Πριν πιστέψω στον Παντοδύναμο Θεό, είχα συνηθίσει να με επαινούν οι δάσκαλοι. Ήθελα να είμαι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής, και έχαιρα της υψηλής εκτίμησης των άλλων. Τον Μάιο του 2020, δέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού ενεργά, παρευρισκόμουν σε συναθροίσεις και κατά τη διάρκειά τους, ήμουν η πρώτη που συναναστρεφόμουν την κατανόηση μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές πάντα με επαινούσαν για τη συναναστροφή μου, κι ένιωθα υπέροχα. Πίστευα ότι είχα καλό επίπεδο και καλύτερη κατανόηση από τους υπόλοιπους. Αργότερα, εκλέχθηκα επικεφαλής ομάδας. Ήμουν πανευτυχής —ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, είχα εκλεχτεί εγώ. Πίστευα ότι αυτό σήμαινε ότι είχα καλό επίπεδο και διέφερα από τους άλλους. Μετά από αυτό, άρχισα να διοργανώνω ομαδικές συναθροίσεις. Οι αδελφοί και οι αδελφές μού έδιναν προσοχή και με θαύμαζαν. Αλληλεπιδρούσα μαζί τους κατά τις συναθροίσεις, ρωτώντας τους για την κατάσταση και τις δυσκολίες τους και στέλνοντάς τους τα λόγια του Θεού. Αν έβλεπα ότι κάποιος δεν συναναστρεφόταν ή δεν παρευρισκόταν στις συναθροίσεις, τον ενθάρρυνα. Είχα στενή σχέση με τους αδελφούς και τις αδελφές, και όποτε κουβεντιάζαμε, ήταν πάντα τόσο χαρούμενοι. Πίστευα ότι ήμουν κατάλληλη για να ποτίζω τους νεοφώτιστους και ότι θα μπορούσα γίνω ακόμα και διάκονος. Ήθελα μια πιο υψηλή θέση ώστε να ελέγχω το έργο των άλλων επικεφαλής ομάδων. Έτσι, θα κέρδιζα τον θαυμασμό και τον έπαινο ακόμα περισσότερων ανθρώπων. Αλλά ξαφνιάστηκα πολύ όταν, μία ημέρα, η επικεφαλής μου είπε, ότι ήμουν πιο κατάλληλη για να διαδίδω το ευαγγέλιο, και έτσι ήθελε να επικεντρωθώ σε αυτό. Αλλά, εκείνο τον καιρό, δεν μπορούσα να ενθουσιαστώ. Σκεφτόμουν: «Είμαι ποτίστρια, Γνωρίζω τη δουλειά απ’ έξω και ανακατωτά. Γιατί δεν με αφήσετε να συνεχίσω να ποτίζω; Γιατί με αναγκάζετε να διαδώσω το ευαγγέλιο; Ως ποτίστρια, μπορώ να αξιοποιήσω όλα μου τα ταλέντα, αλλά αν πρέπει να διαδώσω το ευαγγέλιο, θα ξεκινήσω από το μηδέν. Απλώς λες σε ανθρώπους που διερευνούν την αληθινή οδό να έρθουν να ακούσουν κηρύγματα. Ο καθένας μπορεί να κάνει ένα απλό καθήκον σαν και αυτό, έτσι πώς θα ξεχωρίσω; Τώρα είμαι επικεφαλής ομάδας. Αν με μεταθέσουν στη διάδοση του ευαγγελίου, θα κάνω μόνο αυτό. Ποιος θα με θαυμάζει τότε;» Ένιωθα πολύ πεσμένη και δεν ήθελα να κηρύξω το ευαγγέλιο. Απλώς δεν μπορούσα να υποταχθώ. Τότε, όμως, δεν το καταλάβαινα και ένιωθα μπερδεμένη. Μία μέρα, ρώτησα την επικεφαλής: «Γιατί με αναγκάζεις να διαδώσω το ευαγγέλιο; Γιατί να μη συνεχίσω να ποτίζω τους νεοφώτιστους; Μπορώ να κάνω και τα δύο καθήκοντα, να κανονίσω να τα προλαβαίνω όλα». Η επικεφαλής είπε: «Έχεις λέγειν και ταλέντο στη διάδοση του ευαγγελίου. Είσαι πιο κατάλληλη γι’ αυτό». Μπορούσα μόνο να προσπαθήσω να το αποδεχτώ, αλλά ακόμη ένιωθα ότι κανένας δεν θα με θαύμαζε αν κήρυττα το ευαγγέλιο. Ένιωθα θλιμμένη και στεναχωρημένη. Είχα δουλέψει ως ποτίστρια για πολύ καιρό, ήμουν πολύ αποτελεσματική στη δουλειά μου, και οι άλλοι με εκτιμούσαν πολύ. Αν με μετέθεταν στη διάδοση του ευαγγελίου, θα τα έχανα όλα αυτά. Αν δεν ήμουν αποτελεσματική σε αυτό, τι θα σκεφτόταν η επικεφαλής για μένα; Ένιωθα πολύ πεσμένη και δεν είχα κίνητρο για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Όταν καλούσα ανθρώπους να ακούσουν κηρύγματα, το έκανα με μισή καρδιά και δεν έβαζα τα δυνατά μου. Περνούσα τον περισσότερό μου χρόνο κουβεντιάζοντας με τους άλλους και κάνοντας πλάκα, ελπίζοντας να απωθήσω όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Συχνά αναρωτιόμουν πότε θα επέστρεφα στο πότισμα των νεοφώτιστων. Έτσι, μετά από ένα μήνα στη διάδοση του ευαγγελίου, δεν είχα καταφέρει τίποτα. Τότε μόνο προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δυσκολεύομαι να υποταχτώ σε αυτήν την κατάσταση και θέλω να επιστρέψω στο πότισμα. Καθοδήγησέ με να κατανοήσω την πρόθεσή Σου, ώστε να μπορέσω να υποταχτώ».

Μετά από αυτό, διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού. «Ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου, η οποία μπορεί να αποκαλεστεί σωστή και σύμφωνη με το θέλημα του Θεού; Πρώτον, δεν μπορείς να εξετάζεις σχολαστικά από ποιον σχεδιάζεται το καθήκον, από ποιο επίπεδο ηγεσίας ανατίθεται —θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Δεν μπορείς να το αναλύεις, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση. Επιπλέον, Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, μην κάνεις διάκριση μεταξύ υψηλού και χαμηλού. Ας υποθέσουμε πως λες: “Παρόλο που αυτή η ανάθεση αποτελεί αποστολή από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού, αν το κάνω, οι άνθρωποι μπορεί να με περιφρονήσουν. Σε κάποιους άλλους ανατίθεται έργο που τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν. Μου έχει ανατεθεί αυτή η εργασία, η οποία δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίσω, αλλά με κάνει να αγωνίζομαι στα παρασκήνια, είναι άδικο! Δεν θα κάνω αυτό το καθήκον. Το καθήκον μου πρέπει να με κάνει να ξεχωρίζω ενώπιον των άλλων και να μου επιτρέπει να κάνω όνομα —κι ακόμα κι αν δεν κάνω όνομα ή δεν ξεχωρίσω, πρέπει σε κάθε περίπτωση να ωφεληθώ από αυτό και να νιώθω σωματική άνεση”. Είναι αυτή η στάση αποδεχτή; Με το να είσαι επιλεκτικός, δεν αποδέχεσαι αυτό που προέρχεται από τον Θεό· κάνεις επιλογές σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου. Έτσι δεν αποδέχεσαι το καθήκον σου· έτσι αρνείσαι το καθήκον σου, πρόκειται για εκδήλωση της παρακοής σου. Αυτή η επιλεκτικότητα νοθεύεται με τις ατομικές σου προτιμήσεις και επιθυμίες· όταν λαμβάνεις υπόψη το δικό σου όφελος, τη δική σου υπόληψη και ούτω καθεξής, η στάση σου προς το καθήκον σου δεν είναι υποτακτική» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Αφού το διάβασα αυτό, αναλογίστηκα τις πράξεις μου. Έκανα το καθήκον μου βάσει των προτιμήσεών μου. Στο πότισμα, μπορούσα να αξιοποιήσω τα ταλέντα μου, ήμουν επικεφαλής ομάδας, υπεύθυνη άλλων ανθρώπων, έφερνα καλά αποτελέσματα ποτίζοντας νεοφώτιστους, και όλοι οι άλλοι με σέβονταν και με επαινούσαν, έτσι ήμουν πάντα χαρούμενη. Ακόμα κι όταν είχα πολλή δουλειά, δεν παραπονιόμουν. Αλλά όταν μου ανάθεσε η επικεφαλής να διαδώσω το ευαγγέλιο, ένιωθα ότι το να καλείς ανθρώπους να ακούσουν κηρύγματα είναι κάτι που μπορούσε να κάνει ο καθένας. Έχασα τη θέση μου ως επικεφαλής ομάδας, κανείς δεν με θαύμαζε πια. Ένιωθα λυπημένη, παραπονιόμουν κι επιχειρηματολογούσα με τον Θεό. Αν και συμφώνησα να διαδώσω το ευαγγέλιο, δεν ένιωθα ότι είχα το κίνητρο. Προτιμούσα να πιάνω κουβεντούλα, παρά να σκέφτομαι πώς θα κάνω το καθήκον μου καλύτερα. Συνεπώς, μετά από ένα μήνα διάδοσης του ευαγγελίου, δεν είχα καταφέρει τίποτα. Στο καθήκον μου, έδινα βαρύτητα στη φήμη και στο κύρος. Αν ήταν της αρεσκείας μου και μου προσέδιδε φήμη και κύρος, ήταν πιθανό να υποταχτώ. Αλλά αν δεν μου άρεσε, και δεν υποστήριζε το όνομα και το κύρος μου, ένιωθα πεσμένη και παραπονιόμουν στον Θεό. Δεν υποτασσόμουν πραγματικά. Το αν θα υπακούσω στον Θεό το αποφάσιζα με βάση το κατά πόσον το καθήκον μου μού έδινε κύρος. Δεν είχα ειλικρινή στάση απέναντι στο καθήκον μου. Αν συνέχιζα να κυνηγώ έτσι το κύρος, ακόμα και αν παρήγαγα πολύ έργο, εκτελούσα καλά τα καθήκοντα μου, και κέρδιζα τον θαυμασμό των αδελφών μου, τι νόημα θα είχε αν αυτό που είχα κάνει δεν άρεσε στον Θεό και δεν το εκτιμούσε; Συνειδητοποιώντας το αυτό, ήμουν έτοιμη να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Θα σταματούσα να ανησυχώ για τη γνώμη των άλλων και θα εστίαζα στο να κάνω καλή δουλειά.

Μετά από αυτό, αφοσιώθηκα στη διάδοση του ευαγγελίου. Αργότερα, κάποιοι άνθρωποι που διερευνούσαν την αληθινή οδό δέχτηκαν το έργο του Θεού. Η επικεφαλής είπε ότι είχα κάνει σπουδαία δουλειά και ένιωσα πολύ χαρούμενη. Δεν κήρυττα καιρό το ευαγγέλιο, αλλά ήδη τα πήγαινα καλύτερα από τους υπόλοιπους. Με είχε επαινέσει ακόμη και η επικεφαλής. Είχα πολλές δυνατότητες! Άρχισα να βλέπω τη διάδοση του ευαγγελίου με καλύτερο μάτι. Ίσως θα μπορούσα να επιδείξω τα ταλέντα μου εκεί και να κερδίσω κι άλλους θαυμαστές. Κατόπιν, δόθηκα περισσότερο στη διάδοση του ευαγγελίου, επιτυγχάνοντας καλύτερα αποτελέσματα. Τον Μάρτιο του 2021, εκλέχθηκα επικεφαλής εκκλησίας. Ενθουσιάστηκα και ευχαρίστησα τον Θεό. Με αυτό το καθήκον, θα καθοδηγούσα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας και θα προέδρευα σε κάθε έργο. Αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία να ξεχωρίσω. Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου σε αυτό το καθήκον. Εκείνη την περίοδο, δούλεψα επιμελώς. Πάντα έστελνα μηνύματα σε όλους ρωτώντας τους για προβλήματα που είχαν στα καθήκοντά τους. Αν παρατηρούσα ότι κάποιος δεν ανταποκρινόταν στο έργο του, του έδινα πρακτικές συμβουλές. Επιθεωρούσα το κάθε έργο και καλλιεργούσα αδελφούς και αδελφές με καλό επίπεδο. Φροντίζοντάς τους, ένιωθα σαν μεγάλη αδελφή. Όλοι βασίζονταν πάνω μου και ήταν πρόθυμοι να μου ανοιχτούν για τα προβλήματά τους. Μία αδελφή, μάλιστα, με επαίνεσε που βρήκα γρήγορα λόγια του Θεού για να λυθούν τα προβλήματά της. Το να κερδίζω τον σεβασμό και τον θαυμασμό τους, με χαροποιούσε πολύ και δούλευα ακόμα πιο σκληρά.

Ένα μήνα περίπου μετά από αυτό, όλο και περισσότεροι αποδέχονταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και η εκκλησία χωρίστηκε. Όμως, αυτή τη φορά, επιλέχθηκα ως διακόνισσα, όχι επικεφαλής. Απογοητεύτηκα πολύ. Αν ήμουν επικεφαλής, θα κέρδιζα περισσότερο θαυμασμό. Θα ήμουν καλή επικεφαλής. Γιατί δεν με είχαν επιλέξει; Όταν η νέα επικεφαλής μού ζήτησε να κάνω κάποιο έργο, δεν ήθελα να ανταποκριθώ. Ένιωθα πολύ χάλια και δυσκολευόμουν να υποταχτώ σε αυτό το περιβάλλον. Αλλά μετά θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να ακολουθείς τις προσωπικές σου προτιμήσεις με το να κάνεις μόνο ό,τι θα σου άρεσε, ό,τι θα σε ευχαριστούσε να κάνεις ή ό,τι θα σε έκανε να φαίνεσαι καλός. Αυτό σημαίνει να ενεργεί κανείς κατά βούληση. Αν βασίζεσαι στις δικές σου προσωπικές προτιμήσεις κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, νομίζοντας ότι αυτό απαιτεί ο Θεός, και ότι αυτό είναι που θα ευχαριστήσει τον Θεό, και αν επιβάλλεις δια της βίας τις προσωπικές σου προτιμήσεις στον Θεό ή τις κάνεις πράξη σαν να ήταν η αλήθεια, τις τηρείς σαν να ήταν οι αρχές της αλήθειας, τότε αυτό δεν είναι λάθος; Δεν συνιστά εκπλήρωση του καθήκοντός σου, και την εκτέλεση του καθήκοντός σου κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα τη θυμάται ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Μέσα από αυτό το εδάφιο των λόγων του Θεού, κατάλαβα ότι η μη επιλογή μου ως επικεφαλής ήταν μια δοκιμασία για να διαπιστωθεί αν μπορούσα να υποταχτώ στον Θεό. Αν δεν υποτασσόμουν στον Θεό επειδή το καθήκον δεν ήταν της αρεσκείας μου, ο Θεός δεν θα με επιδοκίμαζε. Έτσι, ακόμα και αν δυσκολευόμουν να το αποδεχτώ, ήξερα ότι έπρεπε να υποταχτώ. Δύο μήνες μετά, μετατέθηκα ξανά σε μία άλλη εκκλησία για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Η επικεφαλής μού ανέθεσε πολλή δουλειά, και ζητούσε πολύ συχνά τη γνώμη μου όταν συζητούσαμε το έργο. Είπε ακόμα και ότι ήμουν πολύ κατάλληλη για αυτό το καθήκον. Σκέφτηκα: «Η επικεφαλής μού ανέθεσε αυτήν τη δουλειά επειδή με εμπιστεύεται. Δεν μπορώ να την απογοητεύσω. Πρέπει να αποδείξω ότι έχω καλό επίπεδο και ικανότητες». Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι επιδίωκα ξανά τη φήμη και το κύρος. Ένιωθα πολύ πεσμένη και αρνητική. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συμπεριφερόμουν πάντα έτσι. Ποια ήταν η πηγή της διεφθαρμένης διάθεσής μου; Προσευχήθηκα στον Θεό, αναζητώντας. Αργότερα, βρήκα αυτό το εδάφιο των λόγων του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να παρευρίσκονται σε συγκεντρώσεις και να κηρύττουν, τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να περιστρέφονται γύρω τους. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα που παρουσιάζουν. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές: Ποια είναι η φύση τους; Αν πράγματι συμπεριφέρονται έτσι, τότε αρκεί να δείξουν ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). «Η λατρεία των αντίχριστων για την κοινωνική θέση και το κύρος τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση και στην ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει ότι σε ό,τι κάνει ένας αντίχριστος, το πρώτο πράγμα που τον ενδιαφέρει είναι η δική του κοινωνική θέση και το κύρος του, τίποτε άλλο. Για έναν αντίχριστο, η κοινωνική θέση και το κύρος είναι η ζωή του και ο ισόβιος στόχος του. Σε ό,τι κάνει, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στην κοινωνική μου θέση; Στο κύρος μου; Αν το κάνω αυτό, θα κερδίσω κύρος; Θα εξυψώσει αυτό την κοινωνική μου θέση στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· αλλιώς δεν σκέφτονταν αυτά τα προβλήματα. Μπορεί να πει κανείς πως για έναν αντίχριστο, η κοινωνική θέση και το κύρος δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση, πόσο μάλλον κάτι εξωγενές χωρίς το οποίο θα άντεχαν. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν κατέχουν κοινωνική θέση και κύρος· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η κοινωνική θέση και το κύρος είναι στενά συνδεδεμένα με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με αυτά για τα οποία πασχίζουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η κοινωνική θέση και το κύρος είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, για ό,τι κι αν πασχίζουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι αντίχριστοι αγαπούν τη φήμη και το κύρος πιο πολύ από τους υπόλοιπους. Είναι εγγενής πτυχή της ύπαρξής τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το κύριο ενδιαφέρον τους είναι πάντα η φήμη και το κύρος, και το αν οι άλλοι τούς σέβονται και τους θαυμάζουν. Θέλουν μια θέση μες στην καρδιά των άλλων, να τους ελέγχουν και να τους εξουσιάζουν. Αυτό οφείλεται στην ουσία που έχουν ως αντίχριστοι. Αναλογίστηκα πόσο εποφθαλμιούσα τη φήμη και το κύρος, Πριν εναποθέσω την πίστη μου στον Θεό, πάντα επιζητούσα τον θαυμασμό των άλλων κι ένα μέρος στην καρδιά τους. Ακόμη κι αφότου άρχισα να πιστεύω στον Θεό, συνέχισα να επιζητώ σεβασμό και θαυμασμό. Λάτρευα να διοργανώνω συναθροίσεις, να συναναστρέφομαι και να χαίρω υψηλής εκτίμησης. Απολάμβανα το συναίσθημα του να με εκτιμούν πολύ. Όταν από επικεφαλής έγινα διακόνισσα, στενοχωρήθηκα πολύ. Ένιωθα ότι είχα χάσει τη φήμη και το κύρος μου και ανησυχούσα ότι οι άλλοι θα με υποτιμούσαν. Όταν μετατέθηκα σε άλλη εκκλησία για να διαδώσω το ευαγγέλιο, ήθελα και πάλι να αναδειχθώ για να κερδίσω τον σεβασμό όλων. Η επιδίωξή μου δεν διέφερε από του Παύλου. Του Παύλου του άρεσε να βγάζει δημόσιους λόγους. Απολάμβανε να περιτριγυρίζεται από κοινό, να τον σέβονται και να τον θαυμάζουν. Ήθελε οι άνθρωποι να τον έχουν μες στην καρδιά τους και, εν τέλει, αποκάλεσε τον εαυτό του Χριστό. Η φύση του ήταν άκρως αλαζονική. Εκτελώντας τα καθήκοντά μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να κερδίσω σεβασμό και θαυμασμό. Ήθελα να με έχουν σε υπόληψη. Πόσο αλαζονική ήμουν! Ενώ πίστευα στον Θεό, δεν είχα θεοφοβούμενη καρδιά. Έκανα τα καθήκοντά μου για τη φήμη και το κύρος, όχι για να ικανοποιήσω τον Θεό. Είχα ήδη βάλει το πόδι μου στον δρόμο του αντίχριστου. Βρισκόμουν πραγματικά σε κίνδυνο! Ο Θεός με προστάτευε με το να μη με αφήσει να εκλεγώ ως επικεφαλής. Χωρίς αυτήν την κατάσταση που με εξέθεσε, δεν θα καταλάβαινα πόσο αλαζονική ήμουν και πόσο επικίνδυνη είχε γίνει η κατάστασή μου. Οι ανάρμοστες επιδιώξεις μου με τρομοκράτησαν, με γέμισαν τύψεις και θλίψη. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ, Πήρα το λάθος μονοπάτι αναζητώντας τη φήμη και το κύρος και νιώθω απαίσια. Σε ευχαριστώ που με εξέθεσες με τα λόγια Σου. Δεν θα επιζητώ πια φήμη και κύρος και θα υποταχθώ σε όλα Σου τα σχέδια. Όποια γνώμη κι αν έχουν οι άλλοι για μένα, εγώ θα εκπληρώνω το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορώ».

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο εδάφιο των λόγων του Θεού. «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης. Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. Αν αυτό που αναζητάς είναι οι ευλογίες της σάρκας και αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια των δικών σου αντιλήψεων και αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν είσαι καθόλου υπάκουος στον ενσαρκωμένο Θεό και εξακολουθείς να ζεις με ασάφεια, τότε αυτό που αναζητάς σίγουρα θα σε οδηγήσει στην κόλαση, γιατί το μονοπάτι που περπατάς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας. Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα αποκλειστείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Αυτό το εδάφιο των λόγων του Θεού με βοήθησε πολύ. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να αλλάξω τη διάθεσή μου —αυτό ήταν το σωστό μονοπάτι. Η επιδίωξη φήμης και κύρους οδηγεί στην καταστροφή. Παλιά, πάντα επιδίωκα τη φήμη και το κύρος. Όταν πότιζα τους νεοφώτιστους, κέρδιζα θαυμασμό και έπαινο, και αργότερα προάχθηκα σε επικεφαλής. Στα μάτια των άλλων, το κύρος μου αυξήθηκε, αλλά είχα γίνει υπερβολικά αλαζονική. Είχα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και δεν είχε αλλάξει η διάθεσή μου. Αν συνέχιζα να επιδιώκω με αυτόν τον τρόπο, στο τέλος θα εξαλειφόμουν. Ήμουν ακριβώς σαν τον Παύλο, που κέρδισε πολύ κόσμο από τη διάδοση του ευαγγελίου. Πολλές από τις επιστολές του βρίσκονται στην Βίβλο και ο θρησκευτικός κόσμος τον λατρεύει και τον θαυμάζει. Αλλά ο Παύλος δεν καταλάβαινε τον εαυτό του, δεν άλλαξε τη διεφθαρμένη του διάθεση και ρίχτηκε στην κόλαση. Κατάλαβα ότι η πιο σημαντική πτυχή της πίστης ήταν η επιδίωξη της αλήθειας. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα το μετάνιωνα.

Αργότερα, καθώς παρακολουθούσα ένα βίντεο μαρτυρίας, είδα το παρακάτω απόσπασμα από τα λόγια του Θεού. «Εάν επιθυμείς να είσαι αφοσιωμένος σε ό,τι κάνεις για να ανταποκρίνεσαι στο θέλημα του Θεού, τότε δεν μπορείς απλά να εκτελείς ένα καθήκον· πρέπει να αποδεχτείς οποιαδήποτε αποστολή σού αναθέσει ο Θεός. Το αν ανταποκρίνεται ή όχι στις προτιμήσεις σου και εμπίπτει στα ενδιαφέροντά σου, ή είναι κάτι που δεν απολαμβάνεις ή δεν έχεις κάνει ποτέ πριν, ή είναι κάτι δύσκολο, πρέπει και πάλι να την αποδεχτείς και να υποταχθείς. Όχι μόνο πρέπει να την αποδεχτείς, αλλά πρέπει να συνεργαστείς ενεργά, να ενημερωθείς γι’ αυτήν και να τη βιώσεις, και να επιτύχεις είσοδο σ’ αυτήν. Ακόμη και αν υποφέρεις και δεν ξεχωρίσεις, κι αν ταπεινωθείς και περιθωριοποιηθείς, πρέπει και πάλι να συνεχίσεις με αφοσίωση. Πρέπει να τη θεωρείς ως καθήκον που πρέπει να εκπληρώσεις, όχι ως προσωπική υπόθεση. Πώς οφείλουν οι άνθρωποι να κατανοούν τα καθήκοντά τους; Ως κάτι που ο Δημιουργός —ο Θεός— τούς δίνει να κάνουν· έτσι προκύπτουν τα καθήκοντα των ανθρώπων. Η αποστολή που σου δίνει ο Θεός είναι το καθήκον σου, και είναι καθορισμένο από τον Ουρανό και αναγνωρισμένο από τη γη να εκτελείς το καθήκον σου όπως σου ζητάει ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Έπρεπε να θυμάμαι ότι τα καθήκοντα είναι η αποστολή μας από τον Θεό. Ασχέτως αν έχαιρα εκτίμησης, έπρεπε να αφιερώσω τη ζωή μου στην εκπλήρωση της ευθύνης μου, όχι στο να γίνω το αντικείμενο θαυμασμού των άλλων. Παλιά, δεν δεχόμουν ότι το καθήκον μου είχε σταλεί από τον Θεό, κι ακολουθούσα τις προτιμήσεις μου. Κατέτασσα τα καθήκοντα ως σημαντικά ή ασήμαντα, υψηλότερα ή χαμηλότερα. Ήμουν ενθουσιώδης και δραστήρια στα καθήκοντα που μου επέτρεπαν να ξεχωρίζω, και τηρούσα μια στάση διαμαρτυρίας, αρνητισμού, αντίστασης και μη αποδοχής απέναντι σε όσους δεν το έκαναν το ίδιο. Δεν έπρεπε να είμαι τόσο επιλεκτική με τα καθήκοντα μου ή να ακολουθώ τις προτιμήσεις μου. Είτε ήταν καθήκοντα που με έβαζαν στο επίκεντρο είτε εκτελούνταν στο παρασκήνιο, ήταν το έργο της εκκλησίας και δεν υπήρχε διαφορά στη βαθμίδα. Στα μάτια του Θεού, όλα τα καθήκοντα είναι τα ίδια. Η εκκλησία μάς αναθέτει καθήκοντα βάσει των ταλέντων μας, ώστε όλοι μας να αξιοποιούμε τα προτερήματά μας. Αυτό ωφελεί και το έργο της εκκλησίας και την είσοδό μας στη ζωή. Έπρεπε να υποταχθώ στα σχέδια του Θεού και να κάνω το καθήκον μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ μου, δεν θέλω να κάνω το καθήκον μου βάσει των προτιμήσεών μου. Ακόμη κι αν δεν μπορώ να ξεχωρίσω, θα δοθώ ολόκαρδα στο καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό».

Μία μέρα, είχαμε μια συνάθροιση και ήλπιζα ότι η επικεφαλής θα με άφηνε να είμαι η διοργανώτρια, αλλά όταν έφτασα στη συνάθροιση, είδα ότι τη διοργάνωνε μία άλλη αδελφή. Σκέφτηκα: «Παλιά εγώ ήμουν επικεφαλής της αδελφής και τώρα αυτή είναι επικεφαλής της δικής μου ομάδας Επίσης, εγώ πάντα διοργάνωνα τις συναθροίσεις. Τώρα δεν το κάνω και δεν μπορώ να ξεχωρίσω —θα με υποτιμήσουν οι αδελφοί και οι αδελφές;» Ένιωσα μεγάλη ντροπή κι αμηχανία. Ήθελα να αγνοήσω τα ομαδικά μηνύματα και να πάω στη συνάθροιση άλλης ομάδας. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι είχα εσφαλμένη στάση, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με οδηγήσει να αποβάλω τη ματαιοδοξία μου. Μετά την προσευχή, ένιωσα σχετικά ήρεμη. Έπρεπε να εστιάσω στο να εκτελώ καλά το καθήκον μου και να μη με απασχολεί το αν θα ξεχωρίσω. Όταν το κατάλαβα, έπαψα να ανησυχώ. Κατόπιν, ανοίχτηκα στους άλλους για την εμπειρία μου κατά την περίοδο εκείνη και για το πώς με είχαν αλλάξει τα λόγια του Θεού. Ένιωθα τόσο χαρούμενη και λυτρωμένη. Τώρα, εξακολουθώ να διαδίδω απλώς το ευαγγέλιο, αλλά δεν με ενδιαφέρει πια πού κατατάσσεται το καθήκον μου. Ακόμα και αν δεν είμαι πια διακόνισσα, ή επικεφαλής ομάδας ή εκκλησίας, είμαι πρόθυμη να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου. Δόξα τω Θεώ. Τα λόγια Του με μεταμόρφωσαν.