To 2012, με συνέλαβε η αστυνομία ενώ κήρυττα το ευαγγέλιο. Οι αστυνομικοί με πέρασαν από άγρια ανάκριση, ρωτώντας ποιοι ήταν οι επικεφαλής της εκκλησίας και πού γίνονταν οι συναθροίσεις. Όταν δεν απάντησα, με ξυλοκόπησαν και συνέχισαν να με ανακρίνουν για πολλή ώρα. Τελικά, όταν είδαν ότι δεν μπόρεσαν να πάρουν τις πληροφορίες που ήθελαν, επέτρεψαν στους γονείς μου να με πάρουν στο σπίτι, και τους απείλησαν, λέγοντας: «Θα την αφήσουμε να φύγει αυτήν τη φορά, αλλά πρέπει να την παρακολουθείτε στενά και να μην της επιτρέπετε να πιστεύει στον Θεό πια. Αν συνεχίσει να πιστεύει και την πιάσουμε, θα καταδικαστεί σε φυλάκιση, και θα φροντίσουμε να χάσετε τα πάντα και να καταστραφεί η οικογένειά σας!» Μετά απ’ αυτό, οι γονείς μου άρχισαν να στέκονται εμπόδιο στην πίστη μου στον Θεό. Φοβούνταν ότι θα διάβαζα τα λόγια του Θεού, οπότε με παρακολουθούσαν παντού, και κοιμούνταν μάλιστα στο δωμάτιό μου το βράδυ. Δεν με άφηναν καθόλου ελεύθερη. Ούτε οι υπόλοιποι συγγενείς μου με καταλάβαιναν. Η ηλικιωμένη γιαγιά μου ήρθε στο σπίτι μας, κλαίγοντας και ικετεύοντας με να μην πιστεύω στον Θεό πια, φοβούμενη ότι θα με συλλάμβαναν και θα με έστελναν στη φυλακή. Επίσης, ο παππούς μου, με βλοσυρή έκφραση, με έδειξε και είπε: «Γιατί πιστεύεις στον Θεό σε τόσο νεαρή ηλικία; Η πίστη στον Θεό οδήγησε στη σύλληψή σου και στην αμαύρωση του ποινικού σου μητρώου, πράγμα που όχι μόνο μας ντρόπιασε, αλλά κι έμπλεξε όλη μας την οικογένεια! Πρέπει να εγκαταλείψεις την πίστη σου!» Βλέποντας την αγριεμένη έκφραση του παππού μου, ένιωσα βαθύτατα αδικημένη. Τον αντέκρουσα νοερά: «Είναι απόλυτα σωστό και δικαιολογημένο να πιστεύεις στον Θεό και να Τον λατρεύεις· είναι το σωστό μονοπάτι. Οι καλοί άνθρωποι σε όλες τις χώρες πιστεύουν στον Θεό. Γιατί δεν με καταλαβαίνετε; Όσο κι αν μου στέκεστε εμπόδιο, δεν θα εγκαταλείψω την πίστη μου στον Θεό!»

Ένα βράδυ, η μητέρα μου όρμησε στο δωμάτιό μου, γονάτισε μπροστά μου και είπε με δάκρυα στα μάτια: «Σε παρακαλώ, μην πιστεύεις στον Θεό πια! Είσαι η μοναχοκόρη μας. Αν συλληφθείς ξανά και καταδικαστείς, η αστυνομία όχι μόνο θα κατασχέσει τα λεφτά μας, αλλά και θα σε βασανίσει. Αν σου συμβεί κάτι κακό, η οικογένειά μας θα καταστραφεί!» Σοκαρίστηκα πολύ κι έσπευσα να βοηθήσω τη μητέρα μου να σηκωθεί. Βλέποντας τη μητέρα μου τόσο συντετριμμένη, ξέσπασα σε κλάματα. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Ο πατέρας μου δούλευε μακριά απ’ το σπίτι όλη μου τη ζωή. Η μητέρα μου ήταν αυτή που πέρασε τη δυσκολία της ανατροφής μου. Είχα μεγαλώσει πια, αλλά δεν της το είχα ακόμη ανταποδώσει που με ανέθρεψε, και τώρα γονάτιζε και με ικέτευε. Ένιωσα ότι δεν ήμουν καθόλου καλή κόρη. Αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω λίγο αδύναμη: «Η μητέρα μου γονατίζει και με ικετεύει. Αν δεν λάβω καθόλου υπόψη τα συναισθήματά της, δεν θα την πληγώσω πολύ;» Στενοχωρήθηκα πολύ, οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά, ζητώντας απ’ τον Θεό να με κρατήσει ακλόνητη. Αφού προσευχήθηκα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να έχεις μέσα σου το θάρρος Μου και πρέπει να έχεις αρχές όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με συγγενείς που δεν πιστεύουν. Ωστόσο, για χάρη Μου, δεν πρέπει να υποχωρείς σε καμία από τις σκοτεινές δυνάμεις. Να βασίζεσαι στη σοφία Μου για να βαδίζεις στην τέλεια οδό. Μην επιτρέπεις να επικρατήσουν οι σκευωρίες του Σατανά. Κάνε ό,τι μπορείς για να εναποθέσεις την καρδιά σου ενώπιόν Μου και Εγώ θα σε παρηγορήσω και θα σου προσφέρω γαλήνη και χαρά. Μην πασχίζεις να είσαι κάπως ενώπιον των άλλων ανθρώπων· δεν έχει μεγαλύτερη αξία και δεν είναι πιο βαρυσήμαντο να ικανοποιείς Εμένα; Ικανοποιώντας Με, δεν θα πλημμυρίσεις με αιώνια και ισόβια γαλήνη και ευτυχία;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού ξεδιάλυναν τις σκέψεις μου. Επιφανειακά, φαινόταν ότι η μητέρα μου γονάτιζε και με ικέτευε, αλλά πίσω απ’ όλο αυτό κρυβόταν ραδιουργία του Σατανά. Ο Σατανάς δεν ήθελε να ακολουθώ τον Θεό και να σωθώ. Χρησιμοποιούσε τη μητέρα μου για να με βάλει σε πειρασμό και να μου επιτεθεί, προσπαθώντας να με κάνει να προδώσω τον Θεό και να πάω στην κόλαση μαζί του. Δεν έπρεπε να παρασυρθώ απ’ τη ραδιουργία του Σατανά. Έπρεπε να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για να τον ντροπιάσω! Αυτή η σκέψη με έκανε να νιώσω πιο αποφασισμένη. Στα καθημερινά ζητήματα, μπορούσα να ακούω τη μητέρα μου. Στα ζητήματα πίστης, όμως, όχι. Ήμουν πλέον αποφασισμένη να πιστεύω στον Θεό!

Στη συνέχεια, βλέποντας την αποφασιστική στάση μου ως προς την πίστη στον Θεό, οι γονείς μου άρχισαν να με παρακολουθούν πιο στενά. Προσευχόμουν συχνά στον Θεό, ζητώντας Του να μου ανοίξει ένα μονοπάτι. Στη συνέχεια, μια αδελφή μού πρόσφερε δουλειά στο μαγαζί της. Έτσι, θα είχα την ευκαιρία να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να συναθροίζομαι με αδελφούς κι αδελφές, οπότε δέχτηκα μετά χαράς. Παρ’ όλα αυτά, προς έκπληξή μου, ο πατέρας μου με ακολούθησε στα κρυφά. Μια μέρα, ενώ ήμουν σε μια συνάθροιση, με πήρε ξαφνικά τηλέφωνο ο πατέρας μου και με ρώτησε πού ήμουν. Σκέφτηκα συνετά και του είπα ότι ήμουν στη δουλειά, αλλά δεν με πίστεψε κι έσπευσε στο μαγαζί. Ευτυχώς, επέστρεψα στο μαγαζί πριν φτάσει, και έφυγε μόνο όταν με είδε. Σε μια άλλη περίσταση, ενώ πήγαινα σε μια συνάθροιση, και πλησίαζα στο σπίτι που θα μας φιλοξενούσε, κοίταξα πίσω μου και είδα τον πατέρα μου να με ακολουθεί, οπότε δεν τόλμησα να πάω στη συνάθροιση κι αναγκάστηκα να γυρίσω στο σπίτι. Ο πατέρας μου όχι μόνο με ακολουθούσε και με παρακολουθούσε όταν έβγαινα έξω, αλλά έμπαινε περιστασιακά και στο δωμάτιό μου στο σπίτι για να ελέγξει αν διάβαζα τα λόγια του Θεού. Ένα βράδυ, κλείδωσα την πόρτα της κρεβατοκάμαράς μου και κρύφτηκα μέσα για να διαβάσω τα λόγια του Θεού στα κρυφά. Ξαφνικά, άκουσα ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα, και τρόμαξα πολύ. Πριν προλάβω να κρύψω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού και να ανοίξω την πόρτα, ο πατέρας μου έσπασε το τζάμι της μπαλκονόπορτας κι όρμησε μέσα. Άρπαξε ένα μπουκάλι απ’ το κομοδίνο κι άρχισε να με χτυπάει, ενώ ταυτόχρονα με έβριζε: «Σου είπα να μην πιστεύεις στον Θεό! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου επιτρέψω να συνεχίσεις να πιστεύεις!» Φώναξε επίσης βλάσφημα λόγια κατά του Θεού. Έπειτα, με μάλωσε και η μητέρα μου: «Αν συνεχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, ο πατέρας σου κι εγώ θα σε αποκηρύξουμε. Θα δούμε πώς θα τα βγάλεις πέρα τότε!» Τρόμαξα πολύ. Φοβήθηκα ότι ο πατέρας μου θα μου έκανε κακό και θα με έδιωχναν όντως απ’ το σπίτι, οπότε απευθύνθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό για να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση. Σε παρακαλώ, καθοδήγησε και προστάτεψέ με, δώσε μου πίστη και δύναμη». Έπειτα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, οφείλεις να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς να σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Είναι αλήθεια. Ο Θεός είναι το στήριγμά μου, όλα τα πράγματα και τα συμβάντα είναι στα χέρια του Θεού, και οι γονείς μου είναι κι αυτοί υπό τον έλεγχο του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Όταν οι γονείς μου είδαν πως ό,τι κι αν έλεγαν, εγώ ήμουν αποφασισμένη να συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό, εξοργίστηκαν τόσο, που έκαναν μεταβολή και βγήκαν γρήγορα έξω.

Αφού έφυγαν οι γονείς μου, σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου με είχε ξυλοκοπήσει, και λυπήθηκα πολύ. Σε όλη μου τη ζωή, ο πατέρας μου δεν με είχε χτυπήσει ποτέ. Πλέον, μόνο και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό, οι γονείς μου, οι οποίοι πάντα με αγαπούσαν, μου φέρονταν σαν να ήμουν εχθρός τους. Ο πατέρας μου με είχε χτυπήσει με ένα μπουκάλι, και η μητέρα μου είχε φτάσει στο σημείο να πει ότι δεν με ήθελε πια. Αν με έδιωχναν όντως απ’ το σπίτι, θα έμενα άστεγη κι ολομόναχη. Πού θα πήγαινα τότε; Ένιωσα λίγο αδύναμη, και σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι να πιστεύεις στον Θεό στην Κίνα. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να πιστεύω μόνο μέσα μου και να σταματήσω να πηγαίνω σε συναθροίσεις, έτσι ώστε να τα πάω καλά με την οικογένειά μου ξανά, και να με αγαπήσουν όπως παλιά. Όταν, όμως, σκέφτηκα ότι δεν θα συναθροιζόμουν, λυπήθηκα πολύ, επειδή οι συναθροίσεις με αδελφούς κι αδελφές και η ανάγνωση των λόγων του Θεού με είχαν βοηθήσει να κατανοήσω κάποιες αλήθειες, και μου είχαν επιτρέψει να καταλάβω ότι η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή κι ότι τα πάντα στη ζωή εκπηγάζουν απ’ τον Θεό. Η πίστη στον Θεό μού έφερνε γαλήνη, χαρά και το αίσθημα ότι υπήρχε κάποιος στον οποίον μπορούσα να βασιστώ· με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Ήταν, όμως, πολύ επίπονο κι ασφυκτικό να με καταδιώκουν οι γονείς μου, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να κατανοήσω την πρόθεσή Του, και να μου δώσει την πίστη να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση. Στη συνέχεια, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να θυσιαστείς για την αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα προκειμένου να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια. Αυτό πρέπει να κάνεις. Δεν πρέπει να πετάξεις την αλήθεια για χάρη της απόλαυσης της οικογενειακής αρμονίας, και δεν πρέπει να χάσεις μια ζωή αξιοπρέπειας και ακεραιότητας για χάρη μιας προσωρινής απόλαυσης. Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να επιδιώξεις ένα πιο ουσιώδες μονοπάτι στη ζωή. Εάν ζεις μια τόσο υλική και κοσμική ζωή και δεν επιδιώκεις κανένα στόχο, δεν σπαταλάς έτσι τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Η ανάγνωση των λόγων του Θεού έφερε διαύγεια στην καρδιά μου. Στην Κίνα, τη χώρα που αντιστέκεται περισσότερο στον Θεό, είναι αναπόφευκτο να καταδιώκεται κάποιος για την πίστη του στον Θεό. Για να ακολουθήσει κάποιος τον Θεό, πρέπει να έχει πίστη και τη θέληση να υπομείνει ταλαιπωρίες. Αφού υπέμεινα, όμως, κάποια ταλαιπωρία επειδή οι γονείς μου με χτυπούσαν, με μάλωναν και με καταδίωκαν συχνά, η καρδιά μου προβληματίστηκε, παραπονέθηκα ότι ήταν πραγματικά επίπονο να πιστεύω στον Θεό, και σκέφτηκα μάλιστα να μη συναθροίζομαι πια. Ήμουν πολύ αδύναμη και μου έλειπε το ηθικό ανάστημα! Είναι απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο να πιστεύεις στον Θεό και να Τον λατρεύεις. Η έλλειψη κατανόησης και η καταδίωξή μου απ’ τους γονείς μου προκαλούνταν απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο αντιστέκεται στον Θεό, συλλαμβάνει χριστιανούς παντού, διαδίδει αβάσιμες φήμες και καταδικάζει τον Θεό. Όλα αυτά είχαν κάνει την άπιστη οικογένειά μου να παραπλανηθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα και, μαζί μ’ αυτό, να με καταδιώξει και να παρεμποδίσει την πίστη μου. Εγώ, όμως, πίστευα λανθασμένα ότι αυτό το βάσανο είχε προκληθεί απ’ την πίστη μου στον Θεό. Ήμουν εντελώς ανίκανη να διακρίνω το σωστό απ’ το λάθος. Ήμουν τυφλή κι ανόητη! Σκέφτηκα ότι ο Θεός έχει ενσαρκωθεί κι έχει έρθει στην Κίνα, τη χώρα που Του αντιστέκεται περισσότερο, υπομένοντας συλλήψεις και διωγμούς απ’ το αθεϊστικό καθεστώς της, αλλά και αντίσταση και καταδίκη απ’ τον θρησκευτικό κόσμο. Ο Θεός, όμως, εκφράζει πάντα σιωπηλά την αλήθεια και υπομένει κάθε είδους βάσανο για να σώσει την ανθρωπότητα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ παραπονιόμουν για τον Θεό μόνο και μόνο επειδή υπέμενα λίγα βάσανα, θέλοντας μόνο να ζω μια άνετη κι εύκολη ζωή. Ήμουν απρόθυμη να υποφέρω και να αντιμετωπίσω καταδίωξη για να κερδίσω την αλήθεια στην πίστη μου στον Θεό. Πραγματικά, δεν είχα συνείδηση. Σκέφτηκα επίσης ότι ο Θεός έχει ενσαρκωθεί τις έσχατες ημέρες για να εκφράσει την αλήθεια και να σώσει την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν μια ευκαιρία που παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή, η μόνη μου ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια και να σωθώ απ’ τον Θεό. Αν εγκατέλειπα την πίστη μου στον Θεό μόνο και μόνο για να απολαύσω την προσωρινή οικογενειακή αρμονία κι έχανα την ευκαιρία να σωθώ απ’ τον Θεό, θα το μετάνιωνα για όλη μου τη ζωή! Όσο κι αν με αγαπούσαν οι γονείς μου, δεν μπορούσαν να με σώσουν απ’ την καταστροφή. Ο Θεός είναι το μοναδικό μου στήριγμα. Αν δεν πίστευα στον Θεό και δεν επιδίωκα την αλήθεια, αλλά απολάμβανα μόνο την άνεση και την οικογενειακή αρμονία, ζώντας έτσι μια κενή ζωή, τι νόημα θα είχε όλο αυτό; Στο τέλος, θα κατέληγα να ακολουθήσω το μονοπάτι της εξαχρείωσης και του κακού, στο οποίο βαδίζουν οι κοσμικοί άνθρωποι, Ο Σατανάς θα με διέφθειρε όλο και περισσότερο, και θα καταστρεφόμουν τελικά μαζί του. Με αυτήν τη σκέψη, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη κι αποφασισμένη. Όσο κι αν με καταδίωκαν ή με παρεμπόδιζαν οι γονείς μου, εγώ θα ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους!

Την επομένη, ο πατέρας μου ήρθε ξανά στο δωμάτιό μου. Δεν ήταν τόσο αυστηρός όσο την προηγουμένη μέρα και είπε συνοφρυωμένος: «Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν σου είπα. Φοβήθηκα ότι θα αναστατωνόσουν. Από τότε που σε συνέλαβαν και σε άφησαν ελεύθερη, κάποιοι συγχωριανοί μας λένε ότι το χωριό έβγαλε μια νεαρή εγκληματία. Η μητέρα σου κι εγώ περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι όταν βγαίνουμε έξω. Δεν ήταν εύκολο να σε αναθρέψουμε, αλλά ακόμη κι αν δεν σκέφτεσαι εμάς, σκέψου τον εαυτό σου! Αν σε συλλάβουν ξανά για την πίστη σου, η ζωή σου θα τελειώσει!» Με αυτά τα λόγια, έφυγε. Βλέποντας τον πατέρα μου να φεύγει με μια έκφραση πόνου στο πρόσωπό του, καταστενοχωρήθηκα κι εγώ. Παλιά, όλοι με θεωρούσαν ένα αξιαγάπητο παιδί με κατανόηση. Πλέον, αφού με συνέλαβε η αστυνομία, οι άνθρωποι που δεν κατανοούν τα γεγονότα σκέφτηκαν ότι πρέπει να είχα κάνει κάτι κακό. Οι γονείς μου πρέπει να υπέμειναν πολλά ψυχρά βλέμματα και σκληρά λόγια κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Σκέφτηκα ότι οι γονείς μου με είχαν αναθρέψει, αλλά δεν τους είχα κάνει περήφανους. Αντιθέτως, τους έδειχναν και τους κοίταζαν περιφρονητικά εξαιτίας μου. Ένιωσα ότι τους είχα απογοητεύσει. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την πραγματική τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν διωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη γη όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, οι άνθρωποι αυτής της γης υπόκεινται σε εξευτελισμό και διώξεις εξαιτίας της πίστης τους στον Θεό, και τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων ως αποτέλεσμα αυτού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Απ’ τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι δεν είναι λάθος να βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι στη ζωή πιστεύοντας στον Θεό. Επειδή, όμως, το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιστέκεται άγρια στον Θεό, συλλαμβάνει και καταδιώκει πιστούς, οι πιστοί στην Κίνα, αυτήν την αθεϊστική χώρα, υπομένουν πολλή ταπείνωση και καταδίωξη. Όχι επειδή η πίστη στον Θεό είναι λάθος, αλλά επειδή το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πέρα για πέρα κακό, επιφέροντας ατελείωτα κακά και βάσανα στους πιστούς και τις οικογένειές τους. Ο κύριος ένοχος πίσω απ’ όλα αυτά τα βάσανα ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα, και δεν χρωστούσα τίποτα στους γονείς μου. Με αυτήν τη σκέψη, ένιωσα κάπως ανακουφισμένη. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, κατάλαβα επίσης ότι μπορεί να μας ταπεινώνουν και να μας καταδιώκουν για την πίστη μας στον Θεό, αλλά αυτά τα βάσανα είναι προσωρινά. Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτά τα βάσανα για να οδηγήσει την πίστη μου στην τελείωση. Οπότε αυτά τα βάσανα είχαν ένα νόημα. Έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να συνεχίσω αταλάντευτα. Αυτή η σκέψη μού έδωσε πίστη και δεν ένιωθα πια πόνο ή στενοχώρια.

Το καλοκαίρι του 2013, αφού είχα μόλις επιστρέψει στο σπίτι απ’ τα καθήκοντά μου, η μητέρα μου είπε ανήσυχα: «Κάλεσαν απ’ το αστυνομικό τμήμα και είπαν ότι θέλουν να σε δουν». Τρόμαξα πολύ όταν το άκουσα. Δεν ήξερα τι με ήθελε η αστυνομία. Οπότε προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, ζητώντας Του να μου χαρίσει σοφία, έτσι ώστε να μπορέσω να διακρίνω τις ραδιουργίες του Σατανά και να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου. Στο τμήμα, οι αστυνομικοί μού έκαναν κάποιες ερωτήσεις για την εκκλησία, και μου ζήτησαν επίσης να γράψω βλάσφημα λόγια κατά του Θεού. Ήξερα ότι η βλασφημία κατά του Θεού είναι ασυγχώρητη αμαρτία τόσο σε αυτήν τη ζωή όσο και στον κόσμο που θα έρθει. Αν τα έγραφα, θα πρόδιδα τον Θεό. Οπότε αρνήθηκα αποφασιστικά να το κάνω. Ο πατέρας μου, βλέποντας πως αρνήθηκα να γράψω ό,τι μου ζήτησαν, εξοργίστηκε τόσο, που έγινε κατακόκκινος, και είπε στους αστυνομικούς: «Αν συνεχίσει να μένει προσκολλημένη στην πίστη της, πάρτε την!» Δεν πίστευα στ’ αφτιά μου. Δεν περίμενα απ’ τον πατέρα μου να συμμαχήσει με την αστυνομία για να με πιέσει να εγκαταλείψω την πίστη μου, προτρέποντας μάλιστα τους αστυνομικούς να με συλλάβουν. Αυτός δεν ήταν πια ο πατέρας που ήξερα! Στη συνέχεια, βλέποντας ότι αρνήθηκα να γράψω αυτά που ήθελαν, οι αστυνομικοί μού επέτρεψαν να πάω στο σπίτι και μου είπαν να παραδώσω μια εγγύηση αποστασίας σε τρεις μέρες. Αφού επέστρεψα στο σπίτι, σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου ήθελε να με παραδώσει στην αστυνομία και ψυχράνθηκα πολύ μέσα μου. Σκέφτηκα δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Έστω πως ένας άνθρωπος εξοργίζεται και γίνεται πυρ και μανία όταν αναφέρεται ο Θεός: Έχει δει τον Θεό; Γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός; Δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός, δεν πιστεύει σε Εκείνον και ο Θεός δεν του έχει μιλήσει. Ο Θεός δεν τον έχει ενοχλήσει ποτέ, οπότε γιατί θυμώνει; Μπορούμε να πούμε ότι αυτό το άτομο είναι μοχθηρό; Οι κοσμικές τάσεις, το φαγητό, το ποτό, η αναζήτηση απολαύσεων και το κυνήγι των διασημοτήτων —τίποτε από αυτά δεν θα ενοχλούσε έναν τέτοιον άνθρωπο. Ωστόσο, με την αναφορά και μόνο της λέξης “Θεός” ή της αλήθειας των λόγων του Θεού, γίνεται έξω φρενών. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μοχθηρή φύση; Τούτο αρκεί για να αποδείξει ότι αυτή είναι η μοχθηρή φύση του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ε΄). «Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ ενός συζύγου που πιστεύει και μιας συζύγου που δεν πιστεύει, και δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των παιδιών που πιστεύουν και των γονέων που δεν πιστεύουν· αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων είναι παντελώς ασύμβατοι. Προτού εισέλθουν οι άνθρωποι στην ανάπαυση, έχουν σαρκικά, οικογενειακά συναισθήματα, αλλά μόλις εισέλθουν στην ανάπαυση, δεν θα υπάρχουν πλέον σαρκικά, οικογενειακά συναισθήματα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Τα λόγια του Θεού φανερώνουν ότι αν ένας άνθρωπος δεν γνωρίζει τον Θεό ή δεν έχει ποτέ πιστέψει σε Αυτόν, αλλά εξοργίζεται και δείχνει μίσος όταν αναφέρεται η λέξη «Θεός», αυτό δείχνει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει κακή φύση κι εναντιώνεται στον Θεό. Αναλογίστηκα τον πατέρα μου που έδειχνε πάντα μίσος απέναντι στην πίστη μου. Όποτε με έβλεπε να συναθροίζομαι ή να διαβάζω τα λόγια του Θεού, τα δόντια του έτριζαν από μίσος, τα μάτια του έλαμπαν από οργή, και έφτανε στο σημείο να βλασφημεί τον Θεό. Για να παρεμποδίσει την πίστη μου, με επιτηρούσε συχνά σαν να ήμουν εγκληματίας. Με ακολουθούσε και με παρακολουθούσε. Δε με άφηνε καθόλου ελεύθερη. Όταν κατάλαβε ότι διάβαζα τα λόγια του Θεού στο δωμάτιό μου, τρελάθηκε κι έσπασε το παράθυρο για να εισβάλει και να με χτυπήσει. Προκειμένου να με αναγκάσει να προδώσω τον Θεό, έφτασε στο σημείο να προτείνει ενεργά στους αστυνομικούς να με συλλάβουν, χωρίς να ενδιαφερθεί καθόλου αν θα ζούσα ή θα πέθαινα, χωρίς να δείξει τη στοργή ενός πατέρα για την κόρη του. Αυτό με έκανε να καταλάβω ότι η φύση-ουσία του αντιστεκόταν στον Θεό και Τον μισούσε. Ο Θεός λέει ότι οι πιστοί και οι άπιστοι είναι δύο διαφορετικά είδη ανθρώπων, και αυτό όντως ισχύει! Ακολουθούσα τον Θεό κι επιδίωκα την αλήθεια, βαδίζοντας στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, ενώ οι γονείς μου δεν πίστευαν στον Θεό κι ακολουθούσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα για να με καταδιώξουν. Αν και είχαμε δεσμούς αίματος, δεν βαδίζαμε στο ίδιο μονοπάτι και ήμασταν θεμελιωδώς ασύμβατοι. Βιώνοντας αυτά τα πράγματα, διέκρινα κάπως την ουσία των γονιών μου, και κατάφερα να ελευθερωθώ από κάποιους συναισθηματικούς δεσμούς με αυτούς. Στη συνέχεια, επειδή οι αστυνομικοί συνέχισαν να επιμένουν να υπογράψω μια εγγύηση αποστασίας, έφυγα απ’ το σπίτι και κρύφτηκα.

Τότε συνέβη κάτι άλλο που με έκανε να δω την ουσία των γονιών μου πιο καθαρά. Ένα βράδυ, ενώ περνούσα μέσα απ’ το χωριό μας κάνοντας τα καθήκοντά μου, πήγα στο σπίτι για να πάρω κάποια πράγματα. Όταν με είδαν οι γονείς μου, με προέτρεψαν ξανά να πάψω να πιστεύω στον Θεό. Ο πατέρας μου είπε: «Σε αναθρέψαμε με την ελπίδα να μας στηρίξεις όταν μεγαλώσουμε, αλλά τώρα που πας σε συναθροίσεις κάθε μέρα, φαίνεται ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε πάνω σου». Στην αρχή, δεν τους απάντησα, αλλά προς έκπληξή μου, ο πατέρας μου άρχισε ξαφνικά να αυτοχαστουκίζεται. Χτυπούσε τον εαυτό του κι απαιτούσε να σταματήσω να πιστεύω στον Θεό, με αποτέλεσμα να ματώσει η μύτη του. Έμεινα άναυδη. Δεν περίμενα ποτέ απ’ τον πατέρα μου να καταφύγει σε τέτοιες μεθόδους για να με αναγκάσει να εγκαταλείψω την πίστη μου στον Θεό. Η μητέρα μου έκλαιγε κι αυτή και με προέτρεπε να κάνω το ίδιο. Στενοχωρήθηκα πολύ, και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Σκέφτηκα: «Ο πατέρας μου θα αυτοτραυματιστεί σοβαρά αν συνεχίσει να χτυπιέται. Στο κάτω-κάτω, είναι πατέρας μου, και δεν μπορώ να τον βλέπω να χτυπιέται. Ούτε μπορώ, όμως, να συμφωνήσω να μην πιστεύω στον Θεό. Τι να κάνω;» Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο λαός Μου θα πρέπει να είναι πάντοτε σε ετοιμότητα απέναντι στα πονηρά σχέδια του Σατανά, φυλάσσοντας την πύλη του οίκου Μου για Εμένα· οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ικανοί να στηρίζουν ο ένας τον άλλο και να φροντίζουν ο ένας τον άλλο, προκειμένου να αποφύγετε το να πέσετε στην παγίδα του Σατανά, που τότε θα ήταν πολύ αργά για μετάνοια» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 3). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι ο αυτοτραυματισμός του πατέρα μου απέβλεπε στο να με αποτρέψει να πιστεύω στον Θεό, και ήταν ραδιουργία του Σατανά. Οπότε δεν συμβιβάστηκα μαζί του. Βλέποντας ότι παρέμενα αταλάντευτη, οι γονείς μου σταμάτησαν τελικά να μιλάνε.

Στη συνέχεια, διάβασα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Γιατί τα παιδιά έχουν χρέος προς τους γονείς τους; Γιατί οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους; Τι λογής προθέσεις τρέφουν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; Δεν έχουν πρόθεση να ικανοποιήσουν τα δικά τους σχέδια και τις εγωιστικές τους επιθυμίες; Έχουν πράγματι πρόθεση να ενεργήσουν για χάρη του σχεδίου διαχείρισης του Θεού; Ενεργούν πραγματικά για χάρη του έργου του Θεού; Έχουν πρόθεση να εκπληρώσουν τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Απ’ τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους εκπορεύεται απ’ τις δικές τους εγωιστικές επιθυμίες. Αφού με συνέλαβε η αστυνομία για την πίστη μου στον Θεό, οι γονείς μου ένιωσαν ότι τους είχα ντροπιάσει και φοβήθηκαν ότι θα έμπλεκαν κι αυτοί. Οπότε, χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους για να παρεμποδίσουν την πίστη μου στον Θεό, καταφεύγοντας ακόμη και στον αυτοτραυματισμό για να με εξαναγκάσουν. Συνειδητοποίησα ότι η αγάπη τους για εμένα δεν ήταν αληθινή. Η αγάπη των γονιών είναι ακάθαρτη, και εξυπηρετεί τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα. Αν τους άκουγα κι εγκατέλειπα την πίστη μου στον Θεό, πώς θα σωζόμουν; Δεν με αγαπούσαν. Μου έκαναν κακό! Δεν γινόταν να περιορίζομαι απ’ τα συναισθήματα πια. Όσο κι αν οι γονείς μου προσπαθούσαν να με παρεμποδίσουν ή να με καταδιώξουν, αποφάσισα να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι τέλους.

Αργότερα, όταν σκέφτηκα τον μπαμπά μου να χτυπιέται, συνέχισα να νιώθω κάπως άβολα κι αδύναμα. Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι νέοι δεν πρέπει να μην έχουν βλέψεις, κίνητρο και ένα δραστήριο πνεύμα που να τους ωθεί ν’ ανέβουν· δεν πρέπει να αποθαρρύνονται με τις προοπτικές τους, ούτε πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους στη ζωή ή την εμπιστοσύνη τους στο μέλλον· θα πρέπει να έχουν την επιμονή να συνεχίζουν στην οδό της αλήθειας που έχουν τώρα επιλέξει —να κάνουν πραγματικότητα την επιθυμία τους να δαπανήσουν όλη τους τη ζωή για Μένα. Δεν θα πρέπει να μην έχουν την αλήθεια, ούτε θα πρέπει να υποθάλπουν την υποκρισία και την αδικία —θα πρέπει να παραμένουν σταθεροί στη σωστή στάση τους. Δεν θα πρέπει να περιφέρονται άσκοπα, αλλά να έχουν το πνεύμα να τολμούν να κάνουν θυσίες και να αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Οι νέοι θα πρέπει να έχουν τη γενναιότητα να μην υποκύπτουν στην καταπίεση των δυνάμεων του σκότους και να μεταμορφώνουν τη σημασία της ύπαρξής τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Λόγια για τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους). Απ’ τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ως δημιούργημα, έπρεπε να πιστεύω στον Θεό και να Τον ακολουθώ, και να κάνω το καθήκον μου. Με αυτόν τον τρόπο, η ζωή έχει αξία και νόημα. Αν επιζητούσα την προσωρινή άνεση για χάρη της οικογενειακής αρμονίας, και έχανα την ευκαιρία να επιδιώξω την αλήθεια και να σωθώ απ’ τον Θεό, δεν θα ήταν μάταιη η ζωή μου; Αφού έχω επιλέξει να πιστεύω στον Θεό, δεν πρέπει να περιορίζομαι από κανέναν και τίποτα. Πρέπει να συνεχίζω αταλάντευτα. Αυτήν την αποφασιστικότητα και επιμονή πρέπει να έχει ένας νέος άνθρωπος. Σκέφτηκα τον Πέτρο. Οι γονείς του παρεμπόδισαν την πίστη του στον Θεό, αλλά ο Πέτρος είχε αίσθημα δικαιοσύνης και διέκρινε ξεκάθαρα αυτό που αγαπούσε κι αυτό που μισούσε. Δεν περιορίστηκε απ’ τους άπιστους γονείς του κι ακολούθησε αποφασιστικά τον Κύριο Ιησού. Ακολουθώντας τον Κύριο, βίωσε την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Η ζωή-διάθεσή του άλλαξε, και στο τέλος, ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα ως μαρτυρία στον Θεό. Η ζωή του είχε πραγματικά νόημα. Αν και απείχα πολύ απ’ το παράδειγμα του Πέτρου, ήμουν πρόθυμη να τον μιμηθώ και να μην περιοριστώ από κανέναν και τίποτα, να επιδιώξω την αλήθεια και να ζήσω μια ζωή με νόημα. Αφού κατανόησα την πρόθεση του Θεού, η καρδιά μου απελευθερώθηκε εντελώς. Δεν ένιωθα πλέον άβολα εξαιτίας της στάσης των γονιών μου απέναντί μου, και ήθελα απλώς να κάνω το καθήκον μου καλά για να ικανοποιώ τον Θεό. Στη συνέχεια, όταν οι γονείς μου είδαν ότι ήμουν αποφασισμένη να πιστεύω στον Θεό, και ότι δεν είχαν πραγματικά τρόπο να με παρεμποδίσουν, σταμάτησαν να με ενοχλούν. Πλέον, συναθροίζομαι αδιαλείπτως στην εκκλησία και κάνω το καθήκον μου. Η καρδιά μου είναι πολύ ήρεμη και γαλήνια!