Από την Τινγκχουά, Γαλλία

Τον περασμένο Ιούνιο, ως νέα επικεφαλής, βρέθηκα στην ίδια πάνω-κάτω κατάσταση με τη δική σου. Στην αρχή, επειδή μιλούσα γαλλικά και μπορούσα να επικοινωνώ με τα νέα μέλη απευθείας, μερικές αδελφές μού ζητούσαν να βοηθήσω στη μετάφραση και σε άλλες τυχόν ερωτήσεις ή δυσκολίες τους. Στην εκκλησία των νέων πιστών, σε όποια ομάδα κι αν πήγαινα να συναναστραφώ, όλοι άκουγαν με προσοχή, κι όταν τελείωνα, έλεγαν πάντα πως η συναναστροφή μου ήταν χρήσιμη. Σκεφτόμουν πως, συγκριτικά με τις συνεργάτιδές μου, είχα καλές γλωσσικές δεξιότητες, και καθώς δεν ήμουν καινούρια, μπορούσα να συναναστρέφομαι καλά. Άρα, αυτό σήμαινε πως ο ρόλος μου στην ομάδα ήταν αναντικατάστατος. Αυτό ικανοποιούσε πολύ τη ματαιοδοξία μου. Όμως, ως αποτέλεσμα, προσπαθούσα πάντα να διατηρώ την καλή εντύπωση που είχαν όλοι για μένα. Κάθε φορά που κάποιος αδελφός ή αδελφή ρωτούσε κάτι, ακόμα κι αν ήταν προφανές πως δεν γνώριζα την απάντηση, προσποιούμουν ότι γνώριζα.

Θυμάμαι μια φορά, πήγα σε μια ομάδα να συναναστραφώ σχετικά με την υλοποίηση ενός έργου. Ένας αδελφός με ρώτησε κάτι, όμως, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έκανα αυτό το έργο, δεν ήμουν βέβαιη για τις συγκεκριμένες αρχές και προϋποθέσεις της άσκησης και δεν γνώριζα τι να απαντήσω. Συνεχώς αναρωτιόμουν: «Αν πω ότι δεν ξέρω, ο αδελφός δεν θα με εκτιμά λιγότερο; Θα σκεφτόταν, άραγε, πως ενώ πιστεύω στον Θεό περισσότερο καιρό απ’ ό,τι εκείνος, δεν μπορώ να απαντήσω μια ερώτηση και πως δεν γνωρίζω την αλήθεια; Αυτό θα ήταν πολύ εξευτελιστικό. Οι άλλοι αδελφοί και αδελφές θα εξακολουθούσαν να με εγκρίνουν ως επικεφαλής; Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να επιτρέψω σε κανέναν να μάθει ότι δεν ξέρω». Έχοντας αυτό κατά νου, αντέδρασα ήρεμα και ξεστόμισα μερικά δόγματα χωρίς πολλή σκέψη. Καταλάβαινα πως η απάντησή μου δεν τον ικανοποίησε. Στην πραγματικότητα, ένιωθα λίγο ένοχη. Δεν κορόιδευα αυτόν τον αδελφό; Όμως, προκειμένου να διασώσω το γόητρό μου, δεν του είπα την αλήθεια. Μια άλλη φορά, ένας αδελφός με ρώτησε πώς να εκπληρώνει τα καθήκοντά του πιο αποτελεσματικά. Είπε πως τον προβλημάτιζε πολύ και πραγματικά χρειαζόταν βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω, καθώς κι εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα. Ούτε εγώ είμαι καλή στη διαχείριση του χρόνου και συχνά νιώθω πως δεν είναι αρκετός. Όμως, αν του έλεγα πως έχω το ίδιο πρόβλημα μ’ εκείνον ακόμα και μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό, δεν θα με εκτιμούσε λιγότερο; Δεν θα σκεφτόταν πως δεν κατανοώ περισσότερα από εκείνον; Δεν θα καταστρεφόταν η εικόνα που έχει για μένα στο μυαλό του; Του μίλησα για κάποιες θεωρίες διαχείρισης χρόνου και τον έκανα να πιστεύει πως κι εγώ τις εφαρμόζω στην πράξη. Μετά απ’ αυτό δεν είπε τίποτα κι εγώ δεν τον ξαναρώτησα για να δω αν βρήκε χρήσιμη τη συναναστροφή μου. Φοβόμουν πως θα μου ζητούσε περισσότερες λεπτομέρειες, κι αν δεν μπορούσα να απαντήσω, θα ήταν πολύ εξευτελιστικό για μένα. Κι έτσι, ξεπέταξα το πρόβλημά του. Υπήρξαν πολλές φορές που και η δική μου κατάσταση δεν ήταν τόσο καλή. Καθώς εργαζόμουν μαζί με αδελφούς και αδελφές, αποκάλυπτα κάποιες διεφθαρμένες διαθέσεις, όμως στις συναθροίσεις, απέφευγα να μιλώ ειλικρινά γι’ αυτές. Μιλούσα μόνο για κάποια κατά γράμμα κατανόηση των λόγων του Θεού και συναναστρεφόμουν πάνω σε κάποια κούφια δόγματα, για να νομίζουν πως κατανοούσα την αλήθεια και πως η πίστη και τ’ ανάστημά μου ήταν μεγαλύτερα. Μια φορά, μια αδελφή που είχα ποτίσει στο παρελθόν, μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε πως της έλειψαν οι συναθροίσεις που είχαμε παλιά. Συνήθως, στις διαδράσεις μου με τους αδελφούς και τις αδελφές, μπορούσα να καταλάβω από τον τρόπο που συμπεριφέρονταν, πως με εκτιμούσαν και με θαύμαζαν. Ήμουν πολύ χαρούμενη και απολάμβανα την αίσθηση πως ήμουν σημαντική στην εκκλησία, και μάλιστα, ήλπιζα ότι όλοι θα συνέχιζαν να με εκτιμούν και να με στηρίζουν. Μερικές φορές, δεν αισθανόμουν πολύ άνετα στη σκέψη πως πάντα προσποιούμουν πως ήμουν άξια θαυμασμού. Έφερνα άραγε τους ανθρώπους ενώπιόν μου για να με λατρεύουν; Ενίοτε, μου περνούσε αυτή η σκέψη από το μυαλό, αλλά δεν της έδινα ιδιαίτερη προσοχή.

Ένα πρωί, στις αρχές Οκτωβρίου, η συνεργάτιδα αδελφή κι εγώ συζητούσαμε για το έργο με μια επικεφαλής ομάδας. Η αδελφή ζήτησε από την επικεφαλής ομάδας να αναφέρει τα προβλήματα και τις ελλείψεις που αντιμετωπίζαμε στην εκπλήρωση του καθήκοντός μας. Εξεπλάγην όταν η επικεφαλής της ομάδας μού είπε: «Πραγματικά, τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους κινέζους αδελφούς και αδελφές, ειδικά για εσένα. Συχνά νομίζω πως αυτά που λες είναι πιο σημαντικά από τα λόγια του Θεού. Μόνο εσένα θέλω ν’ ακούω». Όταν το άκουσα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου και το πρόσωπό μου άρχισε να καίει. Εκείνη συνέχισε: «Ξέρω πως είναι λάθος να λατρεύω ανθρώπους, όμως σε γνωρίζω ένα χρόνο τώρα και δεν έχω δει καμιά διαφθορά, δυσκολία ή αδυναμία σ’ εσένα. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως ουσιαστικά είσαι τέλεια, χωρίς καμιά διαφθορά. Δεν μπορώ παρά να σε εκτιμώ και να σε θαυμάζω». Όταν το άκουσα αυτό, εξεπλάγην και τρόμαξα. Για κάποια λεπτά, δεν είπα τίποτα, ώσπου τελικά μετέφρασα τα σχόλια της επικεφαλής ομάδας στη συνεργάτιδα αδελφή, τραυλίζοντας καθ’ όλη τη διάρκεια. Έπειτα, εκείνη συναναστράφηκε με την επικεφαλής ομάδας για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Εγώ απλώς βοηθούσα στη μετάφραση, καθώς πραγματικά δεν ήξερα τι να πω. Και η συνάθροιση απλώς τελείωσε έτσι αμήχανα.

Στη συνέχεια, ένιωθα αδύναμο όλο μου το σώμα. Τα λόγια της αδελφής ηχούσαν συνεχώς στο κεφάλι μου, ειδικά το σημείο που έλεγε πως δεν βλέπει τη διαφθορά μου, πως φαίνομαι τέλεια και πως με λατρεύει, και πως θεωρεί τα λόγια μου πιο σημαντικά ακόμα κι από εκείνα του Θεού. Αρχικά, χωρίς καμιά κατανόηση του εαυτού μου, ένιωθα τελείως αδικημένη και πολύ τρομαγμένη. Θεωρούσα πως όσα είπε ήταν παράλογα. Ποτέ δεν της ζήτησα να αντιμετωπίζει τα λόγια μου ως λόγια του Θεού. Το γεγονός ότι το είπε δεν σημαίνει πως η φύση του προβλήματος είναι πολύ σοβαρή; Δεν την έφερα ενώπιόν μου και έγινα αντίχριστος; Εκείνη τη μέρα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Συνεχώς, είχα αυτό στο μυαλό μου. Προσήλθα ενώπιον του Θεού για προσευχή και αναζήτηση. «Θεέ μου, με πονά και με τρομάζει όταν σκέφτομαι όσα είπε η αδελφή σήμερα. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως σκεφτόταν έτσι για μένα. Θεέ μου, δεν ξέρω πώς βρέθηκα σ’ αυτήν την κατάσταση. Ακόμα δεν κατανοώ τον εαυτό μου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να τον γνωρίσω. Θα μετανοήσω και θα σταματήσω να κάνω πράγματα που μισείς». Ένα πρωί, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού. «Ανεξάρτητα από το περιβάλλον ή το μέρος όπου εκτελούν το καθήκον τους, οι αντίχριστοι δίνουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι τρέφουν απόλυτη αγάπη για τον Θεό, ότι είναι γεμάτοι πίστη στον Θεό και ότι δεν έχουν ποτέ τους υπάρξει αρνητικοί, κρύβοντας από τους άλλους την πραγματική τους στάση και την πραγματική άποψη που κρύβουν στα βάθη της καρδιάς τους για την αλήθεια και τον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, πιστεύουν στ’ αλήθεια πως είναι παντοδύναμοι; Πιστεύουν στ’ αλήθεια πως δεν έχουν καμία αδυναμία; Όχι. Επομένως, εφόσον γνωρίζουν πως διαθέτουν αδυναμίες, ανυπακοή και διεφθαρμένες διαθέσεις, γιατί μιλούν και συμπεριφέρονται με τέτοιον τρόπο μπροστά στους άλλους; Ο στόχος τους είναι προφανής: Το κάνουν απλώς και μόνο για να προστατεύσουν την κοινωνική τους θέση μεταξύ και ενώπιον των άλλων. Πιστεύουν πως εάν μπροστά σε άλλους είναι φανερά αρνητικοί, λένε φανερά κάποια πράγματα που είναι αδύναμα, αποκαλύπτουν την ανυπακοή τους και αναφέρονται στο να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τότε αυτό είναι κάτι που βλάπτει την κοινωνική τους θέση και την υπόληψή τους, είναι απώλεια. Θα προτιμούσαν, επομένως, να πεθάνουν παρά να πουν ότι είναι αδύναμοι και αρνητικοί, και ότι δεν είναι τέλειοι, αλλά απλώς συνηθισμένοι άνθρωποι. Νομίζουν πως αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, μικρά και ασήμαντα όντα, τότε θα χάσουν τη θέση τους στο μυαλό των ανθρώπων. Και έτσι, ό,τι και να γίνει, δεν μπορούν να αποχωριστούν αυτήν τη θέση, αλλά αντιθέτως κάνουν ό,τι μπορούν για να την εξασφαλίσουν» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος δέκατο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Για τι διάθεση πρόκειται όταν οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, όταν καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, όταν υποκρίνονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση να μην μπορούν να δουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, όταν προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη και την πιο τέλεια πλευρά τους στους ανθρώπους; Αυτό είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι κακό. […] Όσοι δεν αναγνωρίζουν αυτά τα πράγματα δεν αναφέρουν ποτέ τα δικά τους ελαττώματα, τις δικές τους αδυναμίες και τις δικές τους διεφθαρμένες καταστάσεις ούτε αναφέρονται ποτέ στο να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Τι λένε? “Πιστεύω στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια. Όταν κάνω κάτι, δεν ξέρετε τι σκέφτομαι ή πόσα πράγματα έχω λάβει υπόψη μου!” Είναι αυτή αλαζονική διάθεση; Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό μιας αλαζονικής διάθεσης; Ποιον στόχο επιθυμούν να επιτύχουν; (Να κερδίσουν την εκτίμηση των ανθρώπων.) Ο λόγος για τον οποίο επιζητούν την εκτίμηση των ανθρώπων είναι το να αποκτήσουν υψηλή κοινωνική θέση στο μυαλό των ανθρώπων αυτών. Όταν έχεις κάποια κοινωνική θέση στο μυαλό ενός ανθρώπου, τότε, όταν αυτός είναι στην παρέα σου, είναι ευλαβικός απέναντί σου και ιδιαίτερα ευγενικός όταν σου μιλάει, είναι πάντα σεβαστικός απέναντί σου, σου παραχωρεί πάντα προτεραιότητα σε όλα τα πράγματα, σε κολακεύει και ποτέ δεν σου λέει κάτι που θα σε πληγώσει, αλλά κουβεντιάζει μαζί σου για διάφορα θέματα. Ουσιαστικά, όλα αυτά δεν είναι ωφέλιμα για σένα; Αυτό ακριβώς επιθυμούν οι άνθρωποι. […] Όταν εξαπατούν τους ανθρώπους, όταν υποκρίνονται, όταν καλύπτουν τις ατέλειές τους, όταν προσποιούνται, όταν καλλωπίζονται ώστε να νομίζουν οι άλλοι πως είναι τέλειοι, ο στόχος τους είναι να απολαύσουν τα προνόμια της κοινωνικής θέσης. Αν δεν το πιστεύεις, σκέψου το προσεκτικά· γιατί θέλεις πάντα να κερδίζεις την εκτίμηση των ανθρώπων; Τι ακριβώς θα σου προσφέρει η κοινωνική θέση την οποία επιδιώκεις με τόσο σθένος; Σου κάνει καλό, σου προσφέρει οφέλη και πράγματα που μπορείς να απολαύσεις» («Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο Θεός αποκάλυψε πως οι διαθέσεις των αντίχριστων είναι ιδιαίτερα αλαζονικές και κακές. Κρύβονται, για να διατηρούν το κύρος και την εικόνα που έχουν οι άλλοι άνθρωποι γι’ αυτούς. Δεν αφήνουν ποτέ τους άλλους να δουν τη διαφθορά, την αδυναμία ή την αρνητικότητά τους, απλώς επιθυμούν να έχουν κύρος στο μυαλό των ανθρώπων και τα προνόμια που αυτό επιφέρει. Είδα πως η διάθεσή μου ήταν ίδια με εκείνη των αντίχριστων όπως την εξέθετε ο Θεός. Από τότε που έγινα επικεφαλής της εκκλησίας των νέων πιστών, μεταμφιεζόμουν συνεχώς για να προστατεύσω το κύρος και την εικόνα μου, και αγαπούσα την αίσθηση του να με σέβονται και να με λατρεύουν. Οι αδελφοί και οι αδελφές μού έκαναν ερωτήσεις ελπίζοντας πως θα μπορούσα να τους βοηθήσω, όμως εγώ απλώς προσποιούμουν πως γνώριζα την απάντηση. Πετούσα κάποια κούφια δόγματα απλώς για να τους ξεγελάσω. Ενίοτε, ενόσω εργαζόμουν με αδελφούς και αδελφές, η διαφθορά μου αποκαλυπτόταν όμως κατά τη συναναστροφή, πάντα απέφευγα να μιλώ για την πραγματική μου κατάσταση, φοβούμενη πως όλοι θα με περιφρονούσαν και θα σκέφτονταν πως, αν και χρόνια πιστή, ήμουν το ίδιο διεφθαρμένη μ’ εκείνους. Δεν ανοιγόμουν σχεδόν ποτέ σε κανέναν σχετικά με την πραγματική μου κατάσταση ούτε έλεγα πώς πραγματικά ένιωθα. Απλώς πετούσα μερικά δόγματα για να παραπλανώ τους ανθρώπους, αδιαφορώντας για το αν αυτό πραγματικά τους βοηθούσε στα προβλήματά τους ή αν η συναναστροφή μου μπορούσε να τους ωφελήσει. Απλώς ήθελα να διατηρήσω το κύρος μου και τον θαυμασμό όλων. Ήμουν αξιοκαταφρόνητη και κακόβουλη. Αν πάντα μεταμφιεζόμαστε ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να μη βλέπουν τις διαφθορές μας και τα τοιαύτα, τότε, με τον καιρό, πολύ πιθανόν να μας έχουν σε υπόληψη. Θυμήθηκα τη χρονιά που πότιζα τους νεόφυτους, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν γνώριζαν τίποτα για τον Θεό, αλλά κατέληγαν να λατρεύουν εμένα. Έβρισκαν μάλιστα τα λόγια μου πιο σημαντικά από εκείνα του Θεού. Δεν τους έφερνα απλώς ενώπιόν μου; Δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου, έκανα το κακό! Κάλυπτα τον εαυτό μου και επιδίωκα τον θαυμασμό των άλλων. Όμως, όταν η αδελφή είπε πως με εκτιμούσε, δεν ένιωσα καμιά χαρά ή απόλαυση. Ένιωσα πανικό και άγχος, σαν να είχα κάνει κάτι απαίσιο. Καθώς έβλεπα πως πάντα επιδίωκα τη φήμη και το κύρος, το να μεταμφιέζομαι για να κερδίζω τον θαυμασμό, δεν ήταν το σωστό μονοπάτι. Ήταν το μονοπάτι εναντίον του Θεού. Επιτέλους κατάλαβα πως τα λόγια της ήταν μια υπενθύμιση από τον Θεό. Ο Θεός με προστάτευε. Διαφορετικά, θα συνέχιζα να παίζω θέατρο, το οποίο είναι πολύ επικίνδυνο.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, και μόλις τους δοθεί μια ευκαιρία να γίνουν επικεφαλής, ενεργούν, με διάφορα μέσα, καταβάλλοντας προσπάθεια και πληρώνοντας τίμημα, με σκοπό να αποκτήσουν κοινωνική θέση. Τελικά, μπορεί να κερδίσουν κοινωνική θέση, να εξαπατήσουν τους ανθρώπους και να αιχμαλωτίσουν την καρδιά τους, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να τους λατρέψουν και να τους εκτιμήσουν. Μόλις αποκτήσουν πλήρη εξουσία και όταν έχουν ικανοποιήσει εντελώς την επιθυμία τους για κοινωνική θέση, ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Ό,τι μικρές χάρες κι αν χρησιμοποιεί αυτό το άτομο για να δωροδοκήσει τους ανθρώπους, όσο κι αν επιδεικνύει τα χαρίσματά του και τις ικανότητές του ή ό,τι μεθόδους κι αν χρησιμοποιεί για να εξαπατήσει τους ανθρώπους, ώστε να έχουν καλή εντύπωση γι’ αυτόν, και ό,τι τρόπους κι αν χρησιμοποιεί για να αιχμαλωτίσει την καρδιά των ανθρώπων και να αποκτήσει θέση εκεί μέσα, τι έχει χάσει; Έχει χάσει την ευκαιρία να κερδίσει την αλήθεια κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων του επικεφαλής. Ταυτόχρονα, λόγω των διάφορων τρόπων με τους οποίους έχει συμπεριφερθεί, έχει συσσωρεύσει και κακές πράξεις που θα επιφέρουν το τελικό αποτέλεσμά του. Βλέποντάς το τώρα, θα έλεγες ότι το να χρησιμοποιεί κανείς μικρές χάρες ή να επιδεικνύεται ή να εξαπατά τους ανθρώπους με ψευδαισθήσεις είναι καλό μονοπάτι για να ακολουθεί κανείς, παρά τα τόσα οφέλη και την τόση ικανοποίηση που φαίνεται εξωτερικά ότι αποκτά ένα άτομο που εφαρμόζει αυτά τα μέσα; Είναι μονοπάτι επιδίωξης της αλήθειας; Είναι μονοπάτι που μπορεί να φέρει τη σωτηρία; Σαφέστατα όχι. Αυτές οι μέθοδοι και τα κόλπα, όσο συγκεκαλυμμένα ή απαρατήρητα κι αν είναι για τους άλλους ή όσο ευφυή στη σύλληψή τους, τελικά όλα ο Θεός τα καταδικάζει και τα αποστρέφεται, επειδή κρυμμένα πίσω από τέτοιες συμπεριφορές είναι η προσωπική φιλοδοξία και ένα είδος στάσης και ουσίας κατά την οποία κανείς επιθυμεί να εναντιωθεί στον Θεό. Κατά βάθος, ο Θεός δεν θα αναγνώριζε σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο άτομο ως κάποιον που εκπληρώνει το καθήκον του· αντίθετα, θα τον όριζε ως άδικο. Ποιο είναι το συμπέρασμα του Θεού καθώς αντιμετωπίζει τους άδικους; “Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν!” Όταν ο Θεός έλεγε, “Φεύγετε απ’ εμού”, έστελνε τους ανθρώπους στον Σατανά, εκεί που κατοικεί ο Σατανάς, και δεν τους ήθελε πια. Το ότι δεν τους ήθελε σήμαινε ότι δεν θα τους έσωζε. Αν δεν ανήκεις στο κοπάδι του Θεού, πόσο μάλλον αν δεν είσαι ένας από τους ακόλουθούς Του, τότε δεν είσαι ανάμεσα σ’ αυτούς που θα σώσει. Έτσι ορίζεται ένα τέτοιο άτομο» («Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Μόλις τα διάβασα, ένιωσα εντελώς τρομοκρατημένη. Καταλάβαινα πως η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται προσβολή. Πάντα έπαιζα θέατρο και προσπαθούσα να είμαι δημοφιλής. Ουσιαστικά, ήθελα να αντικαταστήσω τον Θεό στις καρδιές των ανθρώπων, να τους κάνω να μου συμπεριφέρονται σαν Θεό. Ανταγωνιζόμουν τον Θεό, κάτι που Τον προσβάλλει βαθιά. Θυμήθηκα πως εκείνη τη χρονιά, σε όλους έπαιζα θέατρο καθημερινά. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πραγματικά τι είδους άνθρωπος ήμουν, και θεωρούσαν πως κατανοούσα την αλήθεια, είχα ανάστημα και δεν είχα καμιά διαφθορά. Με λάτρευαν τυφλά. Με το να εξαπατώ και να ξεγελώ τους ανθρώπους, έπραττα το κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό. Αυτό μου θυμίζει τους Φαρισαίους, που ενώ υπηρετούσαν τον Θεό, δεν Τον εξυμνούσαν ούτε μαρτυρούσαν περί Εκείνου. Είχαν μεγάλο στόμα στον ναό και επιδεικνύονταν με το να αναφέρουν κάποια δόγματα και κάποια γνώση των Γραφών. Στέκονταν σκόπιμα στον δρόμο για να προσευχηθούν, πλάταιναν τα φυλακτά τους και μάκραιναν τις φούντες απ’ τα ιμάτιά τους. Έδειχναν ευσεβείς, είχαν πολύ καλή συμπεριφορά και έχαιραν μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στους ανθρώπους και όλοι τους σέβονταν και τους λάτρευαν. Όμως, ο Θεός, καταδικάζοντάς τους ως κακουργούντες και είδος φιδιού, τους χρέωσε επτά ουαί. Ο Θεός έχει δίκαιη, άγια διάθεση και δεν ανέχεται καμιά προσβολή εναντίον της διαθέσεώς Του. Μισεί και καταδικάζει τους υποκριτές που επιθυμούν να είναι δημοφιλείς όπως οι Φαρισαίοι. Με τίποτα δεν σώζει τέτοιους ανθρώπους. Όλα όσα έκανα τότε ήταν το ίδιο με όσα έκαναν οι Φαρισαίοι. Τελείωνα κάποιο έργο και πήγαινα σε συναθροίσεις, εκπληρώνοντας το καθήκον μου, όμως οι προθέσεις μου δεν ήταν να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά να προστατεύσω το κύρος και την εικόνα μου ανάμεσα στους ανθρώπους. Προσποιούμουν πάντα ότι κατανοούσα την αλήθεια και αντιλαμβανόμουν πράγματα. Και δεν μιλούσα καν για τις αδυναμίες μου, ώστε οι άλλοι να με θαυμάζουν, και το αποτέλεσμα ήταν να φέρνω τους ανθρώπους ενώπιόν μου. Αν συνέχιζα να μεταμφιέζομαι και να κατέρχομαι το ίδιο μονοπάτι μ’ εκείνο των Φαρισαίων, ο Θεός θα με είχε εγκαταλείψει και θα με είχε εξαλείψει. Βλέποντας πως ο Θεός καταδικάζει και εξαλείφει τέτοιου είδους ανθρώπους, πραγματικά τρόμαξα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου και ήμουν γεμάτη τύψεις. Ο Θεός με ανέβασε στη θέση της επικεφαλής ελπίζοντας πως θα πότιζα και θα υποστήριζα τους νεόφυτους, καθοδηγώντας αδελφούς και αδελφές να κατανοήσουν την αλήθεια, να θέσουν το θεμέλιο στην αληθινή οδό. Όμως, δεν το έκανα σωστά. Διατηρώντας το κύρος μου, απέτυχα ως επικεφαλής. Δεν βοηθούσα τους αδελφούς και τις αδελφές στην είσοδό τους στη ζωή, αλλά, στην πραγματικότητα, τους εξαπατούσα και τους έβλαπτα. Ήμουν πολύ ελεεινή και δεν είχα καθόλου συνείδηση ή λογική. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο άσχημα ένιωθα. Έτσι, γονάτισα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν επιδίωξα την αλήθεια στο καθήκον μου, αλλά πήρα το λανθασμένο μονοπάτι, επιδιώκοντας φήμη. Πραγματικά, Σε έκανα να με απεχθάνεσαι και να με μισείς. Θεέ μου, δεν θέλω να συνεχίσω έτσι. Θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω. Προσεύχομαι σ’ Εσένα για να με οδηγήσεις και να με καθοδηγήσεις».

Αργότερα, είδα κάποια άλλα χωρία από τα λόγια του Θεού: «Καταρχάς, πρέπει να κατανοήσεις τι είναι το πραγματικό δημιουργημένο ον: το πραγματικό δημιουργημένο ον δεν είναι υπεράνθρωπος, αλλά ένα άτομο που ζει απλά και ταπεινά στη γη και δεν είναι καθόλου εξαιρετικό. Τι σημαίνει να μην είσαι εξαιρετικός; Σημαίνει ότι ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά μπορείς να στέκεσαι ή πόσο ψηλά μπορείς να πηδήξεις, γεγονός παραμένει ότι το πραγματικό σου ύψος δεν θα αλλάξει και δεν έχεις κάποια εξαιρετική ικανότητα. Εάν θέλεις πάντα να ξεπερνάς τους άλλους, να κατατάσσεσαι πάνω από τους άλλους, τότε αυτό προκαλείται από την αλαζονική, σατανική σου διάθεση και είναι αυταπάτη σου. Στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να το επιτύχεις αυτό και είναι αδύνατο να το κάνεις. Ο Θεός δεν σου έδωσε τέτοιο ταλέντο ή ικανότητα, ούτε τέτοια ουσία. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα φυσιολογικό, συνηθισμένο μέλος της ανθρωπότητας, που σε καμία περίπτωση δεν διαφέρει από τους άλλους, αν και η εμφάνιση, η οικογένεια και η δεκαετία της γέννησής σου μπορεί να είναι διαφορετικές και μπορεί να υπάρχουν κάποιες διαφορές στα ταλέντα και τα χαρίσματά σου. Όμως μην ξεχνάς το εξής: ανεξάρτητα από το πόσο διαφορετικός είσαι, αυτό αφορά μόνο τέτοια ασήμαντα θέματα, ενώ η διεφθαρμένη διάθεσή σου είναι η ίδια με των άλλων, και οι αρχές, οι στόχοι και ο προσανατολισμός που πρέπει να ακολουθείς κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου είναι πανομοιότυπα με των άλλων. Μόνο στα δυνατά τους σημεία και στα χαρίσματα διαφέρουν οι άνθρωποι» («Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Όντας ένα από τα δημιουργήματα, ο άνθρωπος πρέπει να κρατά τη θέση του και να συμπεριφέρεται με συνείδηση. Να διαφυλάσσεις με αίσθημα καθήκοντος αυτό που σου έχει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Να μην παρεκτρέπεσαι ούτε να κάνεις πράγματα που ξεπερνούν το εύρος των δυνατοτήτων σου ή που είναι δυσάρεστα για τον Θεό. Μην προσπαθείς να είσαι σπουδαίος, να είσαι υπεράνθρωπος ή πάνω από τους άλλους, ούτε να προσπαθείς να γίνεις Θεός. Αυτά είναι που δεν πρέπει να επιθυμεί ο άνθρωπος. Το να προσπαθεί κάποιος να γίνει σπουδαίος ή υπεράνθρωπος είναι γελοίο. Το να ζητά να γίνει Θεός είναι ακόμη χειρότερο. Είναι αηδιαστικό και ποταπό. Εκείνο που είναι αξιέπαινο και που θα έπρεπε να ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε τα δημιουργήματα, είναι να γίνουν αληθινά δημιουργήματα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος τον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να προσπαθούν να πετύχουν» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Απ’ αυτά τα χωρία, κατάλαβα πως είμαι απλώς ένα συνηθισμένο δημιούργημα, το ίδιο όπως όλοι οι άλλοι. Ο Θεός ελπίζει πως μπορώ να μείνω στη θέση μου και να συμπεριφερθώ με ευσυνειδησία ενόσω εκπληρώνω με ειλικρίνεια το καθήκον μου. Ο Θεός μού έδωσε συγκεκριμένες ιδιότητες και γλωσσικές δεξιότητες. Θα έπρεπε, λοιπόν, να Τον ευχαριστώ και να τις χρησιμοποιώ στο καθήκον μου. Όμως, εγώ τις χρησιμοποίησα ως κεφάλαιο για να πάω μπροστά. Ήμουν σαφώς ένα διεφθαρμένο άτομο, γεμάτο με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Όμως, έκανα τα πάντα για να συγκαλύψω τις διαφθορές μου και τα ελαττώματά μου, μεταμφιεζόμενη σε ένα τέλειο άτομο, ώστε οι άλλοι να με λατρεύουν. Συνειδητοποίησα πως αυτό που επιδίωκα ήταν υποκριτικό και επαίσχυντο. Ήταν σιχαμερό για τους ανθρώπους και αχρείο για τον Θεό. Πάντοτε μεταμφιεζόμουν, συγκαλύπτοντας τις διαφθορές μου, όμως, ακόμα κι αν οι άλλοι δεν μπορούσαν να το καταλάβουν, αυτές οι διαφθορές εξακολουθούσαν να είναι μέρος του εαυτού μου, κι έτσι, δεν εξαπατούσα τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους; Αν δεν ανοιγόμουν ποτέ για να αναζητήσω την αλήθεια, αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να διορθωθούν. Όχι μόνον υπέφερα στη ζωή μου, αλλά παραπλανούσα και εξαπατούσα και τους άλλους. Δεν ήταν σαν να σκάβω τον λάκκο μου; Η προσποίηση και η εξαπάτηση σαφέστατα δεν είναι το σωστό μονοπάτι.

Μια φορά, σε μια συνάθροιση, διαβάσαμε δύο χωρία από τα λόγια του Θεού και βρήκα το μονοπάτι άσκησης. «Το να “μοιράζεσαι και να κοινωνείς εμπειρίες” σημαίνει να δίνεις φωνή σε κάθε σκέψη στην καρδιά σου, στην κατάστασή σου, στις εμπειρίες σου και στη γνώση των λόγων του Θεού, και στη διεφθαρμένη διάθεση μέσα σου, κι έπειτα να αφήνεις τους άλλους να τα διακρίνουν, να αποδέχονται τα θετικά κομμάτια και να αναγνωρίζουν ποιο είναι το αρνητικό. Αυτό μόνο είναι το να μοιράζεται κανείς και αυτό μόνο είναι το να κοινωνεί κανείς στ’ αλήθεια» («Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Για να ελευθερωθείς από τον έλεγχο που έχει πάνω σου η κοινωνική θέση, πρέπει πρώτα να την καθαρίσεις από τις προθέσεις σου, τις σκέψεις σου και την καρδιά σου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Στο παρελθόν, όταν δεν είχες κοινωνική θέση, αγνοούσες εκείνους που δεν σε έλκυαν. Τώρα που έχεις κοινωνική θέση, όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους, οφείλεις να περνάς επιπλέον χρόνο συναναστρεφόμενος μαζί τους —θα πρέπει να κάνεις το αντίθετο. Θα πρέπει να περνάς περισσότερο χρόνο ανοίγοντας την καρδιά σου στους ανθρώπους, αποκαλύπτοντας τον εαυτό σου, συναναστρεφόμενος σχετικά με τα προβλήματα και τις αδυναμίες σου, σχετικά με το πώς απειθούσες στον Θεό, και το πώς τελικά αναδύθηκες από αυτό και κατάφερες να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού. Για παράδειγμα, νομίζεις ότι όταν έχεις κάποια κοινωνική θέση, χρειάζεται να έχεις επιβλητική παρουσία και να μιλάς με συγκεκριμένο τόνο. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι αυτός είναι ένας εσφαλμένος τρόπος σκέψης, θα πρέπει να τον εγκαταλείψεις· μην βαδίσεις σ’ αυτό το μονοπάτι. Όταν έχεις σκέψεις σαν κι αυτές, πρέπει να βγεις από αυτήν την κατάσταση και να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να κολλήσει μέσα σ’ αυτήν. Μόλις κολλήσεις μέσα σ’ αυτήν και διαμορφωθούν αυτές οι σκέψεις και οι απόψεις μέσα σου, θα μεταμφιέζεσαι, θα καλύπτεις τον εαυτό σου με περιτύλιγμα και θα το κάνεις απίστευτα σφιχτά, ώστε κανείς να μην μπορεί να σε καταλάβει ή να αποκτήσει μια αίσθηση της καρδιάς και του μυαλού σου. Θα μιλάς με τους άλλους λες και φοράς προσωπείο. Δεν θα μπορούν να δουν την καρδιά σου. Πρέπει να μάθεις να αφήνεις τους άλλους να δουν την καρδιά σου· μάθε να την ανοίγεις στους άλλους και να τους προσεγγίζεις —εσύ απλώς ακολουθείς την αντίθετη προσέγγιση. Αυτή δεν είναι η αρχή; Αυτό δεν είναι το μονοπάτι άσκησης; Ξεκίνα από μέσα από τις σκέψεις και την αντίληψή σου: Τη στιγμή που νιώθεις πως θες να περιτυλίξεις τον εαυτό σου, πρέπει να προσευχηθείς με τα εξής λόγια: “Ω, Θεέ μου! Θέλω πάλι να μεταμφιεστώ και είμαι έτοιμος να εμπλακώ σε πλεκτάνες και απάτες για μια ακόμη φορά. Τι διάβολος που είμαι! Σε κάνω να με απεχθάνεσαι τόσο πολύ! Αυτή τη στιγμή αηδιάζω τόσο πολύ με τον εαυτό μου! Σε παρακαλώ, πειθάρχησέ με, επίπληξέ με και τιμώρησέ με”. Πρέπει να προσευχηθείς και να βγάλεις τη στάση σου στο φως. Αυτό αφορά το πώς ασκείσαι» («Για να επιλύσει κάποιος τη διεφθαρμένη διάθεσή του, πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένο μονοπάτι πράξης» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού με διαφώτισαν ακόμα περισσότερο. Για να αποτινάξουμε τον έλεγχο του κύρους, πρέπει να κάνουμε πράξη την ειλικρίνεια. Πρέπει να αποκαλύπτουμε την καρδιά μας και να ανοιγόμαστε στους άλλους σχετικά με τις διαφθορές μας, για να δείχνουμε σε όλους τον πραγματικό μας εαυτό. Όταν οι άλλοι κάνουν ερωτήσεις, πρέπει να απαντάμε όσο καλύτερα μπορούμε και να είμαστε ειλικρινείς όταν δεν καταλαβαίνουμε, ώστε να αναζητήσουμε την αλήθεια μαζί. Αν το κάνουμε αυτό περισσότερο, δεν θα επιθυμούμε φήμη και κύρος. Εκείνη τη στιγμή, θεώρησα πως έπρεπε να ανοιχτώ στους άλλους και να τους αποκαλύψω πως είχα μεταμφιεστεί. Όμως, διχαζόμουν για το τι θα συνέβαινε αν ανοιγόμουν έτσι: «Αν τους έλεγα για την πραγματική μου διάθεση, τι θα σκέφτονταν όλοι; Θα με περιφρονούσαν;» Αυτό με έκανε όλο και πιο νευρική. Κατάλαβα πως προσπαθούσα πάλι να παίξω θέατρο, κι έτσι, προσευχήθηκα μέσα μου στον Θεό. Σκέφτηκα πως πάντα ενδιαφερόμουν για το πώς με έβλεπαν οι άλλοι και ποτέ δεν σκεφτόμουν τι απαιτεί ο Θεός από μένα. Θα σταματούσα να προσπαθώ να προστατεύω το κύρος μου. Έπρεπε να κάνω πράξη την αλήθεια και να είμαι ειλικρινής, να ανοιχτώ σε όλους και να εκθέσω τις διαφθορές μου, για να μάθουν πως είμαι ένα διεφθαρμένο άτομο, ανάξιο θαυμασμού. Σκεπτόμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη και συναναστράφηκα για το πώς, προκειμένου να προστατεύσω το όνομά μου και το κύρος μου, είχα συγκαλύψει τις διαφθορές και τα ελαττώματά μου. Επίσης, είπα όσα είχα μάθει για τους κινδύνους της επιδίωξης κύρους, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορούσαν να μάθουν από τις αποτυχίες μου. Έπειτα, ένιωσα πολύ απελευθερωμένη, και οι άλλοι είπαν πως είχαν επωφεληθεί πολύ απ’ αυτήν. Ένιωσα τη γαλήνη και τη χαρά του να κάνω πράξη την αλήθεια και να είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος. Τώρα, ανοίγω την καρδιά μου στους αδελφούς και τις αδελφές και μιλώ για το πώς εξέθεσα τις διαφθορές μου, πώς κατάλαβα πως τις είχα και πώς αναζήτησα την αλήθεια. Αν προς στιγμήν δεν ξέρω τον τρόπο να ασκηθώ, το λέω με ειλικρίνεια, χωρίς να σκέφτομαι τι θα σκεφτούν για μένα. Όταν εκπληρώνω έτσι το καθήκον μου, ανοίγομαι συνειδητά για πράγματα που με μπερδεύουν ή με δυσκολεύουν. Επίσης, τους ενημερώνω για τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω ή δεν μπορώ να κάνω και τους ενθαρρύνω να κάνουν προτάσεις και να συμμετέχουν, ώστε να μπορούμε να μάθουμε ο ένας απ’ τον άλλον. Σταδιακά, μπορούσαν να αναλαμβάνουν περισσότερα βάρη στα καθήκοντά τους, κι άρχισαν να αναλογίζονται τις διαφθορές που αποκάλυπταν και μάθαιναν τον εαυτό τους. Βλέποντάς τα όλα αυτά, ευχαριστούσα τον Θεό μέσα μου ξανά και ξανά. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, ένιωσα βαθιά πως, ως δημιουργημένα όντα, το πιο σημαντικό είναι να κάνουμε καλά το καθήκον μας, να είμαστε σταθεροί άνθρωποι και να είμαστε ειλικρινείς με τον Θεό και τους άλλους. Έτσι, οι άλλοι μπορούν να επωφεληθούν απ’ αυτά που βιώνουμε.