10. Οι Φαρισαίοι επικρίνουν τον Ιησού

Μάρκ. 3:21-22 Και ότε ήκουσαν οι συγγενείς αυτού, εξήλθον διά να πιάσωσιν αυτόν· διότι έλεγον ότι είναι έξω εαυτού. Και οι γραμματείς, οίτινες κατέβησαν από Ιεροσολύμων, έλεγον ότι έχει τον Βεελζεβούλ και ότι διά του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.

11. Ο Ιησούς επιπλήττει τους Φαρισαίους

Ματθ. 12:31-32 Διά τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· και όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι.

Ματθ. 23:13-15 Αλλ’ ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κατατρώγετε τας οικίας των χηρών και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς· διά τούτο θέλετε λάβει μεγαλυτέραν καταδίκην. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι περιέρχεσθε την θάλασσαν και την ξηράν διά να κάμητε ένα προσήλυτον, και όταν γείνη, κάμνετε αυτόν υιόν της γεέννης διπλότερον υμών.

Οι παραπάνω είναι δύο διαφορετικές περικοπές. Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην πρώτη: Οι Φαρισαίοι Επικρίνουν τον Ιησού.

Στη Βίβλο, η αξιολόγηση των Φαρισαίων για τον ίδιο τον Ιησού και για τα πράγματα που Αυτός έκανε ήταν: «Έλεγον ότι είναι έξω εαυτού. […] Έχει τον Βεελζεβούλ, και ότι διά του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Μάρκ. 3:21-22). Η επίκριση του Κυρίου Ιησού από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, δεν ήταν παπαγαλισμός ή κάτι που φαντάστηκαν από το πουθενά· ήταν το συμπέρασμά που έβγαλαν για τον Κύριο Ιησού από όσα είδαν και άκουσαν για τις ενέργειές Του. Παρόλο που το συμπέρασμά τους βγήκε δήθεν στο όνομα της δικαιοσύνης και φαινόταν βάσιμο στους ανθρώπους, ήταν δύσκολο ακόμα και για τους ίδιους να συγκρατήσουν την αλαζονεία με την οποία επέκριναν τον Κύριο Ιησού. Η φρενήρης ενέργεια του μίσους τους για τον Κύριο Ιησού, φανέρωσε τις ίδιες τους τις τρελές φιλοδοξίες, τις κακές και σατανικές τους όψεις, και τη μοχθηρή φύση της αντίστασής τους στον Θεό. Τα πράγματα που είπαν όταν επέκριναν τον Κύριο Ιησού, υποκινούνταν από τις τρελές τους φιλοδοξίες, τη ζήλια, και την άσχημη και μοχθηρή φύση της εχθρότητάς τους προς τον Θεό και την αλήθεια. Δεν ερεύνησαν την πηγή των ενεργειών του Κυρίου Ιησού, ούτε ερεύνησαν την ουσία όσων Αυτός είπε ή έκανε. Αντιθέτως, επιτέθηκαν και δυσφήμησαν στα τυφλά, με ανυπομονησία, με παλαβό τρόπο και σκόπιμη κακεντρέχεια, αυτά που Αυτός είχε κάνει. Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να δυσφημίσουν αδιακρίτως το Πνεύμα Του, δηλαδή, το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα του Θεού. Αυτό εννοούσαν όταν είπαν «είναι έξω εαυτού», «ο Βεελζεβούλ» και ο «άρχοντας των δαιμονίων». Με άλλα λόγια, είπαν πως το Πνεύμα του Θεού ήταν ο Βεελζεβούλ και ο άρχοντας των δαιμονίων. Χαρακτήρισαν ως τρέλα το έργο της σάρκας με την οποία ήταν ντυμένο το Πνεύμα του Θεού. Όχι μόνο βλασφήμησαν το Πνεύμα του Θεού, αποκαλώντας Το Βεελζεβούλ και άρχοντα των δαιμονίων, αλλά καταδίκασαν και το έργο του Θεού. Καταδίκασαν και βλασφήμησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η ουσία της αντίστασής τους προς τον Θεό και της βλασφημίας τους κατά του Θεού, ήταν ολόιδια με την ουσία της αντίστασης και της βλασφημίας του Σατανά και του διαβόλου κατά του Θεού. Όχι μόνο αντιπροσώπευαν διεφθαρμένους ανθρώπους, αλλά, πολύ περισσότερο, ήταν η προσωποποίηση του Σατανά. Ήταν ένα κανάλι για τον Σατανά ανάμεσα στην ανθρωπότητα, όπως και συνεργοί και υπηρέτες του Σατανά. Η ουσία της βλασφημίας και της σπίλωσής τους κατά του Κυρίου Ιησού Χριστού, ήταν ο αγώνας τους με τον Θεό για κύρος, η αναμέτρησή τους με τον Θεό και η ατέρμονη υποβολή του Θεού σε δοκιμασίες. Η ουσία της αντίστασής τους στον Θεό, η στάση εχθρότητας τους προς Αυτόν, και τα λόγια και οι σκέψεις τους, βλασφημούσαν άμεσα και εξόργιζαν το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός όρισε μια λογική κρίση για όσα είχαν πει και κάνει και αποφάσισε πως οι πράξεις τους είναι η αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Η αμαρτία αυτή είναι ασυγχώρητη σ’ αυτόν, αλλά και στον άλλο κόσμο, όπως αναφέρει και η ακόλουθη Γραφική περικοπή: «Η κατά του Πνεύματος βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» και «Όστις είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Σήμερα, ας μιλήσουμε για το πραγματικό νόημα αυτού του λόγου του Θεού: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Ας αποσαφηνίσουμε, δηλαδή, το πώς εκπληρώνει ο Θεός τα λόγια: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι».

Όλα όσα συζητήσαμε σχετίζονται με τη διάθεση του Θεού, καθώς και με τη στάση Του προς τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα. Φυσικά, οι δύο παραπάνω περικοπές, δεν αποτελούν εξαίρεση. Παρατηρήσατε τίποτα στις δυο αυτές Γραφικές περικοπές; Μερικοί λένε πως βλέπουν τον θυμό του Θεού. Μερικοί λένε πως βλέπουν την πλευρά της διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται την ύβρη της ανθρωπότητας και πως, αν οι άνθρωποι κάνουν κάτι βλάσφημο προς τον Θεό, τότε δε θα λάβουν τη συγχώρεσή Του. Παρά το γεγονός πως, σ’ αυτές τις δυο περικοπές, οι άνθρωποι βλέπουν και αντιλαμβάνονται τον θυμό και τη μη ανεκτικότητα του Θεού προς την ύβρη της ανθρωπότητας, εξακολουθούν να μην κατανοούν πραγματικά τη στάση Του. Οι δύο αυτές περικοπές περιέχουν έναν υπαινιγμό για την πραγματική στάση και την προσέγγιση του Θεού προς εκείνους που Τον βλασφημούν και Τον εξοργίζουν. Η Γραφική αυτή περικοπή περιέχει το πραγματικό νόημα της στάσης και της προσέγγισής Του: «Όστις είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Όταν οι άνθρωποι βλασφημούν τον Θεό, όταν Τον εξοργίζουν, Αυτός εκδίδει ετυμηγορία, και η ετυμηγορία αυτή είναι ένα αποτέλεσμα που εκδίδεται από Αυτόν. Στη Βίβλο, περιγράφεται ως εξής: «Διά τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» (Ματθ. 12:31) και «Αλλ’ ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί» (Ματθ. 23:13). Ωστόσο, καταγράφεται στη Βίβλο ποιο ήταν το αποτέλεσμα με εκείνους τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, καθώς και με εκείνους που Τον είπαν τρελό, αφού ο Κύριος Ιησούς είπε τα πράγματα αυτά; Καταγράφεται να υπέστησαν κάποια τιμωρία; Είναι βέβαιο πως δεν υπήρχε. Λέγοντας εδώ πως «δεν υπήρχε», δε σημαίνει πως δεν είχε καταγραφεί, αλλά πως πράγματι δεν υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα ορατό στο ανθρώπινο μάτι. Αυτό το «δεν υπήρχε» διασαφηνίζει ένα θέμα, δηλαδή, τη στάση και τις αρχές που έχει ο Θεός για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων πραγμάτων. Η αντιμετώπιση του Θεού προς τους ανθρώπους που Τον βλασφημούν ή Του αντιστέκονται ή ακόμα και προς εκείνους που Τον κακολογούν, προς τους ανθρώπους που σκοπίμως Του επιτίθενται, Τον κακολογούν και Τον καταριούνται, δεν είναι να κάνει τα στραβά μάτια ή να προσποιηθεί πως δεν ακούει. Έχει ξεκάθαρη στάση προς αυτούς. Απεχθάνεται τους ανθρώπους αυτούς και, στην καρδιά Του, τους καταδικάζει. Επιπλέον, ανακοινώνει ανοιχτά το αποτέλεσμα που θα έχουν, ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν πως έχει ξεκάθαρη στάση προς εκείνους που Τον βλασφημούν, όπως και να γνωρίζουν τον τρόπο που θα καθορίσει το αποτέλεσμά τους. Ωστόσο, αφού τα είπε αυτά ο Θεός, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να βλέπουν μόνο σπάνια την αλήθεια για το πώς ο Θεός θα αντιμετώπιζε τους ανθρώπους εκείνους και δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις αρχές πίσω από το αποτέλεσμα του Θεού, την ετυμηγορία Του για εκείνους. Με άλλα λόγια, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να δει τη συγκεκριμένη στάση και τις μεθόδους που έχει ο Θεός για την αντιμετώπισή τους. Αυτό έχει να κάνει με τις αρχές που έχει ο Θεός όταν κάνει πράγματα. Ο Θεός χρησιμοποιεί την έλευση των γεγονότων για να αντιμετωπίσει την κακή συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων. Δηλαδή, δεν ανακοινώνει την αμαρτία τους και δεν καθορίζει το αποτέλεσμά τους, αλλά χρησιμοποιεί απευθείας την έλευση των γεγονότων για να τους επιτρέψει να τιμωρηθούν και να λάβουν τα προβλεπόμενα αντίποινά τους. Όταν λάβουν χώρα τα γεγονότα αυτά, η σάρκα των ανθρώπων είναι αυτή που τιμωρείται· είναι όλα κάτι το ορατό στο ανθρώπινο μάτι. Όταν αντιμετωπίζει την κακή συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, ο Θεός τους καταριέται απλώς με λόγια, ωστόσο, την ίδια ώρα, τους πλήττει ο θυμός του Θεού, και ενώ η τιμωρία που εισπράττουν μπορεί να είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν, αυτού του είδους το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ακόμα πιο σοβαρό από τα αποτελέσματα του να τιμωρείσαι ή να πεθαίνεις, τα οποία μπορούν να δουν οι άνθρωποι. Αυτό συμβαίνει γιατί, υπό τις συνθήκες που ο Θεός έχει καθορίσει να μη σώζει τέτοιου είδους ανθρώπους, να μην τους δείχνει πια έλεος ή να έχει μακροθυμία προς αυτούς και να μην τους προσφέρει άλλες ευκαιρίες, η στάση που Αυτός υιοθετεί απέναντί τους είναι να τους παραμερίζει. Ποια είναι η σημασία του «παραμερίζω»; Η σημασία του όρου είναι να αφήνεις κάτι στην άκρη, να μη του δίνεις πια σημασία. Εδώ, όμως, όταν ο Θεός «παραμερίζει κάποιον», υπάρχουν δύο διαφορετικές εξηγήσεις για τη σημασία του: Η πρώτη είναι πως Αυτός έχει παραδώσει τη ζωή και τα πάντα του ανθρώπου εκείνου στον Σατανά, ώστε να τα αντιμετωπίσει εκείνος. Ο Θεός δε θα ήταν πια υπεύθυνος γι’ αυτά και δε θα τα διαχειριζόταν πια. Ανεξάρτητα απ’ το αν ο άνθρωπος εκείνος ήταν τρελός ή χαζός, αν ήταν στη ζωή ή στον θάνατο, ή αν είχε πέσει στην κόλαση ως τιμωρία, δε θα είχε καμία σχέση με τον Θεό. Αυτό θα σήμαινε πως το πλάσμα εκείνο δε θα είχε καμία σχέση με τον Δημιουργό. Η δεύτερη εξήγηση είναι πως ο Θεός έχει αποφασίσει πως Αυτός ο ίδιος θέλει να κάνει κάτι με τον άνθρωπο αυτό, με τα ίδια Του τα χέρια. Είναι πιθανό πως θα αξιοποιήσει την υπηρεσία αυτού του είδους ανθρώπου ή πως θα αξιοποιήσει αυτό το είδος ανθρώπου ως αντιθετικό στοιχείο. Είναι πιθανό πως θα έχει ειδικό τρόπο για να αντιμετωπίζει αυτό το είδος ανθρώπου, ειδικό τρόπο να του φέρεται —όπως ακριβώς τον Παύλο. Αυτή είναι η αρχή και η στάση στην καρδιά του Θεού για το πώς έχει αποφασίσει να αντιμετωπίζει αυτό το είδος ανθρώπου. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό και όταν Τον κακολογούν και Τον βλασφημούν, αν επιβαρύνουν τη διάθεσή Του ή Τον φέρουν στο απροχώρητο, τότε οι συνέπειες είναι αδιανόητες. Η πιο σοβαρή συνέπεια είναι πως ο Θεός παραδίδει τις ζωές τους και τα πάντα τους στον Σατανά, μια για πάντα. Δε θα συγχωρεθούν σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει τροφή στο στόμα του Σατανά, ένα παιχνίδι στο χέρι του και, από εκεί και πέρα, ο Θεός δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Φαντάζεστε πόση δυστυχία υπήρχε όταν ο Σατανάς έβαζε τον Ιώβ σε πειρασμό; Υπό τον όρο πως ο Σατανάς δεν επιτρεπόταν να βλάψει τη ζωή του Ιώβ, ο Ιώβ και πάλι υπέφερε πολύ. Επιπλέον, δεν είναι ακόμα πιο δύσκολο να φανταστείς τα δεινά του Σατανά στα οποία θα υποβαλλόταν ένας άνθρωπος που έχει παραδοθεί εξ ολοκλήρου στον Σατανά, που είναι εξ ολοκλήρου στον έλεγχο του Σατανά, που έχει χάσει ολοκληρωτικά τη φροντίδα και το έλεος του Θεού, που δε βρίσκεται πια υπό τη διακυβέρνηση του Δημιουργού, που του έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να Τον λατρεύει και το δικαίωμα να είναι πλάσμα υπό τη διακυβέρνηση του Δημιουργού, του οποίου η σχέση με τον Κύριο της κτίσης έχει διακοπεί ολοκληρωτικά; Η δίωξη του Ιώβ από τον Σατανά ήταν κάτι το ορατό στο ανθρώπινο μάτι, αλλά, αν ο Θεός παραδώσει τη ζωή κάποιου στον Σατανά, η συνέπειά του θα είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Είναι ακριβώς όπως με τους ανθρώπους που ξαναγεννιούνται ως αγελάδες ή γαϊδούρια, ή με τους ανθρώπους που καταλαμβάνονται ή κατέχονται από ακάθαρτα, κακά πνεύματα, και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, το τέλος κάποιων ανθρώπων που παραδίδονται από τον Θεό στον Σατανά. Απ’ έξω, φαίνεται πως οι άνθρωποι εκείνοι που γελοιοποίησαν, κακολόγησαν, καταδίκασαν και βλασφήμησαν τον Κύριο Ιησού, δεν υπέστησαν καμία συνέπεια. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο Θεός έχει μια στάση για να αντιμετωπίζει τα πάντα. Μπορεί να μη χρησιμοποιεί σαφή γλώσσα για να πει στους ανθρώπους το αποτέλεσμα του πώς αντιμετωπίζει το κάθε είδος ανθρώπου. Μερικές φορές, δε μιλάει ευθέως, αλλά ενεργεί ευθέως. Το γεγονός πως δε μιλάει γι’ αυτό, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα· είναι πιθανό το αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο σοβαρό. Κατά τα φαινόμενα, ο Θεός δε μιλάει σε κάποιους ανθρώπους για να αποκαλύψει τη στάση Του· μάλιστα, ο Θεός δε θέλει να τους δίνει καμία σημασία εδώ και πολύ καιρό. Δε θέλει να τους βλέπει πια. Λόγω των πραγμάτων που έχουν κάνει, της συμπεριφοράς τους, της φύσης και της ουσίας τους, το μόνο που θέλει ο Θεός είναι να εξαφανιστούν από μπροστά Του, να τους παραδώσει απευθείας στον Σατανά, να δώσει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα τους στον Σατανά, επιτρέποντας στον Σατανά να κάνει ό,τι θέλει. Είναι ξεκάθαρος ο βαθμός στον οποίο τους μισεί ο Θεός, ο βαθμός στον οποίο Τον αηδιάζουν. Αν ένας άνθρωπος εξαγριώσει τον Θεό σε βαθμό που ο Θεός δε θέλει πια ούτε να τον ξαναδεί, σε βαθμό που θα τον εγκαταλείψει ολοκληρωτικά, σε βαθμό που ο Θεός δε θέλει καν να τον αντιμετωπίσει ο ίδιος, αν φτάσει στο σημείο που Αυτός θα τον παραδώσει στον Σατανά για να τον κάνει ό,τι θέλει, που θα επιτρέψει στον Σατανά να τον ελέγχει, να τον καταστρέψει και να τον μεταχειριστεί με οποιονδήποτε τρόπο, τότε ο άνθρωπος αυτός έχει τελειώσει ολοκληρωτικά. Το δικαίωμά του να είναι άνθρωπος έχει ανακληθεί οριστικά και το δικαίωμά του ως πλάσμα έχει πάψει να υφίσταται. Δεν είναι αυτή η πιο σοβαρή τιμωρία;

Όλα τα παραπάνω είναι πλήρης επεξήγηση του λόγου: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι», όπως και ένας απλός σχολιασμός πάνω σ’ αυτές τις Γραφικές περικοπές. Πιστεύω πως πλέον το κατανοείτε!

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄