Ήμουν υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο δύο ομάδων. Λίγο καιρό πριν, κάποιοι άλλοι αδελφοί και αδελφές αποδεσμεύτηκαν επειδή δεν έκαναν πρακτικό έργο και έκαναν μόνο τα βασικά. Ένιωσα κάπως νευρική. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω πρακτικό έργο και να λύνω πρακτικά ζητήματα, αλλιώς θα αποδέσμευαν κι εμένα. Σε μια συνάθροιση, η επικεφαλής με ρώτησε: «Έχεις συναναστραφεί για τις αρχές με τους αδελφούς και τις αδελφές που μεταφέρθηκαν πρόσφατα από άλλες εκκλησίες;» Αιφνιδιάστηκα. Υπήρχε ένα πρόβλημα— τους είχα πει μόνο για τις εργασίες μας, όχι για τις αρχές. Τι θα ‘πρεπε να πω στην επικεφαλής; Αν έλεγα ότι δεν είχα συναναστραφεί, θα πίστευε ότι δεν έκανα πραγματικό έργο; Αλλά αν έλεγα ότι είχα συναναστραφεί, αυτό δεν θα ήταν αλήθεια. Ένιωσα ενοχές και είπα, τραυλίζοντας, «Απλώς συναναστράφηκα λίγο πάνω στις ελλείψεις τους». Η επικεφαλής απάντησε αμέσως: «Αν δεν μοιραστείς μαζί τους τις αρχές, δεν θα έχουν κατεύθυνση στο καθήκον. Θα έχουν έτσι καλά αποτελέσματα; Πρέπει να προσέξουμε την καλλιέργεια αυτών των αδελφών». Όταν η επικεφαλής επισήμανε το πρόβλημά μου, ένιωσα το πρόσωπό μου να καίγεται. Αναρωτιόμουν τι θα σκεφτόταν για μένα, αν θα σκεφτόταν ότι δεν είχα κάνει ούτε ένα τόσο απλό καθήκον, άρα δεν έκανα πρακτικό έργο.

Σύντομα, μια από τις ομάδες υπό την ευθύνη μου άρχισε χάνει σε παραγωγικότητα και άρχισαν να εμφανίζονται αρκετά προβλήματα στο έργο μου. Η επικεφαλής σκέφτηκε ότι ίσως επηρεαζόταν η αποτελεσματικότητα του έργου μας, έτσι αποφάσισε να παραμείνω υπεύθυνη μόνο στη μία απ’ τις ομάδες. Αναστατώθηκα πολύ όταν το άκουσα. Αναρωτήθηκα αν η επικεφαλής πίστευε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο. Διαφορετικά, δεν θα μείωνε τις αρμοδιότητές μου. Τελευταία, παρακολουθούσε συχνά το έργο μου. Μήπως πίστευε ότι δεν εργαζόμουν σκληρά, ότι ήμουν αναξιόπιστη; Θα με αποδέσμευε αν έβρισκε κι άλλα λάθη μου; Εκείνη την περίοδο, όταν άκουγα ότι η επικεφαλής θα ερχόταν στη συνάθροισή μας, άρχιζα να σκέφτομαι τι είδους ερωτήσεις θα έκανε, ποιο έργο θα παρακολουθούσε. Σκέφτηκα ότι σχεδόν κάθε φορά ρωτούσε πώς πήγαιναν οι αδελφοί και οι αδελφές στο καθήκον τους, οπότε έσπευδα να μάθω γι’ αυτό πριν από τη συνάθροιση. Μερικές φορές έπρεπε να επιλυθούν άλλα ζητήματα, αλλά στη σκέψη ότι την επομένη δεν θα απαντούσα στις ερωτήσεις της επικεφαλής, φοβόμουν μην εκτεθώ επειδή δεν έκανα πρακτικό έργο. Έτσι, έβαζα στην άκρη τα επείγοντα ζητήματα και πήγαινα να μιλήσω με τους άλλους έναν-έναν. Μετά από λίγο καιρό, απλώς εργαζόμουν ασταμάτητα εκεί που εστίαζε η επικεφαλής και παρόλο που ήμουν απασχολημένη κάθε μέρα, δεν είχα καλύτερα αποτελέσματα στο καθήκον μου, είχα χειρότερα. Σε μια συνάθροιση, η επικεφαλής με ρώτησε: «Η αδελφή Λιου τα πήγε καλά στο ευαγγελικό έργο παλιότερα, μα τελευταία τα πάει άσχημα. Ξέρεις τον λόγο;» Έμεινα άναυδη. Ωχ, όχι! Είχα επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση άλλων θεμάτων. Δεν ήξερα γιατί η Αδελφή Λιου δεν τα πήγαινε καλά τελευταία. Η επικεφαλής συνέχισε να με ρωτάει, «Έχεις εξετάσει πάνω σε ποιες αλήθειες συναναστρέφεται όταν μοιράζεται το ευαγγέλιο και αν επιλύει τις αντιλήψεις των ανθρώπων;» Τότε, πανικοβλήθηκα ακόμη περισσότερο. Δεν είχα ρωτήσει γι’ αυτό —τι θα έκανα; Αν δεν απαντούσα, θα σκεφτόταν ότι δεν παρακολουθούσα το έργο της αδελφής Λιου, ότι δεν ανακάλυψα και δεν έλυσα τα προβλήματά της εγκαίρως, και γι’ αυτό μειωνόταν η παραγωγικότητά της. Έστειλα αμέσως μήνυμα στην αδελφή Λιου, αλλά δεν το είδε. Είχα τέτοιο άγχος, που ίδρωσαν τα χέρια μου. Τότε, ξαφνικά θυμήθηκα ότι η Αδελφή Λιου μού είχε αναφέρει πάνω σε τι συναναστρεφόταν, έτσι το είπα αμέσως στην επικεφαλής. Δεν είπε τίποτε άλλο, και τελικά μου έφυγε το άγχος. Για λίγο καιρό, φοβόμουν τα μηνύματα από την επικεφαλής και μερικές φορές δεν κοιμόμουν καλά το βράδυ πριν από μια συνάθροιση. Όλο σκεφτόμουν: Τι θα με ρωτήσει η επικεφαλής; Πώς πρέπει να απαντήσω; Όταν έφτανε η ώρα της συνάθροισης, ήμουν ακόμα πιο νευρική, ανησυχούσα ότι αν εμφανίζονταν κι άλλα προβλήματα, θα με αποδέσμευε. Κατάφερνα να τα βγάζω πέρα σε κάθε συνάθροιση, αλλά ένιωθα πολύ δυστυχισμένη, ήταν εξαντλητικό. Δεν είχα ενέργεια στο καθήκον μου, και όταν έπεφτε η παραγωγικότητα στο έργο των άλλων λόγω προβλημάτων, δεν είχα όρεξη να τα λύσω. Τότε, κατάλαβα ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Ήρθα ενώπιον του Θεού με προσευχή και αναζήτηση: «Θεέ μου, τελευταία φοβάμαι πολύ την επίβλεψη στο έργο μου. Ανησυχώ ότι αν εμφανιστούν προβλήματα, θα αποδεσμευθώ. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι η σωστή οπτική. Καθοδήγησέ με στον προβληματισμό και στην αυτογνωσία».

Κατά την πνευματική μου άσκηση διάβασα: «Μερικοί άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο οίκος του Θεού μπορεί να μεταχειρίζεται δίκαια τους ανθρώπους. Δεν πιστεύουν ότι ο Θεός βασιλεύει στον οίκο Του, ότι εκεί βασιλεύει η αλήθεια. Πιστεύουν ότι όποιο καθήκον και αν εκτελεί κάποιος, αν προκύψει κάποιο πρόβλημα σ’ αυτό, ο οίκος του Θεού θα ασχοληθεί αμέσως με το άτομο αυτό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να εκτελεί αυτό το καθήκον, στέλνοντάς το μακριά ή ακόμη και διώχνοντάς το από την εκκλησία. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ασφαλώς όχι. Ο οίκος του Θεού μεταχειρίζεται κάθε άτομο σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Ο Θεός είναι δίκαιος στη μεταχείρισή Του προς κάθε άτομο. Δεν εξετάζει μόνο το πώς συμπεριφέρεται ένα άτομο σε μια μεμονωμένη περίπτωση· εξετάζει τη φύση και την ουσία του, την πρόθεσή του, τη συμπεριφορά του, και εξετάζει ιδιαίτερα το κατά πόσον το άτομο μπορεί να κάνει αυτοκριτική όταν κάνει λάθος και κατά πόσον έχει τύψεις, όπως και αν μπορεί να διεισδύσει στην ουσία του προβλήματος υπό το πρίσμα των λόγων Του, έτσι ώστε να κατανοήσει την αλήθεια, να αποστραφεί τον εαυτό του και να μετανοήσει πραγματικά. […] Πείτε Μου, αν κάποιος που έχει κάνει ένα λάθος είναι ικανός να κατανοήσει πραγματικά και πρόθυμος να μετανοήσει, δεν θα του έδινε ο οίκος του Θεού αυτήν την ευκαιρία; Καθώς πλησιάζει στο τέλος του το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισης του Θεού, υπάρχουν τόσο πολλά καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Το φοβερό είναι οι άνθρωποι να μην έχουν συνείδηση ή λογική και να παραμελούν το έργο τους, να έχουν κερδίσει την ευκαιρία να εκτελέσουν ένα καθήκον, αλλά να μην ξέρουν να την εκτιμήσουν, να μην επιδιώκουν στο ελάχιστο την αλήθεια, αφήνοντας τον βέλτιστο χρόνο να περάσει. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Αν είσαι συστηματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, και δεν υποτάσσεσαι καθόλου όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κλάδεμα και αντιμετώπιση, θα εξακολουθήσει ο οίκος του Θεού να σε χρησιμοποιεί για την εκτέλεση καθήκοντος; Στον οίκο του Θεού βασιλεύει η αλήθεια, όχι ο Σατανάς. Ο Θεός έχει τον τελικό λόγο για τα πάντα. Αυτός είναι που κάνει το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, Αυτός είναι που λύνει τα προβλήματα. Δεν υπάρχει ανάγκη για τη δική σου ανάλυση του τι είναι σωστό και τι λάθος· είναι μόνο για να την ακούσεις και να την υπακούσεις εσύ, και όταν βρεθείς αντιμέτωπος με το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, πρέπει να αποδεχτείς την αλήθεια και να είσαι σε θέση να διορθώσεις τα λάθη σου. Αν το κάνεις, ο οίκος του Θεού δεν θα σου αφαιρέσει το δικαίωμα να εκτελείς ένα καθήκον. Αν φοβάσαι πάντα μήπως αποκλειστείς, αν βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες, αν δικαιολογείς πάντα τον εαυτό σου, υπάρχει πρόβλημα. Αν αφήσεις τους άλλους να δουν ότι δεν αποδέχεσαι την αλήθεια στο ελάχιστο, και όλοι βλέπουν ότι δεν καταλαβαίνεις από λογική, έχεις πρόβλημα. Η εκκλησία θα είναι υποχρεωμένη να σε προσεγγίσει. Αν δεν αποδέχεσαι καθόλου την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, και φοβάσαι πάντα μήπως εκτεθείς και αποκλειστείς, τότε αυτός ο φόβος σου είναι μολυσμένος από ανθρώπινες προθέσεις και διεφθαρμένη σατανική διάθεση, καθώς και από καχυποψία, επιφυλακτικότητα και παρερμηνεία. Κανένα από αυτά δεν αποτελεί στάση που θα έπρεπε να έχει ένα άτομο. Πρέπει να ξεκινήσεις με την αντιμετώπιση του φόβου σου, καθώς και των παρανοήσεών σου για τον Θεό» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Είδα στα λόγια του Θεού ότι φοβόμουν την απόρριψη επειδή δεν καταλάβαινα τη διάθεση του Θεού ή τις αρχές για την αποδέσμευση από τον οίκο Του. Όταν κάποιοι αποδεσμεύτηκαν επειδή δεν έκαναν πρακτικό έργο, και ήταν σαφές ότι το έργο μου είχε αρκετά προβλήματα, ανησύχησα ότι αν εμφανίζονταν ακόμα περισσότερα, η επικεφαλής θα πίστευε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο και θα αποδέσμευε κι εμένα. Έτσι, ζούσα μες στην παρεξήγηση και την επιφυλακτικότητα, φοβούμενη την επίβλεψη στο έργο μου. Αλλά η αποκάλυψη των ζητημάτων και των ελλείψεων στο έργο μου δεν είναι κακό πράγμα. Έτσι μπορώ να βρω και να επιλύσω γρήγορα τα προβλήματα, βελτιώνοντας την αποτελεσματικότητά μου. Μα ήμουν μικροπρεπής και στενόμυαλη. Όταν η επικεφαλής επέβλεπε την εργασία μου, ήμουν σε επιφυλακή και την αμφισβητούσα· σκεφτόμουν μήπως πίστευε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, ότι ήμουν αναξιόπιστη. Θεωρούσα ότι με είχε στο μικροσκόπιο και μπορεί να με αποδέσμευε. Ήμουν γεμάτη τεχνάσματα και κόλπα. Υπάρχουν αρχές για την αποδέσμευση ανθρώπων στην εκκλησία. Κανείς δεν θα αποδεσμευθεί για μια μικρή αβλεψία, ένα λάθος στο καθήκον του. Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές ευκαιρίες να μετανοήσουν και αν δεν αλλάζουν και επηρεάζουν αρνητικά το έργο, πρέπει να αποδεσμευτούν. Έβλεπα ότι υπήρχαν αβλεψίες και προβλήματα στο έργο κάποιων άλλων αδελφών, αλλά η επικεφαλής δεν τους είχε αποδεσμεύσει. Προσπάθησε να τους υποστηρίξει και να συναναστραφεί μαζί τους στις αρχές. Έπειτα, μέσω συνεχούς ανάλυσης και αλλαγής, τα πήγαιναν όλο και καλύτερα. Και το επίπεδο κάποιων αδελφών δεν είναι πάρα πολύ υψηλό, έτσι γι’ αυτούς ορίζεται ένα καθήκον σύμφωνα με τα προτερήματά τους. Αυτό δεν είναι αυθαίρετη αποδέσμευση. Αν και κάποιοι αποδεσμεύονται επειδή δεν κάνουν πρακτικό έργο, αφού προβληματιστούν και γνωρίσουν τον εαυτό τους για λίγο, και μετανοήσουν πραγματικά, θα προαχθούν και θα χρησιμοποιηθούν ξανά. Μην σε τρομάζουν τα προβλήματα στο καθήκον σου. Το σημαντικό είναι να αποδεχτείς την αλήθεια και να σκεφτείς τα προβλήματά σου, και μετά να μετανοήσεις και ν’ αλλάξεις. Είδα ότι η επικεφαλής δεν με αποδέσμευσε για τις αποκλίσεις και τα λάθη μου, άρα δεν έπρεπε να είμαι επιφυλακτική ή να την παρεξηγήσω. Έπρεπε να είχα αναλογιστεί τα προβλήματά μου και να είχα κάνει κάποιες αλλαγές. Έπειτα, προσευχήθηκα στον Θεό και ένιωσα έτοιμη να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Του είτε με αποδέσμευαν είτε όχι, να κάνω με ειλικρίνεια το καθήκον μου. Μετά την προσευχή ένιωσα γαλήνη.

Αργότερα, συναναστράφηκα με μια αδελφή για την κατάστασή μου. Μου πρότεινε να διαβάσω μερικά λόγια του Θεού για την αποδοχή της επίβλεψης. Διάβασα στα λόγια του Θεού: «Είναι θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να επιτρέψεις στον οίκο του Θεού να σε παρατηρεί, να σε εποπτεύει και να σε ελέγχει. Αυτό σε βοηθάει στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, στο να καταφέρεις να εκτελέσεις το καθήκον σου ικανοποιητικά και να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού. Ωφελεί και βοηθά τους ανθρώπους, χωρίς κανένα απολύτως μειονέκτημα. Μόλις κάποιος κατανοήσει τις αρχές από αυτή την άποψη, θα πρέπει ή δεν θα πρέπει τότε να μην έχει πλέον κανένα αίσθημα αντίστασης ή άμυνας απέναντι στην εποπτεία των επικεφαλής, των εργαζομένων και του εκλεκτού λαού του Θεού; Μπορεί κατά καιρούς να σε ελέγχουν και να σε παρατηρούν, και μπορεί να παρακολουθείται το έργο σου, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το παίρνεις προσωπικά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι εργασίες που είναι πλέον δικές σου, το καθήκον που εκτελείς και κάθε έργο που κάνεις δεν είναι προσωπικές υποθέσεις ή προσωπική δουλειά κάποιου ατόμου· έχουν σχέση με το έργο του οίκου του Θεού και αφορούν ένα μέρος αυτού του έργου. Επομένως, όταν ο οποιοσδήποτε περνά κάποιο χρόνο παρακολουθώντας σε ή παρατηρώντας σε, ή σου κάνει αναλυτικές ερωτήσεις, προσπαθώντας να κάνει μαζί σου μια ειλικρινή κουβέντα και να ανακαλύψει ποια ήταν η κατάστασή σου όλον αυτόν τον καιρό, και ακόμα και κάποιες φορές η στάση του είναι λιγάκι πιο αυστηρή, και σε αντιμετωπίζει και σε κλαδεύει λίγο, και σε πειθαρχεί, και σε αποδοκιμάζει, όλο αυτό γίνεται επειδή επιδεικνύει ευσυνείδητη και υπεύθυνη στάση απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού. Δεν θα πρέπει να έχεις αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα απέναντι σ’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού με διαφώτισε. Οι εργασίες μας δεν είναι προσωπικά ζητήματα. Είναι σημαντικά θέματα, που αφορούν το έργο και την είσοδο των αδελφών μας στη ζωή. Όταν οι επικεφαλής και οι εργάτες επιβλέπουν τα καθήκοντά μας, κάνουν αυτό που πρέπει. Αυτό ωφελεί τα καθήκοντά μας και το έργο της εκκλησίας. Όλοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση. Πριν κερδίσουμε την αλήθεια, πριν αλλάξουμε διάθεση ζωής, δεν είμαστε αξιόπιστοι ή φερέγγυοι. Χωρίς επίβλεψη, πιθανό να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο. Θα είμαστε αυθαίρετοι και δόλιοι στο έργο μας, θα ενεργούμε διακόπτοντας το έργο της εκκλησίας. Η επίβλεψη στο έργο γίνεται για να βοηθηθούμε στο καθήκον μας και για την πρόοδο του έργου της εκκλησίας. Θυμάμαι παλιότερα, που η επικεφαλής είπε ότι δεν είχα μοιραστεί τις αρχές της διάδοσης του ευαγγελίου με τα νέα μέλη της ομάδας· αυτό ήταν παρέκκλιση στο καθήκον μου. Δεν σκεφτόμουν την πρόοδο στο καθήκον μου, αλλά αρκούμουν με την παρούσα κατάσταση, έτσι πίστευα ότι όσοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με το έργο θα μπορούσαν να διδαχθούν με τον καιρό και αυτό δεν θα επηρέαζε την αποτελεσματικότητά μας. Αυτή τη στάση μου προς το καθήκον μου ο Θεός τη σιχαινόταν και, αν δεν την είχα αλλάξει, με τον καιρό, όχι μόνο θα εμπόδιζε το έργο της εκκλησίας, αλλά θα έβλαπτε και την είσοδό μου στη ζωή. Όταν η επικεφαλής το παρατήρησε αυτό και μου το επισήμανε, είχα την ευκαιρία να προβληματιστώ, να διορθώσω τα λάθη μου. Αυτό με βοήθησε απίστευτα. Και κάθε φορά που η επικεφαλής έλεγχε το έργο μου, επισήμανε προβλήματα που κανονικά δεν θα έβλεπα. Έτσι, επιλύθηκαν χωρίς καθυστέρηση τόσα ζητήματα στο έργο μου, και είχα μονοπάτι άσκησης και κατεύθυνση στο καθήκον μου. Αφού συνειδητοποίησα αυτά, αισθάνθηκα ότι ήμουν ανόητη και γέμισα τύψεις. Αν είχα μοιραστεί οικειοθελώς τα λάθη μου στο έργο με την επικεφαλής, αυτά τα ζητήματα θα είχαν επιλυθεί πολύ νωρίτερα και δεν θα είχε βλαφθεί το ευαγγελικό μας έργο.

Αργότερα, αυτοστοχάστηκα. Γιατί φοβόμουν πάντα την επίβλεψη της επικεφαλής και μήπως με αποδεσμεύσουν; Ποια ήταν η ρίζα του προβλήματος; Διάβασα στην πνευματική άσκηση αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν είστε επικεφαλής ή εργάτες, φοβάστε μήπως ο οίκος του Θεού αμφισβητήσει και επιβλέψει το έργο σας; Φοβάστε ότι ο οίκος του Θεού θα ανακαλύψει παραλείψεις και λάθη στο έργο σας και θα σας αντιμετωπίσει; Φοβάστε ότι, αφού ο Άνωθεν γνωρίσει το πραγματικό σας επίπεδο και ανάστημα, θα σας δει υπό διαφορετικό πρίσμα και δεν θα σας εξετάσει για προαγωγή; […] Εφόσον γνωρίζεις ότι έχεις τη διάθεση του αντίχριστου, γιατί δεν τολμάς να έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτό; Γιατί δεν μπορείς να το προσεγγίσεις με ειλικρίνεια και να πεις: ‘Αν ο Άνωθεν ρωτήσει για το έργο μου, θα πω όλα όσα ξέρω, και ακόμη και αν έρθουν στο φως τα κακά πράγματα που έχω κάνει, και μόλις το μάθει ο Άνωθεν πάψει να με χρησιμοποιεί, και χάσω την κοινωνική μου θέση, θα πω ξεκάθαρα αυτά που έχω να πω’; Ο φόβος σου για την επίβλεψη και για τις ερωτήσεις σχετικά με το έργο σου από τον οίκο του Θεού αποδεικνύει ότι αγαπάς την κοινωνική σου θέση περισσότερο από την αλήθεια. Αυτή δεν είναι η διάθεση ενός αντίχριστου; Το να αγαπάς την κοινωνική θέση πάνω απ’ όλα είναι η διάθεση ενός αντίχριστου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν γιατί φοβόμουν την επίβλεψη της επικεφαλής στο έργο μου. Αγαπούσα πολύ την κοινωνική θέση. Φοβόμουν μήπως βρει η επικεφαλής τα προβλήματα στο καθήκον μου, θεωρήσει ότι δεν έκανα πρακτικό έργο και με αποδεσμεύσει. Έτσι, για να διατηρήσω τη θέση μου, έκανα πράγματα μόνο για το θεαθήναι, μόνο επιφανειακό έργο χωρίς να κάνω το κρίσιμο, ουσιαστικό έργο που όφειλα. Έτσι, το ευαγγελικό έργο έγινε λιγότερο παραγωγικό. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Στην πραγματικότητα, όσοι έχουν μια καρδιά που σέβεται τον Θεό βάζουν πρώτο στο καθήκον τους το έργο της εκκλησίας. Προτιμούν να πληγεί το όνομα και η θέση τους, αρκεί να υποστηρίξουν το έργο της εκκλησίας. Στο καθήκον τους, δέχονται τον έλεγχο του Θεού και την επίβλεψη των αδελφών. Είναι κατά βάθος απλοί και ειλικρινείς. Αλλά εγώ σκεφτόμουν μόνο να προστατέψω το όνομα και το κύρος μου, και μπορούσα και να αφήσω το έργο να πληγεί για να διασφαλίσω τη θέση μου. Σκεφτόμουν πως οι αντίχριστοι εκτιμούν πάνω απ’ όλα τη θέση και δεν τους σταματάει τίποτα μπροστά σ’ αυτό. Η συμπεριφορά μου έδειχνε τη διάθεση ενός αντίχριστου. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αισθανόμουν ακριβώς σαν ένα ρεμάλι χωρίς ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Είχα αηδιάσει με τον εαυτό μου. Λαχταρούσα μέσα απ’ την καρδιά μου να είμαι έντιμος, ειλικρινής άνθρωπος. Σκέφτηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όσον αφορά αυτούς που αγαπούν την αλήθεια, η επιλογή τους είναι να ασκούνται στην αλήθεια, να είναι ειλικρινείς. Αυτός είναι ο σωστός δρόμος, ο ευλογημένος από τον Θεό. Όσον αφορά αυτούς που δεν αγαπούν την αλήθεια, τι επιλέγουν να κάνουν; Χρησιμοποιούν ψέματα για να υπερασπιστούν τη φήμη, το κύρος, την αξιοπρέπεια και τον χαρακτήρα τους. Τέτοιοι άνθρωποι προτιμούν να είναι δόλιοι και να τους μισεί και να τους απορρίπτει ο Θεός. Δεν θέλουν την αλήθεια ούτε τον Θεό. Αυτό που επιλέγουν είναι η δική τους φήμη και το κύρος. Θέλουν να είναι δόλιοι και δεν τους νοιάζει εάν αυτό ευχαριστεί τον Θεό ή αν ο Θεός τούς σώζει, μπορούν λοιπόν τέτοιου είδους άνθρωποι να σωθούν υπό αυτές τις συνθήκες από τον Θεό; Σίγουρα όχι, διότι παίρνουν τον λάθος δρόμο. Μπορούν να ζήσουν μόνο λέγοντας ψέματα και εξαπατώντας, μπορούν να ζήσουν μόνο μια οδυνηρή ζωή λέγοντας ψέματα και καλύπτοντάς τα και σπάζοντας το κεφάλι τους για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους κάθε μέρα. Μπορεί να πιστεύεις ότι με το να χρησιμοποιείς ψέματα μπορείς να προστατεύσεις τη φήμη, το κύρος και τη ματαιοδοξία που επιθυμείς, όμως αυτό είναι μεγάλο λάθος. Τα ψέματα όχι μόνο δεν προστατεύουν τη ματαιοδοξία και την προσωπική σου αξιοπρέπεια, αλλά, το σοβαρότερο, σε κάνουν και να χάνεις ευκαιρίες να ασκείσαι στην αλήθεια και να είσαι έντιμος άνθρωπος. Ακόμη και αν υπερασπίζεσαι τη φήμη και τη ματαιοδοξία σου εκείνη τη στιγμή, αυτό που χάνεις είναι η αλήθεια, και προδίδεις τον Θεό, κάτι που σημαίνει ότι χάνεις εντελώς την ευκαιρία να κερδίσεις τη σωτηρία Του και να τελειωθείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια και μια αιώνια λύπη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο όντας ειλικρινής μπορεί να ζήσει κανείς ως αληθινός άνθρωπος). Ντράπηκα όταν σκέφτηκα τα λόγια του Θεού. Όταν επιφανειακά προστάτευα με ψέματα το όνομα και τη θέση μου, νόμιζα ότι ήμουν έξυπνη, αλλά έχανα την ευκαιρία να είμαι ειλικρινής άνθρωπος, και την ευκαιρία να κερδίσω τη σωτηρία και την αλήθεια. Αυτή η απώλεια δεν αναπληρώνεται. Προστάτευα με ψέματα και κόλπα το όνομα και τη θέση μου, αλλά ο Θεός βλέπει τα πάντα. Μπορούσα να ξεγελάσω τους ανθρώπους για λίγο, αλλά όχι τον Θεό. Αργά ή γρήγορα θα φαινόταν ότι δεν έκανα αληθινό έργο και καθυστερούσα τα πράγματα. Η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται προσβολή. Αν δεν μετανοούσα, και συνέχιζα να λέω ψέματα και να προστατεύω τη θέση μου, η αποδέσμευσή μου ήταν θέμα χρόνου. Σκέφτηκα τους ψευδείς επικεφαλής και τους αντίχριστους. Απλώς εργάζονται για το όνομα και το κύρος, και δεν κάνουν πρακτικό έργο. Κάποιοι, μάλιστα, προκαλούν χάος στο έργο της εκκλησίας για χάρη του ονόματος και της θέσης τους, και τελικά κάνουν πολλά κακά, εκτίθενται και εξαλείφονται. Σκέφτηκα ότι το πιο σημαντικό έργο τώρα είναι η εξάπλωση του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Αλλά ως υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο, όχι μόνο δεν ήμουν κινητήρια δύναμη σ’ αυτό, μα και το καθυστερούσα, προσπαθώντας να προστατέψω το όνομα και τη θέση μου. Με τη συμπεριφορά μου, θα ’πρεπε να είχα αντικατασταθεί. Το ότι μπόρεσα να συνεχίσω το καθήκον μου έδειξε τη μεγάλη ανοχή του Θεού. Ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να μετανοήσω, έτοιμη να αλλάξω την επιδίωξή μου, να αποδεχτώ την επίβλεψη της επικεφαλής, και κάνω τα πάντα για το καθήκον μου.

Στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια τα λόγια του Θεού που μου έδωσαν μονοπάτι άσκησης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όσοι είναι σε θέση να δέχονται την επίβλεψη, την εξέταση και τον έλεγχο των άλλων είναι οι πιο λογικοί από όλους, έχουν ανοχή και κανονική ανθρώπινη φύση. Όταν ανακαλύπτεις ότι κάνεις κάτι λάθος ή έχεις την έκρηξη μιας διεφθαρμένης διάθεσης, αν μπορέσεις να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, αυτό θα βοηθήσει τους γύρω σου να σε προσέχουν. Σίγουρα είναι απαραίτητο να δέχεσαι την επίβλεψη, αλλά το κυριότερο είναι να προσεύχεσαι στον Θεό και να στηρίζεσαι σ’ Αυτόν, υποβάλλοντας τον εαυτό σου σε συνεχή προβληματισμό. Ιδιαίτερα όταν έχεις πάρει λάθος δρόμο ή έχεις κάνει κάποιο λάθος, ή όταν είσαι έτοιμος να προβείς σε μια δικτατορική και μονομερή ενέργεια, και κάποιος κοντινός σου το αναφέρει και σε προειδοποιήσει, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό και να σπεύσεις να κάνεις αυτοκριτική, να παραδεχτείς το λάθος σου και να το διορθώσεις. Αυτό μπορεί να σε αποτρέψει από το να βαδίσεις στο μονοπάτι των αντίχριστων. Εάν υπάρχει κάποιος που σε βοηθάει και σε προειδοποιεί με αυτόν τον τρόπο, μήπως δεν συντηρείσαι εν αγνοία σου; Ναι —αυτή είναι η συντήρησή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Δόξα τω Θεώ! Ένιωσα απελευθερωμένη μόλις βρήκα μονοπάτι άσκησης, και δεν φοβόμουν πλέον την επίβλεψη και τις ερωτήσεις της επικεφαλής. Επίσης, σταμάτησα να κρύβω τα προβλήματά μου· επικεντρώθηκα στο πρακτικό έργο και στην επίλυση πρακτικών ζητημάτων. Δεν ένιωθα περιορισμένη όταν ρωτούσε η επικεφαλής για το έργο μου και μπορούσα να δεχτώ την εξέταση του Θεού και να είμαι ένα ειλικρινές άτομο. Όταν δεν έκανα καλά κάποιο έργο, το παραδεχόμουν και δεν προστάτευα πια τη φήμη και τη θέση μου. Όταν η επικεφαλής έβρισκε ζητήματα στο έργο μου, δεν με απασχολούσε τι θα σκεφτόταν για μένα ή μήπως με αποδέσμευε, μα μόνο το πώς θα άλλαζα σύντομα και θα έκανα καλά το έργο μου. Αισθάνομαι πολύ άνετα από τότε που κάνω πράξη όλα αυτά, είναι υπέροχο να κάνω το καθήκον μου ειλικρινά.