Από τη Γουξίν, Νότια Κορέα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να αντιμετωπιστούν, να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να επιτύχουν υπακοή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και της αντιμετώπισης του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού). Όταν διάβαζα τα εξής λόγια του Θεού στο παρελθόν: «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να αντιμετωπιστούν, να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να επιτύχουν υπακοή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του», δεν μπορούσα να πολυκαταλάβω γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν τη διάθεσή τους. Διάβαζα ειλικρινά τον λόγο του Θεού καθημερινά, παρευρισκόμουν πάντοτε εγκαίρως στις συγκεντρώσεις και υποτασσόμουν σε οποιοδήποτε καθήκον μού ανέθετε η εκκλησία. Θεωρούσα ότι εφόσον δεν αμάρτανα, έκανα καλά το καθήκον μου, ήμουν πιστή εδώ και χρόνια και είχα διαβάσει πολύ τον λόγο του Θεού, τότε σίγουρα θα άλλαζε η διεφθαρμένη διάθεσή μου. Γιατί λοιπόν έπρεπε και πάλι να κριθώ και να παιδευθώ, να κλαδευτώ και να αντιμετωπιστώ από τον Θεό; Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά αυτά τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει μέχρις ότου κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα αυστηρά μερικές φορές και έκανα την αυτοκριτική μου. Μόνο τότε είδα πόσο βαθιά είχα διαφθαρεί από τον Σατανά, ότι η αλαζονική και επηρμένη σατανική μου φύση ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα μου και ότι χωρίς την κρίση και την παίδευση, χωρίς το κλάδεμα και την αντιμετώπιση του Θεού, ποτέ δεν θα γνώριζα τον εαυτό μου, πόσω μάλλον θα εξαγνιζόμουν ή θα μεταμορφωνόμουν.

Στις αρχές του 2016 ασκούσα καθήκοντα επικεφαλής της εκκλησίας. Όταν πρωτοξεκίνησα, ένιωθα ότι μου έλειπαν πολλά, έτσι προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό και στηριζόμουν επάνω Του στα καθήκοντά μου. Αναζητούσα με τους συναδέλφους και τους συναναστρεφόμουν όταν αντιμετώπιζα ένα ζήτημα που δεν καταλάβαινα και μπορούσα να δεχτώ τις υποδείξεις των άλλων. Ήμουν αρκετά ταπεινή. Μετά από περισσότερους από έξι μήνες άσκησης, είχα κάποια ιδέα για ορισμένες αρχές και μπορούσα να βοηθήσω στην επίλυση των δυσκολιών ορισμένων αδελφών συναναστρεφόμενη την αλήθεια. Άρχισα σιγά σιγά να εφησυχάζω και να σκέφτομαι: «Μολονότι δεν ήμουν ποτέ στο παρελθόν επικεφαλής της εκκλησίας, έχω καλό επίπεδο και κατανοώ γρήγορα τον λόγο του Θεού. Μετά από περισσότερη άσκηση, είμαι βέβαιη ότι θα γίνω ακόμα καλύτερη». Αργότερα μου ανατέθηκε ένα σημαντικό καθήκον και την ψώνισα ακόμη περισσότερο. Ήμουν η νεώτερη μεταξύ των συναδέλφων μου και πίστευα λιγότερο καιρό απ’ ό,τι εκείνοι, όμως ένιωθα ότι για να μπορώ να αναλάβω κάτι τόσο σημαντικό, πρέπει πραγματικά να έχω ταλέντο! Για ένα διάστημα, κορδωνόμουν ακόμη κι όταν περπατούσα, νιώθοντας σαν να έχω το σημαντικότερο καθήκον όλων, λες και κανείς δεν μπορούσε να με φτάσει. Με την πάροδο του χρόνου, γινόμουν όλο και πιο αλαζονική. Στις συζητήσεις για το έργο της εκκλησίας, όταν οι συνάδελφοί μου έκαναν προτάσεις, επέμενα στις δικές μου ιδέες και σκεφτόμουν: «Είναι όντως τα πράγματα όπως τα παρουσιάζεις; Έχω χειριστεί τέτοια θέματα στο παρελθόν, άρα δεν κατανοώ καλύτερα τις αρχές; Ξέρω τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης του θέματος». Μερικές φορές όταν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν έπαιρνε κάτι πολύ σοβαρά, έχανα την υπομονή μου καθώς πίστευα ότι ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί ένα τόσο απλό θέμα και ότι δεν υπήρχε ανάγκη να συναναστρέφεται κανείς και να αναζητεί ξανά και ξανά. Μερικές φορές στις συναντήσεις των συναδέλφων έβλεπα ότι οι άλλοι αδελφοί και αδελφές δεν υιοθετούσαν τις προτάσεις της κι άρχισα να την περιφρονώ. Σκεφτόμουν: «Μολονότι είσαι επικεφαλής για μεγαλύτερο διάστημα από μένα, δεν είσαι σε τίποτα καλύτερή μου». Μια φορά μού είπε ότι χασομερούσα στο καθήκον μου, ότι η πρόοδός μου ήταν αργή. Δεν μπορούσα να το χωνέψω και απάντησα απότομα: «Δεν μπορώ να δεχτώ αυτήν τη συναναστροφή από σένα. Δεν ασχολείσαι κι εσύ με αυτό το έργο; Δεν είσαι κι εσύ υπεύθυνη; Πώς μπορείς να μην έχεις καθόλου αυτογνωσία και απλώς να τα ρίχνεις όλα σε μένα;» Έπειτα, σηκώθηκα έτσι απλά και έφυγα. Ο επικεφαλής έμαθε αργότερα για τη συμπεριφορά μου και με αντιμετώπισε λέγοντας ότι είμαι πολύ αλαζονική. Απλώς το αναγνώρισα στα λόγια, λέγοντας: «Είμαι πολύ αλαζονική και δεν αποδέχομαι την αλήθεια». Δεν αναλογίστηκα, ούτε προσπάθησα να κατανοήσω τη φύση και την ουσία μου, όμως στα καθήκοντά μου συνέχισα να φέρομαι υπεροπτικά, κάνοντας τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Είχα κάποιους συναδέλφους εκείνη την εποχή που αντικαταστάθηκαν επειδή τους έλειπε το επίπεδο και δεν μπορούσαν να κάνουν πρακτικό έργο, εμένα όμως ποτέ δεν με είχε απασχολήσει το γεγονός ότι μπορεί να αντικατασταθώ. Σκεφτόμουν: «Είμαι πραγματικό ταλέντο στην εκκλησία τώρα, και υπεύθυνη για αρκετές εργασίες. Χωρίς εμένα, θα μπορούσαν να βρουν άλλο κατάλληλο άτομο σε σύντομο διάστημα;» Τη στιγμή ακριβώς που γινόμουν αδικαιολόγητα αλαζονική, κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα αρκετά αυστηρά.

Μία φορά, διάβασα κάποια άρθρα εμπειριών και μαρτυριών αδελφών, που θεώρησα ότι ήταν λίγο επιφανειακά. Τα απέρριψα χωρίς καν να συζητήσω το θέμα με κανέναν. Ο επικεφαλής οργίστηκε πραγματικά όταν το ανακάλυψε αυτό. Με ρώτησε: «Γιατί απέρριψες τόσο καλά άρθρα; Το συζήτησες τουλάχιστον με τους συναδέλφους;» Είπα: «Όχι, εκείνη τη στιγμή θεώρησα απλώς ότι ήταν κάπως επιφανειακά». Μόλις το είπα αυτό, ο επικεφαλής με αντιμετώπισε αυστηρά, λέγοντας: «Αν και αυτά τα άρθρα μπορεί να είναι λίγο επιφανειακά, οι εμπειρίες τους είναι γνήσιες και δείχνουν πρακτική κατανόηση. Είναι εποικοδομητικά για τους ανθρώπους. Αυτό είναι που μετατρέπει σε μαρτυρία μια καλή προσωπική εμπειρία. Δεν αναζητάς την αλήθεια στα καθήκοντά σου και είσαι αδιάφορη κι αλαζονική. Δεν κατανοείς την αλήθεια, ούτε συζητάς πράγματα με τους άλλους. Δεν είναι ανόητο το να πετάς έτσι απλά πολύ καλά άρθρα και να καταπνίγεις μαρτυρίες βίωσης του έργου του Θεού; Δεν είναι κάτι που θα έκανε ο Σατανάς; Το μόνο που κάνεις είναι να προκαλείς αναστάτωση!» Είχα και στο παρελθόν κλαδευτεί και αντιμετωπιστεί, όμως ποτέ τόσο σκληρά. Οι λέξεις «ανόητο», «Σατανάς», «προκαλείς αναστάτωση», «αδιάφορη κι αλαζονική» αντηχούσαν συνεχώς στο κεφάλι μου ξανά και ξανά και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ένιωθα μάλιστα ότι δυσκολευόμουν ακόμη και να αναπνεύσω. Ωστόσο, ένιωθα και πάλι αδικημένη. Μολονότι δεν το είχα συζητήσει με τους συναδέλφους μου εκείνη τη στιγμή, δεν τους το είχα πει κατόπιν; Ο Θεός όμως βλέπει στα εσώτερα της καρδιάς μας. Τη στιγμή ακριβώς που σκεφτόμουν δικαιολογίες, ο επικεφαλής συνέχισε αυστηρά: «Κάνεις του κεφαλιού σου στις πράξεις σου. Θα μπορούσες να ρωτάς όταν δεν καταλαβαίνεις κάτι, ή να το συζητάς με τους άλλους, όμως εσύ δεν κάνεις ούτε καν αυτό. Είσαι πολύ αλαζονική και δεν έχεις καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά!» Μετά από αυτό, υποτάχθηκα απρόθυμα. Εάν είχα πραγματικά λίγο θεοφοβούμενη καρδιά, θα είχα αναζητήσει κάπως προτού ενεργήσω, αντίθετα, όμως, απλώς έκανα τα πράγματα όπως ήθελα, χωρίς να ζητώ τη γνώμη των άλλων. Ήμουν πραγματικά αλαζονική και αυτάρεσκη.

Ο επικεφαλής διεξήγαγε έρευνα για μένα και διαπίστωσε ότι ήμουν πολύ αλαζονική, δεν κατανοούσα την αλήθεια και δεν ήμουν κατάλληλη για ένα τόσο σημαντικό καθήκον, κι έτσι αντικαταστάθηκα. Έπεσα πραγματικά σε μια κατάσταση αρνητικότητας. Ένιωθα ότι ο επικεφαλής με είχε ξεσκεπάσει σε αυτό το ζήτημα και πίστευε ότι δεν ήμουν άτομο που επιδιώκει την αλήθεια, ότι ήμουν απίστευτα αλαζονική και ότι δεν άξιζε ούτε καν να καλλιεργηθώ. Πίστευα ότι δεν είχα πλέον προοπτικές στον οίκο του Θεού. Έγινα όλο και πιο αρνητική και γέμισα παρανοήσεις. Ένιωθα λες και είχα γίνει Σατανάς. Ήταν δυνατόν να σωθώ; Φανταζόμουν ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές πίστευαν σίγουρα ότι δεν ήμουν σωστός άνθρωπος, τι θα κέρδιζα λοιπόν με το να συνεχίσω να επιδιώκω; Εκείνη την εποχή, αν και φαινόταν διστακτικά να επιτελώ κάποια καθήκοντα, δεν ήθελα να επιδιώκω την αλήθεια. Η υπεύθυνη συναναστράφηκε μαζί μου για το θέλημα του Θεού αρκετές φορές, όμως εγώ δεν άλλαξα στάση. Στη συνέχεια με κλάδεψε και με αντιμετώπισε λέγοντας ότι ήμουν σκόπιμα δύσκολη στα καθήκοντά μου, πάντα αρνητική, ότι εναντιωνόμουν στον Θεό κι ότι αν δεν άλλαζα, ο Θεός αργά ή γρήγορα θα με εξάλειφε. Ακούγοντάς το αυτό, τρόμαξα και συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Έσπευσα να έλθω ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να αναζητήσω, αλλά και να κάνω την αυτοκριτική μου. Αυτούς τους έξι μήνες, γιατί δεν μπορούσα να χειριστώ σωστά το κλάδεμα και την αντιμετώπισή μου; Καθώς στοχαζόμουν, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ορισμένοι άνθρωποι γίνονται παθητικοί αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν· χάνουν όλη την ενεργητικότητά τους να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και καταλήγουν να χάνουν και την αφοσίωσή τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη της επίγνωσής τους αναφορικά με την ουσία των πράξεών τους, κι αυτό τους κάνει να μην μπορούν να υποτάσσονται στο κλάδεμα και την αντιμετώπισή τους. Αυτό καθορίζεται από τη φύση τους, η οποία είναι αλαζονική και επηρμένη, και δεν αγαπά καθόλου την αλήθεια. Οφείλεται εν μέρει και στο ότι δεν κατανοούν τη σημασία του κλαδέματος και της αντιμετώπισης. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως η υποβολή σε κλάδεμα και αντιμετώπιση σημαίνει πως το αποτέλεσμά τους έχει καθοριστεί. Ως εκ τούτου, πιστεύουν εσφαλμένα ότι αν έχουν κάποια αφοσίωση στον Θεό, τότε δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και να κλαδευτούν· και, αν αντιμετωπιστούν, τότε αυτό δεν είναι ενδεικτικό της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού. Αυτή η παρανόηση κάνει πολλούς ανθρώπους να μην τολμούν να είναι “αφοσιωμένοι” στον Θεό. Στην πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση, οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι είναι υπερβολικά δόλιοι· δεν θέλουν να υφίστανται κακουχίες. Θέλουν μόνο να αποκτούν ευλογίες με τον εύκολο τρόπο. Οι άνθρωποι δεν έχουν επίγνωση της δικαιοσύνης του Θεού. Δεν είναι πως Εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα δίκαιο ή πως δεν κάνει τίποτα δίκαιο· είναι απλώς πως οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ποτέ πως αυτό που κάνει ο Θεός είναι δίκαιο. Στα μάτια του ανθρώπου, αν το έργο του Θεού δεν εναρμονίζεται με τις ανθρώπινες επιθυμίες τους ή δεν συνάδει με τις προσδοκίες τους, τότε ο Θεός μάλλον δεν είναι δίκαιος. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ πως οι ενέργειές τους είναι ανάρμοστες και δεν συμμορφώνονται με την αλήθεια, ούτε συνειδητοποιούν ποτέ πως οι ενέργειές τους αντιστέκονται στον Θεό» («Η σημασία του καθορισμού του αποτελέσματος των ανθρώπων από τον Θεό σύμφωνα με την επίδοσή τους» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού διάβασα αυτήν την αποκάλυψη στον λόγο του Θεού, κατάλαβα τελικά ότι ο λόγος για τον οποίο ήμουν τόσο αρνητική ήταν ότι ήμουν πάρα πολύ αλαζονική και επηρμένη και δεν αναγνώριζα τη φύση της συμπεριφοράς μου. Πίστευα ότι είχα κάνει ένα λάθος μόνο, ότι το να με αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο ήταν πολύ παρατραβηγμένο. Γι’ αυτό παρέμενα κολλημένη στην αρνητικότητα, παρανοώντας τον Θεό και τηρώντας αμυντική στάση. Ενόσω διάβαζα τον λόγο του Θεού, αναρωτιόμουν εάν με είχαν πραγματικά κλαδέψει και αντιμετωπίσει τόσο αυστηρά για ένα και μόνο λάθος. Υπάρχουν αρχές ως προς το πώς ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει τους ανθρώπους. Όλα βασίζονται στη φύση και την ουσία των ανθρώπων και στη γενική συμπεριφορά τους. Ο επικεφαλής δεν με αντιμετώπισε άνευ λόγου και ουσίας. Άρα λοιπόν, ποια προβλήματα υπήρχαν πραγματικά μέσα μου που είχαν ως αποτέλεσμα να με κλαδέψουν και να με αντιμετωπίσουν τόσο αυστηρά;

Αργότερα διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Εάν κατέχεις πραγματικά την αλήθεια μέσα σου, το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι εκ φύσεως το σωστό μονοπάτι. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση! Για να επιλύσουν τις κακές τους πράξεις, πρέπει πρώτα να επιλύσουν το πρόβλημα της φύσης τους. Χωρίς αλλαγή στη διάθεσή τους, δεν θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ουσιαστική λύση σε αυτό το πρόβλημα» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Υπάρχουν επίσης κηρύγματα που αναφέρουν ότι όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν το ένα ή το άλλο χάρισμα, ή έχουν κάποιο επίπεδο, περιφρονούν τους άλλους. Δεν θέλουν να ακούσουν κανέναν άλλο, νομίζοντας ότι είναι καλύτεροι από όλους τους άλλους. Αυτό το είδος ατόμου είναι αλαζονικό, επηρμένο και αυτάρεσκο. Σκέφτηκα το γεγονός ότι από τότε που είχα πιστέψει, δεν είχα επικεντρωθεί στην επιδίωξη της αλήθειας, αλλά έκανα το καθήκον μου στηριζόμενη στο επίπεδο και στην αλαζονική μου διάθεση. Πίστευα ότι ήμουν ευφραδής κι ότι είχα κάποιες μικρές επιτυχίες στα καθήκοντά μου, οπότε ο επικεφαλής με εκτιμούσε πραγματικά. Νόμιζα ότι ήμουν σπουδαία και ικανή στη δουλειά, περισσότερο από τους άλλους, οπότε δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν. Επέμενα να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και η αλαζονική μου διάθεση όλο και μεγάλωνε. Αργότερα, ανέπτυξα μια πραγματικά χαλαρή στάση απέναντι στο έργο της εκκλησίας. Ποτέ δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας, ούτε αναζητούσα ή συναναστρεφόμουν με τους άλλους. Αντ’ αυτού, έπραττα αυθαίρετα, όπως ήθελα, και κατέληξα να διαταράσσω το έργο της εκκλησίας. Πάντοτε πίστευα ότι ήμουν καλού επιπέδου κι ότι κατανοούσα κάπως την αλήθεια, μόνο όμως αφού εκτέθηκα διαπίστωσα τελικά ότι αυτό που κατανοούσα ήταν απλώς ένα μικρό μέρος του δόγματος, ότι δεν κατείχα στο παραμικρό την πραγματικότητα της αλήθειας, ούτε μπορούσα να συναναστραφώ ως προς την αλήθεια για την επίλυση πρακτικών ζητημάτων. Παρά ταύτα, εξακολουθούσα να είμαι απίστευτα αλαζονική και ενεργούσα μονομερώς σε όλα. Ήμουν αλαζονική σε σημείο που είχα χάσει κάθε λογική και δεν έβλεπα πλέον τον Θεό. Το πρόβλημά μου εκτέθηκε μόνον όταν ο επικεφαλής ήλθε να ελέγξει το έργο μου. Σκέφτηκα το πώς εκπλήρωνα έτσι το καθήκον μου όλο αυτόν τον καιρό. Όχι μόνο δεν είχα βοηθήσει ή ωφελήσει τους αδελφούς και τις αδελφές μου, αλλά είχα αποκαλύψει και τόσο πολλές διεφθαρμένες διαθέσεις που τους περιόριζαν. Δεν εκτελούσα το καθήκον μου, απλά έκανα κακό! Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ ανησυχούσα. Ήξερα ότι όταν κάποιος ενεργεί από αλαζονεία, είναι αδύνατο να μην αντιστέκεται στον Θεό και να μη διαπράττει κακό. Σκέφτηκα μερικούς αδελφούς και αδελφές που φαινόταν να είναι χαμηλότερου επιπέδου από μένα, ήταν όμως προσεκτικοί και συγκεντρωμένοι στα καθήκοντά τους. Ήξεραν πώς να αναζητούν την αλήθεια και να αποδέχονται τις απόψεις των άλλων, ενώ εγώ ήμουν τόσο αλαζονική ώστε δεν είχα καθόλου αυτογνωσία. Δεν είχα καμία απολύτως επίγνωση τού πώς να αναζητήσω την αλήθεια. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι το μονοπάτι μου δεν ήταν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ήμουν πολύ αλαζονική και δεν σκεφτόμουν καθόλου τον Θεό, οπότε όταν κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα και απομακρύνθηκα από το καθήκον μου, επρόκειτο ουσιαστικά για την προστασία και τη σωτηρία μου από τον Θεό. Χωρίς αυτό, ποιος ξέρει πόσο περισσότερο κακό θα μπορούσα να έχω κάνει. Θα είχα φτάσει ακόμη και στο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή, αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο αποπομπής. Τότε θα ήταν πολύ αργά για τύψεις. Αφού κατανόησα τις αγαθές προθέσεις του Θεού, γέμισα τύψεις. Ένιωσα ότι τους έξι τελευταίους μήνες παρανοούσα και κατηγορούσα τον Θεό, ήμουν αρνητική και τεμπέλιαζα στη δουλειά. Απλώς δεν έβαζα μυαλό! Έκτοτε, ήθελα απλά και μόνο να κάνω το καθήκον μου καλά για να αντισταθμίσω τις προηγούμενες παραβάσεις μου.

Έξι μήνες αργότερα, εκλέχτηκα επικεφαλής ομάδας. Εκείνη την εποχή, φοβόμουν πολύ ότι θα σκόνταφτα και θα αποτύγχανα ξανά λόγω της αλαζονικής μου φύσης. Όταν ανέκυπταν ζητήματα στα καθήκοντά μου, ήμουν αρκετά προσεκτική και συχνά πραγματοποιούσα συζητήσεις και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές που συνεργάζονταν μαζί μου αναζητώντας την αλήθεια για την επίλυση προβλημάτων εντός της εκκλησίας. Ένιωθα πολύ πιο άνετα όταν επιτελούσα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο και τα πήγαινα πολύ καλύτερα με τους αδελφούς και τις αδελφές. Λίγους μήνες αργότερα, είδα κάποια επιτυχία στα καθήκοντά μου κι άρχισα να νιώθω κρυφά χαρούμενη και πάλι, σκεπτόμενη ότι πρέπει να είμαι πραγματικό ταλέντο και ότι ανεξάρτητα από το καθήκον που επιτελώ μπορώ να τα καταφέρω γρήγορα. Με τον καιρό, η αλαζονική μου διάθεση άρχισε ξανά να σηκώνει κεφάλι. Ώρες-ώρες, όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν ζητήματα που ήθελαν να διερευνήσουν με τον επικεφαλής, έχανα την υπομονή μου μαζί τους. Σκεφτόμουν: «Δεν το διερευνήσαμε αυτό προηγουμένως; Γιατί πρέπει να αναζητήσετε κι άλλο; Γνωρίζω τις αρχές, οπότε η συναναστροφή μου πρέπει να είναι επαρκής». Χωρίς να πολυεξετάζω τα πράγματα, μοιραζόμουν την κατανόησή μου με τους αδελφούς και τις αδελφές και ήθελα να την αποδεχτούν, όμως εκείνοι ένιωθαν άβολα κι έπειτα διερευνούσαν το θέμα με τον επικεφαλής. Ο επικεφαλής συναναστράφηκε αργότερα μαζί μας για τις αρχές της άσκησης, οι οποίες ήταν διαφορετικές από αυτές που είχα καταλάβει προηγουμένως. Εξεπλάγην και σκέφτηκα: «Δόξα τω Θεώ που αναζητήσαμε, διαφορετικά θα είχε επηρεαστεί το καθήκον μας». Όμως μετά το συμβάν, δεν έκανα αυτοκριτική, ούτε προσπάθησα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Παρέμεινα αλαζονική και παράλογη. Όταν διαπίστωνα λάθη στα καθήκοντα των αδελφών, τους επέπληττα αυταρχικά και σκεφτόμουν: «Εάν δεν μπορείς να κάνεις σωστά ούτε αυτό το ασήμαντο, τι μπορείς να κάνεις; Δεν νομίζω ότι το κάνεις με την καρδιά σου». Με την πάροδο του χρόνου, οι άλλοι άρχισαν να αισθάνονται ότι τους περιορίζω, άρχισαν να αποστασιοποιούνται. Περιόρισα μία αδελφή τόσο πολύ που δεν ήθελε καν να κάνει το καθήκον της άλλο. Ήξερα ότι έκανα λάθος, όμως όποτε προέκυπτε κάτι, άθελά μου αποκάλυπτα την αλαζονική μου διάθεση. Όταν σκεφτόμουν πως είχα σκοντάψει και αποτύχει στο παρελθόν, ένιωθα μια αχνή αίσθηση φόβου, όμως εκείνη την εποχή δεν αναζήτησα την αλήθεια για να λύσω το πρόβλημα.

Αργότερα πήρα τη μονομερή απόφαση να αναθέσω σε μια αδελφή ένα σημαντικό καθήκον. Ένας αδελφός με προειδοποίησε ότι ήταν δόλια, ότι δεν ήταν κατάλληλη για ένα σημαντικό καθήκον. Σκέφτηκα: «Έχει όντως ένα μικρό πρόβλημα, όμως δεν είναι τόσο κακό όσο λες ότι είναι. Ποιος δεν έχει διαφθορές και ελλείψεις;» Δεν πήρα καθόλου στα σοβαρά την υπόδειξη αυτού του αδελφού, απλώς αναζήτησα την αδελφή για συναναστροφή και της υπενθύμισα τα προβλήματά της. Σοκαρίστηκα όταν αποδείχθηκε εντελώς διπρόσωπη και αμελής στα καθήκοντά της. Αυτό προκάλεσε σοβαρή ζημιά στο έργο του οίκου του Θεού. Όταν το ανακάλυψε αυτό ο επικεφαλής, με αντιμετώπισε πολύ αυστηρά και είπε: «Έκανες απλώς το δικό σου και έδωσες προαγωγή σε ένα δόλιο άτομο. Ένας αδελφός σε προειδοποίησε, όμως δεν τον άκουσες, ούτε το εξέτασες η ίδια, και τώρα οι συνέπειές του είναι πολύ σοβαρές κι έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλη αναστάτωση. Αυτό οφείλεται στην ανευθυνότητά σου κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων σου. Δεν κατανοείς την αλήθεια και είσαι αλαζονική. Πρέπει να αντικατασταθείς!» Μου ήταν αβάσταχτο να με κλαδεύει και να με αντιμετωπίζει τόσο αυστηρά. Με είχαν απαλλάξει από τα καθήκοντά μου μπροστά σε τόσο πολλούς άλλους αδελφούς και αδελφές και ο επικεφαλής είχε υπογραμμίσει τι αναστάτωση είχα προκαλέσει κι ότι έπρεπε να αντικατασταθώ. Ένιωσα ότι τα πάντα είχαν τελειώσει για μένα, ότι σίγουρα θα εξαλειφόμουν κι ότι ήταν ανώφελο να συνεχίσω την επιδίωξή μου. Έγινα πραγματικά αρνητική μετά την αντικατάστασή μου. Κάθε βράδυ όταν ξάπλωνα σκεφτόμουν τι είχε συμβεί κι άρχιζα να κλαίω. Για αρκετό διάστημα, ντρεπόμουν τόσο πολύ, που δεν ήθελα να δω κανέναν άλλο. Έβλεπα ότι όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές εκτελούσαν με χαρά τα καθήκοντά τους κι ένιωθα ότι δεν τους έμοιαζα καθόλου εξαιτίας της αλαζονικής μου φύσης. Χωρίς να το συζητήσω με κανέναν ή να λάβω συμβουλές, είχα προαγάγει ένα δόλιο άτομο, διαταράσσοντας σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Θα μπορούσα παρά ταύτα να σωθώ από τον Θεό; Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το μονοπάτι της πίστης μου θα τερματιζόταν σε τόσο νεαρή ηλικία. Άρχισα μάλιστα να υποψιάζομαι ότι όταν ο Θεός έλεγε ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση είναι σωτηρία, όχι εξάλειψη, αυτό δεν ίσχυε για μένα. Η καρδιά μου ήταν γεμάτη παρανοήσεις. Κάποτε, όταν ο επικεφαλής ήλθε να συναναστραφεί για το έργο μαζί μας, εγώ κρύφτηκα στην πιο απομακρυσμένη γωνία. Εξεπλάγην όταν φώναξε ξαφνικά το όνομά μου και με ρώτησε τι πρόοδο είχα σημειώσει τελευταία. Συνέχισε ρωτώντας εάν είχα γίνει αρνητική μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, ενώ έπειτα συναναστράφηκε ειλικρινά μαζί μου και με προέτρεψε λέγοντας: «Είσαι ακόμη νέα. Πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια και να εστιάζεις στην αλλαγή της διάθεσης». Ακούγοντας αυτά τα εγκάρδια λόγια από τον επικεφαλής, παρηγορήθηκα τόσο πολύ και πήρα τόσο θάρρος ώστε δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ήμουν πολύ αλαζονική και επηρμένη, πολύ ανεύθυνη και αδιάφορη στο καθήκον μου και είχα παραβλάψει σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Ο επικεφαλής είχε δίκιο να με αντικαταστήσει και να με κλαδέψει και να με αντιμετωπίσει, όμως ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα με ενθάρρυνε κιόλας. Ευχαρίστησα τον Θεό από την καρδιά μου για το έλεός Του. Εκείνη τη νύχτα, προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από τα δάκρυά μου κι αποφάσισα να κάνω πραγματικά κι αληθινά την αυτοκριτική μου και να αναζητήσω την αλήθεια για να διορθώσω την αλαζονική μου διάθεση.

Αργότερα διάβασα το εξής χωρίο του λόγου του Θεού: «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό. Αν και, εξωτερικά, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν. Οι άνθρωποι που είναι αλαζονικοί και επηρμένοι, ιδιαίτερα όσοι είναι τόσο αλαζονικοί που έχουν χάσει τη σύνεσή τους, δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό κατά την πίστη τους σ’ Αυτόν, και μάλιστα εξυμνούν και καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό περισσότερο απ’ όλους. Αν οι άνθρωποι επιθυμούν να φτάσουν στο σημείο να σέβονται τον Θεό, τότε πρέπει να διορθώσουν πρώτα τις αλαζονικές τους διαθέσεις. Όσο πιο σχολαστικά διορθώσεις την αλαζονική σου διάθεση, τόσο περισσότερο σεβασμό θα αποκτήσεις για τον Θεό, και μόνο τότε μπορείς να υποταχθείς σ’ Αυτόν και να καταφέρεις να αποκτήσεις την αλήθεια και να Τον γνωρίσεις» (Η συναναστροφή του Θεού). Μόνο μέσω της αποκάλυψης του λόγου του Θεού διαπίστωσα ότι με το να ενεργώ με βάση την αλαζονική μου φύση δεν ήταν απλώς ότι αποκάλυπτα μια κάποια διαφθορά, αλλά κυρίως ότι αυτό με έκανε να αγνοώ εντελώς τους άλλους, ακόμη και τον Θεό. Με οδηγούσε στο να επαναστατώ ενάντια στον Θεό και να Του αντιστέκομαι παρά τη θέλησή μου. Όταν σκεφτόμουν την εποχή που επιτελούσα το καθήκον μου, πάντοτε πίστευα ότι ήμουν έξυπνος άνθρωπος και καλού επιπέδου, οπότε βασιζόμουν στα χαρίσματα και στο επίπεδό μου για να κάνω το καθήκον μου. Είχα τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μου που μόλις και μετά βίας προσευχόμουν στον Θεό ή αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας. Δεν υπήρχε καμία θέση για τον Θεό στην καρδιά μου. Όταν το καθήκον μου δεν απέφερε καρπούς, είχα καλύτερη συμπεριφορά, όμως τη στιγμή που κατανοούσα κάπως τις αρχές και είχα μια μικρή επιτυχία, το χρησιμοποιούσα αυτό ως κεφάλαιό μου. Πίστευα ότι ό,τι έκανα ήταν καλό, ότι μπορούσα να κάνω οτιδήποτε, ότι μπορούσα να αξιολογώ ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς πρόβλημα κι έτσι έγινα ακόμη πιο αλαζονική, επηρμένη και αυτάρεσκη, κάνοντας στα πάντα του κεφαλιού μου με αυταρχικό τρόπο. Παρεμπόδιζα μάλιστα τους αδελφούς και τις αδελφές ν’ αναζητήσουν την αλήθεια με τον επικεφαλής και τους επέβαλλα τον τρόπο σκέψης μου, σαν να ήταν η αλήθεια, κάνοντάς τους να τον αποδεχτούν και να υποταχθούν σ’ αυτόν. Τα γεγονότα μού έδειχναν ότι ενεργούσα σύμφωνα με την αλαζονική μου φύση, ότι δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να περιορίζω και να παραβλάπτω τους αδελφούς και τις αδελφές και να διαταράσσω σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Είχα παίξει ακόμη και τον ρόλο του ακόλουθου του Σατανά. Ο επικεφαλής είχε απόλυτο δίκιο όταν με αντιμετώπιζε, αποκαλύπτοντας αυτήν τη σοβαρή διαταραχή. Η απομάκρυνση από τα καθήκοντά μου ήταν απολύτως πράξη δικαιοσύνης του Θεού. Τελικά διαπίστωσα πόσο τρομακτικό, πόσο θανάσιμο είναι αυτό το είδος αλαζονικής φύσης. Εάν δεν διορθωνόταν, θα μπορούσα ανά πάσα στιγμή να κάνω κακό και να αντισταθώ στον Θεό, αλλά και να διαταράξω το έργο του οίκου Του, να προσβάλω τη διάθεσή Του και να εξαλειφθώ και να τιμωρηθώ. Αφού αντικαταστάθηκα, ήλθαν στο φως κι άλλα προβλήματα στα καθήκοντά μου. Αντιμέτωπη με τις κατηγορίες των αδελφών και με τα προβλήματα που εκτέθηκαν στο έργο μου, ένιωθα πολλές τύψεις και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Πραγματικά τον μισούσα. Γιατί ήμουν τόσο αλαζονική; Πάντοτε ένιωθα ότι ήμουν ταλαντούχα, ότι οτιδήποτε έκανα ήταν μια χαρά, είχα κάνει όμως έστω και λίγα πράγματα που να ικανοποιούν τον Θεό; Το καθήκον που είχα επιτελέσει ήταν σκέτο χάλι, κι εγώ μόνο αναστάτωση είχα προκαλέσει. Εάν είχα έστω και ίχνος σεβασμού για τον Θεό, εάν είχα προσευχηθεί και αναζητήσει περισσότερο, ή εάν είχα συναναστραφεί και συζητήσει τα πράγματα με τους άλλους, εάν ήμουν απλώς λίγο πιο προσεκτική, δεν θα είχα φτάσει στο σημείο να κάνω τόσα πολλά αψηφώντας τον Θεό.

Στην προσπάθειά μου να διορθώσω την αλαζονική μου φύση, διάβασα αργότερα μέρη του λόγου του Θεού και κάποια συναναστροφή. «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να αντιμετωπιστούν, να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να επιτύχουν υπακοή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και της αντιμετώπισης του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού). Διαβάζοντας ξανά αυτό το χωρίο, εκτιμώ πραγματικά ότι το μοναδικό μονοπάτι για τη διόρθωση της αλαζονικής φύσης κάποιου είναι να αποδεχτεί την κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση του Θεού. Η διαφθορά μας από τον Σατανά φτάνει πολύ βαθιά, επομένως εάν βασιζόμαστε απλώς στην ανάγνωση του λόγου του Θεού και στον προσωπικό στοχασμό, η κατανόηση του εαυτού μας θα είναι επιφανειακή και οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας πιθανότατα δεν θα αλλάξουν. Αν ο Θεός δεν με εξέθετε, κλάδευε και αντιμετώπιζε επανειλημμένα, θα είχα ακόμη υπερβολική αυτοπεποίθηση και θα νόμιζα ότι είμαι κάτι ιδιαίτερο. Δεν θα ήξερα καθόλου τον εαυτό μου. Πραγματικά δεν θα ήξερα πόσο αλαζονική ήμουν ή πόσο σοβαρή ήταν η σατανική μου διάθεση. Τώρα, όταν θυμάμαι όλα όσα έκανα, νιώθω μεγάλη ντροπή και είμαι γεμάτη τύψεις. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι και δεν μπορώ καν να κρατήσω ψηλά το κεφάλι μου. Όμως αυτό ακριβώς το είδος οδυνηρού μαθήματος μού επέτρεψε να κατανοήσω λίγο την αλαζονική μου φύση και να μάθω πού ήταν πιθανό να σκοντάψω και να αποτύχω. Μου έδωσε επίσης λίγο σεβασμό για τον Θεό. Διαπίστωσα επίσης ότι δεν κατείχα καθόλου ούτε την πραγματικότητα της αλήθειας ούτε καρδιά που να αναζητά την αλήθεια στα καθήκοντά μου. Ήμουν αυθάδης, αυταρχική και προκαλούσα αναστάτωση. Σε σύγκριση με τους αδελφούς και τις αδελφές που ήταν μετρίου επιπέδου αλλά έκαναν το καθήκον τους με ευσυνειδησία, εγώ δεν ήμουν τίποτα. Η αλαζονεία μου ήταν αβάσιμη. Αφού τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ήμουν πιο ταπεινή στα καθήκοντά μου και δεν είχα πλέον υπερβολική αυτοπεποίθηση. Έκανα συνειδητά πράξη το να αφήνω τον εαυτό μου στην άκρη και να τον απαρνούμαι, αναζητούσα περισσότερο τις αρχές της αλήθειας και άκουγα πιο πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές. Άρχισα να κάνω ανοιχτές συζητήσεις για την επίλυση τυχόν προβλημάτων στην εκκλησία. Μερικές φορές όταν έδειχνα ξανά την αλαζονεία μου ή παραβίαζα τις αρχές στο καθήκον μου, έκανα πράξη το να παραμερίζω τον εαυτό μου, δεχόμουν το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, καθώς και την καθοδήγηση και τη βοήθεια των άλλων. Με την πάροδο του χρόνου, ένιωσα ότι η άσκηση κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι πραγματικά ωφέλιμη. Δεδομένου ότι η κατανόησή μου για την αλήθεια ήταν ρηχή και δεν είχα βαθύτερες γνώσεις σε πολλά θέματα, συνεργαζόμενη με τους αδελφούς και τις αδελφές και ευθυγραμμίζοντας τις απόψεις όλων μπορούσα να κατανοήσω καλύτερα τα πράγματα. Επιτελώντας το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, προτού καλά-καλά το καταλάβω, είχα την προστασία του Θεού. Δεν έκανα πλέον μεγάλα λάθη, ούτε είχα μεγάλα προβλήματα και υπό την επίβλεψη των αδελφών η αλαζονική μου φύση χαλιναγωγήθηκε λίγο. Κάνοντάς το αυτό πράξη κέρδιζα μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας και σταδιακά ενεργούσα αλαζονικά όλο και λιγότερο. Κάποτε, η αδελφή που εργαζόταν μαζί μου είπε: «Σε γνωρίζω εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Ήσουν πολύ αλαζονική και οι άλλοι ένιωθαν συνεχώς ότι τους περιορίζεις, όμως τώρα έχεις αλλάξει πραγματικά». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Ήμουν τόσο απίστευτα αλαζονική. Ακόμη και αυτή η τόσο μικρή αλλαγή δεν είχε έλθει εύκολα. Όταν αναλογίζομαι τα τελευταία χρόνια, αυτές οι δύο αξέχαστες στιγμές κλαδέματος και αντιμετώπισης ήταν οι πιο χρήσιμες και ευεργετικές για μένα. Εάν δεν το είχα περάσει αυτό, ακόμη και τώρα είμαι βέβαιη ότι δεν θα είχα την κανονική ανθρώπινη φύση, δεν θα σκεφτόμουν καθόλου τον Θεό. Θα ήμουν σε έναν επικίνδυνο γκρεμό, στα πρόθυρα τού να αντιτάσσομαι στον Θεό ανά πάσα στιγμή. Τώρα γνωρίζω πραγματικά ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση είναι η προστασία κι η σωτηρία του Θεού για μένα.