Από τη Σιντσέ, Κίνα

Τον Ιούλιο του 2024, ήμουν επόπτρια του κειμενικού έργου στην εκκλησία. Επειδή είχε συλληφθεί ένας επικεφαλής, η συνεργάτιδά μου κι εγώ αντιμετωπίζαμε κινδύνους λόγω των συνθηκών, οπότε έπρεπε να μένουμε σπίτι και να παρακολουθούμε το έργο μέσω επιστολών. Στην αρχή, μπορούσα ακόμα να παρακολουθώ ενεργά το έργο, να γράφω επιστολές για να συζητάμε τα προβλήματα της ομάδας και να βρίσκω τα λόγια του Θεού για να επιλύω οποιαδήποτε κατάσταση είχαν τα μέλη της ομάδας, και, όταν υπήρχε έργο που χρειαζόταν υλοποίηση, έσπευδα να το υλοποιήσω. Αν και ήμουν λίγο απασχολημένη, δεν ένιωθα ιδιαίτερη κούραση μέσα μου. Καθώς ο φόρτος εργασίας μου αυξανόταν και πολλές ομάδες είχαν προβλήματα που χρειάζονταν επίλυση, σκέφτηκα: «Αν κάθε εργασία απαιτεί παρακολούθηση και λεπτομερή επικοινωνία, τότε πόση σκέψη και πνευματική προσπάθεια θα χρειαστεί; Εξάλλου, δεν θα ήταν υπερβολικό να παρακολουθώ τόσο πολύ έργο σε όλες του τις λεπτομέρειες;» Σκέφτηκα πως τα μέλη μιας ομάδας έκαναν κειμενικά καθήκοντα για πολλά χρόνια, είχαν κατανοήσει κάποιες αρχές και είχαν πετύχει κάποια αποτελέσματα στα καθήκοντά τους. Ένιωσα ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχώ τόσο πολύ για εκείνη την ομάδα, κι έτσι, μετά από αυτό, δεν έδινα πολλή σημασία στο έργο τους. Μερικές φορές, σκεφτόμουν να εξετάσω λεπτομερώς αν είχαν δυσκολίες στα καθήκοντά τους, αλλά μετά σκεφτόμουν: «Χρειάζεται πολλή προσπάθεια και σκέψη για να κατανοήσω αυτές τις λεπτομέρειες. Άσ’ το. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αρκετά καλές επαγγελματικές δεξιότητες και κάποια εργασιακή εμπειρία, οπότε ας το κάνουν μόνοι τους». Μετά από αυτό, δεν εξέτασα ούτε παρακολούθησα ξανά λεπτομερώς το έργο εκείνης της ομάδας. Μετά από λίγο καιρό, είδα ότι αυτή η ομάδα είχε πολλές μέρες να υποβάλει κάποιο κήρυγμα, οπότε έγραψα γρήγορα για να μάθω τι συνέβαινε. Η επικεφαλής της ομάδας απάντησε ότι η ποιότητα των κηρυγμάτων που είχαν λάβει πρόσφατα ήταν κακή και δεν μπορούσαν να υποβληθούν πολλά. Βλέποντας ότι τα αποτελέσματα του έργου ήταν φτωχά και η ίδια ήταν σε μια κατάσταση απελπισίας, συναναστράφηκα για λίγο μαζί της, ζητώντας της να αναλάβει το φορτίο και να καθοδηγήσει όλους στη σύνοψη των αποκλίσεων. Αργότερα, αρχικά ήθελα να εξετάσω το έργο αυτής της ομάδας με περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά μετά σκέφτηκα: «Έχω ακόμα κάποιο έργο να κάνω. Θα χρειαστεί πολλή σκέψη και προσπάθεια για να κατανοήσω και να λύσω αυτά τα προβλήματα. Η επικεφαλής της ομάδας γνωρίζει κάποιες αρχές και οι επικεφαλής συνόψισαν επίσης τα προβλήματα στα κηρύγματα που υποβάλαμε. Το μονοπάτι που συζήτησαν ήταν πολύ σαφές, οπότε μπορώ να τους αφήσω να μελετήσουν και να εισέλθουν μόνοι τους». Έτσι, αρκέστηκα στο να προωθώ απλώς τις επιστολές από τους επικεφαλής στην ομάδα, και δεν τους καθοδηγούσα στη σύνοψη των προβλημάτων και των αποκλίσεων. Δεν ρώτησα για τις λεπτομέρειες του έργου, όπως το πώς μελετούσαν και αν μπορούσαν να εφαρμόσουν όσα είχαν μάθει.

Λίγο αργότερα, ήρθε μια επιστολή από τους επικεφαλής που έλεγε ότι η ομάδα των κηρυγμάτων προχωρούσε αργά και τα κηρύγματα που υπέβαλλαν ήταν κακής ποιότητας. Μου ζήτησαν να βρω επειγόντως τον λόγο. Όταν διάβασα αυτήν την επιστολή, ένιωσα έντονη αυτομεμψία. Είχα καθυστερήσει την πρόοδο του έργου επειδή δεν ήμουν πρόθυμη να καταβάλω περισσότερη προσπάθεια και ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου. Είχα ενοχές και ένιωθα υποχρεωμένη. Αργότερα, διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού και, μέσα από την αυτοκριτική, απέκτησα κάποια κατανόηση της συμπεριφοράς μου να μην κάνω αληθινό έργο. Ο Θεός λέει: «Το κύριο χαρακτηριστικό του έργου των ψεύτικων επικεφαλής είναι να αερολογούν σχετικά με το δόγμα και να παπαγαλίζουν συνθήματα. Αφού εκδώσουν τις εντολές τους, απλώς νίπτουν τας χείρας τους για το θέμα. Δεν θέτουν ερωτήματα για την επακόλουθη εξέλιξη του έργου· δεν ρωτούν αν έχουν προκύψει τίποτε προβλήματα, αποκλίσεις ή δυσκολίες. Μόλις παραδώσουν το έργο, θεωρούν ότι η δουλειά τους έληξε. […] Το να μην παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο το έργο, το να μην κάνεις τίποτα άλλο αφού ανατεθεί, νίπτοντας τας χείρας σου επ’ αυτού, αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο πράττουν οι ψεύτικοι επικεφαλής. Το να μην παρακολουθούν σε δεύτερο χρόνο ούτε να παρέχουν μια κατεύθυνση σχετικά με το έργο, να μην διερευνούν ούτε να επιλύουν τα ζητήματα που προκύπτουν και να μην κατανοούν την πρόοδο ή την αποτελεσματικότητα του έργου —κι αυτά είναι εκδηλώσεις των ψευδοεπικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. «Οι ψευδο-επικεφαλής δεν μπορούν να κάνουν αληθινό έργο· ό,τι κάνουν ξεκινά δυναμικά αλλά στο τέλος αποδυναμώνεται. Παίζουν τον ρόλο εκείνου που κάνει την έναρξη μιας τελετής: Ψάλλουν συνθήματα και κηρύττουν δόγματα, κι όταν έχουν αναθέσει το έργο σε άλλους και έχουν κανονίσει ποιος θα είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, έχουν τελειώσει τη δουλειά τους. Είναι σαν τα εκκωφαντικά μεγάφωνα που βρίσκει κάποιος σε επαρχιακές περιοχές της Κίνας· αυτήν την έκταση έχει ο ρόλος που παίζουν. Κάνουν μόνο λίγο προκαταρκτικό έργο· για το υπόλοιπο έργο, είναι άφαντοι. Όσο για συγκεκριμένες ερωτήσεις, όπως πώς προχωράει κάθε αντικείμενο του έργου, κατά πόσο συνάδει με τις αρχές και κατά πόσο είναι αποτελεσματικό, δεν ξέρουν τις απαντήσεις. Δεν αλληλεπιδρούν ποτέ σε βάθος με τις ομάδες της βάσης και δεν επισκέπτονται τον χώρο εργασίας για να κατανοήσουν και ν’ αντιληφθούν την πρόοδο και τις λεπτομέρειες κάθε επιμέρους έργου. Επομένως, οι ψευδο-επικεφαλής μπορεί να μην έχουν σκοπό να προκαλέσουν διαταράξεις και αναστάτωση ούτε να κάνουν διάφορες κακές πράξεις όσο υπηρετούν ως επικεφαλής, αλλά, στην πραγματικότητα, παραλύουν το έργο, καθυστερούν την πρόοδο κάθε έργου της εκκλησίας, και καθιστούν αδύνατο για τον εκλεκτό λαό του Θεού να κάνει καλά τα καθήκοντά του και ν’ αποκτήσει ζωή-είσοδο. Όταν εργάζονται μ’ αυτόν τον τρόπο, πώς θα ήταν δυνατόν να οδηγήσουν τον εκλεκτό λαό του Θεού στον ορθό δρόμο της πίστης στον Θεό; Αυτό δείχνει ότι οι ψευδο-επικεφαλής δεν κάνουν καθόλου αληθινό έργο. Αδυνατούν να παρακολουθήσουν το έργο για το οποίο θα έπρεπε να είναι υπεύθυνοι, αλλά και να παράσχουν καθοδήγηση και επίβλεψη προκειμένου να διασφαλίσουν ότι το εκκλησιαστικό έργο προχωράει κανονικά· αδυνατούν να επιτελέσουν τις προβλεπόμενες λειτουργίες των επικεφαλής και των εργατών, και δεν καταφέρνουν να δείξουν αφοσίωση ούτε να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους. Αυτό αποδεικνύει ότι οι ψευδο-επικεφαλής δεν είναι αφοσιωμένοι στον τρόπο με τον οποίο κάνουν τα καθήκοντά τους, ότι είναι απλώς επιπόλαιοι· εξαπατούν τόσο τον εκλεκτό λαό του Θεού όσο και τον ίδιο τον Θεό, και επηρεάζουν και παρακωλύουν την πραγματοποίηση του θελήματός Του. Αυτό το γεγονός είναι ορατό σε όλους» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού που εξέθεταν τους ψευδοεπικεφαλής, ένιωσα πολύ έντονα την κρίση. Οι ψευδοεπικεφαλής, όταν κάνουν το καθήκον τους, ενδίδουν στη σάρκα τους, είναι επιπόλαιοι και ξεκινούν εργασίες χωρίς να τις ολοκληρώνουν σωστά. Όταν υλοποιούν το έργο, αρκούνται στο να μεταβιβάζουν απλώς εντολές και να δίνουν οδηγίες, δεν επιβλέπουν ούτε παρακολουθούν τις λεπτομέρειες του έργου και δεν κατανοούν ούτε αντιλαμβάνονται τα προβλήματά του. Ακόμα κι όταν ανακαλύπτουν προβλήματα, δεν τα επιλύουν άμεσα, καθυστερώντας σοβαρά την πρόοδο του έργου. Αν και δεν ήμουν επικεφαλής, η συμπεριφορά μου δεν ήταν ακριβώς η ίδια; Φοβόμουν συνεχώς να καταβάλω προσπάθεια και να εξαντληθώ στο καθήκον μου, και δεν είχα καθόλου αίσθημα ευθύνης. Χρησιμοποιούσα την πρόφαση ότι ήμουν απασχολημένη για να αποφύγω την παρακολούθηση του έργου της ομάδας. Όταν είδα ότι το έργο των κηρυγμάτων δεν απέδιδε, απλώς ρώτησα τυπικά για την κατάσταση και συναναστράφηκα για λίγο με την επικεφαλής της ομάδας, λέγοντάς της να καθοδηγήσει τα μέλη στη σύνοψη των αποκλίσεων και των προβλημάτων. Ακόμα κι όταν αργότερα ανακάλυψα ότι τα μέλη της ομάδας εξακολουθούσαν να ζουν με δυσκολίες, δεν ήθελα να καταβάλω περισσότερη προσπάθεια ούτε να πληρώσω μεγαλύτερο τίμημα για να το λύσω. Απλώς τους προωθούσα τις επιστολές από τους επικεφαλής και τους ζητούσα να μελετήσουν και να εισέλθουν μόνοι τους, χωρίς να επιλύω πραγματικά τα προβλήματα του έργου. Είδα ότι στο καθήκον μου ήμουν το ίδιο ανεύθυνη με έναν ψευδοεπικεφαλής και ότι απλώς ενεργούσα τυπικά, χωρίς να κάνω πραγματικό έργο. Δεν επέλυα τις πραγματικές δυσκολίες στο καθήκον μου, με αποτέλεσμα κανείς να μην αποκτά ένα μονοπάτι προόδου στα καθήκοντά του και το έργο να μένει στάσιμο. Όλα αυτά ήταν συνέπειες του ότι δεν έκανα πραγματικό έργο. Σκέφτηκα ποια ήταν η πρόθεση του Θεού για μένα ως επόπτρια: να παρακολουθώ, να επιβλέπω και να ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες του έργου της ομάδας, να εξετάζω και να αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις των μελών της ομάδας, να ανακαλύπτω τις αποκλίσεις και τα προβλήματα που υπήρχαν στα καθήκοντά τους, και να μπορώ να συναναστρέφομαι για την αλήθεια ώστε να επιλύω αυτά τα ζητήματα άμεσα, επιτρέποντας στο έργο να προχωρά κανονικά. Ωστόσο, δεν εκπλήρωσα τις ευθύνες μου. Στο καθήκον μου, αρκούμουν στο να μεταβιβάζω απλώς εντολές και πίστευα ότι, εφόσον το έργο υλοποιούνταν, όλα ήταν καλά. Πίστευα επίσης ότι, επειδή όλα τα μέλη εκείνης της ομάδας έκαναν κειμενικά καθήκοντα για πολλά χρόνια και είχαν κατανοήσει κάποιες αρχές, δεν χρειαζόταν να καταβάλω περισσότερη σκέψη ή προσπάθεια. Τους φόρτωνα όλο το έργο σαν να ήταν αυτονόητο κι έγινα ένα αφεντικό που δεν ανακατευόταν. Τώρα που το σκέφτομαι, αν και είχαν κάποια εμπειρία στα καθήκοντά τους, όλοι έχουν αποκλίσεις και ελλείψεις, και μερικές φορές μπορεί να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις, οπότε θα έπρεπε να εξετάζω συνεχώς τη στάση τους απέναντι στα καθήκοντά τους, να αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα και τις δυσκολίες στο έργο, και να τα επιλύω άμεσα. Αυτές ήταν οι ευθύνες μου. Ωστόσο, το μόνο που σκεφτόμουν πάντα ήταν πώς να μειώσω την ταλαιπωρία της σάρκας μου. Δεν υπολόγισα καθόλου την πρόθεση του Θεού! Αν και κατέβαλα λιγότερη πνευματική προσπάθεια και η σάρκα μου δεν ήταν τόσο κουρασμένη, καθυστέρησα την πρόοδο του έργου λαμβάνοντας υπόψη τη σάρκα και ενεργώντας επιπόλαια, και είχα διαπράξει παράβαση ενώπιον του Θεού. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα βαθιά μεταμέλεια και χρέος απέναντι στον Θεό.

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική. Στο καθήκον μου, γιατί δεν ήμουν πρόθυμη να καταβάλω περισσότερη προσπάθεια και γιατί ήμουν συνεχώς επιπόλαιη και ανεύθυνη; Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Υπάρχει κι άλλο ένα είδος ψευδοεπικεφαλής, στο οποίο αναφερόμαστε συχνά κατά τη συναναστροφή μας πάνω στο θέμα “των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών”. Οι ψευδοεπικεφαλής αυτού του είδους έχουν κάποιο επίπεδο, δεν είναι χαζοί, έχουν τρόπους και μεθόδους στο έργο τους, καθώς και σχέδια για την επίλυση προβλημάτων, και όταν τους ανατίθεται ένα αντικείμενο του έργου, μπορούν να το υλοποιήσουν προσεγγίζοντας λίγο πολύ τ’ αναμενόμενα πρότυπα. Είναι σε θέση να εντοπίζουν οποιαδήποτε προβλήματα προκύπτουν στο έργο, και μάλιστα μπορούν να λύνουν κάποια από αυτά· όταν ακούνε τα προβλήματα που αναφέρουν κάποιοι άνθρωποι ή όταν παρατηρούν τη συμπεριφορά, τις εκδηλώσεις, τα λόγια και τις πράξεις κάποιων ανθρώπων, έχουν μια αντίδραση βαθιά μέσα τους, ενώ έχουν και τη δική τους άποψη και στάση. Ασφαλώς, αν αυτοί οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και έχουν αίσθημα φορτίου, τότε όλα αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν. Ωστόσο, εντελώς απροσδόκητα, τα προβλήματα στο έργο που είναι υπό την ευθύνη του είδους των ανθρώπων πάνω στο οποίο συναναστρεφόμαστε σήμερα παραμένουν άλυτα. Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν αληθινό έργο. Αγαπούν την άνεση και μισούν τη σκληρή δουλειά, οι προσπάθειές τους είναι καθαρά επιπόλαιες και επιφανειακές, τους αρέσει να τεμπελιάζουν και ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης, τους αρέσει να διατάζουν τους άλλους και απλώς ανοιγοκλείνουν λίγο το στόμα τους για να κάνουν κάποιες υποδείξεις, κι έπειτα θεωρούν ότι το έργο τους έχει ολοκληρωθεί. Δεν παίρνουν στα σοβαρά κανένα από τα αντικείμενα του αληθινού έργου της εκκλησίας ούτε το κρίσιμο έργο που τους εμπιστεύεται ο Θεός· δεν έχουν αυτό το αίσθημα φορτίου, και ακόμη κι αν ο οίκος του Θεού δίνει κατ’ επανάληψη έμφαση σ’ αυτά τα πράγματα, εκείνοι και πάλι δεν τα παίρνουν στα σοβαρά. Για παράδειγμα, δεν θέλουν να παρεμβαίνουν ούτε να ρωτάνε για το έργο παραγωγής ταινιών ή για το κειμενικό έργο του οίκου του Θεού ούτε θέλουν να εξετάζουν πώς προχωράνε αυτά τα είδη έργου και τι αποτελέσματα επιτυγχάνουν. Απλώς κάνουν κάποιες έμμεσες ερωτήσεις, και μόλις μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που απασχολούνται μ’ αυτό το έργο και το κάνουν, οι ίδιοι δεν ασχολούνται άλλο μ’ αυτό. Ακόμη κι όταν ξέρουν πολύ καλά πως υπάρχουν προβλήματα στο έργο, και πάλι δεν θέλουν να συναναστραφούν πάνω σ’ αυτά και να τα λύσουν ούτε ρωτάνε ή διερευνούν πώς κάνουν οι άνθρωποι τα καθήκοντά τους. Γιατί δεν ρωτάνε και δεν διερευνούν αυτά τα πράγματα; Πιστεύουν ότι αν τα διερευνήσουν, τότε θα ανακαλύψουν πολλά προβλήματα που περιμένουν εκείνους να τα λύσουν, και κάτι τέτοιο θα τους γεμίσει έγνοιες. Αν πρέπει μονίμως να λύνουν προβλήματα, θα ζουν μια άκρως εξαντλητική ζωή! Αν ανησυχούν υπερβολικά, τότε το φαγητό θα τους φαίνεται πλέον άγευστο, δεν θα μπορούν να κοιμηθούν καλά, θα νιώθουν κουρασμένο το κορμί τους και θα ζουν μες στη μιζέρια. Γι’ αυτό, όταν βλέπουν ένα πρόβλημα, αν μπορούν να το αποφύγουν και να το αγνοήσουν, αυτό ακριβώς κάνουν. Ποιο είναι το πρόβλημα με τους ανθρώπους αυτού του είδους; (Είναι πολύ τεμπέληδες.) Πείτε Μου, ποιος έχει σοβαρό πρόβλημα: οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες ή οι άνθρωποι που έχουν χαμηλό επίπεδο; (Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες.) Γιατί έχουν σοβαρό πρόβλημα οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες; (Οι άνθρωποι που έχουν χαμηλό επίπεδο δεν μπορούν να είναι επικεφαλής ή εργάτες, αλλά μπορούν να είναι κάπως αποτελεσματικοί όταν κάνουν ένα καθήκον που εμπίπτει στις ικανότητές τους. Ωστόσο, οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα· ακόμη κι αν έχουν επίπεδο, αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.) Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. «Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Τώρα που το σκέφτομαι, ο λόγος που δεν ήμουν πρόθυμη να καταβάλω περισσότερη σκέψη και ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου, ήταν ότι, ακριβώς όπως ένας ψευδοεπικεφαλής, ήμουν πολύ τεμπέλα και ενέδιδα υπερβολικά στις ανέσεις. Ο Θεός λέει: «Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα», «Δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης», και «Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται». Είδα πόσο πολύ μισεί ο Θεός τους ψευδοεπικεφαλής. Όσο καλό επίπεδο κι αν έχει ένας ψευδοεπικεφαλής, επειδή η ανθρώπινη φύση του δεν είναι εντάξει, είναι πολύ τεμπέλης, είναι ανεύθυνος στο καθήκον του και δεν επιβλέπει ούτε παρακολουθεί τις λεπτομέρειες του έργου, προκύπτει ότι δεν είναι άξιος ούτε καν να κάνει απλή δουλειά. Ένας τέτοιος άνθρωπος προκαλεί το μίσος και την απέχθεια του Θεού. Διαβάζοντας αυτά τα λόγια, ένιωσα σαν να με έκρινε ο Θεός πρόσωπο με πρόσωπο και κάθε στίχος μού τρυπούσε την καρδιά. Θυμήθηκα πως, πριν βρω τον Θεό, άκουγα συχνά τους ανθρώπους να λένε: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Ας πιούμε κι ας τραγουδήσουμε, πόσο διαρκεί στ’ αλήθεια η ζωή;» και «Άδραξε τη μέρα και μη σε νοιάζει το σωστό και το λάθος». Είχα διαμορφωθεί και δηλητηριαστεί από αυτές τις παράλογες ιδέες που μου είχε ενσταλάξει ο Σατανάς, κι έτσι μου άρεσε να επιδιώκω τη σαρκική απόλαυση, και να ζω μια ελεύθερη και άνετη ζωή. Ένιωθα ότι μόνο όποιος έχει καλές σαρκικές απολαύσεις μπορεί να έχει μια ελεύθερη και εύκολη ζωή. Ζούσα με βάση αυτές τις σατανικές απόψεις για την ύπαρξη και, μόλις είχα πολλή δουλειά στο καθήκον μου, άρχιζα να λαμβάνω υπόψη τη σάρκα μου και να κάνω σχέδια γι’ αυτή, και δεν έκανα ούτε καν πράγματα που ήταν στις δυνατότητές μου. Γνώριζα καλά ότι η πρόοδος του έργου ήταν αργή και ότι τα μέλη εκείνης της ομάδας είχαν αντιμετωπίσει δυσκολίες στα καθήκοντά τους, αλλά δεν ήθελα να πληρώσω το τίμημα για να λύσω αυτά τα ζητήματα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα μπορούσα να δουλέψω και να υποφέρω λιγότερο. Η φύση μου ήταν πραγματικά εγωιστική και ποταπή, δεν είχα ίχνος ανθρωπιάς! Σκέφτηκα πώς ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήρθε στη γη για να εργαστεί και να σώσει τους ανθρώπους. Ποτέ δεν φωνάζει συνθήματα, αλλά εκφράζει πρακτικά την αλήθεια για να προμηθεύσει τους ανθρώπους σύμφωνα με τις ελλείψεις τους. Όποιες δυσκολίες και προβλήματα κι αν έχουμε εμείς οι άνθρωποι, ο Χριστός συναναστρέφεται μαζί μας γι’ αυτά ακούραστα και υπομονετικά, επιλύοντας πρακτικά διάφορα προβλήματα και δυσκολίες στα καθήκοντά μας. Είδα ότι ο Χριστός είναι πολύ επιμελής και υπεύθυνος στον τρόπο που ενεργεί. Μετά κοίταξα πάλι τον εαυτό μου. Στα καθήκοντά μου, ήμουν επιπόλαιη όποτε μπορούσα και προσπαθούσα να υποφέρω όσο το δυνατόν λιγότερο. Ήμουν τόσο τεμπέλα και παρηκμασμένη, και ζούσα χωρίς καμία ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Αν δεν μετανοούσα, τελικά, ο Θεός θα με αποστρεφόταν, θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε, θα κατέστρεφα την ευκαιρία μου να σωθώ και η στιγμή που το έργο του Θεού θα τελείωνε θα ήταν και η στιγμή που θα τιμωρούμουν. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα μεγάλη ταραχή κι ενοχές. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, στο καθήκον μου, συνεχώς σκέφτομαι τη σάρκα μου και δεν θέλω να καταβάλω περισσότερη προσπάθεια. Απλώς φωνάζω συνθήματα και δεν κάνω κανένα πραγματικό έργο. Έχω βλάψει το καθήκον μου, αφήνοντας πίσω μου μόνο μεταμέλεια. Έχω προκαλέσει την απέχθειά Σου. Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να μετανοήσω ενώπιόν Σου. Στο εξής, είμαι πρόθυμη να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου και να επιλύσω με σταθερότητα όλα τα πραγματικά προβλήματα της ομάδας, κάνοντας καλά το καθήκον μου για να Σε ικανοποιήσω».

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός σού έχει δώσει επίπεδο και πολλές ανώτερες καταστάσεις, ώστε να μπορέσεις να δεις καθαρά αυτό το ζήτημα και να είσαι ικανός γι’ αυτό το έργο. Ωστόσο, δεν έχεις τη σωστή στάση, δεν έχεις αφοσίωση και ειλικρίνεια ούτε θέλεις να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να το κάνεις καλά. Αυτό απογοητεύει τρομερά τον Θεό. Επομένως, όταν αντιμετωπίζεις πολλά πράγματα, αν είσαι τεμπέλης, αν νιώθεις μονίμως ενοχλημένος και δεν θέλεις να τα κάνεις, αλλά γκρινιάζεις μέσα σου και σκέφτεσαι: “Γιατί ζητάνε από μένα να το κάνω και όχι από κάποιον άλλο;” τότε αυτή είναι μια ηλίθια σκέψη. Όταν σου ανατίθεται ένα καθήκον, αυτό δεν είναι ένα ατυχές γεγονός· είναι τιμή και θα πρέπει να το αποδεχθείς ευχαρίστως. Αυτό το έργο δεν πρόκειται να σε κουράσει ούτε να σε εξαντλήσει μέχρι θανάτου. Αντιθέτως, αν χειριστείς σωστά αυτό το έργο και καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να το κάνεις καλά, θα νιώθεις ήρεμος και καθησυχασμένος μέσα σου και δεν θα έχεις απογοητεύσει τον Θεό. Όταν προσέλθεις ενώπιον του Θεού, μπορείς να νιώθεις σιγουριά και να στέκεσαι με περηφάνια» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. «Δεν εννοώ ότι πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια σπουδαία αποστολή ή ευθύνη, ή κάποιο σπουδαίο καθήκον. Πρέπει όμως να καταφέρεις τουλάχιστον κάτι. Στην εκκλησία, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια στο έργο της διάδοσης του ευαγγελίου, αφιερώνουν σ’ αυτό όλη τους την ενέργεια και τη ζωή τους, πληρώνουν μεγάλο τίμημα και κερδίζουν πολλούς ανθρώπους. Επειδή τα κάνουν όλα αυτά, νιώθουν πως η ζωή τους δεν ήταν μάταιη. Νιώθουν πως έχουν αξία και βρίσκουν παρηγοριά. Μπροστά σε μια ασθένεια ή στον θάνατο, όταν κάνουν απολογισμό ολόκληρης της ζωής τους και θυμούνται κάθε τους πράξη στο μονοπάτι που ακολούθησαν, βρίσκουν παρηγοριά μέσα στην καρδιά τους. Δεν έχουν τύψεις και δεν μετανιώνουν για τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ενώ είναι επικεφαλής στην εκκλησία ή υπεύθυνοι για μια συγκεκριμένη πτυχή έργου. Δίνουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και όλη τη δύναμή τους, δαπανούν όλη την ενέργειά τους και πληρώνουν το τίμημα για το έργο που κάνουν. Με το πότισμα, την ηγεσία, τη βοήθεια και τη στήριξη που προσφέρουν, βοηθούν πολλούς ανθρώπους που έχουν αδυναμίες και είναι αρνητικοί να γίνουν δυνατοί, να σταθούν στα πόδια τους και, αντί να κάνουν πίσω, να επιστρέψουν ενώπιον του Θεού και μάλιστα να καταθέσουν τελικά μαρτυρία γι’ Αυτόν. Επιπλέον, κατά την περίοδο που είναι επικεφαλής, φέρνουν εις πέρας πολλές σημαντικές εργασίες, αποπέμπουν πολλούς μοχθηρούς ανθρώπους, προστατεύουν πολλούς εκλεκτούς του Θεού και ανακτούν πολλές σημαντικές απώλειες. Όλα αυτά τα κατορθώματα λαμβάνουν χώρα ενόσω είναι επικεφαλής. Όταν ανατρέχουν στο μονοπάτι που ακολούθησαν, όταν θυμούνται το έργο που έκαναν και το τίμημα που πλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν μετανιώνουν για τίποτα ούτε νιώθουν τύψεις. Πιστεύουν πως δικαίως δεν χρειάζεται να νιώσουν μεταμέλεια για καμία πράξη τους, και ζουν με ένα αίσθημα αξίας, με σταθερότητα και παρηγοριά μες στην καρδιά τους. Πόσο υπέροχο είναι αυτό! Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα; (Ναι.) Αυτό το αίσθημα σταθερότητας και παρηγοριάς, και το γεγονός πως δεν μετανιώνουν για τίποτα είναι το αποτέλεσμα και η ανταμοιβή τους για το ότι επιδίωξαν θετικά πράγματα και την αλήθεια. Ας μη θέσουμε υψηλά πρότυπα για τους ανθρώπους. Ας εξετάσουμε την κατάσταση όπου ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει μια εργασία που οφείλει ή θέλει να κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μόλις βρει τη θέση του, πατάει σταθερά σ’ αυτήν και τη διατηρεί, καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες, πληρώνει το τίμημα και αφιερώνει όλη την ενέργειά του για να πραγματοποιήσει και να φέρει εις πέρας την εργασία που οφείλει να κάνει και να ολοκληρώσει. Όταν στέκεται τελικά ενώπιον του Θεού για να λογοδοτήσει, νιώθει σχετικά ικανοποιημένος. Μέσα του δεν νιώθει τύψεις και δεν μετανιώνει για τίποτα. Νιώθει ένα αίσθημα παρηγοριάς και ανταμοιβής· πως έχει ζήσει μια ζωή με νόημα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα την πρόθεσή Του. Ο Θεός μού έδωσε χαρίσματα και επίπεδο, και μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω επόπτρια, με την ελπίδα ότι θα πλήρωνα τίμημα στο καθήκον μου, θα ήμουν σοβαρή και υπεύθυνη στις πράξεις μου, και θα έκανα το καθήκον μου καλά με όλη μου την καρδιά. Μόνο έτσι θα μπορούσε η ζωή μου να έχει νόημα. Αν στο καθήκον μου είμαι συνεχώς τεμπέλα και ενδίδω στην άνεση, τότε, αν και η σάρκα μου δεν θα υποφέρει πολύ, θα βλάψω το έργο. Αυτό είναι κάτι που προκαλεί την απέχθεια του Θεού. Τώρα το έργο του Θεού έχει φτάσει στην τελική, κρίσιμη στιγμή του. Αν συνεχίσω να σκέφτομαι τη σάρκα, και δεν αφιερώνω τον χρόνο και την ενέργειά μου στο καθήκον μου, τότε, όταν τελειώσει το έργο του Θεού, θα μείνω με αιώνιες τύψεις. Έπρεπε να αλλάξω ριζικά τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου: να είμαι σοβαρή και υπεύθυνη στις πράξεις μου, να τις κάνω με την καρδιά μου και, όταν ανακαλύπτω προβλήματα, να βασίζομαι στον Θεό και να αναζητώ την αλήθεια για να τα επιλύσω, και να κάνω αληθινό έργο με προσγειωμένο τρόπο. Αργότερα, πράγματι έμαθα και ερεύνησα τον λόγο για την κακή ποιότητα των κηρυγμάτων. Ήταν κυρίως ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν κατανοήσει σωστά τις αρχές του ελέγχου των κηρυγμάτων και δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν όσα είχαν μάθει. Για να αντιμετωπίσω αυτά τα προβλήματα, έλεγξα κάποια κηρύγματα και μελέτησα τις αρχές μαζί τους και, όταν ανακαλύπταμε προβλήματα και αποκλίσεις, συναναστρεφόμασταν και τα διορθώναμε άμεσα. Πετύχαμε κάποια αποτελέσματα στα καθήκοντά μας. Η καρδιά μου ένιωθε γαλήνια και ήρεμη, παρόλο που χρειάστηκε περισσότερος χρόνος και ενέργεια, και η σάρκα μου υπέφερε λίγο περισσότερο. Ταυτόχρονα, μελετώντας τις αρχές με τα μέλη της ομάδας, τις κατανόησα κι εγώ καλύτερα. Όλα αυτά ήταν αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν μέσω της πραγματικής συμμετοχής στο έργο.

Αργότερα, παρακολουθούσα το έργο της άλλης ομάδας, ενώ παράλληλα έδινα προσοχή στο έργο της ομάδας των κηρυγμάτων. Συζητούσα λεπτομερώς με τους αδελφούς και τις αδελφές μου τις αρχές που εφάρμοζαν οι επικεφαλής, μία προς μία, και συζητούσαμε και επιλύαμε άμεσα οποιεσδήποτε αποκλίσεις βρίσκαμε στο έργο. Μια φορά, οι επικεφαλής επεσήμαναν ότι η ομάδα των κηρυγμάτων επικεντρωνόταν μόνο στην ποσότητα των κηρυγμάτων που έπρεπε να υποβληθούν και όχι στην ποιότητά τους. Αυτό σήμαινε ότι, αν και υπέβαλλαν πολλά κηρύγματα, η ποιότητά τους ήταν κακή. Αφού διάβασα αυτήν την επιστολή, σκέφτηκα: «Έχω ακόμα κάποιο έργο να υλοποιήσω αυτήν τη στιγμή. Θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο και ενέργεια να γράψω στην ομάδα των κηρυγμάτων για να γνωστοποιήσω αυτό το θέμα και η σάρκα μου θα υπέφερε περισσότερο. Γιατί να μην επικοινωνήσω απλώς για λίγο μαζί τους, ενσωματώνοντας την επιστολή των επικεφαλής, και να τους ζητήσω να δώσουν περισσότερη προσοχή στο μέλλον;» Ωστόσο, αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Όποτε θέλεις να είσαι χαλαρός και απλώς να κάνεις τα τυπικά, όποτε θέλεις να ενεργήσεις ύπουλα και να τεμπελιάσεις, και όποτε αποσπάται η προσοχή σου και θα προτιμούσες να διασκεδάσεις, θα πρέπει να σκεφτείς: “Μήπως η συμπεριφορά αυτή με καθιστά αναξιόπιστο; Μοιάζω να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου; Μήπως η ενέργεια αυτή με καθιστά άπιστο; Μήπως αποτυγχάνω έτσι να ανταποκριθώ στην αποστολή που μου εμπιστεύθηκε ο Θεός;” Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν ανακαλύψεις ότι είσαι πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος στο καθήκον σου, ότι είσαι μη αφοσιωμένος, και ότι έχεις πληγώσει τον Θεό, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις: “Εκείνη τη στιγμή διαισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν το αντιμετώπισα ως πρόβλημα· απλώς το προσπέρασα απρόσεκτα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα ότι ήμουν πραγματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος, ότι δεν είχα ανταποκριθεί στην ευθύνη μου. Μου λείπει πραγματικά η συνείδηση και η λογική!” Έχεις διαπιστώσει το πρόβλημα και όπως μάθει λίγα πράγματα για τον εαυτό σου —τώρα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου! Η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου ήταν λανθασμένη. Ήσουν απρόσεκτος μ’ αυτό, όπως με μια παράλληλη δουλειά, και δεν το έκανες με την καρδιά σου. Αν είσαι ξανά απρόσεκτος και επιπόλαιος όπως τώρα, πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό και να Τον αφήσεις να σε πειθαρχήσει και να σε συμμορφώσει. Πρέπει να έχεις τέτοια θέληση στην εκτέλεση του καθήκοντός σου. Μόνο τότε μπορείς να μετανοήσεις πραγματικά. Μπορείς να μεταστραφείς μόνο όταν είναι καθαρή η συνείδησή σου και έχει μεταμορφωθεί η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και τον στοχασμό της αλήθειας υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, σκέφτηκα ότι παλιά τεμπέλιαζα στο καθήκον μου και δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω ούτε να καταβάλω πολλή πνευματική προσπάθεια, πράγμα που είχε καθυστερήσει το έργο. Έπρεπε πια να αλλάξω ριζικά τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου και δεν μπορούσα να ενδίδω συνεχώς στην άνεση όπως στο παρελθόν. Έπρεπε να προσευχηθώ στον Θεό για να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα και να εκπληρώσω τις ευθύνες που έπρεπε να εκπληρώσω. Μετά από αυτό, έγραψα μια επιστολή για να συναναστραφώ σχετικά με τις αποκλίσεις στο έργο της ομάδας και υπέδειξα λεπτομερώς ένα μονοπάτι προς τα εμπρός. Μετά από λίγο καιρό, οι αποκλίσεις στην ομάδα διορθώθηκαν και η απόδοσή τους στα καθήκοντα βελτιώθηκε σε σύγκριση με πριν. Αν και υπήρχαν ακόμα πολλά επιμέρους έργα, είχα αλλάξει τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου, έβαζα τις σωστές προτεραιότητες στο έργο μου και πραγματικά συμμετείχα στο έργο της ομάδας, το επέβλεπα και παρακολουθούσα τις λεπτομέρειές του. Όταν αντιμετωπίζαμε δυσκολίες, καθοδηγούσα τα μέλη της ομάδας να αναζητήσουν την αλήθεια και να τις επιλύσουν, και σιγά σιγά το έργο άρχισε να βελτιώνεται. Αν και η σάρκα μου πλήρωσε μεγαλύτερο τίμημα και υπέφερε λίγο περισσότερο, η καρδιά μου ένιωθε γαλήνια και ήρεμη.

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, έκανα αυτοκριτική και απέκτησα κάποια κατανόηση της φύσης μου να ενδίδω στην άνεση και να τεμπελιάζω. Στο μέλλον, πρέπει να επικεντρωθώ στην επίβλεψη και την παρακολούθηση των λεπτομερειών του έργου της ομάδας, κάνοντας καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό.