Η δουλειά μου στην εκκλησία είναι να φτιάχνω βίντεο. Κατά την παραγωγή, όταν έχω δύσκολα πρότζεκτ, το εφέ σε κάθε καρέ πρέπει να δοκιμάζεται και να τροποποιείται, και υπάρχουν πολλές αποτυχίες. Όταν είδα πως τα πρότζεκτ των αδελφών μου ήταν σχετικά απλά και πως ολοκλήρωναν περισσότερα, σκέφτηκα: «Τα δικά μου έχουν υψηλές τεχνικές απαιτήσεις, πρέπει να αφιερώνω σκέψη, να βρίσκω υλικό και να μελετώ, και ο κύκλος παραγωγής είναι μεγάλος. Αν τα πρότζεκτ ήταν πιο απλά, δεν θα ήταν τόσο μεγάλος μπελάς. Θα έπρεπε να μάθω μόνο απλές μεθόδους και δεξιότητες, και ο κύκλος παραγωγής θα ήταν μικρότερος, άρα τα πρότζεκτ θα ήταν λιγότερο δύσκολα». Κατόπιν, στα καθήκοντά μου, έβλεπα ποια πρότζεκτ ήταν δύσκολα και ποια ήταν απλά και μετά αποφάσιζα ποια θα αναλάβω. Μια φορά, διάλεξα να κάνω ένα απλό κι άφησα τα πολύπλοκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Βλέποντάς τους να τα δέχονται με προθυμία, ένιωσα κάπως άβολα. Δεν έκανα πίσω όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες; Μα τότε σκέφτηκα: «Τα δύσκολα πρότζεκτ απαιτούν χρόνο και ενέργεια, και μεγάλη διανοητική προσπάθεια, οπότε καλύτερα να επιλέγω τα πιο απλά». Αργότερα, είδα πως υπήρχε περιθώριο βελτίωσης σε ένα πρότζεκτ μου, μα δεν ήθελα να κοπιάσω για να το αλλάξω, και είδα πως οι άλλοι δεν έβλεπαν κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν το άλλαξα και το παρέδωσα. Ενίοτε, όταν είχα κάποιο πρόβλημα, το σκεφτόμουν μια στιγμή, κι έπειτα ρωτούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θεωρούσα πως έτσι το πρόβλημα λυνόταν γρήγορα, χωρίς κούραση, οπότε ήταν εύκολος τρόπος να ολοκληρώνω εργασίες. Μα όταν το έκανα αυτό, ένιωθα αυτοκατάκριση. Κάποια ζητήματα ήταν πολύ απλά, θα μπορούσα να τα είχα λύσει με λίγη προσπάθεια κι όταν ρωτούσα τους άλλους, τους διέκοπτα απ’ τα καθήκοντά τους. Μα δεν προσπάθησα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Έτσι, αυτή η εξαπάτηση έγινε ο κανόνας με τον οποίο εκτελούσα τα καθήκοντά μου.

Πέρα από το να φτιάχνω βίντεο, έπρεπε να βοηθώ τους άλλους με τη μελέτη και να βελτιώνω τις επαγγελματικές τους δεξιότητες, άρα έπρεπε να δουλεύω περισσότερο. Πέρα από τις δεξιότητες που έπρεπε να μάθω, έπρεπε να βρίσκω υλικό και να προετοιμάζω μαθήματα βάσει των αναγκών των αδελφών. Μου φαινόταν δύσκολο και κουραστικό. Άρχισα να σκέφτομαι πώς να εξοικονομώ χρόνο και να μη νιώθω τόση κούραση. Αποφάσισα να στείλω το διδακτικό υλικό στους αδελφούς και τις αδελφές. Έτσι, θα μπορούσαν να το μελετήσουν και δεν θα χρειαζόταν να αφιερώνω χρόνο στο να το βρίσκω. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πίστευα πως δεν υπήρχε καλύτερη μέθοδος. Μετά από λίγο, μου είπαν πως το διδακτικό υλικό δεν έλυσε τα προβλήματά τους. Τότε, αισθάνθηκα κάπως άσχημα, κι αφού δεν είχα άλλη επιλογή, βρήκα κάποιο υλικό για να τους διδάξω με απλό τρόπο και σκέφτηκα: «Κανόνισα μαθήματα για όλους. Η δουλειά μου τελείωσε». Πολύ σύντομα η επικεφαλής μας είπε: «Παρατηρήθηκαν προβλήματα σε ένα βίντεο, κι αυτό καθυστερεί την πρόοδο». Όταν το άκουσα, δεν προσπάθησα να κατανοήσω τον εαυτό μου, κι ένιωσα πως το καθήκον δεν απαιτούσε μόνο να πληρώνω τίμημα, μα και ευθύνη αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά. Έτσι, δεν το ήθελα ακόμη περισσότερο. Μια μέρα, ήρθε να με βρει η επικεφαλής και με εξέθεσε που έκανα μόνο τα τυπικά και ήμουν πονηρή στο καθήκον μου. Με αντιμετώπισε, λέγοντας πως αν δεν άλλαζαν τα πράγματα, θα με έδιωχναν. Όταν την άκουσα να το λέει αυτό, αν και παραδέχτηκα πως έκανα μόνο τα τυπικά στο καθήκον μου, δεν ένιωσα μετάνοια. Καθώς σκεφτόμουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζα στο καθήκον μου στο μέλλον, δεν ήθελα να το επιτελώ άλλο πια. Ήθελα κάποιο ευκολότερο καθήκον. Την επομένη, είπα στην επικεφαλής: «Δεν είμαι ικανή γι’ αυτό το καθήκον. Θα ήθελα να αναλάβω κάποιο άλλο». Εκείνη με αντιμετώπισε, λέγοντας: «Στ’ αλήθεια δεν μπορείς να το επιτελέσεις; Έχεις προσπαθήσει; Αποφεύγεις τη σκληρή δουλειά, κάνεις μόνο τα τυπικά, εξαπατάς κι έχεις κακή ανθρώπινη φύση. Βάσει της συμπεριφοράς σου, δεν κάνεις γι’ αυτό το καθήκον». Όταν άκουσα τα λόγια της, ένιωσα σαν να μου ξερίζωσαν την καρδιά. Στο στούντιο, είδα τις άλλες αδελφές να καταπιάνονται με τα καθήκοντά τους, μα εγώ είχα απαλλαχθεί από τα δικά μου κι ήμουν πολύ στενοχωρημένη. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να έχανα το καθήκον μου. Τότε, υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου από μέσα μου: «Δεν ήθελα το καθήκον, μα θα μπορούσαν να μου αναθέσουν ένα άλλο. Γιατί ακύρωσαν την ικανότητά μου να εκτελώ καθήκοντα;» Μα τότε σκέφτηκα: «Ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Η απομάκρυνσή μου συνιστά τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Πρέπει να υπακούσω, να κάνω αυτοκριτική». Τις επόμενες ημέρες, στο μυαλό μου έπαιζε ξανά και ξανά η σκηνή της απομάκρυνσής μου από την επικεφαλής. Όταν σκεφτόμουν αυτά που είπε, ένιωθα δυστυχισμένη, ειδικά όταν είπε πως είχα κακή ανθρώπινη φύση. Δεν ήξερα πώς να κάνω αυτοκριτική, έτσι, μες στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό να με οδηγήσει στην αυτογνωσία.

Αργότερα, είδα κάποια λόγια Του: «Το γεγονός ότι χειρίζεται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα στη διεφθαρμένη διάθεση: πρόκειται για την ποταπότητα. Σε κάθε ζήτημα, λέει: “πάνω-κάτω σωστό είναι” και “στο περίπου”· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από “ίσως”, “πιθανόν” και “τέσσερα στα πέντε”. Ενεργεί επιπόλαια, είναι ικανοποιημένος με το να κάνει το ελάχιστο και είναι ικανοποιημένος με το να τα κουτσοκαταφέρνει όπως μπορεί. Δεν βλέπει τον λόγο να πάρει τα πράγματα στα σοβαρά ή να πασχίσει να είναι ακριβής, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσει τις αρχές της αλήθειας. Δεν πρόκειται για κάτι που υπάρχει εντός μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Όχι. Το να ειπωθεί πως πρόκειται για αλαζονεία είναι σωστό και το να ειπωθεί πως είναι ακόλαστο είναι επίσης απόλυτα εύστοχο —αλλά η μόνη λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: “ποταπό”. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ποταπότητα μέσα τους, απλώς σε διαφορετικούς βαθμούς. Σε κάθε ζήτημα, επιθυμούν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερα, να δουν πόσο μπορούν να λουφάρουν, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, εξοικονομούν χρόνο όταν μπορούν. Σκέφτονται από μέσα τους: “Εφόσον αποφεύγω να αποκαλυφθώ, δεν προκαλώ προβλήματα και δεν καλούμαι να δώσω εξηγήσεις, τότε μπορώ να τα κουτσοκαταφέρω. Το να γίνει σωστά μια δουλειά είναι μεγαλύτερος μπελάς απ’ όσο αξίζει”. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται, ούτε υποφέρουν ούτε καταβάλλουν τίμημα στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να μάθουν μέσες-άκρες ένα αντικείμενο, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό πιστεύοντας ότι έχουν μάθει ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι προς τα πράγματα; Είναι καλή στάση; Δεν είναι. Με απλά λόγια, “τα κουτσοκαταφέρνουν”. Αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι με ποταπότητα στην ανθρώπινη φύση τους υιοθετούν την άποψη και τη στάση τού “να τα κουτσοκαταφέρνουν” σε οτιδήποτε κάνουν. Είναι σε θέση οι άνθρωποι αυτού του είδους να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους; Όχι. Είναι σε θέση να κάνουν πράγματα σύμφωνα με την αρχή; Ακόμη πιο απίθανο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος δεύτερο)]. «Πώς μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά ανάμεσα στους ευγενείς και τους ποταπούς ανθρώπους; Απλώς κοίταξε τη στάση τους, τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πράγματα και πώς εκδηλώνονται όταν αντιμετωπίζουν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα —κοίταξε πώς ενεργούν, πώς χειρίζονται τα πράγματα και πώς συμπεριφέρονται όταν προκύπτουν ζητήματα. Οι άνθρωποι με χαρακτήρα και αξιοπρέπεια είναι σχολαστικοί, σοβαροί και επιμελείς στις ενέργειές τους, όπως και είναι πρόθυμοι να κάνουν θυσίες. Οι άνθρωποι που δεν έχουν χαρακτήρα και αξιοπρέπεια είναι αμέθοδοι και επιπόλαιοι στις ενέργειές τους, πάντα σκαρώνουν κάποιο κόλπο και πάντα θέλουν απλώς να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν μαθαίνουν καμία δεξιότητα στην εντέλεια και ποτέ δεν μαθαίνουν τίποτα σωστά, όσο καιρό κι αν περνούν μελετώντας το, παραμένουν σε σύγχυση εξαιτίας της άγνοιάς τους σε βασικά ζητήματα και συνήθη θέματα που σχετίζονται με τον τομέα της ειδικότητάς τους. Αν δεν τους πιέσεις να δώσουν απαντήσεις, ξέχασέ το. Μόλις το κάνεις, πανικοβάλλονται —τους λούζει κρύος ιδρώτας και δεν έχουν να δώσουν καμία απάντηση. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ποταπό χαρακτήρα, είναι σκουπίδια, χωρίς αξία» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο (Μέρος δεύτερο)]. Ιδίως τα εξής λόγια Του διαπέρασαν την καρδιά μου: «Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα», «δεν έχουν χαρακτήρα και αξιοπρέπεια» και «ποταπό χαρακτήρα». Αποκάλυψαν τη στάση μου προς το καθήκον μου και την ανθρώπινη φύση μου. Είδα πως έτσι ακριβώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου. Ενεργούσα μηχανικά στο καθετί. Έκανα μόνο το ελάχιστο που απαιτούνταν. Πάντα υπολόγιζα το σαρκικό μου συμφέρον, έψαχνα τρόπους να μην υποφέρω και ποτέ δεν σκέφτηκα πώς να εκτελώ καλά το καθήκον μου. Για χάρη της σαρκικής άνεσης, για να μην υποφέρω και πληρώσω τίμημα, πάντα επέλεγα τα πιο εύκολα πρότζεκτ. Κατά τη διαδικασία παραγωγής, ακόμη κι όταν έβλεπα προβλήματα ή περιθώρια βελτίωσης, εφόσον δεν τα έβλεπε άλλος, ανεχόμουν την ύπαρξή τους. Στο καθήκον παραγωγής βίντεο, έπρεπε να μάθω κάποιες δεξιότητες, καθώς και να βοηθήσω τους άλλους να τις μάθουν. Θεωρούσα την πίεση από αυτό το καθήκον πολύ μεγάλη, και μόνο που το σκεφτόμουν, κουραζόμουν. Έτσι, για χάρη της σαρκικής άνεσης, με κόλπα και πονηριά, προσπάθησα να κάνω τους άλλους να μάθουν μονάχοι. Έτσι, οι δεξιότητές τους δεν βελτιώθηκαν, τα καθήκοντά τους δεν ήταν αποτελεσματικά και καθυστέρησε η πρόοδος. Στα καθήκοντά μου, πορευόμουν με κόλπα και δόλο, δεν σκεφτόμουν το έργο του οίκου του Θεού ή πώς να τα εκτελώ καλά. Δεν είχα ανθρώπινη φύση! Ήμουν εγωίστρια, άθλια, κι είχα ποταπό χαρακτήρα. Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ένιωσα μεγάλες τύψεις και ενοχές.

Διάβασα τα εξής στα λόγια του Θεού: «Επιφανειακά, ορισμένοι άνθρωποι δεν φαίνεται να έχουν σοβαρά προβλήματα κατά τον καιρό που εκτελούν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτε απροκάλυπτα κακό, δεν προκαλούν διαταραχές ή αναστάτωση ούτε βαδίζουν στο μονοπάτι των αντίχριστων. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, δεν προκύπτει κανένα σημαντικό λάθος ή πρόβλημα αρχής, όμως, χωρίς να το καταλάβουν, μέσα σε ελάχιστα χρόνια εκτίθενται ως κάποιοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ως μη πιστοί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν κάποιο θέμα, αλλά ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα ενδόμυχα της καρδιάς αυτών των ανθρώπων και βλέπει το πρόβλημα. Ήταν πάντα επιπόλαιοι και αμετανόητοι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους. Καθώς περνάει ο καιρός, φυσικό επόμενο είναι να εκτεθούν. Τι σημαίνει το να παραμένουν αμετανόητοι; Σημαίνει πως αν και εκτελούσαν το καθήκον τους καθ’ όλη τη διάρκεια, είχαν πάντα λανθασμένη στάση απέναντι σ’ αυτό, μια στάση απροσεξίας και επιπολαιότητας, μια πρόχειρη στάση· και δεν είναι ποτέ ευσυνείδητοι, πόσο μάλλον αφοσιωμένοι. Μπορεί να καταβάλουν μια μικρή προσπάθεια, αλλά ενεργούν απλώς μηχανικά. Δεν δίνουν όλο τους το είναι και οι παραβάσεις τους δεν έχουν τέλος. Από τη σκοπιά του Θεού, δεν έχουν μετανοήσει ποτέ· πάντα ήταν επιπόλαιοι, και δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία αλλαγή σ’ αυτούς —δηλαδή, δεν εγκαταλείπουν το κακό από τα χέρια τους ούτε μετανοούν σ’ Αυτόν. Ο Θεός δεν βλέπει σ’ αυτούς μια στάση μετάνοιας και δεν βλέπει αλλαγή στη στάση τους. Επιμένουν να αντιμετωπίζουν το καθήκον τους και την αποστολή από τον Θεό με τέτοια στάση και μέθοδο. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτήν την πεισματική, αδιάλλακτη διάθεση και επιπλέον δεν έχουν αισθανθεί ποτέ υπόχρεοι στον Θεό, δεν έχουν αισθανθεί ποτέ πως η απροσεξία και η επιπολαιότητά τους αποτελεί παράβαση, ανόμημα. Στην καρδιά τους δεν υπάρχει ίχνος χρέους, ενοχής, αυτομομφής, πόσο μάλλον αυτοκατηγορίας. Και όσο περνάει ο καιρός, ο Θεός βλέπει πως αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός και όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν ή όση αλήθεια κι αν κατανοήσουν, η καρδιά τους δεν συγκινείται και η στάση τους δεν αλλάζει ούτε μεταβάλλεται. Ο Θεός το βλέπει αυτό και λέει: “Δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Τίποτα από αυτά που λέω δεν αγγίζει την καρδιά του και τίποτα από αυτά που λέω δεν αλλάζει τη στάση του. Δεν υπάρχει τρόπος να τον αλλάξω. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι κατάλληλος να εκτελεί το καθήκον του και δεν είναι κατάλληλος να παρέχει υπηρεσία στον οίκο Μου”. Γιατί το λέει αυτό ο Θεός; Επειδή όταν εκτελεί το καθήκον του και πραγματοποιεί έργο, είναι συστηματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος. Όσο κι αν κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, και όση μακροθυμία και υπομονή κι αν επιδεικνύεται σ’ αυτόν, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν μπορεί να τον κάνει να μετανοήσει αληθινά και να αλλάξει. Δεν μπορεί να τον κάνει να κάνει καλά το καθήκον του, δεν μπορεί να του επιτρέψει να εισέλθει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Άρα, αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Όταν ο Θεός καθορίζει πως κάποιος δεν επιδέχεται διόρθωση, θα συνεχίσει να τον κρατά υπό τον αυστηρό Του έλεγχο; Όχι. Ο Θεός θα τον αφήσει ελεύθερο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Διάβασα τα λόγια Του ξανά και ξανά. Κατάλαβα πως παρόλο που έδινα την εντύπωση πως εκτελούσα το καθήκον μου, μέσα μου πρόδιδα τον Θεό. Στο καθήκον μου, σκεφτόμουν μόνο το σαρκικό συμφέρον και πώς να μην υποφέρω, κι έκανα μόνο τα τυπικά με κόλπα και πονηριά. Όταν μπορούσα να αποδώσω καλύτερα, δεν το έκανα, επειδή αν και το αποτέλεσμα δεν ήταν άψογο, τουλάχιστον η δουλειά είχε γίνει, κι αυτό αρκούσε. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά το ότι έκανα μόνο τα τυπικά και ποτέ δεν προσπάθησα να κατανοήσω τον εαυτό μου. Η επικεφαλής με εξέθεσε, με προειδοποίησε, κι αυτή ήταν η εκ Θεού ευκαιρία μου να μετανοήσω. Μα εγώ δεν ένιωθα μετάνοια. Πάλι λογάριαζα το σαρκικό μου συμφέρον. Η σκέψη της σκληρής δουλειάς και του τιμήματος που απαιτούσε το καθήκον μου με έκανε να μην το θέλω πια. Γιατί ήμουν τόσο απαθής και πεισματάρα; Ο Θεός μού έδωσε πολλές ευκαιρίες να μετανοήσω και ν’ αλλάξω, δείχνοντας έτσι το έλεός Του για μένα, μα εγώ Υπολόγιζα μόνο το σαρκικό συμφέρον μου, δεν αναζητούσα την αλήθεια, δεν έκανα αυτοκριτική και Του εναντιωνόμουν. Ήμουν πολύ ανυπότακτη! Το καθήκον μου ήταν η αποστολή κι η ευθύνη που μου έδωσε ο Θεός, κι έπρεπε να είχα κάνει το παν για να το εκπληρώσω. Όμως, όχι μόνο δεν το είχα εκτελέσει καλά, μα έκανα μόνο τα τυπικά για να Τον εξαπατήσω, απορρίπτοντας το καθήκον μου. Δεν πρόδιδα έτσι τον Θεό; Η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή, κι ο Θεός μισούσε όσα είχα κάνει. Η απομάκρυνσή μου έδειχνε τη δικαιοσύνη Του. Τρόμαξα λιγάκι όταν το κατάλαβα αυτό. Ένιωσα μεταμέλεια που με τις πράξεις μου στενοχώρησα τον Θεό. Έπρεπε να πάψω να κάνω μόνο τα τυπικά, να μετανοήσω και ν’ αλλάξω.

Κατόπιν, διέδιδα το ευαγγέλιο με τους αδελφούς και τις αδελφές. Επειδή δεν ήξερα τις αρχές και δεν ήμουν καλή στη συνομιλία με άλλους, το καθήκον μού φαινόταν δύσκολο, δεν ήθελα να κοπιάσω ούτε να πληρώσω πάλι τίμημα. Όμως, σκέφτηκα την πρότερη στάση μου ως προς το καθήκον, και είδα πως το ότι μπορούσα να κηρύξω το ευαγγέλιο ήταν το μέγα έλεος του Θεού. Δεν έπρεπε να το βάζω στα πόδια όταν συναντούσα πρόβλημα. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα λίγο πιο θετική.

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική, και διερωτήθηκα γιατί ήθελα να κάνω πίσω μπρος σε ένα δύσκολο καθήκον. Ποια φύση με ήλεγχε όταν συνέβαινε αυτό; Έπειτα, είδα ένα βίντεο ανάγνωσης των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη την στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα εξαιρετικό ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν ακολουθούν την αλήθεια ενώ αγαπούν την σάρκα σαν θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; […] Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Κάθε ερώτηση του Θεού διαπέρασε την καρδιά μου, θαρρείς και μου τις απεύθυνε ο Θεός ο ίδιος, κι ένιωσα πως Του χρωστούσα πολλά. Σκέφτηκα τον ενσαρκωμένο Θεό που εξέφρασε τόση αλήθεια για να μας ποτίσει, να μας εφοδιάσει, για να αποκτήσουμε την αλήθεια, να αποβάλουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να μπορέσουμε να σωθούμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μας. Οι σοφοί θα εκτιμήσουν την ευκαιρία που παρέχει το έργο Του και θα επιδιώξουν την αλήθεια, θα εκπληρώσουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, θα επιδιώξουν αλλαγή της διάθεσης της ζωής τους και, τέλος, θα κατανοήσουν την αλήθεια και θα σωθούν. Οι τυφλοί και αδαείς, από την άλλη, μοχθούν για σαρκικές απολαύσεις και δεν πασχίζουν προς επιδίωξη της αλήθειας. Κάνουν μόνο τα τυπικά, δεν προσπαθούν στο καθήκον τους, κι όσο καιρό κι αν πιστεύουν, δεν κατανοούν ποτέ την αλήθεια, δεν αλλάζουν τη διάθεση της ζωής τους και, εν τέλει, εξαλείφονται από τον Θεό. Σκέφτηκα τον εαυτό μου. Δεν ήμουν κι εγώ ένα τέτοιο αδαές άτομο; Ζούσα βάσει σατανικών φιλοσοφιών, όπως «Ζήσε τη ζωή στον αυτόματο πιλότο» και «Η τεμπελιά έχει κι ευλογίες». Συμβιβαζόμουν με την ισχύουσα κατάσταση κι επιζητούσα σαρκικές ανέσεις. Πίστευα χρόνια στον Θεό χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια, να εστιάζω στην αλλαγή διάθεσης ή στο αν τα καθήκοντά μου συνήδαν με το θέλημά Του. Θεωρούσα τη σαρκική απόλαυση σημαντικότερη από το θέλημά Του, συνεπώς, όταν το καθήκον μου απαιτούσε να πληρώσω κάποιο τίμημα, έκανα μόνο τα τυπικά και κατέφευγα σε κόλπα και δόλο, κι έτσι, το καθήκον μου δεν είχε αποτέλεσμα και το έργο του οίκου Του καθυστερούσε. Ακόμη και τότε, όμως, δεν ένιωθα μεταμέλεια ή ενοχές. Η λαχτάρα μου για άνεση με έκανε αχρεία, απερίσκεπτη και ν’ αδιαφορώ για τη βελτίωση. Δεν σπαταλούσα τη ζωή μου; Διέφερα καθόλου από θηρίο; Είδα πως αυτές οι τοξίνες είναι πλάνες με τις οποίες μας διαφθείρει ο Σατανάς. Μας κάνουν να επιδιώκουμε την άνεση, όχι τη βελτίωση, να γινόμαστε αχρείοι, και τελικά να πεθαίνουμε μες στην άγνοια. Εγώ έφταιγα που έχασα το καθήκον μου. Ήμουν τεμπέλα, είχα επιπόλαιο χαρακτήρα και δεν ήμουν άξια της εμπιστοσύνης κανενός, γεγονός που προκαλούσε αηδία στους άλλους και αποστροφή στον Θεό. Παλιά, θεωρούσα πως τα καθήκοντα με πολλές απαιτήσεις και εργασίες ισοδυναμούσαν με μαρτύριο. Μα ούτε κατά διάνοια δεν υπέφερα για το καθήκον μου. Προφανώς, η φύση μου ήταν νωθρή και ιδιοτελής. Με απασχολούσε υπερβολικά η σάρκα. Αν και πρέπει να υποφέρουμε και να πληρώνουμε τίμημα όταν έχουμε δυσκολίες, μπορούμε να το αντέξουμε, καθώς ο Θεός δεν μας δίνει ποτέ αβάσταχτα φορτία. Με αυτές τις δυσκολίες, ο Θεός μού έδειξε τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τα ψεγάδια μου, για να γνωρίσω εαυτόν, ν’ αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω τα προβλήματα, ν’ αλλάξω διάθεση ζωής. Συνάμα, ήλπιζε να μάθω να στηρίζομαι πάνω Του όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, και να έχω αληθινή πίστη. Παλιά, ήμουν αδαής, τυφλή και δεν κατανοούσα το θέλημά Του. Έχασα πολλές ευκαιρίες για να κερδίσω την αλήθεια και να τελειωθώ απ’ τον Θεό, και άφησα αυτήν την υπέροχη περίοδο να με προσπεράσει μάταια. Αν και είχα σαρκική άνεση και δεν υπέφερα, ούτε πλήρωνα ιδιαίτερο τίμημα, δεν κατείχα την αλήθεια, οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου δεν είχαν διορθωθεί, δεν έκανα καλές πράξεις στο καθήκον μου, καθυστερούσα το έργο του οίκου Του κι αηδίαζα τον Θεό. Αν συνέχιζα να ζω τελώντας σε τέτοια σύγχυση, στο τέλος θα έχανα τελείως τη σωτηρία του Θεού. Ένιωσα απέχθεια κι αηδία για τον εαυτό μου, και δεν ήθελα πια να ζω σαν ζώο.

Μια μέρα, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Η σημερινή επιδίωξη αποσκοπεί εξ ολοκλήρου στο να μπουν τα θεμέλια για το μελλοντικό έργο, προκειμένου να σε χρησιμοποιήσει ο Θεός και να μπορέσεις να καταθέσεις μαρτυρία γι’ Αυτόν. Εάν αυτός γίνει ο στόχος της επιδίωξής σου, θα είσαι σε θέση να αποκτήσεις την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Όσο υψηλότερα θέσεις τον στόχο της επιδίωξής σου, τόσο περισσότερο θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην τελείωση. Όσο περισσότερο επιδιώκεις την αλήθεια, τόσο περισσότερο εργάζεται το Άγιο Πνεύμα. Όσο περισσότερη ενέργεια βάζεις σε αυτήν την επιδίωξη, τόσο περισσότερα θα κερδίσεις. Το Άγιο Πνεύμα οδηγεί στην τελείωση τους ανθρώπους με βάση την εσωτερική τους κατάσταση. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν είναι διατεθειμένοι να τους χρησιμοποιήσει ο Θεός ή να τελειωθούν από Αυτόν, ότι θέλουν απλώς η σάρκα τους να παραμείνει ασφαλής και να μην υποστούν κάποια κακοτυχία. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εισέλθουν στην βασιλεία, αλλά είναι διατεθειμένοι να κατέλθουν στο πηγάδι της αβύσσου. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Θεός θα πραγματοποιήσει και αυτήν την επιθυμία σου. Ό,τι κι αν επιδιώκεις, ο Θεός θα το πραγματοποιήσει. Οπότε, τι επιδιώκεις επί του παρόντος; Επιδιώκεις να τελειωθείς; Οι παρούσες πράξεις και η συμπεριφορά σου αποσκοπούν στο να τελειωθείς από τον Θεό και για να κερδηθείς από Αυτόν; Έτσι πρέπει να μετράς συνεχώς τον εαυτό σου στην καθημερινή σου ζωή. Εάν αφιερώσεις εξ ολοκλήρου την καρδιά σου στην επιδίωξη ενός μοναδικού στόχου, ο Θεός σίγουρα θα σε οδηγήσει στην τελείωση. Αυτό είναι το μονοπάτι του Αγίου Πνεύματος. Το μονοπάτι πάνω στο οποίο το Άγιο Πνεύμα καθοδηγεί τους ανθρώπους επιτυγχάνεται μέσω της επιδίωξής τους. Όσο μεγαλύτερη δίψα έχεις να τελειωθείς και να κερδηθείς από τον Θεό, τόσο περισσότερο θα εργάζεται μέσα σου το Άγιο Πνεύμα. Όσο περισσότερο αδυνατείς να αναζητάς και όσο πιο αρνητικός και οπισθοδρομικός είσαι, τόσο περισσότερες ευκαιρίες στερείς από το Άγιο Πνεύμα να εργαστεί· όσο περνάει ο καιρός, το Άγιο Πνεύμα θα σε εγκαταλείπει. Επιθυμείς να τελειωθείς από τον Θεό; Επιθυμείς να κερδηθείς από τον Θεό; Επιθυμείς να χρησιμοποιηθείς από τον Θεό; Θα πρέπει να επιδιώκετε να κάνετε τα πάντα, ώστε να τελειωθείτε, να κερδηθείτε και να χρησιμοποιηθείτε από τον Θεό, ώστε τα πάντα μέσα στο σύμπαν να μπορούν να δουν τις ενέργειες του Θεού να εκδηλώνονται μέσα σας. Εσείς είστε οι κύριοι ανάμεσα στα πάντα και, εν μέσω όλων όσα υπάρχουν, εσείς θα αφήσετε τον Θεό να απολαύσει μαρτυρία και δόξα μέσα από σας —αυτό αποδεικνύει ότι είστε η πιο ευλογημένη όλων των γενεών!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού). «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να παραδοθείς στην αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και για να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια, πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα. Αυτό πρέπει να κάνεις. Δεν πρέπει να πετάξεις την αλήθεια για χάρη μιας ειρηνικής οικογενειακής ζωής, και δεν πρέπει να χάσεις την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα της ζωής σου για χάρη μιας στιγμιαίας απόλαυσης. Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι στη ζωή που θα έχει μεγαλύτερο για σένα νόημα. Εάν έχεις μια τόσο χυδαία ζωή και δεν βάζεις στόχους, τότε δεν σπαταλάς τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Κατάλαβα πως για να κερδίσουμε την αλήθεια, πρέπει να προδώσουμε τη σάρκα και να κάνουμε πράξη την αλήθεια. Τότε, θα τελειωθούμε τελικά απ’ τον Θεό. Είναι ο πιο ουσιώδης και πολύτιμος τρόπος ζωής. Αν εγκαταλείψουμε την αλήθεια για χάρη της σαρκικής άνεσης, τότε θα ζούμε χωρίς αξιοπρέπεια, θα χάσουμε το έργο του Αγίου Πνεύματος, κι εν τέλει θα εξαλειφθούμε απ’ τον Θεό και θα χάσουμε τη σωτηρία. Έμαθα, επίσης, πως για να μη λαχταράμε τη σαρκική άνεση, πρέπει η καρδιά μας να επιδιώκει την αλήθεια, να κάνουμε συχνά αυτοκριτική, να εστιάζουμε τις προσπάθειές μας στο καθήκον, κι όταν συναντάμε δυσκολίες, να απαρνούμαστε τη σάρκα και τον εαυτό μας και να προστατεύουμε το έργο του οίκου Του. Έτσι θα λάβουμε την καθοδήγηση και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μόλις τα κατάλαβα αυτά, η καρδιά μου φωτίστηκε, κι ορκίστηκα πως θα απαρνούμουν τη σάρκα και θα δινόμουν στο καθήκον μου.

Κατόπιν, σκέφτηκα επιμελώς πώς να κηρύττω καλά το ευαγγέλιο. Όταν δεν κατανοούσα καλά τις αρχές, τις αναζητούσα με τους άλλους, κι έβρισκα τον χρόνο να μελετώ μαζί τους. Μετά, όταν το κήρυγμα του ευαγγελίου απαιτούσε περισσότερα, δεν τα θεωρούσα πια τόσο μεγάλο μπελά. Αντ’ αυτού, τα έβλεπα ως κάτι που όφειλα να κάνω, ως την ευθύνη μου. Είχα χίλια-δυο να κάνω κάθε μέρα, μα ένιωθα εμπλουτισμένη.

Μια μέρα, ήρθε να με βρει η επικεφαλής μου και μου ζήτησε να αρχίσω πάλι να φτιάχνω βίντεο. Όταν άκουσα τα νέα, κατενθουσιάστηκα. Ήμουν ευγνώμων στον Θεό και δεν ήξερα τι να πω. Θυμήθηκα που νοιαζόμουν για τη σάρκα, που έκανα μόνο τα τυπικά στο παρελθόν, κι ένιωσα πολύ υπόχρεη στον Θεό. Δεν μπορούσα να επανορθώσω για τα παλιά μου λάθη, παρά μόνο να Του ανταποδώσω την αγάπη Του τώρα. Αργότερα, όταν συναντούσα δυσκολίες στο καθήκον μου, προσευχόμουν στον Θεό και σκεφτόμουν πώς να τις ξεπεράσω. Μια φορά, ένα πρότζεκτ μου δεν βγήκε πολύ καλό, και ο επικεφαλής και ο υπεύθυνος δεν ήξεραν πώς να το διορθώσουν. Κι εγώ είχα κολλήσει και δεν ήξερα από πού να αρχίσω για να το διορθώσω. Σκέφτηκα: «Αν προσπαθήσω να το διορθώσω, αφιερώσω χρόνο και κόπο, δεν ξέρω αν θα βγει καλό το αποτέλεσμα. Ίσως είναι καλύτερα να το κάνει κάποιος άλλος». Κατάλαβα πως προσπαθούσα πάλι να αποφύγω τη δυσκολία, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Θυμήθηκα τα λόγια Του: «Όταν υπάρχει μπροστά σου και σου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, μην σκέφτεσαι πώς να αποφύγεις τη δυσκολία· αν κάτι είναι δύσκολο, μην το παραμερίζεις και μην το αγνοείς. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις κατάματα. Πρέπει να θυμάσαι ανά πάσα στιγμή ότι ο Θεός είναι με τους ανθρώπους, ότι όποτε αυτοί έχουν οποιαδήποτε δυσκολία, δεν χρειάζεται παρά να προσευχηθούν και να αναζητήσουν απάντηση από τον Θεό, και ότι με τον Θεό τίποτα δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις αυτή την πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια Του μου έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Όποιο πρόβλημα, όποια δυσκολία κι αν συναντούμε στο καθήκον μας, πρέπει να στηριζόμαστε πάνω Του για να τα ξεπεράσουμε, όχι να αποφεύγουμε τη δυσκολία ή τα καθήκοντά μας λόγω σαρκικού πόνου. Αυτό είναι προδοσία και απιστία εις βάρος του Θεού. Μόλις το κατάλαβα, υποσχέθηκα πως θα στηριζόμουν στον Θεό, θα απαρνιόμουν τη σάρκα και θα προσπαθούσα να το διορθώσω. Έτσι, ηρέμησα και το έλεγξα ξανά και ξανά, κάνοντας, εν τέλει, τις απαραίτητες διορθώσεις. Όλοι είπαν πως ήταν καλό και κανείς δεν είχε κάποια υπόδειξη να κάνει. Όταν ασκήθηκα έτσι, η καρδιά μου γαλήνεψε κι ηρέμησε. Ένιωσα πως το να πληρώνω τίμημα ήταν όντως ευλογία απ’ τον Θεό. Δόξα τω Θεώ!