείνη τη στιγμή, ένιωθε χαμένη και δεν ήξερε τι να πει. Κι έτσι, ζούσα σε κατάσταση αρνητικότητας και παρεξήγησης. Η καρδιά μου βασανιζόταν και υπέφερε, δυσκολευόμουν να κάνω το καθήκον μου, ειδικά αφού ολοκληρώναμε κάθε βίντεο, που έπρεπε να εξηγήσουμε την ιδέα πίσω απ’ αυτό, ώστε οι άλλοι να σχολιάσουν. Σπάνια μιλούσα και δεν τολμούσα να συμμετάσχω σε συζητήσεις, έτσι στρεφόμουν στη συνεργάτιδά μου. Εκείνες τις λίγες μέρες, ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα, σκεφτόμουν: «Γιατί πάντα συγκρατιέμαι κατά το καθήκον μου και δεν έχω αυτοπεποίθηση; Γιατί πάντα φοβάμαι ότι θα με υποτιμήσουν; Γιατί η ζωή είναι τέτοιο μαρτύριο;» Δεν ήθελα να είμαι πια έτσι καταθλιπτική, αλλά να ζω σε θετική κατάσταση όπως οι άλλοι και να εκτελώ κανονικά τα καθήκοντά μου, μα δεν μπορούσα να διώξω αυτή την αρνητική κατάσταση. Μπορούσα μόνο να φωνάξω στον Θεό να με σώσει και να με βοηθήσει να γλιτώσω.

Λίγο καιρό μετά, σε μια συνάθροιση, άκουσα την επικεφαλής να διαβάζει κάποια λόγια του Θεού που με έκαναν να δω το πρόβλημά μου και να αλλάξω. Ο Θεός λέει: «Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από τον Θεό, όταν ζουν σε μια κατάσταση κατά την οποία παρερμηνεύουν τον Θεό ή αντιστέκονται, αντιτίθενται στον Θεό και αντιπαρατίθενται στον Θεό, τότε έχουν εγκαταλείψει εντελώς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, έχουν απομακρυνθεί εντελώς από το φως της παρουσίας του Θεού. Όταν οι άνθρωποι ζουν σε μια τέτοια κατάσταση, δεν μπορούν παρά να ζουν με τα δικά τους συναισθήματα. Κάποια μικρή σκέψη μπορεί να σε ταράξει τόσο πολύ, ώστε να μην μπορείς να φας ή να κοιμηθείς, ένα απρόσεκτο σχόλιο από κάποιον μπορεί να σε βυθίσει στην αμφιβολία και τη σύγχυση, ακόμη κι ένας μικρός εφιάλτης μπορεί να σε καταστήσει αρνητικό και να σε κάνει να παρερμηνεύσεις τον Θεό. Μόλις σχηματιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος, οι άνθρωποι νομίζουν ότι όλα τελείωσαν γι’ αυτούς, ότι δεν έχουν καμία ελπίδα, ότι ο Θεός δεν τους αγαπάει, ότι ο Θεός τούς έχει απαρνηθεί, ότι ο Θεός δεν θα τους σώσει. Όσο περισσότερο σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο και όσο περισσότερο έχουν τέτοια συναισθήματα, τόσο περισσότερο βυθίζονται στην αρνητικότητα. Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι έχουν αυτά τα συναισθήματα είναι ότι δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε ασκούνται σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Και επειδή, όταν τους συμβαίνει κάτι, οι άνθρωποι δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, επειδή πάντοτε ακολουθούν τον δικό τους δρόμο και ζουν μέσα στις δικές τους μικροπρεπείς δολοπλοκίες, περνώντας κάθε μέρα συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τους άλλους και ανταγωνιζόμενοι τους άλλους, ζηλεύοντας και μισώντας όποιον είναι καλύτερος από αυτούς, και χλευάζοντας και κοροϊδεύοντας οποιονδήποτε θεωρούν ότι είναι κατώτερός τους, ζώντας με τη διάθεση του Σατανά, χωρίς να κάνουν τα πράγματα σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, αυτό καταλήγει να οδηγεί σε κάθε είδους πλάνη, εικασίες και κρίσεις, και δημιουργούν στον εαυτό τους μόνιμη ανησυχία, ενώ δεν δέχονται τις συμβουλές κανενός. Μήπως δεν είναι αυτό δικό τους λάθος; Μόνο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να επιβαρύνουν τον εαυτό τους με τόσο πικρούς καρπούς —και πραγματικά το αξίζουν. Τι τα προκαλεί όλα αυτά; Οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ροπές, κάνουν πάντα επίδειξη και συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους, έχουν παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό, προσπαθούν πάντα να διακριθούν και ούτω καθεξής —όλα αυτά οδηγούν τους ανθρώπους στο να απομακρύνονται από τον Θεό ξανά και ξανά, να εναντιώνονται στον Θεό και να αψηφούν την αλήθεια ξανά και ξανά. Τελικά, βυθίζονται στο σκοτάδι και στην αρνητικότητα. Και σε τέτοιες στιγμές, είναι αδύνατο να έχουν οι άνθρωποι σαφή κατανόηση των όσων τους συμβαίνουν, είναι αδύνατο να έχουν τη σωστή στάση απέναντι σε τέτοια πράγματα· αντ’ αυτού, παραπονιούνται για τον Θεό, παρεξηγούν τον Θεό, προσπαθούν να αμφισβητήσουν τον Θεό. Όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έχουν πρόβλημα, οπότε διαπιστώνουν ότι αντιτίθενται στον Θεό και δεν μπορούν παρά να βυθιστούν στην αρνητικότητα, αδυνατώντας να βγουν απ’ αυτήν. Αυτό που πιστεύουν είναι το εξής: “Ο Θεός δεν με θέλει, ο Θεός δεν με αγαπάει, είμαι πολύ επαναστατικός, εγώ το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου, ο Θεός δεν θα με σώσει πια”. Προσδιορίζουν τις αμφιβολίες στην καρδιά τους ως πραγματικότητα, και όποιος κι αν συναναστρέφεται μαζί τους και προσπαθεί να τους εξηγήσει, αυτό δεν ωφελεί. Πιστεύουν το εξής: “Όλα αυτά είναι γεγονότα, όλα είναι αληθινά, ο Θεός δεν θα με ευλογήσει, δεν θα με σώσει, οπότε ποιος ο λόγος να πιστεύω στον Θεό;” Όταν έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο το μονοπάτι της πίστης τους στον Θεό, είναι οι άνθρωποι ακόμα ικανοί να πιστέψουν; Όχι. Γιατί δεν μπορούν πια να συνεχίσουν; Υπάρχει ένα γεγονός εδώ. Όταν η αρνητικότητα των ανθρώπων φτάνει σ’ ένα ορισμένο σημείο, όταν οι καρδιές τους είναι γεμάτες αντιθέσεις και παράπονα, και επιθυμούν να διακόψουν κάθε επαφή με τον Θεό, τότε αυτό δεν είναι πλέον τόσο απλό όσο το να μην έχουν φόβο Θεού, να μην υπακούν τον Θεό, να μην αγαπούν την αλήθεια και να μην αποδέχονται την αλήθεια. Τι συμβαίνει αντ’ αυτού; Κατά βάθος, έχουν πάρει οι ίδιοι την απόφαση να εγκαταλείψουν την πίστη τους στον Θεό. Θεωρούν ότι είναι ντροπή να περιμένουν παθητικά να τους αποκλείσουν, ότι είναι πιο αξιοπρεπές να επιλέξουν να παραιτηθούν, κι έτσι παίρνουν την πρωτοβουλία και διακόπτουν μόνοι τους. Καταδικάζουν την πίστη στον Θεό ως κακή, καταδικάζουν την αλήθεια ως μη ικανή να αλλάξει τους ανθρώπους, και καταδικάζουν τον Θεό ως άδικο, ρωτώντας —θιγμένοι— γιατί δεν τους έσωσε ο Θεός: “Έκανα τόσες θυσίες, ήμουν τόσο σοβαρός, εργάστηκα τόσο σκληρά, υπέφερα πολύ περισσότερο απ’ τους άλλους και προσπάθησα πολύ περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, και παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν με ευλόγησε. Τώρα βλέπω ότι ο Θεός δεν με συμπαθεί, ότι ο Θεός δεν είναι αμερόληπτος”. Έχουν το θράσος να μετατρέπουν τις αμφιβολίες τους για τον Θεό σε καταδίκη και βλασφημία κατά του Θεού. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, μπορούν να συνεχίσουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό; Εφόσον επαναστατούν κατά του Θεού και αντιτίθενται στον Θεό χωρίς να αποδέχονται την αλήθεια και να κάνουν καθόλου αυτοκριτική, έχουν αποκοπεί» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Ένιωθα ότι κάθε λέξη ήταν υπενθύμιση, ανάλυση ή ακόμη και προειδοποίηση για μένα, ειδικά όταν ο Θεός είπε: «Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι έχουν αυτά τα συναισθήματα είναι ότι δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε ασκούνται σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας». Σκεπτόμενη αυτά τα λόγια, άρχισα να προβληματίζομαι και τελικά ανακάλυψα ότι μετά από τόσο καιρό, ποτέ δεν αναζητούσα την αλήθεια σ’ αυτές τις καταστάσεις, πόσο μάλλον ασκούμουν σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Ζούσα εξ ολοκλήρου μέσα στη φαντασία και τις εικασίες μου. Θυμήθηκα πώς όταν αποτύγχανα συνέχεια να κάνω βίντεο, και άκουγα από αδελφούς ότι το μυαλό μου ήταν μπερδεμένο, δεν αναλογιζόμουν τα δικά μου προβλήματα· αντιθέτως, επέλεγα να ζήσω στην αρνητικότητα και την παρανόηση. Όταν άρχισα πάλι να κάνω βίντεο, δεν έμαθα από τα παλιά λάθη. Αντιθέτως, έκανα το καθήκον μου παθητικά και αμυντικά. Όταν ο επικεφαλής επαίνεσε τους άλλους και επισήμανε τα προβλήματά μου, έγινα πιο αρνητική. Ένιωσα μπερδεμένη και χαμηλού επιπέδου. Υποπτευόμουν ότι οι άλλοι με περιφρονούσαν και είχα κι άλλες παρανοήσεις για τον Θεό, έτσι η καρδιά μου υπέφερε και σκοτείνιασε, και έγινα αναποτελεσματική στο καθήκον μου. Συγκρατιόμουν σε όλα και ένιωθα περιορισμένη. Μόνο τότε είδα καθαρά ότι δεν είχε πρόβλημα κανένας γύρω μου και ότι δεν ίσχυε πως ο Θεός δεν μου φερόταν ευνοϊκά. Δεν αναζητούσα την αλήθεια, πάντα αντιστεκόμουν στην αντιμετώπιση και το κλάδεμα, απομακρυνόμουν απ’ αυτά και τα μισούσα. Έδειχνα τεράστια ανυπακοή και αντίσταση στον Θεό, με έκανε να πέσω στο σκοτάδι και τον πόνο, με αποξένωσε περισσότερο από τον Θεό. Ποιος, εκτός από μένα, έφταιγε που δεν έκανα καλά το καθήκον μου; Τελικά κατάλαβα τι σήμαινε να «συγκρατιέσαι». Είδα κάτι άλλο καθαρά: ότι παρόλο που πίστευα στον Θεό, και εγκατέλειπα και δαπανούσα, δεν αναγνώριζα ότι η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους. Όταν είχα αποτυχίες και αναποδιές στο καθήκον μου, αντιστεκόμουν, ενεργούσα παράλογα και θεωρούσα πως είχα χαμηλό επίπεδο. Ένιωθα ότι ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους σαν εμένα. Ήμουν δυσαρεστημένη: ένιωθα ότι ανεχόμουν κακουχίες και έκανα θυσίες στο καθήκον μου· δεν υπέφερα λιγότερο από τους άλλους. Γιατί, λοιπόν, αποκαλυπτόταν ότι ήμουν τόσο κακή; Γιατί δεν ήταν σπλαχνικός μαζί μου ο Θεός; Δεν αρνιόμουν τη δικαιοσύνη του Θεού; Αυτό ήταν βλασφημία! Όσο το σκεφτόμουν, τόσο φοβόμουν. Ένιωθα ότι η κατάστασή μου ήταν πολύ επικίνδυνη. Αν δεν άλλαζα και δεν μετανοούσα πραγματικά, ο Θεός θα με απέκλειε σίγουρα! Κάθε πτυχή της ανάλυσης του Θεού άγγιξε την καρδιά μου. Βλέποντας τη σοβαρότητα του προβλήματος, έκλαψα γοερά. Μίσησα τον εαυτό μου που δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν αποδεχόμουν τα λόγια του Θεού. Ένιωσα τύψεις, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου, Δεν θέλω να είμαι πια επαναστατική και πεισματάρα ούτε να ζω μέσα στην παρανόηση ή να πληγώσω ξανά την καρδιά Σου. Θέλω να μετανοήσω!»

Έπειτα, συναναστράφηκαν μαζί μου η επικεφαλής και ο επικεφαλής της ομάδας. Εξέθεσαν την τάση μου για αρνητικότητα και μου διάβασαν τον λόγο του Θεού. Συγκινήθηκα πολύ. «Σε κάθε στάδιο —είτε όταν σε πειθαρχεί ή σε συμμορφώνει ο Θεός είτε όταν σου υπενθυμίζει και σε προτρέπει— εφόσον έχει προκύψει κάποια διαμάχη ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό, κι όμως δεν κάνεις μεταστροφή και παραμένεις προσκολλημένος στις δικές σου ιδέες, οπτικές και στάσεις, τότε, παρόλο που τα βήματά σου προχωρούν εμπρός, η διαμάχη ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό, οι παρανοήσεις και η αγανάκτησή σου προς Αυτόν, καθώς και η παρακοή σου δεν θα διορθωθούν, και αν δεν κάνεις μεταστροφή, τότε ο Θεός από την πλευρά Του θα σε εξαλείψει. Αν και δεν έχεις αφήσει το εκάστοτε καθήκον, και εξακολουθείς να τηρείς το καθήκον σου και να έχεις λίγη αφοσίωση σε αυτό που έχει αναθέσει ο Θεός, και οι άνθρωποι το βλέπουν αυτό ως αποδεκτό, η διαμάχη ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό έχει γίνει ένας μόνιμος κόμπος. Δεν έχεις χρησιμοποιήσει την αλήθεια για να επιλύσεις αυτή τη διαμάχη και να αποκτήσεις αληθινή κατανόηση του θελήματος του Θεού. Ως αποτέλεσμα, η παρανόησή σου για τον Θεό βαθαίνει. Νομίζεις πάντα ότι ο Θεός έχει άδικο και ότι αδικείσαι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχεις αλλάξει γνώμη. Η επανάστασή σου, οι αντιλήψεις σου και η παρανόησή σου για τον Θεό εξακολουθούν να υφίστανται, γεγονός που σε οδηγεί να έχεις μια ανυπάκουη στάση, να είσαι πάντα επαναστατικός και να εναντιώνεσαι στον Θεό. Αυτό το είδος ανθρώπου δεν είναι κάποιος που επαναστατεί ενάντια στον Θεό, αντιστέκεται στον Θεό και αρνείται πεισματικά να μετανοήσει; Γιατί δίνει τόση έμφαση ο Θεός στη μεταστροφή των ανθρώπων; Με τι στάση θα πρέπει να αντιμετωπίζει ένα δημιουργημένο ον τον Δημιουργό; Με μια στάση που να αναγνωρίζει πως ο Δημιουργός έχει δίκιο, ό,τι κι αν κάνει. Αν δεν το αναγνωρίζεις αυτό, τότε το ότι ο Δημιουργός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή θα είναι απλώς και μόνο κούφια λόγια για σένα. Αν ισχύει αυτό, μπορείς να αποκτήσεις τη σωτηρία; Σίγουρα δεν μπορείς. Θα ήσουν ακατάλληλος· ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους σαν κι εσένα. […] Πρέπει να κάνεις μεταστροφή και να παραμερίσεις τις ιδέες και τις προθέσεις σου. Μόλις έχεις αυτήν την πρόθεση, θα έχεις, όπως είναι φυσικό, και μια στάση υποταγής. Ωστόσο, για να μιλήσουμε με λίγο περισσότερη ακρίβεια, αυτό αναφέρεται στη μεταστροφή των ανθρώπων ως προς τη στάση τους απέναντι στον Θεό, τον Δημιουργό· πρόκειται για αναγνώριση και επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Αν μπορείς να αλλάξεις στάση, αυτό δείχνει πως μπορείς να παραμερίσεις τα πράγματα εκείνα που θεωρείς πως είναι σωστά ή τα πράγματα εκείνα που η ανθρωπότητα —η οποία είναι διεφθαρμένη— θεωρεί συλλογικά πως είναι σωστά· και αντίθετα, αναγνωρίζεις πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και πως είναι θετικά πράγματα. Αν μπορείς να έχεις αυτήν τη στάση, αυτό αποδεικνύει πως αναγνωρίζεις την ταυτότητα του Δημιουργού και της ουσίας Του. Έτσι βλέπει ο Θεός αυτό το ζήτημα και άρα το θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις του μπορεί κανείς να πορευτεί στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό (3)). Καθώς συλλογιζόμουν τον λόγο του Θεού, κατάλαβα γιατί ο Θεός θεωρεί τόσο σημαντικό να αλλάζουν οι άνθρωποι. Στο έργο Του της σωτηρίας των ανθρώπων, δεν έχει σημασία πόσο έργο κάνει ένας άνθρωπος ή πόσα δεινά αντέχει. Ο Θεός κοιτά τις καρδιές των ανθρώπων. Κοιτάζει αν πιστεύουν ότι ο Θεός κάνει το σωστό, αν παραδέχονται ότι Αυτός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και αν υπακούν σ’ Αυτόν. Αν κάποιος αποκαλύπτει πολλή διαφθορά και ενεργεί ενάντια στην αλήθεια, μα δεν προβληματίζεται και δεν αποδέχεται την αλήθεια, και έχει πάντα παρανοήσεις για τον Θεό, ακόμη και αν εξωτερικά μπορεί να αντέξει τα δεινά και να κάνει θυσίες, ο Θεός και πάλι το εκλαμβάνει ως αντίσταση και προδοσία εις βάρος Του. Τελικά, τέτοιοι άνθρωποι θα εξαλειφθούν, δεν μπορούν να σωθούν. Σκέφτηκα πως, ανά τα χρόνια, είχα πάντα παρανοήσεις και επιφυλάξεις για τον Θεό, αλλά ποτέ δεν έλυνα αυτά τα ζητήματα. Απλώς αδρανούσα, καθώς ασχολούμουν με το καθήκον μου. Μόλις αποκαλύφθηκαν τα προβλήματα στο καθήκον μου και οι ελλείψεις μου, και πληγώθηκε ο εγωισμός μου, χαρακτήρισα τον εαυτό μου με αρνητικά λόγια, και εξέφρασα μέχρι και παράπονα ή παρανοήσεις εναντίον του Θεού. Με τον καιρό, η δυσαρέσκεια συσσωρευόταν στην καρδιά μου, η αποξένωσή μου με τον Θεό εντεινόταν και η κατάστασή μου γινόταν όλο και χειρότερη. Δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, «Αν και απασχολούμαι καθημερινά με το καθήκον, και δεν έχω κάνει ποτέ κάτι πραγματικά κακό, η καρδιά μου είναι μακριά από τον Θεό, Τον κρατώ πάντα σε απόσταση και Τον παρεξηγώ. Πώς γίνεται να λέγομαι πιστός στον Θεό; Θα ενέκρινε ο Θεός μια τέτοια πίστη; Ζούσα στην παρανόηση και την αρνητικότητα, δεν ένιωθα απελευθερωμένη. Ακόμα και στο καθήκον μου, δύσκολα δεχόμουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Προχωρούσα βασιζόμενη μόνο στην προηγούμενη εμπειρία μου. Πώς να αναπτυχθώ έτσι; Τι θα κέρδιζα πιστεύοντας με αυτόν τον τρόπο;» Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τη σημασία της απαλλαγής από τις παρανοήσεις για τον Θεό και της πραγματικής μετάνοιας! Αυτά τα τρία χρόνια, δεν ξέχασα ποτέ τα σχόλια των αδελφών μου ότι δεν είχα καθαρό μυαλό. Ποτέ δεν αναζήτησα την αλήθεια ούτε προβληματίστηκα υπό το πρίσμα του λόγου του Θεού. Τώρα, ήξερα ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια.

Έτσι, έψαξα σχετικά χωρία του λόγου του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν ο Θεός σε αποκαλεί ανόητο, δεν ζητάει να αποδεχτείς κάποια δήλωση, λέξη ή ορισμό —ζητάει να κατανοήσεις την αλήθεια που εμπεριέχεται σ’ αυτό. Όταν, λοιπόν, ο Θεός αποκαλεί κάποιον ανόητο, ποια αλήθεια εμπεριέχεται σ’ αυτό; Όλοι κατανοούν την επιφανειακή σημασία της λέξης “ανόητος”. Όσον αφορά, όμως, το ποιες είναι οι εκδηλώσεις και οι διαθέσεις ενός ανόητου, ποια από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι είναι ανόητα και ποια όχι, γιατί εκθέτει ο Θεός τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, αν οι ανόητοι μπορούν ή όχι να προσέλθουν ενώπιον του Θεού, αν οι ανόητοι μπορούν ή όχι να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, αν μπορούν ή όχι να καταλάβουν το σωστό και το λάθος, αν μπορούν ή όχι να διακρίνουν τι αγαπά ο Θεός και τι σιχαίνεται ο Θεός —τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι δεν έχουν σαφή εικόνα σχετικά με αυτά τα πράγματα· γι’ αυτούς, είναι διφορούμενα και ασαφή, εντελώς αφανή. Για παράδειγμα, τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν —δεν τους είναι ξεκάθαρο— αν το να κάνεις κάτι με έναν ορισμένο τρόπο είναι απλώς τήρηση κανόνων ή άσκηση της αλήθειας. Ούτε γνωρίζουν —ούτε τους είναι σαφές— αν κάτι το αγαπά ο Θεός ή το σιχαίνεται ο Θεός. Δεν γνωρίζουν αν το να ασκούνται με έναν ορισμένο τρόπο σημαίνει ότι θέτουν περιορισμούς στους ανθρώπους ή ότι συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια και βοηθούν τους ανθρώπους όπως είναι φυσιολογικό. Δεν γνωρίζουν αν οι αρχές πίσω από τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν προς τους ανθρώπους είναι σωστές, αν προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμάχους ή να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν αν το να ασκούνται με έναν συγκεκριμένο τρόπο είναι τήρηση των αρχών και σταθερότητα στη θέση τους ή επίδειξη. Όταν δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, μερικοί άνθρωποι αρέσκονται να κοιτάζονται στον καθρέφτη· δεν ξέρουν αν αυτό είναι ναρκισσισμός και ματαιοδοξία ή αν είναι φυσιολογικό. Κάποιοι άνθρωποι είναι οξύθυμοι και λίγο παράξενοι· μπορούν να καταλάβουν αν αυτό σχετίζεται με το ότι έχουν κακή διάθεση; Οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να διακρίνουν μεταξύ των πραγμάτων εκείνων που παρατηρούνται και συναντώνται συχνά —και παρόλα αυτά εξακολουθούν να λένε ότι έχουν κερδίσει πάρα πολλά από την πίστη στον Θεό. Δεν είναι αυτό ανόητο; Μπορείτε, λοιπόν, να δεχτείτε να αποκαλείστε ανόητοι; (Ναι.) […] Και θέλετε να είστε ανόητοι σε όλη σας τη ζωή; (Όχι.) Κανείς δεν θέλει να είναι ανόητος. Στην πραγματικότητα, η συναναστροφή και η ανάλυση με αυτόν τον τρόπο δεν έχει σκοπό να σε κάνει να προσπαθήσεις να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου ανόητο· όπως κι αν σε ορίζει ο Θεός, ό,τι κι αν αποκαλύπτει για σένα, όπως κι αν σε κρίνει και σε παιδεύει ή σε αντιμετωπίζει και σε κλαδεύει, ο απώτερος στόχος είναι να σου επιτρέψει να ξεφύγεις από αυτές τις καταστάσεις, να κατανοήσεις την αλήθεια, να κερδίσεις την αλήθεια και να προσπαθήσεις να μην είσαι ανόητος. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να κάνεις αν θέλεις να μην είσαι ανόητος; Πρέπει να επιδιώξεις την αλήθεια. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να γνωρίζεις σε ποια ζητήματα είσαι ανόητος, σε ποια ζητήματα κηρύττεις πάντα δόγμα, ελίσσεσαι πάντα με θεωρίες και λόγια δόγματος, ενώ όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα γεγονότα, θολώνουν τα μάτια σου. Όταν λύσεις αυτά τα προβλήματα και έχεις σαφή εικόνα για κάθε πτυχή της αλήθειας, θα είναι λιγότερες οι φορές που θα είσαι ανόητος. Όταν έχεις σαφή κατανόηση της κάθε αλήθειας, όταν δεν είσαι δεμένος με χέρια και πόδια σε ό,τι κάνεις, όταν δεν χαλιναγωγείσαι και δεν περιορίζεσαι —όταν, μόλις σου συμβεί κάτι, είσαι σε θέση να βρεις τις σωστές αρχές για να τις κάνεις πράξη και είσαι πραγματικά σε θέση να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές κατόπιν προσευχής στον Θεό, αναζήτησης της αλήθειας ή εύρεσης κάποιου για συναναστροφή μαζί του, τότε δεν θα είσαι πλέον ανόητος. Αν κάτι σου είναι σαφές και είσαι σε θέση να κάνεις σωστά πράξη την αλήθεια, τότε δεν θα είσαι ανόητος όσον αφορά αυτό το πράγμα. Οι άνθρωποι δεν έχουν παρά να κατανοήσουν την αλήθεια για να διαφωτιστούν φυσικά οι καρδιές τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Ο Θεός εξηγεί καθαρά τη συμπεριφορά των μπερδεμένων ανθρώπων. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση σε ό,τι κάνουν. Δεν έχουν καμία στάση ή αρχές, δεν γνωρίζουν τι συμπαθεί ή τι μισεί ο Θεός, δεν διακρίνουν ανθρώπους και περιστάσεις. Δεν βλέπουν καθαρά τις ελλείψεις τους ή τη διαφθορά που αποκαλύπτουν. Όταν συμβαίνει κάτι, δεν ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος και δεν έχουν καμία αρχή ή μονοπάτι άσκησης. Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, θυμόμουν σκηνές από το καθήκον. Εστίαζα μόνο στο να εργάζομαι σκληρά, δεν διάβαζα τα λόγια Του ούτε αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας. Όταν δεχόμουν τις υποδείξεις των αδελφών σχετικά με τα βίντεο, δεν τις σκεφτόμουν πολύ. Μερικές φορές δεν καταλάβαινα καν τι εννοούσαν και ενεργούσα στα τυφλά, νομίζοντας ότι το να υποφέρω ήταν πίστη στον Θεό. Αποκάλυπτα διαφθορά κι ελλείψεις, μα δεν ερχόμουν ενώπιον του Θεού για ν’ αναζητήσω την αλήθεια και να τα διορθώσω. Αντ’ αυτού, ζούσα χρόνια σε αρνητική κατάσταση και ήμουν απαθής. Δεν έβλεπα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα ή πόσο επικίνδυνο να συνεχίσω έτσι. Ήμουν πάντα μπερδεμένη και σε σύγχυση. Δεν είναι όλες αυτές συμπεριφορές μπερδεμένου ατόμου; Μόνο τότε κατάλαβα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν δίκιο για μένα. Μα δεν το παραδεχόμουν. Πίστευα ότι όλοι με περιφρονούσαν, κι ένιωθα προκατάληψη και αποξένωση απέναντί τους. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό! Όλα αυτά τα χρόνια, οι αδελφοί και οι αδελφές μου με βοηθούσαν και ποτέ δεν με περιφρονούσαν. Εγώ ήμουν η απαράδεκτη, η παράλογη, αυτή που δεν αποδεχόταν την αλήθεια. Σκεπτόμενη αυτό, άφησα επιτέλους πίσω το παρελθόν. Μίσησα τον εαυτό μου που ήμουν σε σύγχυση και δεν αναζητούσα την αλήθεια, που ήμουν τόσο απαράδεκτη και παράλογη.

Μόλις κατάλαβα ότι ήμουν μπερδεμένη, σκέφτηκα ότι συχνά αυτοχαρακτηριζόμουν ως χαμηλού επιπέδου. Αυτό ήταν άλλο ένα πρόβλημα που έπρεπε να λύσω με την αλήθεια. Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Αν ο Θεός σε έκανε ανόητο, τότε υπάρχει νόημα στην ανοησία σου· αν σε έκανε έξυπνο, τότε υπάρχει νόημα στην εξυπνάδα σου. Ό,τι εξειδίκευση κι αν σου δίνει ο Θεός, όποια κι αν είναι τα δυνατά σου σημεία, όσο υψηλός κι αν είναι ο δείκτης ευφυΐας σου, όλα έχουν κάποιον σκοπό για τον Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα προκαθορίστηκαν από τον Θεό. Ο ρόλος που διαδραματίζεις στη ζωή σου και το καθήκον που εκπληρώνεις καθορίστηκαν από τον Θεό εδώ και πολύ καιρό. Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ότι άλλοι κατέχουν εξειδίκευση την οποία αυτοί δεν έχουν και είναι δυσαρεστημένοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα μαθαίνοντας περισσότερα, βλέποντας περισσότερα και όντας πιο επιμελείς. Αλλά υπάρχει ένα όριο στο τι μπορεί να επιτύχει η επιμέλειά τους, και δεν μπορούν να ξεπεράσουν εκείνους που έχουν χαρίσματα και εξειδίκευση. Όσο κι αν πολεμάς, είναι μάταιο. Ο Θεός έχει καθορίσει τι θα γίνεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Σε ό,τι είσαι καλός, γι’ αυτό είναι που οφείλεις να προσπαθείς. Όποιο καθήκον σού ταιριάζει, αυτό είναι το καθήκον που θα πρέπει να εκτελείς. Μην προσπαθήσεις να αφοσιωθείς με το ζόρι σε τομείς που δεν εμπίπτουν στις δεξιότητές σου και μην φθονείς τους άλλους. Όλοι έχουν τη λειτουργία τους. Μη νομίζεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα καλά, ή ότι είσαι πιο τέλειος ή καλύτερος απ’ τους άλλους, επιθυμώντας πάντοτε να αντικαταστήσεις τους άλλους και να προβάλεις τον εαυτό σου. Αυτή είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε καλά και ότι δεν έχουν καθόλου δεξιότητες. Αν ισχύει αυτό, τότε οφείλεις να είσαι ένα άτομο που ακούει και υπακούει προσγειωμένα. Κάνε αυτό που μπορείς να κάνεις και κάνε το καλά, με όλη σου τη δύναμη. Αυτό αρκεί. Ο Θεός θα ικανοποιηθεί. Μη σκέφτεσαι πάντα να ξεπερνάς τους πάντες, να κάνεις τα πάντα καλύτερα από τους άλλους και να ξεχωρίζεις από το πλήθος με κάθε τρόπο. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; (Αλαζονική διάθεση.) Οι άνθρωποι έχουν πάντα αλαζονική διάθεση, και ακόμη κι αν θέλουν να πασχίσουν για την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τον Θεό, δεν τα καταφέρνουν. Ελέγχονται από μια αλαζονική διάθεση που τους καθιστά εύκολο να παραστρατήσουν. Για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν πάντα να επιδεικνύονται εκφράζοντας τις καλές τους προθέσεις αντί για τις απαιτήσεις του Θεού. Θα επαινούσε ο Θεός αυτού του είδους την έκφραση καλών προθέσεων; Για να υπολογίζεις το θέλημα του Θεού, πρέπει να ακολουθείς τις απαιτήσεις του Θεού και για να εκτελείς το καθήκον σου, πρέπει να υποτάσσεσαι στις ρυθμίσεις του Θεού. Οι άνθρωποι που εκφράζουν καλές προθέσεις δεν υπολογίζουν το θέλημα του Θεού, μα αντιθέτως προσπαθούν πάντα να κάνουν νέα κόλπα και να λένε μεγάλα λόγια. Ο Θεός δεν σου ζητάει να υπολογίζεις με αυτόν τον τρόπο. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι είναι η ανταγωνιστικότητά τους. Από μόνο του, το να είσαι ανταγωνιστικός είναι κάτι αρνητικό. Είναι μια αποκάλυψη —μια εκδήλωση— της αλαζονικής διάθεσης του Σατανά. Όταν έχεις τέτοια διάθεση, προσπαθείς πάντα να περιορίσεις τους άλλους, προσπαθείς πάντα να τους ξεπεράσεις, πάντα διαγκωνίζεσαι, πάντα προσπαθείς να παίρνεις από τους ανθρώπους. Είσαι ιδιαίτερα ζηλόφθονος, δεν υπακούς σε κανέναν και προσπαθείς πάντα να ξεχωρίσεις. Αυτό είναι πρόβλημα· έτσι ενεργεί ο Σατανάς. Αν πραγματικά επιθυμείς να γίνεις αποδεκτό πλάσμα του Θεού, τότε μην κυνηγάς τα δικά σου όνειρα. Το να προσπαθείς να είσαι ανώτερος και ικανότερος από ό,τι είσαι, προκειμένου να πετύχεις τους στόχους σου —αυτό είναι κακό· θα πρέπει να υπακούς στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και να μην ξεπερνάς τη θέση σου· μόνο αυτό δείχνει λογική» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Τα λόγια του Θεού είναι ξεκάθαρα! Γιατί έλεγα συνέχεια ότι έχω χαμηλό επίπεδο; Επειδή στην πραγματικότητα, είχα αλαζονική φύση. Είχα φιλοδοξίες και επιθυμίες, ήθελα να είμαι ανώτερη, και όταν δεν μπορούσα, γινόμουν αρνητική και έβαζα ταμπέλες στον εαυτό μου. Η επιθυμία μου για φήμη και κύρος ήταν μεγάλη. Σε κάθε ομάδα, φοβόμουν ότι θα με περιφρονούσαν και ήθελα να με θαυμάζουν. Μα στην πραγματικότητα, φαίνονταν πολλά προβλήματα και ελλείψεις μου. Και όταν βίωσα αντιμετώπιση, κλάδεμα, αναποδιές και αποτυχίες, ένιωσα ότι η εικόνα μου είχε πληγεί και η φήμη μου απαξιωθεί. Πίστευα ότι το επίπεδό μου ήταν πολύ χαμηλό και ότι ήμουν πολύ μπερδεμένη. Συχνά, επίσης, συγκρινόμουν με τους άλλους. Όταν έβλεπα ότι οι άλλοι είχαν προτερήματα και ήταν καλύτερου επιπέδου, ένιωθα ατάλαντη και συνηθισμένη. Δεν το δεχόμουν αυτό, λυπόμουν πολύ και ένιωθα κατώτερη. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ήθελα γόητρο και κύρος, έτσι συνέκρινα το επίπεδό μου με των άλλων και πάντα επιδίωκα τον θαυμασμό τους. Η σατανική μου διάθεση ήταν πολύ σοβαρή. Τα χαρίσματα και το επίπεδο δεν καθορίζουν αν ένα άτομο μπορεί να κάνει καλά το καθήκον του. Το να χαίρεις μεγάλης εκτίμησης και να λατρεύεσαι δεν είναι εγγύηση για τη σωτηρία. Ο Θεός δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο. Θέλει να έχουμε ανθρώπινη φύση και λογική, να επιδιώκουμε την αλήθεια προσγειωμένα, να διορθώνουμε διεφθαρμένες διαθέσεις και να βιώνουμε ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτό θέλει ο Θεός απ’ τους ανθρώπους. Σκέφτηκα τι λέει ο Θεός: «Δεν έχει καμία σημασία, αν Εγώ λέγω ότι είστε καθυστερημένοι ή πτωχοί τω πνεύματι —αυτό είναι γεγονός. Τα λόγια Μου δεν αποδεικνύουν ότι σκοπεύω να σας εγκαταλείψω, ότι έχω χάσει τις ελπίδες Μου για εσάς, και πολύ λιγότερο, ότι δεν θέλω να σας σώσω. Σήμερα έχω έρθει να επιτελέσω το έργο για τη σωτηρία σας, δηλαδή το έργο που επιτελώ, αποτελεί συνέχεια του έργου για τη σωτηρία. Κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να τελειωθεί: Υπό την προϋπόθεση ότι είσαι πρόθυμος, ότι ακολουθείς, στο τέλος θα είσαι ικανός να επιτύχεις αυτό το αποτέλεσμα, και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Τα λόγια του Θεού είναι σαφή. Αν και λέει ότι οι άνθρωποι έχουν χαμηλό επίπεδο και ότι είναι μπερδεμένοι, το κάνει μόνο για να δουν τα δικά τους προβλήματα και τις δικές τους ελλείψεις, ώστε να επιδιώξουν την αλήθεια, ν’ αλλάξουν και ν’ αναπτυχθούν. Μπορεί να έχουμε χαμηλό επίπεδο, μα εφόσον αναζητάμε την αλήθεια και θέλουμε να ικανοποιήσουμε τον Θεό, θα είναι γενναιόδωρος και θα μας ευλογήσει. Μα αν έχουμε καλό επίπεδό μα δεν αναζητάμε την αλήθεια, θα αποκαλυφθούμε και θα εξαλειφθούμε. Το επίπεδό μου ήταν πράγματι χαμηλό και συχνά ήμουν σε σύγχυση, μα ο Θεός δεν είπε ποτέ ότι δεν θα με έσωζε ή ότι θα με απέκλειε. Μου έδινε ευκαιρίες να κάνω το καθήκον μου. Θα έπρεπε να επιδιώκω την αλήθεια, να προοδεύω ενεργά, να διορθώνω τις ελλείψεις μου και να βελτιώνω το επίπεδό μου.

Έπειτα, όταν συνέβαινε κάτι, αναζητούσα την αλήθεια και ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, είτε επρόκειτο για αντιμετώπιση και κλάδεμα είτε για αναποδιές, μπορούσα να υπακούω και να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας. Όταν βίωσα μ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα γρήγορα την παρουσία του Θεού και ένιωσα το μυαλό μου πιο καθαρό. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου συζητούσαν τα βίντεο, δεν συγκρατιόμουν πια. Μερικές φορές οι απόψεις μου ήταν λανθασμένες ή τα αδέλφια μου μου έκαναν προτάσεις, μα το χειριζόμουν σωστά και το έβλεπα πιο ήρεμα. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα πολύ κοντά στον Θεό. Ένιωθα ότι ήταν δίπλα μου, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη. Αν και υπήρχαν πολλές δυσκολίες στο καθήκον μου, αναζητώντας το θέλημα του Θεού με προσευχή, βασιζόμενη σ’ Αυτόν και συνεργαζόμενη με αδελφούς και αδελφές, έλυσα, επιτέλους, κάποια προβλήματα και βελτιώθηκε η αποτελεσματικότητά μου. Ευχαριστώ τον Θεό από καρδιάς που με έσωσε.

Όταν σκέφτηκα τότε που παρανοούσα τον Θεό και είχα αποξενωθεί από Αυτόν, ένιωσα βαθιά λύπη. Αργότερα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού και συγκινήθηκα. «Δεν θέλω να δω κανέναν να νιώθει λες και ο Θεός τον έχει αφήσει έξω στην παγωνιά, ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει ή του έχει γυρίσει την πλάτη. Το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τους πάντες στον δρόμο της επιδίωξης της αλήθειας και της κατανόησης του Θεού, βαδίζοντας με τόλμη προς τα εμπρός με ακλόνητη αποφασιστικότητα, χωρίς αμφιβολίες ή τροχοπέδη. Όσα λάθη κι αν έχεις κάνει, όσο κι αν έχεις ξεστρατίσει ή όσο σοβαρά κι αν έχεις υποπέσει σε παραβάσεις, μην αφήνεις αυτά να σου γίνει τροχοπέδες ή πρόσθετα βάρη που θα πρέπει να κουβαλάς μαζί σου στην αναζήτηση της κατανόησης του Θεού. Συνέχισε να βαδίζεις προς τα εμπρός. Κάθε στιγμή, ο Θεός κρατά τη σωτηρία του ανθρώπου στην καρδιά Του· αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι της ουσίας του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Στα χρόνια της πίστης μου στον Θεό, έλεγα ότι αγαπά τους ανθρώπους, μα δεν είχα αληθινή γνώση της αγάπης Του. Αυτή η εμπειρία μού έδωσε πραγματική κατανόηση της αγάπης του Θεού. Αν και η καρδιά μου ήταν σκληρή και επαναστατική, ο Θεός οργάνωσε περιβάλλοντα για να βιώσω. Περίμενε να αλλάξω, με αφύπνισε με τα λόγια Του, και με έβγαλε από την αρνητικότητα και την παρανόηση. Είναι τόσο ειλικρινής και όμορφη η επιθυμία Του να σώσει τους ανθρώπους! Είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό και θέλω μόνο να επιδιώκω την αλήθεια, να κάνω καλά το καθήκον μου και να ανταποδίδω την αγάπη Του.