Τον Οκτώβριο του 2021, ασκούμουν ως επόπτρια έργου ταινιών. Συνεργαζόμουν με τον αδελφό Λίο και την αδελφή Κλερ. Και οι δύο έκαναν αυτό το καθήκον περισσότερο καιρό από εμένα και είχαν μεγαλύτερη εμπειρία, οπότε ανέλαβαν την παρακολούθηση και τη φροντίδα μεγάλου μέρους του έργου. Ήμουν πολύ καινούργια και δεν καταλάβαινα πολλές πτυχές του, οπότε, όπως ήταν φυσικό, ανέλαβα έναν μικρό ρόλο. Θεωρούσα ότι αν δεν υπήρχαν προβλήματα στη δουλειά μου, όλα θα ήταν μια χαρά και οι άλλοι θα μπορούσαν να επέμβουν για να επιλύσουν τα υπόλοιπα. Έτσι, δεν θα ανησυχούσα τόσο πολύ και κανένας δεν θα με θεωρούσε υπόλογη. Σιγά-σιγά, επωμιζόμουν όλο και μικρότερο φορτίο και κατέληξα να μην καταλαβαίνω καλά και να συμμετέχω ελάχιστα στη δουλειά των άλλων δύο. Όποτε συζητούσαμε για τη δουλειά, δεν εξέφραζα γνώμη, και στον ελεύθερο χρόνο μου χαλάρωνα και έβλεπα κοσμικά βίντεο. Πίστευα ότι το να κάνω έτσι το καθήκον μου ήταν αρκετό.

Ένα μεσημέρι, μια επικεφαλής μού είπε ξαφνικά ότι ο Λίο και η Κλερ θα πήγαιναν αλλού για να κάνουν το καθήκον τους, και ότι θα έπρεπε να επωμιστώ περισσότερες ευθύνες, να αναλάβω το έργο των ταινιών. Αυτή η ξαφνική αλλαγή με άφησε προς στιγμήν άναυδη. Δεν είχα αυτό το καθήκον πολύ καιρό, και ήταν τόσα τα έργα που έπρεπε να παρακολουθήσω. Ήταν μεγάλη η πίεση. Το έργο για το οποίο ήταν υπεύθυνοι ήταν περίπλοκο και απαιτούσε συνεχή προσοχή. Θα έπρεπε να βρω υλικό για να καθοδηγήσω όσους δεν είχαν τις κατάλληλες δεξιότητες, και ό,τι δεν μπορούσαν να το κάνω μόνη μου. Ο Λίο και η Κλερ είχαν πολλές δεξιότητες και ασχολούνταν πάρα πολύ. Εφόσον μόλις είχα ξεκινήσει, θα έπρεπε να αφιερώσω ακόμη περισσότερο χρόνο. Θα είχα ποτέ ξανά ελεύθερο χρόνο; Αν δεν μπορούσα να επωμιστώ αυτή την ευθύνη και καθυστερούσα τη δουλειά, δεν θα διέπραττα παράβαση; Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα η επικεφαλής να βρει κάποιον πιο κατάλληλο για αυτό. Αφού δεν έλεγα τίποτα, η επικεφαλής ρώτησε τι είχα στο μυαλό μου. Ένιωσα μεγάλη αντίσταση και δεν ήθελα να πω τίποτα. Αφού τελειώσαμε τη συζήτηση για το έργο, απλώς έφυγα. Όταν σκέφτηκα όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα έπρεπε να επωμιστώ μόνη μου, ένιωσα να με πνίγει η πίεση, θεώρησα ότι οι μέρες που έρχονταν θα ήταν ανυπόφορες. Όπως κι αν το έβλεπα, ένιωθα ανίκανη να αντέξω αυτήν την ευθύνη. Η επικεφαλής με ρώτησε τότε για την κατάστασή μου, και της απάντησα γρήγορα: «Δεν αισθάνομαι ικανή να αναλάβω αυτό το έργο. Μήπως μπορείτε να βρείτε κάποιον πιο κατάλληλο;» Η επικεφαλής με ρώτησε: «Με ποια κριτήρια κρίνεις τον εαυτό σου ως ακατάλληλο;» Πραγματικά δεν ήξερα πώς να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση. Δεν το είχα καν δοκιμάσει και δεν ήξερα αν ήμουν ικανή να ανταποκριθώ στο έργο. Μα σκεπτόμενη την πίεση της δουλειάς και τον κόπο που θα χρειαζόταν, ήθελα να αρνηθώ. Δεν ήταν αυτό αποφυγή της ευθύνης και άρνηση του καθήκοντός μου; Τότε σκέφτηκα ότι όσα αντιμετώπιζα κάθε μέρα τα επέτρεπε ο Θεός και ότι έπρεπε να υποταχθώ. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, οι δύο συνεργάτες μου μεταφέρονται και μένω μόνη μου να αναλάβω όλη τη δουλειά. Αντιστέκομαι και δεν θέλω να υποταχθώ. Ξέρω ότι αυτή η κατάσταση είναι λάθος, μα δεν κατανοώ το θέλημά Σου. Διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με, ώστε να υποταχθώ».

Κατόπιν, μια αδελφή μού έστειλε κάποια λόγια του Θεού που μιλούσαν για την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Ποιες είναι οι εκφάνσεις ενός ειλικρινούς ατόμου; Καταρχάς, το να μην έχει καμία αμφιβολία όσον αφορά τα λόγια του Θεού, αυτή είναι έκφανση ενός ειλικρινούς ατόμου. Όπως είναι και το να αναζητά και να κάνει πράξη την αλήθεια σε όλα τα θέματα, αυτή είναι η σημαντικότερη έκφανση ενός ειλικρινούς ατόμου, και η κρισιμότερη. Λες ότι είσαι ειλικρινής, αλλά πάντα απωθείς τα λόγια του Θεού στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι αυτό έκφανση ενός ειλικρινούς ατόμου; Λες: “Αν και το επίπεδό μου είναι χαμηλό, έχω ειλικρινή καρδιά”. Όταν, όμως, σου ανατεθεί ένα καθήκον, φοβάσαι ότι θα υποφέρεις και θα φέρεις την ευθύνη αν δεν το κάνεις καλά, κι έτσι ψάχνεις δικαιολογίες για να το αποφύγεις το καθήκον αυτό ή προτείνεις να το κάνει κάποιος άλλος. Είναι αυτό έκφανση ενός ειλικρινούς ανθρώπου; Προφανώς όχι. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται ένα ειλικρινές άτομο; Πρέπει να υποτάσσεται στις διευθετήσεις του Θεού, να αφοσιώνεται στο καθήκον που υποτίθεται ότι εκτελεί και να βάζει τα δυνατά του ώστε να ικανοποιεί το θέλημα του Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Ένας είναι να αποδέχεσαι το καθήκον σου με ειλικρινή καρδιά, να μη σκέφτεσαι τα σαρκικά σου συμφέροντα, να μην το κάνεις με μισή καρδιά ούτε να μηχανορραφείς για δικό σου όφελος. Αυτό είναι έκφανση ειλικρίνειας. Ένας άλλος είναι να εκτελείς το καθήκον σου καλά με όλη σου την καρδιά και όλη σου τη δύναμη, κάνοντας τα πράγματα σωστά και βάζοντας την καρδιά και την αγάπη σου στο καθήκον σου για να ικανοποιείς τον Θεό. Αυτές είναι οι εκφάνσεις που θα πρέπει να έχει ένα ειλικρινές άτομο ενώ εκτελεί το καθήκον του. Εάν δεν εκτελείς όσα γνωρίζεις και καταλαβαίνεις, εάν καταβάλλεις μόνο το 50 ή 60 τοις εκατό της προσπάθειας που μπορείς, τότε δεν βάζεις όλη σου την καρδιά και όλη σου τη δύναμη, είσαι ύπουλος και ψάχνεις τρόπους να λουφάρεις. Είναι έντιμοι οι άνθρωποι που εκτελούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά τους; Με κανέναν τρόπο. Ο Θεός δεν τους χρειάζεται καθόλου αυτούς τους ύπουλους και δόλιους ανθρώπους, και πρέπει να αποκλειστούν. Ο Θεός χρησιμοποιεί μόνο ειλικρινείς ανθρώπους στην εκτέλεση καθηκόντων. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι πιστοί πάροχοι υπηρεσιών πρέπει να είναι ειλικρινείς. Όσοι είναι διαρκώς απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, όσοι είναι συνεχώς ύπουλοι κι αναζητούν τρόπους να λουφάρουν, είναι όλοι δόλιοι, είναι όλοι δαίμονες, κανένας απ’ αυτούς δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό και όλοι θα αποκλειστούν. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: “Το να είναι κανείς ένα ειλικρινές άτομο αφορά απλώς να λέει την αλήθεια και να μη λέει ψέματα. Είναι εύκολο να είσαι ειλικρινής, πραγματικά”. Πώς σου φαίνεται αυτό το συναίσθημα; Είναι τόσο περιορισμένος ο ορισμός τού να είναι κανείς ειλικρινής; Φυσικά όχι! Πρέπει να αποκαλύψεις την καρδιά σου και να τη δώσεις στον Θεό. Αυτή είναι η στάση που πρέπει να έχει ένα ειλικρινές άτομο. Γι’ αυτό η ειλικρίνεια είναι τόσο πολύτιμη. Ποια είναι η επίπτωση αυτού; Είναι ότι αυτή η καρδιά μπορεί να ελέγχει τη συμπεριφορά σου και ν’ αλλάζει την κατάστασή σου. Μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις τις σωστές επιλογές και να υποτάσσεσαι στον Θεό και να κερδίσεις την επιδοκιμασία Του. Αυτή η καρδιά είναι όντως πολύτιμη. Αν έχεις αυτού του είδους την ειλικρίνεια, τότε θα πρέπει να ζεις σε αυτού του είδους την κατάσταση, να συμπεριφέρεσαι έτσι και να υπερβάλλεις εαυτόν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ντράπηκα τόσο με τον λόγο του Θεού. Ο Θεός λέει ότι στο καθήκον τους, οι ειλικρινείς δεν σκέφτονται αν είναι ικανοί να ανταποκριθούν στο έργο τους ούτε ανησυχούν για τον κίνδυνο που μπορεί να συνεπάγεται αυτό, πόσο μάλλον αποφεύγουν το καθήκον τους επειδή ανησυχούν για την ικανότητά τους. Αντίθετα, ξεκινούν με την αποδοχή και την προσπάθεια να τα δώσουν όλα. Μόνο αυτή είναι ειλικρινής στάση. Έπειτα σκέφτηκα τη δική μου στάση προς το καθήκον μου. Μόλις άκουσα ότι οι δύο συνεργάτες μου μετατίθενται, ανησύχησα ότι θα αυξανόταν ο φόρτος μου, οι ανησυχίες μου και η πίεση στο άτομό μου. Αν η δουλειά δεν γινόταν καλά, θα έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη, και έτσι προσπάθησα ν’ αποφύγω την ευθύνη με τη δικαιολογία ότι δεν είχα τα προσόντα. Ήμουν πραγματικά δόλια και δεν είχα συνείδηση. Στην προσευχή, δεσμευόμουν πάντα να προσέχω τα φορτία του Θεού, αλλά όταν έφτανε η ώρα, άκουγα αντ’ αυτού τη σάρκα μου, δεν έκανα πράξη καμία απ’ τις αλήθειες και με κενά λόγια εξαπατούσα τον Θεό. Αν άκουγα το θέλημα του Θεού, αν ήξερα ότι δεν ήμουν ικανή για το έργο και δεν έβρισκα άλλον κατάλληλο, τότε θα έπρεπε να είχα εστιάσει την τελειοποίηση των δεξιοτήτων μου και να συνεργαστώ για να μην επηρεαστεί το έργο των ταινιών. Αυτό θα έπρεπε να κάνει κάποιος με συνείδηση και ανθρώπινη φύση. Αν πραγματικά δεν ήμουν ικανή και κατέληγα να μετατεθώ ή να απαλλαγώ απ’ το καθήκον, τότε θα έπρεπε απλώς να υποταχθώ στις ρυθμίσεις του Θεού. Μόνο αυτή η άσκηση είναι ορθολογική. Ένιωσα λίγο πιο ήρεμη μ’ αυτή τη σκέψη.

Στη συνέχεια διάβασα κάποια λόγια του Θεού που μου έδωσαν κάποια κατανόηση της στάσης μου προς το καθήκον μου. Ο Θεός λέει: «Όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια εκτελούν τα καθήκοντά τους με νοοτροπία που στερείται υπευθυνότητας. “Αν κάποιος οδηγεί, ακολουθώ· όπου οδηγεί, πάω κι εγώ. Θα κάνω ό,τι με βάλουν να κάνω. Όσο για την ανάληψη ευθύνης και εγνοιών, ή για να μπω σε μεγαλύτερο κόπο να κάνω κάτι, να κάνω κάτι με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη —αυτό, δεν πρόκειται να το κάνω”. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα. Είναι πρόθυμοι μόνο να καταβάλουν προσπάθεια, όχι όμως να αναλάβουν ευθύνη. Αυτή δεν είναι η στάση με την οποία εκτελεί κανείς πραγματικά ένα καθήκον. Πρέπει κανείς να μάθει να εκτελεί το καθήκον του με την καρδιά του, και ένα άτομο με συνείδηση μπορεί να το κάνει με την καρδιά του. Αν κάποιος δεν το κάνει ποτέ με την καρδιά του, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει συνείδηση, και όσοι δεν έχουν συνείδηση δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Γιατί λέω ότι δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια; Δεν ξέρουν πώς να προσεύχονται στον Θεό και να αναζητούν τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος ούτε πώς να δίνουν προσοχή στο θέλημα του Θεού, ούτε πώς να μελετούν τα λόγια του Θεού με την καρδιά τους, ούτε ακόμη ξέρουν πώς να αναζητούν την αλήθεια, πώς να προσπαθούν να κατανοήσουν τις απαιτήσεις του Θεού και το θέλημά Του. Αυτό σημαίνει να μην μπορείς να αναζητάς την αλήθεια. Εσείς έχετε τέτοιες καταστάσεις, δηλαδή εκείνες στις οποίες ό,τι κι αν συμβαίνει, όποιο είδος καθήκοντος κι αν εκτελείτε, είστε συχνά σε θέση να γαληνέψετε ενώπιον του Θεού και να αφιερώσετε την καρδιά σας στην περισυλλογή των λόγων Του, στην αναζήτηση της αλήθειας και στην εξέταση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να εκτελέσετε αυτό το καθήκον για να εναρμονιστείτε με το θέλημα του Θεού, καθώς και των αληθειών που θα πρέπει να κατέχετε για να εκτελέσετε ικανοποιητικά αυτό το καθήκον; Αναζητάτε πολλές φορές την αλήθεια με αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Το να κάνετε το καθήκον σας με την καρδιά σας και το να είστε σε θέση να αναλάβετε ευθύνη απαιτεί να υποφέρετε και να πληρώσετε κάποιο τίμημα —δεν αρκεί να μιλάτε απλώς γι’ αυτό. Αν δεν κάνετε το καθήκον σας με την καρδιά σας, αλλά αντίθετα θέλετε πάντοτε να καταβάλετε σωματική προσπάθεια, τότε το καθήκον σας είναι βέβαιο πως δεν θα γίνεται σωστά. Θα ενεργείτε απλώς μηχανικά και τίποτε παραπάνω και δεν θα γνωρίζετε πόσο καλά έχετε κάνει το καθήκον σας. Αν το κάνεις με την καρδιά σου, θα καταφέρεις σταδιακά να κατανοήσεις την αλήθεια· αν δεν το κάνεις, τότε δεν θα τα καταφέρεις. Όταν εκτελείς το καθήκον σου και επιδιώκεις την αλήθεια με την καρδιά σου, τότε θα μπορέσεις σταδιακά να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού, να ανακαλύψεις τη δική σου διαφθορά και τα δικά σου ελαττώματα και να τελειοποιήσεις όλες σου τις διάφορες καταστάσεις. Όταν το μόνο στο οποίο εστιάζεις είναι να καταβάλλεις προσπάθεια και δεν κάνεις αυτοκριτική με την καρδιά σου, δεν θα είσαι σε θέση να ανακαλύψεις τις πραγματικές καταστάσεις μέσα σου και τις μυριάδες αντιδράσεις και εκφάνσεις διαφθοράς που έχεις σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Αν δεν έχεις επίγνωση των συνεπειών ενός προβλήματος και δεν το λύνεις, τότε έχεις μεγάλο πρόβλημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν αρκεί να πιστεύεις στον Θεό με συγκεχυμένο τρόπο. Πρέπει να ζεις ενώπιον του Θεού ανά πάσα στιγμή, σε κάθε μέρος· ό,τι κι αν σου συμβαίνει, πρέπει πάντα να αναζητάς την αλήθεια, και ενώ το κάνεις, πρέπει επίσης να κάνεις αυτοκριτική και να γνωρίζεις τι προβλήματα έχει η κατάστασή σου, αναζητώντας αμέσως την αλήθεια για να τα επιλύσεις. Μόνο έτσι μπορείς να εκτελείς καλά το καθήκον σου και να μην καθυστερείς το έργο. Το πιο σημαντικό δεν είναι μόνο να εκτελείς καλά το καθήκον σου, αλλά επίσης να έχεις είσοδο στη ζωή και να είσαι σε θέση να επιλύσεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Μόνο έτσι μπορείς να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας. Αν αυτό που συχνά αναλογίζεσαι στην καρδιά σου δεν είναι θέματα εκτέλεσης του καθήκοντός σου, αν δεν είναι θέματα που έχουν να κάνουν με την αλήθεια, και αντίθετα, εμπλέκεσαι σε εξωγενή πράγματα, και οι σκέψεις σου στρέφονται σε υποθέσεις της σάρκας, είσαι τότε σε θέση να κατανοήσεις την αλήθεια; Είσαι τότε σε θέση να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου και να ζήσεις ενώπιον του Θεού; Σίγουρα όχι. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει τρόπο να σωθεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). Ο Θεός μού παρουσίαζε μια εικόνα, εκθέτοντας αυτό το είδος της στάσης. Όταν ξεκίνησα αυτό το καθήκον, δεν ανέλαβα καμία ευθύνη. Είδα ότι οι συνεργάτες μου είχαν μεγαλύτερη εμπειρία από μένα, κι έτσι, απλώς έμεινα στο παρασκήνιο, και θεώρησα πως όλα θα ήταν εντάξει αν διασφάλιζα ότι τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά με τη δική μου δουλειά. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα με σέβονταν και δεν θα χρειαζόταν να κουράζομαι, έτσι επικεντρωνόμουν στη δουλειά μου, και δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη δική τους δουλειά ούτε έπαιρνα στα σοβαρά τα προβλήματα ή τις δυσκολίες που προέκυπταν. Όταν η επικεφαλής ρώτησε γιατί ήταν τόσο αναποτελεσματική η δουλειά μας, δεν είχα απάντηση. Δεν είχα καν επίγνωση των προβλημάτων ή των αποκλίσεων που προέκυπταν. Τελικά, τότε συνειδητοποίησα ότι έκανα το καθήκον μου πολύ άσχημα. Περνούσα τις μέρες μου εντελώς κενά, αδιάφορη για τα προβλήματα που αντιμετώπιζα. Ακόμη και αν είχα επίγνωση ορισμένων προβλημάτων, μόλις έβλεπα ότι δεν θα είχαν επίπτωση στη θέση μου, τα άφηνα ως είχαν, πράγμα που επηρέαζε την πρόοδο του έργου. Έτσι ακριβώς αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους και οι άπιστοι. Πρόσεχα μήπως καθόλου το θέλημα του Θεού στο καθήκον μου; Όταν προέκυπταν προβλήματα, δεν αναζητούσα την αλήθεια ούτε έβρισκα τις αποκλίσεις, ούτε σκεφτόμουν πώς να αυξήσω την αποδοτικότητα. Πίστευα πως αφού μπορούσαν να τα αναλάβουν οι συνεργάτες μου, μπορούσα να χαλαρώσω λίγο. Όποτε είχα χρόνο, αναλωνόμουν σε απολαύσεις της σάρκας. Γινόμουν όλο και πιο ακόλαστη και απομακρυνόμουν από τον Θεό. Δεν είχα επιμέλεια στο καθήκον μου. Το αντιμετώπιζα σαν μια δουλειά. Πώς να εκτελέσω καλά το καθήκον μου έτσι; Τότε συνειδητοποίησα τελικά ότι λόγω των διευθετήσεων του Θεού είχα χάσει τις «καβάντζες» μου και είχα την ευκαιρία να ασκηθώ, να μάθω να ανησυχώ, να αναλαμβάνω ενεργά την ευθύνη, να βασίζομαι στον Θεό στις δυσκολίες και να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας. Το πιο σημαντικό είναι ότι έτσι αναγνώρισα ότι η χαλαρή και ανεύθυνη στάση μου προς το καθήκον μου προκαλούσε την αηδία του Θεού. Η πίεση της εργασίας θα με ανάγκαζε τώρα να είμαι επιμελής στο καθήκον μου, και θα μου έδινε την ευκαιρία να μετανοήσω και να κάνω καλά το καθήκον μου. Έχοντας κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού, ήμουν πρόθυμος να υποταχθώ σ’ αυτές τις συνθήκες. Τις επόμενες ημέρες, συνειδητά ήμουν πιο επιμελής στο έργο μου, προσπαθούσα να ανακαλύψω περισσότερα προβλήματα και να τα επιλύσω μόλις τα είχα σημειώσει. Έκανα σχέδιο μελέτης και προσπάθησα να αναλάβω το έργο το συντομότερο. Μόλις η κατάστασή μου είχε ρυθμιστεί, είχα περισσότερο χρόνο για το έργο μου, και περνούσα τις μέρες νιώθοντας πιο γαλήνια.

Αργότερα, συνεργάστηκα με μια άλλη αδελφή. Αρχικά, συνέχισα να έχω κατά νου να είμαι πιο υπεύθυνη, αλλά μετά από λίγο, διαπίστωσα ότι ήταν αρκετά ικανή και ότι είχε περισσότερη επαγγελματική εμπειρία από μένα, έτσι της ανέθεσα κάποια καθήκοντα και στη συνέχεια δεν αναμείχθηκα άλλο. Μερικές φορές, για να διατηρήσω τη φήμη μου, συμμετείχα σε συζητήσεις αλλά απέφευγα να κάνω προτάσεις, σκεπτόμενη: «Βλέποντας ότι μπορείς να χειριστείς τα πράγματα, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ, ας ηρεμήσω λίγο». Η επικεφαλής μου με προειδοποίησε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για το έργο, και για λίγες μέρες έπειτα, το έκανα, αλλά σύντομα επέστρεψα στις παλιές μου συνήθειες. Μερικές φορές, προέκυπταν ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν αμέσως, μα μόλις έβλεπα ότι ήταν έργο που παρακολουθούσε κυρίως η αδελφή μου, δεν ήθελα να ασχοληθώ. Σημείωνα το μήνυμα ως μη αναγνωσμένο και έκανα πως δεν το είχα δει· θα μπορούσε να το χειριστεί αυτή αργότερα. Αν και το θεωρούσα ανεύθυνο, εφόσον οι εργασίες προχωρούσαν κανονικά, δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Λίγους μήνες μετά, γίναμε υπεύθυνες για διαφορετικά μέρη του έργου των ταινιών. Αυτή τη φορά, δεν είχα βοηθό και σίγουρα θα αντιμετώπιζα πολλές δυσκολίες και προβλήματα. Μα όταν σκέφτηκα την έλλειψη ευθύνης στο καθήκον μου και το πώς αυτό θα μπορούσε να είναι καλό για μένα, σκέφτηκα πως θα έπρεπε να ξεκινήσω με το να υποταχθώ. Μα μόλις άρχισα, είδα ότι ξαφνικά είχα πάρα πολλά να παρακολουθήσω, και τα όσα έπρεπε να χειρίζομαι κάθε μέρα μού φαίνονταν ατέλειωτα. Συν τοις άλλοις, δεν είχα πολύ καλές επαγγελματικές δεξιότητες και όλο αποκαλύπτονταν προβλήματα. Σε κάθε βίντεο που φτιάχναμε έρχονταν προτάσεις και έπρεπε να σκεφτώ να απαντήσω σε κάθε μία απ’ αυτές. Σταδιακά, ο ελάχιστος ενθουσιασμός που είχα, εξαντλήθηκε, και συχνά αναρωτιόμουν: «Προσπαθώ ήδη πολύ, αλλά υπάρχουν ακόμα τόσα προβλήματα· ίσως θα ήταν καλύτερα να βρει η επικεφαλής κάποιον πιο κατάλληλο». Αμέσως μετά, ορισμένα βίντεο μας στάλθηκαν πίσω για να ξαναγίνουν, και ένιωσα μεγαλύτερη στεναχώρια. Δεν ήθελα πλέον να επιλύσω τα δύσκολα ζητήματα που αντιμετώπιζα και νοσταλγούσα εκείνες τις ημέρες που συνεργαζόμουν με άλλους στο καθήκον μου, τότε που μπορούσα να κρυφτώ πίσω τους, και δεν χρειαζόταν να αναλάβω τόση πίεση. Δεν ένιωθα κίνητρο να κάνω το καθήκον μου, ένιωθα τα πόδια μου βαριά. Τότε κατάλαβα ότι έτσι δεν μπορούσα να συνεχίσω να κάνω το καθήκον, έτσι προσευχήθηκα στο Θεό. Μέσω της αναζήτησης, θυμήθηκα ξαφνικά τον Νώε. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και αποτυχίες καθώς έφτιαχνε την κιβωτό, αλλά δεν τα παράτησε ποτέ και συνέχισε για 120 χρόνια. Τελικά ολοκλήρωσε την κιβωτό και την αποστολή από τον Θεό. Εγώ μπροστά στις λίγες δυσκολίες μου, ήθελα να ξεφορτωθώ το φορτίο μου και να πάρω τα βουνά. Δεν ήμουν απλώς δειλή; Σ’ αυτήν τη σκέψη, συνήλθα κάπως και μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά τα προβλήματα στο έργο μου.

Σε μια πνευματική άσκηση, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Αυτοί οι οκνηροί ψευδοεπικεφαλής δεν κάνουν ποτέ πρακτική δουλειά και ενεργούν λες κι ο ηγετικός τους ρόλος είναι κάποια επίσημη θέση, απολαμβάνοντας πλήρως τα προνόμια του κύρους τους. Το καθήκον που οφείλει να εκτελεί ένας επικεφαλής και το έργο που οφείλει να κάνει το αντιμετωπίζουν ως βάρος, ως μπελά. Μέσα τους, ξεχειλίζουν από περιφρόνηση προς το έργο της εκκλησίας: αν τους ζητήσετε να εποπτεύσουν το έργο ή να διαπιστώσουν ζητήματα σ’ αυτό και μετά να παρακολουθήσουν την εξέλιξή τους και να τα επιλύσουν, είναι γεμάτοι απροθυμία. Αυτό είναι το έργο που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες, είναι δουλειά τους. Εάν δεν το κάνεις —εάν είσαι απρόθυμος να το κάνεις— γιατί εξακολουθείς να θες να είσαι επικεφαλής ή εργάτης; Εκτελείς το καθήκον σου γιατί νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού ή για να απολαμβάνεις τα οφέλη του αξιώματός σου; Δεν είναι ντροπή να είσαι επικεφαλής αν επιθυμείς να κατέχεις κάποιο αξίωμα; Κανείς δεν έχει χειρότερο χαρακτήρα· αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοσεβασμό, είναι ξεδιάντροποι. Εάν επιθυμείς ν’ απολαύσεις τη σαρκική άνεση, τρέξε πίσω στον κόσμο και πάλεψε γι’ αυτήν, άδραξέ την και κατάκτησέ την όσο μπορείς. Κανείς δεν θ’ ανακατευτεί. Ο οίκος του Θεού είναι μέρος για να εκτελεί τα καθήκοντά του ο εκλεκτός λαός του Θεού και να Τον λατρεύει. Είναι μέρος για να επιδιώξουν οι άνθρωποι την αλήθεια και να σωθούν. Δεν είναι μέρος για ν’ απολαύσει κανείς τη σαρκική άνεση, πόσο μάλλον μέρος που καλομαθαίνει τους ανθρώπους. […] Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι να το επιτύχουν, είναι υπερβολικό για αυτούς, είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλουν οι άνθρωποι. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους διανοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να εκτελεί τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα και παίζουν βρόμικα και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν επιθυμούν να συμπεριφέρονται σαν σωστά άτομα. Ο Θεός τούς έδωσε επίπεδο και χαρίσματα, τους έδωσε την ευκαιρία να είναι άνθρωποι, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να απολαμβάνουν τα πάντα. Είναι κατάλληλο ένα τέτοιο άτομο να ονομάζεται άνθρωπος; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, πάντα οκνοί και ύπουλοι. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, επιθυμώντας να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια; Στην κοινωνία, ποιος δεν χρειάζεται να είναι αυτάρκης για την επιβίωσή του; Όταν ένα άτομο μεγαλώσει, πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Οι γονείς του έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους. Ακόμη κι αν οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν, θα ένιωθε άβολα και θα όφειλε να μπορεί να αναγνωρίσει τα εξής: “Οι γονείς μου έχουν ολοκληρώσει το έργο της ανατροφής παιδιών. Είμαι ενήλικας, είμαι αρτιμελής —θα πρέπει να μπορώ να ζω ανεξάρτητα”. Αυτή δεν είναι η ελάχιστη σύνεση που οφείλει να έχει ένας ενήλικας; Εάν κάποιος όντως έχει σύνεση, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να απομυζά τους γονείς του, θα φοβόταν την κοροϊδία των άλλων, την ταπείνωση. Έχει, λοιπόν, σύνεση ο οκνός αργόσχολος; (Όχι.) Θέλει διαρκώς κάτι άνευ ανταλλάγματος, δεν θέλει ποτέ να αναλαμβάνει ευθύνες, ψάχνει να βρει δωρεάν παροχές, θέλει τρία πλήρη γεύματα την ημέρα —και κάποιον να τον σερβίρει και το φαγητό να είναι νόστιμο— χωρίς να κάνει καμία δουλειά. Δεν είναι αυτή η νοοτροπία του παράσιτου; Και οι άνθρωποι που είναι παράσιτα έχουν συνείδηση και σύνεση; Έχουν αξιοπρέπεια και ακεραιότητα; Σε καμία περίπτωση· είναι όλοι εντελώς άχρηστοι τρακαδόροι, όλοι κτήνη χωρίς συνείδηση ή λογική. Κανένας από αυτούς δεν είναι κατάλληλος να παραμένει στον οίκο του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Ο λόγος του Θεού με έκανε να σκεφτώ: Η παρακολούθηση των προβλημάτων στο έργο και αναζήτηση της αλήθειας για την επίλυσή τους είναι δουλειά του επικεφαλής και του εργάτη, αλλά οι ψευδοεπικεφαλής το βλέπουν αυτό ως βάρος. Φαίνεται ότι δεν είναι εδώ για να κάνουν το καθήκον τους, μα για να απολαύσουν τους καρπούς της θέσης. Και η δική μου συμπεριφορά έτσι ήταν. Θα έπρεπε να είχα αναλάβει την ευθύνη και να είχα λύσει τα προβλήματα που προέκυπταν, Θα έπρεπε να είχα αναζητήσει την αλήθεια και επανορθώσει για τις ελλείψεις μου, κι έτσι θα μπορούσα να προοδεύσω ταχύτερα. Όμως, ήθελα να αρνηθώ το καθήκον μου λόγω των πολλών δυσκολιών. Ως επόπτρια, δεν έκανα αληθινό έργο ούτε έλυνα αληθινά προβλήματα. Μήπως αυτό δεν ήταν απλώς η λαχτάρα μου για τα οφέλη της θέσης; Όσο θυμάμαι τη συμπεριφορά μου, αν και μπορεί να φαινόταν ότι έκανα έργο όταν είχα συνεργάτες, στην πραγματικότητα η δουλειά ήταν κατανεμημένη σε πολλά άτομα και δεν ήμουν υπεύθυνη για πολλά. Το καθήκον μου ήταν εύκολο, οπότε πραγματικά περνούσα πολύ καλά. Όταν μετατέθηκαν οι δύο συνεργάτες μου, συσσωρεύτηκε πίεση στο έργο, έπρεπε να υποφέρω για να επωμιστώ την ευθύνη μου, και έτσι άρχισα να αντιστέκομαι· ήθελα μάλιστα να προδώσω τον Θεό και να αρνηθώ το καθήκον. Αργότερα, αν και επανόρθωσα τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, όταν συνεργάστηκα με μια αδελφή με μεγαλύτερη εμπειρία, αναλάμβανα και πάλι λιγότερες ευθύνες, και εκτελούσα το καθήκον μου χαλαρά, χωρίς να θέλω να ανησυχώ. Όταν έγινα αποκλειστικά υπεύθυνη για το έργο ταινιών και αυξήθηκαν οι δυσκολίες, θέλησα πάλι να ξεφύγω. Είδα ότι η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου ήταν τόσο προδοτική και ότι ήμουν έτοιμη να δικαιολογηθώ με την παραμικρή σωματική δυσκολία ή ευθύνη. Πάντα ήθελα να μεταπηδήσω σε μια εύκολη και χαλαρή δουλειά, αλλά όλες οι δουλειές έχουν κάποιες δυσκολίες και αν δεν έλυνα τη διεφθαρμένη μου διάθεση, δεν θα εκτελούσα κανένα καθήκον σωστά. Είδα ότι εκ φύσεως είχα κουραστεί από την αλήθεια και δεν αγαπούσα τα θετικά πράγματα. Δεν ήμουν εκεί για να εκπληρώσω καθήκον, μα για τις ευλογίες. Τελικά, δεν προκύπτει τίποτα από τέτοια πίστη! Διάβασα στον λόγο του Θεού: «Θέλει διαρκώς κάτι άνευ ανταλλάγματος, δεν θέλει ποτέ να αναλαμβάνει ευθύνες, ψάχνει να βρει δωρεάν παροχές, θέλει τρία πλήρη γεύματα την ημέρα —και κάποιον να τον σερβίρει και το φαγητό να είναι νόστιμο— χωρίς να κάνει καμία δουλειά. Δεν είναι αυτή η νοοτροπία του παράσιτου;» Ήμουν ακριβώς το είδος του παρασίτου που αποκάλυπτε ο Θεός, ήθελα μόνο να θερίζω και να μη σπέρνω, να απολαμβάνω τους καρπούς των κόπων των άλλων. Δεν ήμουν απλώς ένα σκουπίδι; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο αηδίαζα με τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι που μισούσα περισσότερο ήταν οι χαραμοφάηδες που τους έτρεφαν οι γονείς τους, ενήλικες που δεν φεύγουν από το σπίτι, που εκμεταλλεύονται τους γονείς τους και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Δεν αξίζουν τίποτα. Μα σε τι διέφερε η τωρινή μου συμπεριφορά από τη δική τους; Μέσα στην αυτομομφή μου, προσευχήθηκα: «Θεέ μου, βλέπω ότι είμαι κατάπτυστη και ανειλικρινής στο καθήκον μου. Σκεφτόμουν πάντα μόνο τη σάρκα μου και ήθελα να γίνω παράσιτο. Είμαι πραγματικά τρομοκρατημένη από αυτές τις διεφθαρμένες σκέψεις. Υπάρχει τόσο έργο στην εκκλησία που χρειάζεται επειγόντως συνεργασία, αλλά δεν προσπαθώ να προοδεύσω ούτε να αναλάβω κανένα φορτίο. Είμαι σκουπίδι. Θεέ μου, ξέρω ότι αυτή η κατάστασή μου είναι λάθος, μα δεν μπορώ να ξεπεράσω τους περιορισμούς της σάρκας· διαφώτισέ με για να καταλάβω τα προβλήματά μου. Θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω». Σκέφτηκα και κάποια πράγματα ακόμα. Γιατί πάντα ήθελα να ξεφεύγω και να αρνούμαι το καθήκον μου κάθε φορά που αυξάνονταν η πίεση και οι δυσκολίες στη δουλειά μου; Ποια ακριβώς ήταν η αιτία γι’ αυτό; Στην αναζήτησή μου, διάβασα τον λόγο του Θεού. «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη τη στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα εξαιρετικό ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Από τα αυστηρά λόγια Του, κατάλαβα ότι ο Θεός σιχαίνεται και αντιπαθεί τους ανθρώπους που αποζητούν την άνεση, ότι γι’ Αυτόν είναι απλώς ζώα. Είναι αργόσχολοι τεμπέληδες, απρόθυμοι να εργαστούν για να προοδεύσουν, και τελικά, δεν κάνουν κανένα καθήκον σωστά και δεν κερδίζουν καμία αλήθεια. Είναι σκουπίδια. Έτσι ήμουν κι εγώ. Μου άρεσε το καθήκον μου να κυλάει ομαλά, και όσο είχα καθήκον και δεν με απάλλασσαν ούτε με απέκλειαν, όλα ήταν μια χαρά. Αλλά μόλις συναντούσα δυσκολίες που απαιτούσαν να υποφέρω ή να πληρώσω τίμημα, υποχωρούσα. Ήθελα απλώς να διαλέγω δουλειές που ήταν απλές και ξεκάθαρες, και υποστήριζα τις σατανικές αρχές της ζωής «Απόλαυσε τη ζωή όσο είστε ζωντανός» και «Να φροντίζεις τον εαυτό σου». Λόγω αυτών των απόψεων, πάντα αποζητούσα την άνεση και ενοχλούμουν κάθε φορά που συσσωρευόταν πολλή δουλειά, γιατί θα έχανα τον ελεύθερο χρόνο μου. Όταν χρειαζόταν να μάθω κάποιες δεξιότητες, δεν πλήρωνα πραγματικά το τίμημα, άρα μετά από λίγο καιρό δεν είχα σημειώσει μεγάλη πρόοδο και δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω στο έργο. Κάποιες φορές μάλιστα αμελούσα τα καθήκοντά μου και έβλεπα κοσμικά βίντεο μαθαίνοντας, δήθεν, δεξιότητες, γινόμουν όλο και πιο αδρανής και σκοτεινή στο πνεύμα. Ως επόπτρια, όταν εμφανίζονταν προβλήματα στο έργο, θα έπρεπε να τα παρακολουθώ ενεργά και να τα επιλύω, μα μόλις έβλεπα ότι αυτά ήταν λίγο δύσκολα, απλώς τα αγνοούσα με κάποια τεχνάσματα, καθυστερώντας την πρόοδο του έργου. Ακόμη πιο σοβαρό ήταν που ήθελα πάντα να βρω κάποιον να πάρει τη θέση μου και να με απαλλάξει απ’ την πίεση. Ήξερα ότι η δημιουργία ταινιών ήταν πολύ σημαντική για το ευαγγελικό έργο, όμως ικανοποιούσα τη σάρκα και έφευγα στα κρίσιμα, χωρίς να αναλαμβάνω καμία ευθύνη. Σκεφτόμουν τα παιδιά που οι γονείς τους τα έχουν μεγαλώσει, αλλά όταν έρχεται η ώρα να θυσιαστούν για την οικογένειά τους, φοβούνται τον πόνο και δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση, είναι άθλιοι αγνώμονες. Σκέφτηκα ότι η συμπεριφορά μου ήταν ακριβώς έτσι. Ο Θεός με είχε οδηγήσει εκεί και μου είχε επιτρέψει να κάνω ένα τόσο σημαντικό καθήκον, όμως πάντα φοβόμουν τον πόνο και άκουγα μόνο τη σάρκα μου. Δεν είχα καμία απολύτως συνείδηση! Δεν έβρισκα νόημα στο να πονέσω για το καθήκον μου, πάντα έψαχνα την άνεση και δεν μπορούσα να κάνω κανένα καθήκον σωστά. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Σατανάς έχει διαποτίσει τους ανθρώπους με τις φιλοσοφίες του «Απόλαυσε τη ζωή όσο είστε ζωντανός» και «Να φροντίζεις τον εαυτό σου», κάνοντάς τους όλο και πιο διεφθαρμένους, εγωιστές και δόλιους. Αν συνέχιζα, δεν θα έφερνα την καταστροφή στον εαυτό μου; Όλο παραπονιόμουν για τις δυσκολίες στο καθήκον μου και δεν ήθελα να χάσω τις σωματικές ανέσεις. Όχι μόνο έχανα την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια, αλλά έκανα και χάλια το καθήκον μου και το μόνο που έκανα ήταν να διαπράττω παραβάσεις. Τελικά, ήταν βέβαιο ότι θα με απέρριπτε και απέκλειε ο Θεός!

Άρχισα να αναζητώ μονοπάτι άσκησης. Διάβασα τον λόγο του Θεού: «Ας υποθέσουμε ότι η εκκλησία σού δίνει μια δουλειά να κάνεις και εσύ λες: “Είτε η δουλειά είναι μια ευκαιρία να ξεχωρίσω είτε όχι —αφού μου δόθηκε, θα την κάνω καλά. Θα αναλάβω αυτήν την ευθύνη. Αν μου ανατεθεί η υποδοχή, θα τα δώσω όλα για να κάνω καλά αυτήν τη δουλειά· θα φροντίσω καλά τους αδελφούς και τις αδελφές, και θα βάλω τα δυνατά μου για να διαφυλάξω την ασφάλεια όλων. Αν μου ανατεθεί να διαδώσω το ευαγγέλιο, θα εξοπλιστώ με την αλήθεια και θα διαδώσω με αγάπη το ευαγγέλιο, και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Αν μου ανατεθεί να μάθω μια ξένη γλώσσα, θα τη μελετήσω επιμελώς και θα δουλέψω σκληρά γι’ αυτό, και θα τη μάθω καλά το συντομότερο δυνατό, μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, ώστε να μπορώ να μαρτυρήσω για τον Θεό στους ξένους. Αν μου ζητηθεί να γράφω άρθρα μαρτυρίας, θα εκπαιδευτώ ευσυνείδητα για να το πράξω και θα βλέπω τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας· θα μάθω για τη γλώσσα, και παρόλο που μπορεί να μην είμαι σε θέση να γράφω άρθρα με ωραία πεζογραφική γραφή, θα είμαι τουλάχιστον σε θέση να επικοινωνώ με σαφήνεια τις εμπειρίες και τη μαρτυρία μου, να συναναστρέφομαι κατανοητά σχετικά με την αλήθεια και να δίνω αληθινή μαρτυρία για τον Θεό, έτσι ώστε όταν οι άνθρωποι διαβάζουν τα άρθρα μου, να διαπαιδαγωγούνται και να ωφελούνται. Οποιαδήποτε δουλειά μού αναθέσει η εκκλησία, θα την αναλάβω με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω ή αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, θα προσευχηθώ στον Θεό, θα αναζητήσω την αλήθεια, θα κατανοήσω τις αρχές της αλήθειας και θα το κάνω καλά. Όποιο κι αν είναι το καθήκον μου, θα βάλω όλα τα μέσα που διαθέτω για να το εκτελέσω καλά και να ικανοποιήσω τον Θεό. Για ό,τι μπορώ να πετύχω, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αναλάβω όλη την ευθύνη που μου αναλογεί, και τουλάχιστον, δεν θα πάω ενάντια στη συνείδηση και τη λογική μου, ούτε θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, ούτε θα είμαι πονηρός και φυγόπονος, ούτε θα απολαμβάνω τους καρπούς των κόπων των άλλων. Τίποτα από όσα κάνω δεν θα υπολείπεται των προδιαγραφών της συνείδησης”. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και εκείνος που εκτελεί το καθήκον του με τέτοιον τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευσυνείδητος, λογικός άνθρωπος. Πρέπει τουλάχιστον να έχεις καθαρή συνείδηση όταν εκτελείς το καθήκον σου, και πρέπει να αισθάνεσαι τουλάχιστον ότι κερδίζεις τα τρία γεύματά σου την ημέρα και ότι δεν τα ζητιανεύεις. Αυτό ονομάζεται αίσθημα ευθύνης. Είτε το επίπεδό σου είναι υψηλό είτε χαμηλό και είτε καταλαβαίνεις την αλήθεια είτε όχι, πρέπει να έχεις αυτήν τη στάση: “Αφού μου ανατέθηκε να κάνω αυτό το έργο, πρέπει να το αντιμετωπίσω σοβαρά· πρέπει να το κάνω μέλημά μου και να το κάνω καλά, με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Όσο για το αν μπορώ να το κάνω τέλεια, δεν μπορώ να τολμήσω να δώσω εγγύηση, αλλά η στάση μου είναι ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά, και σίγουρα δεν θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος ως προς αυτό. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, τότε θα πρέπει να αναλάβω την ευθύνη και να διασφαλίσω ότι θα πάρω ένα μάθημα από αυτό και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Αυτή είναι η σωστή στάση. Έχετε εσείς μια τέτοια στάση;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Τα λόγια Του με ενέπνευσαν πραγματικά. Εφόσον η εκκλησία με έθεσε επικεφαλής αυτού του έργου, έπρεπε να αναλάβω όλες τις ευθύνες που μπορεί να αναλάβει ένας ενήλικας. Ανεξάρτητα απ’ το επίπεδό μου, το πόσο ικανή ήμουν στη δουλειά μου, ή τον αριθμό των δυσκολιών στο καθήκον μου, δεν μπορούσα να υποχωρήσω. Έπρεπε να πιεστώ και να κάνω το παν για να αναλάβω αυτό το έργο. Έπειτα, όποτε τελειώναμε μια ταινία και δεχόμασταν τις προτάσεις των άλλων, άσχετα αν επρόκειτο για ένα πρόβλημα που δεν γνώριζα ή που δεν ήξερα πώς να χειριστώ, πάντα αναζητούσα ενεργά μια οδό για την επίλυσή του ή έψαχνα για ανθρώπους με εμπειρία να συμβουλευτώ. Σταδιακά, εξοικειώθηκα με αυτές τις δεξιότητες και κατανόησα καλύτερα τις αρχές. Παλαιότερα, κάθε δύσκολο πρόβλημα, συνήθιζα να το αναθέτω σε έναν από τους συνεργάτες μου, δεν απαντούσα αμέσως στην ομαδική συνομιλία και καθυστερούσα. Τώρα, μπορώ να αναλαμβάνω ενεργά την ευθύνη και να επωμίζομαι μεγαλύτερο φορτίο στο καθήκον μου. Αν και δεν λείπουν οι δυσκολίες στην πορεία της συνεργασίας μας, όταν στηρίζομαι προσεκτικά στον Θεό και μέσω της συζήτησης με όλους, το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε γίνεται ξεκάθαρο. Μόνο μέσω αυτής της εμπειρίας συνειδητοποίησα πόσο εγωίστρια και δόλια ήμουν, ότι ήμουν προδοτική και τεμπέλα στο καθήκον μου, απρόθυμη να αναλάβω την ευθύνη. Όταν διόρθωσα τη στάση μου προς το έργο, και ήμουν πρόθυμη να προσέχω το φορτίο του Θεού και να κάνω τα πάντα για να συνεργαστώ, είδα την ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού, απέκτησα πίστη μέσα μου, και έγινα πρόθυμη να είμαι ένα λογικό και ευσυνείδητο άτομο που προσέχει τα καθήκοντά του.