Η επί του όρους ομιλία

Οι μακαρισμοί (Ματθ. 5:3-12)

Άλας και φως (Ματθ. 5:13-16)

Νόμος (Ματθ. 5:17-20)

Θυμός (Ματθ. 5:21-26)

Μοιχεία (Ματθ. 5:27-30)

Διαζύγιο (Ματθ. 5:31-32)

Όρκοι (Ματθ. 5:33-37)

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού (Ματθ. 5:38-42)

Αγάπα τους εχθρούς σου (Ματθ. 5:43-48)

Διδαχή για την ελεημοσύνη (Ματθ. 6:1-4)

Προσευχή (Ματθ. 6:5-8)

Οι παραβολές του Κυρίου Ιησού

Η παραβολή του σπορέα (Ματθ. 13:1-9)

Η παραβολή των ζιζανίων (Ματθ. 13:24-30)

Η παραβολή του κόκκου του σιναπιού (Ματθ. 13:31-32)

Η παραβολή για το προζύμι (Ματθ. 13:33)

Η παραβολή των ζιζανίων επεξηγημένη (Ματθ. 13:36-43)

Η παραβολή του θησαυρού (Ματθ. 13:44)

Η παραβολή του μαργαριταριού (Ματθ. 13:45-46)

Η παραβολή του διχτυού (Ματθ. 13:47-50)

Οι εντολές

Ματθ. 22:37-39 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.

Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στα διάφορα μέρη της «Επί του όρους ομιλίας». Τι θίγουν όλα αυτά τα διαφορετικά μέρη; Μπορεί να ειπωθεί, με βεβαιότητα, πως το περιεχόμενων αυτών των διάφορων μερών είναι πιο εξυψωμένα, πιο απτά και πιο κοντά στις ζωές των ανθρώπων απ’ ό,τι οι κανονισμοί της Εποχής του Νόμου. Για να το θέσουμε με σύγχρονους όρους, αυτά τα πράγματα είναι πιο σχετικά με την πραγματική άσκηση των ανθρώπων.

Ας διαβάσουμε για το ακόλουθο συγκεκριμένο περιεχόμενο: Πώς πρέπει να κατανοείς τους μακαρισμούς; Τι πρέπει να γνωρίζεις για τον νόμο; Πώς πρέπει να προσδιορίζεται ο θυμός; Πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι μοιχοί; Πώς πρέπει να μιλά κανείς για το διαζύγιο και τι είδους κανόνες υπάρχουν γι’ αυτό; Ποιος μπορεί να διαζευχθεί και ποιος όχι; Για τους όρκους, το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», το «αγάπα τους εχθρούς σου», και το να είσαι ελεήμων; Και ούτω καθεξής. Όλα αυτά σχετίζονται με την κάθε πτυχή της ανθρωπότητας που κάνει πράξη την πίστη της στον Θεό και που ακολουθεί τον Θεό. Κάποιες απ’ αυτές τις πράξεις παραμένουν εφαρμόσιμες σήμερα, όμως είναι πιο ρηχές από αυτό που απαιτείται τώρα από τους ανθρώπους —είναι σχετικά στοιχειώδεις αλήθειες τις οποίες συναντούν οι άνθρωποι στην πίστη τους στον Θεό. Από τότε που άρχισε να εργάζεται ο Κύριος Ιησούς, είχε ήδη ξεκινήσει να επιτελεί το έργο στη ζωή-διάθεση των ανθρώπων, αλλά αυτές οι πτυχές του έργου Του βασιζόταν στο θεμέλιο του νόμου. Είχαν οι κανόνες και οι τρόποι ομιλίας γι’ αυτά τα θέματα καμιά σχέση με την αλήθεια; Φυσικά και είχαν! Όλοι οι προηγούμενοι κανονισμοί και οι αρχές, καθώς επίσης και τα κηρύγματα στην Εποχή της Χάριτος, σχετίζονταν με τη διάθεση του Θεού, με αυτό που Αυτός έχει και είναι και, φυσικά, με την αλήθεια. Ό,τι κι αν εκφράζει ο Θεός και όποιον τρόπο έκφρασης ή γλώσσα κι αν χρησιμοποιεί, τα πράγματα που εκφράζει έχουν όλα το δικό τους θεμέλιο, την προέλευση και την αφετηρία τους στις αρχές της διάθεσής Του και σε αυτό που Αυτός έχει και είναι. Αυτό είναι απολύτως αληθές. Επομένως, ακόμα κι αν τα πράγματα που Αυτός είπε φαίνονται πλέον λίγο ρηχά, και πάλι δεν μπορείς να πεις πως δεν είναι η αλήθεια, γιατί ήταν πράγματα που ήταν απαραίτητα στους ανθρώπους την Εποχή της Χάριτος, ώστε να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και να επιτύχουν μια αλλαγή στη ζωή-διάθεσή τους. Μπορείς να πεις πως κάποιο από αυτά τα κηρύγματα δεν συνάδει με την αλήθεια; Όχι, δεν μπορείς! Κάθε ένα από αυτά είναι η αλήθεια επειδή ήταν όλα τους οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα· ήταν όλα τους οι αρχές και το πλαίσιο που δόθηκε από τον Θεό τα οποία έδειχναν πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς, και αντιπροσωπεύουν τη διάθεση του Θεού. Ωστόσο, βάσει του επιπέδου της ανάπτυξής τους στη ζωή την εποχή εκείνη, αυτά ήταν τα μόνα πράγματα που ήταν ικανοί να δεχθούν και να κατανοήσουν. Επειδή το αμάρτημα της ανθρωπότητας δεν είχε επιλυθεί ακόμα, αυτά ήταν τα μόνα λόγια που μπορούσε να διατυπώσει ο Κύριος Ιησούς και μπορούσε να αξιοποιήσει μόνο τις απλές διδαχές που εμπεριέχονταν μέσα σ’ αυτού του είδους το πλαίσιο, για να πει στους ανθρώπους της εποχής πώς πρέπει να ενεργούν, τι πρέπει να κάνουν, εντός ποιων αρχών και ποιου πλαισίου πρέπει να κάνουν πράγματα και πώς πρέπει να πιστεύουν στον Θεό και να πληρούν τις απαιτήσεις Του. Όλα αυτά καθορίστηκαν βάσει του αναστήματος της ανθρωπότητας την εποχή εκείνη. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους που ζούσαν υπό τον νόμο να δεχθούν τις διδαχές αυτές, επομένως, αυτά που δίδασκε ο Κύριος Ιησούς έπρεπε να παραμένουν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο.

Στη συνέχεια, ας ρίξουμε μια ματιά στα διάφορα περιεχόμενα των «Παραβολών του Κυρίου Ιησού».

Η πρώτη είναι η παραβολή του σπορέα. Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παραβολή· η σπορά είναι κάτι το συνηθισμένο στις ζωές των ανθρώπων. Η δεύτερη είναι η παραβολή των ζιζανίων. Κάθε άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με καλλιέργειες και σίγουρα κάθε ενήλικας θα γνωρίζει τι είναι τα «ζιζάνια». Η τρίτη είναι η παραβολή του κόκκου του σιναπιού. Όλοι σας γνωρίζετε τι είναι το σινάπι, έτσι δεν είναι; Αν δεν γνωρίζετε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη Βίβλο. Η τέταρτη παραβολή είναι η παραβολή για το προζύμι. Τώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πως το προζύμι χρησιμοποιείται στη ζύμωση και ότι είναι κάτι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Οι υπόλοιπες παραβολές, συμπεριλαμβανομένων της έκτης —της παραβολής του θησαυρού· της έβδομης —της παραβολής του μαργαριταριού· και της όγδοης —της παραβολής του διχτυού, όλες αντλήθηκαν και προήλθαν από τις αληθινές ζωές των ανθρώπων. Τι είδους εικόνα σχηματίζουν οι παραβολές αυτές; Την εικόνα του Θεού να γίνεται κανονικό άτομο και να ζει μαζί με την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της ζωής, τη γλώσσα των ανθρώπων, για να επικοινωνεί με τους ανθρώπους και να τους παρέχει αυτά που χρειάζονται. Όταν ο Θεός ενσαρκώθηκε και έζησε ανάμεσα στην ανθρωπότητα για μεγάλο διάστημα, αφού βίωσε και είδε τους διάφορους τρόπους ζωής των ανθρώπων, οι εμπειρίες αυτές έγιναν το διδακτικό Του υλικό μέσω του οποίου μετέτρεψε τη θεϊκή Του γλώσσα στη γλώσσα των ανθρώπων. Φυσικά, τα πράγματα αυτά που είδε και άκουσε στη ζωή εμπλούτισαν επίσης την ανθρώπινη εμπειρία του Υιού του ανθρώπου. Όταν ήθελε οι άνθρωποι να κατανοήσουν κάποιες αλήθειες, να κατανοήσουν κάποιες από τις προθέσεις του Θεού, τότε μπορούσε να χρησιμοποιήσει παραβολές παρόμοιες με τις παραπάνω για να μιλήσει στους ανθρώπους για τις προθέσεις του Θεού και τις απαιτήσεις Του από την ανθρωπότητα. Οι παραβολές αυτές σχετίζονταν όλες με τις ζωές των ανθρώπων· καμιά τους δεν ήταν άσχετη με τις ανθρώπινες ζωές. Όταν ο Κύριος Ιησούς έζησε με την ανθρωπότητα, είδε αγρότες να φροντίζουν τα χωράφια τους και ήξερε τι ήταν τα ζιζάνια και το προζύμι· καταλάβαινε πως οι άνθρωποι αγαπούν τους θησαυρούς, έτσι χρησιμοποίησε τις μεταφορές του θησαυρού και του μαργαριταριού. Στη ζωή, συχνά έβλεπε ψαράδες να ρίχνουν τα δίχτυα τους· ο Κύριος Ιησούς είδε αυτή και άλλες δραστηριότητες που σχετίζονται με την ανθρώπινη ζωή, όπως και βίωσε αυτού του είδους τη ζωή. Ακριβώς όπως κάθε άλλο κανονικό ανθρώπινο ον, βίωσε την ανθρώπινη καθημερινότητα και την κατανάλωση τριών γευμάτων τη μέρα. Βίωσε προσωπικά τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου και παρατήρησε τις ζωές των άλλων. Όταν παρατήρησε και βίωσε προσωπικά όλα αυτά, αυτό που σκέφτηκε δεν ήταν το πώς θα έχει μια καλή ζωή ή πώς θα μπορούσε να ζήσει πιο ελεύθερα και πιο άνετα. Αντιθέτως, κατά τις εμπειρίες του στην αυθεντική ανθρώπινη ζωή, ο Κύριος Ιησούς είδε τη δυστυχία στις ζωές των ανθρώπων. Είδε τη δυστυχία, την εξαθλίωση και τη θλίψη των ανθρώπων που ζούσαν υπό την εξουσία του Σατανά και που ζούσαν μια αμαρτωλή ζωή υπό τη διαφθορά του Σατανά. Ενώ βίωνε προσωπικά την ανθρώπινη ζωή, βίωσε επίσης πόσο ανήμποροι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν εν μέσω της διαφθοράς, όπως και είδε και βίωσε τις άθλιες καταστάσεις των ανθρώπων που ζούσαν στην αμαρτία, οι οποίοι έχασαν πάσα κατεύθυνση εν μέσω των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκαν από τον Σατανά και από την αμαρτία. Όταν τα είδε αυτά ο Κύριος Ιησούς, τα είδε με τη θεϊκή ή με την ανθρώπινη φύση Του; Η ανθρώπινη φύση Του υπήρχε πραγματικά και ήταν ολοζώντανη· Αυτός μπορούσε να τα βιώνει και να τα βλέπει όλα αυτά. Αλλά, φυσικά, έβλεπε αυτά τα πράγματα στην ουσία Του, η οποία είναι η θεϊκή Του φύση. Δηλαδή, αυτά τα είδε ο Χριστός ο ίδιος, ο Κύριος Ιησούς ο οποίος ήταν άνθρωπος, και όλα όσα είδε Τον έκαναν να νιώσει τη σημασία και την αναγκαιότητα του έργου που είχε αναλάβει κατά τη διάρκεια αυτής της φοράς που ζούσε στη σάρκα. Παρόλο που ο ίδιος γνώριζε πόσο τεράστια ήταν η ευθύνη που έπρεπε να επωμιστεί στη σάρκα, όπως και γνώριζε πόσο τρομερός θα ήταν ο πόνος τον οποίο θα αντιμετώπιζε, όταν έβλεπε την ανθρωπότητα αβοήθητη μέσα στην αμαρτία, όταν έβλεπε την εξαθλίωση των ζωών τους και τους αδύναμους αγώνες τους υπό τον νόμο, αισθανόταν όλο και πιο θλιμμένος και αγωνιούσε όλο και περισσότερο να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Ανεξαρτήτου του είδους των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε ή του πόνου που θα υφίστατο, Αυτός γινόταν όλο και πιο αποφασισμένος να λυτρώσει την ανθρωπότητα, η οποία ζούσε στην αμαρτία. Κατά τη διαδικασία αυτή, μπορείς να πεις πως ο Κύριος Ιησούς ξεκίνησε να κατανοεί όλο και πιο ξεκάθαρα το έργο που έπρεπε να εκτελέσει κι αυτό που Του είχε ανατεθεί. Γινόταν επίσης όλο και πιο ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο που Αυτός έπρεπε να αναλάβει —να επωμιστεί όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, να εξιλεωθεί για την ανθρωπότητα, ώστε αυτή να μη ζει πια στην αμαρτία και, παράλληλα, ώστε ο Θεός να μη θυμόταν τις αμαρτίες των ανθρώπων χάρη στην προσφορά περί αμαρτίας, επιτρέποντάς Του να συνεχίσει να προχωρά με το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί πως, στην καρδιά Του, ο Κύριος Ιησούς ήταν πρόθυμος να προσφέρει τον εαυτό Του για την ανθρωπότητα, να θυσιάσει τον εαυτό Του. Ήταν επίσης πρόθυμος να ενεργήσει ως προσφορά περί αμαρτίας και να καρφωθεί στον σταυρό, και ήταν πράγματι ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο αυτό. Όταν είδε τις άθλιες συνθήκες της ανθρώπινης ζωής, ήθελε ακόμη περισσότερο να εκπληρώσει την αποστολή Του όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δίχως την καθυστέρηση ενός λεπτού ή ούτε καν ενός δευτερολέπτου. Αισθανόμενος τέτοια επείγουσα ανάγκη, δεν αναλώθηκε σε καμιά σκέψη για το πόσο μεγάλος θα ήταν ο δικός Του ο πόνος ούτε έτρεφε περαιτέρω ανησυχίες για το πόση ταπείνωση θα έπρεπε να υποστεί. Είχε μονάχα μια πεποίθηση στην καρδιά Του: Εφόσον πρόσφερε τον εαυτό Του και εφόσον καρφωνόταν στον σταυρό σαν προσφορά περί αμαρτίας, τότε το θέλημα του Θεού θα επιτελούταν και ο Θεός θα μπορούσε να ξεκινήσει νέο έργο. Η ζωή της ανθρωπότητας και η κατάσταση της ύπαρξής της στην αμαρτία θα μεταμορφώνονταν ολοκληρωτικά. Η πεποίθησή Του κι αυτό που ήταν αποφασισμένος να κάνει σχετίζονταν με τη σωτηρία του ανθρώπου κι Αυτός είχε μονάχα έναν στόχο, ο οποίος ήταν να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού, ώστε να μπορέσει ο Θεός να ξεκινήσει επιτυχώς το επόμενο στάδιο του έργου Του. Αυτά σκεφτόταν ο Κύριος Ιησούς την περίοδο εκείνη.

Ζώντας στη σάρκα, ο ενσαρκωμένος Θεός κατείχε κανονική ανθρώπινη φύση· είχε τα αισθήματα και τον ορθολογισμό ενός κανονικού ανθρώπου. Γνώριζε τι ήταν η ευτυχία και τι ήταν ο πόνος, και όταν είδε την ανθρωπότητα να ζει μια τέτοιου είδους ζωή, ένιωσε βαθιά μέσα Του πως το να δώσει απλώς στους ανθρώπους μερικές διδαχές, παρέχοντάς τους κάτι ή διδάσκοντάς τους κάτι, δεν θα ήταν αρκετό για να τους απομακρύνει από την αμαρτία. Ούτε κάνοντάς τους να υπακούν απλώς στις εντολές δεν θα τους λύτρωνε από την αμαρτία· μόνο όταν Αυτός επωμίστηκε την αμαρτία της ανθρωπότητας και έγινε το ομοίωμα της αμαρτωλής σάρκας, μπορούσε να κερδίσει την ελευθερία της ανθρωπότητας και τη συγχώρεση της ανθρωπότητας από τον Θεό ως αντάλλαγμα. Έτσι, αφού ο Κύριος Ιησούς είχε βιώσει και δει τις ζωές των ανθρώπων στην αμαρτία, μια έντονη επιθυμία εκδηλώθηκε στην καρδιά Του —να επιτρέψει στους ανθρώπους να απελευθερωθούν από τις ζωές κατά τις οποίες αγωνίζονταν στην αμαρτία. Η επιθυμία αυτή, Τον έκανε να νιώθει όλο και περισσότερο πως έπρεπε να πάει στον σταυρό και να επωμιστεί τις αμαρτίες της ανθρωπότητας όσο το δυνατόν συντομότερα και γρηγορότερα. Αυτές ήταν οι σκέψεις του Κυρίου Ιησού την περίοδο εκείνη, αφού είχε ζήσει με τους ανθρώπους και είχε δει, ακούσει και νιώσει την αθλιότητα των ζωών τους στην αμαρτία. Το ότι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορούσε να έχει τέτοιου είδους πρόθεση για την ανθρωπότητα, ότι μπορούσε να εκφράζει και να αποκαλύπτει αυτού του είδους τη διάθεση —είναι αυτό κάτι που θα μπορούσε να έχει ένας μέσος άνθρωπος; Τι θα έβλεπε ένας μέσος άνθρωπος, ζώντας σε ένα τέτοιου είδους περιβάλλον; Τι θα σκεφτόταν; Αν τ’ αντιμετώπιζε όλα αυτά ένας μέσος άνθρωπος, θα έβλεπε τα προβλήματα από κάποια εξυψωμένη οπτική; Σίγουρα όχι! Παρόλο που η εξωτερική εμφάνιση του ενσαρκωμένου Θεού είναι ακριβώς ίδια μ’ αυτή του ανθρώπου, και παρόλο που Αυτός μαθαίνει ανθρώπινη γνώση και μιλά τη γλώσσα των ανθρώπων, ενώ, μερικές φορές, εκφράζει ακόμα και τις ιδέες Του μέσω των μεθόδων ή των τρόπων ομιλίας της ανθρωπότητας, παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο Αυτός βλέπει τους ανθρώπους και βλέπει την ουσία των πραγμάτων δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ίδιος με τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι διεφθαρμένοι άνθρωποι την ανθρωπότητα και την ουσία των πραγμάτων. Η οπτική Του και το ύψωμα στο οποίο Αυτός στέκεται είναι κάτι το απλησίαστο για έναν διεφθαρμένο άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός είναι η αλήθεια, γιατί η σάρκα που φορά κατέχει επίσης την ουσία του Θεού, και οι σκέψεις και αυτό που εκφράζεται από την ανθρώπινη φύση Του είναι επίσης η αλήθεια. Για τους διεφθαρμένους ανθρώπους, αυτά που Αυτός εκφράζει στη σάρκα είναι παροχές της αλήθειας και της ζωής. Οι παροχές αυτές δεν είναι μόνο για έναν άνθρωπο, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Στην καρδιά κάθε διεφθαρμένου ανθρώπου, υπάρχουν μόνο οι λίγοι εκείνοι άνθρωποι που σχετίζονται μ’ αυτόν. Νοιάζεται και ενδιαφέρεται μόνο για αυτή τη χούφτα ανθρώπων. Όταν η καταστροφή είναι εν όψει, σκέφτεται πρώτα τα παιδιά του, τον ή τη σύζυγό του και τους γονείς του. Το πολύ, ένας πιο συμπονετικός άνθρωπος θα αναλωνόταν σε κάποια σκέψη για κάποιον συγγενή ή καλό φίλο, αλλά επεκτείνονται οι σκέψεις ακόμη και ενός τόσο συμπονετικού ατόμου πέρα από αυτό; Όχι, ποτέ! Επειδή οι άνθρωποι, εν τέλει, είναι άνθρωποι και μπορούν να βλέπουν τα πάντα μονάχα από το ύψωμα και την οπτική ενός ανθρώπινου όντος. Ωστόσο, ο ενσαρκωμένος Θεός είναι τελείως διαφορετικός από έναν διεφθαρμένο άνθρωπο. Όσο συνηθισμένη, κανονική και ασήμαντη κι αν είναι η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού ή ακόμα και με όση περιφρόνηση κι αν Τον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, οι σκέψεις και η στάση Του προς την ανθρωπότητα είναι πράγματα που δεν μπορεί να κατέχει κανένας άνθρωπος, που δεν μπορεί να μιμηθεί κανένας άνθρωπος. Πάντα θα παρατηρεί την ανθρωπότητα από την οπτική της θεϊκής φύσης, από το ύψωμα της θέσης Του ως Δημιουργός. Πάντα θα βλέπει την ανθρωπότητα μέσα από την ουσία και τη νοοτροπία του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δει την ανθρωπότητα από το ύψωμα ενός μέσου ανθρώπου ή από την οπτική ενός διεφθαρμένου ατόμου. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν την ανθρωπότητα, τη βλέπουν με την ανθρώπινη όραση και χρησιμοποιούν ως μέτρο τους πράγματα όπως την ανθρώπινη γνώση και τους ανθρώπινους κανόνες και θεωρίες. Αυτό είναι εντός του πλαισίου των όσων μπορούν να δουν οι άνθρωποι με τα μάτια τους και είναι εντός του πλαισίου που μπορεί να επιτευχθεί από διεφθαρμένους ανθρώπους. Όταν ο Θεός βλέπει την ανθρωπότητα, τη βλέπει με θεϊκή όραση και χρησιμοποιεί σαν μέτρο την ουσία Του και αυτό που Αυτός έχει και είναι. Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει πράγματα που δεν μπορούν να δουν οι άνθρωποι και εδώ είναι που διαφέρουν εξ ολοκλήρου ο Θεός ενσαρκωμένος και οι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Η διαφορά αυτή καθορίζεται από τις διαφορετικές ουσίες των ανθρώπων και του Θεού —οι διαφορετικές αυτές ουσίες είναι που ορίζουν τις ταυτότητες και τις θέσεις τους, όπως και την οπτική και το ύψωμα από τα οποία βλέπουν τα πράγματα. Βλέπετε την έκφραση και την αποκάλυψη του ίδιου του Θεού στον Κύριο Ιησού; Μπορείτε να πείτε πως αυτά που έκανε και είπε ο Κύριος Ιησούς, σχετίζονταν με τη διακονία Του και με το έργο της διαχείρισης του Θεού και πως όλα ήταν η έκφραση και η αποκάλυψη της ουσίας του Θεού. Παρόλο που είχε ανθρώπινη εκδήλωση, η θεϊκή Του ουσία και η αποκάλυψη της θεϊκής Του φύσης είναι αδιαμφισβήτητες. Αυτή η ανθρώπινη εκδήλωση, ήταν πραγματικά μια εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης; Η ανθρώπινη εκδήλωσή Του, λόγω της ουσίας της, ήταν τελείως διαφορετική από την ανθρώπινη εκδήλωση των διεφθαρμένων ανθρώπων. Ο Κύριος Ιησούς ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός. Αν ήταν πραγματικά ένας από τους κοινούς, διεφθαρμένους ανθρώπους, θα μπορούσε να είχε δει τη ζωή της ανθρωπότητας στην αμαρτία από θεϊκή οπτική; Φυσικά και όχι! Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον Υιό του ανθρώπου και τους κοινούς ανθρώπους. Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν όλοι τους στην αμαρτία, ενώ στη θέα της αμαρτίας δεν νιώθουν τίποτα· είναι όλοι τους ίδιοι, όπως ένα γουρούνι που ζει στη λάσπη και δεν νιώθει καθόλου άβολα ή βρόμικο —αντιθέτως, τρώει καλά και κοιμάται βαριά. Αν κάποιος καθαρίσει το χοιροστάσιο, το γουρούνι θα νιώσει άβολα και δεν θα παραμείνει καθαρό. Πολύ σύντομα, θα κυλιέται ξανά στη λάσπη και θα νιώθει απολύτως άνετα, γιατί είναι ένα βρόμικο πλάσμα. Οι άνθρωποι βλέπουν τα γουρούνια ως βρώμικα, αλλά αν καθαρίσεις το χώρο διαβίωσης ενός γουρουνιού, αυτό δεν αισθάνεται καθόλου καλύτερα —γι’ αυτό κανείς δεν έχει γουρούνια στο σπίτι του. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τα γουρούνια θα είναι πάντα διαφορετικός από το πώς αισθάνονται τα γουρούνια τα ίδια, γιατί οι άνθρωποι και τα γουρούνια δεν είναι του ίδιου είδους. Έτσι, επειδή ο ενσαρκωμένος Υιός του ανθρώπου δεν είναι του ίδιου είδους με τους διεφθαρμένους ανθρώπους, μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να σταθεί σε μια θεϊκή οπτική, στο ύψωμα του Θεού, από το οποίο βλέπει την ανθρωπότητα και τα πάντα.

Τι συμβαίνει με το μαρτύριο που βιώνει ο Θεός όταν ενσαρκώνεται και ζει ανάμεσα στην ανθρωπότητα; Τι μαρτύριο είναι αυτό; Καταλαβαίνει πραγματικά κανείς; Κάποιοι λένε πως ο Θεός υποφέρει πολύ, πως παρόλο που είναι ο ίδιος ο Θεός, οι άνθρωποι δεν κατανοούν την ουσία Του, αλλά τείνουν πάντα να Του συμπεριφέρονται σαν άνθρωπο, κάνοντάς Τον να νιώθει θλιμμένος και αδικημένος —λένε πως, για τους λόγους αυτούς, το μαρτύριο του Θεού είναι πραγματικά μεγάλο. Άλλοι λένε πως ο Θεός είναι αθώος και αναμάρτητος, αλλά υποφέρει με τον ίδιο τρόπο όπως η ανθρωπότητα, πως βιώνει τη δίωξη, τη συκοφαντία και την ταπείνωση δίπλα στην ανθρωπότητα· λένε πως υπομένει επίσης τις παρανοήσεις και τον στασιασμό των ακολούθων Του —συνεπώς, λένε πως το μαρτύριο του Θεού πραγματικά δεν μπορεί να μετρηθεί. Τώρα, φαίνεται πως δεν κατανοείτε πραγματικά τον Θεό. Μάλιστα, το μαρτύριο για το οποίο μιλάτε, δεν μετράει σαν πραγματικό μαρτύριο για τον Θεό, επειδή υπάρχει μαρτύριο μεγαλύτερο από αυτό. Τότε, τι εστί πραγματικό μαρτύριο για τον Θεό τον ίδιο; Τι εστί πραγματικό μαρτύριο για τη σάρκα του Θεού ενσαρκωμένου; Για τον Θεό, το ότι δεν Τον κατανοεί η ανθρωπότητα δεν μετρά σαν μαρτύριο ούτε μετρά σαν μαρτύριο το ότι οι άνθρωποι Τον έχουν κάπως παρανοήσει και δεν Τον βλέπουν σαν Θεό. Ωστόσο, οι άνθρωποι νιώθουν συχνά πως ο Θεός πρέπει να έχει υποστεί μεγάλη αδικία, πως κατά το διάστημα το οποίο ο Θεός περνά στη σάρκα, δεν μπορεί να δείξει την υπόστασή Του στην ανθρωπότητα και να επιτρέψει στους ανθρώπους να δουν το μεγαλείο Του, και πως ο Θεός κρύβεται ταπεινά σε μια ασήμαντη σάρκα, και πως αυτό πρέπει να είναι ένα μεγάλο μαρτύριο γι’ Αυτόν. Οι άνθρωποι παίρνουν στα σοβαρά τα όσα καταλαβαίνουν και τα όσα βλέπουν από το μαρτύριο του Θεού και προβάλλουν στον Θεό κάθε λογής συμπόνια, ενώ συχνά θα Τον επαινέσουν και λίγο για το μαρτύριό Του. Στην πραγματικότητα, υπάρχει κάποια διαφορά· υπάρχει κενό ανάμεσα σ’ αυτό που κατανοούν οι άνθρωποι για το μαρτύριο του Θεού και σ’ αυτό που Αυτός νιώθει πραγματικά. Σας λέω την αλήθεια —για τον Θεό, είτε είναι το Πνεύμα του Θεού είτε η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού, το μαρτύριο που περιγράφηκε πιο πάνω δεν είναι πραγματικό μαρτύριο. Τότε ποιο είναι ακριβώς το μαρτύριο του Θεού; Ας μιλήσουμε για το μαρτύριο του Θεού μόνο από την οπτική του Θεού ενσαρκωμένου.

Όταν ενσαρκώνεται ο Θεός και μεταμορφώνεται σε έναν μέσο, κανονικό άνθρωπο που ζει δίπλα-δίπλα με τους ανθρώπους μες στην ανθρωπότητα, δεν μπορεί να δει και να νιώσει τις μεθόδους και τους νόμους των ανθρώπων, καθώς και τις θεωρίες τους για τη ζωή; Πώς Τον κάνουν να αισθάνεται αυτές οι μέθοδοι και οι νόμοι για το πώς πρέπει να ζεις; Αισθάνεται απέχθεια στην καρδιά Του; Γιατί θα αισθανόταν απέχθεια; Ποιες είναι οι μέθοδοι και οι νόμοι των ανθρώπων για το πώς πρέπει να ζεις; Πάνω σε ποιες αρχές έχουν ριζώσει; Σε τι βασίζονται; Οι μέθοδοι της ανθρωπότητας, οι νόμοι της και ούτω καθεξής, όπως σχετίζονται με τον τρόπο ζωής —όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί στη βάση της λογικής, της γνώσης και της φιλοσοφίας του Σατανά. Οι άνθρωποι που ζουν υπό τέτοιου είδους νόμους, δεν έχουν ανθρωπιά, δεν έχουν αλήθεια —αψηφούν όλοι τους την αλήθεια και είναι εχθρικοί προς τον Θεό. Αν ρίξουμε μια ματιά στην ουσία του Θεού, βλέπουμε πως η ουσία Του είναι ακριβώς το αντίθετο της λογικής, της γνώσης και της φιλοσοφίας του Σατανά. Η ουσία Του είναι γεμάτη δικαιοσύνη, αλήθεια, αγιοσύνη και άλλες πραγματικότητες όλων των θετικών πραγμάτων. Τι νιώθει ο Θεός, ο οποίος κατέχει αυτήν την ουσία και ζει ανάμεσα σε μια τέτοια ανθρωπότητα; Τι νιώθει στην καρδιά Του; Δεν είναι γεμάτη πόνο; Η καρδιά Του πονά με πόνο που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει ή να βιώσει. Αυτό οφείλεται στο ότι όλα όσα Αυτός αντιμετωπίζει, συναντά, ακούει, βλέπει και βιώνει, είναι όλα τους η διαφθορά και το κακό της ανθρωπότητας, όπως και η επαναστατικότητα και η αντίστασή τους στην αλήθεια. Ό,τι προέρχεται από τους ανθρώπους είναι η πηγή του μαρτυρίου Του. Με άλλα λόγια, επειδή η ουσία Του δεν είναι ίδια μ’ αυτή των διεφθαρμένων ανθρώπων, η διαφθορά των ανθρώπων γίνεται η πηγή του μεγαλύτερου μαρτυρίου Του. Όταν ο Θεός ενσαρκώνεται, μπορεί να βρει κάποιον που να μοιράζεται μια κοινή γλώσσα μ’ Αυτόν; Ένα τέτοιο άτομο δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στην ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να επικοινωνεί ή που να μπορεί να έχει τέτοια συνομιλία με τον Θεό —τι είδους συναίσθημα θα έλεγες πως έχει ο Θεός γι’ αυτό; Τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι συζητούν, τα οποία αγαπούν, επιδιώκουν και λαχταρούν, έχουν όλα να κάνουν με την αμαρτία και με τις κακές συνήθειες. Όταν τα αντικρίζει όλα αυτά ο Θεός, δεν είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά Του; Αντίκρυ σε τέτοια πράγματα, θα μπορούσε να έχει χαρά στην καρδιά Του; Θα μπορούσε να βρει παρηγοριά; Εκείνοι που ζουν μαζί Του είναι άνθρωποι που βρίθουν από επαναστατικότητα και κακό, επομένως πώς να μην υποφέρει η καρδιά Του; Πόσο μεγάλο είναι στην πραγματικότητα αυτό το μαρτύριο και ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Ποιος δίνει προσοχή; Και ποιος είναι ικανός να το εκτιμήσει; Οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν την καρδιά του Θεού. Το μαρτύριό Του είναι κάτι που οι άνθρωποι αδυνατούν ιδιαίτερα να εκτιμήσουν, ενώ η ψυχρότητα και η απάθεια της ανθρωπότητας κάνουν το μαρτύριο του Θεού ακόμα πιο βαθύ.

Υπάρχουν άνθρωποι που συχνά συμμερίζονται τα δεινά του Χριστού, επειδή υπάρχει ένα εδάφιο στη Βίβλο που αναφέρει: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πουθενά να κλίνη την κεφαλήν». Όταν το ακούν αυτό οι άνθρωποι, το παίρνουν κατάκαρδα και πιστεύουν πως αυτό είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο που υπομένει ο Θεός και το μεγαλύτερο μαρτύριο που υπομένει ο Χριστός. Τώρα, εξετάζοντάς το από τη σκοπιά των γεγονότων, είναι πράγματι έτσι; Όχι· ο Θεός δεν θεωρεί τις δυσκολίες αυτές ως μαρτύριο. Δεν έχει διαμαρτυρηθεί ποτέ Του για την αδικία εξαιτίας των δυσκολιών της σάρκας που βιώνει και δεν έχει κάνει ποτέ Του τους ανθρώπους να Του ανταποδώσουν οτιδήποτε ή να Τον ανταμείψουν με οτιδήποτε. Ωστόσο, όταν βλέπει τα πάντα για την ανθρωπότητα και τις διεφθαρμένες ζωές και το κακό των διεφθαρμένων ανθρώπων, όταν βλέπει πως η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Σατανά, πως είναι φυλακισμένη από τον Σατανά και δεν μπορεί να ξεφύγει, πως οι άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία δεν γνωρίζουν ποια είναι η αλήθεια, Αυτός δεν μπορεί να ανεχθεί όλες αυτές τις αμαρτίες. Η απέχθειά Του για τους ανθρώπους αυξάνεται μέρα με τη μέρα, ωστόσο, πρέπει να τα υπομένει όλα αυτά. Αυτό είναι το μεγάλο μαρτύριο του Θεού. Ο Θεός δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως ούτε τη φωνή της καρδιάς Του ούτε και τα συναισθήματά Του στους ακόλουθούς Του, ενώ κανένας από τους ακόλουθούς Του δεν μπορεί να κατανοήσει πραγματικά το μαρτύριό Του. Κανείς δεν προσπαθεί καν να κατανοήσει ή να παρηγορήσει την καρδιά Του, η οποία υπομένει ξανά το μαρτύριο αυτό μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, και ώρα με την ώρα. Τι βλέπετε σε όλο αυτό; Ο Θεός δεν απαιτεί τίποτα από τους ανθρώπους σε αντάλλαγμα των όσων έχει δώσει, αλλά, λόγω της ουσίας του Θεού, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανεχθεί το κακό, τη διαφθορά και την αμαρτία της ανθρωπότητας, και αντ’ αυτού αισθάνεται πολύ έντονη αποστροφή και μίσος, κάτι που οδηγεί την καρδιά και τη σάρκα του Θεού να υπομένουν ατέρμονο μαρτύριο. Το έχετε δει αυτό; Το πιο πιθανόν είναι πως κανείς σας δεν το έβλεπε, γιατί κανείς σας δεν κατανοεί πραγματικά τον Θεό. Με την πάροδο του χρόνου, θα πρέπει να το βιώσετε σταδιακά από μόνοι σας.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄