Πρόσφατα κάποιοι αδελφοί και αδελφές ανέφεραν ότι η επικεφαλής μιας ομάδας, η Ζιν Γουέ, ήταν αλαζόνας, αυταρχική, δεν συνεργαζόταν καλά και δεν δεχόταν προτάσεις. Τους περιόριζε όλους και επηρέαζε το ευαγγελικό έργο. Προσπάθησαν να το επισημάνουν και να τη βοηθήσουν, αλλά εκείνη απλώς το αποδέχτηκε προφορικά, και δεν άλλαξε καθόλου μετά. Το συζητήσαμε και αποφασίσαμε την απόλυσή της. Στην πραγματικότητα, ντράπηκα πολύ, γιατί φάνηκε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο. Είχα συναναστραφεί με τη Ζιν Γουέ στο παρελθόν για τα προβλήματά της, αλλά προς έκπληξή μου, αντί να επιλυθούν, απλώς χειροτέρευαν. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος. Θυμήθηκα όταν είχα πρωτοαναλάβει τη δουλειά. Η ομάδα της Ζιν Γουέ ήταν η πιο πετυχημένη στο ευαγγελικό έργο, ήταν αφοσιωμένη στο καθήκον. Τους εκτιμούσα πάρα πολύ. Ειδικά όταν είδα πόσο ικανή ήταν η Ζιν Γουέ, θεώρησα ότι δεν θα είχαν προβλήματα με αυτήν ως επικεφαλής ομάδας, και δεν παρακολούθησα πολύ τη δουλειά τους. Κάποιες αδελφές μού έλεγαν τα προβλήματά τους, μα δεν τα έπαιρνα σοβαρά. Εφόσον τα πήγαιναν καλά στο ευαγγελικό έργο, κάποια μικροπροβλήματα δεν ήταν κάτι το σπουδαίο. Κάποιες φορές, όταν συναναστρεφόμουν μαζί τους, τους έκανα μόνο κάποιες απλές υποδείξεις, και μετά δεν έλεγχα αν τα προβλήματα είχαν όντως επιλυθεί. Θυμάμαι μια φορά που συζητούσαμε για το έργο, παρατήρησα ότι η Ζιν Γουέ και η Σιάο Λι διαφωνούσαν. Ήταν και οι δύο αλαζόνες και επέμεναν στις δικές τους απόψεις. Τις συναναστάφηκα με λόγια του Θεού που σχετίζονταν με την κατάστασή τους, και εφόσον και οι δύο ήταν σε θέση να σκεφτούν και πρόθυμες να αλλάξουν, σκέφτηκα ότι το πρόβλημα είχε λυθεί. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να παρακολουθήσω τα πράγματα και να δω αν είχε αλλάξει η κατάστασή τους. Μα μετά σκέφτηκα ότι για να τις συναναστραφώ κι άλλο, θα έπρεπε να βρω λόγια του Θεού και να κατανοήσω την κατάστασή τους, πράγμα κουραστικό. Εξάλλου, έκαναν κανονικά τα καθήκοντά τους, οπότε σκέφτηκα ότι δεν χρειαζόταν να τις ελέγξω. Τελικά, το άφησα έτσι. Μια άλλη φορά είδα τη Ζιν Γουέ και μια άλλη αδελφή να διαφωνούν στη συναναστροφή. Η άλλη αδελφή έκανε μια λογική πρόταση, αλλά η Ζιν Γουέ δεν τη δεχόταν και επέμενε ότι είχε δίκιο. Εκείνη η αδελφή τελικά δεν μπορούσε παρά να ενδώσει. Βλέποντας πόσο αυτάρεσκη ήταν, ήθελα να αποκαλύψω το πρόβλημά της, μα σκέφτηκα τον χρόνο και την ενέργεια που θα απαιτούσε η συναναστροφή και το υπόλοιπο έργο που είχα να φροντίσω. Καθώς δεν υπήρχε ξεκάθαρη σύγκρουση ή τριβή μεταξύ τους, ίσως να μην ήταν τόσο άσχημα όσο νόμιζα. Όσο λιγότεροι μπελάδες, τόσο το καλύτερο. Εξάλλου, η Ζιν Γουέ ήταν επικεφαλής ομάδας, οπότε, μέσω αναζήτησης, θα μπορούσε να αποβάλει την όποια αλαζονεία αποκάλυπτε. Κι έτσι, δεν της επισήμανα το πρόβλημά της.

Τώρα που τα σκέφτομαι, γνώριζα πολύ καλά ότι η Ζιν Γουέ ήταν αλαζόνας και δεν συνεργαζόταν καλά με άλλους. Επίσης, ήταν επικεφαλής, οπότε παραβλέποντας ένα τόσο σημαντικό θέμα, φερόμουν πραγματικά ανεύθυνα! Διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Όσο σημαντικό έργο και αν κάνει ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης, και όποια και αν είναι η φύση του έργου αυτού, προτεραιότητά του είναι να είναι ενήμερος για το πώς εξελίσσεται το έργο. Πρέπει να είναι εκεί αυτοπροσώπως για να παρακολουθεί τα πράγματα και να κάνει ερωτήσεις, παίρνοντας τις πληροφορίες του από πρώτο χέρι. Δεν πρέπει απλώς να έχει τα αυτιά του ανοιχτά ή να ακούει τις αναφορές των άλλων· αντίθετα, πρέπει να παρατηρεί με τα μάτια του πώς τα πηγαίνει το προσωπικό, πώς εξελίσσεται το έργο, και να μαθαίνει τι δυσκολίες υπάρχουν, αν κάποιοι τομείς έρχονται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις του Άνωθεν, αν οι εξειδικευμένες εργασίες έχουν παραβιάσει τις αρχές, αν υπάρχει κάποια αναστάτωση ή διατάραξη, αν υπάρχει έλλειψη απαραίτητου εξοπλισμού ή εκπαιδευτικού υλικού για μια συγκεκριμένη εργασία —πρέπει να είναι ενήμερος για όλα αυτά. Όσες αναφορές κι αν ακούσει ή όσα κι αν καταλάβει έχοντας τα αυτιά του ανοιχτά, κανένα από αυτά δεν ξεπερνάει την προσωπική επίσκεψη. Το να δει κανείς τα πράγματα με τα μάτια του είναι πιο ακριβές και αξιόπιστο· μόλις εξοικειωθεί με την κατάσταση, θα αποκτήσει καλή εικόνα για το τι συμβαίνει» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Όποια εργασία και αν επιθεωρούν, οι επικεφαλής που φέρουν φορτίο θα είναι πάντα σε θέση να εντοπίζουν τα προβλήματα. Για τυχόν προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη γνώση μιας συγκεκριμένης επαγγελματικής δεξιότητας ή με παραβάσεις των αρχών, θα είναι σε θέση να τα εντοπίσουν, να τα διερευνήσουν και να τα κατανοήσουν, και όταν ανακαλύπτουν ένα πρόβλημα, το επιλύουν αμέσως. Οι ευφυείς επικεφαλής και εργάτες επιλύουν μόνο προβλήματα που έχουν να κάνουν με το έργο της εκκλησίας, τις επαγγελματικές γνώσεις και τις αρχές της αλήθειας. Δεν δίνουν σημασία σε μικροπράγματα της καθημερινής ζωής. Φροντίζουν για κάθε πτυχή του έργου της διάδοσης του ευαγγελίου που έχει ανατεθεί ως αποστολή από τον Θεό. Ρωτούν και επιθεωρούν κάθε πρόβλημα που είναι σε θέση να αντιληφθούν ή να ανακαλύψουν. Αν δεν είναι σε θέση να λύσουν οι ίδιοι το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή, τότε συγκεντρώνονται με άλλους επικεφαλής και εργάτες, συναναστρέφονται μαζί τους, αναζητούν τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και σκέφτονται τρόπους για την επίλυσή του. Αν αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο σίγουρα δεν μπορούν να επιλύσουν, τότε ζητούν αμέσως βοήθεια από τον Άνωθεν και αφήνουν τον Άνωθεν να το χειριστεί και να το επιλύσει. Τέτοιοι επικεφαλής και εργάτες είναι άνθρωποι που έχουν αρχές στο έργο τους. Όποιο κι αν είναι το ζήτημα, εφόσον το έχουν δει, ακούσει ή μάθει γι’ αυτό, δεν το αφήνουν να περάσει έτσι και είναι σε θέση να επιλύσουν το καθένα απ’ αυτά. Ακόμη κι αν δεν επιλυθεί καλά, εγγυώνται ότι το πρόβλημα δεν θα ξανασυμβεί» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Ντράπηκα όταν είδα τι απαιτεί ο Θεός από τους επικεφαλής και τους εργάτες. Δεν έφερα φορτίο για το ευαγγελικό έργο. Όχι μόνο δεν παρακολουθούσα αμέσως το ευαγγελικό έργο, μα δεν είχα λεπτομερή κατανόηση της κατάστασης των αδελφών. Η Ζιν Γουέ ήταν επικεφαλής ομάδας, αλλά και δύσκολη στη συνεργασία —θα έπρεπε να το είχα λύσει αυτό μέσω συναναστροφής, μα απλώς επισήμανα στα γρήγορα το πρόβλημά της χωρίς να μιλήσω με άλλους για να το κατανοήσω λεπτομερώς. Επίσης, δεν είχα εκθέσει τη φύση ή τις συνέπειες του προβλήματος. Μετά από αυτό, δεν είχα ρωτήσει αν είχε αλλάξει ή όχι. Δεν είχα αναλογιστεί αν ήταν ζήτημα της ουσίας της ή αποκάλυψη διαφθοράς, αν ήταν κατάλληλη για επικεφαλής ομάδας, και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες. Έτσι, τα προβλήματα δεν λύθηκαν ποτέ, και επηρεάστηκε το ευαγγελικό έργο. Αργότερα, είχα δει ότι ήταν ακόμα αλαζόνας, αυτάρεσκη και αυταρχική, και ότι έπρεπε να συναναστραφώ μαζί της για να λυθεί αυτό και να προχωρήσει το έργο. Αλλά πάλι δεν το φρόντισα, επειδή δεν ήθελα την ταλαιπωρία. Απλώς έκανα τα τυπικά για την επίλυση των προβλημάτων, έκανα προχειροδουλειά, απλώς ανέφερα το πρόβλημα και τίποτα παραπάνω. Δεν έδινα καμία σημασία στο αν το ζήτημα είχε πράγματι επιλυθεί ή όχι. Φερόμουν ανεύθυνα, δεν έκανα τη δουλειά μου ούτε πρακτικό έργο. Έτσι κάνει ένας ψευδοεπικεφαλής. Με είχαν ορίσει υπεύθυνη του ευαγγελικού έργου για να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, να είμαι σοβαρή και υπεύθυνη, και να επιλύω τα ζητήματα των αδελφών με τις αρχές της αλήθειας, ώστε να προχωρά ομαλά το ευαγγελικό έργο. Αντ’ αυτού, όταν προέκυπταν προβλήματα, δεν έκανα τίποτα, σκεπτόμενη ότι όσο λιγότεροι μπελάδες, τόσο το καλύτερο. Ενεργούσα ως ψευδοεπικεφαλής και εμπόδιζα την πρόοδο του ευαγγελικού έργου. Η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου αηδίαζε τον Θεό!

Έπειτα, αναζήτησα και συλλογίστηκα για ποιον λόγο δεν έκανα αληθινό έργο. Διάβασα κάτι στα λόγια του Θεού. «Στο έργο τους, οι επικεφαλής και οι εργάτες θα πρέπει να προσέχουν το θέλημα του Θεού και να είναι αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν. Ο καλύτερος τρόπος συμπεριφοράς είναι να αναγνωρίζουν και να επιλύουν τα προβλήματα ενεργά. Δεν πρέπει να παραμένουν παθητικοί, ειδικά όταν έχουν αυτά τα πρακτικά λόγια και τη συναναστροφή για να τους καθοδηγούν. Θα πρέπει να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να επιλύουν διεξοδικά τα πρακτικά προβλήματα και τις δυσκολίες με τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια. Θα πρέπει να κάνουν καλά το έργο τους και να παρακολουθούν άμεσα και ενεργά την πρόοδό του. Δεν γίνεται να περιμένουν εντολές και προτροπές από τον Άνωθεν για να τους αναγκάσει να δράσουν. Αν οι επικεφαλής και οι εργάτες είναι πάντοτε παθητικοί και αντιδραστικοί, δεν κάνουν αληθινό έργο, είναι ανάξιοι να χρησιμοποιούνται από τον Θεό και θα πρέπει να απολυθούν και να μετατεθούν. Υπάρχουν πολλοί επικεφαλής και εργάτες τώρα που είναι πολύ παθητικοί στο έργο τους. Χρειάζονται πάντοτε να τους στέλνει ο Άνωθεν εντολές και να τους αναγκάζει να κάνουν λίγη δουλειά· αλλιώς, χαλαρώνουν και κωλυσιεργούν. Το έργο σε ορισμένες εκκλησίες είναι αρκετά χαοτικό, μερικοί από τους ανθρώπους που εκτελούν καθήκοντα εκεί είναι απίστευτα οκνηροί και τσαπατσούληδες, και δεν έχουν πραγματικά αποτελέσματα. Αυτά τα προβλήματα μπορεί να είναι ήδη πολύ σοβαρά και απαίσια στη φύση τους, αλλά οι επικεφαλής και οι εργάτες αυτών των εκκλησιών εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν γραφειοκρατικοί υπάλληλοι. Όχι μόνο δεν είναι σε θέση να κάνουν αληθινό έργο, μα ούτε μπορούν να αναγνωρίσουν ή να επιλύσουν προβλήματα. Αυτό παραλύει το έργο της εκκλησίας και του προκαλεί στασιμότητα. Κάθε φορά που στο έργο μιας εκκλησίας επικρατεί τρομερό χάος και δεν υπάρχει κανένα σημάδι τάξης, τότε σίγουρα έχει αναλάβει ένας ψευδής επικεφαλής. Σε κάθε εκκλησία που διοικείται από έναν ψευδή επικεφαλής, όλο το έργο της εκκλησίας θα είναι σε αταξία και σε πλήρες χάος —δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. […] Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι είναι τυφλοί απέναντι στο έργο που πρέπει να γίνει; (Δεν φέρουν φορτίο.) Είναι ακριβές να πούμε ότι δεν φέρουν φορτίο, είναι επίσης πολύ οκνηροί, αποζητούν την άνεση, κάνουν διαλείμματα όποτε μπορούν και προσπαθούν να αποφύγουν κάθε επιπλέον κόπο. Αυτοί οι οκνηροί σκέφτονται συχνά: “Γιατί να ανησυχώ τόσο πολύ γι’ αυτό; Όποιος ανησυχεί υπερβολικά θα γεράσει γρηγορότερα. Πώς θα ωφεληθώ από αυτό, από το να τρέχω τόσο πολύ και να εξαντλούμαι τόσο πολύ; Τι θα γίνει αν καταρρεύσω και αρρωστήσω; Δεν έχω τα χρήματα να πληρώσω για θεραπεία. Και ποιος θα με φροντίζει όταν γεράσω;” Αυτοί οι οκνηροί είναι απλώς πολύ παθητικοί και οπισθοδρομικοί. Δεν έχουν ίχνος αλήθειας και δεν μπορούν να δουν τίποτα καθαρά. Βρίσκονται ξεκάθαρα σε σύγχυση, έτσι δεν είναι; Είναι όλοι τους μπερδεμένοι. Αγνοούν την αλήθεια και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτήν, οπότε πώς μπορούν να σωθούν; Γιατί οι άνθρωποι είναι διαρκώς απείθαρχοι κι οκνηροί, σαν να περνούν τη ζωή τους υπνοβατώντας; Αυτό θίγει ένα πρόβλημα στη φύση τους. Υπάρχει ένα είδος οκνηρίας στην ανθρώπινη φύση. Ανεξάρτητα από το τι εργασία κάνουν, οι άνθρωποι πάντοτε χρειάζονται κάποιον να τους παρακολουθεί και να τους ενθαρρύνει. Μερικές φορές, ανησυχούν για τη σάρκα, λαχταρούν τις σωματικές ανέσεις και αφήνουν πάντα μια διέξοδο για τον εαυτό τους —αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πανούργοι και πράγματι δεν είναι καλοί άνθρωποι. Κάνουν πάντα λιγότερα απ’ όσα μπορούν, όποιο σημαντικό καθήκον κι αν εκτελούν. Αυτό είναι ανεύθυνο και άπιστο» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Αυτοί οι οκνηροί ψευδοεπικεφαλής δεν κάνουν ποτέ πρακτική δουλειά και ενεργούν λες κι ο ηγετικός τους ρόλος είναι κάποια επίσημη θέση, απολαμβάνοντας πλήρως τα προνόμια του κύρους τους. Το καθήκον που οφείλει να εκτελεί ένας επικεφαλής και το έργο που οφείλει να κάνει το αντιμετωπίζουν ως βάρος, ως μπελά. Μέσα τους, ξεχειλίζουν από περιφρόνηση προς το έργο της εκκλησίας: αν τους ζητήσετε να εποπτεύσουν το έργο ή να διαπιστώσουν ζητήματα σ’ αυτό και μετά να παρακολουθήσουν την εξέλιξή τους και να τα επιλύσουν, είναι γεμάτοι απροθυμία. Αυτό είναι το έργο που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες, είναι δουλειά τους. Εάν δεν το κάνεις —εάν είσαι απρόθυμος να το κάνεις— γιατί εξακολουθείς να θες να είσαι επικεφαλής ή εργάτης; Εκτελείς το καθήκον σου γιατί νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού ή για να απολαμβάνεις τα οφέλη του αξιώματός σου; Δεν είναι ντροπή να είσαι επικεφαλής αν επιθυμείς να κατέχεις κάποιο αξίωμα; Κανείς δεν έχει χειρότερο χαρακτήρα· αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοσεβασμό, είναι ξεδιάντροποι. Εάν επιθυμείς ν’ απολαύσεις τη σαρκική άνεση, τρέξε πίσω στον κόσμο και πάλεψε γι’ αυτήν, άδραξέ την και κατάκτησέ την όσο μπορείς. Κανείς δεν θ’ ανακατευτεί. Ο οίκος του Θεού είναι μέρος για να εκτελεί τα καθήκοντά του ο εκλεκτός λαός του Θεού και να Τον λατρεύει. Είναι μέρος για να επιδιώξουν οι άνθρωποι την αλήθεια και να σωθούν. Δεν είναι μέρος για ν’ απολαύσει κανείς τη σαρκική άνεση, πόσο μάλλον μέρος που καλομαθαίνει τους ανθρώπους. Οι ψευδείς επικεφαλής είναι ένα είδος ατόμου που δεν γνωρίζει ντροπή· είναι θρασείς, αδιάντροποι και δεν έχουν σύνεση. Όποια πραγματική εργασία και αν τους ανατεθεί, δεν τη θεωρούν σημαντική. Τη βάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, και ενώ το στόμα τους δίνει μια εξαιρετική απάντηση, δεν κάνουν καθόλου αληθινό έργο. Αυτό δεν είναι έλλειψη ηθικής; […] Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι να το επιτύχουν, είναι υπερβολικό για αυτούς, είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλουν οι άνθρωποι. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους διανοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να εκτελεί τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα και παίζουν βρόμικα και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν επιθυμούν να συμπεριφέρονται σαν σωστά άτομα. Ο Θεός τούς έδωσε επίπεδο και χαρίσματα, τους έδωσε την ευκαιρία να είναι άνθρωποι, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να απολαμβάνουν τα πάντα. Είναι κατάλληλο ένα τέτοιο άτομο να ονομάζεται άνθρωπος; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, πάντα οκνοί και ύπουλοι. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, επιθυμώντας να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Τα λόγια Του με πόνεσαν πολύ. Τόσο καιρό, ο Θεός μιλούσε λεπτομερώς για τις ευθύνες των επικεφαλής, μα εγώ δεν είχα εισέλθει καθόλου σ’ αυτό. Χασομερούσα, ήμουν ανεύθυνη, ικανοποιούσα τη σάρκα, ήμουν αναποτελεσματική στο καθήκον. Ήμουν σαν τα παράσιτα και τους άχρηστους που εκθέτει ο Θεός. Όταν χειριζόμουν το πρόβλημα της Ζιν Γουέ, γνώριζα καλά ότι δεν είχε επιλυθεί, αλλά με πονηριά έκανα απλώς ό,τι θα με γλύτωνε από τον κόπο. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν συχνά αναποτελεσματική στο καθήκον επειδή ήμουν τεμπέλα και νοιαζόμουν μόνο για την άνεσή μου. Αρχικά, όταν οι άλλοι είχαν προβλήματα στη διάδοση του ευαγγελίου, ή δεν ήταν σίγουροι για κάποιες αρχές, τους συναναστρεφόμουν για να τα επιλύσω. Αλλά επειδή κάποιοι προχωρούσαν αργά ή είχαν δύσκολα προβλήματα, θεώρησα μεγάλο κόπο και σπατάλη ενέργειας το να τους βοηθήσω. Θα χρειαζόταν αναζήτηση, συλλογισμό και συναναστροφή, έτσι επέλεξα να το αποφύγω, λύνοντας μόνο τα κραυγαλέα ζητήματα και παραμερίζοντας τα δύσκολα. Υποβάθμιζα τα μεγάλα προβλήματα και αγνοούσα τα μικρά. Έτσι, πολλά δεν επιλύθηκαν ποτέ. Ικανοποιούσα τη σάρκα χωρίς να διορθώνω πραγματικά τα πράγματα. Έτσι, για πολύ καιρό δεν υπήρχε πρόοδος στο ευαγγελικό έργο. Έφταιγε ότι ήμουν τεμπέλα από τη φύση μου, εκτιμούσα τη σάρκα, και δεν ήμουν αφοσιωμένη κι υπεύθυνη στο καθήκον. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αυτό είναι σοβαρή αμέλεια! Έχεις χάσει τη στάση και το αίσθημα ευθύνης που θα έπρεπε να έχει κάποιος σε θέση επικεφαλής ή εργάτη απέναντι στο καθήκον του» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Είναι κατάλληλο ένα τέτοιο άτομο να ονομάζεται άνθρωπος;» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Όχι. Ήμουν επικεφαλής, οπότε ήταν ευθύνη μου να κάνω ό,τι μπορώ για να λύσω όσα προβλήματα έβρισκα. Αλλά δεν βάδιζα στο σωστό μονοπάτι —σκεφτόμουν πάντα την άνεσή μου. Όποτε έπρεπε να αναλάβω δράση και να κάνω αληθινό έργο, τα παρατούσα. Αυτό έβλαπτε το έργο της εκκλησίας και την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Το να κάνω έτσι το καθήκον μου ήταν σοβαρή αμέλεια! Στο έργο Του τις έσχατες ημέρες για την επίλυση της διαφθοράς του ανθρώπου, ο Θεός έχει πει εκατομμύρια λόγια υπενθύμισης, προτροπής, κρίσης, παίδευσης, προειδοποίησης και έκθεσης, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να μας συναναστραφεί για να καταλάβουμε και να εισέλθουμε στην αλήθεια. Για να σώσει τον άνθρωπο, που έχει διαφθείρει τόσο ο Σατανάς, ανησυχεί και υποφέρει πολύ, έχει κάνει τόση προσπάθεια και έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα. Αλλά ενώ απολάμβανα τη θρέψη τόσων αληθειών από τον Θεό, ανέλαβα σημαντικό έργο στον οίκο Του χωρίς να σκεφτώ να ανταποδώσω την αγάπη Του. Δεν ήμουν σε θέση να υποφέρω λίγο ή να πληρώσω ένα μικρό τίμημα. Μόλις έπρεπε να αναλάβω δράση και να κάνω αληθινό έργο, το έβαζα στα πόδια. Ήθελα να λαμβάνω τις ανταμοιβές και τις ευλογίες του Θεού με πολύ μικρή προσπάθεια. Ήμουν εγωίστρια και άθλια, δεν είχα συνείδηση και λογική. Τότε είδα επιτέλους ότι εφόσον σκεφτόμουν τη σάρκα και λαχταρούσα την άνεση ζούσα χωρίς αξιοπρέπεια και ήμουν αναξιόπιστη. Ήμουν τεμπέλα επικεφαλής, ψευδοεπικεφαλής. Κάνοντας έτσι το καθήκον μου είχα προσωρινή παρηγοριά, μα εξαιτίας της τεμπελιάς μου έχανα ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια, και ο Θεός τελικά θα με απέκλειε. Κέρδιζα λίγα, αλλά έχανα πολλά, ήμουν τόσο ανόητη! Σκέφτηκα κάτι που λέει η Βίβλος: «Και η αμεριμνησία των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς» (Παροιμίαι 1:32). Ήξερα κάποιους αδελφούς και αδελφές που απολύθηκαν επειδή πάντα σκέφτονταν τη σάρκα και την άνεση, χωρίς να κάνουν αληθινό έργο. Η επιθυμία για άνεση αηδιάζει τον Θεό, μπορεί μέχρι και να χάσεις τη σωτηρία. Ο Θεός είναι άγιος και δίκαιος, και εξετάζει τις προθέσεις μου στο καθήκον. Δεν γινόταν να συμπεριφέρομαι άλλο έτσι. Ο οίκος του Θεού δεν είναι μέρος για να επιθυμώ τη σαρκική άνεση, αλλά για να κάνω το καθήκον μου και να ασκώ την αλήθεια. Εφόσον είχα αποδεχτεί αυτό το καθήκον, θα έπρεπε να το κάνω καλά. Προσευχήθηκα μετανοημένη: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτήν την κατάσταση, που μου έδειξε ότι επεδίωκα τη σαρκική άνεση και δεν ήμουν καθόλου υπεύθυνη. Στο εξής, θέλω να εργάζομαι αληθινά στο καθήκον μου». Μέσα από τα λόγια του Θεού, την αναζήτηση και τον στοχασμό, είδα ότι είχα άλλη μια λανθασμένη άποψη. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν από διάφορες πηγές αυτούς που επιβλέπουν σημαντικές εργασίες, αυτούς που κατευθύνουν τη διάδοση του ευαγγελίου, κάθε επικεφαλής ομάδας, κάθε σκηνοθέτη κινηματογραφικής ομάδας και ούτω καθεξής. Πρέπει να εντείνουν την παρατήρηση και την εξέτασή τους για αυτούς τους ανθρώπους, προτού σιγουρευτούν γι’ αυτούς. Μόνο με την τέτοιου είδους προσεκτική ανάθεση καθηκόντων μπορούν να διασφαλίσουν ότι οι ρυθμίσεις είναι οι ενδεδειγμένες και ότι οι άνθρωποι θα είναι αποτελεσματικοί στα καθήκοντά τους. Μερικοί λένε: “Όλοι οι άπιστοι λένε: ‘Μην αμφισβητείς αυτούς που απασχολείς και μην απασχολείς αυτούς που αμφισβητείς’. Πώς μπορεί ο οίκος του Θεού να είναι τόσο δύσπιστος; Είναι όλοι τους πιστοί· πόσο κακοί μπορεί να είναι; Δεν είναι όλοι τους καλοί άνθρωποι; Γιατί πρέπει η εκκλησία να τους μαθαίνει, να τους παρακολουθεί και να τους παρατηρεί;” Ισχύουν αυτά τα λόγια; Είναι προβληματικά; (Ναι.) Το να γνωρίζουμε κάποιον και να τον παρατηρούμε σε βάθος, καθώς και να αλληλεπιδρούμε μαζί του από κοντά, συνάδει με τις αρχές; Είναι σε πλήρη συμμόρφωση με τις αρχές. Με ποιες αρχές συνάδει; (Με το σημείο 4 των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών: Να είναι ενημερωμένοι για τις συνθήκες των επιβλεπόντων διαφόρων εργασιών και του προσωπικού που είναι αρμόδιο για διάφορες σημαντικές δουλείες, και να τους ανακατανέμουν ή να τους αντικαθιστούν άμεσα εφόσον απαιτείται, προκειμένου να αποτρέψουν ή να περιορίσουν τις απώλειες που προκαλούνται από την απασχόληση ακατάλληλων ανθρώπων και να εγγυηθούν την αποτελεσματικότητα και την ομαλή πρόοδο του έργου.) Αυτό είναι καλό σημείο αναφοράς, αλλά ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γίνεται αυτό; Το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Αν και σήμερα πολλοί άνθρωποι εκτελούν ένα καθήκον, υπάρχουν μόνο λίγοι που επιδιώκουν την αλήθεια. Σπάνια οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και εισέρχονται στην πραγματικότητα της αλήθειας καθώς εκτελούν το καθήκον τους· για τους περισσότερους, δεν υπάρχουν ακόμη αρχές στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν, δεν είναι ακόμη άνθρωποι που υπακούν πραγματικά τον Θεό· το στόμα τους απλώς λέει ότι αγαπούν την αλήθεια, ότι είναι πρόθυμοι να επιδιώξουν την αλήθεια και ότι είναι πρόθυμοι να πασχίσουν για την αλήθεια, ωστόσο είναι ακόμη άγνωστο πόσο θα διαρκέσει η αποφασιστικότητά τους. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να έχουν ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τόπο ξεσπάσματα μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια στερούνται κάθε αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον τους, είναι συχνά απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, ενεργούν όπως θέλουν, και είναι μάλιστα ανίκανοι να δεχτούν κλάδεμα και αντιμετώπιση. Μόλις γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι, οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι πιθανό να πετάξουν λευκή πετσέτα —αυτό συμβαίνει συχνά, είναι πολύ συνηθισμένο· έτσι συμπεριφέρονται όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Και έτσι, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη κερδίσει την αλήθεια, είναι αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Τι σημαίνει ότι είναι αναξιόπιστοι; Σημαίνει ότι όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή αναποδιές, είναι πιθανό να καταρρεύσουν και να γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι. Είναι αξιόπιστος κάποιος που είναι συχνά αρνητικός και αδύναμος; Σίγουρα όχι. Αλλά οι άνθρωποι που κατανοούν την αλήθεια είναι διαφορετικοί. Οι άνθρωποι που κατανοούν πραγματικά την αλήθεια είναι βέβαιο ότι έχουν καρδιά που έχει φόβο Θεού, καρδιά που υπακούει τον Θεό, και μόνο οι άνθρωποι με καρδιά που έχει φόβο Θεού είναι αξιόπιστοι· οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού δεν είναι αξιόπιστοι. Πώς θα πρέπει να προσεγγίζονται οι άνθρωποι χωρίς καρδιά που έχει φόβο Θεού; Θα πρέπει, φυσικά, να τους παρέχεται στοργική βοήθεια και υποστήριξη. Θα πρέπει να ελέγχονται περισσότερο καθώς εκτελούν το καθήκον τους και να τους παρέχεται περισσότερη βοήθεια και καθοδήγηση· μόνο τότε μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα εκτελέσουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Και ποιος είναι ο στόχος αυτού; Ο κύριος στόχος είναι να υποστηριχθεί το έργο του οίκου του Θεού. Δευτερεύων στόχος είναι να εντοπίζονται αμέσως τα προβλήματα, να παρέχεται αμέσως φροντίδα σ’ αυτούς, να υποστηρίζονται, να αντιμετωπίζονται και να κλαδεύονται, διορθώνοντας τις αποκλίσεις τους και αναπληρώνοντας τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους. Αυτό είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους· δεν υπάρχει τίποτα κακόβουλο σ’ αυτό. Η επίβλεψη των ανθρώπων, το να τους παρακολουθεί κανείς, το να τους γνωρίζει —όλα αυτά γίνονται για να βοηθηθούν να εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό, για να μπορέσουν να εκτελέσουν το καθήκον τους όπως ζητά ο Θεός και σύμφωνα με τις αρχές, ώστε να μην προκαλούν καμία αναστάτωση ή διαταραχή, για να μην χάνεται χρόνος. Ο σκοπός αυτού πηγάζει αποκλειστικά από υπευθυνότητα απέναντί τους και απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού· δεν υπάρχει καμία κακία σ’ αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Εδώ βλέπουμε μία αρχή που πρέπει να κάνουμε πράξη στο έργο μας. Πρέπει να παρακολουθούμε στενά όσους βρίσκονται υπό την εποπτεία μας, ιδιαίτερα όσους κάνουν σημαντικό έργο· όλοι έχουμε διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν έχουμε την πραγματικότητα της αλήθειας, οπότε κάνουμε πράγματα από διαφθορά. Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τυφλά κανέναν ούτε να μην αναμειγνυόμαστε —αυτό δείχνει ανευθυνότητα στο έργο μας. Αυτό ακριβώς κάνω εγώ. Κάποιες φορές επισημαίνουν τα προβλήματά μου, και τότε νιώθω αποφασισμένη να αλλάξω, αλλά συχνά είναι απλώς ενθουσιασμός. Όταν πρέπει όντως να το κάνω πράξη, περιορίζομαι από διεφθαρμένες διαθέσεις, δεν κάνω πράξη την αλήθεια. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε εποπτεία και βοήθεια, για να ασκηθούμε και να εισέλθουμε καλύτερα. Ο καθένας έχει ελλείψεις και δεν κατανοεί τις αρχές της αλήθειας, οπότε εμφανίζονται στα καθήκοντά μας κάποια ζητήματα ή παραλείψεις· ενίοτε αποκαλύπτουμε διαφθορά, ενεργούμε αλόγιστα. Τότε, οι επικεφαλής πρέπει να επιβλέπουν και να παρακολουθούν, να κατανοούν πώς πηγαίνουν τα καθήκοντα των ανθρώπων, να βρίσκουν και να διορθώνουν τις αποκλίσεις, και να αποτρέπουν να ζημιωθεί το έργο της εκκλησίας. Αλλά εγώ ήμουν τυφλή και ανόητη. Αφού η Ζιν Γουέ φαινόταν ενεργή και τα πήγαινε καλά στο ευαγγελικό έργο, δεν ανησύχησα γι’ αυτήν. Της παρέδωσα ένα τόσο σημαντικό έργο και στη συνέχεια δεν το σκέφτηκα ξανά. Η συνεργάτιδά μου ανέφερε προβλήματα στην ομάδα, αλλά δεν τα πήρα στα σοβαρά. Όταν έμαθα ότι η Ζιν Γουέ ήταν αλαζόνας και δεν συνεργαζόταν καλά, δεν το εξέτασα λεπτομερώς. Αφού ήταν η επικεφαλής της ομάδας, το επισήμανα εν τάχει και σκέφτηκα ότι θα αναζητούσε και θα εισερχόταν, οπότε δεν χρειαζόταν να ανησυχώ. Μα τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά από ό,τι είχα φανταστεί. Αυτή για την οποία ανησυχούσα λιγότερο είχε τα πιο σοβαρά προβλήματα. Λόγω της αλαζονικής της διάθεσης, οι άλλοι περιορίζονταν και δεν έκαναν κανονικά τα καθήκοντά τους. Για όλα αυτά έφταιγε το ότι δεν έκανα πρακτικό έργο και δεν εξέταζα πράγματα κι ανθρώπους μέσ’ από τα λόγια του Θεού. Επανεξετάσαμε το έργο αυτής της ομάδας και είδαμε ότι είχε ακόμη προβλήματα. Είχαν κερδίσει πολλούς ανθρώπους από το ευαγγελικό έργο, αλλά μερικοί από αυτούς δεν συμφωνούσαν με τις αρχές. Κάποιοι δεν είχαν καλή ανθρώπινη φύση και έπρεπε να αποπεμφθούν, πράγμα που σπαταλά πόρους και είναι και ταλαιπωρία για την εκκλησία. Όσο παρακολουθούσα το έργο τους, τόσα προβλήματα ανακάλυπτα, και τόσο έβλεπα ότι προηγουμένως δεν έκανα πρακτικό έργο. Κοίταζα μόνο την επιφάνεια —όταν το έργο φαινόταν να εξελίσσεται ομαλά, πίστευα ότι κανείς δεν είχε προβλήματα στο καθήκον του. Έβλεπα τα πράγματα τόσο επιφανειακά. Είδα πόσο αξιολύπητο ήταν που δεν καταλάβαινα την αλήθεια, και με προειδοποίησα πως στο μέλλον έπρεπε να βλέπω τα πράγματα βάσει της αλήθειας, να εκπληρώνω τις ευθύνες μου, και να επιβλέπω την εργασία όσων εποπτεύω. Κατάλαβα επίσης τη σημασία της απαίτησης του Θεού να εργάζονται οι επικεφαλής λεπτομερώς και αυτοπροσώπως. Αυτό βοηθά να κάνουμε ικανοποιητικά τα καθήκοντά μας. Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού. «Εάν διαθέτεις πραγματικά κάποιο επίπεδο σε ορισμένο βαθμό, έχεις πραγματικά κατανοήσει τις επαγγελματικές δεξιότητες στο πλαίσιο του πεδίου που εποπτεύεις και δεν είσαι άσχετος με το επάγγελμά σου, τότε δεν έχεις παρά να πετύχεις μία μόνο φράση και θα μπορέσεις να είσαι πιστός στο καθήκον σου. Ποια φράση; “Κάν’ το με την καρδιά σου”. Αν κάνεις τα πράγματα με την καρδιά σου και αφιερώνεις την καρδιά σου στους ανθρώπους, τότε θα είσαι σε θέση να είσαι πιστός και υπεύθυνος στο καθήκον σου. Είναι εύκολο να κάνεις πράξη αυτήν τη φράση; Πώς την κάνεις πράξη; Το να βάζεις την καρδιά σου σε κάτι σημαίνει ότι δεν μυρίζεις με τη μύτη σου ούτε ακούς με τα αυτιά σου —χρησιμοποιείς την καρδιά σου. Αν ένα άτομο μπορεί πραγματικά να κάνει κάτι με την καρδιά του, τότε όταν τα μάτια του βλέπουν κάποιον να κάνει κάτι, να εκφράζεται με κάποιον τρόπο ή να έχει κάποιου είδους αντίδραση σε κάτι, ή όταν τα αυτιά του ακούνε τα λόγια, τις φωνές ή τις διαφωνίες κάποιων ανθρώπων, αν χρησιμοποιήσει την καρδιά του για να σκεφτεί και να μελετήσει αυτά τα πράγματα, θα προκύψουν στο μυαλό του κάποιες ιδέες, απόψεις και στάσεις. Αυτές οι ιδέες, οι απόψεις και οι στάσεις θα του δώσουν βαθιά, πραγματική και σωστή κατανόηση του ατόμου ή του πράγματος, και ταυτόχρονα θα του δώσουν την αφορμή για κατάλληλες και σωστές κρίσεις και αρχές. Μόνο αν ένα άτομο αφιερώσει έτσι την καρδιά του σε κάτι θα είναι η έκφρασή του εκείνη ενός ατόμου που είναι πιστό στο καθήκον του» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Στα λόγια Του βρήκα μονοπάτι άσκησης. Για να κάνω καλά το καθήκον μου, χρειαζόταν προσοχή και υπευθυνότητα. Έπρεπε να δρω πραγματικά, να εισέρχεται στην καρδιά μου ό,τι βλέπω και ακούω, και να εντοπίζω τα προβλήματα στο καθήκον μου. Διαφορετικά, απλώς ψευτοδούλευα, δεν έβλεπα τυχόν προβλήματα. Έπρεπε να κάνω το παν για να επιλύσω τα προβλήματα που ανακάλυπτα, να ζητώ βοήθεια απ’ τους ανωτέρους όταν δεν μπορούσα να διορθώσω κάτι, να εκπληρώνω τις ευθύνες μου, να έχω καθαρή συνείδηση και να δέχομαι τον έλεγχο του Θεού. Δεν γινόταν στο καθήκον να βασίζομαι στις αντιλήψεις μου. Έπρεπε να ακολουθώ τις αρχές της αλήθειας και τις απαιτήσεις του Θεού μέχρι να επιλυθούν τα προβλήματα. Αν και υπήρχαν ακόμη πολλά ζητήματα στο έργο μας, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα για να τα λύσω, και όπως κι αν πήγαινε αυτό, έπρεπε να το κάνω με την καρδιά μου και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Το ευαγγελικό έργο είναι σημαντικό για τον οίκο του Θεού, και σ’ αυτούς τους κρίσιμους, έσχατους καιρούς, αν έπαιρνα ακόμα ελαφρά το καθήκον μου, επιζητούσα την άνεση και προστάτευα τα συμφέροντά μου, αυτός θα ήταν εγωιστικός, κατάπτυστος τρόπος ζωής. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, έχω χαμηλό ανάστημα και επίπεδο, αλλά θέλω να κάνω το παν για το καθήκον μου, και να ασκηθώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις Σου».

Πρόσφατα, ανακάλυψα ότι το ευαγγελικό έργο δεν ήταν πολύ αποτελεσματικό, κυρίως επειδή κάποιοι εργάτες του ευαγγελίου ήταν νέοι και δεν γνώριζαν τις αλήθειες για την κατάθεση μαρτυρίας για το έργο του Θεού. Κανόνισα να πάει η Λι Μέι και να τους δώσει κάποιες πρακτικές οδηγίες. Αρχικά, ανέλυα τις θρησκευτικές αντιλήψεις των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου και κατανοούσα τα ζητήματα των εργατών του ευαγγελίου με τη Λι Μέι. Μα αργότερα, καθώς είχα πολλή δουλειά, σκέφτηκα να παραδώσω όλα αυτά τα προβλήματα στη Λι Μέι, έτσι ώστε να μη με πολυαπασχολούν. Όταν το σκέφτηκα αυτό, αμέσως ένιωσα ενοχές. Το ευαγγελικό έργο δεν πήγαινε καλά, και η Λι Μέι ήθελε να το συζητήσει μαζί μου αφού πήγε και έμαθε για αυτά τα ζητήματα, μα εγώ ήλπιζα να της φορτώσω αυτή τη δουλειά, σαν γραφειοκράτης. Αυτό ήταν απεχθές. Έτσι, προσευχήθηκα και συνειδητά εγκατέλειψα τη σάρκα. Όταν η Λι Μέι μού έδωσε ανατροφοδότηση, ασχολήθηκα πρακτικά, συναναστράφηκα μαζί της και αναζήτησα την αλήθεια για να τα λύσουμε. Με αυτή την πρακτική συνεργασία, μπόρεσα να κατανοήσω πιο γρήγορα το έργο και την πρόοδο της ομάδας, και να βρω και να λύσω γρήγορα τα ζητήματα των εργατών του ευαγγελίου. Απ’ αυτήν την πρακτική συνεργασία, είδα την καθοδήγηση του Θεού. Κάποιοι νέοι εργάτες του ευαγγελίου άρχισαν να κατανοούν τις αρχές, το ευαγγελικό έργο έγινε πιο αποδοτικό, και κάποιοι νεοφώτιστοι ανέλαβαν καθήκοντα αφού δέχθηκαν το έργο του Θεού. Αν και πρόσφατα δαπανώ περισσότερο χρόνο και ενέργεια, όταν κάνω το καθήκον με την καρδιά μου, δεν είναι δύσκολο ή κουραστικό. Μάλιστα, έχω εξοπλιστεί με περισσότερες αρχές της αλήθειας, και γαληνεύοντας κατά την προσευχή και αναζητώντας όταν υπάρχουν προβλήματα, έχω πλησιάσει τον Θεό και είμαι πιο συγκεντρωμένη στο καθήκον μου. Ακόμα έχω πολλές ελλείψεις στο καθήκον μου. Απέχω ακόμη πολύ από το να το εκτελώ επαρκώς. Αλλά μέσα απ’ τις εμπειρίες μου, έχω προβληματιστεί κι έχω μάθει για την αποτυχία μου να κάνω πρακτικό έργο, και ξέρω πώς πρέπει να κάνω το καθήκον μου στο μέλλον. Όσα κέρδισα οφείλονται στη διαφώτιση και την καθοδήγηση των λόγων του Θεού.