1. Ο Ιησούς ταΐζει τους πέντε χιλιάδες

Ιωάν. 6:8-13 Λέγει προς αυτόν εις εκ των μαθητών αυτού, Ανδρέας ο αδελφός Σίμωνος Πέτρου· Εδώ είναι εν παιδάριον, το οποίον έχει πέντε άρτους κριθίνους και δύο οψάρια· αλλά ταύτα τι είναι εις τοσούτους; Είπε δε ο Ιησούς· Κάμετε τους ανθρώπους να καθήσωσιν· ήτο δε χόρτος πολύς εν τω τόπω. Εκάθησαν λοιπόν οι άνδρες τον αριθμόν έως πεντακισχίλιοι. Και έλαβεν ο Ιησούς τους άρτους και ευχαριστήσας διεμοίρασεν εις τους μαθητάς, οι δε μαθηταί εις τους καθημένους· ομοίως και εκ των οψαρίων όσον ήθελον. Αφού δε εχορτάσθησαν, λέγει προς τους μαθητάς αυτούς· Συνάξατε τα περισσεύσαντα κλάσματα, διά να μη χαθή τίποτε. Εσύναξαν λοιπόν και εγέμισαν δώδεκα κοφίνους κλασμάτων εκ των πέντε άρτων των κριθίνων, τα οποία επερίσσευσαν εις τους φαγόντας.

2. Η ανάσταση του Λαζάρου δοξάζει τον Θεό

Ιωάν. 11:43-44 Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε· Λάζαρε, ελθέ έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη.

Από τα θαύματα που έχει κάνει ο Κύριος Ιησούς, έχουμε επιλέξει μόνο αυτά τα δύο, επειδή αρκούν για να επιδείξουν αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ. Τα δύο αυτά θαύματα είναι πραγματικά εκπληκτικά και ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικά των θαυμάτων που εκτέλεσε ο Κύριος Ιησούς κατά την Εποχή της Χάριτος.

Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην πρώτη περικοπή: Ο Ιησούς ταΐζει τους πέντε χιλιάδες.

Ποια είναι η ιδέα των «πέντε άρτων και των δύο ψαριών»; Υπό κανονικές συνθήκες, πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να τραφούν επαρκώς με πέντε καρβέλια ψωμί και δύο ψάρια; Αν βασίσετε τον υπολογισμό σας στην όρεξη ενός μέσου ανθρώπου, αυτό θα επαρκούσε μονάχα για δυο ανθρώπους. Αυτή είναι η ιδέα των «πέντε άρτων και των δυο ψαριών» στην πιο βασική της μορφή. Ωστόσο, σ’ αυτήν την περικοπή, πόσους ανθρώπους τάισαν οι πέντε άρτοι και τα δύο ψάρια; Το παρακάτω καταγράφεται στις Γραφές: «Ήτο δε χόρτος πολύς εν τω τόπω. Εκάθησαν λοιπόν οι άνδρες τον αριθμόν έως πεντακισχίλιοι». Σε σύγκριση με πέντε άρτους και δύο ψάρια, το πέντε χιλιάδες είναι μεγάλος αριθμός; Τι δείχνει το ότι ο αριθμός αυτός είναι τόσο μεγάλος; Από ανθρώπινη οπτική, το να μοιράσεις πέντε άρτους και δύο ψάρια σε πέντε χιλιάδες ανθρώπους θα ήταν αδύνατο, γιατί η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων και του φαγητού είναι υπερβολικά μεγάλη. Ακόμα κι αν κάθε άνθρωπος έτρωγε μια πολύ μικρή μπουκιά, και πάλι δεν θα επαρκούσαν για πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά εδώ, ο Κύριος Ιησούς έκανε ένα θαύμα —όχι μόνο εξασφάλισε ότι πέντε χιλιάδες άνθρωποι μπορούσαν να φάνε μέχρι να χορτάσουν, αλλά περίσσεψε κιόλας φαγητό. Λέει στις Γραφές: «Αφού δε εχορτάσθησαν, λέγει προς τους μαθητάς αυτούς· Συνάξατε τα περισσεύσαντα κλάσματα, διά να μη χαθή τίποτε. Εσύναξαν λοιπόν και εγέμισαν δώδεκα κοφίνους κλασμάτων εκ των πέντε άρτων των κριθίνων, τα οποία επερίσσευσαν εις τους φαγόντας». Το θαύμα αυτό έδωσε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν την ταυτότητα και τη θέση του Κυρίου Ιησού, όπως και να δουν πως τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό· με αυτόν τον τρόπο, είδαν την αλήθεια της παντοδυναμίας του Θεού. Πέντε άρτοι και δύο ψάρια ήταν αρκετά για να ταΐσουν πέντε χιλιάδες, ωστόσο, αν δεν υπήρχε καθόλου φαγητό, θα μπορούσε ο Θεός να ταΐσει πέντε χιλιάδες ανθρώπους; Φυσικά και θα μπορούσε! Αυτό ήταν θαύμα, επομένως, οι άνθρωποι αναπόφευκτα ένιωσαν πως ήταν κάτι το ακατανόητο, το απίστευτο και το μυστηριώδες, αλλά για τον Θεό, η πράξη αυτή δεν ήταν τίποτα. Εφόσον ήταν κάτι το συνηθισμένο για τον Θεό, γιατί θα έπρεπε να το ξεχωρίσουμε τώρα για ερμηνεία; Επειδή αυτό που κρύβεται πίσω από το θαύμα είναι η πρόθεση του Κυρίου Ιησού, την οποία δεν έχει αντιληφθεί ποτέ πριν η ανθρωπότητα.

Πρώτα, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί οι πέντε χιλιάδες. Ήταν ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού; Από τις Γραφές, γνωρίζουμε πως δεν ήταν ακόλουθοί Του. Γνώριζαν ποιος ήταν ο Κύριος Ιησούς; Σίγουρα όχι! Αν μη τι άλλο, δεν ήξεραν πως ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά τους ήταν ο Χριστός, ενώ, μερικοί μπορεί να γνώριζαν μόνο τ’ όνομά Του και να ήξεραν ή να είχαν ακούσει κάτι για πράγματα που Αυτός είχε κάνει. Η περιέργειά τους για τον Κύριο Ιησού είχε απλώς προκληθεί όταν άκουσαν ιστορίες γι’ Αυτόν, αλλά σίγουρα δεν μπορείτε να πείτε πως Τον ακολουθούσαν, πόσο μάλλον πως Τον κατανοούσαν. Όταν ο Κύριος Ιησούς είδε αυτούς τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους, αυτοί πεινούσαν και το μόνο που μπορούσαν να σκεφτούν ήταν να γεμίσουν το στομάχι τους, επομένως σ’ αυτό το πλαίσιο ικανοποίησε ο Κύριος Ιησούς την επιθυμία τους. Όταν ικανοποίησε την επιθυμία τους, τι υπήρχε μέσα στην καρδιά Του; Ποια ήταν η στάση Του προς τους ανθρώπους αυτούς, που το μόνο που ήθελαν ήταν να φάνε και να χορτάσουν; Την ώρα εκείνη, οι σκέψεις και η στάση του Κυρίου Ιησού σχετίζονταν με τη διάθεση και την ουσία του Θεού. Απέναντι σ’ αυτούς τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους με τα άδεια στομάχια, που το μόνο που ήθελαν ήταν να φάνε ένα πλήρες γεύμα, απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ήταν γεμάτοι περιέργεια και ελπίδα γι’ Αυτόν, το μόνο που σκέφτηκε ο Κύριος Ιησούς ήταν να αξιοποιήσει αυτό το θαύμα για να τους απονείμει χάρη. Ωστόσο, δεν έτρεφε ελπίδες πως θα γίνονταν ακόλουθοί Του, γιατί ήξερε πως το μόνο που ήθελαν ήταν να συμμετάσχουν στη διασκέδαση και να χορτάσουν φαγητό, οπότε αξιοποίησε στο μέγιστο αυτά που είχε και χρησιμοποίησε πέντε καρβέλια ψωμί και δύο ψάρια για να ταΐσει πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Άνοιξε τα μάτια σ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι απολάμβαναν να βλέπουν συναρπαστικά πράγματα, οι οποίοι ήθελαν να δουν θαύματα, κι έτσι είδαν με τα μάτια τους τα πράγματα που μπορούσε να επιτύχει ο ενσαρκωμένος Θεός. Παρόλο που ο Κύριος Ιησούς χρησιμοποίησε κάτι το υλικό για να ικανοποιήσει την περιέργειά τους, ήδη γνώριζε στην καρδιά Του πως το μόνο που ήθελαν αυτοί οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι ήταν να χορτάσουν με άρτο, επομένως δεν κήρυξε σε αυτούς ούτε τους είπε τίποτα απολύτως —απλώς τους άφησε να δουν το θαύμα όπως πραγματοποιήθηκε. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να συμπεριφερθεί σ’ αυτούς τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν στους μαθητές Του που Τον ακολουθούσαν πραγματικά, ωστόσο, στην καρδιά του Θεού, όλα τα πλάσματα βρίσκονται υπό τη διακυβέρνησή Του και επέτρεπε σε όλα τα πλάσματα που Αυτός έβλεπε να απολαύσουν τη χάρη του Θεού, όταν ήταν απαραίτητο. Παρόλο που οι άνθρωποι αυτοί δεν γνώριζαν ποιος ήταν και δεν Τον κατανοούσαν ή δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη εντύπωση γι’ Αυτόν ή ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό Του, ακόμα και αφού έφαγαν τους άρτους και τα ψάρια, αυτό δεν ήταν κάτι με το οποίο διαφώνησε ο Θεός —έδωσε στους ανθρώπους αυτούς μια υπέροχη ευκαιρία να απολαύσουν τη χάρη του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι λένε πως ο Θεός έχει αρχές σε όσα κάνει, πως δεν προσέχει ούτε προστατεύει τους μη πιστούς, και πως, συγκεκριμένα, δεν τους επιτρέπει να απολαμβάνουν τη χάρη Του. Είναι πράγματι έτσι; Στα μάτια του Θεού, εφόσον είναι ζωντανά όντα τα οποία ο ίδιος δημιούργησε, θα τους διαχειρίζεται και θα τους φροντίζει, και με ποικίλους τρόπους θα τους περιποιείται, θα κάνει σχέδια γι’ αυτούς και θα τους κυβερνά. Αυτές είναι οι σκέψεις και η στάση του Θεού προς τα πάντα.

Παρόλο που οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι που έφαγαν τα καρβέλια ψωμί και τα ψάρια δεν σχεδίαζαν να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού, Αυτός δεν έθεσε καμία υψηλή απαίτηση σ’ αυτούς· μόλις χόρτασαν, ξέρετε τι έκανε ο Κύριος Ιησούς; Τους κήρυξε καθόλου; Πού πήγε αφότου το έκανε αυτό; Οι Γραφές δεν καταγράφουν να τους είπε τίποτα ο Κύριος Ιησούς, μόνο πως έφυγε ήσυχα όταν είχε εκτελέσει το θαύμα Του. Επομένως, έθεσε καμία απαίτηση στους ανθρώπους αυτούς; Υπήρχε καθόλου μίσος; Όχι, εδώ δεν υπήρχε τίποτε τέτοιο. Απλώς δεν ήθελε να δώσει άλλη σημασία στους ανθρώπους αυτούς που δεν θα Τον ακολουθούσαν και, την ώρα εκείνη, η καρδιά Του πονούσε. Επειδή είχε δει την εξαχρείωση και είχε νιώσει την απόρριψη της ανθρωπότητας, όταν είδε αυτούς τους ανθρώπους και βρέθηκε μαζί τους, λυπήθηκε από την ανθρώπινη αμβλύνοια και άγνοια και η καρδιά Του πονούσε, το μόνο που ήθελε ήταν να εγκαταλείψει τους ανθρώπους αυτούς το συντομότερο δυνατόν. Ο Κύριος δεν έθεσε καμία απαίτηση σ’ αυτούς στην καρδιά Του, δεν ήθελε να τους δώσει σημασία, και ακόμα περισσότερο, δεν ήθελε να δαπανήσει την ενέργειά Του σ’ αυτούς. Γνώριζε πως δεν μπορούσαν να Τον ακολουθήσουν, αλλά παρ’ όλα αυτά, η στάση Του προς αυτούς παρέμεινε ιδιαίτερα ξεκάθαρη. Ήθελε απλώς να τους φερθεί με ευγένεια, να τους απονέμει χάρη και πράγματι αυτή ήταν η στάση του Θεού προς κάθε δημιούργημα υπό τη διακυβέρνησή Του —να φέρεται σε κάθε δημιούργημα με ευγένεια, να το φροντίζει και να το τρέφει. Για τον λόγο ακριβώς που ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Θεός ενσαρκωμένος, αποκάλυψε πολύ φυσικά την ίδια την ουσία του Θεού και φέρθηκε στους ανθρώπους αυτούς με ευγένεια. Τους φέρθηκε με μια καρδιά γεμάτη αγαθοσύνη και μακροθυμία, και με μια τέτοια καρδιά τους έδειχνε καλοσύνη. Όπως κι αν έβλεπαν οι άνθρωποι αυτοί τον Κύριο Ιησού και όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, Αυτός φερόταν σε κάθε δημιούργημα βάσει της ταυτότητάς Του ως Κύριος όλης της κτίσης. Όλα όσα αποκάλυπτε ήταν, χωρίς εξαίρεση, η διάθεση του Θεού και αυτό που Αυτός έχει και είναι. Ο Κύριος Ιησούς έκανε ήσυχα αυτό το πράγμα και μετά έφυγε ήσυχα —ποια πτυχή της διάθεσης του Θεού είναι αυτή; Θα λέγατε πως είναι η στοργική καλοσύνη του Θεού; Θα μπορούσατε να πείτε ότι αυτή είναι η ανιδιοτέλεια του Θεού; Είναι αυτό κάτι για το οποίο είναι ικανός ένας κοινός άνθρωπος; Σίγουρα όχι! Κατ’ ουσίαν, ποιοι ήταν αυτοί οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι που τάισε ο Κύριος Ιησούς με πέντε άρτους και δύο ψάρια; Θα λέγατε πως ήταν άνθρωποι που βρίσκονταν σε σύμπνοια μ’ Αυτόν; Θα λέγατε πως ήταν όλοι τους εχθρικοί προς τον Θεό; Μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα πως σίγουρα δεν ήταν σε σύμπνοια με τον Κύριο και πως η ουσία τους ήταν απόλυτα εχθρική προς τον Θεό. Ωστόσο, πώς τους φέρθηκε ο Θεός; Χρησιμοποίησε μια μέθοδο για να εξουδετερώσει την εχθρότητα των ανθρώπων προς τον Θεό —η μέθοδος αυτή λέγεται «καλοσύνη». Με άλλα λόγια, παρόλο που ο Κύριος Ιησούς έβλεπε αυτούς τους ανθρώπους σαν αμαρτωλούς, στα μάτια του Θεού δεν έπαυαν να είναι δημιούργημά Του, επομένως, ακόμα κι έτσι, φέρθηκε σ’ αυτούς τους αμαρτωλούς με ευγένεια. Αυτή είναι η μακροθυμία του Θεού, και η μακροθυμία αυτή καθορίζεται από την ίδια την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Επομένως, αυτό είναι κάτι για το οποίο κανένας άνθρωπος που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό δεν είναι ικανός· μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει.

Όταν θα είσαι ικανός να εκτιμήσεις πραγματικά τις σκέψεις και τη στάση του Θεού προς την ανθρωπότητα, όταν θα μπορείς να κατανοήσεις πραγματικά τα συναισθήματα και το ενδιαφέρον του Θεού για κάθε δημιούργημα, τότε θα είσαι ικανός να κατανοήσεις την αφοσίωση και την αγάπη που έχει δαπανήσει ο Δημιουργός σε κάθε έναν από τους ανθρώπους που δημιούργησε. Όταν συμβεί αυτό, θα χρησιμοποιήσεις δύο λέξεις για να περιγράψεις την αγάπη του Θεού. Ποιες είναι οι δύο αυτές λέξεις; Μερικοί λένε «ανιδιοτελής» και άλλοι «φιλάνθρωπη». Απ’ αυτές τις δύο, η λέξη «φιλάνθρωπη» είναι η λιγότερο κατάλληλη για να περιγράψει την αγάπη του Θεού. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να περιγράψουν κάποιον που είναι μεγαλόψυχος ή ανοιχτόμυαλος. Αποστρέφομαι αυτήν τη λέξη, γιατί αναφέρεται στην απονομή ελεημοσύνης τυχαία, αδιακρίτως, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αρχές. Είναι μια έκρηξη συναισθημάτων, η οποία είναι κοινή για τους ανόητους και μπερδεμένους ανθρώπους. Όταν η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αγάπη του Θεού, υπάρχει αναπόφευκτα ένας βλάσφημος συνειρμός. Έχω εδώ δύο λέξεις που περιγράφουν πιο εύστοχα την αγάπη του Θεού. Ποιες είναι αυτές; Η πρώτη είναι «απέραντη». Δεν είναι ιδιαίτερα ενθυμητική λέξη; Η δεύτερη είναι «αχανής». Υπάρχει πρακτικό νόημα πίσω από αυτές τις λέξεις που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την αγάπη του Θεού. Αν το πάρουμε κυριολεκτικά, η λέξη «απέραντος» περιγράφει τον όγκο ή τη χωρητικότητα κάποιου πράγματος, αλλά άσχετα από το πόσο μεγάλο είναι το πράγμα αυτό, είναι κάτι που μπορούν να αγγίξουν και να δουν οι άνθρωποι. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει —δεν είναι κάποιο αφηρημένο αντικείμενο, αλλά κάτι που μπορεί να δώσει ιδέες στους ανθρώπους με έναν σχετικά ακριβή και πρακτικό τρόπο. Είτε την κοιτάζεις από δισδιάστατη είτε από τρισδιάστατη οπτική, δεν χρειάζεται να φανταστείς την ύπαρξή της, επειδή είναι κάτι που υπάρχει πραγματικά με τρόπο αληθινό. Παρόλο που η χρήση της λέξης «απέραντη», για να περιγράψουμε την αγάπη του Θεού, μπορεί να φαίνεται σαν μια προσπάθεια να προσδιορίζουμε ποσοτικά την αγάπη Του, δίνει, επίσης, την αίσθηση πως η αγάπη Του είναι ποσοτικά απροσδιόριστη. Λέω πως η αγάπη του Θεού μπορεί να προσδιοριστεί ποσοτικά, γιατί η αγάπη Του δεν είναι κενή και ούτε είναι κάτι θρυλικό. Αντιθέτως, είναι κάτι που μοιράζονται τα πάντα υπό τη διακυβέρνηση του Θεού, κάτι που απολαμβάνουν όλα τα πλάσματα, σε διάφορους βαθμούς και από διαφορετικές οπτικές. Παρόλο που οι άνθρωποι δεν μπορούν να τη δουν ή να την αγγίξουν, η αγάπη αυτή δίνει τροφή και ζωή στα πάντα, όπως αποκαλύπτεται, λίγο-λίγο, στις ζωές τους, ενώ αυτοί μετρούν και καταθέτουν μαρτυρία για την αγάπη του Θεού, την οποία απολαμβάνουν κάθε στιγμή που περνά. Λέω πως η αγάπη του Θεού δεν μπορεί να προσδιοριστεί ποσοτικά, γιατί το μυστήριο της φροντίδας και της θρέψης των πάντων από τον Θεό είναι κάτι δύσκολο για τους ανθρώπους να συλλάβουν, όπως είναι και οι σκέψεις του Θεού για τα πάντα, ιδίως αυτές που αφορούν την ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, κανείς δεν γνωρίζει το αίμα και τα δάκρυα που έχει χύσει ο Δημιουργός για την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει και κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το βάθος ή το βάρος της αγάπης που έχει ο Δημιουργός για την ανθρωπότητα, την οποία δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια. Η περιγραφή της αγάπης του Θεού ως απέραντη, βοηθά τους ανθρώπους να εκτιμήσουν και να κατανοήσουν το εύρος και την αλήθεια της ύπαρξής της. Βοηθά επίσης τους ανθρώπους να κατανοήσουν βαθύτερα το πρακτικό νόημα της λέξης «Δημιουργός» και να αποκτήσουν μια βαθύτερη κατανόηση του πραγματικού νοήματος αυτού που ονομάζεται «δημιούργημα». Τι περιγράφει συνήθως η λέξη «αχανής»; Χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει τον ωκεανό ή το σύμπαν, για παράδειγμα: «αχανές σύμπαν» ή «αχανής ωκεανός». Η επεκτασιμότητα και το ήρεμο βάθος του σύμπαντος είναι πέραν της ανθρώπινης κατανόησης· είναι κάτι που εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων, κάτι για το οποίο αισθάνονται μεγάλο θαυμασμό. Το μυστήριο και η βαθύτητά του είναι εντός του οπτικού πεδίου, αλλά και κάτι το άπιαστο. Όταν σκέφτεσαι τον ωκεανό, σκέφτεσαι το εύρος του —μοιάζει απεριόριστος και μπορείς να νιώσεις το μυστηριώδες στοιχείο του και τη μεγάλη χωρητικότητά του όσον αφορά τη διατήρηση πραγμάτων. Γι’ αυτό χρησιμοποίησα τον όρο «αχανής» για να περιγράψω την αγάπη του Θεού, για να βοηθήσω τους ανθρώπους να νιώσουν πόσο πολύτιμη είναι, να νιώσουν τη βαθιά ομορφιά της αγάπης Του, και πως η δύναμη της αγάπης του Θεού είναι απέραντη και ευρεία. Χρησιμοποίησα αυτήν τη λέξη για να βοηθήσω τους ανθρώπους να νιώσουν την αγιοσύνη της αγάπης Του, όπως και την αξιοπρέπεια και τη μη προσβλητικότητα του Θεού που αποκαλύπτεται μέσω της αγάπης Του. Τώρα, πιστεύετε πως η λέξη «αχανής» περιγράφει κατάλληλα την αγάπη του Θεού; Η αγάπη του Θεού είναι αντάξια των δύο αυτών χαρακτηρισμών «απέραντη» και «αχανής»; Απολύτως! Στη γλώσσα των ανθρώπων, μόνο οι δυο αυτές λέξεις είναι κάπως κατάλληλες και πλησιάζουν σχετικά στο να περιγράψουν την αγάπη του Θεού. Δεν νομίζετε; Αν σας ζητούσα να περιγράψετε την αγάπη του Θεού, θα χρησιμοποιούσατε αυτές τις δυο λέξεις; Το πιθανότερο είναι να μην το κάνατε, γιατί η κατανόηση και η εκτίμηση που έχετε για την αγάπη του Θεού περιορίζεται στο πεδίο μιας δισδιάστατης οπτικής και δεν έχει ανέλθει στο ύψος του τρισδιάστατου χώρου. Επομένως, αν σας ζητούσα να περιγράψετε την αγάπη του Θεού, θα νιώθατε πως δεν έχετε τα λόγια να το κάνετε ή ίσως θα είχατε μείνει μέχρι και άφωνοι. Μπορεί να σας είναι δύσκολο να κατανοήσετε τις δυο λέξεις για τις οποίες μίλησα σήμερα ή μπορεί απλώς να μη συμφωνείτε. Αυτό απλώς αποδεικνύει πως η εκτίμηση και η κατανόησή σας για την αγάπη του Θεού είναι επιφανειακή και περιορίζεται σε ένα στενό πεδίο. Έχω ξαναπεί πως ο Θεός είναι ανιδιοτελής· θυμάστε αυτήν τη λέξη, «ανιδιοτελής». Θα μπορούσε η αγάπη του Θεού να περιγραφεί μόνο ως ανιδιοτελής; Το πεδίο αυτό δεν είναι πολύ περιορισμένο; Θα πρέπει να στοχαστείτε το ζήτημα αυτό παραπάνω, ώστε να μπορέσετε να κερδίσετε κάτι απ’ αυτό.

Τα παραπάνω αποτελούν αυτά που είδαμε από τη διάθεση και την ουσία του Θεού από το πρώτο θαύμα. Παρόλο που αυτή είναι μια ιστορία την οποία διαβάζουν οι άνθρωποι εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια, έχει μια απλή πλοκή, επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν ένα απλό φαινόμενο, ωστόσο, στην απλή αυτή πλοκή μπορούμε να δούμε κάτι πιο πολύτιμο, το οποίο είναι η διάθεση του Θεού και αυτό που Αυτός έχει και είναι. Τα πράγματα αυτά που Αυτός έχει και είναι αντιπροσωπεύουν τον ίδιο τον Θεό και είναι μια έκφραση των ίδιων των σκέψεων του Θεού. Όταν ο Θεός εκφράζει τις σκέψεις Του, είναι μια έκφραση της φωνής της καρδιάς Του. Ελπίζει πως θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούν να Τον καταλάβουν, να Τον γνωρίσουν και να κατανοήσουν τις προθέσεις Του, και που θα μπορούν να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς Του και να συνεργαστούν ενεργά για να ικανοποιήσουν τις προθέσεις Του. Τα πράγματα αυτά που έκανε ο Κύριος Ιησούς ήταν μια άφωνη έκφραση του Θεού.

Στη συνέχεια, ας δούμε την ακόλουθη περικοπή: Η ανάσταση του Λαζάρου δοξάζει τον Θεό.

Τι εντυπώσεις έχετε αφού διαβάσετε την περικοπή αυτή; Το θαύμα αυτό που έκανε ο Κύριος Ιησούς είχε πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το προηγούμενο, γιατί κανένα θαύμα δεν είναι πιο εκπληκτικό από το να κάνεις έναν νεκρό να επιστρέψει από τον τάφο. Εκείνη την εποχή, ήταν εξαιρετικά σημαντικό το ότι ο Κύριος Ιησούς έκανε κάτι τέτοιο. Επειδή ο Θεός είχε ενσαρκωθεί, οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν μόνο τη φυσική εμφάνισή Του, την πρακτική πλευρά Του και την ασήμαντη πτυχή Του. Ακόμα κι αν κάποιοι άνθρωποι έβλεπαν και κατανοούσαν κάτι από τον χαρακτήρα Του ή κάποιες από τις ιδιαίτερες ικανότητες που Αυτός έμοιαζε να διαθέτει, κανείς δεν γνώριζε από πού ήλθε ο Κύριος Ιησούς, ποιος ήταν πραγματικά στην ουσία Του και τι άλλα πράγματα ήταν πραγματικά ικανός να κάνει. Όλα αυτά ήταν άγνωστα στην ανθρωπότητα. Τόσο πολλοί άνθρωποι ήθελαν να βρουν αποδείξεις για να απαντήσουν σ’ αυτά τα ερωτήματα για τον Κύριο Ιησού και να μάθουν την αλήθεια. Μπορούσε ο Θεός να κάνει κάτι για να αποδείξει την ίδια Του την ταυτότητα; Για τον Θεό, αυτό ήταν παιχνιδάκι· ήταν πανεύκολο. Μπορούσε να κάνει κάτι οπουδήποτε, οποτεδήποτε, για να αποδείξει την ταυτότητα και την ουσία Του, ωστόσο ο Θεός έκανε τα πράγματα με τον δικό Του τρόπο —με σχέδιο και με βήματα. Δεν ενεργούσε αδιακρίτως, αντιθέτως έψαχνε την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη ευκαιρία για να κάνει κάτι που θα επέτρεπε στον άνθρωπο να δει, κάτι που ήταν πραγματικά εμποτισμένο με νόημα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, Εκείνος αποδείκνυε την εξουσία και την ταυτότητά Του. Οπότε, μπορούσε η ανάσταση του Λαζάρου να αποδείξει την ταυτότητα του Κυρίου Ιησού; Ας εξετάσουμε την ακόλουθη Γραφική περικοπή: «Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε· Λάζαρε, ελθέ έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς […]» Όταν το έκανε αυτό ο Κύριος Ιησούς, είπε μονάχα ένα πράγμα: «Λάζαρε, ελθέ έξω». Τότε ο Λάζαρος εξήλθε από τον τάφο του· αυτό επετεύχθη χάρη σε μερικά μόνο λόγια που εξήλθαν από το στόμα του Κυρίου. Κατά την περίοδο αυτή, ο Κύριος Ιησούς δεν έστησε κάποιο θυσιαστήριο ούτε και εκτέλεσε άλλες ενέργειες. Είπε μόνο αυτό το ένα πράγμα. Θα πρέπει αυτό να αποκαλείται θαύμα ή προσταγή; Ή μήπως ήταν κάποιου είδους μαγεία; Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πως θα μπορούσε να ονομαστεί θαύμα, ενώ, αν το δείτε από σύγχρονη οπτική, ασφαλώς και πάλι θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε θαύμα. Ωστόσο, σίγουρα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί το είδος της μαγείας που υποτίθεται ότι επαναφέρει μια ψυχή στη ζωή, ενώ, σε καμία περίπτωση δεν ήταν μαγικό κόλπο κανενός είδους. Είναι ορθό να ειπωθεί πως το θαύμα αυτό ήταν η πιο φυσιολογική, μικροσκοπική επίδειξη της εξουσίας του Δημιουργού. Αυτή είναι η εξουσία και η δύναμη του Θεού. Ο Θεός έχει την εξουσία να κάνει κάποιον να πεθάνει, να κάνει το πνεύμα του να αφήσει το σώμα του και να επιστρέψει στον Άδη ή όπου αλλού θα πρέπει να πάει. Η στιγμή του θανάτου κάποιου ανθρώπου και το μέρος όπου θα πάει μετά θάνατον —αυτά καθορίζονται από τον Θεό. Μπορεί να πάρει αυτές τις αποφάσεις οποτεδήποτε και οπουδήποτε, χωρίς να περιορίζεται από ανθρώπους, γεγονότα, αντικείμενα ή από τον χώρο και τη γεωγραφία. Αν Αυτός θέλει να το κάνει, μπορεί να το κάνει, επειδή τα πάντα και όλα τα ζωντανά όντα βρίσκονται υπό τη διακυβέρνησή Του, και τα πάντα γεννιούνται, ζουν και χάνονται μέσω του λόγου Του και της εξουσίας Του. Μπορεί να αναστήσει κάποιον νεκρό κι αυτό είναι επίσης κάτι που μπορεί να κάνει οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Αυτή είναι η εξουσία που μόνο ο Δημιουργός κατέχει.

Όταν ο Κύριος Ιησούς έκανε πράγματα όπως το να επαναφέρει τον Λάζαρο από τον τάφο, ο στόχος Του ήταν να αποδείξει στους ανθρώπους, να δείξει στον Σατανά και να γνωστοποιήσει και στους δύο πως τα πάντα σχετικά με την ανθρωπότητα, η ζωή και ο θάνατος της ανθρωπότητας, καθορίζονται από τον Θεό και πως, παρόλο που Αυτός είχε ενσαρκωθεί, παρέμενε επικεφαλής του υλικού κόσμου ο οποίος είναι ορατός, όπως και του πνευματικού βασιλείου το οποίο δεν μπορούν να δουν οι άνθρωποι. Αυτό ήταν για να μάθουν η ανθρωπότητα και ο Σατανάς πως τα πάντα σχετικά με την ανθρωπότητα δεν είναι υπό τη διοίκηση του Σατανά. Αυτή ήταν μια αποκάλυψη και μια εκδήλωση της εξουσίας του Θεού, όπως και ήταν ένας τρόπος να στείλει ο Θεός ένα μήνυμα στα πάντα, πως η ζωή και ο θάνατος της ανθρωπότητας βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Η ανάσταση του Λαζάρου από τον Κύριο Ιησού ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Δημιουργός διδάσκει και καθοδηγεί την ανθρωπότητα. Ήταν μια απτή ενέργεια, στην οποία χρησιμοποίησε τη δύναμη και την εξουσία Του για να καθοδηγήσει και να φροντίσει την ανθρωπότητα. Ήταν ένας τρόπος, χωρίς τη χρήση λόγων, να επιτρέψει ο Δημιουργός στην ανθρωπότητα να δει την αλήθεια πως Αυτός είναι ο επικεφαλής των πάντων. Ήταν ένας τρόπος για να πει στην ανθρωπότητα, μέσω πρακτικών ενεργειών, πως δεν υπάρχει άλλη σωτηρία, παρά αυτή μέσω Αυτού. Αυτό το σιωπηλό μέσο που χρησιμοποίησε για να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα είναι αιώνιο, ανεξίτηλο, φέρνοντας στις καρδιές των ανθρώπων μια κατάπληξη και μια διαφώτιση που δεν μπορούν να ξεθωριάσουν ποτέ. Η ανάσταση του Λαζάρου δόξασε τον Θεό —αυτό έχει βαθύ αντίκτυπο σε κάθε ακόλουθο του Θεού. Παγιώνει σταθερά σε κάθε άνθρωπο που κατανοεί βαθιά το γεγονός αυτό, την κατανόηση και το όραμα πως μόνο ο Θεός μπορεί να διοικεί τη ζωή και τον θάνατο της ανθρωπότητας. Παρόλο που ο Θεός έχει αυτού του είδους την εξουσία και, παρόλο που μέσω της ανάστασης του Λαζάρου έστειλε ένα μήνυμα για την κυριαρχία Του επί της ζωής και του θανάτου της ανθρωπότητας, αυτό δεν ήταν το πρωταρχικό Του έργο. Ο Θεός δεν κάνει ποτέ κάτι άνευ νοήματος. Καθετί που κάνει έχει μεγάλη αξία και είναι ένα ασύγκριτο κόσμημα μέσα σε ένα θησαυροφυλάκιο. Σε καμία περίπτωση δεν θα έθετε ως πρωταρχικό ή μοναδικό στόχο ή θέμα του έργου Του το να «κάνει κάποιον να βγει από τον τάφο του». Ο Θεός δεν κάνει τίποτα άνευ νοήματος. Η ανάσταση του Λαζάρου ως μεμονωμένο γεγονός επαρκεί για να επιδείξει την εξουσία του Θεού και για να αποδείξει την ταυτότητα του Κυρίου Ιησού. Γι’ αυτό δεν επανέλαβε τέτοιου είδους θαύμα ο Κύριος Ιησούς. Ο Θεός ενεργεί βάσει των δικών Του αρχών. Στη γλώσσα των ανθρώπων, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Θεός απασχολεί το μυαλό Του μόνο με σοβαρά ζητήματα. Με άλλα λόγια, όταν ο Θεός κάνει πράγματα, δεν παρεκκλίνει από τον σκοπό του έργου Του. Γνωρίζει ποιο έργο θέλει να εκτελέσει σ’ αυτό το στάδιο, τι θέλει να επιτύχει και θα εργαστεί αυστηρώς βάσει του σχεδίου Του. Αν ένας διεφθαρμένος άνθρωπος είχε αυτού του είδους την ικανότητα, θα σκεφτόταν απλώς τρόπους να αποκαλύψει την ικανότητά του, ώστε οι άλλοι να μάθουν πόσο εντυπωσιακός είναι, ώστε να γονατίσουν σ’ αυτόν, ώστε να τους ελέγχει και να τους ρημάξει. Αυτό είναι το κακό που προέρχεται απ’ τον Σατανά και ονομάζεται διαφθορά. Ο Θεός δεν έχει μια τέτοια διάθεση ούτε και μια τέτοια ουσία. Ο σκοπός Του όταν κάνει πράγματα δεν είναι να κάνει φιγούρα, αλλά να προσφέρει στην ανθρωπότητα περισσότερη αποκάλυψη και καθοδήγηση, και γι’ αυτό οι άνθρωποι βλέπουν πολύ λίγα παραδείγματα τέτοιου τύπου περιστατικών στη Βίβλο. Αυτό δεν σημαίνει πως οι δυνάμεις του Κυρίου Ιησού ήταν περιορισμένες ή πως ήταν ανίκανος για τέτοια πράγματα. Απλώς, ο Θεός δεν ήθελε να το κάνει, γιατί η ανάσταση του Λαζάρου από τον Κύριο Ιησού είχε ιδιαίτερα πρακτική σημασία και γιατί το πρωταρχικό έργο της ενσάρκωσης του Θεού δεν ήταν να τελέσει θαύματα, δεν ήταν να αναστήσει νεκρούς, αλλά ήταν το έργο της λύτρωσης για την ανθρωπότητα. Έτσι, μεγάλο μέρος του έργου που ολοκλήρωσε ο Κύριος Ιησούς ήταν το να διδάσκει τους ανθρώπους, να τους φροντίζει και να τους βοηθά, ενώ γεγονότα όπως η ανάσταση του Λαζάρου ήταν απλώς ένα μικρό τμήμα της διακονίας που επιτέλεσε ο Κύριος Ιησούς. Επιπλέον, θα μπορούσατε να πείτε πως το να «κάνει φιγούρα» δεν είναι μέρος της ουσίας του Θεού, επομένως, ο Κύριος Ιησούς δεν ασκούσε σκόπιμα αυτοσυγκράτηση με το να μην επιδεικνύει περισσότερα θαύματα ούτε οφειλόταν αυτό σε περιβαλλοντολογικούς περιορισμούς και σίγουρα δεν οφειλόταν σε έλλειψη δύναμης.

Όταν ο Κύριος Ιησούς επανέφερε τον Λάζαρο στη ζωή, χρησιμοποίησε μόνο μερικά λόγια: «Λάζαρε, ελθέ έξω». Δεν είπε τίποτα παραπάνω. Επομένως, τι επιδεικνύουν αυτά τα λόγια; Επιδεικνύουν πως ο Θεός μπορεί να κατορθώσει οτιδήποτε μέσω της ομιλίας, συμπεριλαμβανομένου του να αναστήσει έναν νεκρό. Όταν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα, όταν δημιούργησε τον κόσμο, το έκανε με λόγια —προφορικές εντολές, λόγο με εξουσία, και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα πάντα, κι έτσι, επετεύχθη. Αυτά τα λίγα λόγια που είπε ο Κύριος Ιησούς ήταν ακριβώς όπως τα λόγια που εξέφερε ο Θεός όταν δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και τα πάντα· με τον ίδιο τρόπο, διατηρούσαν την εξουσία του Θεού και τη δύναμη του Δημιουργού. Τα πάντα σχηματίστηκαν και έμειναν σταθερά χάρη στον λόγο από το στόμα του Θεού και, με όμοιο τρόπο, ο Λάζαρος εξήλθε από τον τάφο του χάρη στον λόγο από το στόμα του Κυρίου Ιησού. Αυτή ήταν η εξουσία του Θεού που εκδηλώθηκε και υλοποιήθηκε στην ενσαρκωμένη σάρκα Του. Αυτού του είδους η εξουσία και η ικανότητα ανήκαν στον Δημιουργό και στον Υιό του ανθρώπου, στον οποίο υλοποιήθηκε ο Δημιουργός. Αυτή είναι η κατανόηση που διδάσκεται στην ανθρωπότητα μέσω της επαναφοράς του Λαζάρου στη ζωή από τον Θεό. Τώρα, θα ολοκληρώσουμε τη συζήτησή μας πάνω σ’ αυτό το θέμα.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄