Από τον Τσεν Γκανγκ, επαρχία Χεμπέι

Ο λόγος του Θεού λέει: «Η υπεροχή του Θεού, το μεγαλείο, η αγιοσύνη, η ανεκτικότητα, η αγάπη Του κ.ο.κ. – όλες αυτές οι διάφορες πτυχές της διάθεσης και της ουσίας του Θεού τίθενται σε εφαρμογή κάθε φορά που Εκείνος επιτελεί το έργο Του, το οποίο ενσωματώνεται στο θέλημά Του απέναντι στον άνθρωπο, αλλά και εκπληρώνεται και αντανακλάται πάνω στον κάθε άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το εάν το έχεις αισθανθεί προηγουμένως, ο Θεός φροντίζει τον κάθε άνθρωπο με κάθε δυνατό τρόπο, χρησιμοποιώντας την ειλικρινή καρδιά, τη σοφία Του και διάφορες μεθόδους, προκειμένου να ζεστάνει την καρδιά του κάθε ανθρώπου και να αφυπνίσει το πνεύμα του. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, είδα ότι όσα Εκείνος κάνει ξεχειλίζουν από την αγάπη και το έλεός Του, καθώς και από τη φροντίδα Του για μας. Όλες οι ενέργειες του Θεού είναι ευεργετικότατες για μας και είναι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο· εφόσον την αναζητούμε και τη βιώνουμε αληθινά, θα νιώθουμε αυτή την αγάπη Του. Ωστόσο, λόγω της άγνοιάς μου σχετικά με τη διάθεση και την ουσία του Θεού, συχνά βρισκόμουν σε μια κατάσταση παρανόησης, καχυποψίας και αμυντικότητας προς τον Θεό, και δεν ήμουν σε θέση να Του παραδώσω την καρδιά μου. Όποτε υπήρχε κάποιο καθήκον προς εκτέλεση, εγώ πάντα προσπαθούσα να το αποφύγω ή να αρνηθώ να το κάνω, χάνοντας, έτσι, πολλές ευκαιρίες για να αποκτήσω την αλήθεια. Πριν από λίγο καιρό, το ότι βρέθηκα αντιμέτωπος με πραγματικές συνθήκες και με την κρίση και την παίδευση του λόγου του Θεού, με οδήγησε στο να αποκτήσω μερική κατανόηση της ίδιας της σατανικής μου φύσης, καθώς και μερική πραγματική γνώση σχετικά με την όμορφη και καλή ουσία του Θεού· μόνο τότε απαλλάχθηκα από μερικές από τις παρανοήσεις που έτρεφα για Εκείνον.

Αφού ξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό, όποτε έβλεπα ή άκουγα για κάποιον που είχε απομακρυνθεί από το καθήκον του επικεφαλής και είχε αντικατασταθεί — μερικές φορές, μάλιστα, ακόμη και εκδιωχθεί λόγω της διάπραξης υπερβολικού κακού — πάντα ένιωθα κάτι που είναι δύσκολο να εκφραστεί και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ μέσα μου: «Η εκπλήρωση του καθήκοντος σε ρόλο επικεφαλής είναι τεράστια ευθύνη· μπορεί κανείς να απομακρυνθεί από τα καθήκοντά του και να αντικατασταθεί επειδή δεν χειρίστηκε κάτι πολύ καλά και μπορεί, μάλιστα, να κινδυνεύσει να εκδιωχθεί και να εξαλειφθεί. Φαίνεται πως όσο πιο υψηλόβαθμη είναι η θέση κάποιου, τόσο πιο επισφαλής είναι. Υπάρχει μια δόση αλήθειας στα γνωμικά: “Είναι μοναχικά στην κορυφή” και “όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι, τόσο πιο άσχημα πέφτεις”. Υποθέτω πως η εκπλήρωση ενός καθήκοντος που δεν συνοδεύεται από υψηλόβαθμη θέση παρέχει λίγο περισσότερη ασφάλεια· εφόσον δεν προαχθώ ή υποβιβαστώ, θα είμαι μια χαρά. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να αποφύγω να κάνω πολλές κακές πράξεις και, ως εκ τούτου, να εκτεθώ και να εξαλειφθώ, και να έχω πίστη μέχρι τέλους, κι όμως να μένω δίχως τίποτα». Κατόπιν τούτου, όποτε ήθελε η εκκλησία να με προάγει ή να κανονίσει να πάρω μέρος σε κάποιες εκλογές, έβρισκα κάθε λογής δικαιολογίες για το αποφύγω και να αρνηθώ. Σταδιακά, δημιουργήθηκε ένα εξαιρετικά βαθύ χάσμα ανάμεσα σ’ εμένα και τον Θεό. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης φέτος τον Απρίλη, ο επικεφαλής μου με ρώτησε το εξής: «Αδελφέ, σύντομα θα διεξαχθούν οι ετήσιες εκλογές της μικρής μας περιφέρειας. Ποιες είναι οι σκέψεις σου πάνω σ’ αυτό;» Όταν άκουσα ότι σύντομα θα διεξάγονταν εκλογές, ταράχθηκα και δεν ήμουν σίγουρος πώς να απαντήσω. Σκέφτηκα το γεγονός ότι, στο παρελθόν, μερικοί αδελφοί και αδελφές είχαν απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και είχαν αντικατασταθεί, επειδή δεν ήταν σε θέση να κάνουν αληθινό έργο και, μέχρι και σήμερα, δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Φοβόμουν ότι αν εκλεγόμουν, μπορεί να είχα την ίδια τύχη με εκείνους αν, όταν ερχόταν η ώρα, δεν ήμουν κι εγώ σε θέση να περατώσω οποιοδήποτε αληθινό έργο. Επί του παρόντος ήμουν αρκετά βολεμένος· όχι μόνο είχα κάποιο καθήκον να εκπληρώσω, αλλά δεν χρειαζόταν να ανησυχώ μήπως και χάσω τη θέση μου και αντικατασταθώ. Έχοντας αυτές τις σκέψεις κατά νου, αποκρίθηκα βιαστικά στον επικεφαλής μου: «Έχω πάρα πολλά ελαττώματα από κάθε άποψη. Έχω, επίσης, την τάση να είμαι εξαιρετικά σφιγμένος κατά τη διάρκεια των συναντήσεων με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Μάλλον θα ήταν λιγάκι πιο ενδεδειγμένο για μένα να συνεχίσω να ασκούμαι περισσότερο στο σημερινό μου καθήκον, οπότε δεν θα θέσω υποψηφιότητα σ’ αυτές τις εκλογές». Καταλαβαίνοντας ότι δεν έβλεπα ιδιαίτερα ευνοϊκά την ιδέα να εκλεγώ, ο επικεφαλής μου επικοινώνησε μαζί μου μερικές ακόμη φορές πάνω σ’ αυτό το θέμα, με την ελπίδα ότι θα έπαιρνα μέρος στις επερχόμενες εκλογές, όμως εγώ πάντα αρνούμουν ευγενικά.

Ένα απόγευμα, μερικές ημέρες αργότερα, έψαξα να βρω τους επικεφαλής μου γιατί είχα κάτι να συζητήσω μαζί τους. Εκείνη την ώρα διάβαζαν μια επιστολή από τα ανώτερα κλιμάκια της ηγεσίας σχετικά με τις εκλογές. Νιώθοντας τόσο αγχωμένος, λες και είχα έναν κόμπο στον λαιμό μου, σκέφτηκα μέσα μου: «Πρέπει να τρέξω και να κρυφτώ, αλλιώς θα θελήσουν να επικοινωνήσουν ξανά μαζί μου για να θέσω υποψηφιότητα στις εκλογές». Έτσι, κρύφτηκα στην τουαλέτα και σκότωνα την ώρα μου, αλλά, λόγω αυτού, καθώς έξυνα κάτι που με φαγούριζε, κατά λάθος δημιούργησα μια πληγή και το χέρι μου γέμισε αίμα. Το σκούπισα γρήγορα με χαρτί ρολό και άσκησα πίεση στην πληγή, αλλά, μετά από λίγο, η χαρτοπετσέτα είχε μουσκέψει. Ξαφνικά, έμεινα αποσβολωμένος: Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να σταματήσω την αιμορραγία; Με το ένα μου χέρι να εξακολουθεί να ασκεί πίεση στην πληγή, επέστρεψα με γρήγορο βηματισμό στο δωμάτιο, ώστε να ρίξουν μια ματιά οι επικεφαλής και να δουν τι μπορεί να γίνει για να σταματήσει η αιμορραγία. Ένας αδελφός κοίταξε την πληγή και είπε: «Αιμορραγείς πολύ, δεν πρόκειται να σταματήσει. Όσο περισσότερο το σκουπίζεις, τόσο περισσότερο θα ματώνει!» Στο άκουσμα αυτού, ένιωσα ακόμη πιο αβέβαιος: Ήταν στ’ αλήθεια τόσο σοβαρό; Πώς μπορούσε μια μικρή πληγή να αιμορραγεί τόσο πολύ; Αν δεν σταματούσα την αιμορραγία, θα συνέχιζε και την επόμενη ημέρα μέχρι να χάσω όλο μου το αίμα; Ξαφνικά με διαπέρασε ένα κύμα τρόμου, άγχους και ανημποριάς, και δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Ένιωθα λες και ο ίδιος ο αέρας επρόκειτο να στερεοποιηθεί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, συνειδητοποίησα πως υπήρχε πιθανότητα να μην ήταν καθόλου τυχαίο το ξαφνικό περιστατικό της ημέρας, και πως έπρεπε να βιαστώ να αναλογιστώ τις ενέργειές μου ώστε να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου! Έπειτα ηρέμησα και συλλογίστηκα αν είχα προσβάλει με κάποιον τρόπο τον Θεό προσφάτως, αλλά, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι. Τότε θυμήθηκα μια περικοπή από τις ομιλίες του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υβρίζουν τον Θεό, μπορεί να μην οφείλεται σε μια μεμονωμένη περίσταση ή σε κάτι που είπαν, αντιθέτως, οφείλεται σε μια στάση που διατηρούν και σε μια κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα τρομακτικό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ζ΄). Η καθοδήγηση του λόγου του Θεού με έφερε ενώπιόν Του για να αναζητήσω την αλήθεια: «Θεέ μου! Υπήρξα τόσο τυφλός και ανόητος. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω κάνει που Σε προσέβαλε. Σε παρακαλώ, δείξε μου την οδό· αποκάλυψέ μου το θέλημά Σου, ώστε να μπορέσω να αναγνωρίσω την εναντίωση και την αντίστασή μου. Επιθυμώ να μετανοήσω ενώπιόν Σου». Αφού ολοκλήρωσα την προσευχή, ένιωσα λιγάκι πιο γαλήνιος και άρχισα να αναλογίζομαι τις παρελθούσες ενέργειες και σκέψεις μου, διερωτώμενος πού μπορεί να είχα ξεστρατίσει από το θέλημα του Θεού. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, θυμήθηκα ξαφνικά τη συμπεριφορά μου και τη στάση που είχα αναφορικά με το θέμα των εκλογών: Οι επικεφαλής μου με είχαν αναζητήσει επανειλημμένως για να μου μεταφέρουν την άποψή τους ότι έπρεπε να θέσω υποψηφιότητα, όμως εγώ πάντα διατηρούσα τις δικές μου αντιλήψεις· φοβούμενος πως θα εκτεθώ αν δεν εκπλήρωνα ικανοποιητικά το καθήκον μου, έβρισκα κατ’ επανάληψη κάθε είδους λόγους και δικαιολογίες για να αρνηθώ να πάρω μέρος. Η στάση μου δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο μια στάση αποδοχής και υποταγής. Γνώριζα καλά ότι οι δημοκρατικές εκλογές που διεξάγονταν από την εκκλησία ήταν απαραίτητες για την εφαρμογή των εργασιακών διευθετήσεων· τούτο αποτελούσε σημαντικό κομμάτι του έργου της οικογένειας του Θεού και εμπεριείχε το θέλημα του Θεού. Ωστόσο, εγώ δεν είχα αναζητήσει καθόλου την αλήθεια· προκειμένου να προστατεύσω τον εαυτό μου, είχα αποφύγει επανειλημμένως τις εκλογές και είχα αρνηθεί να θέσω υποψηφιότητα σ’ αυτές. Αυτή η στάση που διατηρούσα βαθιά μέσα μου —να κάνω τον Θεό εχθρό μου — με είχε καταστήσει απεχθή και μισητό στα μάτια Του και, ακόμη περισσότερο, Τον είχε κάνει να νιώθει πληγωμένος και απογοητευμένος. Το γεγονός ότι βρέθηκα ξαφνικά αντιμέτωπος με τέτοιου είδους πρόβλημα ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός με πειθαρχούσε. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αντιλήφθηκα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν θα ανεχόταν να προσβάλλεται από ανθρώπους, έτσι ήθελα να μεταστρέψω αυτή τη λανθασμένη κατάστασή μου και να μετανοήσω ενώπιον του Θεού. Έτσι, παρείχα στους επικεφαλής μου έναν λεπτομερή απολογισμό όλων των πραγμάτων πάνω στα οποία είχα αυτοστοχαστεί, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αφού με άκουσε, ο αδελφός συναναστράφηκε μαζί μου σχετικά με τη στάση και τις αποκαλύψεις που είχε εκείνος όταν είχε πάρει μέρος στις εκλογές. Δόξα τω Θεώ! Αυτό το περιστατικό μού δίδαξε ένα μάθημα και, μια ώρα αργότερα, η πληγή μου σταμάτησε να αιμορραγεί. Τούτο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, ενώ βρισκόμουν σε μια κατάσταση διαφθοράς και εναντίωσης, ο Θεός μού είχε δείξει τη δίκαιη, απρόσβλητη διάθεσή Του· κι όταν επέστρεψα σ’ Εκείνον με την επιθυμία να αναζητήσω την αλήθεια, Εκείνος μου αποκάλυψε το χαμογελαστό Του πρόσωπο κι εγώ πήρα μια γεύση από την έντονη και ζωντανή διάθεση του Θεού.

Στη συνέχεια, δεν μπορούσα παρά να αναλογιστώ το γεγονός ότι, κάθε φορά που η εκκλησία διεξήγαγε εκλογές, εγώ πάντα προσπαθούσα να τις αποφύγω και έβρισκα δικαιολογίες να μην πάρω μέρος σ’ αυτές. Δεν είχα θελήσει να θέσω υποψηφιότητα, τρομοκρατημένος πως αν εκλεγόμουν σε θέση επικεφαλής και έκανα κάτι ενάντια στον Θεό, μπορεί να απομακρυνόμουν από τα καθήκοντά μου και να εξαλειφόμουν. Γιατί τριγύριζαν συνεχώς αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου; Κατά τη διάρκεια της πνευματικών μου ασκήσεων, αναζητούσα συνειδητά τα λόγια του Θεού πάνω σ’ αυτό το θέμα, ώστε να μπορέσω να φάω και να πιω από αυτά. Μια μέρα, διάβασα την εξής ομιλία του Θεού: «Κάποιοι λένε: “Το να πιστεύεις στον Θεό ενώπιόν Του είναι σαν να ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί! Είναι σαν να ζεις στην κόψη του μαχαιριού!” Άλλοι λένε: “Το να πιστεύεις στον Θεό είναι σαν εκείνο το ρητό των απίστων: ‘Το να κάνεις παρέα με τον βασιλιά είναι σαν να κάθεσαι δίπλα σε μια τίγρη’. Είναι φοβερό! Αν πεις ή κάνεις κάτι λάθος, θα εξοντωθείς· θα ριχτείς στην κόλαση και θα καταστραφείς!” Είναι σωστά αυτά τα ρητά; Πού τείνει να χρησιμοποιείται το ρητό “Το να κάνεις παρέα με τον βασιλιά είναι σαν να κάθεσαι δίπλα σε μια τίγρη”; Και σε τι αναφέρεται το “ακροβατώ σε τεντωμένο σχοινί”; Τι σημαίνει το “ζεις στην κόψη του μαχαιριού”; Λογικά, όλοι σας ξέρετε τι σημαίνουν αυτολεξεί· όλα υποδεικνύουν μεγάλο κίνδυνο. Είναι σαν τον άνθρωπο που εξημερώνει ένα λιοντάρι ή μια τίγρη: Κάθε μέρα είναι σαν να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί ή σαν να ζει στην κόψη του μαχαιριού· σε αυτήν την κατάσταση αναφέρονται τα εν λόγω ρητά. Η άγρια φύση των τίγρεων και των λιονταριών μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Είναι ανηλεή ζώα, που δεν τρέφουν καμία στοργή για τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα χρόνια που μπορεί να συνδέονται με αυτούς. Αν θελήσουν να σε φάνε, θα σε φάνε· αν θελήσουν να σε βλάψουν, θα σε βλάψουν. Άρα, είναι σωστό να χρησιμοποιούνται τέτοιες φράσεις για να σκιαγραφηθεί το τι σημαίνει να πιστεύει κάποιος στον Θεό; Εσείς δεν σκέφτεστε, καμιά φορά, με τον ακόλουθο τρόπο; “Το να πιστεύεις στον Θεό είναι πραγματικά σαν να ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί· ο θυμός Του μπορεί να ξεσπάσει μέσα σε μια στιγμή. Μπορεί να εξοργιστεί, αλλά και να απομακρύνει κάποιον από τη θέση του, ανά πάσα στιγμή. Όποιον απεχθάνεται ο Θεός, θα αποκαλυφθεί και θα εξαλειφθεί”. Αυτήν την περίπτωση έχουμε εδώ; (Όχι.) Φαίνεται ότι έχετε εμπειρία ως προς αυτό και το κατανοείτε, έτσι δεν πρέπει να ξεγελιέστε. Πρόκειται για πλάνη· κάτι εντελώς παράλογο να λέγεται» (από «Μπορείς να αποκτήσεις αλήθεια αφότου στρέψεις την αληθινή καρδιά σου στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Μερικοί άνθρωποι λένε: “Μην είσαι επικεφαλής και μην κατέχεις θέση. Οι άνθρωποι διατρέχουν κίνδυνο την ίδια στιγμή που αποκτούν θέση, και ο Θεός θα τους αποκαλύψει! Με το που αποκαλύπτονται, δεν έχουν καν τα προσόντα να είναι κανονικοί πιστοί και δεν έχουν πια την ευκαιρία να σωθούν. Ο Θεός δεν είναι δίκαιος!” Τι λόγια είναι αυτά; Στην καλύτερη περίπτωση, αντιπροσωπεύει μια παρερμηνεία του Θεού· στη χειρότερη, αποτελεί βλασφημία εναντίον του Θεού» (από «Για να επιλύσει κάποιος τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένο μονοπάτι πράξης» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Γραμμή προς γραμμή, τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν βαθύτατα, διότι περιέγραφαν επακριβώς την κατάστασή μου. Δεν είχα στ’ αλήθεια πει ευθέως ότι το να πιστεύει κανείς στον Θεό ήταν «σαν να βρίσκεται κοντά σε μια τίγρη» ή «σαν να ζει στην κόψη του ξυραφιού», αλλά, εξετάζοντας τη στάση μου απέναντι στις εκλογές της εκκλησίας, αυτή ήταν εντελώς αμυντική και ήμουν γεμάτος παρανοήσεις. Τούτο αποδείκνυε ότι αυτό ακριβώς ήταν το είδος της κατάστασης που βίωνα. Βλέποντας τα βάσανα, την ταλανισμένη ύπαρξη μερικών αδελφών που είχαν απομακρυνθεί από θέσεις επικεφαλής, μερικοί εκ των οποίων είχαν, μάλιστα, εκδιωχθεί επειδή είχαν διαπράξει πολλά ανομήματα, πάντα δίσταζα μπροστά στην ιδέα της εκπλήρωσης του καθήκοντός μου ως επικεφαλής, επιθυμώντας, αντιθέτως, να διατηρώ μια σεβαστή απόσταση, επειδή, κατά τη δική μου άποψη, μαζί με τον ηγετικό ρόλο έρχεται και η θέση, και μαζί της έρχεται και ο κίνδυνος της έκθεσης και της εξάλειψης. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός, άτολμος και διστακτικός κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου, και ποτέ δεν έβλεπα με καλό μάτι τις εκλογές, καθώς φοβόμουν πολύ πως αν εκλεγόμουν να υπηρετήσω ως επικεφαλής και έκανα κάποιο λάθος, μπορεί, ως αποτέλεσμα, να απομακρυνόμουν από τα καθήκοντά μου και να εξαλειφόμουν. Στη φαντασία μου, έβλεπα τον Θεό με τον ίδιο τρόπο που έβλεπα τους αξιωματούχους του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος που κατείχαν εξουσία· δεν τολμούσα να πλησιάσω πολύ κοντά Του ή να Τον προκαλέσω. Υπέθετα ότι όποιος Τον προσέβαλλε, θα υφίστατο υποχρεωτικά μεγάλη συμφορά, και είχα σκεφτεί, μάλιστα, ότι εκείνοι οι αδελφοί και οι αδελφές που είχαν απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και είχαν εξαλειφθεί, το επέφεραν οι ίδιοι στον εαυτό τους λόγω του ότι υπηρετούσαν σε θέσεις επικεφαλής. Ουσιαστικά έβλεπα τους «επικεφαλής», μια θέση που έχει καθιερωθεί στη διοικητική δομή της οικογένειας του Θεού, ως τρόπο έκθεσης και εξάλειψης των ανθρώπων. Μόνο τώρα, μέσα από τις αποκαλύψεις του λόγου του Θεού, συνειδητοποίησα ότι αυτές οι σκέψεις που έτρεφα είχαν αποκαλύψει παντελή έλλειψη γνώσης σχετικά με την άγια ουσία του Θεού. Αυτές οι εικασίες μου σχετικά με τον Θεό ήταν βλάσφημες στο έπακρο! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα έναν επίμονο φόβο και δεν μπορούσα παρά να γονατίσω και να προσευχηθώ ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου! Παρόλο που Σε ακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, δεν Σε γνωρίζω. Οι φορές που επικοινώνησαν μαζί μου οι αδελφοί και αδελφές μου για να πάρω μέρος στις εκλογές αποτελούσαν ευκαιρίες που Εσύ μου είχες δώσει για να με εκπαιδεύσεις, να με εξαγνίσεις και να με μεταμορφώσεις. Εγώ όμως, όχι μόνο δεν κατανόησα το θέλημά Σου, αλλά στην ουσία αρνήθηκα και προσπάθησα να τις αποφύγω, τηρώντας έτσι τελείως αμυντική στάση απέναντί Σου και γεμίζοντας παρανοήσεις προς το πρόσωπό Σου. Δεν Σου συμπεριφέρθηκα καθόλου σαν Θεό. Αυτή η άποψή μου ήταν απλώς η άποψη ενός άπιστου, ενός εκ του πραγματικά σατανικού είδους! Θεέ μου! Εάν δεν με είχες εκθέσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα είχα αναλογιστεί ποτέ τα προβλήματά μου και θα εξακολουθούσα να ζω σε μια κατάσταση εχθρότητας και παρανόησης. Εάν είχε συνεχιστεί αυτό, θα μπορούσα μονάχα να γίνω μισητός, απεχθής και περιφρονητέος σ’ Εσένα. Θεέ μου! Πλέον είμαι πρόθυμος να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με στην κατανόηση της αλήθειας και του θελήματός Σου…»

Μετά απ’ αυτό, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι αποκτούν θέση – ανεξαρτήτως από το ποιοι είναι – την ίδια στιγμή γίνονται και αντίχριστοι; (Αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, θα γίνουν αντίχριστοι, αλλά αν την επιδιώκουν, δεν θα γίνουν). Συνεπώς, δεν είναι απόλυτο. Οπότε, όσοι βαδίζουν στον δρόμο των αντίχριστων έχουν, τελικά, πέσει στην παγίδα της κοινωνικής θέσης; Τούτο συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν παίρνουν τον σωστό δρόμο. Το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουν είναι καλό, αλλά δεν το ακολουθούν· αντιθέτως, ακολουθούν ένα κακό μονοπάτι. Ομοίως με το πώς τρώνε οι άνθρωποι: Κάποιοι δεν καταναλώνουν τροφή που μπορεί να διατηρήσει το σώμα τους υγιές και να συντηρήσει την κανονική τους ζωή, αντίθετα παίρνουν ναρκωτικά. Στο τέλος, η λήψη ναρκωτικών τούς καθιστά εθισμένους και τους σκοτώνει. Αυτή δεν είναι επιλογή που την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι;» (από «Για να επιλύσει κάποιος τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένο μονοπάτι πράξης» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Στη συνέχεια, διάβασα μία ακόμη συναναστροφή που έλεγε: «Γιατί τόσοι άνθρωποι αποκαλύπτονται όταν κάνουν κάθε είδους κακό μέσα από τη θέση και την εξουσία που κατέχουν; Δεν είναι επειδή τους βλάπτει η θέση τους. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι η ουσία της φύσης του ανθρώπου. Μια θέση μπορεί σίγουρα να αποκαλύψει κάποιον, αλλά αν ένας καλόκαρδος άνθρωπος κατέχει μια υψηλόβαθμη θέση, δεν θα προβεί σε διάφορες κακές πράξεις» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Τα λόγια του Θεού και αυτή η συναναστροφή μού έδωσαν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα. Όπως αποδείχθηκε, εκείνοι οι συνεργάτες και οι επικεφαλής που είχαν απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και είχαν εξαλειφθεί, δεν είχαν διωχθεί λόγω της θέσης του επικεφαλής που κατείχαν, αλλά, επειδή, κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων τους, μονίμως αποτύγχαναν να επιδιώξουν την αλήθεια ή να βαδίσουν στο ορθό μονοπάτι· επομένως, είχαν εκτεθεί και διωχθεί. Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ εκείνους τους επικεφαλής και συνεργάτες γύρω μου, οι οποίοι είχαν εκτεθεί. Ένας αδελφός ήταν ιδιαίτερα αυτάρεσκος και δεν είχε εκπληρώσει το καθήκον του σύμφωνα με τις αρχές. Είχε προάγει αφειδώς ανθρώπους να εκπληρώσουν καθήκοντα επικεφαλής, οι οποίοι είχαν μεν χαρίσματα και ιδιότητες, μα δεν κατείχαν την πραγματικότητα της αλήθειας. Δεν είχε δεχθεί τις αλλεπάλληλες υπενθυμίσεις και τη βοήθεια των αδελφών και, ως εκ τούτου, είχε επιφέρει αναστάτωση στη ζωή της εκκλησίας, εμποδίζοντας αδελφούς και αδελφές να πετύχουν είσοδο στη ζωή. Αυτός ο αδελφός είχε στηριχθεί σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό στις δικές του απόψεις, ακόμη και σε σημείο που αγνοούσε τις συμβουλές των συνεργατών. Είχε επιμείνει να φυλάξει τα χρήματα και τα τιμαλφή της εκκλησίας σε ένα σπίτι όπου υπήρχε κίνδυνος ασφαλείας, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να κατασχεθούν όλα από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Υπήρχε και μία αδελφή την οποία την απασχολούσε υπερβολικά το κύρος και, ενώ εκπλήρωνε το καθήκον της ως συνεργάτης, δεν ήταν σε θέση να δεχθεί την εποικοδομητική κριτική κανενός. Είχε, μάλιστα, διορθώσει και αντεκδικηθεί εκείνους τους αδελφούς και τις αδελφές που της είχαν δώσει συμβουλές, και είχε αρνηθεί να δεχθεί τη συναναστροφή και τη βοήθεια των ανωτέρων της πολλές φορές. Στο τέλος, της είχε δοθεί προειδοποίηση, όμως εκείνη συνέχισε να μην αναλογίζεται τις ενέργειές της για να γνωρίσει τον εαυτό της, πόσο μάλλον για να δεχθεί την αλήθεια· ποτέ δεν είχε μετανοήσει ούτε είχε αλλάξει και, αντιθέτως, βάδιζε πεισματικά στο μονοπάτι του αντίχριστου… Αυτά τα παραδείγματα αποτυχιών με έκαναν να διαπιστώσω ότι η εκκλησία δεν είχε απομακρύνει κανέναν από τα καθήκοντά του ούτε είχε εξαλείψει κανέναν αβάσιμα. Μόνο αφότου ανέλυσα προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονταν ανέκαθεν αυτά τα άτομα που είχαν απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και είχαν εξαλειφθεί, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι από αυτούς είχαν διαθέσεις που χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερα σοβαρή εναντίωση και δεν είχαν εκτελέσει ποτέ το έργο της εκκλησίας σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Όλοι τους έκαναν μονάχα ό,τι οι ίδιοι ήθελαν και είχαν καταλήξει να προκαλούν διακοπές και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, εμποδίζοντας σε μεγάλο βαθμό τους άλλους αδελφούς και τις αδελφές να πετύχουν είσοδο στη ζωή. Τελικά, είχε χρειαστεί να απομακρυνθούν από τα καθήκοντά τους και να αντικατασταθούν. Προφανώς, προτού απομακρυνθεί οποιοσδήποτε από τα καθήκοντά του, ο Θεός τού είχε δώσει άφθονες ευκαιρίες για να μετανοήσει, και οι αδελφοί και οι αδελφές τον είχαν βοηθήσει και στηρίξει πολλές φορές· απλώς εκείνοι οι επικεφαλής δεν είχαν εκδηλώσει ποτέ την πρόθεση να κάνουν μεταστροφή, και είχαν διακόψει, αναστατώσει και εμποδίσει σε μεγάλο βαθμό το έργο της εκκλησίας προτού, τελικά, απομακρυνθούν από τα καθήκοντά τους και αντικατασταθούν. Οι μόνοι υπαίτιοι για την αποτυχία τους ήταν οι ίδιοι, έτσι δεν είναι; Τούτος δεν ήταν ο πικρός καρπός της δικής τους σταδιακής πορείας; Ωστόσο, από τις αποτυχίες και τα ολισθήματά τους, δεν είχα διακρίνει το λανθασμένο μονοπάτι στο οποίο βρίσκονταν αυτοί οι άνθρωποι ούτε είχα δει καθαρά την πηγή της αντίστασής τους στον Θεό, και δεν είχα αναλογιστεί μετέπειτα τις ενέργειές μου ούτε είχα χρησιμοποιήσει το παράδειγμά τους ως προειδοποίηση για τον εαυτό μου. Επίσης, δεν γνώριζα ότι η διάθεση του Θεού είναι απρόσβλητη, κι έτσι δεν είχα αναπτύξει ευλαβή φόβο Θεού που θα με είχε αποτρέψει από το να ακολουθήσω τα βήματά τους· αντιθέτως, είχα αναπτύξει παρανόηση και αμυντικότητα προς τον Θεό. Είχα πάρει όλη την αδικία και την είχα ρίξει στον Θεό. Έβλεπα ότι ήμουν πραγματικά αδαής και τυφλός, ποταπός και αξιοθρήνητος, και ότι είχα πραγματικά πληγώσει τον Θεό πέρα για πέρα. Θυμήθηκα, επίσης, ότι επί του παρόντος υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων στην εκκλησία, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι δεν κατείχαν ποτέ υψηλές θέσεις, συνεχώς αποτύγχαναν να επιδιώξουν την αλήθεια, προκαλούσαν διακοπές και αναστάτωση στην εκκλησία και δεν εκπλήρωναν ορθά τον σκοπό τους· παρομοίως, και αυτοί είχαν εκτεθεί και εξαλειφθεί από τον Θεό. Αυτή η διαπίστωση με έκανε να καταλάβω ακόμη σαφέστερα ότι, ενώ ακολουθούμε τον Θεό, το αν εκτεθούμε και εξαλειφθούμε ή όχι δεν έχει καμία σχέση με το καθήκον που εκπληρώνουμε ή τη θέση που κατέχουμε. Εάν δεν επιδιώκουμε την αλήθεια και δεν βαδίζουμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης στη διάθεσή μας, τότε, ανεξάρτητα από τη θέση που μπορεί ή όχι να κατέχουμε, όλοι μας ενδέχεται να τεθούμε υπό τον έλεγχο της διάθεσης του Σατανά και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να κάνουμε πράγματα που προσβάλλουν τον Θεό ή Του αντιστέκονται, κι έτσι να εκτεθούμε και να εξαλειφθούμε. Τούτο αποτελούσε ακριβή επιβεβαίωση των εξής λόγων του Θεού: «Το να έχετε μία αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό». Είμαι ευγνώμων για τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού που μου έδωσαν τη δυνατότητα να αποκτήσω μερική κατανόηση και διάκριση των εσφαλμένων απόψεων που είχα, καθώς και να εκτιμήσω τη σημασία του να επιδιώκει κανείς την αλήθεια ενόσω πιστεύει στον Θεό, και του να αγωνίζεται για αλλαγή διάθεσης. Ταυτόχρονα, συνειδητοποίησα πόσο παράδοξος και παράλογος υπήρξα που ζούσα μες στις παρανοήσεις και τα αποκυήματα της φαντασίας μου.

Αργότερα, διάβασα ακόμη μία περικοπή σε μια συναναστροφή, που έλεγε τα εξής: «Ρώτησα έναν αδελφό: “Έχεις σημειώσει κάποια πρόοδο τα τελευταία χρόνια;” Εκείνος αποκρίθηκε: “Η μεγαλύτερη πρόοδος που σημείωσα ήταν απόρροια εκείνης της εκδίωξης που βίωσα”. Γιατί η μεγαλύτερη πρόοδος που σημείωσε ήταν απόρροια του ότι εκδιώχθηκε; Σίγουρα είχε προσευχηθεί επιτακτικά ενώπιον του Θεού και σίγουρα είχε περάσει αρκετό χρόνο αναλογιζόμενος τις ενέργειές του και γνωρίζοντας τον εαυτό του. Ήταν, επίσης, πρόθυμος να μετανοήσει και δεν ήθελε να τον απορρίψει ο Θεός. Η ειλικρινής προσευχή στον Θεό απέφερε σημαντική διαφώτιση και φώτιση, καθώς και αυτογνωσία· έφτασε στο σημείο να αναγνωρίσει πώς είχε ενεργήσει και συμπεριφερθεί τα τελευταία χρόνια και ποιο μονοπάτι ακολουθούσε. Μέσα από αυτές τις διδακτικές, αρνητικές εμπειρίες συνειδητοποίησε πώς ακριβώς θα έπρεπε να πιστεύει στον Θεό και πώς θα έπρεπε να επιδιώκει την αλήθεια. Κατόπιν τούτου, μετανόησε αληθινά ενώπιον του Θεού και ήταν πρόθυμος να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια στο να επιδιώξει την αλήθεια, να υποταχθεί στην κρίση και την παίδευση του Θεού και να αποδεχθεί την ενορχήστρωσή Του. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το ταξίδι της πίστης του στον Θεό ανανεώθηκε, κι εκείνος πάτησε επισήμως το πόδι του στο μονοπάτι της πίστης. Επομένως, μπορεί να ρωτήσετε κατά πόσο μια τέτοια εκδίωξη έχει πλεονεκτήματα και κατά πόσο αποτελεί στ’ αλήθεια τρόπο να φέρει σωτηρία στους ανθρώπους» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Από τη συναναστροφή αυτή μπορούσα να δω το υπέρμετρο έλεος και τη σωτηρία που έφερνε ο Θεός στους ανθρώπους. Μερικοί είχαν εκδιωχθεί από την εκκλησία λόγω των κακών πράξεων που είχαν διαπράξει, αλλά εφόσον μετανοούσαν ειλικρινά και ήταν πρόθυμοι να αποδεχθούν και να υποταχθούν στην πειθαρχία και τη συμμόρφωση του Θεού, να αναλογιστούν τον εαυτό τους για να τον γνωρίσουν καλύτερα και να αρχίσουν να επιδιώκουν την αλήθεια, τότε είχαν ακόμη ελπίδα για σωτηρία. Ταυτόχρονα, έφτασα στο σημείο να κατανοήσω ότι η αυστηρή κρίση του Θεού, οι τρόποι που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, η συμμόρφωση και η πειθαρχία Του ήταν κι αυτά μορφές σωτηρίας για τους ανθρώπους που είχαν μετανοήσει αληθινά· ο σκοπός τους ήταν να παράσχει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να επιδοθούν σε καλύτερο αυτοστοχασμό και να κατανοήσουν τη σατανική φύση τους που τους είχε κάνει να αντιστέκονται στον Θεό και να Τον βλέπουν σαν εχθρό. Ήταν για να τους παράσχει τη δυνατότητα να νιώσουν πραγματική απέχθεια για τον εαυτό τους και να απαρνηθούν τη σάρκα, έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ευλαβής σεβασμός προς τον Θεό και να πατήσουν το πόδι τους στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Για τους ανθρώπους που έχουν αληθινή πίστη στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια, ανεξάρτητα από το τι έχουν βιώσει —είτε είχαν απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και είχαν αντικατασταθεί είτε είχαν εκδιωχθεί είτε κάτι άλλο— τίποτε από αυτά δεν αποτελούσε έκθεση ή εξάλειψη, αλλά, αντιθέτως, αποτελούσαν σημεία καμπής στο μονοπάτι της πίστης τους στον Θεό! Δίχως να το επιδιώξω, θυμήθηκα μια περικοπή των λόγων του Θεού: «Οι πολλαπλές αποτυχίες και πτώσεις δεν συνιστούν κάτι κακό· ούτε η αποκάλυψη. Ακόμα κι αν έχεις αντιμετωπιστεί, κλαδευτεί ή αποκαλυφθεί, πρέπει, ανά πάσα στιγμή, να θυμάσαι το εξής: Το ότι αποκαλύφθηκες δεν σημαίνει και ότι καταδικάστηκες. Η αποκάλυψη είναι κάτι καλό· είναι η καλύτερη ευκαιρία που θα έχεις ποτέ για να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Μπορεί να φέρει μεταστροφή στην εμπειρία σου στη ζωή. Χωρίς αυτήν, δεν θα έχεις ούτε την ευκαιρία, ούτε την προϋπόθεση, ούτε το πλαίσιο ώστε να είσαι ικανός να κατορθώσεις να κατανοήσεις κάπως την αλήθεια της διαφθοράς σου. Αν μπορείς να φτάσεις να γνωρίζεις τα πράγματα μέσα σου, καθώς και όλες τις πτυχές εκείνων που κρύβονται βαθιά μέσα σου, τα οποία είναι δύσκολο να αναγνωριστούν και να έρθουν στο φως, αυτό είναι καλό. Το να καταστείς ικανός να γνωρίζεις στ’ αλήθεια τον εαυτό σου είναι η καλύτερη ευκαιρία για να διορθώσεις τους τρόπους σου και να γίνεις ένας καινούργιος άνθρωπος. Μόλις γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου, θα είσαι ικανός να καταλάβεις ότι, όταν η αλήθεια καθίσταται ζωή για κάποιον, είναι πράγματι κάτι πολύτιμο, και θα διψάς για την αλήθεια και θα εισέλθεις στην πραγματικότητα. Πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο! Αν μπορείς να αρπάξεις αυτήν την ευκαιρία και να κάνεις σοβαρά τον απολογισμό σου και να αποκτάς γνήσια γνώση του εαυτού σου κάθε φορά που αποτυγχάνεις ή πέφτεις, τότε, εν μέσω της αρνητικότητας και της αδυναμίας, θα είσαι ικανός να σηκωθείς και πάλι όρθιος. Αφού περάσεις αυτό το κατώφλι, τότε θα είσαι ικανός να κάνεις ένα μεγάλο βήμα μπροστά και να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας» (από «Για να κερδίσετε την αλήθεια, πρέπει να μάθετε από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα γύρω σας» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Όταν το σκέφτηκα αυτό, κατανόησα σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος το θέλημα του Θεού: Είτε μας πλήττει είτε μας πειθαρχεί είτε μας απομακρύνει από τα καθήκοντά μας και μας εκδιώκει, όλα όσα μας κάνει αποφασίζονται βάσει της συμπεριφοράς μας και της διεφθαρμένης ουσίας μας. Όλα όσα κάνει ο Θεός έχουν σκοπό να εξαγνίσουν και να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους· για μας, όλα αυτά τα πράγματα αποτελούν σωτηρία και μας είναι τα πιο ωφέλιμα. Ανέκαθεν έβλεπα με φόβο το καθήκον του επικεφαλής, επειδή εκείνοι οι άνθρωποι είχαν εκτεθεί, απομακρυνθεί από τα καθήκοντά τους και εξαλειφθεί, και είχα προειδοποιήσει τον εαυτό μου να μη συμφωνήσει ποτέ να εκπληρώσει κάποιο καθήκον που συνοδευόταν από θέση, επειδή έτσι δεν θα έπεφτα ούτε θα αποτύγχανα, κι ούτε θα ζούσα μέσα στον οδυνηρό εξευγενισμό. Η δίκαιη διάθεση του Θεού περιλαμβάνει την κρίση, την παίδευση, τη συμμόρφωση και την πειθαρχία μας, αλλά περιλαμβάνει, επίσης, ανεκτικότητα και υπομονή και τη μεγαλύτερη δυνατή αγάπη προς εμάς. Δεν είχα δει ποτέ ξανά αυτά τα πράγματα, παρά ζούσα σε μια κατάσταση παρανόησης και εικασιών για τον Θεό, η οποία βασιζόταν στις δικές μου αντιλήψεις και τα αποκυήματα της φαντασίας μου. Υπήρξα απρόθυμος να πάρω μέρος στις εκλογές, και σε ακόμη μικρότερο βαθμό είχα κάποια φιλοδοξία να εκπληρώσω το καθήκον του επικεφαλής και, ως εκ τούτου, είχα χάσει πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την αλήθεια και να γνωρίσω τον Θεό. Μόνο τώρα έβλεπα καθαρά ότι οι προηγούμενες αντιλήψεις μου, όπως το «είναι μοναχικά στην κορυφή» και «όσο ψηλότερα βρίσκεσαι, τόσο πιο άσχημα πέφτεις» ήταν παράλογες απόψεις του Σατανά, οι οποίες με παρεμπόδιζαν εξαιρετικά να επιδιώξω την αλήθεια και να επιζητήσω να γνωρίσω τον Θεό. Ευχαρίστησα τον Θεό για τη διαφώτιση και την καθοδήγησή Του, που μου είχαν δώσει τη δυνατότητα να απαλλαγώ από ορισμένες παρανοήσεις που είχα προς το πρόσωπό Του. Ταυτόχρονα, αισθάνθηκα ακριβώς πόσο άσχημος, σιχαμερός, αντιδραστικός και αδαής υπήρξα στ’ αλήθεια!

Αργότερα, δεν μπορούσα παρά να διερωτηθώ, μέσω ενδοσκόπησης, γιατί διατηρούσα μονίμως τόσο αμυντική στάση απέναντι στον Θεό και ποια φύση με ήλεγχε για να το κάνω. Διάβασα μια περικοπή του λόγου του Θεού, που έλεγε: «Και αν είστε ικανοί να αμφισβητείτε τον Θεό και να κάνετε εικασίες για Αυτόν ηθελημένα, τότε χωρίς αμφιβολία είστε οι πιο δόλιοι άνθρωποι. Κάνετε εικασίες για το αν ο Θεός μπορεί να είναι σαν τον άνθρωπο: ασυγχώρητα αμαρτωλός, μικροπρεπής, στερούμενος αμεροληψίας και λογικής, χωρίς αίσθηση της δικαιοσύνης, φαύλος, ύπουλος και πονηρός, καθώς και να χαίρεται με το κακό και το σκοτάδι, και ούτω καθεξής. Δεν είναι η αιτία που ο άνθρωπος σκέφτεται έτσι για τον Θεό, επειδή δεν έχει την παραμικρή γνώση για Αυτόν;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Διάβασα επίσης μια συναναστροφή που έλεγε: «Όλοι εκείνοι που, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με δοκιμασίες, τηρούν αμυντική στάση απέναντι στον Θεό είναι επίβουλοι, ιδιοτελείς, μοχθηροί, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που αγωνίζονται ενάντια στον Θεό. Μόλις αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα, παίρνουν αμυντική στάση απέναντι στον Θεό και Τον μελετούν, διερωτώμενοι: “Τι εννοούσε ο Θεός μ’ αυτό; Γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό σ’ εμένα;” Μετά προσπαθούν να μεταπείσουν τον Θεό. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι άδικοι στις προθέσεις τους; Είναι εύκολο γι’ αυτούς τους ανθρώπους να επιδιώξουν την αλήθεια; Δεν είναι. Δεν πρόκειται για φυσιολογικούς ανθρώπους· έχουν δαιμονική φύση και είναι παντελώς ανίκανοι να τα πηγαίνουν καλά με οποιονδήποτε» (από «Ερωτήσεις και απαντήσεις» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος ΙΓ'»). Ο λόγος του Θεού και αυτή η συναναστροφή αποκάλυψαν τη βασική αιτία του προβλήματος της αμυντικότητάς μου απέναντι στον Θεό και των εικασιών μου για τον Θεό. Επειδή ήμουν υπερβολικά ύπουλος εκ φύσεως, κάθε φορά που η εκκλησία ήθελε να με καλλιεργήσει και να με προάγει, εγώ όχι μόνο δεν κατάφερνα να συλλάβω την αγάπη που είχε ο Θεός για μένα ή να κατανοήσω την επιμελή πρόθεσή Του, αλλά, απεναντίας, υπέθετα ότι η εκπλήρωση καθήκοντος επικεφαλής θα ήταν κάτι πολύ επικίνδυνο και ότι από τη στιγμή που θα κατείχα κάποια θέση και θα έκανα κάτι κακό, θα κινδύνευα συνεχώς να απομακρυνθώ από τα καθήκοντά μου και να εξαλειφθώ. Σκέφτηκα το γεγονός ότι απολάμβανα τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα που ο Θεός είχε δημιουργήσει —μέχρι και την ίδια τη λιακάδα και τη βροχή— καθώς και όλο το πότισμα και την πρόνοια από τόσες από τις ομιλίες του Θεού, κι όμως δεν είχα προσπαθήσει ούτε στο ελάχιστο να αποκτήσω κάποια εκτίμηση της αγάπης και της σωτηρίας που είχε Εκείνος για τους ανθρώπους. Πάντα τηρούσα αμυντική στάση απέναντί Του και Του έκανα κακό, έχοντας την υποψία ότι ο Θεός ήταν τόσο μικροπρεπής όσο και οι άνθρωποι και ότι δεν είχε έλεος ούτε και αγάπη για εμάς. Υπήρξα στ’ αλήθεια τόσο δόλιος και αξιοκαταφρόνητος, και δεν είχα επιδείξει ούτε την απειροελάχιστη ανθρώπινη ομοιότητα στη ζωή μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένιωσα μεγάλη ενοχή και θυμήθηκα ξανά τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Θεός πράττει ήσυχα τα πάντα για τον άνθρωπο, πράττοντάς τα όλα σιωπηλά, μέσα από την ειλικρίνεια, την πίστη και την αγάπη Του. Ποτέ, όμως, δεν νοιώθει φόβο ή λύπη για όλα όσα πράττει, ούτε χρειάζεται κάποιον να Του τα ξεπληρώσει με οποιονδήποτε τρόπο, ούτε και προτίθεται να κερδίσει ποτέ κάτι από την ανθρωπότητα. Μοναδικός σκοπός όλων των πεπραγμένων Του είναι να μπορέσει να δεχθεί την αληθινή πίστη και αγάπη του ανθρώπινου γένους» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). «Ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο γένος· ανεξάρτητα από το αν έχει διαφθαρεί ή Τον ακολουθεί, ο Θεός μεταχειρίζεται τα ανθρώπινα όντα σαν αγαπημένους Του –ή, όπως θα έλεγαν τα ανθρώπινα όντα, οι πλέον αγαπημένοι Του άνθρωποι– και όχι σαν παιχνίδια Του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). «Από την αρχή μέχρι σήμερα, μόνο ο άνθρωπος ήταν σε θέση να συνομιλεί με τον Θεό. Τουτέστιν, μεταξύ όλων των έμβιων όντων και πλασμάτων του Θεού, μόνο ο άνθρωπος είναι σε θέση να συνομιλεί με τον Θεό. Ο άνθρωπος διαθέτει αυτιά που του επιτρέπουν να ακούει, και μάτια που του επιτρέπουν να βλέπει, διαθέτει ομιλία, και τις δικές του ιδέες, και ελεύθερη βούληση. Κατέχει όλα όσα απαιτούνται για να ακούει τον Θεό να μιλάει, και να κατανοεί το θέλημα του Θεού, και να δέχεται την αποστολή από τον Θεό, οπότε ο Θεός μεταβιβάζει όλες τις επιθυμίες Του στον άνθρωπο, θέλοντας να κάνει τον άνθρωπο σύντροφο, ο οποίος να συμφωνεί μαζί Του και να μπορεί να πορευτεί μαζί Του. Από τότε που ξεκίνησε τη διαχείρισή Του, ο Θεός περίμενε τον άνθρωπο να Του χαρίσει την καρδιά του, να επιτρέψει στον Θεό να την εξαγνίσει και να την εξοπλίσει, να τον κάνει ευάρεστο και αγαπητό στον Θεό, να τον κάνει να έχει φόβο Θεού και να αποφεύγει το κακό. Ο Θεός πάντα προσδοκούσε με χαρά και περίμενε αυτό το αποτέλεσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Ανάμεσα στις γραμμές και τα λόγια των ομιλιών του Θεού αποκαλύφθηκε μια αγάπη και φροντίδα για την ανθρωπότητα, καθώς και ελπίδα και προσμονή. Ο Θεός φέρεται στους ανθρώπους όπως φέρεται μια συμπονετική μητέρα στα παιδιά της, αγαπώντας αληθινά και φροντίζοντας καλά τον καθένα μας ανεξαιρέτως. Προκειμένου να αποκτήσει μια ομάδα ανθρώπων που είναι εναρμονισμένοι με το θέλημά Του, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί δύο φορές, υπομένοντας τεράστια ταπείνωση και πληρώνοντας το υπέρτατο τίμημα για να φέρει λύτρωση και σωτηρία στην ανθρωπότητα. Παρά την εναντίωση, την αντίσταση, την παρανόηση και τις διαμαρτυρίες μας στον Θεό, Εκείνος συνεχίζει, με τεράστια ανεκτικότητα και υπομονή, να επιτελεί σιωπηλά το έργο της σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Ο Θεός έχει έλθει ανάμεσά μας για να εκφράσει την αλήθεια, ποτίζοντάς μας, παρέχοντάς μας τα απαραίτητα και καθοδηγώντας μας, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις καλές προθέσεις Του όσον αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων και θα παραδώσουμε τις καρδιές μας στον Θεό, υποτασσόμενοι στην κρίση και την παίδευσή Του, αποβάλλοντας τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και γινόμενοι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός έχει σώσει και οι οποίοι Τον σέβονται και αποφεύγουν το κακό. Μπορούσα να δω ότι η ουσία του Θεού είναι τόσο όμορφη και καλή, και ότι η αγάπη Του για την ανθρωπότητα είναι τόσο αληθινή! Εγώ, από την άλλη, υπήρξα τυφλός και ανόητος, και δεν είχα ούτε ίχνος γνώσης για τον Θεό· σε ακόμη μικρότερο βαθμό κατανοούσα τις καλές προθέσεις Του. Διατηρούσα αμυντική στάση απέναντι στον Θεό και έτρεφα παρανοήσεις για Εκείνον, αρνούμενος άκαρδα τη σωτηρία Του ξανά και ξανά, αποφεύγοντάς Τον και διατηρώντας μιαν απόσταση από τον Θεό σαν να ήταν εχθρός, και δίνοντάς Του τίποτε άλλο πέρα από πόνο και βάσανα. Ωστόσο, ο Θεός δεν είχε επικεντρωθεί στην εναντίωση, την αφροσύνη και την άγνοιά μου, αλλά, αντιθέτως, είχε δημιουργήσει ένα περιβάλλον που θα με συμμόρφωνε και θα με πειθαρχούσε. Με είχε, επίσης, διαφωτίσει και καθοδηγήσει διαμέσου των λόγων Του, απαλλάσσοντάς με έτσι από την αμυντικότητα και την παρανόησή μου προς Εκείνον και καθιστώντας με ικανό να Του παραδώσω την καρδιά μου. Η αγάπη του Θεού με έκανε να νιώσω ντροπή και δεν μπορούσα παρά να προσπέσω ενώπιόν Του και να πω: «Θεέ μου! Έχω ισχυριστεί πως έχω πίστη σ’ Εσένα, κι όμως δεν Σε γνωρίζω ούτε κατ’ ελάχιστον. Υπήρξα αμυντικός απέναντί Σου και Σε παρεξήγησα από κάθε άποψη. Είμαι πραγματικά πάρα πολύ επίβουλος· Σε έχω πληγώσει πέρα για πέρα και δεν είμαι άξιος να έρχομαι ενώπιόν Σου. Θεέ μου! Σήμερα, η κρίση και η παίδευσή Σου με έκαναν να αντιληφθώ την πρόθεσή Σου να φέρνεις σωτηρία στους ανθρώπους και, λίγο-λίγο, με έχουν απαλλάξει από την παρανόησή μου προς Εσένα. Θεέ μου! Δεν επιθυμώ να χάσω άλλες ευκαιρίες για να αποκτήσω την αλήθεια και να οδηγηθώ στην τελείωση. Επιθυμώ μονάχα να επιδιώκω την αλήθεια και να εκπληρώνω το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη Σου!» Αφού ολοκλήρωσα την προσευχή, ένιωσα πολύ κοντά με τον Θεό μες στην καρδιά μου και πλέον είχα τη φιλοδοξία να αναζητήσω έναν τρόπο για να Τον ικανοποιήσω.

Λίγες ημέρες αργότερα, οι επικεφαλής μου συναναστράφηκαν και πάλι μαζί μου σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές, με την ελπίδα πως θα έπαιρνα μέρος. Γνώριζα πως αυτό αποτελούσε μια θεόσταλτη ευκαιρία για μεταμέλεια και επιθυμούσα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για να την εκτιμήσω, κι έτσι τους είπα «ναι» με χαρά. Λίγες ημέρες αφότου μετέστρεψα τις παρανοήσεις μου, ξεφορτώθηκα την αμυντικότητα που είχα απέναντι στον Θεό και έθεσα υποψηφιότητα στις εκλογές, οι αδελφοί και οι αδελφές μου με επέλεξαν να εκπληρώσω το καθήκον του επικεφαλής. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα βαθιά συγκινημένος και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα ευγνωμοσύνης. Γνώριζα βαθιά μέσα μου ότι αυτή ήταν η αγάπη που μου έδωσε ο Θεός και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια στην επιδίωξη της αλήθειας και στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου, και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού με αληθινές ενέργειες.

Ενθυμούμενος την εμπειρία αυτή, γνωρίζω ότι η διαφώτιση και η καθοδήγηση του λόγου του Θεού ήταν αυτά που, λίγο-λίγο, με απάλλαξαν από τις παρανοήσεις μου για τον Θεό και μου πρόσφεραν μια εκτίμηση του μεγαλείου και της ευγένειας της διάθεσής Του. Ενώ ο Θεός επιτελεί το έργο της σωτηρίας, όση εναντίωση, διαφθορά ή ακόμη και αντίσταση κι αν αποκαλύπτεται μέσα μας, εφόσον έχουμε μια μικρή επιθυμία να κάνουμε μεταστροφή, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Αντίθετα, θα φέρει τη μέγιστη σωτηρία σε καθέναν από εμάς ανεξαιρέτως. Παρόλο που ο λόγος του Θεού περιέχει κρίσεις και καταδίκη, Εκείνος πάντα μας χορηγεί την πιο αληθινή αγάπη και σωτηρία· μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αποκτήσουμε ακόμη πιο βαθιά απέχθεια για τη διαφθορά και τη μοχθηρία μας, και να εργαστούμε σκληρά για να επιδιώξουμε την αλήθεια και να επιτύχουμε μεταμόρφωση της διάθεσης. Ο λόγος του Θεού λέει: «Την ουσία του Θεού δεν πρέπει μόνο να την πιστέψει ο άνθρωπος. Χρειάζεται και να την αγαπήσει. Αλλά πολλοί από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό είναι ανίκανοι να ανακαλύψουν αυτό το “μυστικό”. Οι άνθρωποι δεν τολμούν να αγαπήσουν τον Θεό και ούτε προσπαθούν να Τον αγαπήσουν. Δεν ανακάλυψαν ποτέ ότι υπάρχουν τόσα πολλά που είναι αξιαγάπητα σε Εκείνον, ούτε ανακάλυψαν ποτέ ότι ο Θεός αυτός είναι ο Θεός που αγαπά τον άνθρωπο και ότι αυτός είναι ο Θεός που πρέπει ο άνθρωπος να αγαπά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αυτοί που αγαπούν τον Θεό θα ζουν για πάντα μέσα στο φως Του). Η ουσία του Θεού είναι όμορφη και καλή, και υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα ν’ αγαπά κανείς σ’ Εκείνον. Πρέπει στ’ αλήθεια να το εκτιμήσουμε και να το συνειδητοποιήσουμε αυτό μέσα από την εμπειρία. Εφεξής, στο περιβάλλον που έχει κανονίσει για μένα ο Θεός, επιθυμώ να περνώ περισσότερο χρόνο αναζητώντας την αλήθεια και προσπαθώντας να συλλάβω το θέλημα του Θεού, να ανακαλύψω ακόμη περισσότερα αξιαγάπητα χαρακτηριστικά του Θεού και να καταβάλω προσπάθεια στο να γνωρίσω τον Θεό, έτσι ώστε να μπορέσω να αποβάλω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου το συντομότερο δυνατόν και να καταστώ συμβατός με τον Θεό.