Από τη Ζούι Κιου, Μαλαισία

Είμαι αισθητικός και ο σύζυγός μου αγρότης· γνωριστήκαμε στη Μαλαισία σε μια γιορτή πετάγματος πορτοκαλιών, μια παραδοσιακή δραστηριότητα για τις γυναίκες που προσπαθούν να βρουν την αγάπη. Ο γάμος μας, υπό τη μαρτυρία πάστορα, τελέστηκε ένα χρόνο αργότερα σε εκκλησία. Η προσευχή του πάστορα για τον γάμο μας με συγκίνησε βαθιά και, παρ’ όλο που δεν ήμουν θρήσκα, παρακάλεσα σιωπηλά τον Θεό: «Είθε ο άνθρωπος αυτός να με αγαπάει και να φροντίζει για εμένα σταθερά, και να είναι ο σύντροφός μου για όλη την υπόλοιπη ζωή μου».

Μετά την έναρξη του έγγαμου βίου, οι συγκρούσεις μεταξύ εμού και του συζύγου μου ανέκυπταν η μία μετά την άλλη. Έφευγε από το σπίτι κάθε πρωί στις 4 π.μ. για να πουλήσει λαχανικά και δεν επέστρεφε παρά μετά τις 7 μ.μ., ενώ εγώ δεν σχολούσα πριν από τις 10 μ.μ. Είχαμε ελάχιστο χρόνο μαζί. Κάθε φορά που έσερνα το εξαντλημένο σώμα μου στο σπίτι, έλπιζα με όλη μου την καρδιά να τύχω κάποιας περιποίησης, φροντίδας και κατανόησης από τον σύζυγό μου· ήθελα να με ρωτήσει πώς είχε πάει η δουλειά, αν ήμουν ευτυχισμένη ή όχι. Αλλά προς απογοήτευσή μου, σχεδόν κάθε φορά που ερχόμουν από τη δουλειά στο σπίτι, αν δεν έβλεπε τηλεόραση, χαζολογούσε στο τηλέφωνό του και, μερικές φορές, δεν έκανε καν τον κόπο να με χαιρετήσει. Ήταν σαν να μην υπήρχα καν. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι εντελώς αποκαρδιωμένη και, σιγά-σιγά, άρχισα να νοιώθω δυσαρεστημένη με τον σύζυγό μου.

Μια φορά, έτυχε να διαφωνήσω με κάποιον πελάτη, και αισθανόμουν πραγματικά θυμωμένη και αδικημένη. Φτάνοντας στο σπίτι, θέλησα να μιλήσω για αυτό στον σύζυγό μου με την ελπίδα ότι θα με παρηγορούσε, αλλά, προς έκπληξή μου, εκείνος έπαιζε στο τηλέφωνό του και μόλις που αντιλήφθηκε την παρουσία μου, χωρίς να προσέχει σχεδόν καθόλου τι έλεγα. Στη συνέχεια, κατέβασε το κεφάλι και επέστρεψε κατευθείαν στο τηλέφωνο. Η απόλυτη αδιαφορία του για εμένα ήταν πραγματικά ενοχλητική, γι’ αυτό όρμησα πάνω του, φωνάζοντας: «Από πέτρα είσαι φτιαγμένος; Δεν μπορείς ούτε να κάνεις μια κουβέντα; Ενδιαφέρεσαι για κανέναν;» Βλέποντάς με τόσο θυμωμένη, αρνήθηκε να απαντήσει. Όσο αυτός παρέμενε σιωπηλός, τόσο μεγάλωνε ο δικός μου θυμός. Γκρίνιαζα συνέχεια πάνω από το κεφάλι του, αποφασισμένη να τον κάνω να πει κάτι. Απροσδόκητα, μου φώναξε κι εκείνος ξαφνικά: «Αρκετά δεν είπες;» Τούτο με έκανε να νοιώσω ακόμα πιο θυμωμένη και αδικημένη, έτσι συνέχισα να προσπαθώ να του βάλω μυαλό. Στο τέλος, εκείνος απλώς αρνήθηκε να πει οτιδήποτε, οπότε ο καβγάς μας έληξε. Κι άλλη μια φορά παραπονέθηκα στον σύζυγό μου για κάτι που με έκανε να συγχυστώ στη δουλειά, με το σκεπτικό ότι θα προσπαθούσε να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, αλλά, αντ’ αυτού, εκείνος απάντησε κοφτά, ψυχρός σαν πάγος: «Χρειάζονται δύο για να χορέψουν ταγκό. Το μόνο που βλέπεις είναι οι ανεπάρκειες των άλλων —γιατί δεν κοιτάς λίγο και τις δικές σου;» Εγώ φούντωσα ακαριαία και δεν μπορούσα να μην του πω τι σκεφτόμουν. Γεμάτη πικρία, σκεφτόμουν: «Τι άνθρωπος είναι αυτός; Γιατί παντρεύτηκα κάποιον σαν αυτόν; Δεν υπολογίζει καθόλου τα αισθήματά μου —δεν έχει ούτε μια λέξη παρηγοριάς για εμένα!» Από εκεί και πέρα, έπαψα σχεδόν εντελώς να μοιράζομαι μαζί του τα συμβάντα της δουλειάς. Κάποια στιγμή αργότερα, προσπάθησε να με ρωτήσει για τη δουλειά μου, αλλά δεν είχα καμία διάθεση να του δώσω σημασία. Σταδιακά, εκείνος σταμάτησε να με ρωτάει για οτιδήποτε. Φτάσαμε να έχουμε όλο και λιγότερα κοινά θέματα συζήτησης και, όποτε συνέβαινε κάτι εκνευριστικό, απλώς πήγαινα να βρω έναν φίλο να με ακούσει. Κάποιες φορές έμενα έξω ως αργά μιλώντας σε κάποιον και γύριζα σπίτι περασμένα μεσάνυχτα. Ακόμη κι όταν πήγαινα σπίτι τόσο αργά, εκείνον δεν φαινόταν να τον νοιάζει και απλώς έλεγε ότι χρησιμοποιούσα το σπίτι σαν ξενοδοχείο. Ένοιωθα πραγματικά θυμωμένη και η δυσαρέσκειά μου προς τον σύζυγό μου μεγάλωνε, οδηγώντας μας σε πολύ συχνούς καβγάδες και λογομαχίες. Και οι δύο υποφέραμε. Δεν ήθελα να συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, οπότε αποφάσισα να βρω μια ευκαιρία για να κάνω μια ωραία κουβέντα μαζί του.

Μια μέρα μετά το δείπνο, τον ρώτησα: «Στ’ αλήθεια δεν με αντέχεις, έτσι; Γιατί δεν με προσέχεις ποτέ; Αν έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μου, πες το μου απευθείας». Όταν δεν απάντησε τίποτε, του έγινα κολλιτσίδα. Προς έκπληξή μου, εκείνος μου φώναξε εκνευρισμένα: «Σταμάτα να μου κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις! Όλα είναι πρόβλημα μ’ εσένα —βαρέθηκα πια!» Μια τέτοια απάντηση εκ μέρους του, υποδαύλισε τη δική μου οργή και αρχίσαμε να λογομαχούμε ξανά, κουβεντιάζοντας τα ίδια και τα ίδια. Αυτό συνεχίστηκε για λίγη ώρα, μέχρις ότου εκείνος σηκώθηκε και μου έδωσε μια σπρωξιά· εγώ έχασα την ισορροπία μου και προσγειώθηκα στον καναπέ. Το γεγονός ότι ο σύζυγός μου μπορούσε να σηκώσει χέρι εναντίον μου ήταν απολύτως θλιβερό. Αναρωτήθηκα: «Αυτός είναι ο σύζυγος που επέλεξα τόσο προσεκτικά; Αυτός είναι ο γάμος για τον οποίον είχα τόσες ελπίδες; Πώς είναι δυνατόν να μου φέρεται έτσι;» Από εκείνη τη στιγμή έπαψα να στηρίζω τις ελπίδες μου πάνω του.

Τον Απρίλιο του 2016, εντελώς τυχαία, μια αδελφή μοιράστηκε μαζί μου το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού. Είπε ότι ο Κύριος μάς αγαπά και ότι σταυρώθηκε προκειμένου να μας σώσει. Η αγάπη Του με συγκίνησε πραγματικά, κι έτσι αποδέχτηκα το ευαγγέλιο του Κυρίου. Αργότερα, όταν μίλησα με τον πάστορά μου για τα προβλήματα του γάμου μου, αυτός μου είπε: «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν, εκτός αν αλλάξουμε πρώτα εμείς. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού και να κάνουμε πράξη την ανεκτικότητα και την υπομονή προς τους άλλους». Έτσι, άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Πήγαινα σπίτι αμέσως μόλις σχολούσα και καθάριζα το σπίτι, ενώ μερικές φορές, όταν ο σύζυγός μου με αγνοούσε κι εγώ ήμουν έτοιμη να χάσω την ψυχραιμία μου, προσευχόμουν στον Κύριο ζητώντας Του να μου δώσει ανεκτικότητα και υπομονή. Τις φορές που αδυνατούσα να ελέγξω τον εαυτό μου και άνοιγα καβγά με τον σύζυγό μου, μετά το συμβάν προσπαθούσα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα για να εξομαλύνω τα πράγματα. Παρατηρώντας τις αλλαγές που είχαν λάβει χώρα μέσα μου, ο σύζυγός μου άρχισε κι εκείνος να πιστεύει στον Κύριο. Από τη στιγμή που γίναμε και οι δύο πιστοί, μαλώναμε λιγότερο συχνά και επικοινωνούσαμε περισσότερο. Βλέποντας την προσωπική Του σωτηρία σ’ εμάς, ήμουν γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο.

Αλλά ο καιρός συνέχιζε να κυλά, κι εμείς παραμέναμε ανίκανοι να ελέγχουμε τις ίδιες μας τις διαθέσεις. Ενδοοικογενειακές αντιπαραθέσεις εξακολουθούσαν να ξεσπούν μερικές φορές και, ιδιαίτερα όταν ο άλλος ήταν δύσθυμος, κανείς μας δεν ήταν ικανός να κάνει πράξη την ανεκτικότητα και την υπομονή, με αποτέλεσμα οι τσακωμοί μας να γίνονται ολοένα και πιο σφοδροί. Μετά από κάθε καβγά, η καρδιά μου βάραινε από την οδύνη και προσευχόμουν στον Κύριο: «Κύριε, Εσύ μας διδάσκεις να είμαστε ανεκτικοί και υπομονετικοί, αλλά εμένα μου είναι αδύνατον να το πράξω. Όταν βλέπω τον σύζυγό μου να κάνει κάτι που δεν μου αρέσει, αισθάνομαι πραγματικά δυσαρεστημένη μαζί του. Τι να κάνω, Κύριε;» Αργότερα, ελπίζοντας να ανακαλύψω ένα μονοπάτι πράξης, άρχισα να πηγαίνω σε κάθε μάθημα που οργάνωνε η εκκλησία, αλλά δεν αποκόμισα εκείνο που ήλπιζα από αυτό. Ζήτησα βοήθεια από τον επικεφαλής της ομάδας μας, ο οποίος είπε απλώς: «Κι εγώ καβγαδίζω συχνά με τη σύζυγό μου. Ακόμη και ο Παύλος είπε: “Διότι εξεύρω ότι δεν κατοικεί εν εμοί, τουτέστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν· επειδή το θέλειν πάρεστιν εις εμέ, το πράττειν όμως το καλόν δεν ευρίσκω” (Προς Ρωμαίους 7:18). Κανείς δεν έχει λύση στο πρόβλημά μας σχετικά με τον κύκλο των αδιάκοπων αμαρτιών και εξομολογήσεων αυτών. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε στον Κύριο και να ζητάμε το έλεός Του». Τα λόγια του μού δημιούργησαν μεγάλη σύγχυση: Ήταν δυνατόν να ήμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας βουτηγμένοι στις συγκρούσεις;

Τον Μάρτιο του 2017, ο σύζυγός μου, ο οποίος ήταν πάντα λιγομίλητος, ξάφνου μετατράπηκε σε ζωηρό συνομιλητή. Επιπλέον, συχνά συναναστρεφόταν μαζί μου πάνω στην κατανόησή του για τις γραφές, κι αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι όσα μοιραζόταν κατά τη συναναστροφή ήταν πραγματικά γεμάτα φως. Είχα μπερδευτεί· ήταν λες και ξαφνικά είχε γίνει διαφορετικό άτομο, και τα πράγματα που έλεγε ήταν πραγματικά εύστοχα. Ήθελα να καταλάβω τι συνέβαινε. Μια μέρα, ανακάλυψα τυχαία ότι ήταν μέλος μιας ομάδας σε κάποια εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης και, χωρίς καθυστέρηση, τον ρώτησα τι συζητούσε μαζί τους. Με μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του, μου είπε ότι συλλογιζόταν το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, ότι ο Κύριος Ιησούς είχε ήδη επιστρέψει και το όνομά Του ήταν Παντοδύναμος Θεός. Είπε ότι ο Παντοδύναμος Θεός είχε ήδη εκφέρει εκατομμύρια λόγια και επιτελούσε το έργο της κρίσεως και του εξαγνισμού της ανθρωπότητας τις έσχατες ημέρες. Είπε επίσης ότι τούτο εκπλήρωνε την εξής προφητεία της Βίβλου: «Διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού» (Α΄ Πέτρου 4:17). Ο σύζυγός μου μού είπε ότι όταν αναζητούμε την εμφάνιση και το έργο του Θεού, πρέπει να επικεντρωνόμαστε στην ακρόαση της φωνής του Θεού αντί να προσκολλόμαστε τυφλά στις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις μας. Αν δεν αναζητούμε την αλήθεια, αλλά περιμένουμε παθητικά την αποκάλυψη του Θεού, θα είμαστε ανίκανοι να καλωσορίσουμε την επιστροφή του Κυρίου. Τα λόγια αυτά με συγκλόνισαν και φαίνονταν αδιανόητα. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι είχα ακούσει έναν Ινδό πάστορα κάποτε να λέει ότι, αν ποτέ ακούγαμε κάτι για την επιστροφή του Κυρίου, έπρεπε να αναζητήσουμε με ανοιχτή καρδιά και να το διερευνήσουμε με ειλικρίνεια· δεν μπορούσαμε να στηριχθούμε στις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις μας και να κρίνουμε στα τυφλά. Έτσι, προσευχήθηκα στον Κύριο: «Κύριε, αν ο Παντοδύναμος Θεός είναι πράγματι η επιστροφή Σου, Σε παρακαλώ να με καθοδηγήσεις και να με οδηγήσεις, ώστε να μπορέσω να αναζητήσω την αλήθεια και να διερευνήσω το ζήτημα αυτό με ειλικρίνεια. Διαφορετικά, Σε παρακαλώ, προστάτεψε την καρδιά μου, για να μην ξεστρατίσω από Εσένα. Αμήν!»

Μετά από την προσευχή αυτή, άνοιξα τη Βίβλο στην Αποκάλυψη 3:20, και είδα το εξής: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού». Σε μια στιγμή ξαφνικής έμπνευσης, ένοιωσα ότι ο Κύριος μιλούσε σ’ εμένα, λέγοντάς μου ότι, όταν επέστρεφε, θα μου χτυπούσε την πόρτα· αισθάνθηκα ότι με διέταζε να κρατήσω τα αφτιά μου ανοιχτά για να ακούσω τη φωνή Του και να ανοίξω την πόρτα. Ακριβώς σαν τις φρόνιμες παρθένους της Βίβλου, που έσπευσαν να καλωσορίσουν τον νυμφίο όταν άκουσαν τη φωνή του. Τότε μου ήρθε στο μυαλό το κατά Ιωάννη 16:12-13: «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα». Καθώς επεξεργαζόμουν αυτούς τους στίχους της Αγίας Γραφής, μια αίσθηση ενθουσιασμού ανέβλυσε μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι ο Κύριος μάς είχε πει εδώ και πολύν καιρό ότι, μετά την επιστροφή Του, θα εξέφραζε περισσότερα λόγια και θα μας έδινε την αλήθεια. Και το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες είναι το έργο της έκφρασης λόγων για την κρίση και τον εξαγνισμό της ανθρωπότητας —ήταν δυνατόν ο Παντοδύναμος Θεός να είναι πράγματι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς; Αν ο Κύριος έχει πράγματι επιστρέψει και έχει εκφράσει αλήθειες για να επιλύσει όλες τις δυσκολίες της ανθρωπότητας, τότε υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από τα δεσμά της αμαρτίας. Οπότε δεν θα μπορούσαν να επιλυθούν τα προβλήματα μεταξύ εμού και του συζύγου μου; Δεν έχασα χρόνο και ζήτησα από τον σύζυγό μου να με φέρει σε επαφή με αδελφούς και αδελφές της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού· ήθελα κι εγώ να διερευνήσω το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες.

Σε μια συνάθροιση, μερικοί αδελφοί και αδελφές από την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού επέλεξαν κάποιους στίχους από τη Βίβλο για να συναναστραφούν μαζί μου πάνω σε διάφορες πτυχές της αλήθειας, όπως ο τρόπος επιστροφής του Κυρίου, το νέο Του όνομα και το έργο που θα επιτελέσει. Η συναναστροφή τους υπήρξε απίστευτα πειστική και εντελώς καινούργια για εμένα. Ήθελα πραγματικά να μάθω περισσότερα για το έργο του Κυρίου τις έσχατες ημέρες, γι’ αυτό προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει ώστε να μπορέσω να καταλάβω τα λόγια Του. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και ακούγοντας τα λόγια των αδελφών κατά τη συναναστροφή μας, απέκτησα σταδιακά μια κατανόηση του σκοπού του Θεού ως προς τη διαχείρισή Του για την ανθρωπότητα, των τριών σταδίων του έργου Του για τη σωτηρία της, και του αποτελέσματος και προορισμού της. Ενώ διερευνούσα το έργο του Παντοδύναμου του Θεού τις έσχατες ημέρες, συνέχισα να μην μπορώ να κάνω αλλιώς από το να τσακώνομαι με τον σύζυγό μου για ασήμαντα πράγματα. Μετά το συμβάν, ένοιωθα πραγματική ενοχή και σύγχυση, και αναρωτιόμουν: «Γιατί να μην μπορώ να κάνω ποτέ πράξη τα λόγια του Θεού;» Τούτο με άφηνε μπερδεμένη. Μια φορά σε κάποια συνάθροιση, ρώτησα μια αδελφή: «Γιατί ο σύζυγός μου κι εγώ καβγαδίζουμε διαρκώς; Γιατί δεν γίνεται να επικρατεί ηρεμία ανάμεσά μας;» Εκείνη μου βρήκε μερικά εδάφια από τα λόγια του Θεού. «Προτού λυτρωθεί ο άνθρωπος, πολλά από τα δηλητήρια του Σατανά είχαν ήδη φυτευτεί μέσα του και, μετά από χιλιάδες έτη διαφθοράς από τον Σατανά, έχει μέσα του μια καθιερωμένη φύση που αντιστέκεται στον Θεό. Επομένως, όταν λυτρωθεί ο άνθρωπος, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύτρωση κατά την οποία ο άνθρωπος αγοράζεται έναντι υψηλού τιμήματος, αλλά η δηλητηριώδης φύση μέσα του δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνθρωπος, που είναι τόσο μιαρός, πρέπει να υποβληθεί σε αλλαγή προτού γίνει άξιος να υπηρετήσει τον Θεό. Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)). «Παρόλο που ο Ιησούς έκανε μεγάλο έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, ολοκλήρωσε μόνο τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας και έγινε η προσφορά περί αμαρτίας του ανθρώπου, αλλά δεν απάλλαξε τον άνθρωπο από όλη τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να σωθεί ολοκληρωτικά ο άνθρωπος από την επιρροή του Σατανά, δεν αρκούσε μόνο να σηκώσει ο Ιησούς στους ώμους Του τις αμαρτίες του ανθρώπου ως η προσφορά περί αμαρτίας, αλλά έπρεπε, επίσης, ο Θεός να επιτελέσει ακόμα μεγαλύτερο έργο για να απαλλάξει πλήρως τον άνθρωπο από τη διάθεσή του, η οποία έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Συνεπώς, αφότου ο άνθρωπος συγχωρέθηκε για τις αμαρτίες του, ο Θεός επέστρεψε ενσαρκωμένος για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη νέα εποχή και ξεκίνησε το έργο του παιδέματος και της κρίσης. Αυτό το έργο ανέβασε τον άνθρωπο σε ένα υψηλότερο βασίλειο. Όλοι όσοι υποτάσσονται στο κράτος Του θα απολαμβάνουν ανώτερη αλήθεια και θα λαμβάνουν μεγαλύτερες ευλογίες. Θα ζούνε πραγματικά στο φως και θα κερδίσουν την αλήθεια, την οδό και τη ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος).

Στη συνέχεια, συναναστράφηκε μαζί μου, λέγοντας τα εξής: «Στην αρχή, ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν ευτυχισμένοι ενώπιον του Θεού στον Κήπο της Εδέμ. Δεν υπήρχαν καβγάδες· δεν υπήρχε πόνος. Αλλά όταν άκουσαν το φίδι και έφαγαν τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και Τον πρόδωσαν, χάνοντας τη φροντίδα και την προστασία Του και ζώντας υπό τη δύναμη του Σατανά. Τότε άρχισαν οι ημέρες της θλίψης και του πόνου. Αυτό γίνεται ως τώρα, κι εμάς μάς διαφθείρει ολοένα και πιο βαθιά ο Σατανάς. Είμαστε γεμάτοι από διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις· είμαστε όλοι απίστευτα αλαζονικοί, εγωιστές, δόλιοι και ισχυρογνώμονες. Είμαστε εγωκεντρικοί στα πάντα, θέλοντας διαρκώς οι άλλοι ν’ ακούν εμάς. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι πολεμούν μεταξύ τους και δολοφονούν ο ένας τον άλλον. Ούτε καν οι γονείς και τα παιδιά και οι σύζυγοι μεταξύ τους δεν έχουν ανεκτικότητα και υπομονή οι μεν για τους δε και είναι ανίκανοι να ζουν αρμονικά —μας λείπει ακόμη και η πλέον βασική συνείδηση και λογική. Αν και έχουμε λυτρωθεί από τον Κύριο Ιησού, αν και προσευχόμαστε στον Κύριο, εξομολογούμαστε και μετανοούμε, και εργαζόμαστε σκληρά για να τηρούμε τις διδαχές Του, ακόμα δεν μπορούμε να μην αμαρτάνουμε και να μην αντιστεκόμαστε στον Θεό. Τούτο οφείλεται στο ότι ο Κύριος Ιησούς έχει επιτελέσει μόνο το έργο της λύτρωσης της ανθρωπότητας· δεν επιτέλεσε το έργο της ολοκληρωτικής σωτηρίας και του εξαγνισμού της ανθρωπότητας. Η αποδοχή της σωτηρίας του Κυρίου Ιησού σημαίνει απλώς ότι δεν είμαστε πλέον αμαρτωλοί και ότι έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε να προσευχηθούμε ενώπιον του Κυρίου, να λάβουμε το έλεός Του και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας. Ωστόσο, δεν έχουμε εξαγνιστεί από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Η αμαρτωλή φύση μας συνεχίζει να είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας· εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε την επιστροφή του Θεού τις έσχατες ημέρες για να επιτελέσει το στάδιο του έργου για τον εξαγνισμό και τη μεταμόρφωση της ανθρωπότητας, επιλύοντας έτσι το πρόβλημα της αμαρτωλής μας φύσης. Και τώρα ο Θεός έχει ενσαρκωθεί για άλλη μια φορά, εκφράζοντας τα λόγια προκειμένου να επιτελέσει το έργο της κρίσης και του εξαγνισμού για να μας σώσει εντελώς από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από την επιρροή του Σατανά και να σωθούμε ολοκληρωτικά. Όσο συμβαδίζουμε με το νέο έργο του Θεού, αποδεχόμαστε την κρίση και το παίδεμα των λόγων Του, αναζητούμε την αλήθεια και κάνουμε τα λόγια του Θεού πράξη, οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας σταδιακά θα μεταμορφωθούν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρουμε να βιώσουμε μια αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα, και μόνο τότε θα είμαστε ικανοί να επιτύχουμε αρμονία στις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους».

Μέσα από τα λόγια του Θεού και τη συναναστροφή μου με την αδελφή, τελικά συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που ζούσαμε συνεχώς μέσα σε αυτήν την κατάσταση διάπραξης αμαρτιών και εξομολόγησης ήταν ότι, παρ’ όλο που ο Κύριος Ιησούς είχε επιτελέσει το έργο της λύτρωσης της ανθρωπότητας, οι αμαρτίες μας ως πιστών είχαν μονάχα συγχωρεθεί· η εσωτερική αμαρτωλή μας φύση, ωστόσο, ήταν πάντα πολύ βαθιά εδραιωμένη και η σατανική μας διάθεση δεν είχε ακόμη εξαγνιστεί. Ένα τέλειο παράδειγμα είναι το ότι ναι μεν ήμουν πρόθυμη να κάνω πράξη την υπομονή και την ανεκτικότητα σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου, αλλά μόλις ο σύζυγός μου έλεγε ή έκανε κάτι που δεν μου άρεσε, δεν μπορούσα να μη χάσω την ψυχραιμία μου. Μου ήταν εντελώς αδύνατον να συγκρατηθώ. Χωρίς το έργο του Θεού για τη σωτηρία μας, μας είναι αδύνατον να απαλλαγούμε από τις σατανικές, διεφθαρμένες διαθέσεις μας στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας προσπάθειες. Και τώρα, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί ξανά, ερχόμενος να επιτελέσει το έργο της κρίσεως και του εξαγνισμού της ανθρωπότητας. Με την αποδοχή του νέου έργου του Θεού και την πραγματική επιδίωξη της αλήθειας, έχουμε την ευκαιρία να επιτύχουμε αλλαγή διάθεσης. Αισθανόμουν πραγματική συγκίνηση και απίστευτη ευγνωμοσύνη για το έλεος του Κυρίου, που μου είχε επιτρέψει να ακούσω τη φωνή Του. Αλλά και πάλι δεν είχα καταλάβει απόλυτα —ήξερα ότι, τούτη τη φορά, ο Θεός είχε έρθει για να εκφέρει λόγια προκειμένου να μας εξαγνίσει και να μας μεταμορφώσει, αλλά πώς μπορούν οι λέξεις να κρίνουν και να εξαγνίσουν τη διεφθαρμένη διάθεσή μας; Έτσι, εξήγησα τη σύγχυσή μου.

Η αδελφή μού διάβασε ακόμη ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού. «Τις έσχατες ημέρες, ο Χριστός χρησιμοποιεί μια ποικιλία από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, αυτά τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό, λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα μόνο λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Αυτές οι μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια, την οποία ο άνθρωπος δεν κατέχει καθόλου. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί πλήρως να είναι υποταγμένος στον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια).

Συνέχισε να συναναστρέφεται περισσότερο μαζί μου. «Τα λόγια του Θεού μάς εξηγούν ξεκάθαρα το πώς επιτελεί το έργο της κρίσεως. Χρησιμοποιεί λόγια για να κρίνει και να εξαγνίσει την ανθρωπότητα· κυρίως, χρησιμοποιεί λόγια προκειμένου να αποκαλύψει και να αναλύσει άμεσα τη διεφθαρμένη φύση και ουσία μας και τη σατανική μας διάθεση. Επίσης, μας έχει πει ξεκάθαρα πώς πρέπει να υποτασσόμαστε στον Θεό και να Τον λατρεύουμε, πώς να βιώνουμε την ορθή ανθρώπινη φύση, πώς να επιδιώκουμε την αλήθεια για να επιτύχουμε αλλαγή διάθεσης, πώς να είμαστε έντιμοι, καθώς και ποιο είναι το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους, αλλά και οι απαιτήσεις Του από αυτούς. Μας είπε ποιους ανθρώπους συμπαθεί και ποιους εξοντώνει, και πολλά άλλα. Κανονίζει, επίσης, ανθρώπους, γεγονότα, πράγματα και περιβάλλοντα για να μας κλαδέψει και να μας αντιμετωπίσει, να μας δοκιμάσει και να μας εξευγενίσει. Αυτό αποκαλύπτει τις διεφθαρμένες μας διαθέσεις και μας αναγκάζει να ερχόμαστε ενώπιον του Θεού και να αναζητούμε την αλήθεια, να αποδεχόμαστε την κρίση και το παίδεμα των λόγων Του και να κάνουμε τον απολογισμό μας και να γνωρίζουμε εαυτόν. Όταν αποδεχόμαστε τα λόγια κρίσεως και παιδέματος του Θεού, αισθανόμαστε ότι Εκείνος μιλάει μαζί μας, πρόσωπο με πρόσωπο, καθαρά, αποκαλύπτοντας πλήρως την παρακοή και την αντίστασή μας προς Αυτόν, τα εσφαλμένα κίνητρά μας, αλλά και τις αντιλήψεις και φαντασιώσεις μας. Τότε μόνο μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι φύσεις και ουσίες μας είναι γεμάτες αλαζονεία, έπαρση, δόλο, ατιμία, εγωισμό και αθλιότητα. Παρατηρούμε ότι δεν νοιώθουμε κανέναν σεβασμό προς τον Θεό και ότι ζούμε εξ ολοκλήρου βάσει της σατανικής, διεφθαρμένης φύσης μας, ότι όλα όσα αποκαλύπτουμε είναι η σατανική μας διάθεση και ότι δεν έχουμε απολύτως καμία ανθρώπινη ομοιότητα. Αρχίζουμε να μισούμε τον εαυτό μας και να μας αηδιάζει από τα βάθη της καρδιάς μας, και επιθυμούμε να πάψουμε να ζούμε υπό την επιρροή του Σατανά, και να μην μπορεί πια αυτός να μας εμπαίζει και να μας πονάει. Επιπλέον, μέσα από την κρίση και το παίδεμα του Θεού, βλέπουμε την αγία ουσία του Θεού και τη δίκαιη διάθεσή Του, που δεν ανέχεται καμία προσβολή. Μέσα μας, αναπτύσσεται μια καρδιά που σέβεται τον Θεό, και γινόμαστε πρόθυμοι να κάνουμε πράξη την αλήθεια για να Τον ικανοποιήσουμε. Μόλις αρχίσουμε να κάνουμε πράξη την αλήθεια, η αγαθοεργός και ελεήμων διάθεση του Θεού κάνει σε εμάς την εμφάνισή της. Με τη συνεχή ανάγνωση των λόγων του Θεού και τη βίωση της κρίσεως και του παιδέματός Του, αποκτούμε βαθύτερη κατανόηση της ίδιας μας της διεφθαρμένης φύσης, καταλαβαίνουμε καλύτερα τις αλήθειες που εκφράζει ο Θεός και γινόμαστε ακόμα πιο πρόθυμοι να αποδεχτούμε την κρίση και το παίδεμά Του και να υποταχθούμε σε αυτά, και να απαρνηθούμε τη σάρκα, να κάνουμε πράξη την αλήθεια και να Τον ικανοποιήσουμε. Αποκαλύπτουμε όλο και λιγότερη διαφθορά, το να κάνουμε την αλήθεια πράξη γίνεται ολοένα και πιο εύκολο και, σταδιακά, βαδίζουμε στο μονοπάτι του σεβασμού προς τον Θεό και της αποφυγής του κακού. Μέσα από τη βίωση της κρίσεως και του παιδέματος των λόγων του Θεού, είμαστε όλοι ικανοί να επιβεβαιώσουμε μέσα από την καρδιά μας ότι τούτη είναι η πανάκεια που μας σώζει και μας θεραπεύει από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη του Θεού για εμάς, τους διεφθαρμένους ανθρώπους, και χωρίς την εμπειρία της κρίσεως και του παιδέματος των λόγων του Θεού, δεν θα είμαστε ποτέ ικανοί να βιώσουμε αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα».

Τα λόγια του Θεού και αυτά που είπε η αδελφή κατά τη συναναστροφή μας είχαν τεράστιο αντίκτυπο πάνω μου. Ένοιωσα ότι το έργο της κρίσεως και του παιδέματος του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι πραγματικά πολύ πρακτικό, και ότι αν θέλουμε οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας να αλλάξουν, πρέπει να βιώσουμε την κρίση και το παίδεμα των λόγων του Θεού. Διαφορετικά, θα ζούμε για πάντα στον κύκλο της διάπραξης αμαρτιών και της εξομολόγησής τους, και ποτέ δεν θα ξεφύγουμε από τα δεσμά της αμαρτίας. Έτσι, προσευχήθηκα από μέσα μου στον Θεό, ζητώντας Του να με ποτίσει και να με τροφοδοτήσει με τα λόγια Του, και να δημιουργήσει περιβάλλοντα για να με κρίνει και να με παιδεύσει ώστε να καταφέρω να γνωρίσω τον εαυτό μου, η διεφθαρμένη μου διάθεση να μπορέσει να μεταμορφωθεί κάποια μέρα σύντομα, και να μπορέσω να βιώσω μια αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα.

Με την αποδοχή του έργου του Θεού τις έσχατες ημέρες, απέκτησα επίσης μια νέα κατανόηση του γάμου που ο Θεός είχε διευθετήσει για εμένα. Κάποια στιγμή, μια αδελφή μού διάβασε μερικά εδάφια των λόγων του Θεού. «Οι άνθρωποι τρέφουν πολλές αυταπάτες για τον γάμο πριν τον δοκιμάσουν οι ίδιοι, ενώ όλες αυτές οι αυταπάτες είναι όμορφες. Οι γυναίκες φαντάζονται πως το άλλο τους μισό θα είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού, ενώ οι άντρες φαντάζονται πως θα παντρευτούν τη Χιονάτη. Οι φαντασιώσεις αυτές δείχνουν πως κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες απαιτήσεις από τον γάμο, το δικό του σύνολο αιτημάτων και προτύπων» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Ο γάμος αποτελεί σημαντική καμπή στη ζωή του ανθρώπου. Είναι το προϊόν της μοίρας ενός ανθρώπου και ένας κρίσιμος κρίκος στη μοίρα του· δεν θεμελιώνεται πάνω στην προσωπική βούληση ή τις προτιμήσεις κάποιου και δεν επηρεάζεται από κανέναν εξωτερικό παράγοντα· αντιθέτως, καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τις μοίρες των δύο μερών, και από τα όσα έχει διευθετήσει και προαποφασίσει ο Δημιουργός σχετικά με τις μοίρες του ζεύγους» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). «Όταν κάποιος συνάπτει γάμο, το ταξίδι του στη ζωή θα επηρεάσει και θα αγγίξει το άλλο του μισό και, παρομοίως, το ταξίδι του συντρόφου του στη ζωή θα επηρεάσει και θα αγγίξει τη δική του μοίρα στη ζωή. Με άλλα λόγια, οι ανθρώπινες μοίρες είναι αλληλένδετες και κανείς δεν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του στη ζωή ή να διαδραματίσει τον ρόλο του τελείως ανεξάρτητα από άλλους. Η γέννηση κάποιου επηρεάζει μια τεράστια αλυσίδα σχέσεων· το να μεγαλώνεις περιλαμβάνει κι αυτό μια περίπλοκη αλυσίδα σχέσεων· παρομοίως, ένας γάμος αναπόφευκτα υπάρχει και συντηρείται μέσα σε ένα αχανές και περίπλοκο δίκτυο ανθρώπινων επαφών που περιλαμβάνουν κάθε μέλος και επηρεάζουν τη μοίρα κάθε ατόμου που είναι μέρος του. Ένας γάμος δεν είναι το προϊόν των οικογενειών των δύο μελών, των συνθηκών στις οποίες μεγάλωσαν, των εμφανίσεων, των ηλικιών, των ιδιοτήτων, των ταλέντων τους και άλλων παραγόντων· αντιθέτως, προέρχεται από μια κοινή αποστολή και μια συνδεδεμένη μοίρα. Αυτή είναι η προέλευση του γάμου· ένα προϊόν της ανθρώπινης μοίρας που ενορχηστρώνεται και διευθετείται από τον Δημιουργό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Εν συνεχεία, συναναστράφηκε μαζί μου. «Ο γάμος του καθενός μας έχει προκαθοριστεί από τον Θεό, και Εκείνος αποφάσισε, εδώ και πολύν καιρό, με ποιον θα ξεκινούσαμε οικογένεια —όλα αυτά έχουν διευθετηθεί μέσα από τη δική Του σοφία. Ο γάμος που Εκείνος επιλέγει για εμάς δεν εξαρτάται από την κοινωνική μας θέση, την εξωτερική εμφάνιση ή το επίπεδό μας, αλλά καθορίζεται από τις αποστολές στη ζωή αμφότερων των ανθρώπων. Ωστόσο, επειδή μας εξουσιάζουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας, διαρκώς έχουμε πολλές απαιτήσεις από το έτερο ήμισύ μας, θέλοντας πάντα να ενεργεί με τον δικό μας τρόπο. Όταν δεν το πράττει, αρνούμαστε να το αποδεχτούμε και αισθανόμαστε δυσαρεστημένοι· τσακωνόμαστε μαζί του και θυμώνουμε ή ακόμα παραπονιόμαστε, και κατηγορούμε και παρερμηνεύουμε τον Θεό. Αυτό οδηγεί και τους δύο ανθρώπους να ζουν μέσα στον πόνο. Ο συγκεκριμένος πόνος δεν προκαλείται από κανέναν άλλον, ούτε από τη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις του Θεού, αλλά προκύπτει επειδή ζούμε σύμφωνα με τις αλαζονικές και επηρμένες διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Η διεφθαρμένη αυτή διάθεση μάς φέρνει σε αντίθεση με τη διακυβέρνηση του Θεού· είμαστε ανίκανοι να υποταχθούμε στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του».

Ακούγοντας τα λόγια της αδελφής κατά τη συναναστροφή μας, αναλογίστηκα την πορεία της σχέσης μου με τον σύζυγό μου. Διαρκώς τού εξέφραζα τη δυσαρέσκειά μου και απαιτούσα μονίμως να ενεργεί με τον δικό μου τρόπο —αν δεν με είχε στον νου του, αν δεν έδειχνε να με υπολογίζει και να με φροντίζει, αν δεν ρωτούσε αν είμαι καλά, του γκρίνιαζα και σκεπτόμουν ότι δεν ήταν καλός. Τον υποτιμούσα παντοιοτρόπως και διεξήγα μαζί του ψυχρό πόλεμο, αρνούμενη να τον παραδεχτώ. Κατάλαβα επιτέλους ότι ήμουν ένα πραγματικά αλαζονικό, επηρμένο, εγωιστικό και ελεεινό άτομο. Ήμουν κάποια που σκεφτόταν μόνο τα προσωπικά της συμφέροντα και δεν έδινε δυάρα για τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων. Με προσεκτική σκέψη, είδα ότι δεν ήταν αλήθεια πως ο σύζυγός μου δεν με αγαπούσε, αλλά ότι ήταν απλώς πιο εσωστρεφής και δεν εξέφραζε πολύ τα συναισθήματά του. Είχε επίσης τις δικές του σκέψεις και προτιμήσεις, αλλά εγώ επέμενα να τον αναγκάσω να κάνει πράγματα που δεν του άρεσαν. Ήθελα πάντα ό,τι έκανε να περιστρέφεται γύρω από εμένα, κι αυτό ήταν που είχε οδηγήσει σε τόσο πολλές συγκρούσεις ανάμεσά μας. Δεν μπορούσα παρά να αισθανθώ μεταμέλεια για την προηγούμενη συμπεριφορά μου. Σκέφτηκα επίσης αυτά που είπε ο σύζυγός μου, ότι, στο παρελθόν, εγώ υπήρξα εκείνη που μοιράστηκε το ευαγγέλιο του Κυρίου μαζί του, αλλά τώρα, εκείνος είχε μοιραστεί το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες μαζί με εμένα. Αυτή ήταν η μεγάλη χάρις του Θεού σε εμάς και η θαυμαστή διευθέτησή Του. Είμαστε και οι δύο εξαιρετικά ευλογημένοι άνθρωποι, αλλά δεν είχα νοιώσει καμία ευγνωμοσύνη. Αντίθετα, ήμουν απρόθυμη να υποταχθώ στον γάμο που ο Θεός είχε κανονίσει για εμένα, κατηγορώντας διαρκώς τον Θεό. Κατάλαβα ότι ήμουν απόλυτα αλαζονική και εντελώς παράλογη! Δόξα τω Θεώ που με καθοδήγησε με τα λόγια Του. Είχα βρει τη ρίζα όλων των δεινών στον γάμο μου —μια αίσθηση ανακούφισης και απελευθέρωσης πλημμύρισε την καρδιά μου. Επίσης, από εκείνη τη στιγμή, κατέστην πρόθυμη να στηρίζομαι στον Θεό και να καταφεύγω σε Εκείνον στη ζωή μου, να απαρνηθώ την αλαζονική, επηρμένη διεφθαρμένη διάθεσή μου, αλλά και να αλληλοεπιδρώ αρμονικά με τον σύζυγό μου.

Έκτοτε, ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε διαβάσει τα λόγια του Θεού και έχουμε συναναστραφεί συχνά ως προς την αλήθεια, και εκτελούμε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος όσο καλύτερα μπορούμε. Επίσης, τρεφόμαστε και ποτιζόμαστε από τα λόγια του Θεού καθημερινά· όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιο θέμα, αναζητούμε το θέλημά Του σύμφωνα με τα λόγια Του. Αν αποκαλύψουμε διαφθορά ή εμπλακούμε σε καβγά, ερχόμαστε και οι δύο ενώπιον του Θεού, κάνοντας τον απολογισμό μας και γνωρίζοντας εαυτόν. Όταν το κάνουμε αυτό πράξη, αποκτούμε περισσότερη κατανόηση και συγχώρεση ο ένας για τον άλλον. Οι τσακωμοί μας είναι όλο και πιο σπάνιοι, η ζωή στο σπίτι έχει γίνει αρμονική και οι ζωές μας έγιναν σταδιακά πιο ολοκληρωμένες. Εκείνο που με έχει συγκινήσει περισσότερο είναι ότι ο σύζυγός μου κατανοεί καλύτερα από εμένα την αλήθεια. Συχνά συναναστρέφεται μαζί μου ως προς την κατανόησή του για τα λόγια του Θεού, και όταν βλέπει να αποκαλύπτω διεφθαρμένη διάθεση, συναναστρέφεται μαζί μου σχετικά με την αλήθεια και το θέλημα του Θεού. Έχω πραγματικά αισθανθεί τη φροντίδα και την αγάπη του για εμένα —είμαι ευτυχής μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Κοιτάζοντας πίσω την πορεία μας, είμαι ακόμα η ίδια, κι εκείνος επίσης· αλλά ακριβώς επειδή αποδεχτήκαμε το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και κατανοήσαμε κάποιες αλήθειες, έχουν αλλάξει τα πάντα. Δοξάζω τον Παντοδύναμο Θεό που μας έσωσε!