Από τη Σίντζιε, Κίνα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό. Αν και, εξωτερικά, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν» (Η συναναστροφή του Θεού). Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Θεού, θυμήθηκα κάτι που μου συνέβη προ καιρού. Εκείνη την εποχή, ήμουν πολύ αλαζονική και αυτάρεσκη. Ήμουν επικεφαλής εκκλησίας για κάποια χρόνια, είχα κάνει κάποιο έργο και είχα υποφέρει λιγάκι, και έλυνα πρακτικά ζητήματα. Εγώ επωφελούμουν από αυτά κι αδιαφορούσα για τους άλλους. Έπειτα, δέχτηκα αντιμετώπιση και πειθαρχία, και μέσω της κρίσεως των λόγων του Θεού, απέκτησα τελικά κάποια κατανόηση για την αλαζονική φύση μου. Ένιωσα τύψεις και μίσησα τον εαυτό μου. Έκανα πράξη την αλήθεια και επήλθαν αλλαγές μέσα μου.

Ανέλαβα ηγετική θέση σε μια εκκλησία το 2015. Συνεργαζόμουν με την αδελφή Λι που είχε μόλις γίνει επικεφαλής. Διάκονοι και ομαδάρχες ήταν αρκετά νέοι στην πίστη, και η συναναστροφή τους για την αλήθεια ήταν ρηχή. Σκεφτόμουν: «Πιστεύω περισσότερο καιρό από όλους σας, και είμαι επικεφαλής καιρό τώρα. Θα παίξω σημαντικό ρόλο εδώ και θα δείξω σε όλους πόσο σημαντική είναι η πείρα». Έτσι, έβγαινα μπροστά σε όποιο ζήτημα παρουσιαζόταν. Όταν κάποιος είχε αδυναμίες ή δυσκολίες στα καθήκοντά του, όποτε υπήρχε κώλυμα στο έργο της εκκλησίας, στα πιο ακανθώδη ή δυσεπίλυτα για τους συνεργάτες μου προβλήματα, εγώ έβγαινα μπροστά να δώσω λύση. Σύντομα, το έργο της εκκλησίας άρχισε να προχωρά, και η κατάσταση των αδελφών είχε αλλάξει. Όλοι έκαναν σωστά το καθήκον τους. Συχνά επιζητούσαν τη συναναστροφή μου για τα προβλήματά τους και ζητούσαν τη γνώμη μου. Ήμουν πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Έβλεπα το έργο μου και σκεφτόμουν: «Χωρίς εμένα στο τιμόνι, το έργο της εκκλησίας δεν θα προόδευε έτσι. Χωρίς τη συναναστροφή μου, η κατάσταση των άλλων δεν θα είχε τόση βελτίωση. Φαίνεται ότι κατέχω την πραγματικότητα της αλήθειας και κάνω πρακτικό έργο». Η αδελφή Λι χρειάστηκε αργότερα να πάει σπίτι, και ανέλαβα το έργο της εκκλησίας μόνη. Στην αρχή, είχα λίγο άγχος και κρατούσα τον Θεό στην καρδιά μου συνεχώς. Μετά από κάθε συνάθροιση, έκανα τον απολογισμό, και στήριζα όποιον είχε ανάγκη. Έπειτα από λίγο, είδα ότι όλοι έκαναν το καθήκον τους όπως έπρεπε, και όλο το έργο της εκκλησίας προόδευε ομαλά. Ένιωσα ανακούφιση και ήμουν πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Ένιωθα ότι είχα καταξιωθεί ως επικεφαλής τόσα χρόνια, ότι είχα δει πολλά και ότι είχα χειριστεί πολλά προβλήματα. Είχα πολύπλευρη εμπειρία και ήμουν αυτάρκης. Θεωρούσα ότι ήμουν στυλοβάτρια της εκκλησίας. Ειδικά εκείνη την περίοδο, που ξυπνούσα νωρίς και δούλευα ως αργά τη νύχτα, χωρίς να παραπονιέμαι, ένιωθα ότι μου άξιζε κάποια αναγνώριση. Πριν το πάρω είδηση, ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, και θεωρούσα ότι τα λόγια της κρίσεως του Θεού για τον άνθρωπο δεν με αφορούσαν. Όταν μέλη της εκκλησίας είχαν ανάγκη, δεν τους συναναστρεφόμουν, αλλά τους επέπληττα, λέγοντας: «Τόσο καιρό πιστοί, και δεν επιδιώκετε την αλήθεια. Γίνεται να μην έχετε αλλάξει;» Μερικές φορές, μετά τη συναναστροφή μας, αδελφοί και αδελφές ήταν ακόμη σε σύγχυση. Εγώ τους επέκρινα, υποτιμητικά. Έλεγα: «Ξέρετε τι να κάνετε πράξη, απλώς δεν θέλετε!» Εκείνοι δεν τολμούσαν πια να μου μιλήσουν για τα προβλήματά τους.

Αργότερα, η αδελφή Λιου εκλέχθηκε επικεφαλής και θα συνεργαζόμασταν. Θεωρούσα ότι δεν ήταν καιρό στην πίστη και ίσως δεν κατανοούσε πράγματα παρά τις συζητήσεις, και ήθελα τον τελευταίο λόγο στα περισσότερα θέματα της εκκλησίας, μικρά ή μεγάλα. Έπαιρνα εγώ μια απόφαση και έστελνα την αδελφή Λιου να την εφαρμόσει. Κάποτε, ο επικεφαλής μάς ζήτησε να συστήσουμε κάποιον για ένα συγκεκριμένο καθήκον. Ήξερα ότι επρόκειτο για έργο του οίκου του Θεού και έπρεπε να το συζητήσω, αλλά σκέφτηκα: «Κάνω καιρό το καθήκον μου στην εκκλησία. Ξέρω τα πάντα για τους αδελφούς και τις αδελφές, για να κάνω την επιλογή». Έτσι, αποφάσισα χωρίς να το συζητήσω με την αδελφή Λιου, και της ανέθεσα τα διαδικαστικά. Αν και υπηρετούσαμε μαζί ως επικεφαλής, εγώ την αντιμετώπιζα σαν υφιστάμενη. Μερικές φορές, όταν δεν χειριζόταν κάτι καλά, θύμωνα μαζί της. Εκείνη ένιωθε ότι δεν καταλάβαινε τίποτα, ότι δεν έκανε καλά το καθήκον της. Εγώ την έφτασα σ’ αυτό το σημείο, αλλά δεν εξέταζα τη στάση μου. Νόμιζα πως κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας και πως ήμουν ικανή. άρα έπρεπε να διαχειρίζομαι το έργο της εκκλησίας. Έγινα ακόμη πιο δεσποτική και αλαζονική. Όταν συνεργάτες έκαναν προτάσεις στις συζητήσεις για το έργο μας, δεν τις υπολόγιζα και τις απέρριπτα ασυζητητί. Σκεφτόμουν: «Δεν ξέρετε τι σας γίνεται. Δεν ξέρω εγώ, τόσα χρόνια επικεφαλής;» Είχα, λοιπόν, τον τελευταίο λόγο σε ό,τι αφορούσε το έργο της εκκλησίας. Ο Θεός έφερε καταστάσεις ώστε να με αντιμετωπίσει. Άρχισα να συναντάω δυσκολίες. Δεν ήμουν συνεπής στα ραντεβού, διόριζα άτομα χωρίς να τηρώ τις αρχές. Ο επικεφαλής επισήμανε τα λάθη μου, με αντιμετώπισε και με κλάδεψε. Ακόμη και τότε, δεν έκανα αυτοκριτική. Έλεγα ότι απλώς έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική. Κάποιος συνεργάτης με προειδοποίησε: «Μήπως να στοχαστείς γιατί εμφανίζονται τέτοια προβλήματα;» Εγώ είπα, περιφρονητικά: «Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι κάνουμε λάθη. Δεν χρειάζεται να στοχαζόμαστε τα πάντα». Αδελφοί και αδελφές με ρωτούσαν αν ήμουν εντάξει, κι εγώ έλεγα ότι είμαι μια χαρά, αλλά σκεφτόμουν: «Γιατί να έχω κάτι; Και καλά να μην είμαι, τα φέρνω βόλτα. Μην ανησυχείτε. Τόσο καιρό επικεφαλής, λέτε να μην κατανοώ την αλήθεια;» Όσο και να με προειδοποιούσαν, εγώ δεν άκουγα τίποτα. Ζούσα μέσα στη διεφθαρμένη μου διάθεση και το πνεύμα μου γινόταν όλο και πιο σκοτεινό. Αποκοιμιόμουν όταν διάβαζα τα λόγια του Θεού και δεν είχα τι να πω στην προσευχή. Όλο και περισσότερα προβλήματα παρουσιάζονταν στην εκκλησία. Είχα τυφλωθεί. Ούτε κατανοούσα τα προβλήματα ούτε τα αντιμετώπιζα. Σύντομα. έγινε μια σφυγμομέτρηση στην εκκλησία. Αδελφοί και αδελφές είπαν ότι ήμουν αλαζονική και δεν δεχόμουν την αλήθεια. Είπαν ότι ήμουν δεσποτική, ότι τους μάλωνα και τους περιόριζα. Τελικά, με απομάκρυναν από τη θέση μου. Εκείνη τη μέρα, ο επικεφαλής μου γνωστοποίησε την αξιολόγησή μου. Ένιωθα τον Θεό να βγάζει την οργή του μέσω των αδελφών που με αντιμετώπιζαν. Ένιωσα σαν αρουραίος που όλοι σιχαίνονται και ο Θεός αποστρέφεται κι εγκαταλείπει. Δεν καταλάβαινα πώς είχα καταντήσει έτσι. Προσήλθα ενώπιον του Θεού, αναζητώντας: «Θεέ μου, πίστευα πως ήμουν υπεύθυνη στο έργο μου και κατείχα πραγματικότητα της αλήθειας. Ποτέ δεν περίμενα να έχω τόσα προβλήματα. Στα μάτια των άλλων, είμαι ένα αλαζονικό άτομο που αρνείται να δεχτεί την αλήθεια. Θεέ μου, δεν ξέρω πώς κατάντησα έτσι. Διαφώτισε και καθοδήγησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου και να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Έπειτα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Θα ήταν καλύτερο για σας να αφιερώσετε περισσότερη προσπάθεια στην αλήθεια του γνώθι σαυτόν. Γιατί δεν κερδίσατε την εύνοια του Θεού; Γιατί η διάθεσή σας είναι απεχθής για Εκείνον; Γιατί τα λόγια σας Του φαίνονται αηδιαστικά; Μόλις δείξετε λίγη πίστη, παινεύετε τους εαυτούς σας και απαιτείτε ανταμοιβή για τη μικρή σας συνεισφορά· περιφρονείτε τους άλλους μόλις δείξετε αφοσίωση και αψηφάτε τον Θεό αφού επιτελέσετε μια μικρή εργασία. […] Όσοι εκτελούν το καθήκον τους κι όσοι δεν το εκτελούν· όσοι οδηγούν και όσοι ακολουθούν· όσοι δέχονται τον Θεό κι όσοι δεν το κάνουν· όσοι δίνουν και όσοι δεν δίνουν· όσοι κηρύττουν και όσοι λαμβάνουν το κήρυγμα, και ούτω καθεξής· όλοι αυτοί οι άνθρωποι παινεύονται. Δεν το βρίσκετε αυτό γελοίο; Βεβαίως γνωρίζετε ότι πιστεύετε στον Θεό, ωστόσο δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν έχετε καμία απολύτως αξία, ωστόσο συνεχίζετε να καυχιέστε το ίδιο. Δεν αισθάνεστε ότι η λογική σας έχει καταντήσει τέτοια ώστε δεν έχετε πλέον αυτοέλεγχο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού). «Μη νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τα πάντα. Σου λέω ότι όλα όσα έχεις δει και βιώσει, δεν επαρκούν για να καταλάβεις ούτε το ένα χιλιοστό από το σχέδιο της διαχείρισής Μου. Τότε, γιατί ενεργείς τόσο υπεροπτικά; Το λιγοστό σου ταλέντο και η ελάχιστη γνώση σου δεν επαρκούν για να τα χρησιμοποιήσει ο Ιησούς, ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο στο έργο Του! Πόση εμπειρία έχεις στην πραγματικότητα; Όλα όσα έχεις δει και έχεις ακούσει σε ολόκληρη τη ζωή σου, μαζί με όλα όσα έχεις φανταστεί, είναι λιγότερα από το έργο που πραγματοποιώ Εγώ μέσα σε μία στιγμή! Καλά θα κάνεις να μην είσαι σχολαστικός και να μην ψάχνεις για σφάλματα. Ασχέτως του πόση αλαζονεία επιδεικνύεις, δεν είσαι παρά ένα πλάσμα πιο ασήμαντο κι από ένα μυρμήγκι! Όλα όσα έχεις μέσα στην κοιλιά σου, είναι λιγότερα απ’ αυτά που έχει ένα μυρμήγκι! Μη νομίζεις ότι επειδή απέκτησες κάποια εμπειρία και αρχαιότητα, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να χειρονομείς ασυμμάζευτα και να λες μεγάλα λόγια. Μήπως η εμπειρία και η αρχαιότητά σου, δεν είναι προϊόντα των λόγων που έχω εκφέρει; Νομίζεις ότι ήταν ως αντάλλαγμα για τη δουλειά και τον μόχθο σου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δύο ενσαρκώσεις ολοκληρώνουν τη σημασία της ενσάρκωσης). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Πόνεσα βαθιά, και μόνο τότε άρχισα να κάνω την αυτοκριτική μου. Αφού είχα κάνει το καθήκον μου ως επικεφαλής για κάποια χρόνια, πίστευα πως για να έχω παραμείνει καιρό σε αυτή τη θέση, κατανοούσα περισσότερη αλήθεια και ήμουν πιο ικανή από τους άλλους, ότι ήμουν πυλώνας της εκκλησίας και ότι η εκκλησία δεν μπορούσε χωρίς εμένα. Όταν πετύχαινα κάτι στο καθήκον μου, νόμιζα ότι κατείχα την πραγματικότητα της αλήθειας και υπερτερούσα. Πίστευα πως, λόγω της μακρόχρονης πίστης και πείρας μου, δικαιούμουν να είμαι αλαζονική και ότι ήμουν ανώτερη από τους άλλους. Δεν έδινα καμία σημασία στις ιδέες των αδελφών μου, ούτε καν τις επιζητούσα ή τις δεχόμουν. Ακόμη κι όταν από ενδιαφέρον ρωτούσαν για την κατάστασή μου, εγώ θεωρούσα το ανάστημά μου υψηλότερο, και τη βοήθειά τους, περιττή. Όταν ανακάλυπτα ψεγάδια και δυσκολίες τους, δεν βοηθούσα με συναναστροφή για την αλήθεια, αλλά τους σνόμπαρα. Κατ’ εμέ, δεν έκαναν τίποτα σωστό, και τους επέπληττα αφ’ υψηλού. Οι αδελφοί και οι αδελφές ζούσαν σε αρνητικότητα από τον περιορισμό μου. Έκανα το καθήκον μου έτσι; Είναι φανερό ότι έκανα κακό. Αποκάλυπτα υπεροπτική σατανική διάθεση. Όταν ο Θεός ενσαρκώθηκε στις έσχατες ημέρες, εκφράζοντας την αλήθεια για να σώσει τον άνθρωπο, έκανε σπουδαίο έργο, αλλά ούτε αυτοπροβλήθηκε ποτέ, ούτε παρουσιάστηκε ως Θεός. Απεναντίας, επιτελούσε ταπεινά και αθόρυβα το έργο της σωτηρίας. Είδα ότι ο Θεός είναι ταπεινός και πανάγαθος, ενώ εγώ, βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά, γεμάτη σατανικές διαθέσεις, είχα μεγάλη ιδέα για τις ικανότητές μου, επειδή ήμουν καιρό πιστή, είχα εμπειρία στο έργο, και κατανοούσα περισσότερα δόγματα. Είχα καβαλήσει το καλάμι. Δεν είχα καθόλου αυτογνωσία, δεν ήξερα τίποτα για τον εαυτό μου, και ήμουν αλαζονική πέρα από κάθε λογική. Ήμουν αποκρουστική. Αφού με εξέθεσε ο Θεός, είδα το πραγματικό μου ανάστημα. Είχα επιλύσει κάποια ζητήματα μόνο χάρη στο έργο του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς το έργο και την καθοδήγησή Του, ήμουν τυφλή, δεν κατανοούσα τίποτα. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα δικά μου προβλήματα, πόσο μάλλον τα ξένα. Ωστόσο, έγινα απολύτως αυταρχική. Τόσο αλαζονική ήμουν. Ένιωσα έτσι ντροπή για τη συμπεριφορά μου.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Εάν κατέχεις πραγματικά την αλήθεια μέσα σου, το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι εκ φύσεως το σωστό μονοπάτι. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση! Για να επιλύσουν τις κακές τους πράξεις, πρέπει πρώτα να επιλύσουν το πρόβλημα της φύσης τους. Χωρίς αλλαγή στη διάθεσή τους, δεν θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ουσιαστική λύση σε αυτό το πρόβλημα» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Στα λόγια του Θεού, είδα ότι η αλαζονική φύση μου ήταν η πηγή της αντίστασής μου στον Θεό. Ορμώμενη από την αλαζονική φύση μου, οικειοποιούμουν το έργο του Αγίου Πνεύματος ως δική μου επιτυχία, και περιφερόμουν ως «το διαμάντι» της εκκλησίας. Πίστευα αδιάντροπα ότι ήμουν αποδέκτης της σωτηρίας του Θεού, και δεν είχα αυτογνωσία. Στο καθήκον μου, επιδείκνυα την εμπειρία μου, θεωρoύσα ότι ήμουν καλύτερη από όλους, τους διαφέντευα. Χρησιμοποιούσα τα λόγια του Θεού για να νουθετώ τους άλλους, και δεν συζητούσα τα ζητήματα με τη συνεργάτιδά μου. Αντίθετα, φερόμουν αυταρχικά. Έπαιρνα μόνη μου αποφάσεις για το έργο του οίκου του Θεού. Έκανα την αδελφή έναν αχυράνθρωπο και έφτιαξα την αυτοκρατορία μου στην εκκλησία. Με την αλαζονική φύση μου, αψηφούσα τους πάντες, δεν είχα τον Θεό μέσα μου. Δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας σε ζητήματα. Θεωρούσα τις ιδέες μου την αλήθεια και έκανα τους άλλους να με υπακούν. Αυτό μου θύμισε ότι ο Θεός έδωσε στον αρχάγγελο εξουσία στον ουρανό, αλλά εκείνος έχασε κάθε λογική απ' την αλαζονεία του. Νόμισε πως ήταν ξεχωριστός και θέλησε να γίνει ίσος με τον Θεό. Πρόσβαλε τον Θεό, κι ο Θεός τον καταράστηκε, τον έριξε απ’ τον ουρανό. Ο Θεός με ανύψωσε ως επικεφαλής, για να Τον εξυψώνω, να δίνω μαρτυρία γι’ Αυτόν, να συναναστρέφομαι για την αλήθεια, για να λύνω πρακτικά ζητήματα και να βοηθώ τους άλλους. Αλλά δεν αναζητούσα την αλήθεια ούτε έκανα το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Απεναντίας, εξουσίαζα και υποχρέωνα τους πάντες να με υπακούν. Σε τι διέφερα από τον αρχάγγελο; Ο Θεός φρόντισε να μου κλείσει τον δρόμο, και με προειδοποίησε μέσω των αδελφών μου, αλλά εγώ δεν το δέχτηκα ούτε εξέτασα τον εαυτό μου. Ήμουν τόσο άκαμπτη και ανυπότακτη! Έκανα το καθήκον μου με αλαζονική διάθεση κι έπνιγα τους άλλους. Βίωναν μια αρνητικότητα και μια αδυναμία να δίνουν λύσεις. Ούτε και στο έργο της εκκλησίας υπήρχε πρόοδος. Η αλαζονική μου διάθεση ήταν αιτία για όλα αυτά. Έχω τρομερά ισχυρογνώμονα και αλαζονική φύση. Αν ο Θεός δεν με αντιμετώπιζε μέσω των αδελφών και δεν με απομάκρυνε από τα καθήκοντά μου, δεν θα είχα κάνει την αυτοκριτική μου. Αν συνεχιζόταν αυτό, θα έκανα περισσότερο κακό. Θα πρόσβαλλα τη διάθεση του Θεού και θα τιμωρούμουν, όπως ο αρχάγγελος. Τότε κατανόησα τις αγαθές προθέσεις του Θεού. Τα έκανε αυτά για να σταματήσει την κακή πορεία μου και για να μου επιτρέψει να μετανοήσω. Προσπαθούσε να με προστατέψει και να με σώσει. Ευχαρίστησα τον Θεό.

Αφού αντικαταστάθηκα, η αδελφή Λιου εκτελούσε κανονικά τα καθήκοντά της, κι από ό,τι έλεγαν οι άλλοι, αν και η νεοεκλεγμένη επικεφαλής και οι διάκονοι δεν είχαν καιρό στην πίστη, όταν συζητούσαν για το έργο, κανένας δεν επέμενε στις ιδέες του. Βασίζονταν στον Θεό και αναζητούσαν από κοινού τις αρχές της αλήθειας. Όλοι συνεργάζονταν, και το έργο της εκκλησίας ξαναπήρε μπρος. Ντράπηκα πολύ όταν το έμαθα. Πάντα νόμιζα ότι το έργο της εκκλησίας δεν θα προχωρούσε χωρίς εμένα, αλλά είδα πλέον ότι το έργο του οίκου του Θεού επιτελείται από το Άγιο Πνεύμα, και δεν μπορεί να το κάνει άνθρωπος. Οι άνθρωποι απλώς κάνουν το καθήκον τους. Όσο καιρό κι αν πιστεύουμε στον Θεό, αν βασιζόμαστε στον Θεό για ν’ αναζητάμε και να κάνουμε πράξη την αλήθεια, θα έχουμε τις ευλογίες Του. Η εκτέλεση του καθήκοντος χωρίς αναζήτηση της αλήθειας αλλά με αλαζονεία και αυταρχισμο, ήταν απεχθής στον Θεό. Χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, έχασα το έργο του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν τυφλά αλαζονική, αχαλίνωτη. Διέταζα αφ’ υψηλού τους άλλους, τους περιόριζα και τους έβλαπτα και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ήμουν τόσο τυφλή. Δεν είχα αυτογνωσία. Πίστευα ότι κατανοούσα περισσότερα ως μακρόχρονα επικεφαλής, ότι ήμουν ανώτερη. Η αλαζονεία μου με οδηγούσε στο καθήκον και διατάρασσε το έργο του οίκου Σου. Θεέ μου, δεν θέλω να Σου εναντιώνομαι πια, θέλω να μετανοήσω ειλικρινά».

Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Πρέπει να ξέρεις τι είδους ανθρώπους επιθυμώ· όσοι δεν είναι αγνοί δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στη βασιλεία, όσοι είναι ακάθαρτοι δεν επιτρέπεται να σπιλώσουν το ιερό έδαφος. Παρόλο που μπορεί να έχεις κάνει πολύ έργο και να έχεις εργαστεί εδώ και πολλά χρόνια, αν τελικά είσαι θλιβερά βρόμικος, είναι απαράδεκτο στον νόμο του Ουρανού να επιθυμείς να εισέλθεις στη βασιλεία Μου! Από την ίδρυση του κόσμου μέχρι σήμερα, δεν έχω προσφέρει ποτέ εύκολη πρόσβαση στη βασιλεία Μου σε όσους προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά Μου. Αυτός είναι ένας ουράνιος κανόνας και κανείς δεν μπορεί να τον παραβιάσει! Πρέπει να αναζητήσεις τη ζωή. Σήμερα, αυτοί που θα οδηγηθούν στην τελείωση είναι το ίδιο είδος με τον Πέτρο: Είναι αυτοί που επιδιώκουν τις αλλαγές στη δική τους διάθεση και είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον Θεό και να εκτελέσουν το καθήκον τους ως πλάσματα του Θεού. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα οδηγηθούν στην τελείωση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν. Αυτό είναι σίγουρο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Τα λόγια του Θεού ήταν ξεκάθαρα. Ο Θεός καθορίζει την έκβασή μας, όχι βάσει του πόσο καιρό πιστεύουμε, πόσο κηρύττουμε ή πόσο εργαζόμαστε, αλλά βάσει του αν αναζητάμε την αλήθεια, αν αλλάζουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις και αν κάνουμε το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτά έχουν σημασία. Πριν, δεν γνώριζα τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Πίστευα καιρό, είχα χρόνια πείρας ως επικεφαλής και επιτυχίες στο καθήκον μου. Επωφελήθηκα απ’ όλα αυτά. Νόμιζα ότι αν συνέχιζα έτσι, ο Θεός θα με έσωζε. Δεν φρόντιζα να βιώσω την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα απ’ τον Θεό. Δεν αναζητούσα την αλήθεια για να εξαλείψω τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου. Γι’ αυτό, η διάθεση της ζωής μου ελάχιστα άλλαξε, παρά τα χρόνια πίστης, και με την αλαζονική φύση μου, αντιστεκόμουν στον Θεό. Δεν γνωρίζουμε εαυτόν ούτε μετανοοούμε αν δεν επιδιώκουμε την αλήθεια στην πίστη μας. Ασχέτως έργου και κηρυγμάτων μας, χωρίς αλλαγή διάθεσης της ζωής μας, θα εξοντωθούμε από τον Θεό. Αυτό ορίζει η δίκαιη διάθεση και η άγια ουσία του Θεού. Αφού κατανόησα το θέλημα του Θεού, έπαψα να επωφελούμαι της μακρόχρονης πίστης μου και του μεγάλου έργου μου και φρόντιζα, με τα λόγια του Θεού, να στοχάζομαι, να γνωρίζω εαυτόν, και ν’ αλλάζω τις σατανικές διαθέσεις μου.

Μετά απ’ αυτό, ανέλαβα άλλο καθήκον. Ήμουν πιο ταπεινή στη συνεργασία μου με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όταν εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις, ένιωθα καμιά φορά ότι είχα δίκιο και ήθελα να με ακούσουν, μα αντιλαμβανόμουν γρήγορα ότι επιδείκνυα ξανά αλαζονική διάθεση κι έτσι προσευχόμουν στον Θεό ν’ αναζητώ την αλήθεια με τους αδελφούς και τις αδελφές, και να δέχομαι τον διάλογο. Οι αδελφοί και οι αδελφές έλεγαν ότι δεν ήμουν αλαζονική όπως πριν, ότι είχα ωριμάσει. Όταν άκουσα να με αξιολογούν έτσι, συγκινήθηκα πραγματικά. Ήταν αποτέλεσμα της κρίσης και της παίδευσης του λόγου του Θεού. Αν και δεν έχω απαλλαγεί πλήρως από την αλαζονική μου διάθεση και απέχω πολύ από τις απαιτήσεις του Θεού, έχω γνωρίσει την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού. Το έργο και ο λόγος του Θεού μάς μεταμορφώνουν και μας εξαγνίζουν.