Οι Φαρισαίοι επικρίνουν τον Ιησού

Μάρκ. 3:21-22 Και ότε ήκουσαν οι συγγενείς αυτού, εξήλθον διά να πιάσωσιν αυτόν· διότι έλεγον ότι είναι έξω εαυτού. Και οι γραμματείς, οίτινες κατέβησαν από Ιεροσολύμων, έλεγον ότι έχει Βεελζεβούλ, και ότι διά του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.

Ο Ιησούς επιπλήττει τους Φαρισαίους

Ματθ. 12:31-32 Διά τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· και όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι.

Ματθ. 23:13-15 Αλλ’ ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κατατρώγετε τας οικίας των χηρών και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς· διά τούτο θέλετε λάβει μεγαλητέραν καταδίκην. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι περιέρχεσθε την θάλασσαν και την ξηράν διά να κάμητε ένα προσήλυτον, και όταν γείνη, κάμνετε αυτόν υιόν της γεέννης διπλότερον υμών.

Το περιεχόμενο των δύο παραπάνω περικοπών είναι διαφορετικό. Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην πρώτη περικοπή: Οι Φαρισαίοι Επικρίνουν τον Ιησού.

Στη Βίβλο, η αξιολόγηση των Φαρισαίων για τον ίδιο τον Ιησού και για τα πράγματα που Αυτός έκανε ήταν: «[…] έλεγον ότι είναι έξω εαυτού. […] ότι έχει Βεελζεβούλ, και ότι διά του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Μάρκ. 3:21-22). Η επίκριση του Κυρίου Ιησού από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους δεν ήταν απλώς μίμηση των λόγων των άλλων ούτε αβάσιμη εικασία —ήταν το συμπέρασμά που έβγαλαν για τον Κύριο Ιησού από όσα είδαν και άκουσαν για τις ενέργειές Του. Παρόλο που το συμπέρασμά τους βγήκε δήθεν στο όνομα της δικαιοσύνης και φαινόταν βάσιμο στους ανθρώπους, ήταν δύσκολο ακόμα και για τους ίδιους να συγκρατήσουν την αλαζονεία με την οποία επέκριναν τον Κύριο Ιησού. Η φρενήρης ενέργεια του μίσους τους για τον Κύριο Ιησού, φανέρωσε τις ίδιες τους τις τρελές φιλοδοξίες, τις κακές και σατανικές τους όψεις, καθώς επίσης και τη μοχθηρή φύση με την οποία αντιστέκονταν στον Θεό. Αυτά τα πράγματα που είπαν όταν επέκριναν τον Κύριο Ιησού υποκινούνταν από τις τρελές τους φιλοδοξίες, τη ζήλια, και την άσχημη και μοχθηρή φύση της εχθρότητάς τους προς τον Θεό και την αλήθεια. Δεν ερεύνησαν την πηγή των ενεργειών του Κυρίου Ιησού, ούτε ερεύνησαν την ουσία όσων Αυτός είπε ή έκανε. Αντιθέτως, στα τυφλά, σε κατάσταση παράφορης ταραχής και με σκόπιμη κακεντρέχεια, επιτέθηκαν σ’ αυτά που Αυτός είχε κάνει και τα δυσφήμησαν. Έφτασαν, μάλιστα, σε τέτοιο σημείο ώστε να δυσφημίσουν εσκεμμένα το Πνεύμα Του, δηλαδή, το Άγιο Πνεύμα, το οποίο είναι το Πνεύμα του Θεού. Αυτό εννοούσαν όταν είπαν, «είναι έξω εαυτού», «ο Βεελζεβούλ» και ο «άρχοντας των δαιμονίων». Με άλλα λόγια, είπαν πως το Πνεύμα του Θεού ήταν ο Βεελζεβούλ και ο άρχοντας των δαιμονίων. Χαρακτήρισαν ως τρέλα το έργο του ενσαρκωμένου Πνεύματος του Θεού, το οποίο είχε ενδυθεί τη σάρκα. Όχι μόνο βλασφήμησαν το Πνεύμα του Θεού, αποκαλώντας Το Βεελζεβούλ και άρχοντα των δαιμονίων, αλλά καταδίκασαν επίσης το έργο του Θεού και καταδίκασαν και βλασφήμησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η ουσία της αντίστασής τους προς τον Θεό και της βλασφημίας τους κατά του Θεού ήταν ολόιδια με την ουσία της αντίστασης και της βλασφημίας που δόθηκαν από τον Σατανά και τα δαιμόνια. Δεν αντιπροσώπευαν απλώς διεφθαρμένους ανθρώπους, αλλά, πολύ περισσότερο, ήταν η προσωποποίηση του Σατανά. Ήταν ένα κανάλι για τον Σατανά ανάμεσα στην ανθρωπότητα, όπως και συνεργοί και υπηρέτες του Σατανά. Η ουσία της βλασφημίας και της σπίλωσής τους κατά του Κυρίου Ιησού Χριστού, ήταν ο αγώνας τους με τον Θεό για θέση, η αναμέτρησή τους με τον Θεό και η ατέρμονη υποβολή του Θεού σε δοκιμασίες από αυτούς. Η ουσία της αντίστασής τους στον Θεό, η στάση εχθρότητας τους προς Αυτόν, καθώς επίσης και τα λόγια και οι σκέψεις τους, βλασφημούσαν άμεσα και εξόργιζαν το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός όρισε μια λογική κρίση βασισμένη σε όσα είχαν πει και κάνει και ο Θεός αποφάσισε πως οι πράξεις τους είναι η αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Η αμαρτία αυτή είναι ασυγχώρητη σ’ αυτόν, αλλά και στον άλλο κόσμο, όπως αποδεικνύεται από την ακόλουθη Γραφική περικοπή: «Η κατά του Πνεύματος βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» και «όστις είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Σήμερα, ας μιλήσουμε για το πραγματικό νόημα αυτού του λόγου του Θεού: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Ας αποσαφηνίσουμε, δηλαδή, το πώς εκπληρώνει ο Θεός τα λόγια: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι».

Όλα όσα συζητήσαμε σχετίζονται με τη διάθεση του Θεού και με τη στάση Του προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα. Φυσικά, οι δύο παραπάνω περικοπές, δεν αποτελούν εξαίρεση. Παρατηρήσατε τίποτα στις δυο αυτές Γραφικές περικοπές; Μερικοί άνθρωποι λένε πως βλέπουν τον θυμό του Θεού μέσα σ’ αυτές. Μερικοί λένε πως βλέπουν την πλευρά της διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται την ύβρη της ανθρωπότητας και πως, αν οι άνθρωποι κάνουν κάτι βλάσφημο προς τον Θεό, τότε δεν θα λάβουν τη συγχώρεσή Του. Παρά το γεγονός πως, σ’ αυτές τις δυο περικοπές, οι άνθρωποι βλέπουν και αντιλαμβάνονται τον θυμό και τη μη ανεκτικότητα του Θεού προς την ύβρη της ανθρωπότητας, εξακολουθούν να μην κατανοούν πραγματικά τη στάση Του. Σε αυτές τις δύο περικοπές υπάρχουν κρυφές αναφορές στην πραγματική στάση του Θεού και την προσέγγιση Του προς εκείνους που Τον βλασφημούν και Τον εξοργίζουν. Η στάση και η προσέγγισή Του καταδεικνύουν το πραγματικό νόημα της παρακάτω περικοπής: «Όστις είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Όταν οι άνθρωποι βλασφημούν τον Θεό και όταν Τον εξοργίζουν, Αυτός εκδίδει ετυμηγορία, και η ετυμηγορία αυτή είναι ένα αποτέλεσμα που εκδίδεται από Αυτόν. Στη Βίβλο, περιγράφεται ως εξής: «Διά τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» (Ματθ. 12:31) και «Αλλ’ ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί» (Ματθ. 23:13). Ωστόσο, καταγράφεται στη Βίβλο ποιο ήταν το αποτέλεσμα για εκείνους τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, καθώς και για εκείνους που είπαν πως ο Κύριος Ιησούς ήταν τρελός, αφού είπε τα πράγματα αυτά; Καταγράφεται να υπέστησαν κάποια τιμωρία; Όχι —αυτό μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα. Λέγοντας εδώ «Όχι» δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε τέτοια καταγραφή, αλλά στην πραγματικότητα ότι απλώς δεν υπήρχε κάποιο αποτέλεσμα ορατό στο ανθρώπινο μάτι. Η φράση «δεν καταγράφηκε» διασαφηνίζει το ζήτημα της στάσης και των αρχών που έχει ο Θεός για τη διαχείριση συγκεκριμένων πραγμάτων. Ο Θεός δεν κλείνει τα μάτια ή τα αυτιά όσον αφορά τους ανθρώπους που Τον βλασφημούν ή Του αντιστέκονται ή ακόμα και εκείνους που Τον κακολογούν, τους ανθρώπους που σκοπίμως Του επιτίθενται, Τον κακολογούν και Τον καταριούνται —αλλά αντιθέτως, έχει ξεκάθαρη στάση προς αυτούς. Μισεί τους ανθρώπους αυτούς και τους καταδικάζει στην καρδιά Του. Επιπλέον, ανακοινώνει ανοιχτά ποιο θα είναι το αποτέλεσμά τους, ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν πως έχει ξεκάθαρη στάση προς εκείνους που Τον βλασφημούν, όπως και να γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα καθορίσει το αποτέλεσμά τους. Ωστόσο, αφού τα είπε αυτά ο Θεός, οι άνθρωποι σπάνια μπορούσαν να βλέπουν την αλήθεια για το πώς ο Θεός θα χειριζόταν τους ανθρώπους εκείνους και δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις αρχές πίσω από το αποτέλεσμα και την ετυμηγορία που εξέδιδε ο Θεός για εκείνους. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τη συγκεκριμένη προσέγγιση και τις μεθόδους που έχει ο Θεός για τον χειρισμό τους. Αυτό έχει να κάνει με τις αρχές που έχει ο Θεός όταν κάνει πράγματα. Ο Θεός χρησιμοποιεί την εμφάνιση γεγονότων για να αντιμετωπίσει τις κακές πράξεις κάποιων ανθρώπων. Δηλαδή, δεν ανακοινώνει την αμαρτία τους και δεν καθορίζει το αποτέλεσμά τους, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιεί απευθείας την εμφάνιση γεγονότων για να αποδώσει την τιμωρία τους και τα δίκαια αντίποινά τους. Όταν λάβουν χώρα τα γεγονότα αυτά, η σάρκα των ανθρώπων είναι αυτή που τιμωρείται, δηλαδή η τιμωρία είναι κάτι το ορατό στο ανθρώπινο μάτι. Όταν αντιμετωπίζει τις κακές πράξεις κάποιων ανθρώπων, ο Θεός τούς καταριέται απλώς με λόγια και τους πλήττει επίσης ο θυμός Του, αλλά η τιμωρία που εισπράττουν μπορεί να είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν. Παρ’ όλα αυτά, η φύση μιας τέτοιας έκβασης μπορεί να είναι ακόμα πιο σοβαρή από εκείνη των εκβάσεων που μπορούν να δουν οι άνθρωποι, όπως το να τιμωρείσαι ή να σκοτώνεσαι. Αυτό συμβαίνει γιατί, υπό τις συνθήκες που ο Θεός έχει καθορίσει να μη σώζει τέτοιου είδους ανθρώπους, να μην τους δείχνει πια έλεος ή να έχει μακροθυμία προς αυτούς και να μην τους προσφέρει άλλες ευκαιρίες, τότε η στάση που Αυτός υιοθετεί απέναντί τους είναι μια στάση κατά την οποία τους παραμερίζει. Ποια είναι εδώ η σημασία του «παραμερίζω»; Η βασική σημασία του όρου είναι να αφήνεις κάτι στην άκρη, να το αγνοείς και να μη του δίνεις πια σημασία. Εδώ, όμως, όταν ο Θεός παραμερίζει κάποιον, υπάρχουν δύο διαφορετικές εξηγήσεις για τη σημασία του: Η πρώτη είναι πως Αυτός έχει παραδώσει τη ζωή και τα πάντα σχετικά με τον άνθρωπο εκείνο στον Σατανά, ώστε να τα αντιμετωπίσει εκείνος, και ο Θεός δεν θα ήταν πια υπεύθυνος γι’ αυτά και δεν θα διαχειριζόταν πια αυτόν τον άνθρωπο. Ανεξάρτητα απ’ το αν ο άνθρωπος εκείνος ήταν τρελός ή χαζός, ή αν ήταν νεκρός ή ζωντανός, ή αν είχε πέσει στην κόλαση ως τιμωρία, τίποτα από αυτά δεν θα είχε καμία σχέση με τον Θεό. Αυτό θα σήμαινε πως ένα τέτοιο δημιούργημα δεν θα είχε καμία σχέση με τον Δημιουργό. Η δεύτερη εξήγηση είναι πως ο Θεός έχει αποφασίσει πως Αυτός ο ίδιος θέλει να κάνει κάτι με τον άνθρωπο αυτό, με τα ίδια Του τα χέρια. Είναι πιθανό να αξιοποιήσει την υπηρεσία αυτού του ανθρώπου ή να το χρησιμοποιήσει ως αντιθετικό στοιχείο. Είναι πιθανό να έχει ειδικό τρόπο για να αντιμετωπίζει αυτό το είδος ανθρώπου, ειδικό τρόπο να του φέρεται, όπως ακριβώς με τον Παύλο για παράδειγμα. Αυτή είναι η αρχή και η στάση στην καρδιά του Θεού βάσει των οποίων έχει αποφασίσει να αντιμετωπίζει αυτό το είδος ανθρώπου. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό και όταν Τον κακολογούν και Τον βλασφημούν, αν προκαλούν τη διάθεσή Του ή σπρώξουν τον Θεό πέρα από τα όριά Του, τότε τις συνέπειες δεν αντέχουν καν να τις σκεφτούν. Η πιο σοβαρή συνέπεια είναι πως ο Θεός παραδίδει τις ζωές τους και τα πάντα σχετικά με αυτούς στον Σατανά μια για πάντα. Δεν θα συγχωρεθούν σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει τροφή στο στόμα του Σατανά, ένα παιχνίδι στο χέρι του και, από εκεί και πέρα, ο Θεός δεν έχει καμία παραπάνω σχέση μαζί του. Φαντάζεστε πόση δυστυχία υπήρχε όταν ο Σατανάς έβαζε τον Ιώβ σε πειρασμό; Ακόμη και υπό τον όρο πως ο Σατανάς δεν επιτρεπόταν να βλάψει τη ζωή του Ιώβ, ο Ιώβ και πάλι υπέφερε πολύ. Επιπλέον, δεν είναι ακόμα πιο δύσκολο να φανταστείς τα δεινά που θα προκαλούνταν από τον Σατανά σε κάποιον ο οποίος έχει παραδοθεί εξ ολοκλήρου στον Σατανά, που είναι εξ ολοκλήρου στον έλεγχο του Σατανά, που έχει χάσει ολοκληρωτικά τη φροντίδα και το έλεος του Θεού, που δεν βρίσκεται πια υπό τη διακυβέρνηση του Δημιουργού, που του έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να Τον λατρεύει και το δικαίωμα να είναι δημιούργημα υπό τη διακυβέρνηση του Δημιουργού, και του οποίου η σχέση με τον Κύριο της κτίσης έχει αποκοπεί ολοκληρωτικά; Η δίωξη του Ιώβ από τον Σατανά ήταν κάτι το ορατό στο ανθρώπινο μάτι, αλλά, αν ο Θεός παραδώσει τη ζωή κάποιου στον Σατανά, οι συνέπειες ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να ξαναγεννηθούν ως αγελάδες ή γαϊδούρια, ενώ κάποιοι μπορεί να καταληφθούν ή να κυριευτούν από ακάθαρτα, κακά πνεύματα, και ούτω καθεξής. Τέτοια είναι τα αποτελέσματα κάποιων από τους ανθρώπους που παραδίδονται από τον Θεό στον Σατανά. Απ’ έξω, φαίνεται πως οι άνθρωποι εκείνοι που γελοιοποίησαν, κακολόγησαν, καταδίκασαν και βλασφήμησαν τον Κύριο Ιησού, δεν υπέστησαν καμία συνέπεια. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο Θεός έχει μια προσέγγιση για να αντιμετωπίζει τα πάντα. Μπορεί να μη χρησιμοποιεί σαφή γλώσσα για να πει στους ανθρώπους το αποτέλεσμα του πώς αντιμετωπίζει το κάθε είδος ανθρώπου. Μερικές φορές, δεν μιλάει ευθέως, αλλά αντιθέτως ενεργεί ευθέως. Το γεγονός πως δεν μιλάει γι’ αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα· στην πραγματικότητα, σε μια τέτοια περίπτωση είναι πιθανό το αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο σοβαρό. Εξωτερικά, μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιοι, στους οποίους ο Θεός δεν μιλάει ξεκάθαρα σχετικά με τη στάση Του, αλλά στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν θέλει να τους δίνει καμία σημασία εδώ και πολύ καιρό. Δεν θέλει να τους βλέπει πια. Λόγω των πραγμάτων που έχουν κάνει και της συμπεριφοράς τους, λόγω της φύσης-ουσίας τους, το μόνο που θέλει ο Θεός είναι να εξαφανιστούν από μπροστά Του, να τους παραδώσει απευθείας στον Σατανά, να δώσει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα τους στον Σατανά και να επιτρέψει στον Σατανά να κάνει ό,τι θέλει μαζί τους. Είναι ξεκάθαρος ο βαθμός στον οποίο τους μισεί ο Θεός, ο βαθμός στον οποίο Τον αηδιάζουν. Αν ένας άνθρωπος εξαγριώσει τον Θεό σε βαθμό που ο Θεός δεν θέλει πια ούτε να τον ξαναδεί και τον εγκαταλείψει ολοκληρωτικά, σε βαθμό που δεν θέλει καν να τον αντιμετωπίσει ο ίδιος —αν φτάσει στο σημείο που Αυτός θα τον παραδώσει στον Σατανά για να τον κάνει ό,τι θέλει, που θα επιτρέψει στον Σατανά να τον ελέγχει, να τον καταστρέψει και να τον μεταχειριστεί με οποιονδήποτε τρόπο τον ευχαριστεί— τότε ο άνθρωπος αυτός έχει παντελώς τελειώσει. Το δικαίωμά του να είναι άνθρωπος έχει ανακληθεί οριστικά και το δικαίωμά του να είναι δημιούργημα έχει πάψει να υφίσταται. Δεν είναι αυτό το πιο σοβαρό είδος τιμωρίας;

Όλα τα παραπάνω είναι πλήρης επεξήγηση του λόγου: «δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι», και λειτουργεί, επίσης, ως ένας απλός σχολιασμός πάνω σ’ αυτές τις περικοπές από τις Γραφές. Πιστεύω πως πλέον όλοι έχετε κάποια κατανόηση σχετικά με αυτά!

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄