Από τη Ζάο Ξια, επαρχία Σαντόνγκ

Το όνομά μου είναι Ζάο Ξια. Γεννήθηκα σε μια συνηθισμένη οικογένεια. Λόγω της επιρροής ρητών, όπως «Ο άνθρωπος αφήνει πίσω του το όνομά του όπου κι αν μείνει, όπως η χήνα κρώζει όπου κι αν πετάει» και «Όπως το δέντρο ζει για τον φλοιό του, έτσι κι ο άνθρωπος ζει για το κύρος του» η φήμη και το όνομα έγιναν ιδιαιτέρως σημαντικά για μένα. Όλα όσα έκανα, ήταν για να κερδίσω τον έπαινο, τις φιλοφρονήσεις και τον θαυμασμό των άλλων ανθρώπων. Μετά τον γάμο μου, οι στόχοι που έβαλα για τον εαυτό μου, ήταν: Θα ζήσω μια ζωή πλουσιότερη από τους άλλους· δεν πρέπει να αφήσω κανέναν να πει αρνητικά πράγματα για το πώς μεταχειρίζομαι τους ηλικιωμένους ή για τη συμπεριφορά και τη διαγωγή μου, και θα φροντίσω το παιδί μου να φοιτήσει σε διάσημο πανεπιστήμιο και να έχει καλές προοπτικές, ώστε να προσθέσει περισσότερη λάμψη στο όνομά μου. Ως εκ τούτου, ποτέ δεν διαπληκτίστηκα με τα πεθερικά μου. Μερικές φορές, όταν μου έλεγαν σκληρά πράγματα, ένοιωθα τόσο θλιμμένη, που κρυβόμουν και έκλαιγα, αντί να τους βάλω στη θέση τους. Όταν έβλεπα άλλους να αγοράζουν ρούχα για τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της κινεζικής Πρωτοχρονιάς και άλλων εορτών, πήγαινα αμέσως να αγοράσω κι εγώ για την πεθερά μου και, μάλιστα, τα καλύτερα. Όταν έρχονταν συγγενείς για επίσκεψη, βοηθούσα στην αγορά τροφίμων και στο μαγείρεμα. Ακόμα και όταν ήταν λίγο δύσκολο ή κουραστικό, εγώ ήμουν απολύτως πρόθυμη. Από φόβο μήπως έχω λιγότερα χρήματα από τους άλλους, άφησα την κορούλα μου μόλις ένα μήνα αφότου τη γέννησα και γύρισα κατευθείαν στη δουλειά. Ως αποτέλεσμα, η κόρη μου υπέστη υποσιτισμό και έγινε πετσί και κόκκαλο, επειδή δεν μπορούσε να πιει το γάλα μου. Η κατάστασή της βελτιώθηκε μόνο έπειτα από 100 ενέσεις διατροφής, ενώ εγώ ήμουν τόσο κουρασμένη, που καθημερινά με πονούσε η μέση μου. Αν και ήταν δύσκολο και κουραστικό, υπέμεινα τις ταλαιπωρίες και δινόμουν ακούραστα για χάρη της καλής φήμης. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, έγινα ονομαστή νύφη στο χωριό, ενώ η οικογένειά μου έγινε πλούσια και ζηλευτή από τους ανθρώπους γύρω μας. Ως αποτέλεσμα, τα πεθερικά, οι γείτονες, οι συγγενείς και οι φίλοι μου είχαν μόνο επαίνους να πουν για εμένα. Χάρη στους επαίνους και τις φιλοφρονήσεις από τους γύρω μου, η ματαιοδοξία μου ήταν απολύτως ικανοποιημένη. Ένιωθα ότι οι κακουχίες των τελευταίων ετών δεν ήταν επί ματαίω, και αισθανόμουν πολύ κολακευμένη μέσα μου. Εντούτοις, μετά τον γάμο του κουνιάδου μου, η γαλήνια ζωή μου διακόπηκε. Η σύζυγός του μου μιλούσε πάντα σαρκαστικά, λέγοντας ότι είχα απώτερα κίνητρα που φερόμουν καλά στην πεθερά μου, επειδή απλά ήθελα τα περιουσιακά της στοιχεία. Πάντα έλεγε ότι η πεθερά μας ήταν προκατειλημμένη, αφού μας έδινε περισσότερα πράγματα από ό,τι έδινε σε εκείνους και, ως αποτέλεσμα, οι λογομαχίες μεταξύ μας ήταν συχνές. Αισθανόμουν μεγάλη λύπη και ήθελα να συζητήσω μαζί της δημόσια για να διακηρύξω την αθωότητά μου, αλλά αυτό θα κατέστρεφε την καλή εικόνα που είχα χτίσει στις καρδιές των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, ανάγκαζα τον εαυτό μου να συγκρατείται και, όταν αδυνατούσα να το αντέξω άλλο, πήγαινα και έκλαιγα στα κρυφά. Στη συνέχεια, η συννυφάδα μου εξώθησε την τύχη της, καταλαμβάνοντας τη γη που είχε κατανεμηθεί στη δική μου πλευρά της οικογένειας, το οποίο με έκανε να τρέμω από θυμό και να μην τρώω ούτε να πίνω για μέρες. Έφτασα μέχρι και να θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί της για αυτό. Ωστόσο, πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιο θα έκανε κακό στο κύρος μου, θα κατέστρεφε τη φήμη μου και θα έκανε τους γύρω μου να με περιφρονήσουν, το κατάπια, αλλά μέσα μου ένοιωθα τέτοια καταπίεση, που υπέφερα. Φαινόμουν λυπημένη και αναστέναζα όλη μέρα, νοιώθοντας ότι ήταν πολύ οδυνηρό και κουραστικό να ζω χωρίς να ξέρω πότε θα έπαιρνε τέλος μια τέτοια ζωή.

Εκεί που τελειώνει ο άνθρωπος, αρχίζει ο Θεός. Τον καιρό ακριβώς που υπέφερα και αισθανόμουν αβοήθητη, ο Παντοδύναμος Θεός άπλωσε τα σωτήρια χέρια Του προς εμένα. Μια μέρα, η γειτόνισσά μου με ρώτησε: «Πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού;» Εγώ απάντησα: «Όλοι δεν πιστεύουμε; Πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει». Τότε εκείνη είπε ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύει η ίδια είναι ο ένας και αληθινός Θεός που δημιούργησε το σύμπαν και όλα τα πράγματα και ότι, στην αρχή, η ανθρωπότητα ζούσε μέσα στις ευλογίες Του διότι Τον λάτρευαν, αλλά αφού διεφθάρησαν από τον Σατανά, δεν λάτρευαν πια τον Θεό και, έτσι, ζούσαν κάτω από την κατάρα Του και μέσα στην οδύνη. Ο παντοδύναμος Θεός των εσχάτων ημερών ήρθε να παραχωρήσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να τους σώσει από την άβυσσο της δυστυχίας. Επιπροσθέτως, επικοινώνησε την προσωπική της εμπειρία της πίστης στον Θεό. Ακούγοντας την επικοινωνία της, αισθάνθηκα ότι είχα βρει τον πιο έμπιστο φίλο μου και, χωρίς να μπορέσω να συγκρατηθώ, της μίλησα για όλη την οδύνη στην καρδιά μου. Στη συνέχεια, εκείνη μου διάβασε ένα εδάφιο από τον Λόγο του Θεού: «Όταν θα είσαι κουρασμένος κι όταν θα αρχίσεις να νιώθεις την απόγνωση του κόσμου αυτού, μη μπερδευτείς, μην κλάψεις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Παρατηρητής, θ’ αγκαλιάσει την άφιξή σου ανά πάσα στιγμή. Είναι στο πλευρό σου παρατηρώντας σε, περιμένοντάς σε να επιστρέψεις. Αναμένει την ημέρα που η μνήμη σου ξαφνικά θα επανέλθει: θα συνειδητοποιήσεις το γεγονός ότι προήλθες από τον Θεό, όντας κάπου και κάπως χαμένος, πεσμένος αναίσθητος στην άκρη του δρόμου και τότε, μη γνωρίζοντας ότι έχεις έναν πατέρα. Συνειδητοποιείς επίσης ότι ο Παντοδύναμος σε πρόσεχε, εκεί, αναμένοντας όλο αυτό το διάστημα την επιστροφή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). Τα λόγια του Θεού έρεαν μέσα μου σαν ζεστό ρεύμα, παρηγορώντας την πονεμένη και θλιμμένη καρδιά μου, και δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου. Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα σαν περιπλανώμενο βασανισμένο κοριτσάκι, που ξαφνικά επέστρεψε στην αγκαλιά της μητέρας της. Η καρδιά μου γέμισε από απερίγραπτο ενθουσιασμό και συγκίνηση. Ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό, διότι με έφερε στον οίκο Του και με φρόντισε, όταν δεν είχα πουθενά αλλού να στραφώ. Θα ακολουθώ τον Θεό με όλη μου την καρδιά και την ψυχή! Από τότε διάβαζα τα λόγια του Θεού, προσευχόμουν σε Αυτόν και έψαλλα καθημερινά ύμνους για να Τον δοξάζω, κάτι που με έκανε να αισθάνομαι ιδιαίτερα χαλαρή μέσα μου. Πηγαίνοντας στις συναθροίσεις, είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν σαν μεγάλη οικογένεια, παρόλο που δεν τους ένωνε συγγένεια αίματος. Οι αλληλεπιδράσεις τους ήταν απλές και ανοιχτές, γεμάτες κατανόηση, ανεκτικότητα και υπομονή, χωρίς ζήλια, συγκρούσεις και μηχανορραφίες, βλέψεις και διπροσωπίες. Δεν κακομεταχειρίζονταν τους φτωχούς αγαπώντας τους πλούσιους, και ήταν όλοι τους ικανοί να συμπεριφέρονται σε όλους ειλικρινά και ισότιμα. Η καρδιά μου αισθανόταν ιδιαιτέρως ελεύθερη, όταν ψάλλαμε μαζί ύμνους που δοξολογούσαν τον Θεό. Ως εκ τούτου, ερωτεύτηκα αυτήν την στοργική και ζεστή, δίκαιη και χαρούμενη εκκλησιαστική ζωή. Πείστηκα ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο ένας και αληθινός Θεός, και αποφάσισα ότι θα τον ακολουθούσα ως το τέλος.

Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, κατάλαβα την επιτακτική επιθυμία του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα στον μέγιστο δυνατό βαθμό, και είδα ότι πολλοί αδελφοί και αδελφές έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια για να δώσουν και να δαπανήσουν προς χάριν της διάδοσης του ευαγγελίου της βασιλείας. Έτσι, αναμείχθηκα κι εγώ ενεργά στην κήρυξη του ευαγγελίου. Προκειμένου να με καθάρει και να με αλλάξει, ο Θεός στόχευσε τη διεφθαρμένη φύση μου και επιτέλεσε ξανά και ξανά πάνω μου το παίδεμα και την κρίση Του. Μια φορά, πήγα να κηρύξω το ευαγγέλιο σε μια πιθανή πιστή. Ήταν κατά τη διάρκειας της πολυάσχολης αγροτικής περιόδου. Βλέποντας πόσο απασχολημένη ήταν με την αγροτική εργασία, πήγα να δουλέψω δίπλα της, δίνοντάς της μαρτυρίες για το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών. Ποιος να το έλεγε ότι, μετά από συνεχή τριήμερη επικοινωνία μαζί της, όχι μόνο δεν είχε καμία πρόθεση να δεχτεί, αλλά, αντ’ αυτού, μου φώναξε κιόλας: «Είσαι θρασύτατη! Σου είπα ήδη ότι δεν πιστεύω, και όμως εσύ δεν λες να σταματήσεις το κήρυγμα». Τα λόγια της με χτύπησαν ακριβώς στο ευαίσθητο σημείο μου. Το πρόσωπό μου με έκαιγε σαν να με είχαν χαστουκίσει πολλές φορές δημόσια, ενώ η καρδιά μου υπέφερε από έναν μουντό πόνο, που ερχόταν κατά κύματα. Σκέφτηκα: Εγώ ήρθα να σου κηρύξω με καλές προθέσεις και εξάντλησα τον εαυτό μου να σε βοηθώ με τη δουλειά σου, μέχρι που μου πόνεσε η μέση, κι όμως, αντί εσύ να αποδεχθείς το κήρυγμα, μου φέρεσαι έτσι. Είσαι άκαρδη! Ένιωσα εξαιρετικά ταπεινωμένη και δεν ήθελα να μιλήσω άλλο μαζί της, αλλά ένιωσα επίσης ότι αυτό δεν ευθυγραμμιζόταν με τις προθέσεις του Θεού, οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά μέσα μου και κατέπνιξα την εσωτερική μου οδύνη, προκειμένου να συνεχίσω να επικοινωνώ μαζί της, βοηθώντας παράλληλα με την εργασία της. Εντούτοις, όσο σκληρά κι αν επικοινωνούσα, ήταν αδύνατον να την κάνω να με ακούσει. Επιστρέφοντας σπίτι, κατέρρευσα σαν ξεφούσκωτη μπάλα από καουτσούκ. Τα λόγια του στόχου του κηρύγματός μου έρχονταν συνέχεια στο μυαλό μου. Όσο τα σκεπτόμουν, τόσο υπέφερα: Γιατί κάνω τον κόπο; Το μόνο που πήρα σε αντάλλαγμα για τις καλές μου προθέσεις ήταν χλευασμός, συκοφάντηση και βρισιές. Είναι πάρα πολύ άδικο! Κανείς δεν μου είχε φερθεί ποτέ έτσι. Η διάδοση του ευαγγελίου είναι υπέρμετρα οδυνηρή και δύσκολη! Όχι, δεν μπορώ να κηρύττω άλλο το ευαγγέλιο! Αν συνεχίσω να κηρύττω, δεν θα έχω μούτρα να αντικρύσω κανέναν. Ακριβώς τη στιγμή που αισθανόμουν τόσο αδικημένη και υπέφερα, ώστε δεν ήμουν πλέον πρόθυμη να κηρύξω το Ευαγγέλιο, τα λόγια του Θεού ήρθαν να με διαφωτίσουν: «Έχεις συναίσθηση του βάρους που κουβαλάς, της αποστολής και της ευθύνης σου; Ποια είναι η ιστορική σημασία της αποστολής σου; […] Είναι άνθρωποι φτωχοί, θλιβεροί, τυφλοί και χαμένοι, που θρηνούν στο σκοτάδι, φωνάζοντας “πού είναι ο δρόμος;” Πώς λαχταρούν το φως, σαν έναν διάττοντα αστέρα που θα φτάσει ξαφνικά και θα διαλύσει τη δύναμη του σκότους που καταπίεζε τους ανθρώπους τόσο πολύ καιρό. Ποιος μπορεί να γνωρίζει με πόση αγωνία ελπίζουν και καρτερούν μέρα και νύχτα γι’ αυτό; Αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν βαθιά, παραμένουν φυλακισμένοι στα μπουντρούμια του σκότους, χωρίς ελπίδα να απελευθερωθούν, ακόμα και την ημέρα που το φως αναβοσβήνει· πότε θα πάψουν να θρηνούν; Αυτά τα εύθραυστα πνεύματα, που ποτέ δεν έχουν αναπαυτεί, υποφέρουν τέτοιες κακοτυχίες. Είναι καιρός τώρα που έχουν αποκλειστεί από ανελέητα δεσμά και από την ιστορία που δεν αλλάζει. Ποιος άκουσε ποτέ τον θρήνο τους; Ποιος είδε ποτέ το θλιβερό τους πρόσωπο; Σκέφτηκες ποτέ πόσο θλιμμένη και ανήσυχη είναι η καρδιά του Θεού; Πώς μπορεί να αντέξει να βλέπει την αθώα ανθρωπότητα που Αυτός δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια να βασανίζεται τόσο; Εξάλλου, η ανθρωπότητα είναι οι δυστυχείς που έχουν δηλητηριαστεί. Παρόλο που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, ποιος θα πίστευε πως έχουν από καιρό δηλητηριαστεί από τον κακό; Ξέχασες πως είσαι ένα από τα θύματα; Λόγω της αγάπης σου για τον Θεό, δεν είσαι διατεθειμένος να αγωνιστείς για να σώσεις εκείνους που έχουν επιβιώσει; Δεν είσαι πρόθυμος να βάλεις τα δυνατά σου, ώστε να ξεπληρώσεις τον Θεό, που αγαπά την ανθρωπότητα σαν την ίδια τη σάρκα και το αίμα Του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς θα πρέπει να επιληφθείς της μελλοντικής αποστολής σου;). Όλα τα νοήματα ανάμεσα στα λόγια του Θεού αποκάλυπταν την ανησυχία και την αγωνιώδη θλίψη και φροντίδα Του για τους αθώους ανθρώπους. Ο Θεός δεν αντέχει να βλέπει τους ανθρώπους που δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια να εξαπατώνται και να βλάπτονται από τον Σατανά. Ο Θεός συνεχίζει με πίκρα να περιμένει την ανθρωπότητα να επιστρέψει σύντομα στον οίκο Του και να λάβει τη σπουδαία σωτηρία που έχει παραχωρήσει σε αυτήν. Κι όμως, όταν ήρθα αντιμέτωπη με λίγες σκληρές λέξεις από τον στόχο του κηρύγματός μου, ένιωσα αδικημένη και βασανισμένη, και παραπονέθηκα για τις κακουχίες και τα δεινά. Έφτασα να μην είμαι πλέον πρόθυμη να συνεργαστώ, επειδή είχα χάσει το κύρος μου. Πού ήταν η συνείδηση και η λογική μου; Προκειμένου να σώσει εμάς, τους διεφθαρμένους ανθρώπους κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός επανειλημμένα κυνηγήθηκε και διώχθηκε από την κυβέρνηση, εγκαταλείφθηκε, καταδικάστηκε, βλασφημήθηκε και συκοφαντήθηκε από θρησκευτικούς κύκλους, ενώ παρεξηγήθηκε και συνάντησε αντίσταση από εμάς, τους ακόλουθούς Του. Η οδύνη και η ταπείνωση που υπέφερε ο Θεός είναι υπέρμετρα πολλή, υπέρμετρα μεγάλη! Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν εγκατέλειψε τη σωτηρία της ανθρωπότητας, συνεχίζοντας να εφοδιάζει την ανάγκη της αφανώς. Η αγάπη του Θεού είναι εξαιρετικά μεγάλη! Η ουσία Του είναι εξαιρετικά όμορφη και ευγενική! Οι σημερινές μου δυσκολίες δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τον πόνο που υπέφερε ο Θεός για να σωθεί η ανθρωπότητα! Θυμήθηκα ότι και εγώ υπήρξα θύμα, κάποια που ο Σατανάς έβλαπτε για χρόνια. Αν ο Θεός δεν μου είχε απλώσει τα σωτήρια χέρια Του, εγώ θα πάλευα ακόμα οδυνηρά μες στο σκοτάδι, ανίκανη να βρω το φως και την ελπίδα για τη ζωή. Έχοντας απολαύσει τη σωτηρία του Θεού, πρέπει να αντέξω την ταπείνωση και τον πόνο, προκειμένου να καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να συνεργάζομαι μαζί Του, να εκπληρώνω σωστά το καθήκον μου και να φέρνω αυτούς τους αθώους ανθρώπους, που ακόμα βλάπτει ο Σατανάς, ενώπιον του Θεού. Αυτή είναι η πιο πολύτιμη και πιο σημαντική από οποιαδήποτε δουλειά στον κόσμο και αξίζει τον κόπο, ανεξάρτητα από πόσα δείνα πρέπει να υπομείνει κανείς! Όταν το σκέφτηκα αυτό, έπαψα να αισθάνομαι ότι η κήρυξη του ευαγγελίου είναι κάτι οδυνηρό και, αντ' αυτού, ένιωσα τυχερή που είμαι ικανή να ευθυγραμμίζομαι με το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Ήταν τιμή μου, αλλά και εξύψωση από τον Θεό. Έτσι, πήρα την απόφασή μου: Ό,τι κακουχίες κι αν υποχρεωθώ να συναντήσω στο έργο μου για το Ευαγγέλιο, εγώ θα δώσω τα πάντα, θα στηρίζομαι στον Θεό και θα φέρνω όλο και περισσότερους ανθρώπους, που πεινούν για τον Θεό, ενώπιόν Του, προκειμένου να παρηγορήσω την καρδιά Του! Στη συνέχεια, ρίχτηκα ξανά με ορμή στο έργο του ευαγγελίου.

Έπειτα από μια περίοδο εκπαίδευσης, κάθε φορά που συναντούσα έναν στόχο κηρύγματος που είχε κακή στάση ή μου μιλούσε σκληρά κατά την εκπλήρωση του καθήκοντος μου, εγώ ήμουν ικανή να τον αντιμετωπίσω σωστά και να συνεχίσω να συνεργάζομαι με στοργή. Λόγω αυτού, ένοιωθα ότι είχα αλλάξει και δεν ενδιαφερόμουν τόσο πολύ για όνομα και κύρος. Αλλά, όταν ο Θεός δημιούργησε ένα άλλο περιβάλλον για να με δοκιμάσει, βάσει των όσων χρειαζόμουν στη ζωή, για άλλη μια φορά βρέθηκα απόλυτα εκτεθειμένη. Μια μέρα, η επικεφαλής της εκκλησίας με ρώτησε πως τα πήγαινα τελευταία και επικοινώνησε επίσης τις τρέχουσες προθέσεις του Θεού, καθώς και τον τρόπο εφαρμογής τους. Όταν, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ανακάλυψα ότι επρόκειτο να μεταφερθεί σε άλλη εκκλησία για να εκπληρώσει το καθήκον της, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μέσα μου ένα κύμα ενθουσιασμού: Μετά την αναχώρησή της, είναι πιθανό να με κάνουν επικεφαλής της εκκλησίας. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, πρέπει να συνεργαστώ πραγματικά καλά! Καθώς ένοιωθα μια κρυφή χαρά, η αδελφή είπε ότι μια άλλη αδελφή από το χωριό μου επρόκειτο να έρθει την επομένη. Μόλις το άκουσα, η καρδιά μου αναδεύτηκε: Γιατί έρχεται; Πρόκειται να γίνει η νέα επικεφαλής της εκκλησίας; Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη νευρικότητά μου που μεγάλωνε: Δεν πιστεύει στον Θεό τόσον καιρό όσο εγώ, και επίσης προέρχεται από το ίδιο χωριό με εμένα. Αν κάνουν αυτήν επικεφαλής, τι θα απογίνει το δικό μου κύρος; Τι εντύπωση θα σχηματίσουν οι αδελφοί και οι αδελφές; Σίγουρα θα πουν ότι δεν επιδιώκω την αλήθεια τόσο πολύ όσο αυτή. Δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι. Τη νύχτα στριφογύριζα στο κρεβάτι μου, ανίκανη να κοιμηθώ. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης την επόμενη μέρα, πρόσεχα αδιάκοπα τον τόνο και τη στάση όσων έλεγε η επικεφαλής, επειδή ήθελα απεγνωσμένα να μάθω ποια θα επιλεγόταν ως νέα επικεφαλής της εκκλησίας. Κάθε φορά που η επικεφαλής με κοίταζε ενώ μιλούσε, ήλπιζα ότι επικεφαλής θα γινόμουν εγώ. Το πρόσωπό μου γέμιζε από χαρά κι ένευα, συμφωνώντας με όσα έλεγε. Από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που η επικεφαλής κοίταζε την άλλη αδελφή ενώ μιλούσε, ήμουν βέβαιη ότι η αδελφή θα διοριζόταν επικεφαλής και, ως εκ τούτου, έπεφτα σε μελαγχολία και αγωνιούσα. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ημερών, με βασάνιζαν τόσο πολύ το όνομα και το κύρος, που έγινα νευρική και αφηρημένη. Έχασα την όρεξή μου και ένοιωθα ότι ακόμα και ο χρόνος περνούσε εξαιρετικά αργά, σα να είχε παγώσει. Η επικεφαλής της εκκλησίας έβλεπε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, έτσι μου βρήκε να διαβάσω ένα εδάφιο από τον λόγο του Θεού: «Είστε τώρα ακόλουθοι και έχετε κάποια κατανόηση για το στάδιο αυτό του έργου. Ωστόσο, δεν έχετε παραμερίσει ακόμη την επιθυμία σας για κύρος. Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Οι ευλογίες του κύρους είναι πάντοτε στον νου σας». «Παρόλο που έχετε φτάσει στο στάδιο αυτό σήμερα, ακόμη δεν έχετε εγκαταλείψει το κύρος σας αλλά πάντοτε πασχίζετε να ρωτάτε γι’ αυτό και να το παρατηρείτε καθημερινά […] Όσο περισσότερο αναζητάς με τον τρόπο αυτό, τόσο λιγότερα θα θερίσεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία ενός ανθρώπου για κύρος, τόσο πιο σοβαρά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και τόσο περισσότερο θα πρέπει να περάσει από σημαντικό ραφινάρισμα. Τέτοιου είδους άνθρωπος είναι πάρα πολύ ανάξιος! Πρέπει να αντιμετωπιστεί και να κριθεί επαρκώς για να μπορέσει να το εγκαταλείψει εντελώς αυτό. Αν επιδιώκετε αυτή την οδό ως το τέλος, δεν θα θερίσετε τίποτα. Όσοι δεν επιδιώκουν τη ζωή, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν. Όσοι δεν διψούν για την αλήθεια, δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Δεν επικεντρώνεσαι στην επιδίωξη της προσωπικής μεταμόρφωσης και στο να εισέλθεις. Επικεντρώνεσαι πάντα σε αυτές τις εξωφρενικές επιθυμίες και στα πράγματα που περιορίζουν την αγάπη σου για τον Θεό και σε συγκρατούν από το να Τον πλησιάσεις. Μπορούν τα πράγματα αυτά να σε μεταμορφώσουν; Μπορούν να σε φέρουν στη βασιλεία;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Κάθε γραμμή από τα λόγια του Θεού χτυπούσε στην καρδιά μου, κάνοντάς με να αισθάνομαι ότι ο Θεός βρισκόταν δίπλα μου, παρακολουθώντας κάθε λέξη και κίνησή μου. Δεν μπορούσα, πάρα να κάνω την αυτοκριτική μου για τις σκέψεις και τις ενέργειές μου των δύο τελευταίων ημερών. Συνειδητοποίησα ότι η άποψή μου ως προς την επιδίωξη ήταν υπερβολικά ανέντιμη και επηρεασμένη από ρητά σαν «Όπως το δέντρο ζει για τον φλοιό του, έτσι κι ο άνθρωπος ζει για το κύρος του» και «Ο άνθρωπος αφήνει πίσω του το όνομά του όπου κι αν μείνει, όπως η χήνα κρώζει όπου κι αν πετάει». Πάντα επιθυμούσα να έχω κύρος, ώστε να μπορώ να κερδίζω περισσότερους επαίνους από τους άλλους, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βασανίζομαι τόσο πολύ από το όνομα και το κύρος, που έγινα νευρική και αφηρημένη, έχασα την όρεξή μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, και γινόμουν γελοία σαν παλιάτσος. Αυτό το περιβάλλον το δημιούργησε ο Θεός, σύμφωνα με τη δική μου κατάσταση. Ήταν η αγάπη του Θεού που έπεφτε πάνω μου. Το έργο του Θεού σήμερα ήταν να με σώσει, να με βοηθήσει να ξεφύγω από τις σκοτεινές επιρροές του Σατανά, ώστε να μπορέσω να επιτύχω τη σωτηρία. Ο τρόπος επιδίωξής μου ήταν αντίθετος με το θέλημα του Θεού. Δεν θα ήμουν ικανή να λάβω την επιδοκιμασία του Θεού, ακόμη κι αν πίστευα σε Αυτόν ως το τέλος. Θα έμενα με άδεια χέρια! Γι' αυτό, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να υπακούσω στο έργο Σου, να βαδίσω στο σωστό μονοπάτι της πίστης στον Θεό σύμφωνα με τις δικές Σου απαιτήσεις και να καταβάλω προσπάθεια στον λόγο Σου, προκειμένου να κατανοήσω την αλήθεια και να απαλλαγώ από τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Ανεξάρτητα από το αν διοριστώ επικεφαλής, θα επιδιώκω την αλήθεια και θα δίνω σημασία στην αλλαγή εκείνων των πραγμάτων πάνω μου που δεν ικανοποιούν τις προθέσεις Σου». Μετά την κατανόηση των προθέσεων του Θεού, ένιωσα ιδιαιτέρως ήρεμη μέσα μου και απόλαυσα την επικοινωνία, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της. Μετά τη συνάθροιση, η επικεφαλής της εκκλησίας είπε ότι, βάσει των συστάσεων της πλειοψηφίας των αδελφών, νέα επικεφαλής της εκκλησίας θα γινόταν η αδελφή, και ότι εγώ θα συντονιζόμουν με το έργο της. Ήμουν πολύ ήρεμη μέσα μου και δέχτηκα πρόθυμα, συμφωνώντας να δουλέψω αρμονικά με την αδελφή για την εκπλήρωση των καθηκόντων μας.

Βιώνοντας το παίδεμα και την κρίση του Θεού αυτή τη φορά, απέκτησα μερική γνώση της τάσης μου να επικεντρώνομαι στο όνομα και το κύρος, και ήμουν πρόθυμη να απαρνηθώ τη σάρκα μου και να πιστέψω στον Θεό και να εκπληρώσω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Ωστόσο, η μόλυνσή μου από τις τοξίνες του Σατανά έφτανε υπερβολικά βαθιά. Τα βάθη της ψυχής μου ελέγχονταν ακόμα από την επιρροή του Σατανά. Για να με σώσει σίγουρα από τη ζημία του Σατανά, ο Θεός μού άπλωσε και πάλι τα σωτήρια χέρια Του. Μια μέρα, πληροφορήθηκα ότι κάποια αδελφή της εκκλησίας βρισκόταν σε κακή κατάσταση, οπότε διαβουλεύτηκα με την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν για το πώς θα επιλύαμε το συγκεκριμένη πρόβλημα. Καθώς η αδελφή-συνεργάτις μου δεν αισθανόταν καλά, μετά τη συζήτησή μας, πήγα να επιλύσω το πρόβλημα μόνη μου. Συνάντησα την εν λόγω αδελφή την ίδια εκείνη νύχτα, προκειμένου να επικοινωνήσω μαζί της, και το πρόβλημα λύθηκε πολύ γρήγορα. Εκείνη την ώρα, η καρδιά μου ξεχείλιζε από ευχαρίστηση, καθώς σκεπτόμουν ότι, αφού είχα καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια, θα κέρδιζα σίγουρα τον έπαινο του ανώτερου επικεφαλής. Ωστόσο, ενώ εγώ περίμενα τα καλά νέα, ο ανώτερος επικεφαλής έγραψε μια επιστολή, επιθυμώντας να κατανοήσει την κατάσταση της αδελφής. Νομίζοντας ότι ήταν ο έπαινός μου, το άνοιξα με χαρά και το διάβασα. Αλλά όταν είδα ότι το περιεχόμενο της επιστολής ήταν για να ρωτήσει συγκεκριμένα την αδελφή-συνεργάτιδά μου το πώς αντιμετώπισε το πρόβλημα, αμέσως αγανάκτησα: Ήμουν ξεκάθαρα εκείνη που είχε λύσει το ζήτημα. Γιατί να μη γράψει σε εμένα για να ρωτήσει γι' αυτό; Φαίνεται ότι δεν έχω θέση στην καρδιά του επικεφαλής και ότι με περιφρονεί. Είμαι απλά το παιδί για όλες τις δουλειές. Όσο καλά κι αν εκτελώ το καθήκον μου, δεν παίρνω ποτέ τα εύσημα, επειδή κανείς δεν το προσέχει. Όσο το σκεπτόμουν, τόσο ένοιωθα αδικημένη και μελαγχολική. Ένιωσα ότι είχα χάσει όλο μου το κύρος. Εκείνη την ώρα, η αδελφή-συνεργάτις μου κρατούσε το γράμμα στο χέρι της και ετοιμαζόταν να μου μιλήσει. Αδυνατώντας να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου, της φώναξα: «Ο ανώτερος επικεφαλής δεν ξέρει πώς επιλύθηκε αυτό το ζήτημα. Δεν το κατάλαβες; Εργάστηκα σκληρά για ώρες, αλλά κανείς δεν είπε ούτε μια καλή κουβέντα, και στο τέλος εσύ παίρνεις και πάλι όλα τα εύσημα. Όλοι σας με βλέπετε σαν το παιδί που κάνει τις αγγαρείες και την υποστηρικτική δουλειά. Όσο κι αν προσπαθώ, κανείς δεν το εκτιμά». Λέγοντάς το αυτό, ένοιωσα τέτοια θλίψη, που έβαλα τα κλάματα Εκείνη τη στιγμή, αντήχησαν στα αυτιά μου τα λόγια του Θεού: «Εάν δαπάνησες μεγάλη προσπάθεια, αλλά Εγώ εξακολουθώ να είμαι πολύ ψυχρός απέναντί σου, θα είσαι σε θέση να συνεχίσεις να εργάζεσαι για Μένα στην αφάνεια; […] Εάν, αφού έχεις δαπανήσει κάποια πράγματα για Μένα, δεν έχω ικανοποιήσει τις ανούσιες απαιτήσεις σου, θα αποκαρδιωθείς και θα απογοητευτείς από Μένα ή ακόμα θα εξαγριωθείς και θα ξεστομίσεις ύβρεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (2)). Τα γεμάτα κατηγορία λόγια του Θεού σιγά-σιγά με κατεύνασαν, αλλά και το μυαλό μου ξεκαθάρισε πολύ επίσης. Η σκηνή που μόλις είχε λάβει χώρα, «έπαιζε» ξανά και ξανά στο μυαλό μου, σαν ταινία. Η αποκάλυψη του Θεού με έκανε να καταλάβω ότι η φύση μου είναι υπερβολικά φρικτή και επικίνδυνη, και ότι η πίστη μου στον Θεό και η εκπλήρωση των καθηκόντων μου δεν ήταν για να ικανοποιήσω τον Θεό ή να επιτύχω την επιδοκιμασία Του, αλλά για να λαμβάνω επαίνους και φιλοφρονήσεις από άλλους ανθρώπους. Μόλις οι επιθυμίες μου έμειναν ανικανοποίητες, γέμισα μνησικακία̇ η κτηνώδης φύση μου εξερράγη και, επιπλέον, η προδοσία του Θεού έγινε υπερβολικά εύκολη. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι το είχα παρατραβήξει και ότι ήμουν απάνθρωπη. Η καρδιά μου σπάραξε από την οδύνη. Μετανιωμένη, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, νόμιζα ότι είχα αλλάξει και δεν ζούσα πλέον για το όνομα και το κύρος, και ότι μπορούσα επίσης να τα πηγαίνω καλά με την αδελφή. Αλλά μέσα από τη σημερινή Σου αποκάλυψη, εξέθεσα και πάλι τη σατανική μου ασχήμια, νοιώθοντας πάντα λες και δεν είχα κανένα κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους, και υποφέροντας επειδή οι προσπάθειές μου δεν επαινούνταν από τους άλλους. Θεέ μου, η ζημία που μου είχε κάνει ο Σατανάς ήταν στ’ αλήθεια υπερβολικά βαθιά. Το κύρος, η φήμη και η ματαιοδοξία έγιναν οι αλυσίδες μου. Προσεύχομαι να με οδηγήσεις ξανά μακριά από την επιρροή του Σατανά». Έπειτα, είδα ανάμεσα στα λόγια του Θεού το εξής: «Ο καθένας από εσάς έχει ανέβει στα υψηλότερα ύψη των πληθών· έχετε ανέβει, ώστε να είστε οι πρόγονοι των πληθών. Είστε εντελώς αυθαίρετοι και τρέχετε σε κατάσταση τρέλας ανάμεσα σε όλα τα σκουλήκια ψάχνοντας ένα μέρος ηρεμίας, και προσπαθώντας να κατασπαράξετε τα σκουλήκια που είναι μικρότερα από εσάς. Είστε κακόβουλοι και μοχθηροί στις καρδιές σας, ξεπερνώντας εκείνα τα φαντάσματα που έχουν βυθιστεί στον πάτο της θάλασσας. Ζείτε στον πάτο της κοπριάς, ενοχλώντας τα σκουλήκια από πάνω μέχρι κάτω, ώστε να μην έχουν ειρήνη, πολεμώντας ο ένας τον άλλον για λίγο κι έπειτα ηρεμώντας. Δεν γνωρίζετε την κατάστασή σας, κι όμως ακόμα πολεμάτε ο ένας τον άλλον στην κοπριά. Τι κερδίζετε από αυτή τη μάχη; Αν είχατε φόβο Θεού απέναντί Μου, πώς θα πολεμούσατε ο ένας τον άλλον πίσω από την πλάτη Μου; Όσο υψηλή και αν είναι η θέση σου, δεν είσαι ακόμα ένα μικρό βρομερό σκουλήκι στην κοπριά; Θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις φτερά και να γίνεις περιστέρι στον ουρανό;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όταν τα φύλλα που πέφτουν επιστρέψουν στις ρίζες τους, θα μετανιώσεις για όλο το κακό που έχεις κάνει). Κάθε λέξη της κρίσης του Θεού καρφώθηκε οδυνηρά στην καρδιά μου σαν κοφτερό σπαθί, αφυπνίζοντας το πνεύμα μου και κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω ότι εκπλήρωνα το καθήκον μου όχι για να εξυψώσω τον Θεό και να γίνω μάρτυράς Του, αλλά επειδή πάντα ήθελα να επιδεικνύομαι, να γίνομαι μάρτυρας του εαυτού μου, και ονειρευόμουν να στέκομαι ψηλότερα από τους άλλους ανθρώπους, προκειμένου να με θαυμάζουν και να με σέβονται. Υπήρχε καθόλου σεβασμός προς τον Θεό μέσα στην καρδιά μου; Αυτό που επιδίωκα δεν ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που επιδίωκε ο αρχάγγελος που πρόδωσε τον Θεό; Είμαι ένα δημιουργημένο πλάσμα βαθιά διεφθαρμένο από τον Σατανά. Ενώπιον του Θεού, είμαι σαν βρωμιά, ένα σκουλήκι. Ενώ θα έπρεπε να λατρεύω τον Θεό και να εκπληρώνω το καθήκον μου με τον σεβασμό πάντα στην καρδιά μου, εγώ δεν εργάστηκα τίμια και πάντα ήθελα να χρησιμοποιώ την εκπλήρωση των καθηκόντων μου ως ευκαιρία για να αναδειχθώ και να γίνω μάρτυρας του εαυτού μου. Πώς μπορούσε ο Θεός να μη μισεί και να μην απεχθάνεται κάτι τέτοιο; Ο Θεός είναι τόσο άγιος και μεγάλος, γεμάτος εξουσία και δύναμη, και όμως παραμένει ταπεινός και κρυμμένος, μη αποκαλύπτοντας ποτέ την ταυτότητά Του ώστε να αναγκάζει τους ανθρώπους να τον σέβονται και να τον θαυμάζουν. Αντίθετα, συνεχίζει ήσυχα να δίνει τα πάντα για να σώσει την ανθρωπότητα, χωρίς ποτέ να απολογείται ή να διεκδικεί τα εύσημα, και χωρίς ποτέ να απαιτεί τίποτα από αυτήν. Η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια και η ανιδιοτέλεια του Θεού με έκαναν να δω την υπεροψία, την ευτέλεια και τη φιλαυτία μου. Δεν μπορούσα παρά να νιώθω ντροπή, σαν να μην έχω πού να κρυφτώ, και αισθανόμουν ότι η διαφθορά του Σατανά έφτανε υπερβολικά βαθιά μέσα μου και ότι χρειαζόμουν επιτακτικά τη σωτηρία της κρίσης, του παιδέματος, της δοκιμασίας και του εξευγενισμού του Θεού. Ως εκ τούτου, κατέρρευσα και πάλι ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου Παντοδύναμε! Μέσα από το παίδεμα και την κρίση Σου, μπορώ να δω την ανυπακοή μου, καθώς και τη δική Σου ευγένεια και το μεγαλείο Σου. Από εδώ και στο εξής, όταν εκπληρώνω το καθήκον μου, το μόνο που ελπίζω είναι να συμπεριφέρομαι σαν σωστό ανθρώπινο πλάσμα με μια καρδιά που Σε σέβεται, και να πετάξω τη σατανική μου διάθεση έχοντας για στήριγμα τα λόγια Σου».

Βιώνοντας ξανά και ξανά το παίδεμα και την κρίση του Θεού, οι απόψεις μου ως προς την επιδίωξη σταδιακά άλλαξαν, αλλά η διάθεσή μου στη ζωή δεν είχε ακόμη επιτύχει πραγματική αλλαγή. Για να με καθάρει απόλυτα και να με καθοδηγήσει να βαδίσω στον σωστό δρόμο της ζωής, ο Θεός μού παραχώρησε και πάλι τη σωτηρία Του. Αργότερα, επιλέχθηκα να γίνω επικεφαλής της εκκλησίας, σε συνεργασία με μια άλλη αδελφή για να εκπληρώνουμε το καθήκον μας. Εξαιτίας των προηγούμενων αποτυχιών μου, υπενθύμιζα συνεχώς στον εαυτό μου ότι πρέπει να έρχομαι σε συμφωνία με την αδελφή, προκειμένου να επιτελούμε σωστά το έργο της εκκλησίας. Στην αρχή, συζητούσα τα πάντα με την αδελφή και επιδιώκαμε την καθοδήγηση του Θεού μαζί, επιτυγχάνοντας, έτσι, αποτελέσματα σε όλες τις πτυχές του έργου. Έπειτα από λίγο καιρό, όμως, ανακάλυψα ότι η αδελφή διέθετε ωραίες έμφυτες αρετές, η επικοινωνία της ως προς την αλήθεια ήταν σαφής και φωτιστική και οι ικανότητές της ως προς την εργασία ήταν καλύτερες από τις δικές μου. Κατά τις συναθροίσεις, όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν πρόθυμοι να ακούσουν τη δική της επικοινωνία και όλοι συμβουλεύονταν εκείνη όποτε είχαν προβλήματα. Μπροστά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πιάστηκα και πάλι στην παγίδα του Σατανά και έπεσα θύμα της εξαπάτησής του: Η αδελφή είναι από κάθε άποψη καλύτερη από εμένα και, όπου κι αν πηγαίνει, οι αδελφοί και οι αδελφές τη θαυμάζουν. Απαράδεκτο! Πρέπει να την ξεπεράσω με κάθε κόστος, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορέσουν να δουν ότι δεν είμαι κατώτερή της. Για τον λόγο αυτόν, καθημερινά στριφογυρνούσα αδιάκοπα γύρω από την εκκλησία, διοργανώνοντας συναθροίσεις για αδελφούς και αδελφές και, χωρίς να με ενδιαφέρει ποιος συναντούσε προβλήματα, εγώ έσπευδα για να βοηθήσω στην επίλυσή τους. Μπορεί εξωτερικά να φαινόμουν πιστή και υπάκουη, αλλά πώς ήταν δυνατόν οι ενδότερες φιλοδοξίες μου να διαφύγουν των οφθαλμών του Θεού; Η ανυπακοή μου διέγειρε την οργή του Θεού και, ως αποτέλεσμα, περιέπεσα στο σκοτάδι. Δεν λάμβανα διαφώτιση όποτε διάβαζα τα λόγια του Θεού, δεν είχα τίποτα να πω την ώρα της προσευχής, η επικοινωνία μου ήταν στεγνή κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων και έφτασα στο σημείο να φοβάμαι ακόμα και τις συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές. Έγινα τελείως εξαρτημένη από το όνομα και το κύρος. «Έβγαζα» την κάθε μέρα χωρίς να ξέρω τι μου γίνεται, λες και κουβαλούσα στην πλάτη μου ένα μεγάλο βάρος και δεν μπορούσα να αναπνεύσω από την πίεση. Επίσης, δεν μπορούσα πια να αντιληφθώ μερικά από τα ζητήματα της εκκλησίας και η αποδοτικότητα της εργασίας μου έπεσε κατακόρυφα. Ούσα αντιμέτωπη με μια τέτοια αποκάλυψη από τον Θεό, δεν προσπάθησα να μάθω τον εαυτό μου και ήμουν επίσης απρόθυμη να ανοιχτώ στους αδελφούς και τις αδελφές για την κατάστασή μου και να αναζητήσω την αλήθεια για να βρω μια λύση, από φόβο ότι θα με περιφρονούσαν. Αργότερα, η συμμόρφωση και η πειθαρχία του Θεού κατήλθαν πάνω μου. Το στομάχι μου άρχισε ξαφνικά να πονά τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να βρω ησυχία, ούτε καθιστή ούτε όρθια. Το μαρτύριο της ασθένειας και η δυσαρέσκεια από τη μη απόκτηση κύρους με άφησαν μετέωρη μεταξύ ζωής και θανάτου. Εξαιτίας της άρνησής μου να αναγνωρίσω τα προβλήματά μου και την αποτυχίας μου να συνεργαστώ με το έργο της εκκλησίας, η εκκλησία δεν μπορούσε παρά να με αντικαταστήσει και να με στείλει σπίτι μου για πνευματική λατρεία και αυτοκριτική. Χάνοντας το κύρος μου, αισθανόμουν λες και με είχαν καταδικάσει στην κόλαση. Συναισθηματικά, έπεσα στο χαμηλότερο σημείο μου και ένοιωθα ότι το όνομά μου είχε καταστραφεί εντελώς. Το μαρτύριο μέσα μου γινόταν μεγαλύτερο, ειδικά όταν έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να εκπληρώνουν όλοι ενεργά τα καθήκοντά τους, ενώ εγώ είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος και ήμουν ανίκανη να εκπληρώσω το ελαχιστότερο καθήκον. Βυθισμένη στην οδύνη, δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ: Γιατί οι άλλοι πιστεύουν στον Θεό και κατανοούν όλο και περισσότερο την αλήθεια, ενώ εγώ εξακολουθώ να παρακούω και να αντιστέκομαι στον Θεό ξανά και ξανά, προς χάριν του ονόματος και του κύρους; Ικέτευσα πολλές φορές τον Θεό να με οδηγήσει να βρω τη ρίζα των αποτυχιών μου. Μια μέρα, ανάμεσα στα λόγια του Θεού, είδα τα εξής: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να συναντώνται· τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να τους περιβάλλουν. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα τους. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές: Τι είδους φύση έχουν οι άνθρωποι που έχουν τέτοιες συμπεριφορές; Αν πράγματι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, τότε τούτο αρκεί για να δείξει ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Πρόκειται για κλασική εικόνα του Σατανά. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» (από «Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Επιπλέον, λέει στο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή»: «Η ουσία και φύση του Σατανά είναι η προδοσία. Από την αρχή κιόλας, πρόδωσε τον Θεό, και μετά την προδοσία αυτή, εξαπάτησε, ξεγέλασε, χειραγώγησε και εξουσίασε τους ανθρώπους που δημιούργησε ο Θεός πάνω στη γη, προσπαθώντας να σταθεί δίπλα στον Θεό ως ίσος και να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό βασίλειο. […] Δεν σας είναι φανερό ότι η φύση του Σατανά προδίδει τον Θεό; Από όλα όσα έχει κάνει ο Σατανάς στην ανθρωπότητα, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι ο Σατανάς είναι ένας γνήσιος δαίμονας που αντιστέκεται στον Θεό και ότι η φύση του Σατανά προδίδει τον Θεό. Όλα αυτά είναι απόλυτα» (από «Πώς να γνωρίσετε τη δική σας διεφθαρμένη ουσία» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Α'»). Σκεπτόμενη τα λόγια αυτά, έτρεμα ασυγκράτητα από τον φόβο. Κατάλαβα ότι όλα όσα είχα ζήσει ήταν εντελώς κατ’ εικόνα του Σατανά και εγώ ήμουν υπεροπτική και ματαιόδοξη, χωρίς να λατρεύω καθόλου τον Θεό. Ο Θεός με εξύψωσε για να εκπληρώσω το καθήκον μου στην εκκλησία, ώστε να μπορώ να φέρω τους αδελφούς και τις αδελφές ενώπιόν Του με σεβασμό για Εκείνον μέσα μου, και να κάνω τους ανθρώπους να έχουν θέση για τον Θεό στις καρδιές τους, καθώς και να Τον σέβονται και να Τον υπακούν. Αλλά μπροστά στην εξύψωση από τον Θεό, δεν ήμουν προσεκτική απέναντι στις προθέσεις Του ως προς την εκπλήρωση του καθήκοντος μου, και δεν ένιωσα καθόλου το φορτίο τού να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές να επιτύχουν την είσοδο στη ζωή. Αντ' αυτού, πάντα ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να προσέχουν και να ακούν εμένα και, προς χάριν των προσωπικών μου επιθυμιών, όπου κι αν πήγαινα πάντα προσπαθούσα να «χτίσω» το όνομά μου. Έφτασα ακόμα και να ζηλεύω τους καλούς και να φθονώ στους ισχυρούς, και πεισματικά ανταγωνιζόμουν τους άλλους για υπεροχή. Εξωτερικά, ανταγωνιζόμουν με ανθρώπους αλλά, στην πραγματικότητα, μαχόμουν εναντίον του Θεού. Είναι κάτι που υβρίζει τη διάθεση του Θεού. Με έκρινε και με παίδεψε, με συμμόρφωσε και με πειθάρχησε και μου στέρησε το κύρος, προκειμένου να με ωθήσει στην αυτοκριτική και τη μετάνοια. Κατάλαβα ότι η αγάπη του Θεού για μένα ήταν εξαιρετικά βαθιά και μεγάλη! Δεν μπορούσα να μην αισθάνομαι θλίψη και να μην κατηγορώ τον εαυτό μου μέσα μου και, επιπλέον, μισούσα το ότι η διαφθορά μου έφτανε τόσο βαθιά. Ακολουθούσα τον Θεό, αλλά δεν επιδίωκα την αλήθεια και, αντ' αυτού, μοχθούσα τυφλά μόνο για κύρος και όνομα. Είχα αποτύχει πραγματικά να ανταποκριθώ στην αγάπη και τη σωτηρία του Θεού. Όσο περισσότερη ενδοσκόπηση έκανα, τόσο πιο καθαρά έβλεπα ότι τα ρητά, σύμφωνα με τα οποία ζούσα «Ο άνθρωπος αφήνει πίσω του το όνομά του όπου κι αν μείνει, όπως η χήνα κρώζει όπου κι αν πετάει» και «Όπως το δέντρο ζει για τον φλοιό του, έτσι κι ο άνθρωπος ζει για το κύρος του», ήταν ψέματα που χρησιμοποιούσε ο Σατανάς για να διαφθείρει και να βλάψει την ανθρωπότητα. Συνειδητοποίησα ότι ο Σατανάς χρησιμοποιούσε αυτά τα πράγματα για να παραλύει τις ψυχές των ανθρώπων, να διαστρεβλώνει το μυαλό τους και να τους κάνει να αναπτύσσουν λανθασμένες οπτικές για τη ζωή, ωθώντας τους να πασχίζουν πικρά επιδιώκοντας κενά πράγματα όπως κύρος, φήμη, χρήμα και όνομα και, τελικά, να απομακρύνονται και να προδίδουν τον Θεό, έτσι ώστε όλοι τους να μπορούν να υποτάσσονται στις πλάνες του και να εργάζονται για αυτόν, και για να τους αφανίζει και να τους βλάπτει κατά βούληση. Ήμουν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που, βασισμένοι στα ψέμματα του Σατανά, ανέπτυξαν τη λανθασμένη προοπτική για τη ζωή και έγινα αλαζονική, ματαιόδοξη, υπεροπτική και χωρίς θέση για τον Θεό μέσα στην καρδιά μου. Ζούσα μέσα στη διαφθορά και φερόμουν στον Θεό σαν να ήταν εχθρός. Τώρα, δεν πρέπει να στραφώ ποτέ ξανά εναντίον του Θεού, ενώ απολαμβάνω το έλεός Του. Θα αναμορφώσω ολοκληρωτικά τον εαυτό μου, θα απαρνηθώ εντελώς τον Σατανά, θα δώσω απόλυτα την καρδιά μου στον Θεό και θα ζω σαν αληθινός άνθρωπος, για να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού. Μετά από αυτό, αναζητούσα τρόπο για να συνεχίσω τη μελλοντική μου πορεία και να επιδιώξω την αλήθεια, προκειμένου να ικανοποιήσω το θέλημα του Θεού. Δόξα τω Θεώ που, για άλλη μια φορά, με καθοδήγησε. Τότε είδα τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, ακόμη κι αν δεν εκτελείς κάποιο έργο, θα πρέπει να είσαι σε θέση να εκτελέσεις το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξεις να υποταχτείς σε όλες τις ενορχηστρώσεις του Θεού. Θα πρέπει να είσαι σε θέση να υπακούς σε ό,τι λέει ο Θεός και να βιώσεις κάθε είδους ταλαιπωρίες και ραφινάρισμα, και ακόμα και αν είσαι αδύναμος, θα πρέπει να μπορείς να αγαπάς ολόψυχα τον Θεό. Αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη ζωή τους είναι πρόθυμοι να εκτελέσουν το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και η άποψη αυτών των ανθρώπων προς την επιδίωξη είναι η σωστή. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που χρειάζεται ο Θεός. […] Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Σαν φάρος, τα λόγια του Θεού διαφώτισαν την καρδιά μου, δείχνοντάς μου το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσω. Ο Θεός ελπίζει ότι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αν έχουν κύρος και τα περιβάλλοντα που τους έχουν τύχει, μπορούν να βάλουν τα δυνατά τους για να επιδιώξουν την αλήθεια, και μπορούν να υπακούν στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις του Θεού και να επιζητούν να αγαπούν και να ικανοποιούν τον Θεό. Αυτός είναι ο πιο σωστός τρόπος επιδίωξης, καθώς και το σωστό μονοπάτι στη ζωή όπου πρέπει να βαδίζει ένα δημιουργημένο πλάσμα. Έτσι, ενώπιον του Θεού, πήρα την απόφασή μου: Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Το κύρος που είχα παλιότερα οφειλόταν στη δική Σου εξύψωση. Η σημερινή έλλειψη κύρους οφείλεται, και αυτή, στη δική Σου δικαιοσύνη. Εγώ είμαι απλώς ένα μικροσκοπικό δημιουργημένο πλάσμα. Από εδώ και στο εξής, το μόνο που θέλω είναι να επιδιώκω την αλήθεια και να υπακούω σε όλες τις διευθετήσεις Σου.

Στη συνέχεια, και μέσα από την ανάγνωση των λόγων του Θεού και ζώντας την ζωή της εκκλησίας, η κατάστασή μου επανήλθε γρήγορα στα κανονικά της. Η εκκλησία κανόνισε και πάλι ένα καθήκον, κατάλληλο για μένα. Επίσης, επικεντρώθηκα στην επιδίωξη της αλήθειας για την εκπλήρωση του καθήκοντός μου και, όποτε συνέβαινε κάτι, αναζητούσα σε αυτό τις προθέσεις του Θεού, προσπαθούσα να γνωρίσω τον εαυτό μου και έβρισκα τα, αντίστοιχα για την περίπτωση, λόγια του Θεού, για να βρω λύση. Όποτε ερχόμουν αντιμέτωπη με ζητήματα όπου εμπλέκονταν όνομα και κύρος, παρ’ όλο που έκανα κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου, αναζητούσα την αλήθεια μέσα από την προσευχή και τον λόγο του Θεού και απαρνιόμουν τον εαυτό μου και, σταδιακά, ήμουν ικανή να μη με ελέγχουν αυτά τα πράγματα και μπορούσα να εκπληρώνω το καθήκον μου με ηρεμία. Όταν έβλεπα να ανατίθενται αποστολές σε αδελφούς και αδελφές που δεν πίστευαν στον Θεό τόσον καιρό όσο εγώ, ήμουν ικανή, μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας, να κατανοήσω ότι το καθήκον που εκπληρώνει κάποιος έχει προκαθοριστεί από τον Θεό, και ότι πρέπει να υπακούω στις διευθετήσεις Του. Ως αποτέλεσμα, ήμουν ικανή να το αντιμετωπίσω σωστά. Όταν αδελφοί και αδελφές αντιμετώπιζαν και εξέθεταν τη φύση και την ουσία μου, παρόλο που ένιωθα ότι το όνομά μου είχε καταστραφεί, ήμουν ικανή να γίνω υπάκουη μέσω της προσευχής. Αυτό συνέβη επειδή η αγάπη του Θεού έχει κατέλθει πάνω μου, ωφελώντας σε μεγάλο βαθμό την αλλαγή της διάθεσής μου. Στο παρελθόν, ήμουν υπερβολικά επικεντρωμένη στο όνομά μου και ήμουν απρόθυμη να ανοιχτώ σε κάποιον, από φόβο μήπως με περιφρονήσουν οι άλλοι. Τώρα ασκούμαι για να είμαι ειλικρινής άνθρωπος σε συμφωνία με τις απαιτήσεις του Θεού και, αν έχω προβλήματα, ανοίγομαι στους αδελφούς και τις αδελφές, κάτι που με κάνει να νοιώθω ιδιαίτερα ανακουφισμένη και ευτυχής από τα βάθη της ψυχής μου. Βλέποντας αυτές τις αλλαγές μέσα μου, δεν μπορούσα παρά να ευχαριστήσω και να δοξάσω τον Θεό, καθώς οι αλλαγές αυτές έφτασαν σε εμένα μέσα από το έργο του παιδέματος και της κρίσης του Θεού των εσχάτων ημερών.

Πλέον ακολουθώ τον Παντοδύναμο Θεό εδώ και πολλά χρόνια. Αναλογιζόμενη τα περασμένα, καταλαβαίνω ότι η ψυχή μου είχε διαβρωθεί από τις τοξίνες του Σατανά. Ζούσα κάτω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, ο οποίος, για πολλά χρόνια, με αφάνιζε και με εξαπατούσε. Δεν γνώριζα την αξία και το νόημα της ζωής. Δεν μπορούσα να δω το φως, ούτε μπορούσα να βρω την αληθινή χαρά και ευτυχία. Ήμουν βυθισμένη στην άβυσσο της δυστυχίας, ανίκανη να ελευθερωθώ. Τώρα, μέσα από το επανειλημμένο παίδεμα και την κρίση του Θεού, κατάφερα να απαλλαγώ από τη ζημία του Σατανά και να επιτύχω ανακούφιση και ελευθερία. Από τη μια, ανέκτησα τη συνείδηση και τη λογική μου και, από την άλλη, διαθέτω τον ορθό στόχο προς επιδίωξη –να ακολουθώ τον Θεό πάνω στο λαμπρό και σωστό μονοπάτι της ζωής. Μέσα από το παίδεμα και την κρίση του Θεού βίωσα πραγματικά την ανιδιοτελή και ειλικρινή Του αγάπη, και απόλαυσα την ευλογία και έλαβα την αγάπη που ο κόσμος του ανθρώπου αδυνατεί να απολαύσει. Μόνο ο Θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τη θάλασσα της δυστυχίας του Σατανά, και μόνο το έργο του παιδέματος και της κρίσης του Θεού μπορεί να καθάρει τους ανθρώπους από τις σατανικές τοξίνες μέσα τους και να τους κάνει να βιώσουν την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Το παίδεμα και η κρίση του Θεού είναι το φως. Είναι η μεγαλύτερη χάρις, η καλύτερη προστασία και ο πιο πολύτιμος πλούτος στη ζωή που έχει παραχωρήσει ο Θεός στον άνθρωπο. Ακριβώς όπως λένε και τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «[…] η παίδευση και η κρίση από τον Θεό ήταν η καλύτερη προστασία του ανθρώπου και η μεγαλύτερη χάρη. Μόνο με την παίδευση και την κρίση του Θεού θα μπορούσε ο άνθρωπος να ξυπνήσει, να μισήσει τη σάρκα και να μισήσει τον Σατανά. Η αυστηρή πειθαρχία του Θεού ελευθερώνει τον άνθρωπο από την επιρροή του Σατανά, τον απελευθερώνει από τον δικό του μικρόκοσμο και του επιτρέπει να ζει υπό το φως της παρουσίας του Θεού. Δεν υπάρχει καλύτερη σωτηρία από την παίδευση και την κρίση!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Δόξα στο παίδεμα και την κρίση του Θεού που με έσωσαν και μου επέτρεψαν να αναγεννηθώ! Στο μελλοντικό μονοπάτι μου της πίστης μου στον Θεό, δεν θα λυπηθώ καμιά προσπάθεια προκειμένου να επιδιώκω την αλήθεια, να λαμβάνω περισσότερο θεϊκό παίδεμα και κρίση, και να ξεφορτωθώ απόλυτα τις τοξίνες του Σατανά, ώστε να επιτύχω τον εξαγνισμό, να γνωρίσω πραγματικά τον Θεό και να γίνω ένας άνθρωπος που Τον αγαπά αληθινά.