Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:

«Και είπε, Δείξον μοι, δέομαι, την δόξαν σου. Ο δε είπεν, […] δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπόν μου· διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί και ζήσει» (Έξοδος 33:18-20).

«Και κατέβη ο Ιεχωβά επί το όρος Σινά, επί την κορυφήν του όρους· και εκάλεσε Ιεχωβά τον Μωϋσήν επί την κορυφήν του όρους, και ανέβη ο Μωϋσής. Και είπε Ιεχωβά προς τον Μωϋσήν, Καταβάς, διαμαρτυρήθητι προς τον λαόν, μήποτε υπερβώσι τα όρια και αναβώσι προς τον Ιεχωβά διά να περιεργασθώσι και πέσωσι πολλοί εξ αυτών» (Έξοδος 19:20-21).

«Και πας ο λαός έβλεπε τας βροντάς και τας αστραπάς και την φωνήν της σάλπιγγος και το όρος καπνίζον· και ότε ο λαός είδε ταύτα, απεσύρθησαν και εστάθησαν μακρόθεν. Και είπον προς τον Μωϋσήν, συ λάλησον προς ημάς και θέλομεν ακούσει και ας μη λαλήση προς ημάς ο Θεός, διά να μη αποθάνωμεν» (Έξοδος 20:18-19).

«Ήλθε λοιπόν φωνή εκ του ουρανού· Και εδόξασα και πάλιν θέλω δοξάσει. Ο όχλος λοιπόν ο παρεστώς και ακούσας έλεγεν ότι έγεινε βροντή· άλλοι έλεγον· Άγγελος ελάλησε προς αυτόν» (Κατά Ιωάννην 12:28-29).

Σχετικά λόγια του Θεού:

Ο Θεός δεν σώζει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας απευθείας τη μέθοδο του Πνεύματος και την ταυτότητα του Πνεύματος, διότι το Πνεύμα Του δεν μπορεί μήτε να το αγγίξει, μήτε να το δει, μήτε και να το προσεγγίσει ο άνθρωπος. Αν προσπαθούσε να σώσει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας απευθείας τη μέθοδο του Πνεύματος, ο άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να λάβει τη σωτηρία Του. Αν ο Θεός δεν ενδυόταν την εξωτερική μορφή ενός δημιουργημένου ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να λάβει αυτήν τη σωτηρία. Διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να Τον προσεγγίσει, όπως κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει το σύννεφο του Ιεχωβά. Μόνο με το να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον, δηλαδή, μόνο βάζοντας τον λόγο Του στο σώμα από σάρκα στο οποίο πρόκειται να μεταμορφωθεί, μπορεί Εκείνος να ενσταλάξει προσωπικά τον λόγο σε όλους όσοι Τον ακολουθούν. Τότε μόνο μπορεί ο άνθρωπος να δει και να ακούσει προσωπικά τον λόγο Του και, επιπλέον, να πάρει στην κατοχή του τον λόγο Του και, μέσω αυτού, να σωθεί ολοκληρωτικά. Εάν ο Θεός δεν ενσαρκωνόταν, κανένας θνητός δεν θα μπορούσε να λάβει τόσο μεγάλη σωτηρία, και δεν θα σωζόταν ούτε ένας άνθρωπος. Εάν το Πνεύμα του Θεού εργαζόταν απευθείας μεταξύ των ανθρώπων, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα πατασσόταν ή, διαφορετικά, εφόσον δεν θα είχε τρόπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό, θα πιανόταν αιχμάλωτη του Σατανά.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Τώρα ο άνθρωπος βλέπει ότι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι πράγματι εξαιρετικό και ότι περιέχει πολλά που δεν μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος, τα οποία είναι μυστήρια και τα θαύματα. Ως εκ τούτου, πολλοί έχουν υποταχθεί. Κάποιοι δεν έχουν υποταχθεί ποτέ σε κανέναν άνθρωπο από την ημέρα της γέννησής τους, αλλά όταν βλέπουν τα σημερινά λόγια του Θεού, υποτάσσονται πλήρως χωρίς να το αντιλαμβάνονται, και δεν τολμούν να προβούν σε σχολαστική εξέταση ή να πουν οτιδήποτε άλλο. Η ανθρωπότητα έχει πέσει υπό τον λόγο και προσπέφτει υπό την κρίση του λόγου. Εάν το Πνεύμα του Θεού μιλούσε απευθείας στον άνθρωπο, όλοι οι άνθρωποι θα υποτάσσονταν στη φωνή, πέφτοντας κάτω χωρίς λόγια αποκαλύψεως, με τρόπο πολύ όμοιο με εκείνον που ο Παύλος έπεσε στο έδαφος εν μέσω του φωτός στον δρόμο προς τη Δαμασκό. Αν ο Θεός συνέχιζε να εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να γνωρίσει τη διαφθορά του μέσω της κρίσης του λόγου και, έτσι, να επιτύχει τη σωτηρία. Μόνο μέσω της ενσάρκωσης μπορεί ο Θεός να παραδώσει προσωπικά τα λόγια Του στα αυτιά κάθε ανθρώπινου όντος, έτσι ώστε όλοι όσοι έχουν αυτιά να μπορέσουν να ακούσουν τα λόγια Του και να λάβουν το έργο της κρίσης του λόγου. Αυτό το αποτέλεσμα επετεύχθη μόνο μέσω του λόγου Του, και όχι μέσω της εμφάνισης του Πνεύματος για να φοβίσει τον άνθρωπο ώστε να υποταχθεί. Μόνο μέσω αυτού του πρακτικού, μα συνάμα εξαιρετικού έργου, μπορεί να εκτεθεί πλήρως η παλιά διάθεση του ανθρώπου, η οποία βρίσκεται βαθιά κρυμμένη μέσα του για πολλά χρόνια, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να την αναγνωρίσει και να την αλλάξει. Όλα αυτά αποτελούν το πρακτικό έργο του ενσαρκωμένου Θεού, κατά το οποίο, μιλώντας και κρίνοντας με πρακτικό τρόπο, επιτυγχάνει τα αποτελέσματα της κρίσης πάνω στον άνθρωπο μέσω του λόγου. Αυτή είναι η εξουσία του ενσαρκωμένου Θεού και η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Γίνεται για να γνωστοποιηθεί η εξουσία του ενσαρκωμένου Θεού, να γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα που πέτυχε το έργο του λόγου, όπως και να γνωστοποιηθεί ότι το Πνεύμα έχει ενσαρκωθεί και επιδεικνύει την εξουσία Του κρίνοντας τον άνθρωπο μέσω του λόγου. Αν και η σάρκα Του είναι η εξωτερική μορφή μιας συνηθισμένης και κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν τα λόγια Του είναι εκείνα που δείχνουν στον άνθρωπο ότι Αυτός είναι γεμάτος εξουσία, ότι είναι ο ίδιος ο Θεός και ότι τα λόγια Του είναι η έκφραση του ίδιου του Θεού. Μέσω αυτού, καταδεικνύεται σε όλη την ανθρωπότητα ότι Αυτός είναι ο ίδιος ο Θεός, ότι είναι ο ίδιος ο Θεός που ενσαρκώθηκε, ότι κανείς δεν πρέπει να Τον προσβάλλει και ότι κανείς δεν μπορεί να υπερβεί την κρίση Του μέσω του λόγου και καμία δύναμη του σκότους δεν μπορεί να υπερισχύσει της εξουσίας Του. Ο άνθρωπος υποτάσσεται απόλυτα σε Αυτόν, διότι είναι ο Λόγος που ενσαρκώνεται, λόγω της εξουσίας Του και λόγω της κρίσης Του μέσω του λόγου. Το έργο που φέρνει η ενσάρκωσή Του είναι η εξουσία που Εκείνος κατέχει. Ενσαρκώνεται επειδή η σάρκα μπορεί κι αυτή να διαθέτει εξουσία, και είναι ικανός να επιτελεί έργο μεταξύ των ανθρώπων με πρακτικό τρόπο —με τρόπο που είναι ορατός και απτός στον άνθρωπο. Αυτό το έργο είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από το έργο που επιτελείται άμεσα από το Πνεύμα του Θεού, το οποίο κατέχει όλη την εξουσία, και τα αποτελέσματά του είναι επίσης εμφανή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ενσάρκωση του Θεού μπορεί να μιλά και να εργάζεται με πρακτικό τρόπο. Η εξωτερική μορφή της σάρκας Του δεν κατέχει καμία εξουσία και ο άνθρωπος μπορεί να την προσεγγίσει, ενώ η ουσία Του φέρει εξουσία, αλλά η εξουσία Του δεν είναι ορατή σε κανέναν. Όταν Αυτός μιλά και εργάζεται, ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να εντοπίσει την ύπαρξη της εξουσίας Του. Αυτό Τον διευκολύνει στην επιτέλεση έργου πρακτικής φύσεως. Όλο αυτό το πρακτικό έργο μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Παρόλο που κανένας άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι Εκείνος κατέχει εξουσία, ούτε βλέπει ότι δεν πρέπει να προσβάλλεται, ούτε βλέπει την οργή Του, Εκείνος επιτυγχάνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα των λόγων Του μέσω της καλυμμένης εξουσίας Του, της κρυμμένης οργής Του και των λόγων που εκφέρει ανοιχτά. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος πείθεται απόλυτα από τον τόνο της φωνής Του, την αυστηρότητα της ομιλίας Του και όλη τη σοφία των λόγων Του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος υποτάσσεται στον λόγο του ενσαρκωμένου Θεού, ο οποίος φαινομενικά δεν έχει καμία εξουσία, επιτυγχάνοντας έτσι τον στόχο του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Αυτή είναι μια άλλη πτυχή της σημασίας της ενσάρκωσής Του: να μιλά πιο ρεαλιστικά και να επιτρέπει στην πραγματικότητα των λόγων Του να επηρεάζει τον άνθρωπο, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να γίνει μάρτυρας της δύναμης του λόγου του Θεού. Συνεπώς, αν αυτό το έργο δεν γινόταν μέσω της ενσάρκωσης, δεν θα πετύχαινε το παραμικρό αποτέλεσμα και δεν θα μπορούσε να σώσει πλήρως τους αμαρτωλούς. Εάν δεν ενσαρκωνόταν ο Θεός, θα παρέμενε το Πνεύμα, το οποίο είναι συνάμα αόρατο και άυλο για τον άνθρωπο. Δεδομένου πως ο άνθρωπος είναι πλάσμα από σάρκα, εκείνος και ο Θεός ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και έχουν διαφορετική φύση. Το Πνεύμα του Θεού είναι ασύμβατο με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι από σάρκα, και απλώς δεν μπορούν να δημιουργηθούν σχέσεις μεταξύ τους, χώρια που ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να μετατραπεί σε πνεύμα. Ως εκ τούτου, το Πνεύμα του Θεού πρέπει να γίνει ένα δημιουργημένο ον για να επιτελέσει το αρχικό Του έργο. Ο Θεός μπορεί και να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να ταπεινωθεί για να γίνει ανθρώπινο πλάσμα, εργαζόμενος μεταξύ των ανθρώπων και ζώντας ανάμεσά τους, αλλά ο άνθρωπος δεν δύναται να ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και να γίνει πνεύμα, πόσο μάλλον δε, μπορεί να κατέλθει στο χαμηλότερο σημείο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί για να επιτελέσει το έργο Του. Για τον ίδιο λόγο, κατά τη διάρκεια της πρώτης ενσάρκωσης, μόνο η σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού μπορούσε να λυτρώσει τον άνθρωπο μέσω της σταύρωσής Του, ενώ θα ήταν αδύνατο να σταυρωθεί το Πνεύμα του Θεού ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο. Ο Θεός μπορούσε να ενσαρκωθεί απευθείας για να λειτουργήσει ως προσφορά περί αμαρτίας για τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ανέλθει απευθείας στον ουρανό για να πάρει την προσφορά περί αμαρτίας που είχε προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Θεός. Ως εκ τούτου, η μόνη περίπτωση θα ήταν ο Θεός να πηγαινοέρθει λίγες φορές μεταξύ ουρανού και γης, και ο άνθρωπος να μην ανέλθει στον ουρανό για να λάβει αυτήν τη σωτηρία, διότι ο άνθρωπος είχε πέσει και, επιπλέον, απλώς δεν μπορούσε να ανέλθει στον ουρανό, πόσο μάλλον δε, μπορούσε να λάβει την προσφορά περί αμαρτίας. Συνεπώς, ήταν απαραίτητο να έλθει ο Ιησούς ανάμεσα στους ανθρώπους και να επιτελέσει προσωπικά το έργο που απλώς δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί από τον άνθρωπο. Κάθε φορά που ενσαρκώνεται ο Θεός, αυτό γίνεται επειδή είναι απολύτως αναγκαίο. Εάν κάποιο από τα στάδια θα μπορούσε να επιτελεστεί απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, τότε Εκείνος δεν θα είχε υπομείνει την προσβολή της ενσάρκωσης.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)

Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός εισέρχεται σε ένα νέο στάδιο του έργου. Θα αποκαλύψει ακόμη περισσότερα στοιχεία της διάθεσής Του, και δεν θα υπάρχει η ευσπλαχνία και η αγάπη της εποχής του Ιησού. Δεδομένου ότι έχει αναλάβει νέο έργο, αυτό το νέο έργο θα συνοδεύεται από μια νέα διάθεση. Έτσι, εάν το έργο αυτό επιτελούνταν από το Πνεύμα —αν δεν ενσαρκωνόταν ο Θεός και, αντ’ αυτού, το Πνεύμα μιλούσε απευθείας μέσω βροντής ώστε ο άνθρωπος να μην είχε τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί Του, θα μπορούσε ο άνθρωπος να γνωρίσει τη διάθεσή Του; Εάν το έργο επιτελείτο αποκλειστικά από το Πνεύμα, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε τρόπο να καταφέρει να γνωρίσει τη διάθεση του Θεού. Οι άνθρωποι μπορούν να δουν τη διάθεση του Θεού ιδίοις όμμασι μόνο όταν Εκείνος ενσαρκώνεται, όταν ο Λόγος ενσαρκώνεται και Εκείνος εκφράζει ολόκληρη τη διάθεσή Του μέσω της σάρκας. Ο Θεός ζει πραγματικά και αληθινά μεταξύ των ανθρώπων. Είναι απτός· ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να έλθει σε επαφή με τη διάθεσή Του, να έλθει σε επαφή με αυτό που Αυτός έχει και είναι. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει πραγματικά.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Ο Θεός αποκτά μια ομάδα ανθρώπων χάρη στην αληθινή και πραγματική Του εμφάνιση στη σάρκα, επειδή είναι δραστήριος και ζωντανός, επειδή Τον είδαν οι άνθρωποι, επειδή πραγματικά εκτελεί το έργο του Πνεύματος στη σάρκα και επειδή ενεργεί σαν υπόδειγμα για τους ανθρώπους στη σάρκα. Η έλευση του Θεού στη σάρκα έχει ως κύριο σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δουν τις αληθινές πράξεις του Θεού, να υλοποιήσει το άμορφο Πνεύμα στη σάρκα, καθώς και να επιτρέψει στους ανθρώπους να Τον δουν και να Τον αγγίξουν. Με τον τρόπο αυτό, όσοι ολοκληρώνονται από Αυτόν θα Τον βιώνουν, θα αποκτώνται από Αυτόν και θα είναι κάποιοι που επιθυμεί η καρδιά Του. Αν ο Θεός μιλούσε μόνο στον ουρανό και δεν κατέβαινε πράγματι στη γη, τότε οι άνθρωποι θα ήταν ακόμα ανίκανοι να γνωρίσουν τον Θεό, θα ήταν ικανοί μόνο να κηρύττουν τις πράξεις του Θεού χρησιμοποιώντας κενή θεωρία και δεν θα είχαν τον λόγο του Θεού ως πραγματικότητα. Ο Θεός έχει έρθει στη γη με πρωταρχικό σκοπό να αποτελέσει υπόδειγμα και πρότυπο σε όσους πρόκειται να αποκτηθούν από τον Θεό· μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούν οι άνθρωποι να γνωρίσουν πραγματικά τον Θεό, να Τον αγγίξουν και να Τον δουν, και μόνο τότε μπορούν να αποκτηθούν πραγματικά από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρέπει να ξέρεις πως ο πρακτικός Θεός είναι ο ίδιος ο Θεός

Όταν ο Θεός δεν είχε ενσαρκωθεί, οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν πολλά από αυτά που έλεγε, γιατί προέρχονταν από την ολοκληρωμένη θεϊκή φύση. Η οπτική και το συγκείμενο αυτών που Αυτός έλεγε ήταν αόρατα και ανέφικτα για την ανθρωπότητα· είχαν εκφραστεί από ένα πνευματικό βασίλειο που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν. Γιατί οι άνθρωποι που ζούσαν στη σάρκα, δεν μπορούσαν να διέλθουν στο πνευματικό βασίλειο. Ωστόσο, αφότου ο Θεός ενσαρκώθηκε, μίλησε στην ανθρωπότητα από την οπτική της ανθρώπινης φύσης, και εξήλθε και υπερέβη τη σφαίρα του πνευματικού βασιλείου. Μπορούσε να εκφράσει τη θεϊκή Του διάθεση, το θέλημα και τη στάση Του, μέσα από πράγματα που οι άνθρωποι μπορούσαν να φανταστούν και μέσα από πράγματα που έβλεπαν και συναντούσαν στις ζωές τους, χρησιμοποιώντας μεθόδους που οι άνθρωποι μπορούσαν να δεχθούν, σε μια γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν και μια γνώση που μπορούσαν να συλλάβουν, έτσι ώστε να επιτρέψει στην ανθρωπότητα να κατανοήσει και να γνωρίσει τον Θεό, να κατανοήσει την πρόθεσή Του και τα απαιτούμενά Του πρότυπα εντός του πλαισίου των δυνατοτήτων τους και μέχρι τον βαθμό που ήταν ικανοί. Αυτή ήταν η μέθοδος και η αρχή του έργου του Θεού στην ανθρώπινη φύση. Αν και οι τρόποι και οι αρχές εργασίας του Θεού στη σάρκα επιτυγχάνονταν κυρίως από ή μέσω της ανθρώπινης φύσης, επέτυχε πράγματι αποτελέσματα που δε θα μπορούσαν να είχαν επιτευχθεί με εργασία απευθείας στη θεϊκή φύση.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄

Αυτό που χρειάζεται περισσότερο η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού

(Επιλεγμένα αποσπάσματα από τον λόγο του Θεού)

Ο Θεός ενσαρκώθηκε επειδή το αντικείμενο του έργου Του δεν είναι το πνεύμα του Σατανά ή οποιοδήποτε άυλο πράγμα, αλλά ο άνθρωπος, ο οποίος είναι από σάρκα και έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Ακριβώς επειδή η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί, ο Θεός έχει κάνει τον σαρκικό άνθρωπο αντικείμενο του έργου Του. Εξάλλου, επειδή ο άνθρωπος είναι το αντικείμενο της διαφθοράς, έχει κάνει τον άνθρωπο το μοναδικό αντικείμενο του έργου Του σε όλα τα στάδια του έργου της σωτηρίας Του. Ο άνθρωπος είναι θνητός, είναι από σάρκα και οστά, και ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο, ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί και να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον άνθρωπο για να κάνει το έργο Του, ώστε το έργο Του να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Ο Θεός πρέπει να ενσαρκωθεί για να κάνει το έργο Του, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος είναι από σάρκα και ανίκανος να νικήσει την αμαρτία ή να απαλλαγεί από τη σάρκα. Παρόλο που η ουσία και η ταυτότητα του ενσαρκωμένου Θεού διαφέρουν πολύ από την ουσία και την ταυτότητα του ανθρώπου, η εμφάνισή Του είναι ίδια με εκείνη του ανθρώπου, έχει την εμφάνιση ενός κανονικού ατόμου και διάγει τον βίο ενός κανονικού ατόμου και όσοι Τον βλέπουν, δεν μπορούν να διακρίνουν κάποια διαφορά ανάμεσά σ’ Αυτόν και σε ένα κανονικό άτομο. Αυτή η κανονική εμφάνιση και η κανονική ανθρώπινη φύση αρκούν για να επιτελέσει το θεϊκό έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση. Η σάρκα Του του επιτρέπει να κάνει το έργο Του στην κανονική ανθρώπινη φύση και Τον βοηθά να κάνει το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους, και η κανονική ανθρώπινη φύση Του, επίσης, Τον βοηθά να εκτελέσει το έργο της σωτηρίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Παρόλο που η κανονική ανθρώπινη φύση Του έχει προκαλέσει πολλή αναστάτωση ανάμεσα στους ανθρώπους, τέτοια αναστάτωση δεν έχει αντίκτυπο στις κανονικές επιπτώσεις του έργου Του. Εν ολίγοις, το έργο της κανονικής Του σάρκας αποτελεί υπέρτατο όφελος για τον άνθρωπο. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αποδέχονται την κανονική ανθρώπινη φύση Του, το έργο Του μπορεί να παραμείνει αποτελεσματικό και τα αποτελέσματα αυτά επιτυγχάνονται χάρη στην κανονική ανθρώπινη φύση Του. Ως προς αυτό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Από το έργο Του στη σάρκα, ο άνθρωπος κερδίζει δέκα φορές ή δεκάδες φορές περισσότερα πράγματα από τις αντιλήψεις που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους σχετικά με την κανονική ανθρώπινη φύση Του, και τέτοιες αντιλήψεις τελικά θα τις καταπιεί το έργο Του. Και το αποτέλεσμα που έχει επιτύχει το έργο Του, δηλαδή η γνώση που έχει ο άνθρωπος απέναντί Του, ξεπερνά κατά πολύ τις αντιλήψεις του ανθρώπου σχετικά με Αυτόν. Δεν υπάρχει τρόπος να φανταστεί ή να μετρήσει κανείς το έργο που επιτελεί ενσαρκωμένος, γιατί η σάρκα Του δεν είναι όμοια μ’ εκείνη οποιουδήποτε σαρκικού ανθρώπου. Παρόλο που το εξωτερικό κέλυφος είναι πανομοιότυπο, η ουσία δεν είναι η ίδια. Η σάρκα Του παράγει πολλές αντιλήψεις στους ανθρώπους για τον Θεό, όμως η σάρκα Του μπορεί επίσης να επιτρέψει στον άνθρωπο να αποκτήσει μεγάλη γνώση και μπορεί ακόμη και να κατακτήσει οποιονδήποτε έχει ένα παρόμοιο εξωτερικό κέλυφος. Διότι δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά είναι ο Θεός με το εξωτερικό κέλυφος ενός ανθρώπου και κανένας δεν μπορεί να Τον καταλάβει πλήρως ή να Τον κατανοήσει. Ένας αόρατος και άυλος Θεός αγαπιέται και είναι καλοδεχούμενος από όλους. Εάν ο Θεός είναι απλώς ένα Πνεύμα που είναι αόρατο στον άνθρωπο, είναι τόσο εύκολο για τον άνθρωπο να πιστέψει στον Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί να δώσει απεριόριστη ελευθερία στη φαντασία του, να επιλέξει οποιαδήποτε εικόνα του αρέσει ως εικόνα του Θεού για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και να κάνει τον εαυτό του να αισθάνεται ευτυχισμένος. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι είναι πιο ευχάριστο στον δικό του Θεό και σ’ αυτό που αυτός ο Θεός είναι πρόθυμος να κάνει, χωρίς κανέναν δισταγμό. Επιπλέον, ο άνθρωπος πιστεύει ότι κανείς δεν είναι πιο πιστός και αφοσιωμένος απ’ ό,τι ο ίδιος προς τον Θεό και ότι όλοι οι άλλοι είναι σκυλιά των Εθνικών και δεν είναι αφοσιωμένοι στον Θεό. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό επιδιώκεται από εκείνους, των οποίων η πίστη στον Θεό είναι ασαφής και βασίζεται στο δόγμα. Αυτό που επιδιώκουν είναι πάνω-κάτω το ίδιο, με ελάχιστες διακυμάνσεις. Απλώς, οι εικόνες του Θεού στη φαντασία τους είναι διαφορετικές, όμως η ουσία τους είναι στην πραγματικότητα η ίδια.

Ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την ξέγνοιαστη πίστη του στον Θεό και πιστεύει στον Θεό με όποιο τρόπο νομίζει. Αυτό είναι ένα από τα «δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου», στα οποία κανείς δεν μπορεί να παρεμβαίνει, γιατί ο άνθρωπος πιστεύει στον δικό του Θεό και όχι στον Θεό οποιουδήποτε άλλου. Είναι η δική του ιδιωτική ιδιοκτησία και σχεδόν όλοι κατέχουν αυτό το είδος ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Ο άνθρωπος θεωρεί αυτή του την ιδιοκτησία ως έναν πολύτιμο θησαυρό, αλλά για τον Θεό δεν υπάρχει τίποτα πιο ποταπό ή άχρηστο, γιατί δεν υπάρχει σαφέστερη ένδειξη εναντίωσης στον Θεό από αυτή την ιδιωτική ιδιοκτησία του ανθρώπου. Εξαιτίας του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, ο Θεός ενσαρκώνεται λαμβάνοντας μια απτή μορφή που μπορεί να δει και να αγγίξει ο άνθρωπος. Δεν είναι ένα άμορφο Πνεύμα, αλλά μια σάρκα που μπορεί να έρθει σε επαφή και να γίνει ορατή από τον άνθρωπο. Ωστόσο, οι περισσότεροι από τους θεούς στους οποίους πιστεύουν οι άνθρωποι είναι θεότητες χωρίς σάρκα, άμορφες, οι οποίες έχουν επίσης ελεύθερη μορφή. Με αυτόν τον τρόπο, ο ενσαρκωμένος Θεός έχει γίνει ο εχθρός των περισσότερων από όσους πιστεύουν στον Θεό, και εκείνοι που δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός της ενσάρκωσης του Θεού, έχουν γίνει, επίσης, οι αντίπαλοι του Θεού. Ο άνθρωπος διακατέχεται από αντιλήψεις, όχι λόγω του τρόπου σκέψης του ή λόγω της παρακοής του, αλλά λόγω αυτής της ιδιωτικής ιδιοκτησίας του. Εξαιτίας αυτής της ιδιοκτησίας, οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν και αυτός ο ασαφής Θεός που δεν μπορεί κάποιος να Τον αγγίξει, δεν μπορεί να γίνει ορατός και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, καταστρέφει τη ζωή των ανθρώπων. Η ζωή των ανθρώπων δεν τιμωρείται από τον ενσαρκωμένο Θεό, πόσο μάλλον από τον επουράνιο Θεό, αλλά από τον Θεό της φαντασίας του ανθρώπου. Ο μόνος λόγος που ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ενσαρκωθεί, είναι λόγω των αναγκών του διεφθαρμένου ανθρώπου. Είναι εξαιτίας των αναγκών του ανθρώπου κι όχι του Θεού, και όλες οι θυσίες και τα πάθη Του είναι για χάρη της ανθρωπότητας κι όχι προς όφελος του ίδιου του Θεού. Δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ή ανταμοιβές για τον Θεό. Δεν θα αποκομίσει κάποια μελλοντική συγκομιδή, αλλά μόνο εκείνη που υπάρχει αρχικά ως οφειλή προς Αυτόν. Ό,τι κάνει και όσα θυσιάζει για την ανθρωπότητα δεν γίνονται ώστε να κερδίσει μεγάλες ανταμοιβές, αλλά καθαρά για χάρη της ανθρωπότητας. Αν και το έργο του ενσαρκωμένου Θεού συνεπάγεται πολλές αδιανόητες δυσκολίες, τα αποτελέσματα που τελικά επιτυγχάνει υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνα του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της σάρκας συνεπάγεται πολλές δυσκολίες, και η σάρκα δεν μπορεί να έχει την ίδια μεγάλη ταυτότητα με το Πνεύμα, δεν μπορεί να εκτελεί τις ίδιες υπερφυσικές πράξεις όπως το Πνεύμα, πόσο μάλλον να έχει την ίδια εξουσία με το Πνεύμα. Ωστόσο, η ουσία του έργου που κάνει αυτή η κοινή σάρκα είναι πολύ υψηλότερη από εκείνη του έργου που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα, κι αυτή η ίδια η σάρκα Του είναι η απάντηση στις ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Για όσους θα σωθούν, η χρηστική αξία του Πνεύματος είναι πολύ κατώτερη από αυτή της σάρκας: Το έργο του Πνεύματος είναι ικανό να καλύψει ολόκληρο το σύμπαν, να διαπεράσει όλα τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους ωκεανούς, αλλά το έργο της σάρκας σχετίζεται πιο αποτελεσματικά με κάθε άτομο, με το οποίο έχει επαφή. Επιπλέον, η σάρκα του Θεού με απτή μορφή μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή και να την εμπιστευτεί ο άνθρωπος και μπορεί να εμβαθύνει περαιτέρω τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό και να αφήσει στον άνθρωπο μια πιο βαθιά εντύπωση για τις πραγματικές πράξεις του Θεού. Το έργο του Πνεύματος περιβάλλεται από μυστήριο κι έτσι, είναι δύσκολο για τα θνητά όντα να το κατανοήσουν κι ακόμα πιο δύσκολο να το δουν κι έτσι, μπορούν να στηριχθούν μόνο σε κενές φαντασιώσεις. Το έργο της σάρκας, ωστόσο, είναι κανονικό, βασίζεται στην πραγματικότητα, διαθέτει πλούσια σοφία και είναι γεγονός που μπορεί να παρατηρηθεί και από τα μάτια του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί προσωπικά να βιώσει τη σοφία του έργου του Θεού και δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί την πλούσια φαντασία του. Αυτή είναι η ακρίβεια και η πραγματική αξία του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Το Πνεύμα μπορεί να κάνει μόνο πράγματα που είναι αόρατα για τον άνθρωπο και που είναι δύσκολο να τα φανταστεί κανείς, όπως, για παράδειγμα, η διαφώτιση του Πνεύματος, η κίνηση του Πνεύματος και η καθοδήγηση του Πνεύματος, αλλά για τον νοήμονα άνθρωπο, αυτά δεν παρέχουν κάποιο σαφές νόημα. Παρέχουν μόνο ένα συγκινητικό ή ένα ευρύ νόημα και δεν μπορούν να δώσουν οδηγίες με λέξεις. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό: Έχει ακριβή καθοδήγηση μέσω λέξεων, έχει σαφές θέλημα και έχει σαφείς στόχους που απαιτεί. Κι έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ψάχνεται ή να χρησιμοποιεί τη φαντασία του, πόσο μάλλον να κάνει εικασίες. Αυτή είναι η σαφήνεια του έργου στη σάρκα και η μεγάλη του διαφορά από το έργο του Πνεύματος. Το έργο του Πνεύματος είναι κατάλληλο μόνο για ένα περιορισμένο πεδίο και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το έργο της σάρκας. Το έργο της σάρκας δίνει στον άνθρωπο πολύ ακριβέστερους και αναγκαίους στόχους και πολύ πιο πραγματική, πολύτιμη γνώση απ’ ότι το έργο του Πνεύματος. Το έργο που έχει τη μεγαλύτερη αξία για τον διεφθαρμένο άνθρωπο είναι αυτό που παρέχει ακριβείς λέξεις, σαφείς στόχους που πρέπει να επιδιώξει, και που μπορεί να δει και να αγγίξει. Μόνο το πραγματικό έργο και η έγκαιρη καθοδήγηση ταιριάζουν στις προτιμήσεις του ανθρώπου και μόνο το αληθινό έργο μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τη διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τον ενσαρκωμένο Θεό. Μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από την πρώην διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη διάθεσή του. Παρόλο που το Πνεύμα είναι η έμφυτη ουσία του Θεού, τέτοιο έργο μπορεί να γίνει μόνο με τη σάρκα Του. Εάν το Πνεύμα εργαζόταν μόνο Του, τότε δεν θα ήταν δυνατόν να είναι αποτελεσματικό το έργο Του —αυτή είναι μια απλή αλήθεια. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν γίνει εχθροί του Θεού εξαιτίας αυτής της σάρκας, όταν τελειώσει το έργο Του, εκείνοι που είναι εναντίον Του όχι μόνο θα παύσουν να είναι εχθροί Του, αλλά, αντίθετα, θα γίνουν μάρτυρές Του. Θα γίνουν μάρτυρες που έχουν κατακτηθεί απ’ Αυτόν, μάρτυρες που είναι συμβατοί μαζί Του και αχώριστοι απ’ Αυτόν. Θα κάνει τον άνθρωπο να γνωρίζει τη σημασία του έργου Του στη σάρκα για τον άνθρωπο και ο άνθρωπος θα γνωρίζει τη σημασία αυτής της σάρκας για το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου. Θα γνωρίζει την πραγματική Του αξία για την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής και, επιπλέον, θα γνωρίζει ότι αυτή η σάρκα θα γίνει μια ζώσα πηγή της ζωής, την οποία ο άνθρωπος δεν θα αντέξει να αποχωριστεί. Αν και η ενσάρκωση του Θεού απέχει πολύ από την ταύτιση με την ταυτότητα και τη θέση του Θεού και φαίνεται στον άνθρωπο να είναι ασύμβατη με την πραγματική Του κατάσταση, αυτή η σάρκα που δεν διαθέτει την αληθινή εικόνα του Θεού ή την πραγματική ταυτότητα του Θεού, μπορεί να επιτελέσει το έργο που το Πνεύμα του Θεού δεν είναι σε θέση να κάνει απευθείας. Αυτή είναι, λοιπόν, η αληθινή σημασία και αξία της ενσάρκωσης του Θεού και αυτή είναι η σημασία και η αξία που ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει και να αναγνωρίσει. Αν και όλοι οι άνθρωποι σέβονται το Πνεύμα του Θεού και περιφρονούν τη σάρκα του Θεού, ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν τα πράγματα ή σκέπτονται, η πραγματική σημασία και αξία της σάρκας υπερβαίνει κατά πολύ αυτήν του Πνεύματος. Φυσικά, αυτό ισχύει μόνο για τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Για όσους αναζητούν την αλήθεια και λαχταρούν την εμφάνιση του Θεού, το έργο του Πνεύματος μπορεί να προσφέρει μόνο συγκίνηση ή έμπνευση, μια αίσθηση θαυμασμού για το γεγονός πως είναι ανεξήγητο και αδιανόητο, και μια αίσθηση ότι είναι μεγάλο, υπερβατικό και αξιοθαύμαστο, αλλά, παράλληλα, άπιαστο και ανέφικτο για όλους. Ο άνθρωπος και το Πνεύμα του Θεού μπορούν μόνο να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον από μακριά, σαν να υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και δεν μπορούν ποτέ να είναι όμοιοι, θαρρείς κι ο άνθρωπος και ο Θεός χωρίζονται από μια αόρατη διαχωριστική γραμμή. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι μια ψευδαίσθηση που δόθηκε στον άνθρωπο από το Πνεύμα κι αυτό συμβαίνει επειδή το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν είναι του ίδιου είδους, το Πνεύμα και ο άνθρωπος δεν θα συνυπάρξουν ποτέ στον ίδιο κόσμο κι επειδή το Πνεύμα δεν κατέχει τίποτα το ανθρώπινο. Έτσι, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Πνεύμα, γιατί το Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει άμεσα το έργο που χρειάζεται ο άνθρωπος. Το έργο της σάρκας προσφέρει στον άνθρωπο πραγματικούς στόχους για να τους επιδιώξει, όπως και σαφή λόγια και μια αίσθηση ότι Εκείνος είναι πραγματικός και κανονικός, ότι είναι ταπεινός και συνηθισμένος. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει φόβο Θεού, για τους περισσότερους ανθρώπους είναι εύκολο να συσχετιστούν μ’ Αυτόν: Ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει το πρόσωπό Του και να ακούει τη φωνή Του και δεν χρειάζεται να Τον κοιτάει από μακριά. Αυτή η σάρκα δίνει την αίσθηση ότι είναι προσιτή στον άνθρωπο κι όχι απόμακρη ούτε ασύλληπτη, αλλά ορατή και απτή, γιατί αυτή η σάρκα συνυπάρχει στον ίδιο κόσμο με τον άνθρωπο.

Για όλους εκείνους που ζουν στη σάρκα, η αλλαγή της διάθεσής τους απαιτεί ν’ επιδιώκουν στόχους και η γνώση του Θεού απαιτεί τη μαρτυρία των πραγματικών πράξεων και του πραγματικού προσώπου του Θεού. Και τα δύο μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την ενσάρκωση του Θεού, και τα δύο μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από την κανονική και πραγματική σάρκα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ενσάρκωση είναι απαραίτητη και ο λόγος που είναι απαραίτητη σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τον Θεό, οι εικόνες των ασαφών και υπερφυσικών Θεών πρέπει να απομακρυνθούν από τις καρδιές τους και, δεδομένου ότι καλούνται να αποβάλλουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους, πρέπει πρώτα να γνωρίζουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση. Αν μόνο ο άνθρωπος επιτελεί το έργο για να διαλύσει τις εικόνες των ασαφών Θεών από τις καρδιές των ανθρώπων, τότε δεν θα καταφέρει να επιτύχει το σωστό αποτέλεσμα. Οι εικόνες των ασαφών Θεών στις καρδιές των ανθρώπων δεν μπορούν να εκτεθούν, να αποβληθούν ή να εξοστρακιστούν εντελώς με λέξεις μόνο. Με τον τρόπο αυτό, τελικά δεν θα ήταν δυνατόν να διαλυθούν αυτά τα βαθιά ριζωμένα πράγματα από τους ανθρώπους. Μόνο αντικαθιστώντας αυτά τα ασαφή και υπερφυσικά πράγματα με τον πρακτικό Θεό και την αληθινή εικόνα του Θεού, και κάνοντας τους ανθρώπους να τα γνωρίσουν σταδιακά, μπορεί να επιτευχθεί το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι ο Θεός, τον οποίο αναζητούσε στο παρελθόν, είναι ασαφής και υπερφυσικός. Αυτό που μπορεί να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι η άμεση καθοδήγηση του Πνεύματος, πόσο μάλλον η διδασκαλία ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά ο ενσαρκωμένος Θεός. Οι αντιλήψεις του ανθρώπου αποκαλύπτονται όταν ο ενσαρκωμένος Θεός επιτελεί επισήμως το έργο Του, γιατί η κανονικότητα και η πραγματικότητα του ενσαρκωμένου Θεού είναι η αντίθεση του ασαφούς και υπερφυσικού Θεού στη φαντασία του ανθρώπου. Οι αρχικές αντιλήψεις του ανθρώπου μπορούν να αποκαλυφθούν μόνο μέσα από την αντίθεση τους προς τον ενσαρκωμένο Θεό. Χωρίς τη σύγκριση με τον ενσαρκωμένο Θεό, οι αντιλήψεις του ανθρώπου δεν θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν. Με άλλα λόγια, χωρίς την αντίθεση της πραγματικότητας, τα ασαφή πράγματα δεν θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν. Κανείς δεν είναι ικανός να χρησιμοποιεί λέξεις για να επιτελέσει αυτό το έργο και κανείς δεν είναι ικανός να εκφέρει αυτό το έργο χρησιμοποιώντας λέξεις. Μόνο ο ίδιος ο Θεός μπορεί να εκτελέσει το δικό Του έργο και κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει για λογαριασμό Του. Ανεξάρτητα από το πόσο πλούσια είναι η γλώσσα των ανθρώπων, είναι ανίκανοι να εκφέρουν με λόγια την πραγματικότητα και την κανονικότητα του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τον Θεό μόνο πιο πρακτικά και μπορεί μόνο να Τον δει πιο καθαρά αν ο Θεός δουλεύει προσωπικά ανάμεσα στους ανθρώπους και αποκαλύπτει πλήρως την εικόνα Του και το Είναι Του. Αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί από κανέναν σαρκικό άνθρωπο. Φυσικά, το Πνεύμα του Θεού είναι επίσης ανίκανο να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Ο Θεός μπορεί να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο από την επιρροή του Σατανά, αλλά αυτό το έργο δεν μπορεί να επιτευχθεί άμεσα από το Πνεύμα του Θεού. Αντιθέτως, μπορεί να γίνει μόνο από τη σάρκα που ενδύεται το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή από την ενσάρκωση του Θεού. Αυτή η σάρκα είναι άνθρωπος αλλά και Θεός, είναι ένας άνθρωπος που κατέχει κανονική ανθρώπινη φύση κι επίσης ο Θεός που κατέχει πλήρη θεϊκή φύση. Κι έτσι, ακόμα κι αν αυτή η σάρκα δεν είναι το Πνεύμα του Θεού και διαφέρει πολύ από το Πνεύμα, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός που σώζει τον άνθρωπο, ο οποίος είναι το Πνεύμα και η σάρκα μαζί. Ανεξάρτητα από το πώς Τον αποκαλούμε, τελικά είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος σώζει την ανθρωπότητα. Διότι το Πνεύμα του Θεού είναι αδιαίρετο από τη σάρκα και το έργο της σάρκας είναι επίσης το έργο του Πνεύματος του Θεού. Μόνο που απλώς αυτό το έργο δεν γίνεται με την ταυτότητα του Πνεύματος, αλλά γίνεται χρησιμοποιώντας την ταυτότητα της σάρκας. Το έργο που πρέπει να γίνει απευθείας από το Πνεύμα δεν απαιτεί ενσάρκωση και το έργο που απαιτεί τη σάρκα δεν μπορεί να γίνει απευθείας από το Πνεύμα και μπορεί να γίνει μόνο από τον ενσαρκωμένο Θεό. Αυτό είναι που απαιτείται για το συγκεκριμένο έργο και είναι αυτό που απαιτείται από τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Στα τρία στάδια του έργου του Θεού, μόνο ένα στάδιο διεξήχθη απευθείας από το Πνεύμα και τα υπόλοιπα δύο στάδια εκτελούνται από τον ενσαρκωμένο Θεό και όχι απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της Εποχής του Νόμου που εκτελέστηκε από το Πνεύμα δεν συνεπαγόταν την αλλαγή της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου κι ούτε έφερε καμία σχέση με τη γνώση του ανθρώπου για τον Θεό. Το έργο της σάρκας του Θεού στην Εποχή της Χάριτος και στην Εποχή της Βασιλείας, εντούτοις, περιλαμβάνει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου και τη γνώση του για τον Θεό και αποτελεί σημαντικό και καθοριστικό μέρος του έργου της σωτηρίας. Επομένως, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερο τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού και χρειάζεται επίσης περισσότερο το απευθείας έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Η ανθρωπότητα χρειάζεται τον ενσαρκωμένο Θεό να την καθοδηγεί, να την υποστηρίζει, να την ποτίζει, να την τρέφει, να την κρίνει και να την παιδεύει, και χρειάζεται περισσότερη χάρη και μεγαλύτερη λύτρωση από τον ενσαρκωμένο Θεό. Μόνο ο Θεός στη σάρκα μπορεί να είναι ο έμπιστος του ανθρώπου, ο ποιμένας του ανθρώπου, η πάντα παρούσα βοήθεια του ανθρώπου και όλα αυτά δηλώνουν την αναγκαιότητα της ενσάρκωσης σήμερα και στο παρελθόν.

Ο άνθρωπος έχει διαφθαρεί από τον Σατανά και είναι ανώτερος από όλα τα πλάσματα του Θεού, οπότε ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τη σωτηρία του Θεού. Το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού είναι ο άνθρωπος, όχι ο Σατανάς κι αυτό που θα σωθεί είναι η σάρκα του ανθρώπου και η ψυχή του ανθρώπου και όχι ο διάβολος. Ο Σατανάς είναι το αντικείμενο της εξόντωσης του Θεού, ο άνθρωπος είναι το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού και η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, οπότε η πρώτη που θα σωθεί πρέπει να είναι η σάρκα του ανθρώπου. Η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί πολύ βαθιά και έχει γίνει κάτι που αντιτίθεται στον Θεό, η οποία ακόμη και απροκάλυπτα αντιτίθεται στον Θεό και αρνείται την ύπαρξή Του. Αυτή η διεφθαρμένη σάρκα είναι απλά πάρα πολύ ανυπάκουη και τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί ή να αλλάξει από τη διεφθαρμένη διάθεση της σάρκας. Ο Σατανάς έρχεται στη σάρκα του ανθρώπου για να προκαλέσει διαταραχή και χρησιμοποιεί τη σάρκα του ανθρώπου για να διαταράξει το έργο του Θεού, να βλάψει το σχέδιο του Θεού κι έτσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε Σατανά και εχθρό του Θεού. Για να σωθεί ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να κατακτηθεί. Εξαιτίας αυτού, ο Θεός αποδέχεται την πρόκληση, ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο που προτίθεται να κάνει και μάχεται τον Σατανά. Ο στόχος Του είναι η σωτηρία της ανθρωπότητας, η οποία έχει διαφθαρεί, και η ήττα και η εξόντωση του Σατανά, ο οποίος επαναστατεί εναντίον Του. Νικά τον Σατανά μέσα από το έργο Του της κατάκτησης του ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα σώζει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Έτσι, πρόκειται για έργο που επιτυγχάνει δύο στόχους ταυτόχρονα. Εργάζεται ενσαρκωμένος, μιλά ενσαρκωμένος και αναλαμβάνει όλο το έργο ενσαρκωμένος, για να συνδεθεί καλύτερα με τον άνθρωπο και να κατακτήσει καλύτερα τον άνθρωπο. Την τελευταία φορά που ο Θεός ενσαρκώνεται, το έργο Του των εσχάτων ημερών θα ολοκληρωθεί στη σάρκα. Θα ταξινομήσει όλους τους ανθρώπους ανάλογα με το είδος τους, θα ολοκληρώσει τη διαχείριση Του συνολικά και θα ολοκληρώσει όλο Του το έργο ενσαρκωμένος. Αφού τελειώσει το έργο Του στη γη, θα θριαμβεύσει παντελώς. Καθώς εργάζεται ενσαρκωμένος, ο Θεός θα έχει κατακτήσει πλήρως την ανθρωπότητα και θα έχει κερδίσει πλήρως την ανθρωπότητα. Δεν σημαίνει, λοιπόν, ότι η όλη διαχείρισή Του θα έχει τελειώσει; Όταν ο Θεός ολοκληρώσει το έργο Του στην ενσάρκωσή Του, καθώς θα έχει νικήσει πλήρως τον Σατανά και θα έχει θριαμβεύσει, ο Σατανάς δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να διαφθείρει τον άνθρωπο. Το έργο της πρώτης ενσάρκωσης του Θεού ήταν η λύτρωση και η συγχώρεση των αμαρτιών του ανθρώπου. Τώρα είναι το έργο της κατάκτησης και της πλήρους απόκτησης της ανθρωπότητας, έτσι ώστε ο Σατανάς να μην έχει πλέον τρόπο να κάνει το έργο του, θα έχει χάσει εντελώς και ο Θεός θα έχει νικήσει κατά κράτος. Αυτό είναι το έργο της σάρκας και είναι το έργο του Θεού αυτοπροσώπως. Το αρχικό έργο των τριών σταδίων του έργου του Θεού εκτελέστηκε απευθείας από το Πνεύμα κι όχι από τη σάρκα. Το τελικό έργο των τριών σταδίων του έργου του Θεού, όμως, επιτελείται από τον ενσαρκωμένο Θεό κι όχι απευθείας από το Πνεύμα. Το έργο της λύτρωσης του ενδιάμεσου σταδίου έγινε επίσης από τον ενσαρκωμένο Θεό. Σε όλη τη διάρκεια ολόκληρου του έργου διαχείρισης, το πιο σημαντικό έργο είναι η σωτηρία του ανθρώπου από την επιρροή του Σατανά. Το βασικό έργο είναι η πλήρης κατάκτηση του διεφθαρμένου ανθρώπου, αποκαθιστώντας έτσι την αρχική ευλάβεια στην καρδιά του κατακτημένου ανθρώπου προς τον Θεό και επιτρέποντάς του έτσι να πετύχει μια κανονική ζωή, δηλαδή την κανονική ζωή ενός πλάσματος του Θεού. Αυτό το έργο είναι κρίσιμο και αποτελεί τον πυρήνα του έργου διαχείρισης. Στα τρία στάδια του έργου της σωτηρίας, το πρώτο στάδιο του έργου της Εποχής του Νόμου απείχε πολύ από τον πυρήνα του έργου διαχείρισης. Έμοιαζε μόνο λίγο με το έργο της σωτηρίας και δεν ήταν η αρχή του έργου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά. Το πρώτο στάδιο του έργου ολοκληρώθηκε απευθείας από το Πνεύμα, επειδή, σύμφωνα με τον νόμο, ο άνθρωπος γνώριζε μόνο πώς να συμμορφώνεται με τον νόμο και δεν κατείχε περισσότερη αλήθεια· κι επειδή το έργο στην Εποχή του Νόμου περιλάμβανε ελάχιστες αλλαγές στη διάθεση του ανθρώπου και δεν αφορούσε το έργο πώς να σώσει τον άνθρωπο από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά. Έτσι, το Πνεύμα του Θεού ολοκλήρωσε αυτό το εξαιρετικά απλό στάδιο του έργου, που δεν αφορούσε τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου. Αυτό το στάδιο του έργου δεν είχε καμιά σχέση με τον πυρήνα της διαχείρισης και δεν είχε μεγάλη συσχέτιση με το επίσημο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου κι έτσι, δεν απαιτούσε από τον Θεό να ενσαρκωθεί για να επιτελέσει προσωπικά το έργο Του. Το έργο που γίνεται από το Πνεύμα είναι έμμεσο και ακατάληπτο, καθώς και άκρως τρομακτικό και απρόσιτο στον άνθρωπο. Το Πνεύμα δεν είναι κατάλληλο για να επιτελέσει άμεσα το έργο της σωτηρίας και δεν είναι κατάλληλο για να προσφέρει άμεσα στον άνθρωπο ζωή. Το πιο κατάλληλο για τον άνθρωπο είναι το να μεταμορφώσει το έργο του Πνεύματος σε μια προσέγγιση που είναι κοντά στον άνθρωπο, δηλαδή το πιο κατάλληλο για τον άνθρωπο είναι ο Θεός να γίνει ένας συνηθισμένος, κανονικός άνθρωπος, για να κάνει το έργο Του. Αυτό απαιτεί να ενσαρκωθεί ο Θεός, για να αντικαταστήσει το έργο του Πνεύματος, και για τον άνθρωπο δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος να εργαστεί ο Θεός. Μεταξύ αυτών των τριών σταδίων του έργου, διεξάγονται δύο στάδια από την ενσάρκωση, και αυτά τα δύο στάδια είναι οι βασικές φάσεις του έργου διαχείρισης. Οι δύο ενσαρκώσεις αλληλοσυμπληρώνονται και οδηγούν η μια την άλλη στην τελείωση. Το πρώτο στάδιο της ενσάρκωσης του Θεού αποτέλεσε το θεμέλιο για το δεύτερο στάδιο και μπορεί να ειπωθεί ότι οι δυο ενσαρκώσεις του Θεού σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο και δεν είναι ασύμβατες μεταξύ τους. Αυτά τα δύο στάδια του έργου του Θεού εκτελούνται από τον Θεό στην ενσαρκωμένη ταυτότητά Του, επειδή είναι πολύ σημαντικά για ολόκληρο το έργο διαχείρισης. Θα μπορούσε να ειπωθεί σχεδόν ότι, χωρίς το έργο των δύο ενσαρκώσεων του Θεού, ολόκληρο το έργο διαχείρισης θα είχε σταματήσει και το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας δεν θα ήταν παρά κενά λόγια. Το αν το έργο αυτό είναι σημαντικό ή όχι βασίζεται στις ανάγκες της ανθρωπότητας και στην πραγματικότητα της εξαχρειωμένης ανθρωπότητας, όπως και στη σοβαρότητα της ανυπακοής του Σατανά και της διατάραξης του έργου από αυτήν. Η καταλληλότητα κάποιου να φέρει εις πέρας ένα έργο εξαρτάται από τη φύση του έργου που επιτελείται από τον εργάτη, και από τη σημασία του έργου. Όταν πρόκειται για τη σπουδαιότητα αυτού του έργου, από την άποψη του ποια μέθοδος εργασίας πρέπει να υιοθετηθεί —έργο που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα του Θεού ή έργο που γίνεται από τον ενσαρκωμένο Θεό ή έργο που γίνεται μέσω του ανθρώπου— το πρώτο που πρέπει να εξαλειφθεί είναι το έργο που γίνεται μέσω του ανθρώπου και με βάση τη φύση του έργου και τη φύση του έργου του Πνεύματος έναντι εκείνου της σάρκας, αποφασίζεται τελικά ότι το έργο που γίνεται από την ενσάρκωση είναι πιο ωφέλιμο για τον άνθρωπο από το έργο που γίνεται απευθείας από το Πνεύμα και προσφέρει περισσότερα πλεονεκτήματα. Αυτή είναι η σκέψη του Θεού σε αυτή την περίοδο: το να αποφασίσει αν το έργο επιτελέστηκε από το Πνεύμα ή από τη σάρκα. Υπάρχει σημασία και βάση σε κάθε στάδιο του έργου. Δεν είναι αβάσιμες φαντασιώσεις, ούτε εκτελούνται αυθαίρετα. Υπάρχει μια κάποια σοφία μέσα τους. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από όλο το έργο του Θεού. Ειδικότερα, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό από το σχέδιο του Θεού σε ένα τόσο μεγάλο έργο όπου ο ενσαρκωμένος Θεός εργάζεται ο ίδιος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι έτσι, η σοφία του Θεού και όλο Του το Είναι αντικατοπτρίζονται στην κάθε πράξη, σκέψη και ιδέα μέσα στο έργο Του. Αυτό είναι το Είναι του Θεού, που είναι πιο συγκροτημένο και πιο συστηματικό. Αυτές τις λεπτές σκέψεις και ιδέες είναι δύσκολο να τις συλλάβει ο άνθρωπος, αλλά και δύσκολο να τις πιστέψει όπως, εξάλλου, είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να τις γνωρίζει. Το έργο του ανθρώπου εκτελείται σύμφωνα με τη γενική αρχή, η οποία, για τον άνθρωπο είναι εξαιρετικά ικανοποιητική· ωστόσο, σε σύγκριση με το έργο του Θεού, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη ανομοιογένεια· αν και οι πράξεις του Θεού είναι μεγάλες και το έργο του Θεού είναι μεγαλοπρεπούς κλίμακας, πίσω από αυτά υπάρχουν πολλά μικροσκοπικά και ακριβή σχέδια και ρυθμίσεις που είναι αδύνατον ο άνθρωπος να τις συλλάβει. Κάθε στάδιο του έργου Του δεν είναι μόνο σύμφωνο με μια αρχή, αλλά εμπεριέχει και πολλά πράγματα που δεν μπορούν να εκφραστούν από την ανθρώπινη γλώσσα και αυτά είναι τα πράγματα που είναι αόρατα στον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το αν είναι το έργο του Πνεύματος ή το έργο του ενσαρκωμένου Θεού, το καθένα περιέχει τα σχέδια του έργου Του. Εκείνος δεν εργάζεται χωρίς να έχει θέσει βάσεις και δεν κάνει ασήμαντο έργο. Όταν το Πνεύμα εργάζεται απευθείας, είναι για να εκπληρώσει τους στόχους Του, κι όταν γίνεται άνθρωπος (δηλαδή, όταν Εκείνος μεταμορφώνει το εξωτερικό Του κέλυφος) για να επιτελέσει έργο, συμβαδίζει ακόμα περισσότερο με τον σκοπό Του. Για ποιον άλλο λόγο θα άλλαζε πρόθυμα την ταυτότητά Του; Για ποιον άλλο λόγο θα μεταμορφωνόταν πρόθυμα σε κάποιον που θεωρείται χαμηλού επιπέδου και υφίσταται διωγμούς;

Το έργο Του της ενσάρκωσης είναι ύψιστης σημασίας, το οποίο εκφέρεται σε σχέση με το έργο, κι Εκείνος που τελικά ολοκληρώνει το έργο είναι ο ενσαρκωμένος Θεός κι όχι το Πνεύμα. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί κάποια στιγμή να έρθει στη γη και να εμφανιστεί στον άνθρωπο, οπότε και θα κρίνει προσωπικά ολόκληρη την ανθρωπότητα, εξετάζοντας όλους έναν προς έναν, χωρίς να παραλειφθεί κανείς. Αυτοί που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο δεν γνωρίζουν αυτό το στάδιο του έργου της ενσάρκωσης. Ο Θεός δεν κρίνει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και δεν δοκιμάζει τον καθένα ξεχωριστά. Αν έπραττε έτσι, δεν θα ήταν το έργο της κρίσης. Μήπως η διαφθορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν είναι η ίδια; Δεν είναι η ουσία του ανθρώπου η ίδια; Αυτό που κρίνεται είναι η διεφθαρμένη ουσία της ανθρωπότητας, η ουσία του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά κι όλες οι αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Θεός δεν κρίνει τα μηδαμινά και ασήμαντα λάθη του ανθρώπου. Το έργο της κρίσης είναι αντιπροσωπευτικό και δεν εκτελείται ειδικά για ένα συγκεκριμένο άτομο. Αντίθετα, είναι έργο στο οποίο μια ομάδα ανθρώπων κρίνεται, προκειμένου να εκπροσωπήσει την κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με την προσωπική εκτέλεση του έργου Του σε μια ομάδα ανθρώπων, ο ενσαρκωμένος Θεός χρησιμοποιεί το έργο Του για να αντιπροσωπεύσει το έργο ολόκληρης της ανθρωπότητας, το οποίο μετά σταδιακά εξαπλώνεται. Το έργο της κρίσης είναι επίσης έτσι. Ο Θεός δεν κρίνει ένα συγκεκριμένο είδος ατόμου ή μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά κρίνει την αδικία ολόκληρης της ανθρωπότητας —η εναντίωση του ανθρώπου προς τον Θεό, για παράδειγμα, ή η έλλειψη φόβου Θεού από πλευράς του ανθρώπου ή η διατάραξη του έργου του Θεού και ούτω καθεξής. Αυτό που κρίνεται είναι η ουσία της εναντίωσης της ανθρωπότητας στον Θεό κι αυτό το έργο είναι το έργο της κατάκτησης των εσχάτων ημερών. Το έργο και ο λόγος του ενσαρκωμένου Θεού που μαρτυρείται από τον άνθρωπο είναι το έργο της κρίσης ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου κατά τις έσχατες ημέρες, που συνέλαβε ο άνθρωπος στο παρελθόν. Το έργο που γίνεται σήμερα από τον ενσαρκωμένο Θεό είναι ακριβώς η κρίση μπροστά στον μεγάλο λευκό θρόνο. Ο ενσαρκωμένος Θεός του σήμερα είναι ο Θεός που κρίνει το σύνολο της ανθρωπότητας κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτή η ενσάρκωση και το έργο Του, ο λόγος και όλη η διάθεσή Του είναι η ολότητά Του. Αν και το εύρος του έργου Του είναι περιορισμένο και δεν αφορά άμεσα ολόκληρο το σύμπαν, η ουσία του έργου της κρίσης είναι η άμεση κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας —όχι μόνο για χάρη του εκλεκτού λαού της Κίνας, ούτε για χάρη ενός μικρού αριθμού ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αν και το εύρος αυτού του έργου δεν αφορά ολόκληρο το σύμπαν, αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος, κι αφού ολοκληρώσει το έργο μέσα στο πεδίο εργασίας της ενσάρκωσής Του, θα επεκτείνει αυτό το έργο αμέσως σε ολόκληρο το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που το ευαγγέλιο του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλο το σύμπαν μετά την ανάσταση και την ανάληψή Του. Ανεξάρτητα από το αν είναι το έργο του Πνεύματος ή το έργο της σάρκας, είναι έργο που διεξάγεται μέσα σε ένα περιορισμένο πεδίο, αλλά αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός παρουσιάζεται για να κάνει το έργο Του χρησιμοποιώντας την ενσαρκωμένη Του ταυτότητα, κι ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο Θεός που κρίνει τον άνθρωπο ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου. Ανεξάρτητα από το αν είναι το Πνεύμα ή η σάρκα, Αυτός που επιτελεί το έργο της κρίσης είναι ο Θεός που κρίνει την ανθρωπότητα κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό ορίζεται με βάση το έργο Του και δεν ορίζεται σύμφωνα με την εξωτερική Του εμφάνιση ή με διάφορους άλλους παράγοντες. Αν και ο άνθρωπος έχει αντιλήψεις γι’ αυτές τις λέξεις, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός της κρίσης του ενσαρκωμένου Θεού και της κατάκτησης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από τη γνώμη του ανθρώπου γι’ αυτό, τα γεγονότα είναι, εντέλει, γεγονότα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι «το έργο γίνεται από τον Θεό, αλλά η σάρκα δεν είναι Θεός». Αυτό είναι ανοησία, γιατί αυτό το έργο δεν μπορεί να γίνει από κανέναν, εκτός από τον ενσαρκωμένο Θεό. Δεδομένου ότι το έργο αυτό έχει ήδη ολοκληρωθεί, ακολουθώντας αυτό το έργο, το έργο της κρίσης του ανθρώπου από τον Θεό, δεν θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά. Η δεύτερη ενσάρκωση του Θεού έχει ήδη ολοκληρώσει το σύνολο του έργου ολόκληρης της διαχείρισης και δεν θα υπάρξει τέταρτο στάδιο του έργου του Θεού. Επειδή αυτός που κρίνεται είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που είναι από σάρκα και έχει διαφθαρεί και δεν είναι το πνεύμα του Σατανά που κρίνεται άμεσα, το έργο της κρίσης δεν διεξάγεται στον πνευματικό κόσμο, αλλά ανάμεσα στους ανθρώπους. Κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος και πιο αρμόδιος από τον ενσαρκωμένο Θεό να κρίνει τη διαφθορά της σάρκας του ανθρώπου. Εάν η κρίση διεξαγόταν απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, τότε δεν θα ήταν καθολική. Επιπλέον, ένα τέτοιο έργο θα ήταν δύσκολο να το δεχτεί ο άνθρωπος, διότι το Πνεύμα δεν είναι σε θέση να έρθει αντιμέτωπο κατά πρόσωπο με τον άνθρωπο και γι’ αυτό, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν άμεσα, πόσο μάλλον θα μπορούσε ο άνθρωπος να δει την απρόσβλητη διάθεση του Θεού πιο καθαρά. Ο Σατανάς μπορεί να νικηθεί πλήρως μόνο αν ο ενσαρκωμένος Θεός κρίνει τη διαφθορά της ανθρωπότητας. Όντας ίδιος με τον άνθρωπο που κατέχει την κανονική ανθρώπινη φύση, ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να κρίνει άμεσα την αδικία του ανθρώπου. Αυτό είναι το σημάδι της έμφυτης αγιότητας και της εξαιρετικότητάς Του. Μόνο ο Θεός είναι ικανός και σε θέση να κρίνει τον άνθρωπο, επειδή κατέχει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη κι έτσι, είναι ικανός να κρίνει τον άνθρωπο. Όσοι δεν κατέχουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, δεν είναι κατάλληλοι να κρίνουν τους άλλους. Αν αυτό το έργο γινόταν από το Πνεύμα του Θεού, τότε δεν θα ήταν νίκη επί του Σατανά. Το Πνεύμα είναι εγγενώς πιο υψηλό από τα θνητά όντα και το Πνεύμα του Θεού είναι εγγενώς άγιο και θριαμβεύει πάνω στη σάρκα. Αν το Πνεύμα έκανε αυτό το έργο απευθείας, δεν θα ήταν σε θέση να κρίνει όλη την ανυπακοή του ανθρώπου και δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει όλη την αδικία του ανθρώπου. Διότι το έργο της κρίσης διεξάγεται και μέσω των ανθρώπινων αντιλήψεων για τον Θεό κι ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ αντιλήψεις για το Πνεύμα κι έτσι, το Πνεύμα δεν είναι σε θέση ν’ αποκαλύψει καλύτερα την αδικία του ανθρώπου, πόσο μάλλον ν’ αποκαλύψει πλήρως αυτή την αδικία. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο εχθρός όλων εκείνων που δεν Τον γνωρίζουν. Μέσω της κρίσης των αντιλήψεων του ανθρώπου και της εναντίωσης προς Αυτόν, αποκαλύπτει όλη την ανυπακοή της ανθρωπότητας. Οι συνέπειες του έργου Του στη σάρκα είναι πιο εμφανείς από εκείνες του έργου του Πνεύματος. Κι έτσι, η κρίση όλης της ανθρωπότητας δεν εκτελείται απευθείας από το Πνεύμα, αλλά είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ορατός και απτός από τον άνθρωπο κι ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Στη σχέση του με τον ενσαρκωμένο Θεό, ο άνθρωπος προχωρά από την εναντίωση στην υπακοή, από τη δίωξη στην αποδοχή, από τη σύλληψη στη γνώση κι από την απόρριψη στην αγάπη. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού. Ο άνθρωπος σώζεται μόνο με την αποδοχή της κρίσης Του, μόνο σταδιακά Τον γνωρίζει μέσα από τα λόγια του στόματός Του, κατακτάται απ’ Αυτόν κατά τη διάρκεια της εναντίωσής του σ’ Αυτόν και δέχεται την προσφορά της ζωής από Αυτόν κατά την αποδοχή της παίδευσής Του. Όλο αυτό το έργο είναι το έργο του ενσαρκωμένου Θεού κι όχι το έργο του Θεού στην ταυτότητα του Πνεύματος. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι το μεγαλύτερο έργο και το πιο βαθύ έργο, και το κρίσιμο μέρος των τριών σταδίων του έργου του Θεού είναι τα δύο στάδια του έργου της ενσάρκωσης. Η βαθιά διαφθορά του ανθρώπου είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στο έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Ειδικότερα, το έργο που πραγματοποιείται στους ανθρώπους των έσχατων ημερών είναι εξαιρετικά δύσκολο, το περιβάλλον είναι εχθρικό και το επίπεδο κάθε είδους ατόμου είναι αρκετά χαμηλό. Ωστόσο, στο τέλος αυτού του έργου, θα επιτύχει το σωστό αποτέλεσμα, χωρίς καμία ατέλεια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του έργου της ενσάρκωσης κι αυτό το αποτέλεσμα είναι πιο πειστικό απ’ αυτό του έργου του Πνεύματος. Τα τρία στάδια του έργου του Θεού πρέπει να ολοκληρωθούν στη σάρκα και πρέπει να ολοκληρωθούν από τον ενσαρκωμένο Θεό. Το σημαντικότερο και πιο καίριο έργο γίνεται στη σάρκα και η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να πραγματοποιηθεί από τον ίδιο τον ενσαρκωμένο Θεό. Ακόμα κι αν όλη η ανθρωπότητα αισθάνεται ότι ο ενσαρκωμένος Θεός δεν σχετίζεται με τον άνθρωπο, στην πραγματικότητα, η σάρκα τούτη αφορά τη μοίρα και την ύπαρξη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Κάθε στάδιο του έργου του Θεού γίνεται για χάρη ολόκληρης της ανθρωπότητας και απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Ακόμη κι αν είναι το έργο Του στη σάρκα, εξακολουθεί να απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα. Είναι ο Θεός όλης της ανθρωπότητας και είναι ο Θεός όλων των δημιουργημένων και μη δημιουργημένων όντων. Αν και το έργο Του στη σάρκα είναι περιορισμένου εύρους και το αντικείμενο αυτού του έργου είναι επίσης περιορισμένο, κάθε φορά που ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο Του, επιλέγει ένα αντικείμενο του έργου Του που είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό. Δεν επιλέγει μια ομάδα απλών και κοινών ανθρώπων πάνω στους οποίους θα εργαστεί, αλλά, αντ’ αυτού, επιλέγει ως αντικείμενο του έργου Του μια ομάδα ανθρώπων, ικανών ν’ αποτελέσουν τους εκπρόσωπους του έργου Του στη σάρκα. Αυτή η ομάδα ανθρώπων επιλέγεται, επειδή το εύρος του έργου Του κατά την ενσάρκωση είναι περιορισμένο και είναι προετοιμασμένο ειδικά για την ενσάρκωσή Του και επιλέγεται ειδικά για το έργο Του στη σάρκα. Η επιλογή των αντικειμένων του έργου Του από τον Θεό δεν είναι αβάσιμη, αλλά είναι σύμφωνη με την εξής αρχή: Το αντικείμενο του έργου πρέπει να είναι επωφελές για το έργο του ενσαρκωμένου Θεού και πρέπει να είναι σε θέση να εκπροσωπεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι μπόρεσαν να εκπροσωπήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αποδοχή της προσωπικής λύτρωσης από τον Ιησού και οι Κινέζοι μπορούν να εκπροσωπήσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αποδοχή της προσωπικής κατάκτησης από τον ενσαρκωμένο Θεό. Υπάρχει μια βάση στην εκπροσώπηση όλης της ανθρωπότητας από τους Εβραίους και υπάρχει επίσης μια βάση στην εκπροσώπηση όλης της ανθρωπότητας από τον κινεζικό λαό, στην αποδοχή της προσωπικής κατάκτησης από τον Θεό. Τίποτα δεν αποκαλύπτει τη σημασία της λύτρωσης περισσότερο από το έργο της λύτρωσης που έλαβε χώρα μεταξύ των Εβραίων και τίποτα δεν αποκαλύπτει την πληρότητα και την επιτυχία του έργου της κατάκτησης περισσότερο από το έργο της κατάκτησης ανάμεσα στον κινεζικό λαό. Το έργο και ο λόγος του ενσαρκωμένου Θεού φαίνονται ότι απευθύνονται μόνο σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αλλά, στην πραγματικότητα, το έργο Του μέσα σ’ αυτή τη μικρή ομάδα είναι το έργο ολόκληρου του σύμπαντος και ο λόγος Του απευθύνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αφού τελειώσει το έργο της ενσάρκωσής Του, αυτοί που Τον ακολουθούν θ’ αρχίσουν να διαδίδουν το έργο που Αυτός έχει κάνει ανάμεσά τους. Το καλύτερο πράγμα σχετικά με το έργο της ενσάρκωσής Του, είναι ότι μπορεί να αφήνει ακριβή λόγια και προτροπές και το ακριβές θέλημά Του για την ανθρωπότητα σε όσους Tον ακολουθούν, έτσι ώστε οι ακόλουθοί Του να μπορούν να μεταφέρουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και πιο συγκεκριμένα όλο το έργο της ενσάρκωσής Του και το θέλημά Του για όλη την ανθρωπότητα σε εκείνους που αποδέχονται αυτή την οδό. Μόνο το έργο του ενσαρκωμένου Θεού μεταξύ των ανθρώπων επιτυγχάνει πραγματικά το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει και ζει μαζί με τον άνθρωπο. Μόνο αυτό το έργο εκπληρώνει την επιθυμία του ανθρώπου να δει το πρόσωπο του Θεού, να γίνει μάρτυρας του έργου του Θεού και να ακούσει τον προσωπικό λόγο του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός ολοκληρώνει την εποχή στην οποία μόνο η πλάτη του Ιεχωβά εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα, και ολοκληρώνει επίσης την εποχή της πίστης της ανθρωπότητας στον ασαφή Θεό. Ειδικότερα, το έργο του τελευταίου ενσαρκωμένου Θεού οδηγεί όλη την ανθρωπότητα σε μια εποχή πιο ρεαλιστική, πιο πρακτική και πιο ευχάριστη. Δεν ολοκληρώνει μόνο την εποχή του νόμου και του δόγματος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αποκαλύπτει στον άνθρωπο έναν πραγματικό και κανονικό Θεό, ο οποίος είναι δίκαιος και άγιος, ο οποίος ξεκλειδώνει το έργο του σχεδίου διαχείρισης και επιδεικνύει τα μυστήρια και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Εκείνον, ο οποίος δημιούργησε την ανθρωπότητα και τερματίζει το έργο της διαχείρισης, και ο οποίος παρέμεινε κρυμμένος για χιλιάδες χρόνια. Οδηγεί την εποχή της ασάφειας σε ένα πλήρες τέλος και ολοκληρώνει την εποχή κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα θέλησε να αναζητήσει το πρόσωπο του Θεού, αλλά δεν το μπόρεσε. Ολοκληρώνει δηλαδή την εποχή, κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα υπηρετούσε τον Σατανά και οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια εντελώς νέα εποχή. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αντί του Πνεύματος του Θεού. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα Του, αυτοί που Τον ακολουθούν δεν αναζητούν και δεν ψάχνουν πια στα τυφλά αυτά τα πράγματα που μοιάζουν συνάμα να υπάρχουν και να μην υπάρχουν, και παύουν να μαντεύουν το θέλημα του ασαφούς Θεού. Όταν ο Θεός επεκτείνει το έργο Του στη σάρκα, αυτοί που Τον ακολουθούν θα μεταβιβάσουν το έργο που έχει κάνει στη σάρκα σε όλα τα δόγματα και τα θρησκεύματα και θα μεταδώσουν όλα τα λόγια Του στα αυτιά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όλα όσα ακούγονται από εκείνους που λαμβάνουν το ευαγγέλιό Του, θα είναι τα γεγονότα του έργου Του, θα είναι πράγματα που προσωπικά θα έχει δει και ακούσει ο άνθρωπος, και θα είναι γεγονότα κι όχι διαδόσεις. Αυτά τα γεγονότα είναι τα τεκμήρια με τα οποία διαδίδει το έργο Του και είναι επίσης τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για την εξάπλωση του έργου Του. Χωρίς την ύπαρξη γεγονότων, το ευαγγέλιό Του δεν θα εξαπλωνόταν σε όλες τις χώρες και σε όλα τα μέρη. Χωρίς γεγονότα, αλλά μόνο με τις φαντασιώσεις του ανθρώπου, ποτέ δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο της κατάκτησης όλου του σύμπαντος. Το Πνεύμα είναι αψηλάφητο και αόρατο στον άνθρωπο και το έργο του Πνεύματος δεν είναι ικανό να αφήσει περαιτέρω τεκμήρια ή γεγονότα του έργου του Θεού για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ την πραγματική όψη του Θεού και θα πιστεύει πάντα σε έναν ασαφή Θεό που δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν θα δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού, ούτε θα ακούσει ποτέ λόγια προσωπικά από τον Θεό. Οι φαντασιώσεις του ανθρώπου, τελικά, είναι κενές και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το αληθινό πρόσωπο του Θεού. Η έμφυτη διάθεση του Θεού και το έργο του ίδιου του Θεού δεν μπορούν να αντιγραφούν από τον άνθρωπο. Ο αόρατος Θεός στον ουρανό και το έργο Του μπορούν μόνο να μεταφερθούν στη γη από τον ενσαρκωμένο Θεό που προσωπικά επιτελεί το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο ιδανικός τρόπος με τον οποίο ο Θεός εμφανίζεται στον άνθρωπο, με τον οποίο ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό και γνωρίζει το αληθινό πρόσωπο του Θεού και δεν μπορεί να επιτευχθεί από έναν μη ενσαρκωμένο Θεό. Έχοντας ο Θεός πραγματοποιήσει το έργο Του σε αυτό το στάδιο, το έργο Του έχει ήδη επιτύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα και έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Το προσωπικό έργο του ενσαρκωμένου Θεού έχει ήδη ολοκληρώσει το ενενήντα τοις εκατό του έργου ολόκληρης της διαχείρισής Του. Αυτή η ενσάρκωση προσέδωσε μια καλύτερη αρχή σε όλο το έργο Του και μια σύνοψη για όλο το έργο Του, έχει διακηρύξει όλο το έργο Του και έκανε την τελευταία διεξοδική ανανέωση σε όλο αυτό το έργο. Από εδώ και πέρα, δεν θα υπάρξει άλλος ενσαρκωμένος Θεός να ολοκληρώσει το τέταρτο στάδιο του έργου του Θεού και δεν θα υπάρξει άλλο θαυμαστό έργο της τρίτης ενσάρκωσης του Θεού.

Κάθε στάδιο του έργου του ενσαρκωμένου Θεού αντιπροσωπεύει το έργο Του ολόκληρης της εποχής και δεν αντιπροσωπεύει μια ορισμένη περίοδο όπως το έργο του ανθρώπου. Κι έτσι, το τέλος του έργου της τελευταίας ενσάρκωσής Του δεν σημαίνει ότι το έργο Του έχει φτάσει στο τέλος, γιατί το έργο της ενσάρκωσής Του αντιπροσωπεύει ολόκληρη την εποχή και δεν αντιπροσωπεύει μόνο την περίοδο κατά την οποία κάνει το έργο Του στη σάρκα. Σημαίνει ακριβώς ότι τελειώνει το έργο Του για μια ολόκληρη εποχή όσο καιρό είναι ενσαρκωμένος, και μετά εξαπλώνεται σε όλα τα μέρη. Αφού ο ενσαρκωμένος Θεός εκπληρώσει τη διακονία Του, θα αναθέσει το μελλοντικό έργο Του σε όσους Τον ακολουθούν. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο Του ολόκληρης της εποχής θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Το έργο ολόκληρης της εποχής της ενσάρκωσης θα θεωρηθεί πλήρες μόνο όταν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού ξεκινά μια νέα εποχή κι εκείνοι που συνεχίζουν το έργο Του είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούνται απ’ Αυτόν. Το έργο που επιτελείται από τον άνθρωπο είναι μέσα στη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού και δεν είναι σε θέση να υπερβεί αυτό το πεδίο. Αν ο ενσαρκωμένος Θεός δεν έρθει να κάνει το έργο Του, ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να φέρει το τέλος της παλιάς εποχής και δεν είναι σε θέση να προχωρήσει σε μια νέα εποχή. Το έργο που κάνει ο άνθρωπος είναι απλώς εντός του φάσματος του καθήκοντός του που είναι ανθρωπίνως εφικτό και δεν αντιπροσωπεύει το έργο του Θεού. Μόνο ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί να έρθει και να ολοκληρώσει το έργο που θα πρέπει να κάνει και, εκτός απ’ Αυτόν, κανείς δεν μπορεί να επιτελέσει αυτό το έργο για λογαριασμό Του. Φυσικά, αυτό για το οποίο μιλώ αφορά το έργο της ενσάρκωσης. Αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός πραγματοποιεί πρώτα ένα βήμα του έργου που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου, μετά από το οποίο επιτελεί επιπλέον έργο που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου. Σκοπός του έργου είναι η κατάκτηση του ανθρώπου. Από μία άποψη, η ενσάρκωση του Θεού δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου κι επιπλέον, κάνει περισσότερο έργο που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του ανθρώπου κι έτσι, ο άνθρωπος αναπτύσσει ακόμη πιο επικριτικές απόψεις γι’ Αυτόν. Επιτελεί απλώς το έργο της κατάκτησης μεταξύ ανθρώπων που έχουν μυριάδες αντιλήψεις απέναντί Του. Ανεξάρτητα από το πώς Τον αντιμετωπίζουν, αφού εκπληρώσει τη διακονία Του, όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τεθεί υπό το κράτος Του. Το γεγονός αυτού του έργου δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στον κινεζικό λαό, αλλά αντιπροσωπεύει και το πώς θα κατακτηθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν σε αυτούς τους ανθρώπους αποτελούν τον πρόδρομο των αποτελεσμάτων που θα επιτευχθούν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και τα αποτελέσματα του έργου που θα επιτελεστεί στο μέλλον θα υπερβούν ακόμη περισσότερο τα αποτελέσματα στους ανθρώπους αυτούς. Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού δεν περιλαμβάνει μεγάλες φανφάρες, ούτε είναι τυλιγμένο σε ένα πέπλο ασάφειας. Είναι αληθινό και πραγματικό και είναι έργο στο οποίο ένα και ένα κάνει δύο. Δεν είναι κρυμμένο από κανέναν, ούτε εξαπατά κανέναν. Αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι είναι πραγματικό και γνήσιο και αυτό που κερδίζει ο άνθρωπος είναι η πραγματική αλήθεια και γνώση. Όταν τελειώσει το έργο, ο άνθρωπος θα έχει αποκτήσει νέα γνώση γι’ Αυτόν κι εκείνοι που πραγματικά αναζητούν τον Θεό δεν θα έχουν πλέον καμία άλλη αντίληψη γι’ Αυτόν. Αυτό δεν αποτελεί μόνο το αποτέλεσμα του έργου Του στον κινεζικό λαό, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης το αποτέλεσμα του έργου Του στην κατάκτηση ολόκληρης της ανθρωπότητας, γιατί τίποτα δεν είναι πιο επωφελές για το έργο της κατάκτησης ολόκληρης της ανθρωπότητας από αυτή την ενσάρκωση και το έργο της και τα πάντα που αφορούν αυτή την ενσάρκωση. Είναι ευεργετικά για το έργο Του σήμερα και ευεργετικά για το έργο Του στο μέλλον. Αυτή η ενσάρκωση θα κατακτήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και θα κερδίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει καλύτερο έργο μέσω του οποίου ολόκληρη η ανθρωπότητα θα βλέπει τον Θεό, θα υπακούει στον Θεό και θα γνωρίζει τον Θεό. Το έργο που επιτελεί ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει μόνο ένα περιορισμένο πεδίο κι όταν ο Θεός επιτελεί το έργο Του, δεν μιλάει σε ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά μιλάει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και σε όλους εκείνους που αποδέχονται τα λόγια Του. Το τέλος που διακηρύσσει είναι το τέλος όλων των ανθρώπων, όχι μόνο το τέλος ενός ορισμένου προσώπου. Δεν έχει ιδιαίτερη μεταχείριση για κανέναν, ούτε θυματοποιεί κανέναν και εργάζεται και μιλάει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι έτσι, αυτός ο ενσαρκωμένος Θεός έχει ήδη ταξινομήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα σύμφωνα με το είδος, έχει ήδη κρίνει το σύνολο της ανθρωπότητας και έχει κανονίσει έναν κατάλληλο προορισμό για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Παρόλο που ο Θεός επιτελεί το έργο Του μόνο στην Κίνα, στην πραγματικότητα έχει ήδη αποφασίσει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι το έργο Του να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα προτού εκφέρει τις ομιλίες Του και ολοκληρώσει τα σχέδιά Του βήμα προς βήμα. Δεν θα ήταν τότε πολύ αργά; Τώρα είναι σε θέση να ολοκληρώσει το μελλοντικό Του έργο εκ των προτέρων. Επειδή Αυτός που εργάζεται είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, κάνει απεριόριστο έργο μέσα σε ένα περιορισμένο πεδίο και μετά θα ωθήσει τον άνθρωπο να εκτελέσει το καθήκον που οφείλει. Αυτή είναι η βασική αρχή του έργου Του. Μπορεί να ζει μόνο με τον άνθρωπο για κάποιο χρονικό διάστημα και δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο ολόκληρης αυτής της περιόδου. Επειδή είναι Θεός, προλέγει το μελλοντικό Του έργο. Στη συνέχεια, θα ταξινομήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα σύμφωνα με το είδος με τον λόγο Του και η ανθρωπότητα θα εισέλθει στο σταδιακό έργο Του σύμφωνα με τον λόγο Του. Κανείς δεν θα διαφύγει κι όλοι πρέπει να κάνουν πράξη τον λόγο Του. Έτσι, στο μέλλον, η εποχή θα καθοδηγείται από τα λόγια Του και δεν θα καθοδηγείται από το Πνεύμα.

Το έργο του ενσαρκωμένου Θεού πρέπει να ολοκληρωθεί στη σάρκα. Εάν είχε γίνει απευθείας από το Πνεύμα του Θεού, δεν θα είχε αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν αυτό είχε γίνει από το Πνεύμα, το έργο δεν θα είχε μεγάλη σημασία και τελικά δεν θα ήταν πειστικό. Όλα τα πλάσματα επιθυμούν να μάθουν εάν το έργο του Δημιουργού έχει σημασία, τι αντιπροσωπεύει, για χάρη ποιου γίνεται, αν το έργο του Θεού είναι γεμάτο από εξουσία και σοφία και αν είναι ύψιστης αξίας και σημασίας. Το έργο που επιτελεί είναι για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας, για να νικήσει τον Σατανά και για να γίνει μάρτυράς για τον Εαυτό Του μεταξύ όλων των πραγμάτων. Ως εκ τούτου, το έργο που κάνει πρέπει να έχει μεγάλη σημασία. Η σάρκα του ανθρώπου έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, έχει βαθιά τυφλωθεί και έχει βαθιά πληγεί. Ο πιο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο ο Θεός εργάζεται προσωπικά κατά την ενσάρκωση είναι επειδή το αντικείμενο της σωτηρίας Του είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι από σάρκα κι επειδή ο Σατανάς χρησιμοποιεί επίσης τη σάρκα του ανθρώπου για να διαταράξει το έργο του Θεού. Η μάχη με τον Σατανά είναι στην πραγματικότητα το έργο της κατάκτησης του ανθρώπου και, ταυτόχρονα, ο άνθρωπος είναι επίσης το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού. Έτσι, το έργο του ενσαρκωμένου Θεού είναι απαραίτητο. Ο Σατανάς διέφθειρε τη σάρκα του ανθρώπου, ο άνθρωπος έγινε η ενσάρκωση του Σατανά και έγινε το αντικείμενο που θα νικηθεί από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο της μάχης με τον Σατανά και της σωτηρίας της ανθρωπότητας λαμβάνει χώρα στη γη και ο Θεός πρέπει να γίνει άνθρωπος για να πολεμήσει τον Σατανά. Αυτό είναι έργο μέγιστης πρακτικότητας. Όταν ο Θεός εργάζεται στη σάρκα, δίνει στην πραγματικότητα μάχη με τον Σατανά στη σάρκα. Όταν εργάζεται στη σάρκα, επιτελεί το έργο Του στο πνευματικό βασίλειο και το σύνολο του έργου Του στο πνευματικό βασίλειο υλοποιείται στη γη. Αυτός που κατακτάται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι ανυπάκουος σε Αυτόν, αυτός που νικήθηκε είναι η ενσάρκωση του Σατανά (φυσικά, αυτός είναι και πάλι ο άνθρωπος), ο οποίος είναι εχθρικός σ’ Αυτόν, και αυτός που τελικά σώζεται είναι επίσης ο άνθρωπος. Με αυτόν τον τρόπο, είναι ακόμα πιο αναγκαίο να γίνει ο Θεός άνθρωπος που έχει το εξωτερικό κέλυφος ενός πλάσματος, έτσι ώστε να είναι σε θέση να δώσει πραγματική μάχη με τον Σατανά, κατακτώντας τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ανυπάκουος σε Αυτόν και κατέχει το ίδιο εξωτερικό κέλυφος με Εκείνον, και να σώσει τον άνθρωπο, που επίσης έχει το ίδιο εξωτερικό κέλυφος και ο οποίος έχει υποστεί βλάβη από τον Σατανά. Ο εχθρός Του είναι ο άνθρωπος, το αντικείμενο της κατάκτησής Του είναι ο άνθρωπος και το αντικείμενο της σωτηρίας Του είναι ο άνθρωπος, ο οποίος δημιουργήθηκε από Αυτόν. Οπότε πρέπει να γίνει άνθρωπος και, με αυτόν τον τρόπο, το έργο Του γίνεται πολύ πιο εύκολο. Είναι σε θέση να νικήσει τον Σατανά και να κατακτήσει την ανθρωπότητα και, επιπλέον, είναι σε θέση να σώσει την ανθρωπότητα. Αν και αυτή η σάρκα μοιάζει κανονική και αληθινή, δεν είναι κοινή σάρκα: Δεν είναι μόνο ανθρώπινη σάρκα, αλλά ανθρώπινη και θεϊκή σάρκα μαζί. Αυτή είναι η διαφορά Του σε σχέση με τον άνθρωπο και είναι το σημάδι της ταυτότητας του Θεού. Μόνο σάρκα όπως αυτή μπορεί να εκτελέσει το έργο που Εκείνος προτίθεται να κάνει, να εκπληρώσει τη διακονία του ενσαρκωμένου Θεού και να ολοκληρώσει πλήρως το έργο Του στον άνθρωπο. Αν δεν συνέβαινε με αυτό τον τρόπο, το έργο Του στον άνθρωπο θα ήταν πάντοτε κενό και με ατέλειες. Παρόλο που ο Θεός μπορεί να αγωνιστεί με το πνεύμα του Σατανά και να βγει νικηφόρος, η παλιά φύση του διεφθαρμένου ανθρώπου δεν μπορεί ποτέ να αποκατασταθεί και όσοι είναι ανυπάκουοι σ’ Αυτόν και αντιτίθενται σ’ Αυτόν, δεν μπορούν ποτέ να τεθούν υπό το κράτος Του. Έτσι, δεν μπορεί ποτέ να κατακτήσει την ανθρωπότητα και δεν μπορεί ποτέ να κερδίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εάν το έργο Του στη γη δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, τότε η διαχείρισή Του δεν θα τερματιστεί ποτέ και ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εισέλθει σε ανάπαυση. Εάν ο Θεός δεν μπορεί να εισέλθει σε ανάπαυση με όλα τα πλάσματά Του, τότε δεν θα υπάρξει ποτέ αποτέλεσμα ενός τέτοιου έργου διαχείρισης και η δόξα του Θεού συνεπώς θα εξαφανιστεί. Αν και η σάρκα Του δεν έχει καμία εξουσία, το έργο που κάνει θα έχει επιτύχει το αποτέλεσμά του. Αυτή είναι η αναπόφευκτη κατεύθυνση του έργου Του. Ανεξάρτητα από το αν η σάρκα Του έχει ή όχι εξουσία, εφόσον είναι ικανός να επιτελεί το έργο του ίδιου του Θεού, τότε είναι ο ίδιος ο Θεός. Ανεξάρτητα από το πόσο κανονική και συνηθισμένη είναι αυτή η σάρκα, μπορεί να επιτελεί το έργο που θα πρέπει να κάνει, γιατί αυτή η σάρκα είναι Θεός κι όχι απλά άνθρωπος. Ο λόγος για τον οποίο αυτή η σάρκα μπορεί να κάνει το έργο που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει, είναι επειδή η εσωτερική Του ουσία είναι ανόμοια με εκείνη που υπάρχει σε οποιονδήποτε άνθρωπο και ο λόγος για τον οποίο μπορεί να σώσει τον άνθρωπο είναι επειδή η ταυτότητά Του είναι διαφορετική από αυτή του κάθε ανθρώπου. Αυτή η σάρκα είναι τόσο σημαντική για την ανθρωπότητα, επειδή είναι άνθρωπος και ακόμη περισσότερο Θεός, γιατί μπορεί να κάνει το έργο που κανένας συνηθισμένος άνθρωπος με σάρκα δεν μπορεί να κάνει, κι επειδή μπορεί να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο, ο οποίος ζει μαζί μ’ Αυτόν στη γη. Αν και είναι πανομοιότυπος με τον άνθρωπο, ο ενσαρκωμένος Θεός είναι πιο σημαντικός για την ανθρωπότητα από κάθε άνθρωπο με αξία, διότι μπορεί να κάνει το έργο που δεν μπορεί να γίνει από το Πνεύμα του Θεού, είναι πιο ικανός από το Πνεύμα του Θεού να γίνει μάρτυρας του ίδιου του Θεού και είναι πιο ικανός από το Πνεύμα του Θεού να αποκτήσει πλήρως την ανθρωπότητα. Ως αποτέλεσμα, παρόλο που αυτή η σάρκα είναι κανονική και συνηθισμένη, η συμβολή Του στην ανθρωπότητα και η σημασία Του για την ύπαρξη της ανθρωπότητας Τον καθιστούν εξαιρετικά πολύτιμο και η πραγματική αξία και σημασία αυτής της ενσάρκωσης είναι ανυπολόγιστη για κάθε άνθρωπο. Αν η σάρκα τούτη δεν μπορεί να καταστρέψει άμεσα τον Σατανά, τότε μπορεί να χρησιμοποιήσει το έργο Του για να κατακτήσει την ανθρωπότητα, να νικήσει τον Σατανά και να κάνει τον Σατανά να τεθεί υπό το κράτος Του πλήρως. Επειδή ο Θεός είναι ενσαρκωμένος, μπορεί να νικήσει τον Σατανά και είναι σε θέση να σώσει την ανθρωπότητα. Δεν καταστρέφει άμεσα τον Σατανά, αλλά ενσαρκώνεται για να επιτελέσει το έργο Του και να κατακτήσει την ανθρωπότητα που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί καλύτερα να γίνει μάρτυρας του εαυτού Του ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα και μπορεί καλύτερα να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο. Η ήττα του Σατανά από τον ενσαρκωμένο Θεό αποτελεί την πιο σημαντική μαρτυρία και είναι πιο πειστική από την άμεση καταστροφή του Σατανά από το Πνεύμα του Θεού. Ο ενσαρκωμένος Θεός μπορεί καλύτερα να βοηθήσει τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Δημιουργό και μπορεί καλύτερα να γίνει μάρτυρας του εαυτού Του μεταξύ των πλασμάτων.

από το βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»