Άρχισα να επιβλέπω το έργο των βίντεο τον Νοέμβριο του 2018. Ήμουν όλο νεύρα κάθε μέρα από τον μεγάλο φόρτο εργασίας. Φρόντιζα συνεχώς να λύνω διάφορα προβλήματα και να παρακολουθώ τη δουλειά των άλλων. Δεν χαλάρωνα καθόλου. Μετά από λίγο, η αδελφή Λιου άρχισε να μας δίνει συμβουλές για τα βίντεό μας, και έλεγε ότι είχαν προβλήματα επειδή δεν προσπαθούσαμε αρκετά. Αντέδρασα μέσα μου όταν διάβασα τα μηνύματά της. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε ώστε να γίνονται ελάχιστα λάθη, και το ότι είχαμε πετύχει τόσα στο έργο δεν ήταν μικρό πράγμα. Δεν καθυστερούσε την πρόοδο του έργου μας, ψάχνοντας ψύλλους στ’ άχυρα; Ποτέ δεν πήρα τις προτάσεις της στα σοβαρά, σκεπτόμουν ότι έκανε φασαρία για το τίποτα και μας καθυστερούσε. Μια μέρα, της έκλεισα ένα ραντεβού για να τα πούμε. Της μίλησα για κάποιες αρχές και για το πώς η δική της λεπτολογία μάς καθυστερούσε. Ήταν έκπληξη για μένα όταν, μετά τη συναναστροφή, μου είπε με σκληρό ύφος: «Αυτή είναι η μία όψη της αρχής σ’ αυτό το θέμα. Επίτρεψέ μου να σου θυμίσω να μη βλέπεις τις αρχές ως δικαιολογία για την προχειρότητα και την ανευθυνότητα στο καθήκον σου. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μην τα μπερδεύεις». Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, αν και δεν είπα τίποτα, μέσα μου ενοχλήθηκα. Και σκέφτηκα: «Τι εννοείς, ότι κάνω το καθήκον μου με προχειρότητα και ανευθυνότητα; Εσύ λεπτολογείς, καθυστερείς τα πράγματα, και μετά κατηγορείς εμένα! Και τι έγινε αν υπάρχουν μικροπροβλήματα; Δεν θα επηρεάσουν καθόλου την ποιότητα των βίντεο, και ό,τι πετύχαμε ήδη μέχρι τώρα είναι πάρα πολύ καλό. Δεν έχεις ιδέα τι φόρτο εργασίας έχουμε, αλλά πιάνεσαι από μικροπράγματα και με κατσαδιάζεις. Είσαι πολύ αλαζόνας!» Μετά απ’ αυτό, αρνήθηκα να συνεργαστώ μαζί της ξανά. Κάθε φορά που ανέφερε κάποιο πρόβλημα, εγώ έλεγα το αντίθετο. Αντιμετώπιζα κάθε ζήτημα συναισθηματικά.

Μετά, σχεδόν δύο φορές τον μήνα, η αδελφή Λιου μάς ετοίμαζε μια αναφορά με παρατηρήσεις για το έργο. Μια φορά, έδειξε αυτή την αξιολόγηση στην επικεφαλής. Όταν το έμαθα αυτό, εξοργίστηκα. Όντως κάναμε κάποια λάθη, αλλά με τόση δουλειά κάθε μήνα, δεν ήταν φυσικό κάποια μικροπράγματα να μην έχουν γίνει σωστά; Ήταν ανάγκη να τα πει στην επικεφαλής; Παθαίνεις εμμονή με λεπτομέρειες, βάζεις τον πήχη ψηλά. Θεωρείς τους αδελφούς και τις αδελφές μηχανήματα; Δεν επιτρέπεται να κάνουμε ένα λάθος; Όσο πιο πολύ το σκεπτόμουν, τόσο εκνευριζόμουν. Όταν η επικεφαλής ήρθε να μου μιλήσει, εγώ ανέφερα αμέσως την αδελφή Λιου, και είπα ότι είχε απίστευτη αλαζονεία. Ότι δεν είχε αυτογνωσία αλλά απλώς έδειχνε τα προβλήματά μας. Η επικεφαλής είδε πως εγώ δεν είχα αυτογνωσία, και μου συνέστησε να φέρομαι σωστά στην αδελφή Λιου. Μου είπε να κάνω αυτοκριτική και να διδαχτώ απ’ αυτό. Μα τα λόγια της επικεφαλής πήγαν χαμένα. Καθυστερούσα να λύσω τα προβλήματα στην αναφορά της αδελφής Λιου, και δεν προσπάθησα να δω πώς θα μπορούσα να αποφύγω παρόμοια θέματα στο μέλλον. Είχες καταλάβει τότε ότι η κατάστασή σου δεν ήταν καλή; Κάπως το είχα καταλάβει και αναζήτησα τον Θεό στην προσευχή μου. Του ζήτησα να με καθοδηγήσει για να διδαχθώ και να αποκτήσω αυτογνωσία σ’ αυτό το θέμα.

Σε μια πνευματική άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού τα οποία με βοήθησαν να καταλάβω λίγο την κατάστασή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν οι άνθρωποι ασχολούνται με το σωστό και το λάθος, προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν αν το κάθε τι είναι σωστό ή λάθος, δεν σταματούν μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα και να κατασταλάξουν ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, είναι εμμονικοί με τέτοια πράγματα, εμμονικοί με πράγματα για τα οποία δεν υπάρχει απάντηση: Ποιο είναι το νόημα του να συμπεριφέρεται κανείς έτσι; Είναι τελικά σωστό να μιλάμε για το σωστό και το λάθος; (Όχι.) Πού είναι το λάθος; Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ αυτού και της άσκησης της αλήθειας; (Δεν υπάρχει καμία σύνδεση.) Γιατί λες ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση; Το να μιλάει κανείς για το σωστό και το λάθος δεν είναι τήρηση των θεμελιωδών αρχών της αλήθειας, δεν είναι συζήτηση ή συναναστροφή σχετικά με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας· αντίθετα, οι άνθρωποι μιλούν συνεχώς για το ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ποιος ήταν σωστός και ποιος έκανε λάθος, ποιος ήταν λογικός και ποιος όχι, ποιος είχε καλή λογική και ποιος όχι, ποια πλευρά έβγαζε περισσότερο νόημα· αυτό είναι που εξετάζουν. Όταν ο Θεός δοκιμάζει τους ανθρώπους, προσπαθούν συνεχώς να επιχειρηματολογήσουν με τον Θεό, συνεχώς παρουσιάζουν τον έναν ή τον άλλο λόγο. Συζητά ο Θεός τέτοια πράγματα μαζί σου; Ρωτάει ο Θεός ποιο ήταν το συγκείμενο; Ρωτάει ο Θεός για τους λόγους και τις αιτίες που υπέδειξες; Δεν το κάνει. Ο Θεός ρωτάει αν είχες στάση υπακοής ή αντίστασης όταν σε δοκίμασε. Ο Θεός ρωτάει αν κατάλαβες ή όχι την αλήθεια, αν ήσουν υπάκουος ή όχι. Αυτό είναι το μόνο που ζητάει ο Θεός, τίποτε άλλο. Ο Θεός δεν σε ρωτάει ποιος ήταν ο λόγος για την έλλειψη υπακοής σου, δεν εξετάζει αν είχες καλό λόγο —δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τέτοια πράγματα. Ο Θεός εξετάζει μόνο αν ήσουν υπάκουος ή όχι. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον διαβίωσής σου και ποιο ήταν το συγκείμενο, ο Θεός εξετάζει μόνο αν υπήρχε υπακοή στην καρδιά σου, αν είχες στάση υπακοής· ο Θεός δεν συζητάει μαζί σου για το σωστό και το λάθος, ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι ήταν οι λόγοι σου, ο Θεός ενδιαφέρεται μόνο για το αν ήσουν πραγματικά υπάκουος· αυτό είναι το μόνο που ζητάει ο Θεός από σένα. Όσον αφορά το είδος των ανθρώπων που συνεχίζουν να μιλούν για το σωστό και το λάθος, που τους αρέσει να διεξάγουν φραστικούς πολέμους —υπάρχουν οι θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας στην καρδιά τους; (Όχι.) Γιατί όχι; Έχουν δώσει ποτέ σημασία στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας; Έχουν ποτέ πασχίσει γι’ αυτές; Τις αναζήτησαν ποτέ; Δεν τους έχουν δώσει ποτέ καμία προσοχή ούτε έχουν αγωνιστεί γι’ αυτές, ούτε τις έχουν αναζητήσει· απουσιάζουν εντελώς από την καρδιά τους. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να ζήσουν μόνο ανάμεσα σ’ αυτό που είναι σωστό και λάθος, το μόνο που υπάρχει στην καρδιά τους είναι το σωστό και το λάθος, το ορθό και το λανθασμένο, προφάσεις, λόγοι, αιτιολογίες, επιχειρήματα, και αμέσως μετά επιτίθενται, κατηγορούν και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον. Η διάθεση των ανθρώπων σαν κι αυτούς είναι ότι τους αρέσει να συζητούν για το σωστό και το λάθος, τους αρέσει να διατυπώνουν κατηγορίες και να καταδικάζουν τους ανθρώπους. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν έχουν καμία αγάπη ή αποδοχή για την αλήθεια, είναι ικανοί να προσπαθήσουν να επιχειρηματολογήσουν με τον Θεό, ακόμη και να διατυπώσουν ισχυρισμούς για τον Θεό και να αντισταθούν στον Θεό. Τελικά, θα καταλήξουν να τιμωρηθούν» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Με όσα αποκάλυψε ο Θεός, κατάλαβα ότι όσοι μιλούν διαρκώς για το σωστό και το λάθος σε μια περίσταση πρώτα θα ερευνήσουν προσεκτικά: ποιος λέει το σωστό, ποιος το λάθος, ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του. Αν μπορούν να το κλωθογυρίσουν, επιχειρηματολογούν υπέρ της άποψής τους, καρφώνουν τους άλλους με το βλέμμα τους, δεν συμμορφώνονται, γίνονται αντιδραστικοί, ακόμη κι επιθετικοί, δίχως να αναζητούν την αλήθεια ή να αναλογίζονται τα δικά τους προβλήματα. Δεν υποτάσσονται στις καταστάσεις που τους θέτει ο Θεός. Αναλογίστηκα γιατί άραγε είχα αυτή τη συμπεριφορά. Όταν η αδελφή Λιου υπέδειξε κάποια προβλήματα στο έργο μας, γνώριζα ήδη ότι υπήρχαν, όμως έβρισκα λόγους για να δικαιολογηθώ. Σκεπτόμουν ότι η ποιότητα της δουλειάς μας ήταν καλή δεδομένου του φόρτου εργασίας, και ότι τα μικρά προβλήματα ήταν αναπόφευκτα. Προσπάθησα και να την αντικρούσω βάσει αρχών ώστε να μην επισημαίνει προβλήματα, θεωρώντας ότι είχε πολύ υψηλές απαιτήσεις, και ότι τα προβλήματα ήταν ασήμαντα και ότι δεν θα πείραζε αν δεν διορθώνονταν. Όταν η αδελφή Λιου είπε ότι δουλεύω με προχειρότητα και ανευθυνότητα, όχι μόνο δεν το δέχτηκα από τον Θεό, αλλά απέκτησα προκατάληψη απέναντί της και σκέφτηκα ότι λεπτολογούσε. Όταν μου μίλησε αυστηρά και θίχτηκε ο εγωισμός μου, βρήκα αλαζονική τη διάθεσή της και την επέκρινα μπροστά στην επικεφαλής, ώστε να τη δει αρνητικά και να πάρω την επικεφαλής με το μέρος μου. Όταν η επικεφαλής με βοήθησε, αρνήθηκα να την ακούσω. Δεν αποδεχόμουν καταστάσεις από τον Θεό ούτε σκεπτόμουν τα προβλήματά μου, αλλά έψαχνα προφάσεις, δικαιολογίες και ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ήμουν οξύθυμη και χωρίς την παραμικρή στάση υπακοής. Πώς έλεγα ότι ήμουν πιστή; Συμπεριφερόμουν σαν μη πιστή.

Έπειτα, διάβασα και άλλα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να καταλάβω πιο πολύ το θέλημά Του. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η οποιαδήποτε ενέργεια αφορά την αναζήτηση της αλήθειας και την άσκηση της αλήθειας. Και εφόσον κάτι αφορά την αλήθεια, αφορά την ανθρώπινη φύση και τη στάση των ανθρώπων. Πολλές φορές, όταν οι άνθρωποι κάνουν πράγματα χωρίς αρχές, αυτό συμβαίνει επειδή δεν κατανοούν τις αρχές που τα διέπουν. Αλλά πολλές φορές, οι άνθρωποι όχι μόνο δεν κατανοούν τις αρχές, μα ούτε επιθυμούν να τις κατανοήσουν. Παρόλο που μπορεί να γνωρίζουν λίγα πράγματα γι’ αυτές, εξακολουθούν να μην επιθυμούν να κάνουν καλά το καθήκον τους· δεν βρίσκεται στην καρδιά τους αυτό το πρότυπο, ούτε και αυτή η απαίτηση. Έτσι, τους είναι πολύ δύσκολο να κάνουν τα πράγματα σωστά, τους είναι πολύ δύσκολο να κάνουν τα πράγματα με τρόπο που να συνάδει με την αλήθεια και να ικανοποιεί τον Θεό. Το βασικό κριτήριο για το αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να εκτελέσουν το καθήκον τους αποδεκτά είναι το τι επιδιώκουν και αν αγαπούν ή όχι τα θετικά πράγματα. Αν οι άνθρωποι δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα, δεν τους είναι εύκολο να αποδεχτούν την αλήθεια —πράγμα που είναι πολύ ενοχλητικό· ακόμη κι αν εκτελούν ένα καθήκον, κάνουν μόνο υπηρεσία. Είτε καταλαβαίνεις την αλήθεια είτε όχι, είτε είσαι σε θέση να συλλάβεις τις αρχές είτε όχι, αν εκτελείς το καθήκον σου με συνείδηση, θα πετύχεις, τουλάχιστον, μέτρια αποτελέσματα. Αυτό μόνο αρκεί. Αν είσαι, τότε, σε θέση να αναζητήσεις την αλήθεια και να ενεργήσεις σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, τότε θα είσαι σε θέση να κάνεις πλήρως αυτό που ζητά ο Θεός και να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού. Τι ζητάει ο Θεός; (Να δώσουμε όλη μας την καρδιά και τη δύναμη για να ολοκληρώσουμε το καθήκον μας.) Πώς να ερμηνεύσεις το “να δώσετε όλη σας την καρδιά και τη δύναμη”; Αν οι άνθρωποι αφιερώνουν όλον τους τον νου στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, τότε δίνουν όλη τους την καρδιά. Αν χρησιμοποιούν κάθε ικμάδα δύναμης που διαθέτουν κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, δίνουν όλη τους τη δύναμη. Είναι εύκολο να δίνεις όλη σου την καρδιά και όλη σου τη δύναμη; Δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί αυτό χωρίς συνείδηση και σύνεση. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν καρδιά, αν στερούνται νοημοσύνης και είναι ανίκανοι να προβληματιστούν, και αν, όταν αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα, δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν έχουν τρόπους και μέσα, τότε μπορούν να δώσουν όλη τους την καρδιά; Σίγουρα όχι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος δικαιούχος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού). Αφού σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα το θέλημά Του. Ο Θεός δεν απαιτεί από τους ανθρώπους τελειότητα στα καθήκοντά τους, αλλά βλέπει αν έκαναν ό,τι μπορούσαν, και αν με τη στάση τους βελτιώνονται στο καθήκον τους. Ο Θεός εξετάζει την καρδιά των ανθρώπων. Συνέκρινα τα λόγια του Θεού με τη στάση μου προς το καθήκον. Πάντοτε ένιωθα βαρύ το φορτίο του έργου, με τόσα που είχα να σκεφτώ και να κάνω, και πως τα μικροπροβλήματα στο έργο ήταν κάτι φυσικό. Μερικές φορές, ενώ ήξερα πως αυτά μπορούσαν να αποφευχθούν, δεν προσπαθούσα να βελτιώσω τα πράγματα, και έτσι τα προβλήματα παρατείνονταν και δεν επιλύονταν. Όμως, ο Θεός δεν απαιτεί να μην κάνω ποτέ λάθη στο καθήκον μου. Απλώς απεχθάνεται την πρόχειρη και ανεύθυνη στάση μου. Η αδελφή Λιου μού επεσήμανε ένα πρόβλημα, για να με βοηθήσει να το διορθώσω έγκαιρα και να κάνω καλά το καθήκον μου. Μόλις το αντιλήφθηκα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε λίγο. Μετά, συναναστράφηκα και το συζήτησα με τους άλλους και σκέφτηκα πώς να αλλάξω. Στο εξής, όταν κάποιος μου έδειχνε ένα πρόβλημα, δεν ήμουν τόσο αντιδραστική και επιπόλαια, αλλά το έλυνα με όλους.

Τότε, έκανα αυτοκριτική: «Γιατί απέρριπτα τις προτάσεις της αδελφής Λιου;» Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού κι απέκτησα λίγη αυτογνωσία. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η αρχέτυπη στάση των αντίχριστων απέναντι στην αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι η σθεναρή άρνησή τους για αποδοχή και παραδοχή τους. Ανεξάρτητα από το πόσο κακό κάνουν ή πόση βλάβη προξενούν στο έργο του οίκου του Θεού και στην είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή, δεν αισθάνονται την παραμικρή μεταμέλεια ούτε ότι οφείλουν το οτιδήποτε. Από αυτή την άποψη, διαθέτουν οι αντίχριστοι ανθρώπινη φύση; Σίγουρα όχι. Προκαλούν κάθε είδους ζημιά στον εκλεκτό λαό του Θεού και φέρνουν τέτοιο κακό στο έργο της εκκλησίας —ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να το δει αυτό ξεκάθαρα και μπορεί να δει τη διαδοχή των πονηρών έργων των αντίχριστων. Και όμως οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ούτε αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός· αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν ότι σφάλλουν ή ότι είναι υπεύθυνοι. Δεν είναι αυτό μια ένδειξη ότι έχουν σιχαθεί την αλήθεια; Σε τέτοιο βαθμό έχουν σιχαθεί την αλήθεια οι αντίχριστοι. Όση αχρειότητα κι αν διαπράξουν, αρνούνται να την παραδεχτούν και παραμένουν ανυποχώρητοι μέχρι τέλους. Αυτό αποδεικνύει ότι οι αντίχριστοι δεν παίρνουν ποτέ στα σοβαρά το έργο του οίκου του Θεού ούτε αποδέχονται ποτέ την αλήθεια. Δεν έχουν φτάσει σε σημείο να πιστεύουν στον Θεό· είναι υποχείρια του Σατανά, τα οποία ήρθαν για να αναστατώσουν και να διαταράξουν το έργο του οίκου του Θεού. Στις καρδιές των αντίχριστων υπάρχει μόνο η φήμη και η κοινωνική θέση. Πιστεύουν ότι αν αναγνώριζαν το σφάλμα τους, τότε θα έπρεπε να αναλάβουν την ευθύνη και τότε η κοινωνική θέση και η φήμη τους θα υπονομεύονταν σοβαρά. Ως εκ τούτου, αντιστέκονται με τη στάση του τύπου “αρνήσου μέχρι να πεθάνεις”. Ανεξάρτητα από τις αποκαλύψεις ή την ανάλυση που κάνουν οι άνθρωποι, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να τις αρνηθούν. Είτε η άρνησή τους είναι εσκεμμένη είτε όχι, εν ολίγοις, αυτό, από μια άποψη, εκθέτει τη φύση και την ουσία των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια. Από μια άλλη άποψη, δείχνει πόσο πολύ οι αντίχριστοι εκτιμούν τη δική τους κοινωνική θέση, τη φήμη και τα συμφέροντά τους. Εν τω μεταξύ, ποια είναι η στάση τους απέναντι στο έργο και τα συμφέροντα της εκκλησίας; Είναι μια στάση περιφρόνησης και άρνησης ευθυνών. Στερούνται κάθε συνείδησης και λογικής. Δεν καταδεικνύει αυτά τα ζητήματα η αποφυγή ευθυνών των αντίχριστων; Από τη μια πλευρά, η αποφυγή ευθυνών αποδεικνύει την ουσία και τη φύση των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια, ενώ από την άλλη πλευρά, δείχνει την έλλειψη συνείδησης, λογικής και ανθρώπινης φύσης. Όσο κι αν βλάπτεται η είσοδος των αδελφών στη ζωή από την παρέμβαση και τα ανομήματά τους, δεν έχουν κανένα αίσθημα αυτoενoχoπoίησης και δεν θα μπορούσαν ποτέ να προβληματιστούν εξαιτίας αυτού. Τι είδους πλάσμα είναι αυτό; Ακόμα και η παραδοχή ενός μέρους του λάθους τους θα μετρούσε σαν να έχουν λίγη συνείδηση και σύνεση, αλλά οι αντίχριστοι δεν διαθέτουν ούτε αυτήν την ελάχιστη ποσότητα ανθρώπινης φύσης. Συνεπώς, τι θα λέγατε ότι είναι αυτοί; Η ουσία των αντίχριστων είναι ο διάβολος» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)). Τα λόγια του Θεού αποκαλύπτουν ότι οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Έχουν φύση που απεχθάνεται και μισεί την αλήθεια. Όταν τους αντιμετωπίζουν και τους εκθέτουν, προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες, και δεν νιώθουν ενοχές ακόμη κι όταν προκαλούν σοβαρή ζημιά στο έργο. Δεν παραδέχονται καν τα λάθη τους και είναι πολύ ισχυρογνώμονες. Όταν συνέκρινα τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού, στοχάστηκα. Η δουλειά μου ήταν πρόχειρη, με πολλές παραλείψεις και προβλήματα, όμως δεν ένιωθα ενοχές ή μεταμέλεια. Δεν αποδεχόμουν το κλάδεμα, την αντιμετώπιση ούτε τις υπενθυμίσεις. Πάντα έβρισκα λόγους για να δικαιολογηθώ και για να αδιαφορήσω. Δεν ήθελα να παραδεχτώ τα δικά μου λάθη. Σκεπτόμουν πως το να παραδεχτώ τα λάθη μου θα με μείωνε, θα έβλαπτε τη φήμη, το κύρος και την εικόνα μου, και οι άλλοι θα με υποτιμούσαν. Ήμουν εντελώς παράλογη. Με τη διάθεση που αποκάλυπτα βαριόμουν την αλήθεια. Οι άλλοι μου έδιναν συμβουλές για να καταλάβω τις ελλείψεις στο καθήκον μου, ώστε να διορθώσω τα προβλήματα εγκαίρως και να κάνω καλύτερα το καθήκον μου. Όμως, ποτέ δεν το αποδέχτηκα αυτό από τον Θεό ούτε έκανα αυτοκριτική. Οπότε, η προχειρότητα στο καθήκον μου ποτέ δεν επιλύθηκε και ποτέ δεν εκπλήρωσα τον ρόλο μου ως επόπτρια, με αποτέλεσμα προχειρότητα και λάθη και στο καθήκον των άλλων. Και τότε, επιτέλους αντιλήφθηκα ότι από σατανική διάθεση βαριόμουν την αλήθεια και αυτό με εμπόδιζε να αποδεχθώ την αλήθεια και τις συμβουλές των άλλων. Εάν παρέμενα αμετανόητη ή δεν άλλαζα την διεφθαρμένη μου διάθεση, τα προβλήματα και οι αδυναμίες στο καθήκον μου θα αυξάνονταν, θα έκανα κακό, θα εναντιωνόμουν στον Θεό κι ο Θεός θα με σιχαινόταν και θα με εξάλειφε. Όταν το αντιλήφθηκα, ταράχτηκα πολύ, μετανόησα και προσευχήθηκα, θέλοντας να κάνω πράξη την αλήθεια στο καθήκον και να μη ζω στη διαφθορά.

Αργότερα, μέσα από τα λόγια του Θεού βρήκα ένα μονοπάτι ώστε να μη βαριέμαι την αλήθεια. Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν, όταν δεν κατανοείς μια αλήθεια, κάποιος σου προσφέρει μια υπόδειξη και σου πει πώς να ενεργήσεις σύμφωνα με την αλήθεια, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις είναι να την αποδεχτείς και να ζητήσεις από όλους να συναναστραφούν μαζί, για να δεις αν αυτό είναι το σωστό μονοπάτι, αν συμφωνεί με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Αν διαπιστώσεις ότι είναι σύμφωνο με την αλήθεια, τότε να ασκηθείς με αυτόν τον τρόπο· αν διαπιστώσεις ότι δεν είναι, τότε να μην το κάνεις. Είναι τόσο απλό. Θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια από πολλούς ανθρώπους, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας και παίρνοντάς τα όλα στα σοβαρά· μην κλείνεις τα αυτιά σου και μην σνομπάρεις τους ανθρώπους. Αυτό εμπίπτει στο καθήκον σου, οπότε θα πρέπει να το αντιμετωπίζεις σοβαρά. Αυτή είναι η σωστή στάση και κατάσταση. Όταν έχεις τη σωστή κατάσταση, δεν θα προδίδεις πια μια διάθεση απέχθειας και εχθρότητας προς την αλήθεια· η άσκηση με αυτόν τον τρόπο παίρνει τη θέση της διεφθαρμένης διάθεσής σου και είναι άσκηση της αλήθειας. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα της άσκησης της αλήθειας κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Υπάρχει η καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.) Το να έχεις την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος είναι μία πτυχή. Μερικές φορές, το ζήτημα είναι πολύ απλό και είναι εφικτό με τη χρήση του δικού σου νου· μόλις σου δώσουν οι άνθρωποι τις υποδείξεις τους και τις καταλάβεις, τακτοποιείς το ζήτημα και απλώς προχωράς σύμφωνα με την αρχή. Για τους ανθρώπους, αυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά στα μάτια του Θεού είναι μεγάλη υπόθεση. Γιατί το λέω αυτό; Όταν ασκείσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός βλέπει ότι είσαι ικανός να κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι είσαι άτομο που αγαπάει την αλήθεια, όχι που σιχαίνεται την αλήθεια, και την ίδια στιγμή που βλέπει την καρδιά σου, ο Θεός βλέπει και τη διάθεσή σου. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Και όταν εκτελείς ένα καθήκον και ενεργείς ενώπιον του Θεού, αυτό που βιώνεις και αποκαλύπτεις είναι η πραγματικότητα της αλήθειας που οφείλει να βρίσκεται στους ανθρώπους· ενώπιον του Θεού, η στάση, οι σκέψεις και η κατάστασή σου σε ό,τι κάνεις είναι υψίστης σημασίας, είναι αυτό που εξετάζει εξονυχιστικά ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Στα λόγια του Θεού βρήκα μονοπάτι άσκησης. Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μού κάνουν συστάσεις ή κριτική, καταρχάς θα πρέπει να έχω στάση αποδοχής και υπακοής. Όταν δεν ξέρω τι να κάνω, δεν θα πρέπει να περιφρονώ ή να αντιτίθεμαι, αλλά αφού το αποδεχτώ, να αναζητώ τη συναναστροφή κάποιου που κατανοεί την αλήθεια, κι μετά να κάνω την αλήθεια πράξη, αφού έχω κατανοήσει σωστά τις αρχές της. Έτσι θα εκτελώ το καθήκον μου σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Σκέφτηκα πως όταν οι άλλοι εντοπίζουν και επισημαίνουν τα προβλήματα στο έργο μου, όταν μου προτείνουν κάτι και όταν με αντιμετωπίζουν, το κάνουν από αίσθημα ευθύνης προς τo έργο της εκκλησίας, όχι για να με κάνουν στην άκρη ή να με δυσκολέψουν. Θα έπρεπε να το δέχομαι από τον Θεό και να είμαι υπάκουη και δεκτική, να σκέπτομαι τα προβλήματά μου, να κάνω αλλαγές και να τα διορθώνω εγκαίρως. Μόνο έτσι θα βελτιωθεί σταδιακά το έργο μου, και η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν θα διαταράσσει το έργο της εκκλησίας.

Μια μέρα, η αδελφή Λιου έστειλε μήνυμα με κάποια θέματα στα βίντεό μας. Όταν το είδα, στιγμιαία ένιωσα να αντιτίθεμαι. Είχα ήδη συζητήσει και αναφέρει αυτά τα θέματα στους άλλους. Γιατί τα έφερνε πάλι στην επιφάνεια; Θέλησα να πω κάτι για να με υπερασπιστώ, μα τότε, στάθηκα και το σκέφτηκα, αφού τα επεσήμανε, θα υπήρχαν παραλείψεις ή λάθη στο έργο. Έτσι, ζήτησα από την αδελφή Λιου να μου πει. Αφού απέκτησα μεγαλύτερη κατανόηση, κατάλαβα ότι είχα απλώς συζητήσει τα προβλήματα με τους αδελφούς, αλλά δεν παρακολούθησα το έργο τους στη συνέχεια. Κατάλαβα πως δεν ήμουν δραστήρια και υπεύθυνη στο έργο μου, αλλά περίμενα παθητικά από τους άλλους να μου δείξουν τα προβλήματα για να τα λύσω. Έτσι, πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω τους άλλους για τα προβλήματα στα βίντεο, και συναναστράφηκα και τα επέλυσα εγκαίρως. Σύντομα, ξεκάθαρα υπήρχαν όλο και λιγότερα προβλήματα, και ένιωσα γαλήνη κι ανακούφιση στο καθήκον μου. Ένιωσα επίσης πως μόνον όταν δέχομαι τις προτάσεις των άλλων, αναζητώ την αλήθεια και λύνω τα προβλήματά μου, κάνω το καθήκον μου καλά.