Εργαζόμουν στο γραφικό σχέδιο και η επικεφαλής μού ανέθεσε να φτιάξω ένα νέο είδος εικόνας. Δεν ήμουν πολύ έμπειρη τότε, έτσι δεν ήξερα τις αρχές και τα βασικά γι’ αυτό. Κατέβαλα τεράστια προσπάθεια, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Το επεξεργάστηκα πολλές φορές, μα δεν βελτιώθηκε. Αυτό το νέο στυλ σχεδιασμού μού φαινόταν πολύ δύσκολο. Όταν η επικεφαλής ομάδας μού είπε να φτιάξω μια παρόμοια εικόνα, αντιστάθηκα πολύ. Σκεφτόμουν συνεχώς τρόπους να το φορτώσω αλλού, και μάλιστα είπα σκόπιμα μπροστά στην επικεφαλής πως δεν ήμουν καλή σ’ αυτά τα σχέδια. Κατάλαβε τι σκεφτόμουν κι έπαψε να μου αναθέτει αυτές τις δουλειές. Αργότερα, η επικεφαλής εκκλησίας μού ζήτησε να επεξεργαστώ μια εικόνα κι έβαλε την επικεφαλής ομάδας να μου δώσει λεπτομερείς οδηγίες. Ήταν κάπως επείγον, κι έπρεπε να την επαναφέρω στην αρχική της μορφή το συντομότερο και να βελτιώσω τις λεπτομέρειες. Μου φάνηκε πως ήταν απλό. Είχε ήδη το βασικό της σχήμα, άρα θα αρκούσαν κάποιες μικροαλλαγές. Όμως στην επικεφαλής ομάδας δεν άρεσαν οι τροποποιήσεις μου και μου υπέδειξε πώς να τη διορθώσω. Μου φάνηκε μπελάς και δεν ήθελα να το κάνω. Θεωρούσα πως η εικόνα ήταν μια χαρά. Μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ήταν απαραίτητες τόσες μανούβρες; Θα ξόδευα αρκετό χρόνο και ενέργεια. Έτσι αποφάσισα να πω τι σκεφτόμουν. Όμως η επικεφαλής ομάδας μού έστειλε το εξής μήνυμα: «Δεν δίνεις την ψυχή σου στο καθήκον σου και δεν προσπαθείς. Πάντα κοιτάς να μην κοπιάζεις κι είσαι επιπόλαιη. Πώς θα κάνεις καλά το καθήκον σου με μια τέτοια στάση;» Όλες αυτές οι επικρίσεις μου προκάλεσαν αναταραχή κι ένιωθα αδικημένη. Ήμουν στ’ αλήθεια τόσο κακή; Λίγες μέρες μετά, η επικεφαλής εκκλησίας με αντιμετώπισε που ζητούσα σαρκικές ανέσεις κι έκανα πίσω στα δύσκολα. Είπε πως απέφευγα τον μπελά των δύσκολων σχεδίων και δεν εργαζόμουν σκληρά, πως πάντα ψευτοδούλευα στο καθήκον μου και δεν ήμουν αξιόπιστη. Όταν την άκουσα, στενοχωρήθηκα πολύ. Και μια αδελφή που με ήξερε καλά είπε απότομα: «Αν ως σχεδιάστρια δεν κοιτάς να φτιάχνεις καλά σχέδια, κάνεις έτσι το καθήκον σου;» Τα λόγια της ήταν μια ψυχρολουσία για μένα και με έκαναν να τρέμω σύγκορμα. Ένιωθα πως το καθήκον μου είχε μάλλον τελειώσει. Όλοι ήξεραν τι είδους άτομο ήμουν, έτσι κανείς δεν θα με εμπιστευόταν στο εξής.

Εκείνο το βράδυ, αναλογίστηκα όλα όσα είχαν συμβεί πρόσφατα και την αξιολόγησή μου απ’ τους άλλους. Αναστατώθηκα πολύ και μίσησα τον εαυτό μου που τους είχε απογοητεύσει όλους. Γιατί έκανα έτσι το καθήκον μου; Έκλαιγα ασταμάτητα. Μέσα στη θλίψη μου, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όταν εκτελούν ένα καθήκον, οι άνθρωποι επιλέγουν πάντα τις ελαφριές εργασίες που δεν θα τους κουράσουν, που δεν συνεπάγονται αναμέτρηση με τα στοιχεία της φύσης. Αυτό ονομάζεται επιλογή των εύκολων εργασιών και αποφυγή των δύσκολων, και είναι μια εκδήλωση πόθου για τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Πάντα παραπονιούνται όταν το καθήκον τους είναι λίγο δύσκολο, λίγο κουραστικό, όταν συνεπάγεται την καταβολή τιμήματος.) (Ασχολούνται με τα φαγητά και τα ρούχα, καθώς και τις τέρψεις της σάρκας.) Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις πόθου για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένα τέτοιο άτομο βλέπει ότι μια εργασία είναι επίπονη ή επικίνδυνη, την επιβάλλει σε κάποιον άλλο. Ο ίδιος κάνει μόνο χαλαρές δουλειές και βρίσκει δικαιολογίες γιατί δεν μπορεί να κάνει τη συγκεκριμένη, λέγοντας ότι δεν έχει καλό επίπεδο ούτε τις απαραίτητες δεξιότητες, ότι είναι υπερβολική για εκείνον —ενώ, στην πραγματικότητα, αυτό οφείλεται στο ότι ποθεί τις ανέσεις της σάρκας. […] Συμβαίνει επίσης όταν οι άνθρωποι διαμαρτύρονται διαρκώς ενώ εκτελούν το καθήκον τους, όταν δεν θέλουν να καταβάλουν καθόλου προσπάθεια, όταν, μόλις έχουν λίγο χρόνο, ξεκουράζονται, φλυαρούν άσκοπα και κουτσομπολεύουν. Κι όταν η δουλειά αυξάνεται και σπάει τον ρυθμό και τη ρουτίνα της ζωής τους, τότε δυσαρεστούνται. Γκρινιάζουν και παραπονιούνται, δεν είναι ικανοποιημένοι και γίνονται απρόσεκτοι και επιπόλαιοι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αυτό είναι πόθος για τις ανέσεις της σάρκας, έτσι δεν είναι; […] Είναι οι άνθρωποι που ποθούν τις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι για την εκτέλεση ενός καθήκοντος; Όταν αναφέρετε το θέμα της εκπλήρωσης των καθηκόντων τους, όταν συζητάτε να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους: Θα είχαν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα, είναι αρνητικοί για τα πάντα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν δικαιούνται να εκτελούν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Απ’ τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως η επιλογή απλών κι εύκολων εργασιών στο καθήκον μου και η επιβάρυνση άλλων με πιο πολύπλοκα και δύσκολα πράγματα δεν είναι θέμα ευφυΐας ή επιπέδου. Είναι θέμα απληστίας για ανέσεις και απροθυμίας να πληρώνω κάποιο τίμημα. Παλιά, όταν η επικεφαλής ομάδας με έβαλε να εργαστώ σ’ ένα νέο είδος σχεδίου, το θεώρησα δύσκολο, επειδή ήμουν ασκούμενη. Μόνο με ταλαιπωρία, πληρωμή τιμήματος, πολλή σκέψη κι αναθεωρήσεις θα έκανα καλή δουλειά. Επειδή δεν ήθελα μπελάδες, έκανα πίσω και βρήκα μια δικαιολογία να το δώσω αλλού. Ήθελα απλώς μια απλή και εύκολη δουλειά. Όταν η επικεφαλής εκκλησίας μού ζήτησε την επεξεργασία, η επικεφαλής ομάδας με καθοδήγησε, ελπίζοντας πως θα έκανα καλύτερη δουλειά. Αν και συμφώνησα, το θεώρησα μπελά και δεν κατέβαλα σκέψη και προσπάθεια, απλώς κοίταξα τη βολή μου. Έτσι η εικόνα δεν έγινε καλή κι έπρεπε να ξαναγίνει αρκετές φορές. Σε ό,τι κι αν έκανα, δεν ήθελα να καταβάλλω πολλή σκέψη ή προσπάθεια, αλλά ενεργούσα με τον πιο απλό κι εύκολο τρόπο. Σκεφτόμουν τη σάρκα. Στα λόγια του Θεού, διάβασα: «Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν δικαιούνται να εκτελούν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται». Αυτό με φόβισε κάπως. Στο καθήκον μου, σκεφτόμουν τη σάρκα, επιθυμούσα την άνεση, κι όχι να υποφέρω ή να πληρώνω τίμημα. Κοίταζα μόνο να αποφεύγω τη σωματική προσπάθεια και να μην επιβαρύνομαι ψυχικά ή νοητικά. Δεν ήμουν ειλικρινής ούτε αφοσιωμένη στον Θεό. Θεωρούσα πως αρκούσε να ψευτοδουλεύω. Δεν έπαιζα θετικό ρόλο κι επηρέαζα την πρόοδο του έργου. Αν συνέχιζα έτσι και δεν άλλαζα, αργά ή γρήγορα, ο Θεός θα με εξάλειφε.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού. «Επιφανειακά, ορισμένοι άνθρωποι δεν φαίνεται να έχουν σοβαρά προβλήματα κατά τον καιρό που εκτελούν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτε απροκάλυπτα κακό, δεν προκαλούν διαταραχές ή αναστάτωση ούτε βαδίζουν στο μονοπάτι των αντίχριστων. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, δεν προκύπτει κανένα σημαντικό λάθος ή πρόβλημα αρχής, όμως, χωρίς να το καταλάβουν, μέσα σε ελάχιστα χρόνια εκτίθενται ως κάποιοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ως μη πιστοί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν κάποιο θέμα, αλλά ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα ενδόμυχα της καρδιάς αυτών των ανθρώπων και βλέπει το πρόβλημα. Ήταν πάντα επιπόλαιοι και αμετανόητοι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους. Καθώς περνάει ο καιρός, φυσικό επόμενο είναι να εκτεθούν. Τι σημαίνει το να παραμένουν αμετανόητοι; Σημαίνει πως αν και εκτελούσαν το καθήκον τους καθ’ όλη τη διάρκεια, είχαν πάντα λανθασμένη στάση απέναντι σ’ αυτό, μια στάση απροσεξίας και επιπολαιότητας, μια πρόχειρη στάση· και δεν είναι ποτέ ευσυνείδητοι, πόσο μάλλον αφοσιωμένοι. Μπορεί να καταβάλουν μια μικρή προσπάθεια, αλλά ενεργούν απλώς μηχανικά. Δεν δίνουν όλο τους το είναι και οι παραβάσεις τους δεν έχουν τέλος. Από τη σκοπιά του Θεού, δεν έχουν μετανοήσει ποτέ· πάντα ήταν επιπόλαιοι, και δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία αλλαγή σ’ αυτούς —δηλαδή, δεν εγκαταλείπουν το κακό από τα χέρια τους ούτε μετανοούν σ’ Αυτόν. Ο Θεός δεν βλέπει σ’ αυτούς μια στάση μετάνοιας και δεν βλέπει αλλαγή στη στάση τους. Επιμένουν να αντιμετωπίζουν το καθήκον τους και την αποστολή από τον Θεό με τέτοια στάση και μέθοδο. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτήν την πεισματική, αδιάλλακτη διάθεση και επιπλέον δεν έχουν αισθανθεί ποτέ υπόχρεοι στον Θεό, δεν έχουν αισθανθεί ποτέ πως η απροσεξία και η επιπολαιότητά τους αποτελεί παράβαση, ανόμημα. Στην καρδιά τους δεν υπάρχει ίχνος χρέους, ενοχής, αυτομομφής, πόσο μάλλον αυτοκατηγορίας. Και όσο περνάει ο καιρός, ο Θεός βλέπει πως αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός και όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν ή όση αλήθεια κι αν κατανοήσουν, η καρδιά τους δεν συγκινείται και η στάση τους δεν αλλάζει ούτε μεταβάλλεται. Ο Θεός το βλέπει αυτό και λέει: “Δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Τίποτα από αυτά που λέω δεν αγγίζει την καρδιά του και τίποτα από αυτά που λέω δεν αλλάζει τη στάση του. Δεν υπάρχει τρόπος να τον αλλάξω. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι κατάλληλος να εκτελεί το καθήκον του και δεν είναι κατάλληλος να παρέχει υπηρεσία στον οίκο Μου”. Γιατί το λέει αυτό ο Θεός; Επειδή όταν εκτελεί το καθήκον του και πραγματοποιεί έργο, είναι συστηματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος. Όσο κι αν κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, και όση μακροθυμία και υπομονή κι αν επιδεικνύεται σ’ αυτόν, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν μπορεί να τον κάνει να μετανοήσει αληθινά και να αλλάξει. Δεν μπορεί να τον κάνει να κάνει καλά το καθήκον του, δεν μπορεί να του επιτρέψει να εισέλθει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Άρα, αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Όταν ο Θεός καθορίζει πως κάποιος δεν επιδέχεται διόρθωση, θα συνεχίσει να τον κρατά υπό τον αυστηρό Του έλεγχο; Όχι. Ο Θεός θα τον αφήσει ελεύθερο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Ποιο είναι το πρότυπο βάσει του οποίου οι πράξεις ενός ανθρώπου κρίνονται ως καλές ή κακές; Εξαρτάται από το κατά πόσο μέσα στις σκέψεις, τις εκφράσεις και τις ενέργειές του κατέχει μαρτυρία στο να κάνει πράξη την αλήθεια και να βιώνει την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν δεν έχεις αυτήν την πραγματικότητα ή δεν το βιώνεις αυτό, τότε είσαι αδιαμφισβήτητα ένα κακοποιό στοιχείο. Ποια είναι η άποψη του Θεού για τα κακοποιά στοιχεία; Οι σκέψεις και οι εξωτερικές σου πράξεις δεν γίνονται μάρτυρες για τον Θεό, ούτε ντροπιάζουν τον Σατανά, ούτε τον νικούν· αντιθέτως, ντροπιάζουν τον Θεό, και είναι γεμάτες σημάδια που κάνουν τον Θεό να ντρέπεται. Δεν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, δεν ξοδεύεις τον εαυτό σου για τον Θεό, ούτε εκπληρώνεις την ευθύνη σου και τις υποχρεώσεις σου απέναντι στον Θεό· αντιθέτως, ενεργείς για χάρη του εαυτού σου. Τι υπονοεί η φράση “για χάρη του εαυτού σου”; Για την ακρίβεια, σημαίνει για χάρη του Σατανά. Συνεπώς, στο τέλος ο Θεός θα πει: “φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Στα μάτια του Θεού, δεν έχεις διαπράξει καλές πράξεις, αλλά αντιθέτως, η συμπεριφορά σου έχει γίνει κακή. Όχι μόνο δεν θα τύχει της έγκρισης του Θεού, αλλά θα καταδικαστεί. Τι επιδιώκει να κερδίσει κάποιος με μια τέτοια πίστη στον Θεό; Δεν θα καταλήξει, τελικά, στο κενό μια τέτοια πίστη;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Συνήθως θεωρούσα πως αν και απέφευγα τα πιο δύσκολα και πολύπλοκα πρότζεκτ, δεν ήμουν τεμπέλα και ενίοτε εργαζόμουν ως αργά τη νύχτα για ένα σχέδιο. Θεωρούσα πως αρκούσε να κάνω έτσι το καθήκον μου. Όμως απ’ τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως Εκείνος δεν κοιτάζει τον όγκο της εργασίας που κάναμε ή την προσπάθειά μας, αλλά την προσέγγισή μας στο καθήκον μας, αν σκαφτόμαστε το θέλημά Του, αν έχουμε μαρτυρία άσκησης της αλήθειας. Έτσι αποφασίζει αν το καθήκον κάποιου θα έχει την αποδοχή Του. Αν και έδειχνα να κάνω το καθήκον μου όλη την ώρα, είχα αδιάφορη και αμελή στάση απέναντί του, πρόσεχα απλώς τη σάρκα και με κακομάθαινα. Έκανα ό,τι μου ήταν εύκολο και αδιαφορούσα για ό,τι ήταν δύσκολο, χωρίς αφοσίωση ή υποταγή. Μια τέτοια υπηρεσία είναι ανεπαρκής, εξαπατά τον Θεό. Στην αρχή, η επικεφαλής ομάδας μού είχε αναθέσει σημαντικές εργασίες, όμως επειδή ψευτοδούλευα στο καθήκον μου, στρεφόμουν προς τα εύκολα και δεν σκεφτόμουν το έργο της εκκλησίας, μόνο τον εαυτό μου, έπαψε να μου δίνει σημαντικά πρότζεκτ. Ούτε ο Θεός ούτε οι άνθρωποι μπορούσαν να βασιστούν πάνω μου, κι απλώς παρείχα υπηρεσία για απλές εργασίες. Αντιμετωπίζοντας έτσι το καθήκον μου, όχι μόνο δεν έκανα καλές πράξεις, αλλά και συσσώρευα παραβάσεις. Αν συνέχιζα το κακό και δεν μετανοούσα, με τόσες παραβάσεις, ο Θεός θα με απεχθανόταν, θα με απέρριπτε, θα με εξέθετε και θα με εξάλειφε. Τότε αντιλήφθηκα πόσο επικίνδυνη ήταν η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου, και αυτό κάπως με φόβισε. Κατάλαβα επίσης πως το κλάδεμα κι η αντιμετώπισή μου ήταν μια υπενθύμιση και προειδοποίηση του Θεού. Ήμουν πολύ απαθής και αργόστροφη. Αν οι άλλοι δεν με μου έτριβαν για τα καλά τη μούρη, δεν θα είχα δει πως η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου αηδίαζε τον Θεό. Ήξερα πως έπρεπε να αλλάξω αμέσως αυτήν την κατάσταση, να μετανοήσω, να μην είμαι ξεροκέφαλη κι ανυπότακτη.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού για την ικανοποίηση της σάρκας και την αναζήτηση ανέσεων. Μέσα σ’ αυτά και τα εξής: «Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι να το επιτύχουν, είναι υπερβολικό για αυτούς, είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλουν οι άνθρωποι. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους διανοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να εκτελεί τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα και παίζουν βρόμικα και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν επιθυμούν να συμπεριφέρονται σαν σωστά άτομα. Ο Θεός τούς έδωσε επίπεδο και χαρίσματα, τους έδωσε την ευκαιρία να είναι άνθρωποι, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να απολαμβάνουν τα πάντα. Είναι κατάλληλο ένα τέτοιο άτομο να ονομάζεται άνθρωπος; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, πάντα οκνοί και φυγόπονοι. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, επιθυμώντας να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Τι είδους άνθρωποι είναι οι άχρηστοι άνθρωποι; Οι άχρηστοι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι, άνθρωποι που ζουν στα χαμένα. Οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν είναι υπεύθυνοι σε ό,τι κάνουν ούτε ευσυνείδητοι· κάνουν τα πάντα άνω κάτω. Δεν δίνουν σημασία στα λόγια σου, όσο κι αν συναναστρέφεσαι μαζί τους σχετικά με την αλήθεια. Σκέφτονται: “Άμα θέλω, θα ζω στα χαμένα. Τι σημασία έχει; Εκτελώ το καθήκον μου και έχω φαγητό να φάω, αυτό μου αρκεί. Τουλάχιστον δεν χρειάζεται να ζητιανεύω. Αν μια μέρα δεν έχω τίποτα να φάω, θα το σκεφτώ τότε. Ο Ουρανός θα αφήνει πάντα μια πόρτα ανοιχτή. Τι κι αν λες ότι δεν έχω συνείδηση ή σύνεση, ή ότι είμαι μπερδεμένος; Δεν έχω παρανομήσει, δεν έχω σκοτώσει κανέναν ούτε έχω βάλει φωτιά σε τίποτα. Το πολύ-πολύ να μην έχω και τον καλύτερο χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν είναι μεγάλη απώλεια για μένα. Όσο έχω φαγητό να τρώω, όλα καλά”. Πώς σου φαίνεται αυτή η οπτική; Σου λέω, τέτοιοι μπερδεμένοι άνθρωποι που ζουν στα χαμένα προορίζονται όλοι να αποκλειστούν. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτύχουν σωτηρία. Εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά μετά βίας έχουν αποδεχτεί την αλήθεια, θα αποκλειστούν. Κανείς δεν θα επιβιώσει. Οι αχαΐρευτοι και οι ανεπρόκοποι είναι όλοι χαραμοφάηδες και προορίζονται να αποκλειστούν. Αν οι επικεφαλής και οι εργάτες επιζητούν απλώς να τραφούν, τότε είναι που πρέπει ακόμη περισσότερο να απολυθούν και να αποκλειστούν. Τέτοιοι μπερδεμένοι άνθρωποι εξακολουθούν να θέλουν να είναι επικεφαλής και εργάτες, αλλά είναι ανάξιοι. Δεν κάνουν κανένα αληθινό έργο, όμως θέλουν να είναι επικεφαλής. Πραγματικά δεν ντρέπονται καθόλου» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Απ’ τη σκληρή αποκάλυψη του Θεού αντιλήφθηκα πως όταν είσαι αδιάφορος κι ανεύθυνος σ’ ένα καθήκον, είσαι το ίδιο μ’ ένα σκουπίδι. Αν σε τίποτα δεν βάζεις την ψυχή σου, αν τεμπελιάζεις, δεν κάνεις τα καθήκοντά σου και δεν καταρτίζεσαι, είσαι άχρηστος. Αναλογίστηκα πως έτσι έκανα το καθήκον μου. Ό,τι δουλειά κι αν μου έδιναν, δεν ήθελα να πολυσκοτιστώ, να ταλαιπωρηθώ ή να επιτύχω κάτι. Με ικανοποιούσε να δείχνω απασχολημένη κι όχι τεμπέλα. Κάνοντας έτσι το καθήκον μου δεν χαζολογούσα; Σκέφτηκα επίσης πως από μικρή, πάντα ζήλευα όσους ήταν από εύπορες οικογένειες, δεν είχαν έγνοιες, ταξίδευαν παντού και είχαν μια άνετη κι εύκολη ζωή. Λαχταρούσα να έχω μια τέτοια ζωή. Θεωρούσα πως οι άνθρωποι ζούμε μόνο μερικές δεκαετίες κι αν δεν διασκεδάσουμε, η ζωή μας θα είναι μάταιη. Όταν μεγάλωσα, είδα πως όλοι εργάζονταν σκληρά για να βγάλουν χρήματα, έτσι άνοιξα μια επιχείρηση. Όμως δεν ήθελα να ξοδεύω πολλή ενέργεια και απορροφιόμουν στην τηλεόραση και στα μυθιστορήματα. Δεν έδινα μεγάλη σημασία στην επιχείρησή μου και δεν με ένοιαζε αν θα έβγαζα χρήματα. Στο τέλος του έτους, όχι μόνο δεν είχα βγάλει χρήματα, αλλά είχα χάσει κιόλας. Όμως δεν στενοχωρήθηκα τόσο. Απλώς παρηγορήθηκα πως δεν χάλασε ο κόσμος για λίγη χασούρα εφόσον είχα να φάω. Η φιλοσοφία μου για τη ζωή ήταν: «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο» και «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη». Είχα επηρεαστεί από αυτές τις σατανικές ιδέες και ποτέ δεν πρόσεχα τα καθήκοντά μού ούτε την πρόοδό μου. Δεν είχα στόχο στη ζωή. Όταν άρχισα να πιστεύω, συνέχισα να ζω βάσει αυτών των ιδεών. Θεωρούσα πάντα πως το να είμαι χαλαρή στο καθήκον μου, να μην επιβαρύνομαι, να μη σκοτίζομαι και να μην αγχώνομαι ήταν καλός τρόπος ζωής. Όμως δεν μπορούσα να επωμιστώ καμιά δουλειά. Δεν ήμουν χρήσιμη σε τίποτα. Ήμουν ένα σκουπίδι. Όσο αναλογιζόμουν τη συμπεριφορά μου, εκπλησσόμουν. Δεν ήμουν αυτό το παράσιτο που εξέθετε ο Θεός; Για να σώσει την ανθρωπότητα, ο Θεός όχι μόνο εξέφρασε λόγια και μας προμήθευσε την αλήθεια και τη ζωή, αλλά και μας έδωσε όλα τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας, για να τα απολαύσουμε σε αφθονία. Μας προσέχει και μας προστατεύει, για να μην πέσουμε στις παγίδες του Σατανά. Όμως εγώ ήμουν άκαρδη. Δεν ανταπέδωσα την αγάπη Του στο καθήκον μου, αλλά έγινα ένα οκνηρό παράσιτο. Αυτό το σατανικό σκεπτικό με δηλητηρίασε και με διαπότισε. που ξέρω μόνο τις απολαύσεις και την ικανοποίηση της σάρκας. Ποτέ δεν σκεφτόμουν σοβαρά τα καθήκοντά μου ούτε τα έκανα καλά για να ικανοποιήσω τον Θεό. Κατά την περισυλλογή μου, ένιωσα ναυτία και αηδία για τον εαυτό μου, καθώς και απέχθεια. Ένιωθα πως είχα διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Είχα χάσει κάθε συνείδηση και λογική και είχα γίνει απαθής. Είδα επίσης πως ο Σατανάς, μέσω αυτών των σκέψεων, μας παραλύει και μας εξαχρειώνει. Τελικά, γινόμαστε σκουπίδια, ζωντανοί νεκροί χωρίς ψυχή. Ένιωθα πολλές τύψεις που δεν έκανα καλά το καθήκον μου, που δεν είχα κάνει το παραμικρό για να παρηγορήσω τον Θεό. Ένιωθα υπόλογη απέναντί Του και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, έχω διαφθαρεί βαθιά απ’ τον Σατανά. Χωρίς την αποκάλυψή Σου, ποτέ δεν θα έβλεπα πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημά μου. Ήμουν ανεύθυνη και δεν είχα ανθρώπινη φύση στο καθήκον μου. Απολάμβανα τόση χάρη Σου, μα ποτέ δεν ανταπέδωσα την αγάπη Σου. Ήμουν ένα παράσιτο. Η σάρκα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να κάνω πράξη την αλήθεια. Θέλω να την απαρνηθώ και να μετανοήσω, να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου κατά τις απαιτήσεις Σου».

Διάβασα κάποια ακόμα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να σκεφτείς ποιες είναι οι ευθύνες ενός ανθρώπου. Δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούν οι ευθύνες που οι άπιστοι έχουν σε μεγαλύτερη εκτίμηση, όπως το να είσαι καλό τέκνο, να φροντίζεις τους γονείς σου και να αποκτήσει φήμη η οικογένειά σου. Όλα αυτά είναι κούφια και χωρίς πραγματικό νόημα. Ποια είναι η ελάχιστη ευθύνη που θα πρέπει να εκπληρώσει ένα άτομο; Το πιο πρακτικό είναι πώς να εκτελείς καλά το καθήκον σου σήμερα. Με το να αρκείσαι πάντοτε στο να κάνεις απλά και μόνο τα διαδικαστικά, δεν εκπληρώνεις τις ευθύνες σου· ούτε με το να μπορείς μόνο να παπαγαλίζεις λόγια δόγματος εκπληρώνεις τις ευθύνες σου. Μόνο με το να κάνεις πράξη την αλήθεια και με το να πράττεις σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, και μόνο όταν η άσκηση της αλήθειας είναι αποτελεσματική κι ωφέλιμη για τους ανθρώπους, θα έχεις εκπληρώσει πραγματικά την ευθύνη σου. Ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελείς, μόνο όταν επιμένεις να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας θα έχεις εκπληρώσει πραγματικά την ευθύνη σου. Το να ενεργείς μηχανικά σύμφωνα με τον ανθρώπινο τρόπο δράσης σημαίνει ότι είσαι επιπόλαιος και πρόχειρος· μόνο αν εμμένεις στις αρχές της αλήθειας εκτελείς σωστά το καθήκον σου και εκπληρώνεις την ευθύνη σου. Και όταν εκπληρώνεις την ευθύνη σου, αυτό δεν είναι η εκδήλωση αφοσίωσης; Αυτή είναι η εκδήλωση της αφοσίωσης προς το καθήκον σου. Μόνο όταν έχεις αυτό το αίσθημα ευθύνης, και αυτήν τη θέληση και την επιθυμία, όταν υπάρχει μέσα σου η εκδήλωση πίστης προς το καθήκον σου, θα σε ευνοήσει ο Θεός, και θα σε εγκρίνει. Αν δεν έχεις καν αυτό το αίσθημα ευθύνης, ο Θεός θα σε αντιμετωπίσει ως αργόσχολο, ανόητο, και θα σε σιχαθεί. […] Τι προσδοκά ο Θεός από κάποιον στον οποίο έχει αναθέσει μια συγκεκριμένη εργασία στην εκκλησία; Πρώτον, ο Θεός ελπίζει ότι είναι υπεύθυνος και επιμελής, ότι αντιμετωπίζει την εργασία δίνοντας μεγάλη σημασία και ότι την κάνει καλά. Δεύτερον, ο Θεός ελπίζει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης, ότι όσο χρόνο κι αν του πάρει, και ανεξάρτητα από το πώς αλλάζει το περιβάλλον του, το αίσθημα ευθύνης του δεν αμφιταλαντεύεται κι ο χαρακτήρας του αντέχει στη δοκιμασία. Εάν είναι αξιόπιστο άτομο, αυτό καθησυχάζει τον Θεό. Δεν εποπτεύει πλέον ούτε παρακολουθεί αυτό το θέμα, επειδή, μέσα Του, ο Θεός τον εμπιστεύεται. Όταν ο Θεός τού αναθέτει αυτήν την εργασία, είναι βέβαιο ότι θα την ολοκληρώσει χωρίς κανένα ολίσθημα. Όταν ο Θεός εμπιστεύεται κάποια εργασία στους ανθρώπους, δεν είναι αυτή η επιθυμία Του; (Αυτή είναι.) Άρα, αφού κατανοήσεις το θέλημα του Θεού, τι θα πρέπει να κάνεις για να σ’ εμπιστεύεται και να σου δείξει εύνοια; Πολλές φορές η απόδοση κι η συμπεριφορά των ανθρώπων, αλλά και η στάση με την οποία προσεγγίζουν το καθήκον τους, τους κάνει ακόμη και να σιχαίνονται τον εαυτό τους. Πώς μπορείς λοιπόν ν’ απαιτείς από τον Θεό να σε ευνοεί και να σου δείχνει χάρη, ή να σου επιφυλάσσει ειδική μεταχείριση; Δεν είναι παράλογο αυτό; (Ναι, είναι.) Ακόμη κι εσύ καταφρονείς τον εαυτό σου, ακόμη κι εσύ τον σιχαίνεσαι, επομένως δεν έχει νόημα ν’ απαιτείς από τον Θεό να σε ευνοεί. Ως εκ τούτου, εάν θέλεις ο Θεός να σε ευνοεί, θα πρέπει τουλάχιστον οι άλλοι άνθρωποι να μπορούν να σ’ εμπιστευτούν. Εάν θέλεις οι άλλοι να σ’ εμπιστεύονται, να σε ευνοούν, να έχουν καλή γνώμη για σένα, τότε πρέπει να είσαι τουλάχιστον αξιοσέβαστος, υπεύθυνος, πιστός στον λόγο σου και αξιόπιστος. Τι γίνεται τότε ενώπιον του Θεού; Εάν είσαι κι εκεί υπεύθυνος, επιμελής κι αφοσιωμένος στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε έχεις εκπληρώσει ως επί το πλείστον στις απαιτήσεις του Θεού από σένα. Υπάρχει τότε ελπίδα να κερδίσεις την έγκρισή Του, έτσι δεν είναι;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού έμαθα πως κάθε άτομο έχει δικές του ευθύνες και καθήκοντα, και για να ζούμε με αξιοπρέπεια και αξία το βασικό είναι να εκπληρώνουμε την ευθύνη μας και να αντιμετωπίζουμε το καθήκον μας σοβαρά και προσεκτικά. Δεν χρειαζόμαστε άλλους να μας προτρέπουν συνεχώς. Πρέπει να έχουμε αίσθημα ευθύνης. Όπως και να έρθουν τα πράγματα, το σημαντικό είναι αν κάποιος βάζει την ψυχή του σ’ ό,τι κάνει. Μόνον όσοι έχουν μια τέτοια στάση έχουν χαρακτήρα και αξιοπρέπεια, είναι αξιόπιστοι, κι ο Θεός θα θυμηθεί τις πράξεις τους. Η κατανόηση του θελήματος του Θεού ήταν διαφωτιστική και μου έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Έκτοτε στο καθήκον μου, μου υπενθύμιζα διαρκώς να είμαι πιο προσεκτική, να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας και να πασχίζω να βάζω τα δυνατά μου.

Μια φορά, ενώ μιλούσα με μια αδελφή για το σχέδιο μιας εικόνας, ανέφερε πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε το δυτικό στυλ ως αναφορά και να το κάνουμε εντυπωσιακό. Όταν είπε «εντυπωσιακό», θεώρησα πως θα ήταν δύσκολο, κι αν και ήξερα πως τα δυτικά στυλ έδειχναν ωραία, θα ήταν πολύπλοκο να φτιάξω κάθε λογής διακοσμητικών εφέ. Άλλες αδελφές έκαναν πάντα αυτού του είδους τα σχέδια, όμως εγώ δεν ήμουν επιδέξια σ’ αυτό. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω καλό και θα έπαιρνε πολύ χρόνο και ενέργεια. Δίστασα και ήθελα να το απορρίψω, να το κάνει μια άλλη αδελφή, όμως θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού που είχα διαβάσει: «Ας υποθέσουμε ότι η εκκλησία σού δίνει μια δουλειά να κάνεις και εσύ λες: “[…] Οποιαδήποτε δουλειά μού αναθέσει η εκκλησία, θα την αναλάβω με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω ή αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, θα προσευχηθώ στον Θεό, θα αναζητήσω την αλήθεια, θα θα κατανοήσω τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και θα το κάνω καλά. Όποιο κι αν είναι το καθήκον μου, θα βάλω όλα τα μέσα που διαθέτω για να το εκτελέσω καλά και να ικανοποιήσω τον Θεό. Για ό,τι μπορώ να πετύχω, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αναλάβω όλη την ευθύνη που μου αναλογεί, και τουλάχιστον, δεν θα πάω ενάντια στη συνείδηση και τη λογική μου, ούτε θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, ούτε θα είμαι πονηρός και φυγόπονος, ούτε θα απολαμβάνω τους καρπούς των κόπων των άλλων. Τίποτα από όσα κάνω δεν θα υπολείπεται των προδιαγραφών της συνείδησης”. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και εκείνος που εκτελεί το καθήκον του με τέτοιον τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευσυνείδητος, λογικός άνθρωπος. Πρέπει τουλάχιστον να έχεις καθαρή συνείδηση όταν εκτελείς το καθήκον σου, και πρέπει να αισθάνεσαι τουλάχιστον ότι κερδίζεις τα τρία γεύματά σου την ημέρα και ότι δεν τα ζητιανεύεις. Αυτό ονομάζεται αίσθημα ευθύνης. Είτε το επίπεδό σου είναι υψηλό είτε χαμηλό και είτε καταλαβαίνεις την αλήθεια είτε όχι, πρέπει να έχεις αυτήν τη στάση: “Αφού μου ανατέθηκε να κάνω αυτό το έργο, πρέπει να το αντιμετωπίσω σοβαρά· πρέπει να το κάνω μέλημά μου και να το κάνω καλά, με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Όσο για το αν μπορώ να το κάνω τέλεια, δεν μπορώ να τολμήσω να δώσω εγγύηση, αλλά η στάση μου είναι ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά, και σίγουρα δεν θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος ως προς αυτό. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, τότε θα πρέπει να αναλάβω την ευθύνη και να διασφαλίσω ότι θα πάρω ένα μάθημα από αυτό και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Αυτή είναι η σωστή στάση» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Θυμήθηκα πόσο ανεύθυνη υπήρξα στο καθήκον μου παλιά. Πάντα ψευτοδούλευα και έκανα πολλά πράγματα που αηδίαζαν τον Θεό. Αυτή τη φορά, δεν έπρεπε να ικανοποιήσω τη σάρκα και να επιζητήσω την άνεση, αλλά να σκεφτώ το θέλημα του Θεού και να αναλάβω την ευθύνη. Αποφάσισα μέσα μου πως ασχέτως απ’ το τι θα πετύχαινα, έπρεπε να υποταχτώ και να εργαστώ σκληρά. Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου. Στις σκέψεις αυτές, ένιωσα πως είχα μια κατεύθυνση. Σκέφτηκα τις αρχές του έργου μας και συγκέντρωσα κάποιο υλικό αναφοράς. Έπειτα έφτιαξα διάφορες εκδοχές και τις έστειλα στις αδελφές. Μετά από κάποιες αναθεωρήσεις, τελικά τελείωσε. Όταν έπραξα έτσι, είχα μια αίσθηση γαλήνης μέσα μου κι ένιωθα πως ήμουν πιο πρακτική από πριν.

Έπειτα, επικεντρώθηκα στην αυτοκριτική και στην άρνηση της σάρκας στο καθήκον μου. Φρόντιζα να σκέφτομαι περισσότερο τις λεπτομέρειες στην καθημερινότητά μου τις εργασίες που μου ανέθετε η εκκλησία και πώς να κάνω καλύτερα το καθήκον μου. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν με κούραζε, αλλά αντιθέτως με γέμιζε. Είναι υπέροχο να είσαι ένα τέτοιο άτομο. Αν και μερικές φορές θέλω να υπακούσω στη σάρκα και να με κακομάθω, έχω καλύτερη επίγνωση της διαφθοράς μου από πριν. Ξέρω πως πρέπει να προσευχηθώ αμέσως στον Θεό να με βοηθήσει να απαρνηθώ τη σάρκα και να με πειθαρχήσει αν ξαναγίνω επιπόλαιη, δόλια κι ανεύθυνη. Με τον καιρό, μπορούσα να φέρω κάποιο βάρος στο καθήκον μου, ήμουν πρόθυμη να επωμίζομαι τις ευθύνες μου και να εκτελώ το καθήκον μου. Έτσι μόνο ζω με ακεραιότητα, αξιοπρέπεια και εσωτερική γαλήνη!