Από την Έλενα, ΗΠΑ

Τον Νοέμβριο του 2020, άρχισα να ασκούμαι στο πότισμα των νεοφώτιστων. Λίγο καιρό μετά, η επικεφαλής μού ζήτησε να αναλάβω την ευθύνη της φιλοξενίας για τις συναθροίσεις της ομάδας. Είπα μέσα μου: «Η επικεφαλής φαίνεται να με εκτιμά —μήπως με καλλιεργεί; Αν εργαστώ σκληρά, ίσως καταφέρω τελικά να προαχθώ». Έτσι, όποτε έβλεπα κάποιον στην ομάδα να θίγει κάποιο θέμα, αποκρινόμουν ενεργά. Όταν έβλεπα νέους αδελφούς και αδελφές που δεν καταλάβαιναν κάτι, τους βοηθούσα με ενθουσιασμό. Αργότερα, χρειάστηκε να επιλεγούν δύο επικεφαλής για την ομάδα, οπότε σκέφτηκα: «Παρόλο που δεν κάνω καιρό αυτό το καθήκον, με θεωρούν σημαντικό μέλος της ομάδας, η επικεφαλής μού αναθέτει όλο και περισσότερους νεοφώτιστους για να ποτίσω και όλοι με έχουν σε εκτίμηση, οπότε λογικά εμένα θα διαλέξουν για επικεφαλής, σωστά;» Προς μεγάλη μου έκπληξη, όμως, διάλεξαν ως επικεφαλής δύο αδελφές που πότιζαν νεοφώτιστους λιγότερο καιρό από μένα. Επιπλέον, όταν είχαν πρωτοέρθει αυτές οι δύο αδελφές, εγώ ήμουν αυτή που είχε συναναστραφεί μαζί τους σχετικά με τις αρχές που αφορούσαν την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Αναφορικά με τις αρχές, δεν είχαν μεγαλύτερη κατανόηση από μένα, και, όσον αφορά τον αριθμό των ανθρώπων που πότιζαν και τα αποτελέσματα των καθηκόντων τους, υστερούσαν πολύ σε σύγκριση μ’ εμένα. Γιατί διάλεξαν αυτές και όχι εμένα; Τι θα σκέφτονταν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές; Θα έλεγαν ότι ήμουν χειρότερη από τις αδελφές αυτές που μόλις είχαν έρθει; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πικραμένη και θιγμένη ένιωθα. Τις επόμενες μέρες, το ζήτημα με απασχολούσε διαρκώς, ακόμη και όταν έτρωγα ή κοιμόμουν, και η καρδιά μου δεν ησύχαζε με τίποτα. Ένιωθα πως, όσα κι αν έκανα, όσα κι αν υπέφερα, κανείς δεν το έβλεπε και ήταν όλα μάταια. Μετά από αυτό, αν και συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου, είχα χάσει το κίνητρό μου. Όταν έβλεπα κάποιον μέσα στην ομάδα να θίγει κάποιο θέμα, δεν έμπαινα στον κόπο να απαντήσω. Σκεφτόμουν: «Δεν είμαι εγώ επικεφαλής, οπότε γιατί να μπω στον κόπο να μιλήσω; Ούτως ή άλλως, κάποιος θα απαντήσει κάποια στιγμή». Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μού ζητούσαν να φιλοξενήσω κάποια συνάθροιση, δεν ήθελα να το κάνω. Σκεφτόμουν: «Τι νόημα έχει; Η φιλοξενία συναθροίσεων δεν προσδίδει ιδιαίτερη θέση και κανείς δεν θα με έχει σε εκτίμηση αν το κάνω. Εξάλλου, αν στη συνάθροιση δεν μπορώ να συναναστραφώ σχετικά με πρακτική βιωματική κατανόηση, μπορεί όλοι να σκεφτούν ότι δεν κατέχω αλήθεια-πραγματικότητες και να με περιφρονήσουν. Πραγματικά, αυτή η δουλειά δεν αναγνωρίζεται». Σκέφτηκα πολύ το ζήτημα, όμως στ’ αλήθεια δεν ήθελα να κάνω αυτό το καθήκον. Ένιωθα, όμως, ότι αν δεν αποδεχόμουν το καθήκον μου, αυτό θα σήμαινε ότι δεν υποτασσόμουν, οπότε το δέχτηκα απρόθυμα. Μετά από αυτό, παρέμεινα σε μια χλιαρή κατάσταση αδιαφορίας και δεν είχα κανένα αίσθημα φορτίου απέναντι στο έργο. Σταδιακά, τα καθήκοντά μου άρχισαν να με δυσκολεύουν όλο και περισσότερο, κι όταν οι νεοφώτιστοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες ή είχαν αντιλήψεις για το έργο του Θεού, δεν ήξερα πώς να συναναστραφώ σχετικά με την αλήθεια ώστε να λύσω αυτά τα θέματα. Όλο και περισσότεροι νεοφώτιστοι σταματούσαν να έρχονται τακτικά στις συναθροίσεις κι εγώ δεν έκανα καμία πρόοδο στη ζωή-είσοδό μου. Κάθε μέρα, ενεργούσα μηχανικά, κάνοντας τα καθήκοντά μου στον αυτόματο. Όταν άκουγα τον ύμνο «Το να πιστεύει κανείς στον Θεό αλλά να μην κερδίζει τη ζωή οδηγεί στην τιμωρία», ένιωθα μεγάλη ανησυχία στην καρδιά μου, σαν να ήμουν εγώ αυτή που θα τιμωρούταν αν συνέχιζα έτσι, και η καρδιά μου βασανιζόταν πολύ.

Η κατάστασή μου χειροτέρεψε τόσο που ένιωθα ότι πραγματικά δεν άντεχα άλλο. Έτσι, ανοίχτηκα και μίλησα για την κατάστασή μου στην επικεφαλής. Η επικεφαλής μού διάβασε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Κατά την επιδίωξή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις και ελπίδες και πάρα πολλά μέλλοντα. Το παρόν έργο γίνεται για να κλαδέψει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, το κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. […] Τώρα είστε ακόλουθοι και έχετε αποκτήσει κάποια κατανόηση γι’ αυτό το στάδιο του έργου. Ωστόσο, δεν έχετε παραμερίσει ακόμη την επιθυμία σας για κύρος. Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Σκέφτεστε συνέχεια τις ευλογίες του κύρους. Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την αρνητικότητα; Η απάντηση δεν είναι, χωρίς εξαίρεση, λόγω των ζοφερών προοπτικών; […] Όσο περισσότερο αναζητάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, τόσο λιγότερα θα θερίσεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία ενός ανθρώπου για κύρος, τόσο πιο σοβαρά θα πρέπει να κλαδευτεί και τόσο περισσότερο θα πρέπει να υποβληθεί σε μεγάλο εξευγενισμό. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ανάξιοι! Πρέπει να κλαδευτούν και να κριθούν επαρκώς για να μπορέσουν να εγκαταλείψουν εντελώς αυτά τα πράγματα. Αν επιδιώκετε αυτήν την οδό ως το τέλος, δεν θα θερίσετε τίποτα. Όσοι δεν επιδιώκουν τη ζωή, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν και όσοι δεν διψούν για την αλήθεια, δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Δεν επικεντρώνεσαι στην επιδίωξη της προσωπικής μεταμόρφωσης και της εισόδου, αντιθέτως επικεντρώνεσαι σε εξωφρενικές επιθυμίες και σε πράγματα που περιορίζουν την αγάπη σου για τον Θεό και σε εμποδίζουν να Τον πλησιάσεις. Μπορούν τα πράγματα αυτά να σε μεταμορφώσουν; Μπορούν να σε φέρουν στη βασιλεία;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Αφού διάβασε τα λόγια του Θεού, η επικεφαλής μού θύμισε το εξής: «Όσο περισσότερο βάρος δίνουμε στη θέση, τόσο περισσότερες καταστάσεις διευθετεί ο Θεός ώστε να μας αποκαλύψει και να μας κλαδέψει, κι έτσι μας δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε ότι οι απόψεις μας σχετικά με την επιδίωξη είναι λανθασμένες και να τις μεταστρέψουμε εγκαίρως. Έχεις αναλογιστεί γιατί δεν σε διάλεξαν οι αδελφοί και οι αδελφές για επικεφαλής της ομάδας; Ποια είναι ακριβώς τα θέματά σου; Όταν δεν σε διάλεξαν για επικεφαλής της ομάδας, έχασες το κίνητρό σου για να κάνεις το καθήκον σου. Δεν δείχνει αυτό ότι επιδιώκεις τη θέση; Διαρκώς επιδιώκεις τη θέση και ό,τι κάνεις είναι για το θεαθήναι. Ακόμη κι αν σου δοθεί θέση, θα μπορέσεις να κάνεις καλά το έργο;» Η υπενθύμιση της επικεφαλής ήταν που με οδήγησε ν’ αρχίσω την αυτοκριτική μου λαμβάνοντας υπόψη τα λόγια του Θεού. Όταν είχα πρωτοαρχίσει να κάνω αυτό το καθήκον, η επικεφαλής με έβαζε συχνά να φιλοξενώ συναθροίσεις και ο αριθμός των νεοφώτιστων που μου ανέθεταν να ποτίσω ολοένα και αυξανόταν. Ένιωθα ότι με εκτιμούσαν και με θεωρούσαν άνθρωπο για προαγωγή και καλλιέργεια, οπότε είχα μεγάλο κίνητρο στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Είτε επρόκειτο για συναναστροφή στη διάρκεια των συναθροίσεων είτε για πότισμα των νεοφώτιστων, ένιωθα μεγάλο αίσθημα φορτίου. Αργότερα, όμως, επιλέχτηκαν ως επικεφαλής της ομάδας δύο αδελφές που πότιζαν νεοφώτιστους λιγότερο καιρό από μένα κι εγώ αποκαρδιώθηκα. Ένιωθα ότι η επικεφαλής τις εκτιμούσε, και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές τις σέβονταν και τις θαύμαζαν, ενώ δεν είχε καμία σημασία αν εγώ ήμουν στην ομάδα. Έτσι, το κίνητρό μου για να κάνω το καθήκον μου ξαφνικά εξαφανίστηκε και δεν μ’ ενδιέφεραν πια τα θέματα της ομάδας. Όταν, συγκεκριμένα, οι αδελφοί και οι αδελφές με διάλεξαν για να φιλοξενώ τις συναθροίσεις, σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν ασήμαντο και δεν θα μου έδινε τη δυνατότητα να κερδίσω τον θαυμασμό και την εκτίμηση των άλλων, οπότε εκτελούσα το καθήκον αυτό επιπόλαια. Εκείνη τη στιγμή είδα πια ότι η κατάστασή μου ήταν ακριβώς όπως την εκθέτει ο Θεός: «Όταν το κύρος σας είναι υψηλό, αναζητάτε σωστά, αλλά όταν το κύρος σας είναι χαμηλό, δεν αναζητάτε πλέον. Σκέφτεστε συνέχεια τις ευλογίες του κύρους». Αυτό που επιδίωκα ήταν η φήμη και η θέση.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. […] Μολονότι και οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό, βλέπουν την επιδίωξη της φήμης και της θέσης ως ισοδύναμα με την πίστη στον Θεό και της δίνουν την ίδια βαρύτητα. Δηλαδή, καθώς βαδίζουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό, επιδιώκουν επίσης τη δική τους φήμη και θέση. Μπορεί να ειπωθεί πως στην καρδιά τους οι αντίχριστοι θεωρούν ότι η επιδίωξη της αλήθειας κατά την πίστη τους στον Θεό είναι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης· η επιδίωξη της φήμης και της θέσης είναι επίσης η επιδίωξη της αλήθειας, και το να κερδίσει κανείς φήμη και θέση σημαίνει να κερδίσει την αλήθεια και ζωή. Αν νιώθουν ότι δεν έχουν φήμη, κέρδη ή θέση, ότι κανείς δεν τους θαυμάζει, δεν τους εκτιμά ούτε τους ακολουθεί, τότε απογοητεύονται πολύ, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε αξία να πιστεύουν στον Θεό, και λένε στον εαυτό τους: “Η πίστη στον θεό είναι αποτυχία; Είναι απέλπιδα η προσπάθεια;” Συχνά συλλογίζονται τέτοια πράγματα μέσα τους, σκέφτονται πώς μπορούν να βρουν μια θέση στον οίκο του Θεού, πώς θα αποκτήσουν μια καλή φήμη στην εκκλησία, ώστε οι άνθρωποι να τους ακούνε όταν μιλάνε, και να τους υποστηρίζουν όταν ενεργούν, και να τους ακολουθούν όπου πάνε· θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο μέσα στην εκκλησία, αλλά και φήμη, κέρδος και θέση· σε αυτά τα πράγματα εστιάζουν κατά βάθος. Αυτά επιδιώκουν τέτοιοι άνθρωποι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Τα λόγια του Θεού εκθέτουν πέρα για πέρα την αληθινή κατάσταση και τις συνθήκες των αντίχριστων που επιδιώκουν τη φήμη και τη θέση. Είδα ότι, όπως οι αντίχριστοι, είχα δώσει μεγάλη αξία στη φήμη και τη θέση, ήθελα πάντα να ξεχωρίζω ανάμεσα στους άλλους, ήθελα πάντα οι άλλοι να με εκτιμούν και να με θαυμάζουν, είχα την ελπίδα ότι οι άλλοι θα έδειχναν ενδιαφέρον και προσοχή στα λόγια μου, ένιωθα ότι μόνο έτσι θα έκανα αισθητή την παρουσία μου και η ζωή μου θα είχε αξία. Ένιωθα ότι, αν δεν είχα θέση και δεν μπορούσα να κερδίσω τον θαυμασμό και την εκτίμηση των άλλων, τότε τίποτε από όσα έκανα δεν είχε νόημα. Αν και φαινόταν ότι πίστευα στον Θεό και έκανα το καθήκον μου, στην πραγματικότητα δεν έκανα αυτά τα πράγματα για να επιδιώξω την αλήθεια ή για να ικανοποιήσω τον Θεό ούτε λαμβάνοντας υπόψη τις προθέσεις του Θεού. Αντιμετώπιζα το καθήκον μου σαν εργαλείο για να αποκτήσω θέση και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αν ξεχώριζα ανάμεσα στους άλλους, και αν οι άλλοι με θαύμαζαν και με είχαν σε εκτίμηση. Δεν υπολόγιζα καθόλου ποιες απαιτήσεις ή προσδοκίες είχε ο Θεός από μένα στο συγκεκριμένο καθήκον ούτε πώς θα έπρεπε να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν δεν έλαβα τον θαυμασμό των άλλων στο καθήκον μου, έφτασα μέχρι και να γίνω αρνητική, αμελής και γεμάτη παράπονα. Συνειδητοποίησα ότι οι απόψεις μου για την επιδίωξη ήταν ίδιες με των αντίχριστων και ότι πάνω απ’ όλα εκτιμούσα τη φήμη και τη θέση. Η εκκλησία μού είχε δώσει την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου με την ελπίδα ότι, κάνοντας το καθήκον μου, θα επιδίωκα την αλήθεια και θα απαλλασσόμουν από τη διεφθαρμένη διάθεσή μου για να φτάσω στη σωτηρία του Θεού. Όμως δεν ξεχώριζα το καλό από το κακό και, αφού έκανα λίγο έργο και αποκόμισα λίγο κεφάλαιο, ήθελα να γίνω επικεφαλής της ομάδας και να με θαυμάζουν και, όταν δεν εκπληρώθηκε η επιθυμία μου για θέση, δεν ήθελα καν να κάνω το καθήκον μου πια. Έφτασα να χρησιμοποιώ το καθήκον μου για να εκτονώνω την απογοήτευσή μου, δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τα θέματα της ομάδας και δεν λάμβανα καθόλου υπόψη μου τα συμφέροντα της εκκλησίας. Εναντιωνόμουν ευθέως στον Θεό, έτσι δεν είναι; Από την αρχή ως το τέλος, είχα χρησιμοποιήσει το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τη φιλοδοξία και την επιθυμία μου για θαυμασμό. Είχα μήπως καθόλου ανθρώπινη φύση ή λογική; Οι αντίχριστοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν έχουν ίχνος θεοφοβούμενης καρδιάς. Προστατεύουν μόνο τη δική τους φήμη και θέση, όχι το έργο της εκκλησίας, ενώ δεν έχουν καθόλου ανθρώπινη φύση. Σε τι διέφερε τη συμπεριφορά μου από των αντίχριστων; Όταν το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να φοβάμαι λίγο και ένιωσα ότι η κατάστασή μου ήταν πολύ επικίνδυνη.

Αργότερα, αναλογίστηκα τη διαρκή επιθυμία μου να προαχθώ και αναρωτήθηκα: «Ποιες ακριβώς είναι οι αρχές της εκκλησίας για την προαγωγή και την καλλιέργεια των ανθρώπων;» Μια μέρα, στη διάρκεια μιας συνάθροισης, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποια είναι τα απαιτούμενα πρότυπα για τους επιβλέποντες των διαφόρων αντικειμένων του έργου; Τρία είναι τα κύρια πρότυπα. Πρώτον, πρέπει να έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν την αλήθεια. Μόνο όσοι μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια ανόθευτα, χωρίς στρεβλώσεις, και μπορούν να εξάγουν συμπεράσματα είναι άνθρωποι που έχουν καλό επίπεδο. Οι άνθρωποι που έχουν καλό επίπεδο πρέπει τουλάχιστον να έχουν πνευματική κατανόηση και να μπορούν να τρώνε και να πίνουν μόνοι τους τα λόγια του Θεού. Καθώς τρώνε και πίνουν τα λόγια του Θεού, πρέπει να είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν μόνοι τους την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα των λόγων του Θεού και ν’ αναζητούν με τη θέλησή τους την αλήθεια, προκειμένου να εξαλείψουν τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, καθώς και τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους· αν πετύχουν αυτό το πρότυπο, σημαίνει ότι ξέρουν πώς να βιώνουν το έργο του Θεού, κι αυτό είναι μια εκδήλωση καλού επιπέδου. Δεύτερον, πρέπει να κουβαλάνε ένα φορτίο για το εκκλησιαστικό έργο. Οι άνθρωποι που κουβαλάνε πραγματικά ένα φορτίο δεν έχουν απλώς ενθουσιασμό, αλλά έχουν αληθινή εμπειρία ζωής, κατανοούν κάποιες αλήθειες και μπορούν να διακρίνουν κάποια προβλήματα. Βλέπουν ότι στο εκκλησιαστικό έργο και στον εκλεκτό λαό του Θεού υπάρχουν πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Το βλέπουν αυτό με τα μάτια τους και τους ανησυχεί μέσα τους· αυτό σημαίνει να κουβαλάνε ένα φορτίο για το εκκλησιαστικό έργο. Αν κάποιος απλώς έχει καλό επίπεδο και είναι ικανός να κατανοήσει την αλήθεια, αλλά είναι τεμπέλης, λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας, δεν είναι πρόθυμος να κάνει αληθινό έργο και κάνει λίγο έργο μόνο όταν ο Άνωθεν του ορίζει μια προθεσμία για την ολοκλήρωσή του, όταν δηλαδή δεν μπορεί να το αποφύγει, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν κουβαλάει φορτίο. Οι άνθρωποι που δεν κουβαλάνε φορτίο είναι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, άνθρωποι χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης και άχρηστοι που περιδρομιάζουν όλη μέρα χωρίς να σκέφτονται τίποτα με σοβαρότητα. Τρίτον, πρέπει να διαθέτουν εργασιακή ικανότητα. Τι σημαίνει “εργασιακή ικανότητα”; Με απλά λόγια, σημαίνει όχι μόνο να μπορούν ν’ αναθέτουν έργο και να δίνουν οδηγίες στους άλλους, αλλά να μπορούν και να εντοπίζουν και να λύνουν προβλήματα· αυτό σημαίνει να διαθέτουν εργασιακή ικανότητα. Επιπλέον, χρειάζονται οργανωτικές ικανότητες. Οι άνθρωποι που έχουν οργανωτικές ικανότητες καταφέρνουν με μεγάλη επιδεξιότητα να φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, να οργανώνουν και να ρυθμίζουν το έργο, καθώς και να λύνουν προβλήματα, και όταν ρυθμίζουν το έργο και λύνουν προβλήματα, μπορούν να πείσουν εντελώς τους ανθρώπους και να τους κάνουν να υπακούσουν· αυτό σημαίνει να έχουν οργανωτικές ικανότητες. Όσοι έχουν πραγματικά εργασιακή ικανότητα μπορούν να φέρνουν σε πέρας συγκεκριμένες εργασίες που ρυθμίζει ο οίκος του Θεού, και μάλιστα με ταχύτητα και αποφασιστικότητα, χωρίς προχειρότητα, και επιπλέον μπορούν να κάνουν καλά τις διάφορες εργασίες. Αυτά είναι τα τρία πρότυπα του οίκου του Θεού για την καλλιέργεια των επικεφαλής και των εργατών. Αν κάποιος πληροί αυτά τα τρία κριτήρια, είναι σπάνιος και ταλαντούχος άνθρωπος και πρέπει να προαχθεί, να καλλιεργηθεί και να εκπαιδευτεί αμέσως, κι αφού ασκηθεί για ένα χρονικό διάστημα, μπορεί ν’ αναλάβει το έργο» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Από τα λόγια του Θεού είδα ότι, στον οίκο του Θεού, η προαγωγή και η καλλιέργεια των ανθρώπων δεν βασίζεται στο ποιος κάνει τα καθήκοντά του περισσότερο καιρό ή ποιος έχει υποφέρει περισσότερο ούτε βασίζεται στο ποιος έχει τη στενότερη σχέση με τους επικεφαλής. Οι πιο σημαντικοί παράγοντες είναι το αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια, το πώς αντιμετωπίζει τα καθήκοντά του, και το αν μπορεί να λάβει υπόψη του τις προθέσεις του Θεού και να κάνει πραγματικό έργο. Καθώς θυμήθηκα πώς ήμουν υπό το πρίσμα των απαιτήσεων του Θεού, είδα ότι δεν κατέβαλλα προσπάθεια για να επιδιώκω την αλήθεια και περνούσα τις μέρες μου με την καρδιά μου γεμάτη από την επιδίωξη της θέσης. Όταν δεν αποκτούσα θέση, ζούσα μέσα στην αρνητικότητα και, για πολύ καιρό, η ζωή μου δεν είχε προοδεύσει. Αυτό και μόνο το γεγονός ήταν απόδειξη ότι δεν πληρούσα τα κριτήρια για να προαχθώ. Επιπλέον, αν και έδειχνα πολύ απασχολημένη με τα καθήκοντά μου, στην πραγματικότητα δεν είχα αληθινό αίσθημα φορτίου και επικεντρωνόμουν μόνο στο να κάνω έργο για το θεαθήναι, ενώ όταν ανέκυπταν προβλήματα ή δυσκολίες, δεν επικεντρωνόμουν στο να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές ούτε επικεντρωνόμουν συχνά στο να συνοψίζω και να αναλογίζομαι αυτά τα πράγματα. Πολλές φορές έκανα κάποια πράγματα μόνο όταν με παρακινούσαν, και μόνο όταν η επικεφαλής μού επισήμαινε τα θέματά μου και συναναστρεφόταν πάνω στις αρχές μαζί μου ήμουν σε θέση να λύνω προβλήματα και να διορθώνω παρεκκλίσεις. Επίσης, όποτε συσσωρευόταν πολύ έργο, είχα την τάση να αγχώνομαι και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι ήταν επείγον και τι όχι. Κοιτώντας τα όλα αυτά, κατάλαβα ότι είχα πολλά ελαττώματα και ότι η εκκλησία δεν μου έδινε προαγωγή επειδή με αξιολογούσε απολύτως σύμφωνα με τις αρχές. Δεν αναγνώριζα καθόλου το αληθινό μου ανάστημα και δεν είχα καμία αυτεπίγνωση. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν μ’ έκαναν επικεφαλής ομάδας, μπορεί αυτό να μου δημιουργούσε ένα αίσθημα γοήτρου, αλλά δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω το πραγματικό έργο μιας επικεφαλής ομάδας και, αν συνέβαινε αυτό, όχι μόνο θα έβλαπτα τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά και θα καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Οι δύο αδελφές που είχαν προαχθεί ήταν πιο πρακτικές στα καθήκοντά τους, ενώ επίσης επικεντρώνονταν στο να αναλογίζονται και να συνοψίζουν τα προβλήματα και τις παρεκκλίσεις που προέκυπταν στο έργο τους. Στις συναθροίσεις, τις άκουγα συχνά να μιλάνε για τη διαφθορά που αποκάλυπταν ενώ έκαναν τα καθήκοντά τους, καθώς και για τους τομείς στους οποίους υστερούσαν. Συνόψιζαν και αναλογίζονταν τις αιτίες των αποτυχιών τους και μιλούσαν για το πώς είχαν αναζητήσει την αλήθεια για να κατανοήσουν την πρόθεση του Θεού, καθώς και για το πώς στηρίζονταν στον Θεό για να λύσουν τα προβλήματα όποτε αντιμετώπιζαν δυσκολίες, αρνητικότητα και αναποδιές. Είδα πώς επικεντρώνονταν στην αυτοκριτική μέσα από τα λόγια του Θεού ενώ έκαναν τα καθήκοντά τους, καθώς και στην αναζήτηση των προθέσεων του Θεού. Είδα, επίσης, ότι κατέβαλλαν προσπάθεια για τις αρχές και ότι, παρόλο που δεν έκαναν πολύ καιρό τα καθήκοντά τους, είχαν το έργο και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και, μετά από ένα διάστημα, είχαν σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Σ’ αυτό το σημείο κατάλαβα ότι, μπροστά σε αυτήν την αποκάλυψη, η πρόθεση του Θεού ήταν να μου δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσω αυτογνωσία, για να διορθώσω εγκαίρως τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με την επιδίωξη και να επικεντρωθώ στην επιδίωξη της αλήθειας, ώστε να προοδεύσω και ν’ αλλάξω. Μόλις συνειδητοποίησα αυτά τα πράγματα, δεν είχα πια ούτε παρανοήσεις ούτε αντίσταση και το μόνο που ήθελα ήταν να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω περισσότερη αυτοκριτική μέσα από μια τέτοια κατάσταση.

Αργότερα, συνέχισα να αναλογίζομαι. Είδα ότι εκείνο το διάστημα, αφού δεν είχα προαχθεί, έπεσα σε αρνητικότητα επειδή είχα λάθος οπτική. Φανταζόμουν ότι οι προαγωγές στην εκκλησία ήταν σαν τις προαγωγές των αξιωματούχων στον έξω κόσμο και θεωρούσα ότι η προαγωγή σήμαινε θέση. Έτσι, επειδή δεν είχα προαχθεί, έγινα αρνητική και αδύναμη, και δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού και κατάλαβα λίγα πράγματα ακόμα για τον σκοπό και τη σημασία της προαγωγής και της καλλιέργειας των ανθρώπων από την εκκλησία. Ο Θεός λέει: «Ποιες είναι οι απαιτήσεις του οίκου του Θεού για τους διάφορους ταλαντούχους ανθρώπους που προάγονται και καλλιεργούνται; Για να προαχθούν και να καλλιεργηθούν από τον οίκο του Θεού, θα πρέπει τουλάχιστον να είναι άνθρωποι που έχουν συνείδηση και λογική, άνθρωποι που μπορούν ν’ αποδεχθούν την αλήθεια και που κάνουν με αφοσίωση το καθήκον τους και άνθρωποι που μπορούν να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις του Θεού, και θα πρέπει τουλάχιστον να μπορούν να το αποδεχθούν και να υποταχθούν όταν αντιμετωπίζουν κλάδεμα. Όταν οι άνθρωποι καλλιεργούνται και εκπαιδεύονται από τον οίκο του Θεού, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα δεν είναι να μπορέσουν να γίνουν αξιωματούχοι ή αφεντικά ή να οδηγούν την αγέλη, ούτε να μπορούν να επεξεργάζονται τις σκέψεις των ανθρώπων, και, ασφαλώς, ακόμα λιγότερο δεν είναι ν’ αποκτήσουν καλύτερες επαγγελματικές δεξιότητες ή υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης ή καλύτερη φήμη ή να μπορούν να συγκαταλέγονται σε όσους είναι αναγνωρισμένοι στον έξω κόσμο για τις επαγγελματικές τους δεξιότητες ή τα πολιτικά τους κατορθώματα. Αντιθέτως, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι να κατανοήσουν την αλήθεια και να βιώσουν τα λόγια του Θεού, καθώς και να είναι άνθρωποι που έχουν φόβο Θεού και αποφεύγουν το κακό. Όσο εκπαιδεύονται, μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια και να συλλάβουν τις αλήθεια-αρχές, να γνωρίσουν καλύτερα τι ακριβώς είναι η πίστη στον Θεό και πώς ν’ ακολουθούν τον Θεό· αυτό είναι εξαιρετικά επωφελές για εκείνους που επιδιώκουν την αλήθεια ώστε να οδηγηθούν στην τελείωση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα και το πρότυπο που επιθυμεί να πετύχει ο οίκος του Θεού όταν προάγει και καλλιεργεί τους κάθε λογής ταλαντούχους ανθρώπους, και είναι επίσης ο σπουδαιότερος καρπός που δρέπουν όσοι προάγονται και αξιοποιούνται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. «Όλοι είναι ίσοι μπροστά στην αλήθεια. Αυτοί που προάγονται και καλλιεργούνται δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους. Όλοι έχουν βιώσει το έργο του Θεού για τον ίδιο περίπου χρόνο. Όσοι δεν έχουν προαχθεί ή καλλιεργηθεί θα πρέπει επίσης να επιδιώκουν την αλήθεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τους άλλους το δικαίωμα της επιδίωξης της αλήθειας. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι κατά την επιδίωξη της αλήθειας και έχουν κάποιο επίπεδο, οπότε προάγονται και καλλιεργούνται. Αυτό οφείλεται στις απαιτήσεις του έργου του οίκου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, ο οίκος του Θεού έχει τέτοιες αρχές για την προαγωγή και τη χρήση των ανθρώπων; Επειδή υπάρχουν διαφορές στο επίπεδο και την προσωπικότητα των ανθρώπων και κάθε άνθρωπος επιλέγει διαφορετικό μονοπάτι· αυτό οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ως προς την πίστη των ανθρώπων στον Θεό. Εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια σώζονται και γίνονται άνθρωποι της βασιλείας, ενώ εκείνοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, που δεν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, εξαλείφονται. Ο οίκος του Θεού καλλιεργεί και χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ανάλογα με το αν επιδιώκουν την αλήθεια και αν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Υπάρχει διάκριση στην ιεραρχία των διαφόρων ανθρώπων στον οίκο του Θεού; Προς το παρόν, δεν υπάρχει ιεραρχία ως προς το κύρος, τη θέση, την αξία ή τον τίτλο των διαφόρων ανθρώπων. Τουλάχιστον κατά την περίοδο που ο Θεός εργάζεται για να σώσει και να καθοδηγήσει τους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον βαθμό, τη θέση, την αξία ή το κύρος των διαφόρων ανθρώπων. Τα μόνα πράγματα που διαφέρουν είναι ο καταμερισμός του έργου και οι ρόλοι καθήκοντος που εκτελούνται. Φυσικά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ορισμένοι άνθρωποι, κατ’ εξαίρεση, προάγονται και καλλιεργούνται και εκτελούν κάποιες ειδικές εργασίες, ενώ ορισμένοι άνθρωποι δεν λαμβάνουν τέτοιες ευκαιρίες για διάφορους λόγους, όπως προβλήματα με το επίπεδό τους ή το οικογενειακό τους περιβάλλον. Αλλά μήπως ο Θεός δεν σώζει εκείνους που δεν έχουν λάβει τέτοιες ευκαιρίες; Αυτό δεν ισχύει. Είναι η αξία και η θέση τους χαμηλότερη από εκείνη των άλλων; Όχι. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας, όλοι έχουν την ευκαιρία να επιδιώξουν και να κερδίσουν την αλήθεια, και ο Θεός αντιμετωπίζει τους πάντες δίκαια και λογικά. Σε ποιο σημείο υπάρχουν αισθητές διακρίσεις ως προς το πόστο, την αξία και τη θέση των ανθρώπων; Όταν οι άνθρωποι φτάσουν στο τέλος του μονοπατιού τους και ολοκληρωθεί το έργο του Θεού και εξαχθεί τελικά ένα συμπέρασμα για τις στάσεις και τις απόψεις που είχε ο κάθε άνθρωπος όσο επεδίωκε τη σωτηρία και όσο έκανε το καθήκον του, καθώς και για τις διάφορες εκδηλώσεις και στάσεις του απέναντι στον Θεό, δηλαδή όταν υπάρξει μια πλήρης καταγραφή στο κατάστιχο του Θεού, εκείνη τη στιγμή, επειδή οι εκβάσεις και οι προορισμοί των ανθρώπων θα διαφέρουν, θα υπάρξουν και διακρίσεις ως προς την αξία τους, το πόστο τους και τη θέση τους. Μόνο τότε θα μπορούν όλα αυτά τα πράγματα να σχηματίσουν μια αμυδρή εικόνα και να εξακριβωθούν κατά προσέγγιση, ενώ τώρα όλοι είναι ίδιοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο οίκος του Θεού δεν προάγει ούτε καλλιεργεί τους ανθρώπους όπως γίνεται στον άπιστο κόσμο, όπου οι άνθρωποι γίνονται αξιωματούχοι και κάνουν όνομα. Ο οίκος του Θεού προάγει τους ανθρώπους για να τους δώσει περισσότερες ευκαιρίες να εκπαιδευτούν. Ο Θεός ελπίζει οι άνθρωποι, κάνοντας τα καθήκοντά τους, να μπορέσουν να κατανοήσουν την αλήθεια, να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, να αποκτήσουν γνώσεις και υποταγή στον Θεό και να μάθουν πώς να κάνουν τα καθήκοντά τους ώστε να ικανοποιούν τις προθέσεις του Θεού. Στον οίκο του Θεού, ανεξαρτήτως καθηκόντων, δεν υπάρχει διαφορά θέσης, ενώ το σημαντικότερο πράγμα είναι η απόκτηση της αλήθειας. Αναλογίστηκα τα πολλά ελαττώματα που είχα αποκαλύψει ενώ έκανα το έργο του ποτίσματος των νεοφώτιστων. Κάποιες φορές, όταν οι νεοφώτιστοι διατύπωναν κάποιες αντιλήψεις ή ερωτήσεις, δεν ήξερα πώς να τις διευθετήσω. Αναζητώντας, όμως, την αλήθεια και αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, απέκτησα πιο ξεκάθαρη κατανόηση για ορισμένες αλήθειες, και ανέπτυξα περισσότερη αγάπη και υπομονή απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όλα αυτά τα αποκόμισα ενώ πότιζα τους νεοφώτιστους. Σκέφτηκα ξανά που οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν διαλέξει για να φιλοξενώ συναθροίσεις. Μπορεί αυτό να μη μου εξασφάλιζε τον θαυμασμό των άλλων, όμως θα με παρότρυνε να συλλογίζομαι περισσότερο την αλήθεια, να πλησιάζω πιο κοντά στον Θεό και να καταβάλλω προσπάθεια για την επιδίωξη της αλήθειας. Καθώς τα αναλογιζόμουν αυτά, ένιωσα βαθιά συγκινημένη και μετανιωμένη. Μετάνιωσα που δεν ήξερα το καλό μου, που υστερούσα σε αυτεπίγνωση και που δεν κατανοούσα καθόλου τις φιλόπονες προθέσεις του Θεού. Αυτό που με συγκίνησε ήταν ότι, παρόλο που ήμουν τόσο επαναστατική και υστερούσα σε λογική, ο Θεός συνέχισε να χρησιμοποιεί τα λόγια Του για να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω την πρόθεσή Του και να σταματήσω να ακολουθώ το λάθος μονοπάτι. Η καρδιά μου γέμισε ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό και πήρα την απόφαση να μην επιδιώκω πια τη φήμη, το κέρδος και τη θέση. Ήμουν πρόθυμη να μετανοήσω.

Αργότερα, άρχισα να επικεντρώνομαι στην αναζήτηση της αλήθειας στα καθήκοντά μου και, χωρίς να το αντιληφθώ, απέκτησα κάποια διαφώτιση και φώτιση, αλλά και κατάλαβα ορισμένες αρχές και απέκτησα ένα μονοπάτι άσκησης. Στις συναθροίσεις, δεν επικεντρωνόμουν πια στο πώς να συναναστρέφομαι με τρόπο που θα έκανε τους άλλους να με έχουν σε μεγάλη υπόληψη. Αντ’ αυτού, επικεντρωνόμουν στο να αναλογίζομαι τα λόγια του Θεού για να κατανοήσω τις προθέσεις του και στο να κάνω αυτοκριτική μέσα από τα λόγια του Θεού, και μπόρεσα να δω πιο καθαρά τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και το λάθος μονοπάτι που είχα πάρει. Με αυτόν τον τρόπο άσκησης, ένιωθα πολύ πιο κοντά στον Θεό. Αργότερα, πήρε προαγωγή στην ομάδα μια αδελφή που δεν έκανε πολύ καιρό το καθήκον της και, παρόλο που η καρδιά μου και πάλι αναστατώθηκε κάπως, κατάφερα να το δω αυτό σωστά και να μη με περιορίζει η θέση, αφού ήξερα ότι υστερούσα πολύ αναφορικά με την αλήθεια. Αυτό που χρειαζόμουν δεν ήταν ο θαυμασμός των άλλων, αλλά να κατανοήσω περισσότερη αλήθεια, να ποτίζω καλά τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου. Είπα μέσα μου: «Ακόμη κι αν δεν προαχθώ ποτέ, θα συνεχίσω να υποτάσσομαι στον Θεό, να παραμένω στη θέση που μου αρμόζει, να επιδιώκω σταθερά την αλήθεια και να κάνω καλά τα καθήκοντά μου». Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι, όχι πολύ αργότερα, με επέλεξαν ως επόπτρια του έργου του ποτίσματος. Όταν συνέβη αυτό, δεν ένιωσα χαρούμενη που απέκτησα θέση, αλλά το είδα ως ευθύνη. Υστερούσα σε πολλά, η διεφθαρμένη διάθεσή μου ήταν ακόμα πολύ σοβαρή και ανησυχούσα ότι θα έβγαιναν ξανά στην επιφάνεια τα παλιά μου θέματα και θα απογοήτευα την πρόθεση του Θεού. Έτσι, προσευχόμουν συχνά στον Θεό και του ζητούσα να με καθοδηγεί και να με προστατεύει. Αργότερα, ενώ έκανα τα καθήκοντά μου, ανέπτυξα μια κάπως θεοφοβούμενη καρδιά, και άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή στα καθήκοντά μου και να τα σκέφτομαι πιο πολύ. Ήταν χάρη στα λόγια του Θεού που μπόρεσα να έχω αυτήν την κατανόηση και αλλαγή. Δόξα τω Θεώ!