Από την Τζιν Βιν, ΗΠΑ

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάθε βήμα του έργου του Θεού —είτε είναι σκληρά λόγια, είτε κρίση, είτε παίδεμα— οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση, και είναι εντελώς κατάλληλο. Ποτέ στους αιώνες δεν έκανε ο Θεός ένα τέτοιο έργο. Σήμερα, εργάζεται μέσα σας, έτσι ώστε να εκτιμήσετε τη σοφία Του. Παρόλο που έχετε υποστεί κάποιο πόνο μέσα σας, η καρδιά σας νιώθει ακλόνητη και ήρεμη. Είναι ευλογία για σας να μπορείτε να απολαμβάνετε το στάδιο αυτό του έργου του Θεού. Ανεξάρτητα από το τι θα μπορέσετε να κερδίσετε στο μέλλον, όλα όσα βλέπετε στο έργο του Θεού σ’ εσάς σήμερα είναι αγάπη. Εάν ο άνθρωπος δεν βιώσει την κρίση και το ραφινάρισμα του Θεού, οι πράξεις και ο ζήλος του θα παραμένουν πάντα σε επιφανειακό επίπεδο και η διάθεσή του δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτό μετράει σαν να σε κέρδισε ο Θεός; Σήμερα, παρόλο που μεγάλο μέρος μέσα στον άνθρωπο είναι ακόμα αλαζονικό και επηρμένο, η διάθεση του ανθρώπου είναι πολύ πιο σταθερή από πριν. Η αντιμετώπισή σου από τον Θεό γίνεται με σκοπό τη σωτηρία σου, και παρόλο που εκείνη τη στιγμή μπορεί να νιώθεις κάποιο πόνο, θα έρθει η μέρα που θα επέλθει μια αλλαγή στη διάθεσή σου. Εκείνη τη στιγμή, θα κοιτάξεις πίσω και θα δεις πόσο σοφό είναι το έργο του Θεού, και εκείνη τη στιγμή θα είσαι ικανός να καταλάβεις στ’ αλήθεια το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Νόμιζα πως απλώς και μόνο ο ενθουσιασμός κι η προθυμία να πληρώσω τίμημα στο καθήκον μου θα κέρδιζε την επιδοκιμασία του Θεού. Δεν εστίαζα στο να αποδεχτώ την κρίση και την παίδευση του λόγου Tου ούτε στο να επιδιώξω αλλαγή διάθεσης. Έκανα απλώς το καθήκον μου με αλαζονεία και αυταρχισμό. Περιόριζα κι έβλαπτα τους αδελφούς και τις αδελφές, και ζημίωνα το έργο της εκκλησίας. Τελικά, είδα πως χωρίς την κρίση και την παίδευση του Θεού, η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν θα μπορούσε να καθαρθεί, και δεν θα μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Βίωσα αληθινά πως η κρίση και παίδευση του Θεού είναι η σωτηρία μας.

Το 2016, μου δόθηκε το καθήκον της σκηνογράφου. Ήμουν ενθουσιασμένη, καθώς σκεπτόμουν: «Σπούδασα διακόσμηση εσωτερικών χώρων κι έχω πάνω από τέσσερα χρόνια εμπειρία. Πρέπει να χρησιμοποιήσω τα προσόντα μου για να το κάνω καλά και να ικανοποιήσω τον Θεό». Αποκτούσα δεξιότητες με τους αδελφούς και τις αδελφές, και συναναστρεφόμασταν πάνω στις αρχές. Μετά από λίγο, άρχισα να βλέπω αποτελέσματα στο καθήκον μου. Όταν άκουγα κάποιον να λέει: «Κάνατε καλή δουλειά στο σκηνικό. Είναι πολύ ρεαλιστικό», ενώ απαντούσα πως ήταν η καθοδήγηση του Θεού, αυτό που σκεφτόμουν ήταν: «Φυσικά, δεν ξέρεις ποιος το σχεδίασε; Είμαι επαγγελματίας!» Άρχισα να περπατώ με το κεφάλι ψηλά και μιλούσα πιο δυνατά. Όταν έβλεπα λάθη στα καθήκοντα των άλλων, τους υποτιμούσα. Σταμάτησα να συζητώ μαζί τους για τα σκηνικά. Σκεφτόμουν πως αφού είχα σπουδάσει σχέδιο, δεν ήταν αναγκαίο, ήταν χάσιμο χρόνου αφού τις δικές μου ιδέες θα ακολουθούσαν. Έφτιαχνα ένα σχέδιο στο μυαλό μου και πήγαινα και το συζητούσα με τον σκηνοθέτη.

Αφού προάχθηκα σε επικεφαλής ομάδας, απαξίωνα ακόμη πιο πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές. Μια φορά, όταν φτιάχναμε το σκηνικό ενός εστιατορίου, ο αδελφός Ζανγκ από την ομάδα είπε: «Η μπροστινή πόρτα δεν είναι αρκετά ψηλή, δεν φαίνεται καλή». Δεν επρόκειτο να το ανεχτώ. Σκέφτηκα: «Έχω σχεδιάσει τόσα σκηνικά εστιατορίων. Νομίζεις πως δεν ξέρω πόσο ψηλή πρέπει να είναι η πόρτα; Δεν έχεις κάνει πολλά σκηνικά, δεν έχεις σπουδάσει σχέδιο, ούτε έχεις πρακτική εμπειρία, μα θέλεις να μάθεις στο ψάρι κολύμπι». Απέρριψα ανυπόμονα την πρότασή του και τους ανάγκασα να την αφήσουν όπως την ήθελα. Όταν την είδε ο εικονολήπτης, είπε ότι η πόρτα ήταν πολύ χαμηλή κι εμπόδιζε τη λήψη. Δεν μπορούσε να κάνει έτσι γύρισμα. Μόνη επιλογή ήταν να φτιάξουμε μια καινούρια πόρτα. Αργότερα, έπρεπε να φτιάξουμε ένα ντουλάπι, οπότε είπα στον αδελφό Τσεν να το φτιάξει βάσει ενός σχεδίου μου. Είπε: «Το κεντρικό τμήμα είναι πολύ φαρδύ. Δεν φαίνεται καλό. Μήπως να το κάνουμε λίγο πιο στενό;» Σκέφτηκα: «Κοίταξα όλα τα υλικά στο διαδίκτυο, κι αυτές είναι οι σωστές διαστάσεις. Κάνε ό,τι λέω και δεν θα κάνεις λάθος». Εμμένοντας στην άποψή μου, είπα: «Τι λες τώρα; Φτιάξ’ το όπως το σχεδίασα!» Στο τέλος, όλοι είπαν ότι το κεντρικό τμήμα ήταν πολύ φαρδύ και δεν φαινόταν καλό. Ο αδελφός Τσεν ήθελε χρόνο για να κάνει τη μετατροπή, κι έτσι η κινηματογράφηση καθυστέρησε. Και πάλι δεν έκανα ενδοσκόπηση, αντιθέτως δεν το θεώρησα κάτι σπουδαίο. Σκέφτηκα: «Ποιος δεν κάνει λάθη ενίοτε; Θέλει λίγο χρόνο και λίγα υλικά για να διορθωθεί, σιγά το πράγμα».

Κάποτε, μετά από μια συνάθροιση, ο αδελφός Ζανγκ είχε ένα σχόλιο για μένα: «Έχω παρατηρήσει ότι τώρα τελευταία είσαι πολύ πεισματάρα όταν δουλεύεις με άλλους. Δεν ακούς τις προτάσεις μας κι απορρίπτεις κάποιες που είναι απολύτως εφικτές. Μιλάς υπεροπτικά και καταπιέζεις τον κόσμο, επιμένοντας πάντα να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό σου τρόπο. Όλα αυτά εκφράζουν μια αλαζονική διάθεση». Λεκτικά το αποδέχτηκα, μα σκεφτόμουν: «Είμαι αλαζονική, μα αυτό δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα». Λίγες μέρες αργότερα, κι ο αδελφός Λιου αντιμετώπισε την αλαζονεία μου, λέγοντας πως δεν ακούω τους άλλους και τους πνίγω. Οι αντιστάσεις μου ενισχύθηκαν πριν ολοκληρώσει. Σκέφτηκα: «Κανείς σας δεν πιάνει μία μπροστά μου. Πώς τολμάτε να με αντιμετωπίζετε;» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο δεν το αποδεχόμουν. Μάλιστα έβρισκα δικαιολογίες στις προσευχές μου στον Θεό. Όσο το έκανα, τόσο πιο σκοτεινό και μελαγχολικό γινόταν το πνεύμα μου. Ήμουν αποδιοργανωμένη στα σχέδιά μου, μα και πάλι δεν έκανα αυτοκριτική. Μια μέρα, χτύπησα το πόδι μου σε ένα μεταλλικό πλαίσιο καρέκλας, κι η πληγή ήταν πολύ μεγάλη. Μάλιστα μου έκαναν επτά ράμματα. Γνώριζα καλά ότι δεν ήταν ατύχημα, από πίσω κρυβόταν το θέλημα του Θεού. Στο τέλος, ηρέμησα την καρδιά μου κι έκανα αυτοκριτική. Όποτε αδελφοί κι αδελφές είχαν προτάσεις ή χρήσιμες υποδείξεις, ήμουν αμετάπειστη κι απρόθυμη. Δεν ήμουν δεκτική ή υποχωρητική. Ήμουν απίστευτα αδιάλλακτη. Προσευχόμουν στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει για να μάθω τη διεφθαρμένη φύση μου.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού στην πρωινή πνευματική μου άσκηση: «Αν θεωρείς τους άλλους κατώτερους από σένα, είσαι αυτάρεσκος, επηρμένος και δεν ωφελείς κανέναν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 22). «Μη νομίζεις πως είσαι παιδί-θαύμα, ελάχιστα κατώτερος από τους ουρανούς αλλά εξαιρετικά ανώτερος από τη γη. Απέχεις πολύ από το να είσαι εξυπνότερος από κανέναν άλλον —και θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί πως είναι αξιολάτρευτο το πόσο πιο ανόητος είσαι από κάθε άνθρωπο στη γη που διακατέχεται από λογική, διότι έχεις πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και δεν ένιωσες ποτέ σου ένα αίσθημα κατωτερότητας, λες και διακρίνεις τις ενέργειές Μου μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Στην πραγματικότητα, είσαι κάποιος που στερείται πάσας λογικής, διότι δεν έχεις ιδέα τι σκοπεύω να κάνω, και μάλιστα γνωρίζεις ακόμα λιγότερο τι κάνω επί του παρόντος. Κι έτσι, λέω πως δεν είσαι ισάξιος ούτε καν με έναν γερo-αγρότη που δουλεύει σκληρά τη γη, έναν αγρότη που δεν έχει ούτε την παραμικρή αντίληψη περί ανθρώπινης ζωής, κι όμως βασίζεται εξ ολοκλήρου στις ευλογίες από τον Ουρανό καθώς καλλιεργεί τη γη. Δεν αφιερώνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτείς τη ζωή σου, δεν γνωρίζεις τίποτα το δοξασμένο, πόσο μάλλον δε, έχεις αυτογνωσία. Είσαι τόσο “ανώτερος”!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Δεν είναι θηρία όσοι δεν μαθαίνουν και παραμένουν αδαείς;). Ένιωσα απογοήτευση αφού το διάβασα. Ένιωσα πως με την κάθε λέξη φανερωνόμουν. Από τότε που είχα γίνει σκηνογράφος, θεωρούσα πως ήμουν ένα αναντικατάστατο ταλέντο, μιας και γνώριζα τον κλάδο κι είχα εμπειρία. Περιφρονούσα τους αδελφούς και τις αδελφές, θεωρώντας πως εγώ ήμουν η επαγγελματίας, άρα κανείς δεν άξιζε τον χρόνο μου. Πάντα είχα τον τελευταίο λόγο και δεν ήθελα να συζητώ για τη δουλειά. Νόμιζα πως ήταν χάσιμο χρόνου αφού δεν είχαν γνώση στο σχέδιο. Όταν απρόθυμα συζητούσα κάτι, νόμιζα πως είχα τις πιο πολλές γνώσεις, άρα μπορούσα να δω τα πράγματα συνολικά. Δεν εξέταζα τίποτα από όσα πρότειναν, απλώς τους απέρριπτα. Δεν είχα ούτε τον στοιχειώδη σεβασμό για τους άλλους. Αδελφοί κι αδελφές έλεγαν ότι ήμουν αλαζονική και με ενθάρρυναν να κάνω ενδοσκόπηση, μα ούτε αυτό το αποδεχόμουν, συνέχιζα να αντιστέκομαι. Είδα ότι φανέρωνα μόνο αλαζονεία. Ζώντας βάσει της αλαζονικής μου διάθεσης, υποτιμούσα τους άλλους και το μόνο που έκανα ήταν να τους πνίγω και να τους πληγώνω. Ήμουν αλαζονική κι αυταρχική στη δουλειά, κι έτσι εξανάγκαζα τους άλλους να με ακούνε, και να φτιάχνουν ξανά και ξανά τα ίδια, και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Πραγματικά έκανα κακό! Μόλις το συνειδητοποίησα, ένιωσα λίγο φοβισμένη. Προσευχήθηκα στον Θεό και μετανόησα. Δεν ήθελα να φέρομαι πια με αλαζονεία.

Έπειτα, στο καθήκον μου, έβαζα συνειδητά τον εαυτό μου στην άκρη, κι άκουγα πιο πολύ τις προτάσεις των άλλων για να αντισταθμίζω τις ελλείψεις μου. Ενίοτε, όταν έκανα ένα σχέδιο οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν πολλές προτάσεις που διέφεραν από τις ιδέες μου. Εκεί που ήμουν έτοιμη να τις απορρίψω, έβλεπα ότι φερόμουν αλαζονικά. Προσευχόμουν στον Θεό, ζητώντας Tου να με καθοδηγήσει για να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να μη ζω βάσει της διεφθαρμένης μου διάθεσης. Ήθελα να ακολουθήσω την πρόταση που θα ωφελούσε πιο πολύ τον οίκο του Θεού. Μόλις άρχισα να δέχομαι τις ιδέες των άλλων, είδα ότι τα σκηνικά αντικείμενά μας ήταν πιο αποτελεσματικά, ήταν πιο λειτουργικά και πρακτικά και φτιάχνονταν πιο γρήγορα. Γεύτηκα το πόσο γλυκό είναι να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού. Μα δεν καταλάβαινα αληθινά την αλαζονική φύση μου και στερούμουν αυτοεπίγνωσης. Μήνες αργότερα, τα σκηνικά μας είχαν την αποδοχή όλων, κι είχα κάποια επιτυχία στο καθήκον μου. Πριν το καταλάβω, η αλαζονική μου διάθεση φούντωνε ξανά.

Μια φορά, φτιάχναμε το σκηνικό για το σπίτι ενός πλούσιου ατόμου, και σκέφτηκα: «Ένας πλούσιος θα είχε ποιοτικά πράγματα για να αντανακλούν την κοινωνική του θέση». Έβαλα αδελφούς κι αδελφές να φτιάξουν το σκηνικό όπως ήθελα. Ο αδελφός Ζανγκ επεσήμανε ότι ήταν πολύ μοντέρνο, καθόλου ταιριαστό με τη γενιά του κεντρικού ήρωα. Δεν χάρηκα που το άκουσα. Σκέφτηκα: «Τι ξέρεις εσύ; Αυτό σημαίνει να είσαι ευέλικτος. Πρέπει να σχεδιαστεί σύμφωνα με το κύρος του, χωρίς περιορισμούς λόγω εποχής. Όπως το βλέπω, δεν ξέρεις τι στιλ θα έπρεπε να έχουν αυτά τα σπίτια. Οι ιδέες σου είναι παλιομοδίτικες». Του είπα το εξής: «Έχω αίσθηση της χρονικής περιόδου. Εμπιστεύσου με». Σύντομα, κι ο αδελφός Τσεν είπε ότι τα παράθυρα ήταν πολύ μοντέρνα. Εκνευρίστηκα πολύ κι αναρωτιόμουν γιατί ήταν τόσο οπισθοδρομικοί και δύσκαμπτοι. Κράτησα την ψυχραιμία μου κι ενέμεινα στην άποψή μου. Ο αδελφός Τσεν δεν είπε τίποτε άλλο. Μόλις ολοκληρώθηκε το σκηνικό, ξαφνιάστηκα όταν ο σκηνοθέτης είπε ότι το σχέδιο δεν ήταν ρεαλιστικό, ότι ήταν φανταχτερό και δεν ταίριαζε στην ηλικία του βασικού ήρωα. Έπρεπε να το ξανακάνουμε. Ακόμη και τότε, δεν το δεχόμουν. Ένιωθα ότι δεν μπορούσαν να το εκτιμήσουν. Όμως, μιας κι όλοι είπαν ότι δεν ήταν καλό, δέχτηκα απρόθυμα να το ξαναφτιάξω.

Αργότερα, χρειαζόμασταν ένα κρεβάτι-σόμπα της δεκαετίας του ’80. Σκεφτόμουν πως θα χρειαζόμασταν αρκετά χρήματα γι’ αυτό, μα ο αδελφός Ζανγκ είπε ότι θα γλιτώναμε λεφτά αν το έφτιαχνε εκείνος, κι είχε ένα λεπτομερές σχέδιο στο μυαλό του. Εγώ, όμως, σνόμπαρα την ιδέα. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε μόνοι μας, μα δεν θα ήταν ανθεκτικό. Δεν θα ήταν χαμένος κόπος; Είπα και στον σκηνοθέτη πως η ιδέα αυτή δεν θα ήταν αποτελεσματική. Ο σκηνοθέτης είπε ότι ο προϋπολογισμός μου ήταν υψηλός, οπότε έκοψε τη σκηνή με το κρεβάτι-σόμπα. Αργότερα, ο αδελφός Ζανγκ εξέφρασε μια άλλη πρόταση, και τον επέπληξα, θεωρώντας ότι δεν καταλάβαινε κι ήταν πεισματάρης. Μια αδελφή είδε ότι του έθετα φραγμούς κι είπε ότι ήμουν αλαζονική. Αρνούμουν να το αποδεχτώ. Ακόμη κι όταν συζητούσα για τα σκηνικά με τον σκηνοθέτη, παρέμενα αλαζονική κι ανένδοτη. Κατά συνέπεια, τα σκηνικά ενίοτε δεν ήταν αυτά που χρειαζόμασταν κι έπρεπε να φτιαχτούν ξανά. Αυτό καθυστερούσε την κινηματογράφηση.

Σύντομα, απομακρύνθηκα από αυτό το καθήκον. Ο επικεφαλής μού είπε: «Αδελφοί κι αδελφές έχουν πει ότι είσαι αλαζονική, κάνεις τα πράγματα με τον δικό σου τρόπο κι έχεις τον τελευταίο λόγο. Μιλάς επικριτικά στους ανθρώπους. Φέρεσαι λες και είσαι το αφεντικό κι είναι οι υφιστάμενοί σου. Όλοι νιώθουν ασφυξία εξαιτίας σου». Έμεινα έκπληκτη όταν το άκουσα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι φαινόμουν τόσο αλαζονική και παράλογη. Ταράχτηκα τόσο πολύ που δεν άκουσα τίποτα άλλο από όσα είπε ο επικεφαλής. Ήμουν στεναχωρημένη για λίγες μέρες. Δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ καλά. Στην πνευματική μου άσκηση, τα λόγια του Θεού μου ήρθαν στο μυαλό: «Ο καθένας σας θα πρέπει να εξετάζει εκ νέου πώς έχει πιστέψει στον Θεό κατά τη διάρκεια της ζωής του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Η γνώση του Θεού είναι το μονοπάτι για φόβο Θεού και αποφυγή του κακού). Συλλογίστηκα τα λόγια Του, σκεπτόμενη: «Πέντε έτη πιστεύω στον Θεό, μα ποτέ δεν έχω κάνει ενδοσκόπηση ούτε έχω γνωρίσει τον εαυτό μου. Έχω ασυναίσθητα φανερώσει τόσο πολλή αλαζονεία. Πρέπει πραγματικά να κάνω ενδοσκόπηση». Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, καθοδήγησε και διαφώτισέ με, ώστε να γνωρίσω ίσως τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, και να μισήσω και να απαρνηθώ τον εαυτό μου. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω». Μια μέρα, πήγα στο γύρισμα για ένα θέλημα, κι είδα ένα κρεβάτι-σόμπα που είχε φτιαχτεί σύμφωνα με την πρόταση του αδελφού Ζανγκ. Είχε κοστίσει λιγότερο από το ήμισυ του προϋπολογισμού. Ο αδελφός Ζανγκ κι οι άλλοι είχαν φτιάξει επίσης πολλά αξεσουάρ από χαρτόνι. Είχαν βγει καλά, είχαν γλιτώσει χρόνο και κόπο κι είχαν χρησιμοποιήσει λιγότερα υλικά. Ντράπηκα όταν το είδα. Είδα πόσο αλαζονική είχα υπάρξει και πόσο σοβαρά είχα καθυστερήσει την κινηματογράφηση. Άρχισα να αναρωτιέμαι: «Γιατί ήμουν τόσο αλαζονική και τους ανάγκαζα να με ακούνε; Ποια είναι η αληθινή αιτία;»

Την επομένη, στην πνευματική άσκησή μου, διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Εάν κατέχεις πραγματικά την αλήθεια μέσα σου, το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι εκ φύσεως το σωστό μονοπάτι. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ένιωσα πολύ άσχημα όταν το διάβασα. Ήξερα για την αλαζονική μου διάθεση μα δεν ήξερα τίποτα για τις συνέπειες της αλαζονείας. Τελικά είδα, από όσα αποκάλυψε ο λόγος του Θεού και συλλογιζόμενη τα λόγια και τις πράξεις μου, πως αυτή με ωθεί να κάνω κακό και να αντιστέκομαι στον Θεό. Η αλαζονική φύση μου με ώθησε να υπερτιμώ τον εαυτό μου, κι έτσι υποτιμούσα τους άλλους επειδή είχα κάποιες δεξιότητες. Η προσέγγισή μου ήταν πάντα σωστή και κανείς δεν ήταν ισάξιός μου, έπρεπε να κάνουν ό,τι έλεγα. Αν έλεγα «αριστερά», κανείς δεν μπορούσε να πάει δεξιά, ούτε να προτείνει κάτι άλλο. Επέπληττα όποιον δεν με άκουγε, κι ήμουν ισχυρογνώμων κι αυταρχική. Ήθελα να έχω τον έλεγχο κι ακολουθούσα τον δρόμο του αντίχριστου. Αυτά τα λόγια από τον Θεό, «Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο» με έκαναν να σκεφτώ ότι έκανα επίδειξη στο καθήκον μου. Ποτέ δεν αναζήτησα το θέλημα του Θεού ή τις αρχές της αλήθειας. Όταν οι άλλοι είχαν μια πρόταση, ποτέ δεν εξέταζα αν προήλθε από τον Θεό, αν ήταν η καθοδήγηση Του. Αν δεν ήταν δική μου ιδέα, ούτε που την άκουγα. Είδα ότι δεν είχα καθόλου ευλάβεια για τον Θεό. Ήμουν τόσο αλαζονική που περιφρονούσα τους άλλους κι ο Θεός δεν χωρούσε στην καρδιά μου. Στην πίστη, θα πρέπει να υποτάσσομαι στην αλήθεια και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Οποιαδήποτε πρόταση ενός αδελφού ή μίας αδελφής, είτε ταιριάζει στη δική μου ιδέα είτε όχι, πιθανώς να προήλθε από το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει να τη δέχομαι και να την εξετάζω με μια θεοσεβούμενη καρδιά γεμάτη υποταγή. Αν συνάδει με την αλήθεια και ωφελήσει το έργο του οίκου του Θεού, οφείλω να υπακούω και να την εφαρμόζω. Αν απορρίπτω κάτι από τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, παρεμποδίζω το έργο του Πνεύματος κι αντιστέκομαι στον Θεό. Αυτό προσβάλλει τη διάθεση του Θεού. Έκανα το καθήκον μου από αλαζονεία κι ήμουν αυταρχική, πνίγοντας τους άλλους και παραμερίζοντας πολύ καλές ιδέες. Αυτό παρακώλυε το έργο της εκκλησίας. Η απόλυσή μου προήλθε από τη δίκαια διάθεση του Θεού. Σκεπτόμενη το κακό που είχα κάνει στους αδελφούς και τις αδελφές και τις απώλειες που είχα προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας, ένιωσα μεταμέλεια κι ενοχές. Μισούσα πολύ τη διαφθορά μου. Παράλληλα, ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό, επειδή αν δεν είχα κριθεί και παιδευτεί αυστηρά λόγω της αλαζονείας και της ισχυρογνωμοσύνης μου, δεν θα γνώριζα ποτέ τον εαυτό μου. Θα συνέχιζα να αντιστέκομαι στον Θεό.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Ον περισσότερο καιρό οι σκέψεις, οι πράξεις και η νοοτροπία των ανθρώπων που είναι ταλαντούχοι και χαρισματικοί βρίσκονται σε δυσαρμονία με την αλήθεια, μα οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν αυτό. Εξακολουθούν να πιστεύουν το εξής: “Κοίτα πόσο έξυπνος είμαι· έχω κάνει τόσο έξυπνες επιλογές! Έχω πάρει τόσο σοφές αποφάσεις! Κανείς από σας δεν με φτάνει”. Ζουν διαρκώς σε μια κατάσταση ναρκισσισμού και μεγάλης εκτίμησης για τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να γαληνέψουν την καρδιά τους και να αναλογιστούν αυτά που τους ζητά ο Θεός, ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι η αλήθεια-θεμελιώδεις αρχές. Δυσκολεύονται να εισέλθουν στην αλήθεια και στα λόγια του Θεού, και δυσκολεύονται να βρουν ή να κατανοήσουν τις αρχές του να κάνουν πράξη την αλήθεια, καθώς και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα» («Σύμφωνα με τι ακριβώς ζουν οι άνθρωποι» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως αν στηριχτούμε στα χαρίσματα και τις δυνάμεις μας, θα γίνουμε πιο αλαζονικοί κι αυτάρεσκοι και θα θεωρούμε πως αυτά είναι η αλήθεια, χωρίς να αναζητάμε τις αρχές της αλήθειας. Νόμιζα πως είχα κάποιες δεξιότητες, άρα δεν μπορούσαν χωρίς εμένα για τα σχέδια και τα σκηνικά αντικείμενα. Κάποιοι, όμως, έκαναν πολύ καλά τα καθήκοντά τους χωρίς επαγγελματική εμπειρία, μάλιστα έφτιαχναν αντικείμενα πολύ καλύτερα από εμένα. Νόμιζα πως ήμουν οξυδερκής, επιδέξια και είχα καλές ιδέες, μα τα έκανα θάλασσα. Τα πράγματα που έφτιαχνα ήταν άχρηστα και συχνά έπρεπε να τα ξανακάνουμε, σπαταλώντας χρόνο, ενέργεια και χρήματα. Στηριζόμενη στα χαρίσματα και τις δυνάμεις μου χωρίς να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας, στερούμουν το έργο του Αγίου Πνεύματος, οπότε δεν μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου. Αν κάποιος έχει καλές προθέσεις, ο Θεός θα τον διαφωτίσει και θα τον καθοδηγήσει. Ο Θεός δίνει τέτοια σοφία που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί. Συνειδητοποίησα ότι τα χαρίσματα κι οι δεξιότητες για τις οποίες ήμουν περήφανη ήταν άχρηστες. Το να προσπαθώ να τις εξαργυρώσω ήταν πολύ αλαζονικό και παράλογο. Στη σκέψη αυτή ένιωσα μεγάλη ντροπή. Έπειτα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Δεν θέλω να ζω πλέον με αλαζονική διάθεση. Εύχομαι να κάνω πράξη την αλήθεια, και να κάνω καλά το καθήκον μου».

Αργότερα, ανέλαβα το καθήκον του ποτίσματος νέων πιστών και κρατούσα χαμηλό προφίλ όταν συνεργαζόμουν με άλλους. Αναζητούσα συνειδητά το θέλημα του Θεού όταν προέκυπτε κάτι, κι άκουγα πιο πολύ τις προτάσεις των άλλων. Μια μέρα, ένας αδελφός από την ομάδα μού είπε: «Ο τρόπος του ποτίσματος και της στήριξης των αδελφών είναι λίγο άκαμπτος. Δεν είναι πολύ αποτελεσματικός. Θα ήταν καλύτερο αν μπορούσες να εστιάσεις το πότισμα στις αδυναμίες του καθενός». Μα δεν είχα πειστεί εντελώς. Ένιωθα πως αξιοποιούσα όλη μου την εμπειρία, οπότε πώς μπορούσα να κάνω κάτι λάθος; Ήμουν έτοιμη να τον απορρίψω όταν κατάλαβα πως η αλαζονεία μου είχε εμφανιστεί ξανά. Προσευχήθηκα στον Θεό, και μου ήρθε στο μυαλό ένα χωρίο από τον λόγο Του. «Όταν άλλοι άνθρωποι εκφράζουν αντίθετες απόψεις —ποια πρακτική μπορείς να εφαρμόσεις ώστε να μην είσαι παρορμητικός κι απερίσκεπτος; Πρέπει, καταρχάς, να τηρήσεις στάση ταπεινοφροσύνης, να αφήσεις κατά μέρος αυτό που πιστεύεις ότι είναι σωστό και να τους αφήσεις όλους να συναναστραφούν. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός, δεν θα πρέπει να επιμένεις σ’ αυτόν. Αυτό, πρώτα απ’ όλα, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα βήμα προς τα εμπρός· δείχνει μια στάση αναζήτησης της αλήθειας, απάρνησης του εαυτού σου και εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού. Μόλις αποκτήσεις αυτήν τη στάση, την ίδια στιγμή που δεν επιμένεις στη γνώμη σου, προσεύχεσαι. Καθώς δεν διακρίνεις το σωστό από το λάθος, επιτρέπεις στον Θεό να σου αποκαλύψει και να σου πει ποιο είναι το καλύτερο και το καταλληλότερο πράγμα να κάνεις. Καθώς συμμετέχουν όλοι στη συναναστροφή, το Άγιο Πνεύμα φέρνει σε όλους σας διαφώτιση» (Η συναναστροφή του Θεού). Έχω υπάρξει πολύ αλαζονική και πεισματάρα στο παρελθόν, πνίγοντας τους άλλους και παρακωλύοντας το έργο του οίκου του Θεού. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να πνίγω τον κόσμο και να αντιστέκομαι στον Θεό, έπρεπε να ακούω τις προτάσεις των άλλων. Όφειλα πρώτα να το αποδεχτώ και να υποταχτώ, και μετά να αναζητήσω το θέλημα του Θεού. Είναι ο μόνος τρόπος να λάβω την καθοδήγηση του Θεού. Έτσι, άκουσα υπομονετικά τον αδελφό, και κατάλαβα πως υπήρχε χώρος για βελτίωση στις μεθόδους μου. Η προσέγγιση που πρότεινε ήταν πιο ευέλικτη και προσαρμόσιμη. Την έκανα πράξη κι ανακάλυψα ότι ήταν πολύ αποτελεσματική. Μετά απ’ αυτό, όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μού έκαναν συστάσεις, δεν αντιστεκόμουν πια, αλλά τις αποδεχόμουν και τις εξέταζα, και συζητούσα τα πράγματα για να βρω έναν καλύτερο δρόμο άσκησης. Αργότερα, όλοι είπαν ότι κέρδισαν πολλά από αυτό το πότισμα. Ένιωσα μεγάλη γαλήνη. Ήξερα πως αυτό ήταν η καθοδήγηση του Θεού, και μπορούσα μόνο να Τον ευχαριστώ και να Τον δοξάζω. Επίσης, βίωσα τις ευλογίες του Θεού που προέκυψαν κάνοντας πράξη τις αρχές της αλήθειας κι όχι κάνοντας αλαζονικά τον καθήκον μου.