Τα τελευταία δύο χρόνια ποτίζω τους νεοφώτιστους. Κάποτε, ήρθε ο επικεφαλής να μας μιλήσει για το έργο μας, λέγοντας ότι βλέποντας το έργο μας κατά το διάστημα αυτό, είδε ότι κάποιοι ποτιστές δεν έβλεπαν την ουσία των προβλημάτων των νεοφώτιστων και δεν έλυναν τα προβλήματά τους· απλώς προσέφεραν ενθάρρυνση και συμβουλές, κι έτσι κάποιοι δεν έρχονταν συχνά στις συναθροίσεις και το έργο του ποτίσματος ήταν αναποτελεσματικό. Αυτό σήμαινε ότι οι ποτιστές δεν εκπλήρωναν τη λειτουργία τους. Όταν άκουσα τι είπε επικεφαλής, ένιωσα απογοήτευση. «Αναποτελεσματικοί», «δεν εκπληρώνουν τη λειτουργία τους», Δεν ήταν εύκολα αυτά τα λόγια, με στεναχώρησαν και με μελαγχόλησαν. Πότιζα τους νεοφώτιστους τόσον καιρό. Όταν το είπε ο επικεφαλής αυτό, πρέπει να εννοούσε κι εμένα. Σκέφτηκα ότι προσπαθούσα περισσότερο για το πότισμα από κάθε άλλο έργο, και πόσο επιμελής ήμουν στην αντιμετώπιση κάθε νεοφώτιστου. Προσπαθούσα στ’ αλήθεια να αναλογιστώ τις δυσκολίες τους και να τους συναναστραφώ. Μερικές φορές οι νεοφώτιστοι για διάφορους λόγους δεν έρχονταν στις συγκεντρώσεις, ή ορισμένοι ήταν κυκλοθυμικοί και δεν απαντούσαν στα μηνύματα. Αν και ήταν δύσκολο να το δεχτώ αυτό, με την προσευχή και την ανάγνωση των λόγων του Θεού, μπορούσα να απαρνηθώ τον εαυτό μου. Επίσης, δεν είμαι καλή στα λόγια, αλλά προσπαθούσα να το ξεπεράσω· όπως κι αν με αντιμετώπιζαν οι νεοφώτιστοι, τους βοηθούσα με αγάπη και υπομονή. Ένιωθα ότι είχα δώσει τον καλύτερό μου εαυτό. Παρόλο που μάλλον δεν ήμουν εξαιρετικά αποτελεσματική, τουλάχιστον είχα κάνει κάποιες βελτιώσεις στο έργο και οι νεοφώτιστοι με θεωρούσαν χρήσιμη. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο επικεφαλής θα έβλεπε όσα έκανα ως αναποτελεσματικά ή ως μη εκπλήρωση του καθήκοντος. Αφού τελείωσε η συνάντηση, μου ήρθε να κλάψω. Ξαφνικά αισθάνθηκα άψυχη και με κυρίευσαν αρνητικές σκέψεις: «Παραδέχομαι ότι έχω ακόμα ελλείψεις και περιθώρια βελτίωσης στο καθήκον, αλλά δεν είμαι εντελώς αναποτελεσματική. Έβαλα τα δυνατά μου· γιατί δεν αναγνωρίζονταν οι προσπάθειές μου; Αν οι προσπάθειές μου δεν έχουν αποτέλεσμα, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς να προσεγγίσω το καθήκον μου. Ίσως απλώς δεν είμαι κατάλληλη να ποτίζω νεοφώτιστους». Έτσι, ζούσα σε μια κατάσταση αρνητικότητας και δεν είχα κίνητρο στο καθήκον μου. Παλιότερα, όταν έβλεπα ότι κάποιοι νεοφώτιστοι δεν είχαν έρθει σε μια συγκέντρωση, ανησυχούσα και αγχωνόμουν πολύ, και δεν έχανα χρόνο να ρωτήσω τους νεοφώτιστους γιατί έλειπαν. Αφού άκουγα τα προβλήματά τους, προσπαθούσα να τους συναναστραφώ και να τους βοηθήσω. Αλλά τώρα, όταν έβλεπα ότι οι νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συγκεντρώσεις, δεν ανησυχούσα τόσο, απλώς όταν τους συναντούσα έκανα τα τυπικά, και δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω την συναναστροφή μου πιο αποτελεσματική. Ήθελα να αναθέσω το πότισμα των δύσκολων νεοφώτιστων σε άλλους. Σκεφτόμουν ότι αφού η συναναστροφή μου ούτως ή άλλως δεν ήταν αποτελεσματική και δεν έλυνε προβλήματα, γιατί να μπω στον κόπο να είμαι τόσο επιμελής και προνοητική; Κανείς δεν πρόσεχε τη σκέψη που κατέβαλλα και τις θυσίες που έκανα. Άρα, ποιο το νόημα; Επιφανειακά, εκτελούσα το καθήκον μου ως συνήθως, αλλά δεν το έκανα με ζήλο και η καρδιά μου ήταν μακριά από τον Θεό. Δεν είχα πολλά να πω στην προσευχή· δεν μπορούσα να καταβάλω προσπάθεια.

Μόνο αργότερα, όταν διάβασα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού, άρχισα να καταλαβαίνω την αρνητική μου κατάσταση. Ο Θεός λέει: «Σε πολλούς ανθρώπους, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, παρατηρούνται διαρκώς κίνητρα και ακαθαρσίες· προσπαθούν συνεχώς να διακριθούν, τους αρέσει πάντα να τους επαινούν και να τους ενθαρρύνουν, και αν κάνουν κάτι καλά, θέλουν πάντα κάποιο όφελος ή ανταμοιβή. Εάν δεν υπάρχει ανταμοιβή, αδιαφορούν για την εκτέλεση του καθήκοντός τους, ενώ αν δεν υπάρχει κανείς να τους παρακολουθεί ή να τους ενθαρρύνει, γίνονται παθητικοί. Είναι ασταθείς σαν τα παιδιά. Τι συμβαίνει εδώ —γιατί οι άνθρωποι του είδους αυτού δεν αφήνουν ποτέ στην άκρη τα εν λόγω κίνητρα και ακαθαρσίες; Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Συνεπεία αυτού, ανεξάρτητα από το πώς συναναστρέφεσαι την αλήθεια μαζί τους, δεν είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτά τα πράγματα. Εάν τα ζητήματα αυτά δεν επιλυθούν ποτέ, τότε, όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι γίνονται εύκολα παθητικοί και αδιαφορούν ολοένα και περισσότερο ως προς την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Βλέποντας λόγια από τον Θεό σχετικά με τον έπαινο ή την ευλογία, γίνονται λίγο ενθουσιώδεις και έχουν κάποια κίνητρα· εάν όμως κανείς δεν συναναστρέφεται την αλήθεια μαζί τους, αν κανείς δεν τους παρακινεί ή δεν τους επαινεί, γίνονται αδιάφοροι. Αν οι άνθρωποι τους επιδοκιμάζουν, τους κάνουν φιλοφρονήσεις και τους επαινούν συχνά, νιώθουν ότι όλα πάνε εξαιρετικά καλά κι είναι βέβαιοι μέσα τους ότι ο Θεός τους παρακολουθεί και τους ευλογεί συνεχώς, και αισθάνονται ακόμη ότι είναι μαζί τους, κι έτσι εκπληρώνονται οι υπερβολικές τους επιθυμίες. Όταν αξιοποιούνται πλήρως οι δεξιότητες και τα ταλέντα τους, αυτό τους δίνει γόητρο και είναι τόσο χαρούμενοι που χοροπηδούν στον δρόμο με πρόσωπα που λάμπουν. Είναι αυτό αποτέλεσμα της αναζήτησης της αλήθειας; (Όχι.) Είναι απλώς η εκπλήρωση των επιθυμιών τους. Τι διάθεση είναι αυτή; Αλαζονική διάθεση. Δεν έχουν την παραμικρή αυτογνωσία, έχουν όμως υπερβολικές επιθυμίες. Αντιμέτωποι με κάποια αντιξοότητα ή δυσκολία, ή αν δεν ικανοποιούνται η υπερηφάνεια κι η ματαιοδοξία τους, ή αν διακυβεύονται έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντά τους, παραλύουν από παθητικότητα. Προηγουμένως, στέκονταν ψηλοί σαν γίγαντες, όμως μέσα σε λίγες μόνο μέρες μετατρέπονται σε σωρό λάσπης —η διαφορά είναι τεράστια. Αν είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια, πώς μπορεί να παραλύουν τόσο γρήγορα; Σαφώς, οι άνθρωποι που στηρίζονται στον ζήλο, τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες είναι πολύ αδύναμοι· όταν αντιμετωπίζουν κάποιο κώλυμα ή αποτυχία, παραλύουν. Βλέποντας τις φαντασιοκοπίες τους να πέφτουν στο κενό και τις επιθυμίες τους να μην εκπληρώνονται, χάνουν την ελπίδα τους κι αμέσως πέφτουν. Αυτό δείχνει ότι, ανεξάρτητα από το πόσο ενθουσιώδεις ήταν με το καθήκον τους εκείνη τη στιγμή, αυτό δεν οφείλετο στο ότι κατανοούσαν την αλήθεια. Εκτελούσαν το καθήκον τους με την ελπίδα να ευλογηθούν, αλλά και λόγω ζήλου. Όσο ζήλο κι αν επιδεικνύουν οι άνθρωποι, ή όσα λόγια δόγματος κι αν είναι σε θέση να κηρύξουν, αν είναι ανίκανοι να ασκήσουν την αλήθεια, αν δεν μπορούν να εκτελέσουν το καθήκον τους σύμφωνα με τις αρχές, εάν βασίζονται μόνο στον ζήλο, δεν θα μπορέσουν να διαρκέσουν για πολύ και, αντιμέτωποι με θλίψεις ή καταστροφές, δεν θα μπορέσουν να μείνουν σταθεροί και θα πέσουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να διαλύσει τις αντιλήψεις και τις παρανοήσεις του για τον Θεό). Ο λόγος του Θεού περιέγραφε την κατάστασή μου. Στο παρελθόν, ένιωθα ότι ήμουν πολύ επιμελής στα καθήκοντά μου· όσες δυσκολίες ή ελλείψεις κι αν είχα, ήμουν πρόθυμη να τις ξεπεράσω, και δεν φοβόμουν να εργαστώ σκληρά. Όταν αντιμετώπιζα αναποδιές, σκούπιζα τα δάκρυά μου και συνέχιζα. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούσα να βρω αυτή τη δύναμη τώρα; Ο λόγος ήταν ότι το «φορτίο» και η «επιμέλεια» που είχα στο παρελθόν βασίζονταν στην ικανοποίηση της επιθυμίας μου, όχι στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου να ικανοποιήσω τον Θεό. Παρακινούμουν να κάνω το καθήκον μου απ’ τον έπαινο των άλλων, μα όταν με κλάδευαν και με αντιμετώπιζαν, έπεφτα στην αρνητικότητα. Πίστευα ότι η προσπάθειά μου ήταν άσκοπη, έτσι χαλάρωσα, ξεσπώντας την απογοήτευσή μου στο καθήκον μου, και μάλιστα μετάνιωσα και που το ανέλαβα. Δεν είχα καθόλου συνείδηση! Στην πραγματικότητα, ποτίζοντας νεοφώτιστους είχα κερδίσει πολλά. Είχα μάθει πώς να λύνω τα προβλήματα με συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια. Μέσω του ποτίσματος των νεοφώτιστων, έμαθα να σκέφτομαι πολύ, να είμαι υπεύθυνη, και έγινα πιο ώριμη. Όλα αυτά ήταν πραγματικά οφέλη. Είχα κερδίσει τόσα, αλλά με μια οδυνηρή κουβέντα του επικεφαλής, νόμιζα ότι δεν είχα κερδίσει τίποτα. Δεν ήξερα το καλό μου. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα απαίσια. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να μελαγχολώ τόσο· έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω την αρνητικότητα.

Στη συνέχεια, έκανα την αυτοκριτική μου. Γιατί είχα τόσο έντονη αντίδραση όταν ο επικεφαλής είπε κάτι που δεν μου άρεσε; Διάβασα μερικά λόγια του Θεού. «Υπό κανονικές συνθήκες, υπάρχει ένα είδος αδιαλλαξίας και ανυπότακτης κατάστασης στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, το οποίο οφείλεται κυρίως στο ότι, μέσα τους, έχουν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπινης λογικής και ανθρώπινων αντιλήψεων, που έχουν ως εξής: “Εφόσον οι προθέσεις μου είναι σωστές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν θα πρέπει να με αντιμετωπίζεις και, αν το κάνεις, εγώ δεν χρειάζεται να υπακούω”. Δεν αναλογίζονται αν οι πράξεις τους συνάδουν με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας ή ποιες θα είναι οι συνέπειες. Αυτό στο οποίο εμμένουν είναι πάντα το εξής: “Εφόσον οι προθέσεις μου είναι καλές και σωστές, ο Θεός θα πρέπει να με αποδεχτεί. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι κακό, δεν θα πρέπει να με κλαδέψει ή να με αντιμετωπίσει, πόσω μάλλον οφείλει να με καταδικάσει”. Αυτή είναι η ανθρώπινη επιχειρηματολογία, έτσι δεν είναι; Αυτές είναι αντιλήψεις του ανθρώπου, σωστά; Ο άνθρωπος προσηλώνεται διαρκώς σε αυτό το είδος επιχειρηματολογίας —υπάρχει καθόλου υπακοή σε αυτό; Έχεις μετατρέψει την επιχειρηματολογία σου σε αλήθεια κι έχεις παραμερίσει την αλήθεια. Πιστεύεις ότι αυτό που συμφωνεί με την επιχειρηματολογία σου είναι η αλήθεια, και αυτό που δεν συμφωνεί δεν είναι. Υπάρχει κανείς πιο γελοίος; Υπάρχει κανείς πιο αλαζονικός και επηρμένος; Ποιες από τις καταστάσεις των ανθρώπων διορθώνει κυρίως το να διδαχθούν την υπακοή; Διορθώνει την αλαζονική και επηρμένη διάθεση των ανθρώπων, και διορθώνει την πλέον ανυπότακτη από όλες τις διαθέσεις: την τάση για επιχειρηματολογία. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια και σταματήσουν να προβάλλουν την επιχειρηματολογία τους, αυτό το πρόβλημα της παρακοής θα επιλυθεί και θα υπάρχει δυνατότητα υπακοής από την πλευρά τους. Και για να μπορέσουν οι άνθρωποι να επιτύχουν την υπακοή, χρειάζεται να έχουν κάποιο βαθμό ορθολογισμού; Πρέπει να έχουν τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου. Σε κάποιο θέμα, για παράδειγμα: Ανεξάρτητα από το αν πράξαμε το σωστό ή όχι, αν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος, θα πρέπει να πράττουμε όπως λέει ο Θεός, τα λόγια Του είναι το πρότυπο για τα πάντα. Είναι λογικό αυτό; Τέτοια είναι η σύνεση που πρέπει να συναντάται στους ανθρώπους πριν από οτιδήποτε άλλο. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουμε, και ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι προθέσεις, οι στόχοι και οι λόγοι μας, εάν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος —εάν οι απαιτήσεις Του δεν έχουν ικανοποιηθεί— τότε αναμφισβήτητα οι πράξεις μας δεν ήταν σύμφωνες με την αλήθεια, γι’ αυτό πρέπει να ακούμε και να υπακούμε τον Θεό και δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να επιχειρηματολογούμε ή να βρίσκουμε δικαιολογίες έναντί Του. Όταν διαθέτεις τέτοιον ορθολογισμό, όταν έχεις τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου, είναι εύκολο να επιλύεις τα προβλήματά σου και θα είσαι πραγματικά υπάκουος και, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, δεν θα είσαι ανυπάκουος ούτε και θα αψηφάς τις απαιτήσεις του Θεού, δεν θα αναλύεις εάν αυτό που ζητά ο Θεός είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, θα είσαι σε θέση να υπακούς —διορθώνοντας έτσι την κατάσταση της επιχειρηματολογίας, της αδιαλλαξίας και της παρακοής. Έχουν όλοι αυτές τις ανυπότακτες καταστάσεις μέσα τους; Αυτές οι καταστάσεις εμφανίζονται συχνά στους ανθρώπους, κι εκείνοι σκέφτονται: “Εφόσον η προσέγγισή μου, οι προτάσεις και οι υποδείξεις μου είναι λογικές, τότε ακόμα κι αν κάνω λάθη, δεν θα πρέπει να με κλαδεύουν ή να με αντιμετωπίζουν και μπορώ να αρνηθώ να με κλαδεύουν ή να με αντιμετωπίζουν”. Αυτή είναι μια κοινή κατάσταση στους ανθρώπους, και αποτελεί την κύρια δυσκολία όσον αφορά την ανικανότητά τους να υπακούουν στον Θεό. Εάν οι άνθρωποι κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια, θα μπορέσουν να διορθώσουν αποτελεσματικά αυτό το είδος ανυπότακτης κατάστασης. Όσο κι αν προσπαθούν οι άνθρωποι να επιχειρηματολογήσουν, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Όσοι δεν κατέχουν την αλήθεια προσπαθούν διαρκώς να επιχειρηματολογούν έναντι του Θεού και έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να υπακούουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα καλύτερα τον λόγο της αρνητικότητάς μου: Έγινα αρνητική μόλις είπε ο επικεφαλής ότι κάποιοι ποτιστές δεν ήταν αποτελεσματικοί, επειδή είχα διάθεση αδιάλλακτη και αλαζονική, και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Όταν δεν συμφωνούσα με τη γνώμη κάποιου για μένα, δυσκολευόμουν να την αποδεχτώ και να υποταχθώ. Δεν διαφωνούσα φανερά, αλλά η καρδιά μου την απέρριπτε. Νόμιζα ότι είχα καταβάλει τεράστια προσπάθεια για το έργο του ποτίσματος. Μέσα μου ήθελα οπωσδήποτε να κάνω καλά το καθήκον μου. Εφόσον είχα καλές προθέσεις, εργαζόμουν σκληρά και έκανα θυσίες, δεν μπορούσαν να με πουν αναποτελεσματική. Θα ήταν άδικο. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα αν αυτό το σκεπτικό ήταν η αλήθεια και αν το καθήκον μου ήταν όντως αποτελεσματικό. Παρόλο που κατέβαλλα προσπάθεια, επειδή δεν καταλάβαινα την αλήθεια και ήμουν άπειρη, όταν ένας νεοφώτιστος είχε πραγματικά προβλήματα στη ζωή ή το έργο του, πολλές φορές δεν μπορούσα παρά να πω μερικά λόγια δόγματος για να τον ενθαρρύνω. Αδυνατούσα να τα επιλύσω με συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, κάνοντάς τους να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού ή παρέχοντας μονοπάτι άσκησης. Επίσης, κάποιες φορές το έργο μου δεν στηριζόταν στις αρχές, καθώς δεν κατανοούσα την αλήθεια, πράγμα που ζημίωνε το έργο της εκκλησίας. Δεν έβλεπα ανθρώπους και πράγματα σύμφωνα με τον λόγο του Θεού ούτε διέκρινα την ουσία των ανθρώπων, και ήμουν αδιακρίτως καλή με κάποιους μη πιστούς, πάντα υποστηρίζοντάς τους και βοηθώντας τους. Τελικά ήταν πολύς κόπος για το τίποτα. Αυτοί οι μη πιστοί έμειναν στην εκκλησία και διέσπειραν αναστατώνοντας άλλους νεοφώτιστους. Τελικά, το έργο μου δεν είχε φέρει αληθινά αποτελέσματα και δεν είχε καμία ουσιαστική λειτουργία. Όταν ο επικεφαλής εξέθεσε τα προβλήματά μου, όχι μόνο δεν το δέχτηκα, μα ήμουν αρνητική, απρόθυμη και δύσκολη. Φερόμουν τόσο παράλογα! Έτσι όπως είχα χειριστεί το έργο μου, θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων που η εκκλησία με άφησε να συνεχίσω να ποτίζω νεοφώτιστους. Έπρεπε να είχα δει πως δεν έκανα το καθήκον μου με βάση τις προδιαγραφές, να εργαστώ σκληρότερα για την αλήθεια, και να προβληματιστώ και να σκεφτώ αν το καθήκον μου είχε πρακτικό αποτέλεσμα, και ποια ζητήματα, παρεκκλίσεις ή λάθη εξακολουθούσαν να υφίστανται. Ήταν ο μόνος τρόπος να αναπτυχθώ και να εκτελέσω σωστά το καθήκον μου.

Το διαβάζω αυτό στα λόγια του Θεού. «Υπάρχουν αρχές ως προς το πώς συμπεριφέρεται ο Θεός στους ανθρώπους που είναι συχνά αρνητικοί. Ο Θεός επιθεωρεί τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. Όταν οι άνθρωποι είναι συνεχώς αρνητικοί, υπάρχει πρόβλημα εδώ. Ο Θεός έχει πει πάρα πολλά, έχει εκφράσει πάρα πολλές αλήθειες, οπότε γιατί δεν αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού; Γιατί δεν αποδέχονται την αλήθεια; Είναι διαρκώς δυσαρεστημένοι με ό,τι κάνει ο Θεός, δεν κάνουν καθόλου πράξη την αλήθεια, οπότε θα εξακολουθεί ο Θεός να τους δίνει κάποια προσοχή; Μήπως οι άνθρωποι αυτοί δεν επιδέχονται λογικής; Ποια είναι η στάση του Θεού προς εκείνους που δεν επιδέχονται λογικής; Τους παραμερίζει και τους αγνοεί. Πίστευε με όποιον τρόπο επιθυμείς· το αν θα πιστέψεις ή όχι εξαρτάται από εσένα· αν πραγματικά πιστεύεις και επιδιώκεις, τότε θα δρέψεις τις ανταμοιβές· αν δεν πιστεύεις, δεν επιδιώκεις, τότε δεν θα συμβεί αυτό. Ο Θεός φέρεται δίκαια στον κάθε άνθρωπο. Αν η στάση σου δεν είναι στάση αποδοχής της αλήθειας ούτε υποταγής, κι αν δεν συμμορφώνεσαι με τις απαιτήσεις του Θεού, τότε πίστεψε ό,τι θες· επίσης, αν θα προτιμούσες να φύγεις, μπορείς να το κάνεις αμέσως. Αν δεν επιθυμείς να κάνεις το καθήκον σου, τότε φύγε αμέσως, πήγαινε όπου θες και μην κάνεις κάποια ντροπιαστική σκηνή. Ο Θεός δεν προτρέπει τέτοιου είδους ανθρώπους να μείνουν. Αυτή είναι η στάση Του» [«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις του μπορεί κανείς να πορευτεί στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό (3)]. Διαβάζοντας τα λόγια έκθεσης του Θεού, φοβήθηκα και ένιωσα ότι η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται την ύβρι. Δεν δεχόμουν τα λόγια του επικεφαλής, που ήταν πραγματικά, μα είχα παράλογες και αντιφατικές σκέψεις, ήμουν παθητική στο έργο. Δεν δεχόμουν την αλήθεια, την είχα βαρεθεί! Ο Θεός αηδίασε και μίσησε τη στάση μου απέναντι στην αλήθεια. Είναι σαφής η στάση του Θεού απέναντι σ’ ανθρώπους σαν εμένα: Θα τους παραμερίσει. Ήμουν ένα τίποτα, μα είχα τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Δεν καταλάβαινα το πραγματικό μου ανάστημα, το επίπεδο ή την ικανότητα στο έργο, και πάντα ήθελα την έγκριση και τον έπαινο των ανθρώπων. Ήθελα κύρος στα μάτια των άλλων, και να πιστεύουν ότι ήμουν κάποια. Ήμουν τόσο αλαζονική και παράλογη! Όταν είδα καθαρά το πρόβλημά μου, προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, δεν μπορώ να παραδεχτώ τι είμαι πραγματικά, είμαι τόσο αδρανής. Δεν θέλω να είμαι πιατόσο αρνητική. Σε παρακαλώ, οδήγησέ με να κάνω καλά το καθήκον μου».

Ύστερα, αναζήτησα ένα μονοπάτι άσκησης στα λόγια του Θεού και είδα αυτά τα λόγια: «Ό,τι και να γίνει, η παθητικότητα δεν πρέπει να θεραπεύεται με παθητικά και αρνητικά μέσα. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν περιμένουν μέχρι να είναι ευτυχισμένοι, η παθητικότητά τους θα μετατραπεί με φυσικό τρόπο σε χαρά. Αυτό είναι φαντασίωση. Αν οι άνθρωποι δεν αποδεχτούν την αλήθεια, δεν μπορεί να διαλυθεί η παθητικότητά τους. Ακόμα κι εάν την ξεχάσεις και δεν την αισθάνεσαι στην καρδιά σου, αυτό δεν σημαίνει ότι η παθητικότητα έχει διαλυθεί από τη ρίζα της· μόλις βρεθείς αντιμέτωπος με το κατάλληλο περιβάλλον, θα επιτεθεί ξανά —αυτό είναι εξαιρετικά συνηθισμένο. Αν οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και έχουν σύνεση, θα πρέπει όταν εμφανίζεται η παθητικότητα, να αναζητούν γρήγορα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας την αποδοχή της αλήθειας ως μέσο για τη θεραπεία της. Ενεργώντας έτσι, θα διορθώσουν το πρόβλημα της παθητικότητας από τη ρίζα του. Για όλους όσοι είναι συχνά παθητικοί, αυτό προκαλείται από την αδυναμία αποδοχής της αλήθειας. […] Αν βυθίζεσαι στην παθητικότητα λόγω ενός μόνο πράγματος, μιας μόνο πρότασης, ή μιας μόνο ιδέας ή γνώμης, αν εμφανίζονται παράπονα στην καρδιά σου, αυτό αποδεικνύει ότι η γνώση σου γι’ αυτό το θέμα είναι αποκλίνουσα, ότι έχεις αντιλήψεις και φαντασιώσεις, και ότι η άποψή σου για αυτό το θέμα είναι σίγουρα ασύμβατη με την αλήθεια. Τέτοιες στιγμές απαιτείται να αντιμετωπίσεις το θέμα ορθά, να πασχίσεις να αλλάξεις αυτές τις εσφαλμένες αντιλήψεις και φαντασιώσεις όσο πιο νωρίς και γρήγορα γίνεται, να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να περιοριστεί και να παραπλανηθεί από αυτές τις αντιλήψεις, βυθιζόμενος σε μια κατάσταση ανυπακοής, απογοήτευσης και παραπόνου απέναντι στον Θεό. Είναι κρίσιμης σημασίας να επιλυθεί η παθητικότητα άμεσα και ολοκληρωτικά. Φυσικά, όποια κι αν είναι τα μέσα ή η μέθοδος, η καλύτερη προσέγγιση είναι απλώς το να αναζητάς την αλήθεια, να διαβάζεις περισσότερα από τα λόγια του Θεού και να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού για να αναζητήσεις τη διαφώτισή Του» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Δεν είναι εύκολο να εκτελεί κανείς καλά το καθήκον του, να ικανοποιεί τον Θεό και να μπορεί να σέβεται τον Θεό και να αποφεύγει το κακό. Όμως σας λέω μια αρχή άσκησης: εάν έχεις στάση αναζήτησης και υπακοής όταν σου συμβαίνει κάτι, αυτό θα σε προστατεύει. Απώτερος στόχος δεν είναι να σε προστατεύσουμε. Είναι να σε κάνουμε να κατανοήσεις την αλήθεια και να μπορέσεις να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας, και να επιτύχεις τη σωτηρία του Θεού· αυτός είναι ο απώτερος στόχος. Εάν έχεις αυτήν τη στάση σε όλα όσα βιώνεις, δεν θα νιώθεις πλέον ότι η εκτέλεση του καθήκοντός σου και η εκπλήρωση του θελήματος του Θεού είναι κενά λόγια και κλισέ, δεν θα σου φαίνεται πια τόσο απαιτητικό. Αντίθετα, προτού καν το καταλάβεις, θα μπορέσεις να κατανοήσεις πολλές αλήθειες. Εάν προσπαθήσεις να το βιώνεις αυτό, σίγουρα θα αποκομίσεις οφέλη. Δεν έχει σημασία το ποιος είσαι, πόσο χρονών είσαι, πόσο μορφωμένος είσαι, πόσα χρόνια πιστεύεις στον Θεό ή τι καθήκον εκτελείς. Εφόσον έχεις στάση αναζήτησης και υποταγής, εφόσον το βιώνεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε τελικά σίγουρα θα κατανοήσεις την αλήθεια και θα εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Όταν συναντάς πράγματα που συγκρούονται με τις απόψεις σου ή φέρνουν αρνητικότητα, να έρχεσαι γρήγορα ενώπιον του Θεού, να προσεύχεσαι και να αναζητάς την αλήθεια, με στάση υπακοής. Ακόμη και αν νιώθεις αδικημένος ή μπερδεμένος, κατ’ αρχάς μην αντιστέκεσαι και μην διαφωνείς, και σκέψου τα προβλήματά σου, και σε ποιους τομείς δεν τα πας καλά και θα μπορούσες να βελτιωθείς. Ακόμα κι αν δεν τα αναγνωρίσεις αμέσως, να ψάξεις να διαβάσεις σχετικά λόγια από τον Θεό, ή να ψάξεις συναναστροφή με κάποιον που κατανοεί την αλήθεια. Με αυτήν τη στάση αποδοχής απέναντι στην αλήθεια, θα κερδίσεις εύκολα τη διαφώτιση του Θεού, θα μάθεις τα προβλήματά σου και σε ποιες αρχές της αλήθειας να εισέλθεις. Στο μέλλον, δεν πρέπει να αντιμετωπίζω καταστάσεις με αρνητική, απρόθυμη στάση· αυτό μόνο θα με βλάψει. Ακόμη και με πολλές εμπειρίες, δεν θα πάρω το μάθημά μου ούτε θα κερδίσω την αλήθεια. Δεν θα αναπτυχθώ ούτε θα ωφεληθώ.

Αργότερα, όταν ο επικεφαλής εξέτασε το έργο μου, κατάλαβα ότι η πρόχειρη, παθητική και χαλαρή στάση μου είχε ήδη επηρεάσει το έργο της εκκλησίας. Κάποιοι νεοφώτιστοι είχαν πέσει θύματα θρησκευόμενων παστόρων, απέκτησαν αντιλήψεις για τον Θεό κι εγκατέλειψαν τις συναθροίσεις. Κάποιοι πίστεψαν φήμες του ΚΚΚ και σταμάτησαν να έρχονται στις συναθροίσεις. Όταν είδα αυτά τα προβλήματα, φοβήθηκα και μίσησα τον εαυτό μου. Τι είχα κάνει όλο αυτό το διάστημα; Κανένα πρακτικό έργο, απλώς βυθιζόμουν στην αρνητικότητα. Πίστευα ότι μόνο η είσοδός μου στη ζωή πληττόταν όταν ζούσα σε αρνητική κατάσταση. Έκανα ό,τι απαιτούσε το καθήκον μου, δεν εξέφραζα την αρνητικότητά μου ούτε διέκοπτα σκόπιμα το εκκλησιαστικό έργο. Το πολύ-πολύ να έκανα κακό στον εαυτό μου. Αλλά στην πραγματικότητα, το ότι ζούσα έτσι οδηγούσε σε μη επίλυση κραυγαλέων προβλημάτων, μη κατανομή ευθυνών, έλλειψη αφοσίωσης στο καθήκον μου, και εμπόδιζε το έργο της εκκλησίας. Με αυτή τη σκέψη, μετάνιωσα πραγματικά για το παρελθόν μου. Γιατί δεν έσπευσα ενώπιον του Θεού και δεν αναζήτησα την αλήθεια αμέσως μόλις βρέθηκα στην αρνητικότητα; Αν αναζητούσα την αλήθεια και άλλαζα εγκαίρως, έστω και αν είχα περιορισμένο επίπεδο και κατανόηση προβλημάτων, τουλάχιστον δεν θα είχαν γίνει τόσο άσχημα τα πράγματα. Με αυτή τη σκέψη, η καρδιά μου γέμισε τύψεις και ενοχές. Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας ότι έπρεπε να επανορθώσω με πραγματική δράση, και να συγκεντρωθώ στην αναζήτηση των θεμελιωδών αρχών της αλήθειας στο καθήκον μου. Όταν έπαψα να ζω στην αρνητικότητα και έβαζα πια τα δυνατά μου για να κάνω πρακτικό έργο, ένιωσα ανακούφιση και γαλήνη, και η κατάστασή μου έγινε φυσιολογική. Μάθαινα από τις καταστάσεις και αποκόμιζα οφέλη. Στη συνέχεια, όταν έκανα το καθήκον μου, μερικές φορές προέκυπταν στο έργο προβλήματα και παρεκκλίσεις, και ο επικεφαλής μου με επέπληττε και με αντιμετώπιζε. Ακόμα αισθανόμουν λίγο αρνητικά, αλλά ήξερα ότι είχα κάτι να μάθω εδώ, και το πρόβλημα ήταν σίγουρα δικό μου· δεν εργαζόμουν σύμφωνα με τις αρχές. Δεν γινόταν να είμαι αδιάλλακτη· έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω αυτοκριτική. Με αυτήν τη στάση, η αρνητική μου κατάσταση επιλυόταν γρήγορα, και κάθε φορά που ο επικεφαλής με νουθετούσε και με αντιμετώπιζε, μπορούσα να αναγνωρίζω καλύτερα τις παρεκκλίσεις και τις ελλείψεις στο καθήκον μου, και να κατανοώ κάποιες θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Αυτή η εμπειρία μού έδειξε πόσο σημαντικό είναι να αποδέχεσαι την αλήθεια. Η αποδοχή της αλήθειας σού δίνει μια πορεία προς τα εμπρός, και το καθήκον σου θα γίνεται όλο και πιο αποτελεσματικό.