Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάθε βήμα του έργου του Θεού —είτε είναι σκληρά λόγια, είτε κρίση, είτε παίδεμα— οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση, και είναι εντελώς κατάλληλο. Ποτέ στους αιώνες δεν έκανε ο Θεός ένα τέτοιο έργο. Σήμερα, εργάζεται μέσα σας, έτσι ώστε να εκτιμήσετε τη σοφία Του. Παρόλο που έχετε υποστεί κάποιο πόνο μέσα σας, η καρδιά σας νιώθει ακλόνητη και ήρεμη. Είναι ευλογία για σας να μπορείτε να απολαμβάνετε το στάδιο αυτό του έργου του Θεού. Ανεξάρτητα από το τι θα μπορέσετε να κερδίσετε στο μέλλον, όλα όσα βλέπετε στο έργο του Θεού σ’ εσάς σήμερα είναι αγάπη. Εάν ο άνθρωπος δεν βιώσει την κρίση και το ραφινάρισμα του Θεού, οι πράξεις και ο ζήλος του θα είναι πάντα εξωτερικά, και η διάθεσή του δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτό μετράει σαν να σε κέρδισε ο Θεός; Σήμερα, παρόλο που μεγάλο μέρος μέσα στον άνθρωπο είναι ακόμα αλαζονικό και επηρμένο, η διάθεση του ανθρώπου είναι πολύ πιο σταθερή από πριν. Η αντιμετώπισή σου από τον Θεό έχει σκοπό τη σωτηρία σου, και παρόλο που εκείνη τη στιγμή μπορεί να νιώθεις κάποιο πόνο, θα έρθει η μέρα που θα επέλθει μια αλλαγή στη διάθεσή σου. Τότε, θα κοιτάξεις πίσω και θα δεις πόσο σοφό είναι το έργο του Θεού, και τότε θα είσαι ικανός να καταλάβεις στ’ αλήθεια το θέλημα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Καθώς διάβαζα αυτό το εδάφιο, σκεφτόμουν πόσο αλαζονική υπήρξα. Είχα αχαλίνωτες επιθυμίες, διαρκώς αναζητούσα δόξα και κύρος, ήμουν ανταγωνιστική και σύγκρινα τον εαυτό μου με τους άλλους. Ζούσα χωρίς καμία ανθρώπινη ομοιότητα. Αφού βίωσα την κρίση, την παίδευση και την πειθαρχία των λόγων του Θεού, άρχισα να κατανοώ κάπως τη σατανική μου φύση. Ήμουν πλέον ικανή να νιώθω τύψεις και αηδία για τον εαυτό μου και έγινα λίγο πιο έντιμη και ταπεινή. Πίστευα πραγματικά ότι η κρίση και η παίδευση των λόγων του Θεού είναι σωτηρία για την ανθρωπότητα.

Το 2005, αφού είχα αποδεχτεί τον Παντοδύναμο Θεό πάνω από έναν χρόνο, επιλέχθηκα ως επικεφαλής εκκλησίας. Έχοντας εξυψωθεί από τον Θεό και έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των αδελφών μου, προσευχόμουν στον Θεό, αποφασισμένη να κάνω καλά το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη Του. Απορροφήθηκα αμέσως στο εκκλησιαστικό έργο. Όταν άλλοι βυθίζονταν σε κάποια κατάσταση ή είχαν δυσκολίες, εγώ έβρισκα λόγια του Θεού για να τους βοηθήσω κι ενώ η συναναστροφή μου δεν είχε βάθος, έβλεπα κάποια αποτελέσματα. Οι αδελφοί και οι αδελφές έλεγαν ότι η συναναστροφή μου τους βοηθούσε λιγάκι. Εφόσον τελούσα το καθήκον μου με σχετική επιτυχία, ένας επικεφαλής μού ανέθεσε αργότερα έργο για περισσότερες εκκλησίες. Ήμουν κατενθουσιασμένη. Ειδικά όταν είδα ότι αντιλαμβανόμουν τα λόγια του Θεού πιο γρήγορα από την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, και ότι ο επικεφαλής με εκτιμούσε πολύ, ήμουν πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Πίστευα ότι ο επικεφαλής έβλεπε ότι είχα πραγματικές δυνατότητες, ότι ήμουν πολύτιμο ταλέντο στην εκκλησία. Με την πάροδο του χρόνου, η αλαζονεία μου μεγάλωνε διαρκώς και νόμιζα ότι κατείχα πλέον κάποια πραγματικότητα της αλήθειας. Σταμάτησα να εστιάζω στη βρώση και στην πόση των λόγων του Θεού ή να αναστοχάζομαι, και δεν αναζητούσα την αλήθεια όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποιο ζήτημα. Είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, ήμουν φαντασμένη και περιφρονούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όταν είδα ότι κάποιοι περιορίζονταν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν εκτελούσαν σωστά τα καθήκοντά τους, έπαψα να συναναστρέφομαι περί της αλήθειας για να τους βοηθήσω από αγάπη, αλλά έσπευδα να τους επιπλήξω: «Το έργο του Θεού έχει φτάσει ως αυτό το σημείο, αλλά εσείς εξακολουθείτε να απολαμβάνετε άπληστα τη σάρκα. Δεν φοβάστε ότι θα σας βρουν συμφορές και θα τιμωρηθείτε; Αν δεν αρχίσετε να κάνετε το καθήκον σας σωστά, θα εξαλειφθείτε». Είδα ότι κάτι τους εμπόδιζε και δεν ήθελαν να με βλέπουν, αλλά δεν αναστοχαζόμουν και αντ’ αυτού γκρίνιαζα ότι δεν επιδίωκαν την αλήθεια.

Δεν πέρασε καιρός, κι μια επικεφαλής ήρθε στη συνάθροισή μας. Νόμιζα ότι θα μου έδινε προαγωγή. Προς έκπληξή μου, μου είπε ότι η είσοδός μου στη ζωή ήταν ρηχή, ότι η συναναστροφή μου δεν μπορούσε να λύσει προβλήματα και ότι δεν άξιζα να παραμείνω υπεύθυνη για το έργο περισσότερων εκκλησιών. Με το που το άκουσα, έμεινα εμβρόντητη. Το μυαλό μου άδειασε εντελώς. Ούτε που ξέρω πώς γύρισα σπίτι μετά τη συνάθροιση. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έκλαιγα σ’ όλον τον δρόμο και σκεφτόμουν: «Έχω εργαστεί τόσο σκληρά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, αλλά αντί να προοδεύω κατρακυλώ. Τι θα πουν οι αδελφοί και οι αδελφές για μένα; Μάλλον δεν μπορώ να αναλάβω τόσο μεγάλης κλίμακας έργο, αλλά πώς να περιοριστώ σε τέτοια ασήμαντα καθήκοντα;» Δεν μπορούσα να φάω ή να κοιμηθώ για μέρες και ήμουν καταστενοχωρημένη. Προσευχόμουν απλώς στον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω το θέλημά Του. Ένιωθα πολύ πιο γαλήνια μετά την προσευχή, και διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Κατά την αναζήτησή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις και ελπίδες και πάρα πολλά μέλλοντα. Το παρόν έργο γίνεται για να αντιμετωπίσει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, το κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. […] Τώρα είστε ακόλουθοι και έχετε αποκτήσει κάποια κατανόηση γι’ αυτό το στάδιο του έργου. Ωστόσο, δεν έχετε παραμερίσει ακόμη την επιθυμία σας για κύρος. Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Σκέφτεστε συνέχεια τις ευλογίες του κύρους. Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την αρνητικότητα; Η απάντηση δεν είναι, χωρίς εξαίρεση, λόγω των ζοφερών προοπτικών; […] Όσο περισσότερο αναζητάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο λιγότερα θα θερίσεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία ενός ανθρώπου για κύρος, τόσο πιο σοβαρά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και τόσο περισσότερο θα πρέπει να υποβληθεί σε μεγάλο εξευγενισμό. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ανάξιοι! Πρέπει να αντιμετωπιστούν και να κριθούν επαρκώς για να μπορέσουν να εγκαταλείψουν εντελώς αυτά τα πράγματα. Αν επιδιώκετε αυτήν την οδό ως το τέλος, δεν θα θερίσετε τίποτα. Όσοι δεν επιδιώκουν τη ζωή, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν και όσοι δεν διψούν για την αλήθεια, δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Δεν επικεντρώνεσαι στην επιδίωξη της προσωπικής μεταμόρφωσης και της εισόδου, αντιθέτως επικεντρώνεσαι σε εξωφρενικές επιθυμίες και σε πράγματα που περιορίζουν την αγάπη σου για τον Θεό και σε εμποδίζουν να Τον πλησιάσεις. Μπορούν τα πράγματα αυτά να σε μεταμορφώσουν; Μπορούν να σε φέρουν στη βασιλεία;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Αφού τα διάβασα, κατανόησα το θέλημα του Θεού. Αυτός δημιούργησε τις συγκεκριμένες συνθήκες για να αντιμετωπίσει την επιθυμία μου για κύρος, για να με κάνει να αναστοχαστώ και να πάρω το σωστό μονοπάτι για την επιδίωξη της αλήθειας. Αναλογίστηκα κατά πόσο η ενθουσιώδης μου επιδίωξη και οι θυσίες στην πίστη μου είχαν πραγματικά στόχο την επιδίωξη της αλήθειας και την εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος. Η πραγματικότητα ήταν ότι είχαν στόχο την ικανοποίηση της φιλοδοξίας μου να ξεπεράσω τους άλλους και σε καμία περίπτωση την επιδίωξη της αλήθειας! Οπότε μόλις πήρα μια θέση, ικανοποιήθηκα πολύ και δεν προσπάθησα να προοδεύσω. Όταν απαλλάχτηκα από τα καθήκοντά μου, όχι μόνο δεν αναστοχάστηκα, αλλά ήμουν αρνητική και αδύναμη, και κατηγορούσα τον Θεό. Σκεφτόμουν μάλιστα να παραιτηθώ από τον αγώνα και να προδώσω τον Θεό. Δεν διέθετα πλέον καμία συνείδηση και λογική, ήμουν πολύ εγωίστρια και ελεεινή. Η απαλλαγή από τα καθήκοντά μου ήταν η προστασία του Θεού. Δεν έπρεπε να έχω γίνει αρνητική ή να έχω παρεξηγήσει τον Θεό, έπρεπε να έχω αναζητήσει την αλήθεια για να επιλύσω τη διαφθορά μου. Μόλις το συνειδητοποίησα, προσήλθα να προσευχηθώ ενώπιον του Θεού. «Θεέ μου, δεν θέλω να επιδιώκω το κύρος πια. Θέλω να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Σου, να επιδιώκω πραγματικά την αλήθεια και να εκπληρώνω το καθήκον μου για να Σε ευφραίνω». Τις επόμενες μέρες, εστίασα στη βρώση και την πόση των λόγων του Θεού και τον αυτοστοχασμό, και όταν αποκάλυψα πάλι την αλαζονική μου διάθεση, προσευχήθηκα συνειδητά στον Θεό και απαρνήθηκα τον εαυτό μου. Ένιωσα πολύ καλύτερα αφού ασκήθηκα έτσι για λίγο, και μπορούσα να αλληλεπιδρώ σωστά με τους αδελφούς και τις αδελφές.

Μετά από λίγα χρόνια, επιλέχτηκα και πάλι ως επικεφαλής εκκλησίας. Μετά από λίγο καιρό, η εκκλησία μου συγχωνεύτηκε με μια άλλη, οπότε έπρεπε να κάνουμε και πάλι εκλογές για επικεφαλής. Αυτό το γεγονός φούντωσε ξανά την επιθυμία μου για κύρος, φοβόμουν πραγματικά μη χάσω τη θέση μου. Σε συναθροίσεις με τους άλλους επικεφαλής εκκλησιών, διαπίστωνα ότι ούτε η κατανόησή τους πάνω στα λόγια του Θεού ούτε η συναναστροφή τους περί της αλήθειας ήταν κάτι το εξαιρετικό, οπότε είχα σίγουρη την εκλογή μου ως επικεφαλής. Προκειμένου να διασφαλίσω τη θέση μου και να κάνω περισσότερους να δουν πόσο ικανή ήμουν, προσφέρθηκα να πάω σε μια πιο αδύναμη εκκλησία για να αντιμετωπίσω κάποια προβλήματα, με την υπόσχεση ότι θα τα έλυνα γρήγορα. Ήμουν απασχολημένη κάθε μέρα με τη συναναστροφή και την επίλυση προβλημάτων στις συναθροίσεις, και κατά τη συναναστροφή μου μιλούσα σκόπιμα για το πώς εργαζόμουν στο παρελθόν, τι μεγάλες επιτυχίες είχα σημειώσει και πόσο με εκτιμούσαν οι επικεφαλής τότε. Επιπλέον, μιλούσα σκόπιμα για λάθη και αποκλίσεις στο έργο των επικεφαλής άλλων εκκλησιών, ώστε να εξυψώνω κρυφά τον εαυτό μου και να μειώνω αυτούς. Μα ο Θεός βλέπει μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου κι εφόσον τα κίνητρα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου ήταν εσφαλμένα, ο Θεός κρύφτηκε από μένα. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, παρόλο που ήμουν διαρκώς απασχολημένη, δεν πετύχαινα τίποτα κατά το έργο μου. Έβγαλα στοματικά έλκη και πονούσα ακόμα κι όταν έπινα νερό. Υπέφερα πραγματικά και σκεφτόμουν ότι από τότε που είχα πάει εκεί δεν είχα επιλύσει τίποτα και η εργασία μου δεν είχε επιφέρει κανένα αποτέλεσμα. Αναρωτιόμουν τι γνώμη θα σχημάτιζαν οι επικεφαλής, αν θα πίστευαν ότι δεν ήμουν ικανή. Κι αν με απάλλασσαν από τα καθηκόντά μου πριν τις εκλογές; Τι ρεζίλι! Με τη σκέψη αυτή ανυπομονούσα να λύσω όλα τα προβλήματα μεμιάς, αλλά όπως και να συναναστρεφόμουν, η κατάσταση παρέμενε ίδια. Ένιωθα να βασανίζομαι πολύ, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να έρχομαι ενώπιον του Θεού και να Τον επικαλούμαι στις προσευχές μου: «Θεέ μου! Έχω περιπέσει στο σκότος και δεν καταλαβαίνω κανένα πρόβλημα πια. Θεέ μου, πρέπει να Σε αψήφησα, γι’ αυτό Σ’ εκλιπαρώ να με καθοδηγήσεις. Είμαι πρόθυμη να αναστοχαστώ και να μετανοήσω ενώπιόν Σου».

Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο των λόγων του Θεού. «Έχετε τη γλώσσα και τα δόντια των αδίκων στο στόμα σας. Τα λόγια και οι πράξεις σας είναι σαν αυτά του φιδιού που παρέσυρε την Εύα στην αμαρτία. Απαιτείτε ο ένας από τον άλλο οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος και αγωνίζεστε μπροστά Μου να αποκτήσετε θέση, φήμη και κέρδος για τον εαυτό σας, αλλά δεν ξέρετε ότι παρακολουθώ κρυφά τα λόγια και τις πράξεις σας. Πριν έρθετε καν μπροστά Μου, έχω μετρήσει τα ίδια τα βάθη της καρδιάς σας. Ο άνθρωπος πάντα θέλει να ξεφύγει από το χέρι Μου και να αποφύγει την παρατήρηση των ματιών Μου, αλλά ποτέ δεν απέφυγα τα λόγια ή τις πράξεις του. Αντίθετα, αφήνω σκόπιμα αυτά τα λόγια και τις πράξεις να εισέλθουν στα μάτια Μου, για να μπορώ να παιδεύσω την αδικία του ανθρώπου και να κρίνω την παρακοή του. Έτσι, τα λόγια και οι πράξεις του ανθρώπου, που είναι κρυφά, παραμένουν πάντα μπροστά στο βήμα της κρίσης Μου, και η κρίση Μου δεν άφησε ποτέ τον άνθρωπο, επειδή η παρακοή του είναι πολύ μεγάλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου είναι επίσης το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού όσον αφορά την κρίση και την αποκάλυψη με έκαναν να τρέμω από φόβο! Αναλογίστηκα πώς σκεφτόμουν και ενεργούσα. Για να διασφαλίσω τη θέση μου ως επικεφαλής και να έχω περισσότερους να με θαυμάζουν, παρίστανα ότι έλυνα προβλήματα μέσω της συναναστροφής ώστε να αποδείξω την αξία μου και να κατακτήσω καρδιές, εξυψώνοντας τον εαυτό μου και μειώνοντας τους άλλους με κάθε ευκαιρία. Συμπεριφερόμουν στους αδελφούς και στις αδελφές ως ανταγωνιστές, χρησιμοποιούσα τεχνάσματα και τακτικές. Δεν είχα την ομοιότητα ενός πιστού ούτε ανθρώπινη φύση. Σε τι διέφερα από ένα ζώο που παλεύει για μια μπουκιά φαγητό; Ήμουν τόσο εγωίστρια και ελεεινή! Έκανα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό με τις πράξεις μου και είχα από καιρό προσβάλει τη διάθεσή Του. Υπέφερα από αυτά τα έλκη και το έργο μου δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, επειδή ο Θεός με συμμόρφωνε και με πειθαρχούσε. Το θέλημά Του ήταν να αναστοχαστώ, να μετανοήσω και να αλλάξω. Αναλογίστηκα γιατί επιδίωκα διαρκώς δόξα και κύρος, έχοντάς τα προτεραιότητά μου. Αυτό οφειλόταν εξολοκλήρου στην εξαπάτηση και τη διαφθορά από τον Σατανά. Χρησιμοποιούσε την εκπαίδευση και τις κοινωνικές επιρροές για να στρέψει την καρδιά μου σ’ αυτές τις τοξίνες και σε φιλοσοφίες, όπως «Εκείνοι που έχουν μυαλό κυβερνούν εκείνους που έχουν σωματική δύναμη» και «Να κυνηγάς τις διακρίσεις και να αποδίδεις τιμές στους προγόνους σου». Αυτές οι σατανικές φιλοσοφίες είχαν ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά μου και είχαν γίνει φύση μου. Ζούσα σύμφωνα με αυτά τα δηλητήρια, γινόμουν όλο και πιο αλαζονική και επηρμένη, προσκυνούσα τη δόξα και το κύρος και πάντα προσπαθούσα να προπορεύομαι και να είμαι καλύτερη από τους άλλους. Εφόσον δεν βάδιζα στο σωστό μονοπάτι, αλλά ζούσα μέσα σε αυτήν τη διεφθαρμένη, σατανική διάθεση, είχα τυφλωθεί και δεν μπορούσα να δω από πού πήγαζαν τα διάφορα ζητήματα, ούτε μπορούσα να λύσω τα προβλήματα των άλλων, και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Δεν έκανα το καθήκον μου, παρά μόνο κακό. Πρόσπεσα ενώπιον του Θεού και μετανόησα: «Θεέ μου, παραμέλησα τα καθήκοντά μου για τη φήμη και το κέρδος, προσπαθώντας να Σε κοροϊδέψω και να Σε εξαπατήσω. Μου άξιζαν κατάρες! Θεέ μου, δεν θέλω να είμαι πια έτσι. Θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου». Κατόπιν διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Εφόσον είστε πλάσματα του Θεού, πρέπει να εκτελείτε τα καθήκοντα ενός πλάσματος. Δεν υπάρχουν άλλες απαιτήσεις από εσάς. Θα πρέπει να προσεύχεστε ως εξής: “Ω, Θεέ μου! Είτε έχω κύρος είτε όχι, τώρα κατανοώ τον εαυτό μου. Αν το κύρος μου είναι υψηλό, οφείλεται στην εξύψωσή Σου και αν είναι χαμηλό, είναι εξαιτίας του προκαθορισμού Σου. Τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Δεν έχω μήτε επιλογές μήτε παράπονα. […] Δεν σκέφτομαι το κύρος· στο κάτω-κάτω, δεν είμαι παρά ένα πλάσμα. Αν με βάλεις στο πηγάδι της αβύσσου, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, δεν είμαι παρά ένα πλάσμα. Αν με χρησιμοποιήσεις, είμαι ένα πλάσμα. Αν με οδηγήσεις στην τελείωση, είμαι και πάλι ένα πλάσμα. Αν δεν με οδηγήσεις στην τελείωση, εγώ και πάλι θα Σε αγαπώ γιατί δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα πλάσμα”» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Είτε με αντικαθιστούσαν είτε είχα οποιοδήποτε κύρος, έπρεπε να εξακολουθώ να επιδιώκω την αλήθεια και να εκτελώ σωστά το καθήκον μου, και να εστιάζω στο να κάνω πράξη την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου και να αποτινάξω τη σατανική μου διάθεση. Κατόπιν τούτου, διόρθωσα τα κίνητρά μου κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου και εστίασα στο να γαληνεύω ενώπιον του Θεού για να διαβάζω τα λόγια Του και να προσεύχομαι. Εναπόθετα τα προβλήματα της εκκλησίας στα χέρια του Θεού και πρόσβλεπα σ’ Αυτόν, και αναζητούσα την αλήθεια με τους αδελφούς και τις αδελφές. Τα προβλήματα αυτά επιλύθηκαν πολύ γρήγορα στην εκκλησία. Πλημμύρισα από ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Ο Θεός είναι τόσο πραγματικός, τόσο αξιαγάπητος, και ήταν στο πλευρό μου, δημιουργώντας τις συνθήκες για να με εξαγνίσει και να με μεταμορφώσει. Επιπλέον, συνειδητοποίησα πόσο κρίσιμη ήταν η επιδίωξη της αλήθειας και η αλλαγή της διάθεσης στην πίστη μου.

Μετά από έξι μήνες, μου ανέθεσαν την ευθύνη για το έργο περισσότερων εκκλησιών. Γνωρίζοντας πόσο ισχυρή ήταν η επιθυμία μου για κύρος και πόσο αλαζονική ήταν η διάθεσή μου, προσευχόμουν με ειλικρίνεια στον Θεό, ώστε να μπορέσω να διορθώσω τα κίνητρά μου και να κάνω σωστά το καθήκον μου. Εκείνη την περίοδο συνεργαζόμουν με την αδελφή Γουάνγκ, η οποία διέθετε σαφή αντίληψη για τα ζητήματα και είχε εμπειρία στη διαχείριση προβλημάτων. Ζητούσα συχνά τη συμβουλή της και διδασκόμουν από τα δυνατά της σημεία. Μετά από λίγους μήνες συνεργασίας, είχα κάνει μεγάλη πρόοδο στη συναναστροφή για την αλήθεια ώστε να επιλύω προβλήματα και στην εκτέλεση διάφορων εργασιών στην εκκλησία. Επιπλέον, οι αδελφοί και οι αδελφές με θαύμαζαν. Πριν το καταλάβω, άρχισα να νιώθω μεγάλη ικανοποίηση για τον εαυτό μου και πάλι, και σκεφτόμουν ότι παρόλο που ήμουν σχετικά νέα στην πίστη, η συναναστροφή μου ήταν το ίδιο καλή μ’ αυτήν της αδελφής Γουάνγκ και είχα αναπτύξει την ικανότητα να διαχειρίζομαι ζητήματα. Νόμιζα ότι είχε μεγαλώσει το ανάστημά μου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι φαινόταν η αλαζονεία μου με κάθε ευκαιρία και η επιθυμία μου για φήμη και κύρος είχε επανέλθει πιο ισχυρή από ποτέ. Ήθελα να με ακούει στα πάντα η αδελφή Γουάνγκ. Δεν άντεχα να βλέπω τους άλλους να επικροτούν τη συναναστροφή της ή να έχει τον πρώτο λόγο στις υποθέσεις της εκκλησίας. Νόμιζα ότι είχα ασκηθεί και είχα συγκεντρώσει πολλή εμπειρία, ότι δεν ήμουν κάποια ανίδεη αρχάρια και ότι το επίπεδό μου ήταν ισάξιο με το δικό της. Ήμαστε και οι δύο επικεφαλής, οπότε γιατί είχε διαρκώς τον πρώτο λόγο; Γιατί έπρεπε να την ακούω; Αν αυτό συνεχιζόταν, δεν θα ήμουν άραγε επικεφαλής μόνο κατ’ όνομα; Άρχισα να εργάζομαι πιο σκληρά και να εξοπλίζομαι με τα λόγια του Θεού ώστε να την ξεπεράσω, και κατά τη διάρκεια των συζητήσεών μας για το έργο της εκκλησίας στις συναντήσεις των συνεργατών, όταν εξέφραζε τις απόψεις της, εγώ τις κοσκίνιζα και τις κατέκρινα επίτηδες. Μετά πρότεινα τη δική μου «πανέξυπνη ιδέα» για να τη μειώσω και να εξυψώσω τον εαυτό μου. Λίγο καιρό αργότερα, καθώς συζητούσαμε το έργο της εκκλησίας, άρεσαν οι ιδέες μου σε κάποιους συνεργάτες και άρχισαν να έρχονται σ’ εμένα όταν είχαν προβλήματα και να ακούν τις προτάσεις μου. Μου άρεσε πολύ να τους βλέπω να συγκεντρώνονται γύρω μου. Αργότερα, η αδελφή Γουάνγκ αδυνατούσε να βγει έξω για να εκτελέσει το καθήκον της, επειδή την παρακολουθούσε το ΚΚΚ, οπότε έμεινα η μόνη υπεύθυνη για το έργο της εκκλησίας εκείνη την περίοδο. Δεν με κατέβαλε ο φόρτος εργασίας, απεναντίας ένιωθα πολύ χαλαρή, και σκεφτόμουν ότι τελικά εγώ θα είχα τον τελευταίο λόγο στα πάντα. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος σκέψης μου δεν ήταν σωστός, αλλά δεν αναστοχάστηκα καθόλου ούτε το πήρα στα σοβαρά.

Μια μέρα ένας επικεφαλής μού είπε ότι έπρεπε να παραβρεθώ σε μια συνάθροιση σε μια άλλη περιοχή, ότι μόνο 10 περίπου άτομα είχαν επιλεγεί, παρόλο που επρόκειτο για περιοχή μεγάλης έκτασης. Επίσης, κρυφάκουσα ότι θα μου έδιναν προαγωγή. Ένιωσα πραγματικά ότι ήμουν κάτι ιδιαίτερο, ότι ήμουν η αφρόκρεμα στην περιοχή μας. Επιβιβάστηκα με καλή διάθεση σε ένα τρένο με άλλες τέσσερις αδελφές, αλλά κάτι αναπάντεχο συνέβη στον δρόμο. Μας παρακολούθησαν και μας συνέλαβαν οι αστυνομικοί του ΚΚΚ. Οι ανακρίσεις τους απέβησαν άκαρπες, οπότε με καταδίκασαν σε δύο χρόνια καταναγκαστικής εργασίας για «σύσταση και χρήση οργάνωσης Σιε Τζιάο με στόχο την υπονόμευση της επιβολής του νόμου». Πέρασα μια περίοδο δοκιμασίας μετά την καταδίκη μου. Παρεξηγήσεις και αμφιβολίες για τον Θεό αναδύθηκαν στην καρδιά μου: «Γιατί με συνέλαβαν και με πέταξαν στη φυλακή τη στιγμή που κόντευα να πάρω προαγωγή; Δεν με σταματάει έτσι ο Θεός, με στόχο να με εκθέσει και να με εξαλείψει; Μήπως έχω χάσει την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου και να σωθώ;» Πονούσα πάρα πολύ και τα είχα χαμένα. Πάρα πολλές φορές, έκλαψα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν κατανοώ πια το θέλημά Σου. Νιώθω ότι με απορρίπτεις, ότι δεν με θέλεις. Θεέ μου, Σ’ εκλιπαρώ να με διαφωτίσεις και να με καθοδηγήσεις για να κατανοήσω το θέλημά Σου, ώστε να μάθω πώς να εισέλθω στην αλήθεια σ’ αυτές τις συνθήκες». Δόξα τω Θεώ που εισάκουσε την προσευχή μου. Μια μέρα, μια αδελφή στην ίδια πτέρυγα της φυλακής μου έδωσε κρυφά ένα σημείωμα με κάποια λόγια του Θεού που είχε αντιγράψει. Είχαν ως εξής: «Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό. Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του. Ο εξευγενισμός είναι μια πραγματική δοκιμή για τον άνθρωπο και μια μορφή πραγματικής εκπαίδευσης, ενώ μόνο κατά τον εξευγενισμό μπορεί η αγάπη του να εκπληρώσει τον έμφυτο σκοπό της» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Η καρδιά μου πλημμύρισε αμέσως από χαρά. Αυτή η κατάσταση ήταν η δοκιμασία που μου έδωσε ο Θεός. Το θέλημά Του δεν ήταν να με εξαλείψει, αλλά να με καταστήσει ικανή να αναστοχάζομαι και να αποκτήσω αυτογνωσία, καθώς και να εισέλθω στην αλήθεια. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να είμαι αρνητική και αδύναμη πια, και ότι δεν μπορούσα όντως να ενεργώ σύμφωνα με τις δικές μου αντιλήψεις και να κάνω εικασίες σχετικά με το θέλημα του Θεού. Αντ’ αυτού, έπρεπε να γαληνεύω και να αναζητώ την αλήθεια, να αναστοχάζομαι και να γνωρίσω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια.

Ένα βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα, και χωρίς να το θέλω, αναρωτήθηκα γιατί ο Θεός είχε επιτρέψει να μου συμβεί αυτό. Τότε, μου ήρθαν στον νου τα εξής λόγια του Θεού: «Μισείτε πραγματικά τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Ειλικρινά τον μισείτε; Γιατί σας έχω ρωτήσει τόσες φορές; Γιατί εξακολουθώ να σας κάνω αυτήν την ερώτηση ξανά και ξανά;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 28). Αναρωτήθηκα επανειλημμένα: «Μισώ στ’ αλήθεια τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Όντως τον μισώ;» Τότε σκέφτηκα το εξής εδάφιο από το βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή»: «Κάποιοι λένε: “Έχω απαρνηθεί τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Με καταπιέζει και τον απεχθάνομαι πλέον”. Μπορεί να τον απαρνιέσαι στα λόγια, μα όχι με την καρδιά σου. Μπορεί όντως να τον μισείς μέσα σου, μα η συμπεριφορά και η φύση σου είναι ακόμα υπό τον έλεγχό του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα δηλητήρια, οι σκέψεις, οι απόψεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, οι φιλοσοφίες και η στάση του για τη ζωή εξακολουθούν να ελέγχουν την καρδιά σου. Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα εξακολουθεί να είναι ο τρόπος που αυτός βλέπει τα πράγματα. Οι σκέψεις σου, η στάση σου για τη ζωή και για τα πράγματα γενικά, συμπίπτουν με τις δικές του σκέψεις και στάσεις. Όλα αυτά ανήκουν στον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, οπότε είσαι ακόμα υπό την εξουσία του. […] Αν θες στ’ αλήθεια να ξεφύγεις από την επιρροή του Σατανά, πρέπει να εξαγνιστείς από κάθε σατανικό δηλητήριο μέσα σου…» (Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή). Υπό το φως αυτών των λόγων, συνειδητοποίησα ότι απλώς μισούσα τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα επειδή συλλάμβανε και καταδίωκε τους αδελφούς και τις αδελφές, και επειδή διατάρασσε και υπονόμευε το έργο του Θεού, αλλά δεν τον μισούσα ούτε τον απαρνούμουν στ’ αλήθεια. Το αληθινό μίσος και η απάρνηση μπορεί να έλθει μόνο αν δει κανείς την κακή, αντιδραστική του ουσία, ώστε να μπορέσουμε να τον μισήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας και να αποκηρύξουμε τις τοξίνες που βρίσκονται μέσα μας. Έχοντας βιώσει η ίδια τη σύλληψη, τη δίωξη και τα βασανιστήρια από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, και έχοντας υποστεί βίαιη πλύση εγκεφάλου, κατάλαβα πραγματικά ότι είναι ένας δαίμονας που μισεί την αλήθεια και τον Θεό. Είδα την άσχημη όψη του ως απατεώνα και διαφθορέα του ανθρώπου. Είναι πρωτοστάτης του αθεϊσμού και του υλισμού, αρνείται πεισματικά την ύπαρξη του Θεού και κάνει ό,τι μπορεί για να καυχιέται και να αυτοπροβάλλεται ως «μεγάλος, λαμπρός και σωστός». Εκθειάζει τον εαυτό του ως σωτήρα του λαού και θέλει να τον προσκυνούν όλοι και να πιστεύουν σ’ αυτόν σαν να είναι Θεός, ελπίζοντας μάταια να αντικαταστήσει τον Θεό στην καρδιά των ανθρώπων. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι πολύ ελεεινός, κακός και ξεδιάντροπος. Και συνειδητοποίησα ότι η ουσία μου ήταν αντίστοιχη με τη δική του. Ο Θεός με εξύψωσε, επιτρέποντάς μου να ασκούμαι στο καθήκον ενός επικεφαλής, και να μαθαίνω πώς να επιλύω προβλήματα μέσω της συναναστροφής περί της αλήθειας, ώστε και άλλοι να μπορέσουν να γνωρίσουν τον Θεό και να υποταχθούν σε Αυτόν. αλλά εγώ χρησιμοποίησα αυτήν την ευκαιρία για να αυτοπροβληθώ όσο το δυνατόν περισσότερο, θέλοντας να με θαυμάζουν οι άλλοι και να κάνουν ό,τι έλεγα. Δεν εναντιωνόμουν στον Θεό με αυτά που έκανα; Φθονούσα την αδελφή Γουάνγκ και την απομάκρυνα, της χτυπούσα τα λάθη της και τη μείωνα. Επιθυμούσα μάλιστα διακαώς να τη βγάλω από τη θέση της, ώστε να έχω εγώ τον τελευταίο λόγο στην εκκλησία. Δεν ενεργούσα άραγε ως δικτάτορας; Δεν με έλεγχαν τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, όπως η ρήση «Μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κυρίαρχο αρσενικό» και «Είμαι κύριος του εαυτού μου τόσο στον ουρανό όσο και στη γη»; Τα διοικητικά διατάγματα του Θεού λένε τα εξής: «Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να μεγεθύνει εαυτόν, ούτε να δοξάζει εαυτόν. Θα πρέπει να λατρεύει και να δοξάζει τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας). Αναλογιζόμενη όσα είχα επιδείξει, πώς θα μπορούσα να πω ότι έκανα το καθήκον μου; Έκανα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό! Οι ενέργειές μου είχαν από καιρό παραβιάσει τα διοικητικά διατάγματα του Θεού, και αν ο Θεός δεν με είχε πειθαρχήσει, αν δεν είχε χρησιμοποιήσει εκείνες τις συνθήκες για να σταματήσει την κακή πορεία μου, αν είχα συνεχίσει σύμφωνα με τη φύση και τις φιλοδοξίες μου, είμαι σίγουρη ότι δεν θα με σταματούσε τίποτα στο κυνήγι της δόξας και του κύρους ώσπου τελικά θα έκανα μεγάλο κακό και θα με τιμωρούσε ο Θεός. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήταν σαν να σήμανε συναγερμός. Είχα φτάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο, αλλά είχα παντελή άγνοια. Χωρίς αυτόν τον διάβολο, τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, ως αντιθετικό στοιχείο, πιθανώς να μην είχα δει ποτέ πόσο δηλητήριο με είχε ποτίσει, τόσο που στην ουσία έγινα ίδια μ’ αυτόν. Πραγματικά δεν θα ήμουν σε θέση να τον απαρνηθώ στ’ αλήθεια και να προσπαθήσω να λυτρωθώ από το δηλητήριό του. Είδα πως ό,τι είχε κάνει ο Θεός, το έκανε για να με εξαγνίσει και Τον ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου που με έσωσε.

Αναστοχάστηκα πολύ στη φυλακή και μετανιώνω ιδιαίτερα που δεν είχα εκτιμήσει τις ευκαιρίες που είχα να κάνω το καθήκον μου. Αντ’ αυτού, επέμενα να αναζητώ δόξα και κύρος και είχα ζήσει σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά. Έκανα τόσο πολλά που αντίβαιναν στην αλήθεια και έβλαψαν τους αδελφούς και τις αδελφές, και παρακώλυσα και διατάραξα το έργο της εκκλησίας. Είχα πληγώσει πάρα πολύ τον Θεό, Του χρωστούσα πάρα πολλά και ξεχείλιζα από τύψεις. Μόνο τότε ένιωσα τη βαθιά επιθυμία να επιδιώξω την αλήθεια και να βιώσω την κρίση και την παίδευση του Θεού, ώστε να μπορέσω να απαλλαγώ σύντομα από εκείνα τα δηλητήρια και να βιώσω μια ανθρώπινη ομοιότητα. Ανέλαβα και πάλι το καθήκον μου αφού αποφυλακίστηκα, και όταν εκλέχτηκα ξανά ως επικεφαλής της εκκλησίας, δεν ένιωθα τόσο φαντασμένη και ματαιόδοξη όσο πρωτύτερα. Αντιθέτως, ένιωθα ότι είχα μεγάλη ευθύνη και ότι αυτή ήταν η αποστολή μου από τον Θεό κι έπρεπε να τη φυλάω σαν θησαυρό, και ότι έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου. Το γεγονός ότι υπέστην επανειλημμένα συμμόρφωση και πειθαρχία τελικά αφύπνισε την ψυχή μου που είχε εξαπατηθεί από τον Σατανά. Αναγνώρισα ότι μόνο η επιδίωξη της αλήθειας, η επιδίωξη της αλλαγής της διάθεσής μου και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος είναι σωστοί στόχοι! Η επιθυμία μου για δόξα και κύρος δεν είναι τόσο ισχυρή όσο ήταν κάποτε και γίνομαι ολοένα και λιγότερο αλαζονική. Μπορώ να συνεργάζομαι καλά με τους άλλους και κάνω το καθήκον μου σωστά, και τώρα βιώνω κάποια ανθρώπινη ομοιότητα. Ξέρω καλά ότι αυτή η μικρή αλλαγή δεν επιτεύχθηκε εύκολα. Όλα αυτά επιτεύχθηκαν λόγω της κρίσης και της παίδευσης των λόγων του Θεού. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε!