Τον Ιούλιο του 2002, αρκετοί επικεφαλής στις τρεις βορειοανατολικές επαρχίες συνελήφθησαν. Τότε, το Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισε μια φρενήρη εκστρατεία σύλληψης περισσότερων αδελφών. Στην εκκλησία μου, πολλοί συνελήφθησαν. Επειδή τότε οι συλλήψεις ήταν εντατικές, δεν είχα άλλη επιλογή απ’ το να αφήσω το σπίτι μου και να πάω σε μια εκκλησία μιας άλλης περιοχής. Μια μέρα, λίγο αφότου πήγα εκεί, η αδελφή Ζιάο ήρθε βιαστικά και μου είπε: «Χθες βράδυ, αρκετές αδελφές στην εκκλησία μας που διέδιδαν το ευαγγέλιο, συνελήφθησαν. Τις κατέδωσε ο σπιτονοικοκύρης. Έδωσε επίσης την περιγραφή σου στην αστυνομία και είπε πως πηγαίνεις συχνά σ’ αυτό το σπίτι, έτσι πρέπει να είσαι η επικεφαλής. Στο εξής, πρέπει να προσέχεις όταν βγαίνεις έξω». Όταν άκουσα τα νέα, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα: «Όλες αυτές οι αδελφές συνελήφθησαν, και η αστυνομία σίγουρα θα τις βασανίσει με τρόπους που ούτε καν φαντάζομαι. Η αστυνομία ξέρει ήδη την περιγραφή μου. Εδώ είναι αγροτική περιοχή και δεν ζουν πολλοί άνθρωποι. Εγώ είμαι μια ξένη. Αν η αστυνομία κάνει έρευνα, θα με βρει εύκολα. Για να πηγαίνω στις διάφορες συναθροίσεις, περνώ μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα. Αν συνεχίσω τις συναθροίσεις και το καθήκον μου, ποιος ξέρει σε τι επικίνδυνες καταστάσεις ίσως βρεθώ. Οι αδελφές που συνελήφθησαν με γνωρίζουν. Τι θα γίνει αν σπάσουν από τον βασανισμό και με καρφώσουν; Αν η αστυνομία μάθει πως είμαι η επικεφαλής της εκκλησίας, σίγουρα θα με βασανίσει αν με πιάσει!» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο φοβόμουν. Φαινόταν αδύνατο να μείνω εκεί, έτσι σκέφτηκα να μιλήσω στον ανώτερό μου για να κανονίσει να κάνω αλλού το καθήκον μου. Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Κάποιοι νεοφώτιστοι μόλις αποδέχτηκαν το έργο του Θεού και χρειάζονται πότισμα. Αν φύγω έτσι, δεν θα μπορούν να ζήσουν την εκκλησιαστική ζωή. Ίσως φύγουν απ’ την εκκλησία. Όμως αν μείνω, είναι πολύ επικίνδυνο να εκτελώ εδώ το καθήκον μου». Εκείνες τις μέρες, δεν είχα όρεξη να φάω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά και δεν έβγαζα τα ρούχα μου τη νύχτα από φόβο μην εισβάλλει η αστυνομία ξαφνικά στο σπίτι και με συλλάβει. Αν και εξωτερικά εκτελούσα το καθήκον μου, δεν είχα αληθινή αίσθηση φορτίου. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν προβλήματα, δεν έψαχνα λόγια του Θεού για να τα επιλύσω και απέφευγα τις συναθροίσεις όποτε μπορούσα. Ήξερα πως αυτό δεν συμφωνούσε με το θέλημα του Θεού, όμως ένιωθα πολύ δειλή και δεν τολμούσα να εκτελώ το καθήκον μου εκεί. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει.

Αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Εκείνο που επιθυμώ είναι η αφοσίωση και η υποταγή σου τώρα, η αγάπη σου και η μαρτυρία σου τώρα. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις τώρα τι είναι η μαρτυρία ή τι είναι η αγάπη, οφείλεις να Μου φέρεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και να παραδώσεις σ’ Εμένα τους μόνους θησαυρούς σου: την αφοσίωση και την υποταγή σου. Πρέπει να ξέρεις ότι η μαρτυρία της νίκης Μου επί του Σατανά έγκειται στην αφοσίωση και την υποταγή του ανθρώπου, όπως και η μαρτυρία της ολοκληρωτικής κατάκτησης του ανθρώπου από Εμένα. Καθήκον της πίστης σου σ’ Εμένα είναι να γίνεις μάρτυράς Μου, να είσαι πιστός σ’ Εμένα και σε κανέναν άλλον και να είσαι υπάκουος έως το τέλος. Πριν ξεκινήσω το επόμενο βήμα του έργου Μου, πώς θα καταθέσεις μαρτυρία για Μένα; Πώς θα είσαι πιστός και υπάκουος σ’ Εμένα; Αφιερώνεις όλη την αφοσίωσή σου για τη λειτουργία σου ή απλώς θα τα παρατήσεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). «Καθένας από εσάς πιστεύει ότι συμβαδίζει απόλυτα μαζί Μου, αλλά αν ήταν έτσι, τότε για ποιον θα ίσχυαν τέτοιες αδιάσειστες αποδείξεις; Πιστεύετε για τον εαυτό σας ότι κατέχετε την απόλυτη ειλικρίνεια και αφοσίωση σ’ Εμένα. Νομίζετε ότι είστε τόσο ευγενικοί, τόσο συμπονετικοί κι έχετε αφιερώσει τόσα πολλά σ’ Εμένα. Πιστεύετε ότι έχετε κάνει υπεραρκετά για Εμένα. Αλλά το έχετε αντιπαραβάλει ποτέ αυτό έναντι στις ενέργειές σας; […] Όταν εκτελείς το καθήκον σου, σκέφτεσαι τα δικά σου συμφέροντα, την προσωπική σου ασφάλεια, τα μέλη της οικογένειάς σου. Τι έκανες ποτέ που να ήταν για Εμένα; Πότε σκέφτηκες Εμένα; Πότε αφιέρωσες τον εαυτό σου, με όποιο κόστος, σ’ Εμένα και στο έργο Μου; Πού είναι η απόδειξη της συμβατότητάς σου μ’ Εμένα; Πού είναι η πραγματικότητα της πίστης σου σ’ Εμένα; Πού είναι η πραγματικότητα της υπακοής σου σ’ Εμένα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αναζητήσεις την οδό της σύμπνοιας με τον Χριστό). Αντιμέτωπη με τις ερωτήσεις του Θεού, ένιωσα ντροπή. Ένιωθα πως ο Θεός με ρωτούσε κατά πρόσωπο: Μπορείς να είσαι πιστή στον Θεό αυτήν την κρίσιμη στιγμή; Μπορείς να ικανοποιήσεις τον Θεό χωρίς να σκεφτείς τα σαρκικά σου συμφέροντα; Μπορείς να διαφυλάξεις τα συμφέροντα της εκκλησίας; Θυμήθηκα πως παλιά είχα ορκιστεί μπροστά στον Θεό πως ό,τι κινδύνους και δεινά κι αν αντιμετώπιζα, θα ήμουν αφοσιωμένη στο καθήκον μου, χωρίς να λογαριάζω αν θα ζήσω ή θα πεθάνω, και δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό. Όμως τώρα, είχε δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση, πολλοί αδελφοί και αδελφές στην εκκλησία είχαν συλληφθεί και νεοφώτιστοι που μόλις είχαν αποδεχτεί το έργο του Θεού δεν κατανοούσαν πολλή αλήθεια. Αν δεν ποτίζονταν εγκαίρως, ίσως εξαπατούνταν από τις φήμες του ΚΚΚ ή ίσως φοβούνταν μη συλληφθούν, αποχωρούσαν και έχαναν την ευκαιρία να σωθούν. Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, δεν λάμβανα καθόλου υπόψη το θέλημα του Θεού και δεν σκεφτόμουν τη ζωή των αδελφών μου κι αν θα μπορούσαν να ζήσουν την εκκλησιαστική ζωή. Σκεφτόμουν μόνο τη δική μου ασφάλεια. Επειδή φοβόμουν μη με συλλάβουν και με φυλακίσουν, ήθελα να το σκάσω γρήγορα απ’ αυτό το επικίνδυνο μέρος. Μπροστά στις δυσκολίες, κατάλαβα πως δεν είχα καθόλου πίστη στον Θεό και ήμουν εγωίστρια και ποταπή. Ένιωθα πως δεν είχα καθόλου συνείδηση, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, την κρίσιμη στιγμή, δεν υπολογίζω το έργο της εκκλησίας. Σκέφτομαι μόνο αν θα με συλλάβουν. Είμαι πολύ εγωίστρια. Εύχομαι να στραφώ και να βασιστώ σ’ Εσένα για να εκτελώ το καθήκον μου».

Αργότερα, προσήλθα στον Θεό σε αναζήτηση, και σκεφτόμουν πώς να μην είμαι πια δειλή και να εκτελώ το καθήκον μου σε επικίνδυνα περιβάλλοντα. Σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου; Ό,τι λέω γίνεται και, ποιος μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να Μου αλλάξει την άποψη; Μήπως η διαθήκη που έκανα στη γη; Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει το σχέδιό Μου να προχωρήσει· είμαι πανταχού παρών στο έργο Μου αλλά και στο σχέδιο της διαχείρισής Μου. Ποιος μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να βάλει το χέρι του για να ανακατευτεί; Δεν έχω κάνει Εγώ προσωπικά αυτές τις ρυθμίσεις;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 1). Πράγματι, ο Θεός είναι παντοδύναμος, κυρίαρχος των πάντων, και τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Του. Στα χέρια Του δεν ήταν και η αστυνομία; Όσο αντίξοο κι αν ήταν το περιβάλλον και μανιασμένο το ΚΚΚ, η αστυνομία δεν θα μπορούσε να με συλλάβει αν δεν το επέτρεπε ο Θεός. Αν ήταν γραφτό να βιώσω ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμα κι αν διέφευγα σε άλλο μέρος, τελικά θα με συλλάμβαναν. Πάντα ήμουν δειλή και φοβόμουν πως θα με συλλάμβαναν και θα με βασάνιζαν. Αυτό οφειλόταν στο ότι δεν γνώριζα την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού και είχα λίγη πίστη, κι έτσι πάντα ελεγχόμουν από σκοτεινές δυνάμεις και ήθελα να διαφεύγω από τέτοια περιβάλλοντα. Ο Θεός ήξερε το ανάστημά μου και τι περιβάλλοντα ήταν πιο ωφέλιμα και εποικοδομητικά για την ωρίμανσή μου στη ζωή. Έπρεπε να ηρεμίσω και να βασιστώ στον Θεό, για να ποτίσω τους νεοφώτιστους, να αντιμετωπίσω τις συνέπειες και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Ακόμα κι αν με συλλάμβαναν, θα το είχε επιτρέψει ο Θεός και θα διδασκόμουν απ’ αυτό. Και κυρίως, αντιλήφθηκα πως σ’ αυτό το αντίξοο περιβάλλον, θα οδηγούνταν στην τελείωση η πίστη και η προθυμία μου να υποφέρω. Έπρεπε να μείνω, να κάνω καλά το καθήκον μου και να ξεπεράσω τις δυσκολίες μαζί με τους άλλους. Στη σκέψη αυτήν, η καρδιά μου δεν κυβερνιόταν πια απ’ τη δύναμη του σκότους, δεν ήθελα πια να διαφύγω απ’ αυτό το περιβάλλον κι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Στη συνέχεια, μεταμφιεζόμουν και συνέχιζα το πότισμα των αδελφών μου.

Κατά τις συναθροίσεις, είδα πως οι νεοφώτιστοι ζούσαν στη δειλία και τον φόβο της σύλληψης απ’ την αστυνομία του ΚΚΚ, οπότε διάβαζα μαζί τους τον λόγο του Θεού σχετικά με την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού στα πάντα. Έτσι, κατανόησαν το έργο του Θεού και αποκτούσαν όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μια αδελφή δεν τολμούσε να εκπληρώνει το καθήκον της, επειδή την καταδίωκε και την περιόριζε η οικογένειά της. Διάβασα μαζί της τα λόγια του Θεού και συναναστράφηκα πάνω στην εμπειρία και τη γνώση μου, και στο πώς να είμαστε πιστοί στα καθήκοντά μας. Κατανόησε το θέλημα του Θεού και άρχισε να εκπληρώνει τα καθήκοντά της. Εκείνη την περίοδο, συνεχώς άκουγα νέα για αδελφούς και αδελφές γύρω μου που είχαν συλληφθεί, όμως δεν φοβόμουν, παρέμενα ψύχραιμη και εκτελούσα κανονικά το καθήκον μου. Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές κατανοούσαν την αλήθεια και εμπιστεύονταν τον Θεό. Σιγά-σιγά, η ζωή της εκκλησίας επέστρεψε στο κανονικό. Μέσα απ’ αυτό, είδα την παντοδύναμη κυριαρχία και τις ευλογίες Του και απέκτησα αυτοπεποίθηση στο καθήκον μου και ήμουν ευγνώμων στον Θεό. Μετά απ’ αυτήν τη δύσκολη περίοδο, ένιωθα πως είχα αποκτήσει ανάστημα και πίστη στον Θεό, όμως μόλις τα γεγονότα με αποκάλυψαν, κατάλαβα πως είχα ακόμα πολύ λίγη πίστη.

Το 2003, η αδελφή Γουάνγκ ήρθε μια μέρα βιαστικά και μου είπε με πανικόβλητη φωνή: «Οι επικεφαλής πολλών εκκλησιών συνελήφθησαν από την αστυνομία στη συνάντηση των συνεργατών. Μια απ’ αυτούς, η Σιάοχε, δεν άντεξε τον βασανισμό και έγινε Ιούδας. Ήδη μιλά στους αστυνομικούς για να εντοπίσουν τα σπίτια των αδελφών. Η Σιάοχε γνωρίζει καλά τις καταστάσεις σ’ αυτές τις εκκλησίες, έτσι πρέπει να τις ειδοποιήσουμε για να αντιμετωπίσουν αμέσως τα επακόλουθα». Όταν άκουσα τα νέα, ήμουν σαν χαμένη και πολύ νευρική. Οι επικεφαλής πολλών εκκλησιών είχαν συλληφθεί και η Σιάοχε είχε γίνει Ιούδας. Τώρα, το περιβάλλον ήταν ακόμη πιο επικίνδυνο. Η Σιάοχε ήξερε τη διεύθυνσή μου καθώς και αυτού που με φιλοξενούσε. και γνώριζε καλά την εκκλησία μου. Θα έφερνε την αστυνομία να με εντοπίσει; Την προηγούμενη φορά, ο σπιτονοικοκύρης είχε δώσει στην αστυνομία την περιγραφή μου. Αν αυτήν τη φορά με έπιαναν, οι αστυνομικοί σίγουρα θα με βασάνιζαν. Ήταν ανελέητοι και μοχθηροί με τους πιστούς. Θα μας σκότωναν χωρίς συνέπειες. Αν έπεφτα στα χέρια τους, ήξερα πως θα με βασάνιζαν βάναυσα. Σε μια επικεφαλής προκάλεσαν ηλεκτροπληξία, την έβαλαν σε καρέκλα βασανιστηρίων και τη βασάνιζαν με πολλούς τρόπους. Την τραυμάτισαν μάλιστα στα μάτια με τη σόλα των παπουτσιών της και την έκαναν να φάει περιττώματα. Η ανάκριση κράτησε πάνω από 70 μέρες. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ φοβόμουν, έτσι ήθελα να πω σε άλλους να ενημερώσουν τις εκκλησίες. Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Μόνο εγώ μπορώ να βρω άμεσα τους διακόνους αυτών των εκκλησιών. Αν δεν τους ειδοποιήσουμε εγκαίρως, θα συλληφθούν περισσότεροι αδελφοί και αδελφές κι αυτό σημαίνει πως θα βασανιστούν. Έτσι θα διαπράξω μια παράβαση, μια κακή πράξη ενώπιον του Θεού που θα βαραίνει τη συνείδησή μου για όλη μου τη ζωή!» Έτσι, έτρεξα να μεταμφιεστώ και πήγα με το ποδήλατο στην κοντινή εκκλησία.

Στον δρόμο, ακόμα και μετά από ώρα, δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Ξαφνικά, θυμήθηκα πως η Σιάοχε γνώριζε πού φυλάγονταν τα βιβλία. Έπρεπε να μεταφερθούν αμέσως. Όμως ήδη, η Σιάοχε μιλούσε στην αστυνομία για τον εντοπισμό των αδελφών. Αν πήγαινα να μεταφέρω τα βιβλία και η αστυνομία με έπιανε, σίγουρα δεν θα ήταν ελαστικοί μαζί μου. Κατά την ανάκριση, σίγουρα θα με βασάνιζαν και ίσως ακόμα πέθαινα. Ένιωθα πως ήταν πολύ επικίνδυνο να μεταφέρω τα βιβλία και ήθελα να πάνε άλλοι. Όμως τότε, θυμήθηκα τον λόγο του Θεού. «Σήμερα, αυτό που πρέπει να επιτύχετε δεν είναι οι πρόσθετες απαιτήσεις, αλλά το καθήκον του ανθρώπου και αυτό που πρέπει να γίνει από όλους. Εάν δεν είστε σε θέση ακόμα και να εκτελέσετε το καθήκον σας, ή να το κάνετε καλά, τότε δεν βάζετε τους εαυτούς σας σε μπελάδες; Δεν φλερτάρετε με τον θάνατο; Πώς θα μπορούσατε ακόμα να περιμένετε ότι θα έχετε μέλλον και προοπτικές; Το έργο του Θεού γίνεται για χάρη της ανθρωπότητας και η συνεργασία του ανθρώπου δίνεται για χάρη της διαχείρισης του Θεού. Αφότου ο Θεός έχει κάνει όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει, ο άνθρωπος πρέπει να είναι γενναιόδωρος στις πράξεις του και να συνεργάζεται με τον Θεό. Στο έργο του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να καταβάλλει κάθε προσπάθεια, πρέπει να προσφέρει την αφοσίωσή του, και δεν πρέπει να επιδοθεί σε πολυάριθμες συλλήψεις ή να καθίσει παθητικά και να περιμένει τον θάνατο. Ο Θεός μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό Του για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει την αφοσίωσή του στον Θεό; Ο Θεός έχει ενωμένη την καρδιά και το μυαλό για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει λίγη συνεργασία; Ο Θεός εργάζεται για την ανθρωπότητα, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκπληρώσει κάποιο από τα καθήκοντά του για χάρη της διαχείρισης του Θεού; Το έργο του Θεού έχει φτάσει μέχρι εδώ, κι όμως εξακολουθείτε να βλέπετε αλλά να μην ενεργείτε, να ακούτε αλλά να μην κινείστε. Δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι αντικείμενα καταδίκης; Ο Θεός έχει ήδη αφιερώσει όλο Του το Είναι στον άνθρωπο, οπότε γιατί σήμερα ο άνθρωπος είναι ανίκανος να επιτελέσει σοβαρά το καθήκον του; Για τον Θεό, το έργο Του είναι η πρώτη προτεραιότητά Του και το έργο της διαχείρισής Του είναι υψίστης σημασίας. Για τον άνθρωπο, το να κάνει τα λόγια του Θεού πράξη και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις Του είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Αυτό όλοι πρέπει να το καταλάβετε» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, ένιωθα πολλές ενοχές. Παρόλο που το περιβάλλον αυτό ήταν επικίνδυνο, το έργο της εκκλησίας ήταν πιο σημαντικό, όπως και η προστασία των βιβλίων και των αδελφών. Ως επικεφαλής εκκλησίας, έπρεπε να σκεφτώ το φορτίο του Θεού και να εκπληρώσω τις ευθύνες και τα καθήκοντά μου. Συγκεκριμένα, οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν ρισκάρει τη ζωή τους για να φέρουν αυτά τα βιβλία εδώ για να τα διαβάσουν οι άλλοι. Ο λόγος του Θεού ήταν πηγή ζωής για τους εκλεκτούς Του. Όσο ριψοκίνδυνο κι αν ήταν, έπρεπε να προστατέψω τα βιβλία. Μόνο έτσι θα ήμουν πιστή στον Θεό. Όμως ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή. Την κρίσιμη στιγμή, σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα και κέρδη και καθόλου το έργο της εκκλησίας. Πώς μπορούσα να αποκαλούμαι πιστή στον Θεό; Θυμήθηκα τους μαθητές και τους αποστόλους του Κυρίου Ιησού. Για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Κυρίου, καταδιώχτηκαν από τους ηγεμόνες και τις αρχές. Κάποιους τους λιθοβόλησαν, κάποιους τους έκαψαν και κάποιους τους διαμέλισαν με άλογα. Για να εκπληρώσουν την αποστολή του Θεού, θυσίασαν τη ζωή τους, δημιουργώντας μια όμορφη μαρτυρία για τον Θεό. Οι πράξεις τους κέρδισαν την αποδοχή Του και η ζωή τους είχε αξία και νόημα. Είχα ακούσει τόσα λόγια του Θεού και είχα εφοδιαστεί τόσο από την αλήθεια, μα δεν σκεφτόμουν το θέλημα του Θεού. Αντιμέτωπη με ένα κακό περιβάλλον, φοβόμουν τον θάνατο και δεν διαφύλασσα τα συμφέροντα της εκκλησίας. Πραγματικά, δεν είχα συνείδηση και ανθρώπινη φύση!

Μόλις ειδοποίησα τους αδελφούς και τις αδελφές και γύρισα σπίτι, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, έχω φέρει εις πέρας ένα στάδιο του έργου, ασύλληπτο για τα ανθρώπινα όντα, κάνοντας τους να ταλαντεύονται στον άνεμο, και ύστερα πολλοί παρασύρονται αθόρυβα με ένα φύσημα του ανέμου. Πραγματικά, αυτό είναι το “αλώνι” που ετοιμάζομαι να καθαρίσω· είναι και ο πόθος Μου και το σχέδιό Μου. Διότι πολλοί μοχθηροί έχουν παρεισφρήσει, ενόσω Εγώ εργάζομαι, μα δεν βιάζομαι να τους διώξω μακριά. Αντίθετα, θα τους διασκορπίσω όταν έρθει η κατάλληλη ώρα. Μόνο μετά από αυτό θα είμαι η ζωοδόχος πηγή, επιτρέποντας σε όσους πραγματικά Με αγαπούν να λάβουν από Εμένα τον καρπό της συκής και το άρωμα του κρίνου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο κρότος των επτά κεραυνών που προμηνύει ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας θα διαδοθεί σε ολόκληρο το σύμπαν). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως πίσω απ’ το έργο του Θεού στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα τις έσχατες ημέρες, βρίσκεται η σοφία Του. Οι φρενήρεις συλλήψεις και η καταδίωξη του ΚΚΚ αποκαλύπτουν και δοκιμάζουν κάθε πιστό του Θεού. Κάποιοι δεν πιστεύουν από δειλία, κάποιοι φοβούνται μη συλληφθούν και δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους, ενώ κάποιοι δεν αντέχουν τον βασανισμό μετά τη σύλληψή τους, προδίδουν τον Θεό και γίνονται Ιούδες. Όλοι αυτοί αποκαλύπτονται από το έργο του Θεού ως ζιζάνια και άχυρα και πρέπει να αποκλειστούν απ’ τον Θεό. Όμως, κάποιοι αδελφοί και αδελφές, όσο κακό κι αν είναι το περιβάλλον, επιμένουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους και να διαφυλάσσουν το έργο της εκκλησίας. Ακόμα κι αν συλλαμβάνονται και βασανίζονται, προτιμούν να πεθάνουν παρά να γίνουν Ιούδες. Βασίζονται στον λόγο του Θεού και μένουν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους, και η πίστη και η αγάπη τους οδηγούνται στην τελείωση. Πιστεύουν αληθινά και είναι πιστοί στον Θεό. Το έργο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα αποκαλύπτει τους αληθινούς και τους ψεύτικους πιστούς, καθώς και τα ζιζάνια και το σιτάρι στην εκκλησία, και διαχωρίζει τους ανθρώπους σύμφωνα με το είδος τους. Επικεφαλής πολλών εκκλησιών είχαν συλληφθεί και κάποιος είχε γίνει Ιούδας, πράγμα που φαινομενικά δεν ήταν καλό. Όμως, μέσα απ’ αυτό το περιβάλλον, οι μοχθηροί που εισχώρησαν στην εκκλησία εκτέθηκαν, κι έτσι αποκτήσαμε διάκριση, και ήταν και δοκιμασία για να φανεί αν είχα πίστη και αφοσίωση στον Θεό. Δεν έπρεπε πια να είμαι εγωίστρια, ποταπή και ιδιοτελής. Όσο επικίνδυνο κι αν ήταν το περιβάλλον, ακόμα κι αν με συλλάμβαναν, έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να βρω έναν τρόπο να μεταφέρω γρήγορα αυτά τα βιβλία σε ασφαλές μέρος.

Έπειτα, συζήτησα με την αδελφή που με φιλοξενούσε πώς θα μεταφέραμε τα βιβλία. Επειδή η Σιάοχε γνώριζε τα σπίτια των περισσότερων αδελφών, δεν βρίσκαμε ένα κατάλληλο μέρος να τα φυλάξουμε. Προσευχηθήκαμε στον Θεό γι’ αυτήν τη δυσκολία, για να μας δώσει μια διέξοδο. Έπειτα, η αδελφή θυμήθηκε πως είχε μια συγγενή που ήταν ευγενική και αξιόπιστη, και μπορούσαμε προσωρινά να φυλάξουμε τα βιβλία στο σπίτι της. Εκείνη τη στιγμή, ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό, όμως όσο σκεφτόμουν πως έπρεπε να μεταφέρουμε τα βιβλία, συνέχιζα να είμαι κάπως αγχωμένη. «Δεν είναι ένα-δυο βιβλία, είναι αρκετές κούτες. Αν με πιάσουν, θα με καταδικάσουν σε τουλάχιστον 10 χρόνια φυλάκισης. Κι αν με βασανίσουν και με σκοτώσουν;» Στις σκέψεις αυτές, φοβήθηκα και προσευχήθηκα στον Θεό. Αργότερα, διάβασα στον λόγο του Θεού: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Πρέπει να τα υπομείνεις όλα· για χάρη Μου, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις όλα όσα κατέχεις και να κάνεις ό,τι μπορείς για να Με ακολουθήσεις, και να είσαι έτοιμος να δαπανήσεις όλη σου την ύπαρξη. Τώρα είναι η ώρα που θα σε δοκιμάσω: Θα Μου προσφέρεις την αφοσίωσή σου; Θα Με ακολουθήσεις με αφοσίωση μέχρι το τέλος του δρόμου; Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν αυτοπεποίθηση και δύναμη. Με τον Θεό να με υποστηρίζει, τι είχα να φοβηθώ; Η ζωή μου ήταν στα χέρια Του, κι ο Σατανάς δεν μπορούσε να μου κάνει τίποτα χωρίς να το επιτρέψει ο Θεός. Ακόμα κι αν με συλλάμβαναν και με σκότωναν, θα είχε νόημα να μαρτυρήσω για τον Θεό. Ακόμα κι αυτοί που γίνονται Ιούδες, ίσως προσωρινά σώζουν τη ζωή τους, προδίδουν τους αδελφούς και τις αδελφές κι ακόμα υπηρετούν τον Σατανά, οδηγώντας την αστυνομία να τους συλλάβει. Προσβάλλουν σοβαρά τη διάθεση του Θεού και το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή τους θα υποφέρουν την αιώνια τιμωρία. Όπως είπε ο Κύριος Ιησούς: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Το να γίνω μάρτυρας για να ικανοποιήσω τον Θεό έχει νόημα και ο Θεός το τιμά. Ακόμα κι αν το σώμα μου πεθάνει, η ψυχή δεν πεθαίνει. Αν φοβόμουν τον θάνατο και δεν μετέφερα τα βιβλία του λόγου του Θεού το συντομότερο, ακόμα κι αν κατάφερνα να παρατείνω την ύπαρξή μου, δεν θα είχα αξιοπρέπεια και θα ζούσα σαν ζωντανή νεκρή, κι αυτό είναι ντροπιαστικό. Θυμήθηκα τον Πέτρο. Όταν συνελήφθη, διέφυγε από την Ιερουσαλήμ και ο Κύριος Ιησούς τού εμφανίστηκε. Όταν ο Κύριος τού είπε πως θα σταυρωνόταν για Εκείνον, ο Πέτρος κατάλαβε το θέλημα του Θεού και ένιωσε μεγάλες τύψεις, έτσι επέστρεψε στη φυλακή χωρίς δισταγμό. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, και κατέληξε να σταυρωθεί ανάποδα για τον Θεό, δημιουργώντας μια όμορφη και ηχηρή μαρτυρία. Στη σκέψη αυτή, εμπνεύστηκα πολύ και είχα πίστη μέσα μου. Ο Θεός μού είχε δώσε την ανάσα μου. Ο Θεός μου είχε δώσει τη ζωή μου. Ακόμα κι αν διακινδύνευα τη ζωή μου, έπρεπε να μεταφέρω τα βιβλία του λόγου του Θεού. Κι ακόμα κι αν με συλλάμβαναν και με σκότωναν, δεν θα υπέκυπτα στον Σατανά ούτε θα γινόμουν Ιούδας, χωρίς αξιοπρέπεια.

Έπειτα, η αδελφή μου κι εγώ πακετάραμε τα βιβλία και τα πήγαμε στη συγγενή της με τα ποδήλατά μας. Στον δρόμο, ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας μάς πλησίασε και κινούνταν πολύ αργά, καθώς μας κοίταζαν οι αστυνομικοί. Τότε, η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη και τα πόδια μου κόπηκαν. Σκέφτηκα: «Άραγε είδαν ότι κουβαλάμε βιβλία του λόγου του Θεού; Ήρθαν να μας συλλάβουν;» Μέσα μου, επικαλούμουν συνεχώς τον Θεό, και ξαφνικά, θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Πράγματι, αν είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε τη ζωή μας, δεν θα περιοριζόμαστε. Ακόμα κι αν η αστυνομία μάς συλλάβει και μας σκοτώσει, και γίνουμε μάρτυρες για τον Θεό, Εκείνος το τιμά. Με τα λόγια του Θεού να με καθοδηγούν και να με οδηγούν, ηρέμησα κάπως. Είτε με συλλάμβαναν είτε όχι, ήμουν πρόθυμη να υποταχτώ στην κυριαρχία του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, το αυτοκίνητο της αστυνομίας απομακρύνθηκε αργά. Δεν σταματούσα να ευχαριστώ τον Θεό. Έπειτα, η αδελφή μου κι εγώ μεταφέραμε με επιτυχία όλα τα βιβλία του λόγου του Θεού. Όταν τελειώσαμε, ένιωσα μεγάλη γαλήνη και ανακούφιση.

Αν πιστεύουμε στον Θεό και κάνουμε το καθήκον μας στην Κίνα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συλληφθούμε. Μπροστά σ’ αυτήν την αντιξοότητα, είχα πολύ μικρό ανάστημα και πολύ λίγη αφοσίωση στον Θεό. Τα λόγια του Θεού με οδηγούσαν επανειλημμένα μέσα σε δύσκολους καιρούς. Χάρη στην παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού και τις θαυμαστές πράξεις Του, είχα περισσότερη πίστη στον Θεό. Το ότι διαφύλαξα τα συμφέροντα της εκκλησίας και ήμουν πιο πιστή οφειλόταν στην κρίση και την αποκάλυψη των λόγων του Θεού. Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ!