Από τον Ντονγκφένγκ, ΗΠΑ

Τον Αύγουστο του 2018, καθήκον μου ήταν να φτιάχνω σκηνικά ταινιών με τον αδελφό Γουάνγκ. Στην αρχή, ένιωθα πως υπήρχαν πάρα πολλά που δεν γνώριζα, κι έτσι ζητούσα συνέχεια τη βοήθεια του αδελφού Γουάνγκ. Λίγο αργότερα, έμαθα τη δουλειά. Επίσης, σπούδασα διακόσμηση εσωτερικών χώρων, εργάστηκα στον κατασκευαστικό τομέα και είχα κάποια εμπειρία στην ξυλουργική, κι έτσι, σύντομα, μπορούσα να φτιάχνω σκηνικά μόνος μου. Τότε, κατάλαβα πως ο αδελφός Γουάνγκ ήταν καλός στη σχεδίαση εσωτερικών πλατό, όμως η κατασκευή πραγματικών σκηνικών δεν ήταν το φόρτε του. Έτσι, όταν είχαμε διαφορετικούς ειρμούς σκέψεων σχετικά με αυτό, δεν ήθελα να τον ακούω. Πάντα θεωρούσα ότι ήμουν καλύτερος στην κατασκευή σκηνικών και ότι τα σχέδια μου ήταν καλύτερα από τα δικά του. Με τον καιρό, διαπληκτιζόμασταν όλο και πιο συχνά και μερικές φορές, τσακωνόμασταν επί μακρόν για το τι θα κάνουμε με ένα μικρό κομμάτι ξύλου. Συχνά, ενέδιδα για χάρη της σχέσης μας, όμως πάντα ένιωθα πως είχα δίκιο. Μετά από λίγο, ένιωθα πολύ στεναχωρημένος και δεν ήθελα καν να συνεργάζομαι μαζί του.

Μια φορά, έπρεπε να φτιάξουμε ένα σπίτι με αχυρένια σκεπή για ένα βίντεο, όμως δεν είχαμε ανθεκτικά ξύλα για τους στύλους, κι έτσι έπρεπε να τους φτιάξουμε μόνοι μας. Συζητήσαμε σχετικά με τις ιδέες μας πάνω σ’ αυτό. Εγώ είπα πως θα έπρεπε να φτιάξουμε πρώτα ένα καλούπι για τους στύλους κι έπειτα, να χύσουμε μέσα μπετόν, ώστε να είναι πιο γερά. Όμως, ο αδελφός Γουάνγκ είπε πως οι κολόνες θα ήταν πολύ λείες και δεν θα ήταν αρκετά ρεαλιστικές. Αν χρησιμοποιούσαμε κάποια κουρέλια, θα μπορούσαμε να κάνουμε την υφή και το σχήμα τους να μοιάζουν με κορμό δέντρου. Σκέφτηκα: «Έχω εργαστεί στον κατασκευαστικό τομέα, αλλά ποτέ δεν έχω δει να χρησιμοποιούνται υφάσματα σε τσιμεντένιους στύλους. Άσχετα με το πώς θα δείχνει, θα είναι δύσκολο να ελεγχθεί το πάχος τους και δεν θα είναι πολύ γεροί». Έτσι, αμφισβήτησα την ιδέα του, όμως εκείνος είπε πως παρόλα αυτά, ήθελε να το δοκιμάσει. Όταν είδα πως δεν δεχόταν την πρότασή μου, αντέδρασα. Σκέφτηκα: «Γιατί δεν μ’ ακούς; Τέλος πάντων. Ούτως ή άλλως, έχω δίκιο. Τα αποτελέσματα θα μιλήσουν από μόνα τους. Όταν τελικά αποτύχει, μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα». Δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, κι έτσι και οι δύο πήγαμε και κάναμε τα δικά μας. Δούλεψα ένα απόγευμα και έφτιαξα έναν στύλο. Αναρωτιόμουν πώς να έδειχνε ο στύλος του αδελφού Γουάνγκ κι αν οι στύλοι μας θα μπορούσαν να ταιριάξουν από τη στιγμή που ο καθένας έκανε τα δικά του. Στη σκέψη αυτή, ένιωθα κάπως ανήσυχος, κι έτσι πήγα να δω τον δικό του. Όταν πήγα εκεί, είδα πως ο στύλος του στ’ αλήθεια δεν ήταν καθόλου καλός. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Στο είπα πως δεν θα ήταν καλό, αλλά δεν με άκουσες. Τώρα είναι προφανές πως η ιδέα μου ήταν καλύτερη από τη δική σου». Τότε, είπα στον αδελφό Γουάνγκ: «Αδελφέ Γουάνγκ, αυτός ο στύλος είναι κάπως παχύς. Το αχυρένιο σπίτι που φτιάχνουμε δεν είναι μεγάλο. Θα ταιριάζει; Υπάρχουν επίσης πολλές ρωγμές σ’ αυτόν. Δεν φαίνεται πολύ γερός. Ο στύλος του καθενός μας μοιάζει διαφορετικός από του άλλου. Πώς μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για το γύρισμα; Μη συνεχίζεις να τον κάνεις μ’ αυτόν τον τρόπο. Γιατί να μην ακολουθήσουμε απλά τη δική μου ιδέα;» Εξεπλάγην που τον άκουσα να λέει: «Ο στύλος μου είναι λίγο παχύς, όμως αυτό πραγματικά δεν είναι πρόβλημα. Ο τσιμεντένιος στύλος σου δεν μοιάζει με κορμό δέντρου. Θα χρειαστεί περισσότερη δουλειά αργότερα». Όταν είδα πως όχι μόνο δεν ήταν δεκτικός, αλλά έλεγε και πως δεν είχα κάνει καλή δουλειά, ένιωσα πολύ αμήχανα. Σκέφτηκα: «Γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε; Είναι αδύνατο να δουλεύω μαζί σου». Μετά το δείπνο, έκατσα στον υπολογιστή και σκεφτόμουν τι είχε συμβεί εκείνη τη μέρα. Ένιωθα κάπως αναστατωμένος. Θεωρούσα πως ο αδελφός Γουάνγκ είχε σίγουρα άδικο και πως πάντα μου πήγαινε κόντρα. Πραγματικά, δεν ήθελα να δουλεύω πια μαζί του. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκα πως έκλεινα τα μάτια μου στο πρόβλημα, πως δεν είχα υποταχτεί. Ένιωθα όλο και πιο διχασμένος και αναστατωμένος, έτσι, παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να συνεργάζομαι καλά με τον αδελφό Γουάνγκ.

Έπειτα, επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της Εκκλησίας και διάβασα κάποια λόγια του Θεού σχετικά με τη συντονισμένη υπηρεσία. Ο Θεός λέει: «Τη σήμερον ημέρα, πολλοί άνθρωποι δεν δίνουν σημασία στο τι διδάγματα θα πρέπει να αντλούν όταν συνεργάζονται με άλλους. Έχω ανακαλύψει ότι πολλοί από εσάς δεν μπορείτε να αντλήσετε κανένα δίδαγμα ενώ συνεργάζεστε με άλλους· οι περισσότεροι από εσάς εμμένετε στις δικές σας απόψεις. Όταν εργάζεστε στην εκκλησία, εσύ λες τα δικά σου και κάποιος άλλος λέει τα δικά του, και ο ένας δεν έχει σχέση με τον άλλο· στην ουσία δεν συνεργάζεστε καθόλου. Είστε όλοι τόσο απορροφημένοι με το να μεταφέρετε μόνο τις δικές σας ιδέες ή με το να γνωστοποιείτε τα “φορτία” που κουβαλάτε μέσα σας, χωρίς να κάνετε την παραμικρή προσπάθεια να αναζητήσετε τη ζωή. Φαίνεται ότι κάνεις το έργο μόνο μηχανικά, πάντα με την πεποίθηση ότι θα πρέπει να βαδίζεις στο δικό σου μονοπάτι ανεξάρτητα από τι λένε ή κάνουν οι άλλοι· νομίζεις ότι θα πρέπει να συναναστρέφεσαι άλλους καθώς το Άγιο Πνεύμα σε καθοδηγεί, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι άλλοι. Δεν είστε σε θέση να ανακαλύψετε τα δυνατά σημεία των άλλων και ούτε είστε ικανοί να εξετάσετε τον εαυτό σας. Ο τρόπος που αποδέχεστε τα πράγματα είναι πραγματικά αποκλίνων και εσφαλμένος. Μπορεί να πει κανείς ότι ακόμη και τώρα εξακολουθείτε να επιδεικνύετε μεγάλη αυταρέσκεια, λες κι έχετε υποτροπιάσει σε αυτήν την παλιά ασθένεια» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Υπηρετείστε όπως οι Ισραηλίτες). «Η συνεργασία ανάμεσα σε αδελφούς και αδελφές είναι από μόνη της μια διαδικασία αντιστάθμισης των αδυναμιών του ενός με τις δυνάμεις του άλλου. Χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου για να αντισταθμίσεις τα ελαττώματα των άλλων και οι άλλοι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να αναπληρώσουν τα δικά σου. Αυτό σημαίνει να αντισταθμίζει κανείς τις αδυναμίες του με τις δυνάμεις των άλλων και οι άνθρωποι να συνεργάζονται αρμονικά. Μόνο όταν συνεργάζονται αρμονικά, μπορούν οι άνθρωποι να ευλογηθούν ενώπιον του Θεού και, όσο περισσότερα από αυτά βιώνουν, τόσο περισσότερη πρακτικότητα διαθέτουν, το μονοπάτι γίνεται ολοένα και πιο φωτεινό κι εκείνοι αισθάνονται ολοένα και πιο ήρεμοι. Αν βρίσκεσαι πάντοτε σε διχογνωμία με τους άλλους και αν δεν πείθεσαι ποτέ από τους άλλους, οι οποίοι δεν θέλουν ποτέ να σε ακούσουν· αν προσπαθείς να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια των άλλων, αλλά εκείνοι δεν κάνουν το ίδιο για σένα, πράγμα που το αισθάνεσαι ανυπόφορο· αν τους στριμώχνεις στη γωνία για κάτι που είπαν, κι εκείνοι το θυμούνται και, την επόμενη φορά που προκύψει κάποιο ζήτημα, κάνουν το ίδιο σ’ εσένα —μπορεί αυτό που κάνετε να ονομαστεί αντιστάθμιση των αδυναμιών του καθενός με τα δυνατά σας σημεία και αρμονική συνεργασία; Ονομάζεται διαμάχη, καθώς και ζωή σύμφωνα με τον θερμόαιμο χαρακτήρα σας και τις διεφθαρμένες διαθέσεις σας. Αυτό δεν θα κερδίσει τις ευλογίες του Θεού· δεν Τον ευχαριστεί» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Αυτά τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως ο αδελφός Γουάνγκ κι εγώ δεν τα πηγαίναμε καλά, επειδή ζούσα με την αλαζονική και την αυτάρεσκη διάθεσή μου. Ήθελα πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο στο καθήκον μας. Πάντα θεωρούσα πως η κατασκευή σκηνικών ήταν το δυνατό μου σημείο, περισσότερο απ’ ότι για τον αδελφό Γουάνγκ, κι έτσι ήμουν πάντα υπεροπτικός και ήθελα να με ακούει και να κάνει ό,τι έλεγα. Όταν έκανε μια πρόταση για τους στύλους, δεν την εξέτασα, αλλά την απέρριψα ασυζητητί. Μάλιστα, τον υποτιμούσα και ήμουν απαξιωτικός. Θεωρούσα πως δεν είχε καμιά τεχνογνωσία, κι έτσι οι προτάσεις δεν ήταν άξιες προσοχής. Όταν είδα πως ο στύλος του δεν ήταν καλός, σκέφτηκα πως είχα δίκιο, έτσι, απαξίωσα διακριτικά το έργο του και ήθελα να ακολουθήσει το δικό μου. Όταν επισήμανε τα μειονεκτήματα του δικού μου σχεδίου, δεν το δέχτηκα ούτε προσπάθησα καθόλου να βρω μια λύση μαζί του. Αντέδρασα και δεν ήθελα καν να συνεργάζομαι πια μαζί του. Μιλούσα και ενεργούσα μόνο για να αποδείξω την αξία μου, για να τον κάνω να συμφωνήσει μαζί μου. Αυτή ήταν μια εντελώς σατανική διάθεση αλαζονείας και αυταρέσκειας. Αυτά τα λόγια του Θεού ταιριάζουν απόλυτα: «Μπορεί αυτό που κάνετε να ονομαστεί αντιστάθμιση των αδυναμιών του καθενός με τα δυνατά σας σημεία και αρμονική συνεργασία; Ονομάζεται διαμάχη, καθώς και ζωή σύμφωνα με τον θερμόαιμο χαρακτήρα σας και τις διεφθαρμένες διαθέσεις σας. Αυτό δεν θα κερδίσει τις ευλογίες του Θεού· δεν Τον ευχαριστεί» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Από τα λόγια του Θεού, ένιωσα πως ο Θεός αποστρέφεται τέτοιους ανθρώπους. Είχε κανονίσει να συνεργαστώ με τον αδελφό Γουάνγκ, ελπίζοντας πως θα μπορούσε ο ένας να αντισταθμίζει τα ελαττώματα του άλλου και θα κάναμε καλά το καθήκον μας. Όμως, εγώ μιλούσα και ενεργούσα με αλαζονεία, θεωρώντας πάντα πως είχα δίκιο και πως θα έπρεπε να έχω τον τελευταίο λόγο. Ήθελα οι άλλοι να ακολουθούν τις ιδέες μου σαν να ήταν η αλήθεια και δεν αποδεχόμουν τις ιδέες των άλλων. Ο Θεός απεχθάνεται τέτοιου είδους διάθεση. Καθώς το σκεφτόμουν, ήμουν γεμάτος τύψεις και ενοχές, έτσι παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου, εξαιτίας της αλαζονείας μου, δεν μπορώ να συνεργάζομαι καλά με τους άλλους κι αυτό έχει αντίκτυπο στο καθήκον μου. Θεέ μου, επιθυμώ να μετανοήσω. Θέλω να παραμερίσω τον εαυτό μου και να συνεργαστώ με τον αδελφό για να κάνουμε καλά το καθήκον μας».

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού. «Κάποιες φορές δύο άνθρωποι, όταν συνεργάζονται για να εκπληρώσουν ένα καθήκον, έχουν μια διαφωνία πάνω σε κάποιο θέμα αρχής. Έχουν διαφορετικές οπτικές και έχουν καταλήξει να έχουν διαφορετικές γνώμες. Τι μπορεί να γίνει σ’ αυτήν την περίπτωση; Είναι ένα ζήτημα που συμβαίνει συχνά; Πρόκειται για ένα φυσιολογικό φαινόμενο, που προκαλείται από τις διαφορές στο μυαλό, στο επίπεδο, στις γνώσεις, στην ηλικία και στις εμπειρίες μεταξύ των ανθρώπων. Είναι αδύνατο τα κεφάλια δύο ανθρώπων να έχουν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο, άρα το ότι δύο άνθρωποι ίσως καταλήξουν να διαφωνούν στις γνώμες και στις απόψεις τους αποτελεί πολύ συχνό φαινόμενο και πάρα πολύ συνηθισμένο περιστατικό. Μην αναστατώνεσαι γι’ αυτό. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς, όταν προκύπτει ένα τέτοιο ζήτημα, θα πρέπει να συνεργάζεσαι και να επιδιώκεις να επιτύχεις ενότητα ενώπιον του Θεού και ομοφωνία απόψεων. Ποιος είναι ο στόχος του να υπάρχει ομόφωνη άποψη; Είναι η αναζήτηση της αλήθειας-θεμελιωδών αρχών πάνω σ’ αυτό το θέμα, και το να μην ενεργείς σύμφωνα με τις δικές σου προθέσεις ή αυτές κάποιου άλλου, αλλά να αναζητάτε μαζί τις προθέσεις του Θεού. Αυτό είναι το μονοπάτι της επίτευξης αρμονικής συνεργασίας. Μόνο όταν αναζητάτε τις προθέσεις του Θεού και τις αρχές που Εκείνος απαιτεί θα είστε ικανοί να επιτύχετε ενότητα» (Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως για να καταλήξουμε σε συμφωνία στη συνεργασία μας, δεν πρέπει να ακολουθούμε μόνο τις ιδέες του ενός, αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για τις αρχές της αλήθειας. Πραγματικά αρμονική συνεργασία σημαίνει να αναζητούμε την αλήθεια και να εργαζόμαστε σύμφωνα με την αρχή. Εφόσον ο αδελφός Γουάνγκ κι εγώ είχαμε διαφορετικές εμπειρίες, γνώσεις και τεχνικές ικανότητες, ήταν φυσικό να έχουμε διαφορετική οπτική στο έργο μας. Έπρεπε να μάθω να παραμερίζω τον εαυτό μου και να αναζητώ τις αρχές μαζί μ’ εκείνον. Έπρεπε να υποτασσόμαστε στην αλήθεια και να στηρίζουμε το έργο του οίκου του Θεού, ώστε να μπορούμε να κερδίσουμε την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μας. Όταν το συνειδητοποίησα, σκόπευα την επόμενη μέρα να ανοιχτώ στον αδελφό Γουάνγκ σε συναναστροφή, ώστε να μπορέσουμε μαζί να βγάλουμε άκρη με αυτό το σκηνικό. Εξεπλάγην όταν ήρθε να με ψάξει και είπε πως ήταν πολύ πεισματάρης και πως το σχέδιό του δεν ήταν καλό. Είχε μάλιστα γκρεμίσει τον στύλο που είχε φτιάξει και ήταν έτοιμος να ακολουθήσει την ιδέα μου. Όταν τον άκουσα, ένιωσα ντροπή. Ανοίχτηκα κι εγώ στον αδελφό Γουάνγκ σχετικά με τη δική μου κατάσταση και κατανόηση, κι όταν αφήσαμε και οι δύο στην άκρη τους εγωισμούς, το φράγμα ανάμεσά μας γκρεμίστηκε. Μετά απ’ αυτό, είδα τις δικές μου αδυναμίες στο καθήκον μου. Ο στύλος που είχα φτιάξει πράγματι ήταν πολύ λείος και δεν έμοιαζε με πραγματικό κορμό δέντρου. Χρειαζόταν μια δεύτερη φάση μετατροπών. Πήγα να το συζητήσω με τον αδελφό Γουάνγκ και βρήκαμε λύση πολύ γρήγορα. Ο ένας αντιστάθμιζε τις αδυναμίες του άλλου. κι έτσι τελειώσαμε τρεις στύλους σε μια μέρα. Πριν, είχαμε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας φτιάχνοντας μόνο δύο στύλους, και κανένας από τους δύο δεν ήταν σωστός. Αυτό ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό. Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να κάνω πράξη την αλήθεια και να συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές στο καθήκον μου. Όμως, ήμουν τόσο αλαζονικός και αυτάρεσκος, που πολύ σύντομα, είχα νέα προβλήματα συνεργασίας με άλλους.

Μια φορά, συνεργαζόμουν με τον αδελφό Λι για να στήσουμε μια σκηνή σε εξωτερικό χώρο ως καταφύγιο από τη βροχή για τους αδελφούς και τις αδελφές. Κατά τη συζήτησή μας, πρότεινα μια μέθοδο που του άρεσε πολύ. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Έχω δουλέψει στο παρελθόν στον κατασκευαστικό τομέα, οπότε σίγουρα γνωρίζω περισσότερα από σένα». Αμέσως μετά, όμως, ανέφερε μια ανησυχία. Είπε: «Αυτή τη στιγμή, έχουμε μόνο 16 μεταλλικούς πασσάλους. Αρκούν γι’ αυτό το σχέδιο; Θα είναι γερή; Θα είναι ασφαλής;» Σκέφτηκα: «Αυτή είναι τριγωνική κατασκευή. Δεν έχεις ακούσει για τη σταθερότητα των τριγωνικών κατασκευών; Θα είναι πολύ γερή, κανένα πρόβλημα». Έτσι, απάντησα απαξιωτικά: «Δεν είναι 100% εγγυημένο πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα, όμως, εφόσον δεν έχουμε κάποιον τυφώνα κατηγορία 10, θα είναι μια χαρά». Έπειτα, ήθελε να φτιάξω ένα πρόχειρο σχέδιο και να εξηγήσω τις λεπτομέρειες. Έχασα την υπομονή μου και είπα: «Δεν χρειάζεται. Το σχέδιο είναι στο μυαλό μου και θα φροντίσω να γίνει σωστά». Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Το επόμενο απόγευμα, όταν αρχίσαμε να στήνουμε τη σκηνή, ένας άλλος αδελφός πρότεινε να υψώσουμε πρώτα δύο μεταλλικούς πασσάλους για να στερεώσουμε το στέγαστρο, κι έπειτα να στήσουμε τις πλευρές. Όταν το άκουσα, σκέφτηκα: «Αυτό σίγουρα θα πάρει περισσότερο χρόνο. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και ο δικός μου τρόπος είναι η καλύτερη μέθοδος. Είσαι καινούριος εδώ και δεν ήσουν στη συζήτηση. Το σχέδιό μου είναι σίγουρα καλύτερο». Έτσι, του είπα: «Αυτό θα ήταν πολύ χρονοβόρο. Οι δύο αυτοί πάσσαλοι θα πρέπει αργότερα να αφαιρεθούν, επομένως θα είναι πιο γρήγορο αν ξεκινήσουμε να τη στήνουμε από πίσω». Καθώς είδε πως δεν είχα καμιά πρόθεση να αποδεχτώ την ιδέα του, δεν είπε τίποτε άλλο, κι έτσι άρχισα να στήνω τη σκηνή βάσει του δικού μου σχεδίου. Όταν ανέβηκα τη σκάλα, είδα ξαφνικά το κούμπωμα του μεταλλικού πασσάλου να χαλαρώνει και τον πάσσαλο να πέφτει. Ευτυχώς, έπεσε στο γρασίδι κι όχι σε κάποιον άνθρωπο ή αντικείμενο. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. «Τι συνέβη;» αναρωτήθηκα. «Σίγουρα το είχα κουμπώσει. Πώς γίνεται απλά να έπεσε; Ίσως κάποιος δεν το κρατούσε ίσια, κι έτσι δεν κούμπωσε σωστά». Η σκέψη μου ήταν πολύ απλοϊκή και το πήρα αψήφιστα. Απλώς συνέχισα να τη στήνω σύμφωνα με το σχέδιό μου. Αμέσως μετά, ο πάσσαλος που είχε στηθεί έπεσε προς το μέρος μου, ακριβώς στη σκάλα όπου στεκόμουν. Έπεσα κάτω από τη σκάλα, από ένα ύψος πάνω από έξι πόδια. Ήμουν τυχερός που δεν τραυματίστηκα. Τότε κατάλαβα πως αυτές οι δύο αναποδιές δεν ήταν τυχαίες. Αν δεν ήταν η φροντίδα και η προστασία του Θεού, ένας ενδεχόμενος τραυματισμός από κάποιον από αυτούς τους πασσάλους θα ήταν τρομερός. Καθώς το σκεφτόμουν, ένιωθα περισσότερες ενοχές και φόβο, κι έτσι παρουσιάστηκα γρήγορα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή σήμερα. Γνωρίζω πως το αγαθό Σου θέλημα κρύβεται πίσω απ’ αυτό και πρέπει να πάρω το μάθημά μου, όμως δεν ξέρω τι πρέπει να αναζητήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και διαφώτισέ με να καταλάβω το θέλημά Σου». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Όποτε κάνεις κάτι, πάντα πηγαίνει στραβά ή βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Αυτή είναι η πειθαρχία του Θεού. Ενίοτε, όταν ενεργείς ανυπάκουα και παρακούς τον Θεό, μπορεί να μην το γνωρίζει κανείς άλλος —κι όμως, ο Θεός το γνωρίζει. Δεν θα σε αφήσει να ξεφύγεις και θα σε πειθαρχήσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια αυτά στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου: «Μπορεί να μην το γνωρίζει κανείς άλλος —κι όμως, ο Θεός το γνωρίζει. Δεν θα σε αφήσει να ξεφύγεις και θα σε πειθαρχήσει». Τότε κατάλαβα πόσο απαξιωτικός ήμουν προς τους αδελφούς σχετικά με το στήσιμο της σκηνής. Δεν είχα ακούσει καθόλου τις υποδείξεις τους, απλώς τις απέρριψα κατευθείαν. Θεωρούσα πως είχα δίκιο, κι έτσι θα έπρεπε να κάνουμε όπως ήθελα. Δεν ήταν πολύ αλαζονικό εκ μέρους μου; Ήταν ήδη ασταθής όταν στηνόταν. Αν έπεφτε με τους ηθοποιούς να βρίσκονται από κάτω, οι συνέπειες θα ήταν αδιανόητες. Στη σκέψη αυτή, προσευχήθηκα στον Θεό να αλλάξω τελείως. Τότε θυμήθηκα κάτι που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Κατά Ματθαίον 18:19). Τα λόγια του Θεού με αφύπνισαν αμέσως. Ήξερα πως δεν μπορούσα να συνεχίζω να ενεργώ κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά έπρεπε να συζητώ τα πράγματα και να συνεργάζομαι με τους αδελφούς μου. Τότε, έκανα μια άλλη σκέψη. Πρώτα η ασφάλεια. Το πιο σημαντικό ήταν να στήσουμε καλά τη σκηνή με τα υλικά που είχαμε. Αμέσως μετά, οι αδελφοί είπαν πως βάσει του αρχικού μου σχεδίου, δεν είχαμε αρκετούς μεταλλικούς πασσάλους για μια γερή κατασκευή, όμως αν υψώναμε δύο στη μέση, η κορυφή του στεγάστρου θα ήταν στερεωμένη. Συμφώνησα απόλυτα μαζί τους. Το αρχικό μου σχέδιο θα είχε πραγματικά δημιουργήσει πολλούς κινδύνους ασφάλειας. Έτσι, το συζητήσαμε και σε χρόνο μηδέν, είχαμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Είχαμε αρκετούς μεταλλικούς πασσάλους και την τελειώσαμε λίγο πριν νυχτώσει.

Εκείνο το βράδυ, σκέφτηκα τι είχε συμβεί το πρωί. Η αλαζονεία μου είχε σχεδόν επιφέρει την καταστροφή και δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Πήρα το τηλέφωνό μου και επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της Εκκλησίας, όπου διάβασα τα εξής λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μερικοί άνθρωποι ποτέ δεν αναζητούν την αλήθεια ενώ εκτελούν το καθήκον τους. Απλώς κάνουν ό,τι τους αρέσει, ενεργώντας με πείσμα σύμφωνα με τις δικές τους φαντασιοπληξίες, και ενεργούν πάντοτε παρορμητικά και απερίσκεπτα. Τι σημαίνει “παρορμητικά και απερίσκεπτα”; Σημαίνει, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ζήτημα, να ενεργείς όπως νομίζεις εσύ ότι πρέπει, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς να δίνεις σημασία σε οτιδήποτε λέει κάποιος άλλος. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει να καταλάβεις και κανείς δεν μπορεί να σου αλλάξει γνώμη, σε σημείο που δεν μπορείς να μεταπειστείς ούτε στο ελάχιστο· εμμένεις στις θέσεις σου και, ακόμα και όταν όσα λένε οι άλλοι βγάζουν νόημα, εσύ δεν ακούς και πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός. Ακόμα κι αν είναι, δεν θα πρέπει να προσέχεις τις προτάσεις των άλλων; Κι όμως, δεν δίνεις σημασία. Οι άλλοι σε αποκαλούν πεισματάρη. Πόσο πεισματάρη; Τόσο πεισματάρη που ούτε δέκα βόδια δεν θα μπορούσαν να σε τραβήξουν —τελείως πεισματάρης, άκρως αλαζονικός και ισχυρογνώμων, το είδος ανθρώπου που δεν βλέπει την αλήθεια μέχρι αυτή να σε κοιτάξει κατάματα. Αυτού του είδους το πείσμα δεν αγγίζει το επίπεδο της ισχυρογνωμοσύνης; Κάνεις ό,τι θέλεις, ό,τι νομίζεις, και δεν ακούς κανέναν. Αν κάποιος σου έλεγε ότι κάτι που κάνεις δεν είναι εναρμονισμένο με την αλήθεια, θα έλεγες: “Θα το κάνω, είτε είναι εναρμονισμένο με την αλήθεια είτε όχι. Αν δεν είναι εναρμονισμένο με την αλήθεια, θα σου δώσω έναν τάδε λόγο ή μια τάδε αιτιολόγηση. Θα σε κάνω να με ακούσεις. Είμαι αποφασισμένος γι’ αυτό”. Άλλοι μπορεί να πουν ότι αυτό που κάνεις προκαλεί διαταραχή, ότι θα οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες, ότι είναι επιβλαβές προς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού —μα δεν τους δίνεις προσοχή, αντίθετα προχωράς σε ακόμα περισσότερη από τη συλλογιστική σου: “Αυτό κάνω, είτε σου αρέσει είτε όχι. Θέλω να το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο. Εσύ έχεις εντελώς άδικο κι εγώ δικαιολογούμαι εντελώς”. Ίσως όντως να δικαιολογείσαι, και αυτό που κάνεις να μην έχει σοβαρές συνέπειες —μα τι διάθεση είναι αυτή που αποκαλύπτεις; (Αλαζονεία.) Μια αλαζονική φύση σε κάνει ισχυρογνώμονα. Όταν οι άνθρωποι έχουν αυτήν την ισχυρογνώμονα διάθεση δεν είναι επιρρεπείς να γίνουν παρορμητικοί και απερίσκεπτοι;» «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό. Αν και, εξωτερικά, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν» (Η συναναστροφή του Θεού). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να δω την ασχήμια μου. Όπως αποκαλύπτουν, ήμουν απλώς πεισματάρης και παράλογος. Για το στήσιμο αυτής της σκηνής, είχα προσκολληθεί στη εμπειρία μου και για μια ακόμη φορά, συμπεριφέρθηκα πεισματικά. Δεν άκουσα τις υποδείξεις των αδελφών μου, απλώς τις απέρριψα αμέσως. Με προειδοποίησαν να βεβαιωθώ πως ήταν ασφαλής, πως η κορυφή του στεγάστρου ήταν στερεωμένη, όμως τους αγνόησα. Ήθελα να έχω τον τελευταίο λόγο και όλοι να κάνουν αυτό που ήθελα. Κατάλαβα πως η αλαζονική φύση μου ήταν η ρίζα της απαξιωτικής και πεισματικής συμπεριφοράς μου. Η αλαζονεία μου και η επιθυμία μου να γίνονται τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο στον παρελθόν, είχαν αντίκτυπο στο καθήκον μου. Όμως, εκείνη τη φορά, με το να μην ακούω καν μια λογική υπόδειξη και να είμαι αλύγιστος στην προσκόλλησή μου στη δική μου ιδέα, είχα σχεδόν προκαλέσει ατύχημα. Μέσα στην αλαζονεία μου, ήμουν αυταρχικός και πεισματάρης. Δεν συνεργαζόμουν καλά με τους άλλους και ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά μου. Δεν νοιαζόμουν καν για το έργο του οίκου του Θεού ή την ασφάλεια των άλλων. Ήμουν απλώς αποφασισμένος να κάνω τα δικά μου. Μέσα στην αλαζονεία μου, είχα χάσει κάθε λογική. Αν δεν ήταν η φροντίδα και η προστασία του Θεού, δεν μπορώ καν να φανταστώ τις συνέπειες. Τελικά, συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνο ήταν να ενεργώ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όχι μόνο θα παρακώλυα το καθήκον μας, αλλά κάποια μέρα, θα συνέβαινε κάποιο φοβερό ατύχημα και θα ήταν πολύ αργά για μετάνοια! Η σκέψη αυτή πραγματικά με φόβισε. Απέκτησα κάποια κατανόηση της αλαζονικής μου φύσης και δεν ήθελα πια να κάνω το καθήκον μου κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Έπειτα, βρήκα ένα μονοπάτι προς την πράξη στα λόγια του Θεού. «Μην φέρεσαι υπεροπτικά. Μπορείς να αναλάβεις μόνος σου το έργο, ακόμη κι αν έχεις τη μεγαλύτερη επαγγελματική εμπειρία, ή νιώθεις πως είσαι ο πιο ποιοτικός από όσους βρίσκονται εδώ, ό ότι έχεις το υψηλότερο κύρος; Δεν μπορείς, όχι χωρίς τη βοήθεια όλων. Συνεπώς, κανείς δεν θα πρέπει να είναι αλαζονικός και να επιθυμεί να ενεργεί μονομερώς. Πρέπει κανείς να καταπίνει την υπερηφάνειά του, να εγκαταλείπει τις δικές του σκέψεις και απόψεις και να δουλεύει αρμονικά με όλους τους συναδέλφους του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κάνουν πράξη την αλήθεια και διαθέτουν ανθρώπινη φύση. Ο Θεός αγαπά τέτοιους ανθρώπους και μόνο εκείνοι μπορούν να αφοσιωθούν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αυτό από μόνο του αποτελεί εκδήλωση αφοσίωσης» («Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν τις αρχές της συνεργασίας. Ανεξάρτητα από το επίπεδο και τα χαρίσματα κάποιου, όλοι έχουμε ελλείψεις και αδυναμίες. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα. Πρέπει να μάθουμε να παραμερίζουμε τον εαυτό μας και να συνεργαζόμαστε καλά με τους άλλους, ώστε όλοι να μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτά που τους έχει δώσει ο Θεός και να μπορούμε να αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, προκειμένου να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας. Θυμήθηκα πως στο καθήκον μου, κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν δυνατά σημεία που δεν είχα εγώ. Μόλις μου έδωσαν κάποιες συμβουλές και βοήθεια, το έκανα καλύτερα την επόμενη φορά. Μερικές φορές, είχαν κάποιες ιδέες που δεν είχα σκεφτεί, και δεχόμενος τις υποδείξεις τους, απέφυγα κάποια πιθανά προβλήματα. Μόλις το σκέφτηκα, ένιωσα ντροπή. Στο παρελθόν, δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Ήμουν τυφλά αλαζονικός, όμως τώρα έμαθα πως χρειαζόμουν τη συνεργασία και τη βοήθεια των άλλων, διαφορετικά, δεν θα μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου. Η εμπειρία μου μού έδειξε πως όταν συμπεριφερόμουν με αλαζονεία και δεν συνεργαζόμουν με τους άλλους, πάντα προσέκρουα σε τοίχο. Όταν ήμουν πρόθυμος να μετανοήσω, να παραμερίσω τον εαυτό μου και να συνεργαστώ με τους άλλους, είχα την καθοδήγηση και τις ευλογίες του Θεού. Μπόρεσα να καταλάβω πως στον Θεό αρέσουν όσοι έχουν ανθρώπινη φύση και κάνουν πράξη την αλήθεια. Αυτό ήταν πολύ διαφωτιστικό για μένα και βρήκα ένα μονοπάτι προς την πράξη.

Την τρίτη μέρα, το πρωί, ένας αδελφός μού ζήτησε να ενισχύσω λίγο τη σκηνή. Σκέφτηκα: «Το απόγευμα, πρόκειται να την αποσυναρμολογήσουν μετά το γύρισμα. Είναι απαραίτητο;» Έπειτα, όμως, θυμήθηκα το εξής στα λόγια του Θεού: «Κανείς δεν θα πρέπει να είναι αλαζονικός και να επιθυμεί να ενεργεί μονομερώς. Πρέπει κανείς να καταπίνει την υπερηφάνειά του, να εγκαταλείπει τις δικές του σκέψεις και απόψεις και να δουλεύει αρμονικά με όλους τους συναδέλφους του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κάνουν πράξη την αλήθεια και διαθέτουν ανθρώπινη φύση». Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι προς την πράξη. Έπρεπε να παραμερίσω τις δικές μου απόψεις για να συνεργαστώ με τον αδελφό Λι, και είτε είχε δίκιο είτε όχι, έπρεπε πρώτα να υποταχτώ και να αναζητήσω. Έπειτα, συνειδητοποίησα πως απέμεναν ακόμα πέντε με έξι ώρες γυρίσματος και δεν μπορούσαμε να ξέρουμε αν ο καιρός θα άλλαζε. Θα ήταν πιο ασφαλές αν την ενισχύαμε. Έτσι, ο αδελφός κι εγώ ενισχύσαμε τη σκηνή. Έπειτα, γύρω στις 2 με 3 εκείνο το απόγευμα, άρχισε ξαφνικά να φυσάει πολύ και να βρέχει, και η θύελλα κράτησε σχεδόν 40 λεπτά. Περιμέναμε να κοπάσει η θύελλα, ασφαλείς μέσα στη σκηνή. Αυτό με συγκίνησε κατά τρόπο που δεν μπορώ να εκφράσω. Κατάλαβα πόσο παντοδύναμος και σοφός είναι ο Θεός. Όχι μόνο έκανε τις υποδείξεις των άλλων να με βοηθήσουν να αναγνωρίσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, αλλά μου το είχε υπενθυμίσει με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο και μας είχε προστατεύσει από τη θύελλα. Ευχαριστώ τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου!

Αυτές οι εμπειρίες μού έδωσαν κάποια κατανόηση της αλαζονικής σατανικής μου φύσης και είσοδο στην αρμονική συνεργασία. Κατάλαβα πως το να κάνω πράξη την αλήθεια και να μην είμαι ισχυρογνώμων στο καθήκον μου ήταν πολύ σημαντικό για να συνεργάζομαι καλά με τους άλλους. Όσα κατανόησα και κέρδισα οφείλονται εξολοκλήρου στην κρίση, την αποκάλυψη και την πειθαρχία του Θεού μέσα από τα λόγια Του. Δοξασμένος να είναι ο Παντοδύναμος Θεός!