Από την Γκουόζι, ΗΠΑ

Γεννήθηκα μέσα σε μια χριστιανική οικογένεια, κι όταν ήμουν ενός έτους, η μαμά μου δέχτηκε το νέο έργο του Κυρίου Ιησού που επέστρεψε —του Παντοδύναμου Θεού— αλλά η γιαγιά μου ήταν κάθετα αντίθετη. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, τα πιο συχνά της λόγια σ’ εμένα ήταν: «Αν δε νιώθεις καλά ή δεν μπορείς να κάνεις την εργασία σου για το σπίτι, απλώς προσευχήσου στον Κύριο Ιησού. Θα σου δώσει ευφυΐα και σοφία· θα φροντίσει για την ασφάλειά σου». Η μαμά μου, παρόλα αυτά, συχνά μου έλεγε: «Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και το ανθρώπινο είδος. Είναι πάντα δίπλα μας. Να θυμάσαι να προσεύχεσαι στον Παντοδύναμο Θεό, όταν συναντάς ένα πρόβλημα, κι Αυτός θα σε φροντίσει και θα σε προστατεύσει». Αυτές οι δύο διαφορετικές φωνές ηχούσαν συχνά στ’ αυτιά μου. Κάποτε, ρώτησα τη μαμά μου με αβεβαιότητα: «Η γιαγιά θέλει να προσεύχομαι στον Κύριο Ιησού κι εσύ θες να προσεύχομαι στον Παντοδύναμο Θεό. Ποια πρέπει να ακούω;» Εκείνη είπε: «Στην πραγματικότητα, ο Κύριος Ιησούς και ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο ίδιος Θεός. Απλώς, τα ονόματα που προσέλαβε ο Θεός και το έργο που έχει επιτελέσει είναι διαφορετικά, επειδή οι εποχές είναι διαφορετικές. Ο Κύριος Ιησούς επιτέλεσε το έργο της Εποχής της Χάριτος κι ο Παντοδύναμος Θεός επιτελεί το έργο της Εποχής της Βασιλείας. Αλλάζει τον τρόπο που εργάζεται σε κάθε εποχή κι επίσης αλλάζει το όνομά Του. Όμως, ανεξάρτητα από το πώς αλλάζει το όνομά Του και το έργο Του, η ουσία Του δεν αλλάζει. Όπως ακριβώς σήμερα, που φοράς κόκκινα για να πας στο σχολείο, κι αύριο που θα φοράς μπλε για να πας στο εστιατόριο, παρόλο που φοράς διαφορετικά ρούχα, πηγαίνεις σε διαφορετικά μέρη και κάνεις διαφορετικά πράγματα, εξακολουθείς να είσαι εσύ. Όμως, όταν φτάσει η νέα εποχή του Θεού, πρέπει να συμβαδίσουμε με το νέο Του έργο. Γι’ αυτόν τον λόγο, πρέπει να προσευχόμαστε στον Παντοδύναμο Θεό τώρα». Αν και άκουσα την εξήγηση της μαμάς μου, εξακολουθούσα να είμαι μπερδεμένη μέσα μου και εξακολουθούσα να έχω μια κάπως αμφίβολη στάση απέναντι στο νέο έργο του Παντοδύναμου Θεού.

Τον Αύγουστο του 2014, ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες να σπουδάσω στο εξωτερικό. Η μαμά μου ήρθε κι αυτή μετά από μερικούς μήνες και ήρθε σε επαφή με την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού στις ΗΠΑ. Από τότε κι έπειτα, άρχισα να βιώνω την εμπειρία της ύπαρξης του Παντοδύναμου Θεού, λίγο-λίγο. Μόλις έφτασα στις ΗΠΑ για τις σπουδές μου, μου ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στη ζωή εδώ, ειδικά να ζω στο σπίτι κάποιου άλλου μόνη μου. Είμαι πολύ δειλή, κι έτσι φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη. Η μαμά μου μού είπε: «Πρέπει να πιστέψουμε ότι η εξουσία του Θεού είναι απαράμιλλη. Ακόμα κι ο Σατανάς και οι δαίμονες βρίσκονται υπό την εξουσία Του, έτσι, όταν φοβάσαι τη νύχτα, απλώς προσευχήσου στον Θεό. Από τη στιγμή που έχεις τον Θεό στην καρδιά σου, ο Σατανάς δεν μπορεί να σε πλησιάσει». Κάθε φορά που άκουγα τη συναναστροφή της, ένιωθα πολύ περισσότερη γαλήνη, ηρεμία στην καρδιά μου.

Τον Δεκέμβριο του 2015, άρχισα να παρευρίσκομαι σε συγκεντρώσεις. Όμως, καθώς δεν είχα ακόμα μεγάλη εμπειρία στην πίστη μου, για αρκετό καιρό ένιωθα πίεση στις συγκεντρώσεις. Δεν είχα τη δική μου πρακτική εμπειρία της αληθινής ύπαρξης του Θεού, έως ότου, αφού πέρασα κάποια πράγματα, επιβεβαίωσα μέσα στην καρδιά μου ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο ένας αληθινός Θεός και είναι πάντα δίπλα μου.

Ήταν Παρασκευή απόγευμα και μου είχε μείνει μόνο το μάθημα των καλλιτεχνικών, πριν τελειώσω και μπορούσα να πάω σπίτι. Μια συμμαθήτριά μου μού είπε ξαφνικά: «Ας κάνουμε κοπάνα από το τελευταίο μας μάθημα κι ας πάμε στο κέντρο να φάμε και να χαζέψουμε βιτρίνες. Άκουσα ότι υπάρχει ένα νέο εστιατόριο με θαλασσινά, το οποίο είναι πολύ καλό». Ακούγοντάς το, δελεάστηκα —δεν είχα τίποτα να φάω για μεσημεριανό και πεινούσα πολύ. Το στομάχι μου γουργούριζε, με προέτρεπε, σχεδόν σαν να με έσπρωχνε να πάω στο εστιατόριο με τα θαλασσινά. Όμως, ακόμα δίσταζα. Δεν είχα κάνει ποτέ κοπάνα από μάθημα —κι αν με έπιαναν; Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκα: ο Σιάο Λι, ένας μαθητής στην τάξη μας, κάνει κοπάνα ακόμα και σε σημαντικά μαθήματα και το έχει κάνει πάρα πολλές φορές χωρίς να τον ανακαλύψουν· άρα, ούτε εμένα θα με πιάσουν. Έτσι, συμφώνησα να πάω με τη συμμαθήτριά μου και ζήτησα από τον καθηγητή των καλλιτεχνικών να συγχωρέσει την απουσία μου, λέγοντας ότι είχα να πάω στον γιατρό εκείνο το απόγευμα και χρειαζόταν να φύγω νωρίς. Στη συνέχεια, η συμμαθήτριά μου κι εγώ πήραμε ένα ταξί για το κέντρο για να χαζέψουμε βιτρίνες και για να φάμε, και δεν γύρισα σπίτι πριν από τις οχτώ ή τις εννιά εκείνο το βράδυ. Μόλις γύρισα, έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον υπεύθυνο καθηγητή για τους διεθνείς μαθητές, ο οποίος μου ζητούσε να φέρω ένα δικαιολογητικό από την επίσκεψή μου στον γιατρό την επόμενη φορά που θα είχα μάθημα. Μόλις το είδα, πανικοβλήθηκα και έσπευσα να το συζητήσω με συμμαθητές. Κάποια είπε: «Δεν χρειάζεται να δώσεις στον καθηγητή κανένα δικαιολογητικό. Αυτό είναι απόρρητο». Ένιωθα ότι αυτό που είπε ήταν σωστό, όμως από τη στιγμή που έσφαλλα στο συγκεκριμένο ζήτημα, ντρεπόμουν να λογομαχήσω αγανακτισμένη υπέρ του εαυτού μου. Έτσι, ζήτησα τότε από τη θεία που ήταν η σπιτονοικοκυρά μου να με βοηθήσει να σκεφτώ τι να κάνω. Μου είπε να πάω στον επιβλέποντα καθηγητή και να παραδεχτώ το λάθος μου. Ακούγοντας αυτό που είπε, η καρδιά μου δέθηκε κόμπος —δεν ήξερα αν έπρεπε να παραδεχτώ το σφάλμα ή να συνεχίσω την απάτη μου. Εκείνη τη νύχτα, στριφογυρνούσα ανήμπορη να κοιμηθώ. Ήθελα να πάω να παραδεχτώ το σφάλμα μου, αλλά φοβόμουν για το τι θα νόμιζαν ο καθηγητής μου και οι συμμαθητές μου για μένα, ότι η θετική εικόνα που διατηρούσα συνήθως θα καταστρεφόταν εν ριπή οφθαλμού. Μέσα στον πόνο μου, ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να αναζητήσω, και τότε είδα το εξής χωρίο στα λόγια του Θεού: «Αλλά οι δόλιοι άνθρωποι δεν ενεργούν με αυτόν τον τρόπο. Ζουν βασισμένοι στη φιλοσοφία του Σατανά και τη δόλια φύση και ουσία τους. Πρέπει να είναι προσεκτικοί σε ό,τι κάνουν, σε περίπτωση που οι άλλοι έχουν κάτι εις βάρος τους· σε ό,τι κάνουν, πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις δικές τους μεθόδους, και τους δικούς τους δόλιους και διεφθαρμένους χειρισμούς, για να καλύψουν το αληθινό τους πρόσωπο, από φόβο ότι αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν —και όταν πράγματι δείχνουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα, προσπαθούν να αντιστρέψουν την κατάσταση.Όταν προσπαθούν να αντιστρέψουν την κατάσταση, υπάρχουν στιγμές που δεν είναι τόσο εύκολο, και όταν δεν μπορούν, αρχίζουν να ανησυχούν. Φοβούνται ότι άλλοι θα δουν μέσα τους. Όταν συμβαίνει αυτό, αισθάνονται ότι έχουν ντροπιαστεί κι έπειτα πρέπει να σκεφτούν τρόπους να πουν κάτι για να αντιστρέψουν την κατάσταση. […] Στο μυαλό τους, σκέφτονται διαρκώς πώς να σε κάνουν να μην τους παρεξηγήσεις, πώς να σε κάνουν να ακούσεις τι λένε και να θεωρείς αυτό που κάνουν κατά τρόπο ώστε να επιτυγχάνουν τους στόχους των κινήτρων τους. Και γι’ αυτό το επεξεργάζονται ξανά και ξανά στο μυαλό τους. Όταν δεν μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα, το σκέφτονται· κατά τη διάρκεια της μέρας, αν δεν μπορούν να φάνε, το σκέφτονται· κατά τις συζητήσεις με άλλους, το σκέφτονται. Βάζουν πάντα μπροστά μια μάσκα, έτσι ώστε να μη νομίζεις ότι είναι τέτοιου είδους άνθρωποι, ώστε να νομίζεις ότι είναι καλοί ή να μη νομίζεις ότι αυτό εννοούσαν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής). Το ένα μετά το άλλο, τα λόγια του Θεού εξέθεταν τις βαθύτερες σκέψεις μου, σαν ένα φως να άστραψε ξαφνικά στη σκοτεινή πλευρά της καρδιά μου, εκθέτοντάς την στο φως, αφήνοντάς με τρομερά ντροπιασμένη και χωρίς τόπο να κρυφτώ. Είναι αλήθεια! Έκανα κοπάνα από το μάθημα και είπα ψέματα, και μετά το γεγονός, όχι μόνο δεν πήρα την πρωτοβουλία να παραδεχτώ το λάθος μου, αλλά έσπασα το κεφάλι μου να σκεφτώ έναν τρόπο να κουκουλώσω το ψέμα μου, να κουκουλώσω την αλήθεια. Δεν ένιωσα την παραμικρή ενοχή ή μεταμέλεια. Ένιωθα ακόμα ότι ο υπεύθυνος καθηγητής για τους διεθνείς μαθητές θα έπρεπε να κοιτά τη δουλειά του. Ω! Αυτού του είδους η συμπεριφορά ήταν η επανάστασή μου απέναντι στον Θεό· αυτό προκαλεί αποστροφή στον Θεό! Ούτε μια σκέψη μου ή πράξη μου δεν ήταν έστω στο ελάχιστο σε συμφωνία με τις απαιτήσεις του Θεού —πώς μπορούσα να είμαι άτομο της πίστης; Όχι, δεν θα μπορούσα να ενεργήσω σύμφωνα με τις λύσεις των απίστων στα προβλήματα. Έπρεπε να μετανοήσω στον Θεό και να ενεργήσω σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Έπρεπε να μιλώ με ειλικρίνεια και να είμαι ειλικρινές άτομο.

Έτσι, στο επόμενο μάθημα, πήγα στον καθηγητή και παραδέχτηκα το λάθος μου που έκανα κοπάνα από το μάθημα. Εξεπλάγην όταν ο υπεύθυνος καθηγητής δεν με κατέκρινε καθόλου, αλλά αντιθέτως, είπε ότι ήμουν πολύ ειλικρινής και ότι ήταν καλό που μπόρεσα να παραδεχτώ ένα λάθος! Όμως και πάλι, έπρεπε να υπάρξει τιμωρία που έκανα κοπάνα από το μάθημα, έτσι ο καθηγητής με έβαλε τιμωρία για μια διδακτική ώρα αφότου τα μαθήματα είχαν ολοκληρωθεί, ώστε να μπορέσω να σκεφτώ το λάθος μου. Παρόλο που έλαβα μια πολύ μικρή τιμωρία για την κοπάνα μου από το μάθημα και για το ότι είπα ψέματα, αυτό που βίωσα ήταν η προστασία του Θεού σ’ εμένα. Σε μια μετέπειτα συγκέντρωση, το μοιράστηκα αυτό σε συναναστροφή με την αδελφή μου. Αφότου το άκουσε, διάβασε το εξής χωρίο των λόγων του Θεού για μένα: «Αν πιστεύεις στην κυριαρχία του Θεού, τότε πρέπει να πιστέψεις ότι όλα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, καλά και κακά, δεν είναι τυχαία συμβάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος σκόπιμα είναι σκληρός απέναντί σου ή σε έχει βάλει στόχο· όλα, στην πραγματικότητα, είναι κανονισμένα από τον Θεό. Για ποιον λόγο τα ενορχηστρώνει αυτά ο Θεός; Δεν είναι για να αποκαλύψει τα ελαττώματά ή να σε εκθέσει· ο τελικός στόχος δεν είναι το να σε εκθέσει. Ο τελικός στόχος είναι να σε οδηγήσει στην τελείωση και να σε σώσει. Πώς το κάνει αυτό ο Θεός; Πρώτον, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, τη φύση και την ουσία σου, τα ελαττώματά σου και το τι σου λείπει. Μόνο γνωρίζοντας και κατανοώντας αυτά τα πράγματα στην καρδιά σου μπορείς να επιδιώξεις την αλήθεια και σταδιακά να αποτινάξεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου. Είναι ο Θεός που σου δίνει μια ευκαιρία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω). Μέσα από τη συναναστροφή πάνω στον λόγο του Θεού, μπόρεσα να καταλάβω γιατί παρόλο που οι συμμαθητές μου είχαν κάνει κοπάνα πάρα πολλές φορές, δεν έγινε τίποτα, ενώ εμένα ο καθηγητής με ανακάλυψε από την πρώτη φορά. Ήταν πράγματι απόφαση του Θεού. Ο Θεός έστησε ένα περιβάλλον με έναν πρακτικό τρόπο προκειμένου να με εκθέσει, να με συμμορφώσει και να με πειθαρχήσει. Κι αυτό για να με κάνει να καταλάβω τη δική μου σατανική φύση και τις διαθέσεις μου να ψεύδομαι και να εξαπατώ, κι έτσι να επιδιώξω την αλήθεια, να είμαι ένα ειλικρινές άτομο και να βιώνω την ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτή ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού για μένα! Στο παρελθόν, όλοι μ’ επαινούσαν που ήμουν καλό παιδί, έτσι, πάντα πίστευα πως έτσι είχαν τα πράγματα, όμως μέσα από την αποκάλυψη των γεγονότων κι από την κρίση και την έκθεση από τα λόγια του Θεού, τελικά αντιλήφθηκα την ατιμία και τη δολιότητα στην ίδια μου τη φύση. Ήμουν ικανή ξεδιάντροπα να ψεύδομαι και να εξαπατώ, και είχα πολύ μικρό ανάστημα· μπορούσα ν’ ακολουθώ τους άπιστους ανά πάσα στιγμή, σε κάθε μέρος, και να ζω μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση, ντροπιάζοντας το όνομα του Θεού. Ο καθηγητής με έβαλε τιμωρία. Παρόλο που υπέφερα για λίγο σαρκικά, αυτό με έκανε να θυμάμαι αυτό το μάθημα, και δεν θα έλεγα ψέματα ούτε θα εξαπατούσα στο μέλλον. Αν είχα καταφέρει να κάνω κοπάνα από το μάθημα εκείνη τη φορά, χωρίς να με πιάσουν, θα ήθελα να το ξανακάνω όταν θα ερχόμουν αντιμέτωπη με δοκιμασίες και τον επακόλουθο πειρασμό. Έτσι, απλώς θα έλεγα ψέματα ξανά και ξανά, θα γινόμουν όλο και πιο ύπουλη και απατηλή, και, στο τέλος, θα με κέρδιζε ολοκληρωτικά ο Σατανάς. Μέχρι τότε, ο Θεός δε θα με αναγνώριζε καν, αφού Εκείνος αγαπά και σώζει τους ειλικρινείς ανθρώπους. Μισεί και εξαλείφει τους απατηλούς ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή, τελικά είδα ξεκάθαρα πόσο μεγάλο κακό κάνει το ψέμα, κι επίσης είδα πόσο καθοριστικό, πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς ειλικρινής.

Λίγο αργότερα, είχαμε ένα διαγώνισμα μαθηματικών. Το προηγούμενο βράδυ, ενώ μελετούσα, ανακάλυψα ότι υπήρχαν ακόμα πολλές έννοιες που δεν καταλάβαινα. Καθώς σκεφτόμουν ότι είχα διαγώνισμα την επόμενη μέρα, αγχωνόμουν πολύ. Οι βαθμοί αυτής της περιόδου ήταν οι πιο σημαντικοί για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Θα κοιτούσαν τους βαθμούς μου από αυτό το έτος, κι αν αποτύγχανα στα μαθηματικά, όλη η προηγούμενη σκληρή δουλειά μου θα ήταν μάταιη. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αγχωμένη ένιωθα. Την επόμενη μέρα, λίγα λεπτά πριν το διαγώνισμα, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να φέρω το σημειωματάριο στο οποίο είχα γράψει όλους τους μαθηματικούς τύπους. Περιήλθα σε πλήρη σύγχυση. Είχα γράψει κρυφά στο σημειωματάριο πολλά παραδείγματα προβλημάτων, όμως τώρα που είχε χαθεί, εκείνο το διαγώνισμα θα ήταν σίγουρα μια αποτυχία. Πιασμένη απ’ ένα ίχνος ελπίδας, κοίταζα παντού, ελπίζοντας να το είχα ρίξει κατά λάθος κάπου στο πάτωμα. Καθώς κοιτούσα παντού, κατασκόπευσα τις απαντήσεις στην κόλλα διαγωνίσματος του μαθητή που καθόταν δίπλα μου. Χάρηκα με αυτό το χτύπημα της τύχης, νιώθοντας ότι ξάφνου είχα δει μια ακτίνα ελπίδας. Έπειτα, έριξα μια κλεφτή ματιά στον καθηγητή —ήταν απορροφημένος στη δουλειά μπροστά στον υπολογιστή. Έτσι, έκανα ένα γρήγορο πέρασμα σε όλα τα μαθηματικά προβλήματα κι έπειτα σκούντησα τον μαθητή δίπλα μου, κάνοντάς του νόημα να συγκρίνουμε τις απαντήσεις μας. Αν και είπα ότι ήθελα να συγκρίνω τις απαντήσεις, στην πραγματικότητα, ήθελα να γράψω τις απαντήσεις του στο διαγώνισμά μου. Με δόλιο τρόπο, ολοκλήρωσα έτσι όλο το διαγώνισμα των μαθηματικών, μέσα στην αγωνία. Νόμιζα ότι τελικά είχα φροντίσει για το θέμα στο οποίο διακρινόμουν ελάχιστα, και σχεδίαζα να πάω να περάσω πολύ καλά, μιας και οι διακοπές ξεκινούσαν!

Προς μεγάλη μου έκπληξη, λίγες μέρες αργότερα, το σχολείο πραγματοποίησε μια συνάντηση για τους γονείς και τους κηδεμόνες, κι η θεία μου η σπιτονοικοκυρά πήγε για λογαριασμό μου να πάρει τον έλεγχό μου. Είπε ότι πήρα καλούς βαθμούς σε όλα, μόνο που ο βαθμός μου στα μαθηματικά δεν είχε καταχωρηθεί μαζί με τους άλλους, γιατί το σχολείο υποπτευόταν ότι μπορεί να υπήρχε ζήτημα ακαδημαϊκής ακεραιότητας. Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα σαν να γκρεμίστηκα από τον ουρανό στη γη σε μια στιγμή —ανησυχούσα και φοβόμουν και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά: «Ζήτημα ακαδημαϊκής ακεραιότητας; Θα μπορούσε αυτό να σημαίνει ότι ανακάλυψαν ότι αντέγραψα τις απαντήσεις του συμμαθητή μου; Αν συμβαίνει αυτό, τι πρέπει να κάνω; Η αντιγραφή είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και θα μπορούσε ακόμα και να επηρεάσει τις πιθανότητές μου να μπω στο πανεπιστήμιο. Όμως τώρα, το σχολείο απλώς το υποπτεύεται, έτσι ακόμα έχω ελπίδα. Θα είμαι μια χαρά, αρκεί να μπορώ να δώσω μια ξεκάθαρη εξήγηση. Όμως πώς θα μπορούσα να το εξηγήσω; Πράγματι, αντέγραψα. Ίσως πρέπει απλώς να πάω και να το παραδεχτώ;» Η σκέψη αυτή τριγύριζε ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Τότε, ένας συμμαθητής μου μού πρότεινε να μην το παραδεχτώ ποτέ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, απλώς θα ’πρεπε να βρω μια οποιαδήποτε δικαιολογία και να μπλοφάρω. Όμως τότε σκέφτηκα: «Ένας πιστός του Θεού δεν πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο. Τι θα κάνω, αλήθεια;» Εκείνο το βράδυ, έτυχε να λαμβάνει χώρα μια συγκέντρωση, έτσι ανοίχτηκα στην αδελφή μου στη συναναστροφή σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Μια από τις αδελφές μου με έβαλε να διαβάσω ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Μέχρι τώρα, οι άνθρωποι έχουν ακούσει πολλά κηρύγματα πάνω στην αλήθεια, και έχουν βιώσει πολύ από το έργο του Θεού. Ωστόσο, κάτω από τις παρεμβολές και τα εμπόδια πολλών διαφορετικών παραγόντων και περιστάσεων, οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καταφέρουν να κάνουν την αλήθεια πράξη, και αδυνατούν να καταφέρουν να ικανοποιήσουν τον Θεό. Οι άνθρωποι είναι όλο και πιο χαλαροί, και χάνουν ολοένα και περισσότερο την αυτοπεποίθησή τους. […] Η μοναδική επιθυμία του Θεού είναι να δώσει τις αλήθειες αυτές στον άνθρωπο, τροφοδοτώντας τον δρόμο Του προς αυτόν, και στη συνέχεια να οργανώσει διάφορες περιστάσεις, προκειμένου να δοκιμάσει τον άνθρωπο με διαφορετικούς τρόπους. Στόχος του είναι να πάρει αυτά τα λόγια, τις αλήθειες, και το έργο Του, και να προκαλέσει ένα αποτέλεσμα, όπου ο άνθρωπος μπορεί να σέβεται τον Θεό και να αποφεύγει το κακό. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχω δει, βλέπουν τον λόγο του Θεού απλά ως δόγματα, ως κανόνες, τον αντιμετωπίζουν ως κανονισμούς που πρέπει να τηρούν. Όταν διαδίδουν διάφορα και μιλούν ή έρχονται αντιμέτωποι με δοκιμασίες, δεν θεωρούν τον δρόμο του Θεού ως τον δρόμο που πρέπει να ακολουθούν. Τούτο ισχύει ιδιαίτερα όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μείζονες δοκιμασίες· δεν έχω δει κανέναν που να πράττει προς την κατεύθυνση του σεβασμού προς τον Θεό και της αποφυγής του κακού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πώς να γνωρίσει κανείς τη διάθεση του Θεού και τα αποτελέσματα που θα επιτύχει το έργο Του). Αφότου διάβασα αυτά τα λόγια, ένιωσα αποδοκιμασία στην καρδιά μου. Παρόλο που καταλαβαίνω λίγα από την πτυχή της αλήθειας σχετικά με το να είναι κανείς ειλικρινής, και πρόσφατα είχα υποβληθεί στη συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού σε αυτή την πτυχή, μόλις αντιμετώπισα μια άλλη δοκιμασία, εξακολουθούσα να είμαι ανίκανη να κάνω την αλήθεια πράξη. Γνώριζα πολύ καλά ότι η αντιγραφή ήταν λάθος, αλλά για χάρη των βαθμών μου ξέχασα εντελώς την αλήθεια σχετικά με την απαίτηση του Θεού να είμαστε ειλικρινείς. Όχι μόνο δεν έγινα μάρτυρας, αλλά ντρόπιασα τον Θεό. Εκείνο το βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, καθώς αυτό στριφογυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Τελικά, πήρα την απόφαση να είμαι ένα ειλικρινές άτομο και να μην ντροπιάζω πια το όνομα του Θεού προκειμένου να στηρίζω τα δικά μου προσωπικά συμφέροντα. Μόλις πήρα αυτή την απόφαση, πετάχτηκα από το κρεβάτι, άνοιξα τον υπολογιστή και έγραψα μια αυτοκριτική, ομολογώντας το αδίκημά μου. Το επόμενο πρωί, πήγα στο σχολείο πολύ νωρίς και παρέδωσα την αυτοκριτική μου στον καθηγητή μου, ζήτησα συγνώμη για τη συμπεριφορά μου και έδωσα τον λόγο μου να μην εμπλακώ ποτέ ξανά σε οποιαδήποτε απάτη στο μέλλον. Εφόσον το έκανα αυτό, ήμουν προετοιμασμένη να μηδενιστώ και ήμουν πρόθυμη να δεχτώ κάθε τιμωρία που θα μου έδινε το σχολείο. Αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο καθηγητής αποφάσισε πραγματικά να μου επιτρέψει να ξαναγράψω το διαγώνισμα. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τις ευχαριστίες μου και τις δοξολογίες μου στον Θεό από καρδιάς: Δόξα τω Θεώ για το έλεός Του σ’ εμένα! Αυτό μου έδειξε ότι ο Θεός γνωρίζει την καρδιά και το μυαλό του ανθρώπου, κι όταν παραμέρισα το προσωπικό μου όφελος κι έκανα πράξη την αλήθεια του να είμαι ένα ειλικρινές άτομο, ο Θεός δεν κοίταξε τα παραπτώματά μου, αλλά άνοιξε ένα νέο μονοπάτι για μένα κι έκανε τον καθηγητή να μου επιτρέψει να ξαναγράψω το διαγώνισμα. Ένιωθα αληθινά ότι ο Θεός είναι δίπλα μου, παρατηρώντας την παραμικρή μου κίνηση, και στήνει όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα και τα περιβάλλοντα γύρω μου, ώστε να μπορώ να βιώσω προσωπικά την αληθινή ύπαρξή Του. Η αγάπη του Θεού για μένα είναι τόσο αληθινή!

Το ακόμα πιο αναπάντεχο για μένα ήταν που, λίγες μέρες αργότερα, διεξήχθη μια σχολική συνέλευση, προκειμένου να εκδώσει αριστεία για τους πρωτεύσαντες μαθητές του έτους. Όταν ο καθηγητής ανακοίνωσε το όνομά μου, νόμιζα ότι έγινε λάθος, και μέχρι να μου πουν κάτι οι άλλοι μαθητές, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πράγματι είχα λάβει αριστείο. Οι συμμαθητές μου ήταν πραγματικά έκπληκτοι και αναρωτιόνταν πώς μπορούσα να πάρω αριστείο μετά την αντιγραφή στα μαθηματικά. Αναφώνησα σιωπηλά μέσα μου: Όλα αυτά είναι πράξεις του Θεού! Ξέρω ότι αυτό το αριστείο δεν είναι για τους βαθμούς μου, αλλά ένα βραβείο που μου δίνει ο Θεός επειδή έκανα πράξη το να είμαι ειλικρινές άτομο. Αυτό μου επιβεβαίωσε ακόμα περισσότερο ότι ο Θεός είναι πραγματικά δίπλα μου πάντα και με προσέχει κάθε στιγμή. Οτιδήποτε κανονίζει ο Θεός για μένα είναι το πιο καλό.

Τώρα, απολαμβάνω τις συγκεντρώσεις και την ανάγνωση των λόγων του Θεού όλο και περισσότερο. Παρόλο που εξακολουθώ να αποκαλύπτω μια διεφθαρμένη διάθεση στη ζωή μου, ανεξάρτητα από το τι συναντώ, συναναστρέφομαι με τις αδελφές μου και αναζητώ την αλήθεια στα λόγια του Θεού για να επιλύσω το πρόβλημα. Μέσα από αυτό το είδος πρακτικής υποστήριξης, έχω φτάσει να κατανοώ όλο και περισσότερο από την αλήθεια και την κάνω πράξη με όλο και περισσότερη δύναμη. Αισθάνομαι ότι ο Θεός είναι δίπλα μου και ότι μπορεί να με εκθέτει ανά πάσα στιγμή μέσα από διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, κι ακόμα χρησιμοποιεί τον λόγο Του για να με οδηγεί και να με καθοδηγεί να εισέλθω στην αλήθεια. Τώρα νιώθω ότι η σχέση μου με τον Θεό γίνεται όλο και πιο στενή και είμαι εντελώς σίγουρη ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο αληθινός Θεός, ότι παντού και πάντα Αυτός είναι ο Θεός που επαγρυπνά δίπλα μου, με φροντίζει και με προστατεύει!