Από την Σια Κε, Κίνα

Από μικρή δεν ήμουν πολύ καλή με τα λόγια, ενώ η αδελφή μου ήταν εύγλωττη και είχε ευφράδεια λόγου, και όλοι οι γείτονες τη συμπαθούσαν. Εγώ, λοιπόν, φοβόμουν να βγω έξω μαζί της και όποτε συναντούσα ανθρώπους, προσπαθούσα να τους αποφεύγω. Μια φορά, οι συμμαθητές μου με κάλεσαν να μιλήσω στη σκηνή του σχολείου, κι εγώ που πίστευα ότι είχα κακές γλωσσικές δεξιότητες και φοβόμουν μήπως γελοιοποιηθώ, αρνήθηκα κατηγορηματικά. Όταν έβλεπα άλλους να εκφράζονται καλύτερα από εμένα, και να χειρίζονται εργασίες με αποφασιστικότητα και τόλμη, ζήλευα. Σκεφτόμουν ότι μου έλειπε η ευφράδεια κι ότι είχα κακό επίπεδο, κι αυτό με έκανε να νιώθω πολύ κατώτερη.

Τον Αύγουστο του 2020, πίστεψα στον Παντοδύναμο Θεό. Στη συνέχεια, έγινα επικεφαλής εκκλησίας. Στην αρχή, μπόρεσα να επιλύσω κάποια αληθινά θέματα παρακολουθώντας συναθροίσεις με αδελφούς και αδελφές. Αργότερα, άρχισα να εργάζομαι μαζί με τον αδελφό Τσεν Γι στο έργο της εκκλησίας. Σε μια συνάθροιση, συζητούσαμε πώς να συνεργαστούμε για να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα του ευαγγελικού έργου. Ακούγοντας τον αδελφό Τσεν Γι να συναναστρέφεται πάνω σε κάθε λεπτομέρεια πολύ καθαρά και κατανοητά, ζήλεψα. Σκέφτηκα ότι εγώ δεν μπορούσα να συναναστραφώ τόσο καλά όσο κι εκείνος. Μετά τη συναναστροφή του αδελφού Τσεν Γι, ο ανώτερος επικεφαλής μού είπε: «Πρέπει κι εσύ να μοιραστείς τη συναναστροφή σου». Αγχώθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Δεν έχω καλές γλωσσικές δεξιότητες. Τι άποψη θα σχηματίσουν για μένα αν η συναναστροφή μου δεν είναι καλή; Καλύτερα να το αποφύγω. Δεν έχω, όμως, δικαιολογία να μη μιλήσω». Έτσι, έκανα μια σύντομη συναναστροφή. Μετά τα όσα είπα, δεν υπήρξε ανταπόκριση από τους άλλους και η ατμόσφαιρα έγινε αμήχανη. Εκείνη την ώρα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, και να φύγω από εκεί πέρα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Στη συνέχεια, όταν εργαζόμουν με τον Τσεν Γι, έβλεπα με πόση ευφράδεια και αποφασιστικότητα έκανε το έργο του, κι εγώ μιλούσα πολύ λιγότερο. Μα και όταν έλεγα κάτι, ένιωθα πολύ περιορισμένη. Δεν τολμούσα καν να επισημάνω τις αποκλίσεις ή τα προβλήματα που έβλεπα στο έργο μας, επειδή νόμιζα ότι το επίπεδό μου παραήταν χαμηλό για να κάνω κάποια καλή πρόταση. Σε σχέση με τον Τσεν Γι, ένιωθα ότι εγώ υστερούσα πολύ κι ότι ήμουν ανίκανη να κάνω καλή δουλειά ως επικεφαλής. Αργότερα, όταν πήγα σε μια ομάδα για να υλοποιήσω το ευαγγελικό έργο, έμαθα ότι μερικοί αδελφοί και αδελφές είχαν παγιδευτεί σε κάποιες δυσκολίες. Σκόπευα αρχικά να συναναστραφώ μαζί τους για να επιλύσω τα προβλήματά τους, αλλά μετά σκέφτηκα: «Προηγουμένως, υπεύθυνος για αυτήν την ομάδα ήταν ο Τσεν Γι. Εγώ δεν έχω το επίπεδο του Τσεν Γι, δεν είμαι ικανή στη συναναστροφή και δεν προσεγγίζω το έργο όπως εκείνος. Τι άποψη θα σχηματίσουν όλοι αυτοί για μένα αν η συναναστροφή μου δεν είναι καλή; Καλύτερα να μην πω τίποτα». Αυτό σκέφτηκα και δεν συναναστράφηκα. Εκείνη την περίοδο, όποτε αντιμετώπιζα προβλήματα, υποχωρούσα και δεν συναναστρεφόμουν όταν έπρεπε, και γι’ αυτό κάποια ζητήματα έμειναν άλυτα για πολύ καιρό. Το ευαγγελικό έργο επηρεάστηκε και οι καταστάσεις των αδελφών δεν ήταν καλές. Εκείνη την περίοδο, πίστευα ότι είχα κακό επίπεδο και ότι ήμουν ανίκανη να κάνω το καθήκον ενός επικεφαλής, και παραπονιόμουν μέσα μου που ο Θεός δεν μου είχε δώσει καλό επίπεδο. Αργότερα, οι επικεφαλής συναναστράφηκαν μαζί μου για να με βοηθήσουν, αλλά εγώ δεν αποδέχτηκα τίποτα και η κατάστασή μου δεν άλλαξε. Τελικά, απαλλάχθηκα από τα καθήκοντά μου.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και μόνο τότε κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ό,τι κι αν τους συμβεί, όταν οι δειλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποια δυσκολία, οπισθοχωρούν. Γιατί το κάνουν αυτό; Ένας λόγος είναι πως αυτό προκαλείται από το αίσθημα κατωτερότητας που έχουν. Επειδή νιώθουν κατώτεροι, δεν τολμούν να σταθούν μπροστά σε άλλους, δεν μπορούν ούτε καν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που οφείλουν να αναλάβουν, ούτε μπορούν να αναλάβουν αυτά που είναι όντως ικανοί να επιτύχουν εντός του πεδίου της δικής τους ικανότητας και του δικού τους επιπέδου, καθώς και εντός του πεδίου της εμπειρίας της δικής τους ανθρώπινης φύσης. Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας επηρεάζει κάθε πτυχή της ανθρώπινης φύσης τους, επηρεάζει την προσωπικότητά τους και, φυσικά, επηρεάζει επίσης και τον χαρακτήρα τους. Όταν βρίσκονται με άλλους ανθρώπους, σπάνια εκφράζουν τις δικές τους απόψεις, και σχεδόν ποτέ δεν τους ακούς να επεξηγούν τη δική τους οπτική ή γνώμη. Όταν αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα, δεν τολμούν να μιλήσουν, κι αντίθετα συνεχώς οπισθοχωρούν και υποχωρούν. Όταν είναι παρόντες λίγοι άνθρωποι, νιώθουν αρκετά γενναίοι ώστε να καθίσουν ανάμεσά τους, αλλά όταν είναι παρόντες πολλοί άνθρωποι, ψάχνουν κάποια γωνιά και κατευθύνονται εκεί που το φως είναι αμυδρό, χωρίς να τολμούν να βρεθούν μεταξύ άλλων ανθρώπων. Όποτε νιώθουν πως θα ήθελαν να πουν κάτι και να εκφράσουν τη δική τους άποψη και γνώμη με θετικό και ενεργό τρόπο ώστε να δείξουν πως αυτό που σκέφτονται είναι σωστό, δεν έχουν ούτε καν το κουράγιο να κάνουν αυτό. Όποτε έχουν τέτοιες ιδέες, το αίσθημα κατωτερότητάς τους ξεχύνεται μεμιάς από μέσα τους, και τους ελέγχει, τους καταπιέζει και τους λέει: “Μην πεις τίποτα, είσαι άχρηστος. Μην εκφράσεις τις απόψεις σου, απλώς κράτα τις ιδέες σου για τον εαυτό σου. Αν υπάρχει κάτι μέσα στην καρδιά σου που θέλεις πραγματικά να πεις, απλώς σημείωσέ το στον υπολογιστή και συλλογίσου το μονάχος. Δεν πρέπει να αφήσεις να το μάθει κανένας άλλος. Κι αν πεις κάτι λάθος; Αυτό θα ήταν πολύ εξευτελιστικό!” Αυτή η φωνή σού λέει συνεχώς να μην κάνεις το τάδε, να μην κάνεις το δείνα, να μην πεις το τάδε, να μην πεις το δείνα, κάνοντάς σε να καταπίνεις την κάθε λέξη που επιθυμείς να πεις. Όταν υπάρχει κάτι που θέλεις να πεις και το οποίο έχεις κλωθογυρίσει μέσα στην καρδιά σου για μεγάλο διάστημα, εσύ υποχωρείς και δεν τολμάς να το πεις, ή αλλιώς νιώθεις άβολα να το πεις, πιστεύοντας πως δεν πρέπει να το κάνεις, και αν το κάνεις τότε νιώθεις λες και έχεις παραβεί κάποιον κανόνα ή έχεις παραβιάσει τον νόμο. Και όταν μια μέρα εκφράσεις όντως τη δική σου άποψη, βαθιά μέσα σου νιώθεις ασύγκριτα αναστατωμένος και ανήσυχος. Αν και αυτό το αίσθημα μεγάλης ανησυχίας εξασθενεί σταδιακά, το αίσθημα κατωτερότητας που έχεις καταπνίγει σιγά-σιγά τις ιδέες, τις προθέσεις και τα σχέδιά σου για το ότι θέλεις να μιλήσεις, θέλεις να εκφράσεις τις δικές σου απόψεις, θέλεις να είσαι ένας κανονικός άνθρωπος και θέλεις να είσαι όπως όλοι οι άλλοι. Εκείνοι που δεν σε καταλαβαίνουν πιστεύουν πως είσαι λιγομίλητος, ήσυχος, πως έχεις ντροπαλό χαρακτήρα, πως είσαι κάποιος που δεν του αρέσει να ξεχωρίζει από το πλήθος. Όταν μιλάς μπροστά σε πλήθος άλλων ανθρώπων, νιώθεις αμηχανία και κοκκινίζεις· είσαι κάπως εσωστρεφής και, στην πραγματικότητα, μόνο εσύ γνωρίζεις πως νιώθεις κατώτερος» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι όταν οι άνθρωποι παγιδεύονται σε αισθήματα κατωτερότητας, γίνονται αρνητικοί και χάνουν την τόλμη τους και την αποφασιστικότητα για βελτίωση. Γίνονται αδύναμοι και αποφεύγουν τα πάντα, αδυνατώντας μάλιστα να εκπληρώσουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Βλέπουν προβλήματα και αποκλίσεις, και θέλουν να εκφράσουν τις απόψεις τους ή να κάνουν προτάσεις, μα δεν βρίσκουν το κουράγιο. Θεωρούν πως είναι ανίκανοι και νιώθουν ένα επίμονο αίσθημα αποκαρδίωσης. Αυτή ακριβώς ήταν η κατάστασή μου. Από μικρή, έβλεπα την αδελφή μου να έχει ευφράδεια και να φέρνει αποτελέσματα σε ό,τι κι αν έκανε, ενώ εγώ ήμουν αδέξια και δεν εκφραζόμουν καλά. Ένιωθα πολύ κατώτερη και συχνά επέλεγα να αποφεύγω καταστάσεις, φοβούμενη μήπως εκτεθούν τα ελαττώματά μου και χάσω την υπόληψή μου. Από όταν πίστεψα στον Θεό, έκανα το καθήκον μου δίπλα σε ανθρώπους που είχαν ευφράδεια και ήταν αποφασιστικοί στο έργο τους, κι έγινα πολύ παθητική. Ήμουν σίγουρη ότι είχα κακό επίπεδο και ότι ήμουν ανίκανη να αναλάβω το έργο, και ζούσα με ένα αίσθημα κατωτερότητας. Δεν τολμούσα να συναναστραφώ φορές που έπρεπε και συχνά κατάπινα τις απόψεις που έπρεπε να εκφράσω πάνω που ετοιμαζόμουν να τις μοιραστώ. Σκέφτηκα τον καιρό που εργαζόμουν με τον Τσεν Γι, που συζητούσαμε πώς να συνεργαστούμε πάνω στο ευαγγελικό έργο. Εγώ είχα αρχικά κάποιες ιδέες, αλλά βλέποντας πόση ευφράδεια είχε εκείνος, ένιωθα ανεπαρκής και δεν ήθελα να τις μοιραστώ. Είχα εντοπίσει κάποια προβλήματα στο έργο και ήθελα να τα αναφέρω, αλλά νόμιζα ότι δεν μιλούσα τόσο καλά όσο εκείνος, κι αφού το σκεφτόμουν λίγο, τελικά δεν εξέφραζα τις απόψεις μου. Όταν πήγα στην εκκλησία για να υλοποιήσω το έργο και παρατήρησα προβλήματα, δεν συναναστράφηκα για να τα επιλύσω, με αποτέλεσμα να μη σημειωθεί πρόοδος στο έργο. Αισθανόμουν συνεχώς κατώτερη και η κατάστασή μου γινόταν όλο και χειρότερη. Δεν μπορούσα να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου και ένιωθα εντελώς άχρηστη. Δεν υπέφερα μόνο εγώ, καθυστερούσε και το καθήκον μου. Όταν συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα, θέλησα να αντιστρέψω γρήγορα αυτήν την κατάσταση.

Στη διάρκεια μιας πνευματικής άσκησης, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που ένιωθα ότι είχα κακό επίπεδο ήταν πως είχα επηρεαστεί από τις απόψεις άλλων ότι δεν είχα ευφράδεια. Γι’ αυτό έφταιγε ότι δεν μπορούσα να δω τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Πώς μπορεί, λοιπόν, κανείς να μετρήσει αν έχει καλό ή κακό επίπεδο; Έψαξα να βρω λόγια του Θεού σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οπότε, πώς μπορείς να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις τον εαυτό σου με ακρίβεια, καθώς και να αποτινάξεις το αίσθημα της κατωτερότητας; Θα πρέπει να πάρεις τα λόγια του Θεού ως τη βάση για να αποκτήσεις γνώση του εαυτού σου, να μάθεις πώς είναι η ανθρώπινη φύση σου, το επίπεδό σου και το ταλέντο σου, καθώς και ποια δυνατά σημεία έχεις. Για παράδειγμα, έστω πως παλαιότερα σου άρεσε να τραγουδάς και ήσουν καλός σε αυτό, αλλά κάποιοι άνθρωποι σε επέκριναν και σε μείωναν συνεχώς, κι έλεγαν πως είσαι κακόφωνος και φάλτσος, οπότε τώρα πιστεύεις πως δεν τραγουδάς καλά και δεν τολμάς πια να το κάνεις μπροστά σε άλλους. Επειδή εκείνοι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι μπερδεμένοι και μέτριοι άνθρωποι προέβησαν σε ανακριβείς αξιολογήσεις και κρίσεις για εσένα, περιορίστηκαν τα δικαιώματα που αξίζει η ανθρώπινη φύση σου και καταπνίγηκε το ταλέντο σου. Ως εκ τούτου, δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι, και έχεις το θάρρος να αφεθείς και να τραγουδήσεις δυνατά μόνο όταν δεν είναι κανείς γύρω σου και είσαι ολομόναχος. Επειδή κατά κανόνα νιώθεις τόσο φριχτά καταπιεσμένος, όταν δεν είσαι μόνος δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι. Τολμάς να τραγουδήσεις μόνο όταν είσαι μόνος, απολαμβάνοντας τον χρόνο κατά τον οποίο μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά και καθαρά, και εκείνος ο χρόνος είναι πολύ υπέροχος και απελευθερωτικός! Έτσι δεν είναι; Εξαιτίας της ζημιάς που σου έχουν προκαλέσει οι άνθρωποι, δεν ξέρεις ή δεν μπορείς να δεις καθαρά τι μπορείς να κάνεις πραγματικά, σε τι είσαι καλός και σε τι δεν είσαι καλός. Σε αυτού του είδους την κατάσταση, πρέπει να προβείς σε μια σωστή αξιολόγηση και να μετρήσεις σωστά τον εαυτό σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θα πρέπει να εξακριβώσεις τι έχεις μάθει και ποια είναι τα δυνατά σου σημεία, και να πας να κάνεις ό,τι μπορείς να κάνεις. Όσο για εκείνα τα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις σου, θα πρέπει να τα αναλογιστείς και να τα γνωρίσεις, και θα πρέπει επίσης να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις με ακρίβεια πώς είναι το επίπεδό σου και αν είναι καλό ή κακό. Αν δεν μπορείς να κατανοήσεις ή να αποκτήσεις σαφή γνώση των δικών σου προβλημάτων, τότε ζήτα να σε αξιολογήσουν οι άνθρωποι γύρω σου που έχουν αντίληψη. Ανεξάρτητα από το αν αυτό που σου πουν είναι ακριβές, θα σου δώσει τουλάχιστον ένα σημείο αναφοράς και κάτι να σκεφτείς, καθώς και τη δυνατότητα να έχεις μια βασική κρίση ή έναν χαρακτηρισμό του εαυτού σου. Τότε μπορείς να επιλύσεις το βασικό πρόβλημα των αρνητικών συναισθημάτων όπως η κατωτερότητα και, σταδιακά, να τα αφήσεις πίσω σου. Τέτοια αισθήματα κατωτερότητας είναι εύκολο να επιλυθούν αν μπορεί κανείς τα διακρίνει, να αποκτήσει γνώση τους και να αναζητήσει την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. «Πώς μετράμε το επίπεδο των ανθρώπων; Ο σωστός τρόπος για να το κάνουμε είναι παρατηρώντας τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και το αν την κατανοούν ή όχι. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μάθουν κάποια εξειδίκευση πολύ γρήγορα, αλλά όταν ακούνε την αλήθεια, πέφτουν σε σύγχυση και τους παίρνει ο ύπνος. Μπερδεύεται το μυαλό τους, τίποτε από όσα ακούνε δεν τους μένει, ούτε και καταλαβαίνουν τι ακούνε —αυτό σημαίνει χαμηλό επίπεδο. Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους λες ότι είναι χαμηλού επιπέδου, διαφωνούν. Πιστεύουν πως το ότι έχουν μόρφωση και γνώσεις σημαίνει ότι είναι υψηλού επιπέδου. Η μόρφωση δείχνει και υψηλό επίπεδο; Όχι. Πώς πρέπει να μετριέται το επίπεδο των ανθρώπων; Πρέπει να μετριέται με βάση το πόσο κατανοούν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Αυτός είναι ο ακριβέστερος τρόπος. Κάποιοι άνθρωποι είναι εύγλωττοι, εύστροφοι και πολύ ικανοί στο να χειρίζονται τους άλλους ανθρώπους. Αλλά όταν ακούνε τα κηρύγματα, δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα και όταν ακούνε τα λόγια του Θεού, δεν τα κατανοούν. Όταν συζητούν για τη βιωματική τους μαρτυρία, μιλούν μονίμως με λόγια και δόγματα, κι έτσι δείχνουν από μόνοι τους ότι είναι απλοί ερασιτέχνες και δίνουν στους άλλους την αίσθηση ότι δεν έχουν καμία πνευματική κατανόηση. Είναι άνθρωποι χαμηλού επιπέδου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος, είναι κρίσιμης σημασίας η κατανόηση της αλήθειας). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι το επίπεδο κάποιου εξαρτάται κυρίως από το αν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, αν μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του και να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού μέσα από τα λόγια Του, και αν μπορεί, μπροστά σε πραγματικές καταστάσεις, να βρει μονοπάτια άσκησης σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Όσοι έχουν καλό επίπεδο ακούνε τα λόγια του Θεού και κατανοούν τις αρχές και τα βασικά σημεία κι όχι απλώς κάποια λόγια ή κανονισμούς. Έχουν τις δικές τους απόψεις, γνώμες και λύσεις για τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, και μπορούν να πράττουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού χωρίς αποκλίσεις. Εγώ, όμως, πίστευα ότι καλό επίπεδο είχαν όσοι είχαν ευφράδεια και ήταν αποφασιστικοί στο έργο τους. Εφόσον ένιωθα ότι δεν ήξερα να εκφράζομαι καλά κι ότι δεν ήμουν αποφασιστική στο έργο μου, θεωρούσα ότι έχω χαμηλό επίπεδο, και παρέμενα παγιδευμένη σε μια κατάσταση στην οποία αισθανόμουν κατώτερη και αρνητική και πίστευα ότι είμαι ανίκανη. Τώρα συνειδητοποιώ ότι οι απόψεις μου πάνω σε αυτά τα θέματα ήταν λανθασμένες. Σκέφτηκα τον Παύλο, ο οποίος είχε χαρίσματα και ευγλωττία, και κήρυξε το ευαγγέλιο σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, και έγραψε πολλές επιστολές, αλλά δεν είχε την ικανότητα να κατανοήσει την αλήθεια. Δεν κατανοούσε τον Κύριο Ιησού και δεν γνώριζε πραγματικά τη δική του διεφθαρμένη διάθεση. Ήξερε μόνο να λέει πολλά πνευματικά δόγματα, και μάλιστα έδωσε αναίσχυντα μαρτυρία ότι γι’ αυτόν το ζην ήταν ο Χριστός, και τελικά αποκλείστηκε από τον Θεό. Αυτό δείχνει ότι δεν ήταν άνθρωπος με καλό επίπεδο. Εγώ δεν είχα αξιολογήσει το επίπεδό μου σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Το αξιολογούσα σύμφωνα με τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, με αποτέλεσμα να κάνω λάθος. Τώρα, αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά, κατάφερα να κατανοήσω τα λόγια του Θεού, να κάνω αυτοκριτική και να κατανοήσω τον εαυτό μου με βάση αυτά. Μπόρεσα να αναγνωρίσω κάποια προβλήματα που υπήρχαν στο έργο και τις καταστάσεις των αδελφών, έμαθα πώς να συναναστραφώ για να επιλύσω αυτά τα θέματα και μπόρεσα να βρω στα λόγια του Θεού κάποια μονοπάτια άσκησης. Αν κι η εργασιακή μου ικανότητα δεν ήταν καλή και δεν είχα ευφράδεια, όταν συνεργαζόμουν με προσοχή και εκπλήρωνα τον ρόλο μου στο έπακρο, κατάφερνα να κάνω το καθήκον μου και να πετύχω κάποια αποτελέσματα. Οι αδελφοί και οι αδελφές θεωρούσαν ότι, παρά το μέτριο επίπεδό μου, κατανοούσα τα λόγια του Θεού. Είχαν παρατηρήσει ότι όταν αντιμετώπιζα καταστάσεις, έκανα αυτοκριτική κι έπαιρνα διδάγματα, κι είχα κάποια διάκριση. Επιπλέον, όταν αναλάμβανα μια εργασία, ήμουν επιμελής και συνεργάσιμη, και πετύχαινα κάποια αποτελέσματα. Αφού τα αναλογίστηκα όλα αυτά, σχημάτισα μια σωστή άποψη για τον εαυτό μου. Με δέσμευαν και με περιόριζαν τα αισθήματα κατωτερότητας, και δεν μπορούσα να δω σωστά τα ελαττώματά μου. Είχα αποφασίσει ότι είχα κακό επίπεδο και ότι ήμουν ανίκανη να αναλάβω το έργο, κι αφού ζούσα σ’ αυτήν την κατάσταση, απέτυχα να εκπληρώσω τον ρόλο μου, και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου δεν μπορούσα να κάνω τη διαφορά, ήμουν εντελώς άχρηστη. Όχι μόνο δεν είχα μετανιώσει για τις απώλειες που επέφερα στο καθήκον μου, έκανα και παράπονα στον Θεό που δεν μου είχε δώσει καλό επίπεδο. Προσέγγιζα το καθήκον μου με αρνητικότητα και τεμπελιά. Ήμουν πραγματικά επαναστατική! Στην πραγματικότητα, το επίπεδο που μου έδωσε ο Θεός ήταν αρκετό. Δεν μπορούσα πλέον να ζω σε μια κατάσταση κατωτερότητας. Έπρεπε να μετανοήσω ενώπιον του Θεού, να επικεντρωθώ στην αναζήτηση αρχών στο καθήκον μου, και να εργαστώ αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αν έπρεπε να μοιραστώ τις απόψεις μου, έπρεπε να μοιράζομαι όσα κατανοώ. Έπρεπε να αναδείξω όσα μου είχε δώσει ο Θεός. Ακόμα κι αν ήταν ελαττωματικός ο τρόπος που μιλούσα, θα μπορούσα μετά να συνοψίσω τα θέματα. Δεν πρέπει να είμαι αρνητική ή να τεμπελιάζω, προκαλώντας απογοήτευση στον Θεό. Στη συνέχεια, η εκκλησία μού ανέθεσε να βοηθήσω τους επικεφαλής στο έργο της κάθαρσης της εκκλησίας. Αν και είχα πολλά ελαττώματα, δεν με περιόριζε πλέον το κακό μου επίπεδο.

Αργότερα, αναλογίστηκα γιατί ένιωθα κατώτερη όταν έβλεπα άλλους με μεγαλύτερη ευφράδεια και εργασιακή ικανότητα από εμένα. Ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έπαιζαν ρόλο σ’ αυτό; Μια μέρα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση ούτε, βέβαια, πράγματα εξωτερικά και όχι απαραίτητα γι’ αυτούς. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι οι αντίχριστοι εκτιμούν ιδιαίτερα τη φήμη και τη θέση τους. Όλες οι καταστάσεις μέσα στις οποίες ζουν κάθε μέρα έχουν σχέση με τη φήμη και τη θέση. Ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου, δεν σταματούν ποτέ να επιδιώκουν φήμη και θέση. Έκανα αυτοκριτική κι είδα ότι έτσι ήμουν κι εγώ. Απ’ όταν ανέλαβα το καθήκον μου, όποτε έβλεπα άλλους να εργάζονται με αποφασιστικότητα και να συναναστρέφονται με επιδεξιότητα, ένιωθα πολύ κατώτερή τους. Ζούσα, λοιπόν, μέσα σε ένα αίσθημα κατωτερότητας και οριοθετούσα τον εαυτό μου αρνητικά. Φοβόμουν μήπως εκθέσω τις ελλείψεις μου και χάσω την υπόληψή μου, και δεν είχα καθόλου προληπτική στάση όταν συνεργαζόμουν στα καθήκοντά μου. Ζούσα σύμφωνα με τα σατανικά δηλητήρια «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του όπου μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνεια τους όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του», και έδινα ιδιαίτερη σημασία στις απόψεις των άλλων. Όταν εργαζόμουν με τον Τσεν Γι, έβλεπα ότι ήταν καλύτερος στα πάντα από εμένα και φοβόμουν μη με περιφρονήσουν. Στις συναθροίσεις, προσπαθούσα να συναναστραφώ όσο το δυνατόν λιγότερο ή και καθόλου. Ακόμα κι όταν παρατηρούσα αποκλίσεις ή προβλήματα στο έργο που έπρεπε να επιλυθούν άμεσα, απέφευγα να συναναστραφώ πάνω σε αυτά και φοβόμουν ότι η συναναστροφή μου δεν θα ήταν καλή σαν του Τσεν Γι κι ότι θα έδινα κακή εντύπωση. Ως επικεφαλής εκκλησίας, νοιαζόμουν μόνο μην πάθει κάτι η περηφάνια μου και δεν εστίαζα στο έργο της εκκλησίας. Όταν ανακάλυπτα προβλήματα, τα άφηνα στην άκρη και δεν τα αντιμετώπιζα άμεσα, πράγμα που καθυστερούσε το έργο. Ήμουν πραγματικά εγωίστρια! Ο Θεός με εξύψωσε ώστε να κάνω καθήκον επικεφαλής για να μπορέσω να επιδιώξω την αλήθεια, να εκπληρώσω τον ρόλο μου και να υποστηρίξω το έργο της εκκλησίας. Εγώ, όμως, αντί να σκεφτώ πώς να εκπληρώσω τις ευθύνες μου ως επικεφαλής, με απασχολούσε σε κάθε κατάσταση το πώς να μη γίνω ρεζίλι. Όποτε κινδύνευε η περηφάνια μου, γινόμουν αρνητική και οριοθετούσα τον εαυτό μου αρνητικά, και παραπονιόμουν ότι ο Θεός δεν μου είχε δώσει καλό επίπεδο. Έχασα κιόλας κάθε κίνητρο για να κάνω τα καθήκοντά μου. Δεν είχα ούτε συνείδηση ούτε λογική. Στην πραγματικότητα, για τα κακά αποτελέσματα που είχα προηγουμένως στα καθήκοντά μου δεν έφταιγε μόνο το επίπεδό μου. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι ζούσα μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση, και συνεχώς προστάτευα τη φήμη και τη θέση μου. Προστάτευα την περηφάνια μου ακόμα κι αν έτσι καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας. Δεν είχα καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Αντιμετώπιζα τη φήμη και τη θέση λες κι ήταν όλη μου η ζωή. Βάδιζα στο μονοπάτι των αντίχριστων. Αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα, ο Θεός θα με αποστρεφόταν και θα με απέκλειε.

Διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μην αναλογίζεσαι τα συμφέροντα του ανθρώπου και μη σκέφτεσαι τη δική σου υπερηφάνεια, τη δική σου φήμη και τη δική σου θέση. Πρέπει πρωτίστως να νοιάζεσαι για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού και το πρώτο πράγμα που να κάνεις είναι να σκέφτεσαι αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν νοθείες όσο έκανες το καθήκον σου, αν υπήρξες αφοσιωμένος, αν έχεις εκπληρώσει τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν σκέφτεσαι ή δεν σκέφτεσαι ολόψυχα το καθήκον σου και το έργο της εκκλησίας. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα. Αν τα σκέφτεσαι συχνά και τα κατανοήσεις, θα σου είναι πιο εύκολο να εκτελείς σωστά το καθήκον σου. Αν το επίπεδό σου είναι χαμηλό, αν η εμπειρία σου είναι επιφανειακή ή αν δεν είσαι ικανός στο επαγγελματικό σου έργο, τότε μπορεί να κάνεις λάθη ή να υπάρχουν ελλείψεις στο έργο σου και να μην έχεις πολύ καλά αποτελέσματα —αλλά θα έχεις κάνει ό,τι μπορείς. Δεν ικανοποιείς τις δικές σου εγωιστικές επιθυμίες και τις προτιμήσεις σου. Αντιθέτως, λαμβάνεις διαρκώς υπόψη σου το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Παρόλο που μπορεί να μην πετυχαίνεις καλά αποτελέσματα στο καθήκον σου, η καρδιά σου θα έχει μπει στον ίσιο δρόμο· αν, εκτός από αυτό, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις όσα προβλήματα υπάρχουν στο καθήκον σου, τότε θα το εκτελείς σύμφωνα με τα πρότυπα και, ταυτόχρονα, θα μπορείς να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει να κατέχεις τη μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι, όταν κάνουμε το καθήκον μας, πρέπει να κάνουμε τα πάντα ενώπιον του Θεού και να αποδεχόμαστε την εξονυχιστική εξέτασή Του. Όταν προκύπτει κάτι, πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα στη διαφύλαξη του έργου της εκκλησίας, να παραμερίζουμε τη δική μας περηφάνια και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εκπληρώσουμε όσα οφείλουμε. Μόνο έτσι εναρμονιζόμαστε με τις προθέσεις του Θεού. Όταν δουλεύω με αδελφούς και αδελφές που έχουν ευφράδεια και είναι αποφασιστικοί στο έργο τους, πρέπει να συνεργάζομαι μαζί τους αρμονικά, να μαθαίνω από τα προτερήματά τους για να αναπληρώνω τις αδυναμίες μου και να συνεργαζόμαστε όλοι μαζί για να κάνουμε καλά το καθήκον μας. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα φωτισμένη μέσα μου. Στη συνέχεια, όταν έκανα το καθήκον μου, εστίαζα στο να θέσω τις προθέσεις μου σωστά. Συναναστρεφόμουν πάνω σε όσα κατανοούσα, δεν με περιόριζε πλέον η έγνοια για την περηφάνια ούτε το χαμηλό μου επίπεδο, και το έργο της κάθαρσης της εκκλησίας άρχισε σταδιακά να βελτιώνεται. Μετά από λίγο καιρό, εκλέχτηκα και πάλι επικεφαλής εκκλησίας.

Μετά από λίγο καιρό, η ανώτερη επικεφαλής κι εγώ οργανώσαμε μια συνάντηση με επικεφαλής ομάδων στην οποία μου ζήτησε να προεδρεύσω. Εγώ σκέφτηκα ότι η επικεφαλής είχε ευφράδεια, ήταν αποφασιστική και έβρισκε άμεσα τα κατάλληλα λόγια του Θεού για να επιλύσει τις καταστάσεις των αδελφών, ενώ εγώ δυσκολευόμουν με όλα αυτά. Οι γλωσσικές μου δεξιότητες ήταν αδύναμες και δεν ήμουν καλή ομιλήτρια. Ανησύχησα, λοιπόν, για το τι άποψη θα σχημάτιζαν οι άλλοι για μένα, αν δεν ήμουν καλή στη συνάντηση. Συνειδητοποίησα αμέσως ότι είχα παγιδευτεί ξανά σε αισθήματα κατωτερότητας. Ανησυχούσα για την περηφάνια μου. Προσευχήθηκα λοιπόν στον Θεό: «Θεέ μου, βλέπω ότι έχω ξανά αισθήματα κατωτερότητας, επειδή οι άλλοι έχουν περισσότερη ευφράδεια από εμένα. Είθε να με καθοδηγήσεις. Δεν θέλω να με περιορίζει η ματαιοδοξία κι η περηφάνια μου. Είμαι πρόθυμη να εστιάσω την καρδιά μου στο καθήκον μου και να κάνω ό,τι μπορώ για να συνεργαστώ». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Οι ρόλοι δεν είναι ίδιοι. Υπάρχει ένα σώμα. Ο καθένας κάνει το καθήκον του, ο καθένας είναι στη θέση του κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί —για κάθε σπίθα υπάρχει μία λάμψη φωτός— και επιζητώντας την ωριμότητα στη ζωή. Έτσι θα είμαι ικανοποιημένος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 21). Ο Θεός έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο διαφορετικά χαρίσματα και προτερήματα. Αν και δεν έχω καλό επίπεδο, όταν συνεργάζομαι ειλικρινά με τον Θεό, μπορώ και λαμβάνω την καθοδήγησή Του. Σήμερα που συνεργαζόμουν με την επικεφαλής, έπρεπε να μάθω από τα προτερήματά της χωρίς να με περιορίζει η περηφάνια ή η θέση μου. Πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να αναδείξω τον ρόλο μου σύμφωνα με όσα κατανοώ, κι έτσι θα μπορέσω να κάνω καλά το καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, έπαψε πλέον να με περιορίζει η περηφάνια μου κι ένιωσα πολύ πιο απελευθερωμένη. Βρήκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που ταίριαζε ιδιαίτερα στην κατάσταση των επικεφαλής της ομάδας και μοιράστηκα τη δική μου βιωματική κατανόηση. Η αρνητική κατάσταση των επικεφαλής της ομάδας αντιστράφηκε. Μετά από αυτό, μοιραζόμουν όσα κατανοούσα στις συναθροίσεις και συμμετείχα ενεργά χωρίς να ανησυχώ για το τι άποψη θα σχηματίσουν οι άλλοι για μένα. Μπόρεσα να αντιμετωπίσω μόνη μου τις ελλείψεις μου και σταμάτησα να περιορίζω τον εαυτό μου. Η απελευθέρωσή μου από τα δεσμά των αισθημάτων κατωτερότητας είναι αποτέλεσμα της καθοδήγησης των λόγων του Θεού.