Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, οι γονείς μου δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά. Καυγάδιζαν καθημερινά, και κάποιες φορές ο μπαμπάς μου χτυπούσε τη μαμά μου. Εκείνη αναγκαζόταν να ζει έτσι για χρόνια για μένα και τον αδελφό μου. Πέρασε τη μισή της ζωή μεγαλώνοντάς μας, έτσι πίστευα ότι μας αγαπούσε πολύ, και όταν πλέον μεγάλωσα, έπρεπε να την τιμώ. Η μητέρα μου αργότερα αποδέχτηκε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και μοιράστηκε το ευαγγέλιο με εμένα και τον αδελφό μου. Συχνά μαζευόμασταν για να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε ύμνους για τον Θεό, και ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Αλλά η μητέρα μου δεν επιδίωκε πολύ την αλήθεια και συναθροιζόταν όλο και λιγότερο για να διαβάσει τον λόγο του Θεού. Τα επόμενα χρόνια, ο πατέρας μου ακόμα τσακωνόταν συχνά με τη μητέρα μου και τη χτυπούσε, μέχρι που τελικά χώρισαν. Έπειτα, η μητέρα μου δούλευε για να πληρώνει το ενοίκιο και το σχολείο μου, πράγμα που με στεναχωρούσε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να διαβάσω πολύ, να βρω μια καλή δουλειά, να αγοράσω σπίτι στη μητέρα μου, για να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της πιο ευτυχισμένη. Πίστευα ότι ήταν το καθήκον μου ως κόρη. Συναθροιζόμουν και διάβαζα τον λόγο του Θεού λιγότερο για να επικεντρωθώ στις σπουδές μου. Αφιέρωνα όλον τον χρόνο και την ενέργειά μου στο σχολείο.

Το 2019, μπήκα σ’ ένα επαγγελματικό κολέγιο σε μια άλλη επαρχία. Διάβαζα πολύ κάθε μέρα για προχωρήσω στο πανεπιστήμιο και στο μεταπτυχιακό, ώστε να δώσω στη μητέρα μου μια καλύτερη ζωή. Αλλά η ζωή στη σχολή με απογοήτευσε. Όσοι ήταν καλοί στο να γλείφουν τους καθηγητές κέρδιζαν την εύνοιά τους, και έτσι οι βαθμοί τους ήταν πάντα υψηλότεροι, αλλά εκείνοι που ήταν πραγματικά ικανοί δεν έπαιρναν τόσο υψηλούς βαθμούς αν δεν έγλειφαν. Συμμαθητές που φαινομενικά τα πήγαιναν καλά, κουβέντιαζαν, γελούσαν και χαμογελούσαν, μαχαιρώνονταν πισώπλατα ο ένας τον άλλον και γίνονταν άλλοι άνθρωποι όταν γυρνούσαν την πλάτη. Κάποιοι μάλιστα διατηρούσαν ανοιχτά εξωσυζυγικές σχέσεις χωρίς ντροπή. Η ζωή στη σχολή με στεναχωρούσε και δεν μπορούσα να μείνω ούτε μια μέρα, αλλά όταν σκέφτηκα ότι είχα υποσχεθεί στη μαμά μου να μελετήσω σκληρά, να κάνω τη διαφορά και να μην την απογοητεύσω, δεν είχα επιλογή από το να μείνω εκεί.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου για τις χειμερινές διακοπές του 2020, η θεία μου συναναστράφηκε μαζί μου τον λόγο του Θεού και μου έδειξε ένα βίντεο με τίτλο «Αυτός που κυριαρχεί επί των πάντων». Αυτό το βίντεο με συγκλόνισε! Με έκανε να νιώσω την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού, ότι είναι ο Κύριος της μοίρας της ανθρωπότητας, και ότι καθοδηγεί ανέκαθεν την ανάπτυξή της. Σκέφτηκα τις καταστροφές που χειροτερεύουν και την πανδημία και το ότι το έργο του Θεού είχε σχεδόν τελειώσει, αλλά επειδή μελετούσα, δεν έκανα καθήκον και δεν μπορούσα να συμμετέχω στην εκκλησιαστική ζωή. Στο τέλος, δεν θα κέρδιζα την αλήθεια, θα χανόμουν στις καταστροφές και θα τιμωρούμουν. Η συναναστροφή της θείας μου πάνω στον λόγο του Θεού με βοήθησε και ζέστανε την καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου, και ήθελα να συμμετέχω σε περισσότερες συναθροίσεις και να κάνω το καθήκον μου.

Σε μια πνευματική άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Από τη στιγμή που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο κλαίγοντας, αρχίζεις να εκπληρώνεις το καθήκον σου. Για το σχέδιο του Θεού και τη χειροτονία Του, εκτελείς τον ρόλο σου και ξεκινάς το ταξίδι της ζωής σου. Όποιο και αν είναι το παρελθόν σου και όποιο ταξίδι και αν απλώνεται μπροστά σου, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Ουρανού, και κανείς δεν έχει τον έλεγχο του δικού του πεπρωμένου, διότι μόνον Εκείνος που κυβερνάει όλη την πλάση είναι ικανός για ένα τέτοιο έργο. Από την ημέρα που άρχισε να υπάρχει ο άνθρωπος, ο Θεός έχει εργαστεί ανέκαθεν κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαχειριζόμενος το σύμπαν, κατευθύνοντας τους κανόνες της αλλαγής όσον αφορά όλα τα πράγματα και την πορεία της κίνησής τους. Όπως όλα τα πράγματα, ο άνθρωπος τρέφεται ήσυχα και εν αγνοία του από τη γλυκύτητα και τη βροχή και την πάχνη από τον Θεό· όπως όλα τα πράγματα, ο άνθρωπος ζει εν αγνοία του κάτω από την ενορχήστρωση του χεριού του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). «Ούτε ένα μέλος αυτής της ανθρωπότητας την οποία ο Θεός φροντίζει μέρα-νύχτα δεν θεωρεί χρέος του να Τον λατρεύει. Ο Θεός συνεχίζει απλώς να εργάζεται πάνω στον άνθρωπο, από τον οποίο δεν έχει καμία προσδοκία, όπως Εκείνος έχει σχεδιάσει. Το κάνει με την ελπίδα ότι μια μέρα ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από το όνειρό του και θα συνειδητοποιήσει ξαφνικά την αξία και τη σημασία της ζωής, το τίμημα το οποίο έχει πληρώσει ο Θεός για όλα όσα του έχει δώσει και την ανυπομονησία με την οποία ο Θεός περιμένει να επιστρέψει σε Εκείνον ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Σκεπτόμενη τον λόγο του Θεού, συγκινήθηκα πολύ. Σκέφτηκα που είχα δεχτεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες με τη μητέρα μου από παιδί, αλλά λόγω των σπουδών δεν συναθροιζόμουν ούτε διάβαζα τον λόγο του Θεού· απομακρυνόμουν από τον Θεό. Εκεί που νόμιζα ότι η ζωή μου θα συνεχιζόταν έτσι, ξαφνικά με προσέγγισε η θεία μου για να μου διαβάσει τον λόγο Του και να μου δείξει ένα βίντεο του ευαγγελίου. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτό το είχε ρυθμίσει ο Θεός. Η μοίρα μου ήταν πάντα στα χέρια Του. Από τη γέννησή μου, ζούσα υπό την κυριαρχία και τον προκαθορισμό Του. Αν και στην πορεία απομακρύνθηκα από τον Θεό, έθεσε ανθρώπους και περιστάσεις για να αφυπνίσει το πνεύμα μου και να με επιστρέψει στον οίκο Του. Είδα την αγάπη και την προστασία Του. Άκουσα άλλη μια φορά τα λόγια Του και δεν γινόταν πια να επαναστατήσω εναντίον Του ή να Τον πληγώσω. Ήθελα να πιστέψω και να κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος.

Μα αναρωτιόμουν συνεχώς: «Ποια είναι η πραγματική αξία και το νόημα της ζωής;» Μήπως είναι το κυνήγι διπλωμάτων και πτυχίων; Σκεπτόμενη αυτό το ερώτημα, θυμήθηκα τον λόγο του Θεού. «Όταν κάποιος έχει πέσει στον βούρκο της φήμης και του κέρδους, δεν αναζητά πλέον οτιδήποτε φωτεινό, οτιδήποτε είναι δίκαιο ή όλα εκείνα τα όμορφα και αγαθά πράγματα. Αυτό συμβαίνει επειδή η φήμη και το κέρδος ασκούν τρομερή γοητεία στους ανθρώπους· γίνονται το αντικείμενο της επιδίωξης καθ’ όλη τη ζωή των ανθρώπου, ακόμα και καθ’ όλη την ατέρμονη αιωνιότητα. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Κάποιοι θα πούνε ότι η απόκτηση γνώσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να διαβάζουν βιβλία ή να μαθαίνουν μερικά πράγματα που δεν γνωρίζουν ήδη, ώστε να μη μένουν πίσω από την εποχή τους ή για να μην τους προσπεράσει ο κόσμος. Η γνώση αποκτάται μόνο για να μπορούν να έχουν φαγητό στο τραπέζι, για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους ή τα προς το ζην. Υπάρχει κάποιος που θα υφίστατο μια δεκαετία επίπονων σπουδών, απλώς και μόνο για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, απλώς και μόνο για να επιλύσει το πρόβλημα του φαγητού; Όχι, δεν υπάρχει κανένας! Οπότε, για ποιον λόγο υπόκειται ο άνθρωπος σε τέτοιες δυσκολίες όλα αυτά τα χρόνια; Το κάνει για τη φήμη και το κέρδος. Τον περιμένουν η φήμη και το κέρδος, τον καλούν, και αυτός πιστεύει ότι μόνο μέσα από δική του συνέπεια, μέσα από δυσκολίες και αγώνες, θα μπορέσει να ακολουθήσει τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στη φήμη και στο κέρδος. Ένας τέτοιος άνθρωπος πρέπει να περάσει αυτές τις δυσκολίες για να χαράξει το δικό του μονοπάτι προς το μέλλον, για τη μελλοντική απόλαυση και για να κερδίσει μια καλύτερη ζωή. Τι στο καλό είναι αυτή η γνώση, μπορείτε να Μου πείτε; Δεν είναι οι κανόνες και οι φιλοσοφίες για τη ζωή που ο Σατανάς ενσταλάζει στον άνθρωπο όπως “Αγάπα το Κόμμα, αγάπα την πατρίδα και αγάπα τη θρησκεία σου” και “Ο σοφός άνθρωπος υποτάσσεται στις συνθήκες”; Δεν είναι ο Σατανάς που έχει ενσταλάξει τα “μεγαλόπνοα ιδανικά” στη ζωή των ανθρώπων; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τις ιδέες των σπουδαίων ανθρώπων, την ακεραιότητα των διάσημων και το γενναίο πνεύμα των ηρωικών χαρακτήρων, ή ας πάρουμε τον ιπποτισμό και την ευγένεια των πρωταγωνιστών και των ξιφομάχων στα μυθιστορήματα πολεμικών τεχνών —δεν είναι όλοι αυτοί τρόποι με τους οποίους ο Σατανάς εμφυσά αυτά τα ιδανικά; Αυτές οι ιδέες επηρεάζουν τη μία γενιά μετά την άλλη, και οι άνθρωποι κάθε γενιάς πείθονται να αποδεχτούν αυτές τις ιδέες. Αγωνίζονται συνεχώς, επιδιώκοντας “μεγαλόπνοα ιδανικά” για τα οποία θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους. Με αυτήν τη προσέγγιση και αυτά τα μέσα χρησιμοποιεί ο Σατανάς τη γνώση για να διαφθείρει τους ανθρώπους. Αφότου, λοιπόν, ο Σατανάς οδηγήσει τους ανθρώπους σ’ αυτό το μονοπάτι, θα είναι σε θέση να υπακούν και να λατρεύουν τον Θεό; Και θα είναι σε θέση να αποδεχτούν τα λόγια του Θεού και να επιδιώξουν την αλήθεια; Σε καμία περίπτωση —επειδή έχουν παρασυρθεί από τον Σατανά. Ας ρίξουμε άλλη μια ματιά στη γνώση, τις σκέψεις και τις απόψεις που ενσταλάζει ο Σατανάς στους ανθρώπους: Περιέχουν αυτά τα πράγματα τις αλήθειες της υπακοής στον Θεό και της λατρείας του Θεού; Περικλείουν τις αλήθειες του σεβασμού προς τον Θεό και της αποφυγής του κακού; Περιέχουν οποιαδήποτε λόγια του Θεού; Υπάρχει κάτι μέσα τους που σχετίζεται με την αλήθεια; Καθόλου —αυτά τα πράγματα απουσιάζουν πλήρως» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Κατάλαβα ότι ο Σατανάς ενσταλάζει στους ανθρώπους τις ιδέες του βάζοντάς τους να αποκτούν συνεχώς γνώσεις, και τους κάνει να θέλουν να ξεχωρίζουν και να τιμούν την οικογένειά τους. Τους πείθει ότι η μοίρα τους είναι στα δικά τους χέρια και ότι η γνώση θα τους βοηθήσει να την αλλάξουν. Ζώντας με βάση αυτές τις ιδέες, οι άνθρωποι αψηφούν τον Θεό και απομακρύνονται από Αυτόν. Όταν μελετούσαμε, οι δάσκαλοι συχνά μας έλεγαν: «Αν θέλετε να τα πάτε καλά, θα χρειαστείτε πτυχίο και μεταπτυχιακές σπουδές. Μόνο αυτά θα αποδείξουν ότι είστε ικανοί». Αφού αποδέχτηκα αυτές τις ιδέες, σκεφτόμουν πώς να βελτιώσω τις ικανότητές μου και να προετοιμαστώ για επαγγελματικές εξετάσεις πιστοποίησης. Νόμιζα ότι έτσι θα άλλαζα τη μοίρα μου. Μα μες στην τυφλή ακαδημαϊκή μου επιδίωξη και την επιθυμία μου να ξεχωρίσω με την εκπαίδευση και τις γνώσεις μου, η καρδιά μου απομακρύνθηκε απ’ τον Θεό. Δεν διάβαζα τον λόγο Του και σπάνια προσευχόμουν. Δεν διέφερα σε τίποτα από έναν άπιστο. Είδα ότι δεν καταλάβαινα την αλήθεια και ότι πάντα λαχταρούσα να ξεχωρίζω μελετώντας και αποκτώντας γνώσεις. Μόνο τότε είδα ότι με το κυνήγι της γνώσης μάς διαφθείρει και μας παραπλανά ο Σατανάς, και ότι όσο κυνηγάμε τη γνώση, τόσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό και Του αντιστεκόμαστε. Στη σκέψη αυτή, άρχισα να ξανασκέφτομαι το μονοπάτι που είχα επιλέξει.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Ως μέλη του ανθρώπινου γένους και πιστοί Χριστιανοί, αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση όλων μας να προσφέρουμε ως θυσία τον νου και το σώμα μας για την εκπλήρωση της αποστολής του Θεού, διότι ολόκληρη η ύπαρξή μας προήλθε από τον Θεό, και υπάρχει χάρη στην κυριαρχία του Θεού. Αν ο νους και το σώμα μας δεν είναι για την αποστολή από τον Θεό και για τον δίκαιο σκοπό της ανθρωπότητας, τότε οι ψυχές μας θα αισθάνονται ανάξιες αυτών που μαρτύρησαν για την αποστολή του Θεού, και πολύ πιο ανάξιες του Θεού, που μας τα παρείχε όλα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας). Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, γέμισα με ένα ισχυρό αίσθημα ευθύνης. Ο άνθρωπος έγινε από τον Θεό. Πιστεύοντας και λατρεύοντας τον Θεό, κάνοντας το καθήκον του δημιουργήματος κάνουμε το σωστό. Αυτά, επίσης, είναι έντιμες πράξεις. Ο Θεός θέλει να διαδώσουμε το ευαγγέλιό Του, και να φέρουμε περισσότερους ανθρώπους ενώπιόν Του για να σωθούν. Ήμουν αρκετά τυχερή που έλαβα το έργο του Θεού, έτσι πίστευα ότι έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη σύμφωνα με το θέλημά Του. Το να μην εκπληρώνει κανείς το καθήκον του είναι επαναστατικό και καθιστά κάποιον ανάξιο να ζει σ’ αυτήν τη γη. Μόνο κάνοντας το καθήκον του αποκαλείται κανείς άνθρωπος. Άκουσα έναν ύμνο του λόγου του Θεού, που ονομάζεται «Τι πρέπει να επιδιώκουν οι νέοι». Κάποιοι στίχοι του λένε: «Οι νέοι δεν θα πρέπει να μην έχουν την αποφασιστικότητα να ασκούν τη διάκριση σε θέματα και να αναζητούν τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Θα πρέπει να επιδιώκετε καθετί όμορφο και καλό, και θα πρέπει να αποκτάτε την πραγματικότητα όλων των θετικών πραγμάτων. Θα πρέπει να είστε υπεύθυνοι απέναντι στη ζωή σας και να μην την παίρνετε αψήφιστα» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Τα λόγια Του μου έδωσαν μονοπάτι πρακτικής. Πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια, να κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος και να ζω μια ζωή με νόημα. Έπρεπε να είμαι υπεύθυνη για τη ζωή μου. Δεν ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου, μα να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία.

Είπα στη μητέρα μου πώς ένιωθα. Έγινε έξαλλη. Είπε: «Έχω ξοδέψει τόσα για την εκπαίδευσή σου όλα αυτά τα χρόνια για να σου δώσω ένα καλύτερο μέλλον και όταν βρεις μια καλή δουλειά, να βολευτώ κι εγώ. Δεν θα σε αφήσω να εγκαταλείψεις το σχολείο. Σκέφτομαι μόνο το καλό σου». Ακούγοντάς τη να τα λέει αυτά, θύμωσα τόσο πολύ. Δεν περίμενα να αντιδράσει έτσι. Μα ταυτόχρονα, ένιωθα διχασμένη και δεν μπορούσα να ξεχάσω όσα μου είχε δώσει. Αν επέλεγα να κάνω ένα καθήκον, θα την απογοήτευα και θα τη στεναχωρούσα, μα αν έμενα στο σχολείο και εγκατέλειπα την πίστη και το καθήκον μου, θα αισθανόμουν ενοχές, και δεν ήθελα να ζήσω έτσι. Επέμεινα διστακτικά να παρατήσω τη σχολή. Βλέποντας ότι είχα πάρει την απόφασή μου, ήρθε μαζί μου για τις διαδικασίες αποχώρησης. Αλλά στη σχολή, η προϊσταμένη μου μου είπε: «Σε παρακαλώ, σκέψου το καλά. Σε έναν χρόνο θα έχεις αποφοιτήσει, και μόλις πάρεις το πτυχίο σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Να ξέρεις ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεις δουλειά χωρίς πτυχίο…» Βλέποντας ότι δεν με συγκίνησε αυτό, η μητέρα μου μου είπε: «Θα μείνεις σε παρακαλώ στο σχολείο; Έχω μεγάλες ελπίδες για σένα. Μην ανησυχείς για τα χρήματα. Θα φροντίζω πάντα για την εκπαίδευσή σου. Χώρισα με τον μπαμπά σου, οπότε μόνο εσένα έχω. Είσαι η μόνη μου ελπίδα…» Όλα αυτά τα είπε κλαίγοντας. Βλέποντας τη μητέρα μου να κλαίει, συγκινήθηκα πολύ. Σκέφτηκα: «Ένας χρόνος μένει. Μήπως θα έπρεπε να τελειώσω το πτυχίο μου; Αν ξεκινήσω το καθήκον μου μετά από αυτό, η μητέρα δεν θα έχει αντίρρηση». Έτσι συμβιβάστηκα και επέλεξα να μείνω τη σχολή. Αλλά όσο σπούδαζα, δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου και ένιωθα ενοχές. Έτσι, προσευχήθηκα στο Θεό: «Θεέ μου, είμαι τόσο αδύναμη και δεν ξέρω πώς να βαδίσω στο μονοπάτι εμπρός μου. Καθοδήγησέ με».

Διάβασα κάποια λόγια του Θεού. «Λόγω του τρόπου διαμόρφωσης της κινεζικής παραδοσιακής κουλτούρας, οι Κινέζοι πιστεύουν ότι το τέκνο οφείλει ευσέβεια προς τους γονείς του. Όποιος δεν υπακούει σε αυτό, είναι ασεβής ως τέκνο. Με αυτές τις ιδέες έχουν εμποτιστεί οι άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία, αυτές διδάσκονται ουσιαστικά σε κάθε σπιτικό, αλλά και σε κάθε σχολείο και στην κοινωνία γενικότερα. Όταν γεμίζεις το κεφάλι κάποιου με τέτοιου είδους πράγματα, σκέφτεται αυτός: “Η ευσέβεια του τέκνου είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο. Εάν δεν την τηρώ, δεν θα είμαι καλός άνθρωπος —θα είμαι ασεβής ως τέκνο και θα με επιπλήξει η κοινωνία. Θα είμαι άτομο χωρίς συνείδηση”. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Οι άνθρωποι έχουν δει όλες τις αλήθειες που εκφράζει ο Θεός —απαίτησε ο Θεός να δείχνει κάποιος ευσέβεια τέκνου προς τους γονείς του; Είναι αυτή μία από τις αλήθειες που πρέπει να κατανοούν οι πιστοί του Θεού; Όχι, δεν είναι. Ο Θεός συναναστράφηκε μόνο σχετικά με ορισμένες αρχές. Βάσει ποιας αρχής ζητούν τα λόγια του Θεού να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους άλλους; Να αγαπούν αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισούν αυτό που μισεί: αυτή είναι η αρχή που θα πρέπει να τηρείται. Ο Θεός αγαπά όσους επιδιώκουν την αλήθεια και είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημά Του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να αγαπάμε κι εμείς. Όσοι δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, Τον μισούν και επαναστατούν ενάντιά Του —αυτούς τους σιχαίνεται ο Θεός και θα πρέπει να τους σιχαινόμαστε κι εμείς. Αυτό ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο. Εάν οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, εάν γνωρίζουν μεν πολύ καλά ότι η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι και ότι μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία, όμως παραμένουν μη δεκτικοί, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κουραστεί από την αλήθεια, που μισούν την αλήθεια, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι εκείνοι που αντιστέκονται στον Θεό και Τον μισούν —και ο Θεός φυσικά τους απεχθάνεται και τους σιχαίνεται. Θα μπορούσες να σιχαίνεσαι τέτοιους γονείς; Είναι πιθανό να εναντιώνονται στον Θεό και να μιλούν άσχημα σ’ Εκείνον —οπότε, στην περίπτωση αυτή, είναι σίγουρα δαίμονες και Σατανάδες. Θα μπορούσες επιπλέον να τους απεχθάνεσαι και να τους καταριέσαι; Όλα αυτά είναι πραγματικά ερωτήματα. Εάν οι γονείς σου δεν σε αφήνουν να πιστεύεις στον Θεό, πώς θα πρέπει να τους συμπεριφέρεσαι; Όπως ζητά ο Θεός, θα πρέπει να αγαπάς αυτό που αγαπά ο Θεός και να μισείς αυτό που μισεί ο Θεός. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς είπε: “Τις είναι η μήτηρ μου και τίνες είναι οι αδελφοί μου;” “Διότι όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ”. Αυτά τα λόγια υπήρχαν ήδη από την Εποχή της Χάριτος, και τώρα τα λόγια του Θεού είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα: “Να αγαπάς όσα αγαπά ο Θεός και να μισείς όσα μισεί ο Θεός”. Αυτά τα λόγια μάς βάζουν κατευθείαν στο θέμα, κι όμως οι άνθρωποι συχνά δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν την πραγματική τους σημασία. Εάν κάποιος απαρνείται τον Θεό και Του αντιτίθεται, και είναι καταραμένος από τον Θεό, όμως είναι γονιός ή συγγενής σου, δεν είναι, απ’ όσο ξέρεις, κακοποιό στοιχείο και σου συμπεριφέρεται καλά, τότε μπορεί να μην είσαι σε θέση να μισήσεις αυτό το άτομο, και μάλιστα ενδέχεται να παραμείνεις σε στενή επαφή μαζί του, με τη σχέση σας να παραμένει αμετάβλητη. Θα σε προβληματίσει όταν ακούσεις ότι ο Θεός περιφρονεί τους ανθρώπους αυτούς, ενώ εσύ δεν μπορείς να σταθείς στο πλευρό Του και να τους απορρίψεις χωρίς έλεος. Σε δεσμεύει διαρκώς το συναίσθημα και δεν μπορείς να τους εγκαταλείψεις. Ποιος είναι ο λόγος για αυτό; Τούτο συμβαίνει επειδή εκτιμάς υπερβολικά το συναίσθημα κι αυτό σε εμποδίζει να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αυτό το άτομο είναι καλό μαζί σου, δεν μπορείς, επομένως, να εξαναγκάσεις τον εαυτό σου να το μισήσει. Θα μπορούσες να το μισήσεις μόνο εάν σε έβλαπτε. Συνάδει αυτό το μίσος με τις αρχές της αλήθειας; Επίσης, σε δεσμεύουν οι παραδοσιακές αντιλήψεις και σκέφτεσαι ότι είναι γονιός ή συγγενής σου, οπότε, εάν τον μισήσεις, θα σε περιφρονήσει η κοινωνία και θα σε υβρίσει η κοινή γνώμη, θα σε καταδικάσουν ως άσπλαχνο τέκνο, χωρίς συνείδηση, χωρίς καν ανθρώπινη υπόσταση. Νομίζεις ότι θα υποστείς τη θεία καταδίκη και τιμωρία. Ακόμη και αν θες να τον μισήσεις, η συνείδησή σου δεν θα το επιτρέψει. Γιατί λειτουργεί η συνείδησή σου κατ’ αυτόν τον τρόπο; Είναι ένας τρόπος σκέψης που σου μετέδωσε η οικογένειά σου από την παιδική σου ηλικία, που σου μετέδωσαν τα όσα σου έμαθαν οι γονείς σου και σου ενστάλαξε και μετέδωσε η πολιτιστική κληρονομιά. Έχει ριζώσει πολύ βαθιά στην καρδιά σου, κάνοντάς σε να πιστεύεις λανθασμένα ότι η ευλάβεια εκ μέρους των τέκνων αποτελεί πρόσταγμα του Ουρανού που αναγνωρίζεται στη γη, ότι την κληρονόμησες από τους προγόνους σου και είναι πάντα καλή. Την έμαθες πρώτη και παραμένει κυρίαρχη, δημιουργώντας ένα μεγάλο εμπόδιο και αναστάτωση στην πίστη σου και την αποδοχή της αλήθειας, αφού δεν σου επιτρέπει να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού και να αγαπάς αυτό που αγαπάει, να μισείς αυτό που μισεί. […] Δεν είναι οι άνθρωποι αξιολύπητοι; Δεν έχουν ανάγκη τη σωτηρία του Θεού; Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό πολλά χρόνια, όμως και πάλι δεν γνωρίζουν καθόλου το θέμα της ευσέβειας των τέκνων. Πραγματικά δεν κατανοούν την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναγνωρίζοντας τις πλανεμένες απόψεις του μπορεί κανείς να αλλάξει πραγματικά). Από τον λόγο του Θεού κατάλαβα ότι με τη διάχυτη επιρροή της παραδοσιακής κουλτούρας, βάσιζα τη συμπεριφορά μου στο «πάνω απ’ όλα σεβασμός στους γονείς». Πίστευα ότι ο σεβασμός στους γονείς ήταν το σημαντικότερο και ότι αν δεν το τηρούσα, δεν ήμουν άνθρωπος. Αναπολώντας την παιδική μου ηλικία, είδα τη μητέρα μου να υποφέρει πολύ και σίγουρα της ήταν πολύ δύσκολο, έτσι είπα ότι θα την άκουγα και δεν θα την πλήγωνα. Υπέφερε τόσο πολύ για να με μεγαλώσει, και αν δεν την τιμούσα ή δεν την υπάκουγα, τότε ήμουν αχάριστη και άκαρδη. Έτσι, από παιδί, αποφάσισα να μελετήσω σκληρά και να πετύχω, ώστε η μητέρα μου να ζήσει μια καλή ζωή. Έκανα ό,τι μου έλεγε για να μην την πληγώσω. Όταν αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, κατάλαβα ότι το να κάνεις ένα καθήκον και να επιδιώκεις την αλήθεια άξιζε και είχε νόημα, αλλά με τη μητέρα μου να με ικετεύει να μείνω στη σχολή, συμβιβάστηκα. Για να την ικανοποιήσω, δεν έκανα το καθήκον μου, αν και ήθελα να ικανοποιήσω τον Θεό. Είχα παγιδευτεί στην ιδέα «πάνω απ’ όλα σεβασμός στους γονείς». Ο Θεός απαιτεί να αγαπάμε ό,τι αγαπά και να μισούμε ό,τι μισεί. Αυτές είναι οι απαιτήσεις Του από μας και είναι αρχές που πρέπει να τηρώ. Αν οι γονείς μου πιστεύουν αλήθεια στον Θεό, θα πρέπει να τους αγαπώ και να τους φέρομαι ως αδελφούς και αδελφές. Αν δεν πιστεύουν, με καταδιώκουν ή εμποδίζουν την πίστη μου, τότε απεχθάνονται και μισούν την αλήθεια, αντιτίθενται στον Θεό, και δεν πρέπει να ακολουθώ τυφλά ό,τι λένε. Η μητέρα μου πίστευε στον Θεό, αλλά δεν επιδίωκε την αλήθεια και με εμπόδιζε να κάνω καθήκον. Είδα ότι ήταν άπιστη και εχθρός του Θεού. Προηγουμένως δεν καταλάβαινα, και νόμιζα ότι, ως παιδί τους, έπρεπε να τιμώ τους γονείς μου και να τους ακούω πάντα, ότι αυτό σήμαινε να έχω ανθρώπινη φύση και συνείδηση. Μόνο τότε είδα ότι αυτή η άποψη δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Το να τιμά κανείς τους γονείς του πρέπει να συνάδει με αρχές, όχι να είναι τυφλή υπακοή. Αυτή είναι η αρχή της άσκησης.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Τώρα θα πρέπει να είσαι σε θέση να δεις ξεκάθαρα το ακριβές μονοπάτι που πήρε ο Πέτρος. Εάν μπορείς να δεις το μονοπάτι του Πέτρου καθαρά, τότε θα είσαι σίγουρος για το έργο που γίνεται σήμερα, έτσι δεν θα διαμαρτύρεσαι, ούτε θα είσαι παθητικός, ούτε θα λαχταράς οτιδήποτε. Θα πρέπει να βιώσεις τη διάθεση του Πέτρου εκείνη την εποχή: Ήταν χτυπημένος από τη θλίψη· δεν αποζητούσε πλέον το μέλλον ή οποιεσδήποτε ευλογίες. Δεν επιδίωκε το κέρδος, την ευτυχία, τη δόξα ή τα πλούτη στον κόσμο· το μόνο που επιδίωκε ήταν να ζήσει την πιο ουσιαστική ζωή, δηλαδή να ξεπληρώσει την αγάπη του Θεού και να αφιερώσει στον Θεό αυτό που θεωρούσε άκρως πολυτιμότερο. Τότε θα ήταν ικανοποιημένος μέσα του. […] Κατά τη διάρκεια της αγωνίας της δοκιμασίας του, ο Ιησούς εμφανίστηκε ξανά σε αυτόν και είπε: “Πέτρο, θέλω να σε οδηγήσω στην τελείωση, έτσι ώστε να γίνεις ένας καρπός, που θα αποκρυσταλλώσει την τελείωσή σου από Μένα και που θα τον απολαύσω. Μπορείς πραγματικά να μαρτυρήσεις για Μένα; Έχεις κάνει αυτό που σου ζητώ να κάνεις; Έχεις ζήσει σύμφωνα με τα λόγια που είπα; Κάποτε Με αγάπησες, αλλά αν και Με αγάπησες, Με βίωσες; Τι έκανες για Μένα; Αναγνωρίζεις ότι είσαι ανάξιος της αγάπης Μου, αλλά τι έκανες για Μένα;” Ο Πέτρος είδε ότι δεν έκανε τίποτα για τον Ιησού και θυμήθηκε τον προηγούμενο όρκο του να δώσει τη ζωή του στον Θεό. Κι έτσι, δεν παραπονιόταν πλέον, κι οι προσευχές του έκτοτε βελτιώθηκαν πολύ περισσότερο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς ο Πέτρος κατάφερε να γνωρίσει τον Ιησού). Αυτό ζήτησε ο Κύριος Ιησούς απ’ τον Πέτρο, αλλά ένιωθα ότι ο Θεός μού ζητούσε το ίδιο πράγμα. Αναρωτήθηκα: «Τι έχω κάνει για τον Θεό; Ο Πέτρος Τον αγαπούσε τόσο, που άφησε τα πάντα για ν’ ακολουθήσει τον Κύριο. Εγώ; Ο Θεός μού έδωσε τη ζωή μου· εγώ τι έχω κάνει γι’ Αυτόν; Απολύτως τίποτα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι οι γονείς και το μέλλον μου. Ξοδεύω τον χρόνο και την ενέργειά μου για να σπουδάσω και να βγάλω λεφτά για να ξεπληρώσω την καλοσύνη τους. Αν δεν ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους, θα πιστέψω ότι τους απογοήτευσα και θα με πιάσουν ενοχές, αλλά δεν έχω κάνει το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον, και δεν νιώθω ότι απογοητεύω τον Θεό. Δεν έχω συνείδηση». Σκεπτόμενη την εμπειρία του Πέτρου, αν και οι γονείς του του στάθηκαν εμπόδιο, εκείνος δεν νοιάστηκε για την αντίθεσή τους και ακολούθησε τον Κύριο Ιησού. Είχε πραγματικά συνείδηση και λογική. Ο Θεός μάς έφτιαξε, οπότε είναι σωστό και φυσικό να πιστεύουμε σ’ Αυτόν και να Τον λατρεύουμε. Ο Θεός με επέλεξε και με έφερε ενώπιόν Του, δίνοντάς μου την ευκαιρία να σωθώ. Η αγάπη Του είναι πολύ μεγάλη! Έπρεπε να ανταποδώσω την αγάπη Του και να αφήσω τα πάντα για να Τον ακολουθήσω, όπως ο Πέτρος. Κατόπιν, διάβασα μερικά ακόμη λόγια του Θεού που με ενέπνευσαν περαιτέρω. «Αφυπνιστείτε, αδελφοί! Αφυπνιστείτε, αδελφές! Η ημέρα Μου δεν θα καθυστερήσει. Ο χρόνος είναι ζωή και με το να αδράχνει κανείς τον χρόνο, σώζει τη ζωή! Δεν αργεί η ώρα! Αν αποτύχετε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, μπορείτε να μελετήσετε και να τις ξαναδώσετε όσες φορές θέλετε. Η ημέρα Μου, ωστόσο, δεν θα ανεχτεί άλλη καθυστέρηση. Θυμηθείτε! Θυμηθείτε! Μ’ αυτά τα καλά λόγια σάς παροτρύνω. Το τέλος του κόσμου ξεδιπλώνεται μπροστά στα ίδια σας τα μάτια και μεγάλες καταστροφές πλησιάζουν ολοταχώς. Τι είναι πιο σημαντικό; Η ζωή σας ή, μήπως, ο ύπνος σας, η βρώση και η πόση, καθώς και ο ρουχισμός σας; Έχει έρθει η ώρα να ζυγίσετε αυτά τα πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 30). «Επαγρυπνείτε! Επαγρυπνείτε! Ο χρόνος που χάθηκε δεν θα ξαναέρθει ποτέ πια, να το θυμάστε! Πουθενά στη γη δεν υπάρχει φάρμακο που να θεραπεύει τις τύψεις! Επομένως, πώς να σας μιλάω; Δεν αξίζει ο λόγος Μου τον προσεκτικό, επαναλαμβανόμενο συλλογισμό σας;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 30). Κάθε λέξη του Θεού άγγιξε την καρδιά μου. Ο χρόνος τελειώνει. Οι καταστροφές αυξάνονται και όλες οι χώρες βρίσκονται σε αναταραχή. Οι μέρες μετρούν αντίστροφα μία-μία, και η αναζήτηση της αλήθειας είναι ζωτικής σημασίας. Αν δεν ακολουθούσα το έργο του Θεού και κυνηγούσα σαρκικά πράγματα, εστιάζοντας στις σπουδές μου, στο μέλλον και στην οικογένειά μου, θα ήταν πολύ αργά να ακολουθήσω την αλήθεια μέχρι να τελειώσει το έργο Του. Χωρίς την αλήθεια, θα χανόμουν στις καταστροφές και θα τιμωρούμουν, θα ήταν πολύ αργά για να μετανοήσω. Μου είχε έρθει η σωτηρία του Θεού άλλη μια φορά και έπρεπε να αρπάξω την ευκαιρία, να επιδιώξω την αλήθεια, και να κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος για ν’ ανταποδώσω την αγάπη του Θεού.

Πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω τη σχολή. Έτσι, είπα στη μητέρα μου: «Μαμά, δεν θα γυρίσω στο σχολείο. Δεν με νοιάζει τι λέει ο καθένας, επιλέγω το δικό μου μονοπάτι και ελπίζω να με σεβαστείς». Είπε: «Η θεία σου έχει ήδη πει ότι μόλις αποφοιτήσεις και πάρεις το πτυχίο σου, θα σου βρει δουλειά. Έπειτα, θα σου βρούμε έναν καλό σύντροφο για να ζήσεις μια καλή ζωή». Μα τα λόγια της μαμάς μου δεν με έπειθαν πια, γιατί καταλάβαινα ότι ο τρόπος που μου φερόταν δεν ήταν αληθινή αγάπη. Απλώς σκεφτόταν το άμεσο συμφέρον μου, όχι τη ζωή μου ή τον μελλοντικό μου προορισμό. Τότε θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού. «Πείτε Μου, από ποιον προέρχονται όλα όσα έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους; Ποιος φέρει τον μεγαλύτερο φόρτο για την ανθρώπινη ζωή; (Ο Θεός.) Μόνον ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους περισσότερο. Οι γονείς και οι συγγενείς των ανθρώπων τούς αγαπούν πραγματικά; Η αγάπη που δίνουν είναι αληθινή αγάπη; Μπορεί να σώσει τους ανθρώπους από την επιρροή του Σατανά; Δεν μπορεί. Οι άνθρωποι είναι απαθείς και ανόητοι, δεν μπορούν να διακρίνουν αυτά τα πράγματα και λένε διαρκώς: “Πώς με αγαπά ο Θεός; Δεν το νιώθω. Τέλος πάντων, η μητέρα μου και ο πατέρας μου με αγαπούν περισσότερο. Πληρώνουν για τις σπουδές μου και με βάζουν να μαθαίνω τεχνικές δεξιότητες για να μπορέσω να γίνω κάτι όταν μεγαλώσω, να είμαι επιτυχημένος, να γίνω σταρ, μια διασημότητα. Οι γονείς μου ξοδεύουν πάρα πολλά χρήματα για να με καλλιεργήσουν και να μου προσφέρουν εκπαίδευση, με αυστηρή οικονομία και εξοικονόμηση στο φαγητό. Τι μεγάλη αγάπη είναι αυτή! Δεν θα μπορέσω ποτέ να τους ξεπληρώσω!” Πιστεύετε ότι είναι αγάπη; Ποιες είναι οι συνέπειες τού να σε κάνουν οι γονείς σου να επιτύχεις, να γίνεις διασημότητα στον κόσμο, να έχεις μια καλή δουλειά και να αφομοιωθείς με τον κόσμο; Σε βάζουν ατελείωτα να επιδιώκεις την επιτυχία, να φέρνεις τιμή στην οικογένειά σου και να αφομοιώνεσαι μέσα στις κακές τάσεις του κόσμου, έτσι ώστε στο τέλος πέφτεις στη δίνη της αμαρτίας, καταστρέφεσαι και χάνεσαι, σε καταβροχθίζει ο Σατανάς. Είναι αγάπη αυτό; Δεν σε αγαπούν έτσι, σε βλάπτουν, σε καταστρέφουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω). Αν και φαινόταν ότι η μητέρα μου έκανε πράγματα μόνο προς όφελός μου, κόβοντας από το φαΐ και τον ρουχισμό της και δουλεύοντας πολύ για τη σχολική μου εκπαίδευση, δεν καταλάβαινε ότι σε αυτά που μάθαινα υπήρχαν σατανικά δηλητήρια και πλάνες που θα με έκαναν να απομακρυνθώ περισσότερο απ’ τον Θεό και να αρνηθώ την ύπαρξή Του. Οι αθεϊστικές ιδέες που διδάσκονται οι σπουδαστές όπως, «Δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος Σωτήρας», «Ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει μια ευχάριστη πατρίδα με τα ίδια του τα χέρια», «Τα καλά κόποις κτώνται», και «Ξεχώρισε από το πλήθος και τίμα τους προγόνους σου» μας κάνουν να αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας και να προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε από τους άλλους. Οι άνθρωποι ζουν με βάση αυτές τις ιδέες, θέλοντας να ξεφύγουν απ’ την κυριαρχία του Θεού και να αλλάξουν τη μοίρα τους. Τελικά εναντιώνονται και αρνούνται τον Θεό, χάνοντας την ευκαιρία να σωθούν. Αυτός είναι ο σατανικός δρόμος του Σατανά. Η επιδίωξη αυτή θα με οδηγούσε μόνο πιο μακριά από τον Θεό και στη διαφθορά του Σατανά. Θα με έσπρωχνε προς την κόλαση! Τότε κατάλαβα ότι η αγάπη των γονιών μου δεν ήταν αληθινή αγάπη· μόνο η αγάπη του Θεού είναι αληθινή αγάπη. Το να προσπαθείς να ξεχωρίσεις και να τιμήσεις την οικογένειά σου δεν είναι ο σωστός δρόμος. Μόνο η επιδίωξη της αλήθειας και η εκτέλεση του καθήκοντος θα έχει φέρει την προστασία του Θεού. Μόλις τα κατάλαβα αυτά, αποφάσισα να παρατήσω τη σχολή και να αφοσιωθώ στο καθήκον. Έτσι, είπα στη μητέρα μου: «Μαμά, θέλεις να συνεχίσω να σπουδάζω, να βρω μια καλή δουλειά, έναν καλό σύζυγο και να πετύχω· εγγυάσαι ότι θα είμαι ευτυχισμένη έτσι; Ότι θα έχω καλή μοίρα; Δεν μπορείς, κανείς δεν μπορεί! Μαμά, ό,τι καλύτερο έκανες στη ζωή σου ήταν που διέδωσες το ευαγγέλιο του Παντοδύναμου Θεού και με έφερες στο σωστό μονοπάτι. Αυτό ήταν απολύτως σωστό». Η μαμά μου σιώπησε για μια στιγμή και μετά είπε: «Να προσέχεις. Να μη χάνεσαι». Έπειτα, πήγα και ξεγράφτηκα από τη σχολή. Τη στιγμή που βγήκα από τη σχολή, ήμουν πραγματικά ελεύθερη. Δεν με περιόριζαν πλέον οι σπουδές μου ή η οικογένειά μου και μπορούσα επιτέλους να κάνω το καθήκον μου.

Όλα αυτά έγιναν πριν χρόνια, αλλά κάθε φορά που το θυμάμαι, χαίρομαι πολύ. Ήταν η καθοδήγηση του Θεού που μου επέτρεψε να επιλέξω σωστά και να βαδίσω στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Ένιωσα την αγάπη και τη σοβαρή πρόθεση του Θεού. Τώρα μπορώ να κάνω το καθήκον ενός δημιουργήματος και η ζωή μου δεν είναι μάταιη. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.